126. Γρηγόριος Νύσσης (+ 394)

Ο θεωρητικός τού Νηπτικού βίου

Γενική  Θεώρηση

Εισαγωγικά

Ό Γρηγόριος Νύσσης, πρώτος θεολόγος τοϋ νηπτικού βίου, άνήκει στά μεγάλα δημιουργικά πνεύματα τής Ιστορίας. Στό πρόσωπό του συναντήθηκαν γόνιμα δύναμη γιά θεολογία καί πλούσιες θεοπτικές έμπειρίες. Αποτέλεσμα ήταν νά διευρύνει μέ τό έργο του, πού  έχει έκπληκτικό βάθος, τό θεολογικό πλαίσιο τής Εκκλησίας.

’Ακολουθώντας τό παράδειγμα τοΰ άδελφοϋ καί δασκάλου του Μεγάλου Βασιλείου, του όποιου αισθανόταν πνευματικός κληρονόμος καί συνεχιστής άσχολήθηκε μέ όλο  τό φάσμα των κρίσιμων έκκλησιαστικοθεολογικών προβλημάτων τής έποχής, προϋποθέτοντας ό,τι είχε παραχτεΐ στούς κόλπους τής Εκκλησίας. ’Αφομοίωσε δηλαδή ολοκληρωτικά ή έκλεκτικά καί πάντοτε δημιουργικά τήν μικρασιατική θεολογία καί τόν Ειρηναίο, τήν άλεξαν δρινή σχολή καί τόν ’Αθανάσιο, τήν άντιοχειανή ερμηνεία καί τόν Μάρκελλο Άγκυρας. Βέβαια ό Βασίλειος έγινε ό άσφαλής θεολογι κός τόπος, στόν όποιο ό Γρηγόριος βασίστηκε, άλλά δεν περιορίστηκε σ’ αύτόν.

"Ετσι συνέχισε τήν τριαδολογία καί τήν πνευματολογία τοΰ Βασιλείου, όπως τήν χριστολογία του Γρηγορίου Θεολόγου, άλλά μεγάλωσε τό εύρος καί τό βάθος τους, βελτίωσε κάποια σημεία τους καί προπαντός άνοιξε μιά νέα προοπτική. Πρόκειται γιά τήν θεολογική άνθρωπολογία, ή όποια αυτούσια ή άφομοιωμένη συνιστα τήν προϋπόθεση τής μεταγενέστερης άσκητικής καί ησυχαστικής θεολογίας, άπό τά νεοπλατωνίζοντα Άρεοπαγιτικά έργα (Ε' αι.) καί τόν Μάξι μο 'Ομολογητή (+ 662) μέχρι τόν Γρηγόριο Παλαμα (+ 1359) καί τόν Κάλλιστο Άγγελικούδη ( + τέλος ΙΔ' αί.). Ή διδασκαλία τοΰ Εύ νομίου, ή άρνηση τής θεότητας τοΰ άγιου Πνεύματος άπό τούς πνευ ματομάχους, ή άπορρόφηση τής άνθρώπινης φύσεως άπό τήν θεία στό πρόσωπο του Χρίστου, πού δίδασκε τότε ό Άπολινάριος, όδη γοϋσαν σέ πλήρη διαστρέβλωση τής θείας άλήθειας, πού είχε άμεσο άντίκτυπο στήν χριστιανική άνθρωπολογία καί στόν πνευματικό βίο τοΰ πιστοϋ.

Read More ->>

134. Δίδυμος Ο Τυφλός (+313- 398)

Ο Εγκυκλοπαιδικός έρμηνευτής

Γενική θεώρηση

Εισαγωγή

Ό Δίδυμος γεννήθηκε καί πέθανε (π. 313-398) στην Αλεξάνδρεια, όπου έδρασε ώς έρμηνευτής τής ΠΔ κυρίως καί διδάσκαλος στήν έκεΐ κατηχητική Σχολή. Υπήρξε φυσιογνωμία θαυμαστής φιλοπο νίας καί σπάνιας μνήμης. ’Έζησε τελείως αθόρυβα καί άπέφευγε στήν κρίσιμη ώρα οξείες αντιπαραθέσεις, πρός τούς άρειανούς πρώτα καί τούς άντιωριγενιστές έπειτα. Ηταν από χαρακτήρα πράος καί συμπαθής, γι’ αυτό καί όλοι τόν αγαπούσαν, άλλά καί όλοι σιώπησαν γιά τήν δράση καί τό έργο του. Έάν έλειπαν οί σύντομες  κι ένίοτε όχι ακριβείς  άναφορές τών Ιερωνύμου (De viris ill. 109 καί Χρονικόν 8, 812), Ρουφίνου (Hist, eccles. II 7) καί Παλλαδίου (Λαυσαϊκόν 4), πού γιά κάποιο διάστημα έγιναν καί ακουστές τοϋ Διδύμου, δεν θά γνωρίζαμε γι' αύτόν από συγχρόνους του σχεδόν τίποτα. ’Άλλωστε τά έργα του δέν περιέχουν καθόλου βιογραφικά στοιχεία, πλήν τής μνείας δικών του, προγενέστερων έκάστοτε, έργων.

Ό Δίδυμος είχε αξιόλογη εγκυκλοπαιδική μόρφωση, μικρή φιλοσοφική κατάρτιση καί μεγάλη συγγραφική δράση χωρίς ό ίδιος νά μπορεί νά διαβάζει. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, πρίν μάθει ανάγνωση καί γραφή, τυφλώθηκε (Παλλάδιος). Τόν Ε' αί. ό Σωζομενός (Έκκλησ. Ιστ. Γ'15) πληροφορεί ότι ό Δίδυμος τυφλώθηκε, αφού είχε ήδη μάθει τά πρώτα γράμματα. Καί αυτό άν είχε συμβεΐ, δεν μειώνει τό γεγονός ότι ό νεαρός Δίδυμος απέκτησε τήν παιδεία του μόνο ακούοντας δασκάλους καί προπαντός ειδικό διαβαστή, πού τού εξασφάλιζε ή εύπορη οικογένειά του.

Οί παράγοντες πού συνετέλεσαν στήν διαμόρφωση τής σκέψεως τού Διδύμου καί πού ερμηνεύουν τό έργο του είναι τρεις:

Read More ->>

141.Ευάγριος Ποντικός (345-399)

Γενική Θεώρηση 

Ό Εύάγριος δημιούργησε τό ασκητικό καί ώριγενικογνωστικό του έργο στήν εποχή πού λύθηκε όριστικά τό τριαδολογικό πρόβλημα καί θεμελιωνόταν ή λύση τού χριστολογικοΰ. Ό ίδιος γνώρισε τά πρόσωπα πού δημιούργησαν τήν θεολογία αύτή, δηλ. τόν Βασίλειο Καισαρείας καί μάλιστα τόν Γρηγόριο Θεολόγο. Είχε όμως χαρακτήρα ανήσυχο, ήταν φύση ανέστια, τού έλειψε ή έμπιστοσύνη στήν Παράδοση καί έπιδίωξε τήν διάκρισή του καί τήν πρωτοτυπία. Τήν τάση του αύτή κατόρθωσε νά Ικανοποιήσει καί νά μορφοποιήσει μέ τήν βοήθεια τού Ωριγένη καί τού γνωστικισμού.

Καί στήν έρημο τής Νιτρίας, όπου έζησε αυστηρό ασκητικό βίο γιά δύο έτη, καί στά Κελλία, όπου εγκαταστάθηκε οριστικά, τό ευρύτερο περιβάλλον του οριζόταν από θεμελιωτές τής ορθόδοξης ά σκήσεως, όπως οί δύο Μακάριοι, ό ’Αρσένιος κ.ά. Αύτός όμως προτίμησε στά Κελλία τούς ώριγενιστές Μάκρους αδελφούς καί χαρακτηριστικά συνέστησε μέ αύτούς την «παρεμβολήν των γνωστικών» (Σωκράτη, Έκκλησ. ιστ. Δ' 23), ομάδα υπερήφανη γιά τήν παιδεία της, τήν μελέτη των έργων τού Ωριγένη, τήν άλληγορική ερμηνεία των Γραφών καί μάλιστα τήν τέλεια γνώση, πού μέ τό ιδιότυπο σύστημά του πρόσφερε ό Εύ.

Read More ->>

150. Επιφάνιος ( +310) Σαλαμίνας Κύπρου

Ο άντιρητικός
Γενική Θεώρηση

Ό Έπιφάνιος Κωνσταντίας (Σαλαμίνας) Κύπρου ήταν αξιόλογος εκκλησιαστικός συγγραφέας, φυσιογνωμία έξωτερικά εντυπωσιακή καί πατριαρχική. Φιλομόναχος καί δραστήριος, σταθερός οπαδός των αποφάσεων τής Νίκαιας κι έπιφανειακός στις κρίσεις του, άνα μείχτηκε πολύ έντονα στά έκκλησιαστικοθεολογικά πράγματα τής έποχής του, άπό τό 350 περίπου μέχρι τό 402. Γεννήθηκε σέ παραδοσιακό περιβάλλον, στήν Παλαιστίνη, καί δή στήν περιοχή τής Γάζας, όπου ό άγιος 'Ιλαρίων ( + 371) εισήγαγε τόν μοναχισμό. ’Αποφασιστική ήταν ή παραμονή του στήν ’Αλεξάνδρεια, γιά σπουδές, καί στήν αιγυπτιακή έρημο, γιά μύηση στόν μοναχισμό. Έκει άπέ κτησε τήν μέτρια κλασική του παιδεία, τόν σεβασμό στό πρόσωπο καί τήν θεολογία τού Μ. ’Αθανασίου, τόν άντιαρειανισμό του, τό φι λομόναχο πνεύμα, άλλά καί τόν άντιωριγενισμό μέ τήν περιφρονώ ση στήν θύραθεν παιδεία, πού έξέφραζαν όμάδες μοναχών.

Τά στοιχεία αύτά προσδιόρισαν τήν πολυετή δράση του, πού άρχισε μέ τήν Ιδρυση μονής στό χωριό του Βησανδούκη, κοντά στήν Έλευθερούπολη τής Γάζας. Ή ’Αλεξάνδρεια τόν είχε θεολογικά προετοιμάσει έτσι, ώστε στήν άρειανική λαίλαπα νά άντιδράσει σταθερά καί όρθόδοξα ώς έπίσκοπος (άπό τό 366) καί ώς συγγραφέας θεολόγος.

Read More ->>

Περί Εκκλησίας

Η Εκκλησία είναι άναρχη, ατελεύτητη, αιώνια, όπως ο ιδρυτής της, ο Τριαδικός Θεός, είναι άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιος. Η Εκκλησία είναι άκτιστη, όπως και ο Θεός είναι άκτιστος. Υπήρχε προ των αιώνων, προ των αγγέλων, προ της δημιουργίας του κόσμου. Είναι θείο καθίδρυμα και σ’ αυτήν «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος». Είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Υπήρξε αφανέρωτο και εφανερώθη «επ’ εσχάτων των χρόνων». Η Εκκλησία παραμένει απαρασάλευτη, γιατί είναι ριζωμένη στην αγάπη και στη σοφή πρόνοια του Θεού.

Την αιώνια Εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας συμπεριέλαβε στην Εκκλησία παρ’ ότι εγνώριζε την αποστασία μας. Μας έδωσε τα πάντα, για να μας κάνει κι εμάς θεούς κατά χάριν και δωρεάν. Εν τούτοις εμείς, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας μας, εχάσαμε το αρχέγονον κάλλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε απ’ την Εκκλησία. Έξω απ’ την Εκκλησία, μακριά απ’ την Αγία Τριάδα, εχάσαμε τον Παράδεισο, το παν. Έξω, όμως, απ’ την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή. Γι’ αυτό η σπλαχνική καρδιά του Θεού-Πατέρα μας δεν μας άφησε έξω απ’ την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του Παραδείσου, επ’ εσχάτων των χρόνων και εφανερώθη εν σαρκί.

Read More ->>

Βίος και Λόγοι Αγίου Πορφυρίου

Δεν ήθελα καθόλου να κάθομαι. Ήθελα να πάω εδώ, να πάω εκεί, να ποτίσω, να κόψω ξύλα. Κι όλ’ αυτά με μία μετάνοια κάθε φορά. Είχα πολλή χαρά κι αγαλλίαση. Ένιωθα γεμάτος κι έτρεχα. Έτρεχα, δεν περπατούσα. Ντρεπόμουνα, όμως, να με βλέπουν οι Γέροντες να τρέχω, γι’ αυτό περπατούσα σιγά σιγά στην αρχή κι όταν απομακρυνόμουν, έτρεχα. Φτερά έκανα να πάω γρήγορα και να γυρίσω γρήγορα στους Γέροντές μου. Ζωή χαρισάμενη, τι να σας πω! Αυτή η ζωή είναι όντως αγγελική. Είχε κι εκείνος ο ευλογημένος ο Γέροντάς μου πολλή προθυμία. Μου έλεγε: «Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί …». Έ, είχαμε βέβαια και πολλές δουλειές. Μου είχανε δώσει την επίβλεψη του κελλιού. Είχαμε σπίτι νοικοκυρεμένο. Είχαμε ελιές, είχαμε λίγα δέντρα, είχαμε και κηπευτικά.

Απ’ τις δουλειές φυσικά κουραζόμουνα. Πήγαινα σε πολλές δουλειές. Πήγαινα στο βουνό. Τα πόδια μου συχνά κοβόντουσαν. Έ, που να ήξεραν οι Γέροντές μου, παιδί με βλέπανε. Όταν κατέβαινα απ’ το βουνό μετά από τρεις ώρες δρόμο, μου έλεγε ο παπα-Ιωαννίκιος:

-Αύριο θα ζυμώσομε, γι’ αυτό τώρα ετοιμάσου να πάεις να φέρεις κλαδιά.

Έπαιρνα το σχοινί κι επήγαινα στο βουνό για κλαδιά. Επήγαινα σε βατό δρόμο αλλά και σ’ απότομο. Όχι μόνον αυτά θυμάμαι, αλλά πολλές φορές οι Γέροντές μου με στέλνανε να φέρω κούτσουρα ή ξύλα και τα έβαζα πάνω μου σαν γαϊδουροφόρτωμα. Κι όπως ήμουν φορτωμένος κι  είχε πάθει η μέση, καθόμουν στο πεζούλι να ξεκουραστώ. Αν καμιά φορά με πείραζε πολύ το βάρος, έλεγα στον εαυτό μου: «Θα σου δείξω εγώ, παλιογάϊδουρο!».Την τεμπελιά δεν την εγνώριζα. Έ, πραγματικά δεν λυπόμουν το σώμα μου. Επειδή τα γόνατά μου πονούσανε, εγώ ήθελα εκδίκηση. Δηλαδή, όσο διαμαρτύρονταν και πονούσανε, εγώ όλο και πιο μεγάλο φορτίο έπαιρνα. «Θα σου δείξω εγώ, παλιογάϊδαρο!», ξανάλεγα. Εκδικιόμουν, εκδικιόμουνα τον κακό εαυτό μου.

Read More ->>

Περί του Θείου Έρωτος

Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός είναι ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μια χαρά που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μια πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. … Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις σε μεθάει. Αυτή η μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία».

Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε· αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι η χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη».

Read More ->>

Περί του Πνευματικού Αγώνος

Είναι ένα μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρομε μέσα μας κληρονομιά αιώνων, όλο το καλό που βιώθηκε από τους προφήτες, τους αγίους, τους μάρτυρες, τους αποστόλους και κυρίως από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό· αλλά επίσης και το κακό που υπάρχει στον κόσμο από του Αδάμ μέχρι σήμερα. Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.

Γι’ αυτό πρέπει να αποθάνομε κατά τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον νέο. Αυτό ομολογούμε με το μυστήριο του βαπτίσματος. Με το βάπτισμα μπαίνομε στη χαρά του Χριστού. … Δεύτερο βάπτισμα είναι η εξομολόγηση με την οποία γίνεται η κάθαρση από τα πάθη, η απονέκρωση.  Έτσι έρχεται η θεία χάρις μέσω των μυστηρίων.

Το Πνεύμα το Άγιον μας τα διδάσκει όλα. Μας αγιάζει. Μας θεώνει. Όταν έχομε το Πνεύμα του Θεού, γινόμαστε ανίκανοι προς κάθε αμαρτία, καθιστάμεθα ανίκανοι προς το αμαρτάνειν. Όταν έχομε το Άγιον Πνεύμα, δεν μπορούμε να κάνομε το κακό. Δεν μπορούμε να θυμώσομε, να μισήσομε, να κακολογήσομε, δεν, δεν, δεν …

Read More ->>

Περί του Μοναχικού Πολιτεύματος

Μεγάλο πράγμα η μοναχική ζωή! Πολύ μεγάλο. Μεγάλη, υψηλή ζωή, θεία ζωή, ποιητική ζωή. … Αυτή τη ζωή τη λένε αγγελική και είναι αγγελική. Είναι όντως τέτοια.

Για να τη ζει όμως σωστά ο μοναχός πρέπει να έχει μοναχική συνείδηση. Κι αυτό θα το πετύχει με τη στροφή του εξ ολοκλήρου στον Θεό και στο σκοπό που έχει βάλει. Ζει με τη σιωπή, τη νοερά προσευχή, την άσκηση, την υπακοή. Πρέπει να αποθάνει για όλα, για να ζει εν Χριστώ.

Ο μοναχισμός δεν πρέπει να είναι φυγή αρνητική αλλά φυγή θείου έρωτος, θείας λατρείας.

Όλο το μυστήριο είναι η προσευχή το δόσιμο η αγάπη στον Χριστό. Η μοναχική ζωή είναι ζωή χαρισάμενη. Πρέπει να γλυκαθεί ο μοναχός στην προσευχή, να ελκυσθεί υπό της θείας χάριτος. Δεν μπορεί να σταθεί στο μοναχισμό, αν δεν γλυκαθεί στην προσευχή.

Αλλ’ αυτό που τον κρατά στο μοναστήρι μαζί με την προσευχή είναι και η εργασία και το εργόχειρο. Δεν είναι άλλο η δουλειά και άλλο η προσευχή. Η εργασία δεν εμποδίζει την προσευχή, αντίθετα την ενισχύει και την κάνει πιο καλή. Είναι θέμα αγάπης. Η εργασία μάλιστα είναι σαν να προσεύχεται κανείς, σαν να κάνει μετάνοιες. Η εργασία είναι ευλογία. Γι’ αυτό βλέπομε ότι τους μαθητές Του αλλά και τους προφήτες Του ο Χριστός τους καλούσε την ώρα που εργάζονταν επί παραδείγματι την ώρα που κάποιος ψάρευε ή έβοσκε τα πρόβατά του.

Read More ->>

Περί του Μυστηρίου της Μετανοίας

Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ’ αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Μ’ αυτό τον τέλειο τρόπο απαλλάσεται ο άνθρωπος απ’ το κακό. Πηγαίνομε, εξομολογούμαστε, αισθανόμαστε τη συνδιαλλαγή μετά του Θεού, έρχεται η χαρά μέσα μας, φεύγει η ενοχή. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αδιέξοδο. Δεν υπάρχει αδιέξοδο γιατί υπάρχει ο εξομολόγος, που έχει την χάρι να συγχωρεί. Μεγάλο πράγμα ο πνευματικός! … Κάθε μέρα σκέπτομαι ότι αμαρτάνω, αλλά επιθυμώ ό,τι μου συμβαίνει να το κάνω προσευχή και να μην το κλείνω μέσα μου.

Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Χριστός. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες …». Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστε αυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζομε με την αγάπη μας απέναντί Του, με την προσευχή, με τα μυστήρια.

Για να μετανοήσει η ψυχή πρέπει να ξυπνήσει. Εκεί στο ξύπνημα αυτό, γίνεται το θαύμα της μετανοίας. Κι εδώ βρίσκεται η προαίρεση του ανθρώπου. Το ξύπνημα, όμως, δεν έγκειται μόνο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μόνος δεν μπορεί. Επεμβαίνει ο Θεός. Τότε έρχεται η θεία χάρις. Χωρίς την χάρι δεν μπορεί να μετανοήσει ο άνθρωπος. Η αγάπη του Θεού θα κάνει το παν. Μπορεί να μεταχειρισθεί κάτι – μια ασθένεια ή κάτι άλλο, εξαρτάται – για να φέρει τον άνθρωπο σε μετάνοια. Άρα η μετάνοια δια της θείας χάριτος κατορθούται. Απλά και απαλά εμείς θα κάνομε μία κίνηση προς τον Θεό κι από κει και πέρα έρχεται η χάρις.

Read More ->>

Περί της αγάπης στον Πλησίον

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσομε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθομε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους. … Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ.

Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό.

Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.

Read More ->>