«Εύλογητός Κύριος είπών, ός ούκ έδωκεν ήμάς είς θήραν τοϊς όδοΰσιν αυτών»

Εγκωμιαστικός λόγος Αγίου Ανδρέου Κρήτης
Είς τόν Αγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον Τροπαιοφόρον
«Εύλογητός Κύριος είπών, ός ούκ έδωκεν ήμάς είς θήραν τοϊς όδοΰσιν αυτών»

«Ευλογητός Κύριος ειπών, ος ουκ έδωκεν ημάς εις θήραν τοις οδούσιν αυτών» 23  ˙  από εκεί θέλει μάθη και τούτο, ότι όχι μόνον δια την εδικήν του ωφέλειαν ο μάρτυς Γεώργιος εμαρτύρησεν, αλλά και δια την ωφέλειαν και σωτηρίαν άλλων πολλών, όπως δηλαδή δια του παραδείγματος του εποίησε μάρτυρας ˙  καθώς ήταν ο Ανατόλιος και Πρωτολέων οι στρατηλάται, οι τα εν τη αθλήσει του μάρτυρος γενόμενα θαύματα εκπλαγέντες, και την ανδρίαν αυτού μιμησάμενοι ˙  καθώς ήτον Γλυκέριος ο αοίδιμος, ο δια του θαύματος του γεγονότος εις τον βουν αυτού, ελευθερωθείς από την θρησκείαν των ειδώλων την άλογον ˙  και άλλοι πολλοί, τους οποίους ο μέγας Γεώργιος ανασπάσας από τον φάρυγγα το νοητού δράκοντος επρόσφερεν αυτούς τω Δεσπότη Χριστώ ως ευπρόσδεκτα και τέλεια θύματα. Και προς τούτοις όποιος αναγνώση το μαρτύριον του Αγίου, θέλει μάθη θαύματα μεγαλώτατα και εξαίσια, από τα οποία, άλλα μεν έγιναν με την προσευχήν του μάρτυρος, δια χάριν των πιστώς αυτά ζητησάντων, άλλα δε έγιναν παρ΄αυτού, δια τους απίστους οπού ταύτα εζήτησαν, καθώς εστάθη και το θαύμα εκείνο, το να αναστήση ο άγιος νεκρόν εκ του τάφου, εις έλεγχον μεν της αγνωσίας των ζητησάντων απίστων, εις επίγνωσιν δε της αληθεία ˙  ανίσως γαρ και είχον οφθαλμούς και ανθρωπίνην σύνεσιν, οι ιδόντες το τοιούτον θαυμάσιον, έπρεπε να γνωρίσουν τον αληθή Θεόν

 Αλλ΄αυτοί περισσότερον επροσείχον εις τα φάσματα τα ψευδή των δαιμόνων, παρά εις τα αληθή του Κυρίου θαυμάσια, αφ΄ου γαρ εξώδευσαν όσας μηχανάς βασάνων εφεύρηκαν, και ατόνισαν από την υπομονήν και ανδρείαν του μάρτυρος, εζήτουν ως οι Ιουδαίοι να κάμη ο άγιος θαύματα και σημεία αδύνατα ˙  επειδή όμως και από τα θαύματα οπού μόνοι εζήτησαν, κατησχύνθησαν, διατί πολλών σωτηρία τα τοιαύτα θαύματα έγιναν, και τον θεόν του Γεωργίου πολλοί δια τούτων εγνώρισαν, επειδή λέγω οι ασεβείς από τα θαύματα του μάρτυρος κατησχύνθησαν, και εις αυτά να εναντιωθούν δεν εδύνοντο, αλλ΄ούτε να επιστρέψουν προς την αλήθειαν ήθελον, με το να είχον τα ομμάτια και αυτία της καρδίας των τετυφλωμένα και κεκλεισμένα, καθώς λέγει ο Ησαΐας 24  ˙  δια τούτο όχι μόνον έμειναν πάλιν εις την προγονικήν πλάνη τους, αλλά και με μαγείας ενόμιζον να ανατρέψουν την αλήθειαν ˙  όθεν και Αθανάσιος τον καυχώμενον εις την μαγικήν τέχνην περισσότερον, παρά οπού ο Ιαννής και Ιαμβρής οι εν Αιγύπτω μάγοι εκαυχώντο να ανατρέψουν του Μωϋσέως τα θαύματα, τούτον λέγον έφερε εις το μέσον, αλλ΄όμως εις ολίγην ώραν, όλη μεν η μαγική αυτού τέχνη κατέπεσε, και το ψεύδος ενικήθη υπο της αληθείας ˙  η δε του μάγου παρουσία έγινεν εις τον εαυτόν του ωφέλιμος, διότι εκείνοι μεν οι εν Αιγύπτω μάγοι, δάκτυλον Θεού ονόμαζον τον ενεργούντα την εκείνων ανατροπήν, και μέχρι λόγων την αλήθειαν ομολόγουν, ο δε καλός Αθανάσιος ούτος, την εις αυτόν αποκαλυφθείσαν πίστιν, δια των έργων εναγκαλισάμενος, και τον δια ξίφους, υπέρ αυτής υπέμεινε θάνατον, σύμφωνον με το όνομά του κληρομήσας ζωήν την αθάνατον. Και αφήνω να λέγω όσους άλλους ο του Χριστού στρατιώτης Γεώργιος ωδήγησε προς την των Ουρανών Βασιλείαν, με το ανδρείον αυτού μαρτύριον ˙  μαζί δε με αυτούς, και την βασίλισσαν Αλεξάνδραν έκαμε να μιμηθή του Μωϋσέως την αρετήν. Διατί καθώς ο Μωϋσής μείζονα πλούτον ηγήσατο των εν Αιγύπτω θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού, ως λέγει ο Παύλος τοιουτοτρόπως και η μακαρία αύτη Βασίλισσα, τον ονειδισμόν του Χριστού προτιμήσασα, από την επίγειον βασιλείαν, προθύμως υπέρ αυτού τον δια ξίφους υπέμεινε θάνατον ˙  και αντί της προσκαίρου και επιγείου βασιλείας οπού κατεφρόνησεν, εκληρονόμησεν βασιλείαν ουράνιον και αιώνιον.

Ω της αχορτάστου κακίας του διαβόλου! Αλλά και ˙  ω της πλουσιωτέρας Χάριτος του Κυρίου! Που είναι τώρα εκείνοι οπού αναίσχυντα φλυαρούσι, πως ο εχθρός προγινώσκει τα μέλλοντα; Ιδού γαρ με τας ιδικάς του παγίδας και μηχανάς ο διάβολος επιάσθη, καθώς λέγει ο προφήτης Δαΰίδ, «εν τοις έργοις των χειρών αυτού συνελήφθη ο αμαρτωλός» 25  ˙  και δια μέσου των ανθρώπων εκείνων, με τους οποίους ενόμισε να νικήση τον αθλητήν, δια των ιδίων αυτών ανοήτως ενικήθη, και από εκείνους οπού ηγωνίζετο να προσκυνείται, από αυτούς τους ιδίους οράται καταγελώμενος ˙  ζητώντας να απατήση, ηπατήθη, και ελπίζοντας να θανατώση, εθανατώθη. Το θαυμαστότερον είναι ότι αυτός μεν εσπούδασε να απατήση και να θανατώση με βασιλείς, με στρατιώτας αρματωμένους, με πλήθη και με διάφορα είδη και βίας βασάνων. Ηπατήθη δε και εθανατώθη όχι από δυνατούς και αρματωμένους, αλλά από ασθενείς γυναίκας και από γυμνούς και αόπλους. Πολλοί μεν βασιλείς και μονάρχαι του κόσμου πολλά πολλάκις τρόπαια και νίκας ποιήσαντες, μετά θάνατον όμως της βασιλείας παυσάμενοι, και τας νίκας ταύτας και τα τρόπαια έσβεσαν. Ο δε του Χριστού περίδοξος στρατιώτης Γεώργιος, αφ΄ου μίαν φοράν ενίκησε τον διάβολον, πάντοτε δείχνει την κατ΄αυτού νίκην νεαράν και ακμάζουσαν. Διατί με το σημείον του Σταυρού διώκει καθ΄εκάστην  από τους ανθρώπους όλον ομού των δαιμόνων το στράτευμα, και ελευθερώνει εκείνους οπού έχουν υποχει ρίους των. Ποίον άλλο πράγμα είναι από τους θριάμβους τούτους του Γεωργίου ανώτερον;

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: