2.Η αμαρτία έγινε μόδα

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ - Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

"Φαρμάκι γευόμαστε, ὅταν ζοῦμε μακριά ἀπὸ τὸν γλυκύ Ἰησοῦ".

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1- Ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα

–  Γέροντα,  εἴπατε  σὲ  κανέναν  ὅτι  θὰ  γίνη  πόλεμος;  Ἔτσι  ἀκούσαμε.  Εἶναι ἀλήθεια;

– Ἐγώ δὲν λέω τίποτε καὶ ὁ κόσμος λέει ὅ,τι θέλει. Καὶ νὰ ξέρω κάτι, ποῦ νὰ τὸ πῶ;

 – Τί βάρβαρο πράγμα, Γέροντα, ὁ πόλεμος!

– Ἄν οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν αὐτήν τὴν ... «εὐγένεια» τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ ἔφθαναν σ' αὐτὸ τὸ βάρβαρο. Πιὸ βάρβαρο ἀκόμη εἶναι ἡ ἠθική καταστροφή. Διαλύονται ψυχικά καὶ σωματικά οἱ ἄνθρωποι. Μοῦ ἔλεγε κάποιος: «Λένε γιὰ τὴν Ἀθήνα, «ζούγκλα-ζούγκλα» καὶ κανεὶς δὲν φεύγει ἀπὸ 'κει! Ὅλοι «ζούγκλα» τὴν λένε καὶ ὅλοι στὴν ζούγκλα μαζεύονται». Πῶς ἔχουν γίνει οἱ ἄνθρωποι! Σάν τὰ ζῶα! Τὰ ζῶα ξέρετε τί κάνουν; Στὴν ἀρχή μπαίνουν στὸν σταῦλο, κοπρίζουν, οὐροῦν... Μετά ἀρχίζει νὰ χωνεύη ἡ κοπριά. Μόλις ἀρχίζη νὰ χωνεύη, αἰσθάνονται μία ζεστασιά. Δὲν τὰ κάνει καρδιά νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν σταῦλο, ἀναπαύονται. Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, θέλω νὰ πῶ, νιώθουν τὴν ζεστασιά τῆς ἁμαρτίας, καὶ δὲν τούς κάνει καρδιά νὰ φύγουν. Κατα- λαβαίνουν ὅτι βρωμάει, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ζεστασιά ἐκείνη δὲν τούς κάνει καρδιά νὰ φύγουν. Νά, ἄν μπή τώρα ἕνας μέσα στὸν σταῦλο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξη ἀπὸ τὴν μυρωδιά. Ὁ ἄλλος ποὺ εἶναι συνέχεια στὸν σταῦλο δὲν ἐνοχλεῖται, ἔχει συνηθίσει πλέον.

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Μήπως μόνο σήμερα ἁμαρτάνει ὁ κόσμος; Καὶ στὴν Ρώμη παλιά τί γινόταν!...»

– Μά στὴν Ρώμη ἦταν εἰδωλολάτρες στὸ κάτω-κάτω. Καὶ αὐτὰ   ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος14  ἦταν γιὰ τούς εἰδωλολάτρες ποὺ εἶχαν βαπτισθῆ, ἀλλὰ εἶχαν κακές συνήθειες. Νὰ μήν παίρνουμε γιὰ παράδειγμα τὸν ξεπεσμό ἀπὸ κάθε ἐποχή. Σήμερα  τὴν  ἁμαρτία  τὴν  ἔκαναν  μόδα.  Βλέπεις,  ὀρθόδοξο  ἔθνος  ἐμεῖς  καὶ  πῶς εἴμαστε! Πόσο μᾶλλον οἱ ἄλλοι! Καὶ τὸ κακό εἶναι ποὺ οἱ σημερινοί ἄνθρωποι, ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει μόδα, ἄν δοῦν ἕναν νὰ μήν ἀκολουθῆ τὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, νὰ μήν  ἁμαρτάνη,  νὰ  εἶναι  λίγο  εὐλαβεῖς,  τὸν  λένε  καθυστερημένο,  ὀπισθοδρομικό. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τὸ νὰ μήν ἁμαρτάνουν τὸ θεωροῦν προσβολή καὶ τὴν ἁμαρτία τὴν θεωροῦν πρόοδο. Αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα. Ἄν οἱ σημερινοί ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν στὴν ἁμαρτία τουλάχιστον τὸ ἀναγνώριζαν, θὰ τούς ἐλεοῦσε ὁ Θεός, Ἀλλά δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα καὶ ἐγκωμιάζουν τὴν ἁμαρτία. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ μεγαλύτερη βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἁμαρτία νὰ τὴν θεωροῦν πρόοδο καὶ τὸ ἠθικό νὰ τὸ λένε κατεστημένο. Γι' αὐτὸ ἔχουν μεγάλο μισθό, μεγάλη ἀξία, αὐτοί ποὺ ἀγωνίζονται στὸν κόσμο καὶ διατηροῦν καθαρή ζωή.Παλιά, ἄν ἕνας ἦταν διεστραμμένος ἤ μέθυσος, ντρεπόταν νὰ βγῆ στὴν ἀγορά, γιατί θὰ τὸν περιφρονοῦσαν. Ἡ μία, ἄν ἦταν λιγάκι παραστρατημένη, δὲν τολμοῦσε νὰ βγῆ ἔξω. Καὶ ἦταν κατὰ κάποιο τρόπο αὐτὸ ἕνα φρένο. Σήμερα, ἄν εἶναι ἕνας σωστός, μία κοπέλα λ.χ. ἄν ζῆ μὲ εὐλάβεια, λένε: «Βρέ, ποῦ  ζῆ αὐτή!». Ἀλλά καὶ γενικά,   ἄν   οἱ   κοσμικοί   ἔκαναν   μία   ἁμαρτία,   οἱ   καημένοι,   αἰσθάνονταν   τὴν ἁμαρτωλότητά τους, ἔσκυβαν καὶ λίγο τὸ κεφαλάκι τους καὶ δὲν εἰρωνεύονταν ἕναν ποὺ ζοῦσε πνευματικά, ἀντίθετα τὸν καμάρωναν. Τώρα οὔτε ἐνοχή αἰσθάνονται οὔτε σεβασμός ὑπάρχει. Τὰ ἰσοπέδωσαν ὅλα. Ἄν ἕνας δὲν ζῆ κοσμικά, τὸν κοροϊδεύουν.

Ἡ συνείδηση ἐλέγχει

Στὴν Γαλλία, παρ' ὅλο ποὺ εἶναι κράτος προοδευμένο – δὲν εἶναι ὑπανάπτυκτο –, τελευταία15  ὀγδόντα χιλιάδες ἔγιναν Μουσουλμάνοι. Γιατί; Γιατί ἔχουν κάνει τὴν ἁμαρτία μόδα. Βλέπεις ὅμως, ἐλέγχονται καὶ θέλησαν νὰ ἀναπαύσουν τὴν συνείδησή τους. Καὶ ὅπως οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὰ πάθη τους, εἶχαν βρεῖ τούς δώδεκα θεούς, ἔτσι καὶ αὐτοί ἔψαξαν νὰ βροῦν μία θρησκεία ποὺ νὰ δικαιολογεῖ τὰ πάθη τους, γιὰ νὰ τούς ἀναπαύση σ' αὐτὸ τὸ θέμα. Ὁ Μουσουλμανισμός κατὰ κάποιο   τρόπο   τούς   ἐξυπηρετεῖ.   Ἐπιτρέπει   νὰ   πάρουν   ὅσες   γυναῖκες   θέλουν, ὑπόσχεται στὴν ἄλλη ζωή ἕνα βουνό πιλάφι, μία λίμνη γιαούρτι, ἕνα ποτάμι μέλι! Καὶ ὅσες ἁμαρτίες καὶ νὰ ἔχουν, ἅμα τούς λούσουν μὲ ζεστό νερό, ὅταν πεθάνουν, καθαρίζονται! Πᾶνε στὸν Ἀλλάχ καθαροί! Τί ἄλλο θέλουν; Ὅλα βολικά! Ἀλλά οἱ Γάλλοι δὲν θὰ βροῦν ἀνάπαυση. Πᾶνε νὰ ἀναπαυθοῦν, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀναπαυθοῦν, γιατί τὰ πάθη δὲν δικαιολογοῦνται.

Ὁτιδήποτε   καὶ   ἄν   κάνουν   οἱ   ἄνθρωποι,   καὶ   ἀναίσθητοι   νὰ   εἶναι,   πάλι ἀνάπαυση δὲν βρίσκουν, πᾶνε νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα, ἀλλὰ ἐσωτερικά βασανίζονται, εἶναι ἀγριεμένοι. Γι' αὐτὸ ζητοῦν ψυχαγωγίες, τρέχουν στὰ νταούλια, μεθοῦν, βλέπουν τηλεόραση. Χαζεύουν δηλαδή, γιὰ νὰ ξεχνιοῦνται, γιατί ἐλέγχονται. Καὶ ὅταν κοιμοῦνται, λές ὅτι ἡσυχάζουν; Ὑπάρχει συνείδηση, βλέπεις. Ἡ πρώτη Ἁγία Γραφή ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στούς Πρωτοπλάστους εἶναι ἡ συνείδηση, καὶ ἐμεῖς τὴν ξεσηκώνουμε φωτοτυπία τώρα ἀπὸ τούς γονεῖς μας. Ὅσο καὶ ἄν τὴν καταπατήση κανεὶς τὴν συνείδησή του, πάλι μέσα τοῦ ἐλέγχεται. Γι' αὐτὸ λένε: «Τὸν τρώει τὸ σαράκι». Ναί, δὲν ὑπάρχει γλυκύτερο πράγμα ἀπὸ τὸ νὰ ἔχη κανεὶς ἀναπαυμένη τὴν συνείδησή του. Φτερά νιώθει μέσα του, πετάει.

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό εἶναι κόλαση

Δὲν θυμᾶμαι μέρα νὰ μήν ἔχη παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές φορές καὶ τότε νιώθω ἄσχημα, καὶ ἔτσι μπορῶ νὰ καταλάβω πόσο ἄσχημα ζοῦν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἀπαρηγόρητοι, γιατί εἶναι ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅσο ἀπομακρύνεται κανεὶς ἀπὸ τὸν Θεό, τόσο πιὸ δύσκολα γίνονται τὰ πράγματα. Μπορεῖ νὰ μήν ἔχη κανεὶς τίποτα, ἅμα ἔχη τὸν Θεό, δὲν θέλει τίποτε! Αὐτὸ εἶναι! Ἐνῶ, ἄν τὰ ἔχη ὅλα, ἅμα δὲν ἔχη τὸν Θεό, εἶναι μέσα τοῦ βασανισμένος. Γι' αὐτό, ὅσο μπορεῖ κανείς, νὰ πλησιάση τὸν Θεό, Μόνον κοντά στὸν Θεό βρίσκει κανεὶς τὴν πραγματική καὶ αἰώνια χαρά. Φαρμάκι γευόμαστε, ὅταν ζοῦμε μακριά ἀπὸ τὸν γλυκύ Ἰησοῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ παλιάνθρωπος γίνη ἄνθρωπος, βασιλόπουλο, τρέφεται μὲ τὴν θεία ἡδονή, μὲ τὴν οὐράνια γλυκύτητα, καὶ νιώθει τὴν παραδεισένια ἀγαλίαση, αἰσθάνεται ἀπὸ 'δω ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου. Ἀπὸ τὴν μικρή παραδεισένια  χαρὰ  καθημερινά  προχωράει  στὴν  μεγαλύτερη  καὶ  ἀναρωτιέται  ἄν ὑπάρχη  κάτι  ἀνώτερο  στὸν  Παράδεισο  ἀπὸ  αὐτὸ  ποὺ  ζῆ  ἐδῶ.  Εἶναι  τέτοια  ἡ κατάσταση ποὺ ζῆ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνη καμμιά ἐργασία. Τὰ γόνατά του λυγίζουν σάν λαμπάδες ἀπὸ τὴν θεία ἐκείνη θερμότητα καὶ γλυκύτητα, ἡ καρδιά τοῦ σκιρτάει καὶ πάει νὰ σπάσει τούς τσατμάδες16, γιὰ νὰ φύγη, γιατί ἡ γῆ καὶ τὰ γήινά της φαίνονται χαμένα πράγματα.

Ὁ ἄνθρωπος πρῶτα εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Μετά ὅμως, ὅταν ἀπομακρύν- θηκε ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἦταν σάν ἕναν ποὺ ζοῦσε μέσα σὲ παλάτι καὶ ὕστερα βρέθηκε γιὰ πάντα ἔξω ἀπὸ τὸ παλάτι καὶ τὸ ἔβλεπε ἀπὸ μακριά καὶ ἔκλαιγε. Ὅπως τὸ παιδάκι, ὅταν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν μάνα του, ὑποφέρει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν Θεό, ὑποφέρει, βασανίζεται. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό εἶναι κόλαση. Ὁ διάβολος κατόρθωσε νὰ ἀπομακρύνη τούς ἀνθρώπους τόσο πολύ ἀπὸ τὸν Θεό, ὥστε νὰ φθάσουν στὸ σημεῖο νὰ λατρεύουν τὰ ἀγάλματα καὶ νὰ θυσιάζουν τὰ παιδιά τους στὰ ἀγάλματα. Φοβερό! Καὶ ποὺ τούς βρίσκουν τόσους θεούς οἱ δαίμονες! Θεὸς Χαμῶς17!... Μόνον τὸ ὄνομά του νὰ ἀκούσης, φθάνει!  Ὁ  πιὸ  βασανισμένος  ὅμως  εἶναι  ὁ  διάβολος,  γιατί  εἶναι  ὁ  πιὸ ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Ἀλλά, ἄν φύγη ἡ ἀγάπη, μετά εἶναι κόλαση. Ἀντίθετό της ἀγάπης τί εἶναι; Ἡ κακία, κακία ἴσον βάσανο.

Ἕνας   ποὺ   εἶναι   ἀπομακρυσμένος   ἀπὸ   τὸν   Θεό,   δέχεται   τὴν   δαιμονική ἐπίδραση. Ἐνῶ αὐτός ποὺ εἶναι κοντά στὸν Θεό, δέχεται τὴν θεία Χάρη. Ὅποιος ἔχει Χάρη Θεοῦ, θὰ τοῦ δοθῆ καὶ ἄλλη. καὶ ὅποιος ἔχει λίγη καὶ τὴν περιφρονεῖ, θὰ τοῦ ἀφαιρεθῆ καὶ αὐτή18. ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ λείπει ἀπὸ τούς σημερινούς ἀνθρώπους, γιατί μὲ τὴν ἁμαρτία πετᾶνε καὶ τὴν λίγη ποὺ ἔχουν. Καὶ ὅταν φύγη ἡ θεία Χάρις, ὁρμοῦν ὅλοι οἱ δαίμονες μέσα στὸν ἄνθρωπο.

Ἀνάλογα μὲ τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὸν Θεό οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται σ' αὐτήν τὴν ζωή στενοχώρια καὶ στὴν ἄλλη ζωή θὰ ζοῦν τὴν αἰώνια στενοχώρια. Γιατί ἀπὸ αὐτήν τὴν ζωή γεύεται κανείς, σὲ κάποιο βαθμό, ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο ζῆ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου. Ἤ θὰ ζήσουμε ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἀπὸ ἐδῶ, καὶ θὰ πᾶμε καὶ στὸν Παράδεισο,, ἤ θὰ ζήσουμε ἕνα μέρος τῆς κολάσεως καὶ – Θεὸς φυλάξοι! – θὰ πᾶμε στὴν κόλαση. Παράδεισος ἴσον καλωσύνη.. Κόλαση ἴσον κακωσύνη. Κάνει κανεὶς μία καλωσύνη, αἰσθάνεται χαρά. Κάνει μία στραβοξυλιά, ὑποφέρει. Ὅσο περισσότερο καλό κάνει, τόσο περισσότερο ἀγάλλεται. Ὅσο περισσότερο κακό κάνει, τόσο περισσότερο ὑποφέρει ἡ ψυχή του. ὁ κλέφτης νιώθει χαρά; δὲν νιώθει χαρά. Ἐνῶ αὐτός ποὺ κάνει καλωσύνες νιώθει χαρά. Καὶ νὰ βρῆ κανεὶς κάτι στὸν δρόμο, ἄν τὸ κρατήση καὶ πῆ ὅτι εἶναι δικό του, ἀνάπαυση δὲν θὰ ἔχη! Οὔτε ξέρει σὲ ποιόν ἀνήκει οὔτε ἀδίκησε κάποιον οὔτε τὸ κλέβει, καὶ ὅμως δὲν ἀναπαύεται. Πόσο μᾶλλον νὰ τὸ κλέψη! Ἀκόμη καὶ ὅταν κανεὶς λαμβάνη, πάλι δὲν νιώθει τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει ὅταν δίνη. Πόσο μᾶλλον ὅταν κλέβη ἤ ὅταν ἀδικῆ, νὰ νιώθη χαρά! Γι' αὐτό, βλέπεις, οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἀδικία τί πρόσωπα ἔχουν, τί γκριμάτσες κάνουν!

Σὲ ὅποιο ἀφεντικό δουλεύεις ἀπὸ αὐτὸ θὰ πληρωθῆς

Οἱ ἀπομακρυσμένοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν Θεό πάντα ἀπαρηγόρητοι βρίσκονται καὶ διπλά βασανίζονται. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸν Θεό καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, ἐκτός ποὺ μένει ἀπαρηγόρητος, καταδικάζει καὶ τὴν ψυχή τοῦ αἰώνια. Σὲ ὅποιο ἀφεντικό δουλεύεις, ἀπὸ ἀτό θὰ πληρωθῆς. Ἄν δουλεύης στὸ μαῦρο ἀφεντικό, σοῦ κάνει τὴν ζωή μαύρη ἀπὸ ἐδῶ. Ἄν δουλεύης στὴν ἁμαρτία, θὰ πληρωθῆς ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἄν ἐργάζεσαι τὴν ἀρετή, θὰ πληρωθεῖς ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ ὅσο ἐργάζεσαι στὸν Χριστό, τόσο θὰ λαμπικάρεσαι, θὰ ἀγάλλεσαι. Ἀλλά ἐμεῖς λέμε: «Χαμένο τὸ' χοῦμε νὰ ἐργασθοῦμε στὸν Χριστό;». Μά εἶναι φοβερό! Νὰ μήν ἀναγνωρίζουμε τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Σταυρώθηκε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ ἐξαγνισθῆ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Τί ἔκανε ὁ Χριστός γιὰ μας; τί κάνουμε ἐμεῖς γιὰ τὸν Χριστό;

Ὁ κόσμος θέλει νὰ ἁμαρτάνη καὶ θέλει τὸν Θεό καλό. Αὐτός νὰ μᾶς συγχωράη καὶ ἐμεῖς νὰ ἁμαρτάνουμε. Ἐμεῖς δηλαδή νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε καὶ Ἐκεῖνος νὰ μᾶς συγχωράη. Νὰ μᾶς συγχωράη συνέχεια καὶ ἐμεῖς τὸ βιολί μας. Οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν, γι' αὐτὸ ὁρμοῦν στὴν ἁμαρτία. Ὅλο τὸ κακό ἀπὸ 'κει ξεκινάει, ἀπὸ τὴν ἀπιστία. Δὲν πιστεύουν στὴν ἄλλη ζωή, ὅποτε δὲν ὑπολογίζουν τίποτε. Ἀδικοῦν, ἐγκαταλείπουν  τὰ  παιδιά  τους...  Γίνονται  πράγματα...,  σοβαρές  ἁμαρτίες.  Οὔτε  οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν προβλέψει τέτοιες ἁμαρτίες στούς Ἱερούς Κανόνες – ὅπως γιὰ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα εἶχε πεῖ ὁ Θεός: «Δὲν πιτεύω νὰ γίνωνται τέτοιες ἁμαρτίες, νὰ πάω νὰ δῶ!»19.

Ἄν δὲν μετανοήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἄν δὲν ἐπιστρέψουν στὸν Θεό, χάνουν τὴν αἰώνια ζωή. Πρέπει νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ νιώση τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, νὰ συνέλθη, γιὰ νὰ νιώση τὴν θεία παρηγοριά. Σκοπός εἶναι νὰ ἀνεβῆ πνευματικά ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ἁπλῶς νὰ μήν ἁμαρτάνη.

Κεφάλαιο 2

- Στὶς μέρες μας ὁ διάβολος ἁλωνίζει

Μὲ τὴν ἁμαρτία δίνουμε δικαιώματα στὸν πειρασμό

Πολύς δαιμονισμός ὑπάρχει σήμερα στὸν κόσμο. Ὁ διάβολος ἁλωνίζει, γιατί οἱ σημερινοί ἄνθρωποι τοῦ ἔχουν δώσει πολλά δικαιώματα καὶ δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις φοβερές. Ἔλεγε ἕνας πολύ σωστὰ: «Ὁ διάβολος παλιά ἀσχολεῖτο μὲ τούς ἀνθρώπους, τώρα δὲν ἀσχολεῖται! Τούς ἔβαλε στὸν δρόμο καὶ τούς λέει: «Ὥρα καλή!». καὶ τραβᾶνε οἱ ἄνθρωποι!». Εἶναι φοβερό! Βλέπετε, τὰ δαιμόνια στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν20, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ γουρούνια, ζήτησαν ἄδεια ἀπὸ τὸν Χριστό, γιατί τὰ γουρούνια δὲν εἶχαν δώσει δικαίωμα στὸν διάβολο καὶ αὐτός δὲν εἶχε δικαίωμα νὰ μπῆ σ' αὐτά. Ὁ Χριστός ἐπέτρεψε νὰ μπῆ, γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπειδή ἀπαγορευόταν νὰ τρῶνε χοιρινό κρέας.

– Γέροντα, εἶναι μερικοί ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει διάβολος.

– Ναί, κι ἐμένα μου εἶπε κάποιος: «Νὰ βγάλης ἀπὸ τὴν γαλλική μετάφραση τοῦ βιβλίου «Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης» αὐτὰ    ποὺ ἀναφέρονται στούς δαιμονισμένους,  γιατί  οἱ  Εὐρωπαῖοι  δὲν  θὰ  τὰ  καταλάβουν.  Δὲν  πιστεύουν  ὅτι ὑπάρχει  διαβολος»!  Τὰ  ἐξηγοῦν,  βλέπεις,  ὅλα  μὲ  τὴν  ψυχολογία.  Ἄν  πήγαιναν ἐκείνους τούς δαιμονισμένους τοῦ Εὐαγγελίου στούς ψυχιάτρους, θὰ τούς τάραζαν στὰ ἠλεκτροσόκ! Ὁ Χριστός ἔχει ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸν διάβολο τὸ δικαίωμα νὰ κάνη κακό. Μόνον ἄν τοῦ δώση ὁ ἄνθρωπος δικαιώματα, μπορεῖ νὰ κάνη κακό. Ὅταν δὲν συμμετέχη κανεὶς στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δίνει δικαιώματα στὸν πειρασμό καὶ δέχεται μία ἐπίδραση δαιμονική.

– Γέροντα, πῶς ἀλλιῶς δίνει κανεὶς δικαιώματα;

– Ἡ λογική21, ἡ ἀντιλογία, τὸ πεῖσμα, τὸ θέλημα, ἡ ἀνυπακοή, ἡ ἀναίδεια εἶναι ἰδιότητες τοῦ διαβόλου. Ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμό ποὺ τὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, δέχεται μία ἐξοτερική ἐπίδραση. Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή ἐξαγνισθῆ, κατοικεῖ στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ χαριτώνεται ὁ ἄνθρωπος. Ἐνῶ, ὅταν μολυνθῆ μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα, κατοικεῖ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Ὅταν πάλι δὲν εἶναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται ὑπό τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς, δὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι νὰ κόψουν τὰ πάθη τους, τὸ θέλημά τους, δὲν δέχονται συμβουλές. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, μιλοῦν μὲ ἀναίδεια καὶ διώχνουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅπου νὰ σταθῆ μετά ὁ ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη προκοπή, γιατί δέχεται ἐπιδράσεις δαιμονικές. Εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ πιά, γιατί τὸν κάνει κουμάντο ἀπ' ἔξω ὁ διάβολος. Δὲν εἶναι μέσα –Θεὸς φυλάξοι! – ἀλλὰ καὶ ἀπ' ἔξω ἀκόμη μπορεῖ καὶ τὸν κάνει κουμάντο.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴν Χάρη, γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὸν διάβολο. Γιατί μερικά πράγματα ὁ διάβολος δὲν τὰ κάνει, ἀλλὰ βάζει ἀνθρώπους νὰ τὰ κάνουν. Δὲν κάνει λ.χ. Ἐγκλήματα, ἀλλὰ βάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη ἐγκλήματα. Ἔτσι δαιμονίζονται μετά οἱ ἄνθρωποι.

Ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου

Νὰ πᾶνε τουλάχιστον οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕναν Πνευματικό νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ φύγη  ἡ  δαιμονική  ἐπίδραση,  γιὰ  νὰ  μποροῦν  νὰ  σκέφτωνται  λιγάκι.  Τώρα  δὲν μποροῦν οὔτε νὰ σκεφθοῦν ἀπὸ τὴν δαιμονική ἐπίδραση. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὸ δικαίωμα τοῦ διαβόλου. Πρίν λίγο καιρό22, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος ἕνας μάγος καὶ ἔφραξε μὲ πασσαλάκια καὶ δίχτυα ὅλο τὸν δρόμο, ἐκεῖ σὲ μία περιοχή κοντά στὸ Καλύβι. Ἄν περνοῦσε ἀπὸ 'κει μέσα ἕνας ἀνεξομολόγητος, θὰ πάθαινε κακό. Δὲν θὰ ἤξερε ἀπὸ ποὺ τοῦ ἦρθε. Μόλις τὰ εἶδα, κάνω τὸν σταυρό μου καὶ περνῶ ἀπὸ μέσα, τὸ διέλυσα. Μετά ὁ μάγος ἦρθε στὸ Καλύβι, μοῦ εἶπε ὅλα τὰ σχέδιά του καὶ ἔκαψε τὰ βιβλία του. σὲ ἕναν ποὺ εἶναι πιστός, ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνάει, ὁ διάβολος δὲν ἔχει καμμιά δύναμη, καμμιά ἐξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-καφ» σάν ἕνα σκυλί  ποὺ δὲν ἔχει  δόντια. Σὲ  ἕναν  ὅμως ποὺ δὲν εἶναι  πιστός καὶ  τοῦ δίνει δικαιώματα, ἔχει μεγάλη ἐξουσία. Μπορεῖ νὰ τὸν λιντσάρη, ἔχει δόντια καὶ τὸν ξεσκίζει. Ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ δίνει μία ψυχή, εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπάνω της. Ἀκόμη καὶ ὅταν πεθάνη κανεὶς καὶ εἶναι τακτοποιημένος, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχή τοῦ ἀνεβαίνει στὸν Οὐρανό, εἶναι σάν νὰ τρέχη ἕνα τραῖνο καὶ ἄλλα σκυλιά τρέχουν ἀπὸ πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ...», κόβει καὶ κανένα σκυλί τὸ τραῖνο. Ἀλλά, ἄν δὲν εἶναι τακτοποιημένος, εἶναι σάν νὰ βρίσκεται σὲ τραῖνο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τρέξη μὲ ταχύτητα, γιατί εἶναι χαλασμένες οἱ ρόδες,κ οἱ πόρτες ἀνοικτές καὶ μπαίνουν τὰ σκυλιά μέσα καὶ δαγκάνουν καὶ κανέναν.

Ὅταν ὁ διάβολος ἔχη ἀποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔχη κυριεύσει, τότε πρέπει νὰ βρεθῆ ἡ αἰτία, γιὰ νὰ κοποῦν τὰ δικαιώματα. Ἀλλιῶς, ὅση προσευχή καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτός δὲν φεύγει. Σακατεύει τὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἱερεῖς δωσ'   τοῦ-δωσ'   τοῦ   ἐξορκισμούς,   καὶ   τελικά   τὰ   πληρώνει   ὁ   ἄνθρωπος,   γιατί βασανίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸν διάβολο. Πρέπει νὰ μετανοήση ὁ ἄνθρωπος, νὰ ἐξομολογηθῆ, νὰ κοποῦν τὰ διακαιώματα ποὺ ἔχει δώσει, καὶ μετά θὰ φύγη ὁ διάβολος, ἀλλιῶς θὰ ταλαιπωρῆται. Μία μέρα, δύο μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε ἐξορκισμούς, ἀφοῦ ὁ διάβολος ἔχει δικαιώματα, δὲν φεύγει.

Ὁ διάβολος δὲν πλησιάζει στὸ καθαρό πλάσμα τοῦ Θεοῦ

– Γέροντα, πῶς γίνεται καὶ κυριεύομαι ἀπὸ τὰ πάθη;

– Ὁ ἄνθρωπος, ἄν δώση δικαιώματα στὸν πειρασμό, κυριεύεται ἀπὸ τὰ πάθη.

Αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεός, ποὺ εἶναι καὶ συμφέρον σου, εἶναι νὰ πετάξης στὰ μοῦτρα τοῦ διαβόλου ὅλα τὰ πάθη. Δηλαδή νὰ στρέψης ἐναντίον τοῦ τὸν θυμό, τὸ πεῖσμα κ.λπ. Ἡ καλύτερα, πούλησε τὰ πάθη στὸ ταγκαλάκι καὶ, μὲ ὅσα χρήματα πάρης, ἀγόρασε πέτρες, νὰ ἔχης καὶ νὰ τὸ πετροβολᾶς, γιὰ νὰ μή σὲ πλησιάζη! Συνήθως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς ἀφορμές ποὺ δίνουμε, εἴτε μὲ ἀπροσεξίες εἴτε μὲ ὑπερήφανους λογισμούς, ἐπιτρέπουμε στὸν ἐχθρό νὰ μᾶς κάνη κακό. Ἀκόμη καὶ ἕναν λογισμό ἤ ἕναν λόγο μπορεῖ νὰ τὰ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ταγκαλάκι. Θυμᾶμαι, ἦταν μία οἰκογένεια πολύ ἀγαπημένη. Κάποτε ἄρχισε ὁ ἄνδρας καὶ ἔλεγε στὴν γυναίκα: «Θὰ σὲ χωρίσω». Καὶ ἡ γυναίκα ἔλεγε στὸν ἄνδρα: «Θὰ σὲ χωρίσω». Ἔτσι τὸ ἔλεγαν, στ' ἀστεία. Ἀλλά

τὸ  ἐκμεταλλεύθηκε  ὁ  πειρασμός  καὶ  δημιούργησε  μία  μικρή  δυσκολία  καὶ  ἦταν ἕτοιμοι νὰ χωρίσουν, οὔτε τὰ παιδιά τούς σκέφτονταν οὔτε τίποτε. Εὐτυχῶς βρέθηκε ἕνας Πνευματικός καὶ τούς μίλησε: «Γι' αὐτήν τὴν χαζομάρα θὰ χωρίσετε;», τούς εἶπε. Καὶ ἔτσι συνῆλθαν. Ἄν ἕνας ἄνθρωπος λοξοδρομήση ἀπὸ τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τὸν πολεμοῦν μετά τὰ πάθη. Καὶ ἄν ἀφήση κανεὶς τὰ πάθη νὰ τὸν πολεμοῦν, δὲν χρειάζεται διάβολος νὰ τὸν πολεμήση. Καὶ τὰ δαιμόνια ἔχουν «εἰδικότητα». Χτυποῦν τὸν ἄνθρωπο τάκ-τάκ, νὰ τοῦ βροῦν τὴν πάθηση, τὴν ἀδυναμία, γιὰ νὰ τὸν πολεμήσουν. Θέλει προσοχή, νὰ κλείνουμε  τὶς  πόρτες  καὶ  τὰ  παράθυρα  –  τὶς  αἰσθήσεις  –,  νὰ  μήν  ἀνοίγουμε χαραμάδες στὸν πειρασμό καὶ μπαίνη ἀπὸ ἐκεῖ ὁ ἐχθρός. Ἐκεῖ εἶναι τὰ ἀδύνατα σημεῖα. Ἐὰν ἀφήσης ἔστω καὶ μία σχισμή ἀνοιχτή, μπορεῖ νὰ μπῆ καὶ νὰ σοῦ κάνη ζημιά. Ὁ διάβολος μπαίνει στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ὑπάρχη λάσπη στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, δὲν πλησιάζει στὸ καθαρό πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Ἅμα ξελασπωθῆ ἡ καρδιά, φεύγει ὁ ἐχθρός καὶ ἔρχεται πάλι ὁ Χριστός. Ὅπως τὸ γουρούνι, ὅταν δὲν βρῆ λάσπη, γουγουλίζει καὶ φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ διάβολος δὲν πλησιάζει στὴν καρδιά ποὺ δὲν ἔχει βοῦρκο. Τί δουλειά ἔχει σὲ καρδιά καθαρή καὶ ταπεινή; ἐὰν λοιπόν δοῦμε ὅτι τὸ σπίτι μας –ἡ καρδιά μᾶς – εἶναι παλιόσπιτο καὶ κατοικεῖ ὁ ἐχθρός, πρέπει ἀμέσως νὰ τὸ γκρεμίσουμε, γιὰ νὰ φύγη καὶ ὁ κακός ἐνοικιαστής μας, δηλαδή τὸ ταγκαλάκι. Γιατί, ὅταν ἡ ἁμαρτία χρονίση στὸν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος, φυσικά, ἀποκτάει περισσότερα δικαιώματα.

– Γέροντα, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχη δώσει δικαιώματα στὸν πειρασμό, ἐπειδή ἔζησε μὲ ἀμέλεια, καὶ θέλη νὰ βάλη μία σειρά, νὰ ἀρχίσει νὰ ζῆ προσεκτικά, τὸν πολεμάει τὸ ταγκαλάκι;

– Ὅταν παίρνη τὴν στροφή, παίρνη μία δύναμη ἀπὸ τὸν Θεό, ἕναν φωτισμό καὶ θεία παρηγοριά, γιὰ νὰ ἀρχίση. Ἀλλά, μόλις ἀρχίση τὸν ἀγώνα, ὁ ἐχθρός του κάνει σφοδρό  πόλεμο.  Τότε  χρειάζεται  λίγη  καρτερία.  Ἀλλιῶς,  πῶς  θὰ  ξερριζωθοῦν  τὰ πάθη; Πῶς θὰ γίνη ἡ ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; Πῶς θὰ φύγη ἡ ὑπερηφάνεια; Ἔτσι καταλαβαίνει ὅτι μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε καὶ ζητάει ταπεινά τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔρχεται ἡ ταπείνωση. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ὅταν κάποιος πάη νὰ κόψη μία κακή συνήθεια, π.χ. τσιγάρα, ναρκωτικά. Στὴν ἀρχή νιώθει μία χαρὰ καὶ τὰ πετάει. Μετά βλέπει τούς ἄλλους νὰ καπνίζουν κ.λπ. καὶ ἔχει πόλεμο σφοδρό. Ἄν τὸ ξεπεράση, γυρίζει τὶς πλάτες χωρίς νὰ δυσκολεύεται. Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε λίγο. Τὸ ταγκαλάκι κάνει τὴν δουλειά του. Ἐμεῖς νὰ μήν κάνουμε τὴν δουλειά μας;

Νὰ μήν ἀνοίγουμε συζήτηση μὲ τὸ ταγκαλάκι

Ὅλοι ἔχουμε πάθη κληρονομικά, ἀλλὰ αὐτὰ   δὲν μᾶς βλάπτουν. Εἶναι ὅπως ἕνας γεννιέται λ.χ. Μὲ μία ἐλιά στὸ πρόσωπο. Αὐτή καὶ ὀμορφιά τοῦ δίνει, ἄν ὅμως τὴν ξεσκαλίση, μπορεῖ νὰ δημιουργηθῆ καρκίνος. Νὰ μήν ἀφήνουμε τὸν διάβολο νὰ ξεσκαλίζη τὰ πάθη. Ἄν τὸν ἀφήσουμε νὰ ξεσκαλίζη τὴν ἀδυναμία μας, δημιουργεῖται «καρκίνος».

Πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν πνευματική λεβεντιά, νὰ περιφρονοῦμε τὸν διάβολο καὶ ὅλα  τὰ  πονηρά  του  τηλεγραφήματα  –τούς  λογισμούς  –  καὶ  νὰ  μήν  ἀνοίγουμε συζήτηση μαζί του. Ὅλοι οἱ δικηγόροι νὰ μαζευτοῦν, δὲν μποροῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα μὲ ἕνα μικρό διαβολάκι. Γιὰ νὰ κόψουμε τὶς σχέσεις μὲ τὸν πειρασμό καὶ νὰ

ἀποφύγουμε τούς πειρασμούς, πολύ βοηθάει τὸ νὰ κόψουμε τὶς συζητήσεις μαζί του. μᾶς συνέβη κάτι; Μᾶς ἀδίκησαν; Μᾶς ἔβρισαν; Νὰ ἐξετάσουμε ἄν σφάλαμε. Ἄν δὲν σφάλαμε, ἔχουμε μισθό. Δὲν χρειάζεται συνέχεια. Ὅποιος συνεχίζει νὰ συζητάη μὲ τὸ ταγκαλάκι, τοῦ πλέκει μετά δαντέλλα23 καὶ τὸν ἀναστατώνει. Τὸν κάνει νὰ τὰ ἐξετάζη μὲ τὴν ταγκαλίστικη νομική καὶ τὸν ἀγριεύει.

Θυμᾶμαι, ὅταν εἶχαν φύγει οἱ Ἰταλοί, εἶχαν ἀφήσει μέσα σὲ σκηνές λοφίσκους ἀπὸ χειροβομβίδες, τὰ δέ μπαρούτια ἦταν ὁλόκληροι λόφοι. Πήγαιναν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔπαιρναν τὶς σκηνές. Τὰ παιδιά ἔπαιζαν μὲ τὶς χειροβομβίδες καὶ πόσα, τὰ καημένα, σκοτώθηκαν! Μὲ τὶς χειροβομβίδες νὰ παίξουν! Ἔτσι καὶ μὲ τὸν διάβολο παιχνίδια θὰ κάνουμε;

Ὁ διάβολος εἶναι ἀδύναμος

– Γέροντα, μοῦ λέει ὁ λογισμός ὅτι ὁ διάβολος, ἰδίως στὶς μέρες μας, ἔχει πολλή δύναμη.

–  Ὁ  διάβολος  ἔχει  κακία  καὶ  μίσος,  ὄχι  δύναμη.  Ἡ  ἀγάπη  τοῦ  Θεοῦ  εἶναι παντοδύναμη. Ὁ σατανᾶς προσπαθεῖ νὰ φανῆ παντοδύναμος, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει. Φαίνεται δυνατός, ἀλλὰ εἶναι τελείως ἀδύναμος. Πολλά καταστρεπτικά σχέδιά του χαλοῦν, πρίν καν ἀρχίσουν νὰ πραγματοποιοῦνται. Θὰ ἄφηνε ποτέ ἕνας πολύ καλός πατέρας μερικά ἀλητάκια νὰ χτυποῦν τὰ παιδιά του;

– Γέροντα, φοβᾶμαι τὰ ταγκαλάκια. – Τί νὰ φοβηθῆς; Τὰ ταγκαλάκια δὲν ἔχουν καμμιά δύναμη. Ὁ χριστός εἶναιπαντοδύναμος. Ὁ πειρασμός εἶναι σάπιος. Σταυρό δὲν φορᾶς; Τὰ ὄπλα τοῦ διαβόλου εἶναι  ἀδύναμα.  Ὁ Χριστός μας μᾶς ἔχει  ὁπλίσει  μὲ τὸν  Σταυρό  Του. Μόνον ὅταν ἀφήνουμε   τὰ   ὄπλα   τὰ   πνευματικά,   τότε   ὁ   ἐχθρός   ἔχει   δύναμη.   Ἕνα   μικρό σταυρουδάκι ἔδειξε ἕνας ὀρθόδοξος ἱερέας σὲ ἕναν μάγο καὶ ἔκανε νὰ τρέμη ὁ δαίμονας ποὺ εἶχε ἐπικαλεσθῆ μὲ τὶς μαγεῖες του.

– Γιατί φοβᾶται τόσο πολύ τὸν Σταυρό; – Γιατί, ὅταν ὁ Χριστός δέχθηκε τούς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα καὶ τὰ χτυπήματα, τότε συντρίφθηκε τὸ βασίλειο καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Μὲ τί τρόπο νίκησε ὁ Χριστός! «Μὲ τὸ καλάμι συντρίφθηκε τὸ κράτος τοῦ διαβόλου», λέει κάποιος Ἅγιος. Ὅταν δηλαδή Τοῦ ἔδωσαν τὸ τελευταῖο χτύπημα μὲ τὸ καλάμι στὸ κεφάλι, τότε συντρίφθηκε ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Δηλαδή ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ πνευματική ἄμυνα καὶ ἡ ταπείνωση τὸ μεγαλύτερο ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου. Τὸ μεγαλύτερο βάλσαμο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ποὺ συντρίφθηκε ὁ διάβολος. Μετά τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πιά ὅπως τὸ φίδι ποὺ τοῦ ἔχει ἀφαιρεθῆ τὸ δηλητήριο ἤ ὅπως τὸ σκυλί ποὺ τοῦ ἔχουν ἀφαιρεθῆ τὰ δόντια. Ἀφαιρέθηκε τὸ φαρμάκι ἀπὸ τὸν διάβολο, ἀφαιρέθηκαν τὰ δόντια ἀπὸ τὰ σκυλιά, τούς δαίμονες, καὶ εἶναι τώρα ἀφοπλισμένοι καὶ ἐμεῖς μὲ τὸν Σταυρό ὁπλισμένοι. Τίποτε, τίποτε δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ δαίμονες στὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δὲν τούς δώσουμε ἐμεῖς δικαιώματα. Μόνο φασαρία κάνουν, δὲν ἔχουν ἐξουσία.  γιὰ  νὰ  ἀσχολῆται  συνέχεια  καὶ  νὰ  εἶναι  ταραγμένος,  ὥστε  νὰ  μήν  μπορῆ  νὰ  ἐργασθῆ πνευματικά, καὶ τὸν ἀποδυναμώνει.

Μία φορά, ὅταν ἤμουν στὸ Κελλί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πέρασα μία πολύ ὄμορφη ἀγρυπνία! Εἶχαν μαζευθῆ τὴν νύχτα πολλοί δαίμονες ἐπάνω στὸ ταβάνι. Στὴν ἀρχήχτυποῦσαν μὲ βαριές δυνατά καὶ μετά θορυβοῦσαν, σάν νὰ  κυλοῦσαν κούτσουρα μεγάλα, κορμούς Δὲνδρων. Σταύρωνα τὸ ταβάνι καὶ ἔψαλλα «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα...»24. Τελείωνα, ἄρχιζαν τὰ κούτσουρα πάλι. «Τώρα, εἶπα, θὰ κάνουμε δύο  χωρούς!  Ἕναν  ἐσεῖς  μὲ  τὰ  κούτσουρα  ἀπὸ  πάνω  καὶ  ἕναν  ἐγώ  ἀπὸ κάτω!». Ἄρχιζα ἐγώ, σταματοῦσαν αὐτοί. Μία φορά ἔψαλλα «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν...», τὴν ἄλλη «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἠμίν δέδωκας...»25. Πέρασα τὴν πιὸ εὐχάριστη νύχτα μὲ ψαλμωδία καὶ, ὅταν λίγο σταματοῦσα, συνέχιζαν αὐτοί μὲ τὴν ψυχαγωγία! Τὴν κάθε φορὰ ὅλο καὶ διαφορετικό ἔργο θὰ παρουσιάσουν!...

– Ὅταν ψάλλατε τὴν πρώτη φορά, δὲν ἔφυγαν;

–  Ὄχι.  Μόλις  τελείωνα  ἐγώ,  ἄρχιζαν  ἐκεῖνοι.  Ναί,  ἔπρεπε  νὰ  βγάλουμε ἀγρυπνία καὶ οἱ δύο χοροί! Ἦταν μία ὄμορφη ἀγρυπνία! Ἔψελνα μὲ καημό! Πέρασα καλές μέρες!...

– Γέροντα, πῶς εἶναι ὁ διάβολος;

– Ξέρεις τί «ὄμορφος» εἶναι; Ἄλλο πράγμα! Μόνο νὰ τὸν δής!! Καὶ πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπιτρέπει νὰ βλέπει ὁ ἄνθρωπος τὸν διάβολο! Ὤ, θὰ πέθαιναν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὸν φόβο τους! Σκέψου ἄν τὸν ἔβλεπαν πώς ἐνεργεῖ, ἄν ἔβλεπαν τὴν... «γλυκειά» τοῦ μορφή! Μερικοί πάλι θὰ εἶχαν τὴν καλύτερη ψυχαγωγία! Ξέρεις τί ψυχαγωγία; Πῶς τὸ λένε; Σινεμά;... Γιὰ νὰ δή κανεὶς ὅμως ἕνα τέτοιο ἔργο, πρέπει νὰ πληρώση πολλά..., καὶ πάλι ἄν θὰ μπορέση νὰ τὸ δή!

– Ἔχει κέρατα, οὐρά;

– Ναί, ὅλα τὰ ἐξαρτήματα!!!

–  Γέροντα,  οἱ  δαίμονες  ἔγιναν  τόσο  ἄσχημοι,  ὅταν  ἔπεσαν  καὶ  ἔγιναν  ἀπὸ Ἄγγελοι δαίμονες;

– Ἔμ, βέβαια! Καὶ εἶναι τώρα σάν νὰ τούς χτύπησε κεραυνός. Ἄν πέση κεραυνός καὶ χτυπήση ἕνα Δὲνδρο, δὲν θὰ γίνη ἀμέσως τὸ Δὲνδρο ἕνα μαῦρο κούτσουρο; Ἔτσι καὶ αὐτοί εἶναι σάν νὰ τούς χτύπησε κεραυνός. Ἕνα διάστημα ἔλεγα στὸ ταγκαλάκι:

«Νὰ ἔρχεσαι νὰ σὲ βλέπω, γιὰ νὰ μήν πέσω στὰ χέρια σου. Τώρα καὶ μόνον ποὺ σὲ

βλέπω, φαίνεσαι πόσο κακός εἶσαι. Ἄν πέσω στὰ χέρια σου, τί κακό ἔχω νὰ πάθω!».

Ὁ διάβολος εἶναι κουτός

– Γνωρίζει, Γέροντα, τὸ ταγκαλάκι τί ἔχουμε στὴν καρδιά μας;

–   Ἀκόμη   αὐτὸ   ἔλειψε,   νὰ   γνωρίζη   καὶ   καρδιές!   Μόνον   ὁ   Θεὸς   εἶναι

καρδιογνώστης καὶ μόνο σὲ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει ὁρισμένες φορές πάλι ὁ Θεὸς –γιὰ τὸ καλό μας – τί ἔχουμε στὶς καρδιές μας. Τὸ ταγκαλάκι γνωρίζει τὶς πονηριές καὶ τὶς κακίες ποὺ φυτεύει στὰ δικά του ὄργανα, δὲν ξέρει τούς καλούς λογισμούς μας. Μόνον ἐκ πείρας ἀντιλαμβάνεται μερικά, ἀλλὰ καὶ σ' αὐτά, πέφτει ἔξω τὶς περισσότερες φορές. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς νὰ τὰ καταλάβη καὶ αὐτά, πέφτει συνέχεια ἔξω σὲ ὅλα, γιατί εἶναι σκοτεινός ὁ διάβολος, ὁρατότης μηΔὲν!!! Δὲν ξέρει, ἄς ὑποθέσουμε, ἕναν καλό λογισμό δικό μου. Ἄν ἔχω κανέναν κακό λογισμό,

ἐκεῖνον τὸν ξέρει, γιατί ὁ ἴδιος τὸν φυτεύει. Ἄν ἐγώ τώρα θέλω νὰ πάω νὰ κάνω κάπου μία καλωσύνη, νὰ σώσω λ.χ. ἕναν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος αὐτὸ δὲν τὸ ξέρει. Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος βάλη σὲ κάποιον ἕναν λογισμό καὶ τοῦ πῆ: «Πήγαινε νὰ σώσης τὸν τάδε ἀνθρωπο», θὰ τὸν κεντήση συγχρόνως καὶ στὴν ὑπερηφάνεια καὶ γι' αὐτὸ τὸν ξέρει αὐτόν τὸν λογισμό. Ἀλλά καὶ μὲ τὸ ὅτι δέχεται ὁ ἄνθρωπος τὴν ὑπερηφάνεια, δίνει δικαίωμα στὸν πειρασμό. Εἶναι πολύ λεπτά τὰ πράγματα! Θυμάστε τὸ περιστατικό μὲ τὸν Ἀββᾶ Μακάριο26; Εἶχε συναντήσει μία φορά τὸν διάβολο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινή Ἔρημο, ὅπου εἶχε πάει, γιὰ νὰ πειράξη τούς ἀδελφούς, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:

«Ὅλοι οἱ ἀδελφοί εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μούμ ἐκτός ἀπὸ ἕναν ποὺ εἶναι φίλος μου καὶ μοῦ κάνει ὑπακοή καὶ, ὅταν μὲ βλέπη, στρέφεται σάν ἀνέμη». «Ποιος ἀδελφός εἶναι αὐτός;», τὸν ρώτησε ὁ Ἀββάς Μακάριος. «Θεόπεμπτος εἶναι τὸ ὄνομα τού», τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος. Πηγαίνει ὁ Ὅσιος καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό. Μὲ τρόπο τὸν κατάφερε νὰ τοῦ ἀποκαλύψη τούς λογισμούς του καὶ τὸν βοήθησε. Ὅταν ξανασυνάντησε τὸν διάβολο, τὸν ρώτησε γιὰ τούς ἀδελφούς καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ὅλοι εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μου. Καὶ τὸ χειρότερο, καὶ αὐτός ποὺ ἦταν φίλος μου, δὲν ξέρω πῶς ἔγινε καὶ ἄλλαξε καὶ τώρα εἶναι ὁ πιὸ ἀγριεμένος ἀπὸ ὅλους». Δὲν ἤξερε ὅτι πῆγε ὁ Ἀββάς Μακάριος καὶ τὸν ἔφερε τὸν ἀδελφό σὲ λογαριασμό, γιατί ὁ Ἀββάς Μακάριος εἶχε κινηθῆ ταπεινά, ἀπὸ ἀγάπη, καὶ δὲν εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος στὸν λογισμό ἐκεῖνον. Ἄν ὑπερηφανευόταν ὁ Ἀββάς Μακάριος, θὰ ἐδίωχνε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅποτε θὰ εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος. Τότε θὰ τὸ ἤξερε, γιατί αὐτός θὰ τοῦ εἶχε κεντήσει τὴν ὑπερηφάνεια.

– Ἄν πῆ ἕναν καλό λογισμό τοῦ ὁ ἄνθρωπος κάπου, μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ τὸν ἀκούση καὶ νὰ τὸν πειράξη μετά;

– Πῶς νὰ τὸν  ἀκούση, ἀφοῦ δὲν ἔχει «διαβολο»; Ἅμα ὅμως τὸν  πῆ, γιὰ νὰ ὑπερηφανευθῆ, θὰ μπῆ στὴν μέση ὁ πειρασμός. Ἄν δηλαδή ὑπάρχη μία προδιάθεση ὑπερηφανείας καὶ λέη ὑπερήφανα κανείς: «Θὰ πάω νὰ τὸν σώσω αὐτόν», μπαίνει ὁ διάβολος ἐνδιάμεσος καὶ τότε αὐτὸ τὸ ξέρει. Ἐνῶ, ἄν κινῆται ταπεινά, ἀπὸ ἀγάπη, δὲν τὸ ξέρει. Χρειάζεται προσοχή. Εἶναι πολύ λεπτά τὰ πράματα. Γι' αὐτὸ λένε οἱ Πατέρες ὅτι ἡ πνευματική ζωή εἶναι «ἐπιστήμη ἐπιστημών».

– Πῶς συμβαίνει ὅμως, Γέροντα, ἕνας μάγος νὰ πῆ γιὰ τρεῖς κοπέλες ὅτι ἡ μία θὰ ἀποκατασταθῆ, ἡ ἄλλη θὰ ἀτυχήση καὶ ἡ ἄλλη θὰ μείνη ἀνύπανδρη, καὶ νὰ γίνη ἔτσι;

– Ὁ διάβολος ἔχει πείρα. Ὅπως π.χ. Ἕνας μηχανικός, ὅταν δή ἕνα σπίτι ποὺ κινδυνεύει νὰ πέση, εἶναι σὲ θέση νὰ πῆ πόσο θὰ κρατήση κ.λπ., ἔτσι καὶ αὐτός βλέπει κάποιον πῶς βαδίζει καὶ μὲ τὴν πείρα ποὺ ἔχει, λέει πῶς θὰ καταλήξη.

Ὁ διάβολος δὲν ἔχει ἐξυπνάδα, εἶναι πολύ κουτός. Εἶναι ὅλος ἕνα μπέρδεμα,ἄκρη δὲν τοῦ βρίσκεις. Κάνει καὶ ἐξυπνάδες καὶ χαζομάρες. Τὰ τερτίπια τοῦ εἶναι χοντρά. Ὁ Θεὸς οἰκονόμησε ἔτσι, γιὰ νὰ τὸν καταλαβαίνουμε. Πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς πολύ σκοτισμένος ἀπὸ ὑπερηφάνεια, γιὰ νὰ μήν τὸν καταλαβαίνη. Ὅταν ἔχουμε ταπείνωση, φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ συγγενεύει μὲ τὸν Θεό. Ἡ ταπείνωση εἶναι ποὺ σακατεύει τὸν διάβολο.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

14. Βλ. Ρωμ. 1, 24-32

15. Εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1988

16. Τσατμάς (λέξη τουρκική) : λεπτός τοῖχος κατασκευασμένος μὲ δοκούς τῶν ὁποίων τὰ   διάκενα   συμπληρώνονται   μὲ   πλίνθους   ἤ   ξύλινες   πήχεις   καὶ   ἐπικαλύπτονται   μὲ ἀσβεστοκονίαμα. (Ὁ Γέροντας μεταφορικά ὀνομάζει ἔτσι τὸν θώρακα).

17. Θεὸς τῶν Μωαβιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἦταν οἱ ἀπόγονοί του Μωάβ, τοῦ μεγαλύτερου γυιοῦ τοῦ Λώτ. Βλ. Γ' Βασ. 11, 5.

18. Βλ. Λουκ. 19, 26

19. Βλ. Γέν. 18, 21

20. Βλ. Λουκ. 8, 26-33

21. Ὁ Γέροντας ἐννοεῖ τὸν ὀρθολογισμό.

22. Εἰπώθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1985. Ὁ Γέροντας τότε ἔμενε στὸ Καλύβι τῆς Παναγούδας.

23. Δηλαδή τὸ ταγκαλάκι δίνει στὸν ἄνθρωπο λεπτό ἐργόχειρο, τοῦ βάζει λογισμούς,

24. «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Τροπάριο τῆς ἑορτῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

25. Ἀναστὰσιμο στιχηρό τῶν Αἴνων τοῦ πλ. Δ' ἤχου.

26. Βλ. Τὸ Γεροντικόν, ἔκδ. «Αστήρ», Ἀθήνα 1981, Ἀββάς Μακάριος γ', σ. 64-65

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΛΟΓΟΙ Α’ - ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΙΕΡΟΝ  ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1998

© Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν

«Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: