Θ΄. Περίοδος μεγάλης ἐσωτερικῆς δοκιμασίας

Θ΄. Περίοδος μεγάλης ἐσωτερικῆς δοκιμασίας

ΚΑΤΟΠΙΝ  τῶν ὅσων προϊδεαστικὰ περιγράψαμε γιὰ  τὰ τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, φθάσαμε  στὸ ἔτος

1979, ποὺ  συνέβη ἡ ἀπαρχὴ ρηγμάτων μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα.Πρέπει  βέβαια νὰ σημειώσουμε, ὅτι στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, καὶ στὰ παλαιότερα χρόνια  καὶ σὲ νεώτερες ἐποχές, δὲν ἦταν ἄγνωστα τὰ φαινόμενα μεγάλων κρίσεων καὶ ἰσχυρῶν κλονισμῶν στὸ ἐσωτερικό της, μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα, σὲ δύ σκολες μάλιστα  περιόδους ἀντιαιρετικῶν ἀγώνων ὑπὲρ  Πίστεως.  Εἶναι  γνωστὸς  καὶ  δεδομένος  ἄλλω στε ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου  κατὰ  τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος  ἐκμεταλλεύεται καταλλήλως τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες  ἀκόμη καὶ τῶν Ποιμένων, ὥστε νὰ προξε νοῦνται διαμάχες καὶ τὸ σωτηριῶδες ἔργο τῆς Ἐκκλη σίας νὰ ἐμποδίζεται.Στὴν  προαναφερθεῖσα λοιπὸν   Συνοδικὴ κρίση ποὺ ὑφίστατο καὶ ποὺ φαινόταν νὰ ἐπιτείνεται, στὴν Ἐκκλησία μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, ἀποφασίσθηκε ἀπὸ  ὁρισμένους  νὰ δοθεῖ μία παράτολμη λύση ὡς ἀπόπειρα διεξόδου  καὶ ἀνα νεώσεως.

Κατ’ ἄλλους  μὲ συμφωνία καὶ  προτροπὴ τοῦ  ἴδιου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, κατ’ ἄλλους  χωρὶς αὐτήν,  ἄρχισαν κινήσεις γιὰ ἐπιτέλεση  νέων ἀρχιερα τικῶν  χειροτονιῶν, προκειμένου αὐτὲς  νὰ γίνουν  ἐν συνεχείᾳ  δεκτές, γιὰ νὰ εἰσαγάγουν στὴν Σύνοδο  νέο αἷμα καὶ ἔτσι νὰ παρεμποδισθεῖ ἡ προώθηση στὴν ἀρχι ερωσύνη προσώπων θεωρουμένων  ὡς ἀκαταλλήλων.Οἱ ζυμώσεις αὐτὲς εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα στὶς ἀρχὲς τοῦ  Φεβρουαρίου τοῦ  1979 οἱ Ἀρχιερεῖς Κορινθίας Κάλλιστος  καὶ Ἀττικῆς  καὶ Μεγαρίδος Ἀντώνιος νὰ προβοῦν  στὴν χειροτονία ὀκτὼ νέων Ἀρχιερέων:  τοῦ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ (Κουτσούμπα, Καθη γουμένου  τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου  Κυπριανοῦ Φυλῆς, στὴν ὁποίαν οἱ χειροτονίες ἔγιναν), Μαγνησίας Μαξί μου (Τσιτσιμπάκου), Ἀχαΐας Καλλινίκου (Σαραντό πουλου),  Οἰνόης Ματθαίου (Λαγγῆ),  Αἰολίας  Γερμα νοῦ (Ἀθανασίου), Πενταπόλεως Καλλιοπίου (Γιαννα κουλόπουλου), Κνωσοῦ  Μερκουρίου (Καλοσκάμη) καὶ Δωδεκανήσου Καλλινίκου (Καραφυλλάκη).Οἱ χειροτονίες ὅμως ἐκεῖνες θεωρήθηκαν «πραξι κόπημα»  καὶ δὲν ἔγιναν  δεκτές, μὲ ἀποτέλεσμα ὅσοι ἔλαβαν μέρος σὲ αὐτὴ τὴν κίνηση, τὴν ὁποίαν οἱ ἴδιοι τους χαρακτήρισαν ὡς «ἐκτροπή», ἀλλὰ ἐπιβεβλημέ νη, νὰ προβοῦν σὲ Ἀποκήρυξη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο (14/27.2.1979) καὶ  ὑπὸ τὸ σύνθημα τῆς «καθάρσεως»  νὰ προβοῦν  σὲ καθαι ρέσεις κάποιων Κληρικῶν.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, δηλαδὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέν τιος μὲ τοὺς Πειραιῶς Γερόντιο καὶ Φθιώτιδος Καλλί νικο, διότι οἱ λοιποὶ  Ἀρχιερεῖς  εἴτε εἶχαν ἀποστασι οποιηθεῖ  νωρίτερα (Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας Ἀκάκιος, Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, Κυκλάδων Γαβριήλ), εἴτε δὲν ἔλαβαν  μέρος στὰ γεγονότα τοῦ ’79 (πρώην Εὐρίπου Παΐσιος, Καναδᾶ Ἀκάκιος), προέβησαν ἄμε σα μὲ τὴν σειρά τους στὴν χειροτονία δέκα νέων Ἀρχι ερέων, τῶν: Σταυρουπόλεως (κατόπιν Θεσσαλονίκης) Εὐθυμίου (Ὀρφανοῦ), Γαρδικίου (κατόπιν Ἀμερικῆς) Παϊσίου  (Λουλουργᾶ), Χριστιανουπόλεως (κατόπιν Πατρῶν) Θεοφίλου (Τσίρμπα), Πλαταμῶνος (κατόπιν καὶ  Λαρίσης)  Ἀθανασίου (Ποστάλα), Κεφαλληνίας (κατόπιν καὶ Ἑπτανήσου) Μαξίμου  (Βαλλιανάτου), Καρδαμύλων (κατόπιν Χίου) Στεφάνου (Τσίκουρα), Γρεβενῶν  (κατόπιν Ἀχαρνῶν) Ἀθανασίου (Χαρα λαμπίδη), Ταλαντίου (κατόπιν Θηβῶν) Γερασίμου (Βράκα),  Αἰγίνης  Παϊσίου (Φινοκαλλιωτάκη), καὶ Μ αρ αθῶ νο ς

(κατόπιν Εὐρί που καὶ Εὐβοί ας) Ἰουστίνου (Κολοτούρου).Ἡ διευρυμέ νη πλέον αὐτὴ Ἱερὰ Σύνοδος ἔκρινε     συνοπτικῶς καὶ  ὑπέβαλε  ἐπιτίμια στοὺς  Ἀρχιερεῖς τῆς ἑτέρας  Πλευρᾶς  ὑπὸ  τὸν  Κορινθίας Κάλλιστο καὶ ἔτσι δημιουργήθηκε μία θλιβερὴ διάσταση, μὲ ὅλα τὰ ἀρνητικὰ ἐπακόλουθά της.Ἡ πλειοψηφία Κλήρου καὶ Λαοῦ παρέμεινε βέβαια μὲ τὴν ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο Ἱερὰ Σύνοδο.

Ἡ Πλευρὰ τοῦ Κορινθίας Καλλίστου κατέβαλε προ σπάθεια ἐπανασυνδέσεως  μὲ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ἐπέδειξε  συμπάθεια, ἀλλὰ δὲν ἔλαβε θέση στὴν διάσταση, ἄν καὶ  Κληρικοί της κατὰ καιροὺς συγκοινωνοῦσαν μὲ τὴν ὑπὸ τὸν Κορινθίας Κάλ λιστο μερίδα.Ἐ π ίσης ,      ἡ Πλευρὰ  τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ἐγκαθίδρυσε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1979 ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν Γνήσια  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ὑπὸ  τὸν Μητροπολίτη Γλυκέριο.  Ἀκόμη,  ὑπερασπί σθηκε τὸν ἀμφισβητούμενο ἀπό τινας Ἅγιο Νεκτάριο Αἰγίνης,  καθιέρωσε τὸν ἑορτασμὸ  τῆς Γ΄ Ἐμφανίσε ως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ 1925 καὶ γενικὰ ἐπέδειξε διοικητικὸ καὶ  ἐκδοτικὸ/ἐπιμορφωτικὸ ἐνδιαφέρον, παρὰ  τὴν μὴ σημαντικὴ  ἀποδοχή της, ἀλλὰ  καὶ τὴν κατάγνωσή της ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο.

Τὸ ἔτος 1980 ἐκοιμήθη  ὁ Κνωσοῦ  Μερκούριος τῆς Πλευρᾶς τοῦ Κορινθίας  Καλλίστου, παλαίμαχος ἀγω νιστὴς καὶ μορφὴ σεβάσμια τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος ἀνέκαθεν.

Τὸ ἔτος 1981 ἐκοιμήθη ὁ Γέροντας Ἀρχιμ. Χρύσαν θος (Βρέτταρος), μία σπουδαία πνευματικὴ φυσιο γνωμία τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἕνας σύγχρονος  Νηπτικὸς Πατέρας  καὶ χαρισμαστικὸς Πνευματικός.

Τὸ ἔτος 1982 ἐκοιμήθησαν οἱ Αἰγίνης  Παΐσιος  καὶ Πατρῶν  Θεόφιλος.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἡ Πλευρὰ τοῦ Κορινθίας  Καλλίστου χειροτόνησε ἐπίσης τὸν Σαρδηνίας Ἰωάννη (Μπάσκιου) καὶ τὸν ὅρισε Ἔξαρχο Ἰταλίας. Μέχρι  δὲ τὸ  1983 τρεῖς  ἐπίσκοποι τῆς Πλευρᾶς αὐτῆς  προσχώρησαν στὴν  ὑπὸ  τὸν  Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο Ἱερὰ Σύνοδο,  οἱ Μαγνησίας Μάξιμος, Δω δεκανήσου Καλλίνικος καὶ Αἰολίας  Γερμανός.Ὅμως,  καὶ  ἡ  Σύνοδος   ὑπὸ  τὸν  Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο ἀντιμετώπισε μεγάλη κρίση ἐσωτερική.Μία  γραπτὴ καταγγελία γιὰ  ἠθικὴ  ἐκτροπὴ κά ποιου   ἀπὸ  τοὺς  νεοχειροτονηθέντες  Ἐπισκόπους της, δημιούργησε σάλο,  καταβλήθηκε προσπάθεια νὰ ἐξουδετερωθεῖ, καὶ  ἐν συνεχείᾳ  ἐχρησιμοποιεῖτο κατὰ  περιστάσεις ἀπὸ διαφόρους.

Τὸ πιὸ σημαντικὸ  ὅμως σύμπτωμα  αὐτῆς τῆς κρί σεως ἦταν  ἡ ἴδια  ἡ διάσπαση τῆς Συνόδου,  ἐξ αἰτί ας διαφορῶν ποὺ  ἀνέκυψαν κυρίως  σχετικὰ  μὲ τὸν ἔλεγχο  τοῦ  Φιλοπτώχου Ταμείου! Μὲ τὸ μέρος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου συμπαρατάχθηκαν οἱ Ἀμερικῆς  Παΐσιος,  Λαρίσης  Ἀθανάσιος, Κεφαλλη νίας Μάξιμος,  Θηβῶν Γεράσιμος, Αἰολίας  Γερμανὸς καὶ Δωδεκανήσου Καλλίνικος.  Μὲ τὸ μέρος τοῦ Πει ραιῶς Γεροντίου τάχθηκαν οἱ Φθιώτιδος Καλλίνικος, Θεσσαλονίκης Εὐθύμιος,  Χίου  Στέφανος,  Ἀχαρνῶν Ἀθανάσιος, Εὐβοίας  Ἰουστῖνος,  καὶ Μαγνησίας καὶ Δημητριάδος Μάξιμος.  Ἡ διάσταση ἔλαβε ὀξύτατη μορφὴ μὲ ἐπιβολὴ ἐπιτιμίων καὶ ἀπὸ τὶς δύο Πλευρές.

***

Ἡ Σύνοδος ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο τὴν περίοδο  αὐτὴ τῆς διαστάσεως θεώρησε καλὸ νὰ προ βεῖ σὲ χειροτονία Βοηθοῦ Ἐπισκόπου γιὰ τὸν Πορ τογαλίας Γαβριήλ,  τοῦ Κοΐμπρα  Ἰακώβου  τὸ 1984, γεγονὸς  ποὺ ἄνοιξε  τὴν ὁδὸ γιὰ ἀνεξέλεγκτες  πλέον χειροτονίες στὴν Εὐρώπη.

Ὁ Πορτογαλίας Γαβριὴλ μὲ τὸν Βοηθό του Ἐπί σκοπο  Ἰάκωβο,  μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἔλαβαν  μία χειρόγραφη (!) ἀπόφαση ἀπὸ  τὸν  Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο τῆς 14.9.1984 Μητροπολιτικῆς Αὐτοδιοι κήσεως, μὲ διοικητικὴ ὅμως ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ἑλλάδος, προέβησαν σὲ χειροτονία καὶ  ἄλλου Ἐπισκόπου γιὰ  τὴν Πορτογαλία, τοῦ  Ἐβούρα Θε οδώρου,  καὶ  ἐν συνεχείᾳ  σὲ χειροτονίες ἐπισκόπων γιὰ τὴν Ἰταλία, ὅπως τοῦ Τορῖνο Γρηγορίου, Μιλάνο Εὐλογίου κ.ἄ., προσώπων ἀμφιλεγομένων, τὰ ὁποῖα οὐδεμία  σχέση εἶχαν καὶ ἔχουν στὴν θεωρία  καὶ τὴν πράξη μὲ τὴν Γνησία Ὀρθοδοξία!...

Καὶ οἱ μὲν Πορτογάλοι Γαβριήλ, Ἰάκωβος καὶ Θε όδωρος  ἔγιναν  δεκτοί,  κατόπιν αἰτήσεώς  τους,  ὡς Ἐπίσκοποι ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ τοπικὴ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας  τὸ 1989.

Ὁ δὲ Μιλάνου Εὐλόγιος  συνέστησε  τὸ 1990 τὴν δικῆς  του  ἐμπνεύσεως  «Αὐτόνομη Μητρόπολη Δυ τικῆς Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς», προέβη σὲ χειροτονίες πολλῶν  ἀγνώστων προσώπων ὡς δῆθεν ἐπισκόπων, ἦλθε σὲ κοινωνία μὲ τὸ σχισματικὸ «Πατριαρχεῖο τοῦ Κιέβου» τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν Οἰκουμενιστὴ Φιλά ρετο Ντενισένκο,  ἀπὸ  ὅπου  ἔλαβε νέο δῆθεν «Τόμο Αὐτονομίας», καὶ στὴν συνέχεια, μετὰ πολλὲς μεταλ λάξεις  καὶ  φιλικὲς  σχέσεις ἀκόμη  καὶ  μὲ τοὺς Ἀντι χαλκηδονίους Συροιακωβῖτες, ἦλθε σὲ ἐπικοινωνία μετὰ τὸ 2000 μὲ διάφορες  περιθωριακοῦ τύπου  ὁμά δες δῆθεν «Παλαιοημερολογιτῶν» στὴν Ἑλλάδα.Τὸ μόνο βέβαιον  εἶναι,  ὅπως  ἤδη τονίσθηκε,  ὅτι αὐτὴ  ἡ ἀπὸ  κάθε  ἄποψη  διαβλητὴ  κατάσταση, δὲν ἔχει καμία  σχέση μὲ τὴν Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλη σία στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικό. Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ ὅσες περιθωριακὲς ὁμάδες ἀπὸ  τὴν Ἑλλάδα ἤ ἀπὸ ἀλλοῦ  διατήρησαν ἤ διατηροῦν σχέσεις μὲ τὸ εὐλογιανὸ αὐτὸ μόρφωμα, ἰδίως κατὰ  τὶς τελευταῖες δύο δεκαετίες.

***

Μία χειροτονία ἐπίσης τὸ 1984 στὴν Ἀμερική, τοῦ ἐπισκόπου Αὐλῶνος  Βικεντίου,  ὡς Βοηθοῦ τοῦ Ἀμε ρικῆς Παϊσίου,  μὲ συνδρομὴ δύο Ἀρχιερέων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τῶν Ἀχαρνῶν Ἀθανασίου καὶ Εὐβοίας Ἰου στίνου,  δημιούργησε πρόσθετη  περιπλοκὴ στὴν ἀπὸ κάθε ἄποψη ἀσαφῆ καὶ συγκεχυμένη ἐκείνη περίοδο.Στὴν ἐναπομείνασα Πλευρὰ  τοῦ Κορινθίας  Καλ λίστου  ὑπῆρξε  ἐπίσης  ἐσωτερικὴ  διάσταση ἐπὶ τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ θέματος,  μὲ ἀφορμὴ  καὶ  μία ἐπί σκεψη τοῦ μητροπολίτου τῆς ἐπισήμου  Καινοτόμου Ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου Φλωρίνης Αὐγου στίνου (Καντιώτη),  γιὰ προσπάθεια πιθανῆς προσεγ γίσεως τὸ 1983. Ὁ Κορινθίας  Κάλλιστος  προέβη με μονωμένα σὲ ἔκδοση φυλλαδίων καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἀπομόνωση μέχρι τὴν κοίμησή  του  (1986), καὶ  τὴν θέση του ἀνέλαβε τὸ 1983 ὁ Ἀττικῆς  καὶ Μεγαρίδος Ἀντώνιος. Τὸ ἑπόμενο  ἔτος 1984 οἱ Ἀττικῆς  καὶ  Μεγαρίδος Ἀντώνιος, Ἀχαΐας Καλλίνικος,  Οἰνόης Ματθαῖος καὶ Πενταπόλεως Καλλιόπιος προχώρησαν σὲ Ἕνωση μὲ τὴν Πλευρὰ τοῦ Πειραιῶς Γεροντίου καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀρχὰς  τοῦ 1985, συνενώθηκαν σὲ μία κοινὴ  Σύνοδο ἅπαντες, ὑπὸ  τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο, μὲ ἄρση ὅσων ἐπιτιμίωνποινῶν εἶχαν ἐπιβληθεῖ ἑκατέρωθεν.

Τὸν Φεβρουάριο  τοῦ 1985 ἐξεδόθη Ἐγκύκλιος ἐπὶ τῇ Ἑνώσει  καὶ διεκρινιζόταν ὁ διαχωρισμὸς καὶ τὰ ὅρια τῶν Ἐπισκοπῶν.

Οἱ ἐναπομείναντες τῆς Καλλιστινῆς Πλευρᾶς Ὠρω ποῦ  καὶ  Φυλῆς Κυπριανὸς καὶ  Σαρδηνίας Ἰωάννης, ἔχοντες  καταρτήσει ἀπὸ  τὸ  1984  καὶ  τὸ  Κείμενο

«Ἐκκλησιολογικαὶ Θέσεις Ὀρθοδόξων Ἐνισταμένων κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἱκουμενισμοῦ», προχώ ρησαν  σὲ ἀνεξάρτητη πορεία,  συνέστησαν μάλιστα τὸ 1985 τὴν λεγομένη Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Ἐνισταμένων καὶ  προέβησαν  σὲ χειροτονίες ἐπισκόπων, κάποιων μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἐντελῶς ἀγνώστων καὶ ἀμφιβόλων προσώπων, κυρίως γιὰ τὸ ἐξωτερικό,  σὲ Ἱεραποστο λικὲς Κοινότητες  στὴν Εὐρώπη,  Ἀμερικὴ  καὶ Ἀφρι κή, συνεχίσαντες καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τῆς Ρουμανίας.

Ἐντὸς  τοῦ  1985 ἐκοιμήθησαν οἱ  Ἅγιοι  Μητρο πολῖτες  Γλυκέριος  τῆς Ρουμανίας  καὶ  Φιλάρετος  τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ὁ ὁποῖος  δύο ἔτη νωρίτερα εἶχε προβεῖ μὲ τὴν Σύνοδό του στὸν ἀναθεματισμὸ τῆς αἱρέ σεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ·  καὶ  γιὰ  μὲν τὴν Ρουμανία διάδοχος ὁρίσθηκε  ὁ Μητροπολίτης Σίλβεστρος,  γιὰ δὲ τὴν Ρωσικὴ Διασπορὰ ὁ Μητροπολίτης Βιτάλιος.

Τὸ 1985, μὲ πρωτοβουλία τοῦ Ἀμερικῆς Παϊσίου, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο ἦλθε σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν λεγομένη Ἐκκλη σία τῶν «Ἐλευθέρων Σέρβων» ὑπὸ τὸν Μητροπολί τη Εἰρηναῖο, ἀποτελουμένη ἀπὸ ἀντικαθεστωτικοὺς Σέρβους μετανάστες  τοῦ ἐξωτερικοῦ,  Ἀμερικῆς, Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ Αὐστραλίας, ἡ ὁποία φαίνεται νὰ διατηρήθηκε τυπικὰ γιὰ λίγα μόνον ἔτη.

Ἀξιοσημείωτη ἀντιοικουμενιστικὴ ἐνέργεια  μεί ζονος  σημασίας  ἦταν  ἡ μετάβαση  στὶς  Η.Π.Α. καὶ τὸν Καναδᾶ τοῦ Κυκλάδων καὶ Νήσων Γαβριὴλ τὸ θέρος τοῦ 1983, ὅπου ἐπέδωσε καὶ δημοσίευσε κείμε νο Ὀρθοδόξου διαμαρτυρίας γιὰ  τοὺς σκοποὺς  τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου  Ἐκκλησιῶν» καὶ τὴν φθοροποιὸ  δράση του.

***

Σὲ πολιτειακὸνομικὸ ἐπίπεδο, μὲ ὑπουργικὴ ἀπό φαση  τὸ 1982 ἐπιτράπηκε ἡ ἀνέγερση  Ἱερῶν  Ναῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου. Τὸ 1985 καὶ 1989 ὑπῆρξαν εὐνοϊκὲς ἀποφάσεις γιὰ τοὺς Κληρικοὺς τοῦ Πατρίου (ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη), ἐνῶ μὲ ἀποφάσεις τοῦ  Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἀπορρίφθηκαν ἀπό πειρες τῶν Νεοημερολογιτῶν γιὰ παρεμπόδιση ἀνε γέρσεως Ναῶν  καὶ  γιὰ  στρατολογικὲς ὑποχρεώσεις Κληρικῶν  τοῦ Πατρίου.

***

Λίγο μετὰ τὴν Ἕνωση  τοῦ 1985, τὸν Ἰούλιο  τοῦ ἔτους ἐκείνου,  νέος σάλος  ξέσπασε  μέσα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο  ἀπὸ  τὴν ἀποκάλυψη ὅτι καθηρημένος  κλη ρικὸς  τοῦ  Νέου  Ἡμερολογίου γιὰ  παραπτώματα ἠθικῆς φύσεως,  ὁ Δωρόθεος  Τσάκος,  εἶχε προαχθεῖ στὴν  ἀρχιερωσύνη τὸ  1984 ἤ 1985, μὲ ἐντολὴ  τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ἀπὸ δύο ἐπισκόπους του, τοὺς Κεφαλληνίας Μάξιμο  καὶ  Θηβῶν Γεράσιμο. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀρνήθηκε  κάτι  τέτοιο,  ὅπως  καὶ  οἱ δύο ἐπίσκοποι, ἀλλὰ τελικὰ ὁ Θηβῶν Γεράσιμος, ὅπως

καὶ  ἕνας λαϊκός,  ὁ ὁποῖος  παρέστη στὸ συμβὰν  ὡς ἱεροψάλτης, ὁμολόγησαν ὑπεύθυνα ὅτι  τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο ὄντως εἶχε διαπραχθεῖ!

Ὁ  Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος μὲ λίγους  πιστούς του Ἐπισκόπους (Λαρίσης Ἀθανάσιο, Κεφαλληνίας Μάξιμο, Θηβῶν Γεράσιμο καὶ Αἰολίας  Γερμανὸ) συγ κάλεσε Σύνοδο  καὶ προέβη σὲ καταδίκες διαφόρων Ἀρχιερέων  καὶ Κληρικῶν, γινόμενος ἀπὸ κατηγορού μενος κατήγορος.Σύνοδος δωδεκαμελὴς ὑπὸ τὸν Πειραιῶς Γερόντιο, Ἀντιπρόεδρο μέχρι τότε, συνεκλήθη  τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1985 καὶ  προέβη  στὴν καθαίρεση τοῦ Ἀρχιεπι σκόπου  Αὐξεντίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

***

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ καθαιρεθεὶς Θηβῶν Γερά σιμος, μετὰ καὶ τὴν ὡς ἄνω ὁμολογία του, ἀποστασιο ποιήθηκε καὶ ἀπὸ τὸν πρώην ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο καὶ συνέπραξε μὲ τὸν Δωρόθεο Τσάκο, προκειμένου νὰ χειροτονήσουν καὶ ἄλλους δῆθεν ἐπισκόπους, με ταξὺ τῶν ὁποίων  καὶ τοὺς Γερμανὸ Κεφαλᾶ,  Ἡσαΐα Καρλάφτη κ.ἄ.Αὐτοὶ  μὲ τὴν σειρά  τους διαμόρφωσαν ἤ συμμε τεῖχαν στὴν διαμόρφωση καὶ ἄλλων τέτοιων περιθω ριακῶν  ὁμάδων,  οἱ ὁποῖες  στεροῦνται κάθε ἐννοίας σοβαρότητος καὶ ἐγκυρότητος καὶ παρόλον ὅτι χρη σιμοποιοῦν τὸ ὄνομα  τῶν «Γνησίων Ὀρθοδόξων»  ἤ τῶν  «Παλαιοεορτολογιτῶν» κλπ., δὲν ἔχουν  καμία σχέση μὲ τὴν Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δρῶντες ἐντελῶς παραπλανητικὰ καὶ  παρασιτικά, χωρὶς βέ βαια τὴν παραμικρὴ συνειδητὴ ἀποδοχή τους ἀπὸ τὸ πραγματικὸ Ποίμνιο τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.

***

Ὁ  πρώην  ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος δὲν δέχθηκε τὴν καταδίκη του καὶ συνέχισε  ἀνεξάρτητη πορεία, ὑποστηρίζοντας ὅτι εἶναι  ὁ νόμιμος ἀρχιεπίσκοπος. Ἐκτὸς  ἀπὸ  τοὺς προαναφερθέντες ἐπισκόπους, τὸν ἀκολούθησε κάποιο μικρὸ μέρος κλήρου καὶ λαοῦ.Τὰ ἑπόμενα ἔτη, προσέφυγαν ἐξ ἀνάγκης σὲ αὐτὸν οἱ τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, οἱ ὁποῖοι ἀπέδρασαν ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ Διασπορὰ ἐπικαλούμενοι τότε λόγους «ἀκριβείας  πίστεως», ἐνῶ στὴν πραγμα τικότητα ὁ ἡγέτης τους Ἡγούμενος  τῆς Μονῆς Παν τελεήμων  ἀντιμετώπιζε κατηγορίες ἠθικῆς φύσεως · αὐτοὺς ὁ πρώην ἀρχιεπίσκοπος τοὺς δέχθηκε ἀσμένως καὶ μάλιστα  προέβη σὲ χειροτονίες δῆθεν ἐπισκόπων γι’ αὐτοὺς στὴν Βοστώνη καὶ στὸ Τορόντο,  ὅπως καὶ γιὰ παρόμοια ὁμάδα ἀπὸ τὴν Γαλλία, καθὼς καὶ γιὰ μία ὁμάδα κατακομβιτῶν ἀπὸ τὴν Ρωσία.

***

Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, μετὰ τὴν λήξη τῆς θλιβερᾶς ὑποθέσεως  Τσάκου,  κλήθηκαν  νὰ συμπαραταχθοῦν οἱ δυσαρεστημένοι ἀπὸ ἔτη Ἀρχιερεῖς,  γιὰ νὰ βοηθή σουν στὴν κρίσιμη στιγμὴ τὴν κατάσταση. Στὴν κλήση ἀνταποκρίθηκαν οἱ Ἀστορίας Πέτρος καὶ Θεσσαλονί κης Χρυσόστομος,  καίτοι  ὁ τελευταῖος καταφερόταν ἐναντίον της, ἐνῶ οἱ Ἀττικῆς  καὶ Διαυλείας Ἀκάκιος καὶ Κυκλάδων Γαβριὴλ ἀντέδρασαν στὴν ὅλη αὐτὴ κίνηση καὶ συνέχισαν  τὴν ἀνεξάρτητη πορεία  τους.Κατόπιν ψηφοφορίας, τὸν  Ἰανουάριο τοῦ  1986, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐξελέγη ὁ ἀπὸ Θεσσαλονί κης Χρυσόστο μος (Κιούσης). Ἡ Ἐνθρόνισή του ἔγινε στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Τσακοῦ      Ἁγί ας  Παρασκευῆς Τὸν Ἰούλιο  τοῦ 1986 ἐκοιμήθη ὁ πρώην  Εὐρίπου Παΐσιος,  τὴν Ἐξόδιο τοῦ ὁποίου  τέλεσε ὁ Ἀρχιεπί σκοπος Χρυσόστομος μὲ Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρικοὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.Τὸ Φθινόπωρο τοῦ ἔτους ἐκείνου κλήθηκε νὰ κρι θεῖ ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανός, λόγῳ συστάσεως Συνόδου καὶ  χειροτονίας ἐπισκόπων, ὡς καὶ  λόγῳ τῶν Ἐκκλησιολογικῶν Θέσεών του, οἱ ὁποῖες θεωρή θηκε ὅτι ἀντέκειντο στὶς ἀρχὲς τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος καὶ στὶς κατὰ  καιροὺς  ἐπίσημες Διακηρύξεις καὶ Ἐγκυ κλίους. Μὴ προσελθόντος αὐτοῦ  καὶ δηλώσαντος δι’ ἐγγράφου ὅτι δὲν ἀποτελοῦσε μέλος τῆς διαμορφω θείσης Συνόδου,  δικάσθηκε  καὶ  κατακρίθηκε αὐτὸς καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ. Πρέπει  ὅμως νὰ σημειωθεῖ  ὅτι ὁ ἐπικεφαλὴς τῶν «Ἐνισταμένων» συνέχισε  τὴν κοινωνία του μὲ τοὺς Ρουμάνους,  τὴν ὁποία  καλλιέργησε καὶ  διατήρησε, συνείργησε γιὰ τὴν σύσταση τῆς Ἐκκλησίας Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας (1993), ἦλθε σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ρωσικὴ Διασπορὰ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Βιτάλιο

(1994) καὶ μετὰ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μό σχας (2007) διατήρησε  κοινωνία μὲ τὸν μὴ δεχθέντα αὐτὴν Ἐπίσκοπο Ὀδησσοῦ Ἀγαθάγγελο, καὶ γενικὰ ἐργάσθηκε  ἐντατικὰ στὴν Ἱεραποστολὴ σὲ διάφορες ἠπείρους, ὅπως καὶ στὸν Ἀντιοικουμενιστικὸ ἀγῶνα μὲ σημαντικὰ ἀποτελέσματα, μὴ ἀνταγωνιζόμενος τὴν Ἱερὰ Σύνοδο  τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ προσπάθεια ὑποκαταστάσεως Αὐτῆς  ἤ πολεμικῆς κατ’ Αὐτῆς.

Τὸ 1988 ἡ Ἱερὰ  Σύνοδος  ὑπὸ  τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο  Χρυσόστομο ἀναθεμάτισε τὸν  βλά σφημο  συγγραφέα Νῖκο  Καζαντζάκη, ὡς καὶ  τὸν Ἀντίχριστο Χιλιασμὸ  καὶ τὴν Μασωνία.

Ἀπὸ τὸ 1988 ἕως καὶ τὸ 1992 διεξήχθη «Θεολογικὸς Διάλογος» μὲ τὴν σύνοδο τῶν «Ματθαιϊκῶν» ὑπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, μὲ σκοπὸ  τὴν ἀντιμετώπιση τῶν πιθανῶν διαφορῶν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἕνωση.Ὅμως,  ὁ Διάλογος ἐκεῖνος  δὲν προχώρησε, διότι ὑπῆρξε  διαφωνία ὡς πρὸς  τὴν διάσπαση τοῦ  1937 μεταξὺ τῶν πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καὶ Βρε σθένης Ματθαίου.

Τὸ 1990 ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσό στομος  ἀθωώθηκε  ἀπὸ  τὸ Μονομελὲς Πρωτοδικεῖο Θηβῶν, ὅπου  κατηγορήθηκε ἀπὸ  τοὺς Καινοτόμους ἐπὶ δῆθεν ἀντιποιήσει ἀρχῆς !

Ἀρχὰς τοῦ ’90, προσέγγιση τῶν Γνησίων Ὀρθοδό ξων ἐπέδειξε ὁ τότε φιλοπαραδοσιακὸς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος  († 2000), ὁ ὁποῖος παράλλη λα εἶχε ἐξαγγείλει Ἀντιοικουμενιστικὴ γραμμὴ γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων· ὅμως, ἡ ἐλπιδοφόρα ἐκείνη προσπάθεια ἐμποδίσθηκε καὶ τελικὰ ἀνακόπη κε μὲ βίαιη παρέμβαση  τῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Κων σταντινουπόλεως, οἱ ὁποῖοι  ἔλαβαν δραστικὰ μέτρα ἐναντίον τοῦ  Ἱεροσολύμων καὶ  τὸν  ἀνάγκασαν σὲ ὑποχώρηση.

***

Εἶναι  χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενισμὸς καθ’ ὅλο αὐτὸ  τὸ διάστημα ἀναπτυσσόταν καὶ  φα νέρωνε ὅλο καὶ καθαρότερα τὸ ἀληθινό του ἀποστα τικὸ  πρόσωπο (Συνελεύσεις  τοῦ «Παγκοσμίου Συμ βουλίου  Ἐκκλησιῶν» σὲ Βανκοῦβερ  καὶ Καμπέρρα, Ἐπίσημος Διάλογος μὲ Παπικοὺς κατόπιν ὅσων ἀκο λούθησαν  τὸ 1965 καὶ τὸ 1980, ὑπογραφὲς Οἰκουμε νιστικῶν ΣυμφωνιῶνΨευδενώσεων Σαμπεζὺ Γενεύης μὲ Ἀντιχαλκηδονίους τὸ 1990 καὶ Μπαλαμὰντ Λιβά νου μὲ Παπικοὺς τὸ 1993 κλπ.), ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἀγωνιζόταν μέσῳ φοβερῶν ἐσωτερικῶν  σπαραγμῶν, ὅπως εἴδαμε καὶ ὅπως θὰ δοῦμε, νὰ διατηρήσει μετὰ βίας τὴν συνοχή της καὶ νὰ ὀρθοποδήσει! Εἶναι  φανερὸ  ὅτι παρεισέφρυσαν καὶ ἀναδείχθη καν  πρόσωπα ἀκατάλληλα ἐντὸς Αὐτῆς,  κατώτερα τῶν περιστάσεων, καὶ ἔτσι διαπράχθηκαν ἔστω καὶ ἀνεπίγνωστα ἤ ἀκόμη καὶ καλῇ τῇ πίστει καὶ προαι ρέσει τόσα ἀλλεπάλληλα λάθη, ὥστε σὲ μία κρισιμό τατη περίοδο νὰ μὴ εἶναι δυνατὴ ἡ στιβαρὴ ἀντιμετώ πιση τῆς αἱρέσεως, ἡ παροχὴ  ἀξιόπιστης καὶ ἀξιόμα χης Μαρτυρίας καὶ γενικὰ ἡ ἀξιοσέβαστη πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ δραστηριότητα καὶ διακονία. Παρὰ ταῦτα,  ἡ σημαία τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος δὲν ὑπεστάλη  καὶ  ἡ ἐλπίδα  γιὰ  καλύτερες  ἡμέρες πάντοτε

ὑπέφωσκε  στὴν καρδιὰ τῶν ἁγνῶν  καὶ ἀνιδιοτελῶν ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπῆρξαν, ὑπάρχουν καὶ  θὰ ὑπάρχουν στὸ εὐλογημένο  καὶ  ὁμολογητικὸ «μικρὸν Ποίμνιον»  τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου!Τὴν Γνησία Ὀρθοδοξία λοιπὸν  ἀνέμενε καὶ  ἕνας ἀκόμη φοβερὸς κλονισμός, ὁ ὁποῖος  παρὰ  τὴν θλιβε ρότητά  του, ὁδήγησε σὲ ἕνα ἀναγκαῖο ξεκαθάρισμα τοῦ Ἀμπελῶνος  τοῦ Κυρίου  ἀπὸ  στοιχεῖα ἀλλότρια καὶ ἐπιβλαβῆ.

***

Μετὰ  τὴν κοίμηση  τοῦ  Πειραιῶς Γεροντίου  τὸν Νοέμβριο τοῦ 1994 (λίγες ἡμέρες ἐνωρίτερα εἶχε ἀπο βιώσει καὶ  ὁ πρώην  ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος), δι αφάνηκε πιὸ  ἔντονα  μία κρίση  ποὺ  ὑπέβοσκε  μέσα στὴν Σύνοδο γιὰ διάφορα θέματα, ὅπως σχετικὰ μὲ τὸ ἀμφιλεγόμενο πρόσωπο τοῦ Θεσσαλονίκης Εὐθυμίου ἤ καὶ μὲ τὴν ἐπαμφοτερίζουσα στάσι τῶν ἐν Ἀμερικῇ Παϊσίου  καὶ  Βικεντίου  σὲ θέματα  Πίστεως,  διὰ  τῆς προσπαθείας κοινωνίας τους μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱερο σολύμων, τὸ ὁποῖο  εἶχε μὲν ἐπιδείξει  καλὰ  δείγματα στὰ  θέματα  Πίστεως  ἐπ’ ὀλίγον,  ἀλλὰ  παρέμενε  σὲ πλήρη κοινωνία μὲ ὅλες τὶς λεγόμενες ἐπίσημες ἐκκλη σίες καὶ βέβαια δὲν ἦταν κοινωνικὸ γιὰ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους. Ἡ ἀπὸ μακροῦ προσπάθεια ἐκδικάσεως τῶν  καταγγελιῶν ἐναντίον τῶν  ὡς ἄνω  ἀρχιερέων ἀπεσοβεῖτο, ἀλλὰ  πλέον  τὰ πράγματα ἔλαβαν  ἄλλη τροπή.Ὁμάδα Ἐπισκόπων τὸ θέρος τοῦ 1995, οἱ Φθιώτι δος Καλλίνικος, Θεσσαλονίκης  Εὐθύμιος,  Ἀμερικῆς Παΐσιος,   Χίου  Στέφανος, Εὐβοίας  Ἰουστῖνος καὶ Αὐλῶνος  Βικέντιος στασίασαν ἔναντι τῆς κανονικῆς τους ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς καὶ ἀποσχίσθηκαν ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἐπικαλούμενοι διάφορες ἀνίσχυρες καὶ μὴ σοβαρὲς γιὰ ἕνα τέτοιο διάβημα  προφάσεις.

Οἱ Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Ἀντώνιος καὶ Ἀχαρνῶν Ἀθανάσιος ἔμειναν οὐδέτεροι.Ἡ ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Ἱερὰ Σύν οδος δίκασε  καὶ κατεδίκασε ἄμεσα τοὺς στασιαστὲς καὶ μάλιστα τὸν Εὐθύμιο Θεσσαλονίκης καὶ γιὰ πολὺ σοβαροὺς  ἠθικοὺς  λόγους,  ὅπως  καὶ  μερικοὺς  ἀπὸ τοὺς ἱερομονάχους ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν.Οἱ στασιαστὲς συνέστησαν ἀντισύνοδο μὲ πρόε δρο τὸν πρώην Φθιώτιδος Καλλίνικο καὶ προέβησαν σὲ ἐκλογὴ  τοῦ πρώην  Αὐλῶνος  Βικεντίου  ὡς δῆθεν μητροπολίτου Πειραιῶς.Ὅμως, μέχρι τὸ τέλος τοῦ ἔτους ἐκείνου 1995 χωρί σθηκαν μεταξύ τους. Οἱ Παΐσιος καὶ Βικέντιος προσ εταιρίσθηκαν καὶ τοὺς Στέφανο Χίου  καὶ Ἰουστῖνο Εὐβοίας, ὅπως καὶ τὸν οὐδέτερο Ἀχαρνῶν Ἀθανάσιο, στὸν ὁποῖο  ἀνέθεσαν  καὶ τὴν «προεδρία» τῆς «συν όδου» τους, κηρύξαντες ἀκόμη καὶ αὐτοὶ  ἐκπτώτους ἀπὸ  τοὺς θρόνους  τους τοὺς πρώην  Φθιώτιδος  Καλ λίνικο καὶ πρώην Θεσσαλονίκης  Εὐθύμιο.Ἀργότερα, οἱ Παΐσιος  καὶ Βικέντιος ἔκαναν  αἴτη ση ἀποδοχῆς τους ἀπὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ Πατριαρ χεῖο Κωνσταντινουπόλεως (!), τὸ ὁποῖο  τοὺς ἔκανε δεκτοὺς  τὸ 1998 μὲ βλάσφημες  ἀναχειροτονίες καὶ τελικὰ τοὺς καθήρεσε καὶ αὐτὸ γιὰ διάφορα σκάνδα λα, ἀφοῦ  τοὺς ἀποψίλωσε ἀπὸ τὰ περιουσιακά τους στὶς Η.Π.Α.! Οἱ ἐναπομείναντες μόνοι τους Καλλίνικος καὶ Εὐθύμιος,  ἀφοῦ  ἀπορρίφθηκαν ἀκόμη καὶ  ἀπὸ  τοὺς συνεργούς τους στὸ Σχίσμα, προχώρησαν πλέον σὲ χει ροτονίες τεσσάρων  δῆθεν ἐπισκόπων τὴν Ἄνοιξη  τοῦ 1996, γιὰ νὰ λάβουν καὶ αὐτοὶ συνοδικὸ σχῆμα, ὥστε νὰ παρέχουν καὶ στοὺς ἄλλους τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἀποτελοῦν δῆθεν τὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθο δόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ! Οἱ νέοι τους ἐπίσκοποι ἦταν ὁ Πέτρας Μακάριος (Καβακίδης),  ἀπὸ τοῦ 2004 δῆθεν ἀρχιεπίσκοπός τους, ὁ Φιλίππων Ἀμβρόσιος (Νι κηφορίδης), ὁ Γαρδικίου Ἄνθιμος (Καραμῆτρος) καὶ ὁ Αἰγίνης Χριστοφόρος (Ἀγγελόπουλος). Ὁ λόγος  ποὺ  τοὺς προσφέρθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων γιὰ νὰ ἐπιτείνουν τὴν ἔντονη πολεμική τους κατὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἦταν ἡ νομικὴ ὀργάνωσή της διὰ συ στάσεως Σωματείου μὲ τὴν ἐπωνυμία τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ  διασφάλιση τοῦ τίτλου  Αὐτῆς,  ὅπως καὶ  ὁ ἀπὸ μακροῦ  προετοιμαζόμενος Καταστατικὸς  Χάρτης Αὐτῆς.

Τὸ ἑπόμενο ἔτος 1997 ἐπέστρεψαν στὴν κανονικὴ Ἱερὰ  Σύνοδο   οἱ  ἐκτραπέντες Χίου  Στέφανος καὶ Εὐβοίας  Ἰουστῖνος, οἱ ὁποῖοι καὶ  ἀποκαταστάθη καν,  ὅπως  καὶ  ὁ

Ἀχαρνῶν Ἀθα νάσιος. Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἐκοιμήθη σαν οἱ Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Ἀντώνιος καὶ Ἀστορίας    Πέτρος, τοῦ ὁποίου  ὁ κατὰ  σάρκα  ἀδελφὸς  Ἀρχιμ. Νήφων, ἕνας ἀγαθὸς καὶ διακριτικὸς Πνευματικός, εἶχε κοιμηθεῖ τὸ 1994.Ἡ Ἱερὰ  Σύνοδος  ἐξέφρασε  τὴν ἀντίθεσή  της σὲ νομοσχέδια τῆς Πολιτείας «γιὰ  τὴν προστασία τῶν δεδομένων  ἀτομικοῦ χαρακτῆρα» μέσῳ εἰδικῶν καρτῶν,  ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων κλπ., διότι μὲ τὸ προσωπεῖο τῆς προστασίας τοῦ πολίτη ἀνοίγουν τὸν δρόμο καὶ οὐσιαστικὰ νομιμοποιοῦν τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλλωμα ὅλων τῶν πολιτῶν.

Τὸ ἔτος 1998 χειροτονήθη  κε Μητροπολί της Ἀμερικῆς ὁ Ἀρχιμ. Παῦλος Στρατηγέας, στὸν δὲ Δημητριάδος Μάξιμο προστέθηκε  καὶ ὁ τίτλος τοῦ Θεσσαλο νίκης, ἐφ’ ὅσον τοῦ εἶχε ἀνατεθεῖ ἤδη ἀπὸ τὸ 1995 ἡ Τοποτηρητεία Αὐτῆς, κατόπιν τῆς καθαιρέσεως τοῦ Εὐθυμίου.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἐκοιμήθη ὁ Πενταπόλεως Καλλιό πιος,  ὁ ὁποῖος  ἀπὸ  τοῦ  1976 ἐξέδιδε  τὸ Περιοδικό του γιὰ τὴν ἱστορία  τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος  τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων «Τὰ Πάτρια», ὅπως καὶ ὁ Κυκλάδων Γα βριήλ, ὁ ὁποῖος  παρέμεινε  ἕως τῆς τελευτῆς του ἀνε ξαρτητοποιημένος. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος  προέβη ἐπίσης τὸ ἔτος ἐκεῖνο σὲ Ἀναθεματισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀκόμη, Ἀντιπροσωπεία της ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο ἔγινε ἐπισήμως δεκτὴ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο  τῆς Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλο.

Οἱ Ἀχαρνῶν Ἀθανάσιος καὶ Δωδεκανή σου Κ α λ λ ί ν ι κ ο ς ὑπέστησαν καὶ αὐτοὶ καθαίρε ση, ὁ πρῶτος γιὰ τὶς συνεχεῖς παλινωδίες του καὶ ὁ δεύτερος γιὰ κήρυξη ἑτεροδιδασκαλιῶν καὶ πλανῶν.Ὁ δὲ πρώην  ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος  ἀποκατα στάθηκε  κατ’ οἰκονομίαν, πρὸς  διευκόλυνσιν ὑπα γωγῆς στὴν κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο ὅσων εἶχαν προσ κολληθεῖ σ’ αὐτὸν καὶ διατελοῦσαν σὲ ἀδιέξοδο μετὰ τὴν κοίμησή του καὶ τὴν πλήρη ἀποδιοργάνωση τῶν συνεχιστῶν του. Στὰ τέλη τοῦ 1998 ἀποσκίρτησε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύν οδο ὁ Ἀρχιμ. Νήφων  Ἀναστασόπουλος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς  Ἁγίας  Σκέπης  Κερατέας  Ἀττικῆς,  διότι εἶχε χολωθεῖ ἀπὸ τὴν προσπάθεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ περιορίσει τὴν ἐκτεταμένη  δημιουργία Μετοχίων του ἀκόμη καὶ στὴν Ἀμερική, ἐπικαλούμενος διάφο ρα  δῆθεν  ἀτοπήματα ποὺ  εἶχε συγκεντρώσει κατὰ τῆς Ἱερᾶς  Συνόδου,  ὅπως  καὶ  τὸ θέμα τῆς προωθή σεως τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου.  Καὶ ὁ στασιαστὴς αὐτὸς ὑπέστη καθαίρεση, γιὰ νὰ σπεύσουν οἱ περὶ τὸν Καλλίνικο Φθιώτιδος,  ὅπου  κατέφυγε στὰ μέσα τοῦ 1999, νὰ τὸν ἐπισκοποιήσουν ὡς δῆθεν μητροπολίτη Πειραιῶς. Ἀργότερα δὲ προήχθη  ὁμοίως καὶ ὁ προσ κείμενος εἰς αὐτὸν  ἀρχιμ.  Ἀρέθας  (Ἀντωνιάδης) σὲ μητροπολίτη Κρήτης. Εἶναι  ἐπίσης ἀξιοσημείωτο ὅτι τὸ 1995 ἡ ἕως τότε ἑνοποιημένη σύνοδος  τῶν  «Ματθαιϊκῶν», ὑπέστη ἐσωτερικὸ  σχίσμα,  μὲ ἐπίκληση  λόγων  «νεοεικονο μαχίας», χωρισθεῖσα στὰ δύο, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ κάθε μερίδα ὑπέστη καὶ νέο χωρισμό, ὥστε νὰ φθάσουν οἱ ὁμάδες τους τὶς τέσσερις !

Σύντομη Ἱστορία

τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος

καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς

Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

Ἐπιμέλεια

Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς

Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων

Ἀθήνα

ΠΗΓΗ

http://www.ecclesiagoc.gr/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: