Ἡ ἱερωσύνη κατὰ τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη

Ἡ ἱερωσύνη κατὰ τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη

Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος ἔδειχνε ἔντονο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Πόση χαρὰ γέμιζε κάθε φορὰ ποὺ μάθαινε ὅτι κάποιος εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος νέος προσερχόταν στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ προσευχόταν νὰ ὑπηρετήσει τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἀνιδιοτέλεια.Ἀντίθετα πόνο καὶ λύπη καταλάμβανε τὴν ψυχή του ὅταν πληροφοροῦνταν ὅτι ὑπῆρχαν κληρικοὶ ποὺ ζοῦσαν χωρὶς φόβο Θεοῦ ἢ χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἱερωσύνη τους γιὰ πλουτισμὸ ἢ γιὰ νὰ περνοῦν ἄνετα καὶ γενικὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς πιστοὺς ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία.Ἐναντίον τῶν ἐπιλησμόνων Κληρικῶν, ὅλων τῶν βαθμῶν, ἔγραψε ἐλεγκτικὲς ἐπιστολὲς καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς φέρει σὲ συναίσθηση.

Οἱ ἀνάξιοι ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι δέχθηκαν τὶς δίκαιες ἐπικρίσεις τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ἔγραψε πολλὲς ἐπιστολὲς γιὰ ἀναξίους κληρικοὺς ὅπως στὸν Μάρωνα, τὸν Ζώσιμο, τὸν Μαρτινιανό, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους κληρικοὺς ποὺ μόλυναν μὲ τὴν ζωή τους τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο. Ἡ εὐθύνη τοῦ κληρικοῦ ἔκανε τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ νὰ γίνει κληρικός, ὅταν τοῦ τὸ πρότεινε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος νὰ τὸν χειροτονήσει καὶ τελικῶς τὸ δέχτηκε μὲ πολλὲς πιέσεις.

Read More ->>

Το Δείπνο της Βασιλείας

Το Δείπνο της Βασιλείας

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και φαιδράς πανηγύρεως.

Εί τις δούλος ευγνώμων εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων απολαυέτω νυν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω, και γαρ ουδέν ζημιούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα,

φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον,

αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης, και τον ύστερον ελεεί, και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι, και τούτω χαρίζεται,

και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.

Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών, και πρώτοι και δεύτεροι, τον μισθόν απολαύετε.

Read More ->>

Περί μιας «Λειτουργικής Αναγεννήσεως»

Περί μιας «Λειτουργικής Αναγεννήσεως»
Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί μιας «λειτουργικής αναγεννήσεως» εντασσόμενης στον σφοδρό άνεμο που πνέει, για ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Ανοίγω κατ’ αρχάς το λεξικό της ελληνικής γλώσσας και διαβάζω: Αναγέννηση = εκ νέου γέννηση, ξαναγέννημα μερών οργανισμού, που έχουν υποστεί φθορά ή ακρωτηριασμό, ανάπλαση, ανάκτηση των δυνάμεων, της ζωντάνιας και της δημιουργικής διάθεσης μετά από περίοδο καταπτώσεως, στασιμότητας η παρακμής. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ορθόδοξη λειτουργική πράξη και βιοτή; Η Θεία Λειτουργία των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, η ισόκυρη της Αγίας Γραφής Ιερά Παράδοσις, απεβίωσαν, εφθάρησαν, ακρωτηριάσθησαν και χρήζουν αναπλάσεως, ενδυναμώσεως, ενισχύσεως και αναδημιουργίας ως καταπτωθέντων από την παλαιότητα, τη στασιμότητα και την παρακμή;

Κατόπιν οι εκσυγχρονιστές αναθεώρησαν την έκφραση και μιλούν τώρα για ανακαίνιση και ανανέωση. Το λεξικό γράφει: Ανακαίνιση= παρέμβαση μ’ επισκευές, βελτιώσεις, επιδιορθώσεις, ώστε ν’ αποκτηθεί νέα μορφή, αναμόρφωση, αναδημιουργία. Ανανέωση= εμπλουτισμός με νέα στοιχεία ή αντικατάσταση των παλιών ή φθαρμένων με καινούργια, βελτίωση, ξανάνιωμα. Πάλιωσε η Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και θέλει βελτίωση κι επιδιόρθωση, για να ξανανιώσει με τις δικές μας παρεμβάσεις κι ωραιοποιήσεις;

Read More ->>