Ποιός ο αναμενόμενος

Θεωδορήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Όταν οι Φύλακες προδίδουν
Ποιός ο αναμενόμενος

Η νύχτα έχει προχωρήσει άρκετά ενώ εγώ μόνος στο κελλί μου προσπαθώ, μέ συντροφιά τις ίερές εικόνες και τό ιλαρό φώς του καντηλιού, προσπαθώ νά βρώ γιά ποιό άκριβώς λόγο επικρατεί σήμερα στήν Έλλαδική Εκκλησία και τό Άγιον Όρος αυτή ή φοβερή άφασία γιά τά θέματα τής πίστεως, αφασία πού χρόνια τώρα έχει περάσει στήν περιοχή τής αποστασίας. "Η, γιά νάμαι πιο άκριβής και δίκαιος, ασχολούνται και με τήν πίστη απόδειξη τα κηρύγματα για τους χιλιαστας, παπικούς, και σπανιως τους μασόνους, όπως επίσης και τα σχετικά φυλλάδιά και βιβλία. Αυτό όμως που δεν κανουν είναι οτι δεν ενδιαφερονται να ελέγξουν διά λόγου και πράξεως, σύμφωνα μέ τήν ορθόδοξη παράδοση, τους κακοδόξους προϊστάμενους τους ή και συνάδελφους τους, οι οποίοι δεκαετίες τώρα κηρύττουν το αιρετικό πιστεύω του Οικουμενισμοϋ. Διότι κατ’ αύτούς ή πίστη τών ’Ορθοδόξων δεν είναι μοναδικός δρόμος σωτηριας υπαρχουν και άλλοι δρομοι που οδηγουν εξ ίσου με τήν ’Ορθοδοξία προς τον Θεόν και τήν σωτηρίαν. Γι’ αυτό άκριβώς και τό 1990 ύπεγράφη στήν Ελβετία ή ενωσις με τους αιρετικούς Μονοφυσιτας, τους οποίους απο τον πέμπτον αιώνα εχει καταδικάσει ή Εκκλησία δια Οικουμενικών Συνόδων! 

Τό δέ 1993 είς τον Λίβανον ύπεγράφη ή ενωσις τών ’Ορθοδόξων μετά τών Ουνιτών και Παπικών! Τήν ένωσιν έπεκύρωσε και ό πατριάρχης Βαρθολομαιος στήν τελευταία συνάντησή του με τον παπα, οπού μετά το ουνιτικό συλλειτουργό που είχαν στήν Ρώμη, συνυπέγραψαν τό κοινόν ανακοινωθέν, τό όποιον επικροτεί τά γενόμενα στο Λίβανον. ’Αλλά μόνον αύτά; Ακόμη και τον Μωαμεθανισμόν και τάς λοιπάς είδωλολατρικάς θρησκείας τας θεωρουν οι συγκριτισται οικουμενισται οτι οδηγουν στον Θεόν. Όλων αυτών των κακοδοξιών άρχιτέκτων και ύπερασπιστής καί διάκονος ό πατριάρχης Βαρθολομαίος, τον όποιον αναμένουν τον προσεχή Μάϊον εις Αθήνας και εις τήν Μητρόπολιν Παροναξίας, διά νά τιμήσουν οί έπίσημοι και ο αγνοων εν πολλοις λαός τής Ελλάδος. Νά υποδεχθούν ποιον;

Όχι μόνον ένα αιρετικόν άλλα και υβριστήν των Ελλήνων! «Πώς είναι δυνατόν ή Ελλάς να υποδεχθή τιμητικός ενα πατριάρχην ο οποίος είναι αποδεδειγμενως μισελλην;», διαβασα να γράφει ενα έντυπο, που πριν λίγο καιρό είχα λαβει και το οποίον συνέχιζε με τα εξής: «Δεν αποτελεί τούτο άτιμίαν κατά τής Ελλάδος, πού οφείλει τήν ελευθερίαν της εις τούς ήρωας του 1821, τούς όποιος ό κ. Βαρθολομαίος καθυβρίζει; Διότι, ώς γνωστόν,αφού εγραφη πολλακις εις τον τύπον, είπε και τούτο το άπίστευτον, ότι δήθεν «...δυστυχώς οί δυο λαοί (Τούρκοι και "Ελληνες) διέκοψαν τήν υπέροχη συμβίωση τών 400 χρόνων» (δηλαδή τήν Τουρκική δουλείαν τών Ελλήνων!!) όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξυπόλητοι* τό 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές...»!!! (Αυριανή, 26.10.91). Προσφατως δε εγραψε ο τύπος: «Υπέρ οχι μονον τής τελωνειακής σύνδεσης (τής Τουρκίας) άλλά και τής πλήρους ένταξης στήν Ευρωπαϊκή "Ενωση είναι ό Οίκ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος...» (Ελευθεροτυπία Ίαν. 15, 1996). Στόχος του τά πιθανά πλεονεκτήματα πού θά προκύψουν απο το Φαναρι, αδιαφορώντας για τις αρνητικές επιπτώσεις στον Έλλαδικό χώρο άπό τον βάρβαρο και αντιδημοκρατικον εταιρον... Έκτος όμως τών άνωτέρω είναι και ψευδοπατριάρχης. Διότι, ενώ «αιρετικός εστι... ο μικρόν γουν εκκλινων τής ορθοδόξου πίστεως», ό κ. Βαρθολομαίος παρεκτρέπεται σε πολλά και μεγάλα, ώς θά φανή κατωτέρω. Α) Παραβαίνει συνεχώς και προκλητικώς την άπόφασιν των άγιων πάτερων και Συνοδών που αναφέρει οτι «πρέπει νά άναθεματισθή πάσα αϊρεσις» (Α Κανών τής Β' Οίκουμ. Συνόδου). Αυτός όμως πράττει τό άντίθετον! Β) Καί όχι μόνον δεν αναθεματίζει τάς διαφόρους αιρέσεις, αλλα και διακηρύττει αναιδως οτι τας αναγνωρίζει ως Εκκλησίας, ήδη απο την πρωτην ήμερα που ανήλθε στον Θρόνον. Όσο δέ αφορά τούς ιερούς Κανόνας πού άπαγορευουν με καθαίρεση μια τέτοια ομολογία και πράξη, αυτός καταφρονεί τελείως τήν φωνή τους αποκαλων αυτους «τείχη αίσχους»!! (Έπίσκεψις, 15.6.’89). Γ) Έν συνεχεία δέ τήν παράνομον αυτήν άναγνώρισιν των αιρέσεων προσπαθεί να επιβαλη οχι μονον εις το Αγτον Όρος άλλά καί τάς λοιπάς Εκκλησίας, όπως συνέβη καί μέ τό πατριαρχείο Ιεροσολύμων, τό όποιον ήρνήθη νά δεχθή ώς ορθοδόξους τούς αιρετικούς Μονοφυσίτας. Δ) Γι’ αυτό άκριβώς ό μέγας αυτός αποστάτης των έσχατων τούτων χρόνων ουδέποτε κατηγόρησε τις σατανολατρικές συμπροσευχές τής Ασσίζης Ιταλίας του 1986 των οικόύμενιστών μέ άρχηγών τον πάπαν. Σ’ αυτές έλαβον μέρος οχι μονον οι χριστιανικές αιρέσεις, αλλα και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, ειδωλολάτραι, μάγοι κ.λ.π. ’Ιδού, πάλιν, διατί ό κ. Βαρθολομαίος μετέχει άμετανοητος εις σατανοκρατικα συνέδρια οικουμενιστων, όπως εκείνο τής Καμπέρα Αυστραλίας τό ’91, όπου έγιναν τέτοια δαιμονικά ξεφαντωματα, ώστε ένας προτεσταντης αναγκάστηκε νά γράψη:

«Ή θέσις του Π.Σ.Ε. ότι αί ειδωλολατρικαί θρησκείαι θά κερδίσουν τον ουρανόν χωρίς τον Τησοϋν Χριστόν, καθιστά τον ίδιον τον Χριστόν έ'να άπατεώνα, όταν λέη: «ουδείς δύναται έλθεΐν προς τον πατέρα, είμή δι’ εμού». Τότε ό Παύλος εις μάτην ήνάλωσε τήν ζωήν του καί εις ματην εγραψε τις επιστολές του που απλωσαν τον Χριστιανισμόν στον ρωμαϊκόν κόσμον. Ή Βίβλος έσφαλλε άπορρίπτουσα τα είδωλα εις την δευτέραν έντολήν. Τό Π.Σ.Ε. ύποβιβάζει τον Ίησούν Χριστόν εις τό επίπεδον των ειδωλολάτρων ηγετών και τον κάνει μια απο τας πολλας οδούς προς τον Θεόν!.. Ενα σατανικόν πνεύμα η πνεύματα παρήγαγον ένα σατανικόν Ίησοϋν εις τό Π.Σ.Ε.! Ό Χριστός του Π.Σ.Ε. στην Αυστραλία ουδέποτε ήλθε εκ των ουρανών, ουδέποτε επεστρεψε εις τους ουρανούς και δεν δυναται να παρη κάποιον στον ουρανον. Ενα ξένο και σατανικό πνεύμα και πνεύματα, αυτό είναι το μονο είδος του Χρίστου που θα η δυνατό να προσκληθη για να ακουση τις κραυγές των οίκουμενιστών... Ή Αύστραλία άπεκάλυψε τό βάθος τής αποστασίας που ενεργειται δια μιαν παγκόσμιόν Εκκλησίαν και η οποία εχει περιγραφή ως «Βαβυλων ή μεγάλη, ή μήτηρ των πορνών, ή νύμφη του τελικού άντιχρίστου...». (Orthodox Christian Witness, 5.9.’91). Και όταν τυχόν ταϋτα προβάλλωνται από βιντεοκασσετες, οι οικουμενισται χαλουν τον κοσμον, δια να σταματήσουν τις εκπομπές και νά τις ματαιώσουν με εγκληματικές προφάσεις, ως επραξε προσφατως ο Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος από τό κανάλι τού ΤΗΛΕΤΩΡΑ. Οί μέλλοντες λοιπόν νά ύποδεχθοΰν τον Βαρθολομαίον εις ’Αθήνα και Παροναξία, δέν θά υποδεχθούν ορθόδοξον πατριάρχην άλλα ψευδεπίσκοπον και ψευδοπατριάρχην, όπως τον χαρακτηρίζουν οί ιεροί Κανόνες. Όσοι δε θά συνεργήσουν διά τήν ύποδοχήν του θά σκανδαλίσουν τούς ’Ορθοδόξους Χριστιανούς καί θά τούς οδηγήσουν εις παγίδα, άφοΰ θά τούς προτρέψουν νά ύποδεχθοΰν πρόβα τοσχημον λύκον, αμαρτανοντες ουτω θανασιμως. Οί άνωτέρω, σκέφθηκα, είναι τελείως αδικαιολόγητοι, οχι μονον διότι προ πολλών ετών ο εκκλησιαστικός τύπος έχει έπισημάνει τήν πτώσιν εις τήν πίστιν τών πατριαρχών τού Φαναριού, αλλά καί διότι τά «κακουργήματα» τού κ. Βαρθολομαίου τά βλέπουν καί από τήν τηλεόρασί τους. Παραθέτομεν ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα εκκλησιαστικής έφημερίδος δημοσιευθέν τό 1982. «’Από την εποχή πού στο πατριαρχικό θρόνο τής βασιλεύουσας ανέβηκε ό Μελέτιος Μεταξάκης, ένας έσμός προδοτών, μέ έξαίρεσι τον πατριάρχην Μάξιμο τον Ε, λυμαίνεται τό Πατριαρχείο.

 Ό Αθηναγόρας ήταν εκείνος πού έβλαψε περισσότερο από όλους τήν ’Ορθοδοξία και τό Φανάρι. Καί μετά τον θάνατό του κανένας δεν βρέθηκε νά σταματήση το δύσμοιρο Πατριαρχείο απο το κατρακυλισμα του. Ετσι, σήμερα, το Πατριαρχείο περιστοιχίζεται απο ατομα, που είναι εντελώς αγευστα απο τήν ορθοδοξία, που είναι αμφίβολο αν πιστεύουν και σ αυτόν τον Θεόν ακόμα, που δεν παυουν όμως να τον εμπορεύονται και εμπαίζουν σαρκαστικά. Γιατί, αν πίστευαν, κανένας τους δεν θα τολμούσε να παριστανη τον κληρικό απο αυτους. Και γι αυτό, ξεπουλούν τήν ’Ορθοδοξία σέ τιμή ευκαιρίας»! (Όρθόδοξος Τύπος, 25.6.82). Μετά απο τέτοια κείμενα και τις δημοσίες εμφανίσεις του πατριαρχου, που ολοφάνερα προδίδουν τήν μοναδικοττα τής ’Ορθοδοξίας, πώς είναι δυνατόν νά τον άνέχωνται επίσκοποι, ιερείς και μονάχοι, ιδίως του Αγιου Ορους, πού τον μνημονεύουν καθημερινώς; Μέχρι πότε θά τον θωπεύουν μέ τις δήθεν διαμαρτυρίες τους, ένώ βλέπουν ότι καθημερινώς θρασύνεται καί περισσότερον, άπεμπολών τον «θησαυρόν τής ύγιαινούσης πίστεως»; Δεν αντιλαμβάνονται οτι προ πολλου επρεπε να είχαν διακοψει κοινωνίαν μαζί του συμφωνως προς τους ιερούς Κανόνας και τήν πατερικήν. διδασκαλία; Ό κ. Βαρθολομαίος όμως δεν είναι μόνον αιρετικός.Οπως ολοι οι αιρετικοί είναι και άδικος. Τούτο αποδεικνυεται απο τον τροπον που συμπεριφερεται προς οσους δεν τον προσκυνούν και μνημονεύουν. Τότε αφήνει να εκδηλωθή όλος ό «πλούτος» τής κακοδόξου καρδίας του...

’Έτσι στις 20.5.1992 έξεδίωξε διά τής αστυνομίας τήν αδελφότητα της Σκήτης του Προφήτου Ήλιου έν 'Αγίω Όρει, επειδή δέν τον εμνημονευε λογω των οικουμενιστικων του ενεργειών. Εις τούτο φερει μεγιστην ευθυνην και ή συμπραξασα Ιερά Κοινότης του Αθωνος, ή οποία σύρεται δυστυχώς ώς κοπέλλι όπισθεν των παρανόμων επιθυμιών του. Έν συνεχεία «κάλεσε τούς ζηλωτές πού έγκαταβιοϋν στην ’Αθωνική Πολιτεία —υπολογίζονται γύρω στους τριακοσιους— «εις μετάνοιαν και ανανηψιν» και στήν περίπτωση που αρνηθουν κάτι τέτοιο «νά άπέλθουν εκτός Αγίου Όρους, διότι αυτό είναι έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δέν έχουν θεσιν εις αυτό οι τα εναντία προς αυτό φρονουντες». (ΤΑ ΝΕΑ, 9.11.’92). «Ή μέ μνημονεύετε ή φεύγετε από τό Αγιον Όρος. Τό τελεσίγραφο αυτό απηυθυνε προς τους ζηλωτές μονάχους τού Όρους ό πατριάρχης Βαρθολομαίος, λίγο πριν από τήν αναχώρησή του για τήν Κρήτη» (ΕΘΝΟΣ, 9.11.’92). Ακόμη εθεσε το ρητορικό ερώτημα: «μπορεί σε μια οικογένεια τα παιδια να διαφωνούν με τον πατέρα, τον άρχηγό τής οικογένειας;» (ΕΘΝΟΣ, 7.11.1992). Βεβαίως εις τα ανωτέρω υπαρχουν πολλές απαντήσεις, εγω όμως εκείνο το βράδυ προτίμησα να διαλέξω μια απ όλες τήν οποία και παραθέτω δια τους αναγνωστας του «Αγιορείτου»; «Πολύ και λίαν πλανάται» ό κ. Βαρθολομαίος λέγων τα ανωτέρω, και αν νομιζη οτι θα πέραση ο διωγμός των ’Ορθοδόξων Αγιορειτών, τον όποιον ετοιμάζει έν πνεύματι αιρετικής αδικίας. Πρώτον, διότι «εις μετάνοιαν και ανανηψιν» καλείται ο ίδιος, που είναι άδικος και αιρετικός, και όχι οί ’Ορθόδοξοι Αγιορεΐται. Δεύτερον, διότι,όπως ένας «πατέρας» δεν ήμπορει να εχη αξιωσιν υπακοης απο τον υιόν του, όταν τον εξωθή εις τήν ληστείαν, ούτε από τήν θυγατέρα του, όταν τήν προαγη εις τήν πορνείαν, ουτω και ο «πνευματικός πατέρας» δεν ήμπορει να εχη αξιωσιν υπακοής, όταν είναι λύκος αντί ποιμενος και προάγει εις τήν αι'ρεσιν πού είναι ή χειροτέρα μορφή πορνείας. Τρίτον, διότι τό 'Άγιον Όρος δέν είναι «έδαφος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ούτε βεβαίως τσιφλίκι τού κ. Βαρθολομαίου Άρχοντώνη, άλλά «αυτοδιοίκητον τμήμα τού Ελληνικού Κράτους, τού όποιου ή κυριαρχία παραμένει άθικτος επ’ αύτοΰ» (Σύνταγμα τής Ελλάδος, άρθρ. 105). Έπι πάσι δε τούτοις είναι «Τό Περιβόλι τής Παναγίας».

Τέταρτον, διότι οι ’Ορθόδοξοι Άγιορεΐται Πατέρες θά άντιδράσουν: α) ώς οι τριακόσιοι τού Λεωνίδα μέ τό «μολών λαβέ», β) ώς οί Άγιορεΐται Πατέρες έπι Ίωάννου τού Βέκκου, γ) ώς ό Κωνσταντίνος Παλαιολόγος... και δ) όπως οί πατέρες των, ή και οί ίδιοι, τό 1940 μέ τό ΟΧΙ. Μέ τήν διαφοράν ότι τώρα, ούτε ό Εφιάλτης θά ύπάρξη, ούτε Κερκόπορτα θά εύρεθή ανοικτή». Και καταλήγει ως εξής το κείμενον. «Ταύτα άς έχη πάντοτε ύπ’ δψιν του ό κ. Βαρθολομαιος. Να μή λησμονή δε ποτέ, οτι, ο,τι και αν γινη «ο λόγος τού Θεού ού δέδεται». Άν δέ τολμήση, κατά τρόπον ενθυμιζοντα το «ήρθαν τα αγρια να διώξουν τα ήμερα» και τό: «φωνάζει ό κλέφτης, νά φοβηθή ό νοικοκύρης», νά διώξη τούς ’Ορθοδόξους εν Άγίφ Όρει καί αλλαχού, τότε θά αντιληφθή εν τή πραξει τι σημαίνει το «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 26. 14). Είναι εξ άλλου εις ολους γνωστόν οτι εχει εντός ολίγου χρόνου δημιουργήσει ζητήματα στήν Εκκλησία τής Ελλάδος, Κρήτης, στά 'Ιεροσόλυμα, τήν Αυστραλία, τήν ’Αμερικήν! Ζητήματα, ζητήματα, προκειμένου νά έπικρατήση ώς «Οικουμενικός» τύραννος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Είδικώς μάλιστα στο Άγιον Όρος έχει καταλύσει κάθε έννοιαν αυτοδιοικήτου δια τής αποστολής πατριαρχικών έξαρχειών, παρά τήν γνώμην τής Τ. Κοινότητος, ώς προβλέπει ό Καταστατικός Χάρτης τού Όρους. Δι’ αυτών τιμωρεί τους αντιφρονουντας στα σχέδια του επιβραβεύει τούς «ίδικούς του»· διχάζει τήν Άγιορειτικήν ’Αδελφότητα εις πατριαρχικούς και μή· επιβάλλει τήν γνώμη του και εκεί δπου αί Ί. Μοναί κάλλιστα μπορούν νά τακτοποιήσουν τά του οϊκου τους, ώς συνέβη προσφάτως μέ την 'I. Μονήν Μεγίστης Λαύρας. Λκόμη καί τις κουρές των Μοναχών επιθυμεί να ελεγχει ο ίδιος, καταργων ουτω κάθε εκφρασιν Μοναστηριακού τυπικου και αυτοδιοικήτου. Τίποτε όμως δεν θα κατωρθωνε απο τα παραπανω, εαν οι ήγουμενοι ύπελόγιζαν περισσότερον από τούς θρόνους τους τούς Τ. Κανόνας, όπως πράττει ή Ί. Μονή Έσφιγμένου.

 ’Αφού όμως προσκυνούν ενα ψευδεπισκοπον και συνεργάζονται μαζί του δια τήν εςοντωσιν των Ζηλωτων πάτερων, ή καταληςις είναι δικαία! «Δίκαιος ό Θεός ήμών καί δικαιοσύνας ήγάπησεν»... Ευτυχώς όμως ικανός αριθμός πιστών έχουν αντιληφθή τήν κακόδοξο διακονία του καί τον άπεδοκίμασαν ποικιλοτρόπως εις Κρήτην, Πάτμον, Κάλυμνον. Έλπίζομεν ότι τό αύτό θά συμβή είς Αθήνας καί Παροναξίαν τον προσεχή Μάϊον. Εις τήν Πάτμον ειδικά, ό λαός είχε απομονωθή απο τα προσκυνήματα, τα οποία είχαν κατακλυσει παντός είδους αιρετικοί. Διότι τελικως κάθε επισκεψις του εις αύτό αποβλέπει· είς συμπροσευχάς μετά των αιρετικών, ώστε ο λαός να συνηθιση το θέαμα και να τον ακολουθήσει αδιαμαρτύρητα στήν οικουμενιστική του αποστασία. Προσθετομεν δε δια τήν ιστορίαν, οτι στήν συλλειτουργία του μέ τον πάπα τής Ρώμης τον παρελθόντα Ιούνιον, και ενω ήτο καλοκαίρια, ξαφνικα ο ουρανος πάνω απο τον Ναόν του άγιου Ιίετρου εμαυρισε και οι κεραυνοί απειλούσαν νά συντρίψουν τον τρούλλο τού Ναού! Καί ενώ και τα στοιχεία τής φυσεως διαμαρτύρονται, ο κλήρος και ο Μοναχισμός, ιδίως ό Αγιορειτικός, δεν τολμούν νά άναχαιτίσουν τό αιρετικό του κήρυγμα, γενόμενοι συνυπεύθυνοι γιά τήν απώλεια τού λαού. Διότι, ώς είναι γνωστόν, δεν κοινωνει μονον με αιρετικούς, αλλα είναι και ο ίδιος αιρετικός. Εκείνη όμως τή στιγμή το καντήλι τρεμοσβησε ζητώντας άσφαλώς λάδι. Σηκώθηκα νά φέρω τό λαδικό, ενώ μια εύχή ψιθύρισαν άθελα τα χείλη μου. Κύριε, φώτισε τούς καλοπροαίρετους πιστούς ν’ άντιληφθοϋν ποιον λύκον υποδέχονται για ποιμένα και παιδαγώγησε, όπως Συ γνωριζεις, τους ρασοφόρους που κρατουν τον λαόν σου στο σκοτάδι της άγνοιας και κακοδοξίας. ’Αμήν. 2/’96 Κατ’ άλλην γραφήν: ξεβράκωτοι.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η... ΑΦΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Τό έχουμε γράψει πολλάκις, δτι οί θεολόγοι μας, δυστυχώς, δεν διαφέρουν του Ιερατείου και του Μοναχισμού, σέ ό,τι αφορά την άγνοιαν και αδιαφορία τους γιά ζωτικά θέματα ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας. Και ενω μερικοί εξ αυτών έχουν οπωσδήποτε τήν δυνατότητα νά ασχοληθούν με Κανονικά θέματα, προκειμένου νά έπισημάνουν τό μέγεθος τής συντελουμένης άποστασΐας των επισκοπών τους, αυτοί αδιαφορουν σκανδαλωδως, ασχολουμενοι με ο,τι άλλο δυναται να φαντασθή κάνεις. Αγνοούν λοιπον και αποφεύγουν να γνωρίσουν επισταμενως το ιερόν ΙΙηδαλιον που θα τους προσφερε τον κατάλληλον οπλισμόν δια τήν αντιμετωπισιν τής αποστασιας των ήμερων μας. Μήπως αυτό είναι κάτι το αδιαφορον ή δευτερευον; Εαν εις ολα τα λοιπά αριστεύσουν και αδιαφορήσουν για το κεφαλαιώδες θέμα τής πιστεως, αυτό και μόνον είναι ικανόν νά τούς καταστήση ενόχους και «έκτος νύσσης» τρέχοντας... Διαβάζουν πολλά περιοδικά και γνωρίζουν διάφορα άσχετά προς τήν αποστολήν τους κείμενα, αλλα το ιερόν Πηδαλιον, οπού διασώζει ολοκληρον σχεδόν τήν ιεραν Παράδοσιν τής ’Ορθοδοξίας μας, γι’ αύτούς είναι κάτι τό σχεδόν άγνωστον ή αδιαφορον! Τα ανωτέρω τα εχομε διαπιστώσει πολλάκις στας μετ αυτών συζητήσεις μας και τό ζοϋμε καθημερινώς διαβάζοντας τά διάφορα θρησκευτικά φυλλάδιά που εκδίδουν. To γεγονος αυτό δεν αποτελεί ασημαντον λεπτομέρειαν εκφράζει τήν πτωχείαν και μονομέρειαν τής δραστηριότητός των, την άπουσίαν τής καθολικότητος έκ τής διδαχής των.

Και τούτο, διότι τό περιεχόμενο του ιερού Πηδαλίου πρέπει ν’ άποτελή πυξίδα και γνωμονα δια τήν ολην δρασιν των. Επειδή δεν γίνεται αυτό, εχομε τα σημερινά θλιβερά αποτελέσματα: την αδιαφορίαν ενώπιον της παναιρεσεως τής εποχής μας τήν χλιαραν και αλλοιωμενην προσφοράν του Ευαγγελικού μηνύματος τό θαυμάζειν δήθεν άγιας προσωπικότητας τής Δύσεως... Άντιθέτως ή έμπρακτος σπουδή του Πηδαλίου αναδεικνυει τους ομολογητας τής Εκκλησίας, αναδεικνυει τους πιστούς οικονομους τής ιερας παρακαταθήκης. Αυτό επραξαν και οι προ ήμων αγιασαντες, ώστε ο βιος και τα έργα των να γίνουν προσθήκαι περιφανείς εις το ζωντανό βιβλίο τής Παραδόσεως. Τό φρόνημά των άπετέλει έκφρασιν και μετάφρασιν των θείων λογίων. Ή σκέψις και ή δράσις των εξεφραζον το «πατερικον φρόνημα», κάτι που εσήμαινε ζωντανή συμμετοχή στις άγιες ρίζες του παρελθόντος. «Ή πιστότητα προς τήν Παράδοση δεν είναι μια αφοσιωσις προς τήν αρχαιότητα, αλλα μάλλον ή ζωντανή σχεσις με το πλήρωμα τής χριστιανικής ζωής. Ή έκκλησις προς τήν Παραδοσιν δεν είναι τοσο πολύ μια έκκλησις προς αρχαιότερα πρότυπα, οσον είναι μια έκκλησις στήν καθολική εμπειρία τής Εκκλησίας, στο πλήρωμα τής γνωσεως της». («Άγιοι Κολλυβάδες», Μάρτ. ’97). Ή συμμετοχή στο πλήρωμα αυτό θά παρουσίαση εν συνεχεία τους αγλαούς καρπούς της, τήν αγιότητα του βίου και τήν πιστήν διακονίαν τής αγίας κληρονομιάς. Δεν πρόκειται για νεκρή επαναληψιν τής παραδοθεισης πιστεως και πραξεως, αλλα για «δημιουργικήν επεκτασιν της αρχαίας Παραδόσεως με αφετηρίαν τήν εν Χριστώ ζωήν». (Γ. Φλωρόφσκυ). Δυστυχώς στις ήμέρες μας, στούς θεολογικούς και εκκλησιαστικούς κυκλους παρατηρειται ένας φοβερος διχασμός ή υπερτονησις των αγαθών έργων εις βάρος τής καθαρής πίστεως.

Και δταν λέμε καθαράν πίστιν έννοοΰμε αυτήν που μας παρεδοθη υπο των άγιων Πάτερων και οχι αυτήν που κηρύσσουν και ζουν οι σύγχρονοι οικουμενισται θεολόγοι και κληρικοί. Διότι άπό που παρέλαβον «τήν συνιερουργίαν μετά του πάπα και τήν συμπροσευχήν μέ τούς Βουδδιστάς, Μουσουλμάνους και πυρολάτρας, όπως έγινε στήν Άσσίζη, Βανκοΰβερ και Καμπέρα; Άπό πού παρέλα βον το κήρυγμα και τήν διδαχήν, ώστε να τολμουν να το διακηρύττουν και δια πατριαρχικής  Εγκυκλίου, οτι οι αιρετικοί είναι «συγκληρονομοι τής Χαριτος και κοινωνοι των Μυστηρίων του Θεού; Νά συμπροσεύχωνται μέ τούς πασης φυσεως αιρετικούς, αλλοθρήσκους, μάγους, παπαδινες, παστόρισσες; νά συνιερουργοϋν γάμους, βαπτίσεις, κηδείες με τους αιρετικούς; να φθείρουν τήν ακολουθίαν ^τοΰ αγίου βαπτίσματος; Νά θεωρούν τον παπισμόν «άδελφήν εκκλησίαν» και να απαγορεύουν τον αναβαπτισμόν τους; Να διώκουν και δυσφημούν, οσους τολμουν να τους παρατηρήσουν και ελέγξουν, αποκαλουντες αυτους σχισματικούς και αιρετικούς; Και ολα αυτα διότι έχουν πάρει διαζυγιον απο τήν Παράδοσιν, διότι υβρίζουν τό ιερόν Πηδάλιον άποκαλοΰντες «τείχη αίσχους» τούς ιερούς Κανόνας!!. Και τό άκόμη χειρότερόν είναι, οτι ενω μερικοί κληρικοί και λαϊκοί αντιλαμβάνονται τήν προδοσίαν και τήν ελεγχουν —έστω γραπτως— συνεχίζουν εν τουτοις να θεωρουν τους πεπτωκότας επισκόπους των ως «ορθοτομουντας τον λογον τής αλήθειας»! Καί μόνον αυτό; τρέμουν κυριολεκτικώς μήπως δια τον ελεγχον τους τιμωρήσουν ή αφορίσουν!

Ποιοι; αυτοί που δυνάμει είναι προ πολλου αφωρισμενοι και καθηρημενοι ύπό των ιερών Κανόνων διά τά άντορθόδοξα έργα των! Όντως σχιζοφρενική θεολογία μή έχουσα τίποτα τό κοινόν με το ένδοξον παρελθόν των άγιων πάτερων μας. Ιδιαιτέρως βεβαίως ύπεύθυνοι εν προκειμένω είναι οί Μονάχοι καί Μοναχαί, οί Κανονικοί λεγόμενοι, άφοΰ ό βίος των πρέπει νά ρυθμίζεται ύπό των ιερών Κανόνων. Ποιαν απολογίαν θα δώσουν στον Θεόν δια την αδικαιολόγητον σιγήν των; Πώς θά άντικρύσουν τούς συναδέλφους των ομολογητας τήν ημέραν της Κρισεως, όταν εκείνοι δια πολύ μικρότερα έξωρίσθησαν και ποικίλως έβασανίσθησαν,αυτοί δε ακολουθουν τους συμμαχήσαντας με τήν αιρεσιν επισκόπους των; Βεβαίως δικαιολογούνται, ότι διατηρούν τά Ιερά καθιδρύματα και ποικίλως ανακαινίζουν, άλλ’ ή καύχησις αύτή είναι ματαία και ανυπόστατος, αφού γίνονται αιτία νά διατηρήται και μεγαλύνεται ή αϊρεσις. Παρομοίως έκαυχωντο διάφοροι ήγουμενοι επι εικονομαχιας,   κοινωνουντες μέ τούς αιρετικούς εικονομάχους, προφάσει διατηρήσεως τών Μονών και διασώσεως τών Μοναχών, προς τούς οποίους γράφει τα εξής φοβέρα ο άγιος Θεόδωρός ο Στουδίτης: «’Ώ τής πωρώσεως!, ώ τής θεομαχίας! Χριστόςήρνητο... επίσκοποι περιοριζοντο... μονάχοι και μοναζουσαι, λαϊκοί, λαιζουσαι οι μεν τυπτόμενοι, οι δε φρουρουμενοι· άλλοι λιμοκτονουμενοι, ετεροι ξεομενοι· ... ετεροι θανατούμενοι... και σύ, ώ τρισάθλιε, αιχμαλωτισθεις στήν ψυχοφθορον κοινωνίαν τής αιρεσεως και διαμενων εις το όλετήριον, ώς πρέπει νά λεχθή και όχι Μοναστήριον,κομπάζεις οτι είσαι καλα! ... Ποιον ναόν διετήρησας, αφού εμιανας τον ναόν του Θεού που είσαι συ ο ίδιος; Ποιους δε αδελφούς διεσωσας, αφού κατεστραφησαν δια τής ολέθριας σου κοινωνίας μετά τής αίρέσεως;» (P.G. 99, 1337C). Καιρός να ανανήψουν Γέροντες και Γεροντισσες, και,ή να ομολογήσουν, ή να παραιτηθούν, διότι, αν δεν μετανοήσουν, ως τονίζει ο ανωτέρω φωστήρ, «ου χριστιανούς ήγητέον»! 8/’97

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ «ΕΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Προ μηνών ο γνωστός πνευματικός της Σιναιτικής ερήμου π. Άδριανός άπεκήρυξε τον οίκουμενισμόν του νέου ήμερολογίου και προσεχώρησε εις την Εκκλησίαν του παλαιού, αφού διεπιστωσε και εμπρακτως τις κακοδοξίες των σημερινών επισκόπων τής «’Ορθοδοξίας». Αύτό, ώς ήτο φυσικόν, δεν άρεσε σε πολλούς του νέου ήμερολογίου, κληρικούς καί λαϊκούς θεολόγους, καθότι ελέγχει την πορεία τους και τους αφήνει ακάλυπτους ενώπιον των πνευματικών τους τέκνων, τα οποία δικαίως θα διερωτωνται τί συμβαίνει. Δια τούτο το περιοδικόν «ο Σταύρος» εγραψε εκτενες σχόλιο (Αΰγ. 944, σ. 134) παρατηρών διά τον π. Άδριανόν οτι «δεν εξήντλησε τα μέσα». Κατα τήν γνώμην του συντάκτου επρεπε προτού διακοψει κοινωνίαν με τήν Εκκλησίαν του νέου «να εστελνε εγκυκλίους επιστολας προς τούς άπανταχοϋ γής ευρισκομένους χριστιανούς, στις οποίες θα στηλίτευε τήν αποκλησι προς τον οικουμενισμον των προσώπων εκείνων   που θα επρεπε να είναι φρουροί τής ορθοδόξου πίστεως». Ή πρότασις του συντάκτου περί γραπτής διαμαρτυρίας εφηρμοσθη κατα κορον απο τους αγωνισθεντας προ ικανών ετών κατα τής κακοδοξιας και ουδεν αποτέλεσμα εφερε μονο ή διακοπή κοινωνίας τους ενοχλεί και τους αποκαλύπτει. Ετσι ο π. Αδριανός προτίμησε τήν οδον τής πραξεως. Προς τούτο επεσκεφθη Αυστραλίαν καί Καναδά όπου ανθεί ό άπόδημος Έλληνισμος, προκειμενου να στηλιτευση τήν αιρεσιν. Το αποτέλεσμα; Τον έξεδίωξαν αμέσως οί «ορθόδοξοι» αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι των περιοχών!αυτό, επειδή διεπιστωσε οτι έχουν πια πωρωθή, κατά τον λόγον του θείου Παύλου, άπεφάσισε νά άσφαλισθή δια της αποτειχισεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών. Ό 'Άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης, τον όποιον αναφέρει «ο Σταύρος» ως αγωνιστήν «εντός τής Εκκλησίας», μονο δια το θέμα του παράνομου γάμου του αυτοκρατορος εφήρμοσε οικονομίαν αρκούντως αυστηραν, διακοψας κοινωνίαν με ολους τους πρωταίτιους τής μοιχοζευξιας και τους κοινωνουντας αυτοις. Στήν περίοδον όμως τής εικονομαχικής αίρέσεως ή διακοπή τής κοινωνίας ήτο καθολική·ουδεις εικονοφιλος εκοινωνει με τους εικονομαχους, καθοσον τα μέτωπα ή σαν χωρισμένα και πας ομολογων πιστιν και σεβασμόν προς τας αγίας εικόνας εδιωκετο απηνως.

 Και ταΰτα μέν εις τήν έκκλησίαν του Βυζαντίου. Ύπύηχον όμως αλλαι τοπικαι εκκλησιαι και πατριαρχεία που δεν μετείχαν τής αίρέσεως και τα όποια έκοινώνουν μέ τούς είκονοφίλους. Σήμερα όμως τα πραγματα είναι πολύ χειρότερα τής εικονομαχικής περιόδου. Ή πενταρχία τών πατριαρχείων και ολαι αι αυτοκέφαλοι Εκκλησιαι κοινωνουν και συνεργαζονται μεταξύ των διωκουσαι τους ενισταμενους κατα τής αιρεσεως του οικουμενισμου (πλήν του πατριαρχείου Ιεροσολύμων). Συνεπώς ή μόνη οδός πού απομένει, δι’ οποίον θελει να μεινη αμέτοχος της αιρεσεως και κατακριτου κοινωνίας, είναι ή οδος τής αποτειχισεως και ή κοινωνία του με τας εκκλησίας του παλαιού ήμερολογιου. Τήν ανωτέρω στάσιν επικροτεί ή πολιά τής Όρθοδοξίας παραδοσις και οι ιεροί Κανόνες, οι οποίοι θεωρουν «άξιους τιμής» τούς ούτως ένεργοϋντας! Δυστυχώς οί συντάκται τού «Σταυρού», παρά τά γραφέντα επί μίαν τριακονταετίαν, επιμένουν οτι μπορεί νά είναι ορθόδοξοι, ώς οι όμολογηταί του παρελθόντος, και συγχρόνως να κοινωνουγ με ολας τας εκκλησίας που κακοδοξουν η κοινωνουν με την κακοδοξιαν! Αυτό το αποκαλουν αγώνα «εντός των τειχών της Εκκλησίας», ενω σημαίνει ακριβώς το αντίθετον ευρισκονται εντός της κακοδοξίας και έκτος άληθείας! Και κάποιοι ήγούμενοι έπί αγίου Θεόδωρου, εχοντες τα μοναστήρια τους και μνημονευοντες των αιρετικών, ενομιζον οτι πράττουν εργον θεαρεστον και διακριτικόν, όπως οι συντακται του «Σταυρού», προς τούς όποιους έγραψε ό Όσιος Πατήρ: «και τώρα δέξαι μου, τιμιώτατε πάτερ, όμιλοϋντα πιο ελεύθερα. Δέν τυγχάνει εκτός εύθύνης, τό νά συλληφθής δηλαδή άπό ανθρώπους τού βασιλέως και νά παραμείνης παρά ταΰτα ελεύθερος... Εαν ή οσιοτης σου ουδεν επαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή πού ύπεβάλοντο οί πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά έπλανήθης αδελφέ. Και μή μου δικαιολογήσαι πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τάς άγιογραφίας των ναών, ώς καί τό μνημόσυνον του πατριαρχου.

 Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκοτες φλυαρουσιν. Τα ανωτέρω δεν δυνανται να διατηρηθούν, έκτος εάν εγενετο προδοσία της ορθοόοξου ομολογίας. Διότι σε παρακαλώ ποια ή ωφελεια, όταν εμείς που λεγομεθα και εϊμεθα ναός του Θεού έχουμε καταστραφή (διά τής μή ομολογίας) με το να περιποιουμεθα άψυχους ναούς;... Άλλοίμονον, άλλοι νά άποθνήσκουν, άλλοι νά έξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακιζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα ορη, αι ερημιαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμενοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν ότι θά παραμείνωμεν άβλαβεΐς. Ούδόλως... » Ταυτα είπα απο αγαπη προς σε και ως υπενθυμισιν, ότι οί τά τοιαϋτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας...» (P.G. 99, 1365 AC). Καί προς τον ηγούμενον Θεόφιλον: «... Καί σύ, ώ τρισάθλιε, εαλωκως τη ψυχοφθορω κοινωνία, και μενών εις το ολετήριον, επ αν ούτως, αλλ ου μοναστήριον, λεγεις ευ εχειν... Τινας δε και αδελφούς εφυλαςω, διεφθοροτας τη ολέθρια σου κοινωνία, καν έν βρώμασι; σκάνδαλον του κοσμου, υπόδειγμα αρνήσεως, προτροπή απώλειας, σαρξ άλλ’ ού πνεύμα, σκοτήρ άλλ’ ού φωστήρ...» (Αύτ. 1337 C). Ιδού πώς έσκέπτοντο και ένεργοΰσαν οί άληθινοί πατέρες του παρελθόντος καί μάλιστα ό μέγας Θεόδωρος, τον όποιον ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί ώς τον «άτρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών». Μακάριοι οί ταπεινώς μιμούμενοι τήν πορείαν του* δυστυχείς δε άληθώς οί διαστρέφοντες τούς λόγους του, προκειμενού να δικαιολογήσουν τήν παραμονήν τους εις τήν αϊρεσιν... 10/’94

ΟΤΑΝ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ

 Α ποτελει αυταπόδεικτη αλήθεια για τον πολίτικο χώρο, δτι κάνεις δικτάτορας δεν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες. Τό ίδιο άκριβώς συμβαίνει και στον εκκλησιαστικό χώρο. Κάνεις αιρετικός δέν θά μπορούσε νά ευδοκιμήση, αν δεν είχε αυτους που θα επικροτούσαν, η τουλάχιστον θα ανέχονταν σιωπή ρως τήν αιρεσιν του, θα κοινωνοΰσαν μαζί του και θά τον ακολουθούσαν. Καί γιά νά γίνομε πιο συγκεκριμένοι. Από θεολόγους και κληρικούς όλων των μετωπων εχει χαρακτηρισθη ο Οίκουμενισμός ώς παναίρεσις. Ένώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής άγάπης, κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή» δτι ή Όρθοδοξία δέν είναι ή Εκκλησία, αλλα μαζί με τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού και προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν Εκκλησίαν! Καί τό κατόρθωσαν αυτό οι οικουμενισται πατριαρχαι, διότι είχαν βοηθούς και συναντιλήπτορας στήν ανίερη προσπάθεια τους εκατονταδας επισκοπών και χιλιάδάς ιερεων και μονάχων, που είτε επικροτούσαν, είτε σιωπούσαν δια τήν προδοσίαν! Ετσι ή αιρεσις του Οικουμενισμου εχει δυο χαρακτηριστικα που δεν είχαν οι παλαιες αιρέσεις: πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μονον ενάντιον ενός δόγματός· και δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν αποδοχήν τής αιρεσεως απο τους κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στο χώρο των ιερεων και μονάχων. Σημειωτεονοτι οι εξαιρέσεις αυτές αναφερονται μονο στο θεωρητικό πεόιον, δηλαδή στα λόγια και την πεννα, χωρίς ουδεμιαν πρακτικήν εκφρασιν αντιστασεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αϊρεσιν κ.λ.π. Τό θλιβερώτερον όμως εν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αυτοί οι ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους.

Λέγουν χαρακτηριστικούς οτι ενεργούν έτσι, διότι επιθυμούν να ευρισκωνται εντός Εκκλησίας, αφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακοψουν κοινωνίαν με τους αιρετικούς προϊστάμενους των ή τούς κοινωνοΰντας μέ αυτούς, θά εύρεθοΰν αμέσως έκτος Εκκλησίας. Όποια διαστροφή τής ορθοδόξου διδασκαλίας! Ένώ oi ί. Κανόνες και ό σύνολος χορός των ομολογητών Πάτερων χαρακτηρίζουν ως σωτηριωδη αντιδρασιν καί προστασίαν τής Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τά ακριβώς αντίθετα! ’Έτσι όχι μόνον συμμαχουν προς τήν αιρεσιν και τήν ενισχύουν διατηρουντες το ποιμνιον τους ανύποπτο στο πλευρό των κακοδόξων, αλλα και υβρίζουν ολους τους ομολογητας αυτους ως έκτος Εκκλησίας άγωνισθέντας, αφού, ως γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα απ ο,τι πράττουν αυτοί σήμερα. Σαφέστατη άπόδειξις τής υποκειμενικής και άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, δτι ούδεμία μαρτυρία αναφέρουν προς στηριγμον των λεγομένων των. Ελλείψει δε πατερικων επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νεα εκ του προχείρου, προς παρηγοριάν των οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού ακολουθούν, διά λόγων και έργων τους αχρηστεύουν τα παλαια!.. Γραφομεν τα ανωτέρω διότι προσφατως εδημοσιευθη στον «’Ορθόδοξον Τύπον» (12,3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου 'Αγίου Όρους, εις τό όποιον ένώ καταδικάζεται το «οικουμενιστικο παραλήρημα» των ήμερων μας, τονίζεται συγχρόνως οτι «εμείς μενουμε στήν Αγια μας Εκκλησία, διότι πιστεύουμε δτι μέσα από την Εκκλησία και οχι έκτος αυτής ήμπορουμε να αγωνισθουμε». Ή αλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τους τοποθετεί έκτος αγωνιζομενης κατα της αιρεσεως ’Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος των αιρετικών πού κοινωνοΰν. Άν δέ ληφθή ύπ’ όψιν ότι οι 'Αγιορεΐται μνημονεύουν τού Βαρθολομαίου, τού πρύτανεως των οικουμενιστών, τότε αντιλαμβάνεται κάνεις τήν τραγικότητα τής ανωτέρω προτασεως του ήγουμενου, ο οποίος δυστυχώς, εκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτος βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων).

Και μόνον οί λόγοι του Μ. ’Αθανασίου όπου προτρέπει τους πιστούς να προσευχωνται στο ύπαιθρον προκειμενου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Αρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), και τών άγιων Χρυσοστόμου και Θεοδώρου τού Στουδίτου, που τονίζουν: οτι εχθροί του Θεού δεν είναι μονο οι αιρετικοί, αλλα και οι κοινωνουντες με αυτους, έστω και αν θεωρητικώς απορρίπτουν τήν αιρεσιν (P.G. 99, 1164 Α),ανατρέπει εκ θεμελίων το ανωτέρω αρθρον του ήγουμενου. Το τραγικόν είναι οτι ο Αγιορείτης ήγουμενος στο τέλος του άρθρου του επικαλείται τας ευχας «των μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αιρεσεως ομολογητών. Είναι όμως αποδεδειγμενον ιστορικως, οτι αντιστασιν «μέχρι θανατου» στήν αιρεσιν έκαναν μονον οσοι διεκοπτον κοινωνίαν προς αυτήν, και δια τούτο εςωριζοντο ή εθανατοϋντο. Αντιθέτως ή διακονία τών «εντός εκκλησίας» δήθεν αγωνιζομενων εκφράζεται άριστά υπο του κατωτέρω λογου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμΐν δέ προς τώ φανερώ πολεμώ τών αιρετικών ετι και ο παρα των δοκουντων ορθοδοςειν επαναστας, προς έσχατον ασθένειας τας εκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92). Συνεπώς ό καθηγούμενος τό μόνο πού κατορθώνει μέ κείμενα σαν το ανωτέρω είναι να φαίνεται ορθοδοξος, τή δε άληθεία, πόρρω άπέχων τής αληθούς ορθοδοξίας!

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 'Αγιορείτου

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Άρθρα καΐ σχόλια άναφερόμενα εις την αϊρεσιν του Οικουμενισμοΰ καί την  μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως η εμμέσως μετ’ αυτής

Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

ΑΘΗΝΑΙ 2001

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, σάρωση Βιβλίου , η επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/