32.Τῇ προτέρᾳ συνάξει ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ συναχθεὶς μετὰ τοῦ ἐπισκόπου

ΤΟΜΟΣ 51

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ.

32.Τῇ προτέρᾳ συνάξει ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῇ καινῇ συναχθεὶς μετὰ τοῦ ἐπισκόπου, ταύτην ἐν τῇ παλαιᾷ εἶπεν εἰς τὴν περικοπὴν τοῦ Ἀποστόλου· "Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην·" καὶ δείκνυσιν, ὅτι οὐκ ἀντίστασις ἦν, ἀλλ' οἰκονομία τὰ γινόμενα

.αʹ. Μίαν ὑμῶν ἀπελείφθην  ἡμέραν, καὶ ὡς ἐνιαυτὸν ὁλόκληρον ὑμῶν χωρισθεὶς, οὕτως  ἀσχάλλων  καὶ ἀλύων  διετέλουν.  Καὶ ὅτι  ἀληθῆ  ταῦτα,  ἴστε ἐξ ὧν  καὶ ὑμεῖς ἐπάθετε.  Καθάπερ γὰρ παῖς ὑπομάζιος  τῆς μητρικῆς  θηλῆς  ἀποσπασθεὶς, ὅπουπερ ἂν ἀπενεχθῇ,  πυκνὰ  περιστρέφεται,  περιβλεπόμενος  τὴν  ἑαυτοῦ μητέρα· οὕτω  δὴ κἀγὼ τῶν  κόλπων  τῶν  μητρικῶν  ἀπενεχθεὶς  ποῤῥωτέρω, πυκνὰ  περιεσκόπουν, παν ταχοῦ τὴν ἁγίαν ὑμῶν  ἐπιζητῶν  σύνοδον. Πλὴν ἀλλ' εἶχον  ἱκανὴν  τούτων  παραμυθίαν,  τῷ πατρὶ φιλο στόργῳ πειθόμενος ταῦτα πάσχειν, καὶ ὁ τῆς ὑπα κοῆς μισθὸς τὴν ἀκηδίαν τὴν ἐπὶ τῷ ξενισμῷ γινο μένην ἀπεῖργε. Τοῦτο γὰρ ἐμοὶ καὶ διαδήματος παντὸς λαμπρότερον, καὶ στεφάνου σεμνότερον, τὸ παν ταχοῦ μετὰ τοῦ γεγεννηκότος περιάγεσθαι·  τοῦτο  ἐμοὶ  καὶ  κόσμος, καὶ  ἀσφάλεια·  κόσμος μὲν,  ὅτι  οὕ  τως  αὐτὸν ἐχειρωσάμην, καὶ πρὸς τὸν ἔρωτα ἐπεσπα σάμην τὸν ἐμὸν, ὡς μηδαμοῦ μηδέποτε ἀνέχεσθαι  χωρὶς  τοῦ  παιδὸς  φαίνεσθαι·  ἀσφάλεια  δὲ, ὅτι  παρὼν  καὶ  ἀγωνιζόμενον βλέπων, πάντως καὶ τὴν παρὰ τῶν εὐχῶν συμμαχίαν ἡμῖν παρέξει. Καὶ καθάπερ πλοῖον κυβερνητῶν χεῖρες, καὶ οἴακες, καὶ ζεφύρου πνοαὶ μετὰ ἀσφαλείας εἰς λιμένα παραπέμπουσιν· οὕτω δὴ καὶ ἡ εὔνοια τούτου, καὶ ἡ ἀγάπη, καὶ ἡ τῶν εὐχῶν βοήθεια, καὶ ζεφύρου καὶ κυβερνήτου  κρεῖτ τον καὶ τῶν  οἰάκων  κατευθύνει  τὸν λόγον  ἡμῶν. Ἐμὲ δὲ πρὸς τούτοις  κἀκεῖνο  παρεμυθεῖτο,  τὸ λαμπρᾶς ὑμᾶς ἀπολαῦσαι τότε τραπέζης, καὶ φιλότιμον  καὶ πολυτελῆ  τὸν ἑστιάτορα σχεῖν. Ἔγνωμεν δὲ τοῦτο οὐκ ἐξ ἀκοῆς μόνον,  ἀλλὰ  καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς πείρας. Καὶ γὰρ ἦσαν οἱ διακομίζοντες  ἡμῖν  τὰ εἰρημένα, καὶ ἀπὸ τῶν λειψάνων ὁλόκληρον τὴν εὐωχίαν ἐστο χασάμεθα.

Ἐπῄνεσα  μὲν  οὖν  τὸν  ἑστιάσαντα,  καὶ  ἐθαύμασα  τῆς  πολυτελείας   καὶ  τοῦ πλούτου· ἐμακά ρισα δὲ καὶ ὑμᾶς τῆς εὐνοίας,  καὶ τῆς ἀκριβείας, ὅτι μετὰ τοσαύτης φυλακῆς τὰ εἰρημένα κατέχετε, ὡς καὶ ἑτέρῳ διακομίσαι. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην προθύμως διαλεγόμεθα. Ὁ γὰρ καταβάλλων  ἐνταῦθα τὰ σπέρματα, οὐ ῥίπτει αὐτὰ παρὰ τὴν ὁδὸν, οὐδὲ εἰς τὰς ἀκάνθας  ἐκχεῖ, οὐδὲ ἐπὶ τὴν πέτραν σπείρει· οὕτω λιπαρὰ καὶ βα θύγειος ὑμῶν ἐστιν ἡ ἄρουρα, καὶ πάντα εἰς τοὺς οἰκείους δεχομένη κόλπους, πολυπλασιάζει  τὰ σπέρ ματα. Ἀλλ' εἴπερ ποτὲ προθυμίαν  μοι παρέσχετε καὶ πολλὴν  σπουδὴν  ἐπὶ  τὴν  ἀκρόασιν,  ὥσπερ  οὖν  ἀεὶ  παρεσχήκατε,  ταύτην  αἰτῶ  καὶ τήμερον ἐμοὶ δοῦναι τὴν χάριν. Οὐδὲ μὲν ὑπὲρ τῶν τυχόντων ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος, ἀλλ' ὑπὲρ μεγάλων  πραγμάτων.  ∆ιόπερ ὀφθαλμῶν  δέομαι πανταχόθεν  ὀξὺ βλεπόντων,  δια νοίας διεγηγερμένης, διανεστηκότος φρονήματος, συντεταμένων λογισμῶν, ψυχῆς ἀγρύπνου  καὶ ἐγρη γορυίας. Καὶ γὰρ ἠκούσατε τοῦ ἀναγνώσματος  πάν τες τοῦ ἀποστολικοῦ· καὶ εἴ τις ὀξέως προσέσχε τοῖς ἀναγνωσθεῖσιν,  οἶδεν  ὅτι μεγάλοι  ἡμῖν ἀγῶνες καὶ ἱδρῶτες πρόκεινται τήμερον. Ὅτε γὰρ ἦλθε Πέ τρος, φησὶν, εἰς Ἀντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην.

βʹ. Ἆρα οὖν οὐ θορυβεῖ ἕκαστον τῶν ἀκουόντων τοῦτο, ὅτι Παῦλος ἀντέστη τῷ Πέτρῳ, ὅτι οἱ στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας συγκρούονται καὶ ἀλλήλοις προσπίπτουσι; Στῦλοι γὰρ ὄντως  εἰσὶν οὗτοι, τὴν ὀροφὴν  τῆς πίστεως ἀνέχοντες  καὶ διαβαστάζοντες, καὶ στῦλοι, καὶ πρό βολοι, καὶ ὀφθαλμοὶ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ πηγαὶ τῶν ἀγαθῶν, καὶ θησαυροὶ, καὶ λιμένες, καὶ πᾶν ὅπερ ἂν εἴποι τις, οὐδέπω τῆς ἀξίας αὐτῶν ἐφίξεται· ἀλλ' ὅσῳπερ ἂν ᾖ μεγάλα αὐτῶν  τὰ ἐγκώ μια, τοσούτῳ πλείων ἡμῖν ὁ ἀγών. ∆ιανάστητε τοίνυν· ὑπὲρ πατέρων γὰρ ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος, ὥστε ἀποκρού σασθαι τὰ κατ' ἐκείνων  φερόμενα  ἐγκλήματα  παρὰ τῶν ἔξωθεν, καὶ τῶν τῆς πίστεως ἀλλοτρίων.  Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν,  κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην,  ὅτι κατεγνωσμένος  ἦν. Εἶτα καὶ ἡ αἰτία τῆς καταγνώσεως·  Πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν  τινας ἀπὸ Ἰακώβου, μετὰ τῶν ἐθνῶν  συνήσθιεν· ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλε καὶ ἀφώριζεν  ἑαυτὸν, φοβού μενος τοὺς ἐκ περιτομῆς. Καὶ συνανεκρίθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι· ὥστε καὶ Βαρνάβας συναπήχθη  αὐτῶν  τῇ ὑποκρίσει. Ἀλλ'  ὅτε εἶδον, ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐ αγγελίου, εἶπον τῷ Πέτρῳ ἔμπροσθεν πάντων. Καὶ ἄνω λέγει, ὅτι Κατὰ πρόσωπον· καὶ ἐνταῦθα,  Ἔμπροσθεν πάντων.  Παρατηρεῖτε τοῦτο, τὸ εἰπεῖν, Ἔμπροσθεν πάντων.  Εἰ σὺ, Ἰουδαῖος ὑπάρχων. ἐθνικῶς ζῇς, καὶ οὐχὶ Ἰουδαϊκῶς, τί καὶ τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις ἰουδαΐζειν; Τάχα ἐπῃνέσατε τὸν Παῦλον  τῆς παῤῥησίας, ὅτι οὐκ ᾐδέσθη τὸ ἀξίωμα τοῦ προσ ώπου, διὰ τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου οὐκ ἠρυθρίασε τοὺς παρόντας. Ἀλλ' εἰ καὶ Παύλου ἐγκώμιον τοῦτο, ἡμετέρα δὲ αἰσχύνη γίνεται. Τί γὰρ, εἰ Παῦλος κα λῶς ἐποίησεν; Ἀλλ' ὁ Πέτρος κακῶς, εἴ γε οὐκ ὠρθοπόδει. Τί οὖν ἐμοὶ τὸ ὄφελος,  ὅταν  τῆς ξυνωρίδος  θάτερος ἵππος  χωλεύῃ;  Οὐ γὰρ πρὸς Παῦλόν μοι νῦν  ὁ λόγος, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἔξωθεν. ∆ιὰ τοῦτο καὶ παρα καλῶ προσέχειν. Καὶ γὰρ αὔξω τὴν κατηγορίαν, καὶ μείζονα ποιῶ, ἵνα ἐπιτείνω  ὑμῶν τὴν σπουδήν. Ὁ γὰρ ἀγωνιῶν  νήφει, καὶ ὁ δεδοικὼς  ὑπὲρ πατρὸς, προσέχει· ὁ ἀκούων  τῆς κατηγορίας, ἐπιθυμεῖ  δέ ξασθαι τὴν ἀπολογίαν.Ἂν τοίνυν  ἄρξωμαι αὔξειν τὴν κατηγορίαν, μὴ ἀπὸ γνώμης  τῆς ἐμῆς νομίσητε εἶναι τὰ λεγόμενα. Βαθύνω γὰρ ὑμῶν τῷ λόγῳ τὴν διάνοιαν, διασκάπτω τὸν νοῦν, ἵνα ἐν τῷ βάθει τὰ νοήματα καταθέμενος, ἄσυλον αὐτῶν  ἐργά σωμαι τὴν φυλακήν.  Ἀλλὰ καὶ τῆς πόλεως ὑμῶν ἐγκώμιον τὰ ῥηθησόμενα. Αὕτη γὰρ τὸν ἀγῶνα ἐδέ ξατο, αὕτη τὴν μάχην, μᾶλλον δὲ οὐ τὴν μάχην, ἀλλὰ τὴν δοκοῦσαν μὲν εἶναι μάχην, πάσης δὲ εἰρήνης γενομένην  χρησιμωτέραν. Οὐ γὰρ οὕτως ἡμῶν τὰ μέλη πρὸς ἄλληλα συνέσφιγκται ταῖς τῶν νεύρων περιβολαῖς, ὡς οἱ ἀπόστολοι πρὸς ἀλλήλους  ἦσαν συν δεδεμένοι τοῖς τῆς ἀγάπης δεσμοῖς.

γʹ. Ἐπῃνέσατε τὸν  Παῦλον; Ἀκούσατε τοίνυν  πῶς  κατηγορία  ἐστὶ Παύλου τὰ εἰρημένα, ἂν μὴ τὸν ἐν αποκεκρυμμένον  τοῖς ῥήμασι θηρεύσωμεν νοῦν.  Τί λέγεις,  ὦ Παῦλε; ἐπετίμησας Πέτρῳ, ὅτε εἶδες οὐκ ὀρθοποδοῦντα πρὸς τὴν ἀλήθειαν  τοῦ Εὐαγγελίου;  Καλῶς.  Τίνος  οὖν  ἕνεκεν   Κατὰ  πρόσωπον;  τίνος  ἕνεκεν   Ἔμπροσθεν πάντων;  οὐκ  ἔδει  ἀμάρτυρον  γίνεσθαι  τὸν  ἔλεγχον;  Σὺ δὲ  πῶς  δημοσιεύεις  τὸ  δι καστήριον, καὶ πολλοὺς  τῆς κατηγορίας  μάρτυρας ποιεῖς; καὶ τίς οὐκ ἂν εἴποι, ὅτι ἐξ ἀπεχθείας  τοῦτο ποιεῖς, καὶ φθόνου, καὶ φιλονεικίας;  οὐ σὺ ἦσθα ὁ λέγων,  Ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής; Τί δέ ἐστι, Τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής; Συγκαταβαί νων καὶ περιστέλλων αὐτῶν τὰ τραύματα, φησὶ, καὶ οὐκ ἀφιεὶς εἰς ἀναισχυντίαν ἐκπεσεῖν.Εἶτα  περὶ   τοὺς   μαθητὰς   οὕτω   κηδεμὼν   καὶ  φιλάνθρωπος  ὢν,   περὶ  τὸνσυναπόστολον ἀπάνθρωπος ἐγένου; Οὐκ ἤκουσας τοῦ Χριστοῦ λέγοντος, Ὅταν ἁμάρτῃ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε, ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου; Σὺ δὲ καὶ δημοσίᾳ ἐλέγχεις,  καὶ  μέγα  φρο  νεῖς  ἐπὶ  τῷ  πράγματι.  Ὅτε  γὰρ  ἦλθε  Πέτρος, φησὶν,  εἰς  Ἀντιόχειαν,  κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀν τέστην. Καὶ οὐκ ἐλέγχεις  δημοσίᾳ μόνον, ἀλλὰ καὶ, καθάπερ  ἐν  στήλῃ, τοῖς  γράμμασι τὴν  μάχην  ἐγχαράξας, ἀθάνατον  ποιεῖς  τὴν μνήμην· ἵνα μὴ οἱ τότε παρόντες μόνον, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ τὴν οἰκουμένην  οἰκοῦντες ἄνθρωποι μάθωσι διὰ τῆς ἐπιστολῆς τὸ γεγενη μένον. Οὕτω σοι ἐποίησαν οἱ ἀπόστολοι ἐν   Ἱεροσολύ   μοις,   ὅτε   ἀνῆλθες   διὰ   δεκατεσσάρων   ἐτῶν   ἀναθέσθαι   αὐτοῖς   τὸ Εὐαγγέλιον; Οὐ σὺ λέγεις, ὅτι ∆ιὰ δεκατεσ σάρων ἐτῶν ἀνέβην, καὶ ἀνεθέμην αὐτοῖς τὸ Εὐαγγέλιον,  κατ' ἰδίαν  δὲ τοῖς  δοκοῦσί  τι  εἶναι;  Τί οὖν;  βουλόμενόν  σε κατ' ἰδίαν ἀναθέσθαι,  ἐκώλυσαν  καὶ εἰς μέσον ἤγαγον,  καὶ δῆλον  ἅπασιν  ἐποίησαν; Οὐκ ἔστιν εἰπεῖν. Εἶτα σὺ μὲν κατ' ἰδίαν ἀνατίθης, καὶ οὐδεὶς ἀντιλέγει· τὸν δὲ ἀπόστολον ἐκπομπεύεις; Ἆρα οὖν ἐκεῖ μόνον ταύτης ἀπήλαυσας τῆς εὐνοίας;  ἀλλὰ μὴν καὶ ὅτε δὲ μυριάδες τοσαῦται Ἰουδαίων ἦσαν, οὐ μετὰ τῆς αὐτῆς ἐχρήσαντό σοι σοφίας; οὐ κατ' ἰδίαν λαβόντες  σε ἔλεγον· Θεωρεῖς, ἀδελφὲ, πό σαι μυριάδες εἰσὶν Ἰουδαίων  τῶν συνεληλυθό  των, καὶ οὗτοι πάντες  ζηλωταὶ  τοῦ νόμου εἰσὶ, καὶ κατήχηνται  περὶ σοῦ, ὅτι ἀποστασίαν ἀπὸ τοῦ νόμου  διδάσκεις. Τί οὖν ἐστι; Ποίησον ὅ σοι λέγομεν.  Εἰσὶν ἄνδρες  ἐν ἡμῖν  ἔχοντες  εὐχὴν  ἐφ' ἑαυτοῖς· τούτους  λαβὼν  ξύρησαι σὺν αὐτοῖς,  καὶ ἁγνίσθητι μετ' αὐτῶν, ἵνα μάθωσιν, ὅτι ὧν κατήχηνται  περὶ σοῦ, οὐδέν ἐστιν. Εἶδες πῶς φεί  δονταί  σου τῆς  ὑπολήψεως;  πῶς  κρύπτουσί  σε τῷ  προσωπείῳ  τῆς  οἰκονομίας ἐκείνης, τῇ θυσίᾳ, τοῖς ἁγνισμοῖς  σε περιστέλλοντες;  ∆ιὰ τί μὴ τοσαύτην κηδεμονίαν ἐπεδείξω  καὶ σύ; 

δʹ. Ἀλλ' εἰ ἦν ἀληθῶς  μάχη τὰ γενόμενα  καὶ φιλο  νεικία,  εἶχεν  ἂν λόγον τὰ κατηγορήματα ταῦτα· νῦν δὲ οὐκ ἔστι μάχη, ἀλλὰ δοκεῖ μὲν εἶναι, μεγάλην δὲ καὶ τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Πέτρου σοφίαν καὶ εὔνοιαν πρὸς ἀλλήλους ἐπιδείκνυται.  Πλὴν τέως αὐτῆς τῆς δοκούσης εἶναι κατηγορίας ἀκούσωμεν. Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν,  κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην. ∆ιὰ τί; Ὅτι κατεγνωσμένος  ἦν. Καὶ τίς ὁ τρόπος τῆς καταγνώσεως;  Πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν  τινας  ἀπὸ Ἰακώβου, μετὰ τῶν  ἐθνῶν συνήσθιεν·  ὅτε  δὲ  ἦλθον,  ὑπέστελλε  καὶ  ἀφώριζεν   ἑαυτὸν,  φοβούμενος   τοὺς  ἐκ περιτομῆς. Τί λέγεις; δειλὸς ὁ Πέτρος καὶ ἄνανδρος; οὐ διὰ τοῦτο Πέτρος ἐκλήθη, ἐπειδὴ ἄσειστος ἦν  κατὰ  τὴν  πίστιν;  Τί ποιεῖς,  ἄν  θρωπε;  Αἰδέσθητι τὴν  προσηγορίαν  τοῦ ∆εσπότου, ἣν  ἔθηκε  τῷ  μαθητῇ.  ∆ειλὸς  ὁ Πέτρος καὶ  ἄνανδρος;  καὶ  τίς  σου ταῦταἀνέξεται  λέγοντος;  Οὐ ταῦτα  σύν οιδεν  αὐτῷ  τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τὸ πρῶτον  ἐκεῖνο θέατρον, καὶ ἡ Ἐκκλησία, εἰς ἣν πρῶτος ἐπεπήδησε, καὶ τὴν μακαρίαν ἐκείνην πρῶτος ἀφῆκε φωνὴν,  καὶ εἶπε· Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεὸς, λύσας τὰς ὠδῖνας  τοῦ θανάτου. Καὶ πάλιν· Οὐ γὰρ ∆αυῒδ ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανόν. Αὐτὸς δὲ λέγει, φησὶν, Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπό διον τῶν  ποδῶν  σου. Οὗτος οὖν,  εἰπέ  μοι,  δειλὸς  καὶ  ἄνανδρος,  ὁ τοσούτου  φόβου  καὶ τοσούτων  κινδύνων  ἐπικρεμαμένων,  μετὰ τοσαύτης παῤῥησίας πρὸς τοὺς αἱμοβόρους κύνας ἐκείνους, καὶ τῷ θυμῷ ζέοντας ἔτι, καὶ φόνου πνέον τας εἰσελθὼν καὶ εἰπὼν, ὅτι ὁ σταυρωθεὶς ὑπ' αὐτῶν, καὶ ἀνέστη, καὶ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἐστι, καὶ ἐκ δεξιῶν κάθηται τοῦ Πατρὸς, καὶ μυρίοις τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ περιβάλλει κακοῖς; Ὅτι γὰρ διᾶραι στόμα, ὅτι γὰρ ἀνοῖξαι  χείλη,  ὅτι στῆναι, ὅτι φανῆναι  μόνονμεταξὺ τῶν σταυρωσάντων αὐτὸν ἴσχυσεν, οὐ θαυμάζεις αὐ τὸν καὶ στεφανοῖς, εἰπέ μοι; Ποῖος γὰρ λόγος,  τίς διάνοια  τὴν  παῤῥησίαν αὐτοῦ τὴν  ἐν ἐκείνῃ  τῇ ἡμέρᾳ καὶ τὴν ἐλευθεροστομίαν  παραστῆσαι δυνήσεται;  Οὐκ ἔστιν  οὐδείς.  Εἰ γὰρ πρὸ τοῦ  σταυροῦ συνέθεντο οἱ Ἰουδαῖοι, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστὸν, ἀπο συνάγωγον  ποιεῖν, μετὰ τὸν σταυρὸν καὶ τὴν ταφὴν  ἀκούοντες  οὐχὶ Χριστὸν ὁμολογοῦντος  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ πᾶσαν   ὁμοῦ   τὴν   οἰκονομίαν   μετὰ   πάσης  φιλοσοφίας   ἀνακηρύττοντος,   πῶς   οὐ  διεσπάσαντο, καὶ μεληδὸν  αὐτὸν διείλοντο  πάντες, πρῶτον πάντων  τῆς μανίας αὐτῶν κατατολμήσαντα;

εʹ. Τὸ γὰρ δὴ μέγα τοῦτό ἐστιν, οὐχ ὅτι Χριστὸν ὡμολόγησεν, ἀλλ' ὅτι πρὸ τῶν ἄλλων  ἁπάντων  μαινο μένων  αὐτῶν καὶ οἰδούντων  ἀπὸ τοῦ φόνου, ὡμολόγησε μετὰ παῤῥησίας. Ὥσπερ οὖν ἐν πολέμῳ καὶ παρατά ξει, φάλαγγος  συμπεφραγμένης, ἐκεῖνον μάλιστα   θαυ   μάζομεν   τὸν   πρὸ   τῶν   ἄλλων   πηδῶντα,   καὶ   τὸ   μέτωπον   αὐτῆς διαῤῥηγνύντα   (οὐ  γὰρ  δὴ  τούτου  μό  νου,  ἀλλὰ  καὶ  τῶν  μετὰ  ταῦτα  ὑφ' ἑτέρων γινομένων  κατορθωμάτων  οὗτος ἂν εἴη πάντων  αἴτιος, ὁ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν εἴσοδον παρασχὼν), οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τοῦ Πέτρου λογίζεσθαι χρὴ, ὅτι πρῶτος εἰσελθὼν, καὶ τὸ μέτωπον τῆς φάλαγγος  τῆς Ἰουδαϊκῆς διαῤῥήξας, καὶ τὴν μακρὰν ἐκείνην δημηγορίαν κατατείνας, οὕτω καὶ τοῖς ἄλλοις ἀποστόλοις ἔδωκεν εἴσοδον.Κἂν Ἰωάννης,  κἂν Ἰάκωβος, κἂν Παῦλος, κἂν ἄλλος ὁστισοῦν μετὰ ταῦτα μέγα τι ποιῶν φαίνηται,  ἁπάντων  οὗτος πλεονεκτεῖ,  ὁ προοδοποιήσας αὐτῶν τῇ παῤῥη σίᾳ, καὶ  διανοίξας  τὴν  εἴσοδον,  καὶ  δοὺς  αὐτοῖς,  κα  θάπερ  ποταμῷ  πολλῷ  φερομένῳ ῥεύματι, μετὰ πολ λῆς ἀδείας ἐπεισελθεῖν,  καὶ τοὺς μὲν ἐναντιουμένους παρασύρειν, τῶν δὲ μετ' εὐνοίας ἀκουόντων  τὰς ψυ χὰς ἄρδειν διηνεκῶς. Ἆρ' οὖν μετὰ τὸν σταυρὸν τοιοῦ τος; πρὸ δὲ τοῦ σταυροῦ οὐ πάντων  θερμότερος; οὐχὶ τὸ στόμα τῶν ἀποστόλων ἦν; οὐχὶ πάντων  σιγώντων  αὐτὸς ἐφθέγγετο; Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι  εἶναι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; φησὶν ὁ Χριστός· καὶ οἱ μὲν Ἠλίαν ἔλεγον, οἱ δὲ Ἱερεμίαν, οἱ δὲ ἕνα τῶν προφητῶν. Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε, φησὶν, εἶναι; Εἶτα ἀποκριθεὶς Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.  Ὑμεῖς, εἶπε, καὶ ἀντὶ  πάντων  τοῦ σώματος φθέγγεται,   οὕτως  ἡ  γλῶττα   τῶν  ἀποστόλων   Πέτρος  ἦν,  καὶ  ἀντὶ  πάντων   αὐτὸς ἀπεκρίνατο.  Ἆρ' οὖν  ἐνταῦθα  μόνον  τοιοῦτος,  ἀλλαχοῦ  δὲ καθυφίησι  τῆς  σπουδῆς; Οὐδαμῶς· ἀλλὰ  διὰ  πάντων  καὶ  ἐν  πᾶσι  τὴν  αὐτὴν  ἐμφαίνει  θερμότη  τα.  Καὶ γὰρ εἰπόντος  τοῦ Χριστοῦ· Παραδώσουσι τὸν  Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου,  καὶ μαστιγώσουσι, καὶ σταυρώσουσιν, αὐτός φησιν· Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο. Μὴ γὰρ δὴ τοῦτο ἐξετάσω μεν, ὅτι ἀπερίσκεπτος ἡ ἀπόκρισις, ἀλλ'  ὅτι γνησίου πόθου ἦν καὶ ζέοντος. Πάλιν  ἀνέβη  εἰς  τὸ ὄρος, καὶ μετεμορφώθη·  ὤφθη  μεταξὺ  Ἠλίας  ἐκεῖ καὶ  Μωϋσῆς διαλεγόμενος. Πάλιν κἀκεῖ ὁ Πέτρος· Εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς.ς ʹ. Ὅρα πῶς ἐφίλει τὸν διδάσκαλον, καὶ σκόπει τὴν ἀκρίβειαν, καὶ τὴν σύνεσιν. Ἐπειδὴ γὰρ τότε ἁπλῶς ἀποκριθεὶς ἐπεστομίσθη, ἐνταῦθα τῇ ἐξουσίᾳ τοῦ δι δασκάλου ἐπιτρέπει τὸ πρᾶγμα· Εἰ θέλεις, λέγων.  Συμβαίνει γὰρ, φησὶ, καὶ νῦν ἀπερισκέπτως με πόθῳ  κινούμενον  εἰπεῖν.  Ἵν' οὖν μὴ τὴν  αὐτὴν  ἐπιτίμησιν  δέξηται· Εἰ θέλεις,  φησί. Συμπόσιον ἦν ἐκεῖνο πάλιν τὸ ἅγιον καὶ φρικῶδες· καὶ τότε λέγοντος τοῦ Ἰησοῦ· Εἷς ἐξ ὑμῶν  παραδώσει  με,  πάλιν  ὁ  Πέτρος διὰ  μὲν  τὴν  ἐπιτίμησιν  τὴν  ἤδη  γενομένην ἐρωτῆσαι  τὸν  διδάσκαλον  οὐκ  ἐτόλμησε·  διὰ  δὲ  τὸν  πόθον,  ὃν  εἶχε,  σιγῆσαι  οὐκ ἠνέσχετο· ἀλλ' ἐσπούδασε καὶ μαθείν, καὶ μὴ δόξαι προπετής τις εἶναι καὶ ἀπερίσκεπτος. Πῶς οὖν καὶ τὴν ἐπιθυμίαν  ἐπλήρωσε, καὶ ἀσφά λειαν ἑαυτῷ προῳκονόμησεν; Ἵνα τῷ μὲν βουληθῆ ναι μαθεῖν τὸν ἀκάθεκτον δείξῃ πόθον, τῷ δὲ μὴ δι' ἑαυτοῦ τοῦτο ποιῆσαι, ἀλλ' ἕτερον προβαλέσθαι, τὴν εὐλάβειαν ἐμφαίνῃ  καὶ τὴν ἐπιείκειαν  ἅπασαν. Καὶ γὰρ στενά μοι πάντοθεν,  φησί· περὶ προδοσίας ἐστὶ λόγος τοῦ ∆εσπότου· μέγας ὁ κίνδυνος, ὁ κρη μνὸς ἑκατέρωθεν. Ἂν σιγήσω, ἡ μέριμνα κατεσθίει μου τὴν ψυχήν· ἂν εἴπω, δέδοικα μή ποτε ἐπιτίμη  σιν δέξωμαι πάλιν.  Μέσην οὖν ἦλθεν  ὁδὸν, καὶ ὁ παν ταχοῦ  προπηδῶν,  τότε  τῆς  Ἰωάννου  παῤῥησίας ἐδεῖ το, ὥστε μαθεῖν  τὸ λεγόμενον. Οὐδὲν γὰρ ἕτερον  ἀνέπνει.  καὶ εἶχεν  ἐν  τῇ ψυχῇ  διηνεκῶς,  ἀλλ' ἢ τὸν  διδάσκαλον μόνον.  ∆ιὰ τοῦτο καὶ δεσμωτηρίων  καὶ μυρίων  μετὰ ταῦτα κατετόλμα  θανάτων,  καὶ πάσης  τῆς  παρούσης  κατεγέλα  ζωῆς.  ∆ι'  ἐκεῖνον  καὶ  μάστι  γας  λαβὼν,  καὶ  τοὺς μώλωπας  ἔχων  ἐπὶ τοῦ νώτου,  πρὸς τοὺς μαστίξαντας  ἔλεγεν· Οὐ δυνάμεθα  ἡμεῖς ἃ εἴδομεν  καὶ  ἠκούσαμεν  μὴ  λαλεῖν.   Εἶδες  φρόνη  μα  ἀδούλωτον;   εἶδες  παῤῥησίαν ἀχείρωτον; εἶδες ψυχὴν οὐρανίου πόθου καὶ ἔρωτος γέμουσαν;Πῶς οὖν τολμᾷς λέγειν, ὅτι φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς, ὑπέστελλεν ἑαυτὸν καὶ ἀφώρισε; Καὶ πολλὰ δὲ ἕτερα ἐνῆν εἰπεῖν περὶ Πέτρου, δεικνύντα  αὐτοῦ τὴν θερμό τητα,  καὶ  τὴν  ἀνδρείαν,  καὶ  τὸν  πόθον,  ὃν  εἶχε  περὶ  τὸν  Χριστόν· ἀλλ'  ἵνα  μὴ μηκύνωμεν  ἀκαίρως τὸν λόγον, ἀρκεῖ τὰ εἰρημένα. Οὐδὲ γὰρ ἐγκώμιον αὐτοῦ τήμερον εἰπεῖν πρόκειται, ἀλλὰ τὴν δοκοῦσαν εἶναι ζήτησιν λῦσαι, καὶ εἰς πέρας ἀγαγεῖν

.ζʹ. Σὺ δὲ καὶ ἑτέρωθεν σκόπει, πῶς οὐκ ἔστι πιθανὴ ἡ κατηγορία. Τότε μὲν γὰρ παρὰ τὴν ἀρχὴν, ὅτε ἔλε γε· Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ἀνέστησεν ὁ Θεὸς, λύσας τὰς ὠδῖνας  τοῦ θανά του, τότε μεταξὺ ἐχθρῶν  ἦν, ἔτι φονώντων, ἔτι τῷ θυμῷ ζεόντων, ἔτι βουλομένων  διασπάσασθαι τοὺς μαθητάς. Ἤκμαζε γὰρ αὐτοῖς ἔτι τὸ πάθος, καὶ ᾤδει ἡ διάνοια  τῷ θυμῷ. Νυνὶ δὲ, ὅτε ταῦτα Παῦλος ἔγρα φεν,  ἑπτὰ καὶ δέκατον ἔτος εἶχε τὸ κήρυγμα. Εἰπὼν γάρ· Μετὰ τρία ἔτη ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα, λέ γει πάλιν, ὅτι Μετὰ δεκατέσσαρα ἔτη ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα. Ὁ τοίνυν τότε ἐν προοιμίοις τοῦ κηρύγματος μὴ φοβηθεὶς, νῦν μετὰ χρόνον τοσοῦτον φοβεῖται; ὁ ἐν Ἱεροσολύμοις μὴ δείσας, ἐν Ἀντιοχείᾳ δέδοικεν; ὁ, πολεμίων  κυκλωσάντων  αὐτὸν, μὴ πτοη θεὶς τότε, νῦν οὐδὲ πολεμίων παρόντων, ἀλλὰ πι στῶν καὶ μαθητῶν, ἀγωνιᾷ, καὶ δέδοικε, καὶ οὐκ ὀρθοποδεῖ; Καὶ πῶς ἂν ἔχοι ταῦτα λόγον,  ἀναπτομέ  νης μὲν τῆς πυρᾶς καὶ εἰς ὕψος ἐγειρομένης  κατα  τολμᾷν,  σβεσθεῖσαν  δὲ  καὶ  γενομένην   τέφραν  δεδοικέ  ναι  καὶ τρέμειν; Εἰ δειλὸς ἦν καὶ ἄνανδρος ὁ Πέτρος, ἐν ἀρχῇ τοῦ κηρύγματος, ἐν τῇ μητροπόλει τῶν  Ἰουδαίων,   ὅπου  πάντες  ἦσαν  οἱ  πολέμιοι,  τότε  ἂν  ἔδεισεν,  οὐ  μετὰ  χρόνον τοσοῦτον ἐν τῇ χριστιανικωτάτῃ πό λει, οὐδὲ φίλων  καὶ γνησίων παρόντων. Ὥστε οὔτε ὁ καιρὸς, οὔτε ὁ τόπος, οὔτε ἡ ποιότης  τῶν  προσώπων  ἀφίησιν  ἡμᾶς πιστεῦσαι τοῖς λεγομένοις οὕτως ὡς εἴρηται, καὶ καταγνῶναι τοῦ Πέτρου δειλίαν.Ἐπηνέσατε τὰ εἰρημένα; Καίτοι γε ἐν ἀρχῇ τὸν  Παῦλον ἐθαυμάζετε, καὶ τῆς παῤῥησίας αὐτὸν  ἐξ επλήττεσθε·  ἀλλ' ἰδοὺ περιέτρεψε  τὴν  κατηγορίαν  ὁ λόγος. Ἀλλ' ὥσπερ ἀρχόμενος ἔλεγον, ὅτι οὐδέν μοι ὄφελος, ἐὰν Παύλου καλῶς ποιοῦντος, ὁ Πέτρος δειχθῇ μὴ καλῶς ποιῶν (τὰ γὰρ ἐγκλήματα καὶ ἡ καθ' ἡμῶν αἰσχύνη μένει, ἄν τε οὗτος, ἄν τε ἐκεῖνος διημαρτη κὼς τύχῃ), οὕτω καὶ νῦν τὸ αὐτὸ λέγω πάλιν, ὡς οὐδέν μοι  ὄφελος,  ἂν  Πέτρου  τὴν  κατηγορίαν   ἀπο  σκευασαμένου,  ὁ  Παῦλος  φαίνηται θαρσαλέως καὶ ἀπερισκέπτως τοῦ συναποστόλου κατηγορῶν. Φέρε οὖν, καὶ τοῦτον τῶν ἐγκλημάτων  ἀπολύσωμεν. Τί οὖν; ὁ μὲν Πέτρος τοιοῦτος, ὁ δὲ Παῦλος οὐ τοιοῦτος; καὶ τί Παύλου θερμότερον γένοιτ' ἂν, ὃς καθ' ἑκάστην ἡμέραν ἀπέθνησκε διὰ τὸν Χριστόν; Ἀλλὰ νῦν οὐ περὶ ἀνδρείας ἡμῖν ὁ λόγος, (τί γὰρ πρὸς τὸ προκεί μενον τοῦτο;) ἀλλ' εἰ ἀπεχθῶς πρὸς τὸν ἀπόστολον διέκειτο, ἢ εἰ κενοδοξίας τινὸς καὶ φιλονεικίας ἦν αὕτη ἡ μάχη. Ἀλλ' οὐδὲ τοῦτο ἔστιν εἰπεῖν· μὴ γένοιτο· Οὐδὲ γὰρ Πέτρου τοῦ κορυφαίου τῶν ἁγίων ἐκείνων  μόνον, ἀλλὰ καὶ πάντων  δοῦλος ἦν ἁπλῶς τῶν ἀπο στόλων ὁ Παῦλος, καὶ ταῦτα πλεονεκτῶν ἁπάντων κατὰ τοὺς κόπους· ἀλλ' ὅμως πάντων  ἑαυτὸν ἔσχα τον εἶναι ἐνόμιζεν. Ἐγὼ γάρ εἰμι, φησὶν, ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων,  ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖ  σθαι  ἀπόστολος·  οὐ  μόνον  δὲ  τῶν  ἀποστόλων,  ἀλλὰ  καὶ  τῶν  ἁγίων  ἁπλῶς ἁπάντων. Ἐμοὶ γὰρ, φησὶ, τῷ ἐλαχίστῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη.

ηʹ. Εἶδες συντετριμμένην  ψυχήν; εἶδες πῶς ἑαυτὸν  κατώτερον  πάντων  ἵστησι τῶν  ἁγίων,  οὐχὶ τῶν ἀπο στόλων μόνον; Ὁ δὲ οὕτω περὶ πάντας διακείμενος, ᾔδει καὶ πόσης τὸν Πέτρον προεδρίας  ἀπολαύειν  ἐχρῆν,  καὶ ᾐδεῖτο  μάλιστα  πάντων  ἀνθρώπων  τοῦτον,  καὶ ὡς ἄξιος ἦν, οὕτω περὶ αὐτὸν διέκειτο.Καὶ τοῦτο ἐκεῖθεν δῆλον. Ἡ οἰκουμένη πᾶσα πρὸς αὐτὸν ἔβλε πεν, αἱ φροντίδες τῶν πανταχοῦ  τῆς γῆς Ἐκκλησιῶν τῆς ἐκείνου ψυχῆς ἦσαν ἐξηρτημέναι, μυρία ἐμερί μνα καθ' ἑκάστην ἡμέραν πράγματα, πάντοθεν αὐτὸν ἐκύκλουν κηδεμονίαι, προστασίαι, διορθώσεις, συμ βουλαὶ, παραινέσεις, διδασκαλίαι, μυρίων οἰκονομίαι  πραγμάτων· καὶ πάντα ἐκεῖνα ἀφεὶς, ἀπῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ πρόφασις τῆς ὁδοῦ οὐδεμία ἑτέρα ἦν, ἀλλ' ἢ τὸ Πέτρον ἰδεῖν, καθὼς αὐτός φησιν· Ἀν έβην εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον· οὕτως  αὐτὸν  ἐτίμα,  καὶ πρὸ πάντων  ἦγε. Τί οὖν; ἰδὼν  αὐ τὸν  εὐθέως  ἀνεχώρησεν; Οὐδαμῶς· ἀλλ' ἐπέμεινε πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε. Εἴ τινα οὖν στρατη λάτην ἴδοις, εἰπέ  μοι, γενναῖον  καὶ  θαυμαστὸν,  τοῦ  πολέμου  συγκεκροτημένου,  τῆς  παρατάξεως συνεστώ  σης, τῆς  μάχης  ζεούσης, μυρίων  αὐτὸν  πάντοθεν  καλούντων   πραγμάτων, ἀφέντα τὴν παράταξιν, καὶ πρὸς ἐπίσκεψίν τινος ἀπελθόντα φίλου, ἆρα ἑτέραν μείζονα ταύτης ζητεῖς ἀπόδειξιν, εἰπέ μοι, τῆς πρὸς τὸν ἄνθρωπον  ἐκεῖνον εὐνοίας; Οὐκ ἔγωγε οἶμαι. Τοῦτο τοίνυν  καὶ ἐπὶ Παύλου καὶ Πέτρου λογίζου. Καὶ γὰρ καὶ ἐνταῦθα πόλεμος συνειστήκει χαλεπὸς, καὶ παράταξις ἦν, καὶ μάχη, οὐ πρὸς ἀνθρώπους μόνον, ἀλλὰ πρὸς τὰς  ἀρχὰς,  πρὸς  τὰς  ἐξουσίας,  πρὸς  τοὺς  κοσμοκράτορας  τοῦ  σκότους  τοῦ  αἰῶνος τούτου, καὶ μάχη περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων  σωτηρίας· ἀλλ'  ὅμως οὕτως ᾐδεῖτο τὸν Πέτρον, ὥστε  καὶ  τοσαύτης  ἀνάγκης  ἐπικειμένης  καὶ  κατεπειγούσης,  ἐκδραμεῖν  δι' ἐκεῖνον εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ μεῖναι πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε, καὶ τότε ἐπανελθεῖν. Ἔγνωτε τὴν ἀνδρείαν τοῦ Πέτρου, ἐμάθετε τὴν φιλοφροσύνην  Παύλου, τὴν περὶ τοὺς ἀποστόλους πάντας, τὴν περὶ αὐτὸν τὸν Πέτρον· ἀνάγκη λοιπὸν ἐπὶ τὴν λύσιν ἐλ θεῖν τοῦ  ζητήματος.  Εἰ γὰρ  καὶ  οὗτος  ἐφίλει  τὸν  Πέτρον,  κἀκεῖνος  δειλὸς  οὐκ  ἦν  καὶ ἄνανδρος, καὶ ἡ φιλονεικία  καὶ ἡ ἀντίστασις οὐκ ἀπὸ ψυχῆς  ἐγένετο,  τί ποτέ ἐστι τὸ λεγόμενον; καὶ τίνος ἕνεκεν ταῦτα ᾠκονομεῖτο;

θʹ. Ἐνταῦθα  προσέχετε,  καὶ  διανάστητέ  μοι,  καὶ  συν  τείνατε  ἑαυτοὺς,  ὥστε δέξασθαι σαφῆ τὴν  ἀπολογίαν.  Καὶ γὰρ ἄτοπον  ἐμὲ μὲν τὸν διασκάπτοντα  τοσοῦτον πόνον ὑπομένειν, ὑμᾶς δὲ τοὺς ἐξ εὐκολίας μέλλοντας  τὸ χρυσίον ὁρᾷν, τῇ ῥᾳθυμίᾳ τὸ κέρδος τοῦτο  παρα δραμεῖν.  Ἀνάγκη  δὲ μικρὸν  ἀνωτέρω  τὸν  λόγον  ἀγα γεῖν,  ὥστε σαφεστέραν ὑμῖν ποιῆσαι τὴν διδασκαλίαν.  Ἐπειδὴ γὰρ ἀνῆλθεν  εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁ Ἰησοῦς, τὴν  ὑπὲρ ἡμῶν  οἰκονομίαν  πληρώσας, τὸν  λόγον  τῆς διδασκαλίας  κατέλιπε τοῖς  ἑαυτοῦ  ἀποστόλοις,  καθὼς  Παῦλός φησι· Θέμενος ἐν  ἡμῖν  τὸν  λόγον  τῆς  κατ αλλαγῆς·  καὶ  πάλιν· Ὑπὲρ Χριστοῦ πρεσβεύο μεν,  ὡς  τοῦ  Θεοῦ παρακαλοῦντος  δι' ἡμῶν,  τουτ  έστιν,  ἀντὶ   Χριστοῦ. Τότε  τοίνυν,   ἡνίκα   ἐκήρυττον   οὗτοι  κατὰ  τὴν οἰκουμένην  ἅπασαν, αἵρεσις οὐδεμία ἦν· πᾶσα δὲ ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων  δύο ταῦτα δό γματα εἶχε, τὸ μὲν ὑγιὲς, τὸ δὲ διεφθαρμένον.  Ἢ γὰρ Ἕλληνες, ἢ Ἰουδαῖοι, οἱ τὴν γῆν οἰκοῦντες  ἅπαντες ἦσαν· οὔτε δὲ Μανιχαῖος, οὔτε Μαρκίων, οὔτε δὲ Οὐαλεντῖνος, οὐκ ἄλλος οὐδεὶς ἁπλῶς· τί γὰρ δεῖ πά σας καταλέγειν  τὰς αἱρέσεις; καὶ γὰρ μετὰ τὸν σῖτον τότε τὰ ζιζάνια ἐσπάρη, ἡ παντοδαπὴ τῶν αἱρέσεων διαφθορά. Τοὺς μὲν οὖν Ἰουδαίους  ἐπέτρεψε τῷ Πέ τρῳ, τοῖς δὲ Ἕλλησι τὸν Παῦλον ἐπέστησεν ὁ Χρι στός. Καὶ τοῦτο οὐκ ἀφ' ἑαυτοῦ λέγω, ἀλλ' αὐτοῦ τοῦ Παύλου λέγοντος  ἔστιν ἀκοῦσαι· Ὁ γὰρ ἐνεργήσας Πέτρῳ εἰς ἀποστολὴν τῆς περιτομῆς, ἐν ήργησε κἀμοὶ, φησὶν, εἰς τὰ ἔθνη· περιτομὴν ἐν ταῦθα αὐτὸ τὸ ἔθνος καλῶν.Καὶ πόθεν  δῆλον;  Ἐκ  τῆς  ἐπαγωγῆς.   Εἰπὼν  γὰρ,  Ὁ  ἐνεργήσας  Πέτρῳ  εἰς ἀποστολὴν  τῆς περιτομῆς, ἐνήργησε κἀμοὶ, φησὶν, εἰς τὰ ἔθνη, δεικνύντος  ἐστὶν, ὅτι πρὸς ἀν τιδιαστολὴν  τῶν ἐθνῶν  περιτομὴν  εἶπε. Πρὸς δὲ ἀντι διαστολὴν  τῶν  ἐθνῶν, οὐχὶ περιτομὴ, ἀλλ' Ἰουδαῖοί εἰσιν, οὓς διὰ τῆς περιτομῆς ᾐνίξατο· ὡσανεὶ ἔλεγεν, Ὁ ἐνεργήσας Πέτρῳ εἰς ἀποστολὴν τῶν Ἰουδαίων,  ἐνήργησε κἀμοὶ εἰς τὰ ἔθνη. Καθάπερ γάρ τις βασι λεὺς σοφὸς, τὸν ἐπιτήδειον  μετὰ ἀκριβείας εἰδὼς, ἑτέρῳ μὲν τοὺς ἱππεῖς, ἑτέρῳ δὲ τῶν πεζῶν ἐγχειρί ζει τὴν προστασίαν· οὕτω δὴ καὶ ὁ Χριστὸς, τὸ στρα τόπεδον τὸ ἑαυτοῦ διελὼν  εἰς δύο ταῦτα μέρη, τοὺς μὲν Ἰουδαίους  Πέτρῳ, τοὺς δὲ Ἕλληνας ἐπέτρεψε Παύλῳ. Εἰ δὲ διάφορα τὰ στρατόπεδα, ἀλλ' εἷς ὁ βασιλεύς.Ὥσπερ γὰρ ἐκεῖ ἡ διαφορὰ τῶν στρατοπέ δων ἐν τῇ κατασκευῇ τῶν ὅπλων, οὐκ ἐν τῇ φύσει τῶν ἀνθρώπων  ἐστίν· οὕτω δὴ καὶ ἐνταῦθα ἡ διαφορὰ ἐν σχήματι μικρῷ τινι τῆς σαρκὸς, οὐκ ἐν τῇ τῆς οὐσίας ἐναλλαγῇ  φαίνεται.

 ιʹ. Ὥσπερ οὖν ἔλεγον, ἦσαν ἀμφότεροι τὰ στρατόπεδα ταῦτα ἐγκεχειρισμένοι. Καὶ εἰ μὴ μηκύνω τὸν λόγον, εἰ μὴ ἀπεκάμετε, ἐρῶ καὶ τὴν αἰτίαν ὑμῖν, δι' ἣν οὗτος μὲν τοὺς Ἰουδαίους, ἐκεῖνος δὲ τοὺς ἐξ  ἐθνῶν   ἐπιστεύθησαν.  Καὶ γὰρ  ἄξιον  ζητήσεως,  τί  δήποτε  Παῦλος  μὲν,  ὁ  μετὰ ἀκριβείας τὸν πατρῷον  νόμον  παιδευθεὶς,  ὁ παρὰ τοὺς πόδας Γαμαλιὴλ διατρίβων,  ὁ κατὰ δικαιοσύνην τὴν ἐν νόμῳ γενόμενος ἄμεμ πτος, οὐκ ἐγχειρίζεται τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ τοὺς Ἕλληνας· ὁ δὲ ἁλιεὺς, καὶ ἀγράμματος, καὶ μηδὲν τοσοῦτον εἰδὼς Πέτρος, τὴν τῶν Ἰουδαίων ἐνεπιστεύθη προστασίαν. Συντελεῖ γάρ τι καὶ πρὸς τὴν λύσιν ἡμῖν τὸ λεγόμενον,  ἂν  αὐτὸ  δυνηθῶμεν   φράσαι  καλῶς.  Οὐ γὰρ  δὴ  τοῦτο  ἔστιν  εἰπεῖν  ὅτι ὀκνοῦντα   καὶ  ἀναδυό  μενον   ἰδὼν   τὸν  Παῦλον  καὶ  φεύγοντα   τῶν   οἰκείων   τὴν προστασίαν, οὐκ ἠθέλησε βιάσασθαι καὶ ἀναγκάσαι.Τοὐναντίον   μὲν  οὖν  ἅπαν  ἐπεδείξατο.  Οὐ γὰρ  δὴ  μό  νον  οὐκ  ἔφυγε  τῶν Ἰουδαίων  τὴν  ἐπιστασίαν, ἀλλὰ  καὶ πρῶτος  ἐπεπήδησε, καὶ τοῦ Χριστοῦ κελεύοντος ἀπελθεῖν  εἰς τὰ ἔθνη,  αὐτὸς ἀξιοῖ τὴν  τῶν  Ἰουδαίων  οἰκονομίαν  ἐγχειρισθῆναι·  καὶ μυρία πολλαχοῦ πά σχων παρ' αὐτῶν δεινὰ, καὶ τῶν ἐθνῶν τὴν διδασκα λίαν πεπιστευμένος,  οὐ παύεται  παρακαλῶν  ὑπὲρ ἐκείνων,  καὶ λέγων,  νῦν  μέν· Ηὐχόμην ἀνάθεμα εἶναι ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα· νῦν δέ· Ἀδελφοί μου, ἡ μὲν εὐδο κία μου, καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν, ὑπὲρ αὐτῶν ἐστιν εἰς σωτηρίαν. Τίνος οὖν ἕνεκεν βου λόμενον  αὐτὸν καὶ ἐπιθυμοῦντα  διδάσκειν ἐκείνους, οὐκ εἴασεν αὐτοῖς   κηρύσσειν,  ἀλλ'  ἀντ'  ἐκείνων   διδά  σκαλον  αὐτὸν   τοῖς  ἔθνεσιν   ἔπεμπεν; Ἀκούσωμεν αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ λέγοντος, καὶ Παύλου τὸ πᾶν δι ηγουμένου· Ἐγένετο δέ μοι προσευχομένῳ, φησὶ, γενέσθαι με ἐν ἐκστάσει, καὶ εἰδέναι τὸν Χριστὸν λέγοντά μοι· Σπεῦσον καὶ ἔξελθε ἐν τάχει, ὅτι οὐ παραδέξονταί σου τὴν μαρτυρίαν περὶ ἐμοῦ. Καὶ τὴν αἰτίαν  εἶπε τῆς ἀποδημίας· Μισήσουσί σε, φησὶ, καὶ ἀποστραφήσονται·  διὰ τοῦτό σου διδάσκον τος οὐκ ἀνέξονται. Καὶ μὴν αὐτὸ τοῦτο ἦν ἱκανὸν, ἀξιόπιστον αὐτὸν ποιῆσαι διδάσκαλον, καὶ πεῖσαι ἐκείνους, ὅτι οὐκ ἀνθρωπίνη ἡ μετάθεσις ἐγένετο. Οὐ γὰρ ἂν τὸν οὕτω φαινόμενον, καὶ θυμῷ ζέοντα, καὶ φόνου πνέοντα, καὶ θαυματουργοῦντι μὴ πεισθέντα τῷ Χριστῷ, μηδὲ τοῖς ἀποστόλοις τοῖς ἐκείνου, νε κροὺς ἐγείρασιν, ἴσχυσεν ἄν ποτε ἄνθρωπος ἐν αὐτῇ μέσῃ τῇ μανίᾳ μεταθεῖναι, καὶ τὴν ὑπερβολὴν, ἣν κατὰ τοῦ κηρύγματος ἐπεδείκνυτο, ταύτην ὁλόκλη ρον καὶ πολλῷ πλείονα πεῖσαι πάλιν ὑπὲρ τῆς  εἰς Χριστὸν ὁμολογίας ἐπιδείξασθαι· ἀλλὰ θείας ὄντως δυνάμεως ἔργον ἦν ἡ μετάστασις αὕτη καὶ ἡ μετα βολή.

ιαʹ. Ὅπερ οὖν καὶ ὁ Παῦλος, ἐπιθυμῶν  αὐτῶν τὴν προστασίαν λαβεῖν, πρὸς τὸν Ἰησοῦν προεβάλλετο  λέγων·  Κύριε, αὐτοὶ ἐπίστανται,  ὅτι ἐγὼ ἤμην φυ λακίζων,  καὶ δέρων τοὺς πιστεύοντας  εἰς τὸ ὄνομά σου· καὶ ὅτε ἐξεχύνετο  τὸ αἷμα Στεφάνου, τοῦ μάρτυρός  σου, ἐγὼ  ἤμην  συνευδοκῶν  τῇ  ἀναιρέσει  αὐτοῦ.  Καὶ ἡ πολλὴ  μανία  τὴν ἀθρόον γεγενημένην ἐγγυᾶται μεταβολὴν, ὡς οὐκ ἔστιν ἀν θρωπίνη  τις, ἀλλ' ἄνωθεν, καὶ ἐκ τῶν οὐρανῶν ἔλαβε τὴν ἀρχήν. Τί οὖν ὁ Χριστός; Πορεύου, ὅτι εἰς ἔθνη μακρὰν ἐξαποστελῶ  σε. Ταῦτ' οὖν οὐχ ἱκανὰ, φησὶ,  πεῖσαι καὶ τοὺς σφόδρα ἀναισθητοῦντας, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνθρώπινον τοῦτο τὸ κήρυγμα, ἀλλ' ὑπὲρ φύ σιν ἀνθρωπίνην ἅπαντα τὰ γεγενημένα,  καὶ Θεὸς ὄν τως ἐστὶν ὁ μεταθεὶς καὶ μεταβαλών; Ἱκανὰ μὲν οὖν, ὦ μακάριε Παῦλε, ἂν αὐτὴν τῶν πραγμάτων  ἐξετάσῃς τὴν φύσιν· ἀλλ' Ἰουδαῖοι πάντων  εἰσὶν ἀγνωμονέστεροι· οὐ φύσιν πραγμάτων  ἐξετάζοντες, οὐ τὸ εἰκὸς καὶ τὸ εὔλογον καὶ τὸ ἀναγκαῖον  σκο ποῦντες, ἀλλ' εἰς ἓν μόνον βλέποντες, ὅπως τὴν φιλονεικίαν τὴν ἑαυτῶν ἐμπλήσωσι. Καὶ σὺ μὲν πρὸς τὴν τῶν πραγμάτων  ἀκολουθίαν βλέπεις· ὁ δὲ Θεὸς τὰ ἀπόῤῥητα τῆς διανοίας αὐτῶν οἶδε.∆ιὰ τοῦτό  φησι, Πορεύου, ὅτι  εἰς  ἔθνη  μακρὰν  ἐξαποστελῶ  σε, ὥστε καὶ  τῷ διαστήματι  παραμυθήσασθαι τὸ μῖσος. ∆ιὰ τοῦτο  τοῖς  μὲν  ἄλλοις  ἅπασι γράφων,  τὸ ὄνομα αὐτοῦ προστίθησιν  ἐν τῷ  προοιμίῳ  τῶν  ἐπιστολῶν,  Ἑβραίοις δὲ ἐπιστέλλων, οὐδὲν τοιοῦτον ἐποίησεν, ἀλλ' ἁπλῶς, οὐκ εἰπὼν τίς ἦν, ἢ πρὸς τίνας, ὥσπερ ἔθος εἶχε ποιεῖν,  οὕτω  πως  ἤρξατο· Πολυμερῶς  καὶ  πολυτρόπως  πάλαι  ὁ Θεὸς λαλήσας  τοῖς πατράσιν ἡμῶν Καὶ τοῦτο δὴ τῆς τοῦ Παύλου σο φίας. Ἵνα γὰρ μὴ μετασχῇ τοῦ μίσους τὰ γράμματα, καθάπερ  προσωπείῳ  τινὶ,  τῇ τοῦ ὀνόματος  ἀφαιρέσει  κρύψας  ἑαυτὸν, οὕτως αὐτοῖς λανθανόντως τὸ τῆς παραινέσεως ἐπιτίθησι  φάρμακον.  Ὅταν γὰρ πρός τινα  ἀηδῶς ἔχωμεν,  κἂν ὑγιές τι λέγῃ, οὐ προθύμως, οὐδὲ μεθ' ἡδονῆς  δεχόμεθα  τὰ λεγόμενα·  ὅπερ  οὖν,  ἵνα  μὴ  καὶ  τότε  συμβῇ, ἀφεῖλε  τὴν  ἰδίαν  προσηγο  ρίαν  τῆς ἐπιστολῆς, ὥστε μηδὲν τοῦτο γενέσθαι κώλυμα τῇ τῆς ἐπιστολῆς ἀκροάσει. Οὐδὲ γὰρ οἱ ἄπιστοι   μόνον   Ἰουδαῖοι,   ἀλλὰ   καὶ   οἱ   πιστεύσαντες   αὐτοὶ   ἐμίσουν   αὐτὸν   καὶ ἀπεστρέφοντο.  Ὅτε γοῦν  ἀνῆλθεν  εἰς  Ἱεροσόλυμα,  ἄκουσον  τί  φησι  πρὸς  αὐτὸν  ὁ Ἰάκωβος, καὶ οἱ λοιποὶ ἅπαντες· Θεωρεῖς, ἀδελφὲ, πόσαι μυριάδες εἰσὶν Ἰουδαίων  τῶν συνεληλυ θότων· καὶ οὗτοι πάντες ζηλωταὶ τοῦ νόμου ὑπάρχουσι, καὶ κατήχηνται  περὶ σοῦ, ὅτι ἀπο στασίαν ἀπὸ τοῦ νόμου διδάσκεις. ∆ιὰ τοῦτο αὐ τὸν μάλιστα ἐμίσουν καὶ ἀπεστρέφοντο.

ιβʹ. Ἡ μὲν οὖν αἰτία, δι' ἣν οὐκ ἐπιστεύθη τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ τοὺς ἐξ ἐθνῶν, ἐστὶν αὕτη. Πιστευθεὶς δὲ λοιπὸν ἐκείνους, οὐχ ὁμοίως τῷ Πέτρῳ, οὐδὲ διὰ τῆς αὐτῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν  πίστιν  αὐτοὺς  ἐνῆγεν,  ἀλλὰ  δι' ἑτέρας. Ἑτέρας δὲ ὅταν  ἀκούσῃς, μὴ διαφορὰν  ἐν τῷ κηρύγματι  νομίσῃς εἶναι. Τὰ γὰρ αὐτὰ ἀμφότε ροι καὶ Ἰουδαίοις  καὶ Ἕλλησιν ἐκήρυττον· οἷον, ὅτι Θεὸς ὁ Χριστὸς, ὅτι ἐσταυρώθη καὶ ἐτάφη, καὶ ἀνέστη, καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, ὅτι μέλλει κρίνειν ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ ὅσα τοιαῦτα ἦν, ὁμοίως  καὶ  Παῦλος  καὶ  Πέτρος  ἐκήρυττον.  Ἐν  τίσιν  οὖν  ἦν  ἡ  διαφορά;  Ἐν  τῇ παρατηρήσει τῶν βρωμάτων, ἐν τῇ περιτομῇ, ἐν τοῖς ἄλλοις τοῖς Ἰουδαϊκοῖς ἔθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ Πέτρος οὐκ ἐτόλμα τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς φανερῶς  λέγειν  καὶ διαῤῥήδην, ὅτι δεῖ τούτων  ἀπο στῆναι  καθάπαξ.  Ἐδεδοίκει  γὰρ, μήποτε  πρὸ καιροῦ  τὴν  συνήθειαν  ταύτην  ἀνασπάσαι  βουλόμενος,  καὶ  τὴν  εἰς  τὸν  Χριστὸν πίστιν  συνανασπάσῃ  μετ' ἐκείνων,  τῆς ψυχῆς τῶν Ἰουδαίων  οὐκ ἀνεχομένης  οὐδέπω, διὰ τὴν χρονίαν  τὴν περὶ τὸν νόμον  πρόληψιν,  τῶν  ῥημάτων  ἀκούειν  τούτων.  ∆ιὰ τοῦτο ἠνείχετο  ὁ μακάριος Πέτρος ἰουδαϊζόντων  αὐτῶν. Καὶ καθάπερ τις γεωργὸς ἄριστος φυτὸν ἁπαλὸν πλησίον δένδρου  γεγηρακότος  καταθέμενος,  οὐ  τολμᾷ,  οὐδὲ  ὑπομένει  τὸ  γεγηρακὸς ἀνασπάσαι δένδρον, δεδοικὼς μὴ, τῶν ῥιζῶν ἐκείνων  ἀνελκομένων,  καὶ τὸ νεόφυτον συνανελκυσθῇ,  ἀλλ' ἀναμένει  πρότερον  παγῆναι  ἐκεῖνο  καλῶς,  καὶ ἐν  αὐτοῖς  κάτω ῥιζωθῆναι τοῖς κόλποις τῆς γῆς, καὶ τότε τὸ παλαιωθὲν  μετὰ ἀδείας ἀνέλκει, οὐδὲν ἔτι δεδοικὼς  περὶ  τοῦ  νεοφύτου·  οὕτω  δὴ  καὶ  ὁ  μακάριος  Πέτρος  ἐποίει·  τὴν  πίστιν νεόφυτον  οὖσαν ἔμενε παγῆναι καλῶς ἐν ταῖς τῶν ἀκουόντων  ψυχαῖς, ἵνα ῥιζωθείσης ἐκείνης μετὰ ἀδείας λοιπὸν τὴν Ἰουδαϊκὴν ἀνέλῃ πρόληψιν ἅπασαν. Ἀλλ' οὐχ ὁ Παῦλος οὕτω·  πάσης  γὰρ  ταύτης  ἀπηλλαγμένος   ἦν  τῆς  ἀνάγκης,  Ἕλλησι  κηρύττων,  τοῖς οὐδέποτε μετεσχη κόσι νόμου, οὐδὲ Ἰουδαϊκῶν παρατηρήσεων ἀκη κοόσιν. Ὅτι γὰρ οὐκ ἀλλήλοις  ἐναντιούμενοι ταῦτα ἐποίουν,  ἀλλὰ  τῇ τῶν  μαθητῶν  ἀσθενείᾳ συγκαταβαί νοντες, ἔστιν ἰδεῖν καὶ Παῦλον ὁμοίως Πέτρῳ ταῦτα αὐτὰ συγχωροῦντα, καὶ οὐ συγχωροῦντα   μόνον,  ἀλλὰ  καὶ  αὐτὸν  συνεργοῦντα,  καὶ  Πέτρον  πάλιν  τὴν  αὐτὴν ἐλευθερίαν  νομοθετοῦντα,  ἣν καὶ Παῦλος τοῖς ἔθνεσι πᾶσιν ἐκήρυττε. Καὶ ποῦ ταῦτα, φησὶν, ἀμφότερα ἔστιν ἰδεῖν; Ἐν αὐτοῖς τοῖς Ἱεροσολύμοις. Οὗτος μὲν γὰρ καὶ ἐξύρατο, καὶ ἔθυσε, καὶ ἁγνισμὸν ἐπετέλε σεν, ὁ τῶν ἐθνῶν διδάσκαλος. Τοῦτο γὰρ καὶ ὁ καιρὸς ἀπῄτει,  καὶ  τὸ  παρεῖναι  πολλοὺς   Ἰουδαίους.  Θεωρεῖς  γὰρ,  φησὶν,  ἀδελφὲ,  πόσαι μυριάδες   εἰσὶν   Ἰου   δαίων   τῶν   συνεληλυθότων,    καὶ   κατήχηνται   περὶ   σοῦ,  ὅτι ἀποστασίαν ἀπὸ τοῦ νόμου διδάσκεις.

ιγʹ.  Ἐκεῖνος  τοίνυν   συγκαταβῆναι  ἀναγκαζόμενος   ἰουδάϊζεν·  ἀλλ'  οὐχὶ  τῆς γνώμης,  ἀλλὰ  τῆς  οἰκονομίας  τὸ  γινόμενον   ἦν.  Πάλιν  ὁ  Πέτρος, ὁ  τῶν  Ἰουδαίων διδάσκαλος, καὶ πανταχοῦ  συγχωρῶν  περιτομὴν  καὶ Ἰουδαϊκὰς παρατηρήσεις, διὰ τὴν ἀσθένειαν τῶν μαθητῶν, ἐπειδὴ καιρὸν εἶδεν ἀπαλλάττοντα αὐτὸν τῆς ἀνάγκης ταύτης, καὶ οὐκ ἦν ἀσφαλὲς μέχρι το σούτου κεχρῆσθαι τῇ συγκαταβάσει, ἀλλὰ δογμάτων  ἦν καιρὸς καὶ νόμων, ἄκουσον τί φησιν.Ἐπειδὴ γὰρ ἀνέβησαν ἐξ Ἀντιοχείας οἱ περὶ Παῦλον καὶ Βαρνά βαν, περὶ τούτων αὐτῶν μαθησόμενοι τὸ σαφὲς, πολ λῆς ζητήσεως γενομένης, ἀναστὰς ὁ Πέτρος ἔλεγεν· Ἄνδρες ἀδελφοὶ,  ὑμεῖς ἐπίστασθε ἀφ' ἡμερῶν ἀρχαίων,  ὡς ἐν ἡμῖν ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἀκοῦσαι τὰ ἔθνη διὰ τοῦ στόματός μου τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ πιστεῦσαι. Εἶτα ἕτερά τινα εἰπὼν μεταξὺ, ἐπήγαγε λέγων· Τί οὖν πειράζετε τὸν Θεὸν ἐπιθεῖναι ζυγὸν ἐπὶ τὸν τράχηλον  τῶν  ἐνθῶν,  ὃν οὔτε οἱ πατέρες ἡμῶν, οὔτε ἡμεῖς ἰσχύσαμεν βαστάσαι; ἀλλὰ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ πι στεύομεν σωθῆναι, ὂν τρόπον κἀκεῖνοι. Ὁρᾷς ὅτι ἡνίκα   μὲν   καιρὸς   συγκαταβάσεως   ἦν,   καὶ   Παῦλος   ἰουδάϊζεν·   ἡνίκα   δὲ   οὐχὶ συγκαταβάσεως καιρὸς ἦν, ἀλλὰ δογματίζειν  ἔδει καὶ νομοθετεῖν,  καὶ Πέτρος ἐκείνης τῆς  συγκαταβάσεως  ἀπαλλαγεὶς,  εἰλικρινῆ  καὶ  καθαρὰ  τὰ  δόγματα  παραδίδωσι·  καὶ τούτων  λεγομένων  ὁ Παῦλος παρῆν, καὶ ἤκουε, καὶ τὴν ἐπιστολὴν  αὐτὸς δεξάμενος, πανταχοῦ διεκόμισε, καὶ οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ὡς ἠγνόει τὴν τοῦ ἀποστόλου γνώ μην. Τίνος οὖν ἕνεκεν τοιαῦτα ἐγκαλεῖ νῦν, λέγων, ὅτι Φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς;

ιδʹ. Ἵνα δὲ καὶ τὴν ἱστορίαν αὐτὴν ἴδητε τῶν λεγο μένων, μικρὸν ἄνωθεν  ὑμῖν διηγήσομαι·  ἀλλὰ  προσ  έχετε,  παρακαλῶ·  πρὸς  γὰρ  αὐτὸ  τὸ  βάθος  τῆς  λύ σεως κατηντήσαμεν. Ἰάκωβος ὁ ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου  τὴν Ἐκκλησίαν τότε ἐπεσκόπευεν ἐν ἀρχῇ, τὴν ἐν Ἱεροσολύμοις, καὶ τῶν ἐξ Ἰουδαίων πιστευσάντων προειστήκει πάντων. Συνέβαινε δὲ εἶναι καὶ ἐν Ἀν τιοχείᾳ Ἰουδαίους, οἵτινες πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, διὰ τὸ τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι πόῤῥω, καὶ πολλοὺς ὁρᾷν τοὺς ἐξ ἐθνῶν πεπιστευκότας ἀδεῶς καὶ χωρὶς  Ἰουδαϊκῶν  παρατηρήσεων  βιοῦντας,  ἠρέμα καὶ κατὰ μικρὸν ἐνήγοντο  καὶ αὐτοὶ τῆς Ἰουδαϊκῆς ἀφίστα σθαι συνηθείας, καὶ καθαρὰν καὶ ἀνόθευτον  ἔχειν τὴν τῆς πίστεως  διδασκαλίαν.  Κατελθὼν  τοίνυν   ὁ  Πέτρος,  καὶ  ἰδὼν   οὐκ  οὖσαν  ἀνάγκην οὐδεμίαν συγκα ταβάσεως, ἐθνικῶς ἔζη λοιπόν. Τὸ δὲ, ἐθνικῶς ζῇν, τοῦτό φησιν ὁ Παῦλος, τὸ χωρὶς Ἰουδαϊκῆς παρατη ρήσεως, τὸ μηδὲν τῶν νομίμων ἐκείνων παραφυλάτ τειν, οἷον, περιτομὴν, ἢ σάββατον, ἤ τι τῶν τοιούτων.  Ζῶντος  τοίνυν  οὕτω  τοῦ Πέτρου, κατῆλθόν  τινες  Ἰουδαῖοι  ἀπὸ Ἰακώβου, τουτέστιν, ἐξ Ἱεροσολύμων,οἳ, διὰ τὸ διαπαντὸς  ἐπὶ τῆς μητροπόλεως  διατρί βειν, καὶ μηδένα ὁρᾷν ἑτέρως πολιτευόμενον,  ἔτι τὴν πρόληψιν εἶχον τὴν Ἰουδαϊκὴν, καὶ πολλὰς τῶν παρατηρήσεων ἐκείνων ἐπεσύροντο. Τούτους ἰδὼν ὁ Πέτρος, τοὺς ἀπὸ Ἰακώβου καὶ ἐξ Ἱεροσολύμωνκατελθόντας, ἀσθενέστερον διακειμένους ἔτι, καὶ φοβηθεὶς μὴ σκανδαλισθέντες  τῆς πίστεως  ἀποπη  δήσωσι, μετετάξατο  πάλιν,  καὶ τὸ ζῇν ἐθνικῶς ἀφεὶς,  ἐπὶ  τὴν  προτέραν  συγκατάβασιν  ἦλθε,  βρωμάτων   παρατηρήσεις  φυλάττων. Ἰδόντες οὖν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ διατρίβοντες,  τοῦτο ποιοῦντα, καὶ οὐκ εἰδότες αὐτοῦ τὴν γνώμην, μεθ' ἧς ταῦτα ἔπραττε, συναπήχθησαν καὶ αὐτοὶ, καὶ ἠναγκάζοντο  ἰουδαΐζειν  διὰ τὸν διδάσκαλον. Καὶ τοῦτό ἐστιν, ὅπερ ὁ Παῦλος ἐγκαλεῖ· καὶ  ἵνα  σαφέστερον γένηται  τὸ λεγόμενον,  αὐτὰ  ὑμῖν  λοιπὸν  ἀναγνώσομαι  τὰ ἀπο στολικὰ ῥήματα. Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν,  κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατε γνωσμένος  ἦν. Πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν  τινας ἀπὸ Ἰακώβου, τουτέστιν, ἐξ Ἱεροσολύμων,  μετὰ τῶν  ἐθνῶν  συνήσθιε, τουτέστι, τῶν  ἐν Ἀντιοχείᾳ.  Ὅτε δὲ ἦλθόν τινες  ἐξ Ἱεροσολύμων, νομομαθεῖς,  ὑπέστελλε, καὶ ἀφώρισεν  ἑαυτὸν ὁ Πέτρος φοβού μενος τοὺς ἐκ περιτομῆς. Ποίους; Τοὺς ἀπὸ Ἰα κώβου κατελθόντας· Καὶ συναπήχθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι. Ποῖοι Ἰουδαῖοι; Οἱ πρὶν τοὺς ἐξ Ἱεροσολύμων καταβῆναι ἐν Ἀντιοχείᾳ διατρίβοντες, καὶ μηδεμίαν Ἰουδαϊκὴν παρατήρησιν φυλάτ τοντες· Ὥστε καὶ Βαρνάβας συναπήχθη αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει. Καὶ τὸ μὲν δοκοῦν ἔγκλημα εἶναι, τοῦτο.

ιεʹ. Εἰ δὲ βούλεσθε, καὶ τὰς παρ'  ἑτέρων  ἀπολογίας  ἐπινενοημένας  πρότερον θεὶς, τότε καὶ τὸν ἐμαυτοῦ λόγον εἰσαγαγεῖν πειράσομαι, ἐφ' ὑμῖν τῶν λεγομένων  τὴν αἵρεσιν ποιησάμενος. Πῶς οὖν τινες τὴν ζήτησιν ταύτην ἔλυσαν; Οὐκ ἦν οὗτος Πέτρος, φησὶν, ἐκεῖ νος, ὁ τῶν ἀποστόλων  πρῶτος, ὁ παρὰ τοῦ Κυρίου τὰ πρόβατα πιστευθεὶς, ἀλλ' ἕτερός τις εὐτελὴς  καὶ ἀπεῤῥιμμένος, καὶ τῶν πολλῶν  εἷς. Πόθεν τοῦτο δῆ λον; Εἰπὼν ὁ Παῦλος, ὅτι συναπήχθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι, ἐπήγαγε, φησὶν, Ὥστε καὶ  Βαρνάβας συναπήχθη  αὐτῶν  τῇ  ὑποκρίσει.  Τὸ δὲ  εἰ  πεῖν,  Ὥστε καὶ  Βαρνάβας, δηλοῦντός  ἐστιν, ὅτι πολὺ  τοῦτο θαυμαστότερον ἦν τοῦ Πέτρον ἀπαχθῆναι.  Ὡς γὰρ  μείζονα  αὐτὸν  τιθεὶς,  οὕτως  εἶπεν,  ὅτι  οὐ  μόνον  Πέτρος, ἀλλὰ  καὶ  Βαρνάβας· Πέτρου δὲ ἐκείνου μείζων  Βαρνάβας οὐκ ἦν. Ἀλλ' οὐκ ἔστι ταῦτα, οὐκ ἔστιν. Οὐ γὰρ, ἐπειδὴ μείζων  ἦν ὁ Βαρνάβας, διὰ τοῦτο ἐπὶ τούτῳ θαυμάζει μᾶλλον,  ἀλλὰ τίνος ἕνε κεν;  Ὅτι ἐκεῖνος  μὲν  εἰς  τὴν  περιτομὴν  ἀπεστάλη,  Βαρνάβας δὲ μετὰ  Παύλου τοῖς ἔθνεσιν ἐκήρυττε, καὶ πανταχοῦ τῷ Παύλῳ συνέζευκται· ὥσπερ οὖν ἀλλα χοῦ φησιν, Ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; καὶ πάλιν, Ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα μετὰ Βαρνάβα, καὶ πανταχοῦ μετὰ τοῦ Παύλου διδάσκοντα αὐτὸν ὁρᾷς. Οὐκ  ἐπειδὴ  οὖν  μείζων  ἦν  Πέτρου, διὰ  τοῦτο  θαυμάζει,  ὅτι  καὶ  αὐτὸς  συναπήχθη·  ἀλλ' ἐπειδὴ μετ' αὐτοῦ κηρύττων  ἀεὶ, καὶ οὐδὲν κοινὸν πρὸς Ἰουδαίους ἔχων, ἀλλ' ἐν τοῖς ἔθνεσι διδάσκων, καὶ αὐτὸς συναπήχθη. Ὅτι δὲ Πέ τρος ἐστὶ, περὶ οὗ ταῦτα πάντα φησὶ, δῆλον καὶ ἐκ τῶν ἀνωτέρω, καὶ ἐκ τῶν μετὰ ταῦτα. Τὸ γὰρ εἰ πεῖν, ὅτι Κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, καὶ ὡς μέγα θεῖναι τοῦτο, οὐδὲν ἕτερον δηλοῦντος  ἦν, ἀλλ' ἢ ὅτι οὐκ ᾐδέσθη τοῦ προσώπου τὸ ἀξίωμα· οὐκ ἂν δὲ περὶ ἑτέρου λέγων,  ὅτι Κατὰ πρόσωπον αὐτῷ  ἀντ  έστην, ὡς μέγα τι τοῦτο  ἂν  ἔθηκε. Πάλιν, εἰ ἄλλος  ἦν  Πέτρος, οὐκ ἂν  ἡ μετάστασις αὐτοῦ τοσοῦτον ἴσχυ σεν, ὥστε καὶ τοὺς λοιποὺς ἐφελκύσασθαι Ἰουδαίους· οὔτε  γὰρ παρῄνεσέ  τι, οὔτε  συνεβούλευσεν,  ἀλλὰ  μό νον  ὑπέστελλε,  καὶ  ἀφώριζεν ἑαυτόν· καὶ ἴσχυσεν ἡ ὑποστολὴ καὶ ὁ ἀφορισμὸς πάντας ἐπισπάσασθαι τοὺς μαθητὰς διὰ τὸ τοῦ προσώπου ἀξίωμα.ις ʹ. Ὅτι μὲν οὖν Πέτρος ἦν, ἐκ τούτων  δῆλον· εἰ δὲ βούλεσθε, καὶ τὴν ἑτέραν λύσιν ἐροῦμεν. Τίς οὖν ἐστιν ἡ ἑτέρα; Καλῶς ἐνεκάλεσε Παῦλος, φησὶ, τῷ Πέτρῳ, ὅτι πέρα τοῦ μέτρου τῇ συγκαταβάσει ἐχρή σατο. Καὶ γὰρ ὃν τρόπον αὐτὸς ἐν Ἱεροσολύμοις γε νόμενος  συγκατέβη  τοῖς  Ἰουδαίοις,  οὕτω  κἀκεῖνον  ἐχρῆν,  φησὶν,  εἰς  Ἀντιόχειαν ἐλθόντα, μὴ πρὸς Ἰουδαίους ἰδεῖν, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἐξ ἐθνῶν. Ὥσπερ γὰρ ἡνίκα πάντες Ἰουδαῖοι  ἦσαν, καὶ Παῦλος ἠναγ  κάσθη ἰουδαΐζειν· οὕτως  ἔνθα  πλείους  ἦσαν οἱ ἐξ ἐθνῶν,  καὶ ἡ πόλις  οὐδεμίαν  ἀνάγκην  παρεῖχε συγκα ταβάσεως, οὐκ ἐχρῆν  διὰ τοὺς ὀλίγους Ἰουδαίους σκανδαλίσαι τοὺς τοσούτους Ἕλληνας. Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἔστι λύσις, ἀλλ' ἐπίτασις  τοῦ  ζητήματος.  Ὃ γὰρ ἀρχόμενος  εἶπον  τοῦ  λόγου,  οὐ τοῦτό  ἐστι τὸ σπουδαζόμενον ἡμῖν, δεῖξαι ὅτι καλῶς ἐνεκάλεσε Παῦλος· ἐπεὶ οὕτω μενεῖ τὸ ζήτημα. Φανήσεται γὰρ ὑπεύθυνος  ὢν ταῖς μέμψεσιν ὁ Πέτρος· τὸ δὲ ζητού μενον, καὶ τοῦτον κἀκεῖνον ἀπαλλάξαι τῶν ἐγκλημά των. Πῶς οὖν ἔσται τοῦτο; Ἂν τὴν γνώμην, μεθ' ἧς ὁ μὲν ἐπετίμησεν, ὁ δὲ ἐπετιμήθη, μάθωμεν, καὶ τὴν διάνοιαν  αὐτὴν  ἀναπτύξωμεν.  Τίς οὖν ἐστιν ἡ διάνοια; Σφόδρα ὁ Πέτρος ἐπεθύμει καὶ τοὺς ἐξ Ἱε ροσολύμων κατελθόντας, τοὺς ἀπὸ Ἰακώβου, ἀπαλ λάξαι τῆς παρατηρήσεως τῆς Ἰουδαϊκῆς. Ἀλλ'  εἰ  μὲν  αὐτὸς  ταύτην  εἰσηγήσατο  τὴν  γνώμην,   καὶ  πα  ρελθὼν   εἶπε, Παύσασθε τοῖς Ἰουδαϊκοῖς ἔθεσι χρώ μενοι, ὡς ἐναντία  ἑαυτῷ δημηγορῶν, καὶ τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γεγενημένοις  ἅπασι κατὰ τὸν ἔμπροσθεν χρόνον, ἐσκανδάλισεν ἂν τοὺς μαθητάς. Πάλιν, εἰ Παῦ λος πρὸς αὐτοὺς τοῦτον ἀπέτεινε τὸν λόγον, οὐδ' ἂν προσέσχον, οὐδ'  ἂν  ἠνέσχοντο  τῆς  ἀκροάσεως.  Οἱ γὰρ  καὶ  χωρὶς  τούτου  μισοῦντες  αὐτὸν  καὶ ἀποστρεφόμε  νοι  διὰ  τὴν  τοιαύτην  φήμην,  πολλῷ  μᾶλλον,  εἰ  καὶ  συμβουλεύοντος ταῦτα ἥκουσαν, ἀπεπήδησαν  ἄν. Τί οὖν γίνεται; Ἰουδαίοις  μὲν οὐδεὶς αὐτῶν  ἐπετίμα τοῖς  ἐξ  Ἰακώβου,  δέχεται   δὲ  τὴν   ἐπιτίμησιν   ὁ  Πέ  τρος  παρὰ  τοῦ  Παύλου,  ἵνα ἐγκαλούμενος  ὑπὸ τοῦ συναποστόλου, δικαίαν ἔχοι λοιπὸν τὴν παῤῥησίαν τοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς ἐπιπλῆξαι· καὶ ἐπιτιμᾶται  μὲν ὁ Πέτρος, διορθοῦνται  δὲ οἱ μαθηταί. Τοῦτο δὲ καὶ ἐπὶ συναλλαγμάτων γίνεται  βιωτικῶν.  Ὅταν γάρ τινες ὀφείλωσί  τινα ἐλλείμματα πολιτικῶν  εἰσφορῶν, εἶτα οἱ μέλλοντες  αὐτοὺς ἀπαιτεῖν,  αἰσχύνωνται  καὶ ἐρυθριῶσι προσενεχθῆναι  σφοδρότερον, βουλόμενοι  πλείονα  λαβεῖν  ἀφορμὴν  καὶ ἐξουσίαν τῆς κατ'  αὐτῶν  σφοδρότητος,  παρασκευάζουσιν  ἑτέρους  τῶν  συστρα τιωτῶν   ἀποδῦσαι, λοιδορήσασθαι, μυρία ἕτερα αὐτοῖς διαθεῖναι δεινὰ ὁρώντων  ἐκείνων, ἵνα τούτων γενο μένων,  μηκέτι  παρ'  ἑαυτῶν,  μηδὲ  οἴκοθεν,  ἀλλ'  ἐκ  τῆς  ἑτέρων  ἀνάγκης  δοκῶσιν ἐκείνοις  σφοδρότερον ἐπιτίθεσθαι· καὶ γίνεται  ἡ ἑτέρων  ὕβρις αὐτοῖς ἀπο λογία πρὸς τοὺς ὑπευθύνους τοὺς ἑαυτῶν.

 ιζʹ.  Τοῦτο  καὶ  ἐπὶ  Παύλου  καὶ  ἐπὶ  Πέτρου  γέγονεν.   Ὤφειλον   γάρ  τινα ἐλλείμματα  οἱ  Ἰουδαῖοι.  Ποῖα δὴ  ταῦτα;  Τὸ παντελῶς   ἀποστῆναι  τοῦ  Ἰουδαϊσμοῦ. Ἀπαιτῆσαι ταῦτα τὰ ἐλλείμματα  σφοδρότερον ὁ Πέ τρος ἐβούλετο, καὶ καθαρὰν εἰσπράξασθαι παρ' αὐ τῶν τὴν πίστιν. Βουλόμενος τοίνυν πλείονα λαβεῖν ἐξουσίαν καὶ ἀφορμὴν   τῆς   τοιαύτης   εἰσπράξεως,  πα  ρασκευάζει  τὸν   Παῦλον  ἐπιτιμῆσαι   μεθ' ὑπερβολῆς, καὶ ἐπιπλῆξαι,  ἵνα ἡ ἐπίπλαστος ἐπιτίμησις  αὕτη δικαίαν  αὐτῷ παῤῥησίας κατ' ἐκείνων  ἀφορμὴν  παρ έχῃ καὶ πρόφασιν.  ∆ιὰ τοῦτο  καὶ ἀρχόμενός  φησι, Κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην· καὶ ἐνταῦθα πά λιν, Εἶπον τῷ Πέτρῳ ἔμπροσθεν πάντων. Εἰ μὲν γὰρ τὸν ἀπόστολον διορθώσασθαι ἐβούλετο, κατ' ἰδίαν ἂν τοῦτο ἐποίησεν· ἐπειδὴ δὲ οὐ τοῦτο ἦν τὸ σπουδα ζόμενον (ᾔδει γὰρ τὴν γνώμην,  μεθ' ἧς ἅπαντα ταῦτα ἐποίει), ἀλλ' ἐκείνους μέχρι πολλοῦ χωλεύοντας στη ρίξαι ἐσπούδαζε, διὰ τοῦτο ἔμπροσθεν πάντων  ποιεῖται  τὴν ἐπιτίμησιν.  Ὁ δὲ Πέτρος ἀνέχεται,  καὶ σιγᾷ, καὶ οὐκ ἀντιλέγει. Ἤδει γὰρ τὴν γνώμην, μεθ' ἧς ὁ Παῦλος ἐπετίμα· καὶ τὸ πᾶν ὁ Πέτρος κατώρ θωσε σιγήσας. Ἡ γὰρ τούτου σιγὴ διδασκαλία τοῖς Ἰουδαίοις  ἐγένετο  τοῦ μηκέτι τοῖς νομίμοις  ἐνέχεσθαι. Οὐ γὰρ ἂν ὁ διδάσκαλος ἐσίγησε, φησὶν, εἰ μὴ συνῄ δει δικαίως ἐπιτιμῶντι  τῷ Παύλῳ. Ἀλλ' εἰ δοκεῖ, καὶ αὐτῆς τῆς ἐπιτιμήσεως ἀκούσωμεν. Εἶπον τῷ Πέτρῳ  πάντων   ἔμπροσθεν,  φησὶν,  Εἰ σὺ  Ἰουδαῖος  ὑπάρχων,  ἐθνικῶς   ζῇς.  Σκόπει σύνεσιν· οὐκ εἶπεν  αὐτῷ,  ὅτι Κακῶς ποιεῖς  Ἰουδαϊκῶς  ζῶν· ἀλλ' ἐλέγχει  αὐτοῦ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν,  ἵνα μὴ ἐκ τῆς Παύλου γνώμης  ἡ παραίνεσις καὶ ἡ συμβουλὴ, ἀλλ' ἐκ τῆς Πέτρου κρίσεως τῆς ἤδη γεγενημένης  εἰσενη νέχθαι δοκῇ. Εἰ μὲν γὰρ εἶπε, Κακῶς ποιεῖς τὸν νόμον  τηρῶν,  ἐπετίμησαν  ἂν οἱ μαθηταὶ  οἱ Πέτρου· νυνὶ  δὲ ἀκούσαντες, ὅτι οὐ τῆς Παύλου γνώμης  ἡ πα ραίνεσις ἦν καὶ ἡ διόρθωσις αὕτη, ἀλλ' αὐτὸς ὁ Πέ τρος οὕτως ἔζη, καὶ ταῦτα εἶχεν  ἐν τῇ ψυχῇ τὰ δό γματα, καὶ ἑκόντες καὶ ἄκοντες ἡσύχαζον. ∆ιὰ τοῦτο οὔτε Πέτρος εἰσηγεῖται τὴν γνώμην,  ἀλλ' ἀνέχεται  παρ' ἑτέρου, τοῦ Παύλου λέγω,  διελέγχεσθαι,  καὶ σιγᾷ, ὥστε εὐπαράδεκτον  γενέσθαι  τὴν διδασκαλίαν.ιηʹ. Οὐκ ἐντεῦθεν δὲ μόνον τὴν σύνεσιν ἔστιν ἰδεῖν τοῦ Παύλου, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ἑξῆς εἰρημένων.  Οὐ γὰρ εἶπεν,  Εἰ σὺ Ἰουδαῖος  ὑπάρχων,  ἐθνικῶς  ἔζης, καὶ οὐκ Ἰουδαϊκῶς, ἀλλ' ὅτι Ζῇς· ὥστε καὶ νῦν τὴν αὐ τὴν γνώμην  ἔχεις· καὶ τὸ πολλῆς γέμον συνέσεως, τὸ ἐπαγόμενόν ἐστιν. Εἰπὼν γὰρ, Ἐθνικῶς ζῇς, Ἰουδαῖος ὢν, οὐκ ἐπήγαγε· Τί τοὺς  Ἰουδαίους  ἀναγκά  ζεις  ἰουδαΐζειν,  ἀλλὰ  πῶς;  Τί τὰ  ἔθνη,  φησὶν,  ἀναγ  κάζεις ἰουδαΐζειν, ἵνα τῷ δοκεῖν τῶν ἰδίων ἀντιποιεῖ  σθαι μαθητῶν, καὶ προσχήματι τῆς ὑπὲρ τῶν ἐθνῶν  κηδεμονίας,  πείσῃ τοὺς Ἰουδαίους ἀποστῆναι τῆς παλαιᾶς συνηθείας. Ὅτι γὰρ πέπλασται τὰ ἐγκλή ματα, ἐξ αὐτῶν  τῶν εἰρημένων  δῆλον. Ἀνωτέρω γὰρ εἰπὼν, Συναπήχθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰου δαῖοι, ἐνταῦθα λέγει· Τί τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις ἰου δαΐζειν;  Καὶ μὴν  ἐχρῆν  εἰπεῖν,  Τί  τοὺς  Ἰουδαίους  ἀναγκάζεις   ἰουδαΐζειν;  Οἱ γὰρ συναπαχθέντες, οὐχ οἱ ἐξ ἐθνῶν ἦσαν, ἀλλ' Ἰουδαῖοι. Ἀλλ' εἰ μὲν τοῦτο εἶπεν, ἔδοξεν ἂν ὁ λόγος τραχὺς εἶναι, καὶ οὐδὲν αὐτῷ προσήκων· τῶν γὰρ ἐθνῶν διδάσκαλος ἦν· νῦν δὲ ἐν προσχήματι κηδεμονίας τῶν ἰδίων μαθητῶν ἀνεύθυ νον καὶ ἐλευθέραν ποιεῖται τὴν ἐπιτίμησιν· καὶ ἵνα  μάθητε, ὅτι οὐκ ἐπιτίμησις  ἦν  κατὰ Πέτρου τὰ λεγό  μενα, ἀλλὰ παραίνεσις καὶ διδασκαλία τοῖς Ἰουδαίοις  ἐν τάξει τῆς ἐπιτιμήσεως  τῆς κατὰ Πέτρου, ἄκουσον τῶν  ἑξῆς· Ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι,  καὶ οὐκ ἐξ ἐθνῶν  ἁμαρτωλοί.  Ταῦτα γὰρ λοιπὸν  διδάσκοντός ἐστι, καὶ οὐκ ἔτι εἰς Πέτρον τὸ πᾶν περιίστησιν, ἀλλὰ κοινοῖ τὸν λόγον. Εἰ μὲν γὰρ ὡς διδάσκων ἐξ ἀρχῆς εἰσέβα λεν, οὐκ ἂν ἠνέσχοντο Ἰουδαῖοι· νῦν δὲ τὴν  ἀρχὴν  ἐξ ἐπιτιμήσεως  λαβὼν,  καὶ δόξας δικαίαν  ποιεῖσθαι κατὰ τοῦ Πέτρου τὴν ἐπιτίμησιν, ὡς τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἕλκον τος πρὸς τὴν τῶν νομίμων  παρατήρησιν, ἐκβαίνει λοιπὸν  ἀδεῶς  εἰς παραίνεσιν  καὶ συμβουλὴν, ὡς τῆς ἀκολουθίας  ἐπὶ τοῦτο  ἀγούσης αὐτόν. Ἵνα γὰρ μή τις ἀκούσας, ὅτι Τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις  ἰουδαΐζειν, νομίσῃ ὅτι μόνοις ἐκείνοις οὐκ ἔξεστιν ἰουδαΐζειν, τοῖς δὲ Ἰουδαίοις ἐφεῖται, εἰς αὐτοὺς τοὺς διδασκάλους τὸν λόγον  περιίστησι. Τί λέγω, φησὶ, περὶ ἐθνῶν,  ἢ τῶν λοιπῶν  Ἰουδαίων; Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς οἱ διδάσκαλοι, ἡμεῖς οἱ ἀπόστολοι. Καὶ οὐ τοῦτο λέγει μόνον τὸ δι καίωμα, ὅτι Οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ ἀπόστολοι, ἀλλ' ὅτι Καὶ οἱ ἐκ προγόνων Ἰουδαῖοι καθάπαξ ἀπέστημεν τοῦ νόμου. Ποίαν   οὖν   ἔχομεν   ἀπολογίαν,   ἑτέρους   εἰς   τοῦτο   ἕλκοντες;   Ὁρᾷς   πῶς λανθανόντως  τῶν   Ἰουδαίων   καθάπτεται,   καὶ  τὴν   διδασκαλίαν   συντίθησιν   ἀπηρ τισμένην; Εἰπὼν γὰρ, Ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι, καὶ οὐκ ἐξ ἐθνῶν  ἁμαρτωλοί· καὶ αἰτίαν τίθησιν   εὔλο  γον,  δι'  ἣν  ἀπέστησαν  τοῦ  Ἰουδαϊσμοῦ·  Εἰδότες  ὅτι  οὐ  δικαιοῦται ἄνθρωπος  ἐξ ἔργων  νόμου, εἰ μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ· καὶ ἡμεῖς εἰς Χρι στὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν  ἐκ πίστεως Χριστοῦ, καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου· διότι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου, εἰ μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ιθʹ. Ὁρᾷς πῶς συνεχῶς καὶ τῆς ἀσθενείας τοῦ νόμου μνημονεύει,  καὶ τῆς κατὰ τὴν  πίστιν  δικαιοσύνης;  Καὶ πυκνῶς  στρέφει τὰ ὀνόματα,  ὅπερ οὐκ ἔστιν ἐπιτιμῶντος,   ἀλλὰ  διδάσκοντος,  καὶ  συμβουλεύοντος.  Ἀλλ',  ὅπερ  ἔφην,  εἰ  μὲν  πρὸς Ἰουδαίους   ἀποτεινόμενος    ταῦτα   ἔλεγε,   τὸ   πᾶν   ἂν   διεῤῥύη   καὶ   ἀπώλετο,   οὐκ ἀνεχομένων   ἐκείνων   τῆς  τούτου  διδασκαλίας·  ἐπειδὴ  δὲ  πρὸς  Πέτρον  τὸν  λόγον ἐπέστρεψε,  λανθα  νόντως   ἐκεῖνοι  τὴν  ὠφέλειαν   ἐκαρποῦντο,  ἐπιτιμωμέ   νου  καὶ σιγῶντος τοῦ Πέτρου, καὶ τῆς γνώμης αὐτοῦ πάσης ἐκκαλυπτομένης,  οὐχὶ παρ' ἑαυτοῦ, ἀλλὰ παρὰ τοῦ συναποστόλου, καὶ τῆς ἀναστροφῆς τῆς προτέρας εἰς μέσον ἀγομένης. Εἶτα, ἵνα μὴ λέγωσι παρ' ἑαυ τοῖς, Τί οὖν εἰ καὶ Πέτρος καὶ Παῦλος κακῶς ἐποίη σαν; αἰτίας δικαίας καὶ ἀναμφισβητήτους  τίθησι, δι' ἃς οὐ δεῖ τῶν Ἰουδαϊκῶν ἐθῶν ἔχεσθαι. Αὗται δέ εἰσι, τὸ μὴ δύνασθαι τὸν νόμον δικαιοῦν, ἀλλὰ τὴν πίστιν μόνον. Καὶ ἐνταῦθα μὲν   ἡμερώτερον   κέχρηται    τῷ   λόγῳ·   προϊὼν    δὲ   καταφορικώτερον    ποιεῖ   καὶ σφοδρότερον. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι  ἐν Χριστῷ ηὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοὶ, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας  διάκονος;  Ὃ δὲ λέγει,  τοιοῦτόν  ἐστιν· Ἡ πίστις  δικαιοῖ,  καὶ κελεύει  ἀποστῆναι  τῶν  Ἰουδαϊκῶν  ἐθῶν,  ὡς πεπαυμένων  λοιπόν·  εἰ δὲ ἔτι κρατεῖ ὁ νόμος καὶ κύριός ἐστι, καὶ ὁ ἀφεὶς αὐτὸν παραβάσεως κρίνεται, εὑρεθήσεται ὁ Χριστὸς, ὁ κελεύσας ἡμῖν αὐτὸν ἀφιέναι, τῆς παραβάσεως ἡμῖν αἴτιος γεγενημένος, καὶ οὐ μόνον οὐκ ἀπαλλάξας ἡμᾶς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ ἐμβαλὼν εἰς ἁμαρτίαν.Εἰ γὰρ διὰ τὴν πίστιν τὸν νόμον  ἀφήκαμεν,  τὸ δὲ ἀφιέναι  τὸν νόμον  ἁμαρτία ἐστὶν, ἡ πίστις, δι' ἣν τὸν νόμον ἀφήκαμεν, αὕτη τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν αἰτία ἐγένετο. Καὶ ἐπειδὴ λοιπὸν  εἰς ἄτοπον τὸν λόγον περιέστησεν, οὐδὲ ἐδεήθη κατασκευῆς τινος πρὸς ἀνατροπὴν,  ἀλλὰ τῷ Μὴ γένοιτο ἠρκέσθη, ὡς αὐτόθεν τῆς ἀτοπίας ὡμολογημένης·  Εἰ γὰρ, φησὶν, ἃ κατέλυσα, ταῦτα πάλιν  οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι· εἰς τὸ ἐναντίον  περιέστησε τὸν λόγον, καὶ ἔδειξεν, ὅτι οὐ τὸ παραβῆναι  νόμον, ἀλλὰ τὸ μὴ ἀφεῖναι  νόμον, τοῦτο ποιεῖ παραβάτην· καὶ ἐν τάξει τοῦ οἰκείου προσώπου πάλιν  τὸν Πέτρον  αἰνίττεται.   Τί  γὰρ  κατέλυσεν  ὁ  Πέτρος  τὴν  τῶν  βρωμάτων   παρατήρησιν, ἐθνικῶς  ζῇν προῃρημένος; Πάλιν οὖν  πρὸς Ἰουδαίους  ἐπανελθὼν,  κἀκείνοις  συζῶν, εὑρεθήσεται ἃ κατέλυσεν οἰκοδομῶν.

κʹ. Ὁρᾷς πῶς πανταχοῦ τῆς κρίσεως ἔχεται τοῦ Πέτρου, καὶ τὴν προτέραν αὐτοῦ ἐκκαλύπτει  ἀναστροφήν· ἵνα μὴ παρὰ τῆς τοῦ Παύλου γλώττης,  ἀλλὰ  παρὰ τῆς τοῦ  Πέτρου  γνώμης,  ἢ  διὰ  τῶν  πραγμάτων   ἐπεδείξατο,  δοκῶσιν  οἱ  Ἰουδαῖοι  τὴν παραίνεσιν δέχεσθαι; ∆ιὰ ταῦτά φησι, Φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς, καὶ Ὅτι κατεγνωσμένος  ἦν, καὶ Ὅτι οὐκ ὀρθοποδεῖ  πρὸς τὴν  ἀλήθειαν  τοῦ Εὐαγγελίου. Οὐχ οὕτως  δὲ ἔχων· μὴ γένοιτο· διὰ  γὰρ  πολλῶν·  τοῦτο  ἀπεδείξαμεν·  ἀλλ' ὥσπερ τότε ἐπετίμα Παῦλος, καὶ ταῦτα ἀκούων ὁ Πέτρος ἐσίγα, ὥστε μὴ ἀνατρέψαι τὴν οἰκονομίαν Παύλου,  καὶ  κατεδέχετο,  ὡς  οὐκ  ὀρθῶς  πεποιηκὼς,  δέχεσθαι  τὴν  ἐπίπληξιν,   ἵνα ἀπολογία  αὐτῷ  γένηται  τοῦτο  πρὸς τοὺς μαθητάς· οὕτω  δὴ καὶ οὗτος νῦν  μετὰ τῆς αὐτῆς γνώμης, μεθ' ἧς ἐπετίμησε Πέτρῳ, γράφει ταῦτα, ἅπερ ἔγραψε Γαλάταις. Εἰ γὰρ τότε τὸ ἐπιτιμηθῆναι  Πέτρον, καὶ σιγῆσαι, χρήσιμον ἦν τοῖς Ἰουδαίοις, πολλῷ μᾶλλον ἂν   καὶ   νῦν   τὸ   ταῦτα   περὶ   αὐτοῦ   λεχθῆναι   χρήσιμον   ἦν   τῶν   Γαλατῶν   τοῖς διεφθαρμένοις.  Ὥσπερ γὰρ οἱ τότε ἐν Ἀντιοχείᾳ  διατρίβοντες,  ὁρῶντες  Πέτρον ἐπιτιμώμενον μεθ' ὑπερβολῆς, καὶ σιγῶντα, διωρθοῦντο τῇ κατὰ τοῦ διδασκάλου κατηγορίᾳ,  καὶ τῇ σιγῇ· οὕτω  καὶ νῦν  Γαλάται περὶ τὰ Ἰουδαϊκὰ  νοσοῦντες,  καὶ τοῦ Παύλου ταῦτα περὶ αὐτοῦ λέγοντος  ἀκούοντες,  οἷον ὅτι κατεγνωσμένος  ἦν, καὶ οὐκ ὠρθοπόδησε  πρὸς  τὴν  ἀλήθειαν   τοῦ  Εὐαγγελίου,  καὶ  ὅτι  ἐπιτιμηθεὶς   ἐπὶ  τούτοις ἐσίγησε, μεγίστην  ἀπὸ τῆς κατηγορίας  ταύτης  διδασκαλίαν  ἐλάμβανον,  εἰς τὸ μηκέτι προσέχειν  τοῖς  Ἰουδαϊκοῖς  ἔθεσι. ∆ιὰ τοῦτο  καὶ Παῦλος καὶ τότε  ἐπετίμησε, καὶ νῦν μέμνηται  τῆς  τότε  γενομένης  ἐπιπλήξεως·  καὶ  τούτου  οὐκ ἔλαττον  τὸν  Πέτρον διὰ τοῦτο θαυμάσαι χρὴ, καταδεξάμενον ἅπαντα τὰ εἰρημένα. Ὁ γὰρ τὸ πᾶν  κατωρθωκὼς  οὗτός ἐστιν, ὁ ἀνασχόμενος  κατηγορηθῆναι,  καὶ σιγήσας. Τοῦτο τῆς οἰκονομίας τὸ κέρδος. Οὕτως ἡμῖν ἑκάτερος τῶν ἀποστόλων ἐγκλημάτων  μὲν ἀπήλλακται,  μυρίων δέ ἐστιν ἐγκωμίων  ἄξιος, πρὸς τὴν τῶν λοιπῶν σωτηρίαν ἅπαντα καὶ ἀκούειν καὶ λέγειν σπουδάζων. Ἡμεῖς δὲ λοιπὸν  τὸν Παύλου καὶ Πέτρου Θεὸν παρακαλέσωμεν,  τὸν ἐκείνους ἀλλήλοις  συνδήσαντα  τοῖς  τῆς  ὁμονοίας  δεσμοῖς, καὶ  ἡμᾶς  εἰς  τὴν  πρὸς  ἀλλήλους ἀγάπην ἐπισφίγξαι σφοδρότερον· ἵνα τὴν κατὰ Θεὸν ὁμόνοιαν πρὸς ἀλλήλους ἔχοντες, δυνηθῶμεν  καταξιωθῆναι  τοὺς ἁγίους  ἐκείνους  ἰδεῖν,  καὶ παρὰ τὰς αἰωνίους  αὐτῶν εὑρεθῆναι σκηνὰς, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ καὶ μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμὴ, καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο
Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: