Άγιος Γαβριήλ ο Οσιομάρτυρας ο εν Κωνσταντινουπόλει.

Άγιος Γαβριήλ ο Οσιομάρτυρας ο εν Κωνσταντινουπόλει.
Ημέρα μνήμης: 2 Φεβρουαρίου.

Tμηθείς Γαβριήλ δι’ αγάπην Kυρίου,

Συν τω Γαβριήλ χορεύεις εν τω πόλω.

Ο Άγιος Γαβριήλ καταγόταν από την Αλλώνη της Προικονήσου. Έγινε μοναχός και υπηρετούσε σαν κήρυκας της ενορίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Κατηγορήθηκε σαν υβριστής της μουσουλμανικής θρησκείας, φυλακίστηκε και βασανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Παρέμεινε όμως σταθερός στην πίστη του και επειδή δεν δέχτηκε να γίνει μουσουλμάνος, αποκεφαλίστηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1676 μ.Χ. Το λείψανο του Αγίου ρίχτηκε στη θάλασσα από τους Τούρκους. Το μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Ιωάννης Καρυοφύλλης.

Ο Άγιος Νικόδημος γράφει στο «Νέον Μαρτυρολόγιον» (1799 μ.Χ.):

«Οὗτος ὁ Ἀγγελώνυμος Μάρτυς Γαβριήλ, ἦν ἐκ χώρας λεγομένης Ἀλλώνης, τῆς ἐπαρχίας Προκοννήσου. Ἐγένετο δὲ Μοναχὸς ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, καὶ διάγων σωφρόνως, καὶ ἐναρέτως πολιτευόμενος, ἔφθασεν εἰς ἔφεσιν καὶ πόθον Μαρτυρικοῦ Στεφάνου· ὅθεν ἐλθὼν ἐν τῇ Βασιλευούσῃ, ἔγινε κῆρυξ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας· πλησιαζούσης οὖν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, διελογίζετο καθ᾿ ἑαυτόν, μὲ τὶ τρόπο νὰ τύχῃ τοῦ ποθουμένου Μαρτυρίου, καὶ διανυκτερεύων, καὶ ἀγρυπνῶν ἔνδον τοῦ Πατριαρχικοῦ ναοῦ, ἐπεκαλεῖτο τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας, ἐκ νεότητος ἐπόθει διὰ νὰ φωτίσῃ τὸν τρόπον· μεταλαβὼν οὖν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐξῆλθε στοχαζόμενος κατὰ τὴν ὁδὸν καὶ περιερχόμενος ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὥσπερ ἡ ᾀσματικὴ νύμφη ἴσως νὰ εὕρῃ ὃν ἐπόθει Νυμφίον Χριστόν

Read More ->>

«Μη ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου» (Λουκ. 2, 26),

«Μη ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου»
 (Λουκ. 2, 26),

Τα γηρατειά είναι ίσως η πιο δύσκολη περίοδος της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι μόνο το βάρος των όσων έχουν προηγηθεί. Η ανάγκη της αποτίμησης της ζωής. Οι χαρές και οι λύπες, οι σταυροί και τα πάθη μας. Είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος αισθάνεται πως δεν έχει καμία ελπίδα να συνεχίσει να υπάρχει. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να φτάσει το τέλος. Οι θρησκείες επενδύουν σ'  αυτή την διαγραφόμενη και βέβαιη τελικά απελπισία και προτείνουν την μεταθανάτια ζωή ως παρηγοριά. Ως ένα φως μέσα στο δεδομένο σκοτάδι. Ότι ο άνθρωπος μπορεί μεν να φύγει από τον κόσμο που γνωρίζει, από τα πρόσωπα που αγαπά και μοιράζεται τη ζωή του μαζί τους ή και από τα βάσανα, «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου», ωστόσο δε θα χαθεί. Η ψυχή του θα συνεχίσει να υπάρχει με έναν απροσδιόριστο τρόπο ή και συγκεκριμένα, ανάλογα με τη διδασκαλία και την πίστη της θρησκείας. Κι έτσι ο άνθρωπος αισθάνεται λιγότερο μόνος, περισσότερο έτοιμος να κάνει το δικό του Πάσχα, το πέρασμά του από τον θάνατο.

Read More ->>

Η Υπαπαντή του Χριστού

Η Υπαπαντή του Χριστού
(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτή ριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λκ. 2. 29 32)

Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιάδες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του.

Ὁλόκληρη ἡ γῆ, ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ποθοῦσε τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἐπιτέλους θὰ συναντοῦσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ Θεό του πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σὲ μιὰ φάτνη στὴ Βηθλεέμ· ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στὸ χρόνο· ὁ Ἀπεριχώρητος καὶ Ἀτελεύτητος ὑπάχθηκε στοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης.

Read More ->>