Κρινόλευκος της αγάπης

Ιωάννης ο Θεολόγος Ο Υιός τής βροντής
Αφηγηματική βιογραφία
Κρινόλευκος της αγάπης
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 15

ΚΡΙΝΟΛΕΥΚΟΣ της άγάπης, έπειτα άπό τήν μάχη μέ τό σκότος κατάκοπος, όπως άναφέραμε, έπιασε νά παίρνει πείρα, νά γνωρίζει ότι ή διάρκεια καί ή παράταση τής χεροπιαστής έδώ κάτου ζωής, δέν ήταν όπως νόμιζαν οί πολλοί, πανάκεια, απόλαυση, κέρδος. Ήταν κόπος, μόχθος, δοκιμασία, άγώνας. Καί υπομονή. Ή άβυσσος τής άγάπης, ό Ραββί, δέν ήταν δά καί άβυσσος δικαιοσύνης; Όταν έλεγε στόν Πέτρο έκεϊνο τό: «έάν θέλω τούτον μένειν έως έρχομαι, τί πρός σέ;» δέν ξέπεφτε σέ διάκριση, σέ άδικία. Δέν έδιδε στόν έναν τό μαρτύριο καί στόν άλλο τήν άνεύθυνη ξεγνοιασιά. ’Απεναντίας προόριζε νά γευθεΤ ό έπιστήθιος όλα τά βάσανα τής καθημερινότητας, τίς λεπτομέρειες πού λαξεύουν χαρακτήρες. Καί όλες τίς ήλικίες. ’Ακόμη καί τήν βαθύτατη γεροντική γιά τήν όποια οί ύπερήλικες διαμαρτύρονται καί στενάζουν. Ήθελε νά δώσει στόν κόσμο ύπόδειγμα άποστολικης καρτερίας. Μάθημα άγωνισπκής. Καί όσιότητος.'Ύστερα άπό έννιακόσια τόσα χρόνια, σχεδόν δώδεκα αιώνες άργότερα, πόσα καί πόσα δέν ένέπνευσε μιάν άλλη ισάξια φυσιογνωμία, ή μάχη μέ τόν Κύνωπα.... Τόν όσιο Χριστόδουλο. Τόν ταπεινό οίκοδόμο.

Πόσο άλήθεια δέν άγάπησε ό ήρεμος αύτός μοναστής τόν μαθητή τής αγάπης! Άν πολλά εύγενικά τέκνα τής άνθρωπότητας, ώσαμε τίς ήμέρες μας έχουνε προσφέρει ένα μέρος τής καρδιάς τους στό σοφό Εύαγγελιστή, ό όσιος Χριστόδουλος προσέφερε, κοντά σέ όλες τίς πικρίες καί άντιξοότητες τής ζωής, τήν σκέψη του, τήν ένέργειά του, τήν άναπνοή του. Δέν χρειάζεται άπόδειξη, μήτε πειθώ, «διά τού λόγου τό άσφαλές». Ώσαμε σήμερα, ώσαμε τίς ήμέρες μας κράζει «μεγάλη τη φωνή» τό ύπέροχο άνάκτορο, τό ιστορικό πάνω σέ μάρμαρα τής «Άρτέμιδος τής Πάτμου» μοναστήρι, όπου οικοδόμησε καί τού πρόσφερε σάν «άπόσταγμα εύλαβείας». Τό βυζαντινό άριστούργημα μέ τά άνεκτίμητα λείψανα, Μαρτύρων, Αποστόλων, Όσίων, έγκρατευτών καί λοιπά κειμήλια. Έκεϊ ψηλά στό άρχαϊο κάστρο, καί άκριβώς στόν νάρθηκα «οικονομία Παρακλήτου» τό άφθορο χίλια περίπου χρόνια καί «εύωδιάζον» τοΰ σώματός του λείψανο, στέκει «άπόδειξις θριάμβου ορθοδόξων», σάν προπομπός τοΰ ιστορικού κατορθώματος. Ή μάχη τοΰ ίεροΰ Εύαγγελιστή μέ τόν Κύνωπα, είναι γεγονός άναμφισβήτητο. «Πανταχόθεν παραδεδεγμένον». Άκόμη καί άπό τούς άρνητές τού κειμένου τών πράξεων τοΰ Ίωάννου. Ή παράδοση μπορεί σέ σπάνιες περιπτώσεις καί γύρω άπό τό περίβλημα ν’ άλλάζει κάπουκάπου χρώμα, όμως στήν σπονδυλική στήλη ποτέ δέν ξαστοχεί. 'Η παράδοση ώσαμε σήμερα κυκλοφορεί σπαρταριστή στίς καρδιές τών Πατμίων. Απόδειξη ότι αιώνες τώρα, όταν μερικοί δίχως νά ξέρουν «τί διαπράττουν», τί κακό οικοδομούν, μέ τό νά στέλνουν τ’ άδέλφια τους, τά παιδιά τους, τούς συνανθρώπους τους στόν άντίμαχο, στόν μισόκαλο καί χαλαστή, δέν τόν άναφέρουν όπως σέ όλη τήν Ελλάδα. Άλλά λένε: «Άι στόν Γένωπα». Δηλαδή στόν άγύριστσ, στόν αιώνια καταδικασμένο. Φοβερή φράση.

Άς μήν πηγαίνουμε μακρυά. Στήν θέση Άρούβαλη όπου δόθηκε ή φοβερή έκείνη μάχη, ή μάχη τοΰ πνεύματος μέ τήν λάσπη τής ύλης, ύπάρχει ώσαμε σήμερα ένας ύφαλος. Ή πέτρα τού Κύνωπα τού μάγου. Έδώ καί λίγα χρόνια, στόν καιρό τής ’Ιταλικής κατοχής τής Δωδεκανήσου καί έπί δικτάτορος καί νεώτερου Καίσαρος τού Μουσσολίνι, δυό φορές ’Ιταλοί καθολικοί προσπάθησαν σάν κατακτητές νά παραβιάσουν καί πάλι τήν 'Ιστορία. Τήν πρώτη μέ τό νά θέλουν κοντά στό Μοναστήρι τού όσιου κτήτορα νά σκαρώσουν Παπικό προπαγανδιστικό σεμινάριο. Καί τήν δεύτερη όταν έπιχείρησαν μέ σύγχρονα τεχνικά σύνεργα, δυναμίτες, φουρνέλα, άνατιναχτικές όρπιες, νά ξεθεμελιώσουν τόν ύφαλο τού Κύνωπα. Καί στίς δυό αύτές άπόπειρες δέν τούς τό έπέτρεψε ή θεία Δικαιοσύνη. Δέν τούς άφησε νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους. Τό μέν σεμινάριο τούς τό γκρέμιζε κάθε λίγο καί λιγάκι. Κι όσο γιά τό ξερρίζωμα τού ύφαλου, μπέρδεψαν oi άγκυρες τών δύο έπιτούτου άποσταλμένων άντιτορπιλικών, έπιασε πυρετός τούς τεχνικούς, τούς βυθοκόρους, τούς πραγματογνώμονες, άρρώστεια μέχρι θανάτου.

Αναγκάστηκαν μέσα σέ άδιέξοδο καί άμηχανία, νά άναβάλουν, νά έγκαταλείψουν τήν άποστολή τους. Πολλοί άπ’ αύτούς άντελήφθηκαν ότι κάποιο άόρατο, σπβαρό καί ύπεράνθρωπο χέρι τούς έμποδίζει. Έτσι ό ύφαλος ύπάρχει καί θά υπάρχει. Μπορεί δηλαδή ό έπισκέπτης στήν Πάτμο νά καμαρώσει τό έργο τού κρινόλευκου τής άγάπης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ, όχι άπό θέλημα άνθρώπων, άλλά  παιδί τοϋ Θεοϋ, «καταγεγραμμένος» μ’ ένα άνωστο τώρα ουράνιο όνομα οιό Βιβλίο τής ζωής, ένας άλλος Ιωάννης, άνιάξιος τοϋ Θεολόγου καί Χρυσόστομος, υστέρα άπό τετρακόσια χρόνια έγραψε: «Παρατήρησε άνθρωπε, πόση άφατη άγαθότητα τοξεύει συνέχεια ό Ύψιστος σέ όσους τόν έχουν πραγματικά άγαπήσει. Όπου κι άν βρεθοΰν, χαμηλώνει, τούς κοντοζυγώνει, κάνει τήν έμφάνισή του. Γιά νά τούς άνακουφίζει άπό τούς πόνους καί τά δάκρυα, γιά νά τούς θυμίζει τήν προσωρινότητα τοΰ Γολγοθά, γιά νά τούς έτοιμάζει γιά τό ύπέραλμπρο Φώςτιής ’Αναστάσεως. Είτε τούς ρίχνουν στά βασανιστήρια καί στίς φυλακές, είτε τούς πετάνε στίς έρημιές καί τίς εξορίες, ε’ίτε τούς ρίχνουν σέ λάκκους ν’ άφανισθοΰν άπό άσιτία καί δίψα, είτε τούς βυθίζουν άκόμη μέ πέιρα στόν λαιμό, στήν θάλασσα. ’Εκείνος δέν τούς άποχωρίζεται. Ποτέ. Συμμαχεί μαζί τους, άναχαϊδεύει τόν συλλογισμό τους, γίνεται κόρφος μανούλας σέ πληγή, δρομοδείχτης».

Ή έξορία τού Εύαγγελιστή στάθηκε ή ρίζα, ή πικρή γεύση άπό τήν όποία έβλάστησε ό καρπός τής όπτασίας ένός τρισμέγιστου γεγονότος, ένός θριάμβου.

Τοϋ θριάμβου της ’Ορθοδοξίας. Καί της Εκκλησίας της.

Χειραγώγησε μυστικά τόν ’Ιωάννη άπό τό πένθος στήν χαρά. Άπό τόν χειμώνα στήν άνοιξη. Άπό τόν Γολγοθά στόν κήπο τοΰ κενοΰ Μνημείου. Δηλαδή άπό τόν γνώριμο σταυρό στήν πρώτη Ανάσταση. Μέσα στήν όποία ό Πανεύσπλαχνος «θέλει έξαλείψει πάν δάκρυον άπό τών οφθαλμών... ότι τά πρώτα παρήλθον».

Πώς άραγε νά περνοΰσε φθινοπωρινές, χειμωνιάτικες, σκοτεινές καί μονότονες ώρες, βραδιές αύτοσυγκεντρώσεως, στήν Σπηλιά; Προσευχόταν. Τά παιδιά τού Θεοΰ, τ’ άδέλφια τού Υίοΰ Του, νοιώθουν άλλοιώς. Νοιώθουν άγαλλίαση, δέν άποκάμνουν, δέν κουράζονται μέ τήν προσευχή. Νοιώθοντας δίπλα τους ζωντανή, ολοζώντανη τήν άόρατη συμπαράσταση, δέν καταλαβαίνουν τόν χρόνο. Άλλά καί τί γλυκύτερο άπό τήν άόρατη παρουσία; Άν μιά ευλογημένη ύπαρξη, ένας περαστικός διαβάτης, μάς γεμίζει τήν μοναξιά, πόσο μπορεί νά τήν γεμίσει ό Ύπερευλογημένος, ό Αΐνετός, ό προβολέας τής άγάπης;

Πώς άραγε προσευχόταν; Ό Καρδιογνώστης ξέρει.

Στήν σπηλιά, τότε τήν έποχή τής έξορίας, όπου ονομάζεται καί «Κατάπαυσις», συνέβηκαν σημαδιακά. Πολυσήμαντα. Τέτοια πού ή πέννα, τό μολύβι, καί όλες οί αιχμές τής γραφής σπάνε, τσακίζονται, όταν έπιχειρούν νά τά χαράξουν. Έκεΐ άποτυπώθηκε μέ τήν παρασημανπκή, τό άποστερνό κείμενο τής Βίβλου. Ή Αποκάλυψη.

Χαρακτηρίστηκε άπό φωστήρες τής τρισηλίου Οεότητος, καί πολύ δίκαια, τρισμέγιστη προφητεία. Καί μόνη, μοναδική στήν Καινή Διαθήκη. Ασύλληπτη παγκόσμια Ιστορία ιών αιώνων. 'Ολοκληρωμένο δηλαδή παρουσίασμα τοϋ περάσματος τών άνθρώπων μέ τόν κόσμο τους άπό τόν πλανήτη.

Λέμε άποκάλυψη Ίωάννου. Άλλά είναι τοϋ Ίησοϋ Χριστοϋ. Τοΰ Θεανθρώπου, τοϋ Αγγέλου τοϋ Πατρός. Πρός τόν συγγενή του. Δηλαδή πρός τόν Μαθητή μέ τήν κοινή Παρθένο Μητέρα. Τήν Κυρία Θεοτόκο.

Άποκάλυψη τοϋ Ίησοϋ Χριστοϋ. Τοϋ τήν έδωσε ό Θεός γιά νά δείξει στούς δούλους του τά όσα πρέπει γρήγορα νά γίνουν. Καί τήν έσήμανε στέλοντας τόν Άγγελό Του στόν δούλο Του, τόν ’Ιωάννη

Ή άπροσδόκητη τούτη έμφάνιση στόν χώρο τής σπηλιάς τού πρωτότοκου άνάμεσα στούς νεκρούς Κυρίου, τού «Πιστοϋ Μάρτυρα», τού Άρχοντα τών βασιλιάδων τής γής, είχε σάν άποτέλεσμα ό Μαθητής νά μείνει άναυδος. Νά ταραχθεί τόσο, ώστε άπό τό φόβο του νά πέσει χάμου σχεδόν νεκρός. Κι άπό κοντά ό «άρραγής» βράχος, ή μαύρη πέτρα σίδερο τής σπηλιάς, νά σχισθεΐ σέ τρία μέρη. (Ώ, άγαπημένε όπου μέ τό αίμα σου μάς ένιψες βρωμιές καί μικρότητες!) Πατήρ, Υιός καί άγιον Πνεύμα. (Τριάς όμοούσιος). Έτσι ώστε νά γίνει ό άντίποδας τοΰ Γολγοθά. Ή σχισμή τοΰ βράχου υποδηλώνει τόν σταυρικό θάνατο καί ξαναδιαλαλεΐ άκόμη μιά φορά καί βεβαιώνει τήν Ανάσταση.

Καί είχε στό δεξί χέρι άστρα έπτά. Άπό τό στόμα του έβγαινε ρομφαία δίστομη, άκονισμένη.

Ή όψη του ώσάν τόν ήλιο όταν λάμπει στήν φοβερή του κάψα.

Κι όταν τόν είδα έπεσα στά πόδια του ώσάν πεθαμένος. Κι αύτός έβαλε τό δεξί του χέρι άπάνω μου, λέγοντας: «Μήν φοβάσαι. Έγώ είμαι ό πρώτος καί ό τελευταίος καί ό Ζωντανός. Καί έγινα νεκρός, άλλά νά, είμαι τώρα ζωντανός στούς αιώνες τών αιώνων.

Καί κρατάω τά κλειδιά τού θανάτου καί τοΰ "Αδη». Μήπως καί στίς δυό αύτές άναφερόμενες περιπτώσεις, ό άγαπημένος δέν ήταν άπό κοντά, συνοδοιπόρος; Δέν τόν άκολούθησε σέ όλες του τίς περιοδείες; Τόσο στήν Γαλιλαία, όσο καί τήν Ίουδαία, τήν Σαμάρεια καί τίς ειδωλολατρικές περιφέρειες τής Παλαιστίνης; Δέν είδε τά άναρίθμητα θαύματα εύεργεσίες, γιά τά όποία θαυμάζοντας έγραψε ότι δέν τά χωρούν τά βιβλία τού κόσμου; Δέν είδε στό όρος Θαβώρ μαζί μέ τόν Πέτρο καί τόν ’Ιάκωβο, τήν άσύλληπτη δόξα; ’Αλλά καί τήν άγωνία — καί τί άγωνία! — στόν κήπο τής Γεσθημανή; Δέν ήταν δριμύτατος άπάνω στόν σταυρό ό πόνος; Κατά τήν νύκτα τοΰ μυσπκοΰ δείπνου βαθύτατα συγκλονισμένος, καταγεμάτος πικρία δέν άκουσε τήν ειδοποίηση τής προδοσίας; Δέν έπεσε στό άπρόσιτο καί άσπορο στήθος; Ώ, ναί... Διατηρούσε σέ κάθε σκέψη τό «ταπεινόν έν στεναγμοΤς». Όμως άπό τούς μαθητές, άτρόμητος, αύτός μόνος παρακολούθησε τήν φοβερή έκείνη νύχτα τά όσα διεδραματίσθηκαν στίς αύλές τών ’Αρχιερέων. Αύτός κατά τό γλυκοχάραμα τής Κυριακής «προέδραμεν τάχιον τού Πέτρου» στοΰ ’Ιωσήφ τόν κήπο. Καί είδε τόν κενό τάφο καί «τά όθόνια κείμενα καί τό σουδάριον.,.έντετυλιγμένον» σέ μιά γωνία.

Καί στίς δυό αύτές περιπτώσεις στάθηκε άπόκοντα καί ήταν σέ όλα μάρτυρας. Έκεϊ γιά νά μάς περιγράφει τόν θάνατό του. Έδώ τώρα γιά μιά άκόμη φορά νά διασαλπίσει τό κήρυγμα τοΰ κενοΰ τάφου.

Παρευτύς μέ συνεπήρε τό Πνεΰμα καί ιδού στόν ουρανό.

Καί πάνω στόν θρόνο ένας πού κάθονταν,

καί ό καθισμένος έλαμπε σά νάβλεπες τόν λίθο  ίασπη

καί τό σάρδιο καί τό ούρανοδοξάρι τρόγυρα στόν θρόνο σάν σμαράγδι.

Καί κύκλο άπό τόν θρόνο, θρόνοι εϊκοσιτέσσερεις καί κάθονταν στούς θρόνους εϊκοσιτέσσερεις πρεσβύτεροι ντυμένοι στά λευκά καί στά κεφάλια τους χρυσά στεφάνια.

Σίγουρα σ’ αύτή τήν σπηλιά, σ’ αύτήν τήν φοβερή, τήν τόσο προφητική καί άγιασμένη κόχη τοΰ νησιοΰ, σίγουρα ό σάν ένα σπυρί σιτάρι ταπεινός οπτασιαστής, μόλις ξαναεϊδε καταμπροστά του νά έκτυλίσσονται τά ύπερκόσμια γεγονότα, σίγουρα μαζί μέ τόν φόβο, τό δέος, τήν άναταραχή, θάνοιωσε καί ρίγη ένθουσιασμοΰ. Σίγουρα θά σκέφθηκε ότι άξιζε κάθε δοκιμασία κάθε μόχθος, κάθε βάσανο, κάθε κακουχία, κάθε κίνδυνος, άκόμη καί ό θάνατος γιά νάναι κανείς κήρυκας καί ’Απόστολος τού Εσταυρωμένου. Τοΰ γλυκύτατου Αρνίου, όπου άμίλητος γεύτηκε δριμύτατους πόνους μόνο καί μόνο γιά τό φορτίο τής άκαθαρσίας, τών ιιαθών καί τών έγκλημάτων. Γι αύτό άργότερα καταγεμάτος ένθουσιασμό, γιομάτος φλόγα καί άγάπη διαβεβαίωσε τά πρόβατα τής Κιβωτού: «Μήν άπογοητεύεσθε. Ζεί ό Κύριος καί είναι μαζί μας, πλάι μας όλες τις ήμέρες. Ώσαμε τήν συντέλεια, τό σβήσιμο τών αιώνων».

Καί τό Πνεΰμα καί ή νύφη (= Εκκλησία) λένε: «Έλα».

Κι όποιος άκούει, άς λέει «Έλα». Καί άς έρθει ό διψασμένος άς λάβει όποιος θέλει δωρεάν τό νερό τής ζωής.

Ή Ανάσταση τήν όποία ό κρινόλευκος Μαθητής τής άγάπης είδε καί περιέγραψε τόσο παραστατικά, άνήκει στήν αιωνιότητα. Ή Σταύρωση όμως άποτελεΐ τόν τύπο τής έπίγειας ζωής. Καί οί όροι μέ τίς έναλλασσόμενες συνθήκες τής παρούσης ζωής, είναι όροι ζωής έσταυρωμένης. (Ώ, τί σκληρό κι άδιάκοπο άγώνα πού έχει άνάμεσά της ή ζωή!) Έάν γιά χάρη τοΰ Σωτήρα μας δέν γευτοΰμε μήτε σταγόνα θλίψη, θά τήν γευτούμε άπό τόν άλλο, τόν άντίμαχο. Καί άπό τήν κακή χρήση τής έλευθερίας μας. Άπό τά πάθη μας. Ό σταυρός τού Χριστοϋ είναι γλυκός, πνευματικός, άγιασπκός, ζωοποιός, εΐρηνοφόρος. Καταγεμάτος χρυσοφώς. Ό άλλος, τής πεζής καθημερινότητας, είναι άπελπισπκός. Τοξεύει άπογοήτευση, φόβο θανάτου, τόν «άκοίμητο σκώληκα».

Ή Άποκάλυψη στάθηκε προδρομικός δείχτης γιά νά γραφτεί στήν ’Έφεσο, λίγο άργότερα, καί τό «μεγαλειώδες» κατά Ίωάννην. Τό ανεκτίμητο «άνά τούς αιώνας» στά πιστά μέλη τής Εκκλησίας, αύτό δώρο. Πολύ δέ δίκαια ή Άποκάλυψη χαρακτηρίστηκε σάν τρισμέγιστη προφητεία. Άφοΰ προφήτης δέν ήταν πιά κάποιος άφοσιωμένος στόν Σαβαώθ, μήτε κάν ό Ήσαΐας, άλλά ό ϊδιος ό Εσταυρωμένος καί Άναστημένος πανευεργέτης. Ό Υίός τοΰ Θεού τοΰ ζώντος. Γράφτηκε περίπου τό 95-96 μ. X.

Εισαγωγή κειμένων σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση από το Ββλίο :

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ

ΣΩΤΟΥ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία κειμένων και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια , αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: