Εννέα Σωτήριες Ικεσίες εις την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Εννέα Σωτήριες Ικεσίες εις την Υπεραγία Θεοτόκο

Μοναχού Κυπριανού Αγιορείτου

«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και Ευλογημένος ο Καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών»

ΠρόλογοςΆγχος, απελπισία, κατάθλιψη, σύγχυση, έννοιες οικίες στον σημερινό άνθρωπο που διαισθάνεται ότι ίσως και να μην έχει αύριο στη ζωή του.

Πράγματι υπάρχει πολύς πόνος, ταραχή, ανασφάλεια και οδύνη γύρω μας, αλλά και σε μας τους ίδιους ακόμη. Όλοι μας νιώθουμε ότι στην καθημερινότητά μας βιώνουμε ένα κλίμα γενικής αβεβαιότητας. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες δείχνουν να τελματώνουν, οι συνειδήσεις φαίνονται παγερές, τα λόγια των ανθρώπων ακούγονται ψεύτικα.

Χάσαμε απ’ ότι φαίνεται στη ζωή μας τις ουσιαστικές χαρές και αρκούμαστε να συνηθίζουμε ευκαιριακές ικανοποιήσεις.

Ο σημερινός άνθρωπος δείχνει ανήμπορος να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια γύρω του τα πράγματα και καταφεύγει από πονηρία σε πονηρία και από ψεύδος σε ψεύδος. Πλεονέκτης, εγωιστής, απαιτητικός, νευρωτικός, υποκρίνεται σκυθρωπός στις σχέσεις του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στην εργασία του και δυστυχώς και στην οικογένειά του.

Παλεύει με τα δικά του πάθη και τα πάθη των άλλων. Ο νους του θολωμένος περισπάται στα μάταια πολλάκις και σε μεταφυσικές πλάνες, προκειμένου να επουλώσει τα υπαρξιακά κενά του, βασανιζόμενος και καταδυναστεύοντας τη φύση της ψυχής του. Δεν ξέρει αληθινά τι του φταίει. Δυστυχώς πολλά μπορεί κανείς να περιγράψει για τη σημερινή κατάσταση στην οποία περιήλθε ο άνθρωπος και η κοινωνία. Το θέμα είναι ΕΝΑ όμως:

Ο άνθρωπος έχασε το δρόμο του. Δεν σκέφτεται τον Θεό. Το λυπηρό είναι ότι τον θυμάται όταν θέλει μονάχα να γογγύσει και να βρίσει. Όπως συμπεριφέρεται προς τον συνάνθρωπό του, έτσι πολλές φορές με αναίδεια συμπεριφέρεται και προς τους Αγίους, την Παναγία, τον Χριστό, αγνοώντας ότι μόνο σ’ αυτούς θα βρει πάντοτε τη γαλήνη, την αλήθεια, την ζεστασιά, τη σιγουριά, που τόσο ανάγκη έχει από όλα αυτά.

Read More ->>

1 Τό Μυστήριο του Θανάτου

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

1.ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τί είναι αύτό τό μυστήριο,τό πικρό καί άκατανόητο, πού συνέβη σέ μάς τούς άνθρώπους; Πώς παραδοθήκαμε στή φθορά καί συζευχθήκαμε μέ τόν θάνατο;», διερωτάται τό θείο όργανο τής Εκκλησίας, ό θεωρός τών μυστηρίων τού Θεού άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός.

Τό έρώτημα διατυπώνεται άπό τούς άνθρώπους κάθε έποχής, κάθε ήλικίας καί μορφώσεως. Διότι άπό τότε πού ό θάνατος είσόρμησε στόν κόσμο ώς καρπός τής άμαρτίας, κανείς δέν είδε τόν θάνατο μέ άδιαφορία. Ένώ όμως όλοι παραδεχόμαστε ότι ό θάνατος είναι ή περιουσία τής ζωής, μάς είναι άδύνατο νά φαντασθούμε τούς έαυτούς μας νεκρούς Άλλ’ ε’ίτε τό συλλαμβάνουμε ε’ίτε όχι, άπό τήν ώρα πού ήλθαμε στόν κόσμο είμαστε μελλοθάνατοι Καί κάτι άκόμη· ένώ ό θάνατος έρχεται μία φορά στή ζωή μας, έμείς τόν φοβούμεθα κάθε ήμέρα. Καί είναι άδυσώπητος. ’Έρχεται σάν σκελετός μέ μεγάλο δρεπάνι - έτσι τόν είκονίζει ή ζωγραφική - καί «θερίζει» τόν άνθρωπο,χωρίς νά τού έπιτρέπει νά πάρει τίποτε μαζί του. Καί όταν πλέον ό συνάνθρωπός μας βρίσκεται στήν άπέναντι όχθη, οί ύπόλοιποι μένουμε άπό έδώ καταπτοημένοι καί προβληματιζόμενοι.

Read More ->>

2 Ο Απροσωπόληπτος Εκβιαστής του Ανθρώπινου Γένους

2 Ο ΑΠΡΟΣΩΠΟΛΗΠΤΟΣ ΕΚΒΙΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Πρόβλημα συγκλονιστικό

Δύο είναι τά βαθύτερα, συγκλονιστικότερα καί περισσότερο μυστηριώδη γεγονότα τού άνθρώπινου βίου: ή γέννηση καί ό θάνατος. Ό θάνατος όμως μάς δημιουργεί δυνατότερο συγκλονισμό καί βαθύτερα προβλήματα. Γιατί τόν συναντούμε σέ κάθε βήμα τής ζωής μας. Είναι παρών τόσο, όσο παρούσα είναι καί ή ζωή Είναι ή σκιά καθενός γήινου όντος, τό άναγκαίο καί άναπόφευκτο τέλος του. Έφ’ όσον γεννηθήκαμε, δέν είναι δυνατόν παρά νά πεθάνουμε.

Ό θάνατος άπασχολεί μόνο τόν άνθρωπο. Τό ζώο περνά τίς ήμέρες του χωρίς καν νά ύποψιάζεται τόν θάνατό του. Γι’ αύτό δέν άσχολείται μέ τίποτε άλλο παρά μέ τήν άνάγκη τής στιγμής. Ούτε διερωτάται γιατί ύπάρχει ό κόσμος· ούτε άπορεί γιατί ό κόσμος ύπάρχει όπως ύπάρχει ή τι γίνεται μέ τά δημιουργήματα πού έξαφανίζονται άπό τή ζωή. Μέ τόν άνθρωπο όμως τά πράγματα είναι διαφορετικά. Αύτός, χάρη στό λογικό μέ τό όποίο τόν προίκισε ό Θεός, είναι ό μόνος πού έχει ζωηρή συνείδηση τού φαινομένου τής φθοράς του. Ό μόνος πού γνωρίζει τόν θάνατό του. Ό Πασκάλ παρομοιάζει τόν άνθρωπο μέ καλάμι εύθραυστο, άλλά σκεπτόμενο, καί συμπληρώνει: «Όταν όμως τό σόμπαν θά έσπαζε τόν άνθρωπο, ό άνθρωπος θά ήταν περισσότερο εύγενής άπό τό σόμπαν πού τόν θανατώνει, διότι γνωρίζει ότι άποθνήσκει (...). Τό σύμπαν δέν γνωρίζει τίποτε γι’ αύτό»  . 'Ώστε ό άνθρωπος είναι τό μόνο δημιούργημα πάνω στή γή τό όποίο έχει τη δυνατότητα νά γνωρίζει καί τήν 'ικανότητα νά φιλοσοφεί γύρω άπό τό συγκλονιστικό αύτό φαινόμενο τής ζωής. Γιά τόν άνθρωπο ό θάνατος γίνεται τό πλέον άτομικό καί τό κατ’ έξοχήν προσωπικό καί ύπαρξιακό γεγονός. Καθώς μάλιστα διαισθάνεται ότι άργά ή γρήγορα θά συναντηθεί μέ τόν θάνατο, τό γεγονός τούτο καταντά τό βαρύτερο καί οδυνηρότερο φαινόμενο τής ζωής του.

Read More ->>

3 Η Κοσμική Φιλοσοφία και ο θάνατος

3 Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Ασεβής υποβιβασμός τού ανθρώπου..

Πρίν προχωρήσουμε γιά νά μελετήσουμε τό μυστήριο τού θανάτου μέ οδηγό τή θεία Αποκάλυψη καί τήν Άποστολική Παράδοση καί χειραγωγό τήν Πατερική σοφία τής Εκκλησίας μας, πρέπει νά δούμε πώς άντιμετωπίζουν τό πρόβλημα αύτό άλλες θρησκείες καί ή έγκόσμια φιλοσοφία. Διότι γιά τόν θάνατο μίλησαν όλοι οί φιλόσοφοι. Μερικοί έπεχείρησαν νά τόν άγνοήσουν, άλλά δέν τό πέτυχαν. ’Άλλωστε είναι άδύνατο νά φιλοσοφήσει κανείς, όταν παραβλέπει τό γεγονός τοό θανάτου καί δέν έμβαθύνει σ’ αύτό. Δέν πρόκειται νά είσέλθουμε στίς λεπτομέρειες τής διδασκαλίας άλλων θρησκειών περί θανάτου, ούτε στόν σκοτεινό λαβύρινθο τής άνθρώπινης φιλοσοφίας. Θά ρίψουμε μόνο σύντομο βλέμμα, ώστε νά δούμε τή σύγχυση, τίς φαντασιώσεις καί γελοιότητες στίς όποιες κατέληξε τό άνθρώπινο λογικό, κάθε φορά πού δοκίμασε νά έρμηνεύσει τόν θάνατο καί νά μελετήσει τήν πέραν τού τάφου ζωή μέ τίς δικές του μόνο δυνάμεις. Έτσι θά έκτιμηθεί καί στό πρόβλημα αύτό ή άλήθεια, ή σαφήνεια καί τό μεγαλείο τού λόγου τής θείας Άποκαλύψεως.

Read More ->>

4. Ο θάνατος εισορμά είς τόν Κόσμον

 

4 Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΣΟΡΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

 Ή μακαρία ζωή των πρωτοπλάστων

Είσερχόμεθα πλέον είς τό μυστήριον τοϋ θανάτου με όδηγόν τήν θείαν Άποκάλυψιν καί χειραγωγούς τούς θεοφώτιστους Πατέρας τής ’Εκκλησίας μας. Διότι καί εις τό μέγα τούτο ζήτημα ό Θεός «ούκ άφήκεν ήμάς έν παντελεϊ αγνωσία»· δέν μάς άφησεν είς πλήρη άγνωσίαν. Μάς άπεκάλυψε καί έπί τοϋ ζητήματος αύτοϋ έκεΐνο άκριβώς, πού είναι συμφέρον νά γνωρίζωμεν, καί αύτό πού δέν ήμπορούσαμεν νά τό βαστάσωμεν, ένεκα τής ανθρώπινης αδυναμίας μας, μάς τό άπέκρυψε καί τό άπεσιώπησε. Είς αύτό θά άρκεσθώμεν καί έμεϊς καί είς αύτό θά μείνωμεν, χωρίς νά μετακινούμεν «όρια αιώνια» ούτε νά προχωροΰμεν πέραν άπό «τήν θείαν παράδοσιν».

Ό ΐερεύς, όταν άποχαιρετά τον νεκρόν είς τον τάφον έκ μέρους τής στρατευομένης 'Εκκλησίας, ρίπτει όλίγον χώμα έπάνω είς τήν σορόν καί λέγει  «γή είκαί είς γην άπελεύση». ’Εάν ό κεκοιμημένος είναι μοναχός, ψάλλεται ό ύμνος: Γή, πού χάσκεις μέ τον άνοικτόν τάφον, δέξαι αύτόν, ό όποίος έχει πλασθή άπό τό χέρι τού Θεού, καί ό όποίος πάλιν έπιστρέφει είς σέ, πού τόν έγέννησες. Σύ (ή γή) δέξαι τό σώμα, ώς κάτι πού σοΰ άνήκει, διότι τήν ψυχήν του παρέλαβεν ό Δημιουργός . Οι λόγοι αυτοί, οΐ όποιοι είναι έπανάληψις τών λόγων τοϋ Θεού πρός τόν Άδάμ (Γεν. γ' 19), μάς ύπενθυμίζουν ότι είμεθα «διφυείς», άπό σώμα καί ψυχήν. Κατά δέ τήν ώραν του θανάτου ή ένότητά μας αύτή διαλύεται είς τά στοιχεία, άπό τά όποια «συνετέθη» μέ τρόπον άρρητον καί μυστηριώδη.

Read More ->>

5. Η τιμωρία γίνεται ευεργεσία

5. Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ

Διά νά μή άμαρτάνωμεν «άθάνατα»

Πώς είναι δυνατόν ό θάνατος, ό πικρός αύτός καρπός της παραβάσεως, ν' άποτελη εύεργεσίαν διά τόν άνθρωπον; Δέν είναι ό θάνατος διακοπή καί στέρησις τής ζωής, τής μεγάλης αύτής δωρεάς τού φιλανθρώπου Θεοΰ προς τό λογικόν του δημιούργημα; Δέν είναι ό θάνατος «εχθρός», ό τελευταίος έστω, ό όποίος θά νικηθή, κατά τόν λόγον τοϋ αποστόλου Παύλου (Α' Κορινθ. ιε' 26); Μάλιστα· ό θάνατος είναι όλα αύτά. Έν τούτοις τό κακόν τούτο παρουσιάζει εις τόν άμαρτωλόν κόσμον μας... ένα άγαθόν! Διότι ή πανσοφία τού Θεού, ή όποια γνωρίζει νά έξάγη άπό τό πικρόν γλυκύ, εύρήκε τρόπον καί έτακτοποίησε μέ συγκατάβασιν καί άπειρον φιλανθρωπίαν καί έν προκειμένω τά πράγματα. "Ετσι τό έκ πρώτης όψεως όξύμωρον τούτο σχήμα έγινε πραγματικότης: Ό έχθρός θάνατος, μετασχηματίζεται πλέον εις εύεργεσίαν! Ένώ μάς έπεβλήθη ώς τιμωρία, τελικώς άπέβη εις ώφέλειαν καί κέρδος τοϋ ανθρωπίνου γένους! Τοιουτοτρόπως ό χωρισμός τής ψυχής άπό τό σώμα, όσον καί άν είναι κάτι τό όδυνηρόν καί άνεπιθύμητον, έχει χαρακτήρα εύεργετικόν. Προσλαμβάνει σπουδαιοτάτην θετικήν σημασίαν .

Ό Θεόφιλος ’Αντιόχειας άπολογούμενος εις τούς κατηγόρους τού Χριστιανισμού γράφει προς τον ειδωλολάτρην φίλον του Αύτόλυκον: Με τον φυσικόν θάνατον ό Θεός προσέφερεν είς τον άνθρωπον «μεγάλην ευεργεσίαν». Διότι άναχαιτίζει τήν παραμονήν τού ανθρώπου εις τήν άμαρτωλήν κατάστασιν. Διά τού θανάτου έξασφαλίζεται τό «μη διαμεΐναι (τον άνθρωπον) είς τον αιώνα έν άμαρτία όντα» . Ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης αναλύει τήν άλήθειαν αύτήν σαφέστερα μέ τήν φιλόσοφον σκέψιν καί όξύνοιαν, πού τον διακρίνει, καί λέγει: Διά νά μή διαιωνίζεται ή κακία, ή όποια άνεπτύχθη είς τήν ψυχήν τού άνθρώπου, τό «σκεύος», δηλαδή τό σώμα, διαλύεται προσωρινά μέ τόν θάνατον καί τούτο χάρις είς τήν σοφήν άγαθήν καί φιλάνθρωπον πρόνοιαν τού Θεού .

Ό άδελφός τού άγιου Νύσσης, ό Μέγας Βασίλειος, τονίζει ότι αίτιοι τού θανάτου είμεθα έμεϊς καί όχι ό Θεός καί συμπληρώνει: Ό Θεός δέν έμπόδισε τήν διάλυσιν, δηλαδή τόν χωρισμόν ψυχής καί σώματος, διά νά μή «διατηρήση άθάνατον ήμΐν τήν Αρρώστιαν»· διά νά μή γίνη καί νά μή διατηρηθή αιώνιος είς ήμάς ή άμαρτία  . "Ετσι δέν θά μένη ό άμαρτωλός άνθρωπος αιωνίως ζωντανός νεκρός, λόγω τού χωρισμού του άπό τήν πηγήν τής ζωής, τόν Θεόν. "Ωστε ό σωματικός θάνατος δέν πρέπει νά θεωρήται ώς τιμωρία ή ώς ικανοποίησις τής θείας δικαιοσύνης, άλλά ώς άπόδειξις τής θείας άγάπης . Μέ τόν θάνατον ό φιλάνθρωπος Θεός περισσότερον θεραπεύει παρά τιμωρεί τήν άνθρωπίνην φύσιν, πού έπεσεν είς τήν άμαρτίαν .

Read More ->>

6.Σάρκωσις Θεού Λόγου, Απαρχή Καταλύσεως Θανάτου

6 ΣΑΡΚΩΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΑΠΑΡΧΗ ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

«Δι' άνθρώπου ό θάνατος δι' άνθρώπου άνάστασις»

Ο φιλάνθρωπος Θεός δεν εύρήκε μόνον τρόπον, ώστε νά τακτοποιήσω με συγκατάβασιν καϊ άπειρον φιλανθρωπίαν τά πράγματα, διά νά άποβή ό θάνατος είς εύεργεσίαν ϊδικήν μας έπροχώρησεν άκόμη περισσότερον. Ή άνθρωπότης, ή όποια έχασε τόν προσανατολισμόν της καί έβάδιζεν έξαντλημένη καί άπογοητευμένη «έν σκότει(...), έν χώρα καί σκιά θανάτου» (Ματθ. δ' 16), έπρεπε νά έπανεύρη τήν δύναμίν της καί τήν προς τά άνω πορείαν της.

Λέγει ό Μ. Αθανάσιος:

Επειδή ό θάνατος έκυριάρχησε περισσότερον καί ή φθορά έκαμε κατοχήν έπί των άνθρώπων, τό «γένος των ανθρώπων έφθειρετο», ό δέ λογικός άνθρωπος, ό όποίος έπλάσθη κατ’ εικόνα Θεοΰ, «ήφανί ζετο» καί τό έργον, τό όποιον έδημιούργησεν ό Θεός, κατεστρέφετο. Άφοΰ λοιπόν κατεστρέφοντο οί λογικοί άνθρωποι καί τά έργα αύτά τοΰ Θεοΰ κατέληγαν είς άφανισμόν, τί έπρεπε νά κάμη ό Θεός, πού είναι άγαθός; Νά άφήση τήν φθοράν νά έξουσιάζη καί νά ύπερισχύη είς βάρος του λογικού πλάσματός του; Νά άφήση τόν θάνατον νά κυρίαρχη έπάνω του; ’Αλλά τότε ποιος λόγος ύπήρχε νά δημιουργήση άπό τό μηδέν τόν κόσμον καί τόν άνθρωπον; Έπρεπε μάλλον νά μή δημιουργηθοΰν καθόλου, παρά άφοΰ έγιναν, νά έγκαταλειφθοΰν καί νά χαθούν. ’Από τήν τυχόν άμέλειαν αύτήν τοΰ Θεοΰ θάέξελαμβάνετο ό δγιος Θεός οχι ώς αγαθός καί παντοδύναμος, άλλ’ ώς άδύνατος. Διότι άφοΰ έδημιούργησε τόν κόσμον, θά τόν έγκατέλειπε νά καταστροφή! Έφ’ όσον όμως ή Παναγία Τριάς έδημιούργησε τόν άνθρωπον καί τόν έφερεν άπό τήν άνυπαρξίαν εις τήν ύπαρξιν, θά ήταν άτοπώτατον καί έντελώς παράλογον νά καταλήξουν τά έργα των χειρών της εις άπώλειαν καί μάλιστα κάτω άπό τό βλέμμα τού Δημιουργού. Επομένως ό Θεός δέν έπρεπε νά άφήση τούς ανθρώπους άβοηθήτους νά όδηγοΰνται εις τήν φθοράν· κάτι τέτοιο ήταν άνάρμοστον, «άπρεπες καί άνάξιον τής του Θεοϋ άγαθότητος» .

Read More ->>

7. Σταύρωσις Κατάργησις Θανάτου

7 ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Άπέθανε «υπέρ πάντων και άντι πάντων»

Εάν ή θεία Ένσάρκωσις άποτελή τήν άπαρχήν τής άπαλλαγής τού άνθρώττου άπό τά δεσμά τοϋ θανάτου καί τοϋ άδου· έάν όλη ή έπϊ γής ζωή τοϋ Θεανθρώπου Κυρίου καί ιδιαιτέρως οί νεκραναστάσεις, τις όποιες έπραγματοποίησε — τοϋ υΐοΰ τής χήρας τής Νάί'ν, τής θυγατρός τοϋ Ίαείρου καί τοϋ τετραημέρου Λαζάρου — άποτελοΰν τό προανάκρουσμα τής νίκης κατά τοϋ θανάτου, ή νίκη κατά τοϋ θανάτου, «ή σωτηρία μας όλοκληρώθηκε στό Γολγοθά, όχι ατό Θαβώρ, άν κι έκεϊ άκόμη έγινε λόγος γιά τόν Σταυρό τοϋ Χριστού (Λουκ. θ' 31). Ό Χριστός έπρεπε νά πεθάνη, γιά νά κληροδο τήση στήν άνθρωπότητα τήν πληρότητα τής Ζωής. Τοΰτο δέν ήταν άναγκαιότητα τοϋ κόσμου. Ήταν άναγκαιότητα τής θείας ’Αγάπης, άναγκαιότητα τής θείας τάξεως. Τό μυστήριο αύτό δέν μπορούμε νά τό κατανοήσουμε. Γιατί έπρεπε ή άληθινή ζωή νά άποκαλυφθή διά τοϋ θανάτου τοϋ 'Ενός', πού είναι 'ή Άνάστασις καί ή Ζωή'; (Ίωάν. ιδ' 6). Μόνη άπάντησις είναι, ότι ή σωτηρία έπρεπε νά είναι νίκη έπϊ τοϋ θανάτου, έπϊ τής θνητότητος τοϋ άνθρώπου» .

Read More ->>

8 H Κάθοδος του Κυρίου είς τον Άδην

8  Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΔΗΝ

 

Ή νίκη έπεκτείνεται και εις τόν Αδην

Ο θρίαμβος τοΰ Θεανθρώπου κατά τοϋ θανάτου καί τοΰ Άδου άρχιζεν άκριβώς άπό έκεϊ, όπου οΐ έχθροί του ένόμισαν οτι τόν ένίκησαν καί τόν έξηφάνισαν άπό τό πρόσωπον τής γης. Τά όργανα τού άνθρωποκτόνου «ήσφαλίσαντο τόν τάφον» τοϋ 'Ιησού «σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τής κουστωδίας» (Ματθ. κζ' 66). Άλλ' άπό τήν ώραν έκείνην ή νίκη, τήν όποιαν έκέρδισεν ό Κύριος έπάνω είςτόν Σταυρόν, θά έπεξετείνετο καί εις τόν Αδην. Εις τήν ’Ορθόδοξον Εκκλησίαν ή Μ. Παρασκευή είναι, ώς γνωστόν, ήμέρα πένθους. Ημέρα εύλαβοϋς σιωπής. Ό Χριστός παραμένει εις τό μνήμα. Διά τούτο ή Εκκλησία δέν τελεί τήν ήμέραν αύτήν τήν Θ. Εύχαριστίαν. Άλλ’ άπό τό έσπέρας τής Μ. Παρασκευής, άρχίζει πλέον τό εύλογημένον Σάββατον, κατά τήν φράσιν τοΰ άγιου Αμβροσίου. Ή «τό ύπερεύλογημένον Σάββατον, έν ώ Χριστός άφυπνώσας, άναστήσεται τριήμερος»  δηλαδή τό Σάββατον, τό όποιον έχει εύλογηθή περισσότερον άπό όλα τά άλλα ήμέρα πραγματικής καί μεγάλης έορτής. Διότι τήν ήμέραν τής Κυριακής ό Χριστός, άφοΰ έκοιμήθη τόν ύπνον τού θανάτου, θά άναστηθή, όταν θά έχουν συμπληρωθή οί τρεις ήμέρες, πού θά μείνη εις τόν τάφον.

Read More ->>

9. Ανάστασις Ανάληψις Πεντηκοστή

9  ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Ή νίκη έβεβαιώθη

Εάν διά τής θείας Ένσαρκώσεως τού Σωτήρος άρχιζεν ή μάχη κατά τοϋ διαβόλου, τής άμαρτίας καί τοϋ θανάτου· έάν διά τοϋ σταυρικού του θανάτου έδόθη ή κοσμοσωτήριος έκείνη μάχη καί έάν διά τής εις ‘Αδου καθόδου του άνοιξαν οι πύλες τοϋ Αδου, διά τής λαμπροφόρου Άναστάσεώς του έβεβαιώθη ή νίκη. Διότι ένώ οι 'Εβραίοι μέ τήν έθελόκακον τύφλωσίν των «ήσφαλίσαντο τον τάφον σφραγισαντες τον λίθον μετά τής κουστωδίας» (Ματθ. κζ' 66), ό Κύριος χωρίς νά θίξη καθόλου τις σφραγίδες έξηγέρθη τοϋ τάφου όπως τότε πού έγεννήθη χωρίς νά θίξη καθόλου τήν παρθενίαν τής άπειράνδρου Μητέρας του. Άνέστη, άλλά μάς άνοιξε καί τις πύλες τοϋ Παραδείσου. Καί μάλιστα άνέστη λαμπρός, ώραϊος, οπως ό νυμφίος, πού έξέρχεται άπό τήν νυμφικήν παστάδα άνέστη μέ άφθορον τό θεοδύναμον καί άμωμον σώμα του, είς τό όποιον έκρύπτετο όλόκληρος ή δύναμις τού ούρανοΰ (πρβλ. Κολ. β' 9), «ή άπειρος ύπόστασις τοϋ Λόγου, τό θεοδύναμον πλήρωμα τής τριαδικής ένεργείας»   . Όπως γράφει ό στύλος τής 'Ορθοδοξίας Μ Αθανάσιος, ό Κύριος δεν έστερξε νά μείνη έπί πολύν χρόνον τό σώμα του εις τόν τάφον έμεινε τόσον, οσον έχρειάζετο διά νά δείξη τό σώμα τούτο νεκρόν, λόγω τής πάλης του με τόν θάνατον. Ευθύς δέ μετά τρεις ήμέρες άνέστησε πάλιν τό πανακήρατον σώμα του, ένδεδυμένον μέ τά σύμβολα τής νίκης κατά τού θανάτου, δηλαδή τήν άφθαρσίαν καί άπάθειαν, πού είχεν άποκτήσει. Διότι ήμποροϋσε μέν καί χωρίς αύτά νά άναστήση τό σώμα άπό τών νεκρών καί νά τό άποδείξη πάλιν ζωντανόν καί άκμαϊον δέν έπραξε όμως τούτο άπό καλήν πρόβλεψιν . Άνέστη λοιπόν «έκ του τάφου ώραϊος», λαμπρός, φωτοβόλος καί έφώτισε τόν κόσμον μέ τό νοητόν φώς τής θείας δυνάμεώς του .

Read More ->>

10 O Θάνατος προ Χριστού και μετά Χριστόν

10  O ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

Φοβερός ό θάνατος πρό Χριστού

Διά νά καταδειχθή περισσότερον τό άποτέλεσμα της θριαμβευτικής νίκης του Θεανθρώπου κατά τού θανάτου καί τού Αδου, πρέπει νά ίδωμεν πώς άντιμετώπιζαν τόν θάνατον οϊ οί άπόγονοι τοϋ Άδάμ κατά τούς χρόνους τής Παλαιός Διαθήκης. Μέχρι τοϋ Σταυρού, τής Άναστάσεως καί τής μετά σώματος Άναλήψεως τοϋ Σωτήρος, καί αύτό άκόμη τό όνομα τού θανάτου ήταν φόβος καί τρόμος διά τούς άν- θρώπους. «Πρό τής Χριστού παρουσίας, και τής τού σταυρού οικονομίας, καί αυτό τού θανάτου τό όνομα φοβερόν έτύγχανε». ’Ηταν έπόμεον. Διότι ό μέν πρωτόπλαστος κατεδικάζετο, άφού είχε δεχθή άπό τόν Θεόν τό «μέγα επιτίμων» «θανάτω άποθανεΐσθε» (Γεν. β' 17), ό δέ χωρισμός τής ψυχής άπό τό σώμα δέν ώνομάζετο μόνον θάνατος, «άλλά καί άδης». Διά τούτο εις πολλά σημεία τής Π. Διαθήκης ή μετάστασις άπό τόν κόσμον αύτόν όνομάζεται «θάνατος καί αδης»'. "Ελεγε π. χ. ό πατριάρχης Ιακώβ εις τά παιδιά του, τά όποια, έπέστρε ψαν άπό τήν Αίγυπτον χωρίς τόν Συμεών, τόν όποιον έκράτησεν ό Ιωσήφ: Όχι, δέν θά σάς δώσω τόν Βενιαμίν, διότι άν πάθη τίποτε, τότε «κατάξετέ μου τό γήρας μετά λύπης εις αδου»· θά κρημνίσετε τό   γήρας μου, θά μέ στείλετε μίαν ώραν προτήτερα είς τον Αδην θλιμμένον καί καταλυπημένον (Γεν. μβ' 37-38). Καί ό προφήτης Ήσαίας έλεγεν: Ό "Αδης ώς άλλο τέρας έτέντωσε πλατύν τόν στόμαχόν του, άνοιξε τό στόμα του καί τό κρατεί συνεχώς άνοικτόν, ώστε νά δέχεται καί νά μή παύση νά καταβροχθίζη τούς νεκρούς (Ήσ. ε' 14). Ό δέ προφητάναξ Δαυίδ άνυμνεϊ τόν Θεόν, διότι έσωσε τήν ψυχήν του άπό τά βάθη τού σκοτεινού "Αδου καί άπό τόν βέβαιον θάνατον (Ψαλμ. πε' 13).

Read More ->>

11. Τό άγνωστο τού θανάτου

11 ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ

Ή ώρα τού θανάτου είναι άδηλη.

Χάρη στην απειρη καί ανεξιχνίαστη αγάπη τού Θεού έρχόμαστε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη καί πορευόμαστε πρός την αιωνιότητα. Αλλά γιά νά φθάσουμε εκεί, πρέπει, σύμφωνα πρός τό πάνσοφο σχέδιο της θείας οικονομίας, νά περάσουμε από τόν σωματικό θάνατο. Μία ή οδός ή φέρουσα έκεί: ή οδός τού θανάτου καί ούκ άλλη οδός. Ό σωματικός θάνατος είναι ή μόνη γέφυρα, ή όποία  δέν έχει πάροδον καί ή όποία  μάς μεταφέρει πρός την πέραν τού τάφου ζωή. Ό θάνατος δέν είναι μόνο τό πάντων χρέος καί πάντων τέλος, δέν είναι μόνο τό κοινόν ποτήριον, τό όποίοόλοι καλούμεθα νά γευθούμε. Είναι καί ή θεία μάχαιρα,ή όποία  δέν χαρίζεται σέ κανένα. Ό θάνατος δέν φοβάται βασιλέα, ούκ αρχιερέα τιμά δέν λυπείται τό γήρας, ού κάλλος ελεεί, ού νεότητος φείδεται· δέν εύσπλαγχνίζεται τό μοναχοπαίδι, δέν συγκινείται από τά δάκρυα, δέν τρέμει τόν άρχοντα δέν εξαγοράζεται μέ χρήματα καί «ού λαμβάνει τινός πρόσωπον, ούδέ πάλιν αντιπρόσωπον, αλλά πάσιν ίσος έπέρχεται»  

Άλλ’ ενώ ό θάνατος είναι τό πλέον βέβαιο γεγονός της ζωής μας, έν τούτοις ή ήμέρα καί ή ώρα τού θανάτου μας είναι άγνωστη. Όπως ή ήμέρα τής Δευτέρας Παρουσίας τού Κυρίου θά έλθει ώς κλέπτης έν νυκτί (Α' Θεσ. ζ 2), έτσι καί ό θάνατος κάθε ανθρώπου θά έλθει σέ άγνωστο χρόνο. Διότι ή ώρα τού θανάτου έκείνην μιμείται, τήν Δευτέρα Παρουσία, επειδή όμοια αύτή έστι καί συγγενής. Εκείνο τό όποίο θά κάμει αίφνιδίως καί διά μιάς ή έλευση τού Κυρίου, τούτο αύτη (ή ήμερα τού θανάτου) κατά μέρος ποιεί. Συνεπώς τό τέλος της ζωής τού καθενός μας είναι είκών συντέλειας, καί δεν θά έσφαλλε κανείς, εάν ονόμαζε τόν θάνατο τέλος τής παρούσης περιόδου τού κόσμου. Γι’ αύτό λέγει ό ιερός Χρυσόστομος πρός τόν άνθρωπο πού άσχολείται μέ περιέργεια περί τό πότε θά έλθει τό τέλος τού κόσμου: Γιατί άσχολείσαι καί αγωνίας γιά τό κοινό τέλος όλων; Δέν είναι ή συντέλεια τού καθενός τό τέλος τής ζωής του;  

Read More ->>

12. Ο φόβος τού θανάτου

12 Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ποιοι φοβούνται τον θάνατον;

Αναμφιβόλως ό θάνατος είναι γεγονός, τό όποίον συγκλονίζει κάθε άνθρωπίνην ϋπαρξιν. Τής προξενεί φόβον καί δέος. Οί ψυχικές αύτές καταστάσεις μάς έκληροδοτήθησαν άπό τούς πρωτοπλάστους, oi όποϊοι παρέβησαν τήν έντολήν τού Θεού. Δι αυτό άνέκαθεν ή κοσμική φιλοσοφία προσεπάθησε νά καθησυχάση τόν φόβον τούτον ιού άνθρώπου καί νά προετοιμάσω τόν άνθρωπον διά τήν ώραν τού θανάτου. Άλλ' έλάχιστα πράγματα κατώρθωσεν. Εις ώρισμένες μάλιστα περιπτώσεις όσα εϊπεν άποτελοϋν συγκεκαλυμμένην άπόδειξιν τού πανικού, άπό τόν όποιον κατέχεται ένώπιον τού θανάτου ό χωρίς Χριστόν άνθρωπος.

Υπήρξαν φιλόσοφοι, οί όποιοι διά νά κατανικήσουν τόν φόβον ιού θανάτου έρριψαν τό σύνθημα «φάγωμεν καί πι'ωμεν, αΰριον γάρ  (αποθνήσκομεν» (Α' Κορ. ιε' 32). Τό σύνθημα τούτο ειρωνεύεται τήν ι'λπίδα περί μελλούσης ζωής καί τήν πέραν τού τάφου κρίσιν καί άνταπόδοσιν. Άλλ’ είναι φανερόν, ότι ή ’Επικούρειος αύτή στάσις έναντι τού θανάτου δέν καθησυχάζει καθόλου τήν άνησυχίαν, πού ιιροκαλεΐ ό θάνατος. Ή Ολιστική σκέψις «άς ζήσω, άς γλεντήσω σήμερον τήν ζωήν μου, διότι αΰριον άποθνήσκω», δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία άπεγνωσμένη προσπάθεια συγκαλύψεως του τεραστίου κενού καί τού μεγάλου φόβου τής ψυχής ένώπιον τού θανάτου. Όσοι αντιμετωπίζουν τήν ζωήν καί τον θάνατον κατ' αυτόν τόν τρόπον, άποδεικνύουν οτι μέ οσα λέγουν τρομοκρατούνται περισσότερον από πολλούς άλλους.. Τό «φάγωμεν καί πίωμεν, αΰριον γάρ άποθνήσκομεν» δέν είναι φωνή θριάμβου είναι κραυγή πανικού καί τρόμου. Διότι είναι φυσικόν οι άνθρωποι, οϊ όποϊοι περιορίζουν τήν ζωήν των μόνον είς τό βιολογικόν έπίπεδον, κυριολεκτικώς νά διαλύωνται έμπρός εις τόν θάνατον. Όταν ίδουν τόν θάνατον νά άρπάζη κάποιον, μία μόνον σκέψις τούς άναστατώνει ή σκέψις, ή όποια έκφράζεται μέ τό άγωνιώδες έρώτημα: «Καί τώρα τίνος άραγε είναι ή σειρά;»...

Read More ->>

13. Πώς νικάται ο φόβος τού θανάτου

13  ΠΩΣ ΝΙΚΑΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ό θάνατος είναι θύρα προς τήν αιωνιότητα

Ο άνθρωπος, εις τήν προσπάθειάν του νά κατανικήση τόν φόβον τοϋ θανάτου, εδωκεν εις τόν τελευταϊον διάφορα όνόματα καί τόν παρέστησε μέ ποικίλες μορφές. Άνεφέραμεν τις άντιλήψεις τής κοσμικής φιλοσοφίας, ή όποια παρά τά όσα είπε δέν κατέστησε τόν θάνατον όλιγώτερον φοβερόν. Άλλα καί ή φιλοσοφία τοϋ συρμού, ό ύπαρξισμός, δέν έπέτυχε τίποτε καλύτερον. Παρουσίασε τόν θάνατον ώς τό τελευταϊον όρόσημον τής ύπάρξεως· άλλά καί μέ τήν μορφήν αύτήν καί πάλιν ούδεμίαν παρηγοριάν προσφέρει είς τόν άνθρωπον.

'Εντελώς όμως διαφορετική είναι ή στάσις τής 'Εκκλησίας τοϋ Χριστού έναντι τοϋ θανάτου. Δι αύτό καί ή χριστιανική πίστις άπο τελεΐ τόν μόνον ισχυρόν παράγοντα διά τήν γενναίαν άντιμετώπισιν τού θανάτου. Λέγει ό χρυσούς τήν γλώσσαν Πατήρ: Μήπως είναι μύθος ή ίδική μας διδασκαλία καί άπιστεΐς είς όσα λέγει; 'Εάν είσαι Χριστιανός, πίστευε είς τόν Χριστόν καί δεϊξε τήν πίστιν σου αύτήν μέ περιφρόνησιν προς τόν θάνατον. Οι άπιστοι δικαίως φοβούνται τόν θάνατον, διότι δέν παραδέχονται ότι ύπάρχει έλπίδα άναστάσεως. 'Ενώ σύ, ό όποίος είσαι εις θέσιν νά φιλοσοφής όρθώς περί μελλούσης ζωής, πώς θά δικαιολογηθής, έάν άφ' ένός μέν πιστεύης είς τήν άνάστασιν, άφ' έτέρου δέ φοβήσαι τόν θάνατον, όπως οΐ άπιστοι;

Read More ->>

14.Οι Χριστιανοί φιλοσοφούν περί θανάτου

14 ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΣ ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

«Ηρεμήσατε, έμβλέψατε, ίδετε»

Κάθε Χριστιανός, χάρις είς τις άλήθειες πού μάς άπεκάλυψεν ό Θεάνθρωπος, ήμπορεΐ νά άντιμετωπίζη  τόν θάνατον χωρίς φόβον. Έπΐ πλέον έχει καί τήν δυνατότητα νά φιλοσοφώ ύγιώς καί δημιουργικώς γύρω άπό τό μυστήριον τού θανάτου.

Μή λησμονώμεν ότι ή ώρα τοΰ θανάτου μας, ή δευτέρα αύτή γέννησις  ή γέννησις προς τήν άληθινήν και μένουσαν ζωήν  είναι ώρα κατ' έξοχήν βαθειά καί μυστηριώδης. Τήν ώραν αυτήν άρχίζει νά φωτίζη τήν πρόσκαιρον ζωήν μας, ή όποια τρεμοσβήνει διά νά σβήση τελικώς, τό φώς τής αίωνιότητος. Καθώς λοιπόν προχωρεί ή ήλικία μας, καθώς ό χρόνος τοϋ βίου τρέχει καί πλησιάζει ή ώρα τοΰ θανάτου, κατά τήν όποιαν ή έπΐ γής ζωή μας τελειώνει καί συναντά- ται μέ τήν άτέρμονα αιωνιότητα, άναπηδοΰν έντονώτερον τά έρωτήματα γύρω άπό τό νόημα τής ζωής.

Κατά τήν πρώτην γέννησίν μας, δηλαδή τόν έρχομόν μας άπό τήν άνυπαρξίαν είς τήν ϋπαρξιν κατά τήν είσοδόν μας είς τήν ζωήν τής γής δέν έχομεν τήν δυνατότητα νά έρωτήσωμεν πού πηγαίνομεν, άφοϋ έρχόμεθα ώς βρέφη. Κατά τήν δευτέραν όμως γέννησίν μας πρός τήν νέαν ζωήν, δηλαδή, κατά τήν ώραν τοϋ θανάτου, είτε τό θέλομεν είτε όχι, όρθώνονται ένώπιόν μας έρωτηματικά όπως τά άκόλουθα: Τί σημαίνει τέλος πάντων όλος αύτός ό κόπος, ή άγωνία καί ή άθλιότης, πού μας πιέζουν καθ' όλον τόν βίον; Διατί φοβούμεθα τόν θάνατον, άφοϋ γνωρίζομεν οτι, έφ' όσον έγεννήθημεν, βαδίζομεν μέ βεβαιότητα προς αύτόν; Μήπως δέν είχαμεν άρκετόν χρόνον, ώστε νά κατανοήσωμεν τήν άλήθειαν αύτήν καί νά ύπερνικήσωμεν έτσι τήν άγωνίαν τού θανάτου; Δέν θά ήταν ωφέλιμος ή έπιστροφή έστω καί ένός άπό τήν πέραν τοϋ τάφου ζωήν, ώστε νά μάς διηγηθή κάτι άπό έκεϊ, όπου oi ψυχές ζοϋν μαζί μέ τόν Θεόν, ώς «ένώπιαι ένωπίω»

Read More ->>

15. Μνήμη θανάτου

15  ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Νά ένθυμούμεθα τον θάνατον

Η χριστιανική ψυχή, ή όποια ζή μέ τήν βεβαίαν έλπίδα τής πέραν τοΰ τάφου ζωής καί τήν γλυκεΐαν άναμονήν τοΰ μυριοποθήτου Παραδείσου, προσπαθεί νά διατηρή ζωηρόν τήν μνήμην τοΰ θανάτου. Λέγει ή Σοφία Σειράχ: «Έν πάσι τοΐς λόγοις σου μιμνήσκου τά έσχατό σου» (Σοφ. Σειρ. ζ' 36)· είς ολες τις ένέργειες καί τά έργα σου νά ένθυμήσαι τά τέλος τής ζωής σου, τά ύστερινά σου, τον θάνατον. Ό Χριστιανός γνωρίζει οτι διά νά ζήση μετά θάνατον, πρέπει νά ζή συνεχώς ώς μελλοθάνατος. Νά έχη πάντοτε πρό όφθαλμών τήν έξοδόν του άπό τον παρόντα κόσμον, τήν Δευτέραν Παρουσίαν, τήν μέλλουσαν κρίσιν καί τήν είσοδόν του είς τήν άτελεύτητον αιωνιότητα. Διά τούτο ό Θεολόγος Γρηγόριος έπαναλαμβάνει συχνά τον λόγον τοΰ Πλάτωνος, οτι ή παρούσα ζωή πρέπει νά είναι «μελέτη θανάτου». Τόν φίλον του Φιλάγριον συνεβούλευε νά ζή «άντι τοΰ παρόντος τω μέλλοντι, θανάτου μελέτην τον τήδε βίον ποιοϋμενον»'. Έγραφε δε προς τόν Ιερέα Φώτιον: Οι φροντίδες καί ή προσοχή μας συγκεντρώνονται είς ένα καί μόνον τήν έκδημίαν άπό τόν κόσμον τούτον. Προς τήν άποδημίαν αύτήν «συστελλόμεθα και συσκευαζόμεθα»  δι' αύτήν έτοιμαζόμεθα καί προπαρασκευαζόμεθα ώς ταξιδιώται φρόνιμοι καί συνετοί. Άλλα καί ό τής άθανασίας έπώνυμος συμβουλεύει ε(ς τό περί Παρθενίας σύγγραμμά του: «Πάσαν ώραν μνημόνευε τής έξοδον σου· έχε καθ’ ήμέραν προ όφθαλμών τον θάνατον μνημόνευε» εις ποιον πρέπει νά παρουσιασθής . ’Επίσης ό άγιος 'Ιωάννης ό Σιναΐτης συμβουλεύει: Ή μνήμη τοϋ θανάτου άς κοιμηθή καί ας ξυπνήση μαζί σου .

Read More ->>

16. Τά Διδάγματα από τούς Τάφους

16 ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ

Έξέλθωμεν έν τώ μνήματι

Χριστιανοπρεπώς καί επομένως γόνιμα καί θετικά φιλοσοφεί ό πιστός μέ τη μνήμη τού θανάτου.  'Ωστόσο καλείται από την αγία μας Εκκλησία καί τούς θεοφόρους Πατέρες νά φιλοσοφεί περί θανάτου καί όταν έπισκέπτεται τά κοιμητήρια.

Βέβαια ό άνθρωπος του κόσμου, όταν βρεθεί μπροστά στόν τάφο καί δει τήν πλάκα, τήν όποία  περιβρέχουν τά δάκρυα καί κάτω από τήν όποία  κατασταλάζουν εις τέφραν (στάχτη) καί σκώληκα όλα μας τά ρόδα, τό σφρίγος, οί πόθοι, οί παλμοί,τά σχέδια, αί δόξαι, αί τρικυμίαι καί λαίλαπες,   συγκλονίζεται καί πανικοβάλλεται. Θεωρεί τήν πλάκα τού τάφου ως τόν τελευταίο βράχο, πάνω στόν οποίο συντρίβεται καί ναυαγεί ή ύπαρξή μας. Τόν τάφο θεωρεί ως καταβόθρα, ως αδιέξοδο, ή όποία  οδηγεί στό μηδέν καί τό τίποτε Ό Χριστιανός όμως βλέπει τόν τάφο ως τή μυστική θόρα,ή όποία  μάς οδηγεί σέ νέο κόσμο, τόν κόσμο τού ουρανού. Τόν βλέπει ώς γλυκύ στόμα, διά του όποίου ή γη θά άνταλλάξη μετά τού ουρανού τό φίλημα της άγάπης  

Ό ιερός Χρυσόστομος, άναφερόμενος στίς ώφέλειες πού μπορεί νά καρπωθεί ό πιστός από τή θέα των τάφων, λέγει: Όταν άντικρύζουμε τούς τάφους, ώφελούμαστε πολύ. Γιατί μέ τό άντίκρυσμα αύτό, αν ή ψυχή είναι ράθυμη καί αδιάφορη, συγκινείται καί μαζεύεται· αν είναι δραστήρια καί πρόθυμη, γίνεται προθυμότερη. ’Εάν κάποιός θρηνεί

Read More ->>

17. Ο Θάνατος τών Μαρτύρων

17 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Τό άποθανείν τού ζην βέλτιον..

Εαν ή θεοφιλής φιλοσοφία γύρω από τούς τάφους  τών Μαρτύρων αποτελεί πηγή πολλαπλής καί μεγίστης ώφελείας γιά τόν πιστό, πολύ περισσότερο αύτός ό ίδιος ό θάνατος τών Μαρτύρων. Ό Κύριος είχε ένθαρρύνει τούς Μαθητάς του μέ τή βεβαιότητα ότι οί άνθρωποι μπορεί νά τούς κακοποιήσουν ή καί νά τούς θανατώσουν ακόμη,τήν ψυχή τους όμως ούδέποτε θά μπορέσουν νά τή βλάψουν (βλ. Ματθ. ι 28). Ή πίστη της πρώτης Εκκλησίας στους λόγους αύτούς τού Κυρίου ήταν εντονότατη. Ό μαθητής τής αγάπης αναφέρει ότι είδε κάτω από τό άγιο καί ύπερουράνιο θυσιαστήριο τίς ψυχές έκείνων οί όποίοι έσφάγησαν γιά τόν λόγο τού Θεού. Ζούν αύτοί καί ζητούν από τόν Κύριον Ίησούν μέ φωνή μεγάλη καί κραυγή ισχυρή νά κάμει κρίση καί νά τιμωρήσει τούς διώκτες τών πιστών. Τόν ρωτούν: ’Έως πότε, ό δεσπότης ό άγιος καί ό άληθινός, ού κρίνεις καί έκδικείς τό αίμα ημών έκ τών κατοικοόντων έπίτής γης; (Άποκ. Ϛʹ  9-10). Όλα αυτά βοηθούσαν τούς Χριστιανούς νά αντιμετωπίζουν τό μαρτύριο μέ φρόνημα ηρωικό. Οί γενναίοι εκείνοι άγωνισταί βεβαιώνουν ότι δέν αισθάνονται απελπισία ενώπιον τού θανάτου αντίθετα, τόν αντιμετωπίζουν μέ ειρήνη, μέ ανείπωτη εσωτερική χαρά καί ελπίδα. Ζώντας τόν Χριστόν καί ακτινοβολώντας τή βεβαία πίστη γιά τήν αφθαρσία καί τήν αιωνιότητα, ποθούσαν τόν ύπέρ Χριστού θάνατο μέ δλη τους τήν ψυχή.

Read More ->>

18. Πώς μάς παρηγορούν οι Πατέρες

18 ΠΩΣ ΜΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Ό θάνατος τών προσφιλών μας.

Ο θάνατος, γεγονός έξόχως συγκλονιστικό, προξενεί ανέκαθεν στόν άνθρωπο πόνο καί θλίψη. Ή πίστη τού Χριστού,ή όποία περιβάλλει μέ ιδιαίτερη στοργή τόν άνθρωπο, σεβάσθηκε πάντοτε τό είδος αύτό τού ανθρώπινου πόνου. ’Από αυτούς μάλιστα τούς χρόνους τής Π. Διαθήκης μάς παρακίνησε νά παρηγορούμε όσους πενθούν. Ό Παροιμιαστής συμβουλεύει νά δίνουμε λίγο κρασί σ’ έκείνους πού έχουν κυριευθεί άπό μεγάλη λύπη καί πένθος,γιά νά μαλακώσει καί άνακουφισθεϊ έτσι ό πόνος τους (Παρ. λα [31] 6). Ό ίδιος πάλι καλεϊ τόν θεοσεβή άνθρωπο νά έπισκέπτεται όσους πενθούν καί νά τούς παρηγορεϊ, πράγμα τό όποίο είναι άπό πολλές απόψεις ώφέλιμο καί έν πάση περιπτώσει πολύ ανώτερο άπό τήν έπίσκεψη σέ σπίτι όπου γίνεται συμπόσιο καί γλέντι (Έκκλ. ζ' 2). Έξ άλλου ό θείος Παύλος μάς διδάσκει ότι πρέπει νά συμπονούμε καί νά συμπάσχουμε μαζί μέ έκείνους πού κλαϊνε καί πενθούν (Ρωμ. ιβ' [12] 15). Ό Μ. Βασίλειος τονίζει ότι πρέπει νά έπισκεπτόμαστε όσους πενθούν καί νά τούς ώφελοόμε μέ λόγους παρηγορητικούς, νά μή κυριευόμαστε όμως άπό τή θλίψη ούτε νά μιμούμεθα τούς θρήνους καί τίς φωνές έκείνων πού δέν πενθούν μέ τρόπο θεάρεστο .  

Άλλ’ έάν ό θάνατος όποίουδήποτε ανθρώπου προξενεί πόνο καί θλίψη, πολύ περισσότερο ό θάνατος συγγενικού μας προσώπου. Ή θλίψη γιά τόν αποχωρισμό τού άγαπημένου μας συζύγου, τέκνου, γονέως, έκφράζεται συνήθως μέ άναφυλλητά, έπιτάφιους θρήνους, πολλά δάκρυα καί σπαραγμό ψυχής. Ωστόσο ή πίστη τού Χριστού δεν έζήτησε από τόν άνθρωπο την άπάθεια ή την άδιαφορία ένώπιον τού θανάτου των συγγενών του άφού καί αύτός ό Κύριος έδάκρυσε γιά τόν θάνατο τού προσφιλούς φίλου του Λαζάρου. Καί ενώ βάδιζε πρός τό μνημείο γιά νά τόν άναστησει, ήταν τόση ή συγκίνηση του, ώστε γιά νά την συγκρατήσει την έπέπληττε μέσα του καί κατέβαλλε μεγάλη έσωτερική προσπάθεια (βλ. Ίω. ια' [11] 35, 38).

Read More ->>

19. Ποιός ο κακός και καλός θάνατος

19 ΠΟΙΟΣ Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΚΑΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Ό σκληρός καί ό άδικος θάνατος είναι κακός;

Χαρά δοκιμάζει ή ψυχή μας, όταν σκεφθεί ότι ό φιλάνθρωπος Θεός τακτοποίησε με την άπειρη σοφία του τά πράγματα έτσι, ώστε ό θάνατος νά άποβεί τελικά ευεργεσία γιά τούς ανθρώπους. Αναπτύξαμε γιατί ό πιστός δεν πρέπει νά φοβάται τόν θάνατο, αλλά νά τόν αντιμετωπίζει με φρόνημα γενναίο καί μέ τη βεβαιότητα ότι μέ τόν θάνατο μεταβαίνουμε σέ άλλη ζωή, ασύγκριτα καλύτερη από την παρούσα, αιώνια καί πανευφρόσυνη.

Αλλά λέγουν ορισμένοι: Δέν φοβούμαι τόν θάνατο. Αυτό πού μέ φοβίζει είναι τό νά πεθάνω μέ θάνατο άσχημο, οδυνηρό καί σκληρό, όπως π.χ. νά μέ αποκεφαλίσουν. ’Άλλοι πάλι λένε: Δέν φοβούμεθα τόν βίαιο θάνατο αλλά τόν άδικο δηλαδή, ενώ δέν κάναμε τίποτε από αύτά πού μάς υποψιάζονται, νά τιμωρηθούμε σάν νά ήμαστε ένοχοι.  

Όμως, όσο σκληρός ή άδικος καί άν είναι ό θάνατος, καί πάλι δέν δικαιολογείται ό φόβος. Ούτε ένας τέτοιος θάνατος πρέπει νά θεωρείται ως κάτι κακό. Γιατί έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα αγίων άνδρών, από τούς όποίους άλλοι πέθαναν βίαια, μέ οδυνηρό θάνατο, καί άλλοι άδικα. Λοιπόν, έρωτά ό θείος Χρυσόστομος, ό ’Ιωάννης ό Πρόδρομος είχε κακό θάνατο, έπειδή άποκεφαλίσθηκε άπό τόν έκφυλο βασιλέα Ηρώδη; Ό πρωτομάρτυς Στέφανος κακώς άπέθανεν, έπειδή λιθοβολήθηκε άπό τούς άνομους ’Ιουδαίους; Μήπως καί ό απόστολος Παύλος δέν άποκεφαλίσθηκε, ό απόστολος Πέτρος δέν πέθανε μέ σταυρικό θάνατο; Καί όλοι οί άγιοι Μάρτυρες δέν πέθαναν μέ άσχημο θάνατο; Διότι είναι γνωστό ότι ο μέν (άλλοι μέν) έν πυρί, οί δέ (άλλοι δέ) σιδήρω (μέ μαχαίρι) τόν βίον κατέλυσαν καί οί μέν εις πέλαγος, οί δέ εις όδόντας έμπεσόντες θηρίων, ούτως άπέθανον. 

Όσον αφορά στόν άδικο θάνατο ό ίδιος Πατήρ παρατηρεί:

Read More ->>

20. Οι μετά Θάνατον Φροντίδες για τόν Νεκρό

20 ΟΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΦΡΟΝΤΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ

Ετοιμασία, πρόθεση καί εκφορά τού νεκρού..

Η αγία μας Εκκλησία δεν μεριμνά μόνο ώστε τίποτε νά μή μάς λείψει στον φθαρτό κόσμο γιά την κατά Χριστόν προκοπή μας· ή αγάπη της λάμπει καί κατά την έκδημία μας, καί συνεχίζεται καί μετά την έξοδό μας από τόν κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται στην κατανυκτικότατη Νεκρώσιμη Ακολουθία, στά Ιερά Μνημόσυνα καί γενικά στίς εύχές υπέρ των κεκοιμημένων. Προτού όμως κάνουμε λόγο περί αυτών, θά πούμε λίγα γιά τίς τελευταίες φροντίδες πού προσφέρονται στούς νεκρούς αδελφούς μας πρίν άπό τόν ένταφιασμό τους. Διότι καί οί φροντίδες αύτές είναι στενότατα συνδεδεμένες μέ τίς ψυχικές ανάγκες τού ανθρώπου καί αντανακλούν μακρά έκκλησιαστική παράδοση . Δείχνουν όμως καί τόν σεβασμό καί την τιμή πρός τήν ιερότητα τού θεόπλαστου σώματος, έστω καί αν αυτό είναι νεκρό. Αύτό άποδεικνύεται καί άπό μία επιστολή πού έστειλε ό Μ. Βασίλειος πρός τόν ηγεμόνα της Σεβαστείας. Κάποιός στρατιώτης πέθανε στή Σεβάστεια καί ειδοποιήθηκαν οι συγγενείς του, πού ήσαν στήν Αλεξάνδρεια, νά έλθουν γιά νά τόν μεταφέρουν εκεί πρός ταφήν Ό Μ. Βασίλειος έγκρίνει τό μακρινό καί έπικίνδυνο αύτό ταξίδι τών πιστών, διότι θεωρεί τήν ένέργειά τους ορθή καί επιβεβλημένη γι’ αύτό μεσολαβεί στόν ήγεμόνα νά διατάξει τή μεταφορά της σορού τού στρατιώτου μέ δαπάνες τού δημοσίου στήν Αλεξάνδρεια γιά τήν ταφή.  

Read More ->>

21. Η Νεκρώσιμη Ακολουθία

21 Η ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

Ή δραματικότερη Ακολουθία της Εκκλησίας μας

Άπειρο είναι τό έλεος τού Θεού καί άβυσσος ανεξερεύνητη ή αγαθότητά του πρός τόν άνθρωπο. Γι’ αυτό ή 'Αγία μας Εκκλησία πιστεύει καί έλπίζει ότι ό φιλάνθρωπος Κύριος μπορεί νά φανεί ϊλεως καί στόν μεταστάντα. Έτσι συνέταξε τη συγκινητικότατη καί πλούσια σε βαθιά νοήματα Νεκρώσιμη ’Ακολουθία.

Ψαλμοί καί ύμνοι άναπέμπονταν πρός τόν ζωοδότην Θεόν κατά τόν θάνατο των πιστών ήδη άπό πολύ νωρίς. ’Αλλά τά κεντρικότερα σημεία της σημερινής Νεκρώσιμης Ακολουθίας συναντιόνται κυρίως άπό τόν 5ο αιώνα. Μέ την πάροδο τού χρόνου ή άκολουθία αυτή πλουτίσθηκε μέ ψαλμικούς στίχους, ύμνους καί τροπάρια, μέχρις ότου διεμορφώθη εις τήν πλουσιωτέραν, ποικιλωτέραν. δραματικωτέραν καί περιπαθεστέραν έξ όλων των ακολουθιών   τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ή Νεκρώσιμη ’Ακολουθία τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μας είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα τού τρόπου, μέ τόν όποίον ή ’Ορθόδοξος Θεολογία έπιδρά στή διαμόρφωση ενός υγιούς πολιτισμού. Διότι ή άκολουθία τής Ορθοδόξου κηδείας επιτυγχάνει: α) νά χρησιμοποιήσει τήν ευκαιρία τού θανάτου γιά νά βοηθήσει τόν άνθρωπο νά αναπτύξει μιά βαθύτερη κατανόηση τού νοήματος καί τής προοπτικής τής ζωής β) νά βοηθήσει τόν άνθρωπο νά άντιμετωπίσει τά συναισθήματα του γιά τόν θάνατο γ) νά ύπογραμμίσει τό γεγονός, ότι ό θάνατος γιά τόν Χριστιανό δεν είναι τό ίδιο πράγμα όπως γιά έκείνους που δεν έχουν ελπίδα καί δ) νά αναγνωρίσει τήν ύπαρξη των συναισθημάτων θλίψεως πού ό χωρισμός από ένα προσφιλές πρόσωπο δημιουργεί, καί νά ενθαρρύνει τήν έκφρασή τους. Ό Δυτικός κόσμος, στήν προσπάθειά του νά καταπνίξει τή θλίψη πού προκαλεί ό θάνατος, έχει επιδιώξει τή μεταμφίεσή του. Έχει κάνει τή ζωή μιά μάσκα γιά νά καλύψει μ’ αύτή τήν όψη τού θανάτου.  

Read More ->>

22. Τελωνισμός των Ψυχών

22 ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Άφωνη αρχή τής μελλούσης ζωής.

Μέ την κατάθεση τού νεκρού στόν τάφο φαίνεται ότι όλα τελείωσαν οριστικά γιά τόν προσφιλή μας. Καί όμως ό θάνατος καί ό τάφος είναι ή θ ύ ρ α ή οποία ανοίγει γιά νά τόν οδηγήσει σέ νέα ζωή Βέβαια οί άπιστοι δέν δέχονται τη μετά θάνατον ζωή. Γι’ αυτούς ό θάνατος σημαίνει τό τέλος των πάντων. Καί όταν τούς μιλήσεις γιά την αιώνια ζωή, ρωτούν: Καί πώς γνωρίζουμε ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Μήπως έπέστρεψε κανείς από εκεί καί μάς διηγήθηκε τίποτε σχετικό;

 Στην ερώτηση αυτή, όσοι πιστεύουμε σέ Θεόν ζώντα, δημιουργό τού ανθρώπου καί τού κόσμου όσοι πιστεύουμε στη θεόπνευστη αλήθεια τού Εύαγγελίου, ή όποία  μάς έχει άποκαλυφθεί, απαντούμε μέ τόν ιερό Χρυσόστομο: Άπό τούς ανθρώπους κανείς βέβαια δέν έπέστρεψε άπό έκεί, ό Θεός δέ ό πάντων άξιοπιστότερος μάς άπεκάλυψε όλα αύτά.  

Read More ->>

23. Μέση κατάσταση Ψυχών

 

23 ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ή ψυχή ύπάρχει καί ένεργεί χωρίς τό σώμα

Η εξωτερική, βιολογική και επίγεια ζωή μας τελειώνει με τόν θάνατο. Άλλ’ ή ψυχή συνεχίζει νά ζεί καί μετά θάνατον. Ό Ψαλμωδός σέ στιγμές θλίψεως καί άπογοητεύσεως διετύπωσε τό ερώτημα: 'Υπάρχει κανείς άνθρωπος ό όποίος θά εξακολουθεί νά ζεί στή γη καί δεν θά πεθάνει; Ποιός θά μπορέσει νά γλυτώσει τή ζωή του άπό τό κράτος καί τή δύναμη τού θανάτου (Ψαλ. πη' [88] 49); Στό εναγώνιο αυτό ερώτημα έδωσε ό ίδιος τήν απάντηση στόν 48ο Ψαλμό, στόν όποίο εξετάζει τίς συνθήκες τής παρούσης καί τής μετά θάνατον ζωής των ασεβών. Στόν ώραίο αυτό Ψαλμό, ό όποίος είναι καί τό προανάκρουσμα τής ζωηρής παραβολής τού Κυρίου περί τού πτωχού Λαζάρου καί τού πλουσίου, έγραψε: Ό Θεός θά ελευθερώσει τήν ψυχή μου άπό τήν εξουσία τού Αδου, όταν θά μέ παραλάβει άπό τήν παρούσα ζωή (Ψαλ. μη' [48] 16). Έξ άλλου άπό τό θεόπνευστο βιβλίο τής Γενέσεως πληροφορούμεθα ότι «άπέθανεν ’Αβραάμ (...) καίπροσετέθη πρός τόν λαόν αυτού» (Γεν. κε' [25] 8), δηλαδή στους ευλαβείς καί θεοφιλείς προγόνους του. Επίσης καί ό υιός τού Πατριάρχου, ό ’Ισμαήλ, άπέθανε καί προσετέθη πρός τό γένος αυτού (Γεν. κε' [25] 17), δηλαδή στούς προγόνους του. Ώστε οί πρόγονοι τού Αβραάμ καί τού ’Ισμαήλ συνεχίζουν νά ζούν καί μετά θάνατον.

Read More ->>

24. Τά Ιερά Μνημόσυνα

24 ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

Εύχαί ύπέρ των κεκοιμημένων

Δέονται λοιπόν ύπέρ ημών οί κεκοιμημένοι καί μάς ενθυμούνται. Επομένως τί τό φυσικότερο νά ένθυμούμεθα καί εμείς εκείνους καί νά προσευχόμαστε γι’ αυτούς; ’Άλλωστε ή χριστιανική αγάπη διατηρείται σταθερή καί ισχυρή ακόμη καί μετά τόν θάνατό μας (βλ. Α' Κορ. ιγ [131 8). Γιά νά μήν πούμε ότι μετά τόν θάνατο τού προσφιλούς μας ή αγάπη πρός τό πρόσωπό του γίνεται καθαρότερη, άφού λησμονούνται πλέον τά ελαττώματα πού ως άνθρωπος παρουσίαζε στή ζωή του.

’Επειδή λοιπόν ή άγάπη μας μένει, γι’ αύτό ή Μητέρα Εκκλησία καθιέρωσε εύθύς εξ άρχής ειδικές εύχές ύπέρ των κεκοιμημένων καί όρισε σέ καθορισμένες ημέρες μνημόσυνα ύπέρ αύτών. ’Άλλωστε, κατά τόν ιερό Χρυσόστομο, τό μνημόσυνο των κεκοιμημένων έπί (κατά τή διάρκεια) των φρικτών μυστηρίων απαντάται άπό πολύ παλαιό. ’Έχει νομοθετηθεί άπό τούς άγιους Αποστόλους   Κατά τόν άγιο Ιωάννη τόν Δαμασκηνό, οί μαθηταί τού Σωτήρος καί θείοι ’Απόστολοι είναι εκείνοι πού έθέσπισαν νά ένθυμούμεθα τούς πιστούς οί όποίοι κοιμήθηκαν, έπί τών φρικτών καί άχράντων καί ζωοποιών μυστηρίων. Καί τήν άποστολική αύτή παραγγελία ή ’Εκκλησία τού Χριστού άπό περάτων μέχρι περάτων τής οικουμένης τήν κρατεί σταθερή καί χωρίς άντίρρηση μέχρι σήμερα, καί θά συνεχίζει νά τήν κρατεί μέχρι τής τού κόσμου λήξεως. Οί θείοι Απόστολοι, προσθέτει ό ιερός Δαμασκηνός, έθέσπισαν αύτό όχι χωρίς λόγο καί όχι ματαίως όχι απλώς καί ώς έτυχε. Διότι ή απλανής (αλάθητη) θρησκεία τών Χριστιανών δεν παρέλαβε τίποτε τό μη ώφέλιμο όλα είναι χρήσιμα καί αρεστά στόν Θεόν καί πολύ ωφέλιμα , καί παρέχουν πολύ μεγάλη σωτηρία.  

Read More ->>