Μιμηταί και συνόμιλοι Αγγέλων

Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Λατρείαν μας
Παν. Ν. Τρεμπέλας
Μιμηταὶ καὶ συνόμιλοι τών Ἀγγέλων

Ἐν τῇ λατρείᾳ μας γίνεται καὶ ἐν τῇ γῇ ἐπανάληψίς τις ὑπὸ τῶν φερόντων σάρκα ἀνθρώπων τῶν ἐν οὐρανοῖς τελουμένων ὑπὸ τῶν ἀσωμάτων Ἀγγέλων. Μὲ τὴν αὐτὴν τῶν Ἀγγέλων διάθεσιν καὶ τὸν αὐτὸν πόθον ἐκείνων καλοῦνται καὶ οἱ πιστοὶ νὰ ἁγιάζουν τὴν μολυνομένην ὑπὸ τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου γῆν, μιμούμενοι ἐν αὐτῇ καὶ πράττοντες ὅ,τι οἱ ἐν οὐρανοῖς Ἄγγελοι. Κατὰ τὴν ὥραν λοιπὸν τῆς λατρείας συνενοῦνται οἱ ἄνθρωποι μετὰ τῶν Ἀγγέλων καὶ ὁ οὐράνιος κόσμος συναναμιγνύεται μετὰ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Καὶ ἀκούεται ἀπὸ τὰ στόματα τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων ὁ αὐτὸς τρισάγιος καὶ ἐπινίκιος ὕμνος, τὸν ὁποῖον ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἰς ἐξαισίαν ὀπτασίαν του ἤκουσε νὰ ψάλλεται ὑπὸ τῶν ἐγγὺς τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ ἱπταμένων εὐλαβῶς Σεραφείμ. Κηρύττεται δὲ διὰ τοῦ ὕμνου αὐτοῦ ὁ Θεὸς Κύριος πάντων τῶν ἐν Οὐρανοῖς πνευμάτων, τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ὑπεροχώτερα καὶ ἰσχυρότερα πάντων ἐν γένει τῶν δημιουργημάτων.

 Εἶναι λοιπὸν Αὐτὸς ἀνυπέρβλητος εἰς δύναμιν, συγχρόνως ὅμως καὶ πανάγιος, ἔχων ὄχι μόνον τὴν δύναμιν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁγιότητα ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του.Οὕτως ὁ Κύριος ἐκτείνει τὴν κυριαρχίαν του καὶ τὴν δόξαν του παντοῦ. Εἶναι γεμᾶτος ὁ οὐρανός, γεμάτη καὶ ἡ γῆ ἀπὸ τὴν δόξαν αὐτοῦ. Ἐπαναλαμβάνεται δὲ εἰς τὸν ἀγγελικὸν αὐτὸν ὕμνον τρεῖς φορὰς τὸ ἅγιος. Τοῦτο δὲ ὄχι μόνον διὰ νὰ τονισθῇ εἰς τὸν ὑπερθετικὸν βαθμὸν τὸ λίαν σημαντικὸν αὐτὸ ἐπίθετον, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ὑποδηλωθῇ, ὅτι ὁ εἶς Θεὸς ἔχει τρία πρόσωπα. Καὶ τὸ τελευταῖον αὐτὸ ἐδηλώθη φανερώτερα εἰς ἕνα ἄλλον χριστιανικὸν ὕμνον, τρισάγιον καὶ αὐτόν, ποὺ καθιερώθη νὰ τὸν ψάλλωμεν πρὸ τῶν ἀναγνωσμάτων, εἶναι δὲ εἰς πολὺ κοινὴν χρῆσιν καὶ εἰς πᾶσαν ἀκολουθίαν. «Ἅγιος ὁ Θεός (ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος), ἅγιος ἰσχυρός (ὁ Υἱὸς ὁ συνάναρχος), ἅγιος ἀθάνατος (τὸ Παράκλητον Πνεῦμα), ἐλέησον (καὶ ὄχι ἐλεήσατε) ἡμᾶς», ψάλλομεν εἰς τὸν ἄλλον Τρισάγιον. Διατί τώρα ὁ πρῶτος ὕμνος, ὁ ἀγγελικός, καλεῖται ἐπινίκιος, κατανοεῖται, ὅταν ληφθῇ ὑπ’ ὄψιν ἀφ’ ἑνὸς μέν, ὅτι τὸ ἐπίθετον τοῦτο ἔχει καὶ τὴν ἔννοιαν τοῦ θριαμβευτικός, Αὐτὸς δὲ πρὸς τὸν ὁποῖον ἀναπέμπεται εἶναι βασιλεὺς πανίσχυρος, ἀήττητος, πάντοτε θριαμβεύων καὶ αἰώνιος· ἀφ’ ἑτέρου δέ, ὅτι ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου βασιλεύς, τὸν ὁποῖον εἶδεν ὁ Ἡσαΐας, κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην (κεφ. ιβ’ 40-41) ὑπῆρξεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ὁ θριαμβευτὴς κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸν ἀνυμνοῦν ἐν οὐρανοῖς οἱ Ἄγγελοι καὶ τέσσαρα ἑξαπτέρυγα ζῶα ᾄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα καὶ λέγοντα καὶ ταῦτα νυχθημερὸν τὸν Τρισάγιον ὕμνον. Εἰς μίαν δὲ στιγμήν, καθ’ ἣν τὰ τέσσαρα αὐτὰ πολυόμματα ζῶα δυναμώνουν τὸν ὕμνον, καὶ οἱ κυκλικῶς περὶ τὸν θεῖον θρόνον καθήμενοι εἰκοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οἱ ἐκπροσωποῦντες τὴν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν, πίπτουν χαμαὶ κατὰ πρόσωπον καὶ προσκυνοῦν τὸν ἐπὶ τοῦ θρόνου καθήμενον.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: