Παλαιόν και Νέον Θεοδωρήτου Ιερομονάχου

Θεοδωρήτου Ιερομόναχουν Αγιορείτου
ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON
’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924 
στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

'Όταν ομιλούμε γιά παλαιό ημερολόγιο δεν έννοοϋμε τίποτα άλλο, παρά ιήν κατά Θεόν άντίδρασιν του πιστού λαοϋ στήν ημερολογιακήν καινοτομία του 1924.

Ό τρόπος με τόν οποίον έγινε ή εισαγωγή του παπικού ημερολογίου, τό πότε έγινε καί οι διωγμοί πού ύπέστησαν oi άντιδράσαντες, άποδεικνύει περίτρανος τό άντορθόδοξον καί άντικανονικόν του έγχειρήματος.Τό κείμενα πού ακολουθούν περιγράφουν με άντικειμενικότητα καί ιστορικήν άκρίβειαν όλα τό γεγονότα πού έδη μιούργησαν τήν ημερολογιακήν καινοτομίαν. Άποδεικνύεται έπίσης σαφώς ότι μητέρα τού νεοημερολογιτισμοϋ είναι ή σύγχρονος αϊρεσις του Οικουμενισμοϋ, στήν όποιαν δυστυχώς έχουν ύποκύψει αι περισσότεροι ’Ορθόδοξοι Έκκλησίαι.

Ετσι  ό αγαπητός άναγνώστης θά άντιληφθη οτι ό άγων τών ένισταμένων κατά της αιρέσεως του αιώνος μας παλαιοη  μερολογιτών δεν γίνεται γιά τίς 13 ήμερες, άλλα διά νά διατηρηθούν οι άγωνιζόμενοι μακράν τής αιρέσεως καί έντός τής ’Ορθοδοξίας.

Τό θλιβερόν είναι ότι τό Ιερατείον τού νέου ημερολογίου καίτοι γνωρίζει ότι «λύκοι βαρείς» μέ σχήμα Ιερατικόν λυμαίνονται τήν αλήθειαν της ’Ορθοδοξίας, εν τούτοις διά ποικίλους λόγους καί άμαρτωλάς προφάσεις παραμένει ύπό τάς ευλογίας τών λυκοποιμένων του! Οτι δέν ύπερβάλλομεν τό άποδεικνύει τό κατωτέρω κείμενον πού έγράφη στήν γνωστήν έφημερίδα «’Ορθόδοξος Τύπος», ηδη πρό εικοσαετίας περίπου.

«’Από τήν έποχή πού στόν πατριαρχικό θρόνο τής Βασιλεύουσας ανέβηκε ό Μελέτιος Μεταξάκης, ένας έσμός προδοτών, με εξαίρεση τόν πατριάρχη Μάξιμο τόν Ε', λυμαίνεται τό Πατριαρχείο. Ό Άθηναγόρας ήταν εκείνος πού έβλαψε περισσό  τερο από όλους ιήν ’Ορθοδοξία καί τό Φανάρι. Καί μετά τόν θάνατό του κανένας δέν βρέθηκε νά σταματήσει τό δύσμοιρο Πατριαρχείο από τό κατρακύλισμά του. "Ετσι, σήμερα, τό Πατριαρχείο περιστοιχίζεται άπό άτομα, πού είναι εντελώς άγευστα από τήν ’Ορθοδοξία, πού είναι αμφίβολο άν πιστεύουν καί σ’ αυτόν τόν Θεόν, πού δέν παύουν όμως νά τόν έμπορεύονται καί έμπαίζουν σαρκαστικά. Γιατί, άν πίστευαν, κανένας τους δέν θά τολμούσε νά παριστάνη τόν κληρικό άπό αυτούς. Καί γι’ αυτό... ξεπουλούν τήν ’Ορθοδοξία σέ τιμή εύκαιρίας».

Κατόπιν τούτου τό λόγια δέν ωφελούν πιά. Χρειάζεται πραξις, δηλαδή άντίστασις στήν αϊρεσι πού κατορθώνεται μόνον μέ τήν διακοπήν πόσης έκκλησιαστικης κοινωνίας μέ τούς κακόδόξους πατριάρχας καί όσους τούς παραδέχονται, κοινωνοϋν καί έγκωμιάζουν.

Τό κείμενα πού άκολουθούν τήν διαπραγμάτευσιν τού ημερολογιακού θέματος ασχολούνται ακριβώς μέ τήν σύγχρονον πραγματικότητα• τίς δραστηριότητες τών οικουμενιστών καί τήν ένδοτική καί συνεπώς άντιπαραδοσιακήν στάσιν τών... υποτακτικών τους, επισκόπων καί θεολόγων...

Ή ύποχρέωσις συνεπώς όσων έπιθυμούν νά παραμείνουν ορθόδοξοι είναι μία άντίστασις μέχρι θανάτου πρός τήν κακόδοξίαν καί ή συσπείρωσίς τους γύρω άπό γνησίους ποιμένας πού άκολουθούν τό πάτριον έορτολόγιον.

Έάν καί μιά ψυχή τό άντιληφθη αυτό καί άκολουθήση τήν πορεία τών γνησίων ’Ορθοδόξων τού αίώνος μας, ο σκοπός της παρούσης έκδόσεως θά έχη επιτύχει.

Έγραφον έν Άγίω  Ορει κατ’ Αύγουστον του σωτηρίου έτους 1999

Ίερομ. Θεοδώρητος

Ό άνθρωπος καί ό χρόνος

Ήμερολόγιον καί Πασχάλιον

Ό άνθρωπος από των αρχαιότατων χρόνων άσχολήθηκε μέ τήν μέτρησιν τοϋ χρόνου, ένώ συγχρόνως έρρυθμιζε όλες τίς άπασχολήσεις του μέ τήν βοήθεια του. Καί ένω στήν αρχή είχε ώς φυσικό ρολόι τήν κίνησιν τοϋ ήλιου καί των άστρων, άργότερα έφεΰρε τά μηχανικού τύπου ώρολόγια, διά νά φθάση στά σημερινά ήλεκτρο νικά ακρίβειας.

Αλλά καί ό ίδιος ό Θεός, όπως βλέπουμε στό Λευιτικό τοϋ Μωυσέως, ώρισε πότε νά γίνωνται ώρισμέναι έορταί εις τό Ισραήλ. Διαβάζουμε λοιπόν σχετικως:

α) «Έν τω πρώτω μηνί έν τή τεσσαρεσκαιδεκάτη ήμέρα του μηνός... πάσχα τω Κυρίω... καί προσάξετε ολοκαυτώματα τω Κυρίω έπτά ήμέρας καί ή ήμέρα ή έβδομη κλητή αγία έσται ύμίν...» (Λευ. κγ', 58).

β) «Καί άριθμήσατε ύμΐν άπό τής έπαύριον των σαββάτων... έπτά έβδομάδας όλοκλήρους... άριθμήσατε πεντήκοντα ήμέρας καί προσοίσετε θυσίαν νέαν τω Κυρίω... καί καλέσετε ταύτην τήν ήμέραν κλητήν αγία έσται ύμΐν...» (Λευ. κγ', 15, 21).

γ) Λάλησον τοΐς υίοΐς Ισραήλ λέγων  τοϋ μηνός τοϋ έβδομου μιά τοϋ μηνός έσται ύμΐν άνάπαυσις, μνημόσυνον σαλπίγγων, κλητή αγία έσται ύμίν». (Λευ. κγ', 24).

δ) «Καί τή δεκάτη τού μηνός τού έβδομου ήμέρα έξιλασμού, κλητή αγία έσται ύμίν». (Λευ. κγ', 27).

ε) «Λάλησον τοϊς υίοϊς Ισραήλ λέγων• τή πεντεκαιδεκάτη τοϋ μηνός τοϋ έβδομου τούτου έορτή σκηνών έπτά ήμέρας τω Κυρίω. (Λευ. κγ', 34).

"Οπως βλέπουμε σαφώς ό Θεός ό ίδιος ώρισε έν τω Ισραήλ τάς έορτάς τού Πάσχα, Πεντηκοστής, Εξιλασμού, Σκηνοπηγίας, κ.λ.π., ως καί τόν χρόνον πού θά έτελούντο.

’Επίσης τά διάφορα γεγονότα πού σχετίζονται μέ τήν επίγειον δράσιν τού Κυρίου, όπως ή γέννησις τού Προδρόμου, ό Ευαγγελισμός, ή Γέννησις τού Κυρίου, ή Περιτομή, ή Υπαπαντή, έχουν μίαν αλληλουχίαν, έξαρτώμενα άπαντα από τήν ήμερομηνίαν συλλήψεως τού Τιμίου  Προδρόμου. Βλέπομεν δηλαδή ότι όχι μόνον τάς καθημερινάς άσχολίας του ρυθμίζει ό άνθρωπος μέ τόν χρόνον, άλλά καί αυτήν τήν λατρείαν τού Θεού είχε καί έχει ώρισμένες ήμέρες καί ώρες πού τήν τελεί.

Ή Εκκλησία τού Χριστού άπ’ αρχής έχρησιμοποίησε τήν έβδομάδα μέ τήν έόρτιον Κυριακήν καί τόν έορτασμόν τού Πάσχα κατά τό έβραϊκόν σύστημα μετρήσεως τού χρόνου. Δηλαδή τήν Κυριακήν μετά τήν πρώτην πανσέληνον τής έαρινής ισημερίας, οι Χριστιανοί έώρταζον τό Πάσχα. Ποιος όμως θά τούς έλεγε πότε είναι ή έαρινή ισημερία; ’Ασφαλώς ή αστρονομία διά τού ήμερολογίου της, τό όποιον τότε εις όλην τήν Ρωμαϊκήν αυτοκρατορίαν ήτο τό λεγόμενον Ίουλιανόν. 'Ωρίσθη έτσι συμβατικώς στόν αιώνα ώς έαρινή ισημερία ή 21 Μαρτίου.

Στόν β' όμως αιώνα μ.Χ. παρετηρήθη ότι άλλοτε έώρταζον αί έκκλησίαι τής Μ. Ασίας τό Πάσχα καί άλλοτε αί έκκλησίαι της ’Ανατολής καί της Δύσεως. Καί της μέν Μ. Ασίας έώρταζον τό Πάσχα τήν 14ην τοϋ μηνός Νισάν, οποια ήμέρα καί αν έπεφτε, ένω αί λοιπαί έκκλησίαι καί ή Δύσις πάντοτε τήν Κυριακήν μετά τήν 14η Νισάν. Τό γεγονός αύτό δεν ήτο καθόλου εύχάριστον, είχε δέ ώς άποτέλεσμα δι ώρισμένον διάστημα τήν διακοπήν σχέσεων μεταξύ Δύσεως καί Μ. ’Ασίας  ή άνωμαλία έπρεπε οπωσδήποτε νά τακτοποιηθή.

Με τό σοβαρόν αύτό θέμα ήσχολήθη έπισταμένως ή Α' Οικουμενική Σύνοδος ή όποια έγινε τό 325 μ.Χ. εις τήν Νίκαιαν τής Βιθυνίας, κατόπιν έπιθυμίας τοϋ Μ. Κωνσταντίνου.

Άφοϋ δηλαδή ή μεγάλη έκείνη Σύνοδος καθήρεσε τόν Αρειον, έν συνεχεία έρρύθμισε καί τό θέμα τοϋ άπό κοινοϋ έορτασμοϋ τοϋ Σωτηρίου Πάσχα.

Ό αύτοκράτωρ Μ. Κωνσταντίνος εις τήν επιστολήν του άναφορικώς πρός τήν έπιτευχθεΐσαν συμφωνίαν γράφει: «...δεινόν τε (έστί) καί άπρεπές κατά τάς αύτάς ήμέρας, έτέρους μέν ταίς νηστείαις σχολάζειν, έτέρους δέ συμπόσια συντελεΐν» (ΒΕΠΕΣ, 24, 153). Ή δέ άγια Σύνοδος εις επιστολήν της πρός τούς απανταχού έπισκό πους, πού δέν μπόρεσαν νά έλθουν εις τήν Νίκαιαν, μεταξύ των άλλων τονίζει: «Εύγγελιζόμεθα δέ πρός ύμάς καί περί τής συμφωνίας τοϋ άγιου Πάσχα, ότι ύμετέ ραις εύχαΐς κατωρθώθη καί τούτο τό μέρος, ώστε πάντας τούς έν τή Έφα (Ανατολή) αδελφούς, τούς μετά των Ιουδαίων τό πρότερον ποιοϋντας καί ήμΐν πάσιν τοϊς έξ άρχής φυλάττουσι τό Πάσχα, έκ τοϋ δεύρο μεθ’ ήμών άγειν».(1)

Ετσι ή Έκκλησία απέλαβε καί πάλιν τήν ειρήνην της, έορτάζουσα συμπασα άπό κοινού την εορτήν των εορτών, τό σωτήριον Πάσχα. Ή διά τοΰ Ίουλιανοΰ ήμερολογίου καθωρισθεΐσα συμβατ ικώς ώς εαρινή ισημερία 21 Μαρτίου έγινε ό όδηγός εις τους Πατέρας τής Α' Οικ. Συνόδου, ώστε νά ώρίσουν αιώνιον Πασχάλιον, τό όποίον οϋδέποτε έπέτρεπε νά έορτασθή τό Χριστιανικό Πάσχα μαζί ή πρό τού Ίουδαϊκού Πάσχα, άλλά πάντοτε μετά άπό αύτό.

Θεοδωρήτου Ιερομόναχουν Αγιορείτου

ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON

’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924

στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού

Έκδοσις β' βελτιωμένη

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ  ΑΘΗΝΑΙ 2000

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ 2

Ό άνθρωπος καί ό χρόνος 3

Ή καινοτόμος Ρώμη 5

Τά πρό της αλλαγής 6

Α 'Ή πατριαρχική Εγκύκλιος τού 1920 10

Β'  Τό «Πανορθόδοξον» Συνέδριον τοΰ 1923 11

Ή αλλαγή 12

Τά μετά τήν άλλαγήν 15

Ή πατριαρχεία του Άθηναγόρου 20

Ή Πατριαρχεία του Δημητρίου 22

Πατριαρχεία Βαρθολομαίου 25

Τά ψεύδη των νεοημερολογιτων 28

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΡΥΝΟ ΚΑΝΑΔΑ 29

Πρό συνοδικής άποφάσεως 31

Τό πρόβλημα τής κοινωνίας 33

Ή κατάκριτος ένότης... 35

Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝ ΤΩ ΚΗΠΩ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ 37

’Αδύνατη ή σωτηρία των αιρετικών καί των κοινωνούντων μέ αυτούς 41

Τό παλαιοημερολογιτικόν 49

Νεοημερολογιτισμός ϊσον Οικουμενισμός 52

Τό μικρόν ποίμνιον 54

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ 56

ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ 60

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ 62

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: