7. Επαινετές μορφές

Ὡστόσο ὑπάρχουν καί σήμερα πολλές ἐπαινετές μορφές πού ὁμοιάζοντας μέ τούς Τρεῖς Παῖδας καταπατοῦν τά ὅποια ἀθεώτατα βασιλικά προστάγματα καί δέν προσκυνοῦν εἴδωλα καί εἰκόνες χρυσές.

Ἔτσι ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Χριστιανός Ἕλληνας περιφρονεῖ καί δέν προσκυνᾶ παλαιά καί σημερινά εἴδωλα:

Ὅταν ἀγωνίζεται νά ἀρέση ἡ ζωή του στόν ἅγιο Θεό καί νά μειώνη μέσα του κάθε ἀκάθαρτο πάθος καί ἀδυναμία.

Τοῦτο δέ δέν τό ἐπινόησε, μία «ἀρρωστημένη φαντασία τῶν στερήσεων»92, ὅπως δυστυχῶς ἀγνοῶντας συμπεραίνουν οἱ συμπαθεῖς Νεο-παγανιστές, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν μακραίωνα ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία γέννησε, γεννᾶ καί θά γεννᾶ Ἁγίους, ἀνθρώπους πού μέ τόν ἐν Χριστῷ ἀγῶνα γίνονται καθαροί, χαριτωμένοι καί πραγματικοί ἄνθρωποι. Σέ τέτοιους ἀνθρώπους ἔχει ἐφαρμογή τό τοῦ ἀρχαίου Μενάνδρου: «ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ».

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός Ἕλληνας λατρεύει τόν ζῶντα Θεό καί ὄχι ψευδεῖς θεούς:

Ὅταν προσπαθῆ νά ζῆ πάντοτε κατά συνείδησι, θέτοντας πάνω ἀπό ὅλα τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό ἐκφράζεται στό ἱερό Εὐαγγέλιο καί στήν ζωή τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Αὐτό εἶναι πάντοτε καί τό ἀλάθητο καί ἀκλόνητο κριτήριο ἀληθείας γιά ὅλα τά διλήμματα καί τίς ἀπορίες στήν ζωή.

Ὁ σύγχρονος Χριστιανός Ἕλληνας ὑπερβαίνει τίς κοσμικές ἀντιλήψεις καί ὑπερνικᾶ τίς προκλήσεις τῶν καιρῶν (καί ἀθετεῖ βουλάς ἀρχόντων) μή τιμῶντας παράνομα εἰδωλικά προστάγματα:

Ὅταν στοιχοῖ καί ἀκολουθῆ τήν Ἱερά Παράδοσι τοῦ Ἑλληνορθοδόξου γένους μας, μένει σταθερός στίς ἐπιταγές της καί ἐν ὑπακοῇ Χριστοῦ βαδίζει τήν «στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν" πού ὁδηγεῖ στήν καταξίωσι, τήν σωτηρία, τήν κατά Χάριν Θεοῦ θέωσι.

Αὐτή εἶναι ἡ ὁδός τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Κυρίου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων.

Οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες    ἐν τῷ μέσῳ τῆς φλογός παρεκάλεσαν δοξολόγησαν καί εὐχαρίστησαν τόν ἀληθῆ Θεό, ψάλλοντας καί λέγοντας: «Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

Αὐτός ὁ Θεός τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων εἶναι καί δικός μας Θεός, ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας.

Δέν εἶναι Αὐτός, σάν τά εἴδωλα τῶν εἰδωλολατρῶν, «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων», τά ὁποῖα «ὀφθαλμούς ἔχουσι καί οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι καί οὐκ ἐνωτισθήσονται»93.

Δέν εἶναι κάποιος νεώτερος, πρόσφατος θεός πού ἐμεῖς ἤ κάποιοι ἄλλοι ἐποίησαν, κατεσκεύασαν, ἐφεῦραν.

Ἀλλά εἶναι ὁ Δημιουργός πάσης κτίσεως.

Εἶναι ὁ αἰώνιος ἀληθινός Θεός, Αὐτός πού εἶπε στούς Ἰουδαίους: «πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι ἐγώ εἰμί»94.

Εἶναι ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ὁ Θεός:

Τῶν Πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας. Αὐτῶν πού παρήκουσαν στήν ἐντολή Του, ἐξέπεσαν τῆς Χάριτός Του καί ἐξωρίσθησαν ἀπό τήν τρυφή τοῦ Παραδείσου, τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ στόν τραχύ αὐτόν κόσμο τῆς φθορᾶς. Πού ὅμως ἔκλαυσαν, μετενόησαν, ἐπίστευσαν στό κήρυγμα τῆς ἀγάπης Του, καί ἐσώθησαν.

Τοῦ δικαίου Ἄβελ, υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ, τοῦ πρώτου ἀδικοφονευθέντος, εἰς τύπον Χριστοῦ, ἀλλά καί σωθέντος.

Τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν δικαίων Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ, Ἰωσήφ.

Τῶν ἁγίων Προφητῶν.

Τῶν δικαίων Ἰεσσαί, Μελχισεδέκ, Μωσέως, Ἰώβ.

Τοῦ ἁγίου Προφήτου καί βασιλέως Δαυίδ, πού ἔγινε αἰώνιο παράδειγμα ἀληθοῦς μετανοίας.

Ὅλων τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀπό Ἀδάμ μέχρι καί τόν ἅγιο Ἰωσήφ, τόν Μνήστορα, πού εὐαρέστησαν μέ τήν ζωή τους στόν Θεό καί ἑτοίμασαν τήν ὁδό τῆς τελείας ἀποκαλύψεως.

Ὁ Θεός μας εἶναι καί ὁ Θεός ὅλων τῶν Ἁγίων στήν ἐποχή τῆς Χάριτος, τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Εἶναι ὁ Θεός, πρώτιστα τῆς Παναγίας μας.

Τί τιμή καί εὐλογία, νά τιμοῦμε καί νά προσκυνοῦμε ὡς Θεό μας τόν Υἱό καί Θεό τῆς Παναχράντου Θεοτόκου Μαρίας, νά ἀποκαλοῦμε Κύριο τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί Υἱό Της!

Ἄς ἐνθυμηθοῦμε μόνο, πῶς προφητικά μακαρίζει τόν ἑαυτό της ἡ ἁγία Ἐλισάβετ, ἡ μητέρα τοῦ Προδρόμου, ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ἡ Παναγία, καθ᾿ ὅν χρόνο ἦσαν καί οἱ δύο ἔγκυες: «Πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθη ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;»95

Ποιός δέν θά μακαρίση ταπεινά τόν ἑαυτό του γι᾿ αὐτήν τήν μεγάλη καταξίωσι, ἄν ἀναλογισθῆ ποιά εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», τό «μεθόριον κτιστοῦ καί ἀκτίστου"!

Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ Θεός τοῦ «μείζονος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τοῦ ἁγίου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Τῶν μακαρίων καί ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ Μεγάλου Παύλου, τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰωάννου καί ὅλων τῶν λοιπῶν. Αὐτῶν πού ἔγιναν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι τοῦ Κυρίου, καί οἱ ὁποῖοι μέ τά δίχτυα τοῦ κηρύγματος καί μέ τό αἷμα τους ἁλίευσαν τίς πρῶτες ψυχές πρός σωτηρία, καί διέδωσαν τήν ἀληθινή πίστι τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.

Ὁ Θεός μας εἶναι Θεός:

Ὅλων τῶν ἀναριθμήτων ἁγίων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ὁποίων οἱ εἰδωλολάτρες, ὁμοϊδεάτες πολλῶν σημερινῶν Νεο-παγανιστῶν, ἔχυσαν ποταμηδόν τό τίμιο αἷμα, ποτίζοντας ἔτσι τόν νεοφυτευθέντα ἀγρό τῆς Πίστεως.

Τοῦ Στεφάνου τοῦ καί πρωτομάρτυρος, τοῦ Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, τοῦ Πολυκάρπου, τοῦ Γεωργίου, τοῦ Δημητρίου, τοῦ Ἀρτεμίου καί τόσων ἄλλων.

Τῶν Πατέρων μας, τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν, καί δή τῶν Ἑλλήνων Μεγάλων καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων καί Ἱεραρχῶν, Μεγάλου Βασιλείου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὡς καί πάντων τῶν λοιπῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι σάν τούς Ἀποστόλους «καθ᾿ ἡμέραν ἀπέθνησκαν" γιά τήν ὀρθοτόμησι τῆς ἀληθείας, γιά τήν «μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν», γιά τήν διαποίμανσι καί σωτηρία ψυχῶν.

Εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός τῶν ὁσίων ἀσκητῶν, τῶν ἁγίων Μοναχῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι πανσόφως ἐμπορεύθησαν τήν καλή ἐμπορία, μαρτυρικά προτιμήσαντες ἀπό ὁ,τιδήποτε ἄλλο τήν ἐν τῷ κρυπτῷ γλυκυτάτη μυστική κοινωνία μέ τόν Νυμφίο Χριστό. Καί μέ ταπείνωσι καί ἄσκησι καί νῆψι πολλή καθάρισαν τόν ἔσω ἄνθρωπο, ἐφωτίσθησαν, ἁγιάσθησαν, ἔγιναν δοχεῖα τῆς Χάριτος, σκεύη ἐκλογῆς, φῶς τοῦ κόσμου καί ἅλας τῆς γῆς.

Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ Θεός πάντων τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅλων τῶν αἰώνων.

Εἶναι καί ὁ Θεός, τῶν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων Ἁγίων, Ἑλλήνων καί μή, ὅπως τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων κατά τούς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, ἀλλά καί τῶν νεωτέρων, ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου, τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ, τοῦ ἁγίου Παναγῆ Μπασιᾶ, καί ὅσων ἄλλων προσφάτως καί ἐπισήμως ἀνεκηρύχθησαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Εἶναι ἐπίσης ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας, τῶν συγχρόνων χαριτωμένων καί ἁγίων ἀνδρῶν, ὅπως τῶν ἐξ Ἁγίου Ὄρους Γέροντος Παϊσίου, Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου, Ἰωσήφ τοῦ Σπηλαιώτου, πατρός Πορφυρίου τοῦ ἐν Ἀθήναις, πατρός Σωφρονίου τοῦ ἐν Essex τῆς Ἀγγλίας, ὡς καί Φιλοθέου Ζερβάκου (μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου), Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ καί Ἐπιφανίου ἐν Ἀθήναις, καί τόσων ἄλλων, διά νά μή μακρύνουμε τόν σχεδόν ἀτέλειωτο κατάλογό τους, πού ἔζησαν ἐν μέσῳ 20ου αἰῶνος καί εὐαρέστησαν Θεῷ καί ἀνθρώποις.

Μᾶς ἀξίωσε καί ἐμᾶς, τά εὐτελῆ τέκνα Του, ὁ ἐλεήμων Κύριος νά γνωρίσουμε μερικούς ἀπό τούς τελευταίους.

Καί ἀπολαύσαμε τήν Χάρι πού τούς δόθηκε.

Καρπωθήκαμε τά πλούσια δῶρα τῆς ἀγάπης τους.

Στερεωθήκαμε μέ τούς λόγους τῆς σοφίας τους ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Γευθήκαμε τήν γλυκύτητα τῆς πατρικῆς καρδιᾶς τους.

Προστατευθήκαμε καί δυναμώσαμε μέ τήν παρρησιασμένη προσευχή τους πρός τόν οἰκεῖο Δεσπότη καί Κύριό τους.

Τούς εἴδαμε, τούς ἀκούσαμε, τούς χαρήκαμε νά προσεύχωνται, νά ὁμιλοῦν, νά σιωποῦν, νά στέκωνται, νά γονατίζουν, νά χαίρωνται καί νά λυποῦνται, πάντοτε γιά τόν Χριστό.

Τούς εἴδαμε νά προσκυνοῦν μόνο τόν ἀληθινό ἐν Τριάδι Θεό.

Καί περιγράφουμε «ἅ ἀκηκόαμεν, ἅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ἅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν»96.

Δέν εὑρίσκονται τέτοιες μορφές ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Δέν ὑπάρχουν τέτοια ἀναστήματα μακρυά ἀπό τόν Χριστό.

Δέν ἔχουν νά μᾶς ἐπιδείξουν τέτοιες μορφές οἱ Νεο-εἰδωλωλάτρες, τέτοια πρόσωπα εἰρηνικά, φωτεινά, γλυκύτατα, πρᾶα, ἄδολα, μέ τόση Χάρι, καί τόση ἀγάπη.

Αὐτοί δέν εἶναι σάν πολλούς ἀπό ἐμᾶς. Δέν ὁμιλοῦν ἀφ᾿ ἑαυτῶν.

Κινοῦνται ὑπό τοῦ Πνεύματος.

Στόν καθαρό νοῦ, λόγο καί βίο τους ἀποτυπώνεται ἐναργῶς ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστός.

Δέν μπορεῖς νά ἀντισταθῆς διαλεκτικά ἤ νά ἀντιλέξης στόν λόγο τους, ἐπειδή ἀπόδειξις τῆς ἀληθείας τους εἶναι τό ἀξιόπιστο τοῦ προσώπου καί τῆς ἁγίας ζωῆς τους.

«Βούλεται γάρ ἡμῖν ὁ λόγος μή ἐξεῖναι διαπιστεῖν τοῖς ὑπό τῶν θεοφόρων ἀνδρῶν εἰρημένοις, ἀλλ᾿ ἀπόδειξιν εἶναι τοῦ λόγου τό ἐκείνων ἀξιόπιστον, πάσης δυνάμεως λογικῆς καί ἀντιλογικῆς ἰσχυρότερον»97.

Καί βέβαια σέ κάθε λόγο, μπορεῖς ἴσως νά ἀντιτάξης καί κάποιο ἀντίλογο. Τί ὅμως θά μπορέση νά ἀντιπαραθέση κανείς ἐμπρός στήν ζωή ἑνός ἁγίου;

«Λόγῳ παλαίει πᾶς λόγος, βίῳ δέ τίς;»98

Ἔτσι οἱ Ἅγιοι πείθουν μέ τήν ζωή καί τήν ἁγιότητά τους.

Εἶναι οἱ σύμβουλοί μας, οἱ παρηγορητές μας, οἱ φίλοι μας, οἱ προστάτες μας.

Εἶναι οἱ Πατέρες μας.

Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν!

Ἀπό αὐτούς ὅλους, παλαιούς καί νέους, στηριζόμαστε κι ἐμεῖς καί ἐλπίζουμε.

Αὐτῶν τούς ἱερούς Ναούς τιμοῦμε καί σεβόμαστε.

Τίς εἰκόνες τους κατασπαζόμαστε.

Τά ἅγια λείψανά τους προσκυνοῦμε.

Τά ἱερά συγγράμματά τους μελετοῦμε καί σ᾿ αὐτά κατατρυφοῦμε.

Ἀπ᾿ αὐτούς μαθαίνουμε πῶς νά πιστεύουμε, πῶς νά μετανοοῦμε, πῶς νά διαφυλάττουμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, πῶς νά ζοῦμε καί νά πεθαίνουμε ἐν Χριστῷ.

Κοντά σ᾿ ὅλους αὐτούς σπουδαία θέσι γιά τόν καθένα μας πιστό ἔχει ἡ ἐν Χριστῷ σχέσις μας μέ τόν Γέροντα, τόν πνευματικό μας Πατέρα.

Αὐτός εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, γίνεται ὁ ὁδηγητής, ὁ διορθωτής, ὁ ἀλείπτης, ὁ νυμφαγωγός, ὁ Πατέρας.

Κατά τό ἀποστολικό: «ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα»99.

Αὐτόν πού μᾶς γέννησε πνευματικά ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, θέλουμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε, πάλι κατά τήν Ἀποστολική ἐπιταγή: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»100.

Ἡ ὑπακοή καί εὐαρέστησις στόν Γέροντα, στόν Χριστό μεταβαίνει καί ἀναφέρεται. Ἔτσι καί ὁ λόγος καί ἡ εὐχή του, γιά τό πνευματικό τέκνο, τόν ὑποτακτικό, ἔχουν τήν ἰσχύ καί τήν Χάρι τοῦ Χριστοῦ.

Γι᾿ αὐτό καί εἶναι ἐγνωσμένης ἀξίας πνευματικῆς ἡ ρῆσις εὐλαβῶν Χριστιανῶν καί δή μοναχῶν ὑποτακτικῶν:

«Ὁ Θεός τοῦ Πατρός μου, ἐλέησόν με!»

***********

Αὐτοί εἶναι οἱ Πατέρες μας, ἡ μετά τόν Θεό καύχησίς μας, ἡ δόξα μας, ἡ ἁγία κληρονομιά μας

Νά γιατί ἐμεῖς δέν προσκυνοῦμε καί δέν λατρεύουμε θεούς ἀλλοτρίους, παρά μόνο τόν ἀληθῆ Θεό, τόν Θεό τῶν Πατέρων ἡμῶν!

Αὐτόν τόν Θεό, πού τούς ἐκάλεσε, ἐκαθάρισε, ἐφώτισε, ἁγίασε καί ἐδόξασε.

Αὐτόν τόν ἴδιο Θεό κι ἐμεῖς προσκυνοῦμε μέ τήν ἴδια Ὀρθόδοξο Πίστι καί εὐσέβεια, ὅπως καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μας.

Γι᾿ αὐτό ἀδιαφοροῦμε καί δέν θέλουμε νά ἀκοῦμε γιά ψευδωνύμους ἄλλους θεούς, παλαιούς ἤ νέους, «οἵ τόν οὐρανόν καί τήν γῆν οὐκ ἐποίησαν» καί γι᾿ αὐτό «ἀπολέσθωσαν»101.

Καί ἡ Ἐκκλησία, μακρυά ἀπό σύγχυσι κάθε εἰδωλικῆς πλάνης καί φαντασίας, σέ πολλά σημεῖα στίς ἱερές ἀκολουθίες της, ἰδιαίτερα δέ στήν ἑβδόμη καί τήν ὀγδόη ᾠδή τῶν κανόνων τοῦ ὄρθρου, πού εἶναι καί ἀφιερωμένες στούς ἁγίους Τρεῖς Παῖδας, ἀναφέρει τά λόγια τῶν ὕμνων τους μέ παράλληλα καί ἀντίστοιχα νοήματα, σχετικά καί μέ τήν μνήμη τῶν καθ᾿ ἡμέραν ἑορταζομένων Ἁγίων.

«Ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἶ».

«Ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας».

Κατακλείει δέ κάθε ἱερά σύναξί της λέγοντας τήν ταπεινή εὐχή:

«Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς! Ἀμήν.»

________________________________________

ΝΕΟ-ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Συγγραφή: Ἱερομόναχος π. Φιλόθεος Γρηγοριάτης

© Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους. ISBN 960-7553-18-7.

Δημοσιεύεται στὸ Διαδίκτυο κατόπιν εὐλογίας ποὺ ἔδωσε ὁ Καθηγούμενος

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: