«Καί παρά Σέ τί ηθέλησα επί τής γής;»

Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Λατρείαν μας
Παν. Ν. Τρεμπέλας

«Καὶ παρὰ Σὲ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;»

Μὲ τὴν καρδίαν μας ὁλόκληρον. Μὲ ὅλας τὰς ἀνωτέρας καὶ πνευματικὰς τῆς ψυχῆς μας δυνάμεις. Μὲ πλήρη ἀφιέρωσιν καὶ ἀφοσίωσιν τοῦ ἐσωτερικοῦ μας. Μόνον οὕτω ἡ λατρεία μας θὰ εἶναι εὐπρόσδεκτος εἰς τὸν Θεόν.Θέλεις ν’ ἀντιληφθῇς μὲ ἀναλογίας καὶ διὰ παραδειγμάτων ἀπὸ τὰ συμβαίνοντα εἰς τὸν ἐπίγειόν μας βίον, τί σημαίνουν αἱ ἀνωτέρω γραμμαί, ἀδελφέ μου; Θυμήσου, τί γίνεται εἰς μίαν μητέρα στοργικήν, ποὺ ἐπαναβλέπει τὸ μονάκριβον παιδί της, τὸ ὁποῖον ὕστερα ἀπὸ χρόνια πολλὰ ξενιτευμένης ζωῆς ἐπανέρχεται εἰς τὴν ἀγκάλην της. Ὅλος ὁ νοῦς της καὶ ὁλόκληρος ἡ καρδία της εἶναι κολλημένα ἐπάνω του. Δὲν χορταίνει νὰ τὸ βλέπῃ. Δὲν σταματᾷ ἀπὸ τὸ νὰ τὸ περιποιῆται. Μὲ πολλὴν δυσκολίαν τὸ χωρίζεται δι’ ὀλίγας στιγμὰς ἀπὸ πλησίον της. Ἡ χαρά της εἶναι νὰ τοῦ ὁμιλῇ, νὰ τὸ ὑπηρετῇ, νὰ δημιουργῇ πάντα καὶ νέας ἀφορμάς, διὰ νὰ τοῦ δεικνύῃ τὴν ἀγάπην της καὶ νὰ τοῦ προσφέρῃ τὰς περιποιήσεις της.

Σκέψου ἀκόμη, τί δοκιμάζεις καὶ σὺ ὁ ἴδιος, ἑὰν συμβῇ νὰ εὐρεθῇς εὶς τὴν συντροφιὰν προσώπου θελκτικοῦ εὶς τοὺς τρόπους, ἰσχυροῦ εὶς ἐπιρροὴν καὶ εἰς κοσμικὴν δύναμιν, ὡραίου εἰς ἐμφάνισιν, μὲ στόμα μελίρρυτον, μὲ σύνολον ἑλκυστικόν… Ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ ἐτελείωνε ποτὲ ἡ μετ’ αὐτοῦ ἐπικοινωνία σου, θὰ ἀπετέλει τοῦτο εὐτυχίαν ἀπερίγραπτον διὰ σέ. Θὰ ἐξέχανες ὅλα διὰ τὴν ἀγάπην του. Θὰ ἐλησμόνεις καὶ φαγητὸν καὶ ὕπνον καὶ πᾶσαν ἀνάπαυσιν δι’ αὐτήν, ἀρκεῖ μόνον νὰ μὴ ἐκουράζεσο σωματικῶς καὶ νὰ μὴ σὲ ἐγκατέλιπεν ἡ σωματικὴ ἀντοχή σου.

Ἀπὸ αὐτὰ ὡς ἀσθενεῖς εἰκόνας καὶ συγκρίσεις καὶ ἀναλογίας ἠμπορεῖ ὁ καθένας μας νὰ ἀντιληφθῇ, τί ἔκανε τὸν Προφητάνακτα νὰ ἀναφωνήσῃ: «Τί μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ παρὰ σὲ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;». Ὅπου καὶ νὰ στραφῶ, λέγει ὁ προφήτης, δὲν εὑρίσκω, Κύριέ μου, ἄλλον τινὰ ποθεινότερον, ἀγαπητότερον, ἐλκυστικώτερων, θελκτικώτερον, ὡραιότερον, γλυκύτερον ἀπὸ Σέ. Καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἐὰν ἀναβῶ, Σὲ θὰ εὕρω νὰ τὸν στολίζῃς καὶ νὰ τὸν εὐμορφαίνῃς καὶ νὰ τὸν γεμίζῃς ἀπὸ ἀπερίγραπτον εὐφροσύνην καὶ δόξαν καὶ χαράν. Χωρὶς Σὲ χάνει καὶ αὐτὸς τὴν λαμπρότητα καὶ τὴν ὀμορφιά του καὶ παύει νὰ εἶναι τόπος ἀναπαύσεως καὶ χαρᾶς. Ἂν παραμείνω δὲ εἰς τὴν γῆν, ὤ! τότε μόνον τυφλοὶ καὶ ἀνόητοι εἶναι δυνατὸν νὰ Σὲ λησμονήσουν καὶ ἀντὶ Σοῦ νὰ προτιμήσουν τὰ μάταια καὶ ψεύτικα θέλγητρά της. Τὴν ἰδικήν μου καρδίαν, Κύριε, τί ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰς ὡραιότητας τῆς γῆς θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἑλκύσῃ, ὥστε νὰ προτιμήσω τοῦτο καὶ ὄχι Σέ; «Παρὰ σὲ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;».

Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ προφήτης Δαβὶδ εἶχε καταλάβει καλά, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι «τὸ ὄντως ἐφετόν». Δηλαδή, Αὐτὸς συγκεντρώνει εἰς τὴν ἄπειρον τελειότητά του ὅ,τι ὡραῖον, ὅ,τι ἀγαπητόν, ὅ,τι ἐλκυστικόν, ὅ,τι ἀπολαυστικόν, ὅ,τι καλόν, ὅ,τι θελκτικόν, ὅ,τι χορταστικὸν συγχρόνως καὶ ἐξευγενιστικὸν καὶ ἐξυψωτικόν. Καὶ δι’ αὐτὸ τὸν ἀκούομεν ἄλλοτε νὰ λέγῃ: «Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα. Πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;». Σὰν διψασμένη ἔλαφος ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδία τοῦ Δαβὶδ ἐπόθει καὶ μὲ ἀχόρταστον δίψαν ἐπεθύμει νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαύσῃ τὴν παρηγορίαν του. Πότε, λέγει, θὰ ἔλθω εἰς τὸν ναόν Σου; Πότε θὰ ἐμφανισθῶ εἰς τὸ πρόσωπόν σου; Πότε θὰ λάβω καὶ ἐγὼ μέρος μὲ τοὺς ἄλλους συνδούλους μου εἰς τὰς προσευχὰς καὶ εἰς τὴν λατρείαν, ποὺ ἀναπέμπεται εἰς τὸ ἅγιον Ὄνομά σου;

Ἀπὸ αὐτὰ κατανοεῖ πᾶς τις τί σημαίνει τὸ νὰ λατρεύῃ τὸν Θεὸν μὲ ὅλην τὴν καρδίαν του. Θέλεις πρὸς μεγαλυτέραν βεβαιότητα καὶ σαφήνειαν νὰ ἀκούσῃς καὶ τὴν φωνὴν ἑνὸς μεγάλου πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μᾶς περιγράφει, πόσον αἱ καρδίαι μας πρέπει νὰ προσκολλῶνται εἰς τὸν λατρευτόν μας Κύριον; «Τοῦ Θεοῦ μνημονευτέον μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον», γράφει ὁ θεολόγος Γρηγόριος. Ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ τὸ σῶμα, ἂν σταματήσῃ ἐπὶ ὀλίγα λεπτὰ ἡ ἀναπνοή μας; Αἴ! λοιπόν. Ὅσον ἀναγκαία εἶναι ἡ ἀναπνοὴ διὰ νὰ συντηρηθῇ ἡ σωματικὴ ζωή μας, τόσον καὶ πολὺ περισσότερον ἀναγκαία εἶναι διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν μας ἡ προσκόλλησις τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας μας εἰς τὸν Θεόν. «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», φωνάζει ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδή, ἂς ξεκολλήσουν αἱ καρδίαι μας ἀπὸ κάθε γήϊνον καὶ ὑλικόν. Ἂς ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ αὐτὰς κάθε ἄλλη σκέψις. Ἂς πετάξουν ὑψηλά. Καὶ ἂς γεμίσουν μὲ τὴν σκέψιν καὶ μὲ τὸν πόθον τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀναπνέουν μέσα εἰς τὴν οὐρανίαν ἀτμόσφαιραν, τὴν ὁποίαν δημιουργεῖ ἡ χάρις καὶ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Τοῦ Θεοῦ μνημονευτέον μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Μόνον οὕτως ἡ λατρεία μας θὰ εἶναι ζωντανὴ καὶ εὐπρόσδεκτος εἰς τὸν Θεόν.

 Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας

Ἐὰν τὰ Σεραφεὶμ καταλύπτουσιν ἔμφοβα ἑαυτά, μετὰ πάσης ταπεινώσεως ἀναπέμποντα τὴν λατρείαν αὐτῶν πρὸς τὸν Θεὸν κατὰ περιγραφήν, τὴν ὁποίαν παρέχει ὁ Ἡσαΐας, πόσῳ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ μετὰ συντριβῆς ὀφείλομεν νὰ προσερχώμεθα ὅλοι μαζῆ, ἵνα μὲ ἕνα στόμα πάντες καὶ μὲ μίαν καρδίαν ἐν τοῖς ἀφιερωμένοις πρὸς λατρείαν τοῦ Θεοῦ ἱεροῖς χώροις ἀνυμνήσωμεν τὸ Ὄνομά Του καὶ ἀποδώσωμεν τὴν ὀφειλομένην καὶ ὑφ’ ἡμῶν λατρείαν εἰς αὐτόν. Εἶναι δὲ προνόμιον τοῦ νέου Ἰσραὴλ τῆς χάριτος, ὅτι πανταχοῦ ὑπάρχουν ἀνιδρυμένοι ἱεροὶ ναοὶ ἔχοντες θυσιαστήρια, εἰς τὰ ὁποῖα ἀόρατος ἀρχιερεὺς προσφέρων ἀναιμάκτως τὴν θυσίαν τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ συμπαρίσταται μετὰ τῶν πιστῶν ὁ Χριστός, καλῶν πάντας τοὺς κυκλοῦντας τὴν ὑπερφυῆ Τράπεζάν Του, ἵνα ἀποσπώμενοι ἀπὸ τῶν βιοτικῶν φροντίδων καὶ ἑνούμενοι μετ’ αὐτοῦ ἀνυψώσωσι πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς καρδίας, νεκροῦντες δὲ πάντα ἐγωϊσμὸν καὶ ἀποβάλλοντες πᾶν μῖσος καὶ ἀγαπῶντες ἀλλήλους ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ μετάσχωσιν εἰς τὴν θείαν λατρείαν, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἀοράτως συμπαρίστανται συνδιακονοῦντες Ἄγγελοι.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: