5. Ἡ ἀδυναμία τών Ἑλλήνων Νεο-Eἰδωλολατρών

Nὰ ἀντιληφθοῦν τὴν Χριστιανικὴ ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ

Μᾶς κάνει ἐντύπωσι ὅτι πολλοί ἀπό τούς σημερινούς Ἕλληνες Νεο-παγανιστές δέν μποροῦν νά δοῦν τήν συνέχεια καί τήν ὡραία αὐτή ἐξέλιξι τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου, καί πέφτουν σέ σοβαρά καί ἀντι-ἐπιστημονικά σφάλματα. Προκειμένου νά στηρίξουν μάλιστα κάποιες ἀστήρικτες θέσεις τους ἤ δέν ἀποδεικνύουν κἄν τά λεγόμενά τους ἤ ἐπιστρατεύουν ἀνιστόρητες ἀποδείξεις καί ἐπιτυγχάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπ᾿ ὅ,τι ἐπιθυμοῦν. Ὄχι μόνο δέν πείθουν μέ τά παρατιθέμενα, ἀλλά ἐνισχύουν ὅσα αὐτοί κατακρίνουν καί καταδικάζουν.

Ἀναφέρεται σέ κάποιο Περιοδικό τους:

«Τό Βατερλώ τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε ἡ λαϊκή Ἐπανάσταση τοῦ 1821 γιά λευτεριά ἤ θάνατο ἤ ἡ ἀρχή τοῦ τέλους της. Καί μόνον ὅτι ὁ ἐξαθλιωμένος Ἕλληνας, τέως ραγιάς, ἀποφάσισε νά πεθάνει ἤ νά ζήσει λεύτερος (περίεργο νά μήν τοῦ φτάνει ἡ Ὀρθοδοξία, πίστη, παράδεισοι, ἀναστάσεις) αὐτό ἀναιροῦσε στήν πράξη τήν Ὀρθοδοξία στό σύνολό της. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἐπαναστατημένος Ἕλληνας καταφεύγει στήν ἀπιστία!...

Εἶχε νά κάνει μ᾿ ἄλλα λόγια, μέ τήν τελεσίδικη ἀπόφασή τους, νά κερδίσουν τή λευτεριά τους ἤ νά πεθάνουν γράφοντας στά παλιά τους τά τσαρούχια τί ἦταν πίστη, ἤ τί ἔλεγε ἡ Ὀρθοδοξία...

Τό ὅτι γλυτώσαμε ἀπό τά πλοκάμια αὐτῆς τῆς κατάρας (χριστιανικός μεσαίωνας δυτικοῦ καί ἀνατολικοῦ τύπου) δέν τό ὀφείλουμε σέ κανένα θαῦμα, οὔτε στόν θεούλη. Τό ὀφείλουμε στούς «ἄπιστους», τούς «αἱρετικούς», τούς «ἀμφισβητίες" καί πολλούς ἄλλους πού ἔπαψαν νά προσκυνάνε τήν ἐξουσία τῆς θρησκείας.

Τό ὀφείλουμε σ αὐτούς πού ὕψωσαν τό ἀνάστημά τους στό σκοτάδι τῶν ρασοφόρων καί τοῦ «θεόθεν" δόγματός τους...

Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδέποτε εἶχαν κατά νοῦ νά ὑπηρετήσουν τήν βασική ἀξία τῆς ζωῆς, τήν ἐλευθερία... »62

Θεωροῦμε ὅτι κάθε νηφάλιος, προσεκτικός        καί εὐσυνείδητος ἐρευνητής εὔκολα θά χαρακτήριζε τά ἀνωτέρω ὡς ἐμπαθῆ, ἄκρως ἀνακριβῆ, γι᾿ αὐτό καί ἀντι-ἐπιστημονικά καί συκοφαντικά, ἀφοῦ διαστρεβλώνουν τελείως καί τήν ἱστορική πραγματικότητα.

Ἄς ἀναφέρουμε ὀλίγα ἀπό τήν ἱστορική ἀλήθεια πρός ἀντιπαράθεσί τους.       Νά τί πράγματι λέγει ἡ Ἱστορία, ἰδού τά ἴδια τά λόγια τῶν Χριστιανῶν ἡρώων τοῦ ΄21:

Ὁ Μάρκος Μπότσαρης γράφει σέ γράμμα του πρός τόν γυιό του:

«Ποιά θέ νἆναι ἡ χαρά σου, ὁπότε θ᾿ ἀφουγκράζεσαι, ὅτι τά πλιό ξακουστά παλληκάρια τοῦ καιροῦ μας ἔχουν τήν μεταλαβιά τους, ἐπειδή δέ γνωρίζουν ἁμαρτίες τοῦ κόσμου; Ὅτι τέτοιο εἶναι τό καλοσυνάτο τῆς ψυχῆς τους, πού ἡ ντροπής τούς κοκκινίζει τό μάγουλο, σάν κοκκινίζουν τά ἀνέβγαλτα κοράσια;

... Ἄς μήν τούς μοιρολογοῦμε ὅσο πρέπει νά τούς χαιρόμασθε (σ.σ. ἐνν. τά παλληκάρια πού ἔπεσαν στήν μάχη). Γιατί εἰς τοῦτον τόν κόσμο ἐδοξάσθηκαν, ὅσο θἆναι πολύτιμο τό αἷμα πού χύνεται παλληκαρήσια διά τήν πατρίδα, κι᾿ ἡ ψυχή τους πάλε στόν κόρφο τοῦ Θεοῦ χαίρεται τήν ἀθάνατη μακαριότητα. Τήν αὐριανή τοῦ χαλασμοῦ ψήνονταν τά παλληκάρια στά τσαντήρια τά Τούρκικα, καί ἀδελφές καί μανάδες ἐγύριζαν τές σοῦβλες, καί τά φριμένα χείλη τῶν παλληκαριῶν ἄλλο δέν ἔλεγαν εἰμή ἐτοῦτο: «Θεέ, θυμήσου μας, ὅτι ἐγγίζομε εἰς τό βασίλειό σου»63.

Ἀναφέρει ἐπίσης ὁ σύγχρονος τοῦ ἀγῶνος Τερτσέτης:

«... ἔπαινος μέγας τοῦ ἔθνους μας εἶναι ὅτι κυριευμένον ἀπό τούς ἀλλοφύλους, καί καλούμενον ἀπό τούς κατακτητάς του εἰς τό συμπόσιον τῶν ἡδονῶν, εἰς τό μεγαλεῖον τῆς ἐξουσίας, ἀρκοῦσε μόνον νά ἐγκαταλείψει τήν πίστιν τῶν Χριστιανῶν, τό ἑλληνικόν ἔθνος ἀπεστράφη τήν προσφοράν τοῦ νικητοῦ, ἐφύλαξε πίστιν εἰς τό πάτριον θρήσκευμα, καί εἰς τήν γλῶσσαν τοῦ Πλάτωνος καί τοῦ Εὐαγγελίου. Τόν ἕνα Χριστιανόν ἔκοβε ὁ τότε βάρβαρος ἐχθρός, ὁ ἄλλος τόν σταυρόν του ἔκανε, οἱ γλῶσσες κομμένες ἀπό τόν ἄγριον στρατιώτην κειτώμενες εἰς τό αἱματωμένον χῶμα, ἀηδονολαλοῦσαν, νά εἰπῶ οὕτως, τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτό... εἶναι τό προτέρημα, τό ὁποῖον ἀποφασίζει καί τά μεγάλα δωρήματα τῶν θείων εὐεργετημάτων»64.

Καί ὁ Μακρυγιάννης ἔγραφε:

«... τέτοια ἠθική εἴχετε ἐσεῖς καί προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ᾿ ἐμᾶς τούς δυστυχεῖς. Ὅμως τοῦ κάκου κοπιάζετε. Ἄν δέν ὑπάρχει σ᾿ ἐσᾶς ἀρετή, ὑπάρχει ἡ δικαιοσύνη τοῦ μεγάλου Θεοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ βασιλέα. Ὅτι ἐκεινοῦ ἡ δικαιοσύνη μᾶς ἔσωσε καί θέλει μᾶς σώση. Ὅτι ὅσα εἶπε αὐτός εἶναι ὅλα ἀληθινά καί δίκαια - καί τά δικά σας ψέματα δολερά...

... Ἐσύ Κύριε, θ᾿ ἀναστήσης τούς πεθαμένους Ἕλληνες, τούς ἀπογόνους αὐτεινῶν τῶν περίφημων ἀνθρώπων, ὁποῦ στόλισαν τήν ἀνθρωπότη μ᾿ ἀρετή. Καί μέ τήν δύναμή σου καί τήν δικαιοσύνη σου θέλεις νά ξαναζωντανέψης τούς πεθαμένους. Καί ἡ ἀπόφασή σου ἡ δίκια εἶναι νά ματαειπωθῆ Ἑλλάς, νά λαμπρυνθῆ αὐτείνη καί ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ καί νά ὑπάρξουν οἱ τίμιοι καί ἀγαθοί ἄνθρωποι, ὁποῦ ΄περασπίζονται τό δίκιον... »65.

Καί :

«Αὐτά τά ἔθιμα εἴχαμεν, αὐτόν τόν Χριστόν φοβόμαστε... καί αὐτείνη ἡ θρησκεία μᾶς ξαναλευτέρωσε καί βήκαμεν εἰς τήν κοινωνίαν τοῦ κόσμου, ὁπού ἤμαστε χαμένοι καί σβησμένοι ἀπό τόν κατάλογον ὅλου τοῦ κόσμου τόσες αἰῶνες»66.

Ἄλλες φορές πάλι κάποιοι ἀπό αὐτούς τούς Ἕλληνες Νεο-παγανιστές χρησιμοποιοῦν φαντασίες καί σύγχρονες μυθολογικές ὑποθέσεις τους, γιά νά ἐξάγουν τάχα ἀκλόνητα συμπεράσματα, ὅπως τά κάτωθι φαιδρά:

«... ἡ θεά Ἀθηνά ἀντιπροσωπεύει τόν Σείριο, ὅπως καί ἡ Ἴσις καί ἐξ αὐτῆς προῆλθε ὁ Ἐριχθόνιος ἤ ὁ Ὦρος, καί ἐξ αὐτοῦ κατάγονται οἱ Ἀθηναῖοι, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν οἱ Ἕλληνες, τότε ἀποδεικνύεται ὅτι προέρχονται οἱ Ἕλληνες ἀπό τόν Σείριο (Οὐράνιο Ὄλυμπο), δηλαδή ἔχουν ἐξωγήινη προέλευση»67.

Ἤ:

«Οἱ Ἕλληνες λόγῳ καταστροφῶν καί πολέμων (ρωμαϊκή κατοχή, τουρκοκρατία), ἔχασαν τά ἀρχεῖα τους καί τήν γνώση τοῦ ἔνδοξου παρελθόντος τους. Τά ἀρχαιολογικά ὅμως στοιχεῖα πού ἔρχονται στήν ἐπιφάνεια καί τά ἀρχαῖα συγγράμματα φανερώνουν τήν ἐξωγήινη προέλευση τῶν Ἑλλήνων.

Γι᾿ αὐτό οἱ ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος, θά κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά ἐμποδίσουν νά φανερωθεῖ ἡ ἀλήθεια.

Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἔφτασε καί οἱ Ἀρχαῖοι Ἀργοναῦτες (Μόες) ἐπιστρέφουν. Οἱ ἱπτάμενοι δίσκοι πού ἐμφανίζονται ἀνά τήν γῆ, ἀφήνουν μαρτυρίες, ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων, γι᾿ αὐτό κρατοῦν οἱ ἰθύνοντες μυστική τήν παρουσία τους καί προσπαθοῦν νά τούς καταρρίψουν...»68

Ἤ: «Τό θέατρο στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα χρησίμευε ὡς μία δορυφορική κεραία... Οἱ θεατρικές παραστάσεις ἔκρυβαν συγκλονιστικά μυστικά, τά ὁποῖα τά μετέφεραν στόν Οὐράνιο Ὄλυμπο. Ὅταν γίνονταν οἱ θεατρικές παραστάσεις, οἱ ἱερεῖς εὑρίσκοντο πάντοτε στήν πρώτη σειρά, ἐπειδή αὐτοί κατανοοῦσαν στό ἔπακρον τήν ὑπόθεση τῆς παραστάσεως, καί ἰδιαίτερα βοηθοῦσαν νά μεταφερθῆ ἡ εἰκόνα πού διαδραματιζόταν ἐπάνω στή σκηνή μέ νοερή ὑποβολή ἐπάνω στόν οὐρανό»69.

Γιά νά φθάσουμε ἔτσι στό τελικό, κατ᾿ αὐτούς σοβαροφανές συμπέρασμα, μετά ἀπό ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα παρόμοια, ὅτι:

«Ἐφόσον ἡ πορεία γιά τόν ἐξανθρωπισμό τοῦ ἀνθρώπου περνᾶ ἀπό τήν μύηση στίς ἀρχές τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, κι ἐφόσον οἱ ἀρχές τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ἐκπορεύονται κατευθείαν ἀπό τούς κρουνούς τῆς Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων θρησκείας, τί ἄλλο ἀπομένει παρά τό λουτρό στά ἱερά καθαρτήρια νερά τῆς πρωταρχικῆς Πηγῆς;»70

Τά λέγουν δέ ὅλα αὐτά παρά τούς «δικούς" τους χρησμούς, πού ἤδη ἔχουν λάβει πρίν ἀπό δεκάδες αἰώνων ἀπό τούς «θεούς», στούς ὁποίους πιστεύουν, ὅτι:

«Χαμαί πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγάν λαλέουσαν. Ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ»71.

Δέν σχολιάζουμε καθόλου τήν αἰσχρή γλῶσσα καί τίς ἐμπαθεῖς ἐκφράσεις πού χρησιμοποιοῦν πολλοί ἀπό τούς συμπαθεῖς Νεο-εἰδωλολάτρες, μέ τά ὁποῖα γίνεται κατάδηλο τό μεγάλο καί βαθύ μίσος τους κατά τῆς Πίστεώς μας.

Δυσκολευόμαστε νά παραθέσουμε ἐδῶ εὔγλωττα παραδείγματα, διότι «αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν». Ὑπάρχουν ὅμως πολλά, εὔκαιρα πρός ἀπόδειξιν παντί τῷ αἰτοῦντι.

Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά συνδιαλεγώμαστε ἤ νά γράφουμε κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας μας, ὁ ἀδικημένος Ἰησοῦς, μᾶς ἐμπνέει μέ τόν σταυρό καί τήν θυσία Του γιά τούς σταυρωτές Του:

«Ἐγώ δέ οὐκ ἀπειθῶ οὐδέ ἀντιλέγω. Τόν νῶτον μου ἔδωκα εἰς μάστιγας, τά δέ σιαγόνας μου εἰς ραπίσματα, τό δέ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπό αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων»72.

Παρακολουθοῦμε τά γραφόμενα, λεγόμενα καί τελούμενα ἀπό τούς Νεο-παγανιστές συμπατριῶτες μας.

Δέν ἀπορρίπτουμε τούς ἴδιους, ἀλλά τίς ἰδέες τους.

Δέν μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσεγγίζουν τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό κόσμο καί πολιτισμό, τίς παρερμηνεῖες τους γιά τήν ἀρχαία Ἑλληνική φιλοσοφία, ἤ ὁποιεσδήποτε ἄλλες παράξενες ὄντως θεωρίες τους. Ὡστόσο τούς ἴδιους τούς ἀγαπᾶμε. Καί γι᾿ αὐτούς λέγομε τά παρόντα. Ἴσως ὑπάρξουν μερικοί πού θά ἀντιληφθοῦν τήν καλή διάθεσι καί εἰλικρίνεια ἐκ μέρους μας καί δέν θά μᾶς βλέπουν σάν ἐχθρούς καί μισητούς «ἀλλοεθνεῖς».

Καί ποιός γνωρίζει ἄραγε, πόσοι Παῦλοι καί Διονύσιοι καί Δαμάρεις θά ἐγερθοῦν στό μέλλον καί ἐκ μέσου αὐτῶν, καί θά ὑπερβάλουν πολλούς ἀπό ἐμᾶς στόν ζῆλο καί τόν ἀγῶνα γιά τήν δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τήν σωτηρία τῶν συνανθρώπων μας!

***********

Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Νεκτάριος ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός, ἀναφερόμενος σέ ὅ,τι καλό ὑπάρχει στήν ἀρχαία Ἑλληνική φιλοσοφία, δηλ. τόν "σπερματικό λόγο», γράφει:

«Ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία ἔγινε γιά τήν Ἑλληνική φυλή παιδαγωγός γιά τήν κατανόηση τῆς ἀλήθειας πού ἀποκαλύφθηκε. Ὁ ἔρωτας πρός τή φιλοσοφία ἔγινε ἔρωτας πρός τόν Χριστιανισμό καί ἡ φιλοσοφία ἔγινε πίστη στό Χριστό... Ὁ Ἕλληνας, ἀφοῦ γνώρισε τί εἶναι καί ποιός ὀφείλει νά γίνει, ἔβαλε σκοπό του τήν τελειοποίησή του. Ἔγινε ἐραστής τοῦ πνεύματος κι ἐδημιούργησε κόσμο πνευματικό, στόν ὁποῖο ἤθελε νά ζεῖ... Τέτοιος πλάσθηκε νά εἶναι ὁ Ἕλληνας, κι ἔτσι διαμορφώθηκε ὁ ἠθικός του χαρακτήρας. Δέν μποροῦσε παρά νά ἐνθουσιασθεῖ ἀπ᾿ τίς ἀρχές τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Χριστιανισμός ἦταν ἀγάπη, ὑποσχόταν νά διδάξει στούς ἀνθρώπους τήν ἀλήθεια στήν πιό τέλεια καί πλήρη μορφή της, νά ἐνισχύσει καί ν᾿ ἀνυψώσει τήν φιλοσοφία στήν πιό ὑψηλή της περιωπή. Νά ἀποκαλύψει στήν φιλοσοφία τά μυστήρια πού εἶχαν μείνει καλυμμένα, νά δώσει λύση στά αἰώνια προβλήματα, νά σηκώσει τήν ὀμίχλη πού σκέπαζε τά μάτια τῆς διάνοιας τοῦ ἀνθρώπου, νά τόν σηκώσει ἀπό τόν ὕπνο του, νά τόν ἀπαλλάξει ἀπ᾿ τήν δεισιδαιμονία, νά συνδέσει τήν ἀνθρωπότητα μέ τό δεσμό τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης, νά τόν ὁδηγήσει πρός τόν Θεό καί νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἀπ᾿ τήν καταπίεση τοῦ ἀντιπάλου του, χαρίζοντάς του στή μέν παροῦσα ζωή τήν ἀληθινή εὐτυχία, καί στήν μέλλουσα ζωή τήν αἰώνια μακαριότητα. Ὁ Ἕλληνας, ἀφοῦ βρῆκε στό Χριστιανισμό τίς ἀληθινές ἀρχές καί τήν εἰκόνα τοῦ τέλειου καί ἰδανικοῦ του... τόν υἱοθέτησε καί τόν ἔκανε κτῆμα του. Ὁ Χριστιανισμός, σάν πρῶτο δῶρο τοῦ δώρισε μιά νέα ζωή. Κι ὁ Ἕλληνας τόν ὑποστήριξε μέ τούς ἀγῶνες του καί τό αἷμα του.

Ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία καθοδηγοῦσε τό Ἑλληνικό ἔθνος στόν Χριστιανισμό... τό μαρτυρεῖ κι ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρέας πού λέγει ὅτι ἡ φιλοσοφία «ἦταν μέν πρίν ἀπό τήν παρουσία τοῦ Κυρίου ἀναγκαία γιά τούς Ἕλληνες, γιά νά τούς ὁδηγεῖ στή δικαιοσύνη. Μετά δέ ἀπ᾿ αὐτήν γίνεται χρήσιμη γιά τήν θεοσέβεια, ὄντας ἕνα εἶδος προπαίδειας γιά ὅσους ἀντιλαμβάνονται τήν πίστη μέ ἀποδείξεις... «Καί "παιδαγωγοῦσε (ἡ φιλοσοφία) κι αὐτό τό Ἑλληνικό ἔθνος, ὅπως ὁ νόμος παιδαγωγοῦσε τούς Ἑβραίους εἰς Χριστόν»73.

Θά ἀποροῦν τά πνεύματα τῶν ἀγαθῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, πού θά ἐπίστευσαν στό κήρυγμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στόν Ἅδη, τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος, καί θά οἰκτείρουν τούς συγχρόνους νεοέλληνες Παγανιστές, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν παρά πᾶσαν προσδοκίαν νά παραμένουν στό σκότος τῆς ἀγνωσίας τῆς πρό Χριστοῦ ἐποχῆς καί νά ἀδικοῦν τόν ἑαυτό τους στερῶντας τον ἀπό τό ἄκτιστο φῶς τῆς θεότητός Του.

Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός ἀναφέρει σέ σχετική ὁμιλία του γιά κάποιο Γερμανό θελόγο πού εἶπε, ὅτι ἄν ὁ Πλάτων ζοῦσε στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ καί Τόν ἔβλεπε (τόν Κύριο), θά ἔπεφτε στά πόδια Του καί θά ἀναφωνοῦσε σάν τόν ἀπόστολο Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!"

Λέγει δέ σέ ἄλλη μελέτη του:

«Κάθε δίλημμα σήμερα τοῦ τύπου «Ὀρθοδοξία ἤ Ἑλληνισμός" εἶναι ὄχι μόνο πλαστό, ἀλλά καί ἐθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση ἐπιστροφῆς στήν ἀτέλειά μας, στήν παλαιά ἀγωνιώδη ἀναζήτησή μας. Ἐνῶ γιά τόν Ἑλληνισμό, πού διασώζει τήν αὐτοσυνειδησία του, τό ζητούμενο εὑρέθη. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν... εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ!" «Εὕρομεν τήν ἀλήθειαν!" Κάθε ἀποδέσμευση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν Ὀρθοδοξία δέν συνιστᾶ μόνο τραγικό διαμελισμό τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλά καί καθαρό παραλογισμό, ἀφοῦ ἡ τυχόν ἐπιστροφή στόν αὐθεντικό Ἑλληνισμό, θά καταλήξει ὁπωσδήποπτε στήν γνήσια ἐκείνη ἀναζήτηση, πού ὁδήγησε στήν ἕνωσή του μέ τήν Ὀρθοδοξία. Ἔξω ἀπό τή ζήτηση αὐτή ἔμεινε...ὁ παγανισμός καί ὁ διονυσιακός αἰσθησιασμός τοῦ Γραικύλου. Γι᾿ αὐτό, ὅπου χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία χάνεται καί ὁ Ἑλληνισμός!»74

Ἐξ ἄλλου ὅπως ἔγραφε ὁ ἀείμνηστος ὀρθόδοξος θεολόγος Παναγιώτης Νέλλας:

«... τήν πραγματική συνέχεια τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας εἶναι προτιμότερο νά τήν ἀναζητήσουμε στούς Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Δέν πρόκειται βέβαια ἀκριβῶς γιά συνέχεια, ὅπως θά τήν ἔβλεπε ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας, ἀλλά μᾶλλον γιά γονιμοποίηση. Ἡ ἀρχαία σκέψη γονιμοποιήθηκε ἀπό τήν πίστη καί γέννησε τήν πατερική θεολογία. Βρισκόμαστε ὄχι μπροστά σέ κατασκευές ἀλλά σέ καρπούς, σέ τέκνα. Ἔτσι προχωρεῖ ὅ, τι εἶναι γνήσιο καί ζωντανό μέσα στή ζωή... εἶναι ὁ δρόμος τῆς ζωῆς. Δρόμος ἀνοιχτός καί γιά μᾶς τούς σημερινούς Ἕλληνες»75.

Ἀναφέρει δέ καί ὁ σεβαστός Γέροντάς μου, π. Γεώργιος, σχετικά:

«Οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι ἔθεσαν τά θεμέλια τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ἔγιναν οἱ πρωτεργάται τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ μας.

Αὐτός ὁ πολιτισμός δοκιμάσθηκε ἔκτοτε μέσα στούς αἰῶνας καί ἄντεξε. Καί εἶναι ζωντανός καί δημιουργικός μέχρι σήμερα.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν καί αὐτοί πού τόν ἐπιβουλεύονται καί θέλουν νά χωρίσουν τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γιατί θέλουν νά διώξουν τόν Χριστό ἀπό τήν Πατρίδα μας καί ἀπό ἄλλα ὀρθόδοξα ἔθνη. Καί τό ἀκόμη χειρότερο, νά ἐπαναφέρουν τήν ἀθεΐα ἤ τήν ἀρχαία εἰδωλολατρική θρησκεία μέ τούς ψευδεῖς Ὀλυμπίους θεούς, τίς θυσίες καί τίς τελετές της.

Θέλουν δηλ. νά ἐπαναφέρουν αὐτά, ἀπό τά ὁποῖα ὁ Χριστός μᾶς ἐλύτρωσε καί αὐτά πού μέ ἀγῶνες πολλούς οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι καί τό μέγα νέφος τῶν Χριστιανῶν Μαρτύρων μέ τό αἷμα τους ἐκαθάρισε.

Ἡ Ἐκκλησία προσέλαβε τόν Ἕλληνα ἄνθρωπο, τόν ἐβάπτισε, τόν ἐκαθάρισε, τόν ἐφώτισε καί τόν ἔκανε Χριστιανό Ἕλληνα. Τώρα θέλουν τόν φωτισμένο Ἕλληνα νά τόν ξεβαπτίσουν καί νά τόν ὑποτάξουν καί πάλι στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας καί τῆς ἀθεΐας.

Ἀπορεῖ κανείς γιά τό τόλμημα.

Ὁ σοφός Blaise Pascal γράφει κάπου ὅτι ὁ ἄνθρωπος (προφανῶς ὁ ἄπιστος) εἶναι πρόθυμος νά πιστεύση τήν οἱανδήποτε ἀνοησία ἐκτός ἀπό τήν προφανῆ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου...

Εὐχαριστοῦμε τούς Τρεῖς Ἱεράρχας γιά τό πολύτιμο δῶρο πού μᾶς παρέδωσαν, τήν ἁγία Ἑλληνορθόδοξο Παράδοσί μας. Ζητοῦμε τήν εὐλογία τους, νά μή φανοῦμε ἀχάριστοι στήν προσφορά τους, ἀλλά νά τήν κρατήσουμε, νά τήν ἀξιοποιήσουμε καί νά τήν παραδώσουμε στούς μεταγενεστέρους ὡς πολύτιμο κληρονομία»76.

________________________________________

ΝΕΟ-ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Συγγραφή: Ἱερομόναχος π. Φιλόθεος Γρηγοριάτης

© Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους. ISBN 960-7553-18-7.

Δημοσιεύεται στὸ Διαδίκτυο κατόπιν εὐλογίας ποὺ ἔδωσε ὁ Καθηγούμενος

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: