Πάντοτε μέν, καί πάντων των άλλων Αγίων Μαρτύρων, αί έορταί είναι λαμπραί

Εγκωμιαστικός λόγος Αγίου Ανδρέου Κρήτης
Είς τόν Αγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον Τροπαιοφόρον

Πάντοτε μέν, καί πάντων των άλλων Αγίων Μαρτύρων, αί έορταί είναι λαμπραί

Πάντοτε μεν, και πάντων των άλλων Αγίων Μαρτύρων, αι εορταί είναι λαμπραί και επίσημαι ˙  λαμπροτέρα όμως και επισημοτέρα είναι η σήμερον εορταζομένη εορτή, Γεωργίου του ενδόξου μεγαλομάρτυρος  ˙  διότι η τούτου παρούσα πανήγυρις, όχι μόνον φέρει εις τον εαυτό της την μίμησιν του πάθους του Κυρίου, και στολίζεται με τους αθλητικούς αγώνας του Μάρτυρος, και λαμπρύνεται με της ανοίξεως τα κάλλη και χάριτας, αλλά και προς τούτοις, έχει εις τον εαυτόν της, την μίμησιν του πάθους του Κυρίου, και στολίζεται με τους αθλητικούς αγώνας του Μάρτυρος, και λαμπρύνεται με της ανοίξεως τα κάλλη και χάριτας, αλλά και προς τούτοις, έχει εις τον εαυτόν της, την λαμπρότητα των δύο μεγάλων και Δεσποτικών εορτών, της Αναστάσεως λέγω και της Αναλήψεως, και ευρίσκεται ωσάν σελήνη λαμπρά, αναμεταξύ δύο ηλίων, με τας ακτίνας των οποίων και από τα δύο μέρη λαμπρύνεται ˙   και έτσι με τας ιδίας ακτίνας όπου εκείθεν λαμβάνει, καταυγάζει χριστομιμήτως τον κόσμον άπαντα ˙  η μεν γαρ Δεσποτική εορτή του σωτηρίου πάθους, και της λαμπροφόρου και πανεόρτου Αναστάσεως του Ιησού Χριστού του αληθινού Θεού, και Υιού του Θεού του αρχηγού όλων των μαρτύρων του 

υπέρ ημών σαρκωθέντος και μαρτυρήσαντος επι Ποντίου Πιλάτου, κατά τον Απόστολον, και με το ιδικόν του πάθος και θάνατον, χαρισαμένου εις ημάς την κατά των παθών και του θανάτου νίκην. Η εορτή λέγω της Αναστάσεως του Κυρίου, κατά την τάξιν προηγείται από το ένα μέρος της παρούσης του μάρτυρος εορτής, και προ αυτής ανατέλλει εις την του Χριστού εκκλησίαν, ωσάν μέγας ήλιος. Παρευθύς δε και κατόπιν αυτήν, συνανατέλουσαν έχει και την παρούσαν του Γεωργίου πανήγυριν  ˙  συνεκλάμπει δε ομού με αυτάς και ο φαιδρός και χαριέστατος καιρός της ανοίξεως ˙ η δε εις ουρανούς ένδοξος του Κυρίου Ανάληψις, δι΄ης η εδική μας φύσις τω Πατρί συνεκάθισεν, ακολουθεί αρμοδίως από το άλλο μέρος ύστερον από την εορτήν ταύτην του Μάρτυρος.

Και ας μη νομίση τινάς ότι κατά τύχην ηκολούθησε τούτο, το να έχη η του Γεωργίου μνήμη από το ένα μέρος και από το άλλο, τας δύο μεγάλας ταύτας και Δεσποτικάς εορτάς. Όχι ˙  αλλά εγώ λέγω, ότι τούτο ηκολούθησε κατ΄οικονομίαν θεϊκήν, και δια θείων πραγμάτων φανεράν οικειότητα, δηλαδή, δια να φανερώση εις ημάς ο υπό του Γεωργίου μαρτυρηθείς Χριστός, την υπερβολικήν αγάπην οπού είχε προς τον μαρτυρήσαντα τούτον Γεώργιον ˙  και πως ο Γεώργιος, όχι μόνον με το Δεσποτικόν πάθος έγινεν όμοιος δια του μαρτυρίου του, αλλά και με τον καιρόν και τας ημέρας κατά τας οποίας ο Κύριος έπαθε ˙ δια τι, καθώς το του Κυρίου πάθος και η Ανάστασις, υπερβαίνει όλας τας άλλας Δεσποτικάς εορτάς και καθ΄εαυτήν, και δια τον καιρόν της ανοίξεως, τοιουτρόπως και η του μάρτυρος γεωργίου εορτή, υπερβαίνει τας άλλας εορτάς των του χρόνου μαρτύρων ˙  διατί και αυτή μόνη μετά την αγίαν Ανάστασιν εορτάζεται εις τον καιρόν της λαμπροτάτης ανοίξεως. Επειδή λοιπόν τόσον χαροποιά είναι τα από το ένα μέρος και άλλο ευρισκόμενα σύνορα της παρούσης του μάρτυρος πανηγύρεως, άξιον είναι να παραστήσωμεν και το κάλλος αυτής καθ΄εαυτό και την λαμπρότητα ˙  κάλλος δε πανηγύρεως είναι, η λόγος σωτηριώδης, έργον και πράξις ένθεος ˙  και οι μεν Έλληνες και βάρβαροι οι τα είδωλα προσκυνούντες, χαράν εορτής ενόμιζον το να λατρεύουν με κάθε ακαθαρσίαν και αταξίαν τους δαίμονας ˙  ημείς δε, εις τους οποίους εχαρίσθη η δια του Σταυρού κατά του θανάτου νίκη, το εναντίον πρέπει να κάμνωμεν, και να καταισχύνωμεν τους δαίμονας με κάθε αρετήν και πράξιν θεάρεστον ˙  δια τούτο και από τους Χριστιανούς, κάθε ηδονή ως αισχρά εμισήθη, κάθε δε πόνος αρετής, και ο υπέρ της ευσεβείας θάνατος, ως γλυκύς ηγαπήθη ˙  δια τούτο η πλάνη των ειδώλων έσβυσε, και των μαρτύρων το πλήθος έλαμψε ˙  δια τούτο η γη έγινεν ουρανός, στολιζομένη ωσάν με άστρα με τους αγίους μάρτυρας, και η ημερονύκτιος εορτή της τούτων αθλήσεως κρατεί όλην την οικουμένην, την τιμώσαν τα λείψανά των, και τους αγώνας τούτων πανηγυρίζουσαν. Αγώνας δε λέγω εκείνους τους οποίους ο μεν κοινός εχθρός των ανθρώπων διάβολος εκίνησε και εσύστησε φιλονεικώντας να προσκυνηθή αυτός ως θεός, και δια μέσου των ειδώλων να λάβη εις τον εαυτόν του το του Θεού ακοινώνητον όνομα. Ο δε πάντων Θεός και σωτήρ, και φιλάνθρωπος πολέμαρχος νικητάς τους ανθρώπους, ίνα από εκείνους οπού εζήτει να προσκυνείται ωσάν Θεός, από αυτούς τους ιδίους ωσάν νεκρός καταγελάται πατούμενος. Όθεν επειδή το σκότος της ειδωλολατρείας τω τότε καιρώ εχύθη, όχι μόνον εις όλην οικουμένην, αλλά σχεδόν και εις όλην την αοίκητον, και όλοι αφ΄εαυτού των εις την ασέβειαν έτρεχον, και τον αληθή Θεόν αλησμονήσαντες, ως τυφλοί και εσκοτισμένοι επροτίμουν να λατρεύουν τους δαίμονας, και να στερεώνωνται εις την πλάνην από τα φαντάσματα των δαιμόνων ωσάν  από θαύματα. Ταύτης δε της πλάνης και ασεβείας, επειδή αρχηγοί και σπουδασταί εχρημάτισαν ο τότε βασιλεύς Διοκλητιανός, και ο τούτου συγκάθεδρος Μαγνέντιος, και οι τούτων στρατηγοί και δορυφόροι και άρχοντες, οίτινες ωρμήσαντες εις την ασέβειαν ωσάν αγριόχοιροι άλογα κατεγίνοντο επιμελώς εις τα κακά, και τους χριστιανούς κατεδίωκον ˙  και επειδή καθώς λέγει ο Δαυΐδ, δεν ήτον ανάνευσις εις τον θάνατόν τους αλλά έζων πολύν καιρόν, εις το φως του πυρός αυτών πορευόμενοι, ούτε ήτον στερέωμα εις τας μάστιγάς των, με το να εμακροθύμει ο Θεός δια να δοκιμασθώσιν οι δίκαιοι, και δια να μη γένη ανωφελής και αστεφάνωτος η του ανθρώπου φύσις, ομού με τον σίτον και τα ζιζάνια.

Ταύτα λέγω πάντα, επειδή εις εκείνον τον καιρόν ηκολούθουν, τότε δη τότε εφάνη ωσάν ένας ημεροφανής αστέρας, λαμπρύνων φαιδρώς την ευσέβειαν, ο λαμπρός ούτος και περιβόητος μάρτυς Γεώργιος, το γλυκύ και πράγμα και όνομα. Γεώργιος, ο δείξας σύμφωνον το έργον με το όνομα, και αντιστρόφως το όνομα με το έργον. Γεώργιος, ο μιμησάμενος τον πατριάρχην εκείνον Ισάχαρ, και επιθυμήσας με άκραν αγάπην το καλόν της θεϊκής γεωργίας 1 . Γεώργιος, ο αγαπήσας την επίπονον εργασίαν, καθώς λέγει ο Σοφός Σειράχ, και αποδειχθείς γεωργία εκτισμένη υπό Υψίστου 2 . Γεώργιος, ο κοπιάσας γεωργός από τα απαλά του ονύχια, και εις τον Δεσπότην του παντός καρπόν εκατονταπλάσιον. Γεώργιος, ο σχίσας τας γλυκείας αύλακας της ευσεβείας με της αρετής το άροτρον, και δια τούτο εύθετος δειχθείς εις την Βασιλείαν των ουρανών, ως είπεν ο Κύριος. Γεώργιος ο σπείρας με δάκρυα, και θερίσας με αγαλλίασιν, ως ο Δαυΐδ ανεφώνησεν ˙  ο βαλών με πένθος τα σπέρματα, και με χαράν συνάξας τα δράγματα 3 ˙  η ευκολογεώργητος γη, η πολλάκις πίνουσα την εις αυτήν καταβαίνουσαν βροχήν του αγίου Πνεύματος, ως λέγει ο Παύλος και βλαστάνουσαν βοτάνην γλυκεράν, εις εκείνους οπού μετά πίστεως την θερίζουσι

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: