Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ό θαυματουργός

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ό θαυματουργός

ΑΡΕΤΗΣ ΦΙΛΟΣ ΓΝΗΣΙΟΣ, ΕΝΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΡΑΠΩΝ

Αφιέρωμα ελάχιστο στον Άγιο Νεκτάριο, προστάτη ισόβιο, πρεσβύτη άέναο, παροχέα άφειδή.

Στοιχεία βιογραφικά, περί προσφοράς στην λειτουργική, ύμνογραφία, θεολογία, άπολογητική, διδακτική, μοναχισμό κλπ.Αποσπάσματα άπό κείμενα τού ίδιου, καθώς καί εγκύρων μελετητών συγγραφέων.Τινά έκ τών άνωτέρω έλήφθησαν έκ τής σελίδος http://www.i-m-patron.gr/agiosnektarios/ καί παρατίθενται έδώ σέ πολυτονικό τρόπο γραφής.

Ταϊς τού ιεράρχου σου πρεσβείαις, ό Θεός, έλέησόν με τον άναξίως αύτού ομώνυμον.

Άγιος Νεκτάριος

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

(Βιογραφικά στοιχεία πού συνέταξε ό Θεολόγος Μιχαήλ Σοφός)

Δεν θα παύση ή Αγία τού Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία, να άναδεικνύη αγίους έως τής συντέλειας τού αίώνος. Χαίρει ή Εκκλησία δια τούς νεοφανείς αγίους, έξαιρέτως δε, δια τό νέκταρ τό γλυκύτατον τής έναρέτου ζωής, τό πολύτιμον σκεύος των δωρεών τού Παναγίου Πνεύματος, τον Θεοφόρον Ιεράρχη, τον Άγιον Νεκτάριον έπίσκοπον Πενταπόλεως.

Ό Άγιος τού Θεού, γεννήθηκε τήν 1 Οκτωβρίου τού 1846 στήν Σηλυβρία τής Ανατολικής Ορφκης κι έλαβε τό όνομα Αναστάσιος. Οί γονείς τού ήταν ό Δημοσθένης Κεφαλάς κι ή Μαρία Κεφαλά. Ή μητέρα του ήταν πολύ εύσεβής καί όταν ό Άγιος ήταν πέντε έτών τού δίδαξε τον ν' ψαλμό τού Δαβίδ. Όταν ό Αναστάσιος έφθανε στον στίχο «διδάξω άνομους τάς οδούς σου» τον έπαναλάμβανε πολλές φορές, σάν νά ήξερε πόσο καθοριστικός θά ήταν ό ρόλος του άργότερα.

Read More ->>

Η Διακονοία στή Ριζάρειο

Η Διακονοία στή Ριζάρειο

(Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Σοφοκλή Γ. Δημητρακόπουλου: Ό Άγιος Νεκτάριος Πενταηόλεως- Ή πρώτη άγια Μορφή των καιρών μας. Αθήνα 1998, σελ. 188-198)

Καθήκοντα στή Ριζάρειο άνέλαβε στις 10 Μαρτίου 1894, αφού προηγουμένως έδωσε «τήν νόμιμο διαβεβαίωση ενώπιον τού νομάρχου Αττικής και Βοιωτίας». Γράφει ή έφημερίδα «Ακρόπολις» τής ιδίας ή μέρας: «Σήμερον άναλαμβάνει τά καθήκοντα αυτού ό νεωστί διορισθείς διευθυντής τής'Ριίαρείου Σχολής πρώην μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ό νέος διευθυντής τής Σχολής είναι εις εκ τών μάλλον μορφωμένων κληρικών μας καί διετέλει μέχρι τούδε ίεροκήρυξ τού νομού Φθιώτιδος». Επίσης ή «Νέα Έφημερίς» έγραψε τήν έπομένη: «Άφίκετο καί άνέλαβε τά καθήκοντα αύτού ό νέος διευθυντής τής 'Ριζαρείου Σχολής Σεβ. Μητροπολίτης Πενταπόλεως, γνωστός καί διά τον χαρακτήρα καί διά τά φώτα αύτού, άπολαμβάνων ύπολήψεως καί τιμής έν τώ ήμετέρω κλήρω». Ή έπίσημη έγκατάστασή του έγινε τήν Κυριακή, 13 Μαρτίου 1894. Έγραψε ή «Εστία» τής έσπέρας τής ίδιας ή μέρας: «Σήμερον περί τήν 10 1/2 ώραν παρουσία τού Υπουργού Παιδείας, τού Σεβ. Μητροπολίτου καί τής όλομελείας τού διοικητικού Συμβουλίου τής Ριζαρείου Σχολής έγένετο ή έγκατάστασις τού νέου διευθυντού τής σχολής Σ. Μητροπολίτου Πενταπόλεως κ. Νεκταρίου Κεφαλά»

Read More ->>

Εμφανίσεις τού Άγίου

Εμφανίσεις τού Άγίου

Άγιος Νεκτάριος - Ταπεινός καί συκοφάντη μένος όσο ελάχιστοι στην εποχή μας...

Ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στο Λαύριο για τήν δράση τον και γιά την συμπαράστασή του στον φτωχό και ξεγραμμένο κόσμο τής υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, διηγείται τό παρακάτω περιστατικό όπως τού συνέβη, όταν έτοιμοθάνατος άπό καρκίνο, περίμενε άπλώς τήν ώρα τού θανάτου τον...

Τά όσα παρουσιάζονται στήν συνέχεια έχουν προβληθεί έπανειλημμένως στά μέσα ένημέρωσης, είναι δέ καταχωρημένα και στο βιβλίο «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» -Αθήνα 1997, τού γνωστού συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινού.

Διηγείται ό π. Νεκτάριος Βιτάλης:

-           Είχα προσβληθεί άπό σοβαρή μορφή καρκίνου. Τό στήθος μου ήταν μιά πληγή άνοικτή πού έτρεχε άδιάκοπα αίμα καί πύον. Άπό τούς πόνους έσκιζα τις φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ’ εύθείαν στον θάνατο. Νάφαντασθεΐτε, είχα έτοιμάσει άκόμη καί τά σάβανά μου...

Στις 26 Μαρτίου 1980 τό πρωί, συζητώντας στο γραφείο μου στο ύπόγειο τού Ναού, μαζί μέ τήν νεωκόρο Σοφία Μπούρδου καί τήν άγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά ή πόρτα καί μπήκε ένα άγνωστό μου γεροντάκι.

Read More ->>

Στάσις τού Αγίου έναντι τών Αιρέσεων και Σχισμάτων

ΣΤΑΣΙΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ) ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ

(Εισήγηση τοϋ Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, στο Θεολογικό Συνέδριο επί τή 150ετηρίδι από τής γεννήσεως τού Αγίου Νεκταρίου, Αίγινα 21-23

Οκτωβρίου 1996)

Προέλευση κειμένου: http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/meletios_nektarios.htnil

Τό θέμα τής έπικοινωνίας μέ τούς μή ορθοδόξους, μέ τούς αίρετικούς/καί τούς σχισματικούς, είναι σήμερα ένα από τα μείζονα θέματα τής Εκκλησίας. Μερικοί καλλιεργούν μία έντονη δυσπιστία για τό κάθε τί, πού έχει σχέση μέ τέτοιου είδους έπικοινωνίες. Τις θεωρούν προδοσία. Καί απαιτούν την πλήρη διακοπή τους. Άλλοι τις θεωρούν έντολή τού Χριστού, ζήτημα γνησιότητος. Τάσεις πολωτικές άναπτύσσονται. Βαρειές κατηγορίες έκτοξεύονται. Καί όλοι ζητούν νά τεκμηριώσουν την ορθότητα των άπόψεών τους, μέ παραπομπές στην πράξη καί στις θεολογικές θέσεις των άγιων.

Ό άγιος Νεκτάριος, σάν τέκνο τού 20ού αιώνα, σοφός θεολόγος, θεοχαρίτωτος θαυματουργός, έχει γενική άποδοχή, άπό όλους. Πώς τις έβλεπε τις σχέσεις μέ τούς αιρετικούς; Τί έλεγε γι’ αύτές; Ας ίδούμε.

Read More ->>

5. Περί τής άειπαρθενίας τής Υπεραγίας Θεοτόκου

Ή ορθόδοξος Εκκλησία ομολογεί ότι ή Ύπεραγία Θεοτόκος ήν προ τόκου παρθένος, καί έν τόκψ παρθένος, καί μετά τόκον πάλιν παρθένος διέμεινε, φυλάξασα άλώβητον την έαυτής παρθενίαν. (Ομολογία Ορθοδόξου πίστεως έν έρωταποκρίσει λθ').

Ό προφήτης Ήσάιας, ό προφητεύσας την έκ παρθένου γέννησιν τού Σωτήρος, παρθένον την μητέρα τού Εμμανουήλ ώνόμασεν «Ιδού ή Παρθένος έν γαστρί έξει καί τέξεται υιόν, καί καλέσει τό όνομα αύτού Εμμανουήλ». (Ήσ. ζ'. 14). Τούτο δέ δηλοΐ ού μόνον τήν προ τόκου παρθένον, αλλά καί τήν έν τόκψ καί τήν μετά τόκον παρθένον, διότι ή παρθένος έμελλε νά άναδειχθή μήτηρ τού Τίού τού Θεού, όν θά έκυοφόρει, θά έγαλακτοτρόφει καί θά άνέτρεφε κατά τήν βρεφικήν καί παιδικήν αύτού ήλικίαν. Ή παρθένος άνεδείχθη μήτηρ τού Εμμανουήλ ούχί μόνον διά τον χρόνον τής κυήσεως, άλλά διά τό διηνεκές. Κατά τον προφήτην ό Θεός παρθένον, ήτοι έλευθέραν παντός συζυγικού δεσμού έξελέξατο, καί προς ούδένα ύποχρεωμένην.

Read More ->>

Περί τής προς τον Θεόν πρεσβείας τών Αγίων

Περί τής προς τον Θεόν πρεσβείας τών Αγίων
Κεφάλαιον Β΄

Ή έννοια τής Εκκλησίας κατά τό ορθόδοξον φρόνημα ένέχει τό περί πρεσβείας τών άγιων δόγμα, όπερ ήν καθολικόν παρ’ άπάση τή Έκκλησίμ τών πρώτων αιώνων καί έθεωρήθη άνέκαθεν ώς άλήθεια άναμφήριστος καί έπρεσβεύθη ώς τοιούτον καθ’ όλους τούς αιώνας.

Εν τή έννοίμ τής Εκκλησίας ώς σώματος Χριστού παραλαμβάνονται πάντες οί έν τή πίστει άναγεννηθέντες ζώντες καί τεθνεώτες καί γενόμενοι σώμα Χριστού.

Εν τή έννοία τής Εκκλησίας περιλαμβάνονται πλήν τών εις Χριστόν πιστευσάντων καί πάντες οί προ τού Νόμου καί έν τφ Νόμψ άποθανόντες δίκαιοι οί άπεκδεχόμενοι σωτηρίαν διά τού Τίού τής επαγγελίας, διά τού υιού τού άνθρώπου, τού άναμενομένου Σωτήρως κόσμου. Κατά τήν έννοιαν ταύτην τήν άποδιδομένην τή Έκκλησίμ, ή Εκκλησία περιλαμβάνει ώς μέλη έαυτης καί θεωρεί ώς μέλη Χριστού καί πάντας τούς Από Αδάμ δίκαιους τούς εις Χρίστον πίστεύσαντας προς της έλεύσεως αύτού.

Read More ->>

7. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

(Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Αγίου Νεκταρίου «Μελέται περί των Θείων Μυστηρίων» έκδοθέν τό πρώτον τό 1915)

Ή θεία Ευχαριστία είναι μυστήριον, έν φ υπό τα είδη τού άρτου καί τού οίνου αληθώς καί κυρίως μεταδίδοται τοΐς μεταλαμβάνουσι τό σώμα καί αίμα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις άοράτως έστί παρών έν τφ μυστηρίψ. Ό Ίώβ έν τφ περί Όφφικίων λέγει: «Εύχαριστία έστί μυστήριον λήψεως τού μετουσιωθέντος άρτου καί οίνου εις τήν τού Σωτήρος ήμών Ιησού Χριστού σάρκα καί αίμα, άπερ έναργώς παριστώσι τήν ταφήν καί τήν τού Κυρίου άνάστασιν». Τό Μυστήριον τής Εύχαριστίας λέγεται λειτουργία, διότι πας ίερεύς καί πάσα τέλεσις τού μυστηρίου ύπέρ παντός τού πιστού λαού γίνεται καί ύπέρ πάντων των ζεόντων καί έν Χριστφ κεκοιμημένων έν τφ Θεφ προσφέρεται. Τήν λειτουργίαν ταύτην πρώτος έτέλεσεν ό άκρος καί μόνος άγιος Αρχιερεύς, ό Κύριος ήμών Ιησούς Χριστός, όστις προσήγαγε θυσίαν έαυτόν τφ Θεφ καί Πατρί, θύτης καί θύμα γενόμενος. Ή λειτουργία λέγεται καί διακονία, ύπηρεσία, ύπουργία, ιερουργία, λέγεται έτι θυσία άναίμακτος, προσφορά καί λατρεία λογική, τίμια δώρα καί άγια κοινωνία. Τελικόν αίτιον τής θείας λειτουργίας είναι τό μεταβαλείν τήν τού άρτου καί τού οίνου ούσίαν καί γενέσθαι αυτά σάρκα καί αίμα Χριστού.

Read More ->>

8.ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

(κείμενο τοϋ Άγιου Νεκταρίου για τον κοσμοϊστορικό ρόλο των Ελλήνων, ιδίως έν σχέσει με την διάδοσιν τοϋ Ευαγγελίου)

Ή απάντηση τοϋ Αγίου Νεκταρίου σε όσους αδιάκριτα καί γενικευμένα καταδικάζουν τούς αρχαίους Έλληνες για διαφθορά βίου. Ένας λαός με τέτοιους φιλοσόφους δεν μπορεί παρά νά άκολουθεΐ τον δρόμο πού τοϋ ορίζουν. Οί άρχαΐοι Έλληνες ΔΕΝ ήσαν κτήνη παραδομένα στήν άκολασία καί στήν διαφθορά άλλά λαός με ιδιαίτερη ΚΛΗΣΗ! ...αυτή ή κλήσις αυτού έν τοϊς έθνεσιν μαρτύριον ή εθνική αυτού ιστορία· μαρτύρων ή φιλοσοφία αύτού μαρτύριον ή κλίσις αύτού μαρτύριον αί εύγενείς αύτού διαθέσεις· μαρτύριον ή παγκόσμιος ιστορία· μαρτύριον ή μακροβιότης αύτού, έξ ής δυνάμεθα άδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αιωνιότητα αύτού, διά τό αιώνιον έργον τού Χριστιανισμού μεθ'ού συνεδέθη όΈλληνισμός.

Προ θεωρία

Αξιότιμοι Κύριοι,

Read More ->>

9. Η ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Άγιος Νεκτάριος

(Επιλεγμένα αποσπάσματα για την Α' Οικουμενική Σύνοδο, άπό τό βιβλίο τού Αγίου Νεκταρίου

«Αί οικουμενικά! σύνοδοι τής του Χριστού Εκκλησίας, έκδοθέν τό πρώτον τό 1892)

Ό Άρειος

Ό Άρειος έγεννήθη έν Λιβύη περί τα μέσα τής γ' μ.Χ. εκατονταετηρίδας, έσπούδασε δε έν Αλεξανδρεία και έγένετο οπαδός τού Ώριγένους, τού Μελετίου καί τού προϊσταμένου τής Άντιοχειανής Σχολής Λουκιανού τού πρεσβυτέρου. Ή εύρεία αύτού παιδεία, ή φιλοσοφική αύτού μόρφωσις, καί ή περί τήν έπιστήμην των θείων Γραφών δεινότης, κατέστησαν αύτόν γνωστότατον, τό δέ έμβριθές αύτού σχήμα, οί όπωσούν αγέρωχοι τρόποι, τό μεγαλοπρεπές ανάστημα, καί ή εύειδής αύτού όψις, ένέπνεον πάσι τον σεβασμόν καί συμπάθειαν. Καί κατ’ άρχάς μέν καταλιπών τον Μελέτιον προεχειρίσθη διάκονος τής Εκκλησίας Αλεξάνδρειάς ύπό τού Επισκόπου αύτής Πέτρου.

Read More ->>

10. Τό Πρωτεϊον τού Πάπα

 «Θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος έστι Ιησούς Χριστός» (Α'Κορ.ΓΊΙ). «εποικοδομηθέντες τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών». «Τω θεμελίω» λέγει «των Αποστόλων» και ουχί του Πέτρου, καθώς παραφρονεί η Παπική Εκκλησία.

Εάν ο Κλήμης Ρώμης είναι διάδοχος του Πέτρου, διότι εχειροτονήθη από τον Πέτρο, τότε όσοι επίσκοποι χειροτονήθησαν από τον Πέτρο είναι διάδοχοί του, και όχι μόνο ο Κλήμης.

Ο απόστολος Πέτρος εχειροτόνησε τον Πάπα Κλήμεντα επίσκοπο Ρώμης μόνο, και όχι της οικουμένης όλης.

Εάν ο θάνατος του Πέτρου έδωσε τέτοιο προνόμιο στον Πάπα να είναι κεφαλή της Εκκλησίας, και μονάρχης επάνω σε όλους τους αρχιερείς και εις τας Συνόδους, πολύ περισσότερον πρέπει να έχει αυτά τα προνόμια ο Ιεροσολύμων διά τον θάνατον του Χριστού.

Λέγοντας ο Πάπας πως είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, εξώρισε από την δυτική Εκκλησία τον Δεσπότη πάντων Χριστόν, και έτσι έμεινε η δυτική Εκκλησία χήρα από τον Χριστό.

Όταν οι υιοί του Ζεβεδαίου ζήτησαν από τον Χριστό πρωτοκαθεδρία, νακαθήσουν ο ένας δεξιά του και ο άλλος αριστερά του (Μάρκ. ι' 35-38), ο Κύριος δεν τους είπε ότι αυτό είναι αδύνατον διότι την πρωτοκαθεδρία την έχω δώσει στον Πέτρο, αλλά, ότι «ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται διάκονος υμών, και ος εάν θέλη γενέσθαι πρώτος, έστω πάντων δούλος».

Read More ->>

1 Νέο-Ειδωλολατρικές Περιπλανήσεις - Πρόλογος

Δίπλα στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν, πού εἶναι κτίσμα τοῦ ἔτους 1862 καί ἔργο ξένων καί Ἑλλήνων ἀρχιτεκτόνων μέ ἐμφανεῖς τίς δυτικές ἐπιδράσεις, σώζεται τό Ναΰδριον, ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος (παλαιότερα τιμώμενο στή μνήμη τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου), μνημεῖο τοῦ ια’ αἰῶνος, ἐκφραστικό τῆς Παραδόσεώς μας.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι στήν τοιχοποιία τοῦ χαρίεντος αὐτοῦ Ναϋδρίου ἔχουν ἐνσωματωθῆ γλυπτά ἀπό ἀρχαίους Ναούς.

Αὐτό ἔκανε ἡ Ἐκκλησία: Ἀπεκάθηρε τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπό τόν παγανισμό καί τήν προσέλαβε στό Σῶμα της, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ θεηγόρος Ἀπόστολος Παῦλος (πού χρησιμοποιοῦσε τόν ἐξελληνισμένο τύπο τοῦ ὀνόματός του ἀντί τοῦ ἑβραϊκοῦ Σαούλ) ἐκήρυξε τόν ἄγνωστο Θεό, πού ἐσέβοντο οἱ Ἀθηναῖοι χωρίς νά Τόν γνωρίζουν.

Ὁ Παρθενώνας ἔγινε ναός τῆς Παναγίας τῆς Ἀθηνιώτισσας.

Τά πολλά ὡραιότατα βυζαντινά Ἐκκλησάκια τῆς Μεσαιωνικῆς Ἀθήνας, ὑπό τήν σκιάν τοῦ Παρθενῶνος, μαρτυροῦσαν τόν ἑλληνικό καί χριστιανικό χαρακτῆρα τοῦ ἰοστεφοῦς ἄστεως.

Πολλά ἀπό τά ἐκκλησάκια αὐτά (περίπου 75) δυστυχῶς κατηδαφίσθησαν, γιά νά γίνη ἡ ρυμοτομία τῆς νέας πόλεως. Εὐτυχῶς πού σώθηκαν ἔστω καί δέκα πέντε ἀπό αὐτά.

Οἱ βυζαντινοί καί μεταβυζαντινοί Ἕλληνες δέν εἶχαν τό δίλημμα νά διαλέξουν μεταξύ ἀρχαίου ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ. Οὔτε ἔπασχαν ἀπό κάποια σχιζοφρένεια λόγῳ τῆς ἑλληνικῆς καί χριστιανικῆς τους ἰδιότητος.

Read More ->>

2. Θέσεις - Κατηγορίες τών Νεο-Εἰδωλολατρών ἐναντίον τών Χριστιανών

Πολύ συνοπτικά θά ἀναφέρουμε μερικές ἀπό τίς κυριώτερες, κατά τήν γνώμη μας, θέσεις τῶν ὀπαδῶν τοῦ ἑλληνικοῦ αὐτοῦ νεο-παγανιστικοῦ κινήματος, πού εἶναι ἄλλωστε καί κατηγορίες τους πρός τήν Χριστιανική μας Πίστι καί εὐσέβεια. Ἀπαντοῦμε πρός αὐτές δι᾿ ὀλίγων, μέ ἀγάπη, εἰλικρίνεια καί καλή πρόθεσι, μή ἔχοντας ἄλλον στόχο καί σκοπό, παρά τήν Ἀλήθεια, πού βοηθεῖ καί ἐλευθερώνει ὅλους μας. Πιστεύουμε δέ ὅτι εἶναι ἀρκετά ὥστε νά πληροφορήσουν καί νά στηρίξουν ὅσους προβληματίζονται μέ καλή διάθεσι.

Α. Καταφέρονται κατά τῆς Πίστεώς μας, ἰσχυριζόμενοι ὅτι τάχα ὁ Χριστιανισμός μέ τήν περί ἁμαρτίας καί πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου διδασκαλία του, ὅσο καί μέ τήν ἀναγωγή τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας καί αἰωνίου ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο στήν οὐράνιο βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κατέστρεψε μιά ἀνέμελη, γλυκειά καί ὡραία, ξέγνοιαστη ζωή ἐδῶ πάνω στήν γῆ. Μιά ζωή, ὅπως λέγουν, τῆς χαρᾶς, τοῦ φωτός, τοῦ ἔρωτος. «Ὁ Χριστιανισμός -ἰσχυρίζονται- ἔστρεψε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς ἀπό τό ἐνθάδε στό ἐπέκεινα, ἀναβάλλοντας τήν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου σέ μιά μεταθανάτια ζωή καί ἀρνούμενος τήν παροῦσα ζωή»7, καί ἐπιβάλλοντας δῆθεν ἕνα σκυθρωπό τρόπο ζωῆς, γεμᾶτο στερήσεις καί ἀπαγορεύσεις.

Read More ->>

3. Δόξα τού Ἑλληνισμού δέν είναι μόνο ἡ ἀρχαιότητα.

 Δόξα τοῦ Ἑλληνισμοῦ δέν εἶναι      μόνο ἡ φιλοσοφία, οἱ τέχνες καί τά γράμματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Εἶναι, καί διαχρονικά μάλιστα, πολύ ἀνώτερη δόξα καί τιμή γιά τόν Ἑλληνισμό:

α΄.           Ὁ ἐκχριστιανισμός πολλῶν λαῶν ἀπό Ἕλληνες Ἱεραποστόλους, μέ οἰκουμενικό πνεῦμα, μέ σεβασμό στά ἰδιαίτερα δεδομένα τους.

β΄.           Ἡ θεολογία τῶν Ἑλλήνων Πατέρων, οἱ ὡραῖοι ἀγῶνες τους κατά τῶν αἱρέσεων, ἡ ποιμαντική μέριμνα «ὑπέρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν" καί ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

γ΄.           Ἡ Χριστιανική Ἑλληνική φιλοσοφία τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων, πού ἔχει περίοπτη θέσι δίπλα καί πάνω ἀπό τήν θύραθεν ἀρχαία Ἑλληνική φιλοσοφία, καί ἡ ὁποία μέ τόν ἀληθινό φωτισμό τοῦ Πνεύματος διακρίνει, ἑρμηνεύει καί προσφέρει τήν ἀποκαλυπτική ἀλήθεια γιά τόν κόσμο, τόν ἄνθρωπο, τόν Ὄντως Θεό.

δ΄.           Ὁ ἐκχριστιανισμός καί ἐξανθρωπισμός τῶν ἠθῶν, τῆς παιδείας, τοῦ δικαίου.

ε΄.            Ἡ καταξίωσις τοῦ ἀπό Χριστοῦ σεβασμοῦ στό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

στ΄.        Ἡ κατάργησις τῆς δουλείας, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας.

ζ΄.           Ἡ κοινωνική ἀποδοχή περί τῆς ἰσότητος τῶν δύο φύλων.

Read More ->>

4. Νά τί λέγει καί ὁ Προφήτης Ἱερεμίας:

«Κύριε ἰσχύς μου καί βοήθειά μου καί καταφυγή μου ἐν ἡμέρᾳ κακῶν. πρός σέ ἔθνη ἥξουσιν ἀπ᾿ ἐσχάτου τῆς γῆς, καί ἐροῦσιν: ὡς ψευδῆ ἐκτήσαντο οἱ πατέρες ἡμῶν εἴδωλα, καί οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ὠφέλεια. εἰ ποιήσει ἑαυτῷ ἄνθρωπος θεούς, καί οὖτοι οὐκ εἰσίν θεοί. διά τοῦτο ἰδού ἐγώ δείξω αὐτοῖς ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ, γνωριῶ αὐτοῖς τήν χεῖρά μου καί τήν δύναμίν μου· καί γνώσονται ὅτι ὄνομά μοι κύριος.

Ἁμαρτία Ἰούδα ἐγγέγραπται ἐν γραφῇ ἐν ὄνυχι ἀδαμαντίνῳ, ἐγκεκολαμμένη ἐπί τοῦ στήθους τῆς καρδίας αὐτῶν, ἡνίκα ἄν μνησθῶσιν τά ἄλση αὐτῶν ἐπί ξύλου δασέος, καί ἐπί βουνῶν μετεώρων, καί ὀρέων ἐν ἀγρῷ. ἰσχύν σου καί θησαυρούς σου εἰς προνομήν δώσω, καί τά ὑψηλά σου διά τάς ἁμαρτίας σου τάς ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις σου. καί ἀφεθήσῃ μόνῃ, καί ταπεινωθήσῃ ἀπό τῆς κληρονομίας σου, ἧς ἔδωκά σοι. καί καταδουλώσω σε τοῖς ἐχθροῖς σου ἐν τῇ γῇ ᾗ οὐκ ἔγνως»40.

Καί ὁ Προφήτης Μιχαίας:

Read More ->>

5. Ἡ ἀδυναμία τών Ἑλλήνων Νεο-Eἰδωλολατρών

Nὰ ἀντιληφθοῦν τὴν Χριστιανικὴ ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ

Μᾶς κάνει ἐντύπωσι ὅτι πολλοί ἀπό τούς σημερινούς Ἕλληνες Νεο-παγανιστές δέν μποροῦν νά δοῦν τήν συνέχεια καί τήν ὡραία αὐτή ἐξέλιξι τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου, καί πέφτουν σέ σοβαρά καί ἀντι-ἐπιστημονικά σφάλματα. Προκειμένου νά στηρίξουν μάλιστα κάποιες ἀστήρικτες θέσεις τους ἤ δέν ἀποδεικνύουν κἄν τά λεγόμενά τους ἤ ἐπιστρατεύουν ἀνιστόρητες ἀποδείξεις καί ἐπιτυγχάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπ᾿ ὅ,τι ἐπιθυμοῦν. Ὄχι μόνο δέν πείθουν μέ τά παρατιθέμενα, ἀλλά ἐνισχύουν ὅσα αὐτοί κατακρίνουν καί καταδικάζουν.

Ἀναφέρεται σέ κάποιο Περιοδικό τους:

«Τό Βατερλώ τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε ἡ λαϊκή Ἐπανάσταση τοῦ 1821 γιά λευτεριά ἤ θάνατο ἤ ἡ ἀρχή τοῦ τέλους της. Καί μόνον ὅτι ὁ ἐξαθλιωμένος Ἕλληνας, τέως ραγιάς, ἀποφάσισε νά πεθάνει ἤ νά ζήσει λεύτερος (περίεργο νά μήν τοῦ φτάνει ἡ Ὀρθοδοξία, πίστη, παράδεισοι, ἀναστάσεις) αὐτό ἀναιροῦσε στήν πράξη τήν Ὀρθοδοξία στό σύνολό της. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἐπαναστατημένος Ἕλληνας καταφεύγει στήν ἀπιστία!...

Read More ->>

6. Νέες ἐν Χριστῷ διαστάσεις

Kαὶ διέξοδοι στὶς ἀνησυχίες καὶ τὰ προβλήματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου

Παρά τό ἀξιόλογο τοῦ προβληματισμοῦ καί τῆς καλῆς ἐν γένει ἀνησυχίας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου (κυρίως σχετικά μέ τόν ἄνθρωπο καί τήν Δημιουργία), νομίζουμε ὅτι διακρίνονται καθαρώτατα οἱ νέες ἀσύγκριτες διαστάσεις τῆς φιλοσοφίας στόν ἐν Χριστῷ τώρα πλέον ἄνθρωπο. Ξεπερνῶνται ἐπίσης ὡρισμένα ὅρια καί ἀδιέξοδα, πού ἦσαν ἀξεπέραστα γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ κατά τήν ἐποχή πρό τῆς Χάριτος, καί ἀπό τά ὁποῖα μᾶς ἐλύτρωσε ὁ Χριστός.

Ἄς δοῦμε μερικά ἀπ᾿ αὐτά:

α.            Διαφοροποιεῖται ριζικά καί ἐμβαθύνει ἡ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ἡ κοινωνία αὐτή ἀποκτᾶ τό ὀρθό και πνευματικό νόημά της, ὡς κοινωνία Φίλου πρός φίλους, Πατρός πρός τέκνα. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν τώρα ἐν Χριστῷ νά μετέχουν στήν ζωή καί τήν Χάρι τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ, νά γεύωνται καί νά ἀπολαμβάνουν τήν ἀγάπη Του, καί μποροῦν ἔτσι νά ἔχουν οὐσιαστικό νόημα καί αἰώνιο σκοπό γιά ὅ,τι μεγάλο καί πνευματικό στήν ζωή αὐτή.

Ὁ θεῖος ἔρως τῆς Ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ ζωῆς, μέθεξις στήν θεία ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού ἕπεται τῆς μετανοίας, τῆς καθάρσεως καί τοῦ φωτισμοῦ τοῦ νοός, ἀνοίγει ἄλλες, ἄγνωστες στήν ἐποχή τῆς ἀρχαιότητος, ὁδούς θεοκοινωνίας, ξεπερνῶντας τόν φόβο καί τίς ἀπροσπέλαστες ἀποστάσεις τῶν εἰδωλικῶν ψευδοθεῶν. «Ἐγώ οὐκέτι φοβοῦμαι τόν Θεόν, ἀγαπῶ γάρ αὐτόν· ἡ γάρ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Μεγ. Ἀντώνιος).

Read More ->>

7. Επαινετές μορφές

Ὡστόσο ὑπάρχουν καί σήμερα πολλές ἐπαινετές μορφές πού ὁμοιάζοντας μέ τούς Τρεῖς Παῖδας καταπατοῦν τά ὅποια ἀθεώτατα βασιλικά προστάγματα καί δέν προσκυνοῦν εἴδωλα καί εἰκόνες χρυσές.

Ἔτσι ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Χριστιανός Ἕλληνας περιφρονεῖ καί δέν προσκυνᾶ παλαιά καί σημερινά εἴδωλα:

Ὅταν ἀγωνίζεται νά ἀρέση ἡ ζωή του στόν ἅγιο Θεό καί νά μειώνη μέσα του κάθε ἀκάθαρτο πάθος καί ἀδυναμία.

Τοῦτο δέ δέν τό ἐπινόησε, μία «ἀρρωστημένη φαντασία τῶν στερήσεων»92, ὅπως δυστυχῶς ἀγνοῶντας συμπεραίνουν οἱ συμπαθεῖς Νεο-παγανιστές, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν μακραίωνα ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία γέννησε, γεννᾶ καί θά γεννᾶ Ἁγίους, ἀνθρώπους πού μέ τόν ἐν Χριστῷ ἀγῶνα γίνονται καθαροί, χαριτωμένοι καί πραγματικοί ἄνθρωποι. Σέ τέτοιους ἀνθρώπους ἔχει ἐφαρμογή τό τοῦ ἀρχαίου Μενάνδρου: «ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ».

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός Ἕλληνας λατρεύει τόν ζῶντα Θεό καί ὄχι ψευδεῖς θεούς:

Read More ->>