Μύνημα ελπίδος απο τήν Ρωσσίαν

Θεωδορήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Όταν οι Φύλακες προδίδουν
Μύνημα ελπίδος απο τήν Ρωσσίαν

Τον Φεβρ. του 1998 ό Γεν. Γραμματεύς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών κ. Raiser έπεσκέφθη τήν Ρωσίαν. Κατά τήν έπίσκεψίν του συνηντήθη μεταξύ των άλλων και μέ τούς καθηγητάς και φοιτητάς τής Θεολογικής Ακαδημίας τής Μόσχας πού εύρίσκεται στην Ί. Μονήν τού 'Αγ. Σέργιου. «Ή συνάντησις αυτή είχε προγραμματισθή από τήν Διεύθυνσιν Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου τής Μόσχας και μέ τήν ευλογίαν του πατριάρχου Αλεξίου Β'. Ή σχετικώς μεγάλη αϊθουσα τής συγκεντρώσεως ήτο πλήρης ενω πολλοί εστεκοντο γύρω στους τοίχους και στο πίσω μέρος τής αιθούσης. 'Ένα μικρόφωνο είχε τοποθετηθή εις τό μέσον τής αιθούσης δι' εκείνους πού θά έπεθύμουν νά θεσουν ερωτήσεις στους ομιλητας στο τέλος των ομιλιών. Είχαν παραχωρηθή είκοσι λεπτά εις το πρόγραμμα γι αυτό τον σκοπόν. Ή ομιλία του κ. Raiser, γεμάτη άπό οίκουμενιστικές κοινοτυπίες, προεκαλεσε μικρόν ενδιαφέρον και ήκουσθη μετά αδιαφορίας απο τους περισσοτέρους. Επόμενός ομιλητής ήτο ό Νικόλας Λόσκυ, υιός τού γνωστού θεολόγου τής Διασποράς Βλαδιμήρου Λόσκυ και καθηγητοΰ στο ’Ινστιτούτο τού Αγίου Σέργιου στο Παρίσι. Μεταξύ άλλων ό Λόσκυ εξεφρασε τήν σκεψιν οτι δεν δυναται κάποιος να αποκαλή αιρετικούς εκείνους που δεν πιστεύουν με τον ορθόδοξον τρόπον. Κατά τήν γνώμην του, εάν κάποιος πιστεύη εις τον Ίησοΰν Χριστόν και τήν Αγίαν Τριάδα, τότε δέν είναι αιρετικός! Μετά τήν λήξιν τών ομιλιών 4 ιερομόναχοι, σπουδασταί τής ’Ακαδημίας παρουσίασαν τάς απόψεις των σχετικώς με τα λεχθέντα καί έθεσαν ερωτήσεις. Οί λοιποί παροντες σπουδασται επανειλημμενως εξεφρασαν τήν συμφωνίαν των προς τους συμφοιτητας των δια χειροκροτηματων. Τα κυρία σημεία που ετονισαν οι ιερομόναχοι ή σαν τα εξής:

1. Ή πληρότης τής αλήθειας παραμένει εις τήν ’Ορθόδοξον ’Εκκλησίαν καί μόνον εις αυτήν. 2. Αί δηλώσεις των ομιλητών στερούνται σοβαρού περιεχομένου και προκαλουν καταπληξιν και ανησυχίαν. Είναι δυνατόν να μήν έχουν διαβάσει ποτέ τας Αγιας Γραφας, τους Κανόνας τής Εκκλησίας, ή τα έργα των άγιων Πατέρων; 3. Ό ύποτιθέμενος σκοπός συμμετοχής των ’Ορθοδόξων εις τήν Οικουμενικήν Κίνησιν είναι νά μαρτυρήσουν περί τής άληθείας τής ’Ορθοδοξίας. Στήν πραγματικότητα, ούτε οί ’Ορθόδοξοι μαρτυρούν τήν πίστιν τους, ούτε οί Προτεστάνται διαμαρτύρονται πάρα πολύ. ’Έχει περάσει ήδη αρκετός χρονος, περισσότερόν απο μια γένια οικουμενιστων εχει αναχωρήσει— προκειμενου να σταθή ενώπιον τού κριτηρίου του Θεού— καί ποια υπήρξαν τά αποτελέσματα; ποιοι οί καρποί; Κανείς απολύτως. 4. Επιστροφές εις τήν ορθόδοξον πίστιν έχουν επιτευχθή, αλλα αυτό εχει συμβή χωρίς τή συμμετοχή του Π.Σ.Ε. Πόσες έπιστροφές στήν ’Ορθοδοξία έχουν συμβή όφειλόμεναι εις τό Π. Σ. Εκκλησιών; 5. Ό Οικουμενισμός είναι αΐρεσις, όχι διότι οί άνθρωποι προσεύχονται μετά των αιρετικών, αλλα διότι ή κυρία θέσις πού άνεπτύχθη εδώ είναι, ότι ή Εκκλησία είναι υποθετικως διηρημενη και συνεπώς εχει αναγκη επανενωσεως. Αυτό συνιστα αιρεσιν συμφωνως προς τήν διδασκαλίαν τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. 6. Υποψιάζεται ό Γ. Γραμματεύς ποιους πράγματι άντιπροσωπεύουν αύτοί πού ενεργούν αυτούς τούς διαλόγους εις τό όνομα τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας; Στην πραγματικότητα —και αυτό είναι γνωστό σε ολους—αντιπροσωπεύουν μονον τους εαυτους των. Αυτοί που πράγματι ένδιαφέρονται διά την ’Ορθοδοξίαν δέν τούςεπιτρέπεται να μετέχουν εις αυτές τις συζητήσεις. . Ποιον οφελος αναμένεται, είτε δια τους προτεσταντας ή διά τούς ’Ορθοδόξους, από τήν περαιτέρω συμμετοχή σας εις τήν Οικουμενικήν Κίνησιν; Δι’ ημάς, τούς σπουδαστάς τής Θεολογικής ’Ακαδημίας τής Μόσχας, είναι φανερόν οτι προς το παρόν ουδεν οφελος υπάρχει, διότι ενα σαπρον δενδρον παραγει σαπρον καρπόν... 8. Πώς, εν  άντιθέσει προς τήν διδασκαλίαν του Άπ. Παύλου, μπορεί τό Π.Σ.Ε. νά ύποστηρίζη έπισήμως όργα νισμους απεχθείς εις τον Θεόν, όπως των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών; Μετά άπό τέτοιες εξαγγελίες ύποστηρίξεως εκ μέρους του Π.Σ.Ε. πώς νά συμμετέχωμεν εις τήν Οικουμενικήν Κίνησιν;  Ποιαν συμφωνίαν έχει ό Χριστός μέ τον Βελίαρ; . Το Π.Σ.Ε. εχων ως σκοπον τήν ενωσιν όλων, μετά απο 50 χρονιά δεν το εχει κατορθώσει και τώρα αντιμετωπίζει σοβαράν κρίσιν. Ό κ. Raiser βλέπει καμμίαν εύοίωνον λυσιν τής κρισεως και αν ναι, ποιαν; Πραγματικαι απαντήσεις εις τα ανωτέρω ερωτήματα δέν έδόθησαν άπό τον κ. Raiser. Άνέφερε μερικά άόριστα και μάλλον αδύνατα επιχειρήματα, ότι δηλ. τό Π.Σ.Ε. θά ήμποροΰσε νά βοηθήση μόνο τις Εκκλησίες, όχι όμως και να τις αντικαταστήση. Αυτή ή βοήθεια νοείται ως προσφορά διαύγειας και ακρίβειας, οσο αφόρα τήν έννοιαν τής φυσεως τής Εκκλησίας.

 Ή ένότης είναι ένα δώρο Θεού διά τό οποίον πρεπε να ειμεθα άξιοι και δια τήν πραγματοποιησιν του οποίου ο Γ. Γραμματευς ελπίζει μονον εις το άγιον Πνεύμα.εις μιαν εκ των απαντήσεων του ο κ. Raiser εδήλωσε οτι τα περισσότερα που είπε προ ολίγου ένας ιερομόναχος ήσαν μόνον προσωπική του πεποίθησις, οπότε μίαν φωνή ήκουσθη απο το ακροατήριον: «Αυτή είναι ή πιστις τής Εκκλησίας». Ή ανωτέρω άναφώνησις έπανελήφθη μετά χειροκροτημάτων. Τα αυτα χειροκροτήματα ήκουσθησαν επίσης μετά τους λογους ενός Ιερομόναχου που είπε, οτι αι δηλώσεις του Αοσκυ δεν έχουν τίποτα κοινον με το ορθόδοξον δόγμα. Γενικώς αί άνταλλαγαί απόψεων μετά του Λόσκυ εΐχον οξύ τόνον. Ήρωτήθη: Σέ ποια βάσι στηριζομενος ισχυρισθη οτι οι αιρετικοί παυουν να είναι αιρετικοί μόλις θελήσουν να έλθουν σε διάλογον με τους ’Ορθοδόξους, και πού στηριζομενος ισχυρίσθη ότι δυνάμεθα να προσευχωμεθα μετά των αιρετικών, και οτι αυτό δεν παραβιάζει τούς Κανόνας τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ό Λόσκυ άπήντησε μετά πάθους ότι αιρετικός είναι ένας που εχει κόψει εαυτόν απο τήν Εκκλησίαν και συνεχίζει να επιμενη εις τήν εσφαλμενην γνώμην του. Τότε ήκουσθη μια φωνή απο τήν αίθουσα: «Λοιπον, και συ παρομοίως επιμενεις»! Γέλια και χειροκροτήματα στήν αίθουσα.Πρεπει να σημειωθή ενταύθα οτι όλες οι ομιλίες, έκτος τής τελευταίας, ήσαν κανονικαι και πολιτισμεναι.

Τελευταίος όλων, ένας ακόμη ιερομόναχος πλησίασετο μικρόφωνό και δήλωσε: «Εαν ενα σοβαρα άρρωστο πρόσωπό δεν γίνεται καλα ομιλώντας με ενα ιατρόν, κατα ποιον τροπον παύει ένας αιρετικός να είναι αιρετικός, διότι άρχίζει νά όμιλή με ένα ’Ορθόδοξον; Πλήν τούτου, ή μοναδική θεραπεία για τήν αιρεσιν είναι το μυστήριον τής μετάνοιας. Ή έβδομη Οικ. Σύνοδος συνεκλήθη γιά νά εξεταση τήν αιρεσιν τής εικονομαχιας και καθώς γνωριζομεν ο Γεν. Γραμματευς δεν τιμά τις ιερες εικόνες. Τότε εν παση περιπτωσει, γιατί ήλθε εδω;» Μια μάλλον αδιάκριτη ερωτησις, αλλα εν ειλικρίνειακαι με μεγάλο πονο καρδιας εκφρασθεισα υπο ενός Ιερομόναχου. Αυτή ή τελευταία ερωτησις εδωσε ευκαιρία στούς  φιλελευθέρους δημοσιογράφους νά δηλώσουν αργότερα ότι «Ή Ρωσική ’Ορθοδοξία έδειξε γιά μιά ακόμη φορά τήν κτηνώδη της οψιν». Στο τέλος, ό επίσκοπος Εύγένιος, Διευθυντής τής Ακαδημίας, είπε οτι ή συναντησις απεδειξε πως το θέμα του Οικουμενισμου δεν είναι απλό και οτι ήτο καλόν δια τους επισκεπτας μας απο τήν Δυσιν να γνωρίσουν τας αληθείς άπόψεις των μελλοντικών ιερέων τής Ρωσικής Εκκλησίας και νά βγάλουν τά κατάλληλα συμπεράσματα. Στο τέλος τής συναντήσεως άκούσθηκαν φωνές: «"Ας προσευχηθούμε, άδελφοί», οπότε ήκούσθη ή άπάντησις: «’Όχι μέ αιρετικούς»! ’Έτσι ή συνάντησις τελείωσε χωρίς τήν καθιερωμένη προσευχή. «Ό έχων ώτα άκούειν άκουέτω...». (Orthodox Christian Witness, Αϋγ. 2198, σ. 47) 2/’99

 Η ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ

Τον παρελθόντα ’Οκτώβριον ’98 ό θεολόγος κ. Νικ. Σωτηρόπουλος, τής γνωστής αδελφότητος του «Σταύρου», έπεσκέφθη τον Καναδά. Σέ διάφορες ομιλίες του άνεφέρθη προσβλητικώς διά τούς πιστούς του παλαιού ήμερολογιου, οι οποίοι, σημειωτεον, αποτελούν την μονάδικήν ανθενωτικήν παρουσίαν στήν χωρά αυτήν! Τι θλιβερόν κατάντημα ορθοδόξου θεολόγου! ’Αντί νά φέρη μήνυμα ’Ορθοδοξίας στούς άποδήμους, κατηγορεί τούς ανθενωτικούς πιστούς, προκειμενου να στήριξή τους οπαδούς του, οι όποιοι καθ’ ύπόδειξίν του, ακολουθούν τηνπορείαν του, τήν κοινωνίαν με τήν αιρεσιν! Ευτυχώς πήρε τήν δέουσαν απαντησιν απο τον κ. Δημ. Οικονομοπουλον, πιστόν του πατρώου εορτολογίου και ικανόν πολέμιον του Οικουμενισμου, απο τον τοπικον ραδιοφωνικόν σταθμόν, χωρίς νά τολμήση ν’ άπαντήση. Τήν ανωτέρω ομιλίαν του κ. Οικονομοπουλου δημοσιεύομεν ευθύς κατωτέρω.

★ ★ ★ Κύριε Σωτηρόπουλε, Επειδή εις μίαν των ομιλιών σας άναφερθήκατε κατακριτικώς διά τούς ’Ορθοδόξους Χριστιανούς τού παλαιού ημερολογίου, έρχομαι δι’ αυτών πού ακολουθούν να αποκαταστήσω την εκ μέρους σας κακοποιηθεισαν αλήθειαν, και να σας ειπω οτι ο άγων των Παλαιοημερολογιτων δεν είναι για τις 13 ήμερες, αλλα δια να διατηρηθούν ολοι αυτοί μακραν της αιρεσεως του Οικουμενισμου και έντός τής ’Ορθοδοξίας. Εσείς κ. Σωτηροπουλε που παριστάνετε τον ειδικόν, αδιαφορείτε διά τον συλούμενον θησαυρόν τής ’Ορθοδοξίας υπό των δήθεν φυλάκων της. Προτρέπετε τούς πιστούς νά υπακουουν στους επισκόπους του Οικουμενισμου και να μήν άποχωρίζωνται άπ’ αυτούς! Ένώ άποκαλεΐτε σχισματικούς και παρασυναγώγους τούς ορθοδόξους τού παλαιού ήμερολογιου, συμπροσευχεσθε ανευ εντροπής με τους φανερα προδίδοντας τήν ορθόδοξον πίστιν οικουμενιστάς. Τέτοιοιμοντέρνοι θεολογοι σαν εσάς δεν είναι δυνατόν να αποτελούν κριτήριον ’Ορθοδοξίας. Κύριε Σωτηροπουλε, τά λεγόμενά σας στο θέμα τής επικοινωνίας σας με τους οικουμενιστάς δεν εναρμονίζονται με τον πατερικον λογον, γι αυτό και γινεσθε αίτια να παραμένουν τόσαι ψυχαι εις τήν κοινωνίαν τής αίρέσεως! Σημασίαν όμως εχει οχι τι λεγετε εσείς, αλλα τι λέγουν οι ιεροί Κανόνες. Γι αυτό λέγονται και Κανόνες, ώστε να κανονιζωμε τήν πορείαν μας προς αυτους. Κύριε Σωτηροπουλε, είπατε οτι οι παλαιοημερολογιται είναι πολλαι παρατάξεις. Αλλα ή ενστασις μας αυτή δεν αποτελεί θεολογικόν επιχείρημα και νά γιατί. "Ας ύποθέσωμεν ότι δεν ύπήρχον καθόλου Παλαιοημερολογίται. Στήν περιπτωσιν αυτήν τι θα επρεπε να κανουν οι Νεοημερολογίται; Μήπως θά έπρεπε νά κοινωνοΰν συνεχώς και αδιαφορως με τήν κακοδοξιαν, ανεχόμενοι τα παντα, όπως συμβαίνει σήμερα; Μά τί άλλο, κ. Σωτηροπουλε, πρέπει νά πραξουν οι προδοται Οικουμενισται, ώστε εσείς, οι λεγόμενοι συντηρητικοί, νά τούς άποκηρύξετε; Ό πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος καί οί όμοιοι μέ αύτόν συνεργαται του ανεγνωρισαν τας Δυτικας αιρέσεις ως «άδελφάς εκκλησίας». Εξίσωσαν ’Ορθοδοξίαν καί Παπισμόν καί Μονοφυσιτισμόν.

Έχαρακτήρισαν τούς ί. Κανόνας ως «τείχη του αίσχους»· απηγορευσαν τον αναβαπτισμόν των αιρετικών. Ό κ. Βαρθολομαίος άνέχεται καί υποστηρίζει πασης φυσεως επισκόπους και επιδιώκειαρχοντιάν εν τη Εκκλησία. Κατόπιν όλων αυτών επρεπε να απομακρυνθήτε απο τους προδοτας αυτους· να προτιμήσετε διωγμούς και καθαιρέσεις, προς προστασίαν του ’Ορθοδόξου λαού, από τάς άντορθοδόξους ένεργείας του κ. Βαρθολομαίου. Ό χωρισμός των εύθυνών είναι επιβεβλημένος. Όχι άλλη ανοχή εις οιανδήποτε αντιπαραδοσιακήν τακτικήν. Ανάγκη υπακοής εις τήν πατερικήν διδασκαλίαν των ομολογητών του παρελθόντος. Ούδεμία κοινωνία μέ τούς οίκουμενιστάς. Υπακοήν εις τήν διδασκαλίαν αυτής και οχι υπακοή εις εκκλησιομαχους και ψυχοδολοφονους ψευδεπισκοπους. Πασαν διακοπήν εκκλησιαστικής κοινωνίας με λατινοφρονας, επαινεί ή Εκκλησία διά των ί. Κανόνων. Κύριε Σωτηρόπουλε, όμιλεΐτε διά νά φαίνεσθε ’Ορθόδοξος, ή εφαρμόζετε τήν Πατερικήν διδαχήν; Είναι φανερόν ότι δεν παρουσιάζετε συνέπεια θεωρίας καί πράξεως. ’Αλλά θεωρία ανευ πραξεως ουδενα δικαιώνει.

Το πατριαρχειο# ’Αντιόχειας έκοινώνησε μέ τούς αιρετικούς   Μονοφυσίτας και το γεγονος αυτό περασε απαρατήρητο! Κύριε Σωτηρόπουλε, ένώ άγωνίζεσθε κατά των διαφόρων αιρέσεων, τελικά ευρισκεσθε σε εκκλησιαστική κοινωνια με τήν παναιρεσιν του αιώνα μας, τον Οικουμενισμον! Συνεκκλησιάζεσθε καί συμπροσεύχεσθε μέ οίκουμενιστάς κληρικούς και παρασύρετε και τις αδελφότητες να κανουν το ίδιο, σαν τήν αλεπού που εκοψε τήν ουρά της και ελεγε και στις άλλες να κανουν το ίδιο. Οι ορθοδοξοι πρεπει να άπομακρύνωνται από τούς κακοδόξους, οί όποιοι πρέπει να μείνουν δίχως ποιμνιον. Ναχουν εσάς μαζί των, αφού δεν εννοείτε νά άπομακρυνθήτε απ’ αύτούς. Οί ’Ορθόδοξοι απομακρυνόμενοι απο τους Οικουμενιστας δεν επαναστατουν ενάντιον νομίμων ποιμένων, αλλ ενάντιον ψευδοποιμένων και ψευδοδιδασκάλων. Ό Μ. ’Αθανάσιος λέγει ότι συμφέρει άνευ των αιρετικών συναθροιζεσθε εις ευκτήριον οίκον, η μετ αυτών έμβληθήναι μετά Αννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός! Ό ί. Χρυσόστομος τονίζει ότι έχθροί του Θεοϋ είναι οχι μονον οι αιρετικοί, αλλα και οι εχοντες εκκλησιαστικήν κοινωνίαν με αύτούς. Εσείς κ. Σωτηρ. συνεκκλησιάζεσθε και συμπροσεύχεσθε με τούς έχθρούς του Θεοϋ! Κατόπιν τούτου τί παράδειγμα θα παρη ο λαός απο εσάς, όταν θελήση να γίνη φρουρός τής πίστεώς του; Τέτοιου είδους θεολόγοι κανουν το μεγαλυτερον κακόν στις απλές και καλοπροαιρετες ψυχές, τις οποίες πείθουν να ακολουθουν προοοτας τής πιστεως. Με τήν τακτικήν σας αυτή γινεσθε συνήγοροι των κακοδόξων καί συνυπεύθυνοι του εκκλησιαστικού σάλου. Ό ατυχής λαός του αποδήμου Ελληνισμού τέτοιους εχων διδασκάλους συνεχίζει να εχη εκκλησιαστικήν κοινωνίαν με Σωτηρίους, Σπυρίδωνας, Στυλιανούς, Βαρθολομαίους, οϊ οποίοι φανερα προδίδουν τήν πιστιν μας.

Ή άδελφότητά σας κ. Σωτηρ. έχει πωλητάς βιβλίων, εικόνων και κασσετων παρα πολλούς· αποκηρυξαντας όμως τους οικουμενιστας και αποτειχισθεντας εξ αυτών, δεν εχει ούτε ενα! Απεναντίας κοιμίζετε τον λαόν και τις αδελφοτητες, δια να παραμένετε σε εκκλησιαστική κοινωνίαν με τους λυκοποιμένας καί δεν άναλογίζεσθε τό φοβερό σας αμάρτημα. Ή ’Ορθοδοξία σας κ. Σωτηρ. είναι μέ λίγα λόγια ή έξής: Χριστιανοί, άν θέλετε νά σωθήτε, δεν θά χωρισθήτε από τον Σωτήριον, Στυλιανόν, Βαρθολομαίον, ασχέτως άν κηρύσσουν αιρέσεις καί κοινωνοΰν μέ τούς αιρετικούς! Αύτή είναι ή ’Ορθοδοξία σας κ. Σωτηρόπουλε! ’Αλλά ποιος πατήρ τής Εκκλησίας έκήρυξε ποτέ δτι οι αντιδρασαντες στήν αιρεσιν πιστοί και διακοψαντες τήν μετ αυτής κοινωνίαν προ Συνοδικής αποφασεως, έγιναν σχισματικοί και «τροφή των δαιμονών»; Πως μπορεί ενα ποίμνιο νά είναι φρουρός τής ’Ορθοδοξίας και νά πεθάνη μυριάκις υπέρ αυτής, εφ οσον θα φορηται να απομακρυνθή από τον λυκοποιμένα, διότι θά βρεθή τάχα έκτος Εκκλησίας; Κύριε Σωτηρ., πρεπει να υπαρχη ταυτοτης πιστεως μεταξύ επισκόπου και ορθοδοξου αλήθειας, όπως επίσης μεταξύ ποιμνίου και ποιμένος. Τό καθήκον τής ύπακοής παύει, όταν ό επίσκοπος παρεκκλίνη άπό τήν ’Ορθοδοξίανστήν περιπτωσιν αυτήν ο λαός εχει το δικαίωμα να τον αποκήρυξή. Αυτά όμως είναι λεπτομερειες για σας τον Σωτηρόπουλον, πού έκκλησιάζεσθε και συμπροσεύχεσθε μέ οικουμενιστας κληρικούς και αδιαφορείτε αν ολοι αυτοί οδηγούν τον λαόν στήν πλάνην τού Οίκουμενισμοΰ! Ή έννοια τής ορθοδόξου άποτειχίσεως. Ή διακοπή κοινωνίας μέ τούς οίκουμενιστάς δεν σημαίνει εξοδον απο τήν Εκκλησίαν, εφ οσον άλλο πραγμα είναι το σχίσμα, που δεν συγχωρειτε ούτε με αιμα μαρτυρίου, και άλλο αποτειχισις, ή οποία είναι σωτήρια και αξία «πασης τιμής». Κύριε Σωτηρ., ή διακοπή εκκλησιαστικής, μύστηριακής κοινωνίας και ή άπομάκρυνσις άπό τούς κηρύττοντας αιρετικά δόγματα, όπως επραξε και ο άγιος Μάρκος, καλείται αποτειχισις, ή οποία μαλιστα εφαρμόζεται και προ Συνοδικής διαγνώσεως, δηλαδή προτού νά γίνη συνοδική κρισις περί τής αιρεσεως ταυτης. Οι χωριζοντες εαυτους τής κοινωνίας των αιρετικών χαρακτηρίζονται ως αποτειχιζομενοι.

Η σωτήριος αυτή αποτειχισις αποτελεί μέρος του γενικωτερου αγωνος τής ορθοδοξου ενστασεως. Εκείνοι που καταπολεμούν μιαν αιρεσιν και υπερασπίζονται την αλήθειαν τής ’Ορθοδοξίας λέγονται ένιστάμενοι, διότι ένίστανται, δηλαδή αγωνίζονται όρθοδόξως, νομίμως και θεαρεστως υπέρ της αγίας πιστεως προκειμενου ν απαλλάξουν «σχισμάτων και μερισμών» τήν Εκκλησίαν. Ή έννοια επομένως τής ορθοδόξου ένστάσεως περίλαμβάνει τήν αποτειχισιν, αλλα δεν εξαντλείται εις αυτήν. Απαιτείται ένας συνεχής άγων, μια καρτέρα και ανένδοτος ενστασις υπέρ τής αλήθειας, ή οποία αρχίζει πρακτικως με τήν αποτειχισιν, συνεχίζεται με τήν διακήρυξιν τής αληθείας και τήν αναιρεσιν τής πλάνης και ολοκληρώνεται με τήν κατάκρισιν τής αίρέσεως και των άμετανοήτων αιρετικών υπό ορθοδόξου Συνόδου. Κύριε Σωτηρ., ενα ακόμη παράδειγμα απο τήν εκκλησιαστικήν ιστορίαν θά μάς βοηθήση στήν βαθυτέραν κατανοησιν τής ορθοδοξου ενστασεως και αποτειχισεως. Έπι πατριαρχείας Νεστορίου 428  31, σέ μια εκκλησία τής Κων/λεως, κατά τήν ώραν τής Θείας Λειτουργίας ό έπίσκοπος Δωρόθεος, παρουσία του Νεστορίου, άπετόλμησε μεγάλη τή φωνή να διακήρυξή τήν δεινήν αιρεσιν του. Τι έπηκολούθησεν; ’Αμέσως έγινε έξοδος ομαδική και ορμητική άπό τον ναόν. Ή αύθόρμητος αυτή άπομάκρυνσις τών ευσεβών απο τον τοπον τής κηρυξεως τής αιρεσεως και ο αποχωρισμός απο τον αιρετικόν εκφράζει άριστά τήν έννοιαν τής άποτειχίσεως. Στο εξής οί ’Ορθόδοξοι τής Κων/λεως δεν ήθελαν να κοινωνουν εκκλησιαστικός με τους Νεστοριανούς μέχρι του σημείου να μή εκκλησιαζωνται πλέον εις τους ναούς τής Κων/λεως φοβούμενοι, όπως έγραφε ό αγιότατος πατριάρχης ’Αλεξανδρείας Κύριλλος, νά μή μολυνθοϋν. Άπό τήν στιγμήν εκείνην άρχισε ο άγων τής ορθοδοξου και θεαρέστου ένστάσεως. Έστοίχισε βεβαίως διωγμούς καί βασανιστήρια και στερήσεις, αλλα είχε αίσιον πέρας, τήν σύγκλησιν δηλαδή τής Γ Οίκουμ. Συνόδου, ή οποία διεκήρυξε και διεσάφισε την ορθόδοξη αλήθεια και άνεθεμάτισε την αϊρεσιν και τον αίρεσιάρχην Νεστόριον. ’

Έτσι συνέβαινε και μέ κάθε Οίκ. Σύνοδον, πού ήταν τό αποκορύφωμα τής ορθοδόξου ένστάσεως και άποτειχίσεως. Αυτές τις αλήθειες έπρεπε, κ. Σωτηρ., να τονίζετε, νά επαναλαμβάνετε και νά ύπενθυμίζετε στις αδελφότητες, στις όποιες δυστυχώς έφορέσατε τυφλοπάνι και τις χειραγωγείτε δπου και όπως θέλετε. Τις καθοδηγείτε μέ τηλεκοντρόλπατατε το ποντικακι και τα μέλη των αδελφοτήτων, άφοσιωμένοι οπαδοί σας, περπατούν και ακολουθούν στά τυφλά. Τούς αρκεί πού τό λέγει ό κ. Σωτηρόπουλος, και άδιαφοροΰν άν οί πατέρες τής Εκκλησίας ύποδεικνύουν τά εντελώς αντίθετα!, δηλαδή τήν άποτείχισιν εκ τών οικουμενιστών. Κύριε Σωτηρ., στις 29.8.1997 έστείλατε επιστολήν εις τον πατριάρχην Κων/λεως κ. Βαρθολομαίον, εις τήν οποίαν σύν τοίς άλλοις τού γράφετε και τά εξής: «Παναγιώτατε προσκυνώ». Τον χαρακτηρίζετε δε ως «θεολογον με αρτιαν θεολογικήν μορφωσιν» και τον ενημερώνετε οτι με ουδεμιαν θρησκευτικήν παρασυναγωγήν επιθυμείτε νά έχετε σχέσιν, και εννοείτε τούς ορθοδόξους τού παλαιού ήμερολογίου. Κύριε Σωτηρ., με αυτα που γράφετε εις τήν εν λογω επιστολήν σας, έκτος του οτι αδικείτε τους Παλαιοημερολογίτας, ψεύδεσθε κι’ όλας. Διότι προ ετών είχατε έπισκεφθή τούς Παλ/τας στήν Άστόριαν τής Νέας 'Υόρκης καί είχατε έκκλησιασθή καί συμπροσευχηθή καί μεταλάβατε των αχραντων Μυστήριων απο τον τότε επίσκοπον Πέτρον Αστοριας. Τιχατε κηρύξει και τον θειον λογον και τους είχατε αποκαλεσει αγαπητούς εν Χριστφ αδελφούς! Τι είναι ολα αυτα κ. Σωτηρ., αν δεν είναι εκκλησιαστική σχεσις; Κύριε Σωτηρ., τί σάς έπεισε ότι ό κ. Βαρθολομαίος είναι θεολόγος μέ άρτίαν θεολογικήν μόρφωσιν; Μήπως αί σπουδαι του στα παπικα πανεπιστήμια τής Δυσεως; μήπως το θράσος του να χαρακτηριση τους ι. Κανόνας ως «τείχη του αίσχους» και τις αιρετικές παρασυναγωγές ως «αόελφες εκκλησίες» μέ έγκυρα μυστήρια και θείαν Χάριν; ’Αλλά κατα τον επαινουμενον και ο επαινετής! Αντί να εισθε όρθοδόξος εμπροσθοφυλακή καταντήσατε επαινετής και προσκυνητής του καταπροδόσαντος τήν ’Ορθοδοξίαν κ. Βαρθολομαίου! Κρίμα κ. Σωτηρόπουλε! Αφού αυτά δεν τά καταλαβαίνουν οι αδελφότητες, ας ελπίζω οτι τα καταλαβαίνουν οι άκροαταί. 2/’99

ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΞΑΡΣΙΣ

Εχει γίνει έθιμον πιά στήν Εκκλησία του νέου ημερολογίου οι υποψήφιοι επίσκοποι της να έχουν περισσότερες δυνατότητες επισκοποποιήσεως των, εαν επεδειξαν προηγουμένως τον «δυναμισμόν» τους δια της δημοσιεύσεως... υβρεολογίου κατά των παλαιοημερολογιτών! Και ενω ουδέποτε στα κηρύγματα τους ασχολούνται μετήν αιρεσιν του αιώνα μας, τον Οικουμενισμον, προκειμενου να ελέγξουν τους παλ/τας ευρίσκουν πολλές ευκαιρίες. Στά τελευταία χρόνια έδημοσιεύθησαν άρκετά βιβλία εις τα οποία οι συγγράφεις τους, λαϊκοί και κληρικοί, ο καθένας με τον τροπον του και τα «χαρίσματα» του, κατηγορεί, δυσφημεί η υβρίζει το παραδοσιακόν κίνημα του εικοστού αίώνος, τον παλαιοημερολογιτισμόν, ως τον άποκαλοϋν ταπεινωτικά. Παρομοίως τον 18ον αι. τούς οπαδούς των εκκλησιαστικών παραδόσεων άπεκάλουν χλευαστικώς «Κολλυβαδες» οι αντίπαλοι των, των οποίων όμως «μετ ήχου απωλεσθη το μνημοσυνον», ενω οι θαυμασται και οπαδοί τών άγιων εν πολλοΐς Κολλυβάδων συνεχώς αυξάνουν. Προ μηνών μαλιστα εγινε επιστημονικό Συνέδριο στήν νήσο Πάρον προκειμενου νά τιμηθή ποικίλως ό άγιος Αθανάσιος ό Πάριος, ό δεύτερος πνευματικός ήγέτης του Κολλυβαδικοΰ κινήματος. Σχετικώς με τήν πλουσίαν κατά τών παλ/τών φιλολογια υπάρχει ή ερμηνεία της. Αποτελεί «στρατηγική» των νεοημερολογιτών, ώστε οί πιστοί τους νά διαβάζουν και ν’ άκοΰνε συνεχώς κατηγορίας κατά των πιστών του πατρώου εορτολογίου, με αποτέλεσμα να... φοβούνται και να τους πλησιάσουν! Ετσι τα ποίμνια παραμένουν ασφαλισμένα στις μάνδρες του νεωτερισμού και της κακοδοξιας, αφού οι γέφυρες προς αυτούς συνεχώς καταστρέφονται... Προσφάτως μάλιστα ένας κληρικός ισχυρίσθηκε δτι και ο Γέροντας Παισιος ο Αγιορείτης εχει χαρακτηρίσει ως «εχθρούς τής Εκκλησίας» τούς παλ/τας στο βιβλίο του «Επιστολές» στην σελ. 1346.

«’Αντιγράφει» μάλιστα την σχετικήν προτασιν ως εξής: «Οι άθεοι, οι μασονοι, οι αιρετικοί, οι παλαιοημερολογίτες, ολοι δηλ. οι εχθροί τής Εκκλησίας...». (Άρχιμ. Β. Μπακογιάννη, Σχολή Πολέμου, σ. 76). ’Ανατρέξαμε στις Επιστολές και στις σελίδες 13-46 αλλα πουθενά ή ανωτέρω προτασις! Αυτό όμως εχει μικρά σημασία διά τον π. Μπακογιάννη. Τό μήνυμά του διεδόθηποϋ θά βρή ό αναγνώστης τις Επιστολές ώστε νά διαπιστώση τό ψεύδος; Βεβαίως ούτε πρώτος ούτε τελευταίος είναι ο ανωτέρω κληρικός στο είδος αυτό τής δημοσιογραφίας. Κοινος διδάσκαλος όλων αύτών υπήρξε δυστυχώς ό π. Έπι Θεοδωροπουλος ο οποίος με το έργο του «Τα δυο ακρα» έγινε ό ισχυρότερος βοηθός τών οικουμενιστών, ό καλλίτερος δικηγόρος των «χλιαρών» και αδιαφορών «συντηρητικών», ό λαμπρότερος ύπογραμμός τών όρθολογιστών θεολόγων και παρερμηνευτών τής Έκκλ. 'Ιστορίας και τών Τ. Κανόνων... Και όλα αυτά τά μετήλθε προκειμένου νά μή ταπεινωθη και ομολογήση το δίκαιο των ενισταμενων κατα τής αίρέσεως παλ/τών. Άναίρεσις τών «Δύο άκρων» κυκλοφορεί ήδη από τό 1971 διά τού ήμετέρου έργου «Διάλογοι τής έρημου περί Οικουμενισμοϋ» σσ. 308 καί εις νεωτέραν μορφήν ύπό τον τίτλον: «Τό άντίδοτον», Άθήναι 1990, σσ. 220. Ό αύτός άρχιμ. Β. Μπακογιάννης σέ άλλο έργο του μέ τίτλο: «Ό Χριστός ήταν ορθόδοξος», άναφέρει και τά έξης έξωφρενικά: «... τά μυστήρια τους (παλ/τών) είναι τελείως ακυρα. Γι αυτό πάλι τους βαπτιζομε (ενω τους αιρετικούς τους δεχόμαστε με χρίσμα!..), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τούς χειροτονούμε»! (σ. 87).

Βεβαίως στο ανωτέρω κείμενον δεν υπάρχει ουδεμια σοβαροτης αλλα μονον ή τραγικοτης που χαρακτηρίζει τήν στάσιν των νεωτερων κληρικών και θεολόγων του νέου ή με ρολογιού. Όλοι αύτοί προτιμούν να μυρώνουν παρά νά βαπτιζουν τους αιρετικούς κατα τους ι. Κανόνας· να ραντίζουν αντί να βαπτιζουν τους πιστούς της Εκκλησίας τους· καί μόνον τούς όρθώς βαπτισθέντας τού παλαιού πιστούς νά... ξαναβαπτίζουν!! Δυστυχώς όμως σ αυτό το μήκος κύματος κινούνται ολοι οι κληρικοί του νέου. Ως πρόσφατόν παράδειγμα άναφέρομεν τό βιβλίο τού π. Νικοδήμου Άεράκη υπό τον τίτλον: Επίκαιρα θέματα, Άθήναι 1999. Εις αύτό μεταξύ άλλων κείμενων του δημοσιεύει και τήν Εισήγησιν του στήν Σύναξιν των πνευματικών τής Μητροπ. Ύδρας πού ανήκει. (6 Φεβρ. ’84). Είναι αφιερωμένη ενάντιον του ομολογητου αρχιμ. π. Χρυσοστόμου Σπύρου καί των Μοναζουσών, οί όποιοι τό 1984 άπεκήρυξαν τήν Εκκλησίαν τού Νέου καί ήκολούθησαν τήν ανθενωτικήν Εκκλησίαν του πατρώου εορτολογίου. Ή ομολογία τους ήτο μία έλπιδοφόρα έξαίρεσις μέσα στο τέλμα τής αδιαφορίας που επεκρατει και επικρατεί στήν Εκκλησίαν τού Νέου. Ό επίσκοπος τού π. Χρυσοστόμου μέ βοηθούς τούς άδελφούς Άεράκη, Δανιήλ καί Νικόδημον, αντεδρασε μετά πάθους ενάντιον των συγχρόνων ομολογητών. Διά τής όλης άντιδράσεως καί βαρβάρου συμπεριφοράς τους οι ανωτέρω ρασοφοροι επαλήθευσαν τους λογους του ομολογητου Μαξιμου, ο οποίος 14 αιώνες προτυτερα περασε απο τα ίδια μονοπάτια τής ομολογίας και συνεπώς τής συκοφαντίας και ποικίλης κακοπαθειας εκ μέρους των αντίπαλων του. Γραφει λοιπον ο Οσιος για ολους τους συγχρόνους μαθητάς του π. Έπιφ. Θεοδωροπούλου, οι οποίοι όπως ο δάσκαλος των, προκειμενου να πολεμήσουν τούς όμολογοΰντας την ’Ορθοδοξίαν, διαστρέφουν τον λόγον τού Θεού. «ΙΙολλοι εσμεν οι λεγοντες, ολίγοι δε οι ποιουντες· άλλ’ ούν τον λόγον του Θεού, ούδεις ώφειλε νοθεύειν διά την ίδιαν αμέλειαν αλλ ομολογειν μεν τήν εαυτου ασθένειαν, μή αποκρυπτειν δε τήν του Θεού αλήθειαν ινα μή υπόδικοι γενώμεθα μετά τής των έντολών παραβάσεως και τής τοϋ λόγου τοϋ Θεού παρεξηγήσεως» (Περί άγάπης, έκατ. δ', παρ. πε). Μέ βάσιν τούς ανωτέρω λόγους τοϋ άγιου Μαξίμου αποτελούν πέλαγος ολοκληρον αι αντιπαραδοσιακαι θεσεις τής Είσηγήσεως τοϋ π. Νικοδήμου Άεράκη, στήν προσπάθεία του να παρουσίαση αθωον τον επίσκοπον του κ. Ιερόθεον —τον άπηνή διώκτην των Μοναζουσών και τοϋ π. Χρυσοστόμου— και συνεπώς ένοχους τούς όμολογητάς!

Ή πλουσιωτάτη παράδοσις τής ’Ορθοδοξίας ή έπικροτοϋσα τήν διαγωγήν των ανωτέρω ομολογητών αφήνει τελείως άδιάφορον τον επικριτήν τοϋ π. Χρυσοστόμου!.. Ο αναγνώστης και μονον απο το κύριον αρθρον του παρόντος 'Αγιορείτου άντιλαμβάνεται εύκόλως, ότι ή κοινωνια μετά τής αιρεσεως σημαίνει συμμετοχή στο έγκλημα τής αίρέσεως. Συνεπώς είναι 100% ένοχος ό επίσκοπος τοϋ π. Νικοδήμου και αυτός ο ίδιος κοινωνουντες τή αιρεσει. Η κοινωνία αυτή τούς καθιστά «εχθρούς του Θεοϋ» κατά τον μέγαν ομολογητήν Θεοδώρητον τον Στουδίτην. ’Αλλά και ό αδελφός τοϋ π. Νικοδήμου π. Δανιήλ Αερακης συνεχίζει μέχρι σήμερα αμείωτα να εκφραζη το μένος του ενάντιον των κληρικών και λαϊκών του παλαιού ημερολογίου. Προσφάτως (8 Όκτ. ’99) άπό τον ραδιοφωνικόν Σταθμόν Λυδίας τής Φιλιππησίας εξαπέλυσε δριμύτατον ύβρεολόγιο εναντίον των «έσωτερικών εχθρών» τής Έκκλησιας, των παλαιοημερολογιτών! Τους απεκαλεσε ολους, ανευ ουδεμιας εςαιρεσεως, «ανίερους και αγυρτας»! Επίσης ωμιλησε ειρωνικά γι αυτους που ασχολούνται με το 666. Ερωτωμεν: Είναι δυνατόν με τέτοιους κληρικούς να μή προχωρά άλματωδώς ό Οίκουμενισμός και δΤ αύτοϋ ή Νέα Εποχή; Δυστυχώς αυτός είναι στο σύνολο του σχεδόν ο κλήρος του νέου ήμερολογιου. Ευγενεστατοι προς ολους τούς αιρετικούς, αγενέστατοι και άνυποχώρητοι φονταμενταλισταί, δταν άναφέρωνται στούς πιστούς του πατρώου εορτολογίου. Ή μεγάλη και ύπουλος ασθένεια τού Νεοημερολογιτισμου, που τον ωδήγησε προοδευτικά στήν αγκαλια του Οικουμενισμου!.. Δια περισσότερα επι του μεγάλου αυτου θέματος τής κοινωνίας με τήν αιρεσιν παραπέμπομεν τον αναγνώστην στο ήμέτερον «’Ορθοδοξία και αϊρεσις», Άθήναι 1982, σσ. 112. 8/’99

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΤAMENTΑΛΙΣΜΟΣ

Μ’ε να σύνηθες επιχείρημα των νεοημερολογιτών κατάτων πιστών του πατρώου έορτολογίου είναι και τό θέμα του ζήλου τούς θεωρούν ως έχοντας ζήλον «ου κατ’ έπίγνωσιν» γι’ αυτό και τούς συγκρίνουν μέ τούς συγχρόνους φονταμενταλιστάς. Φονταμενταλισται ύπάρχουν σχεδόν παντού μέ θρησκευτικο χαρακτήρα οιακρινονται ο μουσουλμανικός, ο παπικός και ο προτεσταντικος φονταμενταλισμος (= ή ύπεράσπιση των θρησκευτικών θεμελίων). «Στά πλαίσια τής ’Ορθοδοξίας θά μπορούσαν νά σημειωθούν οι ζηλωτικές κινήσεις τών Παλαιοημερολογιτών στήν Ελλάδα και τών Παλαιοπίστων στή Ρωσία...», σημειώνει ό καθηγητής τής Θεολογίας κ. Γ. Μαντζαρίδης στο έργο του: «Πρόσωπα και θεσμοί», στο οποίο ασχολειται και με τήν «υπερραση του φονταμενταλισμού». (σσ. 7998). Ή άνωτέρω παρομοίωσις και έξίσωσις συνιστά τραγικήν παραποίησιν τής άληθείας. Οι παλαιόπιστοι ήγκιστρωμένοι στά λάθη τού παρελθόντος δέν δέχθηκαν τις ορθές λειτουργικές μεταρρυθμίσεις τής εκκλησίας των* οί παλ/ται, άντιθέτως, πιστοί στην πλούσια παράδοσή τους, απερριψαν τήν αντικανονική αλλαγή του ήμερολογιου, όπως δεν τήν δεχεται και μέχρι σήμερα τό μεγαλύτερο μέρος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας! Ή διαφορά είναι αβυσσαλέα! Τί κοινόν είναι δυνατόν νά ύπάρχη μεταξύ των δύο αυτών κινημάτων; Δυστυχώς όμως οι νεότεροι θεολόγοι περί πάντων τυρβάζουν, πλήν τής πιστότητος στην Παράδοσιν, την οποίαν, σημειωτεον, και αγνοούν και καταφρονούν, ιδίως οι τής ακαδημαϊκής θεολογίας. Απόδειξις ή στάσις των απέναντι στήν αιρεσιν τού Οικουμενισμοΰ και τής προδοσίας των προκαθημένων Κων/λεως, Αλεξάνδρειάς, ’Αντιόχειας, Αμερικής και Αυστραλίας! Ούδεμία διαμαρτυρία* πλήρης συμπόρευσις μετ’ αυτών, σαν νά μή συμβαίνη τίποτα... Μονον όταν αντίδραση κάποιος στήν προδοσία, γίνονται ζωηροί και επιθετικοί, οί   πρώην νυσταλέοι, «χλιαροί» και άγαπολόγοι... Κατάστασις φρικτή! Ας συνεχισωμεν όμως με τους συλλογισμούς του κ. Μαντζαρίδη.

«Όταν ή άποδιοργάνωση τής κοινωνίας συμβαδίζει με τήν εκκλησιαστική αποδιοργάνωση, όταν μαζί με τήν διάλυση των κοινωνικών θεσμών ύποχωροϋν καί οί θεσμοί τής Εκκλησίας... είναι φυσικό νά άναζητοϋνται μέ κάθε τρόπο σημεία στηρίξεως. Ως ευκολότερη και αντικειμενικά πειστική λύση στις περιπτώσεις αύτές φαίνεται ή καταφυγή σέ άντικειμενοποι ήσεις τής εκκλησιαστικής παραδοσεως. Τα πατερικα κειμενα, οι τύποι και οι κανόνες τής εκκλησιαστικής ζωής, οι καθιερωμένες αυθεντίες μετατρέπονται σέ σύμβολα συσπειρωσεως και οπλοστάσιά για τήν προάσπιση των υποκειμενικών επίλογων και τήν κατατροπωση των αντίπαλων. Με τον τροπον αυτόν αναδύεται ένας σκληρός φονταμενταλισμός (= ζηλωτισμός, σ. ήμ.) πού νεκρώνει τήν αλήθεια τής πιστεως και αποθεώνει τους τυπους και τις αντικειμενικοποιήσεις της». Η μεγάλη αδυναμία των ανωτέρω κείμενων έγκειται στο οτι δεν προσφέρουν ενα σύγχρονο παράδειγμα ώστε να κρίνη ό αναγνώστης τήν αλήθειαν ή μή τών λόγων τοϋ κ. καθηγητοϋ. To ότι όμως θεωρεί την αναφοράν τοϋ πιστού σε πατερικα κείμενα και ιερούς Κανόνας σε περιπτώσεις εκκλησιαστικής κρισεως, ως ζηλωτισμον αδοκιμον και απορριπτεον, αυτό και μονον τον καθιστα αντιπαραδοσιακον με τήν κυριολεκτικήν σημασίαν τής λεξεως. Οί λόγοι τοϋ κ. Μ. δεν έχουν καμμίαν σχέσιν μέ τήν ορθόδοξον πρακτικήν τής παραδόσεώς μας. Ή ζωή και οι λογοι του πλέον ασήμου ομολογητου αποτελούν άμεσον και έμπρακτον ανατροπήν των υποκειμενικών συλλογισμών του... Τα εν συνεχεία επιχειρήματα του κ. καθηγητοϋ είναι άκόμη πιο τραγικά. Γράφει: « Η πίστη στον χριστιανικό Θεο και ή εμπειρία τής παρουσίας του δεν κανουν τον άνθρωπο φανατικό ή αδιάλλακτο, αλλα τον μεταμορφώνουν και τον ειρηνεύουν... Ή Όρθ. Εκκλησία είναι άπό τή φύση της άπόλυτη. Ό ζήλος τοϋ Θεοϋ δεν βρίσκεται στο περιθώριο άλλά στήν καρδιά της. Γνώμονας όμως τοϋ ορθοδόξου ζήλου είναι ή έπίγνφση τοϋ Θεοϋ.

 Ό ζήλος αυτός δέν εξυπηρετεί ανθρώπινες ιδιοτέλειες ούτε περιορίζεται σε κοσμικά όρια. Ώς ζήλος «κατ’ έπίγνωσιν» συμβαδίζει πάντοτε μέ την αληθινη θεογνωσία, που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγαπης. Δρασκελίζει το κτιστό και κοινωνει με το άκτιστο... Ή ’Ορθόδοξη Εκκλησία δέν δέχεται ώς θεμέλιο το κτιστό, πραγμα που συμβαίνει στο φονταμενταλισμο. Απο τή στιγμή που γίνεται αυτό, παύει να υπάρχει ’Ορθοδοξία, ή άκριβέστερα —και μέ βάση τήν ορθόδοξη θεολογία— παύει νά ύπάρχει Χριστιανισμός, γιατί ειδωλοποιεΐται τό κτιστό... Ο χριστιανικός φονταμενταλισμός άποτελεΐ διαστροφή τής χριστιανικής άληθείας, είδωλοποίηση τοϋ Χριστιανισμού και άρνηση τής άκτιστης Εκκλησίας». Ώραιολογίες χωρίς άντίκρυσμα άληθείας, έφ’ όσον ό κατηγορούμενος είναι ό ορθόδοξος ζηλωτισμός, δηλ. ό έν Έλλάδι παλαιοημερολογιτισμός. Πότε διεπίστωσεν ό κ. Μ. έκφράσεις ζήλου χωρίς επιγνωσιν, φανατισμού και βίας στήν Εκκλησία του παλαιού ημερολογίου, ώστε να εντάσσει τους πιστούς της στους ανευ επιγνωσεως ζηλουντας; Ποτέ παρετήρησε φαινόμενα παράλληλα του Μουσουλμανικού φονταμενταλισμοΰ ή του προτεσταντικοΰ ή παπικού τύπου Μπέλφαστ; Ποτέ είδε ιδιοτέλειες, ελλειψη αγαπης, και αδιαφορίαν δια τήν μετά του θειου ενωσιν; Και δια να γινωμε πιο συγκεκριμένοι: «Πήγαμε ποτέ εμείς νά βεβηλώσωμε τά θυσιαστήριά σας, να χυσωμε το Αγιον Ποτήριον, να σπάσουμε τις εικόνες σας, να ανατινάξουμε τις εκκλησίες σας η να εντοιχισωμε τις πόρτες σας; Αποσχηματίσαμε καμμια καλόγρια σας εν μέση οδω; γυρίσαμε κανένα κληρικόν σας η βαλαμε κανένα άλλο σε φυλακή; Ενεργήσαμε ποτέ ώστε ή Πολιτεία να μήν αναγνωριζη τους γαμους και τας βαπτισεις σας, ώστε να σας εξαναγκασωμε να ζήτε εις το περιθωριον τής κοινωνίας ως άνθρωποι δευτερας ζώνης και κατηγορίας; Ενεργήσαμε ποτέ ώστε να μή σας δίδεται αδεια οικοδομής ευκτήριου οικου, ή να απαγορεύσουμε τας συνάξεις σας ή να εμποδίσουμε τους νέους σας απο τήν μελέτην τής θεολογικής επιστήμης»; Και όμως ολα αυτα τα επραξαν οι εν επιγνωσει ζηλωταί, οι τήν βασιλικήν καυχώμενοι δτι βαδίζουν οδόν, οι εχοντες ζήλον «που τους οδηγεί στην θεογνωσίαν που είναι κοινωνία καί ένωση με τον Θεόν τής αγάπης»! (σ. 96). Ωστε αυτοί είναι οι καρποί τής του Θεού ενωσεως σας; Ό διωγμός τού αδελφού, ή καταπίεσίς του νά δεχθή τό παράνομον διά τής άσκήσεως «βαναύσου βίας προκειμένου νά έπιβληθή πειθαρχία εις τούς μή θέλοντας νά ύποταγοϋν»!

Πού είναι τέλος πάντων ή τοσουτον υφ υμών υμνούμενη ελευθερια του προσώπου; Η ανωτέρω διαγωγή σας δεν συνιστα φονταμενταλισμο εις ολην του τήν απαισιαν εκφρασιν; Και τό άκόμη σπουδαιότερον: οί Παλ/ται σεβόμεθα και το κτιστόν, χωρίς να το ειδωλοποιουμεν, και αγωνιζομέθα δια την κατακτησιν της άκτιστου χαριτος, οσο μπορούμε. Στο κτιστόν ύπάγονται όλα όσα μάς βοηθούνδια την αναγωγήν μας στο ακτιστον θειον όπως τα δώρα της  Θ. Ευχαριστίας, αι εικόνες, οι ψαλμωδίες, τα τυπικά, ή κανονική ταξις, που συνεχει τα επίγεια και τα ουρανία. Ή κατηγορία τής ειδωλοποιήσεως τού κτιστού άποτελει εικονομαχικον επιχείρημα (διακονουμενον απο τον προτεσταντισμόν σήμερα και άλλες αιρέσεις), διότι και οι αιρετικοί εικονομαχοι ειδωλολατρας απεκαλουν τους εικονοφιλους, επειδή, ως ελεγον, φιλούν και λατρεύουν ξυλά και χρώματα! Και όμως οι εικονοφιλοι τής εποχής εκείνης διεμαρτυροντο συνεχώς, έβασανίζοντο, έν έξορίαις άπέθνησκον, προκειμενου δια του κτίστου να φυλαξουν τον οφειλομενον σεβασμόν στο ακτιστον θειον! Σήμερα, οπού το κινδυνευομενον είναι ή πιστις, ποιαι αί κατά Θεόν αντιδράσεις των έν έπιγνώσει δήθεν ζηλωτών;Η σιγουν, το οποίον συνιστα τρίτον αθεΐας είδος κατα τον άγιον Γρηγοριον Παλαμαν, ή συμπορεύονται και επικρο τουν, αρκουμενοι εις ύβρεις κατα των αγωνιζομενων παλ/ τών! Αυτός είναι ο καρπός του εν επιγνωσει ζήλου των ή αποξενωσις των απο τα σωτήρια παραδοσιακα πρότυπα των ζηλωτών πατέρων τού παρελθόντος —κοινός πλούτος τής Εκκλησίας— διά μίαν υποθετικήν κοινωνίαν μετά τού άκτιστου, ανευ κοπου ή θυσίας! Αρκουνται στα ωραία λόγια τα οποία αδυνατουν να καλυψουν τήν πνευματικήν πτωχείαν των, τήν άντιπαραδοσιακήν δηλ. τοποθέτησιν καί μονομέρειαν, τήν μονοφυσιτικήν ερμηνείαν σχέσης κτιστού και άκτιστου, τα οποία αντιθετως λειτουργούν εν παση αρμονία στον χώρον τής ανθενωτικής ενστασεως του παλαιού ημερολογίου. 8/99

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 'Αγιορείτου

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Άρθρα καΐ σχόλια άναφερόμενα εις την αϊρεσιν του Οικουμενισμοΰ καί την  μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως η εμμέσως μετ’ αυτής

Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

ΑΘΗΝΑΙ 2001

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, σάρωση Βιβλίου , η επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/