Κεφάλαιον Η΄
Ο Θρίαμβος του Χριστού
'Όταν όμιλοΰμεν περί τοΰ θριάμβου τοΰ Χριστού, δεν πρέπει νά νοώμεν αύτόν ώς μεμονωμένον γεγονός, τό όποιον θά λάβη χώραν καθ’ ώρισμένην μόνον εποχήν. Διότι πρόκειται περί θριαμβευτικής πορείας έκστρατεύοντος βασιλέως, ό όποίος «έξήλθε νικών καί ινα νικήση» (Άποκ. ς' 2).
Είς την θριαμβευτικήν αυτήν πορείαν τοΰ Χριστού διακρίνομεν τρεις μεγάλους σταθμούς. Σταθμούς διελεύσεως καί όχι τερματισμού καί καταπαύσεως. Ό πρώτος είναι ό Σταυρός, ό όποίος άποτελεΐ την άπαρχήν τοΰ θριάμβου, άλλα καί τό λάβαρον τής περαιτέρω εκστρατείας. Περί τής πρώτης αύτής φάσεως τού θριάμβου όμιλεϊ ό δεύτερος Ψαλμός τού Δαυίδ, περιγράφων τον λυσσώδη άγώνα εθνών καί λαών, βασιλέων καί άρχόντων κατά τού Κυρίου καί κατά τού Χριστού αύτοΰ, ό όποίος παρά ταΰτα «κατεστάθη βασιλεύς έπί Σιών όρος τό άγιον».
Έκεΐ, είς τον τόπον τής μεγάλης ταπεινώσεως, «ήρε σημεΐον είς τά έθνη» (Ήσ. ια' 11), ύψωσε την σημαίαν Του, τό σήμα του, τον Σταυρόν, ό όποίος «ύψώθη σύσσημον (= σύμβολον) είς τούς αιώνας», όπως γράφει ό άγιος Ιγνάτιος ό θεοφόρος. Έξέδωκε τό διάγγελμά του προς τούς λαούς «διαγγέλλων τό πρόσταγμα Κυρίου» καί έξώρμησε προς «την κατάσχεσιν των περάτων τής γης». Τον κατ’ εξοχήν χριστολογικόν αύτόν Ψαλμόν, ό ρωμαλέος κάλαμος τοΰ Κ. Καλλινίκου επιγράφει ώς «θρίαμβον τοΰ Χριστού».
'Όπως εις τούς είδωλολάτρας ουτω καί εις ήμάς ή ιδέα τοΰ τεταπεινωμένου θριαμβευτοΰ θά έφαίνετο σχήμα όξύμωρον καί άκατανόητον, αν δεν μάς διεφώτιζαν τά ιερά κείμενα. Έδώ περιοριζόμεθα μόνον εις τό τοΰ Παύλου εις την προς Κολασσαεΐς, όπου λέγει, ότι ό Χριστός έσχισε τό χειρόγραφον των αμαρτιών ημών «προσηλώσας αύτό τώ σταυρώ άπεκδυσάμενος (= άπογυμνώσας) τάς άρχάς καί τάς εξουσίας έδειγμάτισεν (= διεπόμπευσεν) εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς (τούς δαίμονας) έν αύτώ (τώ σταυρώ), ό όποίος έγινε διά τον Χριστόν θριαμβευτικόν άρμα νικητοΰ (Κολασσαεΐς β' 15).
Ή Αγία Γραφή όμιλεΐ περί εξελικτικού θριάμβου τοΰ Χριστού «άχρις ου τό πλήρωμα τών εθνών είσέλθη» εις τήν πίστιν (Ρωμ. ια' 25). Ή ταπεινή ικεσία «έλθέτω ή βασιλεία σου, γενηθήτω τό θέλημά σου ώς έν ούρανώ καί επί τής γής», τήν οποίαν άναρίθμητοι ψυχαί άπηύθυναν προς τον ούράνιον Πατέρα, δεν προώριστο νά μείνη άναπάντητος καί ανικανοποίητος, κατά τήν ρητήν διαβεβαίωσιν τοΰ Κυρίου λέγοντος «αιτείτε καί δοθήσεται...». Έδώ είναι άνάγκη νά διαστείλωμεν όξέως τήν χριστιανικήν άποψιν άπό τήν πλάνην τών ψευδομαρτύρων τοΰ ’Ιεχωβά (Χιλιαστών), οί όποιοι ονειρεύονται αύτοπρόσωπον έμφάνισιν τοΰ Χριστού καί διακυβέρνησιν τοΰ κόσμου ύπό Κυβερνήσεως τών Πατριαρχών τοΰ Ισραήλ.
Κατά τήν χριστιανικήν, όμως, άποψιν τά ίερά κείμένα όμιλοΰν περί τής έγκαθιδρύσεως πνευματικής Βασιλείας τοΰ Θεοΰ έπί γής, δχι διά τής αύτοπροσώπου του Κυρίου παρουσίας, άλλα διά τής ’Εκκλησίας αύτοΰ, νικηφόρως συντριβούσης τάς δυνάμεις τοΰ σκότους καί θριαμβευτικούς έπεκτεινομένης καί κυριαρχούσης πνευματικώς έπί των λαών τής γής, κατά τάς σαφείς καί πολλαπλάς περί τούτου προρρήσεις καί βεβαιώσεις τοΰ λόγου τοΰ Θεοΰ.
Εις την δευτέραν φάσιν εντάσσονται οί προφητικοί όραματισμοί περί τοΰ κράτους τοΰ Μεσσίου: «Κατακυριεύσει άπό θαλάσσης έως θαλάσσης, καί άπό ποταμών έως περάτων τής οικουμένης (Ψαλ. οα' 8). «άνατελεΐ έν ταΐς ήμέραις αύτοΰ δικαιοσύνη καί πλήθος ειρήνης, έως ου άνταναιρεθή ή σελήνη» (Ψαλ. οα' 7). Τό «έως ού άνταναιρεθή ή σελήνη» κεΐται άντί τοΰ μέχρι συντέλειας (Κ. Καλλίνικος). Καί ό Καθηγητής Π. Τρεμπέλας ερμηνεύει «μέχρις ού κατά την συντέλειαν τοΰ κόσμου έκλειψη ή σελήνη»1.
[1. Π. Τρεμπέλα: Τό Ψαλτήριον μετά συντόμου Ερμηνείας. Άθήναι 1970 σελ. 236.]
Προλέγεται ότι κατά τούς χρόνους τής περιόδου ταύτης «πάντα τά έθνη ήξουσι καί προσκυνήσουσιν ένώπιον» τοΰ Χριστοΰ. Άκούων πάντα τά έθνη, νόει τούς έκ πάντων τών έθνών τεταγμένους εις ζωήν αιώνιον. Κατά την μακράν αυτήν περίοδον ό Χριστός «ταπεινώσει συκοφάντην» τον διαβάλλοντα τον Θεόν καί συκοφαντήσαντα Αυτόν προς τούς πρωτοπλάστους (Ψαλ. οα' 4). Νικών δε τον έχθρόν θά έλευθερώση άναριθμήτους μυριάδας ψυχών τάς όποιας κατεΐχεν ώς λάφυρα (Λουκ. ια' 22).
Μετά τούς χρόνους αύτούς θά έκδηλωθή νέα έξαρσις τής αποστασίας τών λαών, κατά την όποιαν ή νοητή Βαβυλών θά πέση θΰμα τής ύπερηφανείας καί διαφθοράς της· μισούμενη δε καί προδομένη καί ύπ’ αύτών τών έκγόνων τής κοιλίας αύτής θά καταντήση θηριάλωτος προς ταπείνωσίν της, προς συντριβήν τής ύβρεως, τής ύπερηφανείας της (Άποκ. ιζ' 15). Οΐ προφητικοί αύτοί λόγοι έχουν γραφή προ χιλιάδων ετών καί ομιλούν περί μελλοντικών γεγονότων, πολλά έκ τών οποίων έχουν συντελεσθή, άλλα δε συντελοϋνται ήδη. ’Άλλα, όμως, θά λάβουν χώραν είς χρόνους ή καιρούς, τούς οποίους μόνον ό ίδιος ό Θεός Πατήρ γνωρίζει.
Περί τής τρίτης φάσεως τού θριάμβου καί τελευταίας πράξεως τού δράματος όμιλεΐ ό άπόστολος Παύλος λέγων «είτα το τέλος, όταν παραδώ τήν βασιλείαν τώ Θεώ καί Πατρί» (Α' Κορινθ. ιε' 24). Πότε θά γίνη τούτο; «όταν κατάργηση πάσαν αρχήν καί πάσαν έξουσίαν καί δύναμιν. Δει γάρ αύτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θή πάντας τούς έχθρούς ύπό τούς πόδας αύτού» (Α' Κορινθ. ιε' 25).
Θά προηγηθή, λοιπόν, «τού τέλους πάντων» ή ύπό τού σύμπαντος άναγνώρισις τής κυριότητος τού Ιησού, δπερ ύπήρξεν άρχήθεν τό «άντιλεγόμενον σημεϊον». Τούτο λέγει ό άπόστολος Παύλος καί είς τήν προς Φιλιππησίους κεφ. 6' 11:
«Πάσα γλώσσα έξομολογήσηται ότι Κύριος ’Ιησούς Χριστός». «’Όχι μόνον ώς Θεός, αλλά καί ώς μεσίτης είναι Κύριος πάντων ό Χριστός, καθ’ δσον έδόθη είς αύτόν πάσα εξουσία είς τον ούρανόν καί έπί τής γής. Είναι Κύριος τών άγγέλων, διότι αύτοί είναι ταπεινοί δούλοι του καί λειτουργικά πνεύματα ύπηρετοΰντα είς τό έργον τής διά τού
Χριστού σωτηρίας των άνθρώπων. Είναι κύριος τών δυνάμεων τού σκότους, διότι έθριάμβευσε κατ’ αύτών, κατανικήσας ταύτας όλοσχερώς. Είναι Κύριος καί βασιλεύς τών Εθνών, διότι έχει έξουσίαν έπί πάσης σαρκός. Είναι Κύριος καί βασιλεύς τών άγιων, διότι πάντα τά τέκνα τού Θεού είναι διδακτοί του, ύπήκοοί του, στρατιώται του, κληρονομιά του» (Π. Τρεμπέλα 'Υπομ. Πραξ. ι' 36).
«Έξήλθε νικών καί ίνα νικήση» (Άποκ. ς' 2). Καί ήδη νικητής καί τροπαιοΰχος, άναγνωριζόμενος καί όμολογούμενος παρά πάντων ως Βασιλεύς καί Κύριος, έπί κεφαλής δε όλων αύτών θά «παραδώση την βασιλείαν τώ Θεώ καί Πατρί» «εις δόξαν» Αύτοϋ (Φιλιπ. 6' 11). Ή άναγνώρισις καί ομολογία αύτή ώς Κυρίου τού ’Ιησού θά γίνη άπό τά σύμπαντα γονυπετή. «Παν γόνυ κάμψη». Ή εικόνα είναι συμβολική καί σημαίνει τήν βαθυτάτην ταπείνωσιν. Λαμπράν ερμηνείαν τής έννοιας τής γονυκλισίας, ώς καί τής κάμψεως τού αύχένος, άποτελεϊ ή ώραία εκείνη εύχή τού Μεγάλου 'Αγιασμού τών ύδάτων ζητούσα τήν εύλογίαν έπί τούς παρισταμένους «τούς διά τής κλίσεως τού έαυτών αύχένος σημαίνοντος τό τής δουλείας πρόσχημα»1. . {Εύχολόγιον τό Μέγα, Άθήναι 1899 σελ. 377.}
Εις τήν σειράν τών γεγονότων, τά όποια θά συμβούν τότε, όπως καθορίζει αύτά ό άπόστολος Παύλος, προστίθεται καί ή κατάργησις τού θανάτου «έσχατος έχθρός καταργεΐται ό θάνατος» (Α' Κορ. ιε' 96).
’Ήτοι θά άρθούν πρότερον τά αίτια, τά όποια τον προεκάλεσαν, ό διάβολος δηλαδή ή συμβουλή αύτοΰ προς τούς πρωτοπλάστους καί ή παρακοή, ώς λέγει ό ιερός Χρυσόστομος, και τότε θά καταργηθή και ό θάνατος.
Δεν λέγει, ότι θά ύποταχθή και αύτός όπως οί άλλοι εχθροί, διότι θά καταργηθή, θά έξαφανισθή καί θά χαθή διά παντός. «Θάνατος ούκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή, ούτε πόνος ούκ έσται έτι, ότι τά πρώτα άπήλθον» (Άποκ. κα' 4). Συνέπειαι τής υπερηφάνειας ήσαν όλα τά κακά έφ’ όσον, λοιπόν, ή αιτία άνηρέθη, έξέλιπεν, ή δε εύλογημένη ταπείνωσις έπανήλθεν είς την θέσιν της, «απέδρα οδύνη, λύπη καί στεναγμός».
"Ολα θά γίνουν καινά, νέα, (Άποκ. κα' 5), καί θά άκολουθήσουν την πορείαν, την όποιαν ό καθήμενος επί τοΰ θρόνου είχεν άρχήθεν ορίσει διά τά δημιουργήματά του. Την μακαρίαν αύτήν νέαν κατάστασιν περιγράφει ή Άποκάλυψις είς τό κα' κεφάλαιον.
«1. Καί είδα ούρανόν νέον καί γήν νέαν. Διότι ό πρώτος ούρανός καί ή πρώτη γή έφυγαν καί ή θάλασσα, ή όποια ήτο άστατος καί ταραχώδης καί έσυμβόλιζε τον εθνικόν κόσμον, άπό τον όποιον άνεπήδησε το θηρίον, δεν ύπάρχει πλέον. "Ολα έχουν γίνει καινούργια.
2. Εΐδα καί την πόλιν την άγίαν Ιερουσαλήμ, νέαν καί αύτήν, νά κατεβαίνη άπό τον ούρανόν, κτισμένην άπό τον Θεόν, έτοιμασμένην ώς νύμφην στολισμένην διά τον άνδρα της, τον Ίησοϋν Χριστόν.
3. Καί ήκουσα φωνήν μεγάλην, ή όποια έβγαινεν άπό τον θρόνον τοΰ Θεοΰ καί έλεγεν. ’Ιδού ή άληθής καί άφθαρτος καί άχειροποίητος σκηνή, είς τήν όποιαν θά συγκατοική ό Θεός μαζί με τούς άνθρώπους. Καί θά κατοικήση μαζί με αύτούς καί αύτοί θά είναι λαός ίδικός του καί ό ίδιος ό Θεός θά είναι μαζί τους.
4. Καί θά έξαφανίση κάθε δάκρυ άπό τά μάτια τους και ό θάνατος δεν θά ύπάρχη πλέον, ούτε πένθος, ούτε κραυγή λυπηρά, ούτε πόνος θά ύπάρχη πλέον. Διότι τά πρώτα έπέρασαν γιά πάντα.
5. Και ειπεν ό Θεός, ό όποίος κάθηται έπί τοϋ θρόνου. Ιδού όλα τά κάνω νέα. Και μοΰ είπεν.
Γράψε αύτό τό όποίον είπα, διότι οί λόγοι αύτοί είναι αξιόπιστοι και άληθεΐς.
6. Και μοΰ ειπεν ’Έχουν γίνει όλα νέα. Έγώ είμαι τό άλφα καί τό ωμέγα, ή δημιουργική άρχή καί αίτια τής κτίσεως καί ό έσχατος καί ύψιστος σκοπός όλων των κτισμάτων.
Έγώ είς εκείνον ό όποίος έδιψοΰσε κατά τον έπίγειον βίον του τήν δικαιοσύνην καί τήν εύτυχίαν, θά τοΰ δώσω δωρεάν άπό τήν πηγήν τοϋ ϋδατος τής άγιας καί μακαρίας ζωής μου.
7. Ό νικητής θά κληρονομήση τά άγαθά αύτά καί εγώ θά είμαι δι’ αύτόν Θεός καί αύτός θά είναι δι εμέ Ύιός».
(Τρεμπέλα Π. Ερμηνεία Καινής Διαθήκης. Άποκ. κα' 17).
Εισαγωγή κειμένων και αναρτήσεων σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΓΡΑΦΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων και εικόνων έγινε από τον N.B.B
Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ©
http://www.alavastron.net
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου