27.Εις το Χήρα καταλεγέσθω μὴ ἐλάττων ἐτῶν ἑξήκοντα γεγονυία

Ιωάννης Χρυσόστομος

Ελληνική Πατρολογία Τόμος 51

27.Εις το "Χήρα καταλεγέσθω μὴ ἐλάττων ἐτῶν ἑξήκοντα γεγονυῖα·" καὶ περὶ παίδων ἀνατροφῆς, καὶ περὶ ἐλεημοσύνης.

αʹ. Εἰς καιρὸν ἡ τοῦ Πνεύματος ᾠκονόμησε χάρις ταύτην τῆς ἀποστολικῆς ἐπιστολῆς ἀναγνωσθῆναι  τὴν περικοπὴν, ἣν ἠκούσατε σήμερον· ἔχει γάρ τινα πρὸς τὰ πρώην εἰρημένα συγγένειαν καὶ ἀκολουθίαν πολλὴν, εἰ καὶ μὴ ἐν τοῖς ῥήμασιν, ἀλλ'  ἐν  τοῖς  νοήμασι.  Τὸ μὲν  γὰρ  πρώην  ἀναγνωσθὲν  τοῦτο  ἦν·  Περὶ δὲ  τῶν κεκοιμημένων οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί· καὶ πολλὰ περὶ ἀναστάσεως ἐλέχθη τότε, τὸ γενναίως  τὰ τοιαῦτα  φέρειν  πάθη, καὶ εὐχαριστεῖν  τῷ λαμβάνοντι  τοὺς προσήκοντας ἡμῖν Θεῷ. Σήμερον τὸ ἀναγνωσθὲν τοῦτό ἐστι· Χήρα καταλεγέσθω μὴ ἐλάττων ἐτῶν ἑξήκοντα γεγονυῖα. Ἐπεὶ οὖν ἀπὸ θανάτου χηρεία γίνεται, καὶ τοῦτο μάλιστά ἐστι τὸ τὴν ὀδύνην  ἐπιτεῖνον,  καὶ διεγεῖρον  τὸ πένθος, μεμνημένοι  τῶν πρώην  εἰρημένων,  ἃ τοὺς πενθοῦντας  παρακαλοῦντες  εἰρήκαμεν, καὶ ταῦτα μετὰ πάσης ὑποδεξάμενοι τῆς σπουδῆς μετ' ἐκείνων εἰς τὰ ταμιεῖα τῆς διανοίας ἀπόθεσθε. Τὸ γὰρ  τῆς  χηρείας  ὄνομα  δοκεῖ  μὲν  εἶναι  συμφορᾶς ὄνομα,  οὐκ ἔστι δὲ, ἀλλ' ἀξίωμα, καὶ τιμὴ, καὶ δόξα μεγίστη· οὐκ ὄνειδος, ἀλλὰ στέφανος. Εἰ γὰρ  καὶ  ἄνδρα  οὐκ  ἔχει  συνοικοῦντα  ἡ χήρα, ἀλλὰ  τὸν  Χριστὸν ἔχει συνοικοῦντα,  τὸν  πάντα  ἀποκρουόμενον  τὰ  ἐπιόντα  δεινά.  Ἀρκεῖ  γὰρ  ἐν  ταῖς ἐπιούσαις ἐπηρείαις τῆς χήρας, εἰσελθεῖν καὶ γόνυ κλῖναι, καὶ στενάξαι πικρὸν, καὶ δάκρυα προχεῖν, καὶ πᾶσαν ἀποκρούσασθαι τῶν ἐπηρεαζόντων  τὴν ἐπιβουλήν· τὰ γὰρ ὅπλα τῆς χήρας τοιαῦτα, δάκρυα, καὶ στεναγμοὶ, καὶ εὐχαὶ διηνεκεῖς· διὰ τούτων οὐκ ἀνθρωπίνην  ἐπήρειαν  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ δαιμονικὰς  ἐφόδους ἀποκρούσασθαι δύναται. Ἡ χήρα τῶν μὲν βιωτικῶν  ἀπήλλακται πραγμάτων, πρὸς δὲ τὸν  οὐρανὸν ὁδεύει λοιπόν·  καὶ ἣν περὶ τὸν  ἄνδρα ἐπεδείκνυτο  σπουδὴν καὶ θεραπείαν, ταύτην εἰς τὰ πνευματικὰ πράγματα ἀναλῶσαι δυνήσεται. Εἰ δὲ λέγοις,ὅτι τὸ παλαιὸν συμφορὰ ἦν τὸ πρᾶγμα, ἐκεῖνο ἂν εἴποιμι, ὅτι καὶ ὁ θάνατος κατάρα ἦν· ἀλλὰ γέγονε τιμὴ καὶ ἀξίωμα τοῖς γενναίως αὐτὸν φέρουσιν ἐπιόντα. Οὕτω γοῦν οἱ μάρτυρες στεφανοῦνται· τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ χήρα πρὸς ἀξίωμα μέτεισι μέγα.

βʹ. Βούλει μαθεῖν  ὅσον  ἐστὶ  χήρα;  πῶς  ἐστι  τιμία  τῷ  Θεῷ, καὶ  ἐπέραστος καὶ συνήγορος μεγίστη, καὶ τοὺς καταδικασθέντας, καὶ τοὺς ἀπεγνωσμένους, καὶ τοὺς παῤῥησίαν   οὐκ   ἔχοντας,   καὶ   τοὺς   ἐκπεπολεμωμένους   τῷ   Θεῷ   καὶ   πάσης ἐστερημένους ἀπολογίας φανεῖσα ἐξαρπάζει καὶ καταλλάττει,  καὶ οὐχὶ συγγνώμην αὐτοῖς κομίζει μόνον, οὐδὲ ἀπαλλαγὴν  τιμωρίας, ἀλλὰ καὶ πολλὴν τὴν παῤῥησίαν καὶ  τὴν  λαμπρότητα,  καὶ  τῶν  ἡλιακῶν  ἀκτίνων  καθαρωτέρους  ἐργάζεται,  κἂν ἁπάντων   ὦσι  κατεῤῥυπωμένοι   μᾶλλον  ἀνθρώπων;   Ἄκουσον  αὐτοῦ  τοῦ  Θεοῦ λέγοντος πρὸς Ἰουδαίους· Ὅταν τὰς χεῖρας ὑμῶν ἐκτείνητε, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ' ὑμῶν· ἂν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν  αἵματος πλήρεις. Ἀλλ'  ὅμως τούτοις τοῖς μιαροῖς, τοῖς ἀνδροφόνοις, τοῖς ἀπαῤῥησιάστοις,   τοῖς    ἠτιμωμένοις    ἐπαγγέλλεται     καταλλάττεσθαι,    εἰ βοηθήσειαν ἀδικουμέναις χήραις. Μετὰ γὰρ τὸ εἰπεῖν, Ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου, καὶ οὐκ εἰσακούσομαι, φησί· Κρίνατε ὀρφανῷ, καὶ δικαιώσατε χήραν· καὶ δεῦτε, καὶ διαλεχθῶμεν· καὶ ἐὰν ὦσιν ὑμῶν αἱ ἁμαρτίαι ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ. Εἶδες πόσην ἔχει  δύναμιν  ἡ  χήρα; ποῦ  τὴν  προστασίαν ἐπιδείκνυται  τὴν ἑαυτῆς, οὐ παρὰ ἄρχοντι  καὶ βασιλεῖ τῶν  ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ  παρ' αὐτῷ  τῷ  τῶν οὐρανῶν βασιλεῖ; πόσην δύναται καταλῦσαι ὀργὴν, καταλλάξαι τὸν ∆εσπότην τοῖς  ἀνίατα νενοσηκόσιν, ἐξαρπάσαι τιμωρίας ἀφορήτου, ψυχὴν βαφεῖσαν τῷ τῶν ἁμαρτημάτων  ῥύπῳ τῆς κηλῖδος  ἐκπλῦναι  ἐκείνης,  καὶ πρὸς τὴν  ἄκραν ἀγαγεῖν καθαρότητα; Μὴ τοίνυν  καταφρονῶμεν  χήρας γυναικὸς,  ἀλλὰ  πᾶσαν περὶ αὐτὴν ἐπιμέλειαν ἐπιδείξωμεν. Προστάτις ἡμῶν ἐστιν ἡ ὄντως χήρα. Ἄξιον δὲ ἐπιστάντας ἰδεῖν, περὶ ποίας ἐνταῦθα χήρας φησί. Καὶ γὰρ καὶ ἐκεῖναι  χῆραι λέγονται,  αἱ εἰς εὐτέλειαν  ἐσχάτην καταπεσοῦσαι, καὶ ἐγγεγραμμέναι, καὶ ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν τρεφόμεναι χρημάτων, καθάπερ οὖν ἐπὶ τῶν ἀποστόλων. Ἐγένετο γὰρ, φησὶ, γογγυσμὸς  μεταξὺ  τῶν   Ἑλληνιστῶν,   ὅτι  παρεθεωροῦντο   ἐν  τῇ  διακονίᾳ   τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. Οὐχ αὗται δὲ μόνον χῆραι λέγονται, ἀλλὰ κἀκεῖναι, αἱ μηδενὸς μὲν δεόμεναι, ἀλλ' εὐπορίας ἀπολαύουσαι, καὶ οἰκίας προεστῶσαι, τὸν δὲ ἄνδρα ἀποβαλοῦσαι μόνον.  Ἴδωμεν  οὖν  περὶ ποίας χήρας  ἐνταῦθά  φησι λέγων· Χήρα καταλεγέσθω  μὴ ἐλάττων  ἐτῶν  ἑξήκοντα γεγονυῖα· ἆρα περὶ τῆς δεομένης βοηθείας καὶ χρείαν ἐχούσης ἐξ ἐκκλησιαστικῶν  τρέφεσθαι χρημάτων,  ἢ περὶ τῆς ἀνενδεοῦς  καὶ ἐν εὐπορίᾳ ζώσης; Εὔδηλον ὅτι περὶ ταύτης. Περὶ μὲν γὰρ ἐκείνης ὅταν  λέγῃ, τῆς λιμῷ  διαφθειρομένης,  οὐ χρόνον  τίθησιν,  οὐκ ἀκρίβειαν  ἀπαιτεῖ τρόπων· ἀλλ' ἁπλῶς, Εἴ τις πιστὸς ἢ πιστὴ, φησὶ, χήρας ἔχει, ἐπαρκείτω αὐταῖς, καὶ μὴ βαρείσθω ἡ Ἐκκλησία. Οὐκ εἶπεν, Ὅταν ἑξήκοντα ἐτῶν γένη-ται· οὐκ εἶπεν, Εἰ ἐξενοδόχησεν, εἰ ἁγίων  πόδας ἔνιψε· καὶ μάλα εἰκότως. Ἔνθα μὲν γὰρ ἂν πενίαν διορθῶσαι  δέοι,  οὐκ  ἀναμένει  χρόνον.  Τί  γὰρ  εἰ  πεντήκοντα  ἐτῶν  οὖσα λιμῷ διαφθείροιτο; τί  δὲ ἐὰν  ἐν  νεότητι  τὸ  σῶμα ἀνάπηρος  οὖσα τύχοι;  καθευδεῖται ἀναμένουσα τὸ ἑξηκοστὸν ἔτος; Ἀλλ' ἀπανθρωπίας τοῦτο ἐσχάτης. ∆ιὰ τοῦτο, ὅταν μὲν λιμὸν  παραμυθήσασθαι δέοι, οὐδὲν περὶ χρόνων  καὶ τῆς κατὰ ψυχὴν  ἀρετῆς ἀκριβολογεῖται· ὅταν δὲ μὴ ᾖ διορθώσασθαι πενίαν, ἀλλὰ τιμὴν κατ' ἀξίαν χαρίσασθαι, εἰκότως  τοσαύτην  ποιεῖται  τρόπων  ἐξέτασιν.  

γʹ. Καθάπερ γάρ  εἰσι παρθένων  χοροὶ, οὕτω  καὶ χηρῶν  τὸ παλαιὸν  ἦσαν χοροὶ, καὶ οὐκ ἐξῆν  αὐταῖς ἁπλῶς εἰς τὰς χήρας ἐγγράφεσθαι. Οὐ περὶ ἐκείνης οὖν λέγει τῆς ἐν πενίᾳ ζώσης καὶ δεομένης βοηθείας, ἀλλὰ περὶ ταύτης τῆς ἑλομένης χηρείαν. Τίνος δὲ ἕνεκεν καὶ ἐπὶ ταύτης ἀπαιτεῖ χρόνον; Οἶδεν ὅτι πυρά τίς ἐστιν ἡ νεότης, καὶ πέλαγος κυμάτων γέμον  καὶ  πολλὰς  ἔχον  ἐπαναστάσεις. Ἐπειδὰν  οὖν  μέλλωσιν  ἀπὸ  τῆς  ἡλικίας ἀτέλειαν  ἔχειν,  καὶ ὥσπερ ἐν λιμένι  διατρίβωσι τῷ γήρᾳ, τῶν  ἐπιθυμιῶν  αὐταῖς σβεσθεισῶν, μετὰ ἀδείας αὐτὰς εἰς τὸν χορὸν εἰσάγει τοῦτον. Τί οὖν, οὐχὶ πολλαὶ, φησὶ, καὶ μετὰ εἰκοστὸν ἔτος ἀρξάμεναι μέχρι τέλους  διέλαμψαν,  καὶ τὸν  ζυγὸν ἤνεγκαν,  καὶ ἀποστολικὸν ἐπεδείξαντο βίον;  κωλύσομεν οὖν ἐκείνας, εἰπέ μοι, καὶ βουλομένας ἐν χηρείᾳ ζῇν ἀναγκάσομεν δευτέροις ὁμιλῆσαι γάμοις; καὶ ποῦ τοῦτο  ἄξιον  ἀποστολικῆς  γνώμης;  τί  οὖν  ἐστι  τὸ  λεγόμενον;  Προσέχετε μετὰ ἀκριβείας, ἀγαπητοὶ, αὐτῇ τῇ σημασίᾳ τῆς λέξεως. Οὐ γὰρ εἶπε, Χήρα γινέσθω μὴ ἐλάττων  ἐτῶν  ἑξήκοντα γεγονυῖα, ἀλλὰ, Χήρα καταλεγέσθω· καὶ πάλιν  οὐκ εἶπε, Χῆραι νεώτεραι μὴ καταλεγέσθωσαν, ἀλλὰ, Τὰς νεωτέρας δὲ χήρας παραιτοῦ· πρὸς γὰρ τὸν Τιμόθεον ταῦτα διαλέγεται. Ἐπειδὴ γὰρ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων  εὐχείρωτοι περὶ κακηγορίας εἰσὶ, καὶ τὰς γλώττας κατὰ τῶν τῆς Ἐκκλησίας προεστώτων ἠκονήκασι, βουλόμενος ἐξαρπάσαι τὸν ἄρχοντα τῶν  ἐγκλημάτων,  τούτους τίθησι τοὺς νόμους, καί φησι· Σὺ παραιτοῦ, καὶ σὺ μὴ κατάλεγε. Ἂν αὐτὴ βούληται οἴκοθεν καὶ παρ' ἑαυτῆς αἱρεῖσθαι ταῦτα, ποιείτω· σὺ μέντοι μὴ καταδέξῃ μηδέπω, ἵνα μὴ λέγωσιν  ὅτι  Νεωτέραν οὖσαν, γήμασθαι βουλομένην,  οἰκίας  προστῆναι, ὁ δεῖνα κατηνάγκασε· διὰ τοῦτο ἔπεσε, καὶ ὑπεσκελίσθη. Σὺ μὴ καταλέξῃς αὐτὴν, ἵνα, κἂν πέσῃ, τῶν ἐγκλημάτων ᾖς ἀπηλλαγμένος· κἂν μὴ πέσῃ, μετὰ πλείονος ἀσφαλείας τῷ προσήκοντι καιρῷ καταλέξῃς. Εἰ δὲ λέγει, Βούλομαι νεωτέρας χήρας γαμεῖν, τεκνογονεῖν,   ἄκουσον  ποίας  φησὶ  νεωτέρας,  τὰς  μετὰ  τὸ  καταστρηνιᾶσαι  τοῦ Χριστοῦ βουλομένας γαμεῖν, τὰς φλυάρους, τὰς περιέργους, τὰς περιερχομένας τὰς οἰκίας, τὰς λαλούσας τὰ μὴ δέοντα,  τὰς ἐκτραπείσας ὀπίσω τοῦ Σατανᾶ. Οὐ γὰρ εἰπὼν ἁπλῶς, Βούλομαι νεωτέρας γαμεῖν, ἐσίγησεν, ἀλλὰ λέγει καὶ ποίας νεωτέρας, καὶ τὰ πτώματα  αὐτῶν  ἔπεισι. Ποῖα πτώματα; Ὅταν καταστρηνιάσωσι, φησὶ, τοῦ Χριστοῦ, γαμεῖσθαι θέλουσι, καὶ ἀργαὶ μανθάνουσι, καὶ περίεργοι, περιερχόμεναι τὰς οἰκίας, λαλοῦσαι τὰ μὴ δέοντα, καὶ ἐξετράπησαν. Τίνος ὀπίσω; Τοῦ Σατανᾶ. Ἐπεὶ οὖν μετὰ τὸ χηρείαν ἑλέσθαι, καὶ ταύτην πᾶσαν ὑπομεῖναι τὴν ἀσχημοσύνην, βούλονται γαμῆσαι  πάλιν,  βέλτιον  πρὶν  ἔχεσθαι,  καὶ  τὰς  πρὸς  τὸν  Χριστὸν καταπατῆσαι συνθήκας, ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν· ὡς εἰ μή τις εἴη τοιαύτη, οὐκ ἐπιτίθησιν ἀνάγκην γάμου δευτέρου.

 δʹ. Καὶ ὅτι τοῦτό ἐστιν ἀληθὲς, δῆλον  ἐκεῖθεν. Εἰ γὰρ ὡς νόμον  τοῦτο τέθεικε πάσαις ταῖς γυναιξὶ τὸ γαμεῖν καὶ οἰκοδεσποτεῖν, περιττῶς ἐκεῖνα ἀπῄτει, Εἰ ἐτεκνοτρόφησεν, εἰ ἁγίων  πόδας ἔνιψεν, εἰ θλιβομένοις  ἐπήρκεσεν, εἰ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ  ἐπηκολούθησε· περιττῶς  κἀκεῖνό  φησι τὸ, Ἑνὸς ἀνδρὸς γεγονυῖα.  Εἰ γὰρ πάσας τὰς νεωτέρας κελεύεις γαμεῖσθαι, πῶς δυνήσεταί τις ἑνὸς ἀνδρὸς εἶναι γυνή; Ὥστε πρὸς ἐκείνας ὁ λόγος αὐτῷ. Οὕτω καὶ ἐπὶ τῆς συνουσίας τῆς κατὰ τὸν γάμον ποιεῖ. Εἰπὼν γὰρ, Μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μή τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρὸν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ, καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε· ἵνα μὴ νομίζῃς τὸ πρᾶγμα νόμον εἶναι, προστίθησι τὴν αἰτίαν ὕστερον λέγων· Ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ Σατανᾶς. Τοῦτο δὲ λέγω  κατὰ συγγνώμην,  οὐκ ἐπιταγὴν,  διὰ τὴν ἀκρασίαν  ὑμῶν.  Ὥσπερ οὖν  οὐ  πᾶσιν  ἐκεῖ  ταῦτα  διαλέγεται,  ἀλλὰ   τοῖς ἀκρατεστέροις τῶν ἀνθρώπων  καὶ εὐαλώτοις· οὕτω καὶ ἐνταῦθα ταῖς εὐχειρώτοις τῶν  γυναικῶν,  καὶ μὴ δυναμέναις  ἐνεγκεῖν  τὸν μετὰ ἀκριβείας βίον τῆς χηρείας, ταύταις  παραινεῖ  καὶ  συμβουλεύει  δεύτερον  ἐπεισάγειν  νυμφίον.  Ἡ γὰρ  χηρεία διπλοῦν  τι πρᾶγμά ἐστι. Τί ποτέ ἐστι διπλοῦν; Ἔργων ἐπίδειξις ἀγαθῶν, καὶ τιμῆς ὑπεροχὴ μεγίστης. Καθάπερ οὖν καὶ ἡ ἀρχὴ διπλοῦν τι πρᾶγμά ἐστιν· ἔχει γὰρ καὶ ἔργα καὶ ἀξίωμα· ἀξίωμα μὲν ἀρχῆς ἡ ἐξουσία, καὶ ἡ παρὰ τῶν πολλῶν θεραπεία, καὶ αὐτὸ τὸ εἶναι ἄρχοντα· ἔργα δὲ ἀρχῆς, τὸ βοηθεῖν τοῖς ἀδικουμένοις, κωλύειν τοὺς ἀδικοῦντας,   προεστάναι   τῶν   πόλεων,   διανυκτερεύειν   ἐν   ταῖς   κοιναῖς   τῶν πραγμάτων φροντίσι, καὶ μυρία ἕτερα· οὕτω καὶ ἡ χηρεία καὶ ἀξίωμά ἐστι καὶ ἔργον· ἀξίωμά ἐστιν, αὐτὸ τὸ χήρα εἶναι, μέγιστον ὂν, ὡς ἀπεδείξαμεν ἔμπροσθεν· ἔργον ἐστὶ, τὸ μὴ δεύτερον ἐπεισάγειν ἄνδρα, ἀλλ' ἀρκεσθῆναι τῷ προτέρῳ, τὸ τεκνοτροφῆσαι, τὸ ξενοδοχῆσαι, τὸ ἁγίων πόδας νίψαι, τὸ θλιβομένοις ἐπαρκέσαι, τὸ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπακολουθῆσαι. Ὁ τοίνυν Παῦλος περὶ αὐτῶν διαλεγόμενος, τὰ μὲν ἔργα τῆς χήρας ἀφίησιν αὐτὴν πάντα ἐπιτελεῖν· εἰς δὲ τὸ ἀξίωμα τῆς χήρας, καὶ τὸν χορὸν, καὶ τὴν τάξιν οὐκ ἀφίησιν αὐτὴν εἰσελθεῖν, ἕως ἂν ἑξηκοστὸν ἔτος παρέλθῃ, μονονουχὶ λέγων· Ποιείτω μὲν τὰ τῆς χήρας ἔργα, τῆς δὲ τιμῆς ἀξιούσθω τότε, ὅταν πάντα ἐπιδειξαμένη καὶ τὴν ἀπὸ τοῦ χρόνου λοιπὸν ἀσφάλειαν ἔχῃ, καὶ τὴν ἀπὸ τῶν ἔργων ἀπόδειξιν, καὶ τὴν ἔξωθεν μαρτυρίαν. Μηδεὶς γυναιξὶ μόνον τὸν λόγον τοῦτον ἐπιτήδειον  εἶναι νομιζέτω. Καὶ γὰρ καὶ ἀνδράσιν ἐστὶ χρήσιμος, ἵνα καὶ αὐτοὶ στέργωσι τὰς ἑαυτῶν καὶ ἀπελθούσας, καὶ μὴ λεαίνας συγκατοικίζωσι τοῖς παιδίοις,   μητρυιὰς   ἐπεισάγοντες,   καὶ   τὴν   ἀσφάλειαν   τὴν   ἑαυτῶν   ἅπασαν ἀνατρέποντες.  

εʹ. Ταῦτα δὲ λέγομεν  οὐχὶ νομοθετοῦντες  δεύτερον ἀποστρέφεσθαι γάμον,  ἀλλὰ  παραινοῦντες  καὶ συμβουλεύοντες  μετὰ σωφροσύνης ἀρκεῖσθαι τῷ προτέρῳ. Ἕτερόν ἐστιν παραινεῖν καὶ συμβουλεύειν, ἕτερον νομοθετεῖν. Ὁ μὲν γὰρ παραινῶν  καὶ  συμβουλεύων,  κύριον  ἀφίησι  τὸν  ἀκούοντα  τῆς  τῶν συμβουλευομένων   αἱρέσεως  εἶναι·  ὁ  δὲ  νομοθετῶν,   ταύτην   παραιτεῖται   τὴν ἐξουσίαν αὐτῶν. Ἀλλ' ἡ Ἐκκλησία οὐ νομοθετεῖ ταῦτα, ἀλλὰ παραινεῖ μόνον· καὶ γὰρ καὶ δεύτερον ἐπέτρεψε γάμον ὁ Παῦλος, οὕτως εἰπών· Γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον  ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ἐὰν  δὲ κοιμηθῇ  ὁ ἀνὴρ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι,  μόνον  ἐν Κυρίῳ· μακαριωτέρα δέ ἐστιν, ἐὰν οὕτω μείνῃ. Ὥσπερ οὖν καλὸν μὲν ὁ γάμος, κρείσσων δὲ ἡ παρθενία· οὕτω καλὸν μὲν καὶ ὁ δεύτερος γάμος, κρείσσων δὲ αὐτοῦ ὁ πρῶτος καὶ μόνος. Οὐ τοίνυν  ἐκβάλλομεν  δεύτερον γάμον, οὐδὲ νομοθετοῦμεν  ταῦτα, ἀλλὰ  παραινοῦμεν,  εἴ τις δύναιτο  σωφρονεῖν,  ἐπὶ τῷ προτέρῳ μένειν. Παραινοῦμεν δὲ καὶ συμβουλεύομεν καὶ δι' αὐτὴν τῆς οἰκίας τὴν ἀσφάλειαν· μάχης γὰρ πολλάκις καὶ πολέμων καθημερινῶν ὁ δεύτερος γάμος ἀρχὴ καὶ πρόφασις γέγονε. Πολλάκις γοῦν ἀνὴρ ἐπὶ τραπέζης καθήμενος, τῆς προτέρας γυναικὸς ἀναμνησθεὶς ἐπὶ τῆς δευτέρας, ἐδάκρυσεν ἠρέμα· ἡ δὲ εὐθέως ἠγρίανε, καὶ καθάπερ  θηρίον  ἐπεπήδησε,  τῆς  φιλοστοργίας  αὐτὸν  τῆς  πρὸς  ἐκείνην ἀπαιτοῦσα  δίκην·  κἂν  ἐπαινέσαι  τὴν  ἀπελθοῦσαν  θελήσῃ, γίνεται  πολέμου  καὶ μάχης πρόφασις ἡ τῶν ἐγκωμίων  ὑπόθεσις. Καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἐχθροὺς ἀπελθόντας σπενδόμεθα, καὶ μετὰ τῆς ζωῆς αὐτῶν καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς καταλύομεν ἔχθραν· ἐπὶ δὲ τῶν γυναικῶν τοὐναντίον ἅπαν. Ἣν γὰρ οὐκ εἶδεν, ἧς οὐκ ἤκουσε, παρ' ἧς οὐδὲν ἔπαθε δεινὸν, ταύτην μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται, καὶ οὐδὲ ὁ θάνατος τὸ μῖσος σβέννυσι. Τίς εἶδε, τίς ἤκουσε ζηλοτυπουμένην  κόνιν, καὶ πολεμουμένην τέφραν; ϛʹ. Ἀλλ' οὐ μέχρι  τούτου  τὸ  δεινόν·  ἀλλὰ  κἂν  γένωνται   παῖδες  ἐκ  τῆς  δευτέρας,  κἂν  μὴ γένωνται, πόλεμος πάλιν καὶ μάχη. Μὴ γενομένων  μὲν γὰρ ὀδυνᾶται μειζόνως, καὶ διὰ τοῦτο, καθάπερ πολεμίους καὶ τὰ μέγιστα ἠδικηκότας τοὺς τῆς προτέρας ὁρᾷ, διὰ τῆς ἐκείνων  ζωῆς τῆς οἰκείας ἀπαιδίας σαφεστέραν λαμβάνουσα αἴσθησιν. Ἂν δὲ γένωνται,  πάλιν  οὐκ ἔλαττον  τὸ δεινόν.  Ὁ μὲν γὰρ ἀνὴρ πολλάκις  φιλοστόργως πρὸς τὴν ἀπελθοῦσαν διακείμενος ἀντέχεται τούτων, φιλῶν  τε ὁμοῦ καὶ ἐλεῶν τῆς ὀρφανίας αὐτούς· ἐκείνη δὲ πανταχοῦ τοὺς αὐτῆς προτιμᾶσθαι βούλεται, καὶ οὐδὲ ἐν ἀδελφῶν   τάξει,  ἀλλ'  ἐν  οἰκετῶν  ἀπεῤῥιμμένων  εἶναι  βούλεται  τούτους·  ἅπερ ἅπαντα οἰκίαν ἀνατρέψαι δύναιτ' ἂν, καὶ τῷ γεγαμηκότι ποιῆσαι τὸν βίον ἀβίωτον.∆ιὰ ταῦτα παραινοῦμεν,  εἰ δυνατὸν,  σωφρονεῖν,  στέργειν τῷ προτέρῳ γάμῳ, καὶ μήτε νυμφίους  τὰς γυναῖκας, μήτε γυναῖκας τοὺς ἄνδρας ἐπεισάγειν, ὥστε μὴ τὴν οἰκίαν  ἀνατρέπεσθαι  πᾶσαν.  Τίνος  δὲ  ἕνεκεν  περὶ  χηρείας  διαλεγόμενος,  οὐκ ἠρκέσθη τῷ προτέρῳ μόνῳ, τῷ εἰπεῖν,  Ἑνὸς ἀνδρὸς γυνή; Ἵνα μάθῃς, ὅτι χήραν ποιεῖ οὐ τὸ μὴ γαμῆσαι δεύτερον μόνον ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ κομᾷν ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἐν ἐλεημοσύνῃ καὶ φιλανθρωπίᾳ, καὶ ταῖς τῶν ξένων θεραπείαις. Εἰ γὰρ τὰς παρθένους οὐδὲν  ὠφέλησεν  ἡ  παρθενία  (καίτοι  πολλῷ  μείζων  χηρείας  ἡ  παρθενία),  ἀλλ' ἀπῆλθον, σβεσθέντος αὐταῖς τοῦ πυρὸς τῶν λαμπάδων, ἠτιμωμέναι, ἐπειδὴ τὸν ἀπὸ τῆς φιλανθρωπίας  καὶ ἐλεημοσύνης οὐκ ἔσχον ἐπιδεῖξαι καρπὸν, πολλῷ μᾶλλον αἱ χῆραι.  Ἐκείνης  γοῦν  ἀκούσας τῆς  παραβολῆς  ὁ  Παῦλος, καὶ  φοβούμενος  ὑπὲρ τούτων,   πολλὴν   ὑπὲρ  τοῦ  πράγματος  ποιεῖται   τὴν  ἀκριβολογίαν,   ἵνα  μὴ  τῇ μονογαμίᾳ θαῤῥοῦσαι τῆς λοιπῆς ἀρετῆς καταμελήσωσι· διὰ τοῦτό φησιν, Ἐν ἔργοις καλοῖς μαρτυρουμένη· ὥσπερ γὰρ καλὸν ἡ παρθενία, χωρὶς δὲ τῶν λοιπῶν ἄκαρπος γέγονε, καὶ τοῦ νυμφῶνος  ἀπέκλεισεν· οὕτω καλὸν ἡ χηρεία, χωρὶς δὲ τῆς λοιπῆς ἀρετῆς μάταιόν ἐστι καὶ περιττόν. ∆ιὰ τοῦτο οὐ μέχρι τοῦ μὴ δεύτερον ἐπεισάγειν ἄνδρα τὴν παραίνεσιν ἔστησεν ὁ Παῦλος, ἀλλὰ καὶ ἕτερα πολλῷ πλείονα καὶ μείζονα ἀπαιτεῖ παρὰ τῆς χήρας. Καὶ καθάπερ οἱ τοὺς στρατιώτας καταλέγοντες  σώματος ζητοῦσιν   εὐεξίαν,   οὕτω   καὶ   οὗτος   εἰς   τὸ  τοῦ   Χριστοῦ  στρατόπεδον   αὐτὴν καταλέγων,  ψυχῆς  εὐεξίαν  ἐζήτησε καὶ εὐτονίαν  καὶ τὴν  ἐν ἅπασι τοῖς  ἀγαθοῖς ἔργοις σπουδὴν, οὕτω λέγων· Εἰ ἐτεκνοτρόφησεν, εἰ ἐξενοδόχησεν, εἰ ἁγίων πόδας ἔνιψεν,  εἰ  θλιβομένοις  ἐπήρκεσεν. εἰ  παντὶ  ἔργῳ  ἀγαθῷ  ἐπηκολούθησε. Τούτων γὰρ ἕκαστον δοκεῖ μὲν εἶναι ῥῆμα ψιλὸν, πολλὴν δὲ ἐν ἑαυτῷ συνέχει τὴν ζωήν.

ζʹ. Καὶ εἰ δοκεῖ, πρῶτον, ἐξετάσωμεν ὃ πρῶτον αὐτὸς τέθεικεν· Εἰ ἐτεκνοτρόφησε. Τροφὴν γὰρ ἐνταῦθα  λέγει  οὐ ταύτην  τὴν  ψιλὴν  καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς νομιζομένην, τὸ μὴ λιμῷ φθειρομένους περιιδεῖν τοὺς παῖδας· τοῦτο γὰρ οὐδὲ   αὐτὴ   τῆς   φύσεως   ἡ   ἀνάγκη   ἀφίησι   παραμεληθῆναί   ποτε·  ὅθεν   οὐδὲ προσταγμάτων  ὑπὲρ τούτου χρεία καὶ νόμων,  ἵνα τὰ ἔκγονα  τρέφωσιν  αἱ χῆραι· ἀλλὰ τὴν τῆς δικαιοσύνης ἐπιμέλειαν, τὴν ἀνατροφὴν  τὴν μετ' εὐλαβείας ἐνταῦθά φησιν· ὡς αἵ γε μὴ οὕτω τρέφουσαι, παιδοκτόνοι μᾶλλόν εἰσιν ἢ μητέρες. Τοῦτο οὐ πρὸς γυναῖκας  μόνον λέγω, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄνδρας. Καὶ γὰρ πολλοὶ πολλάκις  τῶν πατέρων, ὅπως μὲν ἵππος γένοιτο καλὸς τῷ παιδὶ, καὶ ὅπως οἰκία λαμπρὰ, καὶ ὅπως πολυτελὴς ἀγρὸς, πάντα ποιοῦσι καὶ πραγματεύονται· ὅπως δὲ αὐτῷ ψυχὴ γένοιτο καλὴ  καὶ  προαίρεσις  εὐσεβὴς,  οὐδένα  ἔχουσι  λόγον.  Καὶ τοῦτό  ἐστιν,  ὃ  τὴν οἰκουμένην  ἀνατρέπει  πᾶσαν, ὅτι  τῶν  οἰκείων  ἀμελοῦμεν  παίδων,  καὶ τῶν  μὲν κτημάτων  αὐτῶν  ἐπιμελούμεθα,  τῆς  δὲ  ψυχῆς  αὐτῶν  καταφρονοῦμεν,  ἐσχάτης ἀνοίας πρᾶγμα ὑπομένοντες. Τὰ μὲν γὰρ κτήματα κἂν πολλὰ ᾖ καὶ πολυτελῆ, τοῦ δυναμένου μετ' ἀρετῆς αὐτὰ οἰκονομεῖν οὐκ ὄντος σπουδαίου, πάντα ἀπολεῖται καὶ οἰχήσεται μετ' αὐτοῦ, καὶ βλάβην ἐσχάτην ἐνέγκοι  τῷ κεκτημένῳ·  ἂν δὲ ἡ ψυχὴ γενναία  γένηται  καὶ  φιλόσοφος,  κἂν  μηδὲν  ἔνδον  ἀποκείμενον  ᾖ,  τὰ  πάντων δυνήσεται μετὰ ἀδείας συσχεῖν. ∆εῖ τοίνυν σκοπεῖν, οὐχ ὅπως αὐτοὺς πλουσίους ἐν ἀργυρίῳ  καὶ  χρυσίῳ  καὶ  τοῖς  τοιούτοις  ποιήσωμεν,  ἀλλ' ὅπως  ἐν  εὐλαβείᾳ  καὶ φιλοσοφίᾳ καὶ κτήσει τῆς ἀρετῆς πάντων γένοιντ' ἂν εὐπορώτεροι· ὅπως μὴ πολλῶν δέοιντο, ὅπως μὴ περὶ τὰ βιωτικὰ καὶ τὰς νεωτερικὰς ἐπιθυμίας ὦσιν ἐπτοημένοι. Καὶ τὰς εἰσόδους αὐτῶν,  καὶ τὰς ἐξόδους μετ' ἀκριβείας περιεργάζεσθαι χρὴ, τὰς διατριβὰς, τὰς συνουσίας, εἰδότας ὅτι τούτων ἀμελουμένων, οὐδεμίαν ἕξομεν παρὰ τῷ  Θεῷ συγγνώμην.  Εἰ γὰρ τῆς  τῶν  ἄλλων  προνοίας  ἀπαιτούμεθα  τὰς εὐθύνας (Ἕκαστος γὰρ μὴ τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, φησὶν, ἀλλὰ τὸ τοῦ πλησίον), πόσῳ μᾶλλον τῆς τῶν  παίδων;  Οὐ κατῴκισά  σοι, φησὶν,  αὐτὸν  ἐξ  ἀρχῆς;  ἐπέστησα δέ  σε αὐτῷ διδάσκαλον καὶ προστάτην καὶ κηδεμόνα καὶ ἄρχοντα; τὴν ἐξουσίαν αὐτοῦ πᾶσαν φέρων   εἰς  τὰς  σὰς  ἐνέθηκα  χεῖρας;  Ἁπαλὸν  ὄντα  διαπλάττειν   ἐκέλευσα,  καὶ ῥυθμίζειν· ποίαν ἂν ἔχοις συγγνώμην, εἰ περιίδοις αὐτὸν ἀποσκιρτήσαντα; Τί γὰρ ἂν εἴποις; ὅτι δυσήνιός ἐστι καὶ τραχύς; Ἀλλ' ἐξ ἀρχῆς  ἔδει ταῦτα  προορῶντα,  ὅτε εὐήνιος  ἦν,  καὶ  κομιδῆ  νέος,  χαλινοῦν  μετ' ἀκριβείας,  ἐθίζειν  πρὸς τὰ  δέοντα, ῥυθμίζειν, κολάζειν αὐτοῦ τὰ νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ὅτε εὐκολωτέρα ἡ ἐργασία, τότε τὰς ἀκάνθας ἐκτέμνειν ἔδει, ὅτε ἁπαλωτέρας οὔσης τῆς ἡλικίας εὐκολώτερον ἀνεσπῶντο,  καὶ  οὐκ  ἂν  ἀμελούμενα  τὰ  πάθη,  καὶ  αὐξανόμενα,  δυσκατέργαστα γέγονε. ∆ιὰ τοῦτό φησι, Κάμψον ἐκ νεότητος τὸν τράχηλον αὐτοῦ, ὅτε εὐκολωτέρα γένοιτ' ἂν ἡ παιδαγωγία.  Οὐκ ἐπιτάττει  δὲ μόνον,  ἀλλὰ  καὶ αὐτὸς συνεφάπτεταί  σοι τοῦ ἔργου. Καὶ πῶς,  καὶ τίνι  τρόπῳ; Ὁ κακολογῶν  πατέρα ἢ μητέρα,  φησὶ,  θανάτῳ  τελευτάτω.  Ὁρᾷς  πόσον  αὐτοῖς  ἐπέστησε φόβον;  πόσην ἐπετείχισεν  ἀγωνίαν;  πῶς δυνατήν  σου τὴν  ἀρχὴν  ἐποίησε; Τίνα οὖν  ἀπολογίαν ἔχοιμεν ἂν εἰπεῖν, ὅταν αὐτὸς μὲν, ἐπειδὰν ἡμεῖς ὑβριζώμεθα, μηδὲ τῆς ζωῆς αὐτῶν φείδηται·  ἡμεῖς  δὲ, ὑβριζομένου  τοῦ  Θεοῦ παρ' αὐτῶν,  μηδὲ ἀγανακτεῖν  αὐτοῖς ὑπομένωμεν; Ἐγὼ, φησὶν, οὐδὲ ἀποκτεῖναι  παραιτοῦμαι τὸν  ὑβρίζοντά σε· σὺ δὲ οὐδὲ ῥήματι λυπεῖν  ἀνέχῃ, φησὶ, τὸν τοὺς ἐμοὺς καταπατοῦντα  νόμους. Καὶ ποῦ ταῦτα συγγνώμης ἄξια; Ὁρᾷς αὐτὸν ὑβρίζοντα εἰς τὸν πεποιηκότα, καὶ οὐ δυσχεραίνεις, εἰπέ μοι, οὐδὲ φοβεῖς καὶ ἐπιτιμᾷς, καὶ ταῦτα εἰδὼς, ὅτι καὶ τοῦτο αὐτὸς ὁ Θεὸς ἐκώλυσεν, οὐκ ἐπειδὴ βλάβη τις εἰς ὑβριζόμενον γίνεται (ἀνώλεθρον γὰρ τὸ Θεῖον), ἀλλ' ὑπὲρ τῆς ἐκείνου  σωτηρίας; Ὁ γὰρ περὶ τὸν  Θεὸν ἀγνώμων γενόμενος καὶ ἀναίσθητος, πολλῷ μᾶλλον εἰς τὸν γεγεννηκότα, καὶ εἰς τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἐμπαροινῆσαι δυνήσεται

 ηʹ. Μὴ τοίνυν ἀμελῶμεν, εἰδότες ὅτι τῶν κατὰ Θεὸν αὐτοῖς εὖ διακειμένων, καὶ κατὰ τὸν παρόντα βίον ἔσονται εὐδόκιμοι καὶ λαμπροί. Τὸν γὰρ ἀρετῇ συζῶντα καὶ ἐπιεικείᾳ πάντες αἰδοῦνται καὶ τιμῶσι, κἂν ἁπάντων πενέστερος  ᾖ,  ὥσπερ  οὖν  τὸν  πονηρὸν  καὶ  διεστραμμένον  ἀποστρέφουσι  καὶ μισοῦσιν ἅπαντες, κἂν εὐπορίαν ᾖ κεκτημένος  πολλήν.  Οὐ τοῖς ἄλλοις  δὲ μόνον ἀνθρώποις  ἔσται αἰδέσιμος, ἀλλὰ καὶ σοὶ τῷ γεγεννηκότι  ποθεινότερος, πλὴν τῆς φύσεως  οὐκ ἐλάττονα  ἑτέραν  ὑπόθεσιν ἔχων  πρὸς τὸ φιλεῖσθαι  τὴν  ἀρετήν· οὐ ποθεινότερος  δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ χρησιμώτερος ἔσται σοι θεραπεύων,  δουλεύων, γηροκομῶν.  Ὥσπερ γὰρ  οἱ  περὶ  τὸν  Θεὸν  ἀγνώμονες   καὶ  τῶν  γεγεννηκότων καταφρονοῦσιν· οὕτως οἱ τὸν πεποιηκότα θεραπεύοντες, ἐν πολλῇ καὶ τοὺς γεγεννηκότας ἔχουσι τῇ τιμῇ. Ἵνα οὖν καὶ παρὰ Θεῷ, καὶ παρὰ ἀνθρώποις εὐδοκιμῇ, καί σοι τὴν  ζωὴν  ἡδεῖαν  ποιῇ, καὶ τῆς  μελλούσης  ἀπαλλάττῃ  κολάσεως, πᾶσαν ἐπιδείκνυσο  περὶ αὐτὸν  τὴν  σπουδήν. Ὅτι γὰρ οἱ τῶν  παίδων  ἀμελοῦντες,  κἂν τἄλλα   ὦσιν   ἐπιεικεῖς   καὶ   μέτριοι,   διὰ   ταύτην   τὴν   ἁμαρτίαν   τὴν   ἐσχάτην ὑποστήσονται δίκην, ἱστορίαν σοί τινα διηγήσομαι παλαιάν. Ἱερεύς τις ἦν παρὰ τοῖς Ἰουδαίοις ἐπιεικὴς τὰ ἄλλα καὶ μέτριος, Ἠλεῖ τῷ ὀνόματι. Ἦν οὖν οὗτος Ἠλεῖ δύο παῖδας ἔχων εἰς ἔσχατον πονηρίας ἐληλακότας· οὐ κατεῖχε δὲ, οὐδὲ ἐκώλυε· μᾶλλον δὲ  κατεῖχε   μὲν   καὶ   ἐκώλυεν,   οὐ  μετὰ   τῆς   προσηκούσης  δὲ  ἀκριβείας   καὶ σφοδρότητος.   ∆έον   γὰρ   μαστιγῶσαι,   τῆς   πατρῴας   ἐκβαλεῖν   οἰκίας,   πάντα ἐπιδείξασθαι διορθώσεως τρόπον, παρῄνει καὶ συνεβούλευε μόνον, οὕτω λέγων· Μὴ, τέκνα, μὴ ποιεῖτε οὕτως· ὅτι οὐκ ἀγαθὴ ἡ ἀκοὴ, ἣν ἐγὼ ἀκούω περὶ ὑμῶν. Τί λέγεις; τὸν ∆εσπότην ὕβρισαν, καὶ τέκνα καλεῖς; ἠγνόησαν τὸν πεποιηκότα, καὶ σὺ ἐπιγινώσκεις  αὐτῶν  τὴν συγγένειαν; ∆ιὰ τοῦτό φησιν, ὅτι οὐκ ἐνουθέτει  αὐτούς· νουθεσία γάρ ἐστιν, οὐκ ἐὰν ἁπλῶς  συμβουλεύσωμεν, ἀλλ' ἐὰν σφοδρότερον καὶ τομώτερον   καὶ  ὅσην  ἡ  τοῦ  τραύματος   ἀπαιτεῖ   σηπεδὼν,   τοσαύτην ἐπαγάγωμεν τὴν πληγήν. Οὐ τοίνυν ἀρκεῖ τὸ εἰπεῖν, οὐδὲ τὸ παραινέσαι μόνον, ἀλλὰ καὶ πολὺν ἐπιτειχίσαι δεῖ τὸν φόβον, ὥστε τὴν τῆς νεότητος περικόψαι ῥᾳθυμίαν. Ἐπεὶ οὖν παρῄνει μὲν, οὐ παρῄνει δὲ ὡς ἔδει, τοῖς πολεμίοις αὐτοὺς ἐξέδωκε, καὶ μάχης  γενομένης,  ἔπεσον  ἐπὶ  τῆς  παρατάξεως,  καὶ  τὴν  ἀγγελίαν  οὐκ  ἐνεγκὼν, πεσὼν  συνετρίβη  καὶ  αὐτὸς  καὶ  ἀπέθανεν.   Ὁρᾷς  ὅτι  δικαίως  εἶπον,  ὅτι  καὶ παιδοκτόνοι   οἱ  πατέρες  εἰσὶν,  οἱ  μὴ  σφοδρῶς  τοῖς  αὐτῶν   κεχρημένοι   παισὶ ῥᾳθυμοῦσι, μηδὲ τὴν κατὰ Θεὸν ἀπαιτοῦντες αὐτοὺς εὐλάβειαν; Οὕτω γοῦν ὁ Ἠλεῖ παιδοκτόνος  ἐγένετο. Εἰ γὰρ οἱ πολέμιοι κατέσφαξαν αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς, ἀλλὰ τῆς σφαγῆς οὗτος αἴτιος ἐγένετο, διὰ τῆς περὶ αὐτοὺς ῥᾳθυμίας ἀποστήσας τοῦ Θεοῦ τὴν βοήθειαν, καὶ γυμνοὺς καὶ ἐρήμους δείξας τοῖς βουλομένοις αὐτοὺς ἀνελεῖν.  Οὐκ ἐκείνους δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἑαυτὸν προσαπώλεσε.

 θʹ. Τοῦτο δὴ πολλοὶ καὶ τῶν νῦν πατέρων   πάσχουσιν·  οὐ  βουλόμενοι  μαστῖξαι,  οὐδὲ  ἐπιτιμῆσαι  ῥήμασιν,  οὐδὲ λυπῆσαι τοὺς ἑαυτῶν  υἱοὺς ἀτάκτως  ζῶντας  καὶ παρανόμως, πολλάκις  εἶδον ἐπὶ τοῖς  ἐσχάτοις  ἁλόντας,  εἰς  δικαστήριον  ἁρπαγέντας,  ὑπὸ  δημίων  ἀποτμηθέντας. Ὅταν γὰρ σὺ μὴ παιδεύσῃς, ὅταν σὺ μὴ σωφρονίσῃς, μιαροῖς ἀνθρώποις καὶ διεφθαρμένοις  σαυτὸν ἀναμίξας,  καὶ κοινωνήσας  τῆς  πονηρίας  αὐτοῖς,  ὑπὸ τοῖς κοινοῖς ἄγονται νόμοις καὶ κολάζονται  πάντων  ὁρώντων· καὶ μετὰ τῆς συμφορᾶς μείζων  ἡ  αἰσχύνη  γίνεται,  δακτυλοδεικτούντων ἁπάντων  τὸν  πατέρα  μετὰ  τὴν ἐκείνου τελευτὴν, καὶ ἄβατον αὐτῷ ποιούντων  τὴν ἀγοράν. Ποίοις γὰρ ὀφθαλμοῖς ἀντιβλέψαι δυνήσεται τοῖς ἀπαντῶσιν αὐτῷ μετὰ τὴν τοιαύτην τοῦ παιδὸς ἀσχημοσύνην καὶ συμφοράν; ∆ιὸ δέομαι καὶ ἀντιβολῶ πολλὴν τῶν οἰκείων παίδων ποιεῖσθαι  τὴν  πρόνοιαν,  καὶ  πανταχοῦ  τὴν  σωτηρίαν  ζητεῖν  αὐτῶν  τῆς  ψυχῆς.

∆ιδάσκαλος εἶ τῆς οἰκίας ἁπάσης, καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τοὺς υἱούς σοι παραπέμπει συνεχῶς ὁ Θεός. Καὶ νῦν μέν φησιν ὁ Παῦλος περὶ τῶν γυναικῶν· Εἰ δέ τι μανθάνειν θέλουσιν,  ἐν  οἴκῳ  τοὺς ἰδίους  ἄνδρας  ἐπερωτάτωσαν·  νῦν  δὲ περὶ τῶν  παίδων, Ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, Νόμισον ἀγάλματα χρυσᾶ ἔχειν ἐπὶ τῆς οἰκίας, τὰ παιδία· καθ' ἑκάστην ἡμέραν αὐτὰ ῥύθμιζε καὶ περισκόπει μετὰ ἀκριβείας, καὶ παντὶ τρόπῳ τὴν ψυχὴν  αὐτῶν κατακόσμει καὶ διάπλαττε· μίμησαι τὸν  μακάριον  Ἰὼβ,  ὃς  καὶ  ὑπὲρ  τῶν  κατὰ  διάνοιαν  αὐτοῖς  πλημμελουμένων δεδοικὼς,  προσέφερεν  ὑπὲρ  αὐτῶν   θυσίας,  καὶ  πολλὴν   αὐτῶν   ἐποιεῖτο   τὴν πρόνοιαν. Μίμησαι τὸν Ἀβραάμ· καὶ γὰρ ἐκεῖνος οὐχ ὑπὲρ χρημάτων καὶ κτημάτων ἐσπούδαζεν, ἀλλ' ὑπὲρ τῶν θείων νόμων, ὅπως αὐτῶν τὴν φυλακὴν τοῖς ἐκγόνοις μετὰ ἀκριβείας παρακαταθοῖτο. Καὶ μαρτυρεῖ ταύτην αὐτοῦ τὴν ἀρετὴν ὁ Θεὸς οὕτω λέγων·  Ἤδειν  γὰρ, ὅτι  συντάξει  Ἀβραὰμ τοῖς  παισὶν  αὐτοῦ  τὰ  κρίματα  καὶ  τὰ δικαιώματα. Καὶ ὁ ∆αυῒδ δὲ, ἡνίκα ἐτελεύτα, ἀντὶ μεγάλης κληρονομίας καλέσας τὸν υἱὸν τὸν ἑαυτοῦ, ταῦτα παρηγγύα καὶ συνεχῶς ἔλεγεν· ὅτι Εἰ βουληθείης, παιδίον, κατὰ τοὺς τοῦ Θεοῦ νόμους ζῇν, οὐδὲν ἐμπεσεῖται τῶν ἀδοκήτων, ἀλλὰ πάντα σοι κατὰ ῥοῦν ἥξει τὰ πράγματα, καὶ πολλῆς ἀπολαύσῃ τῆς ἀσφαλείας· ἂν δὲ ἐκείνης ἐκπέσῃς τῆς  βοηθείας  οὐδὲν  ὄφελός  σοι τῆς  βασιλείας  καὶ  τῆς  πολλῆς  ταύτης δυνάμεως. Ταῦτα καὶ τοιαῦτα ἔλεγεν, εἰ καὶ μὴ τοῖς ῥήμασι τούτοις.

 ιʹ. Ταῦτα καὶ  ἡμεῖς,  καὶ  ζῶντες,  καὶ  μέλλοντες  τελευτᾷν,  πρὸς τοὺς  παῖδας  τοὺς  ἑαυτῶν διαλεγώμεθα, καὶ πείθωμεν αὐτοὺς, ὅτι μέγας πλοῦτος, καὶ κληρονομία ἀδιάπτωτος, καὶ θησαυρὸς ἀνεπηρέαστος ὁ τοῦ Θεοῦ φόβος ἐστί· καὶ σπουδάζωμεν μὴ χρήματα αὐτοῖς καταλιμπάνειν τὰ ἀπολλύμενα, ἀλλὰ εὐσέβειαν τὴν μένουσαν καὶ μὴ δαπανωμένην.  Εὐσεβείας μὲν γὰρ οὐκ οὔσης καὶ τὰ ὄντα ἀπόλλυται χρήματα μετὰ κινδύνων   καὶ  τῆς  ἐσχάτης  αἰσχύνης·  ταύτης  δὲ  παρούσης  καὶ  τὰ  οὐκ  ὄντα προσγίνεται.  Ἐὰν ἀναθρέψῃς  σὺ καλῶς  τὸ παιδίον,  οὕτω κἀκεῖνος  τὸν  υἱὸν  τὸν ἑαυτοῦ, καὶ οὗτος τὸν υἱόν· καὶ καθάπερ σειρά τις καὶ ἀκολουθία πολιτείας ἀρίστης μέχρι παντὸς βαδιεῖται, παρὰ σοῦ λαβοῦσα τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ῥίζαν, καὶ τῆς τῶν ἐγγόνων  ἐπιμελείας σοι φέρουσα τοὺς καρπούς. Εἰ μετὰ ἀκριβείας οἱ πατέρες τοὺς ἑαυτῶν  ἐπαίδευον  παῖδας,  οὐ  νόμων,  οὐ  δικαστηρίων  ἔδει,  οὐ  τιμωριῶν   καὶ κολάσεων καὶ τῶν δημοσίων φόνων. ∆ικαίῳ γὰρ, φησὶ, νόμος οὐ κεῖται. Ἐπειδὴ δὲ καταμελοῦμεν αὐτῶν, διὰ τοῦτο μείζοσιν αὐτοὺς περιβάλλομεν κακοῖς, καὶ ταῖς τῶν δημίων ἐκδίδομεν χερσὶ, καὶ εἰς τὰ βάραθρα συνεχῶς ὠθοῦμεν· Ὁ γὰρ περιψύχων τὸν  υἱὸν  τὸν  ἑαυτοῦ,  καταδεσμεύσει  τὰ  τραύματα  αὐτοῦ,  φησί.  Τί  ἐστιν  Ὁ περιψύχων; Ὁ ἐλεῶν, ὁ κολακεύων, ὁ θεραπεύων ὑπὲρ τὸ μέτρον. Σφοδρότητος γὰρ οὗτος καὶ ἐπιμελείας δεῖται καὶ φόβων. Ταῦτα λέγω οὐχ ἵνα λίαν τραχεῖς ὦμεν τοῖς παισὶν, ἀλλ' ἵνα μὴ εὐκαταφρόνητοι πρὸς αὐτοὺς φαινώμεθα. Εἰ γὰρ γυνὴ τὸν ἄνδρα φοβεῖσθαι ὀφείλει,  πολλῷ  μᾶλλον  τὸ παιδίον  τὸν  πατέρα. Καὶ μή μοι λέγε,  ὅτι ἀδύνατον  περιγενέσθαι τῆς νεότητος. Εἰ γὰρ χήραν γυναῖκα ἀπαιτεῖ τὴν πρόνοιαν ταύτην ὁ Παῦλος, πολλῷ  μᾶλλον τοὺς ἄνδρας· εἰ ἀδύνατον  ἦν, οὐκ ἂν ἐπέταξεν. Ἀλλ' ἡ πᾶσα πονηρία παρὰ τὴν ἡμετέραν γίνεται ῥᾳθυμίαν, καὶ τὸ μὴ ἐξ ἀρχῆς, μηδὲ ἐκ πρώτης ἡλικίας εἰς εὐλάβειαν ἐνάγειν αὐτούς. Ἀλλ' ὅπως μὲν τῆς ἔξωθεν μετάσχοιεν  παιδεύσεως, καὶ εἰς  στρατείαν  τελέσαιεν,  σπουδάζομεν, καὶ χρήματα καταβάλλομεν, καὶ φίλους ἀξιοῦμεν, καὶ πολλαῖς κεχρήμεθα ταῖς περιδρομαῖς· ὅπως δὲ εὐδοκιμήσαιεν παρὰ τῷ βασιλεῖ τῶν ἀγγέλων, οὐδένα ποιούμεθα λόγον. Καὶ εἰς θεάματα μὲν συνεχῶς συγχωροῦμεν ἀναβαίνειν, εἰς ἐκκλησίαν δὲ οὐκ ἀναγκάζομεν οὐδέποτε· ἀλλὰ κἂν ἅπαξ ἢ δεύτερον παραγένηται τὸ παιδίον, ἁπλῶς καὶ εἰκῆ καὶ μάτην  καὶ ψυχαγωγίας  ἕνεκεν  ἐνταῦθα  παραγίνεται.  Οὐκ ἐχρῆν  δὲ οὕτως·  ἀλλ' ὥσπερ εἰς διδασκαλεῖον πέμποντες τῶν μαθημάτων ἀπαιτοῦμεν τὰς εὐθύνας, οὕτω καὶ εἰς ἐκκλησίαν πέμποντες, μᾶλλον δὲ ἄγοντες. Οὐ γὰρ ἑτέροις αὐτοὺς ἐπιτρέπειν, ἀλλ' αὐτοὺς κατέχοντας  ἐνταῦθα εἰσιέναι ἐχρῆν, καὶ τῆς ἐνταῦθα ἀκροάσεως καὶ διδασκαλίας τὴν μνήμην ἀπαιτεῖν ἔδει. Οὕτω γὰρ, οὕτω ῥᾴων ἐγίνετο καὶ εὔκολος ἡμῖν  ἡ τῶν  παίδων  διόρθωσις· εἰ γὰρ καὶ ἐν  τῇ  οἰκίᾳ  διαπαντὸς  ἤκουον  ὑμῶν διαλεγομένων  περὶ  φιλοσοφίας,  καὶ  συμβουλευόντων  αὐτοῖς  τὰ  δέοντα,  καὶ  τὰ ἐνταῦθα αὐτοῖς προσετίθετο μετ' ἐκείνων, καὶ ταχέως ἂν τῶν καλῶν τούτων σπερμάτων γενναῖον ἡμῖν ἐπεδείξαντο καρπόν. Ἀλλ' οὐδὲν τούτων ποιοῦμεν, ἀλλὰ πάρεργα ἡμῖν τὰ ἀναγκαῖα· κἂν παραινέσῃ  τις περὶ τούτων, γέλως εὐθέως· καὶ διὰ τοῦτο τὰ ἄνω κάτω γεγένηται, καὶ οὓς οὐ παιδεύουσιν οἱ γονεῖς, οἱ ἔξωθεν παιδεύουσι νόμοι. ιαʹ. Οὐκ αἰσχύνῃ καὶ ἐρυθριᾷς, εἰπέ μοι, ὅταν τὸν υἱὸν τὸν σὸν ὁ δικαστὴς κολάσῃ καὶ σωφρονέστερον ποιήσῃ, καὶ τῆς ἔξωθεν ἐκεῖνος δέηται διορθώσεως,  τοσοῦτον  ἐξ  ἀρχῆς  σοι  συνοικήσας  χρόνον;  οὐκ  ἐγκαλύπτῃ   καὶ καταδύῃ; Τολμᾷς δὲ ὅλως, εἰπέ μοι, πατὴρ ἔτι καλεῖσθαι, οὕτω προδοὺς τὸν υἱὸν, καὶ τὴν ἀναγκαίαν οὐκ εἰσενεγκὼν αὐτῷ φορὰν, ἀλλὰ περιιδὼν ὑπὸ πάσης διαφθαρέντα κακίας; Κἂν μὲν δραπέτην τινὰ ἴδῃς ῥαπίζοντα τὸ παιδίον, ἀγανακτεῖς καὶ ὀργίζῃ καὶ δυσχεραίνεις, θηρίου χαλεπώτερον  ἐπιπηδήσας τῇ τοῦ τυπτήσαντος  ὄψει· τὸν  δὲ διάβολον  καθ' ἑκάστην ἡμέραν ὁρῶν αὐτὸν ῥαπίζοντα, δαίμονας εἰς ἁμαρτήματα ἐνάγοντας, καθεύδεις καὶ οὐκ ἀγανακτεῖς, οὐδὲ ἐξαρπάζεις τοῦ χαλεπωτάτου θηρίου τὸν υἱόν; Πάλιν ἂν μὲν ὑπὸ δαίμονος ἐνεργῆται, πρὸς πάντας τοὺς ἁγίους τρέχεις, καὶ τοὺς ἐν ταῖς κορυφαῖς τῶν ὀρέων ἐνοχλεῖς, ὥστε αὐτὸν τῆς μανίας ἀπαλλάξαι ἐκείνης· ἁμαρτίας δὲ, ἣ παντὸς  δαίμονός  ἐστι χαλεπωτέρα,  συνεχῶς  ἐνοχλούσης, οὐδὲν πλέον ποιεῖς; Καὶ τὸ μὲν παρὰ δαίμονος ἐνοχλεῖσθαι χαλεπὸν οὐδέν· οὐ γὰρ εἰς  γέενναν   ἐμβαλεῖν  τὸ  δαιμόνιον  δύναται  πάντως,  ἀλλ'  ἐὰν  νήφωμεν,   καὶ στεφάνους ἡμῖν ὁ πειρασμὸς οὗτος οἴσει λαμπροὺς καὶ περιφανεῖς, ὅταν εὐχαρίστως φέρωμεν τὰς τοιαύτας ἐπηρείας· τὸν δὲ ἁμαρτίᾳ συζῶντα ἀμήχανον σωθῆναί ποτε, ἀλλ' ἀνάγκη πάντως καὶ ἐνταῦθα ἐπονείδιστον εἶναι, καὶ ἀπελθόντα ἐκεῖ ἀθάνατα πάλιν  κολάζεσθαι. Ἀλλ' ὅμως  ταῦτα  εἰδότες,  ὑπὲρ μὲν  τῶν  ἐλαττόνων  πολλὴν ποιούμεθα σπουδὴν, ὑπὲρ δὲ τῶν μειζόνων οὐδὲ διαναστῆναι βουλόμεθα· καὶ δαιμονῶντα  μὲν ὁρῶντες θρηνοῦμεν, ἁμαρτάνοντα δὲ ὁρῶντες οὐδὲ αἰσθανόμεθα· δέον τότε κατακόπτεσθαι καὶ ὀδύρεσθαι, μᾶλλον δὲ οὐκ ὀδύρασθαι μόνον, ἀλλὰ καὶ κατέχειν  καὶ χαλινοῦν,  συμβουλεύειν, παραινεῖν,  φοβεῖν,  ἐπιτιμᾷν,  παντὶ  τρόπῳ θεραπείας τὴν ἀῤῥωστίαν ἀπελαύνειν ἐκείνην, καὶ τὴν χήραν μιμεῖσθαι ταύτην, περὶ ἦς ὁ Παῦλός φησιν· Εἰ ἐτεκνοτρόφησεν. Οὐ γὰρ πρὸς ἐκείνην μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἅπαντας τοῦτον ἀποτείνει τὸν λόγον, καὶ πᾶσι παραινεῖ λέγων, Ἐκτρέφετε τὰ παιδία ἐν νουθεσίᾳ Κυρίου. Πρῶτον γὰρ τοῦτο καὶ μέγιστόν ἐστι τῶν ἀγαθῶν· ὅπερ οὖν καὶ παρὰ τῆς χήρας πρῶτον ἀπῄτησεν· εἶτα μετὰ τοῦτό φησιν, Εἰ ἐξενοδόχησε. Τί λέγεις, εἰπέ μοι; χήραν γυναῖκα ξενοδοχίαν ἀπαιτεῖς; οὐ γὰρ ἀρκεῖ τὸ θρέψαι παιδία; Οὐχὶ, φησίν· ἀλλὰ δεῖ καὶ τοῦτο προσεῖναι, καὶ μετὰ τὴν τῶν οἰκείων προστασίαν, καὶ τῶν ἀλλοτρίων ἔχειν πρόνοιαν χρὴ, καὶ τὴν οἰκίαν ἀνοῖξαι τοῖς ξένοις. Ἀπῆλθεν ὁ ἀνήρ· πᾶσαν τὴν περὶ ἐκεῖνον σπουδὴν περὶ τοὺς ξένους ἀνάλωσον. Τί οὖν, φησὶν, εἰ πένης εἴη; Οὐκ ἔστιν ἐκείνης τῆς χήρας πενεστέρα τῆς ἐν ἀλεύρῳ μικρῷ καὶ ἐλαίου κυάθῳ τὸν μέγαν προφήτην ὑποδεξαμένης τὸν Ἠλίαν. Καὶ γὰρ καὶ ἐκεῖ παιδία παρῆν· ἀλλ' οὔτε  ἡ  σπάνις  τῶν  ὄντων,  οὔτε  ἡ  τοῦ  λιμοῦ  τυραννὶς,  οὔτε  ὁ προσδοκώμενος θάνατος, οὐχ ἡ τῶν παιδίων φροντὶς,  οὐχ ἡ χηρεία, οὐκ ἄλλο οὐδὲν ἐγένετο κώλυμα  τῇ φιλοξένῳ  γυναικί.

 ιβʹ. Οὕτω πανταχοῦ  οὐ μέτρα οὐσίας, ἀλλὰ  μέτρα διανοίας   ζητεῖται.   Ὁ  μεγαλόψυχος   καὶ   τῇ   διανοίᾳ   πλούσιος,  κἂν   ἁπάντων ἀνθρώπων  πενέστερος ἐν χρήμασιν ᾖ, πάντας ὑπερβῆναι δυνήσεται καὶ φιλοξενίᾳ καὶ ἐλεημοσύνῃ, καὶ τῇ λοιπῇ πάσῃ φιλοφροσύνῃ· ὁ μικρολόγος καὶ πτωχὸς  τὴν διάνοιαν, καὶ χαμαὶ ἕρπων, κἂν ἁπάντων  εὐπορώτερος ᾖ, πάντων ἐστὶ πτωχότερος καὶ ἀπορώτερος· διὰ τοῦτο πρὸς τὰ τοιαῦτα ἅπαντα ὀκνεῖ καὶ ἀναδύεται. Καὶ ὥσπερ οὐδὲν ἐπὶ τοῦ πένητος ἡ πενία γένοιτ' ἂν κώλυμα πρὸς ἐλεημοσύνην διὰ τὸν τῆς διανοίας   πλοῦτον·  οὕτως   οὐδὲν   ἐπὶ  τοῦ  πλουτοῦντος   ἡ  εὐπορία  συμπρᾶξαι δυνήσεται   πρὸς   τὴν   φιλοφροσύνην   διὰ   τὴν   τῆς   διανοίας   πενίαν.   Καὶ  τὰ παραδείγματα ἐγγύθεν· ἡ μὲν γὰρ χήρα καὶ ἐν ἀλεύρῳ μικρῷ τὸν προφήτην ἐδέξατο· ὁ δὲ Ἀχαὰβ τοσοῦτον κεκτημένος πλοῦτον, καὶ τῶν ἀλλοτρίων ἐπεθύμησεν. Οὕτως οὐκ ἔστι χρημάτων πλοῦτος, ἀλλὰ πλοῦτος διανοίας ὁ παρέχων ἡμῖν εὐκολίαν περὶ τὴν ἐλεημοσύνην· ἐπεὶ καὶ ἡ χήρα ἐκείνη διὰ δύο μόνον ὀβολῶν μυρίους πλουσίους ὑπερηκόντισε, καὶ οὐκ ἐγένετο κώλυμα ἡ πενία. Αὕτη μὲν οὖν ἡ πενία μείζονα τὴν ἐλεημοσύνην  εἰργάσατο· ὅπερ οὖν καὶ ὁ Παῦλός φησιν, Ἡ κατὰ βάθους πτωχεία ἐπερίσσευσεν εἰς τὸν πλοῦτον τῆς ἁπλότητος αὐτῶν. Οὐ γὰρ τοῦτο χρὴ σκοπεῖν, ὅτι δύο κατέβαλεν ὀβολοὺς, ἀλλ' ὅτι μόνους ἔχουσα τούτους, οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ' ὁλόκληρον τὴν οὐσίαν εἰσήνεγκε, θαυμάζειν αὐτὴν χρὴ καὶ στεφανοῦν. Οὐ τοίνυν περιουσίας, ἀλλὰ προθυμίας ἡμῖν δεῖ, ὅταν ὑποδεχώμεθα ξένους. Ὥσπερ γὰρ ταύτης παρούσης οὐδὲν βλάβος γένοιτ' ἂν ἀπὸ πενίας, οὕτως ἀπούσης οὐδὲν ὄφελος γένοιτ' ἂν ἐξ εὐπορίας. Τί λέγεις; Παιδίων ἐπιμελεῖται ἡ χήρα καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἂν δύναιτο θεραπεύειν   ξένους;  ∆ι'  αὐτὸ   μὲν   οὖν   τοῦτο   εὐκολώτερον   τοῦτο   ἐργάσεται, κοινωνοὺς ἔχουσα τῆς θεραπείας τοὺς υἱοὺς, συναντιλαμβανομένους  καὶ συνεφαπτομένους  αὐτῇ  τῆς  καλῆς  ταύτης  πραγματείας.  Ὥστε οὐ κώλυμα,  ἀλλὰ βοήθεια τῆς φιλοξενίας  ἔσται τῶν παίδων τὸ πλῆθος, καὶ ἡ πολυχειρία πολλὴν τῇ διακονίᾳ παρέξει τὴν εὐκολίαν. Μὴ γάρ μοι πολυτελῆ  τράπεζαν εἴπῃς· ἂν εἰς τὴν οἰκίαν δέξηται τὸν ξένον, ἂν τὰ ὄντα παραθῇ, ἂν πολλὴν ἐπιδείξηται τὴν φιλοφροσύνην, ἀπήρτισται τῆς ξενοδοχίας ὁ καρπὸς ἅπας. Εἰ γὰρ ποτήριον ψυχροῦ μόνον βασιλείαν οὐρανῶν προξενεῖ, τὸ καὶ ὁμωρόφιον ποιῆσαι, καὶ τραπέζης κοινωνὸν,  καὶ ἀναπαῦσαι, πόσον οἴσει τὸν καρπὸν, εἰπέ μοι; Σκόπει δή μοι Παύλου τὴν ἀκρίβειαν. Οὐ γὰρ ἁπλῶς ξενοδοχίαν ἐνταῦθα ἀπαιτεῖ, ἀλλὰ τὴν μετὰ προθυμίας καὶ ζεούσης ψυχῆς καὶ διανοίας θερμῆς. Εἰπὼν γὰρ, Εἰ ἐξενοδόχησεν, ἐπήγαγεν, Εἰ ἁγίων πόδας ἔνιψεν. Οὐ θεραπαινίσιν ἐπιτρέπειν χρὴ αὐτὴν μετὰ τύφου καθημένην τοῦ ξένου τὴν θεραπείαν, ἀλλ' αὐτουργὸν γενέσθαι, καὶ τὸν καρπὸν ἁρπάζειν, καὶ μηδενὶ παραχωρεῖν τοῦ καλοῦ τούτου θησαυροῦ. Καὶ πῶ, τοῦτο γένοιτ' ἂν, φησίν; εἰ γὰρ εὐγενὴς  εἴη καὶ περιφανὴς  καὶ λαμπρὰ καὶ ἐπίσημος ἐκ προγόνων.  αὐτὴ τοῦ ξένου νίψει τοὺς πόδας; καὶ πῶς οὐκ  αἰσχρόν; Αἰσχρὸν μὲν οὖν τὸ μὴ νίπτειν, ἄνθρωπε. Κἂν γὰρ μυριάκις αὐτῆς τὴν εὐγένειαν  ἐπάρῃς καὶ τὴν περιφάνειαν,  καὶ τὴν λαμπρότητα, τῆς αὐτῆς μετέχει τῷ νιπτομένῳ  φύσεως, καὶ σύνδουλός ἐστι τοῦ θεραπευομένου καὶ ὁμότιμος. ιγʹ. Ἐννόησον τίς τῶν μαθητῶν τοὺς πόδας ἔνιψε, καὶ παῦσαί μοι περὶ εὐγενείας διαλεγόμενος. Ὁ κοινὸς τῆς οἰκουμένης ∆εσπότης, ὁ τῶν ἀγγέλων βασιλεὺς καὶ ἔνιψε καὶ λέντιον περιεζώσατο, καὶ οὐχὶ τῶν μαθητῶν μόνον, ἀλλὰ  καὶ  αὐτοῦ  τοῦ  προδότου.  Εἶδες πόσον  τὸ  μέσον  τοῦ  νίπτοντος   καὶ  τῶν νιπτομένων;  Ἀλλ' ὅμως τὸ μέσον ἅπαν τοῦτο κατέβη, καὶ ὁ ∆εσπότης τὸν δοῦλον ἔνιψεν, ἵνα ἡ δούλη τὸν σύνδουλον μὴ ἐπαισχύνηται. ∆ιὰ τοῦτο καὶ τοῦ προδότου, ἵνα μὴ μέλλῃς λέγειν,  ὅτι εὐτελὴς καὶ εὐκαταφρόνητος  ὁ μέλλων  ἀπολαύειν  τῆς θεραπείας. Εἰ γὰρ καὶ εὐτελὴς  καὶ εὐκαταφρόνητος,  ἀλλ' οὔπω κατὰ τὸν Ἰούδαν ἐστὶν,  οὐδὲ  τοιαῦτά  σοι διέθηκεν,  οἷα  τὸν  ∆εσπότην  ἐκεῖνος,  μετὰ  τὰς  μυρίας εὐεργεσίας ἐπὶ προδοσίαν ἐλθών. Ἀλλ' ὅμως ἅπαντα ταῦτα προειδὼς ἔνιψεν, ἡμῖν νόμους τιθεὶς, ἵνα κἂν ἁπάντων  ὦμεν ὑψηλότεροι, κἂν ἁπάντων  λαμπρότεροι καὶ περιφανέστεροι, κἂν ἁπάντων  χείρους οἱ μέλλοντες  πρὸς ἡμᾶς κατάγεσθαι, μὴ διὰ τοῦτο αὐτῶν φεύγωμεν τὴν θεραπείαν, μηδὲ τὴν εὐτέλειαν ἐπαισχυνώμεθα. Σὺ δὲ, ὦ γύναι,  ἐὰν  μέν  τινα  ἴδῃς  ἐν  τοῖς  βιωτικοῖς   σοι  βοηθοῦντα  πράγμασιν,  ἢ  ἐν δικαστηρίῳ συμπράττοντα, ἢ ἐν ἄλλῳ τινὶ τοιούτῳ, καὶ ἀπαντᾷς, καὶ μετὰ πολλῆς δέχῃ τῆς εὐνοίας, καὶ χεῖρας καταφιλεῖς,  καὶ ἀργύριον  καταβάλλεις,  καὶ τὰ τῶν θεραπαινίδων  ποιεῖς· ἂν δὲ τὸν Χριστὸν εἰσελθόντα ἴδῃς, ὀκνεῖς καὶ καταδύῃ πρὸς τὴν αὐτοῦ θεραπείαν; Εἰ μὴ ὡς τὸν Χριστὸν δέχῃ τὸν ξένον, μὴ δέξῃ· εἰ δὲ ὡς τὸν Χριστὸν δέχῃ, μὴ ἐπαισχυνθῇς τοῦ Χριστοῦ νίψαι τοὺς πόδας. Οὐχ ὁρᾷς πόσοι τῶν ἐπηρεαζομένων εἰς ἀνδριάντων  κατέφυγον πόδας; Καίτοι γε ἀναίσθητος ἡ ὕλη, καὶ ἄψυχος  ὁ χαλκός· ἀλλ' ὅμως ἐπειδὴ βασιλέων  εἰσὶν εἰκόνες, προσεδόκησάν τινα καρπώσασθαι παρὰ τῶν ποδῶν ἐκείνων  ὠφέλειαν.  Σὺ δὲ οὐκ ἀναισθήτους πόδας, οὐδὲ ἄψυχον  ὕλην,  ἀλλ'  εἰκόνα  ἔνδον  ἔχουσαν  τὸν  βασιλέα θεωροῦσα πρὸς σὲ εἰσιοῦσαν, οὐ προστρέχεις, εἰπέ μοι, καὶ τοὺς πόδας κατέχεις, καὶ παντὶ  θεραπεύῃ τρόπῳ;  Καὶ ποῦ  ταῦτα  συγγνώμης  ἄξια; πόσης  δὲ  οὐκ  ἂν  εἴη  τοῦτο  αἰσχύνης; Ἐννόησον  τίνι  κοινωνεῖς  φυσωμένη,  καὶ  πρὸς  ἀλαζονείαν  ἐπαιρομένη,  καὶ  τοῦ ξένου   τὴν   θεραπείαν   αἰσχυνομένη.   Τῷ   διαβόλῳ   δηλονότι·   ἐκείνου   γὰρ   ἡ ὑπερηφανία  νόσημα. Ἂν δὲ προσδράμῃς, ἐννόησον τίνα  μιμῇ. Τὸν ∆εσπότην τὸν σὸν, καὶ τὸ τοῦ Χριστοῦ ποιεῖς ἔργον. Ποία τοίνυν  αἰσχύνη, ἢ ποῖον  ὄνειδος  τῷ Δεσπότῃ κοινωνεῖν, εἰπέ μοι; Αἰσχύνη μὲν οὖν τὸ ταῦτα ἐπαισχύνεσθαι, καὶ νομίζειν ὄνειδος εἶναι, ὅπερ ἐποίησεν ὁ Χριστός· μεγάλα δύνανται  πόδες ἁγίων  εἰς οἰκίαν εἰσιόντες· αὐτὸ τὸ ἔδαφος ἁγιάζουσι, θησαυρὸν μυρίων εἰσάγουσιν ἀγαθῶν, φύσιν πεπηρωμένην διορθοῦνται, λιμὸν λύουσι, πολλὴν εἰσάγουσι τὴν εὐπορίαν. Οὕτω καὶ οἱ πόδες τοῦ Ἠλίου εἰς τὴν οἰκίαν τῆς χήρας εἰσ  ελθόντες  καινόν τινα καὶ παράδοξον εὐετηρίας ἐπεδείξαντο τρόπον. Ἄρουραν τὴν οἰκίαν τῆς χήρας ἐποίησε, καὶ τὴν ὑδρίαν ἅλωνα. Καινός τις τρόπος σπόρου καὶ ἀμητοῦ ἐγίνετο τότε· ἔσπειρεν εἰς τὸ τοῦ δικαίου στόμα, καὶ τὰ καταβληθέντα  μετὰ πολλῆς τῆς ἀφθονίας  ἐκ τῆς ὑδρίας ἐθέριζεν· ἔσπειρεν ἄλευρον, καὶ ἐθέριζεν ἄλευρον· οὐκ ἐδεήθη βοῶν, καὶ ζεύγους, καὶ ἀρότρου, καὶ αὔλακος, οὐδὲ ὑετοῦ καὶ ἀέρος καὶ δρεπάνης, οὐδὲ ἅλωνος καὶ δραγμάτων, οὐδὲ ἀνέμων διακρινόντων  ἀπὸ τοῦ καρποῦ τὰ ἄχυρα, οὐδὲ μύλης τριβούσης· ἀλλὰ ἐν μιᾷ καιροῦ ῥοπῇ τούτων ἁπάντων τὸ τέλος εὗρεν ἐπὶ τῆς ὑδρίας· καὶ δύο πηγὰς, τὴν μὲν ἀλεύρου, τὴν δὲ ἐλαίου διηνεκῶς ἀνῆκεν ἡ τοῦ προφήτου φωνή.

 ιδʹ. Τοιαῦτα τῶν ἁγίων τὰ δῶρα, καὶ δαψίλειαν καὶ εὐκολίαν ἔχει πολλήν. Τὰ μὲν γὰρ ἀπὸ τῆς γῆς δρεπόμενα δαπανᾶται, ἐκεῖναι δὲ αἱ πηγαὶ ἀντλούμεναι καθημέραν οὐκ ἐκενώθησαν, ἀλλ' ἦν ἰσοστάσιος πρὸς τὴν ἐκκένωσιν τῆς ἐπιῤῥοῆς ἡ μάχη. Τοιαῦτα χαρίζονται πόδες ἁγίων, μᾶλλον δὲ καὶ πολλῷ πλείονα τούτων· καὶ εἰ μὴ μακρὸν ἐποίουν τὸν λόγον, πολλὰς ἂν ἀπηριθμησάμην τοιαύτας δωρεάς. Ἀλλ' ὥσπερ τιμώμενοι  τοιαῦτα  φέρουσι δῶρα, οὕτως  ἀτιμαζόμενοι  μεγάλην  ἐπάγουσι κόλασιν καὶ πῦρ ἀπαραίτητον.  Πόθεν τοῦτο δῆλον; Ἄκουσον αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ λέγοντος  τοῖς μαθηταῖς· Εἰς ἣν ἂν πόλιν  ἢ οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐρωτήσατε τίς ἄξιός ἐστιν ἐν αὐτῇ, κἀκεῖ μείνατε, καὶ εἰσερχόμενοι λέγετε· Εἰρήνη τῇ οἰκίᾳ ταύτῃ. Ἵνα γὰρ μὴ λέγῃς, ∆απανῶ τὰ χρήματα, ἀναλίσκω  τὴν οὐσίαν, τράπεζαν παρατιθεῖσα τοῖς ξένοις, αὐτὸν πρότερον τὸν εἰσιόντα παρασκευάζει σοι κομίσαι ξένια καὶ δῶρα πᾶσαν ὑπερβαίνοντα περιουσίαν. Ποῖα δὴ ταῦτα; Τῆς εἰρήνης τὴν χορηγίαν. Ταύτης γὰρ ἴσον οὐδέν. Ὁρᾷς μεθ' ὅσης εὐπορίας ὁ ἅγιος εἰσέρχεται εἰς τὴν οἰκίαν; Τὸ ῥῆμα τοῦτο ψιλὸν  μέν ἐστι, μυρίων  δὲ ἀγαθῶν  ὑπόθεσις. Τί γὰρ ἀσφαλέστερον οἰκίας γένοιτ' ἂν εἰρήνης  ἀπολαυούσης; Εἰρήνην δὲ ἐπεύχονται  οἱ ἅγιοι  τοῖς ὑποδεχομένοις,  οὐ τὴν  πρὸς ἀλλήλους  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ τὴν  πρὸς ἡμᾶς αὐτούς. Πολλάκις γοῦν πόλεμον ἐν τοῖς λογισμοῖς ἔχομεν, καὶ μηδενὸς ἐνοχλοῦντος ταραττόμεθα, καὶ ἐπιθυμίαι  πονηραὶ συνεχῶς ἡμῖν ἐπανίστανται.  Καὶ ταύτην  οὖν καταστέλλει τὴν μάχην ἐκεῖνο τῶν ἁγίων τὸ ῥῆμα, καὶ πολλὴν ἔνδον ποιεῖ γαλήνην. Ὁμοῦ τε γὰρ ἐκεῖνος ἐφθέγξατο, καὶ πᾶσα ἐνθύμησις διαβολικὴ καὶ λογισμὸς ἄτοπος ἐδραπέτευσεν ἐκ τῆς ἡμετέρας ψυχῆς· ὥστε μείζονα λαμβάνεις  ἢ δίδως. Κἂν μὲν δέξωνται, φησὶν, ὑμᾶς, ἐλθέτω ἡ εἰρήνη ἐπ' αὐτούς· ἐὰν δὲ μὴ δέξωνται, ἐκτινάξατε τὸν κονιορτὸν τῶν ποδῶν ὑμῶν. Ἀμὴν, λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καὶ Γομόῤῥας ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ. Ὁρᾷς ὅτι ἀτιμαζόμενοι πόδες ἁγίων  πόσον ἐπάγουσι πῦρ; ∆ιὰ τοῦτο κελεύει νίπτειν  αὐτοὺς, ἵνα θεραπευόμενοι πολλὴν  ἡμῖν  προξενήσωσι παρὰ τῷ Θεῷ τὴν  παῤῥησίαν· ὁμοῦ δὲ καὶ ἐκεῖνο  διὰ ταύτης ἡμᾶς παιδεύει τῆς παραινέσεως, τὰ τῆς φιλοξενίας  ἔργα δι' ἑαυτῶν ἅπαντα ἐπιτελεῖν.  Μίμησαι τὸν Ἀβραὰμ, γενοῦ θυγάτηρ ἐκείνου, ὃς τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτὼ  ἔχων  οἰκογενεῖς,  αὐτὸς  μετὰ τῆς  γυναικὸς  διενείματο  τῆς  φιλοξενίας  τὸν  καρπόν· καὶ ὁ μὲν δάμαλιν ἔφερεν, ἡ δὲ ἐφύρασεν ἄλευρον. Τούτους καὶ σὺ ζήλωσον· οὐ γὰρ τὸ δοῦναι χρήματα μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ διακονῆσαι τοῖς δεομένοις πολὺν  ἔχει τὸν μισθόν. ∆ιὰ τοῦτο καὶ οἱ ἀπόστολοι τοὺς ἑπτὰ ἐκείνους τοὺς περὶ Στέφανον ἐπέστησαν τῇ τοιαύτῃ διακονίᾳ. Καίτοι γε οὐδὲν οἴκοθεν ἐκεῖνοι παρεῖχον τοῖς πένησιν, ἀλλὰ τὰ παρ' ἑτέρων διδόμενα ᾠκονόμουν καλῶς· ἀλλ' ὅμως μέγαν ἀπηνέγκαντο  τὸν μισθὸν, ὅτι τὰ παρ' ἑτέρων διδόμενα καλῶς καὶ μετὰ ἀκριβείας ᾠκονόμουν  ἁπάσης. ιεʹ. Γενοῦ τοίνυν  καὶ σὺ τῶν  σαυτοῦ καλὸς  οἰκονόμος,  ἵνα διπλοῦν λάβῃς τὸν καρπὸν, καὶ τοῦ δοῦναι, καὶ τοῦ καλῶς οἰκονομῆσαι. Μὴ ἐπαισχυνθῇς  διὰ τῆς σαυτοῦ χειρὸς θεραπεῦσαι τὸν πένητα. Ὁ Χριστὸς οὐκ ἐπαισχύνεται χεῖρα ἐκτεῖναι καὶ λαβεῖν διὰ τοῦ πένητος, καὶ σὺ χεῖρα ἐκτεῖναι καὶ δοῦναι ἀργύριον ἐπαισχύνῃ; Καὶ πῶς τοῦτο οὐκ ἐσχάτης ἀνοίας; Ἓν μόνον ἐστὶν αἰσχύνη, πονηρία καὶ ὠμότης καὶ ἀπανθρωπία· φιλοφροσύνη δὲ καὶ ἐλεημοσύνη καὶ φιλανθρωπία  καὶ τὸ διακονεῖσθαι  τοῖς  δεομένοις  λαμπροτέρους  ἡμᾶς  ἐργάζεται. Ὅσον γὰρ ἂν ᾖς πλουσία καὶ εὔπορος, τοσοῦτον ἐπαινέσονταί σε πάντες, ὅταν πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ εὐτελεῖς καταβαίνῃς, οὐκ ἄνθρωποι δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἄγγελοι, καὶ ὁ τῶν ἀγγέλων ∆εσπότης· οὐκ ἐπαινέσεται δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀμείψεται διπλαῖς δωρεαῖς. Οὐ γὰρ τῆς ἐλεημοσύνης μόνον, ἀλλὰ καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης πολλούς σοι  παρασκευάσει τοὺς  μισθούς.  Μὴ τοίνυν  ἐπαισχυνώμεθα  ταῖς  τῶν  πενήτων θεραπείαις, μηδὲ παραιτώμεθα νίπτειν τῶν ξένων τοὺς πόδας· ἁγιάζονται γὰρ ἡμῶν αἱ  χεῖρες  διὰ  τῆς  τοιαύτης  διακονίας·  κἂν  εἰς  εὐχὴν  αὐτὰς  ἀνατείνῃς  ἀπὸ  τῆς θεραπείας ἐκείνης, ὁρῶν αὐτὰς ὁ Θεὸς δυσωπεῖται μᾶλλον, καὶ τὴν αἴτησιν δίδωσι. Τὸ μὲν  γὰρ χρήματα  δοῦναι,  πολλῶν  ἂν εἴη· τὸ δὲ δι' ἑαυτῶν  θεραπεῦσαι τοὺς δεομένους καὶ μετὰ προθυμίας τοῦτο ποιῆσαι καὶ ἀγάπης καὶ φιλαδελφίας,  πολλῆς καὶ μεγάλης  δεῖται ψυχῆς  καὶ φιλοσόφου.  Καὶ τοῦτό ἐστιν, ὃ μάλιστα πάντων  ὁ Παῦλος  ἐπιζητεῖ,  τοῖς  ἐν  θλίψει   καὶ  πενίᾳ   καὶ  περιστάσεσιν  οὕτω  κελεύων συναλγεῖν,   ὡς  ἐν   τοῖς   αὐτοῖς   ὄντας   δεινοῖς.   Τοῖς  γὰρ  δεσμίοις,  φησὶν,  ὡς συνδεδεμένοι.  ∆ιόπερ οὐδὲ  ἐνταῦθα  τὸν  λόγον  ἔστησε μόνον,  ἀλλὰ  καὶ  ἕτερον ἐπήγαγεν· Εἰ θλιβομένοις ἐπήρκεσεν, εἰ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπηκολούθησε. Τί ἐστιν· Εἰ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπηκολούθησεν; Ὥστε καὶ εἰς δεσμωτήριον εἰσιέναι, καὶ τοὺς δεδεμένους ἐπισκέπτεσθαι, καὶ ἀῤῥωστοῦντας ἐπισκοπεῖν, καὶ θλιβομένους παραμυθεῖσθαι, καὶ ὀδυνωμένους  παρακαλεῖν, καὶ πάντα τρόπον τὰ κατὰ δύναμιν εἰσφέρειν ἅπαντα, καὶ μηδὲν ὅλως παραιτεῖσθαι τῶν εἰς σωτηρίαν καὶ ἀνάπαυσιν τῶν  ἀδελφῶν  γινομένων  τῶν  ἡμετέρων.  Εἰ δὲ χήραν  γυναῖκα  τοσαῦτα ἀπαιτεῖ κατορθώματα, τίνος ἂν εἴημεν ἀπολογίας ἄξιοι οἱ ἄνδρες ἡμεῖς ταῦτα μὴ ποιοῦντες, ἃ γυναῖκας χήρας ποιεῖν ἐνομοθέτησεν ὁ Παῦλος; Ἀλλ' ἴσως ἂν εἴποι τις· Καὶ πῶς χήραν  γυναῖκα  τοσαύτην  ἀπαιτεῖ  ἀκρίβειαν,  ὅτε  δὲ  περὶ  παρθενίας  ἐπέστελλεν, οὐδὲν διελέχθη τοιοῦτον; Πλείονα μὲν τούτων φιλοσοφίαν  αὐτὰς ἀπῄτησεν. Ὅταν γὰρ εἴπῃ· Μεμέρισται ἡ γυνὴ καὶ ἡ παρθένος· καί· Ἡ ἄγαμος μεριμνᾷ  τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς  ἀρέσει τῷ  Κυρίῳ· καὶ  πάλιν·  Τοῦτο δὲ  λέγω  διὰ  τὸ  εὔσχημον  καὶ εὐπρόσεδρον  τῷ  Κυρίῳ ἀπερισπάστως· οὐδὲν  ἄλλο  διὰ  τούτων  αἰνίττεται   τῶν ῥημάτων   ἀλλ'   ἢ   ὅτι   τῶν   βιωτικῶν   ἁπάντων   πραγμάτων   καθάπαξ   ἑαυτὴν ἀποῤῥήξασαν τὴν παρθένον ὁλόκληρον ἀναθεῖναι δεῖ τῷ Θεῷ τὴν ψυχὴν καὶ μηδὲν πρὸς τὴν γῆν ἔχειν κοινὸν, μηδὲ ποτὲ μὲν τούτοις, ποτὲ δὲ ἐκείνοις σχολάζειν, ἀλλὰ καθόλου τούτοις ἀποταξαμένην, ὅλην εἰς τὰ πνευμα-τικὰ πράγματα ἀναλίσκειν τὴν σχολήν. Καὶ ἡ παραβολὴ δὲ τῶν δέκα παρθένων  αὐτὸ τοῦτο ἐδήλωσεν ἡμῖν. ∆ιὰ τοῦτο γοῦν ἀπεκλείσθησαν τοῦ νυμφῶνος,  ὅτι ἔλαιον οὐκ εἶχον· ἔλαιον δὲ οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ' ἢ φιλανθρωπία  καὶ ἐλεημοσύνη καὶ φιλοφροσύνη καὶ προστασία τῶν  ἀδικουμένων  καὶ παράκλησις τῶν  ὀδυνωμένων·  ὅπερ οὐκ ἔχουσαι ἀπῆλθον ἐκεῖναι, καὶ τοῦ νυμφῶνος ἐξέπεσον.

 ϛʹ. Ταῦτ' οὖν εἰδότες ἅπαντα, καὶ γυναῖκες, καὶ ἄν-δρες,  καὶ  παρθένοι,  καὶ  γεγαμημέναι,  καὶ  χῆραι,  πολλὴν  τῆς  ἐλεημοσύνης  ποιώμεθα σπουδήν· καὶ μὴ λέγωμεν, ὅτι ὁ δεῖνα πονηρὸς καὶ οὐκ ἄξιος εὖ πα-θεῖν, ὁ δεῖνα εὐτελὴς, ὁ δεῖνα ἀπεῤῥιμμένος. Μὴ πρὸς τὴν ἀξίαν ἴδῃς τοῦ δεομένου τῆς θεραπείας, ἀλλὰ πρὸς τὴν χρείαν μόνον. Κἂν γὰρ εὐτελὴς ᾖ καὶ ἀπεῤῥιμμένος, κἂν εὐκαταφρόνητος, ὁ Χριστὸς οὕτω σοι λογίζεται τὸν μισθὸν, ὡς αὐτὸς εὖ παθὼν δι' ἐκείνου. Ἵνα γὰρ μὴ πρὸς τὴν ἀξίαν βλέπωμεν  τῶν  εὐεργετουμένων,  ἄκουσον τί φησι· Πεινῶντά με εἴδετε, καὶ ἐθρέψατε. Εἶτα ἐκείνων λεγόντων· Πότε σε εἴδομεν πεινῶντα, καὶ ἐθρέψαμεν; ἐπήγαγε λέγων· Ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τῶν μικρῶν τού- των,  ἐμοὶ  ἐποιήσατε· ὥστε οὐδεμία  ἡμῖν  καταλέλεπται  πρόφασις. Ἵνα  γὰρ  μὴ λέγωμεν, ὅτι Ποῦ νῦν κατὰ τὸν Ἠλίαν εὑρεῖν; ποῦ δὲ κατὰ τὸν Ἐλισσαῖον; καὶ, ∆ός μοι τοιούτους ἄνδρας, καὶ μετὰ πάσης αὐ-τοὺς ὑποδέξομαι τῆς προθυμίας, καὶ οὐ παραιτήσο-μαι  νίψαι  τοὺς  πόδας  καὶ  παντὶ  θεραπεῦσαι  τρόπῳ·  ἵνα  μὴ  ταῦτα λέγωμεν,  ὃ πολλῷ  μεῖζόν ἐστιν, αὐτὸς ὁ τοῦ Ἠλίου καὶ τοῦ Ἐλισσαίου καὶ τῶν προφητῶν  ∆εσπότης  ἁπάντων   διὰ  τῶν  πενήτων   ὑπέσχετο  πρὸς  ἡμᾶς  εἰσιέναι, λέγων·  Ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε  ἑνὶ  τούτων  τῶν  μικρῶν,  ἐμοὶ  ἐποιήσατε. Ἀλλὰ  μὴ παραδράμῃς τὸ εἰρημένον.  Τὸ γὰρ, Πει-νῶντά  με εἴδετε  καὶ ἐθρέψατε, τέσσαρας ἀνάγκας ἐφίστησιν ἐλεημοσύνης· τὸ ἀξιόπιστον τοῦ αἰτοῦντος, ὅτι ∆εσπότης ἐστὶν ὁ αἰτῶν· τὸ ἀναγκαῖον  τῆς χρείας, ὅτι πεινᾷ· τὸ εὔκολον τῆς δόσεως, ὅτι τραφῆναι ζητεῖ καὶ ἄρτον αἰτεῖ μόνον, οὐχὶ τρυφήν· τὸ μέγεθος τῆς δωρεᾶς, ὅτι βασιλείαν ἀντὶ τούτων τῶν μικρῶν ἐπαγγέλλεται. Ἀπάνθρωπος εἶ καὶ ὠμὸς καὶ ἀνηλεής; Αἰδέσθητι, φησὶ, τὸ ἀξίωμα τοῦ αἰτοῦντος. Ἀλλ' οὐ δυσωπεῖ σε τὸ ἀξίωμα; Πρὸς τὴν συμφορὰν ἐπικάμφθητι.  Ἀλλ' οὔτε  τὰ  τῆς  συμφορᾶς εἰς  ἔλεόν  σε ἐπικάμπτει; ∆ιὰ τὸ  τῆς αἰτήσεως εὔκολον  δός. Οὔτε τὸ ἀξίωμα, οὔτε τὸ ἀναγκαῖον  τῆς  χρείας, οὔτε τὸ εὔκολον τῆς δόσεως δύναταί σε πεῖσαι; Οὐκοῦν διὰ τὸ μέγεθος τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν  παράσχες  τῷ  δεομένῳ.  Ὁρᾷς τέσσαρας αἰτίας  δυναμένας  καὶ τὸν λίθον αὐτὸν, καὶ τὸν μικρολόγον, καὶ τὸν τετυφωμένον,  καὶ τὸν ἀνηλεῆ, καὶ τὸν νωθρότατον  ἁπάντων  ἀνθρώπων  διαναστῆσαι; Τίς οὖν ἔσται συγγνώμη  τοῖς μετὰ τοσαύτην  παραίνεσιν  καὶ  συμβουλὴν  τῶν  δεο-μένων  ὑπερορῶσιν; Εἴπω δὴ  καὶ ἕτερον πρὸς τού-τοις· ἀκουέτωσαν οἱ μεμυημένοι. Αὐτὸς, ὅταν δέῃ σε θρέψαι, οὐδὲ τῆς σαρκὸς φείδεται  τῆς ἑαυτοῦ· ὅταν δέῃ σε ποτίσαι, οὐδὲ τοῦ αἵματος φείδεται, οὐδὲ  φθο-νεῖ·  σὺ  δὲ  οὐδὲ  ἄρτου  μεταδίδως,  οὐδὲ  ποτηρίου;  Καὶ ποίαν  ἕξεις συγγνώμην τοιαῦτα λαμβάνων, καὶ οὕτω τίμια, καὶ τῶν εὐτελῶν φειδόμενος; Ὅρα μὴ πολλάκις φειδόμενος τῷ Χριστῷ δοῦναι ἐπὶ κέρδει, δῷς ἐπὶ βλάβῃ τῷ διαβόλῳ. Ὅταν γὰρ πένησι μὴ δῶμεν, συκοφάνταις διδόαμεν· κλέπται πολλάκις, ἢ καὶ οἰκέται κακοῦργοι λαμβάνοντες ἀπῆλθον, ἢ καὶ ἕτεραι πραγμάτων περιστάσεις. Καὶ ταῦτα δὲ ὅταν διαφύγωμεν  ἅπαντα, θάνατος ἐπελθὼν  γυμνὸν ἀπήγαγεν. Ἵν' οὖν μὴ ταῦτα γίνηται, προλαβόντες δῶ-μεν αἰτοῦντι τῷ Χριστῷ, καὶ εἰς τὸν ἄσυλον ἀποθώμεθα θησαυρὸν, ἵνα  καὶ ὑπὲρ τῆς φυλακῆς  καὶ ὑπὲρ τῆς προσόδου θαῤῥῶμεν. Οὐ γὰρ διατηρεῖ  μόνον,  ἅπερ  ἔλαβε,  μετὰ  ἀκριβείας·  ἀλλὰ  μετὰ  πλείονος   αὐτὰ ἀποδίδωσί σοι τῆς προσθήκης πάλιν. Μὴ τοίνυν  νομίζωμεν ἡμῖν ἐλαττοῦσθαι τὴν οὐσίαν,  ὅταν  ἐλεη-μοσύνην  παρέχωμεν.  Οὐ γὰρ  ἐλαττοῦται,  ἀλλ'  αὔξεται·  οὐ δαπανᾶται,  ἀλλὰ  πλεονάζει,  καὶ  πραγματεία  τίς  ἐστι καὶ  σπόρος τὸ  γινόμενον· μᾶλλον  δὲ  ἀμφο-τέρων  τούτων  κερδαλεώτερον  καὶ  ἀσφαλέστερον.  Ἡ  μὲν  γὰρ ἐμπορία καὶ πνεύμασι καὶ κύμασι θαλάσσης ὑπόκειται καὶ ναυαγίοις πολλοῖς, καὶ τὰ σπέρματα καὶ αὐχμοῖς καὶ ἐπομβρίαις καὶ ἑτέραις ἀέρων ἀνωμαλίαις· τὰ δὲ εἰς τὴν χεῖρα  τοῦ  Χριστοῦ κατα-βαλλόμενα  χρήματα  ἀνώτερα  πάσης  ἐστὶν  ἐπιβουλῆς. Οὐδεὶς δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ λαβόντος τὰ δοθέντα ἅπαξ· ἀλλὰ μένει πολὺν ἡμῖν καὶ ἄφατον ἐργαζόμενα τὸν καρπὸν, καὶ τὸν ἄμητον ἐν καιρῷ φέροντα πλούσιον. Ὁ σπείρων γὰρ φειδομένως, φησὶ, φειδομένως καὶ θερίσει· καὶ ὁ σπείρων ἐπ' εὐλογίαις, ἐπ' εὐλογίαις καὶ θερίσει. Σπείρωμεν τοίνυν μετὰ δαψιλείας, ἵνα καὶ οὕτω θερίσωμεν, καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀπολαύσωμεν· ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν,  χάριτι  καὶ φιλανθρωπίᾳ  τοῦ Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ σὺν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμὴ, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο

Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: