30. Η συντέλεια τού κόσμου

30 Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«’Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Άποκ. κα' 5)

Τήν ανάσταση των νεκρών σωμάτων καί την καθολική κρίση θά επακολουθήσει ή συντέλεια, ή μεταρρύθμιση, ό μετασχηματισμός καί ή ανακαίνιση τού κόσμου.   Τότε θά έλθει τό εύλογημένον Σάββατον,τό όποίο γιά ολόκληρη την κτίση είναι ή τής καταπαύσεως ήμερα, όπως ψάλλουμε στό δοξαστικό τής ακολουθίας τού Μ. Σαββάτου. Τότε θά αρχίσει ή μυστική όγδοη ήμερα τής δημιουργίας, ή ανέσπερος ημέρα τής Βασιλείας, όπως λέγει ένα τροπάριο των Αίνων τής Άναστάσεως. Τότε θά αρχίσει τό καινόν, τό καινούργιο Πάσχα. Γι’ αυτό ή χαρά τής Άναστάσεως καί της αιώνιας ζωής καθιστά τή νύκτα τής Κυριακής τού Πάσχα πανήγυριν πίστεως, κατά τήν όποία  κάθε πιστός μετέχει έν τινι μέτρω καί δι’ όλίγας στιγμάς τής όγδοης ήμέρας, ή όποία  θά εκτείνεται στούς ατελεύτητους αιώνες.  . Ή Κυριακή τού Πάσχα είναι ημέρα κλητή καί άγια, όπως ψάλλουμε στήν η' Ώδή τού Κανόνος τού Πάσχα. Δηλαδή ημέρα επίσημη καί άγια, διότι είναι ημέρα νέα άπαρχή τού αίώνος τής σωτηρίας, τό τής σωτηρίας γενέθλιον· είναι άφετηρία τής πανευτυχούς όγδοης ήμέρας, τού άπέραντου αίώνος τού ύπεραπείρου Θεού Γι’ αύτή τήν ημέρα μίλησε αίνιγματωδώς ό σοφός Σολομών καί σ’ αυτήν άφιερώνει τούς Ψαλμούς υπέρ τής όγδοης ό μέγας Δαβίδ.   Τήν ίδια ημέρα, κατά τήν υμνολογία τής ’Εκκλησίας μας, προετύπωνε καί ό Υίός καί Λόγος τού Θεού, όταν ταπεινωνόταν ώς άνθρωπος καί δεχόταν περιτομή τήν όγδοη ήμερα. 

Κατά τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, καί τό μέγα θέαμα τού φωτός της τού Κυρίου Μεταμορφώσεως της όγδοης (δηλαδή τού μέλλοντος αίώνος) έστί μυστήριον κατά τήν όγδόην γάρ δυνάμει κράτος ένεργείας ή Βασιλεία τού Θεού αναφαίνεται. Επειδή μάλιστα ή αγία Μεταμόρφωση τού Σωτηρος είναι εορτή καί μυστήριον τού μέλλοντος αίώνος, γι’ αυτό ή Εκκλησία διώρισε νά λέγεται καθ’ έκάστην έν ταίς 'Ώραις τό Κοντάκιον της Μεταμορφώσεως “Έπί τού όρους μετεμορφώθης...” ίνα διά της συνεχούς ύπομνήσεως κινή τούς Χριστιανούς εις πόθον της μελλούσης δόξης. Μέ τόν τρόπο αυτό τούς χαροποιεί καί τούς ενδυναμώνει νά άθλήσουν άνδρείως, διά νά αξιωθούν τοιούτου άκηράτου στεφάνου της μακαριότητος. 

’Αλλά καί ό όσιος Συμεών ό νέος Θεολόγος θεωρεί τήν όγδόην ημέραν ώς τύπον τού μέλλοντος αίώνος, ό όποίος δέν θά έχει τέλος. Γράφει σχετικώς: Τάς έπτά ημέρας (ό Θεός) τάς έδιώρισε νά είναι εις τύπον τών έπτά αιώνων όπού μέλλουν νά άπεράσουν ύστερον. Τόν δέ παράδεισον τόν έφύτευσεν ύστερον από αύτάς τάς έπτά ημέρας, διά νά είναι τύπος τού μέλλοντος αίώνος. Άμή (αλλά) διατί τό Πνεύμα τό 'Άγιον τήν όγδόην ημέραν δέν τήν αρίθμησε μαζί μέ τάς έπτά; έπειδή ήτον άνάρμοστον νά μετράται καί αυτή μαζί μέ τάς έπτά, αί όποίαι άνακυκλούμεναι κάμνουν τάς τόσας, καί τόσας έβδομάδας, καί χρόνους, καί αιώνας. ’Αλλά έπρεπεν ή όγδοη νά είναι έξω από τάς έπτά, ώσάν όπού δέν έχει ούτε αρχήν, ούτε τέλος. Διατί ουδέ τώρα μέν είναι, μέλλει δέ νά γένη καί νά λάβη αρχήν, αλλά καί πρό τών αιώνων ήτον, καί τώρα είναι, καί θέλει είναι εις αιώνα αίώνος, όμως λέγεται πώς δέν είναι τώρα, αλλά μέλλει νά λάβη αρχήν, ότι θέλει έλθη έξ άπαντος (οπωσδήποτε), καί θέλει φανερωθή εις ήμάς όλούστερινά, καί θέλει γένη μία ήμέρα ανέσπερος, καί ατελεύτητος.  

Ό χρόνος λοιπόν άρχισε κάποτε, θά έλθει όμως καιρός κατά τόν όποίο θά παυσει. Διότι, όπως μάς διδάσκει ό θεοφώτιστος άγιος Δαμασκηνός, μετά τή γενική εξανάσταση καί την καθολική κρίση δεν θά άριθμείται πλέον ό χρόνος μέ ημέρες καί νύκτες· τότε θά είναι μάλλον μία ημέρα άνέσπερος.   Ό χρόνος τότε δέν θά ύπάρχη, Ή κτίσις όμως θά διατηρηθή μέ νέα βέβαια μορφή. Ό κτιστός κόσμος δύναται νά ύπάρχη καί “έν ούχί χρόνω”. Ή κτίσις ήρχισεν, άλλά δέν θά παύση νά ύπάρχη. Ή ψυχή καί οί άγγελικές ύπάρξεις, θεολογεί ό άγιος Γρηγόριος ό Ναζιανζηνός, έχουν άρχή, δέν έχουν όμως τέλος.   Κατά συνέπειαν, όπως γράφει ό π. Γ. Φλωρόσφσκυ, είναι δυνατόν νά παρομοιάσωμεν τήν κτίσιν μέ μίαν γεωμετρικώς διατεταμένην δέσμην ακτινών ή ήμιευθειών,   πού από τήν πηγήν τους ή έστω ένα άφετηριακόν σημείον έπεκτείνονται πρός τό άπειρον. Ό κόσμος δημιουργήθηκε άπό τό μηδέν μέ τόν παντοκρατορικό λόγο τού Θεού γενηθήτω (Γεν. α 3). ’Άρχισε κάποτε. Όμως ό λόγος τού Θεού έξέρχεται, άλλά δέν παρέρχεται· ό θεόπνευστος Απόστολος έβεβαίωσε ότι ό λόγος του Κυρίου μένει εις τόν αιώνα, γι’ αυτό καί ή ζωή στήν όποία  μάς άναγεννά είναι ζωή αιώνια (Α' Πέτρ. α 25). Έπί πλέον ό Θεός δημιούργησε τά πάντα γιά νά υπάρχουν (βλ. Σ. Σολ. α 14). Δέν τά έκτισε “γιά λίγο”, άλλά “γιά πάντα”. Μέ τόν δημιουργικόν του λόγον έφερε τήν κτίσιν εις τό είναι (πάντοτε). Καί δέν υπάρχει προοπτική νά άνακληθή αυτή ή δημιουργική άπόφασις τού παντοδυνάμου Θεού Επομένως ό κόσμος έχει συμβατική αρχή, όχι όμως καί τέλος. Υπάρχει χάρις στό άμετάκλητο θέλημα τού Θεού.  

Όλα αυτά μάς τά έφανέρωσε ή σοφία τού Θεού μέ τούς θεόπνευστους Προφήτες. Ό ψαλμογράφος έμελούργησε: Οί ουρανοί θά χαλάσουν καί θά χάσουν τό σημερινό τους σχήμα. Όλος ό κόσμος σάν ένδυμα θά παλιώσει. Ό δέ Κύριος, σάν έξωτερικό ρούχο πού περιβάλλονται οί άνθρωποι θά τούς γυρίσει, θά τούς περιτυλίξει καί θά άλλάξουν (Ψαλ. ρα [101] 26-27). Όπως είχε τή δύναμη νά δημιουργήσει τόν αόρατο καί ορατό κόσμο από τό μηδέν, έτσι καί μέ νέο δημιουργικό πρόσταγμα θά ανακαινίσει τά πάντα καί θά τούς δώσει νέα μορφή. Την ί'δια αλήθεια άντιλάλησε καί ό ευαγγελιστής Προφήτης (βλ. Ήσ. λδ' [34] 4· να' [51] 6), ό όποίος έπρόσθεσε ότι αυτό θά γίνει γιά νά καταστεί ό ουρανός καί η γη καινή (Ήσ. ξε' [65] 17). Στήν Κ. Διαθήκη ό ίδιος ό Κύριος μάς είπε ότι ό ουρανός καί ή γη παρελεύσονται (Ματθ. κδ' [24] 35· έ 18), ένώ Αυτός θά βρίσκεται πάντοτε μέ τούς δικούς του έως τής συντέλειας τού αίώνος τούτου (Ματθ. κη' [28] 20). Είπε επίσης ότι από τήν καταστροφή τού παρόντος κόσμου, της οποίας θά προηγηθούν μεγάλες αναστατώσεις, θά προέλθει ή παλιγγενεσία,ή ανανέωση τού κόσμου (Ματθ. ιθ' [19] 28). Παρόμοια έκήρυξε καί ό θεοδίδακτος Παύλος, ό όποίος είπε ότι ή κτίση θά ελευθερωθεί άπό τής φθοράς (Ρωμ. η 2023). Ό άπόστολος Πέτρος έγραψε ότι μετά τήν αλλαγή ουρανού καί γης, ή όποία  θά γίνει μέ βοή καί πάταγο, θά άνατείλουν καινοί ουρανοί καί γη καινή, στους όποίους θά κατοικεί ή αρετή καί ή αγιότητα (Β' Πέτρ. γ' 7, 10, 13). Επίσης άπό τόν αετό της Πάτμου πληροφορούμαστε ότι τόν μετασχηματισμό τού κόσμου θά ακολουθήσει ουρανός καινός καί γη καινή. Ό ίδιος μαρτυρεί ότι ό καθήμενος επίτού θρόνουτού είπε: Ιδού καινά ποιώ πάντα (Άποκ. κα' [21] 15).

Τή βεβαιότητα αύτή,ή όποία  ήταν ανέκαθεν ζωηρή στους πιστούς της Εκκλησίας τού Χριστού, μάς τήν ερμήνευσαν καί μάς τήν ανέπτυξαν καί οί θεοφόροι Πατέρες, οί όποίοι έβοηθούντο άπό τήν άνωθεν σοφίαν, πού έφώτιζε τόν νού καί καθοδηγούσε τήν όσια ψυχή τους. Έτσι ό άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μάς κατηχεί: Έρχεται ό Κύριος ήμών Ιησούς Χριστός έξ ουρανών έρχεται δέ περί τήν συντέλειαν τού κόσμου τούτου (...) γίνεται γάρ τού κόσμου τούτου συντέλεια, καί ό γενητός (ό κτιστός) ούτος κόσμος πάλιν άνακαινοποιείται (θά ξεκαινουργωθεί). Καί συνεχίζει: Επειδή καί φθορά καί κλοπή καί μοιχεία καί παν είδος άμαρτιών έχύθη (διαδόθηκε) επί της γης καί αίματα έπί αιμάτων άνεμίχθησαν στόν κόσμο, γιά νά μή μείνει τό θαυμαστόν τούτο κατοικητήριο τού άνθρώπου γεμάτο άνομίες, θά παρέλθει ό κόσμος αύτός, γιά νά άναδειχθεί ό άλλος, ό καλύτερος.


 Ό θείος Κύριλλος γιά τή διδασκαλία του αυτή παραπέμπει στόν Κύριον ήμών Ίησούν Χριστόν (πρβλ. Ματθ. κδ' [24] 29), στόν προφήτη Ήσαία (βλ. Ήσ. λδ' [34] 4) καί στόν Ψαλμωδό (βλ. Ψαλ. ρα' [101] 26-27)  

Επειδή γιά την Εκκλησία τού Χριστού ό παρών κόσμος δέν έχει ανεξάρτητη ιστορία, διαφορετική από έκείνη τού ανθρώπου,γι’ αυτό ακολουθεί καί αυτός (ό κόσμος) βήμα πρός βήμα τήν ιστορική πορεία τού βασιλέως τής επίγειας δημιουργίας, δηλαδή τού ανθρώπου. Καί όπως ό παρών κόσμος καί όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν υπηρετούν τόν άνθρωπο, έτσι καί ή ανακαίνιση τού κόσμου είναι ύπηρετική τού ανθρώπου. Ή αλήθεια αυτή, όπως καί τό ότι οί ηθικές μεταβολές τού ανθρώπου καθορίζουν καί τή μεταβολή τής κτίσεως, τονίζονται από τόν ιερό Χρυσόστομο πολύ ώραϊα. 


Άναφερόμενος ό θείος Πατήρ στόν λόγο τού Ψαλμωδού οί ουρανοί άπολούνται, συ δέ διαμένεις... (Ψαλ. ρα' [101] 2627), στά όσα ό θείος Παύλος γράφει πρός τούς Χριστιανούς της Ρώμης (βλ. Ρωμ. η' 1922) καί σ’ εκείνα πού κηρύττει ό προφήτης Ήσαίας (βλ. Ήσ. να' [51] 6), παρατηρεί: Όπως οί άνθρωποι δεν πρόκειται νά χαθούν, αλλά θά άλλαγούν καί θά μετατεθούν στήν άφθαρσία, κατά παρόμοιο τρόπο καί ή κτίσις. Θά έλευθερωθεί καί αυτή άπό τήν υποδούλωση στή φθορά (πρβλ. Ρωμ. η' 21)· δηλαδή δεν θά είναι πλέον φθαρτή, αλλά θά άκολουθήσει τήν εύμορφίαν καί τή φύση των άνισταμένων ανθρώπινων σωμάτων. Διότι όπως τό ανθρώπινο σώμα έγινε φθαρτό λόγω τής αμαρτίας, έγινε δέ καί αυτή (ή κτίση) φθαρτή, συστενάζουσα καίσυνωδίνουσα μαζί του άχρι τού νύν (Ρωμ. η' 22), κατά παρόμοιο τρόπο, όταν τό σώμα καταστεί άφθαρτο, θά καταστεί καί αύτή άφθαρτη.  .

 Τώρα ή κτίση, έπειδή μετέχει στή φθορά, υποφέρει καί αύτή πολλές μεταβολές, όσες είναι φυσικό νά παθαίνουν καί τά σώματα. Τότε όμως, αφού άποδυθεί τά πάντα, θά μάς παρουσιάσει άφθαρτη μεγαλοπρέπεια επειδή πρόκειται νά δεχθεί άφθαρτα σώματα, θά μετασχηματισθεί καί αύτή πρός τό καλύτερο, τό εξοχότερο.  Στολισμένη μέ αύτόν τόν τρόπο έξαίρει καί τονίζει τή δόξα τού άνθρώπου, τόν οποίο υπηρέτησε καί διακόνησε στή γή. Αλλά καί ό Μ. Βασίλειος μάς διδάσκει ότι είναι ανάγκη νά μεταποιηθεί ό κόσμος αυτός, έφ’ όσον καί οί ψυχές μετά θάνατον θά είσέλθουν σέ νέο τρόπο ζωής. Διότι όπως ή ζωή τού κόσμου αύτού είναι ανάλογη πρός τη φύση του παρόντος κόσμου, έτσι καί ή μέλλουσα ζωή των ψυχών θά είναι τέτοια πού θά συγγενεύει πρός τίς νέες συνθήκες της ζωής. 

Ό συνώνυμος της Θεολογίας Πατήρ, ερμηνεύοντας τόν θεόπνευστο λόγο έτι άπαξ εγώ σείω ου μόνον την γην, άλλά καί τόν ουρανόν (Έβρ. ιβ' [12] 26· πρβλ. καί Άγγ. β' 67), παρατηρεί: Μέ τούς προφητικούς αυτούς λόγους δηλώνεται, νομίζω, ή λαμπρή μεταβολή των πραγμάτων της ζωής αύτής


. Ό τελευταίος αυτός σεισμός δέν είναι άλλος παρά ή δευτέρα τού Χριστού παρουσία, καί ή άλλαγή καί ή μετάθεση τού σύμπαντος στήν κατάσταση τής ήρεμίας καί τής σταθερότητος. Θεωρεί δέ ό θεολόγος Πατήρ ότι ό σεισμός εκείνος δέν θά είναι κατώτερος καί μικρότερος τών άλλων σεισμών πού θά έχουν γίνει.   ’Άλλωστε όλη ή άψυχη κτίση περιμένει μέ μεγάλη επιθυμία καί σφοδρό πόθο τή δόξα τού άνθρώπου καί τή νέα καί άφθαρτη ζωή τών δικαίων, διότι ζεί μέ τήν ελπίδα ότι καί αυτή θά άποκατασταθεί μαζί τους (βλ. Ρωμ. η' 1921). Όταν ό Θεός άνακαινίση τόν άνθρωπον καί τόν κάμη άφθαρτον καί άθάνατον καί πνευματικόν, τότε θά ανακαίνιση μαζί μέ αυτόν καί όλην τήν κτίσιν, καί θά τήν κάμη άίδιον (αιώνια) καί άφθαρτον.  

Ή διδασκαλία τής Εκκλησίας μας περί τής συντέλειας καί άνακαινίσεως τού κόσμου είναι τόσο βασική καί σπουδαία, ώστε ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης, λέγει: Έάν κανείς δέν δέχεται τή συντέλεια τού κόσμου, τότε είναι φανερό ότι αυτός δέν πιστεύει ότι ό Θεός είναι ό δημιουργός τού ουρανού καί τής γης. Τό πώς όμως θά γίνει ή συντέλεια, συνεχίζει, διαφεύγει άπό τή δική μας έπιμελή έρευνα καί πολυπραγμοσύνη. Ωστόσο τήν πιστεύουμε, όπως πιστεύουμε ότι ό κόσμος δημιουργήθηκε έκ τού μή όντος, άφήνοντας κατά μέρος τήν έρευνα εκείνων πού δέν είναι προσιτά στη δική μας κατανόηση. Όπως άρκει ή θεία Παντοδυναμία γιά νά δημιουργήσει άπό τό μηδέν τά πάντα, κατά παρόμοιο τρόπο άποδίδουμε στήν ίδια δύναμη καί τήν άναστοιχείωσιν τών υπαρχόντων, διότι θεωρούμε τήν πίστη αυτή πρέπουσα καί λογική.  

Ό ιερός Αύγουστίνος συμφωνεί μέ τους άλλους Πατέρας τής ’Ορθοδόξου Ανατολής καί γράφει: Μετά τήν κρίσιν ό ουρανός ουτος καί ή γή θά παύσουν νά ύφίστανται, όταν έμφανισθούν νέος ουρανός καί νέα γή. Ό κόσμος θά διέλθη διά τής μεταβολής καί όχι διά τής έκμηδενίσεως όλων τών πραγμάτων. Άναφερόμενος δέ στόν άποστολικό λόγο παράγει το σχήμα τού κόσμου τούτου (Α' Κορ. ζ' 31) σημειώνει: Αυτό τό όποίον παράγεται είναι ή μορφή καί όχι ή φύσις. Σχολιάζοντας εξ άλλου τό χωρίο τής Άποκαλύψεως καί «ειδον ουρανόν καινόν καί γην καινήν» ό γάρ πρώτος ουρανός καί ή πρώτη γή άπήλθον (Άποκ. κα [21] 1) παρατηρεί: Τότε ή όψις τού κόσμου θά μεταβληθή εις λίμνην πυρός, όπως είχεν ήδη μεταβληθή κατά τόν κατακλυσμόν εις ύδωρ. ’Έτσι μετά τήν μεταβολή αυτή ό άνακαινισθείς καί βελτιωθείς κόσμος θά εύρεθή εις τέλειον συναρμονισμόν μετά τών άνακαινισθέντων ανθρώπων, ώς πρός τά άφθαρτα σώματά τους  . Ή κτίση λοιπόν, κατά τόν όσιο Συμεών τόν νέο Θεολόγο, επειδή έπαλαιώθη καί κατεμολύνθη άπό τάς αμαρτίας μας, θέλει διαλυθή άπό τόν δημιουργόν Θεόν μέ φωτίαν, ήγουν θέλει ξαναχωνευθή, καί θέλει γένη καινούργια, καί λαμπροτέρα άσυγκρίτως άπό αύτήν όπου φαίνεται τώρα. 

Ώστε ή συντέλεια καί ή άνακαίνιση τού κόσμου θά γίνουν μέ φωτιά, τήν όποία  θά εξαπολύσει έν τη παντοδυναμία καί πανσοφία της ή δεξιά τού Ύψίστου. Κατά τήν ημέρα τού Κυρίου τά ουράνια σώματα θά διαλυθούν διά τής καύσεως, καί ή γη καί τά έργα πού θά ύπάρχουν σ’ αύτήν θά κατακαούν (βλ. Β' Πέτρ. γ' 10)· καί τότε ή θεία Παντοδυναμία καί Πανσοφία θά άνεγείρει καινούς ουρανούς καί γην καινήν (Β' Πέτρ. γ' 13 Άποκ. κα [21] 1) Πολίτες τού νέου εκείνου κόσμου θά είναι οί λελυτρωμένοι παρά Κυρίου. Οι κύνες (οί αδιάντροποι όπως τά σκυλιά) καί οί φαρμακοί (οί μάγοι) καί οί πόρνοι καί οί φονείς καίοί είδωλολάτραι καί πας φιλών καί ποιών το ψεύδος (Άποκ. κβ' [22] 15) θά απουσιάζουν εντελώς από εκεί. Έκεί θά κατοικούν μονίμως ή αρετή καί ή άγιότης (Β' Πέτρ. γ' 13).

Ό όσιος Ισαάκ ό Σύρος μένει εκστατικός, καθώς σκέπτεται τη νέα εκείνη τάξη τών πραγμάτων, καί αναφωνεί: Ώ του θαύματος Πόσο ή πάνσοφη οικονομία καί αγαθή πρόνοια τού Θεού υπερβαίνει κάθε έννοια, καί πόσο ή θαυμαστή δύναμή του (...) θά καταργήσει τή θαυμαστή αύτή τάξη καί υστέρα άπό αύτό θά έλθει άλλος αιών Στόν νέο εκείνο αιώνα όλα θά λησμονήσουν παντελώς αύτή τήν πρώτη κτίση. Αύτό θά συμβεί,διότι θά γίνει άλλοίωσις άλλη διότι έκεί θά επικρατούν πλέον άλλοι διαλογισμοί καί άλλη μέριμνα. Οί δίκαιοι άνθρωποι δέν θά θυμούνται πλέον τόν κόσμο αύτό ούτε τήν προηγούμενη διαγωγή τους. ’Επειδή ό νούς τών δικαίων πού θά ζούν στή νέα βασιλεία θά δεσμευθεί εις τήν θεωρίαν εκείνης της καταστάσεως καί δέν θά έπιστρέψει πλέον πίσω γιά νά ασχοληθεί μέ τήν πάλη αίματος καί σαρκός. Διότι μέ τόν άφανισμό τού αίώνος τούτου θά λάβει αμέσως αρχή ό μέλλων αιών.  

Ό άγιος Συμεών ό νέος Θεολόγος γράφει: Όλη ή κτίσις αφού άνακαινισθή καί γένη όλη πνευματική, θέλει γένη κατοικητήριον άύλον, άφθαρτον, άτρεπτον, παντοτεινόν καί νοερόν. Καί ό ούρανός θέλει είναι άσυγκρίτως λαμπρότερος καί φωτεινότερος άπό αυτόν πού φαίνεται τώρα, ωσάν άλλος καινούργιος. Καί ή γη θέλει λάβη μίαν εύμορφίαν άνεκλάλητον καί καινούργιαν καί ένα είδος χλόης άμάραντον, ήγουν στολισμένη μέ άνθη φωτεινά καί πολυποίκιλα καί πνευματικά, εις τά όποία , καθώς λέγει ό θείος λόγος,κατοικεί δικαιοσύνη . Καί ό ήλιος θέλει λάμψη έπταπλασίως περισσότερον (...). Καί όλος ό κόσμος ούτος θέλει είναι ανώτερος άπό κάθε λόγον, ωσάν όπου ύπερβαίνει κάθε διάνοιαν. Όμως μέ τό νά είναι πνευματικός καί θείος ενώνεται μέ τόν νοητόν κόσμον, καί γίνεται ένας άλλος παράδεισος νοερός, καί 'Ιερουσαλήμ έπουράνιος (...) μία κληρονομιά άσυλος (ασύλητη, πού δέν μπορεί κανείς νά τήν αρπάξει) τών υιών τού Θεού.  

Ιδού λοιπόν τί θά ύπάρχη κατά τό τέλος (τό) άνευ τέλους· διότι τί άλλο τέλος δύναται νά ύπαρξη δι’ ήμάς παρά νά φθάσωμεν εις τό βασίλειον,τό οποίον ουδέποτε θά έχη τέλος;   Στό βασίλειο έκείνο ή απειράριθμη, ή νέα καί αιώνια κοινωνία των λελυτρωμένων θά αποτελεί σύνολο τό όποίο θά συνδέεται μέ άρρηκτους δεσμούς μεταξύ του καί μέ τόν Κύριον, πρός τόν όποίον οί λελυτρωμένοι θά άναπέμπουν ουράνιες μελωδίες καί άσμα νέο, αιώνιο, γλυκύ, πάντερπνο. Έκεί ό Θεός θά έχει εξαλείψει παν δάκρυον άπό των οφθαλμών ημών· έκεί ό θάνατος δέν θά υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος θά υπάρχουν πλέον. Έκεί ή άγάπη θά είναι άγνή καί θά αυξάνει συνεχώς θά είναι άδυτη καί άστένακτη. Όλα θά είναι ήρεμα, γαληνά, όσια, αγνά. Διότι έκεί θά βρίσκεται ή άχειροποίητη σκηνή τού Θεού μετά των ανθρώπων, καί ό Θεός θά κατοικήσει μαζί τους καί αύτοί θά είναι λαός δικός του καί ό ίδιος ό άπειροάπειρος Θεός θά είναι μαζί τους (βλ. Άποκ. κα [21] 14).

Τί άλλο μπορούμε νά προσθέσουμε εμείς; Τίποτε άπολύτως. Τό μυστήριο θά παραμείνει άρρητο. Γι’ αυτό καί ή Αγία Γραφή, γιά νά έκφράσει τό άρρητο αύτό μυστήριο τής αίωνιότητος, χρησιμοποιεί δύο μόνο λέξεις: αιώνας αιώνων».

Αγαπητέ μου άναγνώστα τώρα πού μέ τη βοήθεια τής Παναγίας καί Όμοουσίου καί Ζωοποιού Τριάδος έφθάσαμε στό τέλος, στοχάσου αύτό πού έγραψε ό σοφός Σολομών στό θεόπνευστο βιβλίο του Εκκλησιαστής ως κατακλείδα των στοχασμών, τών απογοητεύσεων καί τών έλπίδων του. Μετά άπό τήν πικρή διαπίστωση ότι στόν κόσμο αύτό ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα (είναι) ματαιότης, λέγει στόν καθένα μας: Τέλος λόγου, τό παν ακούε· τόν Θεόν φοβού καί τάς έντολάς αυτού φύλασσε, διότι ή διπλή αύτή εντολή είναι όλος ό σκοπός καί ό προορισμός τού ανθρώπου στη γή. Στοχάσου ότι σόμπαν τό ποίημα ό Θεός άξει έν κρίσει· ότι όλα τά έργα μας ό Θεός θά τά κρίνει στό Παγκόσμιο Δικαστήριο. 'Όλα κάθε φανερή καί άπόκρυφη πράξη μας, όλα τά έν γνώσει καί έν άγνοια έργα μας όλα, είτε άγαθά είτε πονηρά είναι αύτά, θά τά φανερώσει καί θά άποδώσει δικαιοσύνη (Έκκλ. ιβ' [12] 13-14).

Φιλοσόφησε, λοιπόν χριστιανοπρεπώς έπί όλων αύτών. Κάθε κτύπος τού ώρολογίου μάς σπρώχνει απαλά αλλά σταθερά πρός τήν ένδοξη, φοβερή ήμερα της Δευτέρας Παρουσίας τού Κυρίου. Όλες οί φωτεινές ήμερες σάν λευκοί ποταμοί καί όλες οί σκοτεινές νύκτες σάν μαύροι ποταμοί διασχίζουν τούς κρημνούς καί τίς αβύσσους της όπάρξεως καί μάς μεταφέρουν πρός εκείνη τήν ήμερα. Αί μυριάδες τών ημερών κατευθύνονται πρός τήν επιφανή καί ένδοξη ήμερα τού Κυρίου. Καθώς τά έτη καί οί αιώνες διαδέχονται ό ένας τόν άλλο μέσα άπό τίς αλλαγές καί τίς αλλοιώσεις τού παρόντος αίώνος, κόσμος καί άνθρωποι,όλοι καί δ λα τρέχουμε πρός μία μόνο κατεύθυνση: πρός εκείνη τήν ήμέρα. Οί ώρες, οί ημέρες, τά έτη, οί αιώνες, οί χιλιετίες τρέχουν, φεύγουν καί μάς παραπέμπουν πρός τούς αιώνας τών αιώνων, τήν άρρητη αιωνιότητα, ή όποία  ουδέποτε θά περάσει, διότι δέν έχει τέλος Γι’ αυτό οί Πατέρες συμβουλεύουν τόν καθένα μας: Άν έχεις καιρόν, μή περιμένεις ευκαιρίαν ’Άλλωστε γιατί τό λησμονούμε; Οί γέροντες βαδίζουν πρός τόν θάνατο, ό θάνατος όμως έρχεται πρός τούς... νέους

Δέν έχω ούτε καί βρίσκω κανένα δικό μου λόγο άξιο νά κατακλείσω τίς σελίδες τού βιβλίου αυτού. Άλλωστε, όσα έγράφησαν έδώ δέν προέρχονται άπό έμένα. Πάσα δόσις άγαθή καί παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστί καταβαίνον άπό τού πατρός τών φώτων (Ίακ. α 17). Δικά μου μόνον είναι οί παραλείψεις καί οί ελλείψεις πού υπάρχουν σέ όσα έγράφησαν. ΓΓ αυτό έξουδενωμένος εξ έπόψεως πνευματικής, καί άρα αδύναμος νά σκεφθώ βαθύτερα κτηνώδης παρά τώ Θεώ (Ψαλ. οβ' [72] 22) ώστε νά κατανοήσω τήν άπειρόσοφη οικονομία του περί τό βαθύ μυστήριο τού θανάτου πτωχός καί πένης (Ψαλ. λθ' [39] 18) σέ έργα άρετής καί άγιότητος, ώστε νά έχω θείο φωτισμό, δανείζομαι άπό τόν εν θεολόγοις όσιον καί έν όσίοις θεολόγον Νικόδημο τόν Αγιορείτη τούς δικούς του λόγους:

Κάμνω τέλος, καί λέγω μέ τόν Άγιον Συμεών τόν νέον Θεολόγον ότι είναι ανάγκηόλοι ήμείς οί Χριστιανοί νά ίατρευθώμεν άπό τά πάθη καί τάς πληγάς τής αμαρτίας, καί έπειτα νά φυλάξωμεν καί όλας τάς έντολάς τού Κυρίου, καί νά κάμωμεν κάθε αρετήν εί (εάν) δέ καί δέν προφθάσωμεν νά κάμωμεν άλλας έντολάς τού Κυρίου, καί άλλας άρετάς, τό έλάχιστον έλάχιστον είναι ανάγκη κάν νά εύρεθώμεν ύγιείς καί ολόκληροι άπό τάς πληγάς καί άσθενείας τής αμαρτίας, διά μέσου τής έντολής, καί τής αρετής τής μετανοίαςδιατί, έάν μέν άποθάνωμεν υγιείς καί ίατρευμένοι άπό τά πάθη καί

αμαρτίας διά τής μετανοίας, άπερχόμεθα εις την Βασιλείαν των Ουρανών έάν δε άποθάνωμεν αγιάτρευτοι, ασθενείς καί μισεροί διά τής αμετανοησίας, άπερχόμεθα εις τόν άδην (Λόγ. ιβ'). 


Επειδή καί ή Βασιλεία τών Ουρανών δεν είναι νοσοκομείον καί σπητάλι, διά νά δέχεται τους άρρωστους καί μισερούς άλλ’ είναι κατοικία καί παλάτι, διά νά δέχεται τους υγιείς καί γερούς. Διά τούτο, άμαρτωλοί σύντροφοι έδικοί μου, ας φωνάζωμεν πάντοτε πρός τόν Θεόν τάς κοινάς έκείνας τής Εκκλησίας δεήσεις “'Άγιε έπίσκεψαι καί ιασαι τάς άσθενείας ήμών, ένεκεν τού ονόματος σου” καί “Έπουράνιε Βασιλεύ, ήμάς έν μετανοία καί εξομολογήσει παράλαβε, ώς άγαθός καί φιλάνθρωπος.  

’Αδελφή ψυχή, συ πού έμελέτησες τίς γραμμές οί όποίες προηγηθησαν, άς άγωνισθούμε νά ζήσουμε μέ τόν άγιο καί άγνό φόβο τού Θεού τόν υπόλοιπο χρόνο τής παροικίας ήμών (Α' Πετρ. α 17), δηλαδή τής ξενιτειάς μας εδώ στή γή. Έάν ζήσουμε σωφρόνως καί δικαίως καί εύσεβώς έν τώ νυν αίώνι, περιμένοντας μέ άγιο πόθο καί χαρά τη μακαριότητα πού έλπίζουμε καί τη φανέρωση τής δόξης τού μεγάλου Θεού καί Σωτήρος μας ’Ιησού Χριστού (Τίτ. β' 13), δέν θά επιτρέψει ό περιπόθητος καί γλυκύτατος Κύριός μας νά γίνουμε έπίχαρμα τών παγκάκων δαιμόνων δηλαδή τέτοιοι ώστε νά πανηγυρίζουν καί νά χαιρεκακούν οί δαίμονες.


 Απ’ εναντίας θά μάς άξιώσει νά προφθάσωμεν τό πρόσωπον αυτού έν έξομολογήσει καί έν φαλμοις· νά άλαλάξουμε καί εμείς μαζί μέ τούς άγιους ’Αγγέλους, όταν θά έλθει νά κρίνει την οικουμένην έν δικαιοσύνη (Ψαλ. δ' [94J 23 ήζ [95] 13). Τότε θά γίνουμε καί έμείς άγια καί μακάρια μέλη τής δεδοξασμένης καί πανευτυχούς όμηγύρεως τών έν ούρανοϊς άπογεγραμμένων, γιά νά άναπέμπουμε παναρμόνιο, πάντερπνο καί άσίγητο ύμνο πρός τόν Παμβασιλέα Χριστόν.

ΑΥΤΩ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣ1Σ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΑΜΗΝ

Εισαγωγή κειμένων σε  πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΝΙΚ.ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: