«Μετανόησε ο πάπας»;

 

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

«Κανένα όφελος δεν υπάρχει στους ανθρώπους με το να φέρουν μόνο το όνομα των Χριστιανών, να μην έχουν όμως έργα αγαθά. Διότι δεν τιμώνται τα αξιώματα από τον Θεό, αλλά ζητούνται έργα. Επειδή και ο Ιούδας μεταξύ των αποστόλων ήταν, και απήλαυσε ίση τιμή με τους άλλους. Αλλά επειδή αγάπησε την φιλαργυρία δέχθηκε αγχόνη· Καθώς και τώρα πολλοί φορούν ενδύματα προβάτων, αλλά μέσα τους είναι λύκοι άρπαγες». (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

                                        

 Η μετάνοια, δηλ. η μεταστροφή του νου μας από τα πονηρά στα αγαθά, είναι απαραίτητη καθ’ όλο το μήκος της ζωής μας, επειδή είμαστε επιρρεπείς στην αμαρτία και ατελείς ψυχικά μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Γι’ αυτό τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος ότι «μετανοίας είναι ο παρών καιρός, όχι δε άνεσης».

 Μόνος αναμάρτητος και τέλειος από την γέννησή Του είναι ο Ιησούς Χριστός καθώς είναι συγχρόνως και Θεός, το δεύτερο πρόσωπο του ενός κατά την ουσία (ή φύση) Τριαδικού Θεού. Αυτός, ο Ιησούς, ήλθε να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια και όχι δικαίους, αν και αυτό το είπε έτσι ειρωνευόμενος την υπερήφανη αντίληψη των ακροατών Του ότι είναι δίκαιοι: «Λέγει πάλι: Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Αυτά, όμως, τα λέει προς αυτούς ειρωνευόμενος, όπως όταν λέει: Ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς. Και πάλι: Εάν πεινάσω δεν θα σου ειπώ. Ότι όμως ουδείς δίκαιος υπήρχε επί της γης, ο (απόστολος) Παύλος το δήλωσε λέγοντας: Διότι πάντες αμάρτησαν και υστερούνται της δόξας του Θεού. Αυτό δε και εκείνους παρηγόρησε τους καλεσμένους». (Χρυσόστομος)

Read More ->>

Ο Παπισμός χθές και σήμερα

Πρόλογος

OI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες γιά την έπαναπροσέγγιση τοΰ χριστιανικού  κόσμου είναι φυσικό νά  έχουν ευρύτατη αποδοχή, επειδή, αφενός, αποτελούν τήν ανθρώπινη συμβολή στήν ιερή υπόθεση τής ενότητας καί, αφετέρου, διεξάγονται σε μιά εποχή πού ό κόσμος, κατακερματισμένος από πολύμορφες αντιθέσεις, αναζητεί μέ αγωνία ένοποιητικά στοιχεία.

Οί προσπάθειες αύτές, ωστόσο, έχουν άποδειχθεΐ μέχρι σήμερα άπογοητευτικά αναποτελεσματικές. ’Όχι μόνο δέν εμπνέουν πλέον καμιά αισιοδοξία, αλλά καί προκαλοΰν ιδιαίτερη άνησυχία, καθώς έχουν γίνει ήδη κατάδηλες οί επιζήμιες συνέπειές τους: α) άμβλυνση τής ορθόδοξης αύτο- συνειδησίας, διαιρέσεις καί σχίσματα στό πλήρωμα τής Εκκλησίας μας· β) σύγχυση, άποθάρρυνση καί αποπροσανατολισμός ατούς έτεροδόξους πού αναζητούν τήν αύθεντικότητα τής πίστεως.

Τό κείμενο πού άκολουθεΐ αποτελεί έκφραση αύτής τής άνησυχίας μας, άφού ό διάλογος άνάμεσα στήν ’Ορθοδοξία καί τόν Παπισμό [ 1]   δεσπόζει στις διαχριστιανικές σχέσεις καί, επιπλέον, ή συνύπαρξη ’Ορθοδόξων καί Παπικών στις πολυπολιτισμικές πλέον κοινωνίες μας λειτουργεί ως πρόκληση γιά κάθε ορθόδοξη συνείδηση.

’Ακολουθώντας τήν πατερική μας παράδοση, ή όποία μάς έχει διδάξει νά «άγαπώμεν έν ύλη θεία» καί νά «άλη- θενωμεν έν άγάπη», επιχειρούμε νά σκιαγραφήσουμε μέ νηφαλιότητα καί υπευθυνότητα τό πρόσωπο τοΰ Παπισμού. ’Έτσι, πιστεύουμε, θά φωτιστούν τά αμετάθετα όρια τής Εκκλησίας από την αίρεση, τής αλήθειας από τήν πλάνη. Γιατί είναι γεγονός ότι τά όρια αύτά γίνονται όλο καί πιό δυσδιάκριτα. ’Όχι μόνο επειδή στή ζωή των ’Ορθοδόξων έχει ύπεισέλθει ό δυτικός πολιτισμός, ό διαμορφωμένος άπό τόν παραποιημένο Χριστιανισμό τής Δύσεως, άλλά καί επειδή στις μέρες μας διαδίδονται οί ιδέες καί άντιλήψεις τής “Νέας Εποχής”, πού θέλει όλες τις θρησκείες νά οδηγούν εξίσου στόν ίδιο τάχα Θεό.

Read More ->>

Γένεση του Παπισμού

                 

Ο Παπισμός

Ή Εκκλησία, κατά την πρώτη χιλιετία του ιστορικού της βίου, διατήρησε την ενότητά της σε Ανατολή καί Δύση, παρ’ όλους τους περιστασιακους κλυδωνισμους που δημιουργούσαν οί αιρέσεις, τά σχίσματα καί οί ποικίλες διχοστασίες. Ή άπόσχιση τής δυτικής Χριστιανοσύνης άπό τον κορμό τής Μιας, 'Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας του Χρίστου, όπως αύτή όριστικοποιήθηκε τό 1054, ύπήρξε ή τραγική κατάληξη μακραίωνων διεργασιών, στον χώρο τής Δυτικής Εύρώπης, σε τρία διαπλεκόμενα έπίπεδα: α) τό θεολογικό, β) τό έκκλησιολογικό καί γ) τό πολιτικό.

Α'. Τό θεολογικό.

 Τά σπέρματα τής θεολογικής διαφοροποιήσεως τής Δύσεως βρίσκονται στά συγγράμματα του ίεροϋ Αύγουστίνου (354-420), έπισκόπου Ίππώνος τής Βόρειας ’Αφρικής. Ό ιερός Αύγουστίνος άγνοοϋσε τήν ελληνική γλώσσα καί τά έργα των Ελλήνων Πατέρων, πάνω στά όποια στηρίχθηκε ή θεολογία των πρώτων Οικουμενικών Συνόδων (Μ. ’Αθανασίου, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου Νυσσης κ.ά.). ’Έτσι, έπηρεασμένος άπό τον Νεοπλατωνισμό καί τις άρχές του Ρωμαϊκού Δικαίου, διατύπωσε στά θεολογικά του έργα ορισμένες άπόψεις, ξένες προς τό βίωμα τής πρωτοχριστιανικής ’Εκκλησίας, όπως, γιά παράδειγμα, τήν ταύτιση ούσίας καί ένεργειών στον Θεό, τήν έκπόρευση του 'Αγίου Πνεύματος καί άπό τον Υιό (Filioque) κ. ά.

Read More ->>

Πορεία και εξέλιξη του Παπισμού

’Από τή στιγμή πού τό πρωτόθρονο Πατριαρχείο τής Ρώμης άποκόπηκε άπό τό σώμα τοϋ Χριστού, στερήθηκε πλέον τή θεία χάρη, μέ συνέπεια τή σταδιακή άποσύνθεσή του. Καθώς σημειώνει χαρακτηριστικά ό άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, «ή Δυτική Εκκλησία έχασε τήν πνευματική της έλευθερία, έχασε τόν στολισμό της, κλονίσθηκε άπό τά θεμέλιά της, στερήθηκε τόν πλούτο τής Χάριτος τού 'Αγίου Πνεύματος, τήν παρουσία τού Χριστού. Τελικά κατάντησε ένα σώμα βουβό, χωρίς πνεύμα καί ψυχή». Γι’ αύτό στους επόμενους αιώνες άκολουθεϊ έναν άλλοτριωτικό κατήφορο δίχως έλπίδα έπιστροφής, οδηγώντας τόν άνθρωπο τής Δυσεως στην άπογοήτευση, τό υπαρξιακό κενό καί τό άδιέξοδο.

Α'. Λίγα μόλις χρόνια μετά τό Σχίσμα, τό 1075, ό πάπας Γρηγόριος Ζ' προβάλλει -στίς περίφημες Παπικές Υπαγορεύσεις του- τίς άξιώσεις τοϋ παπικού θρόνου γιά τήν άπόλυτη κυριαρχία τοϋ κόσμου:

«Ή Ρωμαϊκή Εκκλησία ιδρύθηκε άπό τόν ίδιο τόν Θεό. Ό πάπας είναι ό άπόλυτος κύριος τής παγκόσμιας Εκκλησίας. Διορίζει καί καθαιρεί έπισκόπους. Μόνο αύτός μπορεί νά συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο. Οί άντιπρόσωποί του είναι άνώτεροι άπό τούς έπισκόπους. Μόνο αύτός χρησιμοποιεί τά αύτοκρατορικά διάσημα. Οί πρίγκιπες οφείλουν νά τού φιλούν τά πόδια. Έχει τό δικαίωμα νά καθαιρεί τούς αύτοκράτορες. Χωρίς τή δική του έγκριση κανένα βιβλίο δέν είναι έγκυρο. Οί άποφάσεις του δέν άκυρώνονται άπό κανέναν αύτός μόνος μπορεί νά άκυρώνει τίς άποφάσεις όλων των άλλων. Ο πάπας δέν μπορεί νά κριθεί άπό κανέναν. Ή άγιότητά του είναι έξασφαλισμένη χάρη στίς άρετές τού άγιου Πέτρου. Ή Ρωμαϊκή Εκκλησία δέν σφάλλει ποτέ, ούτε καί πρόκειται ποτέ νά σφάλει»1.

Read More ->>

Παπικές κακοδοξίες - filioque

1.Τό Φιλιόκβε

Σύμφωνα μέ τή θεία άποκάλυψη, ό Θεός διακρίνεται σέ Τρία ΙΊρόσωπα, τά όποια είναι όμοουσια, ισότιμα καί ισοδύναμα μεταξύ τους. ’Έτσι δέν υπάρχουν τρεις Θεοί άλλά ένας. Κάθε ΙΊρόσωπο, όμως, έχει ένα ξεχωριστό ιδίωμα, τό όποιο δηλώνει τόν διαφορετικό τρόπο ύπάρξεώς Του: Ό Πατέρας είναι αγέννητος (είναι ή μοναδική άρχή καί πηγή τής Θεότητος)· ό Υιός είναι γεννητός (γεννάται άπό τόν Πατέρα «πρό πάντων τών αιώνων»)· καί τό "Αγιο Πνεύμα είναι έκπορευτό (οϋτε άγέννητο είναι ούτε γεννάται, άλλά έκπορεύεται άττό τόν Πατέρα «προ πάντων των αιώνων»),

Τό Σύμβολο τής Πίστεως, που καταρτίστηκε άπό τίς Α' καί Β' Οικουμενικές Συνόδους (325, 381), ομολογεί πίστη «είς τό Πνεύμα τό "Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό έκ τού Πατρός έκπορευόμενον», άκολουθώντας τά λόγια τοϋ Χρίστου: «Όταν έλθη ό Παράκλητος... τό Πνεύμα τής άληθείας, ό παρά τού Πατρός έκπορεύεται...» (Ίω. 15:26). 

Τό 431, ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος απαγόρευσε ρητά όποιαδήποτε προσθαφαίρεση στό ιερό Σύμβολο.

Οί Φράγκοι, όμως, θέλοντας νά κατανοήσουν τήν ουσία τοϋ θεοΰ μέ τή λογική τους, παρερμήνευσαν τά λόγια τοϋ Χρίστου, περιφρόνησαν τίς Οικουμενικές Συνόδους καί πρόσδεσαν στό Σύμβολο, μετά τή φράση «...τό έκ τού Πατρός έκπορευόμενον...», τή λέξη Filioque (Φιλιόκβε = καί έκ τοϋ Υίοϋ), που σημαίνει ότι τό "Αγιο Πνεύμα έκπορεύεται καί άπό τόν Υιό. Μέ τήν προσθήκη αύτή δημιουργοϋ νται άλυτα θεολογικά προβλήματα καί σοβαρές άλλοιώσεις στήν πίστη καί τή ζωή τής ’Εκκλησίας. Συγκεκριμένα:

•           Είσάγονται στήν 'Αγία Τριάδα δυο άρχές. Δηλαδή, προκύπτουν δυο κύριοι θεοί (Πατέρας καί Υιός) καί ένας δευτερευων (τό "Αγιο Πνεύμα). ’Επέρχεται έτσι πλήρης διάλυση τοϋ Τριαδικού δόγματος. Ό «Τριαδικός θεός» των Παπικών δέν είναι πλέον ό άληθινός θεός άλλά ένας πλασματικός καί άνύπαρκτος θεός.

Read More ->>

Η καταδίκη του Παπισμού

Ή σύντομη άναφορά στίς λατινικές έτεροδιδασκαλίες οδηγεί άβίαστα στό συμπέρασμα ότι ό Παπισμός δέν είναι μία άπλή αίρεση τοϋ Χριστιανισμού -άφοϋ ώς αίρεση χαρακτηρίζεται καί ή παραμικρή άπόκλιση άπό τήν άλήθεια τής ’Εκκλησίας-, άλλά είναι παναίρεση καί άναίρεση τοϋ ίδιου τοϋ Χριστιανισμού. Κι αύτό γιατί, καθώς έξηγεϊ ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς, οί διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα τοϋ Χριστού, ένώ ό Παπισμός άπομάκρυνε ολόκληρο τόν Χριστό καί στή θέση του τοποθέτησε τόν άλάθητο άνθρωπο10. «Στήν περίπτωση των καινοτομιών τής δυτικής έκκλησίας δέν έχουμε άπλώς μιά καινούργια “αίρεση” τού Χριστιανισμού, άλλά ριζική άλλοτρίωση τού ίδιου τού πυρήνα τής έκκλησιαστικής άλήθειας. Καμιά προγενέστερη αίρεση δέν άλλαξε τόσο ριζικά τόν τρόπο τού χριστιανικού βίου, δέν δημιούργησε πολιτισμό μέ άντεστραμμένους τούς όρους τού χριστιανικού εύαγγελίου»".

Read More ->>

Παπισμός και Ελληνισμός

Όπως έχει άναφερθεϊ, ή διαφοροποίηση τής λατινικής Χριστιανοσύνης άπό τήν ’Ορθοδοξία συνδέθηκε έξαρχής μέ έντονο άνθελληνικό πνεύμα (βλ. παραπάνω, σελ. 7). ’Ήδη άπό τόν 9ο αί. κυκλοφορούνται στή Δύση διάφορα άνθελληνικό συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά τών πλανών τών Γραικών». Μετά τό οριστικό Σχίσμα, ό άνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τής Παπικής «’Εκκλησίας» καί διατηρείται άμείωτος, όσο ό Ελληνισμός μένει ενωμένος μέ τήν ’Ορθοδοξία. «Ή Ρώμη ποτέ δέν ύπήρξε φίλη τών Ελλήνων. Μά κι άν κάποτε ύπήρξε, ή φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αί. ό λόγιος έπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. ’Αλλά καί σήμερα ισχύει ή ίδια διαπίστωση: «Τό Βατικανό παραμένει ή μεγαλύτερη άνθελληνική δύναμη καί προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγ. π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Μιά σύντομη ματιά στήν ιστορία τού Ελληνισμού άποδεικνύει τήν πικρή αύτή άλήθεια:

Read More ->>

Ενωτικές προσπάθειες

Παρόλο που ή κατηφορική πορεία τής άλλοτριωμένης δυτικής Χριστιανοσύνης δέν άφηνε κανένα περιθώριο συνεννοήσεως μέ την ’Ορθόδοξη ’Ανατολή, ή νοσταλγία τής πρωτοχριστιανικής ενότητας δέν έλειψε ποτέ άπό τίς ψυχές των πιστών. ’Από τόν 11ο μέχρι καί τόν 15ο αί. πραγματοποιήθηκαν συνολικά δεκατρείς ένωτικές προσπάθειες, χωρίς όμως καμία άπ’ αυτές νά οδηγήσει στήν ενότητα τής πίστεως. Οί βασικότεροι λόγοι άποτυχίας τους ήταν οί έξης:

1.         Ή έμμονή τών Λατίνων στό παπικό πρωτείο έξουσίας.

 Αυτοί, πιστεύοντας ότι ό Ρωμαίος ποντίφηκας άποτελεί τήν πηγή τής ενότητας καί τό μόνο άλάθητο κριτήριο τής πίστεως, έβλεπαν πάντοτε τήν ενότητα ώς υποταγή στόν πάπα. ’Αντίθετα, ή ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία θεωρούσε ώς μοναδική βάση τής ενότητας τήν κοινή πίστη στόν Χριστό που είχαν πρίν άπό τό Σχίσμα όλοι οί Χριστιανοί σέ ’Ανατολή καί Δόση. Γι’ αύτό καί καλοϋσε τους Παπικούς νά έπιστρέψουν στήν ενιαία χριστιανική παράδοση τής άδιαίρετης ’Εκκλησίας τών οκτώ πρώτων αιώνων.

2.         Ή συνεχής χρήση άπό τους Παπικούς βίαιων καί δόλιων μεθόδων γιά τήν καθυπόταξη τών ’Ορθοδόξων (Σταυροφορίες, Ούνία, βίαιοι έκλατινισμοί κ.ά.).

3.         Ή προβολή τής ενότητας, καί άπό τίς δυο πλευρές, ώς μέσου γιά τήν έπίτευξη κοινωνικοπολιτικών καί άλλων έγκόσμιων σκοπών.

Read More ->>

Ουνία

Ή Ούνία είναι ένα πανούργο θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, πού έπινοήθηκε άπό τόν Παπισμό γιά τήν ύποταγή τών Χριστιανών τής Ανατολής στήν παπική κυριαρχία.

Σύμφωνα μ’ αύτό τό σχήμα, μέ άπόσπαση πιστών άπό τους κόλπους τής ’Ορθόδοξης ’Εκκλησίας, δημιουργοΰνται νέες «έκκλησιαστικές» κοινότητες, οί όποιες διατηρούν μέν έξωτερικά τόν ορθόδοξο έκκλησιαστικό τους ρυθμό (άμφίεση κληρικών, λειτουργικό τυπικό, άρχιτεκτονική ναών, εικονογραφία κ.ά.), άναγνωρίζουν όμως τόν πάπα καί μνημονεύουν τό όνομά του στίς έκκλησιαστικές άκολουθίες. ’Έτσι προκύπτουν οί Ούνίτες, οί όποιοι στήν πραγματικότητα είναι Παπικοί -άφοϋ έμμέσως άποδέχονται όλα τά παπικά δόγματα-, φορούν όμως προσωπείο ’Ορθοδόξου, γιά νά έξαπατοϋν τούς άπλοϊκούς πιστούς καί νά τούς πείθουν ότι είναι δυνατή ή ένωση δίχως έγκατάλειψη τής ’Ορθοδοξίας.

Ή Ούνία ώς ιδέα γεννήθηκε τόν 13ο αΐ., άλλά έπίσημα άρχισε νά δραστηριοποιείται τρεις αιώνες άργότερα. Γιά τή συστηματικότερη ένεργοποίησή της, τό 1622 έντάχθηκε στή διαβόητη Προπαγάνδα τής Πίστεως (Propaganda Fidei), «τόν πρώτο στήν άνθρώπινη Ιστορία μηχανισμό ιδεολογικής προπαγάνδας καί μεθοδικής “πλύσεως έγκεφάλου ” των μαζών»24.

Read More ->>

Σύγχρονος Διάλογος Ορθοδοξίας- Παπισμού

'Ο 20ός αιώνας υπήρξε ό αιώνας τής Οικουμενικής Κινήσεως, τής οργανωμένης δηλαδή προσπάθειας γιά τήν έπανένωση όλων τών Χριστιανών τής οικουμένης. 'Ο ένωτικός ένθουσιασμός που καλλιέργησε ή Κίνηση αύτή καί τό πανανθρώπινο αίτημα γιά καταλλαγή, υστέρα μάλιστα άπό τους δυο Παγκοσμίους Πολέμους, οδήγησαν στήν έναρξη μιάς νέας προσπάθειας γιά τήν έπαναπροσέγγιση ’Ανατολής καί Δυσεως.

'Ο σύγχρονος Διάλογος έξελίχθηκε σέ δυο φάσεις. Ή πρώτη φάση -Διάλογος ’Αγάπης (1965 καί εξής)- συνίσταται κυρίως στήν καλλιέργεια καλών σχέσεων, μέ σκοπό τήν έδραίωση κλίματος άμοιβαίας έμπιστοσυνης. Ή δεύτερη φάση -Θεολογικός Διάλογος ή Διάλογος ΆληΘείας (1980 καί εξής)- συνίσταται στόν διάλογο που διεξάγεται, παράλληλα μέ τόν Διάλογο τής ’Αγάπης, άπό τή Διεθνή Μικτή Θεολογική ’Επιτροπή, τήν οποία άπαρτίζουν θεολόγοι, έκπρόσωποι τών ’Ορθοδόξων καί τών Λατίνων. Ή Μικτή ’Επιτροπή έκπονεϊ θεολογικά κείμενα κοινής καταρχήν άποδοχής, τά όποια στή συνέχεια δέχονται κριτική ή περαιτέρω έπεξεργασία άπό τίς κατά τόπους ’Ορθόδοξες ’Εκκλησίες καί τό Βατικανό.

Read More ->>

Επιλεγόμενα

'Ο Παπισμός, ώς φορέας σωρείας αιρετικών δοξασιών, βρίσκεται έξω άπό τά όρια τής ’Εκκλησίας· καί, ώς έκφραστής ένός έγκοσμιοκρατικοϋ πολιτεύματος, άποτελεϊ παγκόσμιο κέντρο έξουσίας. Παρ’ όλη, βέβαια, τήν έξωτερική του λάμψη καί δύναμη, κρύβει μέσα του μιά τραγική άδυναμία, γιατί άπλουστατα στηρίζεται στήν πλάνη. 'Ο δρόμος τής έπιστροφής στή χαμένη του ’Ορθοδοξία περνάει άπό τή μετάνοια, τήν οποία, όμως, σήμερα μόνο ώς θαΰμα μπορεί κανείς νά περιμένει άπό τή σκληρυμμένη ολιγαρχία τοϋ Βατικανού.

Ωστόσο, oi έξουθενωμένοι άττό τόν παπικό ολοκληρωτισμό ετερόδοξοι άδελφοί μας άναζητοΰν, συνειδητά ή άνεπίγνωστα, την άλήθεια που έλευθερώνει, που δίνει νόημα καί ομορφιά στη ζωή· την άλήθεια, που, ώς Χριστοζωή καί Θεοκοινωνία, διαφυλάσσεται αυθεντική μόνο στήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία, τή μοναδική «Μία, 'Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» τοϋ Χριστού.

Ή άποστολοπαράδοτη πίστη δέν είναι άποκλειστικό κτήμα κανενός. ’Αποτελεί δωρεά τοϋ Θεοϋ καί άνήκει στήν οικουμένη ολόκληρη. Γι’ αύτό πρέπει νά φυλάσσεται αναλλοίωτη, ώστε, ώς χρέος άγάπης, νά προσφέρεται άκέραιη καί καθαρή σ’ αυτούς που τήν άναζητοΰν.

Read More ->>

Ἑρμηνεία τῆς εὐχῆς τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου»

Με τη βοήθεια του Θεού φθάσαμε στο ξεκίνημα της Μεγάλης Σαρακοστής που θα μας οδηγήσει στη μεγάλη εορτή του Πάσχα. Αυτή η ευλογημένη περίοδος, ειδικά στην εποχή μας και στις δυσκολίες που ζούμε όλοι μας, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας αφήσει ίδιους... Θα ήταν μεγάλη αδικία για καθένα από εμάς να περάσει η Σαρακοστή ανεκμετάλλευτη... Θα πρέπει να κάνουμε κάτι, ώστε να αλλάξει λίγο η πορεία της ζωής μας, να μεταμορφωθεί λίγο η ψυχή μας.

Στόχος τῆς πνευματικῆς μας πορείας εἶναι ἡ ὁμοίωσή μας μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διὰ τοῦ ἐναρέτου βίου. Ἡ ἀρετὴ εἶναι μία γενικὴ λέξη, ποὺ ἀναλύεται ὅμως σὲ ἐπὶ μέρους ἀρετές. Δὲν ἔχει νὰ κάνει τόσο μὲ τὰ βιώματα, τὶς ἐμπειρίες, ἀλλὰ μὲ κάτι κάπως πιὸ πρακτικό, κάπως πιὸ καθημερινό, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν καρπὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ πνευματική μας ζωὴ μπορεῖ νὰ ἔχει τὰ στοιχεῖα τῆς ἐξωτερικῆς λατρείας, μπορεῖ νὰ διακατέχεται ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ πνευματικοῦ λόγου, μπορεῖ νὰ διαβάζουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ μιλᾶμε γιὰ τὰ πνευματικά, νὰ ἔχουμε συνήθειες πνευματικὲς καὶ γνώσεις θεολογικές, ἀλλά, ἂν τὰ χέρια μας δὲν εἶναι γεμάτα ἀπὸ καρπούς, ἂν ἡ ζωή μας δὲν εἶναι στολισμένη μὲ συγκεκριμένες ἀρετές, τότε μᾶλλον ζημιὰ κάνει ἡ μαρτυρία μας καὶ μᾶλλον καταστροφὴ συμβαίνει στὴν ψυχή μας. Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, νὰ ὑπάρχουν τὰ σκαλοπάτια τῶν συγκεκριμένων ἀρετῶν, ποὺ ὁδηγοῦν τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸ ἐπίγειο φρόνημα στὶς οὐράνιες καταστάσεις γιὰ τὶς ὁποῖες διαρκῶς μᾶς μιλάει ἡ Ἐκκλησία μὲ τόση πίστη, μὲ τόση ἀγάπη, μὲ τόση διάθεση νὰ μᾶς κάνει μετόχους αὐτῶν τῶν μεγάλων εὐλογιῶν.

Read More ->>

Ο Δρόμος της Ευτυχίας

Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά:«Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου». (Β’ Κόρ. 6, 16).

Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Καὶ ἀπὸ ποιὸ ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ μείνουν στερημένοι; Δὲν βρίσκονται ὅλα τ’ ἀγαθὰ καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατί ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό: τὸν ἴδιο τὸ Θεό!

Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν εὐτυχία μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, στὶς ξένες χῶρες καὶ στὰ ταξίδια, στὸν πλοῦτο καὶ στὴ δόξα, στὶς μεγάλες περιουσίες καὶ στὶς ἀπολαύσεις, στὶς ἡδονὲς καὶ σ’ ὅλες τὶς χλιδὲς καὶ ματαιότητες, ποὺ κατάληξή τους ἔχουν τὴν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μοιάζει μὲ οἰκοδόμηση κτιρίου σὲ ἔδαφος ποὺ σαλεύεται ἀπὸ συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ στὴ γῆ...

Read More ->>

Η μοναστική εμπειρία του Πνεύματος

Καθηγ. Ινστιτούτου Ορθ. Θεολογίας 
“Άγιος Σέργιος”, Παρισίων Ολιβιέ Κλεμάν

Η μοναστική εμπειρία του Πνεύματος μοιάζει με προσωπική συγκέντρωση της εμπειρίας της Εκκλησίας. Ο πνευματικός άνθρωπος γίνεται ευχαριστιακός άνθρωπος. Μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως μόνο εκεί που υπάρχει η πνευματική πληρότητα της Εκκλησίας, το Σώμα του Χριστού, ως μία υπεραφθονία χαρισμάτων. «Ο Κύριος των Δυνάμεων», αναφέρει ο Αρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς. «είναι πλήρως παρών σε κάθε κύτταρο του θεανθρώπινού του Σώματος, όπου είναι αποταμιευμένη η χάρη του Θεού, η οποία αενάως διενεργεί θαύματα, εξαγιάζει και θεώνει όλους όσοι ποθούν τον Χριστό και τον αναζητούν». Το Άγιο Πνεύμα και η χάρη του δεν δίδεται σε μεμονωμένα άτομα, δίδεται στην Εκκλησία ως μία κοινωνία «ομοούσιων» προσώπων. Ως μία κοινωνία «Πεντηκοστής», μέσα στην ενότητα του Σώματος του Χριστού, η Εκκλησία βρίσκεται στα εσώτερα βάθη της γνώσης και της αγάπης και ολόκληρη η ύπαρξη των προσώπων -τόσο ενσωματωμένα όσο και στην απαραίτητη μοναχικότητα, όπου ο καθένας βρίσκεται στα βάθη του Θεού μόνος προς Μόνο- δεν διαλύονται αλλά βρίσκουν την πηγή της αγάπης, ώστε το άλλο πρόσωπο γίνεται για μας απείρως πλησίον και απείρως άγνωστο που κανείς δεν μπορεί να κρίνει, σύμφωνα με τον ευαγγελικό κανόνα.

Read More ->>

Η απόσταση μεταξύ ουρανού και γης γεφυρώνεται με την Παναγία

Ο Ακάθιστος Ύμνος η πλέον δημοφιλής Ακολουθία της Εκκλησίας μαςέχει χαρακτηρισθεί ως «ο αδάμας» της εκκλησιαστικής Υμνολογίας για την τέχνη, την πλοκή, την έκφραση, τα σχήματα του λόγου και τις υψηλές και βαθείες έννοιες που είναι περιβεβλημένες με κάλλος απαράμιλλου λόγου.

Ο ιερός ποιητής εξυμνεί δι’ Αυτού το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θείου Λόγου της οποίας όργανο «και κλίμαξ επουράνιος δι ης κατέβη ο Θεός» κατεστάθη η Θεοτόκος.

Άρχεται από του Ευαγγελισμού και διηγείται τα γεγονότα της κατά σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μέχρι της Υπαπαντής ποιητικά, τα συνδυάζει δε με δογματικές και ηθικές αλήθειες της εκκλησίας και περατώνει τον ύμνο δια λαμπρών εγκωμίων διθυραμβικού ύφους και ύψους προς την Παναγία.

Δια τούτο ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί ιερό θρησκευτικό μεγαλούργημα ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν και αγάπης προς την Παναγία.

Read More ->>

Ο Σταυροαναστάσιμος χαρακτήρας των Ύμνων της Μεγάλης Σαρακοστής

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Σε αυτή τη συνάφεια θα επιχειρήσουμε να δειχθεί με συντομία κι επιλεκτικά πώς η πραγματικά έξοχη Υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας -που αφορά στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και με επίκεντρο εδώ τον περίφημο Μεγάλο Κανόνα του Ανδρέα Κρήτης- χειραγωγεί τον πιστό από τα γήινα στα ουράνια, από τα χοϊκά στα πνευματικά, από τα πένθιμα στα διαρκώς αναστάσιμα. Πώς ο υμνολογικός αυτός θησαυρός -ποίηση απαράμιλλη - παρέχει σε όλους μας μοναδικές ευκαιρίες ψυχικής ανάτασης, κατάνυξης και ανάνηψης τελικά.

* * *

Εισοδεύουμε στις πάνσεπτες μέρες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μια περίοδο ιδιαίτερης ετοιμασίας και πνευματικών καθαρμών, έτσι που τελικά να χειραγωγηθούμε άξιοι στα φρικτότατα δρώμενα της Μεγάλης Εβδομάδας, οπότε πρόκειται να συντελεσθεί η μυστηριακά εκπληκτική συνάντηση Ανθρώπου και Θεού στο χαροποιό γεγονός της συν-Αναστάσεως και των δύο.

Read More ->>

Ἡ μεταβλητότητα τῆς ἐσωτερικῆς μας καταστάσεως

Ἁγ. Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

. Παραπονιέστε γιὰ τὴν μεταβλητότητα τῆς ἐσωτερικῆς σας καταστάσεως -ἄλλοτε εἶναι καλὴ καὶ ἄλλοτε κακή. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς.

. «Ἔχω δοκιμάσει καὶ δοκιμάζω δυσάρεστες ψυχικὲς καταστάσεις μὲ διάφορες μορφές». Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τὶς ὑπομένουμε μὲ ταπείνωση καὶ γενναιοψυχία, χωρὶς νὰ χαλαρώνουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα, χωρὶς νὰ παραμελοῦμε τὴν ἐκπλήρωση τῶν θείων ἐντολῶν -αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ κάνετε.

. Ἔρχεται μία καλὴ πνευματικὴ κατάσταση. Φεύγει. Ἔρχεται μία κακή. Φεύγει κι αὐτή. Ἡ ἐναλλαγὴ τους εἶναι συνεχὴς καὶ ἀναπότρεπτη. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖτε καὶ πρέπει νὰ κάνετε, εἶναι νὰ ἐπιθυμεῖτε καὶ νὰ ἐπιδιώκετε πάντα τὸ καλό.

. Ἂν δὲν ἀντιμετωπίζαμε ποτὲ καμιὰ δυσκολία, τότε θὰ εἴχαμε πέσει σὲ πνευματικὴ νάρκη.

Read More ->>

Παγκοσμιοποίηση και Νέα Εποχή

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Αντιαιρετικό Σεμινάριο στη Μητρόπολη Λεμεσού

(προλογίζει ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος)

Την προηγουμένη Τρίτη που συναντηθήκαμε, στο Σεμινάριο Αντιαιρετικών Γνώσεων, η Μητρόπολίς μας θα προσκαλεί διάφορους εκλεκτούς κληρικούς ή θεολόγους, οι οποίοι έχουν ασχοληθεί ειδικά με το θέμα αυτό. Κι έτσι σήμερα έχομεν τη μεγάλην χαράν και την τιμήν και την ευλογία να έχομε μαζί μας τον αγαπητό αδελφό εν Χριστώ, τον π. Αρσένιο, από την Ιεράν Μονήν του Αγίου Αρσενίου στην Χαλκιδική. Ο π. Αρσένιος νομίζω είναι γνωστός σχεδόν σε όλους σας, έχει ασχοληθεί με τα θέματα των αιρέσεων, η Εκκλησία της Ελλάδος και γενικότερα η Ιερά Μητρόπολις Κασσανδρείας του έχει αναθέσει πάρα πολλές φορές δύσκολα θέματα και αποστολές, όσον αφορά στο θέμα της αντιμετώπισης των αιρέσεων. Έτσι σήμερα είναι κοντά μας, ήρθε ειδικά για μας από τη Θεσσαλονίκη, από τη Βόρεια Ελλάδα, για να μας μιλήσει και να μας δώσει την ευκαιρίαν να έχομε μαζί του μια συζήτηση για όσες απορίες θέλουμε γύρω από το θέμα αυτό.

Read More ->>

Ο μεγάλος δογματικός της Εκκλησίας μας και υπερασπιστής των εικόνων

Ο μεγάλος δογματικός της Εκκλησίας μας και υπερασπιστής των εικόνων

Του Ιωάννη Γ. Ζαχαράκη, Μ.Δ.Ε. Θεολογίας

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους του 8ου αιώνα. Έλαβε τον τίτλο του Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, αφού εκτός από ποιμένας, μοναχός και πρεσβύτερος στη Μονή του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη, περιοχή που ανήκε στο Αραβικό Χαλιφάτο, υπήρξε και διδάσκαλος της Εκκλησίας. Έφερε, δηλαδή, το ειδικό χάρισμα, το ειδικό προνόμιο και την ειδική ευθύνη να διδάσκει και να ερμηνεύει στους πιστούς την αλήθεια του Θεού, καθώς και να αντιμετωπίζει σθεναρά τα μεγάλα δογματικά προβλήματα και τις ισχυρές θεολογικές κρίσεις στην Εκκλησία. Και μια τέτοια, καίρια για τη σωτηρία των ανθρώπων, θεολογική κρίση που συντάραξε την Εκκλησία για περισσότερα από 100 χρόνια ήταν η αντιπαράθεση σχετικά με την προσκύνηση ή μη των ιερών εικόνων...

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γεννήθηκε στη Δαμασκό, πρωτεύουσα του Χαλιφάτου από το 661, και κατάγονταν από επιφανή ελληνοσυριακή οικογένεια της πόλεως. Από το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του ονομάσθηκε «Δαμασκηνός». Ο παππούς του Μανσούρ, δηλαδή Νικηφόρος ήταν ο διοικητής της βυζαντινής φρουράς της Δαμασκού, όταν οι Άραβες εισήλθαν το 634 στην πόλη και την κατέλαβαν. Ο πατέρας του Σέργιος, κατά μεν το βιογράφο του, Ιωάννη τον Η΄, πατριάρχη Ιεροσολύμων (12ος αι.) ήταν «Πραγμάτων Επίτροπος», κατά δε το Θεοφάνη το χρονογράφο, κατείχε το αξίωμα του «Λογοθέτη» στην κυβέρνηση του Χαλίφη Αμπτ-ελ-Μαλέκ (Αβιμέλεχ 685-705), θέση αντίστοιχη με αυτή του Υπουργού για υποθέσεις σχετικές με τους υπόδουλους χριστιανούς και ειδικότερα με την κατανομή και καταβολή των φόρων. Ο Κων/νος ο Ε΄ (740-775), γιος και νόμιμος διάδοχος του Λέοντα του Γ΄ (714-740), του πρώτου εικονομάχου βυζαντινού αυτοκράτορα και ένας από τους σφοδρότερους πολέμιους των ιερών εικόνων, αποκαλούσε χλευαστικά τον Ιωάννη αντί Μανσούρ (Νικηφόρος), Μανζέρ (νόθος).

Read More ->>

Οἱ λίθοι κεκράξονται

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

Όταν ὁ Χριστός ἐπῆγε γιά τελευταία φορά στά Ἱεροσόλυμα, ὁ λαός βγῆκε σέ προϋπάντησή του. Ἀναρίθμητα μάτια Τόν κοίταζαν. Καί ἀμέτρητα στόματα ἐφώναζαν μέ ἐνθουσιασμό: Ὡσαννά Υἱέ Δαβίδ! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος… Ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ! Μά αὐτό ἔκαμε τούς Φαρισαίους καί πρασίνισαν ἀπό τό κακό τους! Καί εἶπαν στό λαό, νά μήν κραυγάζει! Ἀπάντησε ἤρεμα ὁ Χριστός: «Ἄν αὐτοί σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται».

Καί τώρα, εἴκοσι αἰῶνες μετά, μέ ἐρωτᾶς: Πῶς εἶναι δυνατόν νά φωνάξουν οἱ πέτρες;

Σοῦ ἀπαντῶ: Μέ πολλούς τρόπους.

Πρῶτος τρόπος:Πέντε μέρες μετά τήν εἴσοδό Του στά Ἱεροσόλυμα, οἱ Ἑβραῖοι σιώπασαν, καί οἱ πέτρες φώναξαν: Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ! Ὅταν αὐτός τή Μεγάλη Πέμπτη ἦταν ἐπάνω στό Σταυρό «ἡ γῆ ἐσχίσθη καί αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν». Αὐτό τό σχίσιμο εἶναι ἡ φωνή τῶνλίθων! Μπορεῖ νά ὑπάρξει γλῶσσα πιό δυνατή καί πιό φοβερή ἀπ᾿ αὐτήν;

Read More ->>

Συνήθεια, Αδυναμία, Πάθος

  

“Παθών με ταράτουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαι μου την ψυχήν”…

Τι είναι όμως το πάθος αδελφοί μου τελικά; Την απάντηση μας την δίνουν οι θεοφόροι πατέρες της εκκλησίας μας, που μας λένε ότι όταν αφήσουμε μία αμαρτία να ριζώσει μέσα μας και αναπτυχθεί, τότε αυτή γίνεται, εξελίσσεται σε πάθος.

 Γίνεται δηλαδή ο άνθρωπος επιρρεπής προς αυτήν την αμαρτία, η οποία, στο πρώτο στάδιο της εξελίξεώς της με την συνήθεια, γίνεται αδυναμία, δηλαδή δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος χωρίς αυτή…..και εν συνεχεία αν δεν καταπολεμηθεί, ριζώνει τόσο πολύ μέσα στον άνθρωπο ώστε καταντά πάθος, αμαρτία δηλαδή που κατέκτησε τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε τον έχει δουλώσει πλήρως, τον έχει κάνει έρμαιό της. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας».

Γι’ αυτό αδελφοί μου και ο Κύριος εις την επί του όρους ομιλία Του εφιστά την προσοχή μας στα πρώτα στάδια της αμαρτίας, ώστε να προλάβουμε το κακό εν τη γενέσει του. Να προλάβουμε π.χ. την οργή, να μην εξελιχθεί και γίνει ο άνθρωπος έρμαιο του θυμού του. Να προλάβουμε την πονηρή επιθυμία ώστε να μην εξελιχθεί στο πάθος της πορνείας. Να προλάβουμε την πρώτη εκδήλωση ζήλειας για να μην φτάσουμε στο πάθος του φθόνου. Να προλάβουμε την επιθυμία για ηδονή στην κοιλία μας, ώστε να αποφύγουμε το πάθος της γαστριμαργίας.

Read More ->>

Η απόκτηση του Αγ.Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας

Πράγματα που μοιάζουν απίστευτα στους απίστους, αποτελούν γνώριμα και καθημερινά περιστατικά στους όντως πιστούς, αυτούς που ζουν εν Πνεύματι και βιώνουν τη Χριστιανική πίστη στη ζωή τους.

Μετά την θεραπεία του ο Μοτοβίλωφ έγινε πολύ τακτικός επισκέπτης της μονής. Κατά την διάρκεια μιας συνομιλίας του με τον όσιο Σεραφείμ, τέλη Νοεμβρίου του 1831, ευτύχησε να τον δη καταγλαϊσμένο από τη Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η Χριστιανική ζωή πρέπει να γίνη ζωή εν Αγίω Πνεύματι. Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο τηςμονής Ντιβιέγιεβο, όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα:

«Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη, η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ ένα πεσμένο κορμό δένδρου.

Read More ->>