26. Προς τους οὐκ εἰς δέον χρωμένους τώ ἀποστολικώ ῥητώ τώ λέγοντι

Ιωάννης Χρυσόστομος

Ελληνική Πατρολογία Τόμος 51

26. Προς τους Οὐκ εἰς δέον χρωμένους τῷ ἀποστολικῷ ῥητῷ τῷ λέγοντι, "Εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ Χριστὸς καταγγέλλεται" καὶ περὶ ταπεινοφροσύνης.

αʹ. Τοῦ Φαρισαίου καὶ τοῦ τελώνου μνημονεύσαντες πρώην, καὶ ἅρματα δύο τῷ λόγῳ ζεύξαντες ἐξ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκάτερον ἐδείξαμεν, ὅσον μὲν τῆς ταπεινοφροσύνης  τὸ κέρδος, ὅσον δὲ τῆς ἀπονοίας  τὸ βλάβος. Αὕτη μὲν γὰρ καὶ δικαιοσύνῃ συμβεβλημένη καὶ νηστείαις καὶ δεκάταις, ὑστέρησεν· ἐκείνη δὲ καὶ μετὰ ἁμαρτίας  ζευχθεῖσα προέλαβε τὸ τοῦ  Φαρισαίου ζεῦγος, καίτοι  καὶ  τὸν  ἡνίοχον ἔχουσα φαῦλον. Τί γὰρ τελώνου  χεῖρον; Ἀλλ' ὅμως ἐπειδὴ συνέτριψεν αὐτοῦ τὴν ψυχὴν,  καὶ  ἁμαρτωλὸν  ἑαυτὸν  ἐκάλεσεν,  ὅπερ ἦν,  ὑπερέβη  τὸν  Φαρισαῖον καὶ νηστείας ἔχοντα εἰπεῖν καὶ δεκάτας, καὶ κακίας πάσης ἀπηλλαγμένον. Τίνος ἕνεκεν, καὶ διὰ τί; Ὅτι εἰ καὶ πλεονεξίας καὶ ἁρπαγῆς ἀπήλλακτο, τὴν μητέρα τῶν κακῶν πάντων κενοδοξίαν τε καὶ ἀπόνοιαν εἶχεν ἐῤῥιζωμένην ἐπὶ τῆς ψυχῆς. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὁ Παῦλος παρακαλεῖ καὶ λέγει· Ἕκαστος τὸ ἑαυτοῦ ἔργον δοκιμαζέτω, καὶ τότε εἰς ἑαυτὸν τὸ καύχημα ἕξει, καὶ οὐκ εἰς τὸν ἕτερον. Ἐκεῖνος  δὲ  τῆς  οἰκουμένης  ἁπάσης  παρῆλθεν  εἰς  μέσον  κατήγορος,  καὶ πάντων  τῶν  ὄντων  ἀνθρώπων  ἑαυτὸν  ἔφησεν  εἶναι  βελτίω.  Καίτοι καὶ εἰ δέκα μόνον, καὶ εἰ πέντε, καὶ εἰ δύο, καὶ εἰ ἑνὸς ἑαυτὸν προὔθηκεν, οὐδὲ τοῦτο ἀνεκτὸν ἦν· νυνὶ δὲ οὐχὶ προὔθηκεν ἑαυτὸν μόνον τῆς οἰκουμένης, ἀλλὰ καὶ κατηγόρησεν ἁπάντων.  ∆ιὰ τοῦτο ὑστέρησε κατὰ τὸν δρόμον. Καὶ καθάπερ ναῦς μυρία διαδραμοῦσα κύματα, καὶ πολλοὺς ἐκφυγοῦσα χειμῶνας, εἶτα ἐν αὐτῷ τῷ στόματι τοῦ  λιμένος   σκοπέλῳ  τινὶ   προσαράξασα πάντα   τὸν  ἐναποκείμενον   ἀπόλλυσι θησαυρόν· οὕτω δὴ καὶ ὁ Φαρισαῖοις οὗτος, τοὺς πόνους τῆς νηστείας ὑπομείνας καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς ἁπάσης, ἐπειδὴ γλώττης  οὐκ ἐκράτησεν, ἐν αὐτῷ τῷ λιμένι  τὸ φορτικὸν  ναυάγιον  ὑπέμεινε.  Τὸ γὰρ  ἐξ  εὐχῆς,  ὅθεν  κερδαίνειν  ἔδει,  τοσαῦτα βλαβέντα μᾶλλον ἀπελθεῖν, οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν, ἢ ἐν λιμένι ναυάγιον ὑπομεῖναι.

βʹ. Ταῦτ' οὖν  εἰδότες,  ἀγαπητοὶ,  κἂν  εἰς  αὐτὴν  τῆς  ἀρετῆς τὴν  κορυφὴν ἀνέλθωμεν,  πάντων  ἑαυτοὺς ἐσχάτους νομίζωμεν, μαθόντες ὅτι καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν οὐρανῶν  ἀπόνοια  δύναται  κατενεγκεῖν   τὸν  μὴ  προσέχοντα,  καὶ  ἐξ  αὐτῆς  τῆς ἀβύσσου τῶν  ἁμαρτημάτων  ἀνενεγκεῖν  εἰς ὕψος ταπεινοφροσύνη  τὸν  μετριάζειν εἰδότα. Αὕτη γὰρ πρὸ τοῦ Φαρισαίου τὸν τελώνην  ἔστησεν· ἐκείνη δὲ, ἡ ἀπόνοια λέγω, καὶ ἡ ὑπερηφανία, καὶ ἀσωμάτου περιεγένετο δυνάμεως τοῦ διαβόλου· ἡ δὲ ταπεινοφροσύνη  καὶ τῶν  οἰκείων  ἁμαρτημάτων  ἡ ἐπίγνωσις  εἰς παράδεισον τὸν λῃστὴν εἰσήγαγε πρὸ τῶν ἀποστόλων. Εἰ δὲ οἱ τὰ οἰκεῖα ὁμολογοῦντες ἁμαρτήματα, τοσαύτην  ἑαυτοῖς  προξενοῦσι  τὴν  παῤῥησίαν, οἱ  πολλὰ  μὲν  ἑαυτοῖς  συνειδότες ἀγαθὰ, ταπεινοῦντες  δὲ ἑαυτῶν  τὴν  ψυχὴν,  πόσων  οὐκ ἐπιτεύξονται  στεφάνων; Ὅταν γὰρ ἁμαρτία συμβεβλημένη ᾖ τῇ ταπεινοφροσύνῃ, οὕτω τρέχει μετ' εὐκολίας, ὡς δικαιοσύνην  μετ' ἀπονοίας  οὖσαν ὑπερβῆναι  καὶ προλαβεῖν. Ἂν  τοίνυν  μετὰ δικαιοσύνης αὐτὴν  συνάψῃς, ποῦ οὐκ ἀφίξεται; πόσους οὐ διαβήσεται οὐρανούς; Παρ' αὐτὸν πάντως  στήσεται τοῦ Θεοῦ τὸν θρόνον ἀνὰ μέσον τῶν ἀγγέλων  μετὰ παῤῥησίας πολλῆς.Πάλιν εἰ μετὰ δικαιοσύνης ἡ ἀπόνοια ζευχθεῖσα, τῇ τῆς οἰκείας κακίας ὑπερβολῇ  καὶ  βαρύτητι  καθελκύσαι  τὴν  ἐκείνης  παῤῥησίαν  ἴσχυσεν,  ἂν  μετὰ  ἁμαρτίας ᾖ συμβεβλημένη, εἰς πόσην οὐ κατακρημνίσαι δυνήσεται τὸν ἔχοντα αὐτὴν γέενναν; Ταῦτα λέγω, οὐχ ἵνα ἀμελῶμεν δικαιοσύνης, ἀλλ' ἵνα φύγωμεν ἀπόνοιαν· οὐχ  ἵνα  ἁμαρτάνωμεν  ἀλλ' ἵνα  μετριάζωμεν.  Θεμέλιος γάρ  ἐστι τῆς  καθ' ἡμᾶς φιλοσοφίας ἡ ταπεινοφροσύνη. Κἂν μυρία ἄνωθεν οἰκοδομήσῃς, κἂν ἐλεημοσύνην, κἂν εὐχὰς, κἂν νηστείαν, κἂν πᾶσαν ἀρετὴν, ταύτης μὴ προκαταβληθείσης, πάντα εἰκῆ καὶ μάτην ἐποικοδομηθήσεται, καὶ καταπεσεῖται ῥᾳδίως κατὰ τὴν οἰκοδομὴν ἐκείνην  τὴν  ἐπὶ  τῆς  ψάμμου  τεθεῖσαν.  Οὐδὲν γάρ  ἐστιν,  οὐδὲν  τῶν  ἡμετέρων κατορθωμάτων, ὃ οὐ ταύτης δεῖται· οὐδέν ἐστιν, ὃ χωρὶς ταύτης στῆναι δυνήσεται. Ἀλλὰ  κἂν  σωφροσύνην  εἴπῃς,  κἂν  παρθενίαν,  κἂν  χρημάτων  ὑπεροψίαν,  κἂν ὁτιοῦν, πάντα  ἀκάθαρτα καὶ ἐναγῆ καὶ βδελυρὰ ταπεινοφροσύνης ἀπούσης. Πανταχοῦ   τοίνυν    αὐτὴν   παραλαμβάνωμεν,   ἐν   ῥήμασιν,   ἐν   πράγμασιν,   ἐν ἐνθυμήμασι, καὶ μετὰ ταύτης ταῦτα οἰκοδομῶμεν.

γʹ. Ἀλλὰ τὰ μὲν περὶ ταπεινοφροσύνης ἱκανῶς εἴρηται, οὐ πρὸς τὴν ἀξίαν τοῦ κατορθώματος· οὐδεὶς  γὰρ αὐτὴν  κατ' ἀξίαν  ὑμνῆσαι δυνήσεται· ἀλλὰ  πρὸς τὴν σύνεσιν τῆς ὑμετέρας ἀγάπης. Εὖ γὰρ οἶδ' ὅτι καὶ ἀπὸ ὀλίγων τῶν εἰρημένων μετὰ πολλῆς  αὐτὴν ἐπισπάσεσθε τῆς σπουδῆς. Ἐπειδὴ δὲ ἀνάγκη καὶ τὴν ἀποστολικὴν ῥῆσιν τὴν σήμερον ἀναγνωσθεῖσαν, πολλοῖς δοκοῦσαν παρέχειν ῥᾳθυμίας πρόφασιν, ποιῆσαι φανερὰν καὶ δήλην, ὥστε μὴ ψυχράν τινα ἀπολογίαν ἐντεῦθέν τινας ποριζομένους τῆς οἰκείας ἀμελεῖν σωτηρίας, φέρε, ἐπὶ ταύτην τὸν λόγον ἀγάγωμεν. Τίς οὖν ἐστιν ἡ ῥῆσις; Εἶτε προφάσει, φησὶν, εἴτε ἀληθείᾳ Χριστὸς καταγγέλλεται. Τοῦτο πολλοὶ περιφέρουσιν ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, οὐ τὰ πρότερα, οὐ τὰ μετὰ ταῦτα ἀναγινώσκοντες· ἀλλὰ τῆς ἀκολουθίας τῶν λοιπῶν ἀποκόψαντες μελῶν ἐπ' ὀλέθρῳ τῆς ἑαυτῶν ψυχῆς τοῖς ῥᾳθυμοτέροις προβάλλονται. Ἐπιχειροῦντες γὰρ αὐτοὺς τῆς ὑγιοῦς ἀπάγειν πίστεως, εἶτα ὁρῶντες δεδοικότας καὶ τρέμοντας, ὡς οὐκ ἀκίνδυνον ὂν  τοῦτο  ποιεῖν,  καὶ  βουλόμενοι  τὸν  φόβον  αὐτῶν  ἐκλῦσαι,  τὴν  ἀποστολικὴν ταύτην  παράγουσιν  ῥῆσιν, λέγοντες·  Ὁ Παῦλος συνεχώρησε  τοῦτο,  εἰπών·  Εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ Χριστὸς καταγγελλέσθω.Ἀλλ' οὐκ ἔστι ταῦτα, οὐκ ἔστι. Πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ εἴρηκε, καταγγελλέσθω, ἀλλὰ,  καταγγέλλεται·  πολὺ  δὲ  τὸ  μέσον  τούτου  κἀκείνου.  Τὸ μὲν  γὰρ  εἰπεῖν, καταγγελλέσθω,  νομοθετοῦντός  ἐστι· τὸ δὲ εἰπεῖν,  καταγγέλλεται,  τὸ συμβαῖνον ἀπαγγέλλοντος.  Ὅτι δὲ οὐ νομοθετεῖ  Παῦλος αἱρέσεις εἶναι, ἀλλὰ ἀπάγει πάντας τοὺς  αὐτῷ  προσέχοντας,  ἄκουσον  τί  φησιν·  Εἴ τις  ὑμᾶς  εὐαγγελίζεται  παρ'  ὃ παρελάβετε,  ἀνάθεμα  ἔστω,  κἂν  ἐγὼ,  κἂν  ἄγγελος   ἐξ  οὐρανῶν.  Οὐκ  ἂν  δὲ ἀνεθεμάτισε καὶ ἑαυτὸν καὶ ἄγγελον, εἰ τὸ πρᾶγμα ἀκίνδυνον ᾔδει. Καὶ πάλιν, Ζηλῶ γὰρ  ὑμᾶς  Θεοῦ ζήλῳ,  φησίν·  ἡρμοσάμην  γὰρ  ὑμᾶς  ἑνὶ  ἀνδρὶ  παρθένον  ἁγνήν. Φοβοῦμαι δὲ μήποτε ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἠπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ  νοήματα  ὑμῶν  ἀπὸ τῆς  ἁπλότητος  τῆς  εἰς  τὸν  Χριστόν. Ἰδοὺ  καὶ  ἁπλότητα τέθεικε, καὶ συγγνώμην  οὐκ ἔδωκεν. Εἰ γὰρ ἦν συγγνώμη, κίνδυνος  οὐκ ἦν· εἰ δὲ κίνδυνος  οὐκ ἦν, οὐκ ἂν ἐφοβήθη Παῦλος· καὶ οὐχ ὁ Χριστὸς δὲ τὰ ζιζάνια κἂν ἐκέλευσε κατακαῆναι,  εἰ  πρᾶγμα  ἀδιάφορον  ἦν  καὶ  τούτῳ,  κἀκείνῳ,  καὶ  ἑτέρῳ προσέχειν, καὶ πᾶσιν ἁπλῶς.

δʹ. Τί ποτ' οὖν ἐστι τὸ λεγόμενον; Μικρὸν ἄνωθεν ὑμῖν τὴν ἱστορίαν ἅπασαν διηγήσασθαι  βούλομαι·  δεῖ  γὰρ  εἰδέναι   ἐν  τίσιν  ὁ  Παῦλος  ἦν,  ἡνίκα  ταῦτα ἐπέστελλεν.  Ἐν τίσι τοίνυν  ἦν  τότε; Ἐν δεσμωτηρίῳ  καὶ ἁλύσεσι καὶ κινδύνοις ἀφορήτοις. Πόθεν τοῦτο δῆλον; Ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς. Ἀνωτέρω γὰρ τούτου φησί· Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοὶ,  ὅτι τὰ κατ' ἐμὲ μᾶλλον  εἰς προκοπὴν τοῦ Εὐαγγελίου ἐλήλυθεν, ὥστε τοὺς δεσμούς μου φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν ὅλῳ τῷ  πραιτωρίῳ,  καὶ  τοῖς  λοιποῖς   ἅπασι·  καὶ  τοὺς  πλείονας   δὲ  τῶν   ἀδελφῶν πεποιθότας  τοῖς  δεσμοῖς  μου  περισσοτέρως τολμᾷν  ἀφόβως  τὸν  λόγον  λαλεῖν. Νέρων  δὲ  ἦν  αὐτὸν  ἐμβεβληκὼς  τότε  τῷ  δεσμωτηρίῳ.  Καθάπερ γάρ  τις   λῃστὴς τῆς οἰκίας ἐπιβὰς, καθευδόντων  ἁπάντων, τὰ πάντα ὑφαιρούμενος, ἐπειδὰν ἴδῃ τινὰ λύχνον ἅψαντα, καὶ τὸ φῶς σβέννυσι, καὶ τὸν λυχνοῦχον  ἀναιρεῖ, ἵνα μετὰ ἀδείας αὐτῷ τὰ τῶν  ἄλλων  ὑφαιρεῖσθαι καὶ ἁρπάζειν ἐξῇ· οὕτω δὴ καὶ Νέρων ὁ Καῖσαρ τότε, ὥσπερ τις λῃστὴς καὶ τοιχωρύχος, καθευδόντων  ἁπάντων βαθύν τινα καὶ ἀναίσθητον ὕπνον, τὰ πάντων ἁρπάζων, γάμους διορύττων, οἰκίας ἀνατρέπων, ἅπαν κακίας εἶδος ἐπιδεικνύμενος, ἐπειδὴ τὸν Παῦλον εἶδε λύχνον ἅψαντα κατὰ τὴν οἰκουμένην, τὸν τῆς διδασκαλίας λόγον, καὶ ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὴν πονηρίαν, ἐσπούδαζε καὶ τὸ κήρυγμα σβέσαι, καὶ τὸν διδάσκαλον ἀνελεῖν,  ἵνα μετ' ἐξουσίας αὐτῷ πάντα ποιεῖν ἐξῇ, καὶ δήσας τὸν ἅγιον ἐκεῖνον ἐνέβαλεν εἰς δεσμωτήριον. Τότε τοίνυν  ταῦτα  ἔγραφεν  ὁ  μακάριος  Παῦλος. Τίς  οὐκ  ἂν  ἐκπλαγείη;  τίς  οὐκ  ἂν θαυμάσειε; μᾶλλον  δὲ τίς κατ' ἀξίαν ἐκπλαγείη  καὶ θαυμάσειεν ἂν τὴν γενναίαν ἐκείνην  καὶ οὐρανομήκη  ψυχὴν,  ὅτι δεδεμένος  ἐν  Ῥώμῃ  καὶ καθειργμένος,  ἀπὸ τοσούτου   διαστήματος   Φιλιππησίοις   ἐπέστελλεν;   Ἴστε   γὰρ   ὅσον   τὸ   μέσον Μακεδονίας καὶ Ῥώμης. Ἀλλ' οὔτε τῆς ὁδοῦ τὸ μῆκος, οὔτε τοῦ χρόνου τὸ πλῆθος, οὔτε ὁ τῶν πραγμάτων ὄχλος, οὔτε ὁ κίνδυνος καὶ τὰ ἐπάλληλα δεινὰ, οὔτε ἄλλο οὐδὲν  τὴν  ἀγάπην  καὶ  τὴν  μνήμην  ἐξέβαλε  τῶν  μαθητῶν,  ἀλλ'  εἶχεν  αὐτοὺς ἅπαντας ἐν διανοίᾳ· καὶ οὐχ οὕτως αὐτῷ ταῖς ἁλύσεσιν αἱ χεῖρες ἐδέδεντο, ὡς τῷ πόθῳ τῶν μαθητῶν ἡ ψυχὴ συνεδέδετο καὶ προσήλωτο· ὅπερ οὖν καὶ αὐτὸ δηλῶν ἐν τῷ προοιμίῳ τῆς ἐπιστολῆς ἔλεγε· ∆ιὰ τὸ ἔχειν με ἐν τῇ καρδίᾳ μου ὑμᾶς, ἔν τε τοῖς δεσμοῖς  μου,  καὶ  ἐν  τῇ  ἀπολογίᾳ  καὶ  βεβαιώσει  τοῦ  Εὐαγγελίου.  Καὶ καθάπερ βασιλεὺς ἐπὶ τὸν θρόνον ἀναβὰς ὑπὸ τὴν ἕω καὶ καθίσας ἐν ταῖς βασιλικαῖς αὐλαῖς, μυρίας εὐθέως δέχεται πανταχόθεν ἐπιστολάς· οὕτω δὴ κἀκεῖνος, καθάπερ ἐν βασιλικαῖς αὐλαῖς τῷ δεσμωτηρίῳ καθήμενος, πολλῷ πλείω καὶ ἐδέχετο καὶ ἔπεμπε τὰ γράμματα, τῶν πανταχόθεν ἐθνῶν ἐπὶ τὴν ἐκείνου σοφίαν ὑπὲρ τῶν καθ' ἑαυτοὺς πραγμάτων  ἀναφερόντων   ἅπαντα·  καὶ  τοσούτῳ  πλείονα  πράγματα  τοῦ βασιλεύοντος ᾠκονόμει, ὅσῳ καὶ μείζονα ἀρχὴν ἐμπεπίστευτο. Οὐ γὰρ δὴ τοὺς τὴν Ῥωμαίων οἰκοῦντας χώραν μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς βαρβάρους ἅπαντας, καὶ γῆν καὶ θάλατταν φέρων εἰς τὰς ἐκείνου χεῖρας ἐνέθηκεν ὁ Θεός. Καὶ τοῦτο δηλῶν Ῥωμαίοις ἔλεγεν· Οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν,  ἀδελφοὶ, ὅτι πολλάκις  ἐλθεῖν  προεθέμην πρὸς ὑμᾶς, καὶ ἐκωλύθην ἄχρι τοῦ δεῦρο, ἵνα τινὰ καρπὸν σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν, καθὼς καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν· Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροις, σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί. Καθ' ἑκάστην τοίνυν  ἐφρόντιζε  τὴν  ἡμέραν, τοῦτο δὴ Κορινθίοις, τοῦτο δὴ Μακεδόσι, πῶς Φιλιππήσιοι, πῶς Καππαδόκαι, πῶς Γαλάται, πῶς Ἀθηναῖοι, πῶς οἱ τὸν Πόντον οἰκοῦντες, πῶς ἅπαντες ἄνθρωποι. Ἀλλ' ὅμως τὴν γῆν ἅπασαν ἐγκεχειρισμένος οὐχ ὑπὲρ ἐθνῶν  ὁλοκλήρων ἐμερίμνα μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ἑνὸς ἀνθρώπου· καὶ νῦν μὲν δι' Ὀνήσιμον τὴν ἐπιστολὴν ἔπεμπε, νῦν δὲ διὰ τὸν παρὰ Κορινθίοις πεπορνευκότα.  Οὐδὲ γὰρ  τοῦτο  ἐσκόπει, ὅτι  εἷς  ἦν  ὁ  ἁμαρτὼν,  καὶ δεόμενος προστασίας· ἀλλ' ὅτι ἄνθρωπος ἦν, ἄνθρωπος τὸ τῷ Θεῷ τιμιώτατον ζῶον, καὶ δι' ὃν οὐδὲ τοῦ Μονογενοῦς ὁ Πατὴρ ἐφείσατο.

εʹ. Μὴ γάρ μοι τοῦτο εἴπῃς, ὅτι ∆ραπέτης ὁ δεῖνα, καὶ λῃστὴς καὶ κλέπτης, καὶ μυρίων  γέμων  κακῶν,  ἢ ὅτι  πτωχὸς  καὶ  ἀπεῤῥιμμένος,  καὶ εὐτελὴς,  καὶ οὐδενὸς ἄξιος λόγου· ἀλλ' ἐννόησον ὅτι καὶ ὑπὲρ τούτου Χριστὸς ἀπέθανε, καὶ ἀρκεῖ σοι τοῦτο εἰς πάσης προνοίας ὑπόθεσιν. Ἐννόησον ὁποῖόν τινα ἐκεῖνον εἶναι χρὴ, ὃν τοσούτου Χριστὸς ἐτιμήσατο, ὡς μηδὲ τοῦ αἵματος φείσασθαι τοῦ ἑαυτοῦ. Οὐδὲ γὰρ, εἰ βασιλεὺς ὑπέρ τινος εἵλετο καταθῦσαι ἑαυτὸν, ἐζητήσαμεν ἂν ἑτέραν ἀπόδειξιν τοῦ μέγαν τινὰ εἶναι καὶ περισπούδαστον ἐκεῖνον τῷ βασιλεῖ, οὐκ ἔγωγε οἶμαι· ἤρκει γὰρ ἡ τελευτὴ  δεῖξαι  τοῦ τετελευτηκότος  τὴν  περὶ αὐτὸν  ἀγάπην.  Νυνὶ δὲ οὐκ ἄνθρωπος,  οὐκ ἄγγελος,  οὐκ ἀρχάγγελος,  ἀλλ' αὐτὸς ὁ τῶν  οὐρανῶν  ∆εσπότης, αὐτὸς  ὁ μονογενὴς  Υἱὸς τοῦ Θεοῦ σάρκα περιβαλόμενος  ἐπέδωκεν  ἑαυτὸν  ὑπὲρ ἡμῶν. Οὐ πάντα οὖν ποιήσομεν καὶ πραγματευσόμεθα, ὥστε τοὺς οὕτω τιμηθέντας ἀνθρώπους  πάσης ἀπολαῦσαι παρ' ἡμῶν  προνοίας; Καὶ ποίαν  ἕξομεν ἀπολογίαν; τίνα  συγγνώμην;  Τοῦτο γοῦν  αὐτὸ  καὶ  ὁ Παῦλος ἐνδεικνύμενος  ἔλεγε·  Μὴ τῷ βρώματί σου ἐκεῖνον ἀπόλλυε, δι' ὃν Χριστὸς ἀπέθανε. Τοὺς γὰρ καταφρονοῦντας τῶν ἀδελφῶν, καὶ ὡς ἀσθενούντων ὑπερορῶντας βουλόμενος ἐντρέψαι καὶ εἰς σπουδὴν ἀγαγεῖν καὶ πεῖσαι κήδεσθαι τῶν πλησίον, ἀντὶ πάντων τὸν τοῦ ∆εσπότου θάνατον   τέθεικε.   Καθήμενος   τοίνυν   ἐν   τῷ   δεσμωτηρίῳ   τοῖς   Φιλιππησίοις ἐπέστελλεν ἐκ τοσούτου τοῦ διαστήματος. Τοιαύτη  γὰρ  ἡ  κατὰ  Θεὸν ἀγάπη·  οὐδενὶ  τῶν  ἀνθρωπίνων   διακόπτεται, ἄνωθεν ἔχουσα τὰς ῥίζας ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ τὰς ἀμοιβάς. Καὶ τί φησι; Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοί. Εἶδες πρόνοιαν ὑπὲρ μαθητῶν; εἶδες διδασκάλου κηδεμονίαν; Ἄκουσον καὶ φιλοστοργίαν μαθητῶν περὶ τὸν διδάσκαλον, ἵνα ἴδῃς ὅτι τοῦτο  ἦν  τὸ  ποιοῦν   ἰσχυροὺς  ἐκείνους   καὶ  ἀκαταγωνίστους,   τὸ  συνδεδέσθαι ἀλλήλοις.  Εἰ γὰρ  Ἀδελφὸς  ὑπὸ  ἀδελφοῦ  βοηθούμενος,  ὡς  πόλις  ὀχυρὰ, πολλῷ μᾶλλον  τοσοῦτοι συνδεδεμένοι τοῖς τῆς ἀγάπης δεσμοῖς, πᾶσαν ἂν ἀπεκρούσαντο τὴν  τοῦ  πονηροῦ  δαίμονος  ἐπιβουλήν.  Ὅτι μὲν  οὖν  ὁ Παῦλος συνεδέδετο  τοῖς μαθηταῖς, οὐδὲ ἀποδείξεως  δεῖ λοιπὸν  ἡμῖν,  οὐδὲ λόγου, ὅπου γε καὶ δεδεμένος αὐτῶν  ἐμερίμνα, καὶ καθ' ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὑπὲρ αὐτῶν  ἀπέθνησκε τῷ πόθῳ πυρούμενος.

ς ʹ.  Ὅτι δὲ  καὶ  οἱ  μαθηταὶ  τῷ  Παύλῳ συνδεδεμένοι  μετὰ  ἀκριβείας  ἦσαν ἁπάσης, καὶ οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες, ἄκουσον τί φησι περὶ τῆς Φοίβης· Συνίστημι δὲ ὑμῖν  Φοίβην τὴν  ἀδελφὴν,  διάκονον  οὖσαν τῆς  Ἐκκλησίας τῆς  ἐν Κεγχρέαις, ἵνα προσδέξησθε αὐτὴν ἐν Κυρίῳ ἀξίως τῶν ἁγίων, καὶ παραστῆτε αὐτῇ, ἐν ᾧ ἂν ὑμῶν πράγματι χρῄζῃ, ἥτις προστάτις πολλῶν  ἐγενήθη, καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ. Ἀλλ' ἐνταῦθα μὲν μέχρι προστασίας ἐμαρτύρησεν αὐτῇ τὴν σπουδήν· Πρίσκιλλα δὲ καὶ Ἀκύλας καὶ μέχρι θανάτου διὰ τὸν Παῦλον ἐχώρησαν, καὶ περὶ αὐτῶν δὲ οὕτω γράφει λέγων· Ἀσπάζονται ὑμᾶς Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα, οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν  ἑαυτῶν  τράχηλον  ὑπέθηκαν,  εἰς  θάνατον  δηλονότι.  Καὶ περὶ  ἑτέρου  πάλιν αὐτοῖς τούτοις γράφων,  φησίν· Ὅτι ἤγγισεν ἕως θανάτου, παραβουλευσάμενος τῇ ψυχῇ,  ἵνα  τὸ  ὑμῶν  ὑστέρημα ἀναπληρώσῃ  τῆς  πρός με λειτουργίας.  Εἶδες πῶς ἐφίλουν τὸν διδάσκαλον; πῶς πρὸ τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτῶν τὴν ἄνεσιν ἐσκόπουν τὴν ἐκείνου;  ∆ιὰ  τοῦτο  οὐδεὶς  αὐτῶν  περιεγένετο   τότε.  Ταῦτα  δὲ  λέγω,  οὐχ  ἵνα ἀκούωμεν  μόνον, ἀλλὰ  ἵνα καὶ μιμώμεθα· καὶ οὐ πρὸς τοὺς ἀρχομένους μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἄρχοντας ἡμῖν ὁ λόγος ἀποτείνεται, ἵνα καὶ οἱ μαθηταὶ πολλὴν περὶ τοὺς διδασκάλους κηδεμονίαν ἐπιδεικνύωνται,  καὶ οἱ διδάσκαλοι τὴν αὐτὴν  τῷ  Παύλῳ  φιλοστοργίαν   περὶ  τοὺς  ὑποταττομένους   ἔχωσιν,  οὐχὶ  τοὺς παρόντας μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς πόῤῥωθεν ὄντας. Καὶ γὰρ ὁ Παῦλος καθάπερ μίαν οἰκῶν οἰκίαν τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, οὕτω τῆς πάντων ἐφρόντιζε σωτηρίας, καὶ τὰ αὐτοῦ πάντα ἀφεὶς δεσμὰ καὶ θλίψεις  καὶ πληγὰς καὶ στενοχωρίας, ἐπεσκόπει καὶ ἐπυνθάνετο καθ' ἑκάστην ἡμέραν, πῶς τὰ τῶν μαθητῶν ἔχοι· καὶ πολλάκις δι' αὐτὸ τοῦτο μόνον ἔπεμψε, νῦν μὲν Τιμόθεον, νῦν δὲ Τυχικόν· καὶ περὶ μὲν ἐκείνου φησίν· Ἵνα  γνῷ  τὰ  περὶ  ὑμῶν,  καὶ  παρακαλέσῃ  τὰς  καρδίας  ὑμῶν·  περὶ  δὲ  Τιμοθέου· Ἔπεμψα αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς μηκέτι στέγων, μήπως ἐπείρασεν ὑμᾶς ὁ πειράζων· καὶ Τίτον πάλιν ἀλλαχοῦ, καὶ ἄλλον ἑτέρωσε. Ἐπειδὴ γὰρ αὐτὸς τῇ τῶν δεσμῶν ἀνάγκῃ πολλάκις   ἐν  ἑνὶ  κατεχόμενος   τόπῳ  συγγενέσθαι  τοῖς  αὐτοῦ  σπλάγχνοις   οὐκ ἠδύνατο, διὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῖς συνεγένετο.

ζʹ. Καὶ τότε τοίνυν ἐν δεσμοῖς ὢν γράφει τοῖς Φιλιππησίοις λέγων· Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοὶ, τοὺς μαθητὰς ἀδελφοὺς καλῶν. Τοιοῦτον γὰρ ἡ ἀγάπη· πᾶσαν ἀνωμαλίαν  ἐκβάλλει, καὶ ὑπεροχὴν καὶ ἀξίαν οὐκ οἶδεν, ἀλλὰ κἂν ἁπάντων ὑψηλότερος ᾖ τις, πρὸς τὸν πάντων  κάτεισι ταπεινότερον· ὅπερ καὶ Παῦλος ἐποίει. Ἀλλ' ἀκούσωμεν τί βούλεται γινώσκειν αὐτούς· Ὅτι τὰ κατ' ἐμὲ, φησὶ, μᾶλλον εἰς προκοπὴν τοῦ Εὐαγγελίου ἐλήλυθεν. Εἰπέ μοι, πῶς καὶ τίνι τρόπῳ; Ἆρα τῶν δεσμῶν ἀφέθης; ἆρα ἀπέθου τὴν ἅλυσιν, καὶ μετὰ ἀδείας κηρύττεις ἐν τῇ πόλει; ἆρα εἰς ἐκκλησίαν εἰσελθὼν, μακροὺς καὶ πολλοὺς κατέτεινας λόγους περὶ τῆς πίστεως, καὶ πολλοὺς  λαβὼν  μαθητὰς ἀπῆλθες; ἆρα νεκροὺς ἤγειρας, καὶ ἐθαυμαστώθης; ἆρα λεπροὺς   ἐκάθηρας,  καὶ   ἐξεπλάγησαν   ἅπαντες;   ἆρα  δαίμονας   ἀπήλασας,  καὶ ἀνυψώθης; Οὐδὲν τούτων, φησί. Πῶς οὖν ἡ προκοπὴ γέγονε τοῦ Εὐαγγελίου; εἰπέ. Ὥστε τοὺς δεσμούς μου, φησὶ, φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ, καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσι. Τί λέγεις; τοῦτο ἄρα, τοῦτο ἡ προκοπή; τοῦτο ἡ ἐπίδοσις; τοῦτο ἡ αὔξησις τοῦ κηρύγματος, ὅτι πάντες  ἔμαθον ὅτι δέδεσαι; Ναὶ, φησίν. Ἄκουσον γοῦν τῶν  ἑξῆς, ἵνα μάθῃς ὅτι τὰ δεσμὰ οὐ μόνον οὐκ ἐγίνετο  κώλυμα, ἀλλὰ καὶ ὑπόθεσις  πλείονος   παῤῥησίας·  Ὥστε  τοὺς  πλείονας   τῶν   ἀδελφῶν   ἐν  Κυρίῳ, πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου, περισσοτέρως τολμᾷν ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν.  Τί λέγεις, ὦ Παῦλε; οὐκ ἀγωνίαν  ἀνέβαλεν, ἀλλὰ θάρσος τὰ δεσμά; οὐ φόβον, ἀλλὰ πόθον; Οὐκ ἔχει τὰ λεγόμενα ἀκολουθίαν. Οἶδα κἀγώ. Οὐδὲ γὰρ κατὰ ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἀκολουθίαν ταῦτα συνέβαινε, φησίν· ἀλλ' ὑπὲρ φύσιν ἦν τὰ γινόμενα, καὶ θείας χάριτος τὰ κατορθώματα. ∆ιὰ τοῦτο ὃ τοῖς ἄλλοις ἀγωνίαν  ἐποίει, τοῦτο ἐπ' ἐκείνῳ θάρσος παρεῖχε.Καὶ γὰρ στρατηγὸν ἐὰν λαβών τις καὶ καθείρξας ποιήσῃ φανερὸν τοῦτο, εἰς φυγὴν ἐμβάλλει τὸ στρατόπεδον ἅπαν· καὶ ποιμένα δὲ ἐάν τις τῆς ποίμνης ἀπαγάγῃ, μετὰ πολλῆς τῆς ἀδείας ἀπελαύνει τὰ πρόβατα. Ἀλλ' οὐκ ἐπὶ Παύλου οὕτως, ἀλλὰ τοὐναντίον   ἅπαν.  Ὁ  στρατηγὸς  γὰρ  ἐδέδετο,  καὶ  οἱ  στρατιῶται  προθυμότεροι ἐγίνοντο,  καὶ  μετὰ  πλείονος  τῆς  παῤῥησίας τοῖς  ἐναντίοις  ἐπεπήδων·  ὁ ποιμὴν καθεῖρκτο, καὶ τὰ πρόβατα οὐκ ἀνηλοῦτο, οὐδὲ ἐσκορπίζετο.

ηʹ. Τίς εἶδε, τίς ἤκουσεν ἐν τοῖς τῶν διδασκάλων δεινοῖς πλείονα παράκλησιν λαμβάνοντας τοὺς μαθητάς; Πῶς οὐκ ἔδεισαν; πῶς οὐκ ἐφοβήθησαν; πῶς οὐκ εἶπον πρὸς   τὸν   Παῦλον,   Ἰατρὲ,   θεράπευσον   σεαυτόν;   ἀπάλλαξον    σεαυτὸν   τῶν πολυπλόκων  δεινῶν,  καὶ τότε ἡμῖν τὰ μυρία προξενήσεις ἀγαθά. Πῶς ταῦτα οὐκ εἶπον; Πῶς; ὅτι πεπαιδευμένοι ἦσαν παρὰ τῆς τοῦ Πνεύματος χάριτος, ὅτι ταῦτα οὐκ ἐξ ἀσθενείας ἐγίνετο, ἀλλ' ἐκ τῆς τοῦ Χριστοῦ συγχωρήσεως, ἵνα μειζόνως ἡ ἀλήθεια διαλάμπῃ, διὰ δεσμῶν καὶ φυλακῶν καὶ θλίψεων καὶ στενοχωριῶν αὐξανομένη καὶ πρὸς  μεῖζον   αἰρομένη   μέγεθος.  Οὕτως  ἡ  δύναμις   τοῦ  Χριστοῦ  ἐν   ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Εἰ μὲν γὰρ ὑπεσκέλισε τὸν Παῦλον τὰ δεσμὰ, καὶ δειλότερον ἐποίησεν, ἢ αὐτὸν,   ἢ   τοὺς   ἐκείνῳ   προσήκοντας   ἔδει   διαπορεῖν·   εἰ   δὲ   μᾶλλον   θαῤῥεῖν παρεσκεύασε καὶ εἰς πλείονα δόξαν ἤγαγεν, ἐκπλήττεσθαι δεῖ καὶ θαυμάζειν, πῶς διὰ πράγματος ἀτιμίαν  ἔχοντος  δόξα τῷ μαθητῇ προεξενεῖτο, διὰ πράγματος δειλίαν ἐμβάλλοντος  θάρσος καὶ παράκλησις πᾶσιν ἐκείνοις  ἐγένετο.  Τίς γὰρ αὐτὸν  οὐκ ἐξεπλήττετο τότε, ὁρῶν ἅλυσιν περικείμενον; Τότε δαίμονες ἐδραπέτευον μᾶλλον, ὅτε ἑώρων  αὐτὸν  ἐν δεσμωτηρίῳ διατρίβοντα. Οὐ γὰρ οὕτω βασιλικὴν  κεφαλὴν λαμπρὰν  τὸ διάδημα ποιεῖ, ὡς τὰς ἐκείνου χεῖρας ἡ ἅλυσις, οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν,  ἀλλὰ  παρὰ τὴν  ἀπανθοῦσαν  αὐταῖς  χάριν.  ∆ιὰ τοῦτο  πολλὴ  παράκλησις ἐγίνετο τοῖς μαθηταῖς. Καὶ γὰρ ἑώρων τὸ μὲν σῶμα δεδεμένον, τὴν δὲ γλῶτταν  οὐ δεδεμένην· τὰς μὲν χεῖρας ἐσφιγμένας, τὸν δὲ λόγον λελυμένον, καὶ τῆς ἀκτῖνος τῆς ἡλιακῆς   ταχύτερον   τὴν   οἰκουμένην   ἐπιτρέχοντα   πᾶσαν.   Καὶ  τοῦτο   αὐτοῖς παράκλησις ἐγίνετο διὰ τῶν ἔργων μανθάνουσιν, ὅτι οὐδὲν τῶν παρόντων δεινόν. Καὶ γὰρ ὅταν ὑπὸ θείου πόθου καὶ ἔρωτος ἡ ψυχὴ βαφεῖσα τύχῃ γνησίως, πρὸς οὐδὲν ἐπιστρέφεται τῶν παρόντων· ἀλλ' ὥσπερ οἱ μαινόμενοι καὶ πυρὸς καὶ σιδήρου καὶ θηρίων καὶ πελάγους καὶ πάντων κατατολμῶσιν, οὕτω καὶ οὗτοι μανίαν τινὰ καλλίστην  καὶ  πνευματικωτάτην   μανέντες,  μανίαν  ἀπὸ σωφροσύνης γινομένην, πάντων κατεγέλων  τῶν ὁρωμένων. ∆ιὰ τοῦτο δεδεμένον ὁρῶντες τὸν διδάσκαλον, μᾶλλον   ἐσκίρτων,  μᾶλλον   ἠγάλλοντο,   διὰ  τῶν   ἔργων  τοῖς  ἐναντίοις   δόντες ἀπόδειξιν, ὅτι πάντοθέν εἰσιν ἀνάλωτοι καὶ ἀχείρωτοι.

θʹ. Τότε τοίνυν,  ὅτε  ἐν  τούτοις  τὰ  πράγματα  ἦν,  τινὲς  τῶν  ἐχθρῶν  τῶν Παύλου  βουλόμενοι  τὸν  πόλεμον  ἀναῤῥιπίσαι  χαλεπώτερον,   καὶ  μείζονα  τοῦ τυράννου ποιῆσαι τὴν πρὸς αὐτὸν ἀπέχθειαν, προσεποιοῦντο καὶ αὐτοὶ κηρύττειν, καὶ ἐκήρυττον τὴν ὀρθὴν καὶ ὑγιῆ πίστιν ὑπὲρ τοῦ τὸ δόγμα ἐπιδοῦναι μειζόνως· τοῦτο δὲ ἐποίουν, οὐχὶ τὴν πίστιν σπεῖραι βουλόμενοι, ἀλλ' ἵνα μαθὼν ὁ Νέρων, ὅτι τὸ κήρυγμα αὔξεται καὶ τὸ δόγμα ἐπιδίδωσι, ταχύτερον τὸν Παῦλον ἐπὶ τὸ βάραθρον ἀπαγάγῃ. ∆ύο τοίνυν ἦν διδασκαλεῖα, τῶν Παύλου μαθητῶν, καὶ τῶν ἐχθρῶν τῶν τοῦ Παύλου· τῶν  μὲν ἐξ ἀληθείας κηρυττόντων,  τῶν  δὲ ἀπὸ φιλονεικίας  καὶ τῆς πρὸς τὸν Παῦλον ἀπεχθείας. Καὶ ταῦτα δηλῶν ἔλεγε· Τινὲς μὲν διὰ φθόνον καὶ ἔριν τὸν  Χριστὸν κηρύττουσιν,  ἐκείνους  ἐμφαίνων   τοὺς  ἐχθρούς·  Τινὲς  δὲ  καὶ  δι' εὐδοκίαν, περὶ τῶν ἑαυτοῦ μαθητῶν τοῦτο λέγων. Εἶπε πάλιν περὶ ἐκείνων, Οἱ μὲν ἐξ ἐριθείας, οἱ ἐχθροί· οὐχ ἁγνῶς,  οὐχ ὑγιῶς, ἀλλ' Οἰόμενοι θλίψιν ἐπιφέρειν τοῖς  δεσμοῖς μου· οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης· πάλιν  τοῦτο περὶ τῶν  ἀδελφῶν  τῶν  ἑαυτοῦ· Εἰδότες ὅτι εἰς ἀπολογίαν  τοῦ Εὐαγγελίου κεῖμαι. Τί γάρ; Πλὴν παντὶ τρόπῳ, εἴτε προφάσει, εἴτε  ἀληθείᾳ,  Χριστὸς καταγγέλλεται.  Ὥστε μάτην  καὶ  εἰκῆ  ἐπὶ  τῶν αἱρέσεων  τοῦτο  τὸ ῥῆμα παραλαμβάνεται.  Οἱ γὰρ τότε  κηρύττοντες  οὐχὶ  δόγμα διεφθαρμένον ἐκήρυττον, ἀλλὰ πίστιν ὑγιῆ καὶ ὀρθήν. Εἰ γὰρ δόγμα διεφθαρμένον ἐκήρυττον, καὶ ἕτερα παρὰ τὸν Παῦλον ἐδίδασκον, οὐκ ἔμελλεν αὐτοῖς προχωρεῖν, ὅπερ ἐβούλοντο. Τί δὲ ἐβούλοντο; Τῆς πίστεως αὐξηθείσης καὶ πολλῶν  γενομένων τῶν  Παύλου μαθητῶν,  εἰς  μείζονα  πόλεμον  τὸν  Νέρωνα διεγεῖραι.  Εἰ δὲ  ἕτερα δόγματα ἐκήρυττον, οὐκ ἂν πολλοὺς ἐποίησαν τοὺς Παύλου μαθητάς· μὴ ποιοῦντες δὲ, οὐκ ἂν  παρώξυναν  τὸν  τύραννον.  Οὐ τοίνυν  τοῦτό  φησιν,  ὅτι  διεφθαρμένα δόγματα εἰσῆγον, ἀλλ' ὅτι ἡ αἰτία, ἀφ' ἧς ἐκήρυττον, αὕτη ἦν διεφθαρμένη. Ἕτερον γάρ ἐστι λαλεῖν τὴν πρόφασιν τοῦ κηρύγματος, καὶ ἕτερον αὐτὸ τὸ κήρυγμα μὴ εἶναι ὑγιές. Τὸ μὲν γὰρ κήρυγμα οὐ γίνεται ὑγιὲς, ὅταν τὰ δόγματα ᾖ πλάνης γέμοντα· ἡ πρόφασις δὲ οὐ γίνεται ὑγιὴς, ὅταν τὸ μὲν κήρυγμα ὑγιὲς ᾖ, οἱ δὲ κηρύττοντες μὴ διὰ τὸν Θεὸν κηρύττωσιν, ἀλλ' ἢ πρὸς ἔχθραν, ἢ πρὸς χάριν ἑτέρων.

ιʹ. Οὐ τοίνυν τοῦτό φησιν, ὅτι αἱρέσεις εἰσῆγον, ἀλλ' ὅτι οὐκ ἀπὸ προφάσεως ὀρθῆς, οὐδὲ δι' εὐλάβειαν  ἐκήρυττον, ὅπερ ἐκήρυττον. Οὐ γὰρ ἵνα τὸ Εὐαγγέλιον αὐξήσωσι,  τοῦτο  ἐποίουν,  ἀλλ'  ἵνα  αὐτὸ  πολεμήσωσι,  καὶ  εἰς  μείζονα  αὐτὸν ἐμβάλωσι κίνδυνον·  διὰ τοῦτο αὐτοῖς ἐγκαλεῖ. Καὶ ὅρα πῶς μετὰ ἀκριβείας αὐτὸ τέθεικεν·   Οἰόμενοι  θλίψιν,   φησὶν,   ἐπιφέρειν   τοῖς   δεσμοῖς  μου.  Οὐκ  εἶπεν, ἐπιφέροντες,  ἀλλ',  Οἰόμενοι ἐπιφέρειν,  τουτέστι,  νομίζοντες·  δεικνὺς  ὅτι  εἰ  καὶ ἐκεῖνοι  νομίζουσιν, ἀλλ' οὐκ αὐτὸς οὕτω διάκειται, ἀλλὰ καὶ χαίρει διὰ τὴν τοῦ κηρύγματος  ἐπίδοσιν.  Ἐπήγαγεν  οὖν  λέγων·   Ἀλλὰ  καὶ  ἐν  τούτῳ  χαίρω  καὶ  χαρήσομαι· εἰ δὲ πλάνην τὰ δόγματα εἶχε, καὶ αἱρέσεις εἰσῆγον ἐκεῖνοι, οὐκ ἠδύνατο χαίρειν ὁ Παῦλος.Ἐπειδὴ  δὲ  ὑγιὲς  καὶ  ἀνόθευτον  τὸ  δόγμα,  διὰ  τοῦτό  φησι,  Χαίρω καὶ χαρήσομαι. Τί γὰρ, εἰ ἑαυτοὺς ἀπολλύουσιν ἐκεῖνοι, ἐξ ἀπεχθείας τοῦτο ποιοῦντες; Ἀλλὰ τὰ ἐμὰ καὶ ἄκοντες αὔξουσιν. Εἶδες πόση τοῦ Παύλου ἡ δύναμις; πῶς οὐδενὶ τῶν τοῦ διαβόλου μηχανημάτων  ἁλίσκεται; Καὶ οὐ μόνον οὐχ ἁλίσκεται, ἀλλὰ καὶ αὐτοῖς τούτοις αὐτὸν χειροῦται. Πολλὴ μὲν γὰρ οὖν καὶ ἡ τοῦ διαβόλου κακουργία, καὶ τῶν ἐκείνῳ διακονούντων  ἡ πονηρία· ἐν προσχήματι γὰρ τοῦ τὰ αὐτὰ φρονεῖν, σβέσαι τὸ κήρυγμα ἐβούλοντο. Ἀλλ' Ὁ δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν, οὐ συνεχώρει τοῦτο γενέσθαι τότε. Τοῦτο γοῦν αὐτὸ ἐμφαίνων  ὁ Παῦλος ἔλεγε· Τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι' ἡμᾶς, καὶ τοῦτο πεποιθὼς οἶδα, ὅτι μενῶ  καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν.  Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ τῆς παρούσης με ζωῆς ἐκβαλεῖν ἐπιθυμοῦσι, καὶ πάντα διὰ τοῦτο ὑπομένουσιν· ὁ δὲ Θεὸς οὐκ ἀφίησι δι' ὑμᾶς. Ταῦτα τοίνυν  μετὰ ἀκριβείας ἅπαντα μνημονεύετε,  ἵνα τοὺς ἁπλῶς  καὶ ὡς ἔτυχε ταῖς Γραφαῖς κεχρημένους καὶ ἐπ' ὀλέθρῳ τῶν πλησίον, μετὰ πάσης σοφίας δύνησθε  διορθοῦν.  ∆υνησόμεθα  δὲ  καὶ  μεμνῆσθαι   τῶν  εἰρημένων,  καὶ ἑτέρους διορθοῦν, ἂν εἰς εὐχὰς ἀεὶ καταφεύγωμεν,  καὶ παρακαλῶμεν τὸν Θεὸν τὸν διδόντα   λόγον   σοφίας,   δοῦναι   καὶ   σύνεσιν   ἀκροάσεως,  καὶ   φυλακὴν   τῆς πνευματικῆς  ταύτης παρακαταθήκης ἀκριβῆ καὶ ἀχείρωτον.  Ἃ γὰρ οὐκ ἰσχύομεν πολλάκις  ἐξ οἰκείας κατορθῶσαι σπουδῆς, ταῦτα δυνησόμεθα ἀνύσαι εὐμαρῶς δι' εὐχῶν, εὐχῶν  δὲ λέγω τῶν διηνεκῶν.  Ἀεὶ γὰρ καὶ ἀδιαλείπτως  εὔχεσθαι χρὴ, καὶ τὸν ἐν θλίψει, καὶ τὸν ἐν ἀνέσει, καὶ τὸν ἐν δεινοῖς, καὶ τὸν ἐν ἀγαθοῖς ὄντα· τὸν μὲν ἐν  ἀνέσει  καὶ  πολλοῖς  ἀγαθοῖς,  ἵνα  ἀκίνητα  καὶ  ἀμετάβλητα  ταῦτα  μένῃ  καὶ μηδέποτε μεταπέσῃ· τὸν δὲ ἐν θλίψει  καὶ πολλοῖς  τοῖς δεινοῖς, ἵνα τινὰ χρηστὴν αὐτῷ  ἴδῃ  γενομένην   μεταβολὴν,  καὶ  εἰς  γαλήνην   παρηγορίας  μεταβληθῇ.  Ἐν γαλήνῃ  εἶ; Οὐκοῦν παρακάλει τὸν Θεὸν βεβαίαν σοι μένειν  τὴν γαλήνην  ταύτην. Χειμῶνα   εἶδες   ἐπαναστάντα;   Παρακάλει   ἐκτενῶς   τὸν   Θεὸν  παρενέγκαι   τὸ κλυδώνιον,  καὶ γαλήνην  ἀπὸ χειμῶνος  ποιῆσαι. Ἠκούσθης; Ἐπὶ τούτῳ εὐχαρίστησον, ἐπειδὴ ἠκούσθης. Οὐκ ἠκούσθης; Παράμεινον, ἵνα ἀκουσθῇς. Κἂν γὰρ ἀναβάληταί  ποτε τὴν  δόσιν ὁ Θεὸς, οὐχὶ  μισῶν  οὐδὲ ἀποστρεφόμενος,  ἀλλὰ  τῇ μελλήσει τῆς δόσεως διηνεκῶς  σε παρ' ἑαυτῷ κατέχειν  βουλόμενος, καθάπερ καὶ πατέρες  φιλόστοργοι  ποιοῦσι·  καὶ  γὰρ  ἐκεῖνοι  τῶν  ῥᾳθυμοτέρων  παίδων   τὴν διηνεκῆ προσεδρείαν τῇ τῆς δόσεως ἀναβολῇ σοφίζονται. Οὐ χρεία σοι μεσιτῶν ἐπὶ τοῦ Θεοῦ, οὐδὲ πολλῆς  τῆς  περιδρομῆς, καὶ τοῦ κολακεῦσαι ἑτέρους· ἀλλὰ  κἂν ἔρημος ᾖς, κἂν ἀπροστάτευτος, αὐτὸς διὰ σαυτοῦ παρακαλέσας τὸν Θεὸν ἐπιτεύξῃ πάντως. Οὐχ οὕτω δι' ἑτέρων ὑπὲρ ἡμῶν παρακαλούμενος ἐπινεύειν εἴωθεν, ὡς δι' ἡμῶν  αὐτῶν   τῶν  δεομένων,   κἂν  μυρίων  ὦμεν  γέμοντες  κακῶν.  Εἰ  γὰρ  ἐπ' ἀνθρώπων  κἂν  μυρία προσκεκρουκότες ὦμεν,  ὅταν  καὶ  ὑπὸ  τὴν  ἕω, καὶ  μέσης ἡμέρας, καὶ ἐν ἑσπέρᾳ φαινώμεθα τοῖς πρὸς ἡμᾶς λελυπημένοις, τῇ συνεχείᾳ καὶ τῇ διηνεκεῖ τῆς ὄψεως συντυχίᾳ καταλύομεν ῥᾳδίως αὐτῶν τὴν ἔχθραν, πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ τοῦ Θεοῦ τοῦτο γένοιτ' ἄν.

ιβʹ. Ἀλλ' ἀνάξιος εἶ; Γενοῦ τῇ προσεδρείᾳ ἄξιος. Ὅτι γὰρ καὶ τὸν ἀνάξιον δυνατὸν  ἄξιον  ἐκ τῆς  προσεδρείας γενέσθαι,  καὶ δι' ἡμῶν  αὐτῶν  μᾶλλον,  ἢ δι' ἑτέρων παρακαλούμενος ὁ Θεὸς ἐπινεύει, καὶ ὅτι τὴν δόσιν ἀναβάλλεται πολλάκις, οὐχ ἡμᾶς ἐξαπορῆσαι βουλόμενος, οὐδὲ κεναῖς ἐκπέμψαι χερσὶν, ἀλλ' ἵνα μειζόνων ἡμῖν ἀγαθῶν αἴτιος γένηται· τὰ τρία ταῦτα διὰ τῆς παραβολῆς τῆς σήμερον ἀναγνωσθείσης ὑμῖν πειράσομαι ποιῆσαι φανερά. Προσῆλθε τῷ Χριστῷ ἡ Χαναναία ὑπὲρ θυγατρὸς δεομένη δαιμονιζομένης, καὶ βοῶσα μετὰ πολλῆς ἐκτενείας, φησίν· Ἐλέησόν με, Κύριε, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ἰδοὺ ἀλλόφυλος ἡ γυνὴ, καὶ βάρβαρος, καὶ τῆς πολιτείας  τῆς Ἰουδαϊκῆς ἐκτός. Καὶ τί γὰρ ἕτερον ἢ κύων, καὶ ἀνάξιος τοῦ λαβεῖν τὴν αἴτησιν; Οὐ γάρ ἐστι, φησὶ, καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων, καὶ δοῦναι τοῖς κυναρίοις. Ἀλλ' ὅμως ἀπὸ τῆς προσεδρείας γέγονεν ἀξία. Οὐ γὰρ μόνον εἰς τὴν τῶν  παίδων  αὐτὴν εὐγένειαν  εἰσήγαγε, κύνα οὖσαν, ἀλλὰ καὶ μετὰ  πολλῶν  τῶν  ἐγκωμίων  ἐξέπεμψεν,  εἰπών·  Ὦ γύναι,  μεγάλη  σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Ὅταν δὲ ὁ Χριστὸς λέγῃ, Μεγάλη ἡ πίστις, μηδεμίαν ἑτέραν ἀπόδειξιν  ζήτει  τῆς  μεγαλοψυχίας   τῆς  κατὰ  τὴν  γυναῖκα.  Εἶδες  πῶς  ἐκ  τῆς προσεδρείας γέγονεν  ἀξία, ἀναξία οὖσα ἡ γυνή; Βούλει μαθεῖν καὶ ὅτι δι' ἡμῶν αὐτῶν μᾶλλον, ἢ δι' ἑτέρων παρακαλοῦντες αὐτὸν ἀνύομεν; Ἔκραξεν αὕτη, καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ λέγουσιν· Ἀπόλυσον αὐτὴν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν· καὶ πρὸς μὲν ἐκείνους φησὶν, Οὐκ ἀπεστάλην, εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ· ὅτε δὲ αὐτὴ δι' ἑαυτῆς προσῆλθε καὶ ἐπέμενε βοῶσα, καὶ λέγουσα· Ναὶ, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν· τότε τὴν χάριν ἔδωκε, καί φησι· Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Εἶδες πῶς, ὅτε μὲν ἐκεῖνοι παρεκάλουν, διεκρούσατο· ὅτε δὲ αὐτὴ ἡ δεομένη τῆς δωρεᾶς ἐβόησεν, ἐπένευσεν; Ἐκείνοις μὲν γάρ φησιν, Οὐκ ἀπεστάλην, εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ· ταύτῃ δὲ εἶπε, Μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω  σοι ὡς θέλεις. Πάλιν παρὰ μὲν τὴν ἀρχὴν καὶ ἐν προοιμίῳ τῆς αἰτήσεως οὐδὲν ἀπεκρίνατο· ἐπειδὴ δὲ καὶ ἅπαξ καὶ δεύτερον καὶ τρὶς προσῆλθε, τότε τὴν χάριν ἔδωκε, διὰ τοῦ τέλους ἡμᾶς πείθων, ὅτι τὴν δόσιν ἀνεβάλετο, οὐχ ἵνα αὐτὴν διακρούσηται, ἀλλ' ἵνα πᾶσιν ἡμῖν δείξῃ τὴν ὑπομονὴν τῆς γυναικός. Εἰ γὰρ ἵνα αὐτὴν διακρούσηται ἀνεβάλετο, οὐδ' ἂν πρὸς τῷ τέλει  ἔδωκεν·  ἐπειδὴ δὲ ἀνέμενε  δεῖξαι πᾶσιν αὐτῆς τὴν  φιλοσοφίαν,  διὰ τοῦτο ἐσίγα. Εἰ γὰρ εὐθέως ἔδωκε καὶ παρὰ τὴν ἀρχὴν, οὐκ ἂν ἔγνωμεν τὴν ἀνδρείαν τῆς γυναικός. Ἀπόλυσον αὐτὴν, φησὶν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. Τί δὲ ὁ Χριστός; Ὑμεῖς φωνὴν  ἀκούετε, ἐγὼ δὲ τὴν διάνοιαν ὁρῶ· οἶδα τί μέλλει λέγειν. Οὐ βούλομαι τὸν ἐγκεκρυμμένον αὐτῆς τῇ διανοίᾳ θησαυρὸν ἀφεῖναι λαθεῖν, ἀλλ' ἀναμένω καὶ σιγῶ, ἵνα αὐτὸν ἐκκαλύψας εἰς τὸ μέσον καταθῶμαι, καὶ πᾶσι ποιήσω φανερόν. ιγʹ. Ταῦτ' οὖν ἅπαντα μαθόντες, κἂν ἐν ἁμαρτήμασιν ὦμεν, καὶ τοῦ λαβεῖν ἀνάξιοι, μὴ ἀπογινώσκωμεν,  εἰδότες  ὅτι τῇ προσεδρείᾳ τῆς ψυχῆς  δυνησόμεθα γενέσθαι  τῆς αἰτήσεως ἄξιοι. Κἂν ἀπροστάτευτοι καὶ ἔρημοι ὦμεν, μὴ ἀπαγορεύωμεν, εἰδότες ὅτι μεγάλη προστασία, τὸ αὐτὸν δι' ἑαυτοῦ προσελθεῖν τῷ Θεῷ μετὰ προθυμίας πολλῆς. Κἂν μέλλῃ  καὶ  ἀναβάληται  πρὸς  τὴν  δόσιν,  μὴ  ἀναπέσωμεν,  μαθόντες  ὅτι  ἡ μέλλησις  καὶ ἀναβολὴ  κηδεμονίας  καὶ φιλανθρωπίας  ἐστὶ τεκμήριον.  Ἂν  οὕτως ὦμεν   πεπεικότες   ἑαυτοὺς,   καὶ   μετὰ   ψυχῆς   ὀδυνωμένης    καὶ   θερμῆς   καὶ διεγηγερμένης προαιρέσεως, καὶ τοιαύτης οἵας ἡ Χαναναία προσῆλθεν, αὐτῷ προσίωμεν καὶ ἡμεῖς, κἂν κύνες ὦμεν, κἂν ὁτιοῦν εἰργασμένοι δεινὸν, καὶ τὰ οἰκεῖα ἀποκρουσόμεθα  κακὰ,   καὶ   τοσαύτην   ληψόμεθα   παῤῥησίαν,   ὡς   καὶ   ἑτέρων προστῆναι· ὃν τρόπον καὶ αὕτη ἡ Χαναναία οὐ μόνον αὐτὴ παῤῥησίας ἀπέλαυσε καὶ μυρίων  ἐγκωμίων,   ἀλλὰ  καὶ  τὸ  θυγάτριον  τῶν  ἀφορήτων  ἴσχυσεν  ἐξαρπάσαι δεινῶν. Οὐδὲν γὰρ, οὐδὲν εὐχῆς δυνατώτερον πεπυρωμένης καὶ γνησίας.Αὕτη καὶ  τὰ  παρόντα  διαλύει  δεινὰ,  καὶ  τῶν  κατ'  ἐκεῖνον  τὸν  καιρὸν συμβαινόντων  ἐξαρπάζει κολάσεων. Ἵν'  οὖν καὶ τὸν παρόντα βίον μετ'  εὐκολίαςδιανύσωμεν, κἀκεῖ μετὰ παῤῥησίας ἀπέλθωμεν, πολλῇ σπουδῇ καὶ προθυμίᾳ ταύτην ἐπιτελέσωμεν   διηνεκῶς.   Οὕτω  γὰρ  δυνησόμεθα  καὶ  τῶν   ἀποκειμένων   τυχεῖνἀγαθῶν, καὶ τῶν χρηστῶν ἀπολαύειν ἐλπίδων· ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ  καὶ οἰκτιρμοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, τιμὴ, κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο

Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: