6. Ιούνιος Αγιολόγιον - Εορτολόγιον

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 01

●     Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Ἀπολογητὴς καὶ φιλόσοφος

●     Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος, Ἰουστῖνος, Χαρίτων, Χαριτὼ ἡ παρθένος, Εὐέλπιστος, Ἰέραξ,

Παΐων καὶ Λιβεριανός (κατ᾿ ἄλλους Βαλλεριανός)

●     Ὁ Ἅγιος Νέων

●     Ὁ Ὅσιος Πύρρος ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Παρθένος

●     Ὁ Ἅγιος Φίρµος

●     Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος

●     Ὁ Ἅγιος Θεσπέσιος

●     Οἱ Ἅγιοι 10.000 Μάρτυρες

●     Διήγηση ὠφέλιµη κάποιου γεωργοῦ Μετρίου ὀνοµαζόµενου

●     Ἀνάµνηση τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς νήσου Λευκάδας ἀπὸ τὴν ἀῤῥώστια πανώλη, τὸ ἔτος 1744

●     Οἱ Ὅσιοι Διονύσιος Γλουσίας ὁ Θαυµατουργὸς καὶ Ἀγαπητὸς ὁ ἐν τῷ σπηλαίῳ τοῦ Ἀναργύρου ἰατροῦ

●     Ὁ Ἅγιος Wistan (Ἄγγλος)

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Ἀπολογητὴς καὶ φιλόσοφος

Ἀπὸ τοὺς µεγαλύτερους διδασκάλους καὶ ἀπολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἰουστίνος, γεννήθηκε 100 χρόνια µετὰ τὸ Χριστὸ στὴ Συχὲµ τῆς Σαµάρειας. Οἱ γονεῖς του ἦταν Ἕλληνες εἰδωλολάτρες (τὸν πατέρα του ἔλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), καὶ αὐτὴ τὴν θρησκεία κληρονόµησαν καὶ στὸ γιό τους, ποὺ τὸν διέκρινε καταπληκτικὴ εὐφυΐα, ἀλλὰ καὶ φιλοµάθεια. Ἀνήσυχο πνεῦµα καθὼς ἦταν ὁ Ἰουστῖνος, γνώριζε ὅλες τὶς γνωστὲς φιλοσοφίες τῆς ἐποχῆς του. Ὡστόσο, ὅµως, καµιὰ δὲν τὸν ἀνέπαυε πλήρως, καὶ

συνεχῶς ἀναζητοῦσε τὸ κάτι ἄλλο, τὸ τέλειο. Ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν εἰλικρινὴ πρόθεση τῶν φιλοσοφικῶν του ἀναζητήσεων, ἀνταποκρίθηκε. Μία µέρα, καθὼς ὁ Ἰουστῖνος βάδιζε κοντὰ στὴ θάλασσα, συνάντησε ἕνα γέροντα, ποὺ ἦταν ἄριστα καταρτισµένος στὴν ἀλήθεια τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἐπακολούθησε διάλογος, καὶ ἀπὸ τὸν Ἰουστῖνο ἐφαρµόστηκε ὁ λόγος τοῦ Σοφοῦ Σειράχ: «Λόγον σοφὸν ἐὰν ἀκούσει ἐπιστήµων, αἰνέσει αὐτὸν καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν προσθήσει». Δηλαδή, ὁ πραγµατικὰ συνετός, ἂν ἀκούσει κάποιο σοφὸ λόγο, θὰ τὸν ἐπαινέσει καὶ πάνω σ᾿ αὐτὸν θὰ προσθέσει καὶ ὁ ἴδιος κάποιον ἄλλον. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ὁ Ἰουστῖνος, ἀναλύοντας τὰ λόγια του γέροντα, ἀνακάλυψε τὴν ἀλήθεια καὶ µὲ τὸ τάλαντο τῆς φιλοσοφίας ποὺ εἶχε, ἀναδείχθηκε ὄχι

µόνο ὑπερασπιστὴς τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ µάρτυρας, δίνοντας κι αὐτὴ τὴν ζωή του. Ἀποκεφαλίστηκε στὴ Ῥώµη, περὶ τὸ 165 µ.Χ., ἐπὶ βασιλείας Μάρκου Αὐρηλίου.

Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος, Ἰουστῖνος, Χαρίτων, Χαριτώ ἡ παρθένος, Εὐέλπιστος, Ἰέραξ,

Παΐων καὶ Λιβεριανός (κατ᾿ ἄλλους Βαλλεριανός)

Ἔλαβαν καὶ οἱ ἅγιοι αὐτοὶ τὰ µαρτυρικὰ στεφάνια, µαζὶ µὲ τὸν φιλόσοφο καὶ ἀπολογητὴ Ἰουστῖνο, στὸ διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν ἐπὶ Μάρκου Αὐρηλίου. Ἀνῆκαν στὴν ἀνδρεία φάλαγγα τῶν χριστιανῶν τῆς Ῥώµης, ὅπου µόνο τὸ γνήσιο χριστιανικὸ θάῤῥος, µποροῦσε νὰ µὴ πτοεῖται ἀπὸ τὴν δύναµη τῆς εἰδωλολατρίας, ποὺ ὑποστηριζόταν ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα καὶ τὸ στρατό. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπανειληµµένα ὁµολόγησαν τὸ Χριστό, καταδικάστηκαν νὰ πεθάνουν µὲ ἀποκεφαλισµό. Ὅλοι ὑπέστησαν τὸ µαρτύριο αὐτὸ ἀτάραχοι καὶ χαρούµενοι, µὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τοὺς περίµεναν τὰ ἀθάνατα οὐράνια ἀγαθά, ποὺ δίνονται ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα, σ᾿ ὅλους ὅσους ἔζησαν µὲ πίστη καὶ ἀγάπη στὴ γῆ.

Ὁ Ἅγιος Νέων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Πύρρος ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Παρθένος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Φίρµος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαξιµιανοῦ, τὸ ἔτος 299. Συνελήφθη διότι ὁµολογοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Μάγο (ἴσως τὸ κύριο ὄνοµα τοῦ ἡγεµόνα), καὶ ἐπειδὴ δὲν πείστηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, πρῶτα τὸν γύµνωσαν καὶ τὸν µαστίγωσαν µὲ

µαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν, ἔπειτα τὸν κρέµασαν καὶ ξέσχισαν τὶς σάρκες του καὶ µὲ ξυράφι ἔκοψαν τὴν ῥάχη του. Κατόπιν ἐξάρθρωσαν τὰ µέλη του καὶ κατέσφαξαν µὲ

µαχαίρια τὴν κοιλιά του, τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του. Ἐπειδὴ ὅµως ὁ Φίρµος παρέµεινε σταθερὸς στὴ χριστιανική του πίστη τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸν ὑπ᾿ ἀριθµ. 53 Κώδικα τῆς Μονῆς Βλατέων. Καµία ἄλλη πληροφορία δὲν ἔχουµε γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ.

Ὁ Ἅγιος Θεσπέσιος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἀλεξάνδρου Σεβήρου, τὸ ἔτος 222, καὶ καταγόταν ἀπὸ

τὴν Καππαδοκία. Ἐπειδὴ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστὸ συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς Καππαδοκίας Σιµπλίκιο καὶ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων γιὰ νὰ θυσιάσει σ᾿ αὐτά. Ὁ Θεσπέσιος ὄχι µόνο δὲν θυσίασε, ἀλλ᾿ ἐνέπαιξε τὰ εἴδωλα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τὸν κρεµάσουν καὶ νὰ ξεσχίσουν τὶς σάρκες του. Ἔπειτα τὸν ἔβαλαν µέσα σ᾿ ἕνα καζάνι µὲ

βραστὸ νερό, ἀλλ᾿ ὁ Θεσπέσιος µε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔµεινε ἀβλαβής. Στὴ συνέχεια τὸν ἔφεραν καὶ πάλι στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων, γιὰ νὰ προσφέρει σ᾿ αὐτὰ θυσία, ἀλλ᾿ ὅταν πλησίασε τὸν βωµὸ τὸν γκρέµισε. Ὁπότε ἀµέσως τὸν ἔβαλαν µέσα σ᾿ ἕνα καζάνι µὲ βραστὸ λάδι, πίσσα καὶ λίπος, καὶ ἀφοῦ ἔµεινε µέσα σ᾿ αὐτὸ δυὸ µέρες βγῆκε ἀβλαβής, χωρὶς νὰ ἔχει κανένα ἔγκαυµα στὸ σῶµα του. Τότε πολλοὶ Ἕλληνες ἑλκύστηκαν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν, καὶ ἔτσι ἀνέβηκε ἡ µακαρία ψυχή του στεφανηφόρος στὰ οὐράνια.

Οἱ Ἅγιοι 10.000 Μάρτυρες

Αὐτοὶ µαρτύρησαν στὴν Ἀντιόχεια ἐπὶ αὐτοκράτορα Δεκίου. Ἡ µνήµη τους δὲν ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, ἀναγράφεται ὅµως σ᾿ αὐτὸν τοῦ Delehaye καὶ στὸν ὑπ᾿ ἀριθ. 53 Κώδικα τῶν Βλατέων.

Διήγηση ὠφέλιµη κάποιου γεωργοῦ Μετρίου ὀνοµαζόµενου

Στὴ Γαλατία τῆς Ἀσιατικῆς Παφλαγονίας ἦταν κάποιος γεωργός, ποὺ ὀνοµαζόταν Μέτριος. Αὐτὸς λοιπὸν ἔβλεπε τὸν γείτονά του ποὺ εἶχε γιοὺς καὶ τοὺς προετοίµαζε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ γίνουν ἀξιωµατικοὶ καὶ ὑπηρέτες τοῦ Βασιλιᾶ. Τότε ὁ Μέτριος παρακάλεσε τὸν Θεὸ λέγοντας: «Κύριε, ἂν καὶ ἐγὼ εἶµαι ἄξιος δοῦλος σου, χάρισέ µου ἕνα ἀρσενικὸ παιδὶ γιὰ νὰ τὸ ἔχω ἀποκούµπι στὰ γηρατειά µου». Ἀφοῦ προσευχήθηκε, στὴ συνέχεια πῆγε στὸ πανηγύρι ποὺ γινόταν κάθε χρόνο στὴν Παφλαγονία. Στὴν ἐπιστροφή, στάθηκε σὲ ἕνα δασάκι ποὺ εἶχε νερό, γιὰ νὰ ποτίσει τὰ ζῷα του. Ἐκεῖ λοιπὸν βρῆκε ἕνα πουγκί, ποὺ εἶχε µέσα 1500 φλουριά. Ὅπως ἦταν σφραγισµένο, χωρὶς νὰ τὸ ἀνοίξει, τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε στὸ σπίτι. Τὴν ἑπόµενη χρονιά, ξαναπῆγε στὸ πανηγύρι τῆς Παφλαγονίας καὶ ὅταν τελείωσε, ὁ Μέτριος πῆγε καὶ στάθηκε στὸ δασάκι ποὺ βρῆκε τὰ φλουριὰ καὶ παρατηροῦσε τοὺς διαβάτες. Τότε φάνηκε κάποιος, ποὺ κάτι ἔψαχνε καὶ ἀναστέναζε βαριά. Ὁ γεωργὸς τὸν ῥώτησε γιατί ἀναστενάζει τόσο καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπάντησε ὅτι πέρυσι εἶχε πολλὰ ἐµπορεύµατα, τὰ ὁποῖα πούλησε στὸ πανηγύρι καὶ εἶχε µαζέψει 1500 φλουριά, τὰ ὁποῖα ἔχασε σ᾿ αὐτὸ τὸ δασάκι. Τότε ὁ γεωργὸς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ἁµάξι του τὸ πουγκί, ποὺ εἶχε βρεῖ καὶ τοῦ τὸ ἔδειξε. Ὁ ἔµπορος ὅταν τὸ εἶδε ἔπεσε ἀπὸ τὴν χαρά του κάτω ἀναίσθητος. Ὁ φτωχὸς γεωργὸς τὸν συνέφερε, ἀποσφράγισαν τὸ πουγκί, µέτρησαν τὰ φλουριὰ καὶ ἦταν πράγµατι 1500. Ὁ ἔµπορος τότε θέλησε νὰ δώσει στὸν γεωργὸ τὰ 500, ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν δέχθηκε τίποτα. Ἔτσι ἀφοῦ εὐχαρίστησαν καὶ οἱ δυὸ τὸν Θεὸ ἀποχωρίστηκαν. Τὴ νύχτα ἐκείνη, ὅταν ὁ γεωργὸς ἔπεσε νὰ κοιµηθεῖ, εἶδε στὸν ὕπνο του ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ κάνει παιδὶ ἀρσενικό, θὰ τὸ ὀνοµάσει Κωνσταντῖνο καὶ θὰ φέρει µεγάλη εὐλογία στὸ σπίτι του. Ἔτσι καὶ ἔγινε, µετὰ ἀπὸ ὁρισµένο χρόνο ἡ γυναῖκα τοῦ γεωργοῦ γέννησε ἀγοράκι, τὸ ὁποῖο µεγάλωσε, µορφώθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ὁ βασιλιὰς τὸν ἀνύψωσε σὲ Πατρίκιο. Ἔτσι ἔφερε πολλὰ ἀγαθὰ στὴν οἰκογένειά του καὶ ὁ Θεὸς ἀντάµειψε µ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸν γεωργὸ γιὰ τὴν τίµια πράξη του.

Ἀνάµνηση τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς νήσου Λευκάδας ἀπὸ τὴν ἀῤῥώστια πανώλη, τὸ ἔτος 1744

Οἱ Ὅσιοι Διονύσιος Γλουσίας ὁ Θαυµατουργὸς καὶ Ἀγαπητὸς ὁ ἐν τῷ σπηλαίῳ τοῦ

Ἀναργύρου ἰατροῦ (Ῥῶσοι)

Ὁ Ἅγιος Wistan (Ἄγγλος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 02

●     Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁµολογητὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι 38 Μάρτυρες

●     Ἡ Ἁγία Μητέρα καὶ τὰ Ἅγια τρία παιδιά της

●     Ὁ Ὅσιος Ἔρασµος ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι 20.000 Μάρτυρες

●     Ὁ Ὅσιος Μαρῖνος ὁ Βαάνης

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ, ὁ Νεοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια Νεοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν

●     Ὁ Ἅγιος Μεγαλοµάρτυς Ἰωάννης ὁ Νέος ποὺ µαρτύρησε στὸ Βελιγράδι (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλκιβιάδης ὁ ἐν Λουγδούνῳ (+ 177)

●     Ὁ Ἅγιος Λέανδρος µάρτυρας ὁ Ἠπειρώτης

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁµολογητής, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Πατρίδα του ἡ Κωνσταντινούπολη (γεννήθηκε ἐκεῖ τὸ 758). Οἱ γονεῖς του Θεόδωρος καὶ Εὐδοκία ἀνῆκαν στὴν ἐπίσηµη καὶ εὐγενικὴ κοινωνικὴ τάξη. Ἰδιαίτερα ὁ πατέρας του διακρινόταν γιὰ τὴν εἰλικρινὴ ἀφοσίωσή του στὴν Ὀρθοδοξία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πέθανε ἐξόριστος στὴ Νίκαια ἀπὸ τὸν εἰκονοµάχο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Κοπρώνυµο. Στὰ χνάρια τοῦ πατέρα του βάδισε καὶ ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε µεγάλη εὐσέβεια

καὶ ἀνάλογη ὀρθόδοξη παιδεία. Γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ἔκανε ἀρχιγραµµατέας στὰ ἀνάκτορα, ἀλλὰ ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα κτῆµα του, κοντὰ στὸ Βόσπορο, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴ µελέτη καὶ τὴν ἄσκηση. Ὅµως, ὁ βασιλιὰς Νικηφόρος τὸν ὑποχρέωσε νὰ ἀναλάβει τὴν διεύθυνση τοῦ µεγάλου πτωχοκοµείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, κρίθηκε κατάλληλος γιὰ Πατριάρχης. Ἀφοῦ σύντοµα πέρασε ὅλους τοὺς Ἱερατικοὺς βαθµούς, τὴν Κυριακή του Πάσχα (806 µ.Χ.) ἀνέβηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο. Ἀλλὰ ἀπὸ δῶ ἄρχισε καὶ ὁ Γολγοθὰς τοῦ Νικηφόρου. Ἔδωσε σκληροὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν διατήρηση τῆς τιµητικῆς προσκύνησης τῶν εἰκόνων µὲ τὴν ἀλλοπρόσαλλη βασιλικὴ ἡγεσία. Ὑπέστη πολλὲς ταλαιπωρίες καὶ διωγµούς. Ἐννιὰ χρόνια ἔκανε στὴν Πατριαρχία καὶ δεκατρία στὴν ἐξορία. Τελικά, πολὺ ταλαιπωρηµένος, στὶς 2 Ἰουνίου

τοῦ 822 παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό, ἀµετακίνητος στὶς πεποιθήσεις του, ὅπως προστάζει τὸ ἅγιο Θέληµά Του: «Ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀµετακίνητοι». Δηλαδή, γίνεσθε στερεοὶ καὶ ἀµετακίνητοι στὴν πίστη σας.

Οἱ Ἅγιοι 38 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν µέσα στὸ λουτρὸ καὶ σφράγισαν τὴν πόρτα.

Ἡ Ἁγία Μητέρα καὶ τὰ Ἅγια τρία παιδιά της

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Ἔρασµος ὁ Ἱεροµάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων

Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ. Ἔγινε κληρικὸς (ἴσως καὶ ἐπίσκοπος) καὶ διέπρεψε στὴ

µέριµνα ὑπὲρ τῶν φτωχῶν καὶ στὸ κήρυγµα τοῦ εὐαγγελίου. Ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ἑλκύσει

ὅσο γίνεται περισσότερες ψυχὲς στὴ ζωή του Χριστοῦ ἐπιδόθηκε σὲ ἀκατάπαυστες

περιοδεῖες, στὴ διάρκεια τῶν ὁποίων δίδασκε µὲ ζῆλο τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ

συνοδευόταν µὲ θαύµατα. Κάποτε εἶχε φτάσει στὴ σηµερινὴ Ἀχρίδα, ὅπου εἶδε νὰ

κηδεύουν ἕνα παιδί. Τὸ θέαµα τὸν συγκίνησε, διότι ὁ πατέρας του τὸ εἶχε µονάκριβο καὶ

θρηνοῦσε πολύ. Πλησίασε λοιπὸν τὸ φέρετρο, προσευχήθηκε, καὶ ἀφοῦ ἔπιασε τὸ χέρι

του τὸ ἀνέστησε. Τὸ θαῦµα κατέπληξε τοὺς παρευρισκόµενους, καὶ εἶχε σὰν

ἀποτέλεσµα πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς, µαζὶ µὲ τὸ παιδὶ καὶ τὸν πατέρα, νὰ βαπτιστοῦν

χριστιανοί. Κατόπιν δήλωσε στὸν αὐτοκράτορα Μαξιµιανό, ὅτι ἄλλους θεούς, ἐκτὸς

ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ Ἰησοῦ Χριστό, δὲν γνωρίζει. Τότε ὑποβλήθηκε σὲ σκληρὰ

µαρτύρια καὶ ῥίχτηκε στὴ φυλακή. Ἀργότερα ὅµως ἐλευθερώθηκε καὶ ἐξακολούθησε

τὴν ἀποστολική του διακονία, µέχρι τὰ βαθιὰ γεράµατα. Πέθανε εἰρηνικὰ στὴν πόλη

Χερµελία καὶ ἀξιώθηκε µάλιστα, νὰ δεῖ πρὶν πεθάνει, σὲ ὅραµα, στεφάνι ὑπέρλαµπρο

ποὺ κατέβαινε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πρὸς αὐτόν.

Οἱ Ἅγιοι 20.000 Μάρτυρες

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, πίστεψαν διὰ τοῦ Ἁγίου Ἐράσµου στὸν Χριστὸ καὶ µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Μαρῖνος ὁ Βαάνης

Ἡ µνήµη του ἀγνοεῖται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς καὶ ἀναγράφεται ἀπὸ τὸν Γεδεὼν στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο (σελ. 110). Ἐκεῖ ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς ἐπίσηµους, τὸν δρουγγάριο Νικηφόρο καὶ τὴν Μαρία. Ἀνατράφηκε µὲ εὐσέβεια στὴ Βιζύη τὴν Θρᾴκης καὶ ἐκάρη µοναχὸς ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Συµεών, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸν Κυµηνά. Ἦταν εὐσεβής, ἐλεήµων καὶ ἀσκητικότατος. Ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ τὸ τίµιο λείψανό του κατατέθηκε στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου τῆς Κορώνης.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ, ὁ Νεοµάρτυρας

Βλέπε βιογραφία του στὶς 12 Ἰουνίου.

Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια, Νεοµάρτυρας

Γεννήθηκε στὴ Φιλαδέλφεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ γένος ἐπίσηµο, ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνοµαζόταν Δόγκας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἡ µητέρα του ἐξακολούθησε νὰ τὸν ἀνατρέφει ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Σεµνὸς καὶ ὡραῖος καθὼς ἦταν, κίνησε τὸν φθόνο τῶν Τούρκων, ποὺ ἐκµεταλλευόµενοι τὸ νεαρό της ἡλικίας του - ἦταν 13 ἐτῶν- τὸν ἐξισλάµισαν. Μπῆκε στὴν ὑπηρεσία κάποιου προκρίτου Τούρκου τῆς Φιλαδέλφειας καὶ ἀπόκτησε µέσα σὲ λίγο χρόνο µεγάλη περιουσία. Γιὰ

τὴν φήµη τῆς ἀνδρείας του στοὺς πολέµους µαζὶ µὲ τοὺς Τούρκους, δέχτηκε τὴν πρόταση νὰ παντρευτεῖ τὴν κόρη ἑνὸς Τούρκου ἐπισήµου. Ἀλλὰ λίγο πρὶν τὸ γάµο, αἰσθάνθηκε τύψεις συνειδήσεως γιὰ τὴν ἐξώµοσή του καὶ ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐπανέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη. Σὲ ἡλικία λοιπὸν 25 ἐτῶν, παρουσιάστηκε ἐπίσηµα µπροστὰ

στὸν Τοῦρκο διοικητὴ καὶ παρουσία πολλῶν Τούρκων ἐπισήµων, δήλωσε, ὅτι θεωρεῖ ἀπάτη τὴν µωαµεθανικὴ θρησκεία καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἀρνεῖται καὶ ἀποδέχεται τὸν Χριστό. Τότε, ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ ὅρµησαν καὶ τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ µὲ διαταγὴ τοῦ διοικητῆ, τὸν φυλάκισαν. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νύχτας, ὁ διοικητὴς ἔστειλε Ἱεροδιδασκάλους, ποὺ µὲ συµβουλὲς καὶ ἄλλους τρόπους προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Δηµήτριο στὸν µωαµεθανισµό. Ὁ Δηµήτριος ποθῶντας τὸ µαρτύριο ἔµεινε ἀµετάπειστος στὴν ἀπόφασή του. Ὁ διοικητής, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε τὸν θάνατο τοῦ Δηµητρίου, τὸν ἀποφυλάκισε. Ὁ Δηµήτριος ὅµως, γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ ἀπὸ τὸ ἁµάρτηµα τῆς ἀποστασίας του, µπῆκε σ᾿ ἕνα καφενεῖο καὶ ἄρχισε νὰ ἐλέγχει µπροστὰ σὲ πλῆθος Τούρκων, µία πρὸς µία τὶς πλάνες τῆς µωαµεθανικῆς θρησκείας. Κατόπιν ἔβγαλε τὸ λευκὸ σαρίκι ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ τὸ πράσινο τούρκικο ῥοῦχο του, καὶ τὰ ποδοπάτησε λέγοντας: «καθὼς καταπατῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι σηµάδια τῆς δικῆς σας πίστεως, ἔτσι καταπατῶ καὶ τὴν πίστη καὶ τὸν νόµο σας καὶ ἀρνοῦµαι αὐτὴ καὶ τὴν ἀποστρέφοµαι». Ἐξοργισµένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Δηµητρίου, ὅρµησαν ἐπάνω του καὶ ἀφοῦ τὸν ἔριξαν στὸ ἔδαφος, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν µὲ πέτρες καὶ ξύλα. Οἱ Τοῦρκοι νόµισαν ὅτι ἦταν νεκρὸς καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὸν ῥίξουν στὴ φωτιά. Ἀλλ᾿ ὁ Δηµήτριος συνῆλθε ἀπὸ τὴν λιποθυµία καὶ εἶπε στοὺς βασανιστὲς του «ἔχω χρήµατα νὰ σᾶς δώσω νὰ ἀγοράσετε ξύλα νὰ µὲ κάψετε». Ἀκόµα πιὸ ὀργισµένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια

αὐτά, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν µὲ µαχαίρια, µέχρι ποὺ ὁ µάρτυρας παρέδωσε τὸ πνεῦµα του τὴν 2α Ἰουνίου 1657. Γεµάτοι θυµὸ οἱ Τοῦρκοι, προσπάθησαν νὰ κάψουν τὸ λείψανο τοῦ µάρτυρα. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν τὸ κατάφεραν, τὸ διαµέλισαν χτυπῶντας το µὲ βαριὰ σίδερα.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν

Καταγόταν ἀπὸ Μουσουλµάνους γονεῖς καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ψιλοµέτωπο τῆς Μυτιλήνης. µαζὶ µὲ τὴν µητέρα καὶ τ᾿ ἀδέλφια του ἦλθε στὴ Μαγνησία καὶ ἀργότερα στὴ Σµύρνη, ὅπου βοηθοῦσε τ᾿ ἀδέλφια του στὸ ὀπωροπωλεῖο, πηγαίνοντας στὰ σπίτια

τῶν εὐγενῶν αὐτὰ ποὺ ἀγόραζαν ἀπὸ τὸ µαγαζί τους. Πηγαίνοντας ὅµως συχνὰ στὴ Μητρόπολη τῆς Σµύρνης, ἄκουγε καὶ ἔµαθε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἔφυγε λοιπόν, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸν δεχόταν. Τότε ὁ ἐκεῖ ἐξόριστος Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´, στὴ Μ. Λαύρα, ἀφοῦ τὸν δοκίµασε τὸν βάπτισε χριστιανὸ στὰ Καυσοκαλύβια, µὲ τὸ ὄνοµα Κωνσταντῖνος. Στὴ Σκήτη τοῦ Τιµίου Προδρόµου, προσκύνησε τὰ τίµια λείψανα τῶν νεοφανῶν µαρτύρων καὶ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος νὰ µιµηθεῖ τὴν πράξη τους. Ἀφοῦ πέρασε µὲ νηστεία καὶ προσευχὴ κοντὰ σὲ πνευµατικό, ἀποφάσισε νὰ πάει στὴ Μαγνησία, γιὰ νὰ βαπτίσει τὴν ἀδελφή του χριστιανή. Μετὰ ὅµως ἀπὸ συµβουλὴ τῶν Πατέρων, ἀπέπλευσε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀποβιβάστηκε στὶς Κυδωνιές. Ἐκεῖ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ κάποιο Τοῦρκο καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Ἀγά. Ἐκεῖ ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἔπειτα φανέρωσε τὴν καταγωγή του. Ὁπότε φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε σκληρά. Ὅταν τὸν ἀνέκριναν πάλι, ὁ Κωνσταντῖνος ἔκανε µπροστὰ τοὺς τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὸ ἀµετάθετό της πίστεως του. Τότε ξανὰ τὸν φυλάκισαν καὶ τὸν βασάνισαν µὲ φρικτὸ τρόπο. Ἀλλὰ βλέποντας ὁ ἡγεµόνας, ὅτι κάθε προσπάθειά του πήγαινε χαµένη, τὸν ἔστειλε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀφοῦ καὶ ἐκεῖ τὸν ὑπέβαλαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 2 Ἰουνίου 1819. Χειρόγραφη Ἀκολουθία του βρίσκεται στὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὰ Καυσοκαλύβια καὶ στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήµονα στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ὁ Ἅγιος Μεγαλοµάρτυς Ἰωάννης ὁ Νέος ποὺ µαρτύρησε στὸ Βελιγράδι (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἀλκιβιάδης ὁ ἐν Λουγδούνῳ (+ 177)

Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν τῆς 16ης Αὐγούστου.

Ὁ Ἅγιος Λέανδρος µάρτυρας ὁ Ἠπειρώτης

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 03

●     Ὁ Ἅγιος Λουκιλλιανός, Παύλη καὶ τὰ νήπια Κλαύδιος, Ὑπάτιος, Παῦλος καὶ

Διονύσιος

●     Οἱ Ἅγιοι Κλαύδιος, Ὑπάτιος, Διονύσιος, Παῦλος καὶ Παύλα

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός

●     Ἡ Ὁσία Ἰερία (ἢ Ἱερεία)

●     Ὁ Ὅσιος Πάππος

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ Ἱεροµάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

●     Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως, ὁ Πρώιος

●     Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Δέρκων (+ 1821)

●     Ὁ Ἅγιος Kenin (Ἰρλανδός)

Ὁ Ἅγιος Λουκιλλιανός, Παύλη καὶ τὰ νήπια Κλαύδιος, Ὑπάτιος, Παῦλος καὶ

Διονύσιος

Ὁ Κύριος µᾶς διαβεβαίωσε ὅτι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστίν». Δηλαδή, ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνουν µὲ τὴν ἀσθενικὴ δύναµη καὶ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὰ εἶναι κατορθωτὰ καὶ δυνατὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Πράγµατι, ποιὸς θὰ περίµενε ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πέρασε σχεδὸν ὅλη του τὴν ζωὴ µέσα στὴν

εἰδωλολατρία, τῆς ὁποίας, µάλιστα, ἦταν καὶ Ἱερέας, νὰ γίνει χριστιανός; Κι ὅµως. Αὐτὸ συνέβη µὲ τὸ γέροντα ἱερέα εἰδωλολάτρη Λουκιλλιανό, ποὺ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Αὐρηλιανοῦ τὸ 270 µ.Χ.. Ὅταν ἄκουσε γιὰ πρώτη φορὰ χριστιανικὸ κήρυγµα στὴν πατρίδα του Νικοµήδεια, ἡ θεία χάρη δηµιούργησε µέσα του πραγµατικὸ σεισµό. Γκρεµίστηκαν σὰν χάρτινοι πύργοι οἱ εἰδωλολατρικές του πεποιθήσεις, ποὺ τόσο

βαθειὰ ἦταν ῥιζωµένες στὴν ψυχή του. Τὰ γεροντικά του µάτια ἄνοιξαν καὶ µὲ νεανικὴ ζωηρότητα διακήρυξε τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Προσπάθησε, µάλιστα, νὰ φέρει µὲ τὸ κήρυγµά του καὶ ἄλλες ψυχὲς σ᾿ Αὐτόν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ καταγγέλθηκε στὸν κόµη Λιβάνια. Μὲ θάῤῥος ὁ Λουκιλλιανὸς ὁµολόγησε µπροστά του τὸ Χριστό. Τότε ὁ κόµης, πιεζόµενος καὶ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς, ποὺ θεώρησαν τὸ Λουκιλλιανὸ λιποτάκτη τῆς θρησκείας τους, διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν. Ἔπειτα τὸν ἔριξαν στὴ φωτιὰ γιὰ νὰ καεῖ, ἀλλὰ δυνατὴ βροχὴ ἔσβησε τὴν φωτιά. Τότε τὸν ἔστειλαν στὸ Βυζάντιο, ὅπου ὁ Λουκιλλιανὸς ἀξιώθηκε νὰ µαρτυρήσει µὲ σταυρικὸ θάνατο. Στὴ φυλακὴ µέσα ὁ Ἅγιος Λουκιλλιανὸς βρῆκε τέσσερα παιδιά, ποὺ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἦταν φυλακισµένα καὶ κατόπιν ἀποκεφαλίστηκαν. Μετὰ τὸν θάνατο καὶ τοῦ Ἁγίου, ἡ παρθένος Παύλη πῆρε

τὰ ἱερά του λείψανα καὶ τὰ ἐνταφίασε. Τότε ὅµως, συνελήφθη καὶ αὐτή, βασανίζεται σκληρὰ καὶ στὸ τέλος ἀποκεφαλίζεται. (Ἡ µνήµη τους - σὲ ὁρισµένους Συναξαριστὲς - περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 19η Ἰανουαρίου).

Οἱ Ἅγιοι Κλαύδιος, Ὑπάτιος, Διονύσιος, Παῦλος καὶ Παύλα

ΟΙ τέσσερις πρῶτοι Ἅγιοι ἦταν νεαροί, καὶ ἦταν µέσα στὴ φυλακὴ µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Λουκιλλιανό. Ἡ δὲ Ἁγία Παῦλα περιποιεῖτο τὶς πληγὲς τοῦ Ἁγίου Λουκιλλιανοῦ. Καὶ οἱ πέντε µαρτύρησαν µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Λουκιλλιανὸ στὸ Βυζάντιο, µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός

Ἀπὸ νεαρὴ ἀκόµα ἡλικία ὁ Ἀθανάσιος, ἀφιερώθηκε ὁλόψυχα στὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου, κηρύττοντας καὶ πράττοντας αὐτό. Ἔτσι ὁ Θεός, τοῦ ἔδωσε τὴν δύναµη νὰ θεραπεύει ἀσθένειες τοῦ σώµατος καὶ τοῦ πνεύµατος. Οἱ προσευχές του σὲ πολλοὺς ἔδιναν τὴν ὑγεία, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ πολλοὶ ἔτρεχαν κοντά του ἢ τὸν προσκαλοῦσαν στὰ σπίτια τους. Μετὰ ἀπὸ καιρό, θέλησε νὰ συναναστραφεῖ µὲ τοὺς ἄνδρες τῆς

µοναστηριακῆς ζωῆς. Πῆγε λοιπὸν σὲ κάποιο µοναστήρι, κοντὰ στὸν ποταµὸ Σάγαρι, ποὺ ἡγούµενός του ἦταν κάποιος πρώην συγκλητικός. Ἀλλὰ στὸ µοναστήρι αὐτὸ εἶχαν περάσει κοσµικὰ πάθη. Ὁ Ἀθανάσιος λοιπόν, µὲ παράκληση τοῦ ἡγουµένου, δέχτηκε νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν διόρθωση τῶν ἀτίθασων µοναχῶν. Οἱ προσπάθειές του εἶχαν

καταπληκτικὴ ἐπιτυχία. Ὁ θερµὸς λόγος του, τὸ ἄµεµπτο παράδειγµά του, οἱ ἀδελφικές του παρακλήσεις, οἱ ὁλονύκτιες δεήσεις του πρὸς τὸν Θεό, ἐπέφεραν τὸ ποθούµενο ἀποτέλεσµα. Καὶ ἔτσι, στὶς πρὶν ἀκατέργαστες καὶ σκληρὲς ψυχές, µπῆκε ἡ κατάνυξη καὶ ἡ ἁγιότητα. Κατόπιν ὁ Ἀθανάσιος πῆγε στὸ µοναστήρι τοῦ Τραιάνου, ὅπου καὶ ἔµεινε σὰν Ἱερέας. Ἐκεῖ φιλοτεχνοῦσε θρησκευτικὰ συγγράµµατα, ποὺ τὰ πουλοῦσε,

καὶ τὰ χρήµατα διέθετε γιὰ τοὺς φτωχούς. Πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα.

Ἡ Ὁσία Ἰερία (ἢ Ἱερεία)

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Πάππος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ Ἱεροµάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Ἀντωνοπούλου τῆς Δηµητσάνας καὶ ἐκπαιδεύτηκε στὴ Σχολὴ Δηµητσάνας. Τὸ 1797 ἐξελέγη Μητροπολίτης Δράµας. Τὸ 1810 ἐξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Συνεργάτης στενός του Γρηγορίου Ε´. Συνελήφθη τὸ 1821 καὶ τὴν 3η Ἰουνίου ἀπηγχονίσθη. Οἱ Τοῦρκοι δήµευσαν τὴν περιουσία του, ποὺ εἶχε κληροδοτήσει σὰν οἰκονοµικὴ ἐνίσχυση στὴ Σχολὴ Δηµητσάνας.

Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως, ὁ Πρώιος

Ἐθνοµάρτυρας καὶ ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους λογίους ἱεράρχες τοῦ 19ου αἰῶνα. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1805-1813) καὶ Ἀδριανουπόλεως (1813-1821). Γεννήθηκε στὴ Χίο, ὅπου καὶ ἔµαθε τὰ ἐγκύκλια γράµµατα. Κατόπιν φοίτησε στὴν Πατµιάδα Σχολή, ὅπου χρηµάτισε µαθητὴς τοῦ Δανιὴλ Κεραµέα. Συνδέθηκε φιλικὰ µὲ τὸν Βενιαµὶν Λέσβιο, ὅπως δείχνει ἡ ἀλληλογραφία τους. Ἡ φιλία τους ἔµεινε ἀδιατάρακτη, γιατί εἶχαν κοινὰ ἐνδιαφέροντα, ὡς φίλοι της παιδείας καὶ τοῦ γένους. Τὸ 1786 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἀναχώρησε γιὰ εὐρύτερες σπουδὲς στὴν Ἰταλία καὶ

Γαλλία. Τὸν Σεπτέµβριο τοῦ 1793 διορίστηκε διδάσκαλος στὴ Σχολὴ τῆς Χίου, ὅπου δίδαξε τὴν φιλοσοφία καὶ τὶς ἐπιστῆµες, µὲ διευθυντὴ τὸν Ἀθανάσιο Πάριο. Τὸ 1796 ὅµως ἐγκατέλειψε τὴν θέση αὐτή, γιὰ νὰ ἀναλάβει τὴν διδασκαλία τῶν παιδιῶν τοῦ Κωνσταντίνου Χαντζερῆ, δραγοµάνου τοῦ τουρκικοῦ στόλου, καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη (1797). Ὅταν ὁ Χαντζερὴς διορίστηκε ἡγεµόνας στὴ Βλαχία, ὁ Δωρόθεος τὸν ἀκολούθησε, παίρνοντας γιὰ βοηθό του ἐκεῖ τὸν µαθητή του Νεόφυτο Βάµβα. Μετὰ τὸν ἀποκεφαλισµὸ τοῦ Χαντζερῆ ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁ Δωρόθεος ἀναγκάστηκε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Κωνσταντινούπολη (1799). Τὸ πατριαρχεῖο τὸν ὀνόµασε ἱεροκήρυκα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, προχειρίζοντάς τον σὲ Ἀρχιµανδρίτη. Ὅταν ὁ Δηµήτριος Μουρούζης ἵδρυσε τὴν Σχολὴ τοῦ Γένους στὸ Κουρουτσεσµὲ (Ξηροκρήνη), τὸ 1804, ἡ διεύθυνσή της ἀνατέθηκε στὸν Δωρόθεο. Παρέµεινε στὴ διεύθυνση τῆς σχολῆς µέχρι τὸ 1807, ἐνῷ στὸ µεταξὺ εἶχε ἐκλεγεῖ µητροπολίτης Φιλαδελφείας. Δίδαξε τὴν φυσική, τὰ µαθηµατικά, τὴ γεωµετρία, τὴ φιλοσοφία καὶ τὴ λογική. Ἀπὸ ἔγγραφά τους καὶ τὰ χειρόγραφα βοηθήµατα, µὲ τὰ ὁποῖα ἐφοδίαζε τοὺς

µαθητές του, φαίνεται ἡ ἄρτια συγκρότηση καὶ ἡ διοικητικὴ ἱκανότητά του κατὰ τὴν σχολαρχία του. Δὲν περιοριζόταν µόνο στὰ διοικητικὰ καὶ διδακτικὰ καθήκοντά του, ἀλλὰ ἐπιδόθηκε καὶ σὲ ἄλλα, ὠφελιµότερα γιὰ τὸ γένος ἔργα. Τέτοιο εἶναι ἡ σύνταξη τοῦ µεγάλου λεξικοῦ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, µὲ τὸν τίτλο Κιβωτός, ποὺ τὸ ἐνίσχυαν ἠθικὰ καὶ οἰκονοµικὰ οἱ Ζωσιµάδες. Συνεργάτες τοῦ Δωροθέου στὸ ἔργο αὐτὸ ἦταν ὁ Ν. Βόµβας καὶ ὁ Νίκ. Λογάδης. Ὁ πρῶτος τόµος τοῦ λεξικοῦ ἐκδόθηκε τὸ 1819. Ὡς σχολάρχης ὁ Δωρόθεος ἀλληλογραφοῦσε µὲ ἐπιφανεῖς Ἕλληνες, ζητῶντας τὴν συµπαράστασή τους στὴ λειτουργία τῆς σχολῆς. Τὸ 1807 ἄφησε ὡς διάδοχό του στὴ σχολὴ τὸν Πανταλέονα Φραγκιάδη (µετέπειτα Πλάτωνα, µητροπολίτη Χίου) καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Φιλαδέλφεια, τὴν ἕδρα τῆς µητρόπολής του. Τὸ 1813 µετατέθηκε στὴ µητρόπολη Ἀδριανουπόλεως. Προσπάθησε νὰ ἱδρύσει στὴν πόλη Ἱερατικὴ σχολή, χωρὶς ὅµως ἐπιτυχία.Ὀργάνωσε πάντως σχολεῖο καὶ βιβλιοθήκη µὲ τὴν συνεργασία τοῦ Ἀδριανουπολίτη Γ. Σακελλαρίου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τοὺς πλουσιότερους ἐµπόρους τῆς Αὐστρίας. Σχολάρχης διορίστηκε ὁ Στέφανος Καραθεοδωρής, δίδασκε ὅµως καὶ ὁ Δωρόθεος θεολογία, φιλοσοφία καὶ ἐπιστῆµες. Τὸ 1820 κλήθηκε ὡς συνοδικὸς στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ἕνα ἔτος µετὰ (Ἀπρίλιος 1821) συνελήφθη ἀπὸ τοὺς

Τούρκους, µαζὶ µὲ τὸν οἰκουµενικὸ πατριάρχη Γρηγόριο Ε´, καὶ ἄλλους ἀρχιερεῖς καὶ ἐπιφανεῖς λαϊκοὺς καὶ ἀπαγχονίστηκε στὸ Μέγα Ῥεῦµα. Ὁ Δωρόθεος ἀνήκει στοὺς

µεγάλους διδασκάλους τοῦ γένους κατὰ τὴν φθίνουσα τουρκοκρατία καὶ συνέβαλε στὸν ἑλληνοκεντρικὸ διαφωτισµό του, στὴ µύηση δηλαδὴ στὶς ἐπιστῆµες, ἀλλὰ µέσα στὰ πλαίσια τῆς παράδοσής του. Σπουδαία βοήθεια προσέφερε µὲ τὰ συγγράµµατά του, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν ἐπιχείρησε δηµοσίευση ἐπιστηµονικῶν µελετῶν, ἀλλὰ περιορίστηκε στὴ σύναξη βοηθηµάτων γιὰ τοὺς µαθητές του. Τὰ πολλὰ ὅµως ἀντίγραφά τους, ποὺ σῴζονται σὲ διάφορες βιβλιοθῆκες, βεβαιώνουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἀναγνωρίστηκε πολὺ πλατιὰ ἡ ἀξία του ὡς διδασκάλου. Τὰ σωζόµενα χειρόγραφα περιλαµβάνουν ἀριθµητική, γεωµετρία, ἄλγεβρα καὶ τὴν Λογικὴ τοῦ Γενουηνσίου.

Κατὰ πληροφορία τοῦ C. Ιken (Leucothea, Ι. Λειψία 1825, σ. 240/241) ὁ Δωρόθεος συνέγραψε Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ποὺ ὅµως δὲν ἐκδόθηκε ποτέ. Ἐπιµελήθηκε τὴν α´ ἔκδοση τοῦ πηδαλίου τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἅγιορειτου (1800).

Γ.Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Δέρκων (+ 1821)

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ζουµπάντα τῆς Ἀχαΐας καὶ σπούδασε στὴ Δηµητσάνα, στὸ Ναύπλιο καὶ στὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ µόρφωση καὶ τὸ ἦθος τοῦ Γρηγορίου εἵλκυσαν τὴν ἐκτίµηση τοῦ Οἰκουµενικοῦ πατριάρχη Σωφρονίου Β´ (1774-1780), ὁ ὁποῖος τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1777 τὸν χειροτόνησε µητροπολίτη Λακεδαιµονίας σὲ διαδοχὴ τοῦ ἄλλου ἐθνοµάρτυρα µητροπολίτη Ἀνανία Λαµπάρδη (1750-1767). Τὸ 1790 κατόρθωσε νὰ διαφύγει τὴν σύλληψη ἀπὸ τὸν πασὰ τῆς Τριπόλεως καὶ νὰ µεταβεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη. Μὴ δυνάµενος νὰ ἐπανέλθει στὴ Λακεδαίµονα, τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν µετέθεσε στὴ µητρόπολη Βιδύνης (1791-

1801). Ἐκεῖ συνδέθηκε φιλικὰ µὲ τὸν Πασβάνογλου, ὁ ὁποῖος τὸ 1797 ἀποστάτησε κατὰ τοῦ σουλτάνου. Ἐπὶ τῆς πατριαρχίας Καλλινίκου Ε´ (α´ 1801-1806, β´ 1808-1809) ὁ Γρηγόριος µετατέθηκε στὴ µητρόπολη Δέρκων. Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρώτους Φιλικοὺς καὶ προσέφερε πολλὲς καὶ µεγάλες ὑπηρεσίες στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸ Ἔθνος. Μετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη στὴ Μολδοβλαχία (9 Μαρτίου 1821), ὁ Γρηγόριος φυλακίστηκε µαζὶ µὲ τοὺς µητροπολῖτες Θεσσαλονίκης Ἰωσήφ, Τιρνάθου Ἰωαννίκιο καὶ Ἀδριανουπόλεως Δωρόθεο. Μετὰ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης στὴν Πελοπόννησο (23-

25 Μαρτίου 1821) καὶ τὰ πολεµικὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν, διατάχθηκε ἡ θανάτωση τῶν φυλακισµένων Ἱεραρχῶν. Οἱ µητροπολῖτες Θεσσαλονίκης Ἰωσήφ, Τιρνάβου Ἰωαννίκιος καὶ Ἀδριανουπόλεως Δωρόθεος ἀπαγχονίστηκαν στὸ

Ἀρναούτκιοϊ, ἐνῷ γιὰ τὸν Γρηγόριο ἡ ἀγχόνη εἶχε στηθεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ του στὰ Θεραπεῖα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ Γρηγόριος προσευχήθηκε, εὐλόγησε τὴν θηλειὰ τῆς ἀγχόνης του καὶ τὴν πέρασε στὸν τράχηλό του, ἔκαµε τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ ἔτσι τελείωσε τὴν ἐπίγεια ζωή του ὁ µάρτυρας αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Γένους, ὁ Μέγας Δέρκων Γρηγόριος, τὴν 3η Ἰουνίου 1821.

Ὁ Ἅγιος Kenin (Ἰρλανδός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 04

●     Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

●     Ἡ Ὁσία Σοφία, ποὺ ἔζησε ἀσκητικὰ καὶ ὅσια

●     Οἱ Ἁγίες Μάρθα καὶ Μαρία οἱ ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Ὁσιοµάρτυρας, ἡγούµενος Μονῆς Μοναγρίας

●     Ὁ Ὅσιος Ἀλώνιος

●     Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος ὁ Πρώιος, Λόγιος, Ἐθνοµάρτυρας (+ 1824)

Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Κωνσταντινουπόλεως (313-327 µ.Χ.). Ἦταν γιὸς τοῦ Δοµετίου καὶ ἀνεψιὸς τοῦ αὐτοκράτορα Πρόβου. Ὅταν τὸ Μάϊο τοῦ 325 ἔγινε ἡ Α´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος στὴ Νίκαια, ὁ Μητροφάνης δὲν µπόρεσε νὰ παραστεῖ ὁ ἴδιος, ἐπειδὴ ἦταν ἀρκετὰ γέροντας καὶ ἄῤῥωστος. Ἔστειλε, ὅµως, ἀντιπρόσωπό του τὸν πρωτοπρεσβύτερο Ἀλέξανδρο, ἄνδρα πρόθυµο καὶ θεοσεβή. Στὰ χρόνια, ἐπίσης, ποὺ ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Μητροφάνης, θεµελιώθηκαν πολλὰ µεγάλα οἰκοδοµικὰ ἔργα

τῆς Βασιλεύουσας. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ οἱ περίφηµοι ναοὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τῆς Ἁγίας Εἰρήνης καὶ τῆς Ἁγίας Δυνάµεως. Ὁ Μητροφάνης πέθανε τὸ 327 µ.Χ. καὶ ἄφησε διάδοχο τὸν ἄξιο πρωτοπρεσβύτερό του Ἀλέξανδρο. Διότι πίστευε ὅτι τὸ σωτηριῶδες ἔργο τῆς Ἐκκλησίας προάγεται ἀκόµα περισσότερό µε τὴν σωστὴ ἐπισκοπικὴ διαδοχή, ἀνταποκρινόµενος ἔτσι στὸ θεόπνευστο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ἀναφέρει ὅτι: «δεῖ οὖν τὸν ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι». Δηλαδή, τὸ καλὸ καὶ ὑψηλὸ ἔργο τῆς

ἐπιστασίας τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἀνατίθεται σὲ καλοὺς καὶ ἐκλεκτοὺς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, πρέπει ὁ ἐπίσκοπος νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, ὥστε κανεὶς νὰ µὴ µπορεῖ νὰ πεῖ τίποτα σὲ βάρος του.

Ἡ Ὁσία Σοφία, ποὺ ἔζησε ἀσκητικὰ καὶ ὅσια

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἶνο τῆς Θρᾴκης καὶ ἦταν θυγατέρα ἐπισήµων καὶ πλουσίων γονέων. Παντρεύτηκε καὶ ἔγινε µητέρα ἕξι παιδιῶν, ποὺ εἶχε τὸ θλιβερὸ ἀτύχηµα νὰ τὰ χάσει ὅλα. Βρῆκε λοιπὸν παρηγοριὰ στὴ θλίψη της, προστατεύοντας ὀρφανὰ καὶ χῆρες. Ἔκανε συνεχεῖς ἐλεηµοσύνες, προσευχές, νηστεῖες καὶ κάθε τί ποὺ ἀνακούφιζε τὸν πλησίον. Στὰ τέλη τῆς ζωῆς της ἐκάρη Μοναχὴ καὶ ἀφιέρωσε τὴν ζωή της στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, σὲ ἡλικία 53 ἐτῶν.

Οἱ Ἁγίες Μάρθα καὶ Μαρία οἱ ἀδελφές του Λαζάρου

Ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία, µαζὶ µὲ τὸν ἀδελφό τους Λάζαρο, ἦταν γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ

Χριστὸ ἡ πιὸ ἀγαπητὴ καὶ ἁγία οἰκογένεια τῆς Βηθανίας. Τὸ Εὐαγγέλιο µᾶς παρουσιάζει τὴν Μαρία νὰ ἀποῤῥοφᾶται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ, ἐνῷ ἡ Μάρθα, ποὺ ἦταν µεγαλύτερη ἀδελφή, φροντίζει πολὺ γιὰ τὸ τραπέζι τῆς φιλοξενίας. Γι᾿ αὐτὸ ἀκούει ἀπὸ τὸ στόµα τοῦ Διδασκάλου τὸ πασίγνωστο καὶ διδακτικότατο «Μάρθα, Μάρθα, µεριµνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά, Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν µερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς» (Λουκ. ι᾿ 38-42). Ἡ Μαρία ἐπίσης ἄλειψε καὶ µὲ πολύτιµο µύρο τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ σπόγγισε ὕστερα µε τὴν παρθενική της κόµη.

Καὶ οἱ δυὸ ἀδελφές, εὐσεβῆ καὶ διακεκριµένα µέλη τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ἀξιώθηκαν νὰ πεθάνουν εἰρηνικὰ καὶ ὄχι ἐν διωγµῷ. Διότι ὁ Κύριος δὲν θέλησε ν᾿ ἀφήσει νὰ πονέσουν οἱ καρδιές, τῶν ὁποίων κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ τους, εἶχε ἀπολαύσει τόση ἁγία γαλήνη τὶς παραµονὲς τῶν παθῶν Του.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Ὁσιοµάρτυρας ἡγούµενος Μονῆς Μοναγρίας

Κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδηµο, ἦταν ἡγούµενος τῆς Μονῆς Μοναγρίας καὶ ἀφοῦ τὸν ἔβαλαν

µέσα σὲ σάκο τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Ἀλώνιος

Φαίνεται ὅτι ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διάσηµους στὴν ἀρετὴ ἀσκητὲς τῆς ἐρήµου.

Ἀποφθέγµατά του ὑπάρχουν στὸν Εὐεργετινό. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος ὁ Πρώιος, Λόγιος, Ἐθνοµάρτυρας (+ 1824)

Πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο µ᾿ αὐτὸ τῆς 3ης Ἰουνίου. Δηλαδὴ τὸν Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως. Προφανῶς ἀπὸ σύγχυση, ὁρισµένα Ἁγιολόγια τοποθετοῦν τὴ µνήµη του σὰν ξεχωριστὸ πρόσωπο, ἀπ᾿ αὐτὸ τοῦ προηγουµένου Ἁγίου, αὐτὴν τὴν µέρα.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 05

●     Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Τύρου

●     Οἱ Ἅγιοι 10 Μάρτυρες, Μαρκιανός, Νίκανδρος, Ἀπόλλων, Ὑπερέχιος, Λεωνίδης,

Ἄρειος, Γοργίας, Σελληνιάδα, Εἰρήνη καὶ Πάµβων

●     Ὁ Ἅγιος Πλούταρχος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου

●     Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος ἀπὸ τὴ Ῥώµη

●     Ὁ Ἅγιος Κόνων ἀπὸ τὴ Ῥώµη

●     Ὁ Ἅγιος Νόννος

●     Στοὺς συναξαριστὲς ἀναφέρεται ὅτι, τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ τῆς µετὰ φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡµῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς καὶ ἀνάγκης, ἐν τῇ τῶν βαρβάρων ἐπιδροµῇ, ὅτε µέλλοντας πάντας ἡµᾶς ὑπ᾿ αὐτῶν δικαίως αἰχµαλωτίζεσθαι καὶ

φόνῳ µαχαίρας παραδίδοσθαι, ὁ οἰκτίρµων καὶ φιλάνθρωπος Θεός, διὰ σπλάχνα ἐλέους Αὐτοῦ, παρ᾿ ἐλπίδα πάντας ἡµᾶς ἐλυτρώσατο

●     Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ποὺ µαρτύρησε στὴ Χίο

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Γιαροσλαβίδης ὁ Δούκας (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἐπίσκοπος Τύρου

●     Ὁ Ἅγιος Boniface (Ἅγιος Γερµανίας)

Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Τύρου

Ἦταν ποιµένας ποὺ εἶχε «τὴν µόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν τῷ νόµῳ». Δηλαδή, τὴν ἀκριβὴ γνώση καὶ ἀλήθεια, ποὺ βρίσκεται µέσα στὸ Νόµο, στὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Ὅταν ξέσπασε ὁ φονικὸς διωγµὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ, τὸ ποίµνιό του, προκειµένου νὰ χάσει τὸν πολύτιµο ποιµένα του, µὲ θερµὲς παρακλήσεις κατάφερε καὶ τὸν ἔπεισε νὰ ἀποµακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τῶν

διωγµῶν. Ἀποχώρησε στὴ Δυσσό, πόλη τῆς Θρᾴκης, καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε µέχρι νὰ περάσει ὁ ἄγριος αὐτὸς διωγµός. Ὅταν πέρασε ἡ µπόρα τοῦ διωγµοῦ, ἐπανῆλθε στὸ ποίµνιό του καὶ µὲ ὅλη τὴν πατρικὴ στοργὴ ποὺ τὸν διέκρινε, στήριζε στὴν πίστη τοὺς ἀδυνάτους

καὶ πρωτοστατοῦσε στὴ βοήθεια τῶν χηρῶν, ὀρφανῶν, ἀσθενῶν καί, γενικά, τῶν θλιβοµένων. Ἔζησε πολλὰ χρόνια. Πρόλαβε µέχρι καὶ τὴν βασιλεία τοῦ Ἰουλιανοῦ του Παραβάτη. Οἱ εἰδωλολάτρες, ὅµως, ποὺ ἦταν προστατευόµενοι αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορα, ἔπιασαν τὸ Δωρόθεο καὶ ἀφοῦ τὸν βασάνισαν ἀνελέητα τὸν σκότωσαν. Ἔτσι κέρδισε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Τότε ὁ Δωρόθεος ἦταν 107 χρονῶν. Σήµερα σῴζεται ἐκκλησιαστικὸ σύγγραµµά του, γιὰ τοὺς 70 µαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Ἡ µνήµη του, σὲ ὁρισµένους Συναξαριστές, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 9η Ὀκτωβρίου).

Οἱ Ἅγιοι 10 Μάρτυρες, Μαρκιανός, Νίκανδρος, Ἀπόλλων, Ὑπερέχιος, Λεωνίδης,

Ἄρειος, Γοργίας, Σελληνιάδα, Εἰρήνη καὶ Πάµβων

Ὅλοι µαζὶ ἀποτελοῦσαν µία ὁµάδα χριστιανῶν, ποὺ ἤξεραν ὄχι µόνο νὰ πιστεύουν, ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχουν, πρόθυµα καὶ εὐχάριστα γιὰ τὸ Χριστό. Τοὺς κατήγγειλαν στὸν εἰδωλολάτρη ἔπαρχο τῆς Ἀλεξανδρείας, καὶ ὁµολόγησαν θαῤῥαλέα τὴν πίστη τους. Μάταια αὐτὸς ἔλπιζε ὅτι θὰ µποροῦσε νὰ ἐκφοβίσει τουλάχιστον τὶς γυναῖκες, καὶ νὰ τὶς πείσει νὰ προσφέρουν θυσία στὰ εἴδωλα. Ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλὲς συντρίφτηκαν

µπροστὰ στὴ σταθερότητα τῆς πίστεως τῶν γυναικῶν καὶ γρήγορα διδάχτηκε, ὅτι ὁ σταυρὸς µπορεῖ ν΄ ἀναδεικνύει καὶ γυναῖκες γενναιότερες ἀπὸ ἄνδρες. Τότε ὁ ἔπαρχος διέταξε νὰ θανατωθοῦν ὅλοι διὰ πείνας καὶ δίψας. Μέρες ὁλόκληρες ἔµειναν νηστικοὶ καὶ γυµνοί, ἐκτεθειµένοι στὸν ψυχρὸ χειµῶνα. Προκλητικότατα οἱ στρατιῶτες ἔπιναν καὶ ἔτρωγαν τὰ καλύτερα φαγητὰ µπροστά τους. Αὐτοὶ ὅµως, µὲ θερµὴ καὶ ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ δέηση πρὸς τὸν Χριστό, ἀντιµετώπιζαν τὴν φρικτὴ καὶ ὑπεράνθρωπη δοκιµασία. Τελικά, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πέθαναν ἀπαρασάλευτοι στὴν πίστη τους, ψάλλοντες τὸ ὄνοµα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Πλούταρχος, Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου

Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.

Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος ἀπὸ τὴν Ῥώµη

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Κόνων ἀπὸ τὴν Ῥώµη

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴ θάλασσα.

Ὁ Ἅγιος Νόννος

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο σελ. 95. Γιορτάζεται ἀπὸ τὴν

Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύµων στὸν ναό, ποὺ βρίσκεται στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.

Στοὺς συναξαριστὲς ἀναφέρεται ὅτι, τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ τῆς µετὰ φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡµῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς καὶ ἀνάγκης, ἐν τῇ τῶν βαρβάρων ἐπιδροµῇ, ὅτε µέλλοντας πάντας ἡµᾶς ὑπ᾿ αὐτῶν δικαίως αἰχµαλωτίζεσθαι καὶ φόνῳ

µαχαίρας παραδίδοσθαι, ὁ οἰκτίρµων καὶ φιλάνθρωπος Θεός, διὰ σπλάχνα ἐλέους

Αὐτοῦ, παρ᾿ ἐλπίδα πάντας ἡµᾶς ἐλυτρώσατο.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ποὺ µαρτύρησε στὴ Χίο

Γεννήθηκε στὴ Σµύρνη. Ὁ πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ὀνοµαζόταν Χατζὴ Κωνσταντής, ἡ δὲ µητέρα του ἀπὸ τὴν Σµύρνη καὶ ὀνοµαζόταν Μαρία. Ὁ ἴδιος παντρεύτηκε τὸ ἔτος 1788. Μπλέχτηκε ὅµως στὴν Ἔφεσο µὲ µία ξένη χριστιανὴ γυναῖκα, τοὺς ἔπιασε ἐπ΄ αὐτοφώρῳ ὁ Ἀγὰς καὶ στὸ κριτήριο µπροστὰ ἀρνήθηκαν τὸν Χριστό. Ὁ Μᾶρκος, γρήγορα αἰσθάνθηκε τύψεις συνειδήσεως γιὰ τὴν ἐξωµοσία του, πῆγε µὲ δάκρυα καὶ ἐξοµολογήθηκε σὲ κάποιο πνευµατικό, ὁ ὁποῖος τοὺς διευκόλυνε νὰ φύγουν στὴ Σµύρνη. Ἀπὸ ἐκεῖ, ἀφοῦ ἐπιβιβάστηκαν σὲ πλοῖο ποὺ πήγαινε στὴν Τεργέστη, τὸ 1792, ἀποβιβάστηκαν στὴ Βενετία, ὅπου χρίστηκαν µὲ Ἅγιο Μύρο, κοινώνησαν καὶ παντρεύτηκαν. Ἀργότερα, ὁ Μᾶρκος, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σὲ διάφορους τόπους, ἀποφάσισε νὰ µαρτυρήσει γιὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ ἐπέστρεψε στὴ Χίο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἔφεσο. Στὴν πόλη αὐτὴ συνάντησε τὸν πνευµατικό του καὶ ἐξοµολογήθηκε τὸν πόθο του, ἀλλ΄ ὁ πνευµατικός του τὸν ἀπέτρεψε, λόγω ἀνοικοδοµήσεως τοῦ νέου Ναοῦ καὶ τοῦ πρόσφατου τότε µαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Νεοµάρτυρα Γεωργίου· οἱ Τοῦρκοι ἦταν πολὺ ἐξαγριωµένοι καὶ θὰ γκρέµιζαν τὸν Ναὸ αὐτό. Ὁπότε ὁ µάρτυς ἀναγκάσθηκε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Χίο. Ἐκεῖ, ἀφοῦ προσευχήθηκε καὶ κοινώνησε τῶν ἀχράντων µυστηρίων, πῆγε στὸ κριτήριο, ὅπου µὲ θάῤῥος κήρυξε τὴν χριστιανική του πίστη. Παρὰ τὶς κολακεῖες τοῦ κριτῆ, ὁ µάρτυρας παρέµεινε ἀµετάπειστος. Τότε τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή, ὅπου ὑπέστη σκληρὰ καὶ ἀνελέητα βασανιστήρια. Ὅταν γιὰ δεύτερη φορὰ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὁ Μᾶρκος καὶ πάλι ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι ἐξαγριωµένοι τὸν γκρέµισαν ἀπὸ τὶς σκάλες καὶ τὸν ἔκλεισαν πάλι στὴ φυλακή, ὅπου αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν βασάνισαν ἀκόµα πιὸ φρικτά.

Ἀλλ΄ ὁ Μᾶρκος, ἀντὶ νὰ γογγύζει, ἔψαλλε εὐχαριστηµένος. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Χίου, ὅταν ἔµαθαν τὴν ὑποµονὴ τοῦ µάρτυρα, ἄρχισαν νὰ νηστεύουν καὶ νὰ προσεύχονται στὸν Θεό, γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὸν µαρτυρικό του ἀγῶνα. Ὁ Μᾶρκος ἀφοῦ κοινώνησε καὶ πάλι τῶν ἀχράντων µυστηρίων µέσα στὴ φυλακή, γιὰ τρίτη φορὰ ὁµολόγησε τὸν

Χριστὸ µπροστὰ στὸν κριτή. Ὁπότε τὸν ὁδήγησαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 5 Ἰουνίου 1801, ἡµέρα Τετάρτη καὶ ὥρα 02.00΄ τὸ πρωὶ στὴ Χίο. Τότε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Χίου ἔψαλλαν ὕµνους εὐχαριστήριους στὸν Θεὸ γιὰ τὴν λαµπρὴ

µαρτυρία τοῦ Νεοµάρτυρα Μάρκου.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Γιαροσλαβίδης ὁ Δούκας (Ῥῶσος)

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἐπίσκοπος Τύρου

Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του, ἀναφέρει γιὰ τὸν ὅσιο αὐτό, τὰ ἑξῆς: « Ἄγνωστος εἰς τοὺς Συναξαριστὰς καὶ τὰ Μηναῖα ἀναφέρεται εἰς τὸν Πατµιακὸν κώδ. 266, οὕτω:

«Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ἄθλησις τοῦ ἁγίου µάρτυρος Θεοδώρου. Οὗτος ἐπίσκοπος γεγονὼς Τύρου, ἀρχαῖος ἀνὴρ καὶ πνευµατοφόρος ἐν τοῖς χρόνοις Λικινίου καὶ Κωνσταντίνου γεγονώς. Οὗτος ἐπὶ διωγµοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ, καταλιπὼν τὴν ἰδίαν παροικίαν, ἀπείη ἐν τῇ Ὀδυσσουπόλει κἀκεῖ διεσώθη καὶ µετὰ τὴν τελευτὴν τῶν

τυράννων κατέλαβε τὴν ἰδίαν πόλιν Τύρον καὶ ἦν ἰθύνων τὴν ἐκκλησίαν µέχρι Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου· καὶ πάλιν κατέλαβε τὴν Ὀδυσσούπολιν καὶ πολλοὺς κινδύνους ὑποµείνας ταῖς βασάνοις ἐναπέθανεν ἐν γήρει βαθυτάτω, ζήσας ρζ΄ ἔτη. Οὗτος καὶ συγγράµµατα καταλέλοιπε, γέγονε δὲ καὶ πολὺς τὸ διὰ τὴν εὐφυΐαν καὶ ἐπιµέλειαν, ῥωµαϊκήν τε καὶ ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἐπισταµένος».

Ὁ Ἅγιος Boniface (Ἅγιος Γερµανίας)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 06

●     Ὁ Ὅσιος Ἱλαρίων ὁ νέος, ἡγούµενος Μονῆς Δαλµατῶν

●     Ὁ Ὅσιος Ἄτταλος ὁ Θαυµατουργός

●     Οἱ Ἅγιες πέντε Παρθένες, Μάρθα, Μαρία, Κυρία (ἢ Κυρά), Βαρερία (ἢ Βαλερία)

καὶ Μαρκία

●     Ὁ Ἅγιος Γελάσιος

●     Ὁ Ὅσιος Ἀνοὺβ ὁ σηµειοφόρος

●     Ὁ Ὅσιος Φωτᾶς

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς ἐπίσκοπος Ῥῶσος (+ 1470)

●     Ὁ Ἅγιος Gudwall (Οὐαλλός)

Ὁ Ὅσιος Ἱλαρίων ὁ νέος, ἡγούµενος Μονῆς Δαλµατῶν

Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε τὸν 9ο αἰῶνα µ.Χ. (γεννήθηκε περὶ τὸ 775). Ἡ µητέρα του ὀνοµαζόταν Θεοδοσία, ὁ δὲ πατέρας του Πέτρος, καὶ ἦταν προµηθευτὴς ἄρτου τῶν ἀνακτόρων. Εὐσεβεῖς γονεῖς καθὼς ἦταν, ἀνάλογα ἀνέθρεψαν καὶ τὸ γιό τους. Ὅταν ὁ Ἱλαρίων ἐνηλικιώθηκε, µὲ τὴν φλόγα τῆς πίστεως στὴν καρδιά του, πῆγε στὸ µοναστήρι τοῦ Ξηρονησίου στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἀφοσιώθηκε στὴν µελέτη καὶ τὴν πνευµατικὴ ἄσκηση. Κατόπιν πῆγε στὴ Μονὴ Δαλµατῶν, ὅπου ἔγινε µεγαλόσχηµος καί, γιὰ µία δεκαετία ποὺ πέρασε ἐκεῖ, ὑπῆρξε παράδειγµα ταπεινοφροσύνης καὶ µεγαλοψυχίας. Μάλιστα, µὲ κοινὴ ψῆφο τὸν ἀνέδειξαν ἡγούµενο τῆς Μονῆς. Ἀλλὰ µεγάλη καταιγίδα ξέσπασε στὴν Ἐκκλησία µὲ τοὺς εἰκονοµάχους, καὶ ὁ Λέων ὁ Ἀρµένιος µὲ τὸν Πατριάρχη Θεόδοτο τὸ Μελισσηνὸ προσπάθησαν νὰ

κάµψουν τὸ φρόνηµα τοῦ Ἱλαρίωνα. Ἀλλὰ αὐτός, µὲ χαρακτηριστικὸ θάῤῥος, στάθηκε στὸ ὕψος τοῦ ὀρθοδόξου φρονήµατός του. Τότε ἄρχισε ὁ διωγµὸς τοῦ Ἁγίου µε περιορισµοὺς σὲ µοναστήρια, φυλακίσεις, ξυλοδαρµοὺς καὶ ἐξορίες, ὅπου πέρασε ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια. Τελικά, σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς δοκιµασίες ἄντεξε, ἐµπνεόµενος ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ θεοκίνητου Ἀποστόλου Παύλου: «Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ... ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν µὴ νοµίµως ἀθλήσῃ». Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα, ὅταν παίρνει κανεὶς µέρος σὲ ἀθλητικοὺς ἀγῶνες, δὲ στεφανώνεται, ἂν δὲν ἀγωνιστεῖ σύµφωνα µὲ τοὺς ἀθλητικοὺς κανόνες. Ὁ Ἱλαρίων µετὰ τὸν θρίαµβο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπανῆλθε στὴ Μονή του. Ἔζησε ἄλλα τρία χρόνια καὶ πέθανε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 70 χρονῶν (τὸ 845).

Ὁ Ὅσιος Ἄτταλος ὁ Θαυµατουργός

Ἔλαµψε στὶς µοναχικὲς τάξεις, καὶ φρόντισε νὰ γνωρίσει τὸ νόµο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν φυλάξει µὲ κάθε προσοχὴ καὶ ἀκρίβεια. Καὶ ἤξερε νὰ λατρεύει ἐν ἀληθείᾳ καὶ νὰ προσεύχεται ἐν πνεύµατι. Ἦταν ὑπερβολικὰ ἐλεήµων καὶ ἐγκρατής. Ποτὲ δὲν ἔτρωγε δυὸ φορὲς τὴν ἡµέρα, µάλιστα εὐχαρίστησή του ἦταν νὰ τρώει µία φορὰ στὶς δυὸ µέρες.

Στὸν ὕπνο του ἦταν ἀκόµα πιὸ ἐγκρατής. Τὸ κρεβάτι, ἔλεγε, εἶναι ἕνα εἶδος φερέτρου, γι᾿ αὐτὸ περισσότερες ὧρες ὕπνου εἶναι περισσότερες ὧρες νεκρότητος. Καὶ ἐνῷ εἶχε τόσο σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ µορφή, µέσα του φώλευε ψυχὴ πολὺ τρυφερή. Κάθε πρωὶ τὰ πουλιά, ἐρχόταν ἄφοβα κοντά του καὶ µαζὶ ἔστελναν ὀρθρινὴ δοξολογία στὸν πλάστη Θεό. Ὁ Θεὸς χάρισε στὸν Ἄτταλο καὶ τὴν δύναµη νὰ θαυµατουργεῖ. Ἡ προσευχή του θεράπευε ἀσθένειες σωµάτων καὶ πνευµάτων. Ὅταν προαισθάνθηκε τὸ θάνατό του ζήτησε ζωντανὸς ἀκόµα, τὸν τελευταῖο ἀσπασµὸ ἀπὸ τοὺς συµµοναστές του. Ὁ θάνατος τὸν βρῆκε µέσα σὲ πνευµατικὸ φῶς.

Οἱ Ἅγιες πέντε Παρθένες, Μάρθα, Μαρία, Κυρία (ἢ Κυρά), Βαρερία (ἢ Βαλερία) καὶ

Μαρκία

Ὅλες καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης. Ἀφοῦ διδάχτηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ ἕναν εὐσεβὴ χριστιανό, κατόπιν δέχτηκαν τὸ Ἅγιο Βάπτισµα. Ἀπὸ τότε κάθονταν ὅλες µαζὶ σ΄ ἕνα σπίτι καὶ περνοῦσαν τὴν ζωή τους µὲ νηστεία, ἀγρυπνία καὶ προσευχή, γιὰ νὰ λάµψει ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν σ΄ ὅλη τὴν οἰκουµένη. Κάποιοι ὅµως τὶς πρόδωσαν στὸν ἄρχοντα τῆς Καισαρείας καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχτηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, βασανίστηκαν τόσο σκληρά, ὥστε ἡ µία µετὰ τὴν ἄλλη, παρέδωσαν τὴν ἁγία τους ψυχὴ στὸν στεφανοδότη Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Γελάσιος

Ὁ Ἅγιος αὐτός, ὅταν ἄρχισε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, µοίρασε ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, φόρεσε λευκὸ ῥοῦχο καὶ πήγαινε στοὺς Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Βλέποντας τὰ φρικτά τους βασανιστήρια, φιλοῦσε τὶς πληγές τους, ζητοῦσε τὶς εὐχές τους καὶ τοὺς παρακινοῦσε νὰ σταθοῦν ἀνδρεῖοι στὸ µαρτύριο. Ὁπότε τὸν συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα. Ἐκεῖ ὁµολόγησε µὲ

θάῤῥος τὸν Χριστὸ καὶ κήρυξε τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄρχοντας τὸν περιφρόνησε, ἀλλὰ κατόπιν πρόσταξε καὶ τὸν ἔδειραν καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ὅσιος Ἀνοὺβ ὁ σηµειοφόρος

Ἀπὸ τοὺς διάσηµους ἀσκητὲς τῆς ἐρήµου, τοῦ ὁποίου σοφὰ ἀποφθέγµατα βρίσκονται στὸ Λαυσαϊκὸ καὶ στὸν Εὐεργετινό. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Φωτᾶς

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς ἐπίσκοπος Ῥῶσος (+ 1470)

Ὁ Ἅγιος Gudwall (Οὐαλλός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 07

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ὁ ἐν Ἀγκύρᾳ

●     Ἡ Ἁγία Ζηναΐς ἡ Θαυµατουργός

●     Οἱ Ἅγιες Αἰσία ( ἢ Ἐσία ἢ Εὐσέβεια) καὶ Σωσάννα

●     Ἡ Ἁγία Ποταµιαίνη

●     Ὁ Ἅγιος Λυκαρίων

●     Οἱ Ἅγιοι Ταράσιος καὶ Ἰωάννης

●     Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Πρεσβύτερος

●     Ὁ Ὅσιος Ἄνθιµος ὁ Πρεσβύτερος

●     Ἡ Ὁσία Σεβαστιανὴ ἡ Θαυµατουργός

●     Ὁ Ἅγιος Παναγὴς Μπασιάς

●     Οἱ Ἅγιοι Βασιλείδης µάρτυρας Στρατιώτης καὶ Ἰωάννης ὁ ὁσιοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Μονῆς Βαλαάµ (Δία Χριστὸν σαλός)

●     Ὁ Ἅγιος Willibaid (Ἅγιος Γερµανίας)

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ὁ ἐν Ἀγκύρᾳ

Ὁ Θεόδοτος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας καὶ ἦταν ἔµπορος σιτηρῶν καὶ συγχρόνως ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ ἀρτοποιοῦ. Ἄνθρωπος εὐσεβὴς καὶ ἐλεήµων ὁ Θεόδοτος, µοίραζε ψωµιὰ στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔκανε συνὰ ἐπισκέψεις στοὺς φυλακισµένους χριστιανοὺς καὶ τοὺς τροφοδοτοῦσε ἀνάλογα. Ἡ εἰδωλολατρικὴ µανία ὅµως κατὰ τῶν χριστιανῶν ἐκδηλώθηκε µὲ τὸ φόνο µίας ὁµάδας χριστιανῶν παρθένων, στὰ νερὰ µίας λίµνης (βλέπε βιογραφία τους 18 Μαΐου). Τὴ νύχτα ὁ Θεόδοτος, ἄνδρας

µὲ θάῤῥος καὶ θερµὴ πίστη στὸ Χριστό, ἔβγαλε ἀπὸ τὴν λίµνη τὰ τίµια λείψανα τῶν παρθένων καὶ τὰ ἔθαψε. Ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Θεότεκνο, ποὺ ἀµέσως τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἀνέκρινε. Ὁ Θεόδοτος παραδέχθηκε τὴν ἐνέργειά του καὶ ὁ ἔπαρχος τοῦ εἶπε ὅτι οἱ χριστιανοὶ δὲ σέβονται καµιὰ ἐξουσία καὶ ὅτι εἶναι οἱ πιὸ

µικροπρεπεῖς καὶ µηδαµινοὶ τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὁ Θεόδοτος, µὲ τὸ φωτισµὸ τοῦἉγίου Πνεύµατος, ἀπάντησε: «Πράγµατι, ἔπαρχε, οἱ χριστιανοὶ γνωρίζουν πόσο µηδαµινοὶ εἶναι, διότι µόνο αὐτοὶ εἶναι ἱκανοὶ νὰ γνωρίζουν τὴν ὑπέροχη καὶ ἀσύγκριτη

µεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ κατανοοῦν τὴν ἄβυσσο τῆς ἀνθρώπινης ἀσθενείας, ὅταν εἶναι γυµνὴ ἀπὸ τὴν θεία χάρη. Ἔπειτα, γνώριζε ὅτι ὁ τελευταῖος τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἔχει ἐλεηθεῖ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ φέρει τὸν ἀῤῥαβῶνα τῆς αἰώνιας βασιλείας, εἶναι ἀνώτερος καὶ λαµπρότερος ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι αὔριο θὰ εἶναι ντροπὴ καὶ ἀτιµία µπροστὰ στὸ ἀδέκαστο κριτήριο τῆς θείας δικαιοσύνης». Ὁ ἔπαρχος, ἐξοργισµένος ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Θεοδότου, διέταξε καὶ τοῦ ἔσχισαν τὰ πλευρὰ καὶ

τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν, παίρνοντας ἔνδοξα τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. (Οἱ Συναξαριστὲς καὶ τὸ Ἀπολυτίκιό του τὸν ἀναφέρουν σὰν Ἱεροµάρτυρα. Πιθανὸν νὰ ἦταν συγχρόνως µὲ τὸ ἐπάγγελµα ποὺ διατηροῦσε καὶ ἐπίσκοπος τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς τῆς Ἀγκύρας. Ἴσως ὅµως καὶ νὰ συγχέεται µὲ κάποιον ἄλλο συνώνυµό του ποὺ νὰ ἦταν πράγµατι ἐπίσκοπος).

Ἡ Ἁγία Ζηναΐς ἡ Θαυµατουργός

Δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά της στοιχεῖα, µόνον ἡ ἁγιογραφία της.

Οἱ Ἅγιες Αἰσία (ἢ Ἐσία ἢ Εὐσέβεια) καὶ Σωσάννα

Στοὺς Συναξαριστὲς σηµειώνεται µόνο, ὅτι ἦταν µαθήτριες τοῦ Παγκρατίου, ἐπισκόπου Ταυροµενίου καὶ ἡ Σύναξή τους γίνεται στὸ ναὸ τοῦ Βασιλίσκου (κατὰ τὸν Ἁγ. Νικόδηµο).

Ἡ Ἁγία Ποταµιαίνη

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου µ.Χ. αἰῶνα στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἦταν δούλη, ἀλλὰ χριστιανή, δηλαδὴ µὲ ψυχὴ ἐλεύθερη διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀγόρασε ἀπὸ τὸν πρώην κύριό της κάποιος ἄλλος, εἰδωλολάτρης καὶ αὐτός. Ἐπειδὴ ὅµως ἡ Ποταµιαίνη ἦταν πολὺ

ὄµορφη στὸ σῶµα, θεώρησε σὰν δικαίωµά του νὰ τὴν ἀπολαύσει. Ἡ ἐπίµονη ἀντίσταση τῆς Ποταµιαίνης τὸν ἐξέπληξε καὶ τὸν ἐξόργισε. Διότι πρώτη φορὰ ἀπωθεῖτο ἀπὸ µία δούλη. Τῆς ζήτησε λοιπὸν τὸν λόγο. Ἐκείνη δὲν τὸν ἀπέκρυψε καὶ τοῦ εἶπε: «Εἶµαι χριστιανὴ καὶ βάζω τὴν τιµή µου πολὺ πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ζωή µου. Ἡ µόνη µου περιουσία εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἁγνότητά µου. Δὲν ἀρνοῦµαι οὔτε τὴν µία οὔτε τὴν ἄλλη. Σκότωσέ µε. Δὲν θὰ διαµαρτυρηθῶ. Ἀλλὰ µὴ µὲ ἀκουµπήσεις. Θὰ σκοτωθῶ µόνη µου. Διότι ἡ ἁγία θρησκεία µας, ἐµποδίζει σ΄ ὅλες τὶς περιστάσεις τὴν αὐτοκτονία, τὴν ἐπιτρέπει µόνο, ὅταν ὁ θάνατος ἀποµένει τὸ τελευταῖο µέσο προστασίας τῆς τιµῆς, ἀπὸ τὴν κτηνώδη βία». Ὁ εἰδωλολάτρης ἀφέντης, ἀµέσως τὴν παρέδωσε στὸν ἔπαρχο.

Αὐτὸς διέταξε καὶ τὴν θανάτωσαν, µέσα σ΄ ἕνα καζάνι µὲ πίσσα ποὺ ἔβραζε. Καὶ ἔτσι παρέδωσε στὸ Θεό, τὴν ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ψυχή της.

Ὁ Ἅγιος Λυκαρίων

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἐρµούπολη τῆς Αἰγύπτου. Συνελήφθη ἐπειδὴ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ φυλακίστηκε µέσα σὲ µία βρωµερὴ φυλακή. Μετὰ ἀπὸ µερικὲς ἡµέρες τὸν ἔβγαλαν, τὸν ξέσχισαν µὲ σίδερα καὶ κατόπιν τὸν κάρφωσαν ἐπάνω σὲ σταυρό. Ἔπειτα ἔκαψαν τὸ σῶµα του µὲ πυρωµένα σιδερένια ῥαβδιὰ καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔριξαν µέσα σὲ ἀναµµένο καµίνι, ὅπου ὁ Ἅγιος παρέµεινε γιὰ τρεῖς ἡµέρες καὶ βγῆκε µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀβλαβής. Κατόπιν τοῦ ἔδωσαν δηλητήρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα καὶ πάλι ὁ Ἅγιος ἔµεινε ἀβλαβής, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψει στὸ Χριστὸ ὁ εἰδωλολάτρης ποὺ τὰ κατασκεύαζε καὶ ὁ ὁποῖος ἀποκεφαλίστηκε. Μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἔκοψαν τὰ νεῦρα τοῦ Μάρτυρα καὶ τὸν ἔριξαν µέσα σὲ ἕνα καζάνι βραστὸ νερό. Στὴ συνέχεια ἔγδαραν τὸ κεφάλι του καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν, γιὰ νὰ πάρει ἔτσι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ

µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Ταράσιος καὶ Ἰωάννης

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Πρεσβύτερος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἄνθιµος ὁ Πρεσβύτερος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ὁσία Σεβαστιανὴ ἡ Θαυµατουργός

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα βιογραφικά της στοιχεῖα, µόνο ἡ ἁγιογραφία της.

Ὁ Ἅγιος Παναγὴς Μπασιάς

Γεννήθηκε στὸ Ληξούρι τῆς Κεφαλονιᾶς τὸ 1801 καὶ ἦταν γιὸς γονέων ἐπιφανῶν οἰκογενειῶν, τοῦ Μιχαὴλ Τυπάλδου - Μπασιᾶ καὶ τῆς Ῥεγγίνας Δελλαπόρτα. Ἔµαθε ἰταλικά, γαλλικά, λατινικὰ καὶ καταρτίστηκε στὴ φιλοσοφία καὶ τὴν θεολογία. Μικρὸς ἀκόµα χειροθετήθηκε Ἀναγνώστης καὶ ὑπηρέτησε σὰν γραµµατοδιδάσκαλος σὲ δηµοτικὸ σχολεῖο. Τὸ 1836 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος µὲ τὸ ὄνοµα Παΐσιος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Παρθένιο. Δὲν ἐπιζήτησε ἐφηµεριακὴ θέση. Συνήθως λειτουργοῦσε στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα στὸν Πλατὺ Γιαλό, ὅπου συνέῤῥεε πλῆθος πιστῶν γιὰ νὰ λειτουργηθεῖ καὶ νὰ ἀκούσει τὰ θερµὰ

κηρύγµατά του. Ὑπῆρξε ἡ προσωποποίηση τῆς ἐλεηµοσύνης καὶ θερµὸς συµπαραστάτης τῶν ἀδυνάτων. Τὸ 1846 ἀῤῥώστησε ἀπὸ κάποια νευρικὴ ἀσθένεια (ἄλλοι λένε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ «κατὰ Χριστὸν σαλό») καὶ µετὰ τὸν καταστροφικὸ σεισµὸ τοῦ 1867 τὸν περιέθαλψε ὁ ἐξάδελφός του Ἰωάννης Κερουλάνος. Γιὰ πέντε χρόνια (1882-

1888) ἔµεινε κατάκοιτος καὶ πλῆθος χριστιανῶν πήγαινε νὰ πάρει τὴν εὐλογία του.

Πέθανε στὶς 7 Ἰουνίου 1888 καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸν ἁγιοποίησε στὶς 4

Φεβρουαρίου 1986. Ἔκανε θαύµατα πρὶν ἀλλὰ καὶ µετὰ τὸ θάνατό του.

Οἱ Ἅγιοι Βασιλείδης µάρτυρας Στρατιώτης καὶ Ἰωάννης ὁ ὁσιοµάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Μονῆς Βαλαάµ (Δία Χριστὸν σαλός)

Ὁ Ἅγιος Willibaid (Ἅγιος Γερµανίας)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 08

●     Ἀνακοµιδὴ Λειψάνου Ἁγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου

●     Οἱ Ἅγιοι Νίκανδρος καὶ Μαρκιανός

●     Ἡ Ἁγία Καλλιόπη

●     Ἡ Ὁσία Μελανεία

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθρέ (ἢ Ἀτρέ)

●     Ὁ Ἅγιος Νίκανδρος

●     Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος

●     Ὁ Ἅγιος Ναυκράτιος

●     Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ὁµολογητὴς «ὁ ἐν Καϊουµᾷ»

●     Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὸ

Σωσθένειο (ἢ Στενία ἢ Στενή)

●     Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ποὺ µαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη

●     Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἐπίσκοπος, Ῥῶσος (+ 1023)

Ἀνακοµιδὴ Λειψάνου Ἁγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου

Βλέπε βιογραφία του στὶς 8 Φεβρουαρίου. Τὴν ἡµέρα αὐτὴ γιορτάζουµε τὴν ἀνακοµιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του, ἀπὸ τὴν Ποντικὴ Ἡράκλειας στὰ Εὔχαιτα. Ἐναποτέθηκε στὸ πατρικό του σπίτι, καθὼς ὁ ἴδιος ὁ Μάρτυρας παράγγειλε στὸν ταχυγράφο του Αὔγαρο.

Οἱ Ἅγιοι Νίκανδρος καὶ Μαρκιανός

Οἱ ἅγιοι αὐτοί, ἐπειδὴ ὁµολόγησαν τὴν πίστη τους στὸ Χριστό, µπροστὰ στὸν ἡγεµόνα Μάξιµο, τοὺς ἔβαλαν στὴ φυλακή. Μετὰ εἴκοσι µέρες τοὺς ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ προσπαθούσαν νὰ τοὺς ἀναγκάσουν πάλι ν΄ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν τὰ κατάφεραν, ξέσχισαν τὰ σώµατά τους µὲ σιδερένια νύχια, τοὺς κρέµασαν ἀνάποδα καὶ τοὺς ἔκαιγαν ἀπὸ κάτω µὲ φωτιά. Κατόπιν ἔχυσαν πάνω στὶς πληγές τους ἁλάτι καὶ ξύδι καὶ ἔτριψαν αὐτὲς µὲ τραχειὰ κεραµίδα. Ἔπειτα συνέτριψαν µὲ πέτρες τὰ στόµατα καὶ τὰ πρόσωπά τους. Τὰ µαρτύρια παρακολουθοῦσε ἡ γυναῖκα τοῦ ἁγίου

Νικάνδρου, ποὺ ἐνθάῤῥυνε αὐτὸν νὰ τὰ ὑποµένει πρόθυµα. Παρακολουθοῦσε ὅµως καὶ ἡ γυναῖκα τοῦ ἁγίου Μαρκιανοῦ, ἀλλ΄ ἔκανε ἐντελῶς τ΄ ἀντίθετα, διότι ἔκλαιγε καὶ ἔδειχνε τὸ παιδί τους, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πονάει ἡ καρδιὰ τοῦ µάρτυρα. Τότε ὁ Μαρκιανός, πῆρε τὸ παιδί, σήκωσε τὰ µάτια του στὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Κύριε, σὺ θὰ φροντίσεις γιὰ τὸ παιδὶ αὐτό». Καὶ ἀφοῦ φίλησε τὸ παιδὶ καὶ τὴν γυναῖκα του, ἔτρεξε

στὸ δρόµο τοῦ µαρτυρίου. Μετά, ἔκοψαν µὲ µαχαίρια τὶς γλῶσσες τῶν ἀθλητῶν τῆς πίστεως, καὶ τελευταῖα τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἡ Ἁγία Καλλιόπη

Ἔζησε στὰ µέσα του 3ου µ.Χ. αἰῶνα, στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Δεκίου. Χαρακτηριστικὴ ἦταν ἡ ὀµορφιὰ τοῦ σώµατός της, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ τὴν διέκρινε ἦταν ἡ ὀµορφιὰ τῆς ψυχῆς της. Πολλοὶ νέοι, θαµπωµένοι ἀπὸ τὰ κάλλη της, προσπάθησαν νὰ τὴν δελεάσουν µὲ διάφορους τρόπους στὶς ἡδονὲς τοῦ κόσµου. Ἡ Καλλιόπη, ὅµως, ἀφοσιωµένη στὸ Χριστό, ἔφραξε τὰ αὐτιά της στὶς σειρῆνες τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καὶ

µὲ ὅλη της τὴν ψυχὴ ἀφιερώθηκε στὴν περιποίηση τῶν ἀσθενῶν καὶ στὴ βοήθεια τῶν φτωχῶν. Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, τότε συνελήφθη καὶ ἡ Καλλιόπη καὶ ὁδηγήθηκε µπροστὰ στὸν κριτή. Αὐτὸς µόλις τὴν εἶδε, θαύµασε τὴν ὡραιότητά της καὶ προσπάθησε µὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν σύρει στὴ ζωὴ τῶν ἡδονῶν τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ ἡ ἁγνὴ Καλλιόπη, µὲ ἡρωϊκὴ σταθερότητα θέλησης, ἔµεινε ἀµετακίνητη στὴν πίστη της πρὸς τὸ Χριστό. Τότε ὁ ἔπαρχος διέταξε καὶ τὴν

µαστίγωσαν ἀνελέητα. Κατόπιν, τὴν χαράκωσαν µὲ µαχαίρια καὶ ἔκαψαν τὶς πληγές της. Τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισαν, καὶ κατατάχθηκε στοὺς ἀνθρώπους πού: «οὐκ ἤγαπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου». Δηλαδή, ποὺ δὲν ἀγάπησαν τὴν ζωή τους, ἀλλὰ τὴν περιφρόνησαν µέχρι θανάτου γιὰ τὸ Χριστό.

Ἡ Ὁσία Μελανεία

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἀθρέ (ἢ Ἀτρέ)

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Νίκανδρος

Εἶναι ἄγνωστο ἂν εἶναι ὁ ἴδιος µε τὸν προηγούµενο. Πάντως µαρτύρησε καὶ αὐτὸς διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ναυκράτιος

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος γράφει ὅτι ἴσος εἶναι ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ Γρηγορίου Νύσσης, ποὺ ἦταν θαυµάσιος ἀσκητής. Ψάρευε µάλιστα στὶς λίµνες καὶ τὰ ποτάµια ψάρια καὶ κατόπιν τὰ µοίραζε στοὺς φτωχούς. Τὸ µόνο σίγουρο ὅµως εἶναι, ὅτι ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Μαυρικίου µαθαίνουµε ὅτι ἦταν ὁ Στουδίτης Ναυκράτιος, ὁ γνωστὸς µοναχός, ποὺ ὑπῆρξε θερµὸς ὑποστηρικτὴς τῶν ἱερῶν εἰκόνων, γιὰ τὶς ὁποῖες ὑπέστη διωγµοὺς καὶ ἐξορίες. Κατὰ τὴν Πατριαρχία τοῦ ἱεροῦ Ἰγνατίου διετέλεσε (842) ἡγούµενος τῆς Μονῆς Στουδίου, ὅπου καὶ τάφηκε σὰν ὁµολογητής, ὅταν πέθανε τὸ 847.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ὁµολογητὴς «ὁ ἐν Καϊουµᾷ»

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς Ἁγίου Νικοδήµου καὶ Delehaye. Ἡ µνήµη του βρίσκεται σὲ κάποιο Εὐαγγελάριο, ὁ δὲ βίος του σὲ χειρόγραφο 17 τῆς Ἁγιοταφίτικης Βιβλιοθήκης (βλ. Α. Κεραµέως Ἱεροσολ. Βιβλ. Α΄, σελ. 70).

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὸ Σωσθένειο

(ἢ Στενία ἢ Στενή)

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ποὺ µαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς ἐξαπατήθηκε στὴν παιδική του ἡλικία ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἐξισλαµίστηκε. Ἀργότερα συναισθάνθηκε τὸ ἁµάρτηµά του, ἐξοµολογήθηκε καί, ἄγνωστο πού, ἐκάρη µοναχός. Ἀγωνίστηκε σκληρὰ µὲ προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνίες, χαµαικοιτίες, γονυκλισίες καὶ ἄλλες σκληραγωγίες γιὰ τὴν ἐξιλέωσή του. Ἀφοῦ προπαρασκευάστηκε ἔτσι γιὰ τὸ µαρτύριο, ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὁδηγήθηκε βίαια στὸν κριτή. Ὁµολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια µὲ µαστίγιο. Κατόπιν ἔγδαραν σταυροειδῶς σὲ λουρίδες τὸ δέρµα του, ἔκοψαν τὴν µύτη καὶ τ΄ αὐτιά του καὶ τέλος τὸν κρέµασαν ἀνάποδα µετέωρο. Ἐπειδὴ ὅµως ἐπέµενε στὴ χριστιανική του πίστη, τὸν ἔκλεισαν καὶ τὸν ἔσφιξαν µὲ αἰχµηρὰ σίδερα καὶ ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν ἀγωνοθέτη καὶ στεφανοδότη Θεό, στὶς 8 Ἰουνίου 1559 στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἐπίσκοπος, Ῥῶσος (+ 1023)

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 09

●     Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

●     Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς

Παρθένες

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προῦσας

●     Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας

●     Ὁ Ὅσιος Κῦρος

●     Οἱ Ἁγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

●     Οἱ Ἅγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶ Ῥοδίων ἢ Ῥοδών

●     Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Columba (Σκωτσέζος)

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Συναξαριστή του ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε ἐπὶ βασιλείας Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ καὶ γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ 370 µ.Χ. Ἀνεψιὸς τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου ὁ Κύριλλος, ἔλαβε µεγάλη θεολογικὴ µόρφωση, ὥστε ἔγινε κατόπιν διάδοχος τοῦ θείου του, στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο Ἀλεξανδρείας. Ὅταν ἔγινε ἡ Γ΄ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος τὸ 431 µ.Χ. στὴν Ἔφεσο, ὁ Κύριλλος ὑπῆρξε πρόεδρος αὐτῆς καὶ συνετέλεσε νὰ γκρεµιστοῦν οἱ κακοδοξίες τοῦ δυσσεβοὺς Νεστορίου, γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡµῶν Θεοτόκου. Μὲ πολλὰ πνευµατικὰ κατορθώµατα στὸ ἐνεργητικό του, ὁ Κύριλλος παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο τὴν 27η Ἰουνίου τοῦ 444 µ.Χ., ἀφοῦ πατριάρχευσε γιὰ 32 περίπου χρόνια. Ἐκεῖνο, ὅµως, ποὺ χαρακτήριζε ἰδιαίτερα τὴν ζωή του Ἁγίου Κυρίλλου, ἦταν ἡ ἀρετή του, ποὺ µᾶς θυµίζει τοὺς λόγους τοῦ σοφοῦ Παροιµιαστῆ, ὅτι ἡ «δικαιοσύνη ἀµώµους ὀρθοτοµεῖ ὁδούς». Ἡ ἀρετή, δηλαδή, χαράσσει ἄψογο καὶ εὐθὺ τὸ δρόµο τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἔπειτα, «ὁ πεποιθὼς τὴν ἑαυτοῦ ὁσιότητι δίκαιος», ποὺ σηµαίνει,

ἐκεῖνος ποὺ στηρίζεται στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς, θὰ εἶναι δίκαιος καὶ εὐλογηµένος µπροστὰ στὸ Θεό.

Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς

Παρθένες

Στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαθωρίου (330), ζοῦσε κάποιος Ἱερέας, Παῦλος ὀνοµαζόµενος, κοντὰ σ΄ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνοµαζόταν Ἄζα. Ἦταν πλούσιος καὶ φιλοχρήµατος, καὶ εἶχε µαζί του καὶ πέντε κανονικές, δηλαδὴ παρθένες, µοναχές, ποὺ ἦταν στολισµένες µὲ τὴν λαµπρότητα τῶν ἀρετῶν. Αὐτὸς λοιπόν, ἱερουργοῦσε καὶ συνέψαλλε µ΄ αὐτές, καὶ ὅσα χρήµατα ἔδιναν σ΄ αὐτὸν οἱ κανονικές, αὐτὸς τὰ

θησαύριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅµως ἔγινε γνωστό, ὅτι ὁ πρεσβύτερος Παῦλος ἦταν

πλουσιότατος, οἱ Πέρσες ζήτησαν, µὲ τὴν ἀπειλὴ ὅτι θὰ τὸν θανατώσουν, ἢ νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὸς καὶ οἱ µαζὶ µ΄ αὐτὸν παρθένες τὴν θρησκεία του, ἢ νὰ παραδώσει τοὺς θησαυρούς του. Αὐτὸς τότε, προτίµησε τὸν πλοῦτο καὶ δέχτηκε τὴν θρησκεία τῶν Περσῶν. Τὶς δὲ παρθένες, ποὺ ἀρνήθηκαν ν΄ ἀκολουθήσουν τὸ προδοτικὸ παράδειγµά του καὶ ν΄ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ἔσφαξε ὁ ἴδιος µε τὰ χέρια του. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς δὲν πρόλαβε νὰ χαρεῖ τὸν πλοῦτο του. Οἱ Πέρσες προκειµένου νὰ πάρουν καὶ τοὺς θησαυρούς του, τὸ ἑπόµενο βράδυ τὸν ἔπνιξαν. (Ἡ µνήµη τους, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 26η Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προῦσας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα βιογραφικά του στοιχεῖα, µόνον ἁγιογραφία του.

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ῥῶσος)

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Τσερνάφσκα στὶς 10 Ἰανουαρίου τοῦ 1815 στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ, ἀπὸ πατέρα Ἱερέα. Κατὰ κόσµον ὀνοµαζόταν Γεώργιος Βασίλιεβιτς Γοβόρωφ. Μετὰ τὰ πρῶτα του γράµµατα µπῆκε στὸ Σεµινάριο τοῦ Ὀρλὼφ (1831-37) καὶ ἀργότερα ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδηµία τοῦ Κιέβου (1837-41). Τὸ 1841 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ σὲ λίγους µῆνες Ἱερέας. Διορίστηκε καθηγητὴς τῆς Ἠθικῆς, τῆς Φιλοσοφίας, τῆς Ψυχολογίας, τῆς Λογικῆς καὶ τῶν Λατινικῶν σὲ διάφορες σχολὲς καὶ ἀκαδηµίες. Τὸ 1847 ἦλθε στὰ Βαλκάνια καὶ γιὰ ἑπτὰ χρόνια µελετᾷ τὸν ἑλληνορθόδοξο µοναχισµό. Τὸ 1857 ἔγινε πρύτανης τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδηµίας τῆς Πετρουπόλεως καὶ συγχρόνως ἐπιθεωρητὴς τῶν θρησκευτικῶν. Τὸ 1859 χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Ταµπὼφ καὶ ἀργότερα ἀναλαµβάνει τὴν ἕδρα τῆς ἐπαρχίας Βλαδιµήρ. Τὸ 1866, µετὰ 25 χρόνια πολύπλευρης καὶ καρποφόρας ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ἀφήνει τὴν ἐπαρχία του καὶ κλείνεται σ΄ ἕνα φτωχικὸ κελλὶ στὴν ἔρηµο Βισένκ. Ἐκεῖ θὰ ζήσει ἔγκλειστος τὰ ὑπόλοιπα 28 χρόνια τῆς ζωῆς του. Ὑπῆρξε πολυγραφότατος καὶ τὰ συγγράµµατά του εἶναι κλασικὰ καὶ χωρίζονται σὲ ἠθικά,

ἑρµηνευτικὰ καὶ µεταφραστικά. Πέθανε τὸ 1894 καὶ ἡ Ῥωσικὴ Ἐκκλησία τὸν ἁγιοποίησε

µετὰ ἕνα αἰῶνα.

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Κῦρος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἁγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶ Ῥοδίων ἢ Ῥοδὼν

Ἄγνωστοι στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Ἀναφέρονται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye χωρὶς βιογραφικὸ σηµείωµα. Σὲ δυὸ δὲ Κώδικες, τὸν 1575 φ. 112 τῆς Παρισινῆς Βιβλιοθήκης καὶ τὸν Δ 10 φ. 15 τῆς Λαύρας, ὑπάρχει κοινὴ Ἀκολουθία τους ἀπὸ τὸν Ὑµνογράφο Ἰωσήφ. Τὴ µνήµη τους ἀναγράφει καὶ ὁ ὑπ΄ ἀριθ. 53 Κώδικας τῶν Βλατέων.

Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Columba (Σκωτσέζος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 10

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα

●     Ὁ Ἅγιος Νεανίσκος καὶ σοφότατος Μάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Προῦσας

●     Ὁ Ὅσιος Κανίδης

●     Οἱ Ὅσιοι Θεοφάνης καὶ Πανσέµνη

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώς (ἢ Ἀπόλλων) ὁ Ἐπίσκοπος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας

●     Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.)

Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα

Χριστιανὴ παρθένος ἡ Ἀντωνίνα, ἀποτελοῦσε φωτεινὸ ἀστέρι τῆς κωµοπόλεως Καρδάµου. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἁγνότητα, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸ Θεό, ἦταν τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς ζωῆς της. Βασικὴ ἀσχολία εἶχε τὴν περίθαλψη ὀρφανῶν καὶ τὴν ἀνακούφιση δυστυχισµένων συνανθρώπων της. Ἡ διαγωγή της αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Φῆστο, ποὺ τὴν συνέλαβε καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ ἀνάκριση. Ἡ Ἀντωνίνα χωρὶς δισταγµὸ ὁµολόγησε πὼς ἦταν χριστιανή. Ὁ ἔπαρχος, βλέποντας ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ τὴν µεταπείσει καὶ ὅτι ἡ Ἀντωνίνα ἔδινε µεγάλη βαρύτητα στὴν παρθενική της τιµή, τὴν ἔριξε σὲ ἕνα καταγώγιο διεφθαρµένων γυναικῶν. Ἀλλὰ ἡ προσευχὴ τῆς παρθένου κόρης προκάλεσε τροµερὸ σεισµὸ στὸ σπίτι αὐτό, ὥστε οἱ ἴδιες αὐτὲς γυναῖκες νὰ τὴν διώξουν. Ὁ Φῆστος τὴν ἐπανασυνέλαβε καὶ τὴν ἔριξε σὲ ἄλλο ὅµοιο καταγώγιο. Κάποιος, ὅµως, χριστιανός, ὀνοµαζόµενος Ἀλέξανδρος, πῆγε σ᾿ αὐτὸ τὸ διαφθορεῖο,

µπῆκε στὸ δωµάτιο τῆς Ἀντωνίνας καὶ τὴν φυγάδευσε µὲ τὰ δικά του ῥοῦχα. Ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς ὁ Φῆστος, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε ἀφοῦ συνέλαβε καὶ τοὺς δυό, ἀκρωτηρίασε καὶ ἄλειψε µὲ πίσσα τὰ σώµατά τους. Στὴ συνέχεια τοὺς ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου µαρτυρικὰ παρέδωσαν τὸ πνεῦµα τους. Ἔτσι, ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Ἀντωνίνα ἔγιναν «τύπος τῶν πιστῶν ἐν ἁγνείᾳ». Δηλαδή, παράδειγµα τῶν πιστῶν στὴν ἁγνότητα καὶ καθαρότητα τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Νεανίσκος καὶ σοφότατος Μάρτυρας

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ ἡγεµόνα Ἀλεξανδρείας Μαξίµου, τοῦ ὁποίου ἡ δούλη κατάγγειλε τὸν σοφότατο καὶ ὡραῖο ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ Νεανίσκο. Ὁ ἡγεµόνας τὸν βασάνισε ποικιλλοτρόπως, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ἀλλ᾿ ὅταν εἶδε ὅτι δὲν µποροῦσε νὰ τὸ καταφέρει, διέταξε νὰ θανατωθεῖ. Ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, µαζὶ

µὲ τὸ πλῆθος ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε, ἦταν καὶ ἡ δούλη ποὺ τὸν πρόδωσε. Τότε ὁ Νεανίσκος τῆς ἔκανε νόηµα νὰ τὸν πλησιάσει, καὶ ὅταν τὸν πλησίασε τῆς ἔδωσε τὸ χρυσὸ δαχτυλίδι του καὶ τῆς εἶπε: «Σὲ εὐχαριστῶ, γυναῖκα, διότι µὲ τὴν προδοσία σου ἔγινες πρόξενος σ᾿ ἐµένα τέτοιων ἀγαθῶν». Ὅταν ἔφτασαν στὸν τόπο τῆς καταδίκης,

προσευχήθηκε καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Προῦσας

Μαρτύρησε στὰ χρόνια του Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη (360-363). Οἱ Συναξαριστὲς ἀφηγοῦνται, ὅτι σκότωσε δράκοντα µὲ θαυµατουργικὸ τρόπο, ποὺ φώλευε µεταξὺ τῆς Προῦσας καὶ τῶν θερµῶν ὑδάτων. Ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ Ἰουλιανός, ἔστειλε ἀπεσταλµένο του στὸν ἐπίσκοπο ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ Τιµόθεος ἔµεινε σταθερὸς στὴν πίστη του, ὁ Ἰουλιανὸς τὸν ἀποκεφάλισε καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ

µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Κανίδης

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, τὸ ἔτος 379. Ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, Θεοδότου καὶ Θεοφάνους, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Καππαδοκία. Μικρὸς ἀκόµα, εἶχε κλίση στὴ µοναχικὴ ζωὴ καὶ ἔφυγε σ᾿ ἕνα βουνό, ὅπου κλείστηκε

µέσα σὲ µία σπηλιὰ καὶ ἐκεῖ µὲ νηστεία καὶ προσευχὴ κατάρτιζε τὸν ἑαυτό του. Ἀπὸ τὴν πολλὴ ὑγρασία τῆς σπηλιᾶς αὐτῆς, ἔπεσαν οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του καὶ τῶν γενείων του. Ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ὅσια ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ὅσιοι Θεοφάνης καὶ Πανσέµνη

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες. Σὲ ἡλικία µόλις 15 χρονῶν, παντρεύτηκε καὶ µετὰ τρία χρόνια ἔγγαµης ζωῆς, ἡ σύζυγός του πέθανε. Αὐτὸς τότε ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα µικρὸ κελλί, ἀφοῦ πρῶτα κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε χριστιανός, καὶ ἐκεῖ ζοῦσε ζωὴ ὁσία. Ἔµαθε ὅµως ὅτι κάποια πόρνη, Πανσέµνη ὀνοµαζόµενη, παρέσυρε πολλοὺς στὸ θάνατο τῆς ἁµαρτίας. Ἔβγαλε λοιπὸν τὰ φτωχικά του ῥοῦχα, ντύθηκε λαµπρὴ φορεσιὰ καὶ πῆγε στὸν πατέρα του. Τοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ ξαναπαντρευτεῖ καὶ γι᾿ αὐτὸ χρειαζόταν χρήµατα. Ὁ πατέρας του χάρηκε καὶ τοῦ ἔδωσε ἀρκετὰ χρυσὰ νοµίσµατα γιὰ τοὺς γάµους του. Ὁ Θεοφάνης

µόλις πῆρε τὸ χρυσό, πῆγε καὶ βρῆκε τὴν ὡραία Πανσέµνη. Ἀφοῦ ἔφαγαν καὶ ἤπιαν

µαζί, τὴν ῥώτησε ἂν θέλει νὰ γίνει γυναῖκα του, µὲ τὴν προϋπόθεση ὅµως νὰ γίνει

χριστιανή. Ἡ Πανσέµνη διέκρινε ὅτι, αὐτὸς δὲν ἦταν σὰν τοὺς συνηθισµένους ἐραστὲς

καὶ τὰ λόγια του εἶχαν µιλήσει στὴν καρδιά της. Μὲ χαρὰ λοιπὸν µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά

της στοὺς φτωχούς, βαπτίστηκε χριστιανὴ καὶ ἔζησε µὲ τὸν ὅσιο Θεοφάνη σ᾿ ἕνα

διπλανὸ κελλί. Μετὰ 15 µῆνες, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ οἱ δυὸ µαζί.

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώς (ἢ Ἀπόλλων) ὁ Ἐπίσκοπος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.)

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 11

●     Οἱ Ἅγιοι Βαρθολοµαῖος καὶ Βαρνάβας

●     Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ « Ἄδειν»

●     Ὁ Ἅγιος Θεόπεµπτος µαζὶ µὲ ἄλλους τέσσερις

●     Ὁ Ὅσιος Βαρνάβας ὁ θαυµατουργὸς ὁ ἐν Λεµεσῷ

●     Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης Τσί-Σοὺνκ (Κινέζος) καὶ οἱ µαζὶ µ᾿ αὐτὸν µαρτυρήσαντες: Τατιανὴ ἡ Πρεσβυτέρα του, Ἡσαΐας καὶ Ἰωάννης οἱ γιοί του, Μαρία ἡ νύφη του καὶ ἄλλοι 222 Κινέζοι Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Βαρθολοµαῖος καὶ Βαρνάβας

Ὁ Βαρθολοµαῖος ἦταν ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀπόστολους τοῦ Κυρίου καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Ἰνδούς. Ἀλλὰ στὴν Οὐρβανούπολη οἱ εἰδωλολάτρες τὸν σταύρωσαν, καὶ ἔτσι ἔνδοξα τελείωσε τὴν ζωή του µὲ τὸ µαρτύριο. Ὁ Βαρνάβας ἦταν Ἰουδαῖος Λευΐτης, ἀπὸ τὴν Κύπρο. Ἀλλὰ στὰ χρόνια τῶν Ἀποστόλων κατοικοῦσε στὴν Ἱερουσαλήµ. Βασικὸς συνεργάτης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὁ Βαρνάβας, κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήµ, στὴ Ῥώµη, στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ στὴ γενέτειρά του Κύπρο. Ἐκεῖ λιθοβολήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔκαψαν. Ὁ Βαρνάβας ὑπῆρξε µεγάλη καὶ ἔνδοξη ἐκκλησιαστικὴ

φυσιογνωµία, ποὺ διακρίθηκε γιὰ τὴν φλογερή του πίστη καὶ γιὰ τὴν ἱκανότητά του στὸ κήρυγµα τοῦ θείου λόγου. Καὶ οἱ δυὸ Ἀπόστολοι συνέβαλαν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο στὴν ἐκπλήρωση τῆς προφητείας τοῦ Κυρίου, ὅτι «εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρώτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον». Δηλαδή, πρέπει σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, σύµφωνα µὲ τὸ θεῖο

σχέδιο νὰ κηρυχθεῖ προηγουµένως τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ εἶναι τὸ κήρυγµα αὐτὸ ἔλεγχος γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲ θὰ πιστέψουν.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ « Ἀδειν»

δηλαδὴ ἡ παράδοση ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ τοῦ ὕµνου «Ἄξιον Ἐστίν»

Ἡ παράδοση αὐτὴ τοῦ γνωστοῦ ὕµνου « Ἄξιον Ἐστίν» ἔγινε µὲ θαυµατουργικὸ τρόπο σὲ κάποιο κελλὶ τῆς Μονῆς Παντοκράτορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ἐπονοµάζεται « Ἄξιον Ἐστίν», ἡ δὲ τοποθεσία ὀνοµάζεται « Ἄδειν». Ὁ δὲ Ἄγγελος, ποὺ παρέδωσε τὸν ὕµνο αὐτὸ σὲ κάποιο µοναχό, ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ.

Ὁ Ἅγιος Θεόπεµπτος µαζὶ µὲ ἄλλους τέσσερις

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Βαρνάβας ὁ θαυµατουργὸς ὁ ἐν Λεµεσῷ

Μᾶλλον εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς 300 Ἁγίους Ἀλαµανοὺς Κυπρίους. Βλέπε καὶ Α.Χ.Ε.Χ.

Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης Τσί-Σοὺνκ (Κινέζος) καὶ οἱ µαζὶ µ᾿ αὐτὸν µαρτυρήσαντες: Τατιανὴ ἡ Πρεσβυτέρα του, Ἡσαΐας καὶ Ἰωάννης οἱ γιοί του, Μαρία ἡ νύφη του καὶ ἄλλοι 222 Κινέζοι Μάρτυρες

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῶν τῶν ἁγίων τῆς ὀρθοδοξίας µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Συναξάριον Ὀρθοδόξων Κινέζων Μαρτύρων», τοῦ Γεωργίου Ἐ. Πιπεράκη, Ἀθῆναι 1997.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 12

●     Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ Αἰγύπτιος

●     Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Θεοφόρος ὁ ἐν Ἄθῳ ἀσκήσας

●     Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα

●     Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανὸς ἐν τοῖς Δογάζου

●     Ὁ Ὅσιος Ζήνων

●     Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος Ἐπίσκοπος Λευκωσίας Κύπρου

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Στρατιώτης

●     Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος Κονεζίας ὁ Θαυµατουργὸς (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ

●     Ὁ Ἅγιος Συνέσιος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα

Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ Αἰγύπτιος

Ἀπὸ τὶς µεγαλύτερες ἀσκητικὲς φυσιογνωµίες τῶν αἰγυπτιακῶν ἐρήµων, ὁ Ὀνούφριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Περσία. Ἀπὸ παιδὶ ἀκόµα ἔδειχνε φλογερὸ πόθο ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσης στὸ Θεό. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐντάχθηκε σὲ µία κοινοβιακὴ ἀδελφότητα, ὅπου γιὰ ἀρκετὰ χρόνια ἀσκήθηκε στὴν πνευµατικὴ καὶ σωµατικὴ ἐγκράτεια καὶ στὴν ὑπακοή. Ἡ µεγάλη του ταπεινοφροσύνη ἔκανε τοὺς ἀδελφούς του νὰ τὸν ἀγαπήσουν πολύ. Ὅταν ὡρίµασε περισσότερο στὴν ἡλικία ὁ Ὀνούφριος θέλησε νὰ πάει βαθύτερα στὴν ἔρηµο, νὰ γνωρίσει καὶ νὰ µιµηθεῖ τὴν ζωὴ τῶν ἐκεῖ ἀσκητῶν της. Μὲ µεγάλη λύπη ἡ ἀδελφότητα ἄφησε ἐλεύθερο τὸ ἐπίλεκτο αὐτὸ µέλος της. Ἀφοῦ βάδισε ἀρκετὰ

µέσα στὴν ἔρηµο, συνάντησε τὴν καλύβη τοῦ ἐρηµίτη Ἑρµία, ποὺ µὲ θεία ἀποκάλυψη τὸν περίµενε. Ὁ Ἑρµίας τὸν ὁδήγησε σὲ µία καλύβη, κάτω ἀπὸ ἕναν πελώριο φοίνικα, ποὺ δίπλα κελάρυζαν τὰ νερὰ µίας καθάριας πηγῆς. Ἐκεῖ ὁ Ὀνούφριος ἐπιδόθηκε σὲ

µεγαλύτερη πνευµατικὴ ἄσκηση, καὶ ἡ φήµη του διαδόθηκε σὲ ὅλους τοὺς ἐρηµίτες, ποὺ συχνὰ πήγαιναν νὰ τὸν συµβουλευθοῦν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του. Τελικά, ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἀββᾶς Παφνούτιος, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή, καὶ ὁ Παφνούτιος τὸν ἔθαψε κάτω ἀπὸ τὸν πελώριο φοίνικα. Θύµισε, ἔτσι, σὲ ὅλους τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «γύµναζε σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν». Δηλαδή, γύµναζε καὶ συνήθιζε τὸν ἑαυτό σου στὴ συνεχὴ ἐξάσκηση τῆς ἁγίας ζωῆς.

Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Θεοφόρος ὁ ἐν Ἄθῳ ἀσκήσας

Πατρίδα τοῦ ὁσίου αὐτοῦ ἦταν ἡ Κωνσταντινούπολη. Οἱ γονεῖς του, εὐσεβῆ καὶ διακεκριµένα µέλη τῆς ἐκεῖ κοινωνίας, τὸν εἶχαν ἀναθρέψει σύµφωνα µὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐκπαίδευση τοῦ Πέτρου ὑπῆρξε ἀξιόλογη καὶ µὲ τὰ προσόντα ποὺ ἦταν

προικισµένος ἀναδείχτηκε καὶ στρατηγός. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος, µὲ τὴν δύναµη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, δὲν ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἴσιο καὶ φωτεινὸ δρόµο. Ἀνέβηκε ψηλά, ἀλλ᾿ ἔµεινε ἀγαθός. Καὶ ἐνῷ βρισκόταν µεταξὺ τῶν ἐπισήµων καὶ µεγάλων, ἀγαποῦσε νὰ κάνει συντροφιὰ µὲ τοὺς µικροὺς καὶ νὰ ἐπισκέπτεται τὰ ταπεινά τους σπίτια, γιὰ νὰ φέρνει στὶς στερήσεις καὶ τὶς θλίψεις τους παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση. Σὲ κάποια µάχη ὅµως, νικήθηκε τὸ βασιλικὸ στράτευµα καὶ ὁ ἴδιος πιάστηκε αἰχµάλωτος. Ἀπελευθερώθηκε µὲ θαυµαστὸ τρόπο καὶ πῆρε τὴν ἀπόφαση ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ Χριστό. Πῆγε λοιπὸν στὴ Ῥώµη, περιηγήθηκε ὅλα τὰ χριστιανικὰ

µνηµεῖα, µελέτησε τὴν Ἱστορία τῶν ἀγώνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατόπιν ἔγινε µοναχός. Ἔπειτα πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἀσκήτεψε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια µέσα σὲ µία σπηλιά. Ὅταν πέθανε, οἱ µοναχοὶ τὸν ἔθαψαν µὲ τιµές, σὰν πατέρα καὶ καθοδηγό τους.

Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαξιµιανοῦ καὶ Διοκλητιανοῦ καὶ ἄρχοντα Πρισκιλλιανοῦ. Τὸ ἔτος 302 συνελήφθη ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὴ καὶ χτυπήθηκε στοὺς µαστούς. Κατόπιν ῥίχτηκε στὴ φυλακὴ καὶ ἐπειδὴ ἐπέµενε στὴν πίστη της, τὴν κρέµασαν ἐπάνω σ᾿ ἕνα ξύλο, ἔτσι ὥστε νὰ καίγονται οἱ πλευρές της καὶ ἔπειτα τὴν ἅπλωσαν ἐπάνω σὲ πυρακτωµένη σχάρα. Κατόπιν σούβλισαν τὰ κάτω ἄκρα της καὶ ἔτσι µισοπεθαµένη τὴν ἔριξαν πάλι στὴ φυλακή, ὅπου ἔµεινε δυὸ ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπειτα τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου ἡ Ἁγία ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανὸς ἐν τοῖς Δογάζου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ζήνων

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος Ἐπίσκοπος Λευκωσίας Κύπρου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Στὸν Παρισινὸ Κώδ. 402 Coislin φ. 157 ἡ µνήµη του φέρεται καὶ τὴν

13η Ἰουνίου.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Στρατιώτης

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος Κονεζίας ὁ Θαυµατουργὸς (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα καὶ ἦταν λόγιος πρόκριτος τῆς πόλης αὐτῆς καὶ πολὺ εὐσεβής. Ἀσχολούµενος µὲ τὸ ἐµπόριο, κάποτε ἐπιβιβάσθηκε σ᾿ ἕνα τούρκικο πλοῖο καὶ συνόδευε τὰ ἐµπορεύµατά του. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐλεηµοσύνη ποὺ ἐκδήλωσε ὁ Ἰωάννης, κίνησε τὸν φθόνο τοῦ Τούρκου πλοιάρχου, ὁ ὁποῖος µὲ µακρὲς συζητήσεις προσπαθοῦσε νὰ τὸν προσηλυτίσει. Ὁ Ἰωάννης, ἔµπειρος σχετικῶς µὲ τὶς Γραφές, νίκησε τὸν πλοίαρχο στὶς

θρησκευτικὲς αὐτὲς συζητήσεις. Ὅταν ἀποβιβάστηκαν στὸ Ἄκκερµαν (Ἀσπρόκαστρο), ὁ πλοίαρχος συκοφάντησε τὸν Ἰωάννη στὸν Τοῦρκο ἡγεµόνα, ὅτι δῆθεν ἔδωσε λόγο νὰ γίνει µωαµεθανός. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὁδηγοῦσαν µὲ τιµὲς τὸν Ἰωάννη, µπροστὰ στὸν ἡγεµόνα, ποὺ µὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις προσπαθοῦσε νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπό του. Ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης περίτρανα ὁµολόγησε πὼς ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραµείνει χριστιανός, ὅσα πλούτη καὶ ἀξιώµατα καὶ ἂν τοῦ προσφέρουν. Θυµωµένος ὁ ἡγεµόνας, διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν τόσο σκληρά, ὥστε τὸ αἷµα του ἔτρεχε σὰν ποτάµι. Κατόπιν ἔτσι αἱµόφυρτο τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή. Τὴν ἑπόµενη ἡµέρα, ὅταν τὸν ξαναπαρουσίασαν στὸν ἡγεµόνα, ὁ Ἰωάννης ὁµολόγησε µὲ περισσότερο θάῤῥος τὴν πίστη του, λέγοντας πὼς αὐτὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ τοῦ ἔκαναν δὲν τοῦ φάνηκαν τίποτα καὶ ἂν ἔχουν ἄλλα καινούργια ἂς τὰ ἐφαρµόσουν. Ἐξοργισµένος ἀκόµα περισσότερο ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ τύραννος, διέταξε καὶ τὸν µαστίγωσαν τόσο βάρβαρα, ὥστε ἄρχισαν νὰ πέφτουν κοµµάτια οἱ σάρκες του, µέχρι ποὺ φάνηκαν τὰ ἐντόσθιά του. Στὴ συνέχεια τὸν ἔδεσαν στὴν οὐρὰ ἑνὸς ἀγρίου ἀλόγου, ποὺ τὸν ἔσερνε µέσα στοὺς δρόµους τῆς πόλης. Τὴ στιγµὴ δὲ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ συνοικία, οἱ Ἑβραῖοι ἔβριζαν καὶ κακοποιοῦσαν τὸν Μάρτυρα. Ἕνας µάλιστα, πῆρε ἕνα σπαθὶ καὶ τοῦ ἔκοψε τὸ κεφάλι, στὶς 12 Ἰουνίου 1492. Ἀπὸ τὰ θαύµατα ποὺ ἔκανε τὸ ἐγκαταλελειµµένο λείψανο τοῦ Ἁγίου, ὁ ἡγεµόνας φοβήθηκε καὶ ἔδωσε τὴν ἄδεια στοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸ παραλάβουν καὶ νὰ τὸ κηδεύσουν µὲ τιµὲς σὲ κάποιο Ναό, ὅπου παρέµεινε 70 χρόνια θαυµατουργῶντας. Ἀργότερα, µὲ βασιλικὲς τιµές, µετεκοµίσθη στὴ Σουτζάβα τῆς Μολδαυίας. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συνέταξε ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Νικηφόρος ὁ Κρής, ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1819 στὸ Ἰάσιο.

Ὁ Ἅγιος Συνέσιος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Πατρίδα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, ἦταν τὸ χωριὸ Τρίγλια τῆς Προῦσας. Ὅταν λοιπὸν ὁ Συνέσιος ἦλθε σὲ ἡλικία γάµου, οἱ γονεῖς του ἑτοιµάζονταν νὰ τὸν παντρέψουν. Αὐτὸς ὅµως, φλεγόµενος ἀπὸ θεῖο ἔρωτα, ἔφυγε καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀρχικὰ πῆγε στὴ Μονὴ Ἰβήρων, ὅπου ἦταν ὁ ἀδελφός του Θεόφιλος καὶ ὁ θεῖος του Γεράσιµος. Αὐτοὶ λοιπὸν

τὸν συµβούλεψαν καὶ ἦλθε στὸ κοινόβιο τοῦ πρωτοµάρτυρα Στεφάνου, ὅπου µετὰ ἀπὸ

δοκιµὴ ἔγινε Μοναχός. Λίγα χρόνια πρὶν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὁ Συνέσιος µαζὶ µὲ τοὺς Γέροντες καὶ τὸν ἐπίτροπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄρχοντα κὺρ Σπανδωνή, συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὁδηγήθηκαν στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ τοὺς βασάνισαν σκληρά, ἐπειδὴ δῆθεν δὲν µαρτυροῦσαν τοὺς κρυµµένους θησαυροὺς τῶν Μοναστηριῶν. Ὁ ἐπὶ δυόµισι χρόνια ἀνελέητος βασανισµός τους, ἔκανε τὸν Συνέσιο

µαζὶ µὲ τοὺς ὑπόλοιπους Γέροντες νὰ παραδώσουν µαρτυρικὰ τὴν δίκαια ψυχὴ τοὺς στὸ

Θεό, στὶς 12 Ἰουνίου 1821.

Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Πατρίδα του ἦταν τὸ χωριὸ Ἔζουβα ἢ ἀλλιῶς Ἀµουρµπέκι τῶν Σεῤῥῶν. Νέος ἀκόµα, ἦλθε µὲ τὸν πατέρα του στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ὁ µὲν πατέρας του ἔγινε µοναχὸς στὸ κοινόβιο τοῦ πρωτοµάρτυρα Στεφάνου, ὁ δὲ Βενέδικτος ἐστάλη στὸν Πολύγυρο γιὰ νὰ

µάθει τὰ Ἱερὰ γράµµατα. Ὅταν µεγάλωσε ἔγινε καὶ αὐτὸς µοναχὸς καὶ ἀργότερα Ἱερέας. Μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁδηγήθηκε δέσµιος µαζὶ µὲ ἄλλους καλογήρους στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ

µαρτυρίου µὲ ἀποκεφαλισµό, στὶς 12 Ἰουνίου 1821.

Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας Τιµόθεος καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Βεροίας. Ὅταν ἦταν νέος παντρεύτηκε καὶ µετὰ ἀπὸ τὴν ἀποβίωση τῆς συζύγου τοῦ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔγινε Μοναχός. Μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, µαρτύρησε καὶ αὐτὸς στὴ Θεσσαλονίκη,

µαζὶ µὲ ἄλλους καλογήρους, στὶς 12 Ἰουνίου 1821. Ἦταν τότε πάνω ἀπὸ 60 χρονῶν.

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα

Κατὰ κόσµον ὀνοµαζόταν Πέτρος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα. Ἔµεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ µητέρα του τὸν ἔστειλε στὸ Ἑλληνικὸ σχολεῖο τοῦ Παλάνου γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ Ἱερὰ γράµµατα. Συνέβη ὅµως νὰ ἔλθει σὲ ἐπαφὴ µὲ µοναχοὺς τοῦ Ἱεροῦ κοινοβίου τοῦ πρωτοµάρτυρα Στεφάνου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ ὅταν αὐτοὶ ἐπέστρεψαν στὸ Ἅγιον Ὄρος τοὺς ἀκολούθησε καὶ αὐτός. Μετὰ ἀπὸ δοκιµή, ἔγινε µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Παῦλος. Τὸ 1821 ὅµως, συνελήφθη µαζὶ µὲ ἄλλους συµµοναστές του, ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα Ἀµπλοὺτ Ῥοµποὺτ πασὰ καὶ ὁδηγήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ ἔλαβε

µαρτυρικὸ τέλος, µετὰ ἀπὸ φρικτὰ καὶ βάρβαρα βασανιστήρια.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 13

●     Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

●     Ἡ Ὁσία Ἄννα καὶ Ἰωάννης ὁ γιός της

●     Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐξ ἀπάτης τὸν διάβολον προσκυνήσας

●     Ὁ Ἅγιος Ἀντίπατρος ἐπίσκοπος Βόστρων

●     Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Πατριάρχης Ἀντιοχείας

●     Οἱ Ἅγιοι Μύριοι Μάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Διόδωρος ὁ ἐξ Ἐµέσης

●     Εὕρεσις ἱερῶν λειψάνων ἱεροµάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Καρυαῖς Λέσβου (1960)

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ., στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ. Παλαιστίνια στὴν καταγωγή, βαπτίσθηκε σὲ ἡλικία πέντε ἐτῶν ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Εὐθάλιο. Ὁ πατέρας τῆς Εὐτόλµιος δηµιούργησε τὶς καταλληλότερες συνθῆκες στὴν κόρη του, ἔτσι ὥστε αὐτὴ νὰ

κατηχηθεῖ στὴ χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Πράγµατι, ἡ Ἀκυλίνη δὲν ἄργησε νὰ φέρει πνευµατικοὺς καρπούς. Νεαρὸ κορίτσι ἀκόµα, εἶχε τὴν ἁγία κλίση νὰ κάνει ἐλεηµοσύνες καὶ νὰ διδάσκει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συναναστρεφόταν µὲ κορίτσια εἰδωλολατρῶν, καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ εἵλκυσε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Αὐτὸ ἀναφέρθηκε στὸν ἀνθύπατο Οὐλοσιανό, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὴν συνέλαβε, µὲ κάθε τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἡ Ἀκυλίνη, ἂν καὶ ἀνῆκε στὸ ἀσθενὲς φῦλο καὶ ἦταν νεαρὸ κορίτσι, περιφρόνησε τὶς προσπάθειες τοῦ ἀνθυπάτου. Τότε αὐτὸς µὲ πολὺ θυµὸ τὴν χτύπησε µὲ τὸν πιὸ ὠµὸ τρόπο στὸ πρόσωπο, ποὺ πληµµύρισε ἀπὸ αἵµατα. Ἀλλὰ ἡ Ἀκυλίνη µὲ περισσότερη θέρµη ὁµολογεῖ πὼς εἶναι χριστιανή. Ὁ Οὐλοσιανός, καταντροπιασµένος ποὺ δὲν µπόρεσε νὰ κάµψει ἕνα ἀδύνατο κορίτσι, τὴν ἀποκεφάλισε, ἀποδεικνύοντας ὅτι «τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσµου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά». Δηλαδή, τοὺς κατὰ κόσµον ἀδυνάτους ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταντροπιάσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἰσχυρὴ κοσµικὴ ἐπιῤῥοή.

Ἡ Ὁσία Ἄννα καὶ Ἰωάννης ὁ γιός της

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐξ ἀπάτης τὸν διάβολον προσκυνήσας

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀπαρνήθηκε τὸν κόσµο, ἀφοῦ εἶχε διαµοιράσει ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, καὶ ἐπιδόθηκε στὸ κήρυγµα τοῦ θείου λόγου, στὶς αὐστηρὲς νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες. Ὁ κόσµος, ποὺ τὸν ἔβλεπε νὰ κατορθώνει τόσες ἀρετές, τὸν ἐπαινοῦσε πολύ. Αὐτὸς ὅµως, ἀντὶ νὰ κλείσει τ΄ αὐτιά του στὰ ἐπικίνδυνα αὐτὰ ἐγκώµια, λησµόνησε τὰ λόγια της Γραφῆς ποὺ λένε, ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιτάσσεται στοὺς

ὑπερήφανους, καὶ ὅτι ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, καὶ ἔτσι ἔπεσε στὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ διάβολος, δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία καὶ κάποια νύκτα, παρουσιάστηκε σὰν ἄγγελος στὸν Ἰάκωβο καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι σὲ τίποτα δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ὅτι γιὰ τὴν µεγάλη του ἁγιότητα, τὴν ἑποµένη νύκτα θὰ τοῦ ἔκανε ἐπίσκεψη ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Ἰάκωβος, τυφλωµένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ πίστεψε καὶ µὲ θυµιάµατα καὶ κεριά, ἑτοιµάσθηκε καὶ περίµενε τὸ

Θεό. Πράγµατι, µέσα στὴ σιγὴ τῆς νύκτας, ἀκούστηκε κρότος καὶ ὁ Ἰάκωβος ἄνοιξε τὴν πόρτα του καὶ προσκύνησε. Ὅταν ὅµως σήκωσε τὸ κεφάλι του, εἶδε τὸ φρικιαστικὸ πρόσωπο τοῦ σατανᾶ νὰ τὸν κοροϊδεύει. Τότε ἀµέσως ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ ὁ δαίµονας ἐξαφανίστηκε. Τὸ πρωί, µὲ δάκρυα ἐξοµολογήθηκε τὸ πάθηµά του σὲ κάποιο γέροντα, µετάνιωσε εἰλικρινὰ καὶ στὴν πράξη, καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε ὑπόδειγµα ταπεινοφροσύνης σ΄ ὅλη τὴν περιοχή.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπατρος ἐπίσκοπος Βόστρων

Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά του στοιχεῖα. Ἀπὸ ἀλλοῦ ὅµως γνωρίζουµε, ὅτι ἔζησε τὸ δεύτερο µισό του 5ου αἰῶνα, ἔγραψε σύγγραµµα κατὰ τῶν δογµάτων τοῦ Ὠριγένη, τὸ ὁποῖο χάθηκε καὶ διασώθηκαν λίγα µόνο τεµάχιά του. Ἐπίσης ἔχουµε καὶ δυὸ λόγους του, στὸν Εὐαγγελισµὸ καὶ στὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη. Ὁ Ἀντίπατρος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Πατριάρχης Ἀντιοχείας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Μύριοι Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Διόδωρος ὁ ἐξ Ἐµέσης

Μαρτύρησε διὰ σταυρικοῦ θανάτου.

Εὕρεσις ἱερῶν λειψάνων ἱεροµάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Καρυαῖς Λέσβου (1960)

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 14

●     Ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος

●     Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ ὁµολογητὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Γορτύνης Κρήτης

●     Ἡ Ὁσία Ἰουλίττα

●     Ὁ Ὅσιος Νήφων ὁ Ἀθωνίτης

Ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος

Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἦταν γιὸς τοῦ µεγαλοκτηµατία Σαφάτ, ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀελµοὺθ ἢ Ἀβελµεόλα. Τὸν Ἐλισσαῖο συναντᾶµε µέσα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη σὰν ὑπηρέτη τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ὅταν ἐκεῖνος µὲ θαυµαστὸ τρόπο ἔφυγε πρὸς τὸν Κύριο, ὁ Ἐλισσαῖος συνέχισε τὸ προφητικὸ ἔργο τοῦ Ἠλία, καὶ µάλιστα µὲ πολλὰ θαύµατα. Ἐνδεικτικὰ ἐδῶ θὰ ἀναφέρουµε ἕνα. Κάποτε ἦλθε στὸν Ἐλισσαῖο µία χήρα γυναῖκα, ποὺ πρὶν λίγο εἶχε χάσει τὸν ἄνδρα της, καὶ τοῦ λέει: «Ὁ ἄνδρας µου πέθανε καὶ σὺ γνωρίζεις ὅτι σεβόταν τὸ Θεό. Καὶ ὅµως, ἕνας ἄσπλαγνος δανειστής του ἦλθε τώρα καί, ἐπειδὴ δὲν ἔχουµε νὰ τὸν πληρώσουµε, ζητάει νὰ πάρει τοὺς γιούς µου δούλους του». Ὁ Ἐλισσαῖος συγκινηµένος τῆς εἶπε: «Τί µπορῶ νὰ σοῦ κάνω; Πές µου, τί ἔχεις στὸ σπίτι σου;». Ἡ χήρα τοῦ ἀπάντησε: «Τίποτα. Μόνο ἕνα ἀγγεῖο λάδι». Τότε ὁ Ἐλισσαῖος τῆς λέει νὰ πάει νὰ δανειστεῖ ἀπὸ τοὺς γείτονες ὅσα µπορεῖ περισσότερα ἄδεια ἀγγεῖα. Ἔπειτα, νὰ κλείσει τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της, καὶ µαζὶ µὲ τοὺς γιούς της νὰ γεµίσουν τὰ ἀγγεῖα αὐτὰ ἀπὸ τὸ δικό τους ἀγγεῖο µὲ λάδι. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἀφοῦ δανείστηκε πολλὰ ἄδεια ἀγγεῖα, τὰ γέµισε µὲ λάδι ἀπὸ τὸ δικό της, ποὺ στὸ τέλος βρέθηκε καὶ αὐτὸ γεµάτο! Ἔτσι, πούλησε τὴν ἄφθονη ἐκείνη ποσότητα λαδιοῦ, πλήρωσε τὸ χρέος καὶ ἔµειναν ἀρκετὰ χρήµατα γι᾿ αὐτὴν καὶ τὰ παιδιά της. Ὁ Ἐλισσαῖος πέθανε ἐπὶ βασιλέως Ἰωᾶς καὶ τὸν ἔθαψε µὲ πολὺ θρῆνο ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ στὴ Σεβαστούπολη τῆς Σαµάρειας.

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ ὁµολογητὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Μεθόδιος καταγόταν ἀπὸ µεγάλη καὶ εὐσεβὴ οἰκογένεια, µέσα στὴν ὁποία ἀνατράφηκε σύµφωνα µὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πνεύµατος. Γεννήθηκε στὶς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας καὶ ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ Λέοντος τοῦ Ε´, γιὰ ν᾿ ἀναλάβει κάποια πολιτικὴ ὑπηρεσία, ἄξια της ὑψηλῆς παιδείας καὶ ἱκανότητάς του. Τότε στὴ Βασιλεύουσα, ἐπικρατοῦσε τὸ ζήτηµα τῆς προσκύνησης τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὁ Βασιλιὰς Θεόφιλος, ἐπειδὴ ἐκτιµοῦσε τὴν παιδεία τοῦ Μεθοδίου, προσπαθοῦσε µὲ διάφορες περιποιήσεις νὰ τὸν πάρει µὲ τὸ µέρος του. Ἀλλ᾿ ὁ Μεθόδιος τὸν παρατήρησε σκληρὰ καὶ εὐθέως γιὰ τὴν ἀνόητη στάση του ἀπέναντι στὶς ἅγιες εἰκόνες. Ὁ Θεόφιλος ἐξοργισµένος, τὸν φυλάκισε µέσα σ᾿ ἕνα τάφο µαζὶ µὲ δυὸ λῃστές. Ἀργότερα ὅµως, ἐπειδὴ τοῦ ἐξήγησε κάποιο δύσκολο χωρίο, σχετικὰ µὲ τὶς ἀπόκρυφες ἐπιστῆµες, τὸν ἀποφυλάκισε ὑπὸ ἐπιτήρηση. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Θεοφίλου, στὶς 12

Φεβρουαρίου 842, ὁ Μεθόδιος ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ἐπὶ τῆς

πατριαρχίας του, καθιερώθηκε ἡ γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν, ἔγινε ἡ ἀνακοµιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ πατριάρχη Νικηφόρου καὶ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, καὶ γενικά, µποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι ἐπὶ Μεθοδίου παγιώθηκε ἡ νίκη τῆςὈρθοδοξίας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν 14η Ἰουνίου τοῦ 846.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Γορτύνης Κρήτης

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ἀφοῦ πέρασε τὴν ζωή του ὅσια καὶ ἀσκητικά, χειροτονήθηκε στὸ 68ο ἔτος τῆς ζωῆς του ἐπίσκοπος Γορτύνης στὴν Κρήτη. Ἀφοῦ κυβέρνησε τὸ ποίµνιό του 25 χρόνια, παρουσιάστηκε στὸν ἡγεµόνα Ἀγριανὸ τὸ ἔτος 299, στὰ χρόνια τῶν Βασιλέων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ, καὶ ἐπειδὴ µὲ θάῤῥος κήρυξε τὸν Χριστό, ῥίχτηκε µέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ ἐνῷ τὰ δεσµὰ κάηκαν καὶ τὰ ξύλα ὅλα της φωτιᾶς ἔγιναν στάχτη, ὁ Ἅγιος ἔµεινε ἐντελῶς ἀβλαβής. Τότε ἀφέθηκε ἐλεύθερος. Ἀργότερα ὅµως, ἐπειδὴ ἐπέστρεφε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς εἰδωλολάτρες, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Τότε τοῦ ἔβαλαν χαλινάρι στὸ στόµα καὶ τὸν φόρτωσαν ἐπάνω σὲ ἅµαξα, ἐπειδὴ ἦταν

93 χρονῶν καὶ δὲν µποροῦσε νὰ βαδίσει. Ὅταν ἔφτασαν σὲ µία τοποθεσία ποὺ ὀνοµαζόταν Ῥάξο, τὰ βόδια σταµάτησαν µόνα τους καὶ ἐκεῖ ὁ ἄξιος Ἱεράρχης καὶ ἀθλητὴς τοῦ Κυρίου, ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ἡ Ὁσία Ἰουλίττα

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Νήφων ὁ Ἀθωνίτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν γιὸς Ἱερέα καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Λουκόβη τοῦ Ἀργυροκάστρου. Νεαρὸς στὴν ἡλικία, εἰσῆλθε στὴ Μονὴ τοῦ Μεσοποτάµου, ὅπου ἐκπαιδεύτηκε καὶ χειροτονήθηκε ἱερέας. Ἔπειτα ἀναχώρησε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου στὰ ὅρια τῆς

Μεγίστης Λαύρας, ἀφοῦ ἄλλαξε ἀρκετὰ κελιά, κατέληξε στὰ Βουλευτήρια καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε περὶ τὸ 1330. Κατόπιν πῆγε καὶ κατοίκησε στὴ Μεταµόρφωση, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐρχόταν πολλοὶ µοναχοί, ἔφυγε ἀπὸ τὸν τόπο ἐκεῖνο καὶ πῆγε σὰν ὑποτακτικὸς στὸν Ὅσιο Μάξιµο τὸν Καυσοκαλυβίτη. Μετὰ ἀπὸ µικρὸ χρονικὰ διάστηµα καὶ µὲ τὴν εὐλογία τοῦ γέροντά του, ἐγκαταστάθηκε σὲ σπηλιὰ κοντὰ στὰ Καυσοκαλύβια, ὅπου µὲ αὐστηρὴ ἄσκηση πέρασε τὸ ὑπόλοιπό της ζωῆς του. Ἔζησε συνολικὰ 96 χρόνια.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 15

●     Ὁ Προφήτης Ἀµώς

●     Ὁ Ἅγιος Δουλᾶς

●     Οἱ Ἅγιοι Φουρτουνᾶτος, Ἀχαϊκὸς καὶ Στεφανᾶς οἱ Ἀπόστολοι

●     Ὁ Ὅσιος Ὀρτίσιος

●     Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυµος

●     Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Ἰππῶνος καὶ Μόνικα ἡ εὐσεβεστάτη µητέρα του

●     Ἡ Ἁγία Γραῦς

●     Ὁ Ἅγιος Νερσής

●     Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς τῆς Μονῆς Πεσόνσα (Ῥῶσος)

Ὁ Προφήτης Ἀµώς

Ὁ Ἀµὼς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Θεκουὲ τῆς γῆς τοῦ Ἰούδα. Ἦταν βοσκὸς προβάτων, ἀλλὰ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνέδειξε τὸν Ἀµὼς προφήτη. Προφήτευσε 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ, τότε ποὺ βασιλιὰς τοῦ Ἰούδα ἦταν ὁ Ὀζίας καὶ τοῦ Ἰσραὴλ ὁ Ἱεροθοάµ, γιὸς τοῦ Ἰωᾶς. Στὶς προφητεῖες του χρησιµοποιεῖ σκληρὴ γλῶσσα καὶ ἐλέγχει αὐστηρὰ τὸν ἀποστάτη λαὸ τοῦ Ἰσραήλ. Νὰ τί λέει ὁ Θεὸς µὲ τὸ στόµα τοῦ προφήτη Ἀµώς, στὸ λαὸ ποὺ γνωρίζει, ἀλλὰ καταφρονεῖ τὸ Νόµο Του: «Πλὴν ὑµᾶς ἔγνων ἐκ πασῶν τῶν φυλῶν τῆς γῆς· διὰ τοῦτο ἐκδικήσω ἐφ᾿ ὑµᾶς πάσας τὰς ἁµαρτίας ὑµῶν». Γνωρίζετε καλά, ὅτι ἐγώ σας ἐξέλεξα σὰν λαό µου ἀπὸ ὅλες τὶς φυλὲς τῆς γῆς καὶ ἀπολαύσατε ἀπὸ µένα πολλὰ ὑλικὰ καὶ πνευµατικὰ ἀγαθά. Ἐπειδή, ὅµως, σεῖς καταφρονήσατε τὸ Νόµο µου

καὶ ἁµαρτήσατε, γι᾿ αὐτὸ θὰ σᾶς τιµωρήσω γιὰ ὅλες τὶς ἁµαρτίες σας, περισσότερο ἀπὸ ὅσο τὰ ἄλλα ἔθνη. Ἂς προσέξει, λοιπόν, καὶ σήµερα κάθε χριστιανός, ποὺ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ γνωρίσει τὸ Νόµο Του, νὰ διαχειρίζεται αὐτὸν µὲ ἱερὴ προσήλωση καὶ αὐταπάρνηση. (Νὰ σηµειώσουµε ἐδῶ ὅτι, ὁ προφήτης Ἀµὼς ἦταν πατέρας τοῦ προφήτη Ἡσαΐα).

Ὁ Ἅγιος Δουλᾶς

Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Πραιτωριάδας στὴν Κιλικία, ποὺ ὀνοµαζόταν Ζεφύρι. Διακρινόταν γιὰ τὰ φιλανθρωπικά του ἔργα, τὸ ζῆλο του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν συνεχὴ προσπάθειά του νὰ φωτίζει ψυχὲς στὸ δρόµο τῆς ἀληθινῆς σωτηρίας. Καταγγέλθηκε λοιπὸν γι᾿ αὐτὸ στὸν ἔπαρχο Μάξιµο καὶ ἐπειδὴ δὲν µπόρεσαν νὰ κάµψουν τὸ χριστιανικό του φρόνηµα, τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἔχυσαν καυτὸ λάδι στὸ κεφάλι του, ἔβαλαν πυρακτωµένα σίδερα στὴ ῥάχη του, συνέτριψαν τὰ

µέλη του, χωρὶς ὅµως νὰ πετύχουν µ᾿ αὐτὰ τὴν παραµικρὴ ὑποχώρηση τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἡρωισµοῦ του. Κατόπιν ὁ ἔπαρχος µὲ ὠµὸ τρόπο ξέσχισε τὴν κοιλιά του, ἀπὸ τὴν ὁποία χύθηκαν τὰ σπλάγχνα του. Ἔτσι µισοπεθαµένο, τὸν ἀνάγκασαν νὰ τρέχει γύρω

στὰ 20 µίλια, µὲ ἀποτέλεσµα ὁ Ἅγιος νὰ πέσει νεκρὸς καὶ ἡ ἁγία του ψυχὴ νὰ πετάξει στὶς σκηνὲς τῶν δικαίων, νικήτρια τῆς εἰδωλολατρικῆς αὐθαιρεσίας καὶ τυραννίας.

Οἱ Ἅγιοι Φουρτουνᾶτος, Ἀχαϊκὸς καὶ Στεφανᾶς οἱ Ἀπόστολοι

Καὶ οἱ τρεῖς ἦταν συνεργάτες τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ µὲ ὅλη τους τὴν ψυχὴ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου µεταξὺ τῶν ἐθνῶν. Ἀναφέρει καὶ τοὺς τρεῖς ὁ Παῦλος, στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του (ιστ´ 17). Ὅτι δηλαδὴ πῆγαν πρὸς αὐτὸν στὴν Ἔφεσο, ἀπὸ τὴν Κόρινθο, καὶ ἀνακούφισαν τὸ πνεῦµα του µὲ τὴν παρουσία τους καὶ µὲ τὴν βοήθεια ποὺ τοῦ προσέφεραν γιὰ τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς

Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτὸ συνιστᾷ στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου νὰ τοὺς τιµοῦν. Ἰδιαίτερα γιὰ τὸ σπίτι τοῦ Στεφανᾶ λέει ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος χριστιανικὸς οἶκος τῆς ἐπαρχίας Ἀχαΐας, ποὺ ὑπαγόταν τότε καὶ ἡ Κόρινθος. Τὴν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ βάπτισε ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος, καὶ µᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὅλα της τὰ µέλη ἀφοσιώθηκαν στὴν ὑπηρεσία τῶν ἁγίων. Ὁ Φουρτουνάτος εἶναι ἴσως τὸ λατινικὸ ὄνοµα τοῦ Τυχικοῦ, ποὺ οἱ Πράξεις

τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρουν ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀσία καὶ συνόδευε τὸν Παῦλο, µαζὶ

µὲ ἄλλους, ὅποτε ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν κυρίως Ἑλλάδα διὰ τῆς Μακεδονίας (Πραξ. Κ´ 4).

Ὁ Ὅσιος Ὀρτίσιος

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διάσηµους ἀσκητὲς τῆς ἐρήµου καὶ ἀποφθέγµατά του σῴζονται στὸν «Παράδεισο τῶν Πατέρων» τοῦ Παλλαδίου. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυµος

Γεννήθηκε τὸ 345 στὸ χωριὸ Στριδώνι τῆς Δαλµατίας ἀπὸ γονεῖς ἐνάρετους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ τὸν µορφώσουν καλύτερα, τὸν ἔστειλαν στὴ Ῥώµη. Ἐκεῖ βαπτίστηκε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἔπεσε στὴ διαφθορά. Μετὰ τὴν Ῥώµη ἐπισκέφθηκε τὴν Γαλλία. Ἔπειτα ἐπέστρεψε στὴν Ἰταλία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πέρασε στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔφθασε τὸ 373 στὴν Ἀντιόχεια γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἀφοῦ βέβαια γρήγορα συνῆλθε ἀπὸ τὶς νεανικές του παρεκτροπές, ἀποσύρθηκε στὴν ἔρηµο τῆς Χαλκίδας (στὴ Συρία) καὶ ζοῦσε ἀσκητικὴ ζωή. Ἀηδιασµένος ὅµως ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ὑποκριτὲς µοναχοὺς ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γνωρίστηκε µὲ τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ καὶ τὸν Γρηγόριο Νύσσης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπέστρεψε στὴ Ῥώµη, πολὺ ἐκτιµώµενος γιὰ τὴν πολυµάθειά του. Ἀλλ᾿ οἱ σχέσεις του µὲ µία πλούσια, ἀλλ᾿ εὐσεβὴ χήρα, τὴν Πάουλα, καὶ τὶς θυγατέρες της, σκανδάλισε τὴν Ῥωµαϊκὴ κοινωνία καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ φύγει

µὲ τὴν συνοδεία αὐτῶν ἀπὸ τὴν Ῥώµη καὶ νὰ πάει διὰ τῆς Ἀντιοχείας στὰ Ἱεροσόλυµα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Βηθλεέµ, ὅπου ἔκτισαν δυὸ Μονές, µία ἀνδρικὴ καὶ µία γυναικεία, στὶς ὁποῖες καὶ διέµεναν. Καὶ ἡ µὲν Πάουλα πέθανε στὴ Βηθλεὲµ τὸ 404 καὶ λύπησε πολὺ τὸν Ἱερώνυµο, αὐτὸς δὲ τὸ 420. Ἀργότερα τὸ ἱερό του λείψανο µετακοµίστηκε στὴ Ῥώµη καὶ ἐναποτέθηκε στὸν Ναὸ τῆς S. Maria Maggiore. Ἀκολουθία του, ποίηµα Νήφωνος Ἁγιορείτου, ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1925.

Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Ἰππῶνος καὶ Μόνικα ἡ εὐσεβεστάτη µητέρα του

Γεννήθηκε στὴν Ταγάστη τῆς Νουµηδίας στὴν Ἀφρική, τὸ ἔτος 354, ἀπὸ µητέρα χριστιανή, τὴν Μόνικα, καὶ πατέρα εἰδωλολάτρη, τὸν Πατρίκιο. Τὶς πρῶτες του σπουδὲς ἔκανε στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα καὶ κατόπιν ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὰ Μάδαυρα καὶ γιὰ ἀνώτερες σπουδὲς στὴν Καρχηδόνα. Σὰν φοιτητὴς ἔζησε ζωὴ ἔκλυτη, µάλιστα ἀπέκτησε καὶ ἕναν ἐξώγαµο γιό. Στὴν Ἀφρικὴ προσῆλθε στὸ Μανιχαϊσµό, ἀλλ᾿ ὅταν ἀργότερα ἦλθε στὸ Μιλάνο, οἱ θερµὲς προσευχὲς τῆς µητέρας του Μόνικας, ἡ µελέτη τῶν Γραφῶν ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ τὰ φλογερὰ κηρύγµατα τοῦ Ἀµβροσίου Μεδιολάνων, τράβηξαν τὸν Αὐγουστίνο στὸν χριστιανισµὸ καὶ βαπτίστηκε µαζὶ µὲ τὸ 15χρονο γιό

του Ἀδεοδάτη. Ἀπὸ τὸ Μιλάνο ἐπανῆλθε στὴν Ἀφρικὴ καὶ µετὰ τὸν θάνατο τῆς µητέρας του πῆγε στὴ Ῥώµη. Ὅταν δὲ τὸ 391 ἐπισκέφθηκε κάποιους φίλους του στὴν Ἰππῶνα (στὰ παράλια της Νουµηδίας), χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τῆς πόλης Βαλέριο πρεσβύτερος (395), ἔπειτα βοηθὸς ἐπίσκοπος, καὶ µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βαλερίου τὸν διαδέχτηκε στὸ θρόνο Ἰππῶνος (396). Γιὰ 34 ὁλόκληρα χρόνια, ποίµανε ἄριστα τὸ ποίµνιό του καὶ πέθανε στὶς 28 Αὐγούστου 430 σὲ ἡλικία 76 χρονῶν. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου συνέταξε ὁ Ἁγιορείτης Ἰάκωβος, ποὺ ἐκδόθηκε στὴ Σµύρνη τὸ 1861 καὶ ὁ ἀρχιµανδρίτης Ἰωάννης Δανιηλίδης, ποὺ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1914.

Ἡ Ἁγία Γραῦς

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νερσῆς

Τὸ ὄνοµα τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ δὲν συναντᾶµε πουθενὰ στοὺς Συναξαριστές. Ἴσως νὰ λέγεται Ναρσῆς.

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς τῆς Μονῆς Πεσόνσα (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν Σαλός.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 16

●     Ὁ Ἅγιος Τύχων ὁ Θαυµατουργὸς ἐπίσκοπος

●     Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος

●     Οἱ Ἅγιοι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ

●     Οἱ Ἅγιοι 40 Μάρτυρες οἱ Ῥωµαῖοι

●     Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Συκεώτου

●     Σύναξη τῆς Θεοτόκου «ἐν Διακοναῖς»

●     Ὁ Ἅγιος Μνηµόνιος ἐπίσκοπος Ἀµαθοῦντος Κύπρου

●     Ὁ Ἅγιος Ἔλαππας

Ὁ Ἅγιος Τύχων ὁ Θαυµατουργὸς ἐπίσκοπος

Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου (400 µ.Χ.). Οἱ γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν σύµφωνα µὲ τὰ διδάγµατα τοῦ Εὐαγγελίου, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν µεγάλωσε ὁ Τύχων διακρίθηκε γιὰ τὸ ζῆλο του στὴ µελέτη τῶν Γραφῶν. Ὁ ἐπίσκοπος (Ἀµαθοῦντος Κύπρου) Μνηµόνιος τὸν χειροτόνησε διάκονο. Ἀλλὰ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ θέρµη τοῦ θείου κηρύγµατός του ἀνέδειξαν τὸν Τύχωνα διάδοχο τοῦ Μνηµονίου. Σὰν ἐπίσκοπος ἐπιδόθηκε σὲ φιλανθρωπικὰ ἔργα, καὶ µὲ τὸ κήρυγµά του ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη πολλοὺς εἰδωλολάτρες, «κηρύσσων τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ διδάσκων τὰ περὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ µετὰ πάσης παῤῥησίας ἀκωλύτως».Δηλαδή, κήρυττε σ΄ αὐτοὺς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ κληρονοµήσουν αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν ἔµπρακτα στὸ Μεσσία Ἰησοῦ, καὶ δίδασκε σ΄ αὐτοὺς τὶς ἀλήθειες γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ µὲ ἄφοβη παῤῥησία καὶ θάῤῥος, χωρὶς κανένα ἐµπόδιο. Μάλιστα, ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν Τύχωνα καὶ θαυµατουργικὴ δύναµη. Ἔτσι, διδάσκοντας καὶ θαυµατουργώντας, σηµείωσε µεγάλη ἀποστολικὴ δράση. Ἀποδήµησε στὸν Κύριο, ἀγωνιζόµενος µέχρι τέλους.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν κρέµασαν ἀνάποδα, ἔδεσαν στὰ χέρια του ὀγκόλιθους, καὶ κατόπιν τὸν ἄφησαν νὰ αἰωρεῖται στὸ κενό.

Οἱ Ἅγιοι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι 40 Μάρτυρες οἱ Ῥωµαῖοι

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Συκεώτου

Τὸ λείψανό του κατατέθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «ἐν τῷ Δευτέρῳ» στὸ Βυζάντιο.

Σύναξη τῆς Θεοτόκου «ἐν Διακοναῖς»

Τὸ γεγονὸς κατὰ τὸν Συναξαριστὴ Delehaye «πέραν ἐν Εὔδοκιαναις».

Ὁ Ἅγιος Μνηµόνιος ἐπίσκοπος Ἀµαθοῦντος Κύπρου

Αὐτὸς χειροτόνησε διάκονο τὸν Ἅγιο Τύχωνα (βλέπε 16-6 στὴν ἀρχή). Ἄλλες πληροφορίες γιὰ τὴν ζωή του δὲν ἔχουµε, ἐκτὸς τοῦ ὅτι γίνεται ἀναφορὰ σ΄ αὐτὸν στὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου Τύχωνος.

Ὁ Ἅγιος Ἔλαππας

Ὁ ἅγιος Ἔλαππας ἀναφέρεται ἐπιγραµµατικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1959, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη του.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 17

●     Οἱ Ἅγιοι Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσµαήλ

●     Ὁ Ἅγιος Ἴσαυρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Βασίλειος, Ἰννοκέντιος, Ἑρµείας, Φιλήκας καὶ

Περεγρῖνος

●     Ὁ Ὅσιος Ὑπάτιος ὁ ἐν Ῥουφινιαναῖς

●     Ὁ Ἅγιος Φιλονείδης Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Κουρίου

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ ἀναχωρητής

●     Ὁ Ὅσιος Πιώρ

●     Ὁ Ἅγιος Αϊβάν (Πρωτοµάρτυς Βρεταννίας)

Οἱ Ἅγιοι Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσµαήλ

Ἦταν καὶ οἱ τρεῖς ἀδέλφια ἀπὸ τὴν Περσία (ὁ πατέρας τους ἦταν πυρολάτρης, ἐνῷ ἡ

µητέρα τους χριστιανὴ καὶ τοὺς µετέδωσε τὴ χριστιανικὴ ἀγωγή, ἐνῷ τὴ χριστιανικὴ

µόρφωση κάποιος εὐλαβὴς ἱερέας ὀνόµατι Εὔνικος), καὶ εἶχαν ἔλθει στὴν

Κωνσταντινούπολη γιὰ κάποια ἀποστολή. Κατὰ τὸ διάστηµα τῆς ἐκεῖ παραµονῆς τους,

συνέβη νὰ δοῦν στὴ Χαλκηδόνα τὸν αὐτοκράτορα Ἰουλιανό, ποὺ θυσίαζε στὰ εἴδωλα ἐν

µέσῳ ποµπῆς. Τὸ θέαµα αὐτὸ τοὺς λύπησε πολὺ καὶ ἐξέφρασαν τὴν δυσαρέσκειά τους

γιὰ τὸ κράτος, ποὺ ὁ ἡγέτης του γινόταν ἔνοχος τέτοιας ἀσέβειας. Κάποιοι καταδότες

ὅµως, ποὺ τοὺς ἄκουσαν, τοὺς κατάγγειλαν στὸν Ἰουλιανό. Αὐτὸς διέταξε ἀµέσως οἱ

τρεῖς Πέρσες ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ µὲ τὴν σειρὰ τοὺς ἀποκρίθηκαν,

ὅτι τοὺς ἑαυτούς τους πρὸ πολλοῦ εἶχαν ἀρνηθεῖ, καὶ γιὰ τὸν Ἰησοῦ στὸν ὁποῖο εἶχαν

παραδοµένη τὴν ψυχή τους, ἦταν ἕτοιµοι νὰ χύσουν γι᾿ Αὐτὸν τὸ αἷµα τους. Τότε

ἄρχισε ὁ βασανισµός τους. Διαπέρασαν τοὺς ἀστραγάλους τους µὲ µυτερὸ ἀντικείµενο,

καὶ ἔκαψαν τὶς µασχάλες τους µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Κατόπιν τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἀλλ᾿ ἡ θεία δίκη δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει. Ὅταν µετὰ ἀπὸ λίγο ὁ Ἰουλιανὸς ἐξεστράτευσε

κατὰ τῶν Περσῶν, σὲ κάποια µάχη, πληρώνοντας γιὰ τὶς ἁµαρτίες του, ἔπεσε νεκρὸς

στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του.

Ὁ Ἅγιος Ἴσαυρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Βασίλειος, Ἰννοκέντιος, Ἑρµείας, Φιλήκας καὶ

Περεγρῖνος

Ὅλοι ἀγωνίστηκαν γιὰ τὸ Χριστὸ στὴν Ἀπολλωνία, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Νουµεριανὸς (283-284 µ. Χ.). Οἱ τρεῖς πρῶτοι ἦταν Ἀθηναῖοι καὶ ἀσπάσθηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη ποὺ µὲ τόση θερµότητα εἶχε κηρύξει ὁ Ἄπ. Παῦλος στοὺς ἀρχαίους Ἀθηναίους. Ἀφοῦ συνδέθηκαν ἀδελφικὰ ἐν Χριστῷ καὶ µὲ τοὺς ἄλλους τρεῖς, ὅλοι µαζὶ ἦταν πρότυπο ἐφαρµογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, δείχνοντας ἔτσι τὴν µεγάλη ἀγάπη τους σ᾿ Αὐτόν. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε πὼς θέλει νὰ τὸν ἀγαποῦν αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν: «Ἐὰν ἀγαπᾶτε µε, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐµᾶς τηρήσατε». Δηλαδή, ἂν µὲ ἀγαπᾶτε, τηρεῖστε τὶς ἐντολές µου καὶ δεῖξτε ἔτσι ὅτι ἡ ἀγάπη σας γιὰ µένα εἶναι

ἀληθινὴ καὶ εἰλικρινής. Ἡ ζωή, λοιπόν, τῶν ἕξι ἀδελφικῶν φίλων, καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Τριπόντιο. Αὐτὸς µὲ κάθε τρόπο προσπάθησε νὰ τοὺς κάνει νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Μάταια, ὅµως. Αὐτοὶ ὁµολόγησαν Χριστὸν ἐσταυρωµένον. Τότε τοὺς ὑπέβαλε σὲ µία σειρὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια. Ἀλλὰ µὲ θαυµαστὸ τρόπο ἔµειναν ἀβλαβεῖς ἀπὸ αὐτὰ καὶ κατόρθωσαν νὰ φέρουν πολλοὺς στὴ χριστιανικὴ πίστη. Τελικά τους ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ὅσιος Ὑπάτιος ὁ ἐν Ῥουφινιαναῖς

Αὐτὸς ὑπῆρξε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Ὀνωρίου καὶ Ἀρκαδίου (395-480) καὶ γεννήθηκε στὴ Φρυγία. Δεκαοκτὼ χρονῶν ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴ Θρᾴκη, ὅπου ἔγινε µοναχὸς καὶ ἀσκήτευε σὲ κάποιο κοινόβιο. Ἀπὸ τὴν Θρᾴκη, µὲ ἄδεια τοῦ ἡγουµένου του πῆγε στὴ Χαλκηδόνα µὲ συνοδεία δυὸ ἄλλων µοναχῶν καὶ ἐκεῖ βρῆκε τὴν Μονὴ τοῦ Ῥουφίνου ἀκατοίκητη, ἔρηµη καὶ ἄγρια. Τότε ὁ Ὑπάτιος, µαζὶ µὲ τοὺς συνοδίτες του, τὴν καθάρισε ἀπὸ τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ τριβόλια, ποὺ εἶχαν φυτρώσει ἀπὸ τὴν πολυκαιρία καὶ τὴν ἔκανε κατοικήσιµη. Διότι ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ κτίτορα τῆς Μονῆς Ῥουφίνου, ὁ ὁποῖος καὶ τάφηκε σ᾿ αὐτή, οἱ µοναχοὶ ἐγκατέλειψαν αὐτὴ καὶ ἔτσι ἐρηµώθηκε. Στὴ Μονὴ αὐτὴ ὁ Ὑπάτιος, µαζὶ µὲ ἄλλους µοναχούς, πέρασε ἀρκετὰ χρόνια, ἐργαζόµενος καὶ τρεφόµενος ἀπὸ τὸ ἐργόχειρό του. Ἀλλὰ κατόπιν ἔφυγε καὶ πῆγε πάλι στὸ προηγούµενο κοινόβιό του στὴ Θρᾴκη. Ὅµως, οἱ µοναχοί της Μονῆς Ῥουφίνου, ἦλθαν τὸν ζήτησαν καὶ τελικὰ τὸν πῆραν στὴ Μονή τους σὰν ἡγούµενο.

Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε µὲ ὁσιότητα καὶ ἔκανε ἀρκετὰ θαύµατα ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα. (Περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται ἡ µνήµη του, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, καὶ τὴν 29η Μαΐου).

Ὁ Ἅγιος Φιλονείδης Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Κουρίου

Ὑπῆρξε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ ἦταν ἐπίσκοπος Κουρίου, πόλη τῆς νότιας Κύπρου. Γιὰ τὸν ἀποστολικό του ζῆλο συνελήφθη µαζὶ µὲ τρεῖς ἄλλους χριστιανοὺς καὶ ῥίχτηκε στὴ φυλακή. Ὅταν οἱ τρεῖς συγκρατούµενοί του - Ἀριστοκλής, Δηµητριανὸς καὶ Ἀθανάσιος (+ 23 Ἰουνίου) -πέθαναν µαρτυρικά, νέο διάταγµα τοῦ βασιλιᾶ, προέτρεπε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ ἀτιµάζουν παρὰ φύση τὰ σώµατα τῶν χριστιανῶν. Τότε ὁ Φιλονείδης γιὰ ν᾿ ἀποφύγει τὴν βέβαιη ἀτίµωση, ἔδεσε τὸ κεφάλι του, κάλυψε τὸ πρόσωπο µὲ τὸ ῥοῦχο του καὶ ἔπεσε πρὸς τὰ κάτω, ἀπὸ µέρος ὑψηλό. Ἀλλὰ πρὶν ἀκόµα τὸ σῶµα του φτάσει κάτω στὴ γῆ, ἡ ψυχή του πέταξε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Οἱ δὲ εἰδωλολάτρες, ὅταν βρῆκαν τὸ σῶµα του νεκρό, τὸ ἔβαλαν µέσα σ᾿ ἕνα σάκκο καὶ τὸ πέταξαν στὴ θάλασσα. Ὁπότε τὸ βρῆκαν στὴν παραλία οἱ πιστοί, τὸ παρέλαβαν καὶ τὸ ἔθαψαν µὲ τιµές. Τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συνέγραψε ὁ ἐπίσκοπος Ἀρίστων.

Ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ ἀναχωρητής

Ὑπῆρξε διάσηµος γιὰ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη του. Γιὰ νὰ ἀποφεύγει τοὺς ἐπαίνους τοῦ κόσµου, ἀποσυρόταν µὲ τοὺς µαθητές του καὶ προσευχόταν καὶ ἔψαλλε. Μὲ τέτοιο πνεῦµα ἀρετῆς, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Γι᾿ αὐτὸν γράφει ὁ Εὐεργετινός.

Ὁ Ὅσιος Πιώρ

Ἡ βιογραφία του βρίσκεται στὸ Λαυσαϊκό. Ἦταν ἀσκητὴς Αἰγύπτιος, ὁ ὁποῖος ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ σπίτι του στὴν ἔρηµο καὶ πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ µὴ δεῖ ποτὲ τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς του. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἡ ἀδελφή του, γερόντισσα πιά, ἔµαθε πὼς ζεῖ καὶ παρακάλεσε νὰ τὸν δεῖ µὲ τὴν µεσιτεία τῶν πατέρων τῆς Σκήτης. Τότε ὁ ἀββᾶς Πιώρ, πῆγε στὸ σπίτι της, στάθηκε στὴν πόρτα, χωρὶς νὰ µπεῖ µέσα στὸ σπίτι καὶ µὲ κλειστὰ τὰ µάτια του, συνοµίλησαν µὲ τὴν ἀδελφή του. Καὶ χωρὶς νὰ τὴν δεῖ καθόλου, ἔφυγε πάλι στὴν ἔρηµο, ὅπου ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Αϊβάν (Πρωτοµάρτυς Βρεταννίας)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 18

●     Ὁ Ἅγιος Λεόντιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Ὑπάτιος (ἢ Ὕπατος) καὶ Θεόδουλος

●     Ὁ Ἅγιος Αἰθέριος

●     Ὁ Ὅσιος Ἔρασµος

●     Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Κύπρο

●     Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ ποιµένας τοῦ κειµένου πέραν τῆς Πόλεως

●     Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ Ἀθωνίτης ὁ Μυροβλήτης

●     Ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ

●     Οἱ Ἅγιοι δέκα ὀκτὼ Μάρτυρες

Ὁ Ἅγιος Λεόντιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Ὑπάτιος (ἢ Ὕπατος) καὶ Θεόδουλος

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ µαρτύρησαν ἐπὶ αὐτοκράτορας Οὐεσπασιανοῦ (70 µ.Χ.). Ὁ Λεόντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ εἶχε χαρακτηριστικὴ ῥωµαλεότητα καὶ µεγαλοπρεπὲς παράστηµα. Κατατάχθηκε στὸ στρατὸ καὶ στὶς µάχες ἔδειξε µεγάλη γενναιότητα καὶ ἀνδρεία. Ἔτσι, προβιβάσθηκε σὲ ὑψηλὰ στρατιωτικὰ ἀξιώµατα. Ὅµως κατὰ τὴν διάρκεια τῆς σταδιοδροµίας του ὁ Λεόντιος διατηροῦσε πολλὴ µετριοφροσύνη καὶ τιµιότητα. Ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔπεσε στὴν καρδιά του ὅπως τὸ µέρος τοῦ σπόρου

«εἰς τὴν γῆν ἀγαθήν», τὸ ὁποῖο «φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα». Ἔπεσε, δηλαδὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιὰ τοῦ Λεοντίου, ὅπως πέφτει ὁ σπόρος στὴ µαλακὴ καὶ εὔφορη γῆ καί, ὅταν φύτρωσε, ἔκανε καρπὸ ἑκατὸ φορὲς περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ὁ σπόρος. Πράγµατι, ἀφοῦ ὁ Λεόντιος πίστεψε στὸ Χριστό, ἄφθονες ἦταν οἱ

φιλανθρωπίες του, καὶ µάλιστα φανερὰ µέσα στὸ στράτευµα. Μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ δυὸ συναδέλφους του, τὸν Ὑπάτιο καὶ τὸν Θεόδουλο. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ ἀφρικανὸς ἡγεµόνας Ἀδριανός, θέλησε νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἀλλαξοπιστήσουν. Εἶδε, ὅµως, ὅτι δὲν µποροῦσε. Τότε, τοὺς µὲν Ὑπάτιο καὶ Θεόδουλο ἀποκεφάλισε, τὸν δὲ Λεόντιο µαστίγωσε µέχρι θανάτου. Ἔτσι, µὲ τὸ τίµιο αἷµα τους σφράγισαν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους στὸ Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Αἰθέριος

Ἀνήκει καὶ αὐτὸς στὴν ἀτέλειωτη καὶ ἔνδοξη φάλαγγα τῶν µαρτύρων τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἡ θεία χάρη τὸν ἔκανε ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόµα, πολίτη τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ διάνοια καὶ ἡ καρδιά του ἦταν ἐλεύθερες ἀπὸ κάθε παχυλότητα, γεµάτες πνευµατικότητα. Νεκρὸς ἀπέναντι στὸν κόσµο, δηλαδὴ στὴν ἁµαρτία, ζοῦσε µόνο γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀλλὰ στὸ διωγµὸ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ὁ Αἰθέριος συνελήφθη. Οὔτε οἱ ἀπειλὲς ὅµως, οὔτε οἱ ὑποσχέσεις, οὔτε οἱ ῥαβδισµοί, οὔτε οἱ µαστιγώσεις, οὔτε οἱ ἀνοιγµένες πληγὲς µὲ τὰ αἵµατα ποὺ ἔτρεχαν, στάθηκαν ἱκανὲς νὰ κάµψουν τὴν πίστη τοῦ Αἰθέριου. Πιστὸς

µέχρι θανάτου ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσµο αὐτό, ἐκεῖ ὅπου εἶναι ἡ ἀγαλλίαση τοῦ

Παραδείσου.

Ὁ Ὅσιος Ἔρασµος

΄Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Κύπρο

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔκαψαν τὰ πόδια.

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ ποιµένας τοῦ κειµένου πέραν τῆς Πόλεως

΄Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ Ἀθωνίτης ὁ Μυροβλήτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἄργος τῆς Πελοποννήσου. Ἐγκατέλειψε τὸν κόσµο καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ κατοίκησε στὸ Ἱερὸ κοινόβιο τῆς Μονῆς Διονυσίου καὶ γιὰ 60 ὁλόκληρα χρόνια δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ἔτσι ἀξιώθηκε τοῦ διορατικοῦ καὶ προφητικοῦ χαρίσµατος. Μετὰ τὸν θάνατό του, τὰ ἱερά του λείψανα ἄνεβλησαν Μύρο, ὅπως ἱστορεῖ ὁ ἱερὸς Μαλαξὸς (1580) ὁ πρωτόπαπας Ναυπλίου. Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ἔζησε περὶ τὸ 1530 καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ

Πλησίον τοῦ Ἰουλιανοῦ ἐν τῷ Φόρῳ.

Οἱ Ἅγιοι δέκα ὀκτὼ Μάρτυρες

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 19

●     Ὁ Ἅγιος Ἰούδας ὁ Ἀπόστολος

●     Ὁ Ἅγιος Ζώσιµος

●     Ὁ Ὅσιος Ζήνων

●     Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Μέγας καὶ θεοφόρος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀσύγκριτος ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ὅσιος Βαρλαάµ ὁ Βάζσκυ, Ῥῶσος (+ 1462)

Ὁ Ἅγιος Ἰούδας ὁ Ἀπόστολος

Τὰ βιογραφικά του στοιχεῖα εἶναι κάπως συγκεχυµένα, διότι συγχέονται µ΄ αὐτὰ τοῦ Ἀποστόλου Θαδδαίου ποὺ ἡ µνήµη του ἑορτάζεται τὴν 21η Αὐγούστου. Ὁ µὲν Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του ἀναφέρει ὅτι, ὁ Ἰούδας αὐτὸς ἦταν ὁ κατὰ σάρκα ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου (ὁ Ἰούδας καὶ ὁ Ἰάκωβος ἦταν παιδιὰ τοῦ Ἰωσὴφ ἀπὸ ἄλλο γάµο). Ὁ Ἰούδας λοιπόν, κατὰ τὴν παράδοση, κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Μεσοποταµία, ἐπισκέφθηκε τὴν Ἔδεσσα καὶ στὴν πόλη Ἀραρὰτ συνελήφθη ἀπὸ τοὺς ἀπίστους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐκτέλεσαν διὰ τοξευµοῦ. Ἐπίσης, ὁ Σ. Εὐστρατιάδης, ἀναφέρει ὅτι στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 78 φ. 2156 φέρεται κατὰ τὴν ἡµέρα αὐτὴ καὶ ἡ µνήµη ἄλλου ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα τοῦ Ζηλωτοῦ, ὁ ὁποῖος µετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ περιήρχετο σ΄ ὅλες τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ καὶ δίδασκε τὸ σωτήριο µήνυµα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Καὶ ἀφοῦ ἔφερε πλῆθος λαοῦ σὲ

µετάνοια ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ δὲ Μιχαὴλ Γαλανὸς στοὺς «Βίους τῶν Ἁγίων», ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἀπόστολο Ἰούδα ὅτι ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὸς τοῦ Ἀλφαίου καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἰακώβου τοῦ µικροῦ, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς Ἀπόστολος. Βέβαια, δὲν ἔχει καµιὰ σχέση µὲ τὸν Ἰούδα τὸν Ἰσκαριώτη. Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ἔφερε καὶ τὴν προσωνυµία Θαδδαῖος ἢ Λεββαῖος. Ἡ ζωή του κοντὰ στὸ Χριστὸ ἦταν παρόµοια µὲ τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ἀφοῦ ἐργάστηκε γιὰ λίγο στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύµων, κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Μεσοποταµία ἀνάµεσα σὲ πολλοὺς κινδύνους. Ἀλλὰ ὁ Ἰούδας, ἄξιος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, γεµάτος αὐταπάρνηση,

µαρτύρησε τελικὰ στὴν Ἔδεσσα. Στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἔχουµε καὶ µία Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰούδα, ποὺ εἶναι σύντοµη, ἀλλὰ γεµάτη µηνύµατα ἀληθινῆς ζωῆς. Νὰ τί συµβουλεύει στοὺς χριστιανούς, ποὺ ζοῦν µέσα στὸ διεφθαρµένο ἀπὸ τὴν ἁµαρτία κόσµο: «Ὑµεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑµῶν πίστει ἐποικοδοµοῦντες ἑαυτούς, ἐν Πνεύµατι Ἁγίῳ, προσευχόµενοι, ἑαυτοὺς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόµενοι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον». Σεῖς, ὅµως, ἀγαπητοί, ἀντίθετά µε τὸ διεφθαρµένο κόσµο, νὰ οἰκοδοµεῖτε τοὺς ἑαυτούς σας πάνω στὸ θεµέλιο τῆς ἁγιώτατης πίστεώς σας µὲ τὴν προσευχή, ποὺ θὰ κάνετε µὲ τὴν ἔµπνευση τοῦ

ἁγίου Πνεύµατος, φυλάξτε καὶ διατηρεῖστε τοὺς ἑαυτούς σας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,

περιµένοντας µὲ ἐµπιστοσύνη τὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ πετύχουµε τὴν αἰώνια ζωή.

Ὁ Ἅγιος Ζώσιµος

Ἀνῆκε στὶς στρατιωτικὲς τάξεις (καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀπολλωνιάδα τῆς Σωζοπόλεως), ὅταν βασιλιὰς τῆς Ῥώµης ἦταν ὁ Τραϊανός. Δέχτηκε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία, βαπτίστηκε καὶ ἔγινε ἀπὸ τοὺς πιὸ ἔνθερµους χριστιανούς. Ἀλλ΄ ὁ ἔπαρχος στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας Δοµιτιανός, σκληρὸς πολέµιος τῆς Ἐκκλησίας, διέταξε τὸ θάνατό του, ἀφοῦ εἶδε ὅτι καµία ἀπειλὴ δὲν ἴσχυσε στὸ νὰ τὸν σύρει καὶ πάλι στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Στὴν ἀρχὴ τὸν ἔδειραν καὶ τοῦ ἔσχισαν τὶς πλευρές, ποὺ κατόπιν ἔκαψαν µὲ σίδερο πυρακτωµένο. Ὅταν ὅµως καὶ αὐτὰ δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσµα, τότε τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Ζήνων

Ὁ Ὅσιος αὐτός, ἐγκατέλειψε τὸν κόσµο καὶ ἔγινε µαθητὴς τοῦ µεγάλου γέροντος Σιλουανοῦ. Γιὰ τὴν ὑπερβολική του ὑπακοὴ καὶ ἄκρα ἄσκηση καὶ ἀκτηµοσύνη του, ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυµατουργεῖ, καὶ ἔδιωξε πολλὰ δαιµόνια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι, µὲ ἄσκηση καὶ ἀγῶνες ἀφοῦ πέρασε τὴν ζωή του, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 62 χρόνων.

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Μέγας καὶ θεοφόρος

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ γεννήθηκε τὸ ἔτος 300 µ.Χ. ἀπὸ

γονεῖς πολὺ πλούσιους, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς. Ἦταν ἑπτὰ ἀδέλφια καὶ ὁ µικρότερος ἦταν ὁ

Παΐσιος. Σὲ µικρὴ ἡλικία ἔµεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ στοργικὴ µητέρα του τὸν

ἀνέθρεψε σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Σὲ νεαρὴ ἡλικία, ὁ Παΐσιος πῆγε

στὴν ἔρηµο κοντὰ στὸν διάσηµο γιὰ τὴν ἀρετή του ἀββᾶ Παµβώ. Μὲ ὁδηγὸ αὐτὸν τὸν

ἔµπειρο πνευµατικὸ πατέρα, ὁ Παΐσιος ἀπέκτησε πολλὲς θεῖες ἀρετές. Ὅταν πέθανε ὁ

Παµβώ, ὁ Παΐσιος ἀναχώρησε στὸ δυτικὸ µέρος τῆς ἐρήµου καὶ ἐκεῖ ἔστησε τὴν διαµονή

του, ὅπου πλῆθος ἀνθρώπων πήγαιναν πρὸς αὐτόν, γιὰ νὰ ζητήσουν τὸ δρόµο τῆς

σωτηρίας καὶ ν΄ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ στόµα του λόγια πνευµατικὰ καὶ ψυχωφελῆ. Ὅταν ὁ

Παΐσιος ἔφτασε σὲ βαθιὰ γεράµατα, τὸν παρεκάλεσαν πολλοὶ ἀδελφοί, ν΄ ἀφήσει τὴν

ἔρηµο καὶ νὰ κατεβεῖ στὴν κοντινότερη πόλη, γιὰ νὰ µπορέσουν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ

ὠφεληθοῦν ἀπὸ τοὺς ἅγιους λόγους του. Πρᾶγµα ποὺ ἔγινε καὶ ἔτσι δόθηκε σὲ πολλοὺς

ἡ εὐκαιρία νὰ γνωρίσουν τὸν δρόµο τῆς σωτηρίας, ἀπὸ τὰ θεόπνευστα λόγια του

Παϊσίου. Μαθητὴς τοῦ Ὁσίου ὑπῆρξε καὶ ὁ Ὅσιος Παῦλος. Ἀφοῦ ὠφέλησε πολλοὺς

συνανθρώπους του, πέθανε σὲ πολὺ προχωρηµένη ἡλικία καὶ τὸν ἔθαψαν στὴν ἔρηµο

ὅπου ἀσκήτευε. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὁ πατὴρ Ἰσίδωρος, ἀνακόµισε τὰ ἅγια λείψανά του

καὶ τὰ µετέφερε στὴν Πισιδία, ὅπου τὰ ἐναπόθεσε στὸ ἐκεῖ Μοναστήρι του.

Ὁ Ἅγιος Ἀσύγκριτος ὁ Ἱεροµάρτυρας

Μαρτύρησε ἀφοῦ θανατώθηκε µὲ µαχαῖρι.

Ὁ Ὅσιος Βαρλαάµ ὁ Βάζσκυ, Ῥῶσος (+ 1462)

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 20

●     Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Πατάρων

●     Ἡ κατάθεσις λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωµᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ µάρτυρος Λαζάρου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν µεγάλων

●     Οἱ Ἅγιοι Δύο ἀσκητές

●     Ὁ Ὅσιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας

●     Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὀδηγήτριας

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός, ὁ Πεντασχινίτης, Κύπριος

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Πατάρων

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ἔζησε κατὰ τὸν 6ο αἰῶνα µετὰ Χριστόν. Ἡ σπάνια ἀρετή του καὶ ἡ

µεγάλη µόρφωση ποὺ τὸν διέκρινε τὸν ἀνέβασαν στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῶν Πατάρων.

Σὰν ἐπίσκοπος, ἐπεδίωκε νὰ ἐπιτελεῖ τέλεια τὰ καθήκοντά του. Ὁ φωτιστικὸς λόγος

του, σὲ συνδυασµὸ µὲ τὸ ἅγιο παράδειγµά του, ἔτρεφε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τοῦ

ποιµνίου του. Ἦταν ἀκοίµητος φρουρὸς τοῦ ὀρθοδόξου δόγµατος καὶ ἀποφασισµένος

σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ «φυλάσσειν τὰ δόγµατα τὰ κεκριµένα ὑπὸ τῶν ἀποστόλων». Νὰ

φυλάττει, δηλαδή, τὶς ἀποφάσεις, ποὺ εἶχαν ὁριστικὰ κριθεῖ σὰν µόνες ὀρθὲς ἀπὸ τοὺς

Ἀποστόλους. Γι΄ αὐτὸ καὶ πέτυχε µετὰ ἀπὸ συστηµατικὸ ἀγῶνα νὰ περιορίσει

σηµαντικὰ στὴν ἐπαρχία του τοὺς ὀπαδοὺς τῶν λανθασµένων δοξασιῶν τοῦ Ὠριγένη.

Ὅµως, αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ ἔµειναν, γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν, κατάφεραν νὰ βάλουν δικό τους

ὑπηρέτη κοντὰ στὸ Μεθόδιο. Καὶ κάποια µέρα ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἀῤῥώστησε, τὸν

σκότωσε µὲ µαχαῖρι. Ἀλλὰ ἐνῷ τὸν µαχαίρωνε, ὁ Μεθόδιος ἄκουσε τὸ δολοφόνο νὰ

λέει: «ἔτσι σκοτώνουν οἱ Ὠριγενιστές». Τότε µειδίασε ἐλαφρὰ καὶ ἔγειρε τὸ κεφάλι του

εὐχαριστηµένος, παραδίδοντας τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο. Ἦταν ἡ χαρά, διότι ἔπεφτε

θῦµα τοῦ καθήκοντός του νὰ διαφυλάττει τὰ ὀρθὰ δόγµατα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σ.

Εὐστρατιάδης ὅµως, στὸ Ἁγιολόγιό του, ἔχει ἄλλη γνώµη περὶ τῶν βιογραφικῶν

στοιχείων τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ καὶ τὴν παραθέτουµε ὡς ἔχει: «Ἤκµασε περὶ τὰ τέλη τοῦ γ΄

καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ΄ αἰώνος· κατὰ τὸν Ἱερώνυµον (De Νirill. 83) καὶ τὸν ἱστορικὸν

Σωκράτην (Ἐκκλ. Ἱστ. 6,13) ἦν οὐχὶ Πατάρων ἐπίσκοπος, ἀλλὰ Ὀλύµπου τοῦ ἐν Λυκίᾳ

καὶ εἴτα ἐπίσκοπος Τύρου (τῆς Φοινίκης), κατ΄ ἄλλην δὲ γνώµην, ἐπίσκοπος Φιλίππων

τῆς Μακεδονίας. Ἡ τοιαύτη πλάνη, τοῦ νὰ λέγεται Πατάρων ἐπίσκοπος, προῆλθεν ἐκ

τοῦ ὅτι ὁ περὶ ἀναστάσεως διάλογος αὐτοῦ ἐκτυλίσσεται εἰς τὰ Πάταρα. Ὁ Μεθόδιος ἦν

διαπρεπὴς ἀρχιερεὺς καὶ πλατωνικὸς φιλόσοφος, ἀντίπαλος σφοδρὸς τῶν Ὠριγενιστῶν

καὶ ποιητὴς δόκιµος, ὡς φαίνεται ἐκ τοῦ περισωθέντος ἔργου αὐτοῦ «Συµπόσιον τῶν

δέκα παρθένων ἢ περὶ ἁγνείας». Κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγµὸν ὑπέστη τὸν

µαρτυρικὸν θάνατον ἐν Χαλκίδι (τῆς Συρίας).

Ἡ κατάθεσις λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωµᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ µάρτυρος Λαζάρου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν µεγάλων

Οἱ Ἅγιοι Δύο ἀσκητές

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ στὴν ἔρηµο.

Ὁ Ὅσιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἦταν λόγιος ἱεροµόναχος Ἁγιορείτης, ποὺ ἀσκήτευε στὴ Μονὴ Ἰβήρων, καὶ τὸν ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης ὁ Κατακουζηνὸς ἀνύψωσε στὸν οἰκουµενικὸ θρόνο τὸ 1350, διάδοχο τοῦ Ἰσιδώρου. Μετὰ τέσσερα χρόνια πατριαρχίας, ἀναγκάσθηκε νὰ παραιτηθεῖ καὶ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μάµαντα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Τένεδο. Ἀλλὰ τὸν κάλεσαν γιὰ δεύτερη φορὰ στὸν οἰκουµενικὸ θρόνο (1355-1363) µετὰ τὴν πτώση τοῦ Πατριάρχη Φιλοθέου. Ὅταν ὅµως ἦταν ἀπεσταλµένος στὴν ἡγεµονίδα τῆς Σερβίας Ἐλισάβετ καὶ πῆγε στὶς Φέῤῥες τῆς Θεσσαλίας, ἀῤῥώστησε βαρειὰ καὶ πέθανε ἐκεῖ τὸ

1363.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1322 καὶ θεῖος του ἦταν ὁ Νεῖλος Καβάσιλας, ποὺ ὑπῆρξε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης. Τὸ πατρικὸ ἐπώνυµο τοῦ Νικολάου ἦταν Χαµαετός, κράτησε ὅµως τὸ µητρικὸ ἐπώνυµο Καβάσιλας προφανῶς λόγω τῆς ἰσχυρῆς παρουσίας τοῦ θείου του. Σπούδασε στὴ Θεσ/νίκη καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη ῥητορική, Θεολογία καὶ φυσικὲς ἐπιστῆµες. Διετέλεσε σύµβουλος τοῦ Κατακουζινοῦ καὶ στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, πρέπει νὰ ὑπῆρξε µοναχὸς καὶ ἔµενε στὸ µοναστήρι τῶν Μαγγάνων. Ὁ Ἅγιος ἦταν ὀπαδὸς τοῦ ἀνατολικοῦ µυστικισµοῦ καὶ ἡσυχαστικοῦ πνεύµατος, ὅπως τὸ διαµόρφωσε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς. Ὑπῆρξε πληθωρικὸς συγγραφέας θεολογικῶν, λειτουργικῶν καὶ ἑρµηνευτικῶν ἔργων, καθὼς ἐπίσης, πανηγυρικῶν λόγων, ἐπιστολῶν, ἐπιγραµµάτων καὶ κειµένων πολιτικοῦ καὶ

κοινωνικοῦ περιεχοµένου. Πέθανε λίγο µετὰ τὸ 1391 καὶ ἁγιοποιήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου

1983.

Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὀδηγήτριας

Ἡ εἰκόνα της βρίσκεται στὴ Μονὴ Ξενοφῶντος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός, ὁ Πεντασχινίτης, Κύπριος

Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 21

●     Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἀπὸ τὴν Κιλικία

●     Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ὁ Αἰγύπτιος ἢ Λίβυος καὶ οἱ µαζὶ µ΄ αὐτὸν µαρτυρήσαντες Βασίλισσα, Κέλσιος, Ἀναστάσιος, Ἀντώνιος ὁ Πρεσβύτερος, εἴκοσι δεσµοφύλακες καὶ Ἑπτὰ ἀδέλφια

●     Ὁ Ἅγιος Ἀφροδίσιος

●     Ὁ Ἅγιος Τερέντιος ἐπίσκοπος Ἰκονίου

●     Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Νισύριος

Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἀπὸ τὴν Κιλικία

Ἦταν ἀπὸ τὴν Διοκαισάρεια τῆς Κιλικίας. Ὁ πατέρας του ἦταν εἰδωλολάτρης

βουλευτής, ἀλλὰ ἡ µητέρα του εἶχε προσχωρήσει στὴ χριστιανικὴ θρησκεία. Γι΄ αὐτὸ καὶ

ἀνέθρεψε τὸ γιό της Ἰουλιανὸ σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Ἰουλιανὸς

ἀγάπησε τόσο πολὺ τὸν ἐσταυρωµένο Κύριο, ὥστε σὲ ἡλικία 18 χρονῶν ὁµολόγησε µὲ

πολὺ θάῤῥος τὴν πίστη του στὸν ἔπαρχο Μαρκιανό, ἐνῷ γνώριζε ὅτι τὸν περίµεναν

ἄγρια βασανιστήρια. Πράγµατι, µόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος, διέταξε καὶ τὸν

ἔδειραν ἀνελέητα, καὶ κατόπιν τὸν ἔριξαν στὴν πιὸ ἄθλια φυλακή. Ἔπειτα ὁ Μαρκιανὸς

κάλεσε τὴν µητέρα τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ γιό της καὶ νὰ τὸν πείσει νὰ

ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Ἡ χριστιανὴ γυναῖκα, ὅταν συνάντησε τὸ νεαρὸ σπλάχνο της, ἔκανε

ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Προέτρεψε τὸν Ἰουλιανὸ νὰ µείνει στὸ ὕψος τοῦ χριστιανικοῦ του

φρονήµατος καὶ τὸν ἐνθάῤῥυνε νὰ ὑποµείνει ὅλα τὰ µαρτύρια. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ὅταν ὁ

ἔπαρχος ξανακάλεσε τὸν Ἰουλιανό, αὐτὸς µὲ περισσότερο θάῤῥος ὁµολόγησε µπροστά

του καὶ πάλι τὸ Χριστό. Ἐξοργισµένος τότε ὁ ἔπαρχος Μαριανὸς ἔκλεισε τὸν Ἰουλιανὸ

µέσα σὲ ἕνα σάκο µὲ δηλητηριώδη φίδια καὶ τὸν ἔριξε στὸ πιὸ βαθὺ σηµεῖο τῆς

θάλασσας, ὅπου µαρτυρικὰ ὁ Ἰουλιανὸς παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸ Θεό. Καὶ ἔτσι,

δίκαια «λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν

αὐτόν». Ἄξια, δηλαδή, θὰ πάρει καὶ ὁ Ἰουλιανὸς τὸ λαµπρὸ καὶ ἔνδοξο στεφάνι τῆς

αἰώνιας ζωῆς, ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ΄ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν.

Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ὁ Αἰγύπτιος ἢ Λίβυος καὶ οἱ µαζὶ µ΄ αὐτὸν µαρτυρήσαντες Βασίλισσα, Κέλσιος, Ἀναστάσιος, Ἀντώνιος ὁ Πρεσβύτερος, εἴκοσι δεσµοφύλακες καὶ Ἑπτὰ ἀδέλφια

Βλέπε βιογραφία τους στὶς 8 Ἰανουαρίου. Ἐδῶ, ἄγνωστο γιατί, ἐπαναλαµβάνεται ἡ

µνήµη τους.

Ὁ Ἅγιος Ἀφροδίσιος

Δόξασε µὲ τὸ µαρτύριό του τὴν γῆ τῆς Κιλικίας. Γεµάτος θεῖο ζῆλο, ἐργάστηκε γιὰ τὸ φωτισµὸ τῶν ἀπίστων, ἀποκαλύπτοντας τὸ ψεῦδος τῆς εἰδωλολατρίας καὶ διδάσκοντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἄρχοντας Διονύσιος, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν

ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ Ἀφροδισίου, τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο. Στὴν ἀρχὴ τὸν ἔριξαν τροφὴ σὲ κάποια λέαινα µέσα στὸ ἀµφιθέατρο. Ἀλλὰ συνέβη κάτι παράδοξο. Ἡ ὁρµὴ τῆς λέαινας σταµάτησε λίγα βήµατα ἀπὸ τὸν Ἅγιο, καὶ τὸ πεινασµένο θηρίο τὸν προσπέρασε χωρὶς νὰ τὸν ἀγγίξει. Κατόπιν τὸν ἔκαψαν µὲ πυρακτωµένο σίδερο, καὶ τελικὰ βρῆκε µαρτυρικὸ θάνατο µεταξὺ δυὸ µεγάλων λιθαριῶν, ὅπου τὸν εἶχαν βάλει καὶ τὸν συνέθλιψαν. Τὸ σῶµα του κυριολεκτικὰ θρυµµατίστηκε, ἀλλὰ ἡ δύναµη τῆς ψυχῆς του καὶ ἡ πίστη του διατηρήθηκαν ἀκέραιες.

Ὁ Ἅγιος Τερέντιος ἐπίσκοπος Ἰκονίου

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν µέσα σὲ ἀγκάθια.

Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Νισύριος

Γεννήθηκε στὴ Νίσυρο τὸ 1716 (κατ΄ ἄλλους 1717) ἀπὸ γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦταν προύχοντες στὴν κωµόπολη Μανδράκι τῆς Νισύρου. Ὁ πατέρας του, δηµογέροντας τοῦ νησιοῦ αὐτοῦ, ἔπεσε στὴ δυσµένεια τῶν Τούρκων καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς τιµωρίες τους, ἐξισλαµίστηκε µὲ ὅλη του τὴν οἰκογένεια καὶ µετακόµισε στὴ Ῥόδο. Ὁ µικρότερος γιός τους ὀνοµάστηκε Μεχµέτ. Κάποτε ὅµως, ὁ Μεχµέτ, τυχαῖα ἔµαθε πὼς ἦταν χριστιανὸς καὶ ἀπὸ τὴν µητέρα πληροφορήθηκε πὼς τὸν ἔλεγαν Νικήτα. Τότε σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν ὁ Νικήτας, πῆγε στὴ Νέα Μονὴ τῆς Χίου, ὅπου στὸν ἡγούµενο ἐξοµολογήθηκε τὰ συµβαίνοντα µ΄ αὐτόν. Ὁ ἡγούµενος τὸν παρέπεµψε στὸν ἐκεῖ ἐφησυχάζοντα, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἀρχιερέα, πρώην Θηβῶν Μακάριο, ὁ ὁποῖος τὸν µύρωσε καὶ τοῦ ἔδωσε χρήσιµες συµβουλές. Τότε ὁ Νικήτας ἔµεινε στὴ Μονὴ αὐτὴ κατηχούµενος καὶ ἐπέδειξε θαυµαστὸ ζῆλο στὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία. Ἐκεῖ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ

µαρτυρίου καὶ µὲ τὶς συµβουλὲς τοῦ ἀσκητῆ Ἀνθίµου Ἁγιοπατερίτη καὶ τὴν εὐχὴ τῶν ἄλλων πατέρων τῆς Μονῆς, ἀναχώρησε γιὰ τὴν Χίο. Ὅταν ἔφτασε, τοῦ ζητήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους ὁ κεφαλικὸς φόρος, τὸν ὁποῖο δὲν εἶχε πληρώσει. Τὸν παρέλαβε ὁ ὑπάλληλος Τοῦρκος, Κριµλὴς ὀνοµαζόµενος, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴ φυλακὴ στὴ θέση Βουνάκι. Τὴ στιγµὴ ἐκείνη, πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ κάποιος Ἱερέας, Δανιὴλ ὀνοµαζόµενος, χαιρέτησε τὸν Νικήτα µὲ τὸ ὄνοµα Μεχµέτ. Ὁ Κριµλὴς ὅταν τὸ ἄκουσε, ἔµαθε περὶ

τίνος πρόκειται καὶ τὸν ὁδήγησε στὸν Ἀγά. Ἐκεῖ ὁ Νικήτας ὁµολόγησε µὲ πολὺ θάῤῥος τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι, µὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες προσπάθησαν νὰ συγκρατήσουν τὸν µάρτυρα στὴ θρησκεία τους. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν µπόρεσαν νὰ τὸ καταφέρουν, τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, ποὺ διήρκησαν δέκα µερόνυκτα. Κατόπιν τὸν ἔσυραν σὲ κάποια ἄκρη τῆς πόλης, «Κάτω Γιαλό» ὀνοµαζόµενη, ὅπου οἱ δήµιοι τὸν ἔστησαν κάτω ἀπὸ τὸ Ἰβηρίτικο Μετόχι καὶ ἄρχισαν πάλι µὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις, µήπως µπορέσουν καὶ τὸν µεταπείσουν. Ἀλλ΄ ὁ Ἅγιος ἀπάντησε:

«Χριστιανὸς εἶµαι, Νικήτας ὀνοµάζοµαι καὶ Νικήτας θὰ πεθάνω». Τότε τὸν ἀποκεφάλισε ὁ ἴδιος ὁ Κριµλὴς στὶς 21 Ἰουνίου 1732, σὲ ἡλικία 16 ἢ 17 χρονῶν στὴ Χίο. Οἱ Τοῦρκοι, γιὰ νὰ µὴ πάρουν οἱ χριστιανοὶ κάτι ἀπὸ τὸ ἱερό του λείψανο, ἀφοῦ τὸ

ἄλειψαν µὲ ἀκαθαρσίες τὸ πέταξαν στὴ θάλασσα. Σήµερα στὴ γενέτειρα τοῦ Ἁγίου, τὸ Μανδράκι τῆς Νισύρου, ὑψώνεται βυζαντινὸς ναός, ποὺ τιµᾶται στὴ µνήµη τοῦ Ἁγίου Νικήτα.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 22

●     Ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος ὁ ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Σαµοσάτων

●     Οἱ Ἅγιοι Ζήνων καὶ Ζηνᾶς ὁ ὑπηρέτης του

●     Ὁ Ἅγιος Ποµπιανός

●     Ὁ Ἅγιος Γαλατίων (ἢ Γαλακτίων)

●     Ἡ Ἁγία Ἰουλιανή καὶ Σατορνῖνος ὁ γιός της

●     Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Πατελαρίας

Ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος ὁ ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Σαµοσάτων.

Ἔζησε στὰ ταραγµένα χρόνια ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὑπέφερε ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Τότε βασιλιὰς ἦταν ὁ Κωνστάντιος (338 µ.Χ), γιὸς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ὑποστηρικτὴς τῆς σατανικῆς αὐτῆς αἵρεσης, καταχραστής, µάλιστα, καὶ τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας. Καταδίωξε σκληρὰ ἐκείνους ποὺ ἔφεραν ἀντίσταση στὶς αἱρετικές του προθέσεις. Τότε διώχθηκε καὶ ὑπέφερε πολλὲς κακοπάθειες καὶ ὁ Εὐσέβιος, ποὺ ἦταν ἐπίσκοπος Σαµοσάτων. Ὅµως, ὑπέµεινε ὅλες τὶς δοκιµασίες µὲ θαυµαστὴ καρτερία καὶ τὴν ἐλπίδα ὅτι τελικὰ θὰ νικήσει ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅταν πέθανε ὁ Κωνστάντιος, τὸν διαδέχθηκε ὁ Ἰουλιανός, ποὺ θέλησε νὰ ἐπαναφέρει τὴν εἰδωλολατρία. Τότε νέες διώξεις ἄρχισαν γιὰ τὸν Εὐσέβιο, ποὺ ἦταν χειρότερες ἀπὸ τὶς προηγούµενες. Τὰ ἴδια συνέβησαν καὶ µὲ τὸν αὐτοκράτορα Οὐάλη, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ὑποστηρικτὴς τῶν ἀρειανῶν. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Οὐάλη, ὁ Εὐσέβιος ἐπανῆλθε στὴν ἐπισκοπή του ἀπὸ τὴν ἐξορία του στὴ Θρᾴκη καὶ ἄρχισε τὴν κάθαρση στὴν ἐπαρχία του ἀπὸ τοὺς ἀρειανούς. Κάποια µέρα, περνοῦσε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι µίας αἱρετικῆς γυναίκας. Αὐτὴ µὲ

µῖσος τὸν κτύπησε δυνατὰ στὸ κεφάλι µὲ µία µεγάλη πέτρα καὶ τὸν σκότωσε (τὸ ἔτος

379). Ἔτσι, ὁ Εὐσέβιος ἀποδείχθηκε µεγάλος ἀθλητὴς τῆς πίστεως, τοῦ ὁποίου «τὸ νίκος

ἀφθαρσία ἐν ζωῇ πολυχρόνῃ». Δηλαδὴ τὸ ἔπαθλο τῆς νίκης του θὰ εἶναι ἡ ἀφθαρσία, ἡ

χωρὶς τέλος ζωή.

Οἱ Ἅγιοι Ζήνων καὶ Ζηνᾶς ὁ ὑπηρέτης του

Ἔζησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου µ.Χ. αἰῶνα. Καὶ ὁ µὲν Ζήνων ἦταν πλούσιος χριστιανὸς (καταγόταν ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια τῆς Ἀραβίας), ὄχι µόνο σὲ χρῆµα, ἀλλὰ καὶ σὲ εὐσέβεια. Ὁ δὲ Ζηνᾶς ἦταν ὑπηρέτης τοῦ Ζήνωνα, καὶ τοὺς συνέδεε περισσότερο ἀδελφικὴ ἀγάπη, ὅπως ὅλα τὰ µέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ζήνων, φλεγόµενος ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, διαµοίρασε ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, καὶ χάρισε τὴν ἐλευθερία σ΄ ὅλους τοὺς δούλους του. Ἀπ΄ αὐτοὺς ὅµως ὁ Ζηνᾶς ἀρνήθηκε ν΄ ἀφήσει τὸν πρώην κύριό του καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ

µείνει κοντά του. Ὁ Ζήνων δέχτηκε νὰ τὸν κρατήσει, σὰ φίλο καὶ ἀδελφὸ ἐν Χριστῷ. Ὅταν κάποτε στὴ Φιλαδέλφεια τῆς Ἀραβίας ὁ ἔπαρχος Μάξιµος κήρυξε διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ζήνων παρουσιάστηκε µπροστά του καὶ ἀγωνίστηκε νὰ τοῦ

καταδείξει τὴν µαταιότητα τῶν ἀγώνων του κατὰ τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Ὁ ἔπαρχος, ἀντὶ ἄλλης ἀπάντησης, τὸν ἔδειρε καὶ τὸν φυλάκισε. Ὅταν τὸ ἔµαθε Ζηνᾶς ἔτρεξε στὸν ἔπαρχο καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ ἐλευθερώσει τὸν κύριό του. Ὁ ἔπαρχος τότε φυλάκισε καὶ τὸν Ζηνᾶ, καὶ µετὰ ἀπὸ λίγες µέρες τοὺς ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ἅγιος Ποµπιανός

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν ἔριξαν µέσα στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκε.

Ὁ Ἅγιος Γαλατίων (ἢ Γαλακτίων)

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν ἔριξαν µέσα στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκε.

Ἡ Ἁγία Ἰουλιανή καὶ Σατορνῖνος ὁ γιός της

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Πατελαρίας

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα. Ἡ µνήµη του φέρεται αὐτὴ τὴν µέρα στὸ

Μορσελλιανὸ ἑορτολόγιο. (Μ. Γεδεών, Βυζ. Ἑορτολόγιο σελ. 44).

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 23

●     Ἡ Ἁγία Ἀγριππίνα

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀριστοκλῆς ὁ Πρεσβύτερος, Δηµήτριος ἢ Δηµητριανὸς ὁ Διάκονος καὶ

Ἀθανάσιος ὁ Ἀναγνώστης

●     Οἱ Ἅγιοι Εὐστόχιος ὁ Πρεσβύτερος, Γάϊος (ἢ Γαϊανὸς) ὁ ἀνεψιός του, καὶ τὰ παιδιὰ αὐτοῦ Λολλία (ἢ Λουλῶ), Πρόβη καὶ Οὐρβανὸς (ἢ Οὐρβάσιος)

●     Ὁ Ὅσιος Βάρβαρος ὁ Πενταπολίτης (+ 1562)

●     Ἡ Κοίµησις τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ (+ 1445)

●     Ἡ Ἁγία Etheldreda (Βρεττανίδα)

●     Μνήµη ὅλων τῶν ἐν Κρήτῃ µαρτυρησάντων γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πατρίδα κατὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821

Ἡ Ἁγία Ἀγριππίνα

«Μακάριοι οἱ ἐλεήµονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Εἶναι φράση τοῦ Κυρίου, ποὺ σηµαίνει ὅτι εἶναι µακάριοι οἱ εὐσπλαχνικοὶ καὶ ἐπιεικεῖς, ποὺ συµπονοῦν στὴ δυστυχία τοῦ πλησίον, διότι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴν ἡµέρα τῆς Κρίσεως. Μία τέτοια εὐσπλαγχνικὴ ὕπαρξη ἦταν καὶ ἡ Ῥωµαία χριστιανὴ Ἀγριππίνη. Ἀπέφυγε τὸ γάµο µὲ τὴν θέλησή της καὶ προτίµησε νὰ κάνει δικούς της τοὺς δυστυχισµένους τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν περιουσία της διέθετε γιὰ νὰ τρέφει τοὺς πεινασµένους καὶ νὰ περιποιεῖται τοὺς ἀσθενεῖς. Μάλιστα, ὅσες φορὲς εἶχε ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ῥώµης, ἡ Ἀγριππίνη

ἔτρεχε πρώτη νὰ προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα. Ἀλλὰ ἡ ἁγία αὐτὴ ψυχὴ δὲν πρόσφερε

µόνο ὑλικὰ ἀγαθά, πρόσφερε καὶ πνευµατικά. Ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη πολλὲς

νέες γυναῖκες ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτό, βέβαια, δὲν µποροῦσε νὰ

περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Τὴν κατήγγειλαν, λοιπόν, στὶς ἀρχές,

καὶ ἡ Ἀγριππίνη συνελήφθη. Τότε ὁµολόγησε ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει, τὸ κάνει µὲ τὴν

θέλησή της, γιὰ νὰ ὁδηγοῦνται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ψυχὲς στὸ δρόµο τῆς

σωτηρίας. Ὁ ἀνακριτής, χωρὶς νὰ καθυστερήσει, διέταξε καὶ τὴν µαστίγωσαν. Ἔπειτα,

ἀφοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες της καὶ ἔσπασαν τὰ κόκκαλά της, ἡ Ἀγριππίνη παρέδωκε στὸ

Θεὸ τὴν ψυχή της.

Οἱ Ἅγιοι Ἀριστοκλῆς ὁ Πρεσβύτερος, Δηµήτριος ἢ Δηµητριανὸς ὁ Διάκονος καὶ

Ἀθανάσιος ὁ Ἀναγνώστης

Ἦταν καὶ οἱ τρεῖς Κύπριοι καὶ ἔζησαν κατὰ τὸν διωγµὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ὁ Ἀριστοκλῆς, στὴν ἀρχὴ δὲν θέλησε νὰ βάλει σὲ κίνδυνο τὴν ζωή του, διότι ἤθελε νὰ συνεχίσει τὴν πνευµατικὴ οἰκοδοµὴ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν του. Ἀνέβηκε λοιπὸν σ΄ ἕνα βουνὸ καὶ κρύφτηκε µέσα σὲ µία σπηλιά. Ἀλλ΄ ἀπὸ ἐκεῖ

µάθαινε, ὅτι στὶς πόλεις πολλοὶ πιστοὶ ἔχυναν θαῤῥαλέα τὸ αἷµα τους γιὰ τὴν ἁγία πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀριστοκλῆς ἔκρινε ὅτι δὲν τοῦ ἐπιτρεπόταν, σὰν ἱερέας ποὺ ἦταν,

νὰ βρίσκεται σὲ ἀσφάλεια, ἐνῷ λαϊκοί, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἀψηφοῦσαν τὰ ξίφη καὶ τὴν φωτιά, καὶ πότιζαν µὲ τὸ αἷµα τους τὸ δένδρο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔκανε λοιπὸν τὸν σταυρὸ καὶ κατέβηκε στὴ Σαλαµῖνα τῆς Κύπρου. Πῆγε στὸ ναὸ τῆς πόλης, ὅπου βρῆκε προσευχοµένους τὸν διάκονο Δηµήτριο καὶ τὸν ἀναγνώστη Ἀθανάσιο. Συµπροσευχήθηκαν, καὶ µετὰ ἀπὸ συνεννόηση βγῆκαν καὶ οἱ τρεῖς, καὶ στήριζαν τοὺς διωκόµενους ἀδελφούς τους. Μόλις πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ εἰδωλολάτρης ἡγεµόνας,

τοὺς συνέλαβε. Καὶ ἀφοῦ ἀπέτυχε νὰ τοὺς νικήσει µὲ ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλές, µετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια τοὺς ἀποκεφάλισε.

Οἱ Ἅγιοι Εὐστόχιος ὁ Πρεσβύτερος, Γάϊος (ἢ Γαϊανὸς) ὁ ἀνεψιός του, καὶ τὰ παιδιὰ αὐτοῦ Λολλία (ἢ Λουλώ), Πρόβη καὶ Οὐρβανὸς (ἢ Οὐρβάσιος)

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Οὐσάδων καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαξιµιανοῦ καὶ Ἀγρίππα κατὰ τὸ ἔτος 300 µ.Χ. Ὁ Εὐστόχιος στὴν ἀρχὴ ἦταν ἱερέας εἰδώλων, ἀλλ΄ ὅταν εἶδε τὸ ἀνδρεῖο φρόνηµα τῶν χριστιανῶν µπροστὰ στὰ µαρτύρια, προσῆλθε στὸν ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας Εὐδόξιο, βαπτίστηκε χριστιανὸς καὶ χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Κατόπιν πῆγε στὰ Λύστρα τῆς Λυκαονίας, ὅπου βρῆκε τοὺς συγγενεῖς του Γάϊο µὲ τὰ τρία του παιδιὰ Λολλία, Πρόβη καὶ Οὐρβανό, καὶ τοὺς βάπτισε χριστιανούς. Ὅταν συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ὁµολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανὸς µπροστὰ στὸν ἡγεµόνα καὶ ἀφοῦ τὸν κρέµασαν ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο, ξέσχισαν τὶς σάρκες του. Κατόπιν ὁδηγήθηκε µαζὶ µὲ τὸν Γάϊο καὶ τὰ παιδιά του, στὸν ἡγεµόνα Ἀγκύρας Ἀγριππῖνο, (κ. ἄ. Ἀγρίππα), ὅπου κανεὶς τους δὲ δέχθηκε ν΄ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Τότε ὅλους τοὺς βασάνισαν µὲ φρικτὰ καὶ βάρβαρα βασανιστήρια καὶ ἐπειδὴ ἔµεναν σταθεροὶ στὴν πίστη τους, τελικά τους ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ἀνέβηκαν στεφανηφόροι στὰ οὐράνια.

Ὁ Ὅσιος Βάρβαρος ὁ Πενταπολίτης (+ 1562)

Ἡ Κοίµησις τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ (+ 1445)

Ἡ Ἁγία Etheldreda (Βρεττανίδα)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Μνήµη ὅλων τῶν ἐν Κρήτῃ µαρτυρησάντων γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν

πατρίδα κατὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821

Ἡ πρώτη ἐπίσηµη τῆς γιορτῆς ἔγινε στὶς 11 Νοεµβρίου 2000 στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ

Ἁγίου Τιµοθέου στὸ Ἡράκλειο.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 24

●     Τὸ Γενέθλιο τοῦ Τιµίου Προδρόµου

●     Ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ

●     Ὁ Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Καισαρεύς

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος

Τὸ Γενέθλιο τοῦ Τιµίου Προδρόµου

Ἔτσι προφήτευσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας γιὰ τὸν Πρόδροµο τοῦ Κυρίου, Ἰωάννη: «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήµῳ, ἑτοιµάσατε τὴν ὀδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Δηλαδή, φωνὴ ἀνθρώπου, ποὺ φωνάζει στὴν ἔρηµο καὶ λέει: «Ἑτοιµάστε τὸ δρόµο, ἀπ΄ ὅπου θὰ ἔλθει ὁ Κύριος σὲ σᾶς. Κάνετε ἴσιους καὶ ὁµαλούς τους δρόµους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ περάσει». Ξεριζῶστε, δηλαδή, ἀπὸ τὶς ψυχές σας τὰ ἀγκάθια τῶν ἁµαρτωλῶν παθῶν καὶ ῥῖξτε µακριὰ τὰ λιθάρια τοῦ ἐγωισµοῦ καὶ τῆς πώρωσης καὶ καθαρίστε µὲ µετάνοια τὸ ἐσωτερικό σας, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν Κύριο. Ἡ φωνὴ αὐτή, ποὺ ἦταν ὁ Ἰωάννης, γεννήθηκε µὲ θαυµαστὸ τρόπο. Ὁ πατέρας του Ζαχαρίας ἦταν ἱερέας. Τὴν ὥρα τοῦ θυµιάµατος µέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνοµαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε

ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι γιὰ νὰ τιµωρηθεῖ ἡ δυσπιστία του, µέχρι νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ ἔµενε κωφάλαλος. Πράγµατι, ἡ

Ἐλισάβετ συνέλαβε, καὶ µετὰ ἐννιὰ µῆνες ἔκανε γιό. Μετὰ ὀκτὼ ἡµέρες, στὴν περιτοµὴ τοῦ παιδιοῦ, οἱ συγγενεῖς θέλησαν νὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνοµα τοῦ πατέρα του, Ζαχαρία. Ὅµως, ὁ Ζαχαρίας, ἔγραψε ἐπάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνοµα Ἰωάννης. Ἀµέσως δέ, λύθηκε ἡ γλῶσσα του, καὶ ἡ χαρὰ γιὰ ὅλους ἦταν µεγάλη.

Ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ

Ἡ Ἐκκλησία µας, συνήθως µετὰ τὸν ἑορτασµὸ κάποιου σηµαντικοῦ γεγονότος, κατόπιν ἑορτάζει τὴν σύναξη τῶν προσώπων ποὺ πρωταγωνίστησαν σ΄ αὐτὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός. (Βλέπε καὶ βιογραφικὸ σηµείωµα 5ης Σεπτεµβρίου: ὁ πρόφ. Ζαχαρίας).

Ὁ Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Καισαρεύς

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς µαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ τὴν χριστιανική του πίστη, τὸ ἔτος 1265 καὶ σὲ ἡλικία 20 χρονῶν. Σύµφωνα µὲ ἄλλες πληροφορίες, ὁ

µάρτυρας αὐτὸς µαρτύρησε στὶς 24 Ἰουνίου 1767. Τὸ τίµιο λείψανό του ἐνταφιάστηκε

ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς µὲ τιµὲς στὸν Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος

Ἐπιφανὴς θεολόγος καὶ µέγας διδάσκαλος τοῦ Γένους, ἀπὸ τοὺς πολυγραφότερους καὶ σπουδαιότερους συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς του. Γεννήθηκε στὸ Κῶστο τῆς Πάρου τὸ 1721/2 καὶ πέθανε στὰ Ῥευστὰ Χίου τὸ 1813. Τὴν πρώτη παιδεία ἔλαβε στὴ γενέτειρά του καὶ συνέχισε στὴ Σµύρνη κοντὰ στὸν Ἰερόθεο Δενδρινὸ καὶ τὸν Ἰατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Τὸ 1752 ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γράφτηκε στὴν περιώνυµη Ἀθωνιάδα Σχολή, ποὺ διηύθυνε ὁ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης καὶ ἀργότερα ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης. Μαθήµατα ἄκουσε ἀργότερα στὴν Κέρκυρα καὶ ἀπὸ τὸν Νικηφόρο

Θεοτόκη. Μὲ παράκληση τοῦ Παν. Παλαµᾶ ἦλθε στὸ Μεσολόγγι, ἀλλὰ µετακλήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ διδάξει (1767-1770). Ἀπὸ τὴν Ἀθωνιάδα Σχολή, ὅπου κλήθηκε γιὰ νὰ διδάξει, ἀναγκάστηκε νὰ ἀποχωρήσει ἐξαιτίας τῆς ἀναµίξεώς του στὶς ἔριδες τῶν Κολλυβάδων. Ἔφτασε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἀνέλαβε τὴν διεύθυνση τῆς ἐκεῖ

Σχολῆς µέχρι τὸ 1786. Ἐπιθυµῶντας νὰ ἐπιστρέψει στὴν Πάρο, ἀναχώρησε στὰ τέλη τοῦ

1786 ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ τελικὰ βρέθηκε στὴ Χίο. Διευθυντὴς τῆς Σχολῆς τῆς

Χίου κατόρθωσε νὰ τὴν διευρύνει καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ µεγάλη ἀκµὴ (1788-1811). Σὲ

ἡλικία 90 περίπου χρόνων ἀποσύρθηκε στὸ µονίδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ῥευστῶν,

ὅπου πέθανε στὶς 24 Ἰουνίου 1813. Ὁ Ἀθανάσιος ἀνήκει στὴ µεγάλη χορεία τῶν

διδασκάλων τοῦ Γένους ποὺ µὲ ὅλη τους τὴν δύναµη ἐργάστηκαν ἀκαταπόνητα γιὰ τὴ

µόρφωσή του. Πρέπει ὅµως νὰ σηµειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Πάριος διδάσκαλος ἦταν πολέµιος

τῶν νέων ἰδεῶν τοῦ Διαφωτισµοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως, σὲ τέτοιο µάλιστα

βαθµό, ὥστε νὰ ξεσηκώσει τὴν σφοδρότατη διαµαρτυρία τοῦ Κοραῆ. Τὸ συγγραφικὸ

ἔργο του καλύπτει εὐρύτατο χῶρο τῆς θεολογικῆς καὶ τῆς θύραθεν ἐπιστήµης. Τὰ ἔργα

του, ἐκδοµένα καὶ ἀνέκδοτα, θὰ µποροῦσαν νὰ καταταγοῦν στὶς παρακάτω γενικὲς

κατηγορίες: Ἀπολογητικά, Ἱστορικοδογµατικά, Λειτουργικά, Ὑµνολογικά, Φιλοσοφικά,

Παιδαγωγικά, Ποιητικά, Βιογραφίες, Ὁµιλίες, λόγοι, ἐπιστολὲς κ.ἄ. Ἀπὸ τὰ πιὸ

σπουδαία εἶναι τὰ παρακάτω: Ἀντιπάπας (1785)ὅπου ἐξυµνεῖ τὸ ἔργο τοῦ Μάρκου

Εὐγενικοῦ καὶ κατακρίνει τὶς καινοτοµίες τῶν Λατίνων, Χριστιανικὴ ἀπολογία (1798)

ὅπου καταπολεµᾷ τὶς ἀρχὲς τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως καὶ γράφτηκε µὲ ἀξίωση τοῦ

Γρηγορίου Ε΄. Μεταφράστηκε στὴ Ῥουµανική. Ἀλεξίκακον φάρµακον ἤτοι πνευµατικὸν

ἐγχειρίδιον, ποὺ γράφτηκε ἐναντίον τῶν ἰδεῶν τοῦ Βολταίρου, Πατρικὴ διδασκαλία

(1798), τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν Ἄνθιµο Ἱεροσολύµων. Προκάλεσε τὴν σφοδρότατη

διαµαρτυρία τοῦ Κοραῆ, ποὺ ἀπάντησε µὲ τὸ ἔργο Ἀδελφικὴ διδασκαλία (1798),

Ἀντιφώνησις πρὸς τὸν παράλογον ζῆλον τῶν ἀπὸ Εὐρώπης ἐρχοµένων φιλοσόφων,

δεικνύουσα ὅτι µάταιος καὶ ἀνόητος εἶναι ὁ ταλανισµὸς ὅπου κάµνουσι τοῦ Γένους µας καὶ

διδάσκουσα ὁποία εἶναι ἡ ὄντως καὶ ἀληθινὴ φιλοσοφία...» ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1802 µὲ τὸ

ψευδώνυµο Ναθαναὴλ Νεοκαισαρεύς. Ἀλλὰ ἔργα τοῦ Ἀθανασίου εἶναι: Ἐπιτοµὴ

γραµµατικῆς τοῦ κυροῦ Νεοφύτου ἐκείνου (1787), Ῥητορικὴ πραγµατεία, Στοιχεῖα

µεταφυσικῆς.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 25

●     Ἡ Ἁγία Φεβρωνία

●     Οἱ Ἅγιοι Ὀρέντιος, Φαρνάκιος, Ἐρώτας, Φίρµος, Φιρµῖνος, Κυριακός, καὶ Λογγῖνος

●     Ἡ Ἀνάµνηση τῆς σωτηρίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας

Θεοτόκου

●     Οἱ Ἅγιες Λεωνίδα, Λιβύη καὶ Εὐτροπία οἱ Ὁσιοµάρτυρες

●     Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος ὁ ἐπίσκοπος

●     Ὁ Ὅσιος Σίµων

●     Ὁ Ὅσιος Διονύσιος κτήτορας τῆς Μονῆς Τιµίου Προδρόµου Ἁγίου Ὄρους

●     Ὁ Ὅσιος Δοµέτιος

●     Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ποὺ µαρτύρησε στὴ Σµύρνη

●     Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια

●     Μνήµη τῶν ἁγίων καὶ θαυµατουργῶν δουκῶν Μουρόµης Πέτρου καὶ Φεβρωνίας, τῶν διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ σχήµατος µετονοµασθέντων Δαβὶδ καὶ Εὐφροσύνης τῶν Ῥώσων

●     Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος µάρτυρας (+ 1419)

●     Ὁ Ὅσιος Μεθόδιος Νίθρητος Καινουργίου, τοῦ ἐν Γορτύνῃ

Ἡ Ἁγία Φεβρωνία

Ἐκθαµβωτικὴ ἦταν ἡ σωµατική της ὀµορφιά. Ἀλλὰ ἀκόµα περισσότερο ἔλαµπε ἡ ψυχή της, ἀνάµεσα στὶς µοναχὲς τοῦ µοναστηριοῦ τῆς Μεσοποταµίας (στὴν πόλη τῆς Νισίβεως, ποὺ λέγεται Ἀντιόχεια τῆς Μυγδονίας καὶ βρισκόταν στὰ σύνορα τοῦ Βυζαντινοῦ καὶ Περσικοῦ κράτους). Ἀπὸ 17 χρονῶν ἡ Φεβρωνία πῆγε στὸ µοναστήρι, ὅπου ἡγουµένη ἦταν ἡ θεία της Βρυένη. Γρήγορα προσαρµόστηκε στοὺς κανόνες τῆς νέας ζωῆς, καὶ µάλιστα πάντα ἔβρισκε χρόνο νὰ µελετᾷ καὶ νὰ καλλιεργεῖ τὸ πνεῦµα της. Ἡ ζωή της ἦταν ἥσυχη. Ὅµως, κάποια µέρα ταράχθηκαν τὰ γαλήνια «νερά» τῆς ἡσυχίας της. Ἕνα σῶµα στρατιωτῶν ποὺ ἐξεδίωκε χριστιανούς, πέρασε ἀπὸ τὴν µονὴ τῆς Φεβρωνίας. Οἱ ἄλλες µοναχὲς πρόλαβαν καὶ ἔφυγαν µακριά. Ἡ Φεβρωνία, ἐπειδὴ ἦταν ἄῤῥωστη, δὲν µπόρεσε νὰ µετακινηθεῖ. Μαζί της ἔµειναν ἡ ἡγουµένη Βρυένη καὶ ἡ ἀδελφὴ Θωµαΐς. Οἱ στρατιῶτες, µόλις ἄντικρυσαν τὴν Φεβρωνία, ἔµειναν ἔκπληκτοι ἀπὸ τὴν ὀµορφιά της. Ἄφησαν, λοιπόν, τρεῖς ἄνδρες νὰ τὴν φρουροῦν καὶ οἱ ὑπόλοιποι γύρισαν καὶ τὸ ἀνέφεραν στὸν ἀρχηγό τους Σελῆνο (288 µ.Χ.). Αὐτὸς ἀµέσως διέταξε

καὶ τὴν ἔφεραν µπροστά του, καὶ µὲ κάθε τρόπο τὴν πίεσε νὰ ἀλλαξοπιστήσει.

Πρότεινε στὴ Φεβρωνία νὰ τὴν δώσει σύζυγο στὸν ἀνεψιό του Λυσίµαχο, ποὺ κοντά του

θὰ γνώριζε µεγάλη δόξα. Ἡ Φεβρωνία, ὅµως, προτίµησε νὰ γίνει «τῆς µελλούσης

ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός». Προτίµησε, δηλαδή, νὰ εἶναι συµµέτοχος τῆς δόξας

ποὺ θὰ ἀποκαλυφθεῖ κατὰ τὴν δευτέρα παρουσία, καὶ µὲ περίσσιο θάῤῥος περιφρόνησε

τὶς προτάσεις τοῦ Σελήνου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὴν βασάνισε, τελικὰ τὴν σκότωσε µὲ ξίφος.

Οἱ Ἅγιοι Ὀρέντιος, Φαρνάκιος, Ἐρώτας, Φίρµος, Φιρµῖνος, Κυριακός, καὶ Λογγῖνος

Καὶ τὰ ἑπτὰ ἀδέλφια, ξακουστὰ γιὰ τὴν ἀνδρεία τους, ὑπηρετοῦσαν στρατιῶτες στὴ Θρᾴκη, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Σὲ κάποια µάχη µὲ τοὺς Σκύθες, ὁ Ὀρέντιος κατόθρωσε νὰ σκοτώσει τὸν σκληρὸ καὶ γενναῖο ἀρχηγό τους, Μαραρῶν. Γιὰ τὸ κατόρθωµά του αὐτὸ τιµήθηκε, ἀλλὰ συγχρόνως προσκλήθηκε νὰ συµµετάσχει στὶς θυσίες πρὸς τὰ εἴδωλα, ποὺ θὰ προσφέρονταν γιὰ τὴν νίκη του. Ὁ χριστιανὸς ἥρωας ἀρνήθηκε ῥητά, καὶ διακήρυξε ὅτι αὐτὸς ἕνα Θεὸ ἀληθινὸ ἀναγνωρίζει καὶ λατρεύει, τὸν Θεὸ τῶν χριστιανῶν. Βέβαια δὲν τὸν τιµώρησαν ἀµέσως, χάρη τοῦ ἀνδραγαθήµατός του. Ἀλλὰ µαζὶ µὲ τὰ ἕξι ἀδέλφια του, τοὺς ἔστειλαν δυσµενῆ

µετάθεση στὴν Ἀρµενία. Ἐκεῖ µετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο, ὑποβλήθηκαν σὲ ἀνάκριση. Καὶ οἱ ἑπτὰ µ᾿ ἕνα στόµα δήλωσαν, ὅτι µέχρι τὴν τελευταία τους πνοὴ θὰ µείνουν πιστοὶ στὸν ἀρχηγὸ τῆς σωτηρίας τους, καὶ κριτή τους κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς παγκόσµιας ἀνάστασης καὶ ἀνταπόδοσης. Μετὰ τὴν δήλωσή τους αὐτή, καταδικάστηκαν σὲ ἐξορία µακρινῶν καὶ σκληρῶν τόπων. Καὶ οἱ ἑπτὰ πέθαναν ὁ ἕνας µετὰ τὸν ἄλλο ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ τὶς ταλαιπωρίες, ἀλλὰ χωρὶς κανένα γογγυσµό.

Ἡ Ἀνάµνηση τῆς σωτηρίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας

Θεοτόκου

Βλέπε καὶ 15 Αὐγούστου.

Οἱ Ἅγιες Λεωνίδα, Λιβύη καὶ Εὐτροπία οἱ Ὁσιοµάρτυρες

Μαρτύρησαν, ἡ µὲν πρώτη διὰ πυρός, οἱ δὲ δυὸ ἄλλες διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος ὁ ἐπίσκοπος

Ἄγνωστο ποιᾶς ἐπισκοπῆς ἦταν ἐπίσκοπος. Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸ

Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο (σ. 96).

Ὁ Ὅσιος Σίµων

Ἔργα τοῦ ἀσκητῆ αὐτοῦ, γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη, βρίσκονται στὸν Εὐεργετινό.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος κτήτορας τῆς Μονῆς Τιµίου Προδρόµου Ἁγίου Ὄρους

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κορησσὸ τῆς Καστοριᾶς, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς γεωργούς. Σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, κοντὰ στὸν ἀδελφό του Θεοδόσιο. Ὁ Διονύσιος, µὲ δάσκαλο τὸν ἴδιο του τὸν ἀδελφό, ἔµαθε νὰ µελετᾷ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ γρήγορα διακρίθηκε γιὰ τὸ ταπεινό του φρόνηµα καὶ γιὰ τὸν φιλάνθρωπο χαρακτῆρα του. Μετὰ λίγα χρόνια, ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Κοµνηνοῦ τοῦ Γ´ (1350-1390) ὁ Θεοδόσιος ἔγινε Μητροπολίτης στὴν Τραπεζοῦντα. Ὁ Διονύσιος, ὅταν τὸ ἔµαθε χάρηκε πολύ, πρῶτα ἀπὸ ἀδελφικὴ ἀγάπη καὶ δεύτερο διότι θὰ µποροῦσε τώρα νὰ πραγµατοποιήσει πιὸ εὔκολα ἕνα δικό του σχέδιο. Μετὰ τὴν χειροτονία του σὲ Πρεσβύτερο, ὁ Διονύσιος µετέφερε τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του σ᾿ ἕνα ἀπότοµο βουνὸ τοῦ µικροῦ Ἄθωνος ἢ Ἀντιάθωνος, τὸ ὀνοµαζόµενο Παλαιὸς Πρόδροµος καὶ Παναγία. Καὶ λίγο πιὸ κάτω ἤθελε νὰ κτίσει Ναὸ καὶ εὐπρεπῆ Μονή, πρᾶγµα ποὺ τελικά, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, κατόρθωσε. Ἔτσι, τὸ 1375 ὁ Ἀλέξιος Γ´, µὲ τὴν µεσιτεία τοῦ ἀδελφοῦ του Μητροπολίτη Θεοδοσίου, ἐνέκρινε τὴν ἀνέγερση τῆς Μονῆς µὲ τὸ ὄνοµα τοῦ Τιµίου Προδρόµου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἔδωσε γιὰ τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας στὸν Διονύσιο, 50 σώµια (400.000 γρόσια) καὶ µετὰ τρία χρόνια 1000 Κοµνηνάτα. Ἔτσι ὁ

µοναχὸς Διονύσιος ἔκτισε τὴν Μονὴ Τιµίου Προδρόµου, γνωστὴ κατόπιν µὲ αὐτὸ τὸ ὄνοµα ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ κτήτοράς της. Ὁ Διονύσιος πέθανε στὴν Τραπεζοῦντα, ὅπου εἶχε πάει γιὰ νὰ ζητήσει καὶ ἄλλο βοήθηµα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὴν ἁγιογράφηση τοῦ ναοῦ τῆς Μονῆς.

Ὁ Ὅσιος Δοµέτιος

Αὐτὸς ἦταν φίλος καὶ συνασκητὴς τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, κτήτορα τῆς Μονῆς Τιµίου Προδρόµου, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔκανε καὶ ἡγούµενός της. Ὁ Ὅσιος Δοµέτιος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ποὺ µαρτύρησε στὴ Σµύρνη

Ὁ νεοµάρτυρας Προκόπιος, καταγόταν ἀπὸ χωριὸ ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ Βάρνα, καὶ ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Σὲ ἡλικία 20 χρονῶν, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ µόνασε στὴ Σκήτη τοῦ Τιµίου Προδρόµου, ὑποτακτικὸς στὸν γέροντα Διονύσιο. Σὰν µοναχὸς διακρίθηκε γιὰ τὶς µοναχικές του ἀρετές. Ἀργότερα, ἐγκατέλειψε τὴν µοναχικὴ ζωή, ἔφθασε στὴ Σµύρνη καὶ βρισκόµενος σὲ ἀπόγνωση, ἐξισλαµίστηκε. Κατόπιν ὅµως, οἱ τύψεις συνειδήσεως ποὺ εἶχε γιὰ τὸ βαρὺ ὀλίσθηµά του, τὸν ἔφεραν µὲ δάκρυα µετανοίας σὲ κάποιο πνευµατικό, στὸν ὁποῖο ἐξοµολογήθηκε καὶ πῆρε τὶς ἀνάλογες συµβουλὲς παρηγοριᾶς. Κατόπιν προσευχήθηκε µπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸν κριτὴ τῆς πόλης. Μόλις ἔφτασε µπροστὰ στὸν κριτή, πέταξε τὸ τούρκικο σαρίκι ποὺ φοροῦσε στὸ κεφάλι του καὶ φόρεσε τὸν µοναχικὸ σκοῦφο. Ἔπειτα

ἤλεγξε µὲ τόλµη τὴν µουσουλµανικὴ θρησκεία καὶ ὁµολόγησε µὲ θάῤῥος τὸν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι, ὅταν εἶδαν τὸ ἀµετάθετο τῆς γνώµης τοῦ µάρτυρα, τὸν ὁδήγησαν µὲ χλευασµοὺς στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης. Ἀλλ᾿ ὅταν διαπίστωσαν τὴν χαρὰ µὲ τὴν ὁποία πήγαινε στὸ µαρτύριο, οἱ δήµιοι φοβήθηκαν καὶ ἀρνήθηκαν νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Τότε

ἀνέλαβε καὶ τὸν ἀποκεφάλισε κάποιος ἀρνησίχριστος, ποὺ κλήθηκε ἐπὶ τούτου, στὶς 25

Ἰουνίου 1810, ἡµέρα Σάββατο.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια

Ὁ Νεοµάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στὰ µέρη τῆς Ἀττάλειας ἀπὸ γονεῖς πλούσιους καὶ εὐσεβεῖς. Νήπιο ἀκόµα, ὁ Γεώργιος, ἁρπάχτηκε ἀπὸ τὸν Ἀγὰ Προύσαλη, κατὰ τὶς συνηθισµένες ἁρπαγὲς χριστιανόπουλων ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἐξισλαµίστηκε καὶ ὀνοµάστηκε Μεχµέτ. Ὅταν ἦλθε σὲ ἡλικία γάµου, παντρεύτηκε τὴν κόρη τοῦ Ἀγὰ αὐτοῦ. Μὲ τὴν προτροπὴ τῶν θεοσεβῶν γονέων, µία χριστιανὴ ὑπηρέτρια τοῦ Γεωργίου, ὀνοµαζόµενη Μαρία, ἀποκάλυψε σ᾿ αὐτὸν γιὰ τὴν καταγωγή του καὶ τὸν τρόπο τοῦ ἐξισλαµισµοῦ του. Μὲ τὴν πρόφαση ὅτι θὰ πήγαινε γιὰ προσκύνηµα στὴ Μέκκα, ὁ Γεώργιος µαζὶ µὲ τὴν Μαρία, ἦλθε στοὺς Ἁγίους Τόπους, ὅπου παρέµεινε γιὰ δυὸ χρόνια. Κατόπιν ἔφτασε στὴν πόλη Κρήνη τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου παντρεύτηκε τὴν Ἑλένη Μαυρογιάννη. Ἐπιζητῶντας τὸ µαρτύριο ὁ Γεώργιος, πῆγε στὸ Διοικητήριο καὶ βοήθησε νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ ἄλογο, ὁ διερχόµενος ἀπὸ τὴν Κρήνη, πρώην πενθερός του, στὸν ὁποῖο µετὰ ἀπὸ λίγο ὁµολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Τότε οἱ Τοῦρκοι τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου τὸν ἔδειραν σκληρὰ καὶ ἔβαλαν στὰ πόδια του φάλαγγα, καὶ στὴ συνέχεια πυρακτωµένο χάλκινο σκεῦος στὸ κεφάλι του. Τελικὰ στὶς 25 Ἰουνίου 1823,

τὸν κρέµασαν στὸν τοῖχο τοῦ σπιτιοῦ τοῦ ἐπισήµου Παντελάκη Φαρµάκη καὶ τὸν ἀπαγχόνισαν.

Μνήµη τῶν ἁγίων καὶ θαυµατουργῶν δουκῶν Μουρόµης Πέτρου καὶ Φεβρωνίας τῶν διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ σχήµατος µετονοµασθέντων Δαβὶδ καὶ Εὐφροσύνης τῶν Ῥώσων

Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος µάρτυρας (+ 1419)

Ὁ Ὅσιος Μεθόδιος Νίθρητος Καινουργίου, τοῦ ἐν Γορτύνῃ

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 26

●     Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Γοτθίας

●     Ὁ Ὅσιος Ἀνθίων

●     Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

Ἦταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ ΙΑ΄ (527-565). Ἡ ζωή του ἦταν µία συνεχὴς φιλανθρωπία καὶ ἐργασία γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ὁ Δαβὶδ µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε ἀναχωρητής. Γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια κατοικοῦσε ἐπάνω σ΄ ἕνα δένδρο. Ἐκεῖ, µὲ τὰ λιοπύρια τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὶς παγωνιὲς τοῦ χειµῶνα, δουλαγωγοῦσε τὸ σῶµα του µὲ ἄσκηση στὴν ἐγκράτεια καὶ µὲ προσευχή,

ἀπαγγέλοντας στίχους τοῦ προφητάνακτος ὁµωνύµου του Δαβίδ: «Ὠµοιώθην πελεκάνι ἐρηµικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόµην ὡς στρουθίον µονάζον ἐπὶ δώµατος». Ἔγινα ὅµοιος µὲ πελεκάνο, ποὺ περνᾷ τὶς µέρες του στὴν ἔρηµο. Κατάντησα σὰν κλαυσοπούλι ποὺ κράζει κλαψιάρικα τὴν νύκτα σὲ ἐρειπωµένο σπίτι. Παρέµεινα ἄυπνος καὶ ἔγινα σὰν στρουθίο ποὺ ἔχασε τὸ σύντροφό του καὶ µένει µόνο στὸ ὕψος τῆς στέγης. Πράγµατι, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ µὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση κατάφερε νὰ ὑποτάξει σὲ µεγάλο βαθµὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας καὶ νὰ γίνει ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος. Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ἔκριναν σὰν τὸν καταλληλότερο γιὰ ἀντιπρόσωπό τους στὸν Ἰουστινιανό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ ζητοῦσαν ἔπαρχο γιὰ τὴν πόλη τους. Στὸ γυρισµό, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Γοτθίας

Καταγόταν ἀπὸ τοὺς τόπους τῆς Κριµαίας καὶ διακρίθηκε ἀπὸ παιδὶ γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ τὸ ζῆλο του γιὰ τὴν πίστη. Οἱ γονεῖς του ὀνοµαζόταν Λέων καὶ Φωτεινὴ καὶ τὴν εὐσέβειά τους µετέδωσαν καὶ στὸν γιό τους. Στὰ χρόνια τῆς εἰκονοµαχίας, ὁ Ἰωάννης εἶχε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία περισσότερο µὲ τὴ Ῥώµη, ποὺ δὲν τὴν ἐπηρέαζε ἡ πληγὴ αὐτὴ τῆς Ἀνατολῆς. Σὰν ἐπίσκοπος Γοτθίας ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε διδακτικὸς καὶ φιλάνθρωπος. Παρέµεινε ἁπλός, ταπεινόφρων, φτωχὸς καὶ ἀφιλάργυρος, ἀδελφὸς τῶν ἱερέων, πατέρας τῶν λαϊκῶν του, ἀλλὰ κάποια αἱµατηρὴ στάση ἀνάγκασε τὸν καλὸ ποιµένα νὰ καταφύγει µὲ πολλοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἀµάστριδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἐκεῖ ἔµεινε τέσσερα χρόνια καὶ πέθανε

εὐεργετῶντας, µέχρι τὴν τελευταία του στιγµή. Κλῆρος καὶ λαὸς τὸν ἔθαψαν µὲ

µεγάλες τιµές.

Ὁ Ὅσιος Ἀνθίων

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας

Γεννήθηκε στὸ Αϊβαλὶ (Κυδωνιές) τῆς Μ. Ἀσίας. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐκάρη

µοναχὸς στὴν ἱερὰ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας. Μὲ τὴν ἄδεια τῶν πατέρων τῆς Μονῆς,

πῆγε στὴ Σµύρνη νὰ κάνει ἔρανο γιὰ τὴν ἀνοικοδόµηση τῶν Ναῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Μεταµορφώσεως καὶ Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος,

ἀποπεράτωσε τὴν ἀνοικοδόµηση τῶν Ναῶν αὐτῶν. Τὸν κατέλαβε ὅµως ὁ πόθος τοῦ

µαρτυρίου, πῆγε στὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας καὶ διακήρυξε παντοιοτρόπως τὴν πίστη

του στὸ Χριστό, καὶ ἀφοῦ µαστιγώθηκε καὶ πληγώθηκε στὸ κεφάλι ἀπὸ τοὺς Τούρκους

ἐκδιώχθηκε. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, δὲν πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντά του

γιὰ τὸ µαρτύριο καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὶς Καρυές. Ἐκεῖ συµβουλεύτηκε τὸν Ἀρχιερέα

πρώην Χριστουπόλεως Παγκράτιο, πῆρε τὴν εὐλογία του καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν

Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ πληροφορήθηκε, ὅτι ἔφθασε στὴ Βατοπεδινὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου

Δηµητρίου κάποιος µοναχός, ποὺ ἐξισλαµίστηκε καὶ θέλησε νὰ τὸν συµβουλέψει πρὸς

µετάνοια. Οἱ Τοῦρκοι ἔµαθαν τὸν σκοπό του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν

κριτή, ὁ ὁποῖος, φοβούµενος µήπως ὁ Δαβὶδ µεταστρέψει τὸν µοναχὸ ποὺ

ἐξισλαµίστηκε, γρήγορα ἐξέδωσε καταδικαστικὴ ἀπόφαση θανάτου του. Ἔτσι, στὶς 26

Ἰουνίου 1813 τόν ἀπαγχόνισαν καὶ ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία

Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye (σ. 774, 7) κατὰ τὴν 26η Ἰουνίου ἀναφέρεται πάλι ἡ

µνήµη µάρτυρα Θεράποντα, συνοδευµένη µὲ τοὺς τρεῖς πιὸ πάνω µάρτυρες. Ποιὸς εἶναι

αὐτός, ἄγνωστο. Ἀπὸ τὸν Ἁγ. Νικόδηµο δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη του. Μόνο, κατὰ τὴν

27η Ἰουνίου µνηµονεύονται Μάρκιος καὶ Μαρκία διὰ ξίφους τελειωθέντες.

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 27

●     Ὁ Ἅγιος Σαµψών ὁ Ξενοδόχος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνεκτός

●     Διήγηση Συνεσίου Ἐπισκόπου Κυρήνης γιὰ κάποιο Εὐάγριο φιλόσοφο καὶ τριακόσια λίτρα χρυσοῦ

●     Ἡ Ἁγία Ἰωάννα ἡ Μυροφόρος

●     Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ ἐρηµίτης

●     Οἱ Ἅγιοι Μάρκιος καὶ Μαρκία

●     Ὁ Ἅγιος Πιέριος Ἱεροµάρτυρας Πρεσβύτερος Ἀντιοχείας

●     Τῇ πρώτῃ Κυριακῇ, µεταξὺ 23ης καὶ 30ης Ἰουνίου µηνός, ἐν Μηθύµνῃ µνήµην ἐπιτελοῦµεν τῆς ἀνακοµιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς ὁσίας µητρὸς ἡµῶν Θεοκτίστης (1960)

Ὁ Ἅγιος Σαµψών ὁ Ξενοδόχος

Γεννήθηκε στὴ Ῥώµη ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Εὐφυὴς καθὼς ἦταν, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία καὶ ἰατρική. Ἀλλὰ ὁ Σαµψών, ἐκτὸς ἀπὸ εὐφυΐα, εἶχε καὶ πνεῦµα Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ µεταχειρίσθηκε τὴν ἰατρικὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελµα, ἀλλὰ γιὰ εὐεργετικοὺς καὶ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς.Ὁδηγὸς στὴ ζωὴ γιὰ τὸ Σαµψὼν ἦταν ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρµονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑµῶν

οἰκτίρµων ἐστι». Νὰ γίνεστε, δηλαδή, εὐσπλαχνικοὶ στὸν πλησίον καὶ συµπονετικοὶ στὶς δυστυχίες καὶ στὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς σὲ ὅλους σας. Ἔτσι καὶ ὁ Σαµψὼν ἦταν προστάτης γιατρὸς τῶν φτωχῶν. Ἔµπαινε σὲ κάθε σπίτι ποὺ εἶχε ἀνάγκη καὶ ἔδινε στοὺς δυστυχισµένους ἀσθενεῖς του ἰατρικὴ βοήθεια, ἀλλὰ καὶ παρηγοριά. Ἕναν ὁλόκληρο ὄροφο τοῦ σπιτιοῦ του εἶχε µετατρέψει

σὲ νοσοκοµεῖο καὶ περιέθαλπε πάσχοντες ἀστέγους. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, µὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ Σαµψὼν συνέχισε τὴν ζωή του στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ φήµη του προσείλκυσε τὴν εὔνοια καὶ αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ (541 µ.Χ.). Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Μηνᾶς, βλέποντας τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Σαµψών, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Μὲ ὅση περιουσία τοῦ ἀπέµεινε, ἔκτισε µεγάλο νοσοκοµεῖο, ποὺ ἀναδείχθηκε σὲ φηµισµένο φιλανθρωπικὸ ἵδρυµα. Ἐκεῖ ὁ Σαµψών, σὲ βαθειὰ γεράµατα, γαλήνια ἀπεβίωσε.

Ὁ Ἅγιος Ἀνεκτός

Ἦταν εὐσεβὴς καὶ ζηλωτὴς ἄνδρας, ποὺ µὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα του, ἀποτελοῦσε πολύτιµη δύναµη τῆς Ἐκκλησίας στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ ἡγεµόνας τῆς πόλης αὐτῆς, Οὐρβανός, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἀνεκτὸ καὶ δὲν µπόρεσε νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν πίστη του, κατέφυγε στὴν ὠµὴ καὶ θηριώδη βία τῶν βασανιστηρίων. Στὴν ἀρχὴ τὸν ἐράβδισαν. Ἔπειτα τοῦ ἔσχισαν τὰ πλευρὰ µὲ σιδερένια νύχια, τρύπησαν τοὺς

ἀστραγάλους του καὶ ἔκαψαν τὶς πληγές του µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ὅταν εἶδαν ὅτι ἀκόµα ἀνέπνεε, τὸν ἀποκεφάλισαν, καὶ ἔτσι ὁ γνήσιος αὐτὸς χριστιανὸς πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Διήγηση Συνεσίου Ἐπισκόπου Κυρήνης γιὰ κάποιο Εὐάγριο φιλόσοφο καὶ τριακόσια λίτρα χρυσοῦ

Ἡ διήγηση αὐτὴ βρίσκεται στὸ Νέο Ἐκλόγιο καὶ τὸ Λειµωνάριο τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου.

Ἡ Ἁγία Ἰωάννα ἡ Μυροφόρος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἦταν γυναῖκα τοῦ Χουζᾶ, ἐπιτρόπου τοῦ Ἡρῴδη καὶ διακονοῦσε τὸν Κύριο µαζὶ µὲ τὶς ἄλλες γυναῖκες (Λουκᾶ η´ 3, κδ´ 10).

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ ἐρηµίτης

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Μάρκιος καὶ Μαρκία

Ἡ Μαρκία µαρτύρησε διὰ ξίφους. Γιὰ τὸν Μάρκιο γνωρίζουµε, ὅτι ὁδηγήθηκε στὸν ἄρχοντα τοῦ Ἰκονίου Περίνιο καὶ ἐπειδὴ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστό, ἔγδαραν τὸ σῶµα του, τὸν ἔβαλαν ἐπάνω σὲ πυρακτωµένη σχάρα, ἔκοψαν τὴν γλῶσσα του καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ἅγιος Πιέριος Ἱεροµάρτυρας Πρεσβύτερος Ἀντιοχείας

Μαρτύρησε διὰ πυρός. (Ὁρισµένοι Συναξαριστές, µαζὶ µὲ τὴν µνήµη τοῦ Ἁγίου Πιερίου,

ἀναφέρουν καὶ αὐτὴ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰσιδώρου).

Τῇ πρώτῃ Κυριακῇ, µεταξὺ 23ης καὶ 30ης Ἰουνίου µηνός, ἐν Μηθύµνῃ µνήµην ἐπιτελοῦµεν τῆς ἀνακοµιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς ὁσίας µητρὸς ἡµῶν Θεοκτίστης (1960)

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 28

●     Εὕρεσις Λειψάνων Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου

●     Ὁ Ἅγιος Παππίας

●     Ὁ Δίκαιος Σέργιος ὁ Μάγιστρος

●     Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος

●     Ὁ Ὅσιος Οὐλκιανός

●     Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ ἰατρός

●     Τὰ Ἅγια Δύο παιδιά

●     Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Ἀναχωρητής

●     Ὁ Ἅγιος Δονάγος ἐπίσκοπος Λιβύης

●     Οἱ Ἅγιοι 70 Μάρτυρες οἱ ἐν Σκυθοπόλει

●     Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Γαλατία

●     Ὁ Ὅσιος Μάγνος

●     Οἱ Ὅσιοι Σέργιος καὶ Γερµανὸς οἱ θαυµατουργοὶ οἱ ἐν Βαλάµῃ

●     Ὁ Ὅσιος Συµεὼν

Εὕρεσις Λειψάνων Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου

Ἀγωνίσθηκαν καὶ οἱ δυὸ στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ (292 µ.Χ.). Ὁ Κῦρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα. Ἄριστα καταρτισµένοι στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήµη, προσέφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους ἀφιλοκερδῶς στοὺς φτωχότερους συνανθρώπους τους. Καὶ ὄχι µόνο δὲν ἔπαιρναν χρήµατα ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι ἔδιναν τὰ δικά τους, µέχρι ποὺ ἔµειναν φτωχοί. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἐπονοµάστηκαν

Ἀνάργυροι. Μαζί µε τὴν ἰατρικὴ βοήθεια ποὺ προσέφεραν στοὺς πάσχοντες, µετέδιδαν σ΄ αὐτοὺς καὶ τὴν σωτήρια ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὰ λόγια τους ἔδωσαν φῶς τοῦ Χριστοῦ σὲ πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀλλὰ ἡ δράση τους καταγγέλθηκε στὶς ἀρχές, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν καὶ ἄξια νὰ πάρουν τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Τότε οἱ χριστιανοὶ τοὺς ἔθαψαν κρυφά, καὶ ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀρκάδιος καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας ὁ Θεόφιλος, τὰ ἅγια λείψανά τους βρέθηκαν καὶ µὲ πανηγυρικὸ τρόπο ἔγινε ἡ ἀνακοµιδή τους. Πολλοί, µάλιστα, ἀσθενεῖς ποὺ ἄγγιξαν αὐτά, θεραπεύθηκαν. Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται ὅτι οἱ «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ µισθὸς αὐτῶν». Οἱ δίκαιοι δηλαδή, ζοῦν αἰώνια, καὶ ἡ ἀνταµοιβὴ ποὺ ἁρµόζει σ΄ αὐτοὺς βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Παππίας

Ὑπῆρξε καὶ αὐτὸς ὁλοκαύτωµα στὴν πολυάριθµη σειρὰ τῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (301)

µαρτυρικῶν θυµάτων. Μόνο διὰ τὸ ὅτι πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ δὲν θέλησε ν΄ ἀρνηθεῖ

τὴν πίστη του, φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε γιὰ µέρες ὁλόκληρες. Ἐπειδὴ ὅµως ἔµεινε

ἀµετάθετος στὴν πίστη του, ἀποκεφαλίστηκε καὶ ἀνέβηκε νικηφόρος στὰ οὐράνια.

Ὁ Δίκαιος Σέργιος ὁ Μάγιστρος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν κωµόπολη Νικήτια τῆς Ἀµαστρισὸς τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἡ οἰκογένειά του ἦταν διακεκριµένη, συγγενὴς τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας, συζύγου τοῦ αὐτοκράτορα Θεοφίλου. Μπόρεσε λοιπὸν ὁ Σέργιος νὰ ἐκπαιδευτεῖ καὶ νὰ φτάσει σὲ µεγάλα πολιτικὰ καὶ στρατιωτικὰ ἀξιώµατα. Ἂν καὶ ὁ Θεόφιλος ἦταν θερµὸς προστάτης τῶν εἰκονοµάχων, ὁ Σέργιος ἔµεινε πιστὸς στὶς ὀρθόδοξες τάξεις καὶ

µόχθησε πολὺ γιὰ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Πολλοὺς µάλιστα ὑπερασπιστὲς τῶν ἁγίων εἰκόνων προστάτεψε, κατὰ τὸν διωγµό τους, καὶ ὅταν πέθανε ὁ Θεόφιλος, συνετέλεσε µὲ τὴν ἐπιῤῥοή του νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ γνώµη τῆς Θεοδώρας γιὰ τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων. Ὁ Σέργιος πέθανε στὴν Κρήτη καὶ τάφηκε στὴ µονὴ τοῦ Μαγίστρου. Ἀργότερα τὰ λείψανά του ἀνακοµίστηκαν καὶ δόθηκαν στὴ Μονὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος στὸν κόλπο τῆς Νικοµήδειας, καὶ ἡ ὁποία λεγόταν τοῦ Νικητιάτου, ἐπειδὴ ὁ κτίτωρ αὐτῆς ἦταν ἀπὸ τὴν κωµόπολη Νικήτια.

Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὰ δάκτυλα τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν.

Ὁ Ὅσιος Οὐλκιανός

΄Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ ἰατρός

΄Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Τὰ Ἅγία δύο παιδιά

Μαρτύρησαν διὰ σταυρικοῦ θανάτου.

Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Ἀναχωρητής

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Δονάγος ἐπίσκοπος Λιβύης

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Οἱ Ἅγιοι 70 Μάρτυρες οἱ ἐν Σκυθοπόλει

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Γαλατία

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Μάγνος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ προσευχόµενος.

Οἱ Ὅσιοι Σέργιος καὶ Γερµανὸς οἱ θαυµατουργοὶ οἱ ἐν Βαλάµῃ

Ὁ Ὅσιος Συµεών

Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ. ὡς «Εὐλαβής».

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 29

●     Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

●     Μνήµη πάντων τῶν ἐν Λέσβῳ Ἁγίων

●     Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, µάρτυρας

Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

Ὁ Πέτρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ, ἀδελφὸς τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἦταν ψαράδες στὴ λίµνη Γενησαρέτ. Εἶχε νυµφευθεῖ στὴν Καπερναούµ, ὅπου ἔµενε οἰκογενειακά, µαζὶ µὲ τὴν πενθερά του. Ψαρὰς στὸ ἐπάγγελµα, ἦταν τύπος αὐθόρµητος, ὁρµητικός, καὶ τὴν ζωή του κοντὰ στὸ Χριστὸ τὴν µαθαίνουµε ἀπὸ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια, ἐνῷ τὴν ἀποστολική του δράση,

ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ἔγραψε καὶ δυὸ Καθολικὲς Ἐπιστολές, µέσα στὶς ὁποῖες, νὰ τί προτρέπει στοὺς χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑµῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόµενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ». Δηλαδὴ ἐγκρατευθεῖτε, γίνετε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί. Διότι ὁ ἀντίπαλος καὶ κατήγορός σας διάβολος, σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται, περιπατεῖ µὲ µανία καὶ ζητάει ποιὸν νὰ τραβήξει µακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη γιὰ νὰ τὸν καταπιεῖ. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ὁ Πέτρος, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἰουδαία, στὴν Ἀντιόχεια, στὸν Πόντο, στὴν Γαλατία, στὴν Καππαδοκία, στὴν Ἀσία καὶ τὴν Βιθυνία. Κατὰ τὴν παράδοση (ποὺ σηµαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἀπόλυτα ἱστορικὰ διασταυρωµένο) ἔφτασε µέχρι τὴν Ῥώµη, ὅπου ἐπὶ Νέρωνος (54-68) ὑπέστη

µαρτυρικὸ θάνατο, ἀφοῦ τὸν σταύρωσαν χιαστί, µὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω.

Ὁ δὲ Παῦλος γεννήθηκε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ στὴν ἀρχὴ ἦταν σκληρὸς διώκτης τοῦ χριστιανισµοῦ. Ὅµως, µὲ θαῦµα γνώρισε τὸ Χριστὸ καὶ ἔγινε ὁ µεγαλύτερος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, θυσιάζοντας µάλιστα καὶ τὴν ζωή του γι᾿ αὐτό.Ὀνοµάστηκε Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, καὶ τὴν ζωὴ µὲ τὶς περιπέτειές του θὰ τὰ δεῖ κανείς, ἂν

µελετήσει τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ τὶς 14 Ἐπιστολές του στὴν Καινὴ

Διαθήκη. Ὁ Παῦλος θέλει κάθε χριστιανός, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος, νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ λέει:

«ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐµοὶ Χριστός». Δηλαδή, δὲ ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς

ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ µέσα µου ὁ Χριστός. Καὶ ἀκόµα, «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός».

Νὰ διευθύνει, δηλαδή, ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς µας ὁ Χριστός. Ὁ

ἀπόστολος Παῦλος ὑπέστη µαρτυρικὸ θάνατο (χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶναι ἀπόλυτα

διασταυρωµένο) δι᾿ ἀποκεφαλισµοῦ στὴ Ῥώµη.

Μνήµη πάντων τῶν ἐν Λέσβῳ Ἁγίων

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, µάρτυρας

Ἁγιολόγιον - Ἰούνιος 30

●     Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων

●     Ὁ Ἅγιος Φυγέλλος ἀπόστολος ἀπὸ τοὺς 70 (Ο΄)

●     Ὁ Ἅγιος Μελίτων

●     Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀπὸ τὴν Σινώπη

●     Οἱ Ἅγιοι 1040 Μάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ Πακνανᾶς

●     Μνήµη τῶν ἀγρίως σφαγιασθέντων ὑπὸ Κουρδικῶν ὀρδῶν

Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων

Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ θὰ ξεχωρίζουν µέσα στὴν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας σὰν οἱ ὑπέρλαµπροι ἀστέρες πρώτου µεγέθους τῆς πνευµατικῆς ζωῆς. Τὴν 30η Ἰουνίου, ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους ποὺ ἀρχικὰ ἐξέλεξε ὁ Κύριος, πλὴν τοῦ Ἰούδα Ἰσκαριώτη. Αὐτοὶ εἶναι: Σίµωνας (Πέτρος), Ἀνδρέας, Ἰάκωβος, Ἰωάννης, Φίλιππος, Θωµᾶς, Βαρθολοµαῖος (Ναθαναήλ), Ματθαῖος, Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου, Σίµωνας ὁ Ζηλωτής, Ἰούδας ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἰακώβου τοῦ µικροῦ καὶ ὁ Ματθίας, ποὺ ἐξελέγη µέσα στὸ ὑπερῷο τὶς παραµονὲς τῆς Πεντηκοστῆς, σὲ ἀντικατάσταση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη. Τὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς τῶν Ἀποστόλων αὐτῶν, σκιαγραφοῦµε στὶς ἰδιαίτερες γιορτές τους. Ἐδῶ γίνεται ὑπενθύµιση τῆς ἑνότητας ποὺ εἶχαν µεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς τους, ποὺ τόσο συνέβαλε στὴν πνευµατικὴ ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση τοῦ κόσµου. Ἔχουµε, λοιπόν, χρέος καὶ ἐµεῖς οἱ ἀγωνιζόµενοι χριστιανοί, νὰ κινούµαστε στὰ ἴχνη τους καὶ µὲ θερµὸ ζῆλο γιὰ τὴν διάδοση τοῦ σωτηριώδους

µηνύµατος τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ διέπνεε κι αὐτούς, νὰ γίνουµε µιµητές του ἔργου τους.

Ὁ Ἅγιος Φυγέλλος ἀπόστολος ἀπὸ τοὺς 70 (Ο΄)

Ἀναφέρεται µόνο στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye µεταξὺ τῶν µνηµονευοµένων ἀποστόλων ἀπὸ τοὺς 70 καὶ σηµειώνεται, ὅτι «οὗτος φρονήσας τὰ τοῦ Σίµωνος ἐγένετο ἐπίσκοπος Ἐφέσου».

Ὁ Ἅγιος Μελίτων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀπὸ τὴν Σινώπη

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν συρόµενο ἐπάνω σὲ αἰχµηρὲς πέτρες.

Οἱ Ἅγιοι 1040 Μάρτυρες

Ἄγνωστοι στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη τους, µαζὶ µὲ τοὺς µάρτυρες Φωκᾶ, Κόνωνα,

Συµεὼν καὶ Ἰσαάκ, ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο (σελ. 97).

Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ Πακνανᾶς

Γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἦταν πολὺ φτωχοί, παρέµεινε ἀγράµµατος καὶ ἔγινε κηπουρός. Ἔκανε τὴν ἐργασία αὐτή, µεταφέροντας κατόπιν φιλοδωρήµατος µὲ τὸν γάϊδαρό του ἐµπορεύµατα, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν χωρικῶν ποὺ ἦταν γύρω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Κάποια µέρα ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὰ χωριὰ αὐτά, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους φύλακες καὶ συκοφαντήθηκε ἀπ΄ αὐτούς, ὅτι δῆθεν µετέφερε µπαροῦτι γιὰ τοὺς ἐπαναστάτες Ἕλληνες. Ὁδηγήθηκε στὸν κριτὴ καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο, ἐκτὸς καὶ ἂν δεχόταν τὸν ἰσλαµισµό, ὁπότε θὰ γλίτωνε τὴν ζωή του. Ὁ εὐσεβὴς αὐτὸς Ἀθηναῖος ἀπαντοῦσε συνεχῶς στοὺς φοβερισµοὺς καὶ τὶς ὑποσχέσεις τῶν Τούρκων, µὲ τὴν ἁπλὴ φράση: «Δὲν τουρκεύω». Τότε ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης καὶ γονάτισε µὲ χαρά, περιµένοντας τὸ µαρτυρικό του τέλος. Ὁ δήµιος χτύπησε τὸν Ἅγιο µὲ ἀντεστραµµένο ξίφος στὸ λαιµό, γιὰ νὰ τὸν ἐκφοβίσει, προσδοκώντας τὴν µεταστροφή του. Ἀλλ΄ ὁ γενναῖος µάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, µὲ θάῤῥος εἶπε στὸν δήµιο: «Χτύπα γιὰ τὴν πίστη». Καὶ πάλι ὁ δήµιος ἔβαλε τὸ µαχαῖρι στὸν τράχηλο τοῦ Ἁγίου καὶ ἀφοῦ τὸν πλήγωσε λίγο, ἄκουσε καὶ πάλι ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ τὴν ἴδια φράση: «Χτύπα γιὰ τὴν πίστη». Ὁπότε ὁ δήµιος ἔκοψε τὸ κεφάλι τοῦ µάρτυρα, ποὺ δέχτηκε τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου τὸ 1771. Στὴν πρώτη κολώνα τοῦ Ὀλυµπίου Διὸς στὴν Ἀθήνα, διακρινόταν τὸ ἀκόλουθο ἐπιγραφικὸ χάραγµα: «1771 Ἰουλίου 9 ἀπεκεφαλίσθη ὁ Πακνανᾶς Μιχάλης». Ἡ µνήµη τοῦ ἁγίου γίνεται τὴν 30η Ἰουνίου. (Ἄλλοι τοποθετοῦν τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ στὰ 1770).

Μνήµη τῶν ἀγρίως σφαγιασθέντων ὑπὸ Κουρδικῶν ὀρδῶν ἐν τῷ νοµῷ Διαρβεκὶρ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὑπαγοµένων εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας (+1896).

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: