Ανοικτή Επιστολή πρός Αγιορείτη Μοναχόν

Θεωδορήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Όταν οι Φύλακες προδίδουν
Ανοικτή Επιστολή πρός Αγιορείτη Μοναχόν

Αγαπητέ μου π. Γεράσιμε, χαίροις εν Κυρίω πάντοτε και μετά τοϋ Γέροντός σου. Μέ χαρά διάβασα τά τελευταία νέα τής επιστολής σου και για τις τοσο απαραίτητες επισκευες του σεσαθρωμενου, πλήν ήγιασμενου απο τους αγώνας των παλαιών πάτερων, Κελλίου σας. Άναφορικώς μέ τον ενθουσιασμόν σου, λόγω τής διακοπής του μνημοσύνου του πατριαρχου απο μερικούς Κελλιώτας, δεν μέ βρίσκεις σύμφωνον καθόλου. Τό διατί, θα μου επιτρεψης να στο εκθεσω κάπως ιστορικά, διότι το θέμα είναι πολύ σοβαρόν και ή πείρα τοϋ παρελθόντος πιστεύω ότι θά μάς βοηθήση πολύ στήν εξαγωγή των άναγκαίων συμπερασμάτων. Πριν 22 άκριβώς χρόνια μεγάλη και επίσημος όμήγυρις Αγιορειτών πατέρων είχε διά προκηρύξεώς της διαμαρτυρηθή δημοσίως προς τον πατριάρχην Αθηναγόραν —λογφ τής συναντήσεως του με τον παπα στα Ιεροσολυμα— οτι αν τυχόν συνέχιση τοιουτου είδους επαφας θα τοναποκηρυξουν και αυτόν. Τότε ήρκεσθησαν να αποκηρυξουν μονον τας δηλώσεις που έγιναν προ και μετά τήν συναντησιν. Πέρασαν άπό τότε 22 χρόνια ούτε ένα, ούτε δύο. Αί άντορθόδοξοι εν τούτοις δηλώσεις έσυνεχίσθησαν και μαλιστα συνοδευομεναι απο πράξεις τελείως ταπεινωτικας και προδοτικός διά τήν ’Ορθοδοξίαν. Και όμως οί Αγιορεΐται πού ύπέγραψαν τήν ανωτέρω προκήρυξιν τού 1965, αλλά και ολοι γενικώς οι λοιποί, εσυνεχισαν να κοινωνουν με τον Άθηναγόραν και τον εν συνεχεία διάδοχόν του Δημήτριον, σαν να μη συνεραινε τίποτα! Κατα καιρούς μαλιστα, όταν οι διοικουντες τήν 'Αγιορειτικήν Πολιτείαν έβλεπαν ότι μερικοί ζωηροί απειλούσαν διακοπήν κοινωνίας με το Φανάρι, συνεβούλευαν τούς πατριαρχικούς και τάς εξαρχίας των πού ήρχοντο στο Όρος νά προσέχουν νά «μή σκανδαλίζουν τας ψυχας των απλουστερων», φειδομενοι αυτών των «αδυνατών»...

 Και οι ζωηροί ήσυχαζαν μετά τας υποσχέσεις και ή προδοσία εσυνεχιζετο ανευ επεισοδίων... • Ουδέποτε εις τήν ιστορίαν τής Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τοσο ανετα και επληξαν τοσο βαναυσα το σώμα και τήν αλήθειαν τής Εκκλησίας οσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατόρθωσαν νά προδίδουν άνευ καμμιας αντιδρασεως, αλλα να κανουν και τους διοικουντας τό Όρος πειθήνια όργανά των, ύπασπιστάς και προασπιστάς τής πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορειται να καταδιώκουν τους συνάδελφους των, τους ελάχιστους που ετολμησαν τελικως να σπάσουν το φραγμα τής σιωπής και τής ένοχου ανοχής και να ομολογήσουν,αρρενωπά, οτι δεν άκολουθοϋν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναριού. Και τά χρόνια κυλούσαν. Ή αιρεσις έγιγαντοϋτο καθημερινώς ενώ οί υπεύθυνοι τής Ίεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιαννη και τήν ελληνική γλωσσά, συνεχώς δε εντός και εκτός τού Όρους έκήρυτταν γιά τό άναγκαΐον τής νήψεως και τό ύπερβάλλον τού μυστικού γνόφου τής άνατολικής Θεολογίας... Έν τώ μεταξύ ό λαός τού Θεού έκοιμάτο ήσυχος, άφοΰ δεν ακουγε απο τους φυλακές καμμια φωνή εγρηγορσεως και κίνδυνου ολα εφαινοντο να πηγαίνουν τοσο καλα. Τον πληροφορούσαν οτι κύμα είναι και θα πέραση, «να προσέχουμε τα σχίσματα, διότι οι  αιρετικοί πεθαίνουν και φεύγουν και λησμονοΰνται, ένώ τά σχίσματα μένουν». ’Έτσι γιά ν’ άποφύγουν οί κύριοι αυτοί τά σχίσματα — πού λυτρώνουν την Εκκλησίαν έκ τού πραγματικού μερισμού κατα τους Ιερούς Κανόνας— επροτιμησαν την ησυχίαν τους καί ακολούθησαν ήρεμα καί «συνετά» τήν κηρυττομένη κακοδοξίαν. Ό Άθηναγόρας πράγματι έφυγε, αλλά ή φθορά διεκοπη μονον για λίγες ήμερες — οσο κράτησαν τα τής κηδείας και διαδοχής του— για να συνεχισθή με πιο έντονο ρυθμό ή προδοσία απο τον διάδοχο του. Αυτή ήτο ή σημειωθεΐσα αλλαγή στο διάστημα όπου ή κακοδοξία άλλαξε φρουρά στο Φανάρι.

Οί συντηρητικοί όμως έβλεπαν τα πραγματα πολύ διαφορετικά. Λιοντάρι απεκαλεσαν τον Δημήτριον και αμέσως εσπευσαν να τον μνημονεύσουν ώς όρθοτομοΰντα τον λόγον τής αλήθειας! Καί εκείνος χαρούμενος απο τήν αφελειαν των άρχισε να ςυλωνη με περισσή χαρι και τα υπόλοιπα που είχε αφήσει ο αποθανων προκάτοχός του. ’ Δυστυχείς ορθόδοξοι τού καιρού μας! Άν «ή γρηγοροΰσα συνείδησις τής Εκκλησίας», ό Μοναχισμός, σάς πρόδωσε τόσο εύκολα, από ποιον καί πότε θ’ άντιληφθήτε τήν τραγωδίαν σας; Αυτοί είναι ή αίτια πάντων των κακών, ώς λέγει ό πολύς Μελέτιος ό 'Ομολογητής καί ό φλογερός ζηλωτής Αββακούμ ό Ααυριώτης. Άν έτηροΰσαν τον δρκον τους δεν θά παρέδιδαν τό κάλλος τής ’Ορθοδοξίας στήν άσχημοσύνη καί τήν ταπείνωση. Γι’ αυτό, αγαπητέ μου π. Γεράσιμε, δεν συγκινήθηκα από τις τελευταίες διαμαρτυρίες των διαφόρων Κελλιωτών Μονάχων του Ορους, χωρίς όμως να σημαινη οτι τις βλέπω και σαν αρνητικό στοιχείο. Οταν όμως μετά απο 22 χρονιά προδοσίας συνεχίζουν να απειλούν και παλιν και να «εξαιτουν τας θειοτατας ευχας», του κακοδοξου ποιμενος των, να εκφράζουν τον πονον και τήν ανησυχίαν των δια τα τελούμενα, αλλα και τήν επιθυμίαν των «να μή αποκοπουν άπό τήν Μεγάλην τού Χριστού Εκκλησίαν», άγνοούντες οτι ο συνεχιζόμενος σύνδεσμος των με αυτήν τους αποκοπτει από την άληθινήν Εκκλησίαν τοϋ Χρίστου, από την ομήγυριν των πρωτοτόκων και ομολογητών, πως είναι δυνατόν λέγω, να προκαλεσουν με τέτοια γραφόμενα ταραχή στις παρατάξεις των κακοδόξων; Οί πιστοί έξ άλλου που σας παρακολουθούν έχουν χορτάσει πια απο λόγια πεινούν για πράξη και συνέπεια. Ούτε οί θεατρικές πράξεις τής Κοινότητας πρέπει νά συγκινοϋν κανένα. Αυτοί έσάς φοβούνται, τούς μοναχούς, μήπως και τους αποκηρυξετε με αποτέλεσμα να πεση ή ορθόδοξη λεοντή τους στα μάτια τοϋ λαοΰ, διαφορετικά ούτε γράμματα θά έστελναν στο Φανάρι, ούτε θ’ αποφάσιζαν να το επισκεφθουν. Σαν τι περιμένουν να τους εξηγήσουν οι Φαναριώτες; Είκοσι δύο χρόνια τούς κοροϊδεύουν ή μάλλον σάς κοροϊδεύουν —διότι οί μεγάλοι συντονίζονται συνήθως στήν προδοσίαν— και συνεχίζουν παρα ταυτα μέχρι σήμερα να παίζουν το θέατρο τους με το ίδιο σκηνικό... Λυπούμαι, πατερ μου, αλλα πολυετές πρεπει να είναι το επιτιμιον που θα σας βαλη ο πνευματικός σας, και μετά τήν αποκήρυξιν που θα κάνετε των κακοδόξων, διότι κοινωνουσατε τόσα χρονιά μαζί τους παραπλανωντες τον λαόν του Θεού καί τήν αϊρεσιν κρατύνοντες.

· Κατα τήν εικονομαχιαν, οποίος εκ των ιερεων ή μονάχων ωμολογει καθυστερημένα, επαιρνε το επιτιμιον τής αλειτουργησιας και ακοινωνησιας απο τους εξαρχους των ομολογητών, «μέχρι καιρού ’Ορθοδόξου συνόδου», ή όποια καί θά διευθετούσε τελικώς τον χρόνον των έπιτιμίων. Γι’ αύτό καί νομίζω δτι οί πατέρες πρέπει νά σοβαρευθοϋν λιγάκι και ή φρασις των ν αποκτήση τήν αρρενωποτητα που χρειάζεται σε τετοιες περιπτώσεις. Είναι ανεπίτρεπτος τέτοια διαγωγή από έπαγγελομένους τούς «Φύλακας τής ’Ορθοδοξίας». Ό Δημήριος πέπτωκε πριν καν άρχίση διά πράξεως νά προδίδη τήν άλήθεια. Πέπτωκε διά τοϋ έθρονιστηρίου του λόγου. Καί όμως 15 ολόκληρα  χρόνια τον λιβανίζουν οι συνάδελφοί σου, ένώ που καί που κάνουν πώς αντιδρούν, γιά νά ρίξουν στάχτη στά μάτια των άφελών, ότι δήθεν δη λ. αγρυπνούν «διά την φύλαξιν τής ’Ορθοδοξίας», όπως πληθωρικά γράφουν στά διάφορα κείμενά τους. Δεν σου γράφω περισσότερα διότι στήν «’Απολογία ενός Αγιορείτου» πού σου έστειλα υπάρχουν όλες οί σχετικές διασαφήσεις καί λεπτομέρειες. Μήν ελπίζετε ν’ άνανήψη τό Φανάρι. Όποιος θέλει νά σώση την ψυχήν του, άς διακόψη αμέσως κάθε επαφή με τους μνημονευτας του Δημητριου και ολους που τον κοινωνοϋν, προκειμένου ν’ άναπνεύση άέρα Όρθοδοξίας. Ούτε νά ελπίζετε τίποτα θετικόν άπό τήν άντιπροσωπείαν των 'Αγιορειτών πού θά πάη στήν Πόλι γιά συζητήσεις. Θα σας κοροϊδεύουν ανελέητα, όπως κανουν τόσα χρονιά τώρα. Θυμάσαι τί έγραφαν οί ίδιοι τό 1981 όταν γύρισαν άπό τό Φανάρι.

«Ή έμμονή των Αγιορειτών εις τήν άκραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν αποτελεί μίαν πνευματικήν προσφοράν προς τό Οικ. Πατριαρχεΐον». Τό μόνον πού κατορθώνουν διά των δηλώσεων των αυτών είναι να προσβάλλουν εαυτους και να μας υπενθυμίζουν τήν πιστότητα τής πολιτικής των προς τήν παρομοίαν του προϊσταμένου των, όστις προσφάτως έτόλμησε νά δηλώση ύποκριτικώς: «Τό Φανάριον είναι πιστόν εις τήν ακραιφνή χριστιανικήν παράδοσιν» (Απολογία ενός 'Αγιορείτου, σελ. 34). Πρεπει πλέον να αντιληφθήτε, αγαπητέ μου πατερ, ότι δεν εχετε χρονον για πειραματα. Συνεπώς ή αντιδρασις σας πρεπει να είναι ρωμαλέα, δηλαδή πατερική. Συνεχίζεις να προδιδης; δεν σε μνημονεύω, δηλαδή δεν σε κοινωνω, ούτεεσενα, ούτε τήν Σύνοδον σου, ούτε οσους σε κοινωνοϋν καίτοι γνωρίζουν τά έργα σου. Αύτή είναι ή θέσις τής ’Ορθοδοξίας έν προκειμένω, τά δέ λοιπά άποτελοϋν προφάσεις εν άμαρτίαις· ύπενθυμίζουν αύτόν πού συνεχώς κοσκινίζει, διότι δέν θέλει νά ζυμώση... To μνημόσυνον είναι ό συνδετικός κρίκος, ή σωλήνα πού συνδέει τά συγκοινωνοϋντα δοχεία —τά θυσιαστήρια των μνημονευοντων Δη μητριού και τα ιδικα σας— των ιερών σας Κελλιων. Συνεπώς ή ηχητική και μονον διακοπή τού μνημοσύνου, ενώ θεωρείτε κοινωνικόν τό Φανάρι (αυτό σημαίνει ή φράσις των κελλιωτών «δεν άποκοπτόμεθα τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας»), δεν σημαίνει τίποτα, είναι χάδι για τους Φαναριωτες, συγχρόνως δε και ανιστορητον. Οι πατέρες του ενδόξου παρελθόντος τού Μονάχισμου δεν εχρησιμοποιουν τοιαυτην διπλωματίαν εις τας εκφράσεις των. To οτι αντεδρασαν παρομοίως και παλαιοτερον οι Αγιορεΐται επί Άθηναγόρου (197072), ως γράφουν, δεν σημαίνει τίποτα, διότι και εκείνοι τότε εκ των πραγμάτων αναγκασθεντες, και οχι εκ καρδιας πιστευοντες, έφθασαν στο διάβημα εκείνο.

Ητο απλώς μιά ηχητική διακοπή μνημοσύνου, χωρίς διακοπήν κοινωνίας, απλώς προς τό θεαθήναι τοΐς άπλουστέροις μοναχοΐς, οί όποιοι ζητούσαν επιμονως απο τους προϊστάμενους των καποια δυναμικήν άντίδρασιν. Οτι ήτο επιπόλαια και ανευ εσωτερικού ψυχισμού ή πραξις των αυτή αποδεικνυεται και απο του οτι εκοινωνουν αδιαμαρτύρητα με μή Φαναριωτας επισκόπους, που εμνημονευον όμως του Αθηναγορου, και εκ του οτι μόλις απεθανε εκείνος και τον διεδεχθη ο Λημήτριος εσπευσαν αμέσως —καίτοι διάβασαν τον αιρετικόν λόγον του, ότι θά παραμεινη πιστός στήν γραμμήν του μεγάλου προκατοχου του— εσπευσαν λέγω νά έπαναλάβουν τό μνημόσυνο. Και ενω επι 15 χρονιά ο πατριάρχης απεδειξε σαφώς προς ολας τας διευθύνσεις, οτι παρα τήν φαινομενικήν του απλότητα προδίδει τήν ’Ορθοδοξίαν ψυχρά, σταθερά καί συνεχώς, έν τουτοις συνεχίζουν να τον μνημονεύουν ως «ορθοτομουντα τον λόγον τής άληθείας»! Λοιπόν μή τούς μιμεΐσθε και σεις τώρα, διότι τό παρελθόν επρεπε να σας εχη γίνει αριστος διδάσκαλος. Προχωρεΐστε στην διακοπήν κοινωνίας των πατριαρχικών και των κοινωνούντων αύτοΐς και τότε θά αισθανθήτε έσωθεν την πληροφορίαν που ζητάτε, ότι δηλαδή πράγματι βαδίζετε τήν οδον των άγιων ομολογητών τής πιστεως μας. Είναι έντροπή διά τον 'Αγιορειτικόν Μοναχισμόν νά μή μπορή νά μιμηθή γυναικείας έν κόσμω αδελφότητας, αί οποιαι πατερικως και αρρενωπως ωμολογησαν, και οι διάδοχοι ενός Γρηγορίου Παλαμά καί των επί Βέκκου μαρτυρησάντων οσίων νά μή μπορούν νά εϊπουν ένα όχι στους κακοδόξους προϊστάμενους των. Τυχόν απορίας σου αναμένω στή νεα επιστολή σου. Σέ χαιρετώ μετά πολλής έν Κυρίω αγάπης Θ. Μ.

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 'Αγιορείτου

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Άρθρα καΐ σχόλια άναφερόμενα εις την αϊρεσιν του Οικουμενισμοΰ καί την  μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως η εμμέσως μετ’ αυτής

Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

ΑΘΗΝΑΙ 2001

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, σάρωση Βιβλίου , η επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/