Α΄ Η προετοιμασία για Ημερολογιακή Μεταρρύθμιση

Α΄ Ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση στὸν  χῶρο τῆς  Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας

ΑΠΟ τὶς ἀρχὲς τοῦ παρελθόντος 20οῦ αἰῶνος,  δι αφάνηκε στὸν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἕνας ἐπηρεασμὸς  ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα στὸν  ἑτερόδοξο κόσμο. Εἶχαν  ἀρχίσει  οἱ λεγόμενες ἑνωτικὲς διεργασίες, οἱ Οἰκουμενιστικὲς προσπάθειες, γιὰ  συνεργασία καὶ  ἕνωση τῶν διαφόρων χριστια νικῶν  Ὁμολογιῶν, κυρίως  στὸν Προτεσταντικὸ κό σμο. Ἀλλὰ καὶ οἱ Παπικοὶ δὲν ἔπαυαν νὰ προπαγαν δίζουν  τὶς δικές τους αἱρετικὲς  ἐπινοήσεις,  ὅπως καὶ τὸ δυτικό  τους Ἡμερολόγιο, τὸ Γρηγοριανό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέχρι καὶ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα  παρέμενε  στὴν ἐπίσημη ἔκφραση  καὶ Ὁμολο γία της πιστὴ στὴν γραμμὴ τῆς Συνοδικῆς  καὶ Πατε ρικῆς Παραδόσεώς της, ὡς ἡ Μία, Ἁγία,  Καθολική, καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ  ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ ἀήττητη  Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας.Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ποτὲ δὲν δελεάσθηκε μέχρι τότε ἀπὸ  τὶς «σειρῆνες» τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ στὴν θεοπαράδοτη Πίστη καὶ Ζωή της, καὶ ἀπέκρουε ἀπο φασιστικὰ κάθε νεωτερισμὸ  καὶ κάθε εἴδους Καινο τομία σὰν μία ὑπαγόρευση τοῦ πονηροῦ  διαβόλου.Σὲ τρεῖς μάλιστα Πανορθόδοξες Συνόδους, τὸ 1583, τὸ 1587 καὶ  τὸ 1593, καταδίκασε τὸ νέο Πασχάλιο καὶ Μηνολόγιο τοῦ Πάπα  Γρηγορίου τοῦ 1582, διότι κατέλυε τὸν Πασχάλιο Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶχε ὁρισθεῖ θεόπνευστα ἀπὸ τὴν Πρώτη ἤδη Οἰκουμε νικὴ Σύνοδο  τῆς Ἐκκλησίας τὸ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βηθυνίας.

***

Στὶς  ἀρχὲς ὅμως τοῦ 20οῦ αἰῶνα,  ξεκίνησε  στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μία τάση  γιὰ  προσέγγιση μὲ τοὺς  Δυτικούς, μὲ τὶς  δῆθεν  «ἀναδενδράδες» τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ  μία διάθεση  γιὰ  συζήτηση  περὶ ἀλλαγῆς  τοῦ Πατροπαράδοτου Ἡμερολογίου. Αὐτὸ ἐκφράσθηκε μὲ Ἐγκύκλιο τοῦ  Πατριαρχείου Κων σταντινουπόλεως τὸ  1902. Οἱ Τοπικὲς  Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τοποθετήθηκαν ἀρνητικά, καὶ μία πιθανὴ ἀλλαγὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου θεωρή θηκε  πολὺ  ὀρθὰ ἀνόητη, ἄσκοπη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ἑνότητά της.

Ἀπὸ  τότε  ὅμως ἄρχισαν δυστυχῶς ζυμώσεις  εἰς βάρος τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ  ὑψηλό βαθμα στελέχη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ ὑπέ στησαν μία θλιβερὴ ἀλλοίωση  στὴν Συνείδησή  τους, διότι ἀπομακρύνθηκαν βιωματικὰ ἀπὸ τὴν ἁγιαστικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσκολλήθηκαν στὸ στρατόπεδο τοῦ κοσμικοποιημένου Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσεως ἤ, τὸ χειρότερο,  σὲ ἀντιχριστιανικὲς μυ στικὲς ἑταιρεῖες καὶ ὀργανώσεις.Ἔτσι,  ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταν τινουπόλεως τοῦ 1920 ἀναγνώρισε de facto ὅλες τὶς αἱρετικὲς Κοινότητες ὡς «Ἐκκλησίες Χριστοῦ» καὶ στὸν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας                            

πρότεινε τὰ ἀπαραίτητα μέτρα γιὰ τὴν προώθηση τῆς συμπήξεως μιᾶς «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν», κατὰ τὸ πρότυπο τῆς τότε «Κοινωνίας  τῶν Ἐθνῶν», μὲ κα θαρὰ  ἐγκόσμιους  σκοποὺς  καὶ ἐπιδιώξεις.  Ὡς πρῶτο τέτοιο  μέτρο γιὰ τὴν ἐκπλήρωση  αὐτοῦ  τοῦ σκοποῦ προβλέφθηκε ἡ ἐξεύρεση «κοινοῦ ἡμερολογίου» γιὰ τὸν συνεορτασμὸ τῶν Ἑορτῶν μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους Χριστιανούς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν προ έλευσή τους. Αὐτὸ  ὅμως ἦταν  κάτι  πρωτοφανὲς καὶ  ἐντελῶς ἀπαράδεκτο, σύμφωνα  μὲ τὶς  ἀρχὲς  τῆς  Ὀρθοδό ξου διδασκαλίας καὶ  ἐκκλησιολογίας. Γι’ αὐτὸ  καὶ ἡ Οἰκουμενιστικὴ αὐτὴ  προσπάθεια εἶναι  γνωστὸν ὅτι ἐδῶ καὶ ἕναν περίπου αἰῶνα  δὲν ἐπέφερε καμία στροφὴ  ἐν μετανοίᾳ  τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθόδο ξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀντίθετα ὁδήγησε τοὺς Οἰκουμε νιστὲς σὲ ἀπομάκρυνση ἀπὸ Αὐτήν.Γιὰ νὰ ἐφαρμοσθοῦν αὐτὰ τὰ ἐκθεμελιωτικὰ μέτρα σὲ θεωρητικὸ  καὶ πρακτικὸ ἐπίπεδο,  βρέθηκαν  τότε καὶ τὰ κατάλληλα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα  συνείργησαν μὲ τρόπο μοιραῖο καὶ δραστικό. Γιὰ παράδειγμα, ὁ το ποθετηθεὶς  ἀντικανονικὰ στὸν Θρόνο τῆς Κωνσταν τινουπόλεως Μελέτιος  ὁ Μεταξάκης  τὸ 1922, ἦταν ἀναμφίβολα Μασῶνος.

Αὐτὸς  συγκάλεσε ἕνα  Συνέδριο στὴν  Κωνσταν τινούπολη τὸν ΜάϊοἸούνιο τοῦ 1923, τὸ ὁποῖο  μά λιστα ὀνόμασε «Πανορθόδοξο», ἐνῶ στὴν οὐσία συμμετεῖχαν 10 μόνον πρόσωπα (!), μὲ ἀποχὴ τῶν πε ρισσοτέρων Πατριαρχείων, καὶ ἀνέλαβε τὴν ψήφιση καὶ προώθηση τῶν οἰκουμενιστικῶν καὶ ἐκκοσμικευ τικῶν  μεταρρυθμίσεων στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τὸ Μεταξάκειο Συνέδριο ἔθεσε στὸ στόχαστρό του τὸ Ἡμερολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὰ προβλεπόμενα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο ποὺ προηγή θηκε τοῦ 1920, καὶ ἀποφάσισε παράνομα καὶ ἀντι κανονικὰ τὴν  «μεταρρύθμισή» του,  ὅπως  καὶ  τοῦ Πασχαλίου, μὲ τὴν ἀποδοχὴ κατ’ οὐσίαν τοῦ κατα δικασθέντος Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου!

Πρέπει  νὰ τονίζεται μὲ κάθε  τρόπο  ὅτι τὸ λεγό μενο «Νέο Ἰουλιανὸ» ἤ «Μελετιανὸ» Ἡμερολόγιο ταυτίζεται καὶ συμπίπτει μὲ τὸ Γρηγοριανὸ Παπικὸ Ἡμερολόγιο καὶ αὐτὸ  εἶναι  ποὺ δέχθηκαν οἱ Νεοη μερολογῖτες  πρὸς κατάκρισίν τους.Εἶναι  πάντως  ἀξιοσημείωτον ὅτι  Βασιλικὸ Διά ταγμα  στὴν Ἑλλάδα λίγους μῆνες νωρίτερα, τὸν Ἰα νουάριο τοῦ  1923, τὸ ὁποῖο  ποτὲ  δὲν ἀνακλήθηκε, καθιέρωνε  τὸ νέο ἡμερολόγιο  σὲ χρήση ἀπὸ τὴν Πο λιτεία  καὶ ὅριζε τὴν τήρηση τοῦ ἀνέκαθεν Πατρίου Ἡμερολογίου γιὰ τὴν Ἐκκλησία.

Σύντομη Ἱστορία

τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος

καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς

Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

Ἐπιμέλεια

Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς

Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων

Ἀθήνα

ΠΗΓΗ

http://www.ecclesiagoc.gr/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: