Αγίου Νικοδήμου Εξομολογητάριον - Πίνακας Περιεχομένων

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟΝ»

                        

ΔΗΛΑΔΗ  ΒΙΒΛΙΟ ΨΎΧΩΦΕΛΕΣΤΑΤΟ  ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ

Σύντομη διδασκαλία πρός τόν Πνευματικό πώς νά έξομολογή μέ βοηθό τούς Κανόνες τού άγίου Ίωάννου τού Νηστευτού έξηγημένους μέ άκρίβεια, γλαφυρή συμβουλή πρός τόν μετανοούντα πώς νά έξομολογήται, όπως πρέπει καί λόγο ψυχωφελή περί μετάνοιας.

«Συνερρανισθέν μέν έκ διαφόρων Διδασκάλων καί εις άρίστην τάξιν ταχθέν»

Άπόδοσις στην Νεοελληνική ύπό       Βενεδίκτου Ίερομονάχου Αγιορείτου (2η,Έκδοσις)                     

Έκδοσις   Συνοδία Σπυρίδωνος Ίερομονάχου Ιερά Καλύβη «'Άγ. Σπυρίδων Α» Νέα Σκητη Άγ. Όρους 2013

1η Έκδοσις στήν Νεοελληνική : Μάρτιος 2013

2η Έκδοσις: Μάιος 2013

Πατήστε  στον σύνδεσμο εδώ για να διαβάσετε :

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

    Μετά άπό ώρισμένες έκδόσεις των έργων τού άγιου Νικοδήμου τού Αγιορείτου στήν Νεοελληνική καί τήν άμεση άποδοχή τού έργου, προβαίνουμε, μέ τήν χάρι τού Θεού καί κατόπιν παρακλήσεως έν Χριστώ άδελφών, στήν έκδοσι τού Έξομολογηταρίου μέ άπόδοσι στήν Νεοελληνική.

    Καί αύτό, διότι μετά τήν έπιβολή πρό τινων έτών τής Νεοελληνικής καί δή τού μονοτονικού συστήματος στήν χώρα μας, οί νεώτεροι άδυνατούν νά κατανοήσουν τά ώραιότατα κείμενα τών Πατέρων τής Έκλησίας μας.

    Γι’ αύτό τόν σκοπό έκδώσαμε τά όσα έργα τού Αγίου Νικοδήμου έχουν έκδοθή άπό τήν ταπεινή Συνοδία μας μέ κύριο σκοπό τήν ώφέλεια τού Ορθοδόξου Χριστιανικού πληρώματος.

* * *

    Μετά τήν περάτωσι τής έργασίας του στά συγγράμματα τού Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου, ό Άγιος Νικόδημος, άσχολήθηκε μέ τήν σύνταξι «Έξομολογηταρίου», εντελώς άγνώστου μέχρι τότε στήν Εκκλησία. Στό βιβλίο αύτό ό Άγιος Νικόδημος άποδείχθηκε μέγας ψυχολόγος, δεινός έρμηνευτής τών ’Επιτιμίων τών Ιερών Κανόνων, πατρικώτατος κήρυκας τής μετάνοιας, ποταμός στίς γνώσεις περί έπιτιμίων καί κανόνων, ’Ιατρός Μοναζόντων, Λαϊκών, Ιερωμένων, έμπειρότατος, προσφφόμεανος ώς άδελφός, ώς πατέρας, ώς υιός, συζητώντας μέ μτγάλη πειστικότητα καί έπιχαρηματολογία μέ τόν Πνευματικό ή τόν μετανοούντα. Είναι τόσο γλυκύς καί κατανυκτικός στήν άνάπτυξι τού Μυστηρίου πφί μετανοίας καί έξομολογήσεως, ώστε καί τούς άδιάφορους νά διεγείρη πρός μετάνοια.

 Ή καρποφορία τού «Έξομολογηταρίου» ύπήρξε πάρα πολύ άποτελεσματική. Όπως άναφέρει ό βιογράφος του Εύθύμιος «Όλοι οί πληγωμένοι άπό τίς άμαρτίες άφηναν τούς Αρχιερείς καί Πνευματικούς καί έτρεχαν στόν ρακενδύτη Νικόδημο, γιά νά βρούν τήν θεραπεία τους καί παραμυθία τών θλίψεών τους· όχι μόνον άπό τά Μοναστήρια καί τίς Σκήτες καί τά Κελλιά, άλλά καί πολλοί χριστιανοί έρχονταν άπό διάφορα μέρη γιά νά δούν καί παρηγορηθούν στίς θλίψεις τους άπό τόν Νικόδημο...».

    Ή συναναστροφή του μέ πλήθη άμαρτωλών όλων τών τάξεων άνέδειξε τόν Όσιο πνευματικό καθοδηγητή καί ιατρό μοναδικό. Πόσο έμπειρος ήταν! Γνώριζε, μέ τήν χάρι τού Θεού, όλες τίς λεπτομέρειες τής άμαρτίας, όπως καί οί Άγιοι Πατέρες. Προλάμβανε τά μεγάλα μέ τήν θεραπεία τών κινήσεων τής άμαρτίας, άνέλυε τά αίτια, ευρισκε τίς πηγές τών παθών. Είναι ένας μοναδικός λαϊκός Πνευματικός Έξομολόγος. Είναι ενήμερος σέ όλα τά είδη καί τούς τρόπους θεραπείας. Φιλάνθρωπος, αύστηρός, έπιεικής, πότε συγχωρεί, πότε δεσμεύει, πάντα μέ άγάπη καί μέ διάκρισι. Συνεδύαζε τόν Πνευματικό πατέρα μέ τόν νομομαθή τής ’Εκκλησίας, συνέπλεκε τήν άγάπη μέ τήν τέχνη. "Εχει έτοιμα στόν νού του ρητά άγιογραφικά καί Πατερικά, κατάλληλα γιά κάθε περίστασι. Οί ύποσημειώσεις του άποτελούν τό μισό βιβλίο. ’Εδώ βρίσκεται τό πέλαγος τών Κανονικών του γνώσεων. Έχει ύπ’ όψι του όλους τούς Ερμηνευτές. Τίποτε δέν τού διαφεύγει. Συνέχεια παραπέμπει στούς Ιερούς Κανόνας, ώστε μέ τό κύρος τους νά πείση τούς Πιστούς.

  

 Τό «Έξομολογητάριον» άποτελεί συλλογή τών 38 Κανόνων τού Αγίου Ίωάννου τού Νηστευτού καί τών 17 ’Επιτιμίων του, τά όποια βρίσκονταν στις Βιβλιοθήκες τών Ιερών Μονών. Τούς Κανόνες αύτούς ερμηνεύει. Περιλαμβάνει Πρόλογο, όπου καθορίζει τά καθήκοντα τών Πνευματικών καί ύποδεικνύει τούς κόπους, τούς όποίους οφείλουν νά καταβάλουν γιά τήν διάσωσι τών λογικών προβάτων. «Διά νά συμβοηθήσωμεν», λέει, «εις τόν μέγαν τούτον κόπον τών Πνευματικών, έπεμελήθημεν νά συνάξωμεν άπό διαφόρους Πατέρας τήν παρούσαν Βίβλον». Καί στρεφόμενος πρός τούς Πνευματικούς γράφει: «Δεχθήτε, λοιπόν, ώ Σεβασμιώτατοι Πνευματικοί, μετά πατρικής εύμενείας τό μικρόν τούτο Βιβλιάριον καί, άναγινώσκοντες καί βοηθούμενοι, μή παύσητε άπό τού νά δέησθε τού Θεού ύπέρ τών άμαρτωλών ψυχών έκείνων, όπου έκοπίασαν εις τούτο....Έρρωσθε».

    Ακολουθεί μεγάλης έκτάσεως διδασκαλία πρός τόν Πνευματικό γιά τά προσόντα, πού πρέπει νά έχη καί τίς άρετές. Αναπτύσσει τήν έξέτασι τού μετανοούντος μέ βάσι τίς δέκα έντολές. 'Υποδεικνύει στόν Πνευματικό, πώς νά έξετάζη τίς περιστάσεις τής τελέσεως τής άμαρτίας, τό ποιος άμάρτησε, σέ τί, γιατί, πού, πώς, πότε, πόσες φορές, ποιά ήταν ή πνευματική του κατάστασις καί ποιά ήταν ή συμπεριφορά του μετά τήν άμαρτία. Στήν συνέχεια εισέρχεται στά έσώτερα, στό έσωτερικό θέατρο τών λογισμών τού έξομολογούμενου, όπου διδάσκει τί είναι οί λογισμοί, τά είδη τους, τήν προέλευσί τους, τόν τρόπο θεραπείας τους.

    Μισούσε πάρα πολύ τήν άμαρτία, όπως φαίνεται μέσα στό παρόν βιβλίο. Σέ όλο του τό «Έξομολογητάριον» ή άγωνία του είναι νά πείση τόν χριστιανό νά μισήση τήν ά μαρτία, άλλοτε μέ τόν φόβο τής κολάσεως καί άλλοτε μέ τήν έπαγγελία τών άγαθών στήν αιωνιότητα..

    Τί ήταν ή άμαρτία γιά τόν 'Άγιο, μάς τό λέει στό «Έξομολογητάριον»: «... Όσο άπειρες είναι οί τελειότητες καί τά ιδιώματα τού Θεού καί όσα είναι τά χαρίσματα, τά φυσικά, τά ύπερφυσικά, τά κοινά, τά μερικά, τά κρυφά, τά φανερά, τά όποια έχάρισεν ό Θεός εις εσένα τόν άνθρωπον, τόσον άπειρος είναι ή κακία τής άμαρτίας σου άνθρωπε, ή όποια καταφρονεί καί ένυβρίζει ταΰτα πάντα... Έλεγε μία παρθένος, ότι άν καθ’ ϋπόθεσιν ήτο έμπροσθεν της ένα πέλαγος άπό φωτίαν καί είς τόν λιμένα τούτου νά έστέκετο μία άμαρτία θανάσιμος, έπροτίμα καλλίτερα νά πέση αύτή είς έκείνο τό πύρινον πέλαγος, παρά νά πέση είς τάς χείρας τής άμαρτίας... Όπως καί ή Μαγδαληνή Μαρία, όταν ήκουε μόνον τό όνομα τής θανάσιμου άμαρτίας, έτρεμεν όλη άπό κεφαλής έως ποδών καί έπιπτε κατά γής ώς άποθαμένη, ήτις καί έλεγεν, ότι δέν ήδυνήθη ποτέ νά καταλάβη, πώς άποτολμά ό άνθρωπος νά άμαρτήση θανασίμως».

    Στήν μεταγλώττισι τού κειμένου προσπαθήσαμε νά μήν κάνουμε έπεμβάσεις, έκτος άπό ώρισμένες περιπτώσεις, όπου κρίθηκε άναγκαΐο.

    Μέ τήν παρούσα μορφή τής Νεοελληνικής άποδόσεως τού έργου αύτού έλπίζουμε, ότι θά γίνη ένα έγκόλπιο πνευματικό γιά κάθε Πνευματικό  Έξομολόγο, άλλά καί γιά κάθε πιστό, πού έπιθυμεί τήν σωτηρία τής άθάνατης ψυχής του.

    Βενέδικτος Ιερομόναχος

    Ιερά Νέα Σκήτη Άγ. Όρους, Φεβρουάριος 2013

            

 

«ΤΟΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι  ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ ΤΗΝ ΥΙΚΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ».

    «Οσο είναι μεγάλη ή άξια τών Πνευματικών, τόσο χρειάζεται καί μεγάλο κόπο, γιά νά ένεργήται άπό αύτούς μέ ώφέλεια καί καρπό.»

    Αύτοί, ναί, έλαβαν διαδοχικά άπό τούς ιερούς καί πνευματοφόρους Αποστόλους τήν έξουσία τού δεσμείν καί λύειν τών άνθρώπων τίς άμαρτίες, σύμφωνα μέ τήν άπόφασι τού Κυρίου· «Άν τινων άφήτε τάς άμαρτίας, άφίενται αύτοΐς· άν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ίωάν. 20,23)· τό όποίο είναι γνώρισμα μόνο τού Θεού. Διότι λέει«Τίς δύναται άφιέναι άμαρτίας, εί μή είς ό Θεός;» (Μάρκ. 2,7)· άλλά πρέπει νά κοπιάσουν καί αύτοί, γιά νά μάθουν ποιές άμαρτίες πρέπει νά λύνουν καί ποιές νά δένουν, όπως είπε πρός τόν Κλή μέντα ό Κορυφαίος Πέτρος· «Θά δέσης, όσα πρέπει νά δεθούν καί θά λύσης έκείνα, πού πρέπει νά λυθούν». Αύτοί, άφού γίνονται μεσίτες μεταξύ Θεού καί άνθρώπων, καταλλάττουν, δηλαδή συμφιλιώνουν τούς άνθρώπους μέ τόν Θεό, άλλά πρέπει αύτοί καί μέ άκρίβεια νά γνωρίζουν τόν λογαριασμό καί τήν επιστήμη τής παρόμοιας συμφιλιώσεως, όπως είπε ό μακάριος Παύλος «Ό Θεός ήταν αύτός, πού στό πρόσωπο τού Χριστού συμφιλίωσε τόν κόσμο μαζί του ... καί άνέθεσε σέ έμάς νά άναγγείλουμε τό γεγονός τής συμφιλιώσεως» (Β' Κορινθ. 5,19). Αύτοί είναι οί ιατροί έκείνοι καί ξενοδόχοι, τούς όποίους τοποθέτησε ό Κύριος, σύμφωνα μέ τήν παραβολή τού Εύαγγελίου, στό ξενοδοχείο τής ’Εκκλησίας, γιά νά φροντίζουν τούς άσθενείς, δηλαδή τούς άμαρτωλούς έκείνους, πού πληγώνονται άπό τούς νοητούς ληστές δαίμονες. Άλλά πρέπει καί νά γνωρίζουν ποιές πληγές πρέπει νά καίνε, ποιές νά κόβουν καί σέ ποιές νά τοποθετούν έμπλαστρα καί σέ ποιές νά χύνουν τό κρασί καί τήν αύστηρότητα καί σέ ποιούς νά χρησιμοποιούν τό λάδι καί τήν πραότητα.

     Πράγματι, στούς Πνευματικούς δόθηκε τό χάρισμα νά είναι κριτές, κρίνοντας τόν χριστώνυμο λαό τού Κυρίου· άλλά σ’ αύτούς δόθηκε καί τό νά έξετάζουν μέ μεγάλη έπιμέλεια, γιά νά βρίσκουν τήν άλήθεια καί τό δίκαιο, πού είναι κρυμμένες στίς παρόμοιες κρίσεις, γιά νά μή τύχη καί κάνουν άδικη κρίσι γιά φιλοπροσωπία ή άγνοια ή κάποιο άλλο πάθος καί γιά νά έκπληρώνεται σ’ αύτούς έκέϊνο, πού είπε ό θείος Παϋλος· «Ό πνευματικός όλα τά καταλαβαίνει, αύτόν όμως άπό έκείνους πού δέν έχουν τό Πνεΰμα, κανένας δέν τόν καταλαβαίνα» (Α Κορινθ. 2,15).

     Σ’ αύτούς δόθηκε: τό νά είναι  όμοιοι μέ τούς κυνηγούς, όπως πολύ σωστά τούς όνομάζα ό Προφήτης Ιερεμίας· «Καί μετά άπό αύτά θά σταλώ τούς κυνηγούς καί θά τούς κυνηγήσουν... άκόμη καί άπό τίς σχισμές τών βράχων» (Ίερ. 16,16)· καί μέ τούς ίερέΐς τού παλαιού νόμου, πού καθάριζαν τούς λεπρούς· «Πηγαίνετε καί δείξτε τούς έαυτούς σας στούς Ιερείς» (Λουκ. 17,14)· άλλά σ’ αύτούς δόθηκε νά ξέρουν καί χιλιάδες τέχνες καί νά κάνουν κόπους μεγάλους, γιά νά μπορέσουν νά κυνηγήσουν μέσα άπό τά δάση καί τούς λόγγους τής άμαρτίας τούς δυστυχείς άμαρτωλούς καί νά προσέχουν πολύ, γιά νά διακρίνουν ποιά λέπρα, δηλαδή άμαρτία, dvai θανάσιμη καί ποιά συγγνωστή, ποιά μερική καί ποιά καθόλου, ποιά dvai στήν έπκράναα καί ποιά ριζωμένη στό βάθος.

 Καί, γιά νά μιλήσω μέ συντομία, οί Πνευματικοί ώρίσθηκαν ποιμένες καί βοσκοί έπάνω στά λογικά πρόβατα τού Χριστού άλλ’ είναι άνόγκη καί νά χύνουν πολλούς ίδρωτες, άνεβαίνοντας στά όρη, κατεβαίνοντας στά λαγκάδια, τρέχοντας καί ζητώντας έδώ καί έκεί, γιά νά βρούν τό πλανεμένο πρόβατο, τόν άμαρτωλό, πού είναι θηριάλωτος άπό τόν διάβολο, καί βρίσκοντάς το νά τό σηκώνουν στόν ώμο τους καί νά τό προσφέρουν σωσμένο στόν άρχιποίμενα Χριστό, ώς δώρο πολύτιμο, σύμφωνα μέ τό «Όλοι, όσοι είναι γύρω του, θά τού προσφέρουν δώρα» (Ψαλμ. 75,12).

    Γι’ αύτό καί έμείς, γιά νά συμβοηθήσουμε σ’ αύτόν τόν μεγάλο κόπο τών Πνευματικών, φροντίσαμε νά συγκεντρώσουμε άπό διαφόρους Διδασκάλους τήν παρούσα σύντομη, άλλά συγχρόνως καί πρακτική Διδασκαλία, καί διά μέσου αύτής νά εύκολύνουμε οπωσδήποτε τήν δυσκολία, πού αύτοί δοκιμάζουν στό έργο τού πνευματικού τους έπαγγέλματος, άφού προσθέσαμε καί τούς Κανόνες τού Αγίου Ίωάννου τού Νηστευτού, έξηγημένους μέ άκρίβεια καί μερικά άλλα, γιά νά κανονίζουν σύμφωνα μέ αύτούς τούς μετανοούντες.

    Δεχθήτε λοιπόν, ώ σεβασμιώτατοι Πνευματικοί, μέ πατρική εύμένεια τό μικρό αύτό Βιβλιάριο καί διαβάζοντάς το καί βοηθούμενοι, μή παύσετε νά παρακαλήτε τόν Θεό γιά τίς άμαρτωλές έκείνες ψυχές, πού κόπιασαν γιά τήν συλλογή καί σύνθεσι καί τήν έκδοσί του «πρός κοινήν ώφέλειαν τού Χριστωνύμου λαού».

    Υγιαίνετε!

    Ό έλάχιστος Νικόδημος Μοναχός

      Αδελφοί , έάν καί προληφθή άνθρωπος εν τινι παραπτώματι, ύμείς οί Πνευματικοί καταρτίζετε τόν τοιούτον έν πνεύματι πραότητος» (Γaλ. 6,1).

Περιεχόμενα

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ   13

«ΤΟΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι  ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ ΤΗΝ ΥΙΚΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ».            16

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ     21

Διδασκαλία σύντομη καί πρακτική πρός τόν Πνευματικό, συγκετρωμένη άπό διάφορους.   21

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α'.        21

Τί πρέπει νά έχη κάποιος πρίν νά γίνη Πνευματικός. Καί πρώτα ή άρετή τού Πνευματικού. 21

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'          22

Ή γνώσι τού Πνευματικού. Καί πρώτο ή γνώσι τών θείων Γραφών, Δογμάτων καί Ιερών Κανόνων.         22

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'       23

Τά θανάσιμα, τά συγγνωστά καί τά τής έλλείψεως άμαρτήματα.       23

Τά θανάσιμα.   23

Τά συγγνωστά *  (Σημείωσις Συντάκτου)       23

Ή έλλειψις τών άμαρτιών.      24

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ'          25

Περί τών δέκα ’Εντολών.       25

Περί τής Α' ’Εντολής. 25

Περί τής Β' Εντολής.   26

Περί τής Γ' ’Εντολής.  26

Περί τής Δ' Εντολής.   26

Περί τής Ε' ’Εντολής.  26

Περί τής ΣΤ' ’Εντολής.            27

Περί τής Ζ' Εντολής.   27

Περί τής Η' Εντολής.  27

Περί τής Θ' Εντολής.  27

Περί τής I' Εντολής.    28

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε'          28

Οί περιστάσεις τής άμαρτίας.  28

Περί τού Τίς.   28

Περί τού Τί      29

Περί τού Διατί.            29

Περί τού Τρόπου.        30

Περί τού Καιρού.        30

Περί τού Τόπου.          30

Περί τού Πόσες φορές.           30

Περί τών πρό τής άμαρτίας καί μετά τήν άμαρτία.      30

ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΣΤ'     31

Περί Λογισμών.          31

Πόσων ειδών είναι οί λογισμοί.         31

Ποιοι είναι καί πώς διορθώνονται οί μάταιοι λογισμοί.          32

Άπό πόσες αιτίες γεννιώνται οί κακοί λογισμοί.         32

Πόσες καί ποιές είναι οί έσωτερικές αιτίες τών κακών λογισμών.     33

Πόσες καί ποιές είναι οί Ίατρείες τών κακών λογισμών.       34

Πόσες είναι οί έσωτερικές θεραπείες τών κακών λογισμών. 35

Α'. θεραπεία τών κακών λογισμών· ή Προσευχή καί μάλιστα ή νοερά.        36

Β'. θεραπεία τών κακών λογισμών, ή Άντίρρησις.     37

Γ'. Θεραπεία τών κακών λογισμών, ή Καταφρόνησις.           38

Πόσο βλαβερό είναι οί κακοί λογισμοί καί πόσο ώφέλιμη ή θεραπεία τους. 39

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ'          40

Τό Μυστήριο τής Μετανοίας.  40

Β    ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'            40

Περί τής ένεργούσης Ίερωσύνης καί άδειας τού μέλλοντος γενέσθαι Πνευματικού.            40

ΚΕΦΑΛΑΙΟ θ'          41

Τί πρέπει νά μεταχειρίζεται κανείς, άφού γίνη Πνευματικός  41

Συμβουλή τού Πνευματικού πρός τόν μετανοούντα πρό τής έξομολογήσεως.          41

Ό Πνευματικός κυρίως δέν πρέπει νά έρωτά. 42

Πώς πρέπει νά κάνη άκούγοντας τίς άμαρτίες ό Πνευματικός.           42

Ποιούς καί πώς πρέπει νά έρωτά ό Πνευματικός.      43

Πώς πρέπει νά φέρεται ό Πνευματικός μέ τούς ντροπαλούς. 43

Ποιούς πρέπει νά έλέγχη ό Πνευματικός καί πότε καί πώς.   43

Πώς πρέπει νά οίκονομή ό Πνευματικός έκείνους πού έχουν λογισμούς βλασφημίας καί άπορίας. 44

Ποιών πρέπει νά άναβάλλη τήν έξομολόγησι.            44

Δέν πρέπει νά έξομολογή ό Πνευματικός τούς συναίτιους τής ίδιας άμαρτίας.          45

Πώς πρέπει νά έξετάζη ό Πνευματικός όσους πρόκειται νά ίερωθούν.         45

Πώς πρέπει νά συμπεριφέρεται ό Πνευματικός στούς άφωρισμένους.          45

Πώς πρέπει νά οίκονομή όσους έχουν ταξίματα.        46

Πώς νά συμβουλεύη ό Πνευματικός πόρνους, μοιχούς, όμοφυλοφίλους καί τούς πεσόντας είς άκατανόμαστα πάθη.   46

Πώς νά οίκονομή τούς Μοναχούς.      46

Πώς νά οίκονομή τούς άμαρτήσαντας Ιερωμένους.   47

Πώς νά συμπεριφέρεται στούς άσθενείς ό Πνευματικός.       47

Ό Πνευματικός πρέπει νά έξομολογή μέ άργοπορία. 48

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ'          49

Πώς πρέπει νά κανονίζη ό Πνευματικός.        49

Ό Πνευματικός πρέπει νά κανονίζη σύμφωνα μέ τόν Νηστευτή.      49

Πώς οίκονομείται ό μετανοών, όταν έχη πολλές άμαρτίες.    49

Πότε μεταλαμβάνει αύτός πού έχει Κανόνα.  49

Ό Κανόνας είναι διπλός.         49

Ό Κανόνας πρέπει νά δίνεται έναντίον στά ένάντια.   50

Πώς κανονίζονται οί βλάσφημοι καί έπίορκοι.           50

Πώς κανονίζονται οί κλέπτες καί άδικητές.    50

Πώς κανονίζονται οί πόρνοι, μοιχοί καί όσοι πέφτουν σέ άκατανόμαστα πάθη.        50

Πώς κανονίζονται οι κατήγοροι καί μνησίκακοι.        51

Πώς κανονίζονται οί φονείς.   51

Συμβουλή πρός τόν μετανοούντα γιά νά δεχθή καί τήν άποχή τής Κοινωνίας.           52

Πώς κανονίζονται οΐ άσθενείς καί ύπέργηροι.            53

Όσοι δέν δέχονται τόν Κανόνα καί τήν άποχή τής Κοινωνίας, άποβάλλονται.           53

Πώς οίκονομούνται οί παντρεμένες γυναίκες καί αύτές πού έχουν συγγενείς.          53

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ’    54

Περί τής συγχωρητικής Εύχής.           54

Πρέπει νά χειροθετή ό Πνευματικός τούς μετανοούντες.       54

Τελευταία συμβουλή τού Πνευματικού πρός τόν μετανοούντα.        55

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ'        55

Δέν πρέπει νά φανερώνη τίς άμαρτίες ό Πνευματικός.           55

Επίλογος.        56

ΕΙΔΗΣΙΣ         58

Πώς πρέπει ό Πνευματικός νά ρωτά τούς έξομολογουμένους στά κυριώτερα άμαρτήματα, σύμφωνα μέ τίς δέκα Έντολές.          58

Στήν συνέχεια ρωτάς στήν Β' Έντολή τά έξής κυριώτερα.     59

Έπειτα τόν ρωτάς στήν Γ' Έντολή τά έξής  κυριώτερα.          60

Κατόπιν τόν ρωτάς στήν Δ' Έντολή τά έξής κυριώτερα·        60

Κατόπιν τόν ρωτάς στήν Ε' Έντολή τά έξής                            κυριώτερα.      61

Έπειτα τόν ρωτάς στήν ΣΤ' Έντολή τά έξής κυριώτερα.         62

Κατόπιν τόν ρωτάς στήν Ζ' Έντολή τά έξής κυριώτερα.         62

Έπειτα τόν ρωτάς στήν Η' Έντολή τά έξής κυριώτερα.          63

Έπειτα ρωτάς στήν Θ' Έντολή τά έξής κυριώτερα.     64

Στήν συνέχεια τόν ρωτάς στήν I' Έντολή τά έξής κυριώτερα.            64

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ     66

Περί τού Αγίου Ίωάννου τού Νηστευτού.      66

Οί Κανόνες τού Αγίου Ίωάννου τού Νηστευτού μέ τίς Ερμηνείες τους.       67

ΚΑΝΩΝ Α' Ή Απολογία       67

ΚΑΝΩΝ Β'     68

ΚΑΝΩΝ Γ’     68

ΚΑΝΩΝ Δ'.    68

ΚΑΝΩΝ Ε'     69

ΚΑΝΩΝ ΣΤ'   69

ΚΑΝΩΝ Ζ'     69

ΚΑΝΩΝ Η’    70

ΚΑΝΩΝ Θ'    70

ΚΑΝΩΝ Ι’     70

ΚΑΝΩΝ ΙΑ'   71

ΚΑΝΩΝ ΙΒ'   71

ΚΑΝΩΝ ΙΓ'    71

ΚΑΝΩΝ ΙΔ'   71

ΚΑΝΩΝ ΙΕ'   72

ΚΑΝΩΝ ΙΣΤ' 72

ΚΑΝΩΝ ΙΖ'   72

ΚΑΝΩΝ ΙΗ'   73

ΚΑΝΩΝ ΙΘ'   74

ΚΑΝΩΝ Κ'    74

ΚΑΝΩΝ ΚΑ' 74

ΚΑΝΩΝ ΚΒ'  75

ΚΑΝΩΝ ΚΓ'  75

ΚΑΝΩΝ ΚΔ'  75

ΚΑΝΩΝ ΚΕ'  75

ΚΑΝΩΝ ΚΣΤ’           76

ΚΑΝΩΝ ΚΖ'  76

ΚΑΝΩΝ ΚΗ' 76

ΚΑΝΩΝ Κθ’  77

ΚΑΝΩΝ Λ'    77

ΚΑΝΩΝ ΛΑ' 77

ΚΑΝΩΝ ΛΒ'  77

ΚΑΝΩΝ ΛΓ'  78

ΚΑΝΩΝ ΛΔ'  78

ΚΑΝΩΝ ΛΕ'  79

ΜΕΡΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ     ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΤΕΥΤΟΥ      81

Γιά όσους άρνήθηκαν τόν Χριστό.      81

Γιά τούς πίπτοντας σέ άκατανόμαστα πάθη.   81

Οί δίγαμοι καί τρίγαμοι.          82

Γιά Γάμο πού έγινε μεταξύ όρθοδόξου μέ αιρετικό.  82

Ποίων οί προσφορές δέν γίνονται δεκτές.      82

Ή Νηστεία τής Τετάρτης καί τής Παρασκευής.          83

Δέν πρέπει νά παίρνη κανείς τόκους, δηλαδή κέρδη. 84

Περί τών Ιερωμένων, τών Μοναχών καί τών Μοναζουσών, άν παντρευθούν μετά τήν χειροτονία καί τό σχήμα τών Μοναχών. 86

Τό σχήμα τών Μοναχών καί τά ένδύματά τους.         88

Οί Μοναχοί καί οί Ιερομόναχοι πρέπει νά παραμένουν στά Μοναστήρια τους καί όχι νά βρίσκωνται στόν κόσμο, έκκλησιαστικά καί πολιτικά πράγματα έξασκώντας.  92

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ          93

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α’      99

Συμβουλή σύντομη καί γλαφυρή πρός τόν Μετανοούντα.     99

Πώς πρέπει νά προετοιμάζεται κάθε ένας, όταν πρόκειται νά έξομολογηθή.  Τί είναι ή μετάνοια;    99

Πόσα είναι τά μέρη τής Μετανοίας.    99

Τί είναι ή Συντριβή.     99

Τί είναι ή Έπιτριβή.     99

Ή έξομολόγησις πρέπει νά γίνεται στούς έμπειρότερους Πνευματικούς.      100

Πώς νά έρευνα κανείς τήν συνείδησί του.      100

Τρεις βλάβες προξενεί ή άμαρτία στόν θεό.   101

Τρεις βλάβες προξενεί ή άμαρτία στόν άμαρτωλό.     102

Ή γιά τά πρόσκαιρα άγαθά λύπη είναι άνωφελής.      104

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'       104

Πώς πρέπει νά έξομολογήται ό άμαρτωλός.   104

Τί είναι ή Έξομολόγησις.        105

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά είναι θεληματική.           105

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά είναι κατανυκτική.          105

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά είναι κατηγορητική.        105

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά είναι εύθεία.       106

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά γίνεται χωρίς ντροπή.     106

Οΐ άμαρτίες πρέπει νά φανερωθούν ή έδώ ή έκεί.      107

Άν μείνη άνεξομολόγητη μία μόνη άμαρτία, μένουν άσυγχώρητες καί οί ύπόλοιπες.           107

Ή Έξομολόγησις πρέπει νά είναι άποφασιστική.        107

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'       108

Πώς πρέπει νά δέχεται μέ χαρά τόν κανόνα του ό άμαρτωλός. Τί είναι ή Ίκανοποίησις.       109

Παραδείγματα έκείνων, πού κανονίσθηκαν γιά τίς άμαρτίες τους.     109

Όποιος φυλάει τόν κανόνα του, είναι τέκνο γνήσιο τής Εκκλησίας.   110

Όποιος μετανοεί, άπό μόνος του πρέπει νά ζητή περισσότερον κανόνα.       110

Ή έδώ πρόσκαιρα ή έκεί αιώνια πρέπει νά λάβη τόν κανόνα του ό άμαρτωλός.        110

Ό μετανοών πρέπει νά φυλάγη τήν άποχή τής Κοινωνίας.     110

ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ Δ'       111

Πώς νά προφυλάγεται μετά τήν έξομολόγησι ό άμαρτωλός. 111

Α' Προφυλακτικό, ή ένθύμησις τών άμαρτιών.          111

Β' Προφυλακτικό, ή άποφυγή τών αιτιών τής άμαρτίας.         112

Γ' Προφυλακτικό, ή συνεχής Έξομολόγησις, ή όποια πέντε καλά προξενεί. 113

Α' Καλό τής συνεχούς Έξομολογήσεως.        113

Β' Καλό τής συνεχούς Έξομολογήσεως.        114

Γ' Καλό τής συνεχούς Έξομολογήσεως.        114

Δ' Καλό τής συνεχούς Έξομολογήσεως.        114

Ε' Καλό τής συνεχούς Έξομολογήσεως.        115

Δ' Προφυλακτικό, ή θύμησις τών υστερινών σου.     115

Ε' Προφυλακτικό, ή γνώσις τής άμαρτίας [214]         118

Α'. Ή γνώσις τής άμαρτίας άπό τήν ίδια τήν άμαρτία  118

Β' Ή γνώσις τής άμαρτίας άπό τίς περιστάσεις.          120

Α' Περίστασις τής άμαρτίας.   120

Β' Περίστασις τής άμαρτίας.   121

Γ' Περίστασις τής άμαρτίας.    121

Δ' Περίστασις τής άμαρτίας.   122

Ε’ Περίστασις τής άμαρτίας.   122

Α' Κακό τής άμαρτίας.            122

Β' Κακό τής άμαρτίας. 123

Γ' Κακό τής άμαρτίας. 123

Δ' Κακό τής άμαρτίας. 124

Ε' Κακό τής άμαρτίας. 124

ΣΤ' Κακό τής άμαρτίας.           125

Ζ' Κακό τής άμαρτίας. 125

Γνώσις τής άμαρτίας άπό τίς τρεις παιδείες, πού έλαβε.         125

Α' Παιδεία τής άμαρτίας στούς Αγγέλους.     125

Β' Παιδεία τής άμαρτίας στούς άνθρώπους.   125

Γ' Παιδεία τής άμαρτίας στό πρόσωπο τού Ίησού Χριστού.  126

ΣΤ' Προφυλακτικό ή Προσευχή.        127

Επίλογος         128

ΛΟΓΟΣ ΨΥΧΩΦΕΛΗΣ [224]          129

Ή αύθάδεια έκείνων, πού άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα, ότι μπορούν νά έξομολογηθούν καί νά μετανοήσουν.            129

Πρόλογος.       129

ΜΕΡΟΣ Α'      129

ΜΕΡΟΣ Β'      132

Ποιές ζημίες προξενούν στή σωτηρία τους έκείνοι, πού άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα, ότι θά έξομολογηθούν καί θά μετανοήσουν.         132

Δεύτερη ζημία έκείνων, πού άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα τής μετανοίας, είναι ή ύπερβολική ποιότητα τών άμαρτιών.        133

Τρίτη ζημία έκείνων, πού άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα τής μετανοίας, είναι ή καταφρόνησις, ή καύχησις, ή άμετανοησία καί ή άρνησις.    133

ΜΕΡΟΣ Γ'       136

Ή Ιατρεία όσων άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα, ότι θά έξομολογηθούν καί θά μετανοήσουν.   136

Β’ θεραπεία έκείνων πού άμαρτάνουν μέ τήν έλπίδα τής μετανοίας, είναι ή γνώσις τής άληθινής μετανοίας καί τών άποτελεσμάτων της.         136

Ή έξομολόγησις πρέπει νά έχη πόνο. 137

Ό πόνος πρέπει νά είναι δυνατός.       137

Ό πόνος πρέπει νά είναι μεγάλος καί τέλειος. 138

Ό πόνος πρέπει νά είναι ύπερφυσικός.           138

Ό πόνος τής καρδιάς είναι συστατικό τής μετάνοιας.  139

Ό πόνος καί ή συντριβή είναι κυρίως χάρισμα τού Θεού.      140

Ή έξομολόγησις δέν έξαλείφει τίς κακές κλίσεις τής καρδιάς.           142

Πόσα πρέπει νά κάμνη κάποιος μετά τήν έξομολόγησι.         142

Ή άληθινή μετάνοια χρειάζεται τέσσερα πράγματα.  143

Πώς φανερώνονται άπό τήν Γραφή οί κακές κλίσεις τής καρδιάς.     144

Αύτοί πού μετανοούν στό τέλος τής ζωής τους, είναι σάν τούς άσθενείς, πού μόλις σηκώθηκαν άπό τήν άσθένεια.            145

Άπό πόσα προξενείται ό πόνος καί ή συντριβή.          145

Ό πόνος τής καρδιάς πρέπει νά είναι παντοτινός.        146

Γιά ποιά αίτια πρέπει νά είναι ό πόνος παντοτινός.     146

Ή μετάνοια δέν έξαλείφει τά ίχνη καί τά σημάδια τής άμαρτίας.        147

Πόσα καλά προξενεί ό πόνος τής καρδιάς.     148

Άλλη πρέπει νά είναι ή ζωή καί ή διατροφή αύτών, πού μετανοούν καί είναι ύπεύθυνοι καί άλλη έκείνων, πού είναι άνεύθυνοι           149

Πόσα καί ποιά είναι τά σημεία τής άληθινής συγχωρήσεως τών άμαρτιών άπό τόν Θεό.     150

Πώς έρμηνεύεται τό «πίπτ' έγειραι», δηλαδή, τό πέσε καί σήκω.      152

Ιστορία φοβερή           153

            160

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ        161

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B
Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: