Ζ΄. Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀδιαμφισβήτητη
KΑΤΟΠΙΝ ὅσων ἔχουν προεκτεθεῖ, καθίσταται σαφὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει πρόβλημα στὸ θέμα τῆς ἐγκύρου προελεύσεως τῶν χειροτονιῶν τῆς Ἐκκλησί ας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ κατὰ πάντα κανονικοὺς Ἀρχιερεῖς μὲ πλήρη καὶ ἀδιαμφισβήτητη Ἀποστολικὴ Διαδοχή. Κανεὶς δὲν διανοήθηκε νὰ ἀμφισβητήση τὴν κανο νικότητα τῆς Ἀρχιερωσύνης τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τοῦ διωγμοῦ καὶ τῆς φυγῆς μεγάλου μέρους τοῦ Ποιμνίου τους ἀπὸ τὴν Ρωσία, μετὰ τὴν κομμουνιστικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917, ἀναγκάσθηκαν νὰ καταφύγουν στὸν ἐλεύθερο κόσμο.Φιλοξενήθηκαν ἐκκλησιαστικὰ στὸ ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας ὡς Ρωσικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλη σία τῆς Διασπορᾶς ἤ Ἐκτὸς Ρωσίας, μὲ πρῶτο Πρωθ ιεράρχη τὸν ἐπιφανῆ Μητροπολίτη Κιέβου Ἀντώνιο καὶ ἀρχικὰ πλέον τῶν 20 Ἀρχιερέων.Ἀργότερα, μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετέφεραν τὴν ἕδρα τους στὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α.Οἱ περισσότερες τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες διατηροῦσαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ σύμπραξη τοῦ τότε Ἀρχιεπισκό που Κισνοβίου Ἀναστασίου, Μέλους τῆς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ζητήθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δαμιανὸ τὸ 1921, γιὰ τὴν χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Τιμοθέου, ὁ ὁποῖος καὶ ἀποτέλεσε τὸν διάδοχο τοῦ Δαμιανοῦ στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων.Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς διακρινόταν ἀνέκαθεν γιὰ τὴν παραδοσιακὴ θέση της καὶ ὑπερα σπίσθηκε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἔναντι τῶν πειρασμῶν καὶ καινοτομιῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἐπίσημα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δὲν δέχθηκε τὴν ἡμερολογιακὴ Καινοτομία, ἔναντι τῆς ὁποίας ἀντιτά χθηκε σθεναρά.
Μάλιστα, ἀνέδειξε ἱερὲς καὶ ἅγιες μορφὲς καὶ προσ ωπικότητες, καὶ ἰδίως τὸν μέγα Θαυματουργὸ Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς), μὲ Ἄφθαρ το ἱερὸ Λείψανο († 1966), θερμὸ ὑποστηρικτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος.Ἐπὶ ἐποχῆς τῆς Πρωθιεραρχίας τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου (19641985), ἡ Ἀντι οικου μενιστικὴ μαρτυρία τῆς Ἐκ κλη σίας Αὐτῆς ἔφθασε στὸ ἀπό γειό της μὲ θαυμαστὴ θεολογικὴ κριτικὴ ἀποτίμηση καὶ ἀπόρριψη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐν τέλει ἀναθεμάτισε (1983). Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος 13 χρόνια μετὰ τὴν Κοίμησή του, ποὺ συνέβη τὸ 1985, δηλαδὴ τὸ 1998, βρέθηκε ἐπίσης μὲ Ἀφθαρτο ἱερὸ Λείψανο, εὐωδιάζων καὶ θαυματουργός, καὶ διακη ρύχθηκε καὶ ἐπίσημα Ἅγιος ἀπὸ τοὺς γνησίους ἐπι γόνους του τὸ 2008.
***
Οἱ χειροτονίες τοῦ 1960 καὶ 1962 τῶν Ἀρχιερέων μας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χρι στιανῶν Ἑλλάδος ἔγιναν σὲ περίοδο διωγμοῦ Πίστε ως στὴν χώρα μας.
Τὸ ἄν ὁ Ταλαντίου Ἀκάκιος χειροτονήθηκε «ὑπερ όρια», δηλαδὴ σὲ ἄλλη μακρινὴ γεωγραφικὴ περιοχὴ ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὴν ὁποία ἔλαβε ἐπισκοπικὴ χειρο τονία, καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ ἄλλης Συνόδου, αὐτὸ δικαιολογεῖται ἀπὸ τὴν ἐπικρατοῦσα τότε στὴν Ἑλλάδα κατάσταση. Σὲ καιρὸ ἐκκλησιαστικῆς συγχύσεως καὶ σάλου αὐτὸ ποὺ προέχει εἶναι ἡ δι αφύλαξη τῆς γνησίας Πίστεως, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι γνωστὴ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἡ μετάβαση σὲ μακρινὲς περιοχές, σὲ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ κλίματα, γιὰ λήψη χειροτονίας, προκειμένου νὰ ἐξασφαλι σθεῖ ἡ ἀκατηγόρητη χειροτονία ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι ἀπὸ φιλαιρετικοὺς ἤ σχισματικούς.Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Γοτθίας, γιὰ παράδειγμα, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει στὶς 26 Ἰουνίου, μετέβη τὸν 8ο αἰῶνα ἀπὸ τὴν Ταυροσκυθία ὄχι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπως ἦταν ἡ τάξη γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀρχιερωσύνη, ἀλλὰ στὴν Ἰβηρία (Γεωργία), προκειμένου νὰ ἀποφύγει τοὺς Εἰκονομάχους, ποὺ εἶχαν ἐπικρατήσει στὸ κέντρο τῆς Αὐτοκρατορίας.
Τὸ ἄν οἱ χειροτονίες ἐκεῖνες τοῦ 1960 καὶ 1962 δὲν εἶχαν τὴν ἔγκριση τοῦ Πρώτου τῆς Συνόδου ἐκείνης, Μητροπολίτου Ἀναστασίου, ἦταν εὐεξήγητο, λόγῳ τῶν δυσχερειῶν ποὺ καὶ ἡ ἴδια ἐκείνη Σύνοδος ἀντι μετώπιζε τότε, ὅπως προαναφέρθηκε. Τὸ ὅτι τὰ πλέ ον παραδοσιακά, σεβαστὰ καὶ ἐπί λεκτα Μέλη τῆς Συνόδου ἐκείνης ἦταν σαφῶς ὑπὲρ τῆς βοηθείας τῶν Γνησίων Ὀρθοδό ξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος εἶναι γιὰ ἐμᾶς τιμὴ καὶ ἐχέγγυο κανονικό τητος καὶ ἐγκυρό τητος καὶ δηλώνει οὐσιαστικὰ Συνοδικὴ ἔγκριση. Ἄλλωστε, ἡ τυπικὴ ἐκείνη ἔλλειψη ὑπερκεράσθηκε μετὰ ἀπὸ λίγα ἔτη μὲ τὴν Συνοδικὴ ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο τὸ 1969.Τὸ ἄν ὁ Ἐπίσκοπος Σεβρῶν (Γαλλίας) Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στὴν χειροτονία τοῦ Ταλαντίου Ἀκακίου τὸ 1960, μαζὶ μὲ τὸν κύριο χειροτονοῦντα Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ, ἀκολουθοῦσε καὶ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, ἀποτελεῖ βέβαια πραγματικότη τα, ποὺ ὅμως δέν πλήττει τὸ κῦρος τῆς χειροτονίας.
Οὔτε καὶ τὸ γεγονὸς τῆς μὴ πλήρους ἀκοινωνησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς μὲ τὶς λοιπὲς ἐπίσημες τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχει τέτοια ἀνασχετικὴ ἐπίδραση.
Τὸ Σχίσμα ποὺ κηρύχθηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλη σία ἀπὸ τὸ 1924 μὲ τὴν Μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερο λογίου γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ χρειάσθηκε ἀρκετὲς δε καετίες, παρὰ τὸ ὅτι ἡ διαπίστωση καὶ ἀντιμετώπισή του ἀπὸ Μεγάλη Ὀρθόδοξη Σύνοδο δὲν ἔγινε, ὅπως ἀναμενόταν. Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει ὅτι οἱ σχισμα τικοὶ καὶ ἤδη ἀπὸ δεκαετίες αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς χαίρουν ἀσυδοσίας, διότι εἶναι «αὐτοκατάκριτοι» καὶ πάσχουν καιρίως μυστηριολογικὰ καὶ σωτηρι ολογικά. Ὅμως, γιὰ τὴν ὑπ’ ὄψιν περίοδο (1960), ἡ κοινωνία ὅσων κράτησαν μὲν τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο καὶ εἶχαν Ὀρθόδοξο Ἀντιοικουμενιστικὸ φρόνημα, μὲ ὅσους δέχθηκαν τὴν Καινοτομία ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, δὲν τοὺς στεροῦσε τὴν μυστηριακὴ Χάρη τοῦ Πανα γίου Πνεύματος.
Ἄν μέσα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας διακόπτεται αὐτόματα ἡ Χάρη τῆς Ἱερωσύνης ἐξ αἰτίας παραβά σεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἤ καὶ ἀβαριῶν στὴν Πίστη, τότε, ὅπως βεβαιώνει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στου δίτης, αὐτὴ «ἀναδρομάδην» θὰ εἶχε χαθεῖ ἀπὸ πολὺ παλαιά.Γι’ αὐτὸ καὶ κατανοεῖται καλὰ ὅτι ἡ μὴ ἄτεγκτη καὶ ἀπόλυτη στάση τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἔναντι τῶν Καινοτόμων τὴν περίοδο μετὰ τὸ 1935, ἡ ὁποία τόσο πόνο, πίεση καὶ κατηγορίες τοῦ στοίχισε ἀπὸ τοὺς ὑπεράγαν Ζηλωτὲς Ἀδελφούς, ἦταν ἀκριβῶς προφητικῆς καὶ προληπτικῆς σημασίας γιὰ ὅσα θὰ ἀκολουθοῦσαν μερικὲς δεκαετίες ἀργότερα. Ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ μὴ πρόλαβε νὰ χειροτονήσει διαδόχους, ἐφ’ ὅσον ἄλλωστε ἀπέμεινε μόνος Ἀρχιερέας, ὅμως ἐξασφάλισε θεωρητικὰ τὸ πλαίσιο γιὰ τὴν ἔγκυρη ἐπιτέλεσή τους ἀργότερα, ὅπως καὶ ἔγινε.
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο καὶ οἱ χειροτονίες τοῦ 1960 καὶ 1962, μὲ τὴν ἐπίσημη Συνοδικὴ ἐπικύρωσή τους λίγα ἔτη ἀργότερα, ἐπέσυραν τὴν πολεμικὴ τῶν Καινοτό μων Νεοημερολογιτῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀκολούθων τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Καὶ οἱ μὲν Νεοημερολογῖτες θέλοντας καὶ μή, δέ χθηκαν τὴν πλειονότητα τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τὸ 2007 σὲ κοινωνία ὑπὸ τὸν Μητρο πολίτη αὐτῆς Λαῦρο μετὰ τὴν τραγικὴ ἕνωσή της μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, χωρὶς καμία πράξη ἀποκα ταστάσεως τῆς Ἱερωσύνης τους, ἡ ὁποία οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε.
Οἱ δὲ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου προσέφυγαν στὴν ἴδια αὐτὴ Σύνοδο τὸν Σε πτέμβριο τοῦ 1971, γιὰ νὰ τακτοποιήσει τὸ θέμα τῆς ἀντικανονικότητος τῆς ἐξ ἑνὸς χειροτονίας τους, ποὺ ἔφεραν ἀπὸ τὸ 1948. Καὶ ἡ Ρωσικὴ Σύνοδος, ὅπως εἶναι γνωστό, χειροθέτησε τοὺς δύο Ἀντιπροσώπους Ἀρχι ερεῖς τους Κορινθίας Κάλ λιστο καὶ Κιτίου (Κύπρου) Ἐπιφάνιο, καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν σειρά τους τοὺς ὑπόλοι πους Ἐπισκόπους τους ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο Ἱεραρχία καὶ νὰ παύσει ἡ ἄσκοπη διαίρεση μεταξύ τους.
Ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα λοιπὸν βοᾶ κυριολε κτικὰ γιὰ τὸ προφανέστατο συμπέρασμα, ὅτι ὅσο καὶ ἄν πλήττεται παράλογα καὶ βλάσφημα ἡ Ἀποστο λικὴ Διαδοχὴ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, αὐτὴ εἶναι ἀπόλυτα ὑποστατὴ καὶ ἀποδεδειγ μένα ὑπάρχουσα, δεκτὴ καὶ ἀναμφισβήτητη.
***
Ὅμως, χρειάζεται νὰ γίνει λίγο περισσότερη ἐμβάθυνση μὲ ἐπιμονὴ στὸ σοβαρὸ αὐτὸ θέμα.
Ἡ λεγόμενη Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἡ ἀδιάκοπη ἱστορικὴ ἀκολουθία καὶ συνέχεια τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶνχειροθεσιῶν. Καὶ αὐτὴ ἀπαιτεῖται βέβαια καὶ εἶναι οὐσιῶδες συστατικό της, ἀλλὰ δὲν φθάνει καὶ δὲν ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της γιὰ νὰ συστήσει ὄντως Ἀποστολικὴ Διαδοχή.Διότι τέτοια ἀδιάκοπη διαδοχὴ μποροῦν νὰ ἀπο δείξουν ὅτι διαθέτουν ἀκόμη καὶ οἱ αἱρετικοὶ Λατῖνοι, Μονοφυσῖτες, Ἀγγλικανοὶ κ.ἄ.Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, πρὸς ἐξασφάλισιν Διαδοχῆς, χρειάζεται πέρα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ διαδοχή, ἡ αὐτὴ τάξη καὶ ἡ αὐτὴ διδαχὴ μὲ τοὺς Ἀποστόλους, σύμ φωνα μὲ τὸν Ἅγιο Εἰρηναῖο Λουγδούνου (β΄ αἰῶνας). Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ἦταν ἀνέκαθεν ὄχι μόνο μία σειρὰ χειροτονιῶν, μία μετάδοση τῆς ἱερωσύνης μὲ μα γικὸ τρόπο, ἀλλὰ ἦταν μετάγγιση τῆς ὅλης Ζωῆς καὶ Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἤ, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ μακα ρίτης ἐπιφανὴς δογματολόγος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, δὲν ἦταν μόνον ἐπίθεση τῶν χειρῶν στὴν κεφαλὴ τοῦ χειροτονούμενου, ἀλλὰ ἦταν ἡ συνοδεύουσα αὐτὴν μετάδοση τῆς παραδόσεως τῆς θεραπείας, τοῦ φωτι σμοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Ἦταν μετάδοση τοῦ Ὀρθοδό ξου φρονήματος καὶ βιώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅταν ὅμως πλήττεται τὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἀπαρ χή του μὲ τὴν τόση σύγχυση ποὺ ἐπέφερε, δηλαδὴ τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία, τότε εἶναι ποὺ τί θεται σοβαρὸ πρόβλημα μὲ τὴν μυστηριακὴ ἐπενέρ γεια, ἐφ’ ὅσον Δόγμα καὶ Εὐσέβεια δὲν χωρίζονται. Ἄρα, τὸ μεγάλο πρόβλημα ἀμφισβητήσεως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τὸ ἔχουν οἱ Καινοτόμοι Νεο ημερολογῖτες καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους, ἐφ’ ὅσον μάλιστα μετὰ τὸ 1965 καὶ ἰδίως τὶς τελευταῖες δεκα ετίες μὲ τὴν πρόοδο καὶ ἔξαρση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν φθάσει σὲ ἀπίστευτο σημεῖο φθορᾶς, καταπτώ σεως καὶ ἀποστασίας.Διότι τὰ ὅσα περιλαμβάνονται, λέγονται καὶ δια πράττονται στὸν Οἰκουμενισμό, Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακό, δὲν ἔχουν καμία ἀπολύτως σχέση μὲ τὸ φρόνημα καὶ τὸ βίωμα καὶ τὴν τάξη καὶ τὴν διδαχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλη σίας, καὶ ἔτσι οἱ Καινοτόμοι εἶναι ποὺ καθίστανται ὅπως προαναφέραμε πλήρως «αὐτοκατάκριτοι», ἔστω καὶ ἄν διαθέτουν τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῶν χειροτονιῶν τους. Βέβαια, οἱ ἀντικανονικότητές τους μὲ τὶς «ἀριστίν δην» συνόδους τους ἀπὸ τὸ 1918 καὶ ἑξῆς βοοῦν καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ «καταπίνουν τὴν κάμηλον» τῶν δικῶν τους δογματικῶν καὶ κανονικῶν παραβάσεων καὶ πτώσεων, «διυλίζοντες» ὑποκριτικὰ «τὸν κώνω πα» τῶν δῆθεν ἀντικανονικοτήτων τῶν ὀρθοδόξων χειροτονιῶν μας, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ πλήξουν καὶ νὰ καταπνίξουν τὴν Ἀλήθεια! Ὅμως, ἡ Ἀλήθεια «οὐ δέδεται»!...
Σύντομη Ἱστορία
τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς
Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἐπιμέλεια
Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς
Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων
Ἀθήνα
ΠΗΓΗ
http://www.ecclesiagoc.gr/
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου