Κεφάλαιον Γ΄
Τό Θαύμα.Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Αναχώρησις
Οι μέρες που μεσολάβησαν μέχρι την άλλη Τρίτη το πρωί ήταν γεμάτες ένταση και τρεξίματα.
Η καταγραφή της περιουσίας μας στο σπίτι και στο μαγαζί έγινε χωρίς καθυστέρηση.
Στο σπίτι κατέγραψαν τα πάντα -έπιπλα, χαλιά ακόμα και σκεύη- τα πάντα εκτός από ρουχισμό.
Στο μαγαζί όλα τα πάγια -εργαλεία, έπιπλα- καθώς και μερικά κινητά είδη κάποιας αξίας.
Οι γνωστοί και οι φίλοι είχαν μαζευτεί στο σπίτι για να προσφέρουν τη συμπαράστασή τους. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι όμως χαμογελούσαν και μας ενθάρρυναν για την βεβαιότητα μιας καλύτερης ζωής.
Ο πατέρας μου προσπάθησε να διαθέσει το εμπόρευμα εκείνο, που επειδή ήταν ευτελούς αξίας, δεν είχε καταγραφεί με λεπτομέρεια. Μάταια βέβαια. Οι Τούρκοι καραδοκούσαν να αρπάξουν την λεία, δωρεάν. Όπως και έγινε. Στο μαγαζί εγκαταστάθηκε ένας Τούρκος που είχε ο πατέρας μου για βοηθό. Στο σπίτι αργότερα, όταν φύγαμε, ο Τούρκος θυρωρός της διπλανής πολυκατοικίας.
Ο πατέρας μου πάντως αντιμετώπιζε την κατάσταση με χαρακτηριστική ψυχραιμία.
Η μητέρα μου έδειξε τις επόμενες μέρες να ξεπερνάει το αρχικό σοκ και να συμβιβάζεται με την ιδέα μιας καινούριας αρχής.
Η αδελφή μου υπέφερε. Έχανε το σχολείο της, τις φίλες της, τον κόσμο μέσα στον οποίο είχε μεγαλώσει. Ήταν απαρηγόρητη.
Εγώ αναγκάστηκα απ' τις περιστάσεις να ωριμάσω πριν την ώρα μου. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι όλη την έκταση της αλλαγής που ερχόταν στην ζωή μας, διαισθανόμουνα τη σοβαρότητά της. Το χαμόγελο έσβησε για πολλά χρόνια απ' τα χείλη μου.
Όσο πλησίαζε η Τρίτη που θα 'φευγε ο πατέρας μας με ένα μικρό βαλιτσάκι για την Αθήνα, για να ξαναρχίσει τη ζωή του και τη ζωή μας απ' την αρχή, η αναστάτωσή μας μεγάλωνε.
Την Δευτέρα το βράδυ, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει, μάζεψε όλη την οικογένεια γύρω του:
— Αύριο το πρωί φεύγοντας θα αφήσω πίσω μου όλα τα πολύτιμα πράγματα που είχα στη ζωή μου: Τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, το σπιτάκι μας, την δουλειά μου, τη μητέρα σας, εσάς. Κι όμως όπως βλέπετε κρατάω όσο μπορώ την ψυχραιμία μου και σκέφτομαι πως όλα όσα μας συμβαίνουν μας ξεπερνούνε και πως δεν μπορούμε να έρθουμε αντίθετοι στη μοίρα μας. Θα πάω στην Αθήνα και
θα προσπαθήσω να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα, ώστε να σας πάρω εκεί όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν. Βέβαια κάτι τέτοιο δε θα είναι πολύ εύκολο, γιατί πρέπει να εξασφαλίσω πρώτα δουλειά μια και χρήματα, όπως ξέρετε, δε θα μας μείνουν. Θα κάνω όμως όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν για να έρθετε γρήγορα κοντά μου.
Μέχρι τότε θέλω να 'στε μονιασμένοι, να ακούτε τη μάνα σας και να προσέχετε. Να προσέχετε να μη δώσετε την παραμικρή αφορμή. Στους δρόμους δεν πρέπει ν' ανοίγετε το στόμα σας ακόμα κι αν σας προκαλέσουν.
Εσύ Λεωνίδα είσαι πια ο μόνος άντρας που θα μείνει στην οικογένεια. Να προσέχεις σαν τα μάτια σου τη μάνα σου και την αδελφή σου. Δεν πιστεύω πως θα χρειαστούν παραπάνω από μερικές βδομάδες για να τακτοποιήσω τα πράγματα στην Αθήνα. Όσο όμως και να χρειαστεί πρέπει να 'χω ήσυχο -όσο βέβαια είναι δυνατό το κεφάλι μου, ώστε να μπορέσω να σας φέρω γρήγορα.
Όλοι μας ακούγαμε σιωπηλοί και με προσοχή τα λόγια του πατέρα μου.
— Ίσως από μια πλευρά να είναι καλύτερα που ήλθαν έτσι τα πράγματα, συνέχισε.
Τουλάχιστον εσείς παιδιά μου θα έχετε καλύτερες δυνατότητες να φτιάξετε την ζωή σας στην Ελλάδα κάτω από συνθήκες ελευθερίας και ισότητας. Εδώ στην Τουρκία πλέον, το μέλλον για τον Ελληνισμό της Πόλης είναι κατάμαυρο. Οι Τούρκοι επικαλούνται και εφαρμόζουν τις συμφωνίες που τους συμφέρουν, αλλά γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και αγνοούν τα μέρη εκείνα των συμφωνιών που υπέγραψαν, αλλά δεν τους συμφέρουν. Δείτε πως αξιοποίησαν την Συμφωνία με την οποία τερματίστηκε ο Πόλεμος με την Ελλάδα το 1923: Πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, υπήρχαν 300.000 Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη και 15.000 ακόμα στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Οι Τούρκοι συμφώνησαν, δήθεν δύσκολα, να εξαιρεθούν από την συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών η Κωνσταντινούπολη και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, σε αντιστάθμισμα της εξαίρεσης 80.000 Μουσουλμάνων που ζούσαν στην Ελληνική Θράκη. Ο στόχος τους ήταν καθαρός.
Να κρατήσουν Μουσουλμανικό πληθυσμό στην ελληνική Θράκη αφού αυτό προέβλεπε η συμφωνία που υπέγραψαν και το σημείο αυτό τους συνέφερε, ενώ είχαν ήδη έτοιμα σχέδια να εξοντώσουν ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό κι ας έγραφε ακριβώς το αντίθετο η Συμφωνία που υπέγραψαν. Αρχισαν από την Ίμβρο και την Τένεδο. Τα νησιά αυτά, αν και ελληνικά όπως όλα τα νησιά του Αιγαίου, παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, επειδή βρίσκονται στο στόμιο του Ελλήσποντου, για τη δήθεν ασφάλεια των στενών. Υπήρχε όμως η Συνθήκη της Λωζάνης που στο άρθρο 14 προέβλεπε ότι τα δύο νησιά έχουν ειδική διοικητική οργάνωση και ότι παρέχεται κάθε εγγύηση στον μη μουσουλμανικό πληθυσμό σε ό, τι αφορά την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της θρησκείας, της παιδείας και της γλώσσας του.
Σαχλαμάρες! Οι Τούρκοι κάτι τέτοια τα υπογράφουν και μετά τα αγνοούν. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι από την υπογραφή που έβαλαν, οι Τούρκοι έκλεισαν τα Ελληνικά σχολεία και απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας. Τα Ελληνόπουλα στάλθηκαν να φοιτούν σε Τουρκικά σχολεία. Το 1943 δημεύτηκαν οι περιουσίες των μοναστηριών Λαύρας και Κουτλουμουσίου τις οποίες έδωσαν στους Λαζούς εποίκους που έφεραν.
Όπως είναι φυσικό ο Ελληνισμός της Ίμβρου αλλά και της Τενέδου, κάτω από τέτοιες συνθήκες καταπίεσης και διώξεων σταδιακά θα μηδενιστεί. Ήδη ακούγεται ότι μπαίνει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα διάλυσης, με στόχο τον ολοκληρωτικό αφελληνισμό και ταυτόχρονα τον πλήρη εκτουρκισμό των Ελληνικών αυτών νησιών.
Βέβαια ήλθε στο μεταξύ και η σειρά μας, η σειρά των Κωνσταντινουπολιτών. Το 1928 έκαψαν τα Ταταύλα και τα βάφτισαν με το Τούρκικο όνομα Κουρτουλούς. Το 1930 απαγόρευσαν την άσκηση πολλών επαγγελμάτων από τους Έλληνες για να εμποδίσουν την οικονομική μας πρόοδο.
Το 1941 επινόησαν τα τάγματα εργασίας. Το 1942 τον εξοντωτικό φόρο περιουσίας που δεν μπορούσε να πληρωθεί και τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που ακολούθησαν. Το 1955 την λεηλασία των περιουσιών μας κάτω από την οργανωμένη καθοδήγηση του επίσημου Τουρκικού Κράτους. Θυμάστε λίγο, γιατί βέβαια ήσασταν μικρά παιδιά τότε, πως την γλύτωσα παρά τρίχα και δεν είμαι σήμερα μακαρίτης.
Και τώρα, το 1964, την εν ψυχρώ και χωρίς καμιά στοιχειώδη έστω, αιτία, απέλαση με απάνθρωπες συνοπτικές διαδικασίες.
Τί μέλλον μπορούμε να έχουμε σε μια χώρα που, αφού κατέκτησε με το αίμα και τη βία τους τόπους μας, δεν μας θέλει; Ας πάμε λοιπόν καλύτερα στην Ελλάδα, όπου ο αέρας έχει οξυγόνο και ελευθερία και, αν είμαστε το ίδιο εργατικοί, είμαι σίγουρος πως θα ζήσουμε καλύτερα.
Τώρα θέλω να πάτε να κοιμηθείτε σαν καλά παιδιά και να έχετε πίστη στον Θεό, κατέληξε ο πατέρας μου. Η μάνα μου δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα μου και ξέσπασε σε κλάματα. Σε κλάσματα δευτερολέπτων ακολούθησε κι η αδελφή μου. O πατέρας μου κρατούσε, ακόμα, την ψυχραιμία του:
— Μην κάνετε έτσι! Δεν είπαμε πως πρέπει να δείξουμε κουράγιο και υπομονή; Τί σόι υπομονή είναι αυτή βουτηγμένη στο κλάμα; Άντε τώρα στα κρεβάτια σας για να μπορέσω κι εγώ να ηρεμήσω λίγες ώρες. Δεν πρέπει να ξεχνάτε τι με περιμένει από αύριο.
Εισαγωγή και πρώτη αποκλειστική δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΟΥΜΑΚΗ ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Μιά πραγματική ιστορία
Η επεξεργασία, επιμέλεια και μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου