Ή καινοτόμος Ρώμη

Θεοδωρήτου Ιερομόναχουν Αγιορείτου
ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON
’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924 
στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού

Ή καινοτόμος Ρώμη

Ή Ρώμη άποσχισθεϊσα της Ανατολής τό 1054 ήκολούθησε έκτοτε ίδική της πορεία εις πλεΐστα θέματα πίστεως καί λατρείας, άλλ’ έσυνέχιζε νά διατηρή τό Ίουλιανόν Ήμερολόγιον. Τό 1582 ό πάπας Γρηγόριος ΙΓ'άλλαξε τό ήμερολόγιον δημιουργήσας τό Γρηγοριανόν, τό όποιον άνέτρεπε τόν Πασχάλιον Κανόνα τής Α'Οικουμενικής Συνόδου.

"Οταν άντελήφθη ότι οί ’Ορθόδοξοι δεν ήκολούθησαν τήν καινοτομίαν του (2)  καί έτσι μόνος του έθεσε ένα ακόμη φραγμόν μεταξύ ’Ορθοδοξίας καί παπισμού, ήθέλησε διά διαφόρων πρεσβειών, έπιστολών καί δώρων νά παρασύρη τό Οικουμενικόν Πατριαρχεΐον πρός τό μέρος του.

Ό τότε Πατριάρχης Ιερεμίας Β'άντέκρουσε έπιτυχώς τά έπιχειρήματα των παπικών καί έν συνεχεία συνεκάλεσε Πανορθόδοξον Σύνοδον εις Κων/πολιν τό 1853, όπου μετείχαν καί οί Πατριάρχαι ’Αλεξάνδρειάς Σύλβεστρος καί Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, κατά τήν οποίαν κατεδικάσθη ή ήμερολογιακή άλλαγή. Τό αυτό έπραξε ό Ιερεμίας καί τό 1587 καί τό 1593, λόγω τής έμμονής τών παπικών νά παρασύρουν τούς ’Ορθοδόξους.

Τά έτη περνούσαν άλλά ή παπική προπαγάνδα έσυνεχίζετο, διά τοϋτο τό 1848 ό Κων/λεως "Ανθιμος έξέδωκε Εγκύκλιον πού ύπεγράφετο καί ύπό των λοιπών τριών πατριάρχων, διά τής όποιας κατεδικάζετο κάθε νεωτερισμός ώς «ύπαγόρευμα τού διαβόλου».

Τό 1902 άνεκινήθη καί πάλιν τό θέμα διά της πραγματείας τού έκ Σμύρνης μαθηματικού Πολυδώρου, ό όποιος ισχυρίζετο ότι τό Γρηγοριανόν ήμερολόγιον είναι έπιστημονικώς όρθότερον καί συνεπώς προτιμητέον. Ή Επιτροπή πού έξήτασε τό θέμα άπέρριψε άπάσας τάς θέσεις τού Πολυδώρου, ύποστηρίξασα ότι «...εύπροσδέκτως τώ Θεώ έορτάζουσιν ούχί οι αστρονομικήν άκρίβειαν έπιτηδεύοντες περί τήν τήρησιν τών καιρών, άλλ’ οι άκριβείς περί τήν ευσέβειαν». Ό πατριάρχης Ιωακείμ έζήτησε έν συνεχεία καί τήν γνώμην τών λοιπών ’Ορθοδόξων Εκκλησιών διά τήν Εισήγησιν Πολυδώρου, αί όποΐαι μέ τήν σειράν των τήν άπέρριψαν.

Ή σπουδαιοτέρα όμως καταδίκη τού Γρηγοριανού ήμερολογίου έγένετο ύπό τού πατριάρχου ’Ιωακείμ Γ' εις τήν άνταπάντησίν του πρός τούς προκαθημένους τών ’Ορθοδόξων ’Εκκλησιών, όπου γράφονται καί τά έξης σημαντικά: «...τό δέ παραφυλάσσοντας τό Ίουλιανόν έορτολόγιον ημών άμετακίνητον ύπερπηδήσαι μόνον δεκατρείς ήμέρας, ώστε συμπίπτειν τάς μηνολογίας ήμών τε καί τών έτέρω (Γρηγοριανω) ήμερολογίω κατακολουθούντων άνόητον καί άσκοπον είναι... Ημείς γάρ ούδαμώς από εκκλησιαστικής άπόψεως ύποχρεούμεθα μεταλλάττειν ήμερολόγιον». (Ί. Καρμίρη, ΔΣΜ, Β', 946 ιβ).

’Αλλά καί έσχάτως ή Εισήγησις τής Εκκλησίας της Ελλάδος πρός τήν μέλλουσαν νά συνέλθη Πανορθόδοξον Σύνοδον, άναφέρουσα τό άνωτέρω κείμενον, συμπεραίνει: «Άτυχώς ή φωνή αύτη τής συνέσεως ήγνοήθη καί μηδενός ’Εκκλησιαστικού λόγου συνωθοϋντος διωρθώθη τό Ίουλιανόν Ήμερολόγιον καί ή Εκκλησία διηρέθη εις δεχομένας την διόρθωσιν καί άποριπτούσας αυτήν», (σελ. 31).

Τά πρό της αλλαγής

'Όπως είδαμε μέχρι τό 1902 τό Οικ. Πατριαρχεΐον όχι μόνον άπέρριπτε κάθε πρότασιν αλλαγής τοϋ ημερολογίου, αλλά σθεναρώς καί μετά παρρησίας ώμολογοΰσε, ότι ή ’Ορθοδοξία αποτελεί την ’Εκκλησίαν, τήν μοναδικήν καί σώζουσαν. Εις τήν άνωτέρω άνταπάντησιν τοϋ παριάρχου ’Ιωακείμ γράφονται καί τά έξης σημαντικά, ύπενθυμίζοντα ήμέρας δόξης τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας.

«Έξ ήμών (των ’Ορθοδόξων) δέον νά ύπάρχη στερρά ομολογία τής άληθείας τής ήμετέρας ΟΙκουμενικής ’Εκκλησίας ώς τού μόνου φύλακος τής κληρονομιάς τοϋ Χριστού καί τής μόνης σωτηρίου κιβωτοϋ τής θείας Χάριτος». (σ. 31) «Τό τής χάριτος κράτος... τή ’Εκκλησία αϋτοϋ πρός κυβέρνησιν παραδοθέν, κυβερνάται μόνον ύπό τής ’Εκκλησίας τής τηρησάσης άμόλυντον τήν πίστιν καί τήν όμολογίαν» (σ. 45).

«Έν καί μόνον είδος εισόδου υπάρχει είς τήν οδόν, τήν άλήθειαν καί τήν ζωήν, καί τούτό έστιν ή ειλικρινής πίστις άμόλυντος καί σταθερά, όπως παρελάβομεν αύτήν παρά τού Κυρίου καί σωτήρος ήμών Ίησοϋ Χριστοϋ καί των άγιων Αύτοϋ μαθητών δογματισθεΐσαν έν ταίς έπτά έκείναις Οικουμενικαΐς Συνόδοις, τόσο ύπό τήν έποψιν τής διδασκαλίας, όσον καί ύπό τήν έποψιν τής έκκλησιαστικής κανονικής πειθαρχίας... Ή έπιθυμία ήμών έστίν ή αύτή, όπως πάντες οί έτερόδοξοι έλθωσιν εις τον κόλπον τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας τοΰ Χριστοί), της μόνης δυναμένης δούναι αύτοίς τήν σωτηρίαν», (σ. 48). (3)

Καί αλλαχού:

«Έν τώ παρόντι έσμέν ήνηγκασμένοι, ϊνα σκεπτώμεθα ού τοσούτον περί της άπαλύνσεως των ήμετέρων σχέσεων πρός τους χριστιανούς της Δύσεως καί της φιλα δέλφου προσελκύσεως των κοινοτήτων αυτών εις τήν μεθ’ ήμών ένότητα, όσον περί άκαταπαύστου καί άγρυπνου ύπερασπίσεως των πεπιστευμένων ήμϊν λογικών προβάτων άπό των αδιάλειπτων έπιβουλών καί πολυειδών δελεασμάτων των λατίνων καί των Προτεσταντών». (σ. 28). (4)

Τά άνωτέρω μάς υπενθυμίζουν άριστα τό πνεύμα τής Εγκυκλίου τού Οικουμενικού Πατριαρχείου τού έτους 1895 πρός τόν πάπα τής Ρώμης Λέοντα. Ή αυτή ομολογία, ό αύτός παλμός! Πώς κατόπιν αύτών κατωρθώθη ή άντικανονική αλλαγή τού ήμερολογίου; Τί έμεσολάβησε; Καθ’ ημάς δύο σπουδαία γεγονότα πού άπετέλεσαν σταθμούς διά τήν μετέπειτα άνορθόδοξον πορείαν τού Φαναριού: Ή Πατριαρχική ’Εγκύκλιος τού 1920 καί τό «Πανορθόδοξον» Συνέδριον τού 1923 εις Κων/λιν. Πρίν τά δούμε όμως λεπτομερέστερον θά πρέπη νά γνωρίσωμε τί είναι ή λεγόμενη Οικουμενική Κίνησις ή Οικουμενισμός, καρπός τών όποιων είναι τά άνωτέρω γεγονότα.

Όδηγός μας στήν γνωριμία μας μέ τόν Οικουμενισμόν θά είναι τό έργον: «Ό Οικουμενισμός χωρίς μάσκα» τού γνωστού νεοημερολογίτου άρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου (+), ώστε να μή νομίση κανείς έκ τών άναγνωστών μας ότι ύπερβάλλομεν, ή ότι τά βλέπομεν τά πράγματα «στενά», έκ της παλαιοημερολογιτικής καί μόνο σκοπιάς.

 «Ό θρησκευτικός Οικουμενισμός της σήμερον είναι Κίνησις διά την ένωσιν των αιρετικών ομολογιών τής Δύσεως μετά τής ’Ορθοδοξίας κατ’ άρχάς καί εις δεύτερον στάδιον διά την ένωσιν όλων τών θρησκειών εις ένα τερατώδες κατασκεύασμα, εις μίαν Πανθρησκείαν. Τελικόν όμως σκοπόν έχει νά έξαφανίση μέσα σ’ αυτό τό χωνευτήρι τόν Χριστιανισμόν καί ιδίως τήν ’Ορθοδοξίαν, πού κατέχει τήν άλήθειαν. Σκοπεύει δέ εις τήν τελική φάσι τού σκοτεινού του σχεδίου νά άντικαταστήση τήν λατρεία τού ένός Θεού μέ τήν λατρεία τού Σατανά! Αύτό φαίνεται έκ πρώτης όψεως απίστευτο. Καί όμως, αύτό κυρίως έπιδιώκει ό πολυδαίδαλος μηχανισμός τής οικουμενικής Κινήσεως, διά τήν δραστηριότητα τής όποιας τόσον συχνά άκοϋμε στίς ημέρες μας νά γίνεται λόγος.»

Ό Οικουμενισμός, όπως άποδεικνύεται άπό στοιχεία σοβαρά καί αδιάσειστα, πού θά διαβάσης, άναγνώστα, στήν συνέχεια, είναι ένα σατανικό κατασκεύασμα τών σκοτεινών Δυνάμεων. Είναι μιά μεγάλη, φοβερή καί τρομερή αϊρεσις ή μάλλον παναίρεσις. Είναι μία σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών καί παραδόσεων σέ μιά τραγελαφική ένότητα. Είναι μιά δολία πλάνη, καταστρωμένη μέ σατανικό σχέδιο, ή οποία υποστηρίζει, ότι πουθενά δέν υπάρχει ή μοναδική, ή άπόλυτος, ή ένιαία άλήθεια. Ούτε καί στήν ’Ορθοδοξία!

Έτσι ό Οικουμενισμός καταντά ένα τέρας, πού καταβροχθίζει τά πάντα. Καταντά ένα καμίνι, πού προσπαθεί νά χωνέψη καί συγκεράση όλες τίς θρησκείες. Είναι ένας νεώτερος αιρετικός Συγκρητισμός πού υπόσχεται νά λύση όλα τά προβλήματα. Ό δέ Θεός γιά τόν Οίκουμενισμό, είναι ένας άόριστος θεός, πού δέχεται έξ ίσου την λατρείαν όλων των θρησκειών.

Γιά τόν Οίκουμενισμόν δέν υπάρχει προσωπικός Θεός. Ό Οικουμενισμός δέν πιστεύει τίποτε, αλλά καί τίποτε δέν άπορρίπτει στό άνακάτεμα καί στή νέα σύνθεση της θρησκείας, την όποιαν έπιδιώκει νά κατασκευάση. Δέν ύπάρχουν γιά τόν Οικουμενισμό Θρησκείες καί Πατρίδες. Μέ τρόπο έπιδέξιο καί δήθεν γιά λόγους ειρηνικής συνεργασίας προβάλλει έμμεσα τό σύνθημα: Κάτω τά σύνορα! "Ολα λοιπόν συνθλίβονται, άφομοιώνονται καί έξαφανίζονται στό άβυσσαλέο στόμα τού Οίκουμενισμοϋ.

Ό Οικουμενισμός είναι μιά φοβερή λαϊλαψ πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, όπως φαντάζεται, την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» τοϋ Χριστού. Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων τοϋ σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφική του μανία έναντίον κυρίως τής ’Ορθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό του πόθο νά τήν έκμηδενίση καί νά τήν άφανίση. Καί τούτο, διότι γνωρίζει, ότι μόνη ή ’Ορθοδοξία κρατεί ανόθευτη τήν ’Αλήθεια καί Μόνη αύτή μπορεί νά σώση τόν άνθρωπο. «Τίς πέτρες τίς πετοϋν στίς καρυδιές πού έχουν καρύδια», έλεγε παραστατικά ό Κολοκοτρώνης. Έτσι καί ό Οίκουμενισμός χτυπά τήν ’Ορθοδοξία, διότι αύτή έχει άξια, κατέχει τόν θησαυρό τής ’Αλήθειας.

’Αλλά ένω είναι τόσο τρομερά τά σχέδια τοϋ Οίκουμενισμοϋ, έν τούτοις τά κρύβει έπιμελέστατα κάτω από ένα αριστοτεχνικό μανδύα άθωότητος. "Ολα προχωρούν μέ μελέτη, μέ σύστημα, μέ όργάνωσι. Ό Οικουμενισμός σήμερα είναι ή έξέλιξις τοϋ φοβερού σχεδίου των οργάνων τοϋ Σατανά στό πιό κρίσιμο σημείο.

Μέ τόν Οικουμενισμό χτυπούν σήμερα μέ όλας τάς δυνάμεις, τήν ’Εκκλησία τοϋ Χριστού οί άσπονδοι και δόλιοι εχθροί της. Σκοτεινές δυνάμεις καί άόρατα έπι τελεΐα έχουν συγκεντρώσει τά πυρά τους στό σκοπό αυτό. Πόλεμος γίνεται, καί πόλεμος μεγάλος πού δυστυχώς οί πολλοί δεν τόν έχουν πάρει κάν είδησι.

«Όλοι οί έχθροί τοϋ Χριστού ένωμένοι κάτω άπό ένα άόρατο έπιτελεΐο, πού κρύβεται πίσω άπό ώραϊες λέξεις, σοβαροφανείς όργανισμούς καί ένωτικά συνθήματα άγάπης, δουλεύουν ημέρα καί νύκτα γιά νά άφανίσουν την άγίαν του Εκκλησίαν, νά νοθεύσουν την Αλήθεια πού μάς άπεκάλυψε ό Θεάνθρωπος καί νά ματαιώσουν έτσι τήν σωτηρία τού ανθρώπου, νά βάλουν δέ στή θέσι τού Χριστού, ώς άρχηγό τού κόσμου, τόν διάβολο, «ώστε αυτόν εις τόν Ναόν τού Θεού ώς Θεόν καθίσαι, άποδεικνύντα έαυτόν, ότι έστί Θεός». (Β' Θεσσ. β' 4).

Αί δυνάμεις τού σκότους έθεσαν τελευταίως σέ ενέργεια όλα τά μέσα γιά νά μπορέσουν νά ξεθεμελιώσουν τήν Εκκλησία τού Χριστού. Γενική, λοιπόν, έπίθεση έπι χειρούν έναντίον τής Εκκλησίας έφ’ όλων των μετώπων κάτω άπό τήν άθώα επωνυμία τού Οικουμενισμού.

Ό Οικουμενισμός μέ λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιο παγκόσμιον Κίνημα, πολιτικόν καί θρησκευτικόν, μέ σκοπόν τήν υποταγήν τής άνθρωπότητος κάτω άπό μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν... καί τήν ένωσιν όλων των θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε νά έξαφανισθή ό Χριστιανισμός, νά έξαφανισθή ή σώζουσα ’Ορθόδοξος πίστις καί νά λατρεύεται στό τέλος, άντί τού άληθινοΰ Θεού ό Σατανάς.

Δέν έξηγεϊται διαφορετικά αύτό τό πάθος τής ένώσεως, αύτή ή άσάφεια τού «Διαλόγου τής άγάπης», αυτή ή τρομερή άπομάκρυνσις άπό τό δόγμα τής Μιας, 'Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής ’Εκκλησίας. Δέν μπορεί διαφορετικά νά έξηγηθή αυτός ό καλλιεργούμενος σήμερα κλονισμός τής Πίστεως στην Παράδοσι καί ή άθέτησις των άποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων.

Ό ’Αρχιεπίσκοπος τοϋ Μοντρεάλ καί Καναδά Βιτάλιος, στην Έκθεσί του πρός την Σύνοδο των Επισκόπων τής Ρωσικής Εκκλησίας τής Διασποράς, έγραφε παλαιότερα: «Αυτοί οί τρεις όργανισμοί: Χριστιανική Άδελφότης Νέων (Χ.Α.Ν.), Προσκοπισμός καί Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), είναι έως σήμερον οί τρεις στύλοι έπί τών οποίων στηρίζεται όλόκληρος ή Οικουμενική Κίνησις καί έκ τών όποιων σταθερώς συμπληρώνει τούς πυρήνες τών συνεργατών της, τών έργατών της καί γενικώς τό σύνολον τοϋ λαού, τό όποιον διάκειται εύμενώς πρός αύτήν». (5) Καί εις άλλην περίπτωσιν, πρός τούς αυτούς επισκόπους: «Έν τώ Παγκοσμίω Συμβουλίω τών ’Εκκλησιών, ώς διά ταχυδακτυλουργίας έχουν συνδεθή καί ένωθή όλαι αί βλασφημίαι, πλάναι καί αντιθέσεις όλοκλήρου τής πνευματικής ιστορίας τής άνθρωπίνης φυλής από τοϋ Κάϊν καί Χάμ μέχρι τοϋ ’Ιούδα τοϋ προδότου, Κάρλ Μάρξ, τοϋ διαφθορέως Φρόϋδ καί γενικώς όλων τών μικροτέρων καί μεγαλυτέρων συγχρόνων βλασφήμων». (6)

Καί ποιός κρύβεται πίσω άπό τήν Οίκουμενικήν Κίνησιν;

Πίσω άπό αυτούς τούς ’Οργανισμούς, Χ.Α.Ν., Προσκοπισμός, Π.Σ.Ε. δουλεύει ή Μασωνία καί στήν τελευταία άνάλυσι ό Διεθνής Σιωνισμός. Διότι μή ξεχνάτε, ότι δημιούργημα τοϋ Σιωνισμοϋ είναι ή Μασωνία καί εκείνου τό έργον υπηρετεί... Ή μασωνία λοιπόν, τό όργανο αυτό τοΰ Διεθνούς Σιωνισμού, κατευθύνει μέ τά δυσδιάκριτα νήματα τοΰ Οικουμενισμού επιδιώξεις καί σκοπούς, πού είναι εναντίον της Εκκλησίας τοΰ Χριστού. Την συνταρακτική αύτή αλήθεια δέν τήν κρύβουν οί Μασώνοι, αλλά μέ ύπερηφάνεια τήν διακηρύσσουν φανερώς καί δημοσίως. «Στό περιοδικό Le temple πού έκδίδεται στό Παρίσι καί πού είναι έπίσημο όργανο τής Μασωνίας τού Σκωτικού τελετουργικού έδημοσιεύθη τό 1946 άρθρο μέ θέμα: «ή ένωσις των ’Εκκλησιών», εις τό όποιον μεταξύ των άλλων έγράφετο «... Τό πρόβλημα τό όποιον ήγέρθη υπό τού σχεδίου τής ένώσεως των Εκκλησιών, αί όποΐαι όμολογούν τόν Χριστόν, ένδιαφέρει ζωηρώς τήν Μασωνίαν καί είναι συγγενές πρός τήν Μασωνίαν, καθ’ όσον περιέχει έν έαυτω τήν ιδέαν τής παγκοσμιότητος». (7)

Μετά τά άνωτέρω στοιχεία περί τής αίρέσεως τού αίώνος μας άπό νεοημερολογιτικήν γραφίδα,  γιά νά μή νομισθή ότι είναι υπερβολές παλαιοημερολογιτών  άς ίδωμεν έν όλίγοις ποια γεγονότα ώδήγησαν τό Οικ. Πατριαρχεΐον νά έμπλακή όχι μόνον στά δίκτυα τής άνωτέρω παναιρέσεως, άλλά καί νά γίνη θερμός ύποστηρικτής καί συνεργός της!

Α ' Η πατριαρχική Εγκύκλιος τού 1920

Μέ τήν άνωτέρω διδασκαλίαν τού Οικουμενισμοϋ διεβρώθησαν πολλοί ορθόδοξοι κληρικοί, μεταξύ τών οποίων καί ό πολύς Μελέτιος Μεταξάκης, Χρυσόστομος Παπαδόπουλος κ.ά. Έτσι ό πρώτος γίνεται τό 1918 άντικανονικώς Μητροπολίτης ’Αθηνών καί σέ συνεδρίαση της Συνόδου (23.1.1919) προτείνει την αλλαγή τοϋ Ημερολογίου, προσθέτοντας όμως ότι την πρωτοβουλίαν πρέπει ν’ άναλάβη τό Οίκ. Πατριαρχεϊον.

Πράγματι τό 1920 έκδίδεται από τό Οίκ. Πατριαρχεϊον τό περίφημο «Διάγγελμα τοΰ Οίκ. Πατριαρχείου πρός τάς άπανταχοΰ Εκκλησίας τοϋ Χρίστου» (Καρμίρη, σ. 950), τό όποιον τελείως ανορθόδοξα χαρακτηρίζει τίς αιρετικές όμολογίες τής Δύσεως «σεβάσμιας Χριστιανικάς ’Εκκλησίας» καί τάς όποιας θεωρεί όχι «ώς ξένας καί άλλοτρίας, άλλ’ ώς συγγενείς καί οικείας έν Χριστώ» καί «συγκληρονόμους καί συσσώμους τής έπαγγελίας τοΰ Θεοΰ έν Χριστώ»!!!

Εις τό ανωτέρω Διάγγελμα προετείνοντο 11 τρόποι διά τήν προσέγγισιν των ’Εκκλησιών μέ πρώτον βήμα την «παραδοχήν ένιαίου ήμερολογίου πρός ταυτόχρονον έορτασμόν τών μεγάλων χριστιανικών έορτών υπό πασών τών ’Εκκλησιών» καί όχι γιατί τό άπαιτοϋσαν, ώς ψευδώς έλεγον, ή έπιστήμη, καί αί έμπορικαί καί διεθνείς σχέσεις. Κάτι παράλληλον μέ τάς προφάσεις τής Είκονο μαχίας, ή οποία καταπολεμούσα τάς ιεράς εικόνας έδικαιολογεΐτο ότι πράττει τοϋτο διά μίαν «πνευματικωτέραν λατρείαν»!

Εις τό Διάγγελμα δέν ύπάρχει ούδείς σεβασμός πρός τήν όρθόδοξον Παράδοσιν• άντιθέτως έπιθυμεΐ «άμοιβαΐον σεβασμόν τών κρατουντών έν ταϊς διαφόροις Έκκλησίαις ήθών καί έθίμων» (σ. 959), ένώ συγχρόνως τάς ορθοδόξους παραδόσεις άποκαλεϊ «παλαιάς προλήψεις καί έξεις... τοσάκις τέως τό έργον τής ένώσεως ματαιώσασαι...»(σ. 957)

Τό 1921 ό Μεταξάκης καθαιρεϊται από την Εκκλησίαν της Ελλάδος γιά νά γίνη ένα χρόνο αργότερα Οικ. πατριάρχης Κων/λεως! Ιδού τά έργα της Μασονίας, μέλος της όποιας ήτο από τό 1909. (Βλ. «Πυθαγόρας  Γνώμων», Αύγ. 1935 καί Παύλου Μοναχού Κυπρίου, ΝεοημερολογιτισμόςΟικουμενισμός, σ. 4959, Άθήναι 1982.).

Τό 1923 μέ τήν έπέμβαση της Πολιτείας γίνεται άρχιεπίσκοπος ’Αθηνών ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στενός συνεργάτης τού Μεταξάκη.

Β'  Τό «Πανορθόδοξον» Συνέδριον τού 1923

Τόν Μάϊον τού 1923 συνέρχεται εις Κων/λιν μέ πρόσκλησιν τού πατριάρχου Μεταξάκη τό αύτοτιτλοφορηθέν «Πανορθόδοξον Συνέδριον», ένώ στήν ουσία, όπως άπεδείχθη άργότερον, ήτο άντορθόδοξον καί καταλυτικόν των Ιερών παραδόσεων. Κανένα άλλο πατριαρχεΐον πλήν της Κων/λεως δέν έλαβε μέρος μέ αποτέλεσμα νά στερηθή έξ ύπαρχης της σοβαρότητος πού έπεδίωκεν. ’Αλλά καί έκ των 6 Μητροπολιτών πού έλαβον μέρος «οί 4 ήσαν άποδεδειγμένως Μασώνοι, ήτοι ό Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ό ’Αμερικής ’Αλέξανδρος, ό Νίκαιας Βασίλειος καί ό Δυρραχίου Ίακωβος» (8)

Τό Συνέδριον «συνήλθε μέ σκοπόν τήν προϋπόθεσιν τής παγχριστιανικής ένότητος» (Πρακτικά, σ. 27). Εις αυτό άπεφασίσθη όχι μόνον «ή μεταρρύθμισις τού ήμερολογίου» (σ. 21), άλλά καί ή αλλαγή τού Πασχαλίου καί τής θεοπαραδότου έβδομάδος (σ. 53, 57), ανεξαρτήτως αν δέν επέτυχε τοϋ σκοπού του, λόγφ της άντιδράσεως των εν Κων/λει καί αλλαχού ’Ορθοδόξων.

Κατά την ε' συνεδρίαν τοΰ Συνεδρίου (23 Μαΐου) παρευρέθη καί ό ’Αγγλικανός επίσκοπος GORE, ειδικός επί θεμάτων των ’Ανατολικών ’Εκκλησιών, ό όποιος μεταξύ άλλων έδήλωσε καί τά έξης σημαντικά. «...Έγένετό τι τό όποιον αφόρα την προσέγγισιν τών δύο ’Εκκλησιών, της ’Ορθοδόξου καί τής Άγγλικανικής, καί τό όποιον έπλήρωσε χαράς την καρδίαν μου. Τό γεγονός τούτο άποτελεΐ ένα βήμα πρός την ένωσιν•(9) τό δεύτερον βήμα θά μάς κάμη τό ήμερολογιακόν ζήτημα, τό όποιον θά μάς φέρη εις τόν συνεορτασμός τών έορτών... Χθες έπέδωκα εις τήν Ύμετέραν Παναγιότητα δύο έγγραφα• τό έν φέρει ύπογραφάς 5 χιλιάδων ’Αγγλικανών ιερέων δηλούντων ότι δέν εύρίσκουσι δυσκολίαν εις τήν πλήρη ένωσιν... τό δεύτερον έγγραφον είναι είσήγησις περί τών όρων τής ένώσεως» (σ. 87)

Έρωτώμεν: πότε συνεκεντρώθησαν αί άνωτέρω ύπογραφαί; ’Ασφαλώς πρό Ικανού χρόνου καί μετά τήν άνα γνώρισιν υπό τοϋ Οικ. Πατριαρχείου τής ίερωσύνης τών ’Αγγλικανών, μέ σκοπόν τήν ένωσίν των μετά τών Όρθοδόξων, χρησιμοποιουμένου τοϋ Συνεδρίου ώς καταλλήλου όργάνου. Καί μόνον τό άνωτέρω άπόσπασμα είναι Ικανόν νά δικαίωση τόν λαόν τοϋ Θεού, ό όποιος μέ προφητικήν φωνήν διεσάλπισε άμα τή αλλαγή «μάς έφράγκεψαν», άντιδράσας έν συνεχεία μέ όλην τήν δύναμιν τής ψυχής του έναντίον τών έσωτερικών καί έξωτερικών έχθρών τής πίστεως καί τών παραδόσεων του.

Ό Εύρωπαϊκός τύπος έπήνεσε τάς αποφάσεις τοϋ Συνεδρίου ό δέ φιλόδοξος πατριάρχης έσπευσε νά δηλώση ότι «τό πανορθόδοξον Συνέδριον είναι μία πανηγυρική διάψευσις της κατά της ’Ανατολής προσαπτομένης κατηγορίας ώς αμεταβλήτου».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: