1 Νέο-Ειδωλολατρικές Περιπλανήσεις - Πρόλογος

Δίπλα στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν, πού εἶναι κτίσμα τοῦ ἔτους 1862 καί ἔργο ξένων καί Ἑλλήνων ἀρχιτεκτόνων μέ ἐμφανεῖς τίς δυτικές ἐπιδράσεις, σώζεται τό Ναΰδριον, ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος (παλαιότερα τιμώμενο στή μνήμη τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου), μνημεῖο τοῦ ια’ αἰῶνος, ἐκφραστικό τῆς Παραδόσεώς μας.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι στήν τοιχοποιία τοῦ χαρίεντος αὐτοῦ Ναϋδρίου ἔχουν ἐνσωματωθῆ γλυπτά ἀπό ἀρχαίους Ναούς.

Αὐτό ἔκανε ἡ Ἐκκλησία: Ἀπεκάθηρε τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπό τόν παγανισμό καί τήν προσέλαβε στό Σῶμα της, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ θεηγόρος Ἀπόστολος Παῦλος (πού χρησιμοποιοῦσε τόν ἐξελληνισμένο τύπο τοῦ ὀνόματός του ἀντί τοῦ ἑβραϊκοῦ Σαούλ) ἐκήρυξε τόν ἄγνωστο Θεό, πού ἐσέβοντο οἱ Ἀθηναῖοι χωρίς νά Τόν γνωρίζουν.

Ὁ Παρθενώνας ἔγινε ναός τῆς Παναγίας τῆς Ἀθηνιώτισσας.

Τά πολλά ὡραιότατα βυζαντινά Ἐκκλησάκια τῆς Μεσαιωνικῆς Ἀθήνας, ὑπό τήν σκιάν τοῦ Παρθενῶνος, μαρτυροῦσαν τόν ἑλληνικό καί χριστιανικό χαρακτῆρα τοῦ ἰοστεφοῦς ἄστεως.

Πολλά ἀπό τά ἐκκλησάκια αὐτά (περίπου 75) δυστυχῶς κατηδαφίσθησαν, γιά νά γίνη ἡ ρυμοτομία τῆς νέας πόλεως. Εὐτυχῶς πού σώθηκαν ἔστω καί δέκα πέντε ἀπό αὐτά.

Οἱ βυζαντινοί καί μεταβυζαντινοί Ἕλληνες δέν εἶχαν τό δίλημμα νά διαλέξουν μεταξύ ἀρχαίου ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ. Οὔτε ἔπασχαν ἀπό κάποια σχιζοφρένεια λόγῳ τῆς ἑλληνικῆς καί χριστιανικῆς τους ἰδιότητος.

Οἱ ξένοι «προστάται" μας πρῶτοι, θέλησαν τό νέο ἑλληνικό κράτος ὄχι συνέχεια τοῦ βυζαντινοῦ ἑλληνικοῦ ἀλλά μικρό εὐρωπαϊκό κράτος ἀποκομμένο ἀπό τό ἔνδοξο βυζαντινό του παρελθόν, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τίς ἰμπεριαλιστικές τους βλέψεις. Τό ὅραμα τῆς Ρωμηοσύνης ἀντικατέστησε τό μικρόπνοο σχῆμα τῆς Μικρᾶς Ἑλλάδος.

Δυστυχῶς τήν νοοτροπία αὐτή υἱοθέτησαν καί μερικοί Νεοέλληνες ὅπως ὁ Κοραῆς, σπουδασμένος στήν Γαλλία.

Γνήσιοι ὅμως Ἕλληνες καί ἀγωνισταί, ὅπως ὁ Μακρυγιάννης, ζοῦσαν τήν ἑνότητα τῶν δύο κόσμων καί σ᾿ αὐτήν εὕρισκαν τήν ταυτότητά τους. Ἔτσι ἔνοιωθαν οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ 1821 καί ὅλος ὁ ὑπό τούς Τούρκους ὑπόδουλος σωματικά ἀλλά ἐλεύθερος πνευματικά ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός.

Τελευταῖα ἄνθρωποι ἀνιστόρητοι καλοῦν τούς Ἕλληνες νά ἀποτινάξουν τόν Χριστιανισμό καί νά ἐπανέλθουν στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀκόμη καί στήν εἰδωλολατρεία, διότι δῆθεν ὁ Χριστιανισμός ὡς Ἰουδαϊκῆς προελεύσεως κατέστρεψε τήν ἑλληνική παράδοσι καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό.

Κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά μᾶς πείσουν ὅτι ὁ Ἕλληνας δέν μπορεῖ νά εἶναι καί Χριστιανός. Ὅτι οἱ Βυζαντινοί τῶν χιλίων χρόνων τῆς ἐνδόξου βυζαντινῆς ἱστορίας μας δέν μπορεῖ νά εἶναι Ἕλληνες. Εἰσάγουν μιά τεχνητή πόλωσι πού ποτέ δέν ἐβιώσαμε οἱ Ἕλληνες στήν μακρά ἱστορία μας.

Θέλουν μάλιστα νά μᾶς ἐπιβάλουν τήν πόλωσι αὐτή. Γιατί; Γιά νά πλήξουν τήν Ἐκκλησία. Νά ἀποχριστιανίσουν τούς Ἕλληνες.

Σέ παρόμοια περίπτωσι ὁ Παῦλος εἶχε φωνάξει στούς Γαλάτας : «ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μή πείθεσθαι, οἷς κατ᾿ ὀφθαλμούς Ἰησοῦς Χριστός προεγράφη ἐν ὑμῖν ἐσταυρωμένος;» (Γαλ. γ΄ 1)

Σήμερα θά ἔλεγε «ὦ ἀνόητοι Νεοέλληνες...»

«Ἀλλά τότε μέν οὐκ εἰδότες Θεόν ἐδουλεύσατε τοῖς μή φύσει οὖσι θεοῖς· νῦν δέ γνόντες Θεόν, μᾶλλον δέ γνωσθέντες ὑπό Θεοῦ, πῶς ἐπιστρέφετε πάλιν ἐπί τά ἀσθενῆ καί πτωχά στοιχεῖα, οἷς πάλιν ἄνωθεν δουλεύειν θέλετε; (Γαλ. δ΄ 8-9)

Αὐτοί οἱ κατά τό φαινόμενο ὑπερασπισταί τῆς ἑλληνικότητός μας εἶναι στήν πραγματικότητα ἐπίβουλοι, γιατί εὐνουχίζουν τόν ἑλληνισμό. Ἀφαιροῦν ἀπό τόν ἀρχαῖο ἑλληνισμό ὅ,τι πνευματικώτερο καί ὑψηλότερο εἶχε καί κρατοῦν τήν χονδροειδῆ εἰδωλολατρία του. Ἀφαιροῦν ἀπό τόν ἑλληνικό πολιτισμό μία μεγάλη καί ἀνεπανάληπτη περίοδό του, ὅπως εἶναι τό Βυζάντιο. Ὑπερυψώνουν τόν Παρθενῶνα ἀλλά δέν μποροῦν νά ἰδοῦν τό πλήρωμά του στήν Ἁγιά-Σοφιά. Ἀγνοοῦν τήν ἑλληνοχριστιανική βυζαντινή ἀρχιτεκτονική, ζωγραφική, γλυπτική. Παίζουν τό παιχνίδι τῶν ξένων πού μᾶς συρρίκνωσαν σάν ἔθνος καί θέλουν περαιτέρω νά μᾶς συρρικνώσουν. Συμφωνοῦν μέ τόν Gibbon πού ἐπέγραψε τήν ἱστορία τῶν χιλίων χρόνων τοῦ Βυζαντίου ὡς ἱστορία τῆς πτώσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (The fall of the Roman Empire). Ὤ τοῦ παραλογισμοῦ! Καμμία αὐτοκρατορία δέν ὑπέστη τόσες ἐπιθέσεις καί δέν ἄντεξε τόσα χρόνια ὅσο ἡ Βυζαντινή. Χίλια χρόνια, κατά τόν Γίββωνα, κράτησε ἡ πτῶσις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας!

Σάν Ἕλληνες καί Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι γιά ὅλα αὐτά πονᾶμε καί διαμαρτυρόμεθα.

Δέν θά ἀφήσωμε τούς Νεοπαγανιστάς νά μᾶς περάσουν τά σχέδιά τους, τά ὁποῖα ἐξυπηρετοῦν τό κίνημα τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καί πού τελικά γι᾿ αὐτό δέν εἶναι μόνο ἀντιχριστιανικά ἀλλά καί ἀνθελληνικά.

Μέ αὐτό τό πνεῦμα εἶναι γραμμένο καί τό πόνημα τοῦ ἀδελφοῦ τῆς Μονῆς μας Ἱερομονάχου Φιλοθέου.

Ὁ φωτιστής μας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος μᾶς παραγγέλλει:

- Ἕλληνες, «τῇ ἐλευθερίᾳ ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. ε΄ 1).

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

+ Ἀρχιμ. Γεώργιος

Αἴτια καὶ προσπάθειες γιὰ τὴν ἀναβίωσι τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρικῆς θρησκείας τῶν Ἑλλήνων

Μέσα στήν ἀνεμοζάλη τῶν παντοειδῶν φιλοσοφικῶν ρευμάτων καί ἰδεῶν πού κατακλύζουν τόν σύγχρονο κόσμο μας, μέσα στήν δίνη τῆς ἀπάνθρωπης καί ἰσοπεδωτικῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, ὡς καί τῶν διαφόρων θρησκειῶν καί αἱρέσεων καί τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἐδῶ καί μερικά χρόνια μία νέα σχετικά γιά τήν γενιά μας τάσις καί ἰδεολογία κάνει τήν ἐμφάνισί της. Γιά νά ἀκριβολογοῦμε, ἐπανεμφανίζεται μετά ἀπό ὡρισμένες ἀποτυχημένες προσπάθειες στό παρελθόν, ἔχοντας ὡς στόχο τήν ἐπικράτησι στόν ἑλληνικό τουλάχιστον χῶρο.

Ἡ ἰδεολογική αὐτή τάσις-κίνημα σχετίζεται μέ τήν ἀρχαία Ἑλληνική θρησκεία καί ὡς σκοπό ἔχει τήν ἀναβίωσί της, ὅπως μέ ἔμφασι τονίζεται. Ἀποτελεῖ δηλαδή ἕνα εἶδος Νεο-παγανισμοῦ, ἐπιστροφῆς κατά τά λεγόμενα στίς ἀρχαιοελληνικές εἰδωλολατρικές θρησκευτικές δοξασίες.

Εὑρίσκονται μάλιστα οἱ σημερινοί αὐτοί ὀπαδοί τοῦ ἐν Ἑλλάδι κινήματος ἤ ἰδεολογίας, σέ σύνδεσι καί συνεργασία μέ κάποιο διεθνές κίνημα καί ὀργάνωσι γιά τήν ἀναγνώρισι, καταξίωσι καί ἀναζωπύρωσι τῶν κατά τόπους καί λαούς παγανιστικῶν ἀρχαίων θρησκειῶν (Ἵδρυσις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐθνικῶν Θρησκειῶν», στό Βίλνιους τῆς Λιθουανίας, τό καλοκαίρι τοῦ 1998).

Ἴσως θά ἔλεγε κάποιος ὅτι σήμερα κυκλοφοροῦν τόσα πολλά ρεύματα καί ἰδέες, ὅπως ἤδη ἐλέχθη, πού φυσικό θά ἦταν τρόπον τινα νά ἀκουστοῦν καί τέτοιου εἴδους θεωρίες καί φιλοσοφίες. Ὅμως ἐπειδή ἔχουμε γίνει κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μάρτυρες σκανδαλισμοῦ ἀδυνάτων ἀδελφῶν, καί γίναμε δέκτες πολλῶν καί ἐπανειλημμένων ἐρωτήσεων καί παρακλήσεων γιά πληροφόρησι σχετικά μέ τό ἐν λόγῳ θέμα, θεωρήσαμε καθῆκον μας νά μή σιωπήσουμε ἀλλά νά ἐγκύψουμε καί νά ἀσχοληθοῦμε. Ἄλλωστε ἔχει ἄμεση σχέσι μέ τήν ἱστορία, τήν καταγωγή καί τήν διαχρονική πορεία αὐτοῦ τοῦ τόπου.

Εἶναι δεδομένο ὅτι προϊόντος τοῦ χρόνου, καθώς πλησιάζουμε πρός τό ὡρισμένο χρονικό σημεῖο γιά τήν τέλεσι ἐν Ἀθήναις τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὡς ἀθλητικό καί κοινωνικό γεγονός οὐδεμία σχεδόν σχέσι ἔχουν μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἐτελοῦντο κατά τήν ἀρχαιότητα, ὁλονέν καί ὀγκοῦται καί αὐξάνει ἡ διαφήμισις καί προβολή τῶν σχετικῶν ἀναφορῶν περί αὐτῆς τῆς Νεο-εἰδωλολατρείας. Λυπούμαστε πού εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά ποῦμε, ὅτι αὐτό δυστυχῶς γίνεται ἀπό ἀνθρώπους πού ἐλάχιστα γνωρίζουν τό πραγματικό πνεῦμα καί τίς διαστάσεις τοῦ ἀρχαίου πνεύματος, ὡς καί τήν χρησιμότητά του στήν σημερινή ἐν Χριστῷ πραγματικότητα.

Εἶναι λυπηρό καί συνάμα ἀνησυχητικό τό γεγονός ὅτι πολλοί, ἀκόμη καί ἐπίσημοι ἄνθρωποι καί φορεῖς τῆς Πολιτείας, ἀντιμετωπίζουν τό θέμα αὐτό ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, μέ ἀποτέλεσμα ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἀμφιβάλλουν γιά τήν σοβαρότητά του, ὄχι μόνο νά ἀνέχωνται καί νά ἐπιτρέπουν, ἀλλά καί νά προάγουν καί νά χρηματοδοτοῦν διάφορα προγράμματα σχετικά μέ τόν νεοεμφανισθέντα αὐτόν παγανισμό. Ἔτσι σύν τῷ χρόνῳ προβάλλονται καί καθιερώνονται στήν ἑλληνική ζωή, μέ τήν ἀνοχή ἤ τήν ἀδιαφορία μας, θεσμοί καί πράξεις, ὡσάν νά ἦσαν ἀπό ὅλους ἐκ παραδόσεως ἀποδεκτά καί θεμιτά.

Πληροφορούμαστε π.χ. γιά τό πόσο ἔχει ἐπιβληθεῖ σιγά-σιγά στήν ἑλληνική κοινή γνώμη ἀλλά καί διεθνῶς, τάχα χάριν κάποιας πολιτιστικῆς καί ἱστορικῆς γιά τήν Ἑλλάδα διαφημίσεως, ἡ τελετή τῆς ἁφῆς τῆς φλόγας γιά τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Καί ὅτι ἐνῶ ἀρχικά εἶχε τήν μορφή καλλιτεχνικῆς, θεατρικῆς παραστάσεως, ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ ἐπίσημη τελετή, ὡσάν νά ἦτο κάτι τό σοβαρό καί σεβαστό, μέ ὁλονέν αὐξανόμενη τάσι νά ἐπιτηδεύεται ἀναγνώρισις θρησκευτικῆς ἱερότητος.

Ὅλοι μας ἔχουμε εὐθύνη γιά τά ἀνωτέρω.

Πρώτιστα, πολλοί ἀπό ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, πού δέν εἴμαστε ὅπως θά μᾶς ἤθελε καί μᾶς παρήγγειλε ὁ ἅγιος Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός: ἅλας τῆς γῆς, φῶς τοῦ κόσμου, παράδειγμα ἤθους καί ζωῆς. Δέν εἴμαστε δυστυχῶς ἄνθρωποι ταπεινοί, ἄνθρωποι ἀγάπης καί θυσίας, ὄντως πνευματικοί, μέ μόνη ἐπιδίωξί μας τήν διακονία τοῦ κόσμου πρός δόξαν Θεοῦ. Γινόμαστε ἔτσι σκάνδαλο, πρόσκομμα εἰς θάνατον πνευματικόν γιά τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς μας. Καί ἐξ αἰτίας μας ἀποξενώνονται ἄνθρωποι ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί καταφεύγουν σέ ἀρχαῖες, μακρυνές, ξεπερασμένες, θολές πηγές γιά νά ξεδιψάσουν τήν πνευματική δίψα τους, ἐνῶ πλάϊ τους ρέει ἄφθονο τό ζωήρρυτο ὕδωρ τῆς ἀθανασίας.

Ἐπίσης κάποιοι πολιτικοί ἄρχοντες, ἐνῶ ἔχουν εὐθύνη γιά τήν ἀληθινά πνευματική καί πολιτιστική κληρονομιά μας ἀλλά καί μέ αὐτήν νά τροφοδοτοῦν πνευματικά τούς Νεοέλληνες, ἐντούτοις ἀδιαφοροῦν καί δηλητηριάζουν τόν νοῦ καί τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Οἱ δυνάμενοι πάλι νά κρίνουν ὀρθά, δέν ἀντιδροῦν, τουλάχιστο ὅσο πρέπει, δέν διαμαρτύρονται ὅπως ἁρμόζει σέ ἐλεύθερες συνειδήσεις μέσα σέ χώρα μέ δημοκρατικούς θεσμούς καί νόμους.

Καί ἔτσι οἱ ἐπιτήδειοι καταφέρνουν νά ἐπιτυγχάνουν τούς στόχους τους.

Συμβάλλει καί βοηθεῖ σ᾿ αὐτό καί ἡ ἔξωθεν ἐπιβουλή.

Ποιός νοήμων σήμερα πιά ἀμφιβάλλει γιά τούς καταχθονίους σκοπούς καί μεθοδεύσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς; Πόση σύγχυσι ἐπιφέρει μέ τήν ἀνεκτική καί συγκρητιστική μέθοδό της στούς λαούς, στίς μάζες τῶν ἀνθρώπων ὅπως λέγουν, ἔτσι ὥστε νά ἐπιβάλλη στόν κατάλληλο χρόνο πλήρως τήν φιλοσοφία καί ἰδεολογία της στό "ζαλισμένο κοπάδι"! Πόσο καί στήν περίπτωσι αὐτή τῶν Ἑλλήνων Νεο-ειδωλολατρῶν φαίνεται νά συμβάλλη τά μέγιστα, σέ συνδυασμό μέ ἄλλους ἀκηρύκτους ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στήν διάλυσι τῶν δυνατωτέρων συνεκτικῶν δεσμῶν καί ἁρμῶν του, τήν Ὀρθόδοξο Πίστι στόν Θεάνθρωπο Χριστό καί τήν ἁγία Ἑλληνορθόδοξο Παράδοσί μας, πού χαρακτηρίζουν, συνδέουν καί συνέχουν ἀπό πολλούς αἰῶνες τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων!

Ἡ συστηματική θεώρησις ἐξ ἄλλου τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας ἀπό τούς ξένους (μή Ἕλληνες) καί δή Εὐρωπαίους μελετητές, ἐπηρεασμένους καί καθοδηγουμένους ἀπό τόν Εὐρωπαϊκό (Γερμανικό) Ἰδεαλισμό καί Ρωμαντισμό, πιστεύουμε ὅτι ἐνισχύει τό νεοελληνικό αὐτό κίνημα. Μέ τά ὀρθολογιστικά γυαλιά τῆς Εὐρώπης προσπάθησαν νά «διαβάσουν" τήν καθ᾿ ἡμᾶς ἀρχαιότητα, ἑρμηνεύοντας κατά τό δοκοῦν καί γι᾿ αὐτό παρερμηνεύοντας, τήν οὐσία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, πού ἦταν μιά καλή ἀνησυχία γιά τόν κόσμο, τήν δημιουργία, τόν ἄνθρωπο καί τόν σκοπό τῆς ζωῆς, καί τόν Θεό.

Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Ἡ αὐτοθεοποίηση τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἔγινε μέ τόν ρατσιοναλισμό, τήν ἀπολυτοποίηση τῆς διάνοιάς του. Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες (αὐτ)απάτες τῆς εὐρωπαΐζουσας διανόησής μας εἶναι ἡ ἀναγωγή τοῦ δυτικοῦ ρατσιοναλισμοῦ στήν ἑλληνική ἀρχαιότητα. Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας ὅμως γνώριζε τά ὅρια τοῦ λόγου καί γι᾿ αὐτό δέν ἔδωσε ποτέ ἀπόλυτη σημασία στό λόγο»1.

Ἀναφέρει δέ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος πώς ὁ ἀρχαιοελληνικός λόγος ρητά δηλώνει ὅτι: «Θεόν νοῆσαι μέν χαλεπόν, φράσαι δέ ἀδύνατον»2, μέ τό ὁποῖο ἀναγνωρίζονται τά περιορισμένα ὅρια καί οἱ δυνατότητες τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ καί λόγου .

Ἔτσι αὐτοί οἱ ὀπαδοί τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τοῦ Ὀρθοῦ Λόγου, τώρα πάλι μέ δικές τους ἄμεσες ἤ ἔμμεσες ἐξηγήσεις καί προτροπές, φαίνεται νά εἰσηγοῦνται καί σέ κάποιους συγχρόνους Ἕλληνες τήν ἀναβίωσι ἑνός νέου ἑλληνικοῦ παγανισμοῦ. Σέ ἀνθρώπους πού δέν μποροῦν δυστυχῶς νά ἀντιληφθοῦν τήν ἀπό αἰώνων πνευματική ἐνηλικίωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού κατήργησε ὅσα ἔπραττε ὅταν ἦταν νήπιος. «Ὅταν... ἔλθῃ τό τέλειον, τότε τό ἐκ μέρους καταργηθήσεται. Ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην. Ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τά τοῦ νηπίου»3.

Ἡ ἴδια τελική κατάργησις ὅμως δέν ἐπῆλθε, παρά τίς προσπάθειες κάποιων καί στό παρελθόν, ὅσες φορές ἐπιχειρήθηκε ἡ ἴδια ἀναβίωσις τῆς εἰδωλολατρείας;

Τί συνέβη τό 361 μ.Χ. ἐπί Αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου!

Ἀνύπαρκτους θεούς καί ψεύδη τιμοῦσε καί ὁ Ἰουλιανός κατά τήν ὀρθή γνώμη συγχρόνου μελετητοῦ: «Αὐτούς θαύμαζε καί σ᾿ αὐτούς θυσίαζε. Δέν καταυγάστηκε ἀπό τό φῶς καί τό πνεῦμα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά σαγηνεύθηκε ἀπό τήν παραφθορά του, τή λαϊκή καί ἀνωφελή του θρησκευτικότητα... Ἀκόμη καί σήμερα...(σ.σ. πολλοί) πολλές φορές σκέπτονται καί νοοῦν τήν ἀρχαιότητα μέσα ἀπό προϋποθέσεις καί δεδομένα μεταγενέστερων ἐποχῶν, πιθανῶς καί ἄγνωστων στόν κλασικό κόσμο. Ἡ ἐξιδανικευμένη εἰκόνα πού ἔχουν γιά τήν ἀρχαιότητα καλύπτει τίς ἰδεολογικές τους περιπλανήσεις συνδυασμένες μέ τό πλέον βυθῶδες μίσος γιά τόν Χριστιανισμό. Ἀδικοῦν καί τήν ἀρχαία ἑλληνική σκέψη καί τόν πολιτισμό πού ἀκολούθησε καί, σέ κάθε περίπτωση, ὅποιον διαφωνεῖ μαζί τους»4.

Κατά παρόμοιο σχεδόν τρόπο ἐπίστευε, πολύ ἀργότερα, λίγο πρίν τήν πτῶσι τῆς Βασιλευούσης στούς Τούρκους, καί «ὁ Γεώργιος Γεμιστός (ἤ Πλήθων) ἀνήρ σοφώτατος καί πολυμαθέστατος», ὅπως ἀναφέρει εὔστοχα ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται γιά τήν ἀρχαιομάθεια καί ἑλληνομάθειά του, γνήσιος ἐκφραστής καί ὑμνητής τῆς Παραδόσεως καί πιστός Χριστιανός. «Παρά πᾶσαν», λέγει «τήν σοφίαν καί πολυμάθειαν αὐτοῦ ὁ Γεώργιος Γεμιστός ἥμαρτε, καί ἥμαρτε λίαν ἀδικαιολογήτως. Διότι ἐφαντάσθη ὅτι ἦτο δυνατόν νά ἐπανορθώση θεσμούς καί ἤθη ταφέντα ἐσαεί καί κείμενα ὑπό τήν σεσωρευμένην σκωρίαν τοῦ χρόνου. Ἦτο ὁ ὀψιγενής Ἕλλην πλατωνικός τοῦ ΙΕ΄ αἰῶνος, ὁ ὀνειροπολήσας νά ἀρχίση ἐκ νέου κατά τόν χρόνον ἐκεῖνον τό ἔργον τοῦ Ἰουλιανοῦ, ὁ μετά τόν Παραβάτην δεύτερος Παραβάτης»5.

Καί ἐνθυμούμαστε τόν ποιητή Κ. Καβάφη:

«Γιά τές θρησκευτικές μας δοξασίες ―

ὁ κοῦφος Ἰουλιανός εἶπεν «Ἀνέγνων, ἔγνων,

κατέγνων». Τάχατες μᾶς ἐκμηδένισε

μέ τό «κατέγνων"του, ὁ γελοιωδέστατος.

Τέτοιες ξυπνάδες ὅμως πέρασι δέν ἔχουνε σ᾿ ἐμᾶς

τούς Χριστιανούς."Ἀνέγνως, ἀλλ᾿ οὐκ ἔγνως· εἰ γάρ ἔγνως,

οὐκ ἄν κατέγνως" ἀπαντήσαμεν ἀμέσως».6

ΝΕΟ-ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Συγγραφή: Ἱερομόναχος π. Φιλόθεος Γρηγοριάτης

© Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους. ISBN 960-7553-18-7.

Δημοσιεύεται στὸ Διαδίκτυο κατόπιν εὐλογίας ποὺ ἔδωσε ὁ Καθηγούμενος

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: