10. Οκτώβριος Αγιολόγιον - Εορτολόγιον

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 1

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Ἀπόστολος

●     Ὁ Ὅσιος Ῥωµανὸς ὁ Μελῳδός, ὁ ποιητὴς τῶν Κοντακίων

●     Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ζώβης καὶ 36 ἄλλοι Ὁσιοµάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Δοµνῖνος

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ψάλτης ὁ καλούµενος Κουκουζέλης

●     Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δοµέστικος

●     Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ τὴν ἀνάµνησιν ποιούµεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡµῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας

●     Σύναξις (πανήγυρις) τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γοργοϋπηκόου

●     Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ ἐν Βησερίᾳ ὁ Θαυµατουργὸς (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Ἀπόστολος

Ὑπακούατε «ἐκ καρδίας εἰς ὃν παρεδόθητε τύπον διδαχῆς». Κάνετε ὑπακοὴ µὲ ὅλην τὴν καρδιά σας στὸν ἀκριβῆ κανόνα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Τέτοιος ἄνθρωπος ὑπακοῆς στὸ Θεὸ ἦταν καὶ ὁ ἀπόστολος Ἀνανίας. Διότι, ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε µὲ ὅραµα νὰ συναντήσει τὸ Σαῦλο, ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόµος τῶν χριστιανῶν, ἔκανε ὑπακοὴ στὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἀµέσως πῆγε στὴν Εὐθεῖα ὁδὸ καὶ ἀναζήτησε τὸ σπίτι τοῦ Ἰούδα, ὅπου ἦταν ὁ Σαύλος. Τὸν θεράπευσε, τὸν βάπτισε χριστιανό, καὶ ἔπειτα αὐτός, µὲ τὸ ὄνοµα Παῦλος, ἔγινε ὁ µέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Κατόπιν ὁ Ἀνανίας πῆγε στὴν Ἐλευθερούπολη, ὅπου µὲ τὴν διδασκαλία του εἵλκυσε στὸ Χριστὸ πολυάριθµες ψυχές.

Ὁ θόρυβος ὅµως ποὺ δηµιούργησε ἡ ἀποστολική του δράση, ἔκανε τὸν ἡγεµόνα Λουκιανὸ νὰ τὸν συλλάβει. Χρησιµοποίησε πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους προκειµένου νὰ ἀλλαξοπιστήσει ὁ Ἀνανίας. Ἀλλὰ ὁ Ἀνανίας ἔµεινε ἀµετακίνητος στὰ

χριστιανικά του φρονήµατα. Τότε ὁ Λουκιανὸς τὸν µαστίγωσε µὲ νεῦρα βοδιῶν. Ἔπειτα,

µὲ σιδερένια νύχια τοῦ ξέσχισε τὰ πλευρὰ καὶ ἔκαψε τὶς πληγές του µὲ ἀναµµένες

λαµπάδες. Τέλος, ἀφοῦ τὸν ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, τὸν λιθοβόλησε. Ἔτσι, ὁ Ἀνανίας

πῆρε τὸ ἁµαράντινο στεφάνι τῆς ὑπακοῆς στὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ὅσιος Ῥωµανὸς ὁ µελῳδὸς ὁ ποιητὴς τῶν Κοντακίων

Ὁ Γερµανὸς Κρουµβάχερ, πλέκει ἄξιο τὸ ἐγκώµιο τοῦ Ῥωµανοῦ. Ἡ κριτική, λέει, ἀνακήρυξε τὸν Ῥωµανὸ σὰν τὸν µεγαλύτερο ποιητὴ τοῦ Βυζαντινοῦ αἰῶνα, ἀληθινὸ Πίνδαρο αὐτοῦ. Κατεῖχε ἀνεξάντλητο πλοῦτο ἰδεῶν, ἀνυπέρβλητη πλαστικότητα φράσεως, µεστὴ καὶ δυνατὴ γλῶσσα, θησαυρὸ ἁρµονίας ποικίλων καὶ καλλιτεχνικῶν ῥυθµῶν. Δυστυχῶς, οἱ βιογραφικὲς πληροφορίες γιὰ τὸν Ῥωµανὸ εἶναι λιγοστές. Ἔζησε τὸν 6ο µ.Χ. αἰῶνα ἐπὶ βασιλέως Ἀναστασίου τοῦ Α´, καὶ ἄλλοι λένε τὸν 8ο αἰῶνα ἐπὶ Ἀναστασίου τοῦ Β´. Στὴν ἀρχὴ ἦταν διάκονος στὴν Ἐκκλησία τῆς Βηρυτοῦ. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου διέµενε στὰ κελιὰ τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου, ποὺ

ἔκτισε κάποιος εὐσεβὴς χριστιανὸς ὀνόµατι Κῦρος. Σύµφωνα µὲ κάποια διήγηση, ὁ Ῥωµανὸς εἶχε µέτρια µόρφωση καὶ τὸ ποιητικό του τάλαντο ἦταν ἄγνωστο ἀκόµα καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο. Παρακολουθοῦσε ὅµως τακτικὰ τὶς κατανυκτικὲς ὁλονυκτίες στὸν ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Σὲ µία ἀπ᾿ αὐτὲς λοιπόν, γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ἡ ψυχή του γέµισε τόση θερµὴ καὶ ἰσχυρὴ κατάνυξη, ὥστε ὅταν γύρισε στὸ κελί του, εἶδε σὲ ὄνειρο τὴν Θεοτόκο νὰ τοῦ δίνει ἕνα τόµο χαρτὶ γιὰ νὰ τὸν φάει. Ὁ

Ῥωµανὸς ξύπνησε καὶ γεµάτος θεία ἔµπνευση συνέθεσε τὴν ἀθάνατη ᾠδὴ στὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ: «Ἡ παρθένος σήµερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει». Ἀπὸ τὴν στιγµὴ ἐκείνη, ἡ ποιητικὴ αὐτὴ ἐπιφοίτηση παρέµεινε διαρκὴς καὶ πλούσια στὴ φαντασία καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ Ῥωµανοῦ, ποὺ ἀναδείχτηκε ὁ γονιµότερος καὶ ἔξοχοτερος τῶν µελῳδῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ζώβης καὶ 36 ἄλλοι Ὁσιοµάρτυρες

Οἱ ὁσιοµάρτυρες αὐτοί ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Κωνσταντίνου ΣΤ´ καὶ τῆς

µητέρας του Εἰρήνης (780). Κατοικοῦσαν στὴ Μονὴ Ζώβη, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴ

Σεβαστούπολη. Ἐπειδὴ τότε ὁ Ἀµηρᾶς τῶν Ἀγαρηνῶν, Ἀλεὶµ ὀνοµαζόµενος,

πολεµοῦσε τὴν χώρα ἐκείνη, συνέλαβε καὶ τοὺς Ὅσιους αὐτοὺς Πατέρες, καὶ τοὺς

παρακινοῦσε νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Ὅσιος ἡγούµενος Μιχαὴλ

ἔλεγξε δριµύτατα τὸν Ἀγαρηνὸ ἄρχοντα, τοὺς δὲ Μοναχοὺς τοὺς ἐνθάῤῥυνε νὰ

ὑποµείνουν γενναία τὸν θάνατο γιὰ τὸν Χριστό. Ἔτσι, ὅλοι ἀποκεφαλίστηκαν γιὰ τὴ

δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Δοµνῖνος

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνα (288) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη. Ὅταν ὁ Μαξιµιανὸς ἔκτιζε βασιλικὰ ἀνάκτορα στὴν πόλη αὐτή, τότε συνελήφθη ὁ Ἅγιος αὐτὸς σὰ Χριστιανὸς καὶ κήρυκας τῆς εὐσέβειας. Ὁδηγήθηκε µπροστὰ στὸν βασιλιὰ Μαξιµιανό, ποὺ τὸν κατηγόρησε ὅτι τολµάει νὰ ὁµολογεῖ ἄλλον Θεό, ἀπ᾿ αὐτὸν ποὺ ὁ βασιλιὰς λατρεύει, καὶ τοῦ συνέστησε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἂν θέλει νὰ ζήσει. Ὁ Ἅγιος ὅµως δὲν πείστηκε καὶ ὁ βασιλιὰς διέταξε καὶ τοῦ ξέσχισαν τὸ σῶµα. Ἀλλ᾿ ὁ Δοµνῖνος, ἐνῷ ἔπασχε, περιγελοῦσε τὸν τύραννο. Τότε αὐτὸς διέταξε νὰ τὸν ὁδηγήσουν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ νὰ τοῦ σπάσουν τὰ σκέλη. Ἀφοῦ λοιπόν, ἔκοψαν µὲ τὸν πιὸ ὠµὸ τρόπο τὰ πόδια, ἔµεινε ἀκόµη ζωντανὸς ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡµέρες χωρὶς νὰ φάει τελείως. Ἔπειτα εὐχαριστῶντας τὸ Θεό, τοῦ παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ψάλτης, ὁ καλούµενος Κουκουζέλης

Ἄριστος µουσικὸς καὶ καλλικέλαδος. Καταγόταν ἀπὸ τὸ Δυῤῥάχιο, ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Κοµνηνῶν καὶ ἦταν ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα. Ἡ εὐσεβὴς µητέρα του ὅµως, ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στὸ παιδί της νὰ µάθει τὰ ἱερὰ γράµµατα, τὸ ὁποῖο, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ἔξυπνο καὶ πολὺ καλλίφωνο, ὅλοι τὸ φώναζαν ἀγγελόφωνο. Σὲ κατάλληλη ἡλικία κατέφυγε

στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου µόνασε στὸ κελὶ τῶν Ἀρχαγγέλων τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ἔψαλε στὴ Μεγίστη Λαύρα µαζὶ µὲ τὸν Γρηγόριο Δοµέστικο, ποὺ ἀναφέρουµε ἀµέσως παρακάτω. Ἔτσι ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε ὁ Ἰωάννης, ψάλλοντας θεσπέσιους ὕµνους πρὸς τὸ Θεό, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἰῶνα καὶ τάφηκε στὸ κελὶ ποὺ µόναζε.

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δοµέστικος

Ἦταν καὶ αὐτὸς περίφηµος ψάλτης τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ὅταν ἡγούµενος ἦταν ὁ Ἰάκωβος ὁ Πρικανᾶς, ὁ Γρηγόριος ἔψαλλε κατὰ τὴν παραµονὴ τῶν Φώτων ὄχι τὸ «Ἄξιόν ἐστι», ἀλλὰ τὸ Ἐπὶ σοὶ χαίρει» στὴ λειτουργία. Στὸ τέλος δὲ τῆς ἀγρυπνίας

µισοκοιµήθηκε, καὶ νά, βλέπει τὴν Δέσποινα Θεοτόκο νὰ εἶναι πάνω του καὶ νὰ τοῦ λέει: «Δέξαι σου τὸ ψαλτικόν, ὦ Δωµέστικε, καὶ εὐχαριστῶ σοι πολλά». Καὶ ἀφοῦ εἶπε αὐτό, τοῦ ἔδωσε στὸ χέρι ἕνα φλουρί, ποὺ ἀµέσως τὸ ἔβαλε, µετὰ ἀπ᾿ αὐτά, στὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ὅλα αὐτὰ βέβαια, σύµφωνα µὲ τὴν παράδοση τῆς µονῆς. Ἔτσι λοιπὸν θεάρεστα ἀφοῦ ἔζησε ὁ Γρηγόριος, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ τὴν ἀνάµνησιν ποιούµεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡµῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῷ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὅτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατεῖδεν ἐφηπλωµένην αὐτὴν ἄνωθεν καὶ πάντας τοὺς εὐσεβεῖς

περισκέπουσαν». (Ἡ γιορτὴ αὐτὴ ἔχει µετατεθεῖ τὴν 28η Ὀκτωβρίου, ὅπου ἡ Ἑλλάδα γιορτάζει τὸ µεγάλο γεγονὸς τῆς διασώσεως καὶ ἀπελευθερώσεώς της ἀπὸ τὸν Ἰταλογερµανικὸ ζυγό).

Σύναξις (πανήγυρη) τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γοργοϋπηκόου

Ἡ θαυµατουργὴ αὐτὴ εἰκόνα βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Λεπτοµέρειες βλέπε στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ματθαίου Λαγγῆ τόµος Ι´ σελ. 37, ἔκδοση

1992.

Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ ἐν Βησερίᾳ ὁ Θαυµατουργὸς (Ρῶσος)

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 2

●     Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ Ἰουστίνη ἡ Παρθένος

●     Ἡ Ἁγία Δάµαρις ἡ Ἀθηναία

●     Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ὁµολογητής

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Μεγαλοµάρτυρας, ὁ Γαβρᾶς

●     Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεοµάρτυρας ἢ Χατζη-Γεώργιος

●     Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τοῦ Σουντὰλ (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ Ἰουστίνη ἡ Παρθένος

Ἦταν εὐγενὴς πλούσιος καὶ φιλόσοφος ἀπὸ τὴν Καρχηδόνα τῆς Λιβύης, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου. Στὴν Ἀντιόχεια, ἐξασκοῦσε ἄριστα τὴν µαγικὴ τέχνη. Κάποτε ὅµως, ἕνας εἰδωλολάτρης, ὁ Ἀγλαΐδας ἐρωτεύθηκε µία παρθένο κόρη, τὴν Ἰοῦστα.

Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ χριστιανὴ κόρη δὲν ἀνταποκρινόταν στὶς ἁµαρτωλές του προτάσεις, αὐτὸς κατέφυγε στὸ µάγο Κυπριανό. Μπροστὰ στὴ χριστιανικὴ σταθερότητα τῆς Ἴουστας, «µαγικῆς ἐµπαίγµατα κατέκειτο τέχνης, καὶ τῆς ἐπὶ φρονήσει ἀλαζονείας ἔλεγχος ἐφύβριστος». Οἱ ἀπάτες, δηλαδή, τῆς µαγικῆς τέχνης τοῦ µάγου εἶχαν πέσει κάτω, ἀνίκανες νὰ κάνουν κακὸ στὴ χριστιανὴ κόρη. Καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ Κυπριανοῦ γιὰ τὴν µαγική του σοφία ἀποδείχθηκε γελοία. Τότε, µπροστὰ στὸν ἐπίσκοπο Ἄνθιµο, ἔκαψε τὰ µαγικά του βιβλία καὶ βαπτίσθηκε χριστιανός. Κατόπιν, ἔγινε ἱερέας καὶ ἀργότερα ἐπίσκοπος Καρχηδόνας. Τὴ δὲ Ἰοῦστα χειροτόνησε διακόνισσα καὶ τὴν

µετονόµασε σὲ Ἰουστίνη. Στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κυπριανὸς ἔδειξε µεγάλο ἀποστολικὸ ζῆλο καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ Δέκιο, µαζὶ µὲ τὴν Ἰουστίνη, στὴ Νικοµήδεια. Ἐκεῖ ὁ ἡγεµόνας Κλαύδιος ἀποκεφάλισε τὸν Κυπριανὸ καὶ τὴν Ἰουστίνη. Τὰ τίµια λείψανά τους οἱ χριστιανοὶ τὰ µετάφεραν στὴ Ῥώµη καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τιµὲς στὸν ἐπισηµότερο λόφο τῆς πόλης. Ὁ δὲ Μιχαὴλ Ί. Γαλανός, στὸ ἔργο του «Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων» ἔχει διαφοροποιηµένο τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ, καὶ θεωρεῖ ἱστορικὲς

ἀνακρίβειες ὅλα τὰ περὶ µαγείας, ποὺ ἀναφέρονται γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ συγκεκριµένου

Ἁγίου.

Ἡ Ἁγία Δάµαρις ἡ Ἀθηναία

Εἶναι ἡ πρώτη γυναῖκα στὴν Ἀθήνα, ποὺ πίστεψε, διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, στὸ

Χριστό. Ἀκολουθία της συνέγραψε ὁ Ὑµνογράφος Πατὴρ Γεράσιµος Μικραγιαννανίτης.

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ὁµολογητής

Ἀνῆκε στὴν εὐσεβῆ καὶ γενναία φάλαγγα, ποὺ ἄθλησε καὶ κινδύνεψε ἄφοβα γιὰ τὴν

τιµητικὴ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὁ Θεόφιλος ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος, ὁ εἰκονοµάχος. Ὁ Ὅσιος λοιπόν, περιερχόµενος τὴν Κωνσταντινούπολη, θέρµαινε τὴν καρτεροψυχία τῶν ὀρθοδόξων, καὶ ἤλεγχε τὴν πλάνη τῶν διωκτῶν τῶν εἰκόνων. Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ δύναµη τοῦ λόγου του, ἀνέδειξαν τὸ Θεόφιλο ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς ἰσχυρότερους προµάχους τῆς εὐσέβειας. Κατόπιν τὸν φυλάκισαν καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἐξόρισαν. Ἔτσι, ἐκεῖ στὴν ἐξορία τελείωσε τὴ ζωή του, χωρὶς νὰ δεχτεῖ τὴν πρόσκαιρη ἐλευθερία ἀντὶ προδοσίας τῆς ἀλήθειας καὶ ἀπωλείας

τῆς αἰωνίου ζωῆς. (Ἡ µνήµη τοῦ ὁσίου αὐτοῦ ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 10η Ὀκτωβρίου).

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Μεγαλοµάρτυρας, ὁ Γαβρᾶς

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Σύµφωνα µὲ τὴν Ἀκολουθία του, γεννήθηκε τὸν 10ο αἰῶνα στὴν κωµόπολη τῆς Χαλδίας Ἄτρα, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἔνδοξους. Ὁ ἴδιος ἔγινε καταξιωµένος στρατηγὸς καὶ µαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ στὴ Θεοδοσιούπολη τὸ

1098. Ἡ σύναξίς του γίνεται στὴν Τραπεζοῦντα, ὅπου βρίσκεται καὶ ἡ τίµια κεφαλή του.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεοµάρτυρας ἢ Χατζη-Γεώργιος

Γιὸς χριστιανῶν γονέων ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια. Ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν πόλη Καρατζασοὺ τῆς Ἠλιουπόλεως, ὅπου ἐξασκοῦσε τὴν τέχνη τοῦ ἀµπατζῆ (σαγµατοποιοῦ). Σὲ κάποια διασκέδαση, ποὺ ἦταν παρὼν καὶ ὁ Γεώργιος, κάποιος, ποὺ βρισκόταν σὲ κατάσταση µέθης, ἔπεσε καὶ σκοτώθηκε. Τότε, σύµφωνα µὲ τὴν συνήθεια, ὁ κριτὴς ζήτησε ἀπ᾿ τοὺς κατοίκους, νὰ πληρώσουν τὸ ἀνάλογο πρόστιµο. Ὁ Γεώργιος ἀρνήθηκε νὰ καταβάλει αὐτὸ τὸ πρόστιµο καὶ ἐπάνω στὸ θυµό του εἶπε, ὅτι δὲν τὸ πληρώνει γιατί εἶναι Τοῦρκος. Ἀµέσως τότε οἱ Τοῦρκοι τὸν συνέλαβαν καὶ τοῦ ἔκαναν περιτοµή. Ἀργότερα ὁ Γεώργιος, µετανοηµένος, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔµεινε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα. Ἐπανῆλθε ὅµως στὴν πόλη Καρατζασού, καὶ µπροστὰ στὸν κριτὴ ὁµολόγησε µὲ θάῤῥος τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Παρὰ τὶς κολακεῖες τοῦ κριτῆ, ἔµεινε ἀµετάθετος στὴν ἀπόφασή του. Ἄρχισε τότε µία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων, ποὺ ὁ Γεώργιος τὰ ὑπέµεινε µὲ µεγάλη γενναιότητα. Ἔλεγε µάλιστα: «ὅ,τι καὶ ἂν µοῦ κάνετε ἐγὼ δὲν ἀρνοῦµαι πλέον τὴν πίστη µου. Χριστιανὸς γεννήθηκα, Χριστιανὸς

εἶµαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Τελικά, στὶς 2 Ὀκτωβρίου 1794 τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ Otto Meinardus ἀναφέρει τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ στὶς 2

Ὀκτωβρίου 1752.

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τοῦ Σουντὰλ (Ρῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός (876).

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 3

●     Ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ἱεροµάρτυρας, ὁ Ἀρεοπαγίτης

●     Οἱ Ἅγιοι Ρούστικος καὶ Ἐλευθέριος

●     Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος

●     Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ οἱ µαρτυρήσαντες µαζὶ µ᾿ αὐτὸν 8

Μάρτυρες (Φαῦστος, Γάιος, Πέτρος, Παῦλος, Εὐσέβιος, Χαιρήµων καὶ ἄλλοι δυὸ

µάρτυρες)

●     Ὁ Ἅγιος Ἄδαυκτος

●     Ὁ Ἅγιος Θεαγένης ἢ Θεογένης

●     Ὁ Ἅγιος Θεότεκνος

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης ἐπίσκοπος Καισαρείας

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ἱεροµάρτυρας, ὁ Ἀρεοπαγίτης

Ἦταν διάσηµος ἀθηναῖος, φιλοσοφικότατος νοῦς καὶ µέλος τοῦ ἀνωτάτου δικαστηρίου.

Προσῆλθε στὸ χριστιανισµὸ τὸν πρῶτο αἰῶνα, διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Πράξ. ιζ´

34). Μαρτύρησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δοµετιανοῦ (81-96 µ.Χ.). Στὸ Διονύσιο

ἀποδίδονται καὶ ἀρκετὰ θεολογικὰ συγγράµµατα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα παραθέτουµε σὲ

µετάφραση ὁρισµένα λόγια του, σχετικὰ µὲ τὴν Ἁγιότητα, τὴν Βασιλεία καὶ τὴν

Κυριότητα τοῦ Θεοῦ: « Ἁγιότητα, λοιπόν, εἶναι κατὰ τὴν γνώµη µας ἡ καθαρότητα ἡ

ἀσηµάδευτη ἀπὸ ὁποιοδήποτε µίασµα, ἡ πλήρης καὶ ὁλότελα ἄσπιλη. Βασιλεία εἶναι ἡ

τακτοποίηση κάθε ὁρίου, κάθε τάξης, κανονισµοῦ, κατάστασης. Κυριότητα δὲν εἶναι

µόνο ἡ ὑπεροχὴ πάνω στοὺς χειρότερους, ἀλλὰ καὶ ἡ συνολικὴ τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν

καὶ πλήρης ὁλοκτησία, καθὼς καὶ ἡ ἀληθινὴ καὶ ἀµετάβλητη βεβαιότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ

κυριότητα ἐτυµολογεῖται ἀπὸ τὸ «κῦρος» καὶ τὸ «κύριο» καὶ τὸ «κυριεύον». Θεότητα

εἶναι ἡ πρόνοια ποὺ θεᾶται τὰ πάντα καὶ µὲ τέλεια ἀγαθότητα «περιθέει» (περιέχει) καὶ

συνέχει τὰ πάντα, τὰ γεµίζει µὲ τὸν ἑαυτό της καὶ ὑπερέχει ἀπὸ ὅλα ὅσα

ἀπολαµβάνουν τὰ δῶρα τῆς προνοίας της». (Περισσότερες καὶ πιὸ συγκεκριµένες

ἱστορικὲς πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου δὲν ἔχουµε πλὴν αὐτῶν τῶν

λίγων ποὺ προαναφέραµε. Τὰ ὑπόλοιπα ποὺ ἀναφέρουν ὁρισµένοι Συναξαριστὲς

ἀνήκουν στὰ πλαίσια τῆς παραδόσεως καὶ µόνο).

Οἱ Ἅγιοι Ρούστικος καὶ Ἐλευθέριος

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ὑπῆρξαν µαθητὲς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου. Ὁ µὲν πρῶτος ἦταν ἱερέας, ὁ δὲ δεύτερος διάκονος. Ἴσως µάλιστα νὰ ἦταν καὶ Ἀθηναῖοι. Μαρτύρησαν διὰ ξίφους µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Διονύσιο, κατὰ τὸν ἐπὶ Δοµετιανοῦ διωγµὸ (81-96).

Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ οἱ µαρτυρήσαντες µαζὶ µ᾿ αὐτὸν 8

Μάρτυρες (Φαῦστος, Γάιος, Πέτρος, Παῦλος, Εὐσέβιος, Χαιρήµων καὶ ἄλλοι δυὸ

µάρτυρες)

Ἐδῶ πρόκειται γιὰ τὸν Διονύσιο ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας, ποὺ µαρτύρησε ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Οὐαλεριανὸς (254). Ὁ ἔπαρχος Αἰµιλιανὸς µάταια προσπάθησε νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη µὲ ὑποσχέσεις, ἀπειλὲς καὶ τιµωρίες. Ὁ Διονύσιος ἦταν δοκιµασµένος ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἀκόµα ἀπὸ τὸν διωγµὸ ἐπὶ Δεκίου. Μαζί του µάζεψε καὶ ὀκτὼ µαθητές του, κατὰ πάντα ἄξιους τοῦ διδασκάλου στὴ ζέση τῆς εὐσέβειας καὶ στὴ στερεότητα τῆς πίστης. Ὅλους, δέσµιους τοὺς ἔκλεισαν σ᾿ ἕνα

στενὸ χῶρο, ὅπου τοὺς βασάνισαν σκληρὰ καὶ ἔτσι παρέδωσαν τὶς ἁγίες τους ψυχὲς στὸ Θεό. Τὰ ὀνόµατα τῶν ἕξι ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ µαθητὲς τοῦ Διονυσίου ἦταν, Φαῦστος, Γάιος, Πέτρος, Παῦλος, Εὐσέβιος καὶ Χαιρήµων. (Ἡ µνήµη τῶν δυὸ τελευταίων µαζὶ µ᾿ αὐτὴ τοῦ Φαύστου καὶ Γάιου, ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 4η Ὀκτωβρίου).

Ὁ Ἅγιος Ἄδαυκτος

Ἡ µνήµη του συναντᾶται στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1959, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη του. Ἴσως νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ πάνω ὀκτὼ µαθητὲς τοῦ ἁγίου Διονυσίου, ποὺ µαρτύρησαν µαζί του. Ἴσως ὅµως, νὰ εἶναι περιττὴ ἐπανάληψη τῆς µνήµης τοῦ ἁγίου Αὐδάκτου, ποὺ ἀναφέρεται στὶς 4 Ὀκτωβρίου, µαζὶ µ᾿ αὐτὴν τῆς κόρης του Καλλισθένης.

Ὁ Ἅγιος Θεαγένης ἢ Θεογένης

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Θεότεκνος

Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισµοῦ.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης, ἐπίσκοπος Καισαρείας

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης στὴν ἀρχὴ εἶχε πέσει στὴν πλάνη τῶν µονοφυσιτῶν. Ὅταν δηλαδὴ ἐπὶ βασιλίσσης Πουλχερίας ἡ Δ´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος στὴ Χαλκηδόνα καταδίκασε τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ Εὐτυχοῦς, ὁ Ἰωάννης δὲν θέλησε νὰ δεχτεῖ τὴν δογµατικὴ ἑρµηνεία καὶ ἀπόφαση τῆς συνόδου αὐτῆς. Ἀλλὰ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς τοῦ Ἰωάννη δὲν εἶχε ἐγωιστικὰ ἐλατήρια, ἦταν δεκτικό, διότι οἱ πλούσιοι καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς του, στὴ Θήβα τῆς Αἰγύπτου, τὸν ἀνέθρεψαν µὲ τὴν ἀνάλογη χριστιανικὴ παιδεία. Ἔτσι ὁ Θεὸς εὐλόγησε νὰ ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ τὴν πλάνη του ὡς ἑξῆς. Κάποτε πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸν τάφο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ δεχτεῖ ἐκεῖ τὴν θεία κοινωνία. Πρὶν φτάσει ἡ ἡµέρα ἐκείνη, ὀρθόδοξοι κληρικοί, φρόντισαν νὰ τὸν διαφωτίσουν καὶ νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν πλάνη του. Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ Ἰωάννης βρισκόταν σὲ ἀµφιταλάντευση. Τὴν παραµονὴ λοιπὸν τῆς ἡµέρας ποὺ θὰ κοινωνοῦσε, ἄκουσε στ᾿ ὄνειρό του φωνή, ποὺ τοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι ἀνάξιοι νὰ κοινωνοῦν ὅσοι χωρίζονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας. Τότε ὁ Ἰωάννης πείστηκε ὁριστικά. Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Αἴγυπτο, µόνασε στὸν τόπο Χοζεβᾶ. Μάλιστα, τόσο πολὺ ἀνέπτυξε τὶς ἀρετὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θεραπεύει δαιµονισµένους µὲ τὴν προσευχή του. Κατόπιν τὸν ἔκαναν ἐπίσκοπο Καισαρείας, ἀλλ᾿ αὐτὸς ἐπέστρεψε στὸ ἀσκητήριό του, ὅπου καὶ πέθανε εὐεργετῶντας ἀναρίθµητες ψυχὲς µὲ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία του.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 4

●     Ὁ Ἅγιος Ἰερόθεος πρῶτος ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν

●     Ὁ Ἅγιος Πέτρος Ἱεροµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Καπιτώλιο

●     Ἡ Ἁγία Δοµνίνη καὶ οἱ θυγατέρες της Βερνίκη (ἢ Βερίνη) καὶ Προσδόκη

●     Ὁ Ἅγιος Αὔδακτος (ἢ Ἄδαυκτος) καὶ Καλλισθένη ἡ θυγατέρα του

●     Ὁ Ὅσιος Ἀµµοῦν ὁ Αἰγύπτιος

●     Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Γάιος, Εὐσέβιος καὶ Χαιρήµων (ἢ Χαρήµων) οἱ Διάκονοι

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Λαµπαδιστής

●     Οἱ Ἅγιοι Γουρίας καὶ Βαρσανούφιος «οἱ ἐν Κοζάνῃ» (Ρῶσοι)

●     Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος «τοῦ Ταµασοῦ»

●     Ὁ Ἅγιος Edwin (Ἄγγλος)

Ὁ Ἅγιος Ἰερόθεος πρῶτος ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν

Ὁρισµένοι συναξαριστὲς ἀναφέρουν ὅτι ὁ Ἰερόθεος ἦταν ἀρεοπαγίτης, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος Διονύσιος. Διδάχτηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸν ἀπ. Παῦλο, βαπτίσθηκε καὶ χειροτονήθηκε ἀπ᾿ αὐτὸν ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν. Καὶ κατόπιν εἰσήγαγε τελειότερα στὰ δόγµατα περὶ Χριστοῦ τὸν µαθητὴ του, Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη. Ἀλλὰ ὁ Μ. Γαλανὸς στὸ Συναξαριστή του ἀναφέρει ὅτι, εἶναι ἀδύνατο νὰ διδάχτηκε ἀπὸ τὸν ἀπ. Παῦλο ὁ Ἰερόθεος πρῶτος τὴ χριστιανικὴ πίστη, διότι οἱ Πράξεις βεβαιώνουν ῥητὰ ὅτι πρῶτος πίστεψε µὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀπ. Παύλου ὁ Διονύσιος. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόµη ἦταν Ἀρεοπαγίτης ἢ ἀκόµα σπουδαιότερο, πρῶτος ἐπίσκοπός της ἐκκλησίας Ἀθηνῶν, ἦταν δυνατὸν νὰ παραλειφθεῖ µία τέτοια µεγάλη φυσιογνωµία γιὰ νὰ συµπεριληφθεῖ ἁπλὰ στὴ γενικὴ ἔκφραση «ὅτι ἐπίστευσαν καὶ ἕτεροι»; Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν λογικότερο εἶναι - συνεχίζει ὁ Μ. Γαλανός- νὰ δεχτοῦµε, ὅτι µᾶλλον ὁ Ἰερόθεος πίστεψε κατόπιν τοῦ Διονυσίου καὶ ἀπ᾿ αὐτὸν διδάχτηκε, ἀφοῦ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ὁ Παῦλος. Ἀλλ᾿ ὅπως καὶ ἂν ἔχουν τὰ πράγµατα, βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ Ἰερόθεος ἦταν ἄνδρας µεγάλης

κοινωνικῆς παιδείας, ἔκανε πρῶτος ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ ἐργάστηκε γιὰ τὸ ποίµνιό του µὲ πίστη καὶ πολὺ ζῆλο. Σύµφωνα µάλιστα µὲ κάποια παράδοση, ὁ Ἰερόθεος ἦταν παρὼν καὶ κατὰ τὴν κοίµηση τῆς Παναγίας στὴν Ἱερουσαλήµ.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος Ἱεροµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Καπιτώλιο

Ἦταν γέννηµα καὶ θρέµµα τῆς πόλης τῶν Καπιτωλίων (ἀρχαία πόλη τῆς ἀνατολικῆς Ἰορδανίας, στὸ δρόµο γιὰ τὴν Δαµασκό), µεγάλος σοφὸς καὶ πολὺ συνετός. Ὑπῆρξε παντρεµένος µὲ τρία παιδιὰ καὶ κατόπιν ἔγινε µοναχός. Τιµήθηκε µὲ τὸ ἀξίωµα τῆς ἱερωσύνης ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα τῆς Μητροπόλεως Βόστρων (ἀρχαία πόλη τῆς Συρίας στὴ Χωράν, 80 χλµ. ἀνατολικά της λίµνης Γενησαρὲτ).

Ἡ Ἁγία Δοµνίνη καὶ οἱ θυγατέρες της Βερνίκη (ἢ Βερίνη) καὶ Προσδόκη

Ἡ Δοµνίνη ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια. Συνελήφθη µαζὶ µὲ τὶς κόρες της Βερνίκη καὶ Προσδόκη, ἀπὸ τὸν εἰδωλολάτρη ἄντρα της, διότι πίστευαν στὸ Χριστό. Στὶς πιέσεις του, προτίµησαν νὰ πνιγοῦν καὶ οἱ τρεῖς στὸ ποτάµι, παρὰ νὰ χάσουν τὴν τιµὴ καὶ τὴν πίστη τους. Ἐδῶ ἀξίζει νὰ ἀναφέρουµε µερικὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόµου σὲ µετάφραση, ἀπὸ τὸν ἐγκωµιαστικὸ λόγο του πρὸς τὶς Ἁγίες αὐτές. Λέει, λοιπόν: «Ἂς τὸ ἀκούσουν

καὶ µητέρες καὶ θυγατέρες, καὶ ἔτσι οἱ θυγατέρες ἂς ὑπακούουν στὶς µητέρες, οἱ

µητέρες ἂς παιδεύουν ἔτσι τὶς θυγατέρες, ἔτσι ἂς ἀγαποῦν τὰ τέκνα τους. Εἰσῆλθε

λοιπὸν ἡ µητέρα στὸ µέσον τοῦ ποταµοῦ, ἔχοντας ἀπὸ τὸ ἕνα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο µέρος τὶς

θυγατέρες της, ἡ µητέρα ποὺ εἶχε ἀνάµεσα στὶς ἀπειρόγαµες τὸν ἄνδρα, καὶ ἔτσι

τελοῦνταν ἐκεῖ ὁ γάµος τῆς παρθενίας, µὲ ἐκεῖνον ποὺ βρισκόταν ἀνάµεσά τους, καὶ ὁ

βρισκόµενος ἀνάµεσά τους ἦταν ὁ Χριστός. Σὰν ῥίζα λοιπὸν δένδρου, ποὺ ἔχει δυὸ

βλαστοὺς φυόµενους ἀπὸ τὸ ἕνα µέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἔτσι καὶ ἡ µακαρία τότε ἐκείνη

εἰσήρχετο στὸ ποτάµι ἔχοντας τὶς παρθένες αὐτὲς ἀπὸ τὸ ἕνα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο µέρος

καὶ παρέδινε αὐτὲς στὴν ὁρµὴ τῶν ὑδάτων καὶ ἔτσι πνίγονταν ἢ καλύτερα δὲν

πνίγονταν, ἀλλὰ βαπτίζονταν βάπτισµα πρωτάκουστο καὶ παράδοξο». (Ε.Π.Ε., τόµος

37ος).

Ὁ Ἅγιος Αὔδακτος (ἢ Ἄδαυκτος) καὶ Καλλισθένη ἡ θυγατέρα του

Ὁ Αὔδακτος ἦταν ἀπὸ τὴν Ἔφεσο καὶ εἶχε τιµηθεῖ ἀπὸ τὸν Μαξιµίνο ἔπαρχος, διότι ἦταν πολὺ συνετὸς καὶ πλούσιος. Ὅταν ὅµως ὁ Μαξιµίνος ζήτησε τὴν κόρη του Καλλισθένη γιὰ γυναῖκα του, ὁ Αὔδακτος δὲν θέλησε νὰ τὴν δώσει σ᾿ ἕναν εἰδωλολάτρη. Γι᾿ αὐτὸ ἅρπαξαν τὰ ὑπάρχοντά του καὶ τὸν ἐξόρισαν στὴ Μελιτινή, ὅπου τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἡ δὲ κόρη του Καλλισθένη, ἀφοῦ κουρεύτηκε καὶ φόρεσε ἀνδρικὰ ῥοῦχα, κρυβόταν κάπου στὴ Νικοµήδεια. Ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια πῆγε στὴ Θρᾴκη. Ἐκεῖ ἔµενε κοντὰ σὲ µία οἰκογένεια, ποὺ εἶχε κόρη µὲ ἄῤῥωστους τους ὀφθαλµούς. Ἡ Καλλισθένη τὴν θεράπευσε καὶ οἱ γονεῖς ζητοῦσαν νὰ τὴν παντρέψουν µὲ τὴν θεραπευµένη κόρη τους. Τότε ἡ Καλλισθένη φανέρωσε τὴν ἀλήθεια γι᾿ αὐτὴν καὶ ὅλοι

µαζὶ ἀφοῦ δόξασαν τὸ Θεό, ἔφυγε. Τότε γνωρίστηκε µὲ τὴν ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου Κωνσταντία καὶ κατάφερε, ὄχι µόνο νὰ πάρει πίσω τὴν περιουσία τοῦ πατέρα της, ἀλλὰ καὶ νὰ µεταφέρει τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πατέρα της ἀπὸ τὴν Μελιτινὴ στὴν Ἔφεσο, ὅπου ἔκτισε Ναὸ στὸ ὄνοµά του καὶ ἐναπόθεσε τὸ ἅγιο λείψανό του. Ἔτσι ἀποστολικὰ ἀφοῦ ἔζησε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της ἡ Καλλισθένη, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἀµµοῦν ὁ Αἰγύπτιος

Αἰγύπτιος φτωχὸς καὶ ὀρφανός, τὸν ὁποῖο ὁ θεῖος του ἐξανάγκασε νὰ παντρευτεῖ. Γιὰ

18 χρόνια ἔζησε µὲ τὴν σύζυγό του µὲ παρθενία καὶ στέρηση. Κατόπιν ἀποσύρθηκε

στὴν ἔρηµο, ὅπου τρεφόταν µὲ χόρτα. Στὴν ἔρηµο γνώρισε καὶ τὸν Μέγα Ἀντώνιο, ὁ

ὁποῖος ἐξεπλάγη γιὰ τὴν αὐστηρή του ἄσκηση, τὴν ὁποία πολλοὶ µιµήθηκαν. Ἔτσι

ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησε καὶ θαύµατα ἀρκετὰ ἀφοῦ ἔκανε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Γάιος, Εὐσέβιος καὶ Χαιρήµων (ἢ Χαρήµων) οἱ Διάκονοι

Ἦταν µαθητὲς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας (βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα στὶς 3 Ὀκτωβρίου, καθὼς καὶ τῶν µαθητῶν του). Εἰδικὰ ὁ Εὐσέβιος µε τὸν Χαιρήµονα, ἔθαβαν τὰ τίµια λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Τελικὰ καὶ αὐτοί, ἀφοῦ µὲ θάῤῥος ὁµολόγησαν τὸν Χριστὸ ἀποκεφαλίστηκαν.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Λαµπαδιστής

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Λαµπαδοὺ τῆς Κύπρου, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴν κωµόπολη Γαλάτη. Γονεῖς εἶχε εὐσεβεῖς καὶ πλούσιους. Τυφλώθηκε καί, µαζὶ µὲ ἕναν ὑπηρέτη του, τὸν Ἰωάννη, ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρική του οἰκία σὲ τόπο κατάλληλο γιὰ προσευχὴ καὶ ἄσκηση. Δώδεκα χρόνια ἔζησε µὲ αὐστηρὴ ἄσκηση καὶ προσευχὴ καὶ τελικὰ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Σήµερα σῴζεται Μονὴ στὸ ὄνοµά του στὴν Κύπρο.

Οἱ Ἅγιοι Γουρίας καὶ Βαρσανούφιος «οἱ ἐν Κοζάνῃ» (Ρῶσοι)

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος «τοῦ Ταµασοῦ»

Ὁ Ἅγιος Edwin (Ἄγγλος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 5

●     Ἡ Ἁγία Χαριτίνη

●     Ἡ Ἁγία Μαµελχθᾶ

●     Ὀπτασία Κοσµᾶ µοναχοῦ

●     Ὁ Ἅγιος Ἑρµογένης ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ θαυµατουργός

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Εὐχαιτῶν «ὁ Μαυρόπους»

●     Ὁ Ὅσιος Εὐδόκιµος ὁ νεοφανής, εὕρεσις καὶ ἀνακοµιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του

●     Ἡ Ὁσία Μεθοδία τῆς Κιµώλου

●     Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Ἀλέξιος καὶ Ἰωνᾶς οἱ θαυµατουργοί

Ἡ Ἁγία Χαριτίνη

Ἦταν δούλη σὲ κάποιο πλούσιο σπιτικὸ καὶ ὁ ἀφέντης της ὀνοµαζόταν Κλαύδιος. Ὅταν ὁ βασιλιὰς Δοµέτιος (290µ.Χ.) ἔµαθε ὅτι ἦταν χριστιανή, διέταξε τὸν κύριό της νὰ

στείλει τὴ Χαριτίνη νὰ τὴν ἐξετάσει ὁ ἴδιος. Ὁ Κλαύδιος λυπήθηκε τόσο πολύ, ὥστε φόρεσε τρίχινο φόρεµα, ὅπως συνήθιζαν τότε, καὶ θρηνοῦσε. Ἡ Χαριτίνη τὸν παρηγοροῦσε καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ λυπᾶται, ἀλλὰ νὰ χαίρεται. Διότι καὶ ἂν ἀκόµα πεθάνει, θὰ ἀξιωθεῖ νὰ προσφέρει τὸν ἑαυτό της «θυσίαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ», δηλαδή, θυσία ποὺ δέχεται καὶ εὐχαριστεῖται µ΄ αὐτὴν ὁ Θεός. Ὁ δὲ Κλαύδιος τῆς εἶπε νὰ τὸν θυµηθεῖ ὅταν πάει κοντὰ στὸν ἐπουράνιο Βασιλέα. Ὅταν λοιπὸν τὴν ἔφεραν µπροστὰ στὸ βασιλιὰ Δοµέτιο, ὁµολόγησε µὲ θάῤῥος τὸ Χριστό. Τότε αὐτὸς ἔδωσε διαταγὴ καὶ τῆς ξύρισαν τὸ κεφάλι. Ἀλλὰ διὰ θαύµατος, ἀµέσως τὸ κεφάλι της ξαναγέµισε µαλλιά. Ἔπειτα βάζουν τὸ κεφάλι της σὲ κάρβουνα ἀναµµένα καὶ χύνουν ἀπὸ πάνω ξύδι. Κατόπιν καῖνε τὰ πλευρά της µὲ ἀναµµένες λαµπάδες, καὶ µὲ µία πέτρα στὸ λαιµὸ τὴν ῥίχνουν στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ Θεὸς τὴν ἔσωσε. Τότε διατάχθηκε νὰ πάει σὲ πορνεῖο. Ἡ Χαριτίνη, ὅµως, προσευχήθηκε, καὶ ἡ ἁγνὴ ψυχή της παραδόθηκε πλέον στὸ ζωοδότη Θεό.

Ἡ Ἁγία Μαµελχθᾶ

Φανατικὴ εἰδωλολάτρισσα ἦταν στὴν ἀρχὴ ἡ Μαµελχθᾶ, καὶ µάλιστα ἱέρεια, καὶ ἀντιµαχόταν τὴν ἀδελφή της, ποὺ νωρίτερα διαφωτίστηκε καὶ εἶχε γίνει χριστιανή. Ἀλλ΄ ἡ καρδιά της ἐµπνεόταν ἀπὸ εὐγενῆ αἰσθήµατα, προτέρηµα, ποὺ κατὰ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, φέρνει πρὸς τὸν ἄνθρωπο ἀργὰ ἢ γρήγορα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἔφτασε ὁ καιρός, ποὺ ἡ Μαµελχθᾶ, Περσίδα στὴν καταγωγή, ἀναγνώρισε ὅτι ἔπρεπε καὶ αὐτὴ νὰ γίνει χριστιανή, ὅπως πιὸ µπροστὰ εἶχε κάνει καὶ ἡ ἀδελφή της.

Κατηχήθηκε λοιπὸν τὶς ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ κατόπιν βαπτίστηκε. Ἀλλ΄ οἱ εἰδωλολάτρες, µόλις πληροφορήθηκαν τὸ γεγονός, ἐξεµάνησαν. Τὸ νὰ ἑλκύσουν οἱ χριστιανοὶ µία ἱέρεια δική τους, φάνηκε σ΄ αὐτοὺς σὰν προσβολὴ ἀβάσταχτη, σὰν ὄνειδος, ποὺ δὲν µποροῦσαν µὲ τίποτα νὰ ἀνεχθοῦν. Ἔτσι λοιπὸν λυσσασµένος

εἰδωλολατρικὸς ὄχλος, ὅρµησε καὶ ἅρπαξε τὴν Μαµελχθᾶ µέσα ἀπὸ τὸ σπίτι της, τὴν ἔριξε µὲ τὴν βία σ΄ ἕνα βαθὺ λάκκο, ὅπου καὶ τὴν σκότωσε µὲ σφοδρὸ λιθοβολισµό. Κατόπιν εὐσεβεῖς χριστιανοί, παρέλαβαν τὸ λείψανό της καὶ τὸ ἔθαψαν µὲ µεγάλη εὐλάβεια καὶ τιµή.

Ὀπτασία Κοσµᾶ µοναχοῦ

Βλέπε «Μέγας Συναξαριστής τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας» Ματθαίου Λαγγῆ τόµος 10ος σελ.

139 ἔκδ. 1992.

Ὁ Ἅγιος Ἑρµογένης ὁ Ἱεροµάρτυρας καὶ θαυµατουργός

Ἀγνοεῖται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές. Εἶναι γνωστὸς ὅµως στὴν Κύπρο σὰν τοπικὸς Ἅγιος. (Λεοντίου Μαχαίρα, Χρονικὸν ἔκδ. Σάθα, σελ. 69).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Εὐχαιτῶν «ὁ Μαυρόπους»

Κανένας ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς δὲν τὸν ἀναφέρει. Ἡ µνήµη του ὑπάρχει µόνο στὸν Παλατινὸ Κώδικα ὑπ᾿ ἀριθ. 138 φ. 2146, ὅπου καὶ ἡ Ἀκολουθία του ποὺ συντάχθηκε ἀπὸ τὸν ἀνεψιό του Θεόδωρο τὸν Κοιτωνίτη καὶ βασιλικοῦ νοταρίου. Ὁ Ἰωάννης αὐτὸς ἔζησε τὸν 11ο αἰῶνα, ἔγινε ἔξοχος ποιητὴς καὶ συγγραφέας γλαφυρότατος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ ἔζησε πάνω ἀπὸ 100 χρόνια.

Ὁ Ὅσιος Εὐδόκιµος ὁ νεοφανής, εὕρεσις καὶ ἀνακοµιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἔζησε καὶ πολιτεύθηκε εὐδοκίµως στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου. Τὸ πραγµατικὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου (µοναχικὸ ἢ βαπτιστικό) δὲν εἶναι γνωστό, διότι τὸ ὄνοµα Εὐδόκιµος τοῦ δόθηκε µετὰ τὴν εὕρεση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του. Δὲν εἶναι ἐπίσης γνωστὸ οὔτε ποιὰ ἐποχὴ ἔζησε, οὔτε ποιὰ ἦταν ἡ πατρίδα του, οὔτε ἄλλα στοιχεῖα γιὰ τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες. Ἡ µόνη αἰτία ἀπὸ τὴν ὁποία γνωστοποιήθηκε ἡ ὁσία ζωή του, εἶναι ἡ εὕρεση καὶ ἡ ἀνακοµιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου, στὸ παλιὸ κοιµητήριο τῆς

Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπεδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὅταν βρέθηκε τὸ ἱερὸ λείψανό του, εὐωδίαζε θεία εὐωδιὰ καὶ ἡ ἀνακοµιδή του ἔγινε στὶς 5 Ὀκτωβρίου 1840. (Σχετικά µε τὸ γεγονὸς αὐτό, βλέπε χειρόγραφο Μελετίου Ἱεροδιακόνου Βατοπεδινοῦ).

Ἡ Ὁσία Μεθοδία τῆς Κιµώλου

Γεννήθηκε στὸ νησὶ Κίµωλος στὶς 10 Νοεµβρίου 1865, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας της ὀνοµαζόταν Ἰάκωβος Σάρδης καὶ ἡ µητέρα της Μαρία. Εἶχαν τρεῖς γιοὺς καὶ πέντε θυγατέρες, ἀπὸ τὶς ὁποίες ἡ δεύτερη ἦταν ἡ Εἰρήνη, ἡ µετέπειτα Μεθοδία. Ἡ Ἁγία ἀπὸ

µικρὴ εἶχε κλίση πρὸς τὰ θεῖα καὶ πάντα σύχναζε στὴν Ἐκκλησία. Ὅταν ἦλθε σὲ κατάλληλη ἡλικία, γιὰ νὰ µὴ λυπήσει τοὺς γονεῖς της, παντρεύτηκε ἕναν ναυτικὸ στὸ ἐπάγγελµα. Ἂν καὶ παντρεµένη, ὁ ζῆλος της πρὸς τὴν ἐκκλησία παρέµεινε ἀµείωτος. Κάποτε ὅµως ὁ ἄντρας της, σὲ κάποιο του ταξίδι, ναυάγησε κοντὰ στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ δὲν ξαναγύρισε στὴν Κίµωλο. Τότε ἡ Εἰρήνη ἔγινε µοναχὴ στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῆς

«Ὁδηγήτριας» στὴν Κίµωλο, ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο

µετονοµασθεῖσα ἀντὶ Εἰρήνης Μεθοδία. Ἡ χαρά της ἦταν µεγάλη καὶ ἀκολούθησε τὰ

εὐαγγελικὰ προστάγµατα τοῦ Κυρίου µὲ ὅλη της τὴν ψυχή. Οἱ ἀσκητικοί της ἀγῶνες

ἦταν µεγάλοι καὶ ἀποτελοῦσε ζωντανὸ παράδειγµα γιὰ ὅλους. Ἡ φήµη τῆς µεγάλης

της ἀρετῆς διαδόθηκε παντοῦ καὶ πλῆθος γυναικῶν πήγαιναν νὰ τὴν συναντήσουν,

προκειµένου νὰ βροῦν πνευµατικὸ καταφύγιο καὶ λιµάνι ἀπὸ τὶς τρικυµίες τῆς ζωῆς. Ὁ

λόγος τῆς ἁγίας ἦταν δροσιὰ καὶ ἴαµα στὶς ταλαιπωρηµένες ψυχές. Ἐπίσης ἡ Μεθοδία,

ἐκτὸς τῶν ἄλλων χαρισµάτων, ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κάνει θαύµατα. Ἔτσι ἅγια

ἀφοῦ ἔζησε σ΄ ὅλη της τὴ ζωή, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν Κυριακὴ 5 Ὀκτωβρίου 1908 σὲ

ἡλικία 43 ἐτῶν.

Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Ἀλέξιος καὶ Ἰωνᾶς οἱ θαυµατουργοί

Μητροπολῖτες Μόσχας καὶ πάσης Ῥωσίας (Ρῶσοι).

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 6

●     Ὁ Ἅγιος Θωµᾶς ὁ Ἀπόστολος

●     Ἡ Ἁγία Ἐρωτηΐς

●     Ὁ Ὅσιος Κενδέας

●     Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Κίο τῆς Βιθυνίας

●     Οἱ Ἅγιοι Ἰλαρίων ὁ Νέος, Ἰωάννης, Ἰωσὴφ «εἰς τὸν Λυθροδῶνταν», Καλάντιος ἐν Ταµασίᾳ, Κασσιανὸς ὁ τῆς Γλυφᾶς, Κασσιανὸς ὁ τῆς Ἀξύλου, οἱ ἐξ Ἀλαµανῶν, ἐν Κύπρῳ

Ὁ Ἅγιος Θωµᾶς ὁ Ἀπόστολος

Ἦταν µεταξὺ τῶν δώδεκα µαθητῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἀνῆκε σὲ οἰκογένεια ἁλιέων. Ὁ Θωµᾶς, λοιπόν, µετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρώτη ἐµφάνισή Του στοὺς

µαθητές, δυσπιστοῦσε σ΄ αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔλεγαν αὐτοί. Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἐπανεµφανίστηκε στοὺς µαθητὲς µέσα στὸ ὑπερῷον, ὅταν µεταξύ τους βρισκόταν καὶ ὁ Θωµᾶς. Τότε ὁ Κύριος προέτρεψε τὸ Θωµᾶ νὰ ψηλαφήσει τὶς πληγὲς ἀπὸ τὰ καρφιὰ ποὺ Τὸν σταύρωσαν, καὶ νὰ µὴ γίνεται ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. Ἔκθαµβος ὁ Θωµᾶς, προσκύνησε καὶ ἀνεβόησε: «Ὁ Κύριός µου καὶ ὁ Θεός µου». Ἡ δὲ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν τέτοια, ποὺ θὰ διδάσκει ὅλους ὅσους θέλουν νὰ δυσπιστοῦν στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶπε, λοιπόν, ὁ Κύριος: «ὅτι ἔωρακάς µε, πεπίστευκας· µακάριοι οἱ µὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στὸ Θωµᾶ, πίστεψες ἐπειδὴ µὲ εἶδες. Μακαριότεροι καὶ περισσότερο καλότυχοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἂν καὶ δὲν µὲ εἶδαν, πίστεψαν. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ὁ Θωµᾶς µετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος πῆγε καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Πέρσες, Μήδους καὶ Ἰνδούς. Στὴ χώρα δὲ τῶν τελευταίων, µαρτύρησε µὲ θάνατο διὰ λογχισµοῦ. Ἔτσι, τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς ὄχι

µόνο νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιό Του, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσει τὴ ζωή του γι᾿ Αὐτόν.

Ἡ Ἁγία Ἐρωτηΐς

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Κενδέας

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, γνωστὸς ὅµως στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου. Γερµανὸς στὴν καταγωγή, πῆγε νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους, ὅπου ἔγινε µοναχὸς στὴν ἔρηµο τοῦ Ἰορδάνη. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Κύπρο καὶ µόνασε σὲ κάποια Μονὴ κοντὰ στὴν Πάφο, ὅπου, ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Κίο τῆς Βιθυνίας

Γεννήθηκε στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὀνοµαζόταν Μανουήλ. Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Πέτρος καὶ ἡ µητέρα του Ἀνθοῦσα. Σὲ µικρὴ ἡλικία οἱ γονεῖς του τὸν παρέδωσαν σὲ κάποιο εὐσεβῆ ῥάφτη, γιὰ νὰ µάθει κοντά του τὴν τέχνη. Ἀπροσδόκητα ὁ πατέρας του ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ πῆγε στὴν Προῦσα. Ὅταν κάποτε ὁ Μανουὴλ πῆγε καὶ αὐτὸς στὴν Προῦσα, συνελήφθη ἀπὸ τὸν πατέρα του, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸν κριτὴ µὲ τὴν ψευδὴ κατηγορία, ὅτι δῆθεν ὁ Μανουὴλ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ γίνει Τοῦρκος.

Παρὰ τὶς ἀντιῤῥήσεις τοῦ Μανουήλ, οἱ Τοῦρκοι, ἀφοῦ τὸν ἔδειραν, τοῦ ἔκαναν περιτοµὴ

µὲ τὴν βία. Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡµέρες ὁ Μανουὴλ κατάφερε καὶ ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἐκεῖ στὴ Σκήτη τῆς ἁγίας Ἄννας, ἐκάρη µοναχός µε τὸ ὄνοµα Μακάριος. Ὕστερα ἀπὸ

12 χρόνια παραµονῆς του στὸ Ἅγιον Ὄρος, πῆρε τὴν εὐλογία νὰ µαρτυρήσει γιὰ τὴν

πίστη. Ἔτσι µέσῳ Κωνσταντινουπόλεως ἔφτασε στὴν Προῦσα, ὅπου τὸν συνέλαβαν καὶ

τὸν ὁδήγησαν στὸ κριτήριο. Ἀπολογούµενος ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἤλεγξε τὴν

µωαµεθανικὴ θρησκεία λέγοντας: «Τὸ νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὴν πίστη µου τὴν ἀληθινὴ καὶ

νὰ πιστέψω τὴν δική σας ψεύτικη δὲν τὸ κάµνω ποτέ, διότι δὲν θὰ ἀφήσω τὸ φῶς γιὰ νὰ

ἔλθω στὸ σκοτάδι». Τότε ὁ Ἅγιος βασανίστηκε φρικτά. Τελικὰ ἀφοῦ τὸν λιθοβόλησαν

ἄγρια, τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 6 Ὀκτωβρίου 1590. Ἀργότερα ἡ κάρα του µεταφέρθηκε

στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Οἱ Ἅγιοι Ἰλαρίων ὁ Νέος, Ἰωάννης, Ἰωσὴφ «εἰς τὸν Λυθροδῶνταν», Καλάντιος ἐν Ταµασίᾳ, Κασσιανὸς ὁ τῆς Γλυφᾶς, Κασσιανὸς ὁ τῆς Ἀξύλου, οἱ ἐξ Ἀλαµανῶν, ἐν Κύπρῳ

Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 7

●     Οἱ Ἅγιοι Σέργιος καὶ Βάκχος

●     Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανός ὁ Πρεσβύτερος καὶ Καισάριος ὁ Διάκονος

●     Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος ὁ Ὑπατικός, Εὐσέβιος ὁ Πρεσβύτερος καὶ Φήλιξ

●     Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Φήλιξ ὁ ἐκ Σωλιὲν Γαλλίας, Ἀνδέχιος καὶ Θύρσος (+ 2ος αἰ.)

●     Ὁ Ἅγιος Πολυχρόνιος ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης καὶ οἱ Ὅσιοι 99 Πατέρες ποὺ ἀσκήτευσαν στὴν Κρήτη

●     Ὁ Ὅσιος Σέργιος «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

●     Οἱ Ἅγιοι Παρµενίας, Πολυτέλειος, Ἐλυµᾶς, Μώκιος, Χρυσοτέλης, Μάξιµος, Λουκᾶς, Ἀβδίας, Σέµνιος καὶ Ὀλυµπιάδας, Συναθλητὲς Ἁγ. Πολυχρονίου (+ 4ος αἰ.)

●     Μνήµη Παναγίας «Ναυπακτιώτισσας»

Οἱ Ἅγιοι Σέργιος καὶ Βάκχος

Ὑπηρετοῦσαν στὶς στρατιωτικὲς τάξεις τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιµιανοῦ. Τοὺς διέκρινε

µεγάλη ἀνδρεία στὰ πεδία τῶν µαχῶν, ἀλλὰ καὶ σωφροσύνη στὴν καθηµερινή τους

ζωή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ αὐτοκράτορας τοὺς ἀπένειµε τὰ ἀξιώµατα τοῦ πριµικηρίου καὶ τοῦ

σεκουνδουκηρίου, ἀντίστοιχα, ὅταν ὅµως ἔµαθε ὅτι οἱ δυὸ ἐπίλεκτοι στρατιῶτες του

ἦταν χριστιανοί, δὲν ἤθελε µὲ κανένα τρόπο νὰ τὸ πιστέψει. Γιὰ νὰ πεισθεῖ λοιπὸν

χειροπιαστά, ὀργάνωσε τελετὲς µὲ θυσίες σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ κάλεσε νὰ

παραστοῦν σ᾿ αὐτὲς οἱ Σέργιος καὶ Βάκχος. Οἱ δυὸ χριστιανοὶ στρατιῶτες ἀρνήθηκαν

καὶ ὁµολόγησαν τὸ Χριστὸ µὲ θαῤῥαλέο φρόνηµα. Ἐξοργισµένος τότε ὁ αὐτοκράτορας,

διέταξε καὶ τοὺς ἀφαίρεσαν τὰ διάσηµα τῶν ἀξιωµάτων τους. Ἔπειτα, ἀφοῦ τοὺς

ἐνέπαιξαν καὶ τοὺς διαπόµπευσαν µὲ διάφορους τρόπους, τοὺς ἔστειλαν σὲ ἕνα σκληρὸ

δούκα τῆς Ἀνατολῆς, τὸν Ἀντίοχο. Αὐτὸς µὲ πρωτοφανῆ ὠµότητα µαστίγωσε µέχρι

θανάτου τὸ Βάκχο. Στὸ δὲ Σέργιο, ἐπειδὴ κάποτε τὸν εἶχε εὐεργετήσει, πρότεινε, ἀφοῦ

ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, νὰ τοῦ χαρίσει τὴ ζωή. Ἡ γενναία ἀπάντηση τοῦ Σεργίου ἦταν τὰ

λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐµοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος». Σὲ

µένα, εἶπε ὁ Σέργιος, ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ πεθάνω εἶναι κέρδος, διότι

ἔτσι θὰ ἑνωθῶ πλήρως µὲ τὸ Χριστό. Τότε, ὁ Ἀντίοχος ἀµέσως ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν

ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανός ὁ Πρεσβύτερος καὶ Καισάριος ὁ Διάκονος

Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ Καίσαρα Κλαυδίου (270 µ.Χ.). Ὁ Καισάριος ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ κάποτε ἦλθε στὴν πόλη Ταρακηνὴ τῆς Ἰταλίας. Ὅταν εἶδε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ θυσιάζουν στὰ εἴδωλα, τοὺς ἔκανε δριµύτατες παρατηρήσεις. Ἀµέσως τότε συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἀνθύπατο, ὁ ὁποῖος τὸν φυλάκισε. Κατόπιν, µὲ συνοδεία στρατιωτῶν, ὁδηγήθηκε στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα, ὅπου ὁ Ἅγιος µε τὴν

προσευχή του γκρέµισε τὸν ναό. Ὅταν εἶδε αὐτὸ τὸ θαῦµα ὁ ὑπατικὸς Λεόντιος, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου καὶ ζήτησε νὰ βαπτιστεῖ Χριστιανός. Πράγµατι, ὁ Πρεσβύτερος Ἰουλιανὸς βάπτισε τὸν Λεόντιο, ὁ ὁποῖος µόλις κοινώνησε τῶν ἀχράντων µυστηρίων, ἐξέπνευσε. Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ τύραννος, διέταξε νὰ βάλουν τὸν Καισάριο καὶ τὸν Ἰουλιανὸ µέσα σὲ σάκους καὶ νὰ τοὺς πετάξουν στὴ θάλασσα. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ παρέδωσαν τὴν µακαρία ψυχή τους στὸ Θεό. Δυὸ χριστιανοὶ ὅµως, ὁ Εὐσέβιος ὁ Πρεσβύτερος καὶ ὁ Φήλιξ, βρῆκαν τὰ σώµατα τῶν Ἁγίων αὐτῶν καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τὴν ἁρµόζουσα τιµή. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ τύραννος, ἐξοργισµένος τοὺς ἀποκεφάλισε.

Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος ὁ Ὑπατικός, Εὐσέβιος ὁ Πρεσβύτερος καὶ Φήλιξ

Βλέπε τὸ προηγούµενο βιογραφικὸ σηµείωµα Ἁγίων Ἰουλιανοῦ καὶ Καισαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Φήλιξ ὁ ἐκ Σωλιὲν Γαλλίας, Ἀνδέχιος καὶ Θύρσος (+ 2ος αἰ.)

Ὁ Ἅγιος Πολυχρόνιος ὁ Ἱεροµάρτυρας

Δυναµικὸς κληρικὸς τοῦ 4ου µ.Χ. αἰῶνα (ἐκ τῆς ἐπαρχίας Γαµφανήτιδος), ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δόγµατα τῆς Ἐκκλησίας µας. Ὁ πατέρας του Βαρδάνιος ἦταν γεωργὸς στὸ ἐπάγγελµα, καὶ φρόντισε ὁ γιός του νὰ ἀνατραφεῖ ὄχι µόνο µὲ τὰ διδάγµατα τῆς πίστης, ἀλλὰ τοῦ παρεῖχε ἀρκετὴ κοσµικὴ µόρφωση. Ἔτσι ἐνῷ ὁ πατέρας καλλιεργοῦσε τὶς ἀµπελοφυτεῖες του, ὁ γιὸς µὲ ζῆλο καὶ θέρµη καλλιεργοῦσε τὸν ἀµπελῶνα τοῦ Κυρίου, διδάσκοντας τὰ θεῖα λόγια καὶ ἀγωνιζόµενος στὸν πολλαπλασιασµὸ τῆς καρποφορίας τοῦ θείου σπόρου. Ἦταν µάλιστα ἰκανότατος συζητητὴς καὶ πολλὲς φορὲς εἶχε καταντροπιάσει σοφοὺς τῶν εἰδωλολατρῶν σὲ συζητήσεις φιλοσοφικὲς γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν θρησκεία. Κατόπιν ὁ Πολυχρόνιος πῆγε στὴν ἕδρα τῆς σοφίας καὶ τῶν γραµµάτων, τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἔγινε διάκονος καὶ ἔπειτα πρεσβύτερος. Ἀπὸ τὸ ἀξίωµα αὐτὸ δὲν ἔπαψε νὰ διδάσκει καὶ µὲ

πολλοὺς τρόπους µοχθοῦσε γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν ἐνοριτῶν του. Ὅταν ὅµως ἔγινε αὐτοκράτορας ὁ ἀρειανόφιλος γιὸς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, ὁ Πολυχρόνιος ἔµεινε στὴ µερίδα τῶν κληρικῶν ἐκείνων, ποὺ γιὰ τὸ ὀρθὸ δόγµα ἔµειναν ἀπτόητοι µπροστὰ στοὺς διωγµοὺς καὶ τὶς ἐξορίες ποὺ ἐπέβαλε ὁ αἱρετικὸς αὐτοκράτορας. Ἔτσι οἱ Ἀρειανοί, ἀνέλαβαν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ ἀπαλλαγοῦν µία κι ἔξω ἀπ᾿ αὐτόν. Κάποια µέρα λοιπὸν ποὺ ὁ Πολυχρόνιος ἱερουργοῦσε, µία ὁµάδα ἀπὸ Ἀρειανοὺς εἰσέβαλε στὸν ναὸ καὶ τὸν ἔσφαξαν πάνω στὴ Ἁγία Τράπεζα, καὶ ἔτσι ἔγινε τίµιο ὁλοκαύτωµα γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ µὲ τὴν δική Του θυσία σήκωσε τὴν δική

µας σωτηρία.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης καὶ οἱ Ὅσιοι 99 Πατέρες ποὺ ἀσκήτευσαν στὴν Κρήτη

Μόνο ὁ Ἅγιος Νικόδηµος τοὺς ἀναφέρει. Ἀκολουθία τους ἐκδόθηκε στὸ Ἡράκλειο τὸ

1879. Πάντα σύµφωνα µὲ τὴν ἀκολουθία τους, ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ συγχρόνως καὶ οἱ 99

µαζί. Κατάγονταν ἀπὸ διάφορα µέρη τῆς λεκάνης τῆς Μεσογείου καὶ ἀσκήτευαν στὴν

Κρήτη. Τὸν κυριότερο ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔλεγαν Ἰωάννη καὶ γιορτάζεται τοπικὰ στὴν Κρήτη.

Ὁ Ὅσιος Σέργιος «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

Οἱ Ἅγιοι Παρµενίας, Πολυτέλειος, Ἐλυµᾶς, Μώκιος, Χρυσοτέλης, Μάξιµος, Λουκᾶς,

Ἀβδίας, Σέµνιος καὶ Ὀλυµπιάδας, Συναθλητὲς Ἁγ. Πολυχρονίου (+ 4ος αἰ.)

Μνήµη Παναγίας «Ναυπακτιώτισσας»

Στὶς 7 Ὀκτωβρίου ἢ τὴν πρώτη Κυριακὴ µετὰ τὶς 7 Ὀκτωβρίου, ἑορτάζεται στὴ Ναύπακτο ἡ Παναγία τῆς Ναυπάκτου, εἰς µνήµην τῆς Ναυµαχίας τῆς Ναυπάκτου, ποὺ ἔγινε 7-9-1571 καὶ ὁ χριστιανικὸς εὐρωπαϊκὸς στόλος - µαζὶ µὲ τοὺς Ἕλληνες - κατέστρεψε τὸν ἀντίστοιχο Μουσουλµανικό.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 8

●     Ἡ Ὁσία Πελαγία

●     Ἡ Ἁγία Πελαγία ἡ Παρθένος

●     Ἡ Ἁγία Ταϊσία

●     Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

Ἡ Ὁσία Πελαγία

Ζοῦσε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἀνῆκε στὴν τάξη τῶν ἐλαφρῶν γυναικών. Ἦταν πόρνη. Ἡ ζωή της ἦταν βουτηγµένη µέσα στὸν οἶστρο τῶν ἁµαρτωλῶν ἡδονῶν. Ἡ ἀκολασία εἶχε πωρώσει τόσο τὴ συνείδησή της, ὥστε καµιὰ ἔννοια µετανοίας νὰ µὴ µπορεῖ νὰ εἰσχωρήσει στὴν ψυχή της. Ἑποµένως, θὰ µποροῦσε νὰ πεῖ κανείς, ἦταν καταδικασµένη ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή της στὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ὅµως ὄχι! ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριός

µας διαβεβαίωσε ὅτι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρνοι προάγουσιν ὑµᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Δηλαδή, οἱ τελῶνες καὶ οἱ πόρνες, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἔδειξαν ἀπείθεια στὸ Νόµο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κατόπιν εἰλικρινὰ µετάνιωσαν, προλαµβάνουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ

ἐσᾶς, ποὺ µόνο µὲ τὰ λόγια δείξατε ὑπακοὴ στὸ Θεό, στὴν πράξη ὅµως ὑπήρξατε ἀπειθεῖς καὶ ἄπιστοι. Πράγµατι ἡ Πελαγία, τυχαῖα, σὲ κάποια σύναξη χριστιανῶν ἄκουσε θερµὸ κήρυγµα περὶ ἁγνότητας, τοῦ ἐπισκόπου Νόννου. Τὰ λόγια του ἤλεγξαν καὶ συγκλόνισαν τὴν ψυχή της. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπαρνήθηκε τὴν ἄσωτη ζωή της, πούλησε τὰ διάφορα κοσµήµατά της καὶ τὰ χρήµατα διαµοίρασε στοὺς φτωχούς. Ἀφοῦ κατηχήθηκε καὶ βαπτίσθηκε, µετὰ ὀκτὼ µέρες πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, ὅπου µὲ σκληρὴ ἄσκηση πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της.

Ἡ Ἁγία Πελαγία ἡ Παρθένος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καὶ ἀπὸ ἔνδοξο γένος (στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Νουµεριανοῦ 282-284). Ὅταν ἔµαθε ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀντιοχείας ὅτι ἡ Πελαγία ἦταν χριστιανή, ἔστειλε στρατιῶτες γιὰ νὰ τὴν συλλάβουν. Αὐτοὶ περικύκλωσαν τὸ σπίτι της καὶ ἑτοιµάζονταν νὰ τὴν ἁρπάξουν. Ὅταν τὸ ἔµαθε ἡ Ἁγία, ζήτησε ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες νὰ περιµένουν λίγο. Ὁπότε, σήκωσε τὰ χέρια της καὶ τὰ µάτια της στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχήθηκε θερµὰ πρὸς τὸν Θεὸ νὰ µὴ ἐπιτρέψει νὰ τὴν ἁρπάξουν οἱ στρατιῶτες, ἀλλὰ νὰ φύγει ἀπ᾿ τὴ ζωὴ αὐτὴ ἁγνὴ καὶ παρθένος. Ἔπειτα ἄνοιξε τὸ παράθυρο καὶ ἔριξε τὸν ἑαυτό της στὸ κενό, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τραυµατιστεῖ θανάσιµα καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγνὴ ψυχή της στὸ Θεό, προκειµένου βέβαια νὰ τὴν προφυλάξει ἀπὸ τὸν µολυσµὸ τῶν ἀγροίκων στρατιωτῶν. Περίφηµο ἐγκώµιο γιὰ τὴν Ἁγία αὐτὴ ἔγραψε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος.

Ἡ Ἁγία Ταϊσία

Ἡ ὀµορφιά της ἦταν ἀπὸ τὶς σπάνιες. Πλεονέκτηµα, ποὺ ἀποβαίνει ὀλέθριο, ὅταν δὲν εἴµαστε σὲ θέση νὰ τὸ διατηροῦµε ἁγνό, µὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν φωτεινὴ διάκριση, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη. Δυστυχῶς γιὰ τὴν Ταϊσία, αὐτὴ ποὺ ἐπιβουλεύτηκε τὴν τιµή της ἦταν ἡ ἴδια ἡ µάνα της. Γυναῖκα χυδαία, ποὺ ἤθελε πολὺ πλοῦτο, καὶ δὲν δίστασε νὰ ἐκµεταλλευτεῖ τὴν κόρη της γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσει. Ἔτσι ἡ Ταϊσία, παρασύρθηκε στὸ δρόµο τῆς ἀτιµίας µόλις 17 ἐτῶν. Ἔγινε καὶ ἡ ἴδια πλούσια ἀλλὰ καὶ πόρνη. Οἱ τίµιοι ἄνθρωποι τὴν ἀπεχθάνονταν. Καµιὰ οἰκογενειακὴ πόρτα δὲν ἦταν ἀνοικτὴ γι᾿ αὐτήν. Οἱ ἴδιοι οἱ ἐκµεταλλευτὲς τῆς σάρκας της, ποτὲ δὲν θὰ τὴν ἔφερναν νὰ γνωριστεῖ µὲ τὶς µητέρες τους καὶ τὶς ἀδελφές τους. Διότι εἶχε καταντήσει ἕνα ἀντικείµενο σαρκικῆς ἱκανοποίησης καὶ τίποτα περισσότερο. Τότε ἡ Ταϊσία ἔπεσε

σὲ θλίψη µεγάλη, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία µπορεῖ νὰ ἔχασε ἕνα πρόβατο, ὅµως δὲν ἔπαψε νὰ τὸ ἀναζητεῖ. Ὅταν λοιπὸν ὁ Παφνούτιος ἀπὸ τὴν Σιδῶνα ἔµαθε τὴν ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ψυχή της. Καὶ δὲν ἀστόχησε. Τὴν ἐπισκέφθηκε καὶ µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ πέτυχε τὸ θαῦµα! Καυτὰ δάκρυα

µετανοίας κύλησαν στὰ µάγουλα τῆς Ταϊσίας. Πέταξε ὅλα της τὰ πλούτη στὴ θάλασσα,

διότι τὸ τίµηµα τῆς ἀτιµίας δὲν ἄξιζε νὰ χρησιµοποιηθεῖ στὸ ἱερὸ ἔργο τῆς

ἐλεηµοσύνης. Ἀπὸ τότε ἔζησε φτωχά, ἀλλὰ πλούσια σὲ πίστη, σὲ µετάνοια, σὲ

σωφροσύνη, σὲ προσευχή, σὲ ὑπακοή, σὲ ταπείνωση καὶ καλοσύνη. Ἔγινε δεκτὴ σὲ

εὐσεβὴ ὅµιλο γυναικῶν καὶ πέθανε φροντίζοντας ἀῤῥώστους καὶ ἀνήµπορους

ἀνθρώπους.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

Τὸ χωριὸ Ζαγορὰ τῆς ἐπαρχίας Τυρνάβου, ἦταν ἡ πατρίδα τοῦ Ἰγνατίου. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καὶ Μαρία, παρέλαβαν τὸν γιό τους Ἰωάννη, αὐτὸ ἦταν τὸ κατὰ κόσµον ὄνοµά του, καὶ µετακόµισαν στὴ Φιλιππούπολη. Ὁ Ἅγιος ἀπὸ µικρὸ παιδί, ἔδειχνε µεγάλο

ζῆλο στὶς ἀρετὲς καὶ πῆγε σ᾿ ἕνα αὐστηρὸ γέροντα. Στὸ διάστηµα ὅµως αὐτό, οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τὸν πατέρα του καὶ µὲ τὴν βία τούρκεψαν τὴν µητέρα του καὶ τὶς δυὸ

ἀδελφές του. Ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ Ἰωάννης, πῆγε στὸ Βουκουρέστι καὶ ἀπὸ κεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος. Στὸ δρόµο ὅµως συνελήφθη ἀπὸ Ὀθωµανοὺς καὶ γιὰ νὰ γλιτώσει τὸ θάνατο τοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ γίνει Ὀθωµανός. Ὅταν ἔφτασε στὸ Ἅγιον Ὄρος, κατέληξε στὴ

Σκήτη τοῦ Τιµίου Προδρόµου, ὅπου ἐκάρη µοναχός µε τὸ ὄνοµα Ἰγνάτιος. Ἐκεῖ ὁ ἡγούµενος Νικηφόρος ὁ Γέροντας τὸν ἐµπιστεύθηκε στὸν Γέροντα Ἀκάκιο. Ἀργότερα πῆρε τὴν εὐχὴ νὰ µαρτυρήσει καὶ στὶς 29 Σεπτεµβρίου 1814 ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου µπροστὰ στὸν κριτὴ πέταξε τὸ τούρκικο φέσι, ποὺ φόρεσε ἐπίτηδες καὶ ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Ἄγρια καὶ φρικτὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἀκολούθησαν. Ἀλλὰ ὁ Ἰγνάτιος ἔµεινε σταθερὸς στὴν ἀπόφασή του. Τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 8 Ὀκτωβρίου 1814 ὥρα ἕκτη. Ὁ συνοδός του Γρηγόριος ἀγόρασε τὸ λείψανό του καὶ µαζὶ µ᾿ αὐτὸ τοῦ νεοµάρτυρα Εὐθυµίου, τὰ µετέφερε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Ἰγνάτιος, µαζὶ µὲ τοὺς συνασκητὲς τοῦ µάρτυρες, Εὐθύµιο καὶ Ἀκάκιο, γιορτάζουν

µαζὶ τὴν 1η Μαΐου.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 9

●     Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου, ὁ Ἀπόστολος

●     Ὁ Ὅσιος Ἀνδρόνικος καὶ Ἀθανασία ἡ συµβία του

●     Ἡ Ὁσία Ποπλία ἡ Ὁµολογήτρια

●     Ὁ Ὅσιος Πέτρος «ὁ ἀπὸ στρατιωτῶν»

●     Μνήµη τῶν δικαίων Ἀβραάµ καὶ Λὼτ τοῦ ἀνεψιοῦ του

●     Ὁ Ὅσιος Δωρόθεος

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου, ὁ Ἀπόστολος

Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα µαθητὲς τοῦ Κυρίου, ἀδελφός του Ματθαίου τοῦ εὐαγγελιστῆ καὶ γιὸς τοῦ Ἀλφαίου. Ὁ Ἰάκωβος, ἀφοῦ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήµ, ἔπειτα πῆγε καὶ σὲ ἄλλες χῶρες γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἐκεῖ, κατέστρεφε τοὺς βωµοὺς τῶν εἰδώλων καὶ µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ γιάτρευε ἀῤῥώστιες καὶ ἐξεδίωκε τὰ ἀκάθαρτα πνεύµατα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ὀνόµαζαν θεῖο σπέρµα. Ὁ ἱδρώτας, οἱ µόχθοι καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ ὑπέστη γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν πολλοί. Ὁ θάνατος πολλὲς φορὲς τὸν πλησίασε, ἀλλὰ στὴ σκέψη τοῦ Ἰακώβου κυριαρχοῦσαν ἐνθαῤῥυντικὰ τὰ λόγια του Κυρίου, «ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω µοι». Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ µὲ ἀκολουθεῖ σὰν γνήσιος µαθητής µου, λέει ὁ Κύριος, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸ διεφθαρµένο ἀπὸ τὴν ἁµαρτία ἑαυτό του, καὶ ἂς πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ µένα ὄχι µόνο θλίψη καὶ δοκιµασία, ἀλλὰ ἀκόµα καὶ θάνατο σταυρικό. Καὶ τότε ἂς µὲ ἀκολουθεῖ, µιµούµενος τὸ παράδειγµά µου. Ἔτσι καὶ ὁ Ἰάκωβος, µιµούµενος τὸ Διδάσκαλό του, ὑπέστη σταυρικὸ θάνατο.

Ὁ Ὅσιος Ἀνδρόνικος καὶ Ἀθανασία ἡ συµβία του

Ἔζησαν κατὰ τὸ ἔτος 594 καὶ ἦταν σύζυγοι ἐνάρετοι, ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας. Ἦταν εὔποροι καὶ ζοῦσαν σύµφωνα µὲ τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀνδρόνικος ἔκανε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ ἀργυραµοιβοῦ στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἀπόκτησε ἀπὸ τὸν γάµο αὐτὸ δυὸ παιδιά, ποὺ ὅµως πέθαναν. Αὐτὸ κατέθλιβε τοὺς δυὸ γονεῖς καὶ γιὰ νὰ βροῦν παρηγοριὰ κατέφυγαν γιὰ προσκύνηµα στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἀπὸ κεῖ πῆγαν στὴν Αἴγυπτο, ὅπου µὲ κοινὴ ἀπόφαση ἔγιναν µοναχοὶ καὶ µπῆκαν σὲ µοναστήρι. Ὁ

µὲν Ἀνδρόνικος πῆγε στὴ Μονὴ τοῦ ἀββᾶ Δανιήλ, ἡ δὲ γυναῖκα του Ἀθανασία στὴ γυναικεία Μονὴ τῶν Ταβεννησιωτῶν. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἀσκητικὰ πέρασαν τὸ ὑπόλοιπον της ζωῆς τους, ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.

Ἡ Ὁσία Ποπλία ἡ Ὁµολογήτρια

Παντρεύτηκε καὶ ἀναδείχτηκε πρότυπο χριστιανῆς γυναίκας, ποὺ ξέρει µὲ τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ἀγάπη νὰ διατηρεῖ τὴν ἁρµονία τοῦ οἰκογενειακοῦ σπιτιοῦ. Ἡ Ὁσία Ποπλία γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴν Ἀντιόχεια, ἐπὶ αὐτοκρατόρων µεγάλου Κων/νου µέχρι καὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτη (361 µ.Χ.). Ὁ τρόπος µὲ τὸν ὁποῖο φρόντισε καὶ µπόρεσε νὰ ἀναθρέψει τὸ µοναχογιό της Ἰωάννη, µαρτυρεῖται ἀπὸ τὴν διαγωγή, µὲ τὴν ὁποία ἔλαµψε αὐτὸς καὶ ἀναδείχτηκε ἔξοχος µεταξὺ ἐξόχων. Ἦταν τόσο σεµνὸς καὶ ὑπερβολικὰ ταπεινόφρων, ὥστε ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Ἀντιοχείας τὸν πίεσαν νὰ τὴν ἀναλάβει αὐτός. Ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης ἔµεινε ἄκαµπτος καὶ ἔµεινε ἁπλὸς ἱερέας. Μετὰ λοιπὸν τὴν δική του χειροτονία καὶ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του, ἡ µητέρα του Ποπλία παρέλαβε στὸ σπίτι της εὐσεβεῖς ὀρφανὲς παρθένες. Φρόντιζε νὰ τὶς κυβερνᾷ µὲ

στοργὴ καὶ τοὺς µετέδιδε τὴν θερµὴ πίστη της, τὶς µάθαινε νὰ εἶναι ἁγνὲς καὶ ὅταν χρειαστεῖ νὰ γίνουν ἡρωίδες τοῦ σταυροῦ καὶ µάρτυρες τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν κάποτε ἦλθε ὁ Ἰουλιανὸς στὴν Ἀντιόχεια νὰ ἐνθαῤῥύνει τοὺς εἰδωλολάτρες, πέρασε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς Ποπλίας. Τότε αὐτή, µαζὶ µὲ τὶς ἄλλες παρθένες, ἔψαλλαν δυνατὰ «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον..». Ἐκνευρισµένος ὁ Ἰουλιανός, ἔστειλε καὶ τῆς ἔκαναν παρατήρηση νὰ µὴ τὸ ξανακάνει. Ἀλλ᾿ ὅταν ξαναπέρασε ἀπὸ τὸ σπίτι της, αὐτὴ

ἔψαλλε δυνατὰ «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ». Τότε ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὴν µαστίγωσαν σκληρά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν γριὰ δὲν τὴν σκότωσε. Ἔτσι ἡ Ποπλία συνέχισε τὸ ἀγαθοποιὸ ἔργο της, µέχρι ποὺ ἡ δίκαια ψυχή της παραδόθηκε στὸ στεφανοδότη Χριστό.

Ὁ Ὅσιος Πέτρος «ὁ ἀπὸ στρατιωτῶν»

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Θεοφίλου τοῦ εἰκονοµάχου (829) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν ἐπαρχία τῶν Γαλατῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἦταν γιὸς τοῦ Θεοφίλου καὶ τῆς Εὐδοκίας καὶ τὸ πρῶτο του ὄνοµα ἦταν Λέων. Ἐπειδὴ ἦταν ὡραῖος καὶ δυνατὸς στὸ σῶµα ἀλλὰ καὶ στὴ φρόνηση, ὁ βασιλιὰς τὸν ἔκανε κόµη. Ἀφοῦ γιὰ πολλὰ χρόνια πολέµησε καὶ ἔκανε πολλὰ ἀνδραγαθήµατα, κατόπιν τὰ καταφρόνησε ὅλα καὶ ἔγινε µοναχὸς στὸ

µοναστήρι τοῦ Δαφνῶνα, µὲ τὸ ὄνοµα Πέτρος. Ἔπειτα πῆγε στὸν Ὄλυµπο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Ἱεροσόλυµα. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ δὲν ἔµεινε µόνιµα, ἀφοῦ ἔφυγε στὴ Λαοδικεία καὶ τὴν Ἀττάλεια. Ἀφοῦ µὲ ἀνδρεία ὑπέφερε τοὺς κόπους τῆς ὁδοιπορίας καὶ τῆς ἄσκησης, καὶ τὸν ἄγριο θυµὸ τῶν Ἰσµαηλιτῶν, ποὺ συναντοῦσε στὸ δρόµο, τελευταῖα ἐπανῆλθε στὸν Ὄλυµπο. Ἐπειδὴ δὲ τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς του ἔγινε φανερὸ στοὺς βασιλεῖς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ βασιλιὰς Βασίλειος ὁ Μακεδών, τὸ ἔτος 867, τὸν ἔπεισε νὰ κατοικήσει στὸ µοναστήρι

τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ. Ἐκεῖ λοιπόν, µετὰ ἀπὸ πολλοὺς πνευµατικοὺς ἀγῶνες, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

Μνήµη τῶν δικαίων Ἀβραάµ καὶ Λὼτ τοῦ ἀνεψιοῦ του

Ὁ Ἀβραὰµ εἶναι ὁ γνωστὸς πατριάρχης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ γιὸς τοῦ Θάρα. Γεννήθηκε στὴν Οὒρ τῆς Χαλδείας ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Σήµ. Ὁ δὲ Λὼτ ἦταν γιὸς τοῦ Ἄῤῥαν καὶ ἀνεψιὸς τοῦ Ἀβραὰµ πολὺ ἀγαπηµένος. Πῆγε µὲ τὸν θεῖο του στὴ Χαρὰν καὶ ζοῦσε µαζί του. Ἀλλὰ λόγω τῶν συχνῶν διενέξεων τῶν ὑπηρετῶν, ἀποχωρίστηκε τοῦ θείου του καὶ κατοίκησε στὴν πεδιάδα τῶν Σοδόµων, ὅπου ἔµεινε µέχρι τὴν

καταστροφή της.

Ὁ Ὅσιος Δωρόθεος

Πρόκειται γιὰ τὸν ἐπίσκοπο Τύρου. Βλέπε κυρίως µνήµη του τὴν 5η Ἰουνίου.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 10

●     Ὁ Ἅγιος Εὐλάµπιος καὶ Εὐλαµπία τὰ ἀδέλφια

●     Οἱ Ἅγιοι 200 Μάρτυρες

●     Ὁ Ὅσιος Βασιανός

●     Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ὁµολογητής

●     Ὁ Ὅσιος Ἀµβρόσιος τῆς Ὄπτινα (Ρῶσος)

●     Οἱ Ἅγιοι 26 Ὁσιοµάρτυρες Ζωγραφίτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους

●     Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Σκυλόσοφος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας τῆς Τότµα (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Εὐλάµπιος καὶ Εὐλαµπία τὰ ἀδέλφια

Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιµιανοῦ (296 µ.Χ.). Ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν ἦταν σκληρὸς καὶ ἀνελέητος. Γι᾿ αὐτό, ὁ Εὐλάµπιος καὶ ἡ ἀδελφή του Εὐλαµπία κρύβονταν µαζὶ µὲ ἄλλους χριστιανοὺς στὸ βουνό. Ἐκεῖ, ζοῦσαν καλλιεργῶντας τὴν προσευχὴ καὶ τὴν µελέτη τῶν ἱερῶν Γραφῶν. Κάποια µέρα, ὁ Εὐλάµπιος πῆγε στὴ Νικοµήδεια νὰ προµηθευθεῖ τροφές, ἀλλὰ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ἀναγνώρισαν καὶ ἀµέσως τὸν συνέλαβαν. Βέβαια, στὴν ἐρώτηση τοῦ βασιλιᾶ ἂν πιστεύει στὸ Χριστό, ὁµολόγησε φανερὰ ὅτι εἶναι χριστιανός, ὁπότε τὸν ἔβαλαν µέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ γιὰ νὰ θυσιάσει µὲ τὴν βία. Ὁ Εὐλάµπιος, ὅµως, διὰ τῆς προσευχῆς συνέτριψε τὸ εἴδωλο τοῦ θεοῦ Ἄρη. Καὶ ἐνῷ ἄρχισαν νὰ τὸν µαστιγώνουν µὲ τὸν πιὸ ἀπάνθρωπο τρόπο, ὅρµησε ἡ ἀδελφή του Εὐλαµπία, καὶ ἀφοῦ τὸν ἀγκάλιασε, παρακάλεσε τὸ Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ συµµαρτυρήσει µὲ τὸν ἀδελφό της. Τότε ἔβαλαν καὶ τοὺς δυὸ σὲ ἕνα καζάνι µὲ βραστὸ νερό. Ἀλλὰ διὰ θαύµατος αὐτοὶ δροσίζονταν, καὶ ἔτσι βγῆκαν σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς. Αὐτὸ ἔκανε νὰ πιστέψουν στὸ Χριστὸ 200 εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι µαζὶ µὲ τὸν Εὐλάµπιο καὶ τὴν Εὐλαµπία ἀποκεφαλίστηκαν ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅπως λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «Δόξα καὶ τιµὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζοµένῳ τὸ ἀγαθόν». Δηλαδή, δόξα καὶ τιµὴ καὶ εἰρήνη θὰ ἀποδοθεῖ στὸν καθένα ποὺ ἐργάζεται τὸ ἀγαθὸ καὶ πεθαίνει γι᾿ αὐτό.

Οἱ Ἅγιοι 200 Μάρτυρες

Ὅταν κατὰ τὸν διωγµὸ τοῦ Μαξιµιανοῦ (286-305) οἱ χριστιανοὶ τῆς Νικοµήδειας κατέφυγαν στὰ ὄρη γιὰ ν᾿ ἀποφύγουν τὸν θάνατο, µετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Εὐλαµπίου (βλέπε προηγούµενο βιογραφικὸ σηµείωµα) συνελήφθησαν καὶ αὐτοί, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ κατασφαγοῦν ὅλοι µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Εὐλάµπιο.

Ὁ Ὅσιος Βασιανός

Ἦταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαρκιανοῦ (450). Ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔλαµψε µὲ τὶς µεγάλες του ἀρετὲς καὶ τὰ θαύµατα, ὥστε ὁ Μαρκιανὸς ἔκτισε Ναὸ στὸ ὄνοµά του (µᾶλλον µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἁγίου), ποὺ σῴζεται µέχρι σήµερα. Ὁ ἀριθµὸς τῶν µαθητῶν τοῦ Βασιανοῦ ἔφτασε µέχρι καὶ τοὺς

300. Μαθήτριά του ἦταν καὶ ἡ Ἁγία Ματρώνα (+ 9 Νοεµβρίου). Ἔτσι λοιπὸν ἀφοῦ ἔζησε ὁ Ὅσιος, πολλοὺς ἔφερε στὸν Χριστὸ καὶ πολλὰ θαύµατα ἔκανε. Ἔφθασε σὲ βαθιὰ γεράµατα καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Τάφηκε στὸν προαναφερθέντα Ναό του.

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ὁµολογητής

Ζηλευτὸς ἀγωνιστὴς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Ὅσιος Θεόφιλος, γεννήθηκε σ᾿ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴ Τιβεριούπολη. Ὅταν φοιτοῦσε στὸ σχολεῖο, διακρινόταν µεταξὺ τῶν συµµαθητῶν του γιὰ τὴν ἐπίδοση στὰ γράµµατα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σεµνότητα τοῦ ἤθους καὶ τὴν ἄριστη διαγωγή του. Νέος ἀκόµα, ἐπισκέφθηκε εὐσεβῆ µοναχό, τὸν Στέφανο, ποὺ εἶχε στήσει τὴν κατοικία του ἐπάνω στὸ ὄρος Σελέντιο. Ὑπὸ τὶς ὁδηγίες του ὁ Θεόφιλος µεγάλωνε πνευµατικὰ καὶ πλούτιζε τὶς γνώσεις του στὰ δόγµατα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἦταν ἀρκετὰ πλούσιοι, προσπαθοῦσε νὰ τοὺς κάνει προθυµότερους στὴν ὑπηρεσία θεοφιλῶν ἔργων. Καὶ τὸ κατάφερε. Ἔτσι αὐτοί, µεγάλο

µέρος τῆς περιουσίας τους διέθεσαν γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ γιὰ τὴν κατασκευὴ µοναστηριοῦ στὸ ὄρος Σελέντιο, ὅπου ἀργότερα ἔγινε µοναχὸς καὶ ὁ Θεόφιλος. Τότε ὅµως, ἦταν τὰ χρόνια ποὺ κυβερνοῦσε ὁ εἰκονοµάχος Λέων ὁ Ἴσαυρος. Καὶ ὁ Θεόφιλος δὲν ἐπαναπαύτηκε στὶς ἀσκητικές του ἀσχολίες. Κατέβηκε στὸ πεδίο τῆς µάχης, ἄφησε τὸ ἥσυχο ἀσκητήριό του καὶ πήγαινε σὲ πόλεις καὶ χωριά, καὶ κήρυττε ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Παρακινοῦσε ἄνδρες καὶ γυναῖκες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς νὰ µὴ λιποψυχοῦν, ἀλλὰ νὰ µένουν ἀκλόνητοι καὶ ἀφοσιωµένοι στὸ ὀρθόδοξο φρόνηµα τῆς µητέρας Ἐκκλησίας. Καταγγέλθηκε γι᾿ αὐτό, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πῆγαν στὴ Νίκαια, ὅπου ὑπέστη τὴν ποινὴ τοῦ ῥαβδισµοῦ καὶ τοῦ πυρωµένου σιδήρου στὴ σάρκα του. Γύρισε νικητὴς στὸ µοναστήρι του, ὅπου ἡ ψυχή του ἀποδήµησε στὰ

µακάρια οὐράνια σκηνώµατα.

Ὁ Ὅσιος Ἀµβρόσιος τῆς Ὄπτινα (Ρῶσος)

Γεννήθηκε στὶς 23 Νοεµβρίου τοῦ 1812 στὸ χωριὸ Μεγάλο Λιπόβιτς τῆς περιφέρειας τοῦ Ταµπώφ. Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Μιχαὴλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ καὶ ἡ µητέρα του Μάρθα Νικολάγεβνα. Εἶχαν συνολικὰ ὀκτὼ παιδιὰ καὶ ὁ Ὅσιος Ἀµβρόσιος ἦταν ἕκτος στὴ σειρά. Τὸ βαπτιστικὸ ὄνοµα τοῦ Ὁσίου ἦταν Ἀλέξανδρος καὶ ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του τὸν ἀνέθρεψε σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἂν καὶ ὁ ἴδιος, ἀπὸ µικρός, ἦταν πολὺ ζωηρὸς ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐφυής. Παρακολούθησε ἱερατικὸ σεµινάριο καὶ στὴν ἀρχὴ ἔγινε δάσκαλος. Κατόπιν ἔγινε µοναχὸς στὴν Ὄπτινα καὶ στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ

1843 Διάκονος. Στὰ τέλη τοῦ 1845 (9 Δεκεµβρίου ) καὶ σὲ ἡλικία 33 χρονῶν, ἔγινε ἱερέας. Σὲ λίγο ὅµως ἡ ὑγεία του χειροτέρεψε, ἀλλ᾿ ἡ ζωή του ὑπῆρξε ὁσιακὴ καὶ ἄκρως εὐεργετικὴ στοὺς συνανθρώπους του. Εἶχε προορατικὸ χάρισµα καὶ ἵδρυσε γυναικεῖο κοινόβιο τὸ 1872. Οἱ δοκιµασίες ποὺ ὑπέστη ἦταν πολλές, ἀλλ᾿ αὐτὸς στάθηκε βράχος

ὑποµονῆς καὶ ἔµπρακτος διδάσκαλος τῶν θεϊκῶν ἀρετῶν. Πέθανε στὶς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 1891 καὶ ἁγιοποιήθηκε τὸ 1990.

Οἱ Ἅγιοι 26 Ὁσιοµάρτυρες Ζωγραφίτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους

(Βλέπε σχετικῶς τὴν 22α Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Σκυλόσοφος

Βλέπε σχετικὴ βιογραφία του στοὺς Α.Χ.Ε.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας τῆς Τότµα (Ρῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 11

●     Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Ἀπόστολος ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ Διακόνους

●     Οἱ Ἁγίες Ζηναΐδα καὶ Φιλονίλλη οἱ ἀδελφές

●     Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ὁ Ὁµολογητὴς ἐπίσκοπος Νικαιας

●     Οἱ Ἅγιοι Νεκτάριος, Ἀρσάκιος καὶ Σισίνιος Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως

●     Μνήµη τῆς Ζ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου

●     Οἱ Ἅγιοι Θεοφάνης ἐπίσκοπος Σολέας καὶ Ἰωνᾶς ὁ ἐν Περγάµῳ τῆς Κύπρου

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Ἀπόστολος ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ Διακόνους

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ ἦταν διάκονος µεταξὺ τῶν ἑπτὰ διακόνων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στὴν Ἱερουσαλὴµ (Πράξ. στ΄). Ἐπίσης, ἦταν ἔγγαµος καὶ εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισµένες µὲ προφητικὸ χάρισµα. (Πράξ. κα΄ 8-9). Ὁ Φίλιππος, ὅµως, δὲ στάθηκε µόνο στὴν Ἱερουσαλήµ. Πῆγε στὴ Σαµάρεια καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, σὰν γνήσιος καὶ αὐτὸς «ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἐπίγνωσιν ἀληθείας τῆς κατ΄ εὐσέβειαν». Δηλαδὴ ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ διδάξει µεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐξέλεξε ὁ Θεός, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐσέβεια. Ἐκεῖ στὴ Σαµάρεια, διὰ τοῦ κηρύγµατός του βάπτισε χριστιανὸ καὶ τὸ Σίµωνα τὸ µάγο. Ἔπειτα, ὁ Φίλιππος συνάντησε στὸ δρόµο

του τὸν Εὐνοῦχο τῆς βασίλισσας Κανδάκης, καὶ ἀφοῦ τὸν κατήχησε, βάπτισε καὶ αὐτὸν Χριστιανό. Κατόπιν, πῆγε στὶς Τράλλεις τῆς Μικρὸς Ἀσίας, ὅπου µὲ τὴν διδασκαλία του ἔπεισε ὅλους σχεδὸν τοὺς κατοίκους τῆς πόλης νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Ὁ Φίλιππος στὴν πόλη αὐτή, ἀφοῦ ἔκτισε καὶ χριστιανικὸ ναό, παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή του.

Οἱ Ἁγίες Ζηναΐδα καὶ Φιλονίλλη οἱ ἀδελφές

Ἦταν ἀδελφὲς µεταξύ τους καὶ διακρίθηκαν γιὰ τὴν ἔµπρακτη πίστη τους. Ἡ καταγωγή τους ἦταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας. Μερικοὶ συναξαριστὲς νοµίζουν ὅτι ἦταν συγγενεῖς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀλλὰ τὰ ὀνόµατά τους δὲν ἔχουν κάτι τὸ Ἐβραϊκὸ καὶ ἑποµένως ὁ ἰσχυρισµὸς αὐτὸς δὲν ἔχει βάση. Βέβαιο ὅµως εἶναι, ὅτι ἦταν γυναῖκες ποὺ διακρίθηκαν γιὰ τὴν θερµή τους πίστη, ἦταν πολὺ µορφωµένες καὶ γνώριζαν τὴν ἰατρικὴ τέχνη ποὺ ἐξασκοῦσαν µὲ τρόπο ἐντελῶς φιλανθρωπικὸ καὶ φιλάδελφο. Θεράπευαν δηλαδὴ δωρεάν, καὶ ἔτρεχαν αὐτὲς στοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἡ θεραπευτική τους ἱκανότητα ἐνεργοῦσε πάντα µὲ ἐπιτυχία, ἐνισχυόµενη ἀπὸ τὴν θεία Χάρη. Αὐτὴ ἡ παροχὴ τῶν ἰατρικῶν ὑπηρεσιῶν τους, τὶς βοηθοῦσε θαυµάσια στὸ νὰ ἐργάζονται καὶ γιὰ τὴν πίστη. Κοντὰ σὲ κάθε ἄῤῥωστο καὶ στὴν οἰκογένεια αὐτοῦ, γίνονταν διδασκάλισσες τοῦ Εὐαγγελίου. Παρηγοροῦσαν καὶ

µαλάκωναν µὲ τὰ λόγια τους καὶ τοὺς τρόπους τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καὶ ἐλπίδας,

καρδιὲς τραυµατισµένες ἀπὸ τὶς συµφορὲς τῆς ζωῆς. Εὐτύχησαν µάλιστα νὰ φωτίσουν,

ἀρκετοὺς ἀπίστους στὴ χριστιανικὴ ζωή. Ἡ θεάρεστη αὐτὴ διαγωγή τους, ὑπῆρξε ἡ ἴδια

µέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους.

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1353-1354 καὶ 1364-1376). Περίφηµος λόγιος κληρικὸς καὶ ὑπέρµαχος τῆς ἡσυχαστικῆς διδασκαλίας τοῦ Γρηγορίου Παλαµᾶ. Καταγόταν ἀπὸ ἀξιόλογη οἰκογένεια τῆς Θεσσαλονίκης, ἀσπάστηκε τὸν µοναχικὸ βίο καὶ χρηµάτισε ἡγούµενος τῆς Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας στὸ Ἅγιον Ὄρος κατὰ τὴν περίοδο τῶν ἡσυχαστικῶν ἐρίδων. Ὑπέγραψε τὸν Ἁγιορείτικο Τόµο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἡσυχαστικῆς ἄσκησης (1339) καὶ ἔγραψε δυὸ σηµαντικοὺς θεολογικοὺς λόγους ἐναντίον τοῦ Γρηγορίου Ἀκινδύνου. Τὸ 1347 ἐξελέγη µητροπολίτης Ἡράκλειας τῆς Θρᾴκης καὶ ἔλαβε µέρος στὴν µεγάλη σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1351), ἡ ὁποία διακήρυξε τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τοῦ Γρηγορίου Παλαµᾶ µὲ τὸν περίφηµο «Τόµο». Μετὰ τὴν ἀποµάκρυνση ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ πατριάρχη Καλλίστου Α΄ ἐξελέγη πατριάρχης (1353), ἀλλὰ µετὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ Καλλίστου, ἀποµακρύνθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο (1354), στὸν ὁποῖο ἐπανῆλθε τὸ 1364. Κατὰ τὴν δεύτερη πατριαρχία του ὑποστήριξε τὴν θεολογία τῶν ἡσυχαστῶν καὶ ἀποδοκίµασε τὴν προσπάθεια τῶν ἀδελφῶν Δηµητρίου καὶ Προχόρου Κυδώνη νὰ εἰσαγάγουν στὸ Βυζάντιο τὴν σχολαστικὴ θεολογία τοῦ Θωµᾶ Ἀκινάτη. Στὴν σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1368) ἀφορίστηκε ὁ Πρόχορος Κυδώνης καὶ ἀνανεώθηκε τὸ κῦρος τοῦ Τόµου τῆς συνόδου τοῦ

1351. Ἄσκησε µὲ µεγάλη σύνεση τὰ πατριαρχικά του καθήκοντα καὶ ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὀργάνωση τῶν Ἐκκλησιῶν Ῥωσίας, Σερβίας, Βλαχίας, Βουλγαρίας κ. ἄ., στὶς ὁποίες διαδόθηκε ἡ ἡσυχαστικὴ θεολογία καὶ πνευµατικότητα. Στὶς σχέσεις του

µὲ τὸν παπικὸ θρόνο ὑποστήριξε τὴν ἀνάγκη σύγκλησης Οἰκουµενικῆς συνόδου γιὰ τὴν ἀντιµετώπιση τῶν διαφορῶν. Ἔγραψε θεολογικὲς πραγµατεῖες καὶ λόγους γιὰ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Ἡσυχασµοῦ, ὅπως ἐπίσης Βίους καὶ ἀκολουθίες ἁγίων.

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ὁ Ὁµολογητὴς ἐπίσκοπος Νικαίας

Ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Θεοδώρου τοῦ Γραπτοῦ (γιατί ἐπονοµάστηκαν ἔτσι γράψαµε στὸ βιογραφικὸ σηµείωµα τοῦ Θεοδώρου) καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν γνώση τῶν ἁγίων γραφῶν καὶ τῆς ἱερῆς θεολογίας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀκριβῆ γνώση τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν συγγραφῶν. Ὁ Θεοφάνης τὸ 838, ἔθαψε µὲ µεγάλη λύπη τὸν ἀδελφό του Θεόδωρο, ὅταν αὐτὸς πέθανε στὴν ἐξορία. Κατόπιν ὁ Θεοφάνης ἐξορίστηκε στὴ Θεσσαλονίκη. Ὅταν πέθανε ὁ εἰκονοµάχος βασιλιὰς Θεόφιλος, ἀνέλαβε τὴν διαχείριση τῆς βασιλικῆς ἀρχῆς. Ὁ δὲ Πατριάρχης Μεθόδιος, ἔκανε τὸν Θεοφάνη Μητροπολίτη Νικαίας. Ἐπετέλεσε τὰ ποιµαντικά του καθήκοντα µὲ µεγάλη ἀκρίβεια καὶ πέθανε ἥσυχος µὲ τὴν συνείδησή του, ὅτι ἐκπλήρωσε ἄρτια τὰ καθήκοντά του πρὸς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, τόσο σὰν ἁπλὸς ἱεροµόναχος ὅσο καὶ σὰν ἐπισκοπικὸς κυβερνήτης. Ὁ Θεοφάνης ὁ Γραπτὸς εἶναι ἀπὸ τοὺς µεγαλύτερους Ἕλληνες θρησκευτικοὺς ποιητὲς καὶ ὑµνογράφους τοῦ 8ου αἰῶνα, ἀφοῦ συνέγραψε πολλοὺς κανόνες.

Οἱ Ἅγιοι Νεκτάριος, Ἀρσάκιος καὶ Σισίνιος Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Νεκτάριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας. Ἱερὸς καὶ Ὅσιος στὴ ζωή, συγκλητικὸς στὸ ἀξίωµα. Κατὰ τὴν 2η Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, µετὰ τὴν παραίτηση τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τὴν καθαίρεση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Μαξίµου, µὲ

κοινὴ ψῆφο λάου καὶ κλήρου καὶ γνώµη τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου, ἂν καὶ λαϊκὸς (καὶ

µάλιστα ἀβάπτιστος), ἐκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (381-397 ἀφοῦ

βέβαια πρῶτα βαπτίστηκε). Μὲ µεγάλη θεοσέβεια ἀφοῦ ποίµανε τὴν ἐκκλησία,

ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἀρσάκιος καταγόταν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ

ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Πατριάρχη Νεκταρίου. Ὁ Ἀρσάκιος ἦταν πρεσβύτερος τῆς ἐκκλησίας

τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ κλήθηκε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο (404-405) σὰν διάδοχος

τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου καὶ ἐνῷ εἶχε περάσει τὸ 80ό ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ἥσυχα

καὶ κατὰ Χριστὸν ἀφοῦ ἔζησε µετὰ ἀπὸ µικρὴ πατριαρχία, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ

Σισίνιος ἀνέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὶς ἀρχὲς τοῦ 426,

διαδεχθεὶς τὸν Πατριάρχη Ἀττικό. Πρὸ τῆς ἐκλογῆς του, ἔκανε τὰ καθήκοντα τοῦ

πρεσβυτέρου στὴν Ἐλαία. Ὁ Σισίνιος ἦταν φηµισµένος γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ γιὰ τὶς

ἄοκνες προσπάθειές του γιὰ τὴν περιποίηση τῶν φτωχῶν. Ἡ χειροτονία του καὶ ἡ

ἐγκαθίδρυσή του ἔγινε ἀπὸ Σύνοδο, ποὺ συγκάλεσε ὁ Θεοδόσιος ὁ Β΄. Ὁ Σισίνιος ὁ Α΄

καὶ σὰν πατριάρχης ἐξακολουθοῦσε τὴν φιλανθρωπική του δράση καὶ ἀναδείχτηκε

φιλόστοργος πατέρας τῶν φτωχῶν τάξεων. Πατριάρχευσε ἕνα χρόνο καὶ δέκα µῆνες.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 87 χρονῶν.

Μνήµη τῆς Ζ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου

Αὐτὴ ἔγινε στὴ Νίκαια τὸ 787, ἐπὶ βασιλέως Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῆς µητέρας του καὶ ἐπὶ Ἀδριανοῦ Πάπα Ῥώµης, Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως, Πολιτιανοῦ Ἀλεξανδρείας, Θεοδωρήτου Ἀντιοχείας καὶ Ἠλία Ἱεροσολύµων. Συνολικὰ οἱ Πατέρες ποὺ ἔλαβαν µέρος στὴ Σύνοδο αὐτὴ ἦταν 365 καὶ ἀναθεµάτισαν τὴν αἵρεση τῶν εἰκονοµάχων. Διατύπωσαν, ὅτι ἡ τιµὴ καὶ ἡ προσκύνηση τῆς Εἰκόνας διαβαίνει στὸ πρωτότυπο (δηλαδὴ στὸν εἰκονιζόµενο Ἅγιο) καὶ ὄχι στὰ καθ΄ αὐτὸ ξύλο καὶ χρῶµα τῆς εἰκόνας.

Οἱ Ἅγιοι Θεοφάνης ἐπίσκοπος Σολέας καὶ Ἰωνᾶς ὁ ἐν Περγάµῳ τῆς Κύπρου

Βλέπε σχετικῶς στοὺς Α.Χ.Ε.Χ.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 12

●     Οἱ Ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

●     Ἡ Ἁγία Δοµνίνα

●     Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Παρθένος

●     Οἱ Ἅγιοι 70 Μάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ἐπίσκοπος Ἐφέσου

●     Ἡ Ἁγία Μαλφεθᾶ

●     Ἡ Ἁγία Ἀνθία

●     Οἱ Ἅγιοι Ἰουβεντίνος καὶ Μάξιµος (ἢ Μαξιµίνος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἰάσων ἐπίσκοπος Δαµασκοῦ

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρόµαχος καὶ Διόδορος

●     Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

●     Ὁ Ὅσιος Θεοσέβιος ὁ Ἀρσινοΐτης

●     Ἡ Σύναξις τῶν ἐν Ἀθήναις Ἁγίων

●     Ὁ Ἅγιος Wilfrid (Ἄγγλος)

●     Οἱ Ἅγιοι Βαλάντιος, Βαρλαάµ, Βαρνάβας, ὁ µοναχός, Βασίλειος ὁ ἐπίσκοπος, Γεώργιος ὁ Βαβατσινιώτης, Γεώργιος ὁ ἐπιτηδειώτης, Γεώργιος ὁ περαχωρίτης, Γεώργιος ὁ Σαλαµάνης, Δηµητριανός ὁ ἐπίσκοπος, Εἰρηνικὸς ἢ Ἀρνιακός, Ἐλπίδιος, Ἐπαφρόδιτος καὶ Ἐπίκτητος

Οἱ Ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

Μαρτύρησαν στὸ διωγµὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ Φλαβιανοῦ ἡγεµόνα Κιλικίας. Ὁ Πρόβος ἦταν ἀπὸ τὴν Παµφυλία, ὁ Ἀνδρόνικος ἀπὸ τὴν Ἔφεσο καὶ ὁ Τάραχος ἀπὸ τὴν Ἰλλυρία. Καὶ οἱ τρεῖς ἦταν στρατιῶτες, πραγµατικὰ εὐσεβέστατοι καὶ ἄρτια καταρτισµένοι στὴν Ἁγία Γραφή. Συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο τῆς Ταρσοῦ Μαξέντιο, τὸν καιρὸ ποὺ βρίσκονταν στὴν ἔρηµο. Ὅταν, λοιπόν, παρουσιάστηκαν µπροστά του, καὶ οἱ τρεῖς θαῤῥαλέοι στρατιῶτες Χριστοῦ ἔδωσαν γενναῖες ἀπαντήσεις. Πρῶτος ὁ γέρων Τάραχος εἶπε: «Μὴ βλέπεις, βασιλιά, τὰ γηρατειά µου. Οἱ σωµατικές µου δυνάµεις µπορεῖ νὰ ὑποχώρησαν, ἀλλ᾿ ἡ ἀκµὴ τῆς ψυχῆς παραµένει ἀκέραια. Γι᾿ αὐτό, ὅλα τὰ βάσανα καὶ µύριοι θάνατοι δὲ θὰ κατασχύνουν καὶ τὸν πιὸ µικρὸ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ». Ἔπειτα, µὲ τὴν σειρὰ τοῦ ὁ Πρόβος, εἶπε καὶ αὐτός: «Χριστιανὸς εἶµαι καὶ τίποτα δὲ µὲ τραβᾷ τόσο, ὅσο νὰ πάθω γιὰ τὸ Χριστὸ µύρια βάσανα καὶ νὰ χύσω τὸ αἷµα µου γι᾿ Αὐτόν». Τέλος, γενναία ἦταν καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀνδρόνικου: «Μεταχειρισθεῖτε, εἶπε, ὅσα µαρτύρια θέλετε. Τὸ αἷµα

µου ὅλο µπορεῖ νὰ φύγει, ἀλλ᾿ ἡ καρτερία ἀπ᾿ τὸν Ἀνδρόνικο δὲ θὰ λήψει, ἔστω καὶ ἂν κοβόταν µύρια τεµάχια». Κεραυνοβοληµένος ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις ὁ Μαξέντιος, διέταξε νὰ γδάρουν τὸ κεφάλι τοῦ Τάραχου καὶ νὰ βγάλουν τὰ µάτια τῶν ἄλλων δυό. Τέλος, µὴ ἀνεχόµενος τέτοια ταπείνωση, τοὺς ἀποκεφάλισε.

Ἡ Ἁγία Δοµνίνα

Δὲν λογάριασε καθόλου τὸ σῶµα καὶ τὴν ἐπίγεια ζωή της, προκειµένου νὰ κατακτήσει τὴν αἰώνια. Ἡ ἁγία Δοµνίνα ἀξιώθηκε τὸν µαρτυρικὸ θάνατο ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (286 µ. Χ.). Τὴ συνέλαβε ὁ ἔπαρχος Λυσίας καὶ τὴν ἀπείλησε ἄγρια, µὲ τὴν ἰδέα ὅτι ἡ γυναικεία της φύση δὲν θὰ τολµήσει νὰ ἐκτεθεῖ στὰ µαρτυρία. Πολὺ περισσότερο µάλιστα ἀφοῦ ἔπασχε καὶ ἀπὸ χρόνια βαριὰ ἀῤῥώστια. Ἀλλ᾿ ἔπεσε πολὺ ἔξω. Ἡ Δοµνίνα ἐπέδειξε τὴν

µεγαλύτερη ἡρωικὴ γενναιότητα. Ἔµεινε µὲ σταθερότητα στὴν ὁµολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ καταφρόνησε τὰ µαστίγια, µὲ τὰ ὁποῖα κτύπησαν σκληρὰ καὶ ἄγρια τὴν σάρκα της. Κατόπιν τῆς ἔσπασαν τὰ κόκαλα καὶ τὶς ἀρθρώσεις, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της στὸ Θεό.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Παρθένος

Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Δεκίου καὶ Βαλεριανοῦ (250). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη καὶ µόναζε σ᾿ ἕνα Μοναστήρι µαζὶ µὲ ἄλλες παρθένες. Αὐτὴ λοιπὸν καταγγέλθηκε ὅτι εἶναι χριστιανὴ καὶ ὁδηγήθηκε µπροστὰ στὸν ἡγεµόνα µὲ σιδερένια ἁλυσίδα καὶ χτυπήθηκε ἄγρια στὸ πρόσωπο. Κατόπιν, ἀφοῦ τὴν γύµνωσαν, µὲ

µαρτυρικὸ τρόπο τὴν ἔκαιγαν, ἐνῷ στὴ φωτιὰ ἔχυναν πίσσα, λάδι καὶ θεῖο. Ἔπειτα τὴν κρέµασαν σ᾿ ἕνα ξύλο καὶ ἔκοψαν τοὺς µαστούς της. Στὴ συνέχεια ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν ῥίζα τὰ νύχια της, ἔκαψαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια της, ξερίζωσαν τὰ δόντια της καὶ στὸ τέλος τὴν ἀποκεφάλισαν, καὶ ἔλαβε ἔτσι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ Μαρτυρίου. (Ἴσως νὰ εἶναι ἡ ἴδια µ᾿ αὐτὴ τῆς 29ης Ὀκτωβρίου. Οἱ βιογραφίες τους εἶναι σχεδὸν ὅµοιες).

Οἱ Ἅγιοι 70 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Μᾶλλον πρόκειται γιὰ τοὺς ἴδιους µάρτυρες τῆς 30ης

Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ἐπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Μαλφεθᾶ

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὴν θανάτωσαν µὲ τοξευόµενα βέλη.

Ἡ Ἁγία Ἀνθία

Μαρτύρησε, ἀφοῦ βρῆκε µαρτυρικὸ θάνατο µέσα σὲ χάλκινο πυρακτωµένο βόδι.

Οἱ Ἅγιοι Ἰουβεντίνος καὶ Μάξιµος (ἢ Μαξιµίνος)

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος πλέκει ἰδιαίτερο ἐγκώµιο στοὺς δυὸ αὐτοὺς µάρτυρες. Ἔζησαν ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361). Κάποτε ἔτυχε νὰ βρίσκονται σ᾿ ἕνα συµπόσιο στρατιωτῶν (ἴσως διότι καὶ αὐτοὶ ἦταν στρατιῶτες) καὶ κατὰ τὴν συζήτηση, οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ διαµαρτύρονταν γιὰ τὰ κακὰ ποὺ ὁ βασιλιὰς διέπραττε ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Αὐτὸ ὅµως, τὸ «κάρφωσε» κάποιος στὸν βασιλιὰ Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη, µὲ ἀποτέλεσµα αὐτός, νὰ δηµεύσει τὴν περιουσία τῶν δυὸ Ἁγίων καὶ νὰ τοὺς κλείσει φυλακή. Ἐπειδὴ ὅµως ἡ φυλακὴ εἶχε γίνει ἐκκλησία ἀπὸ τὶς συχνὲς καὶ ὁµαδικὲς ἐπισκέψεις τῶν χριστιανῶν, γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὰ λόγια τῶν δυὸ Ἁγίων καὶ νὰ διδαχθοῦν, ὁ Ἰουλιανὸς λοιπόν, ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὴν νύχτα, κρυφά, στρατιῶτες πῆγαν καὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν. Τὰ σώµατά τους τὰ πῆραν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τὴν ἁρµόζουσα τιµή.

Ὁ Ἅγιος Ἰάσων ἐπίσκοπος Δαµασκοῦ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρόµαχος καὶ Διόδορος

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 12η Μαρτίου. Ἡ µνήµη του µετατίθεται ἐδῶ, διότι τὴν 12η Μαρτίου συµπίπτει µὲ τὶς ἡµέρες της Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ὁ Ὅσιος Θεοσέβιος ὁ Ἀρσινοΐτης

Γεννήθηκε στὴν Ἀρσινόη, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν Παφία τῆς Μαιλάνδρας τῆς

Κύπρου, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὔπορους, τὸν Μιχαὴλ καὶ τὴν Ἄννα. Εἶχε δὲ ἀδελφὸ

τὸν ὅσιο Ἀρκάδιο τὸν µετέπειτα ἐπίσκοπο Ἀρσινόης (+ 29 Αὐγούστου). Ἂν καὶ ὁ ἀδελφός του πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ σπουδάσει, αὐτὸς ἔµεινε κοντὰ στοὺς γονεῖς του βόσκοντας πρόβατα καὶ διαπρέποντας στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια. Παντρεύτηκε

µὲ κάποια κοπέλα, ἀπὸ τὸ χωριὸ Φιλοῦσες, τὴν ὁποία ἔπεισε νὰ περάσουν τὴ ζωή τους

µὲ παρθενία σὰν ἀδέλφια. Πράγµατι, ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, κάνοντας

πολλὲς ἐλεηµοσύνες, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Τὸν ἔθαψαν στὴ σπηλιὰ ὅπου πήγαινε καὶ

ἀσκήτευε. Ὁ τόπος ἐκεῖνος ἔγινε χῶρος, διὰ τοῦ Ἁγίου, πολλῶν θαυµάτων.

Ἡ Σύναξις τῶν ἐν Ἀθήναις Ἁγίων

Ὁ Ἅγιος Wilfrid (Ἄγγλος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ὅι Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Οἱ Ἅγιοι Βαλάντιος, Βαρλαάµ, Βαρνάβας, ὁ µοναχός, Βασίλειος ὁ ἐπίσκοπος, Γεώργιος ὁ Βαβατσινιώτης, Γεώργιος ὁ ἐπιτηδειώτης, Γεώργιος ὁ περαχωρίτης, Γεώργιος ὁ Σαλαµάνης, Δηµητριανός ὁ ἐπίσκοπος, Εἰρηνικὸς ἢ Ἄρνιακος, Ἐλπίδιος, Ἐπαφρόδιτος καὶ Ἐπίκτητος

Βλέπε βιογραφία τοὺς Α.Χ.Ε.Χ. 300 Ἅγιοι Ἀλαµανοὶ Κύπριοι.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 13

●     Οἱ Ἅγιοι Κάρπος, Πάπυλος, Ἀγαθόδωρος καὶ Ἀγαθονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Φλωρέντιος

●     Ὁ Ἅγιος Μαρτύροχος

●     Ὁ Ἅγιος Διόσκορος

●     Ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Ὁµολογητὴς καὶ Πατρίκιος

●     Ὁ Ἅγιος Βενιαµίν ὁ Διάκονος, Ἱεροµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴν Περσία

●     Ὁ Ἅγιος Ἀντίγονος

●     Ὁ Ἅγιος Διοκλητιανός

●     Τὰ ἅγια Δύο παιδιά

●     Ἡ Ἁγία Χρυσὴ ἡ Νεοµάρτυς

Οἱ Ἅγιοι Κάρπος, Πάπυλος, Ἀγαθόδωρος καὶ Ἀγαθονίκη

Μαρτύρησαν ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος (249-251), σκληρότατος διώκτης τῶν χριστιανῶν. Ὅλοι πατρίδα εἶχαν τὴν Πέργαµο. Ὁ Κάρπος, µὲ ἄρτια γραµµατικὴ

µόρφωση, εὐσεβέστατος καὶ µὲ πολλὲς ὑπηρεσίες στὴν Ἐκκλησία, εἶχε γίνει ἐπίσκοπος Θυατείρων. Ὁ Πάπυλος, ποὺ εἶχε σπουδάσει ἰατρικὴ καὶ πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες του ἀµισθί, ἔγινε διάκονος καὶ ἄµεσος συνεργάτης τοῦ Κάρπου. Ὁ Ἀγαθόδωρος, ψυχὴ ἐκλεκτὴ καὶ πιστή, ἦταν ὑπηρέτης στὴν ἐπισκοπὴ Θυατείρων. Ὅταν καὶ τοὺς τρεῖς συνέλαβε ὁ ἀνθύπατος Οὐαλέριος, ὁµολόγησαν µπροστά του µὲ παῤῥησία τὸ Χριστό. Τότε ὁ Οὐαλέριος τοὺς εἶπε: «Οἱ χριστιανοὶ εἶναι δεισιδαίµονες, ἀνίκανοι, χωρὶς ἀνώτερα αἰσθήµατα. Ἐσεῖς, σὰν µορφωµένοι ἄνθρωποι, ἀµέσως πρέπει νὰ τοὺς ἀρνηθεῖτε». Στὴν κατηγορία αὐτή, ἀπάντησε ὁ Ἐπίσκοπος Κάρπος µὲ τὰ λόγια τοῦ

Ἀποστόλου Παύλου. Μία ἀπάντηση ποὺ ἴσχυε, ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύει στοὺς αἰῶνες, γιὰ τὸ φρόνηµα τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν. Εἶπε λοιπόν: «Κοπιῶµεν ἐργαζόµενοι ταῖς ἰδίαις χερσὶ λοιδορούµενοι εὐλογοῦµεν, διωκόµενοι ἀνεχόµεθα, βλασφηµούµενοι παρακαλοῦµεν», ποὺ σηµαίνει, ἐµεῖς οἱ χριστιανοὶ βασιλιά, κοπιάζουµε µὲ τὰ ἴδια µας τὰ χέρια. Ἔπειτα, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἄπιστοι στὸ Εὐαγγέλιο µᾶς βρίζουν καὶ µᾶς περιγελοῦν, ἐµεῖς εὐχόµαστε ἀγαθὰ γι᾿ αὐτούς. Ἐνῷ µας καταδιώκουν, τοὺς δείχνουµε ἀνοχή, ἐνῷ µας συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦµε µὲ λόγια γλυκὰ καὶ παρακλητικά. Ἐκνευρισµένος ὁ Οὐαλέριος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε, µαζὶ µὲ τὴν ἀδελφὴ τοῦ Παπύλου Ἀγαθονίκη, ὅλους τοὺς ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ἅγιος Φλωρέντιος

Τὸν διέκριναν χαρακτηριστικὴ ψυχραιµία καὶ θάῤῥος, ἀκόµα καὶ ὅταν ἡ ζωή του κρεµόταν ἀπὸ µία κλωστή. Ὁ ἅγιος Φλωρέντιος ζοῦσε στὴ Θεσσαλονίκη, ἀπ᾿ ὅπου καὶ καταγόταν. Μὲ τὴν µεγάλη πίστη καὶ τὸ θεῖο ζῆλο του γιὰ τὸ φωτισµὸ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν, ἀφιέρωσε τὴ ζωή του στὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Καταγγέλθηκε γι᾿

αὐτὸ στὸν τότε εἰδωλολάτρη ἡγεµόνα τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ µὲ θάῤῥος ὁµολόγησε

µπροστά του τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Δὲν δίστασε µάλιστα, νὰ συστήσει καὶ στὸν

ἴδιο τὸν ἡγεµόνα νὰ ἀσπαστεῖ τὴ χριστιανικὴ πίστη, σπάζοντας ἔτσι τὰ δίκτυα τῆς

εἰδωλολατρικῆς πλάνης. Ὁ ἡγεµόνας ξαφνιασµένος στὴν ἀρχή, ἐξοργισµένος κατόπιν,

διέταξε νὰ τὸν βασανίσουν σκληρά. Τὸν ἔδειραν λοιπὸν καὶ τοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες. Στὴ

συνέχεια τὸν ἔριξαν µέσα στὴ φωτιά, ὅπου κάηκε τὸ σῶµα του, ἀλλὰ µέσα ἀπ᾿ αὐτὸ

βγῆκε γιὰ ν᾿ ἀνέβει λαµπρότερη ἀπὸ κάθε φλόγα, ἡ εὐσεβὴς καὶ ἡρωικὴ ψυχή του.

Ὁ Ἅγιος Μαρτύροχος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266 ἡ µνήµη του ἀναφέρεται µὲ τὸν πιὸ πάνω Φλωρεντία. Ἴσως νὰ εἶναι ὁ ἴδιος µε τὸν νοτάριο Ἅγιο Μαρτύριο (+ 25

Ὀκτ.).

Ὁ Ἅγιος Διόσκορος

Μαρτύρησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ τὸ ἔτος 288. Καταγόταν ἀπὸ τοὺς ὀνοµαζόµενους Σκηνοπολίτες καὶ στὸ ἀξίωµα ἦταν βουλευτής. Πέταξε λοιπόν, στὰ σκουπίδια ὅλα τὰ κατὰ κόσµον ἀξιώµατα καὶ τιµές, καὶ παρουσιάστηκε µπροστὰ στὸν ἄρχοντα Λουκιανὸ καὶ τὸν ἤλεγξε δριµύτατα γιὰ τὶς διώξεις του ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Ἐµβρόντητος ὁ ἄρχοντας γιὰ τὴν στάση τοῦ Διόσκορου, προσπάθησε µὲ κολακεῖες καὶ ἀπειλὲς νὰ µεταστρέψει τὴν γνώµη του. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν τὰ κατάφερε, βασάνισε τὸν Ἅγιο σκληρὰ καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Ὁµολογητὴς καὶ Πατρίκιος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παφλαγονία καὶ γεννήθηκε τὸ ἔτος 763 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς τὸν Γρηγόριο καὶ τὴν Ἄννα, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέθρεψαν σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἰδιαίτερη µάλιστα ἀγάπη πρὸς τὸν Ἅγιο εἶχε ἡ συγγένισσά του βασίλισσα Εἰρήνη (ἄλλοι ἀναφέρουν Θεοδώρα). Προσλήφθηκε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἀνέβηκε µὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἱκανότητά του στὸ ἀξίωµα τοῦ πατρικίου καὶ στρατηγοῦ τῆς Σικελίας. Ἔχοντας ὅµως κλίση στὴν ἤρεµη ζωή, ἔγινε µοναχός. Ἀλλὰ καταδιώχτηκε ἀπὸ τοὺς εἰκονοµάχους βασιλεῖς Λέοντα καὶ Θεόφιλο καὶ ἐξορίστηκε πολλὲς φορές. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ταλαιπωρίες, σὲ ἡλικία 75 χρονῶν ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 838.

Ὁ Ἅγιος Βενιαµίν ὁ Διάκονος, Ἱεροµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴν Περσία

Ἔζησε στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα, ἐπὶ βασιλέων, Περσίας Ἰσδιγέργη καὶ

Κωνσταντινουπόλεως Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ. Μᾶλλον καταγόταν ἀπὸ τὴν Περσία καὶ

ἦταν Διάκονος τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας. Κήρυττε µὲ θερµότητα ζήλου καὶ δύναµη λόγου τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἔτσι εἵλκυε πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Γιὰ τὴν δράση του

αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν βασιλιὰ Ἰσδιγέργη καὶ ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ µαρτύρια, µέσα στὰ ὁποῖα παρέδωσε τὴν ἐκλεκτὴ ψυχή του. (Ἡ µνήµη του περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, καὶ τὴν 31η Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Ἀντίγονος

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Διοκλητιανός

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Συναντᾶται στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Δ 23 µαζὶ µὲ τὸν

Φλωρεντία, ὅπου καὶ ἡ κοινὴ Ἀκολουθία τους.

Τὰ ἅγια Δύο παιδιά

Μαρτύρησαν διὰ πυρός, ποὺ ἄναψαν στὸ ἔδαφος καὶ τὰ ἐξανάγκασαν νὰ τρέχουν µέσα σ᾿ αὐτή.

Ἡ Ἁγία Χρυσὴ ἡ Νεοµάρτυς

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σλάτενα (σηµερινὴ Χρυσή) τῆς ἐπαρχίας Ἀλµωπίας Νοµοῦ Πέλλης. Ὁ πατέρας της ἦταν φτωχὸς καὶ εἶχε τέσσερις θυγατέρες. Ἡ Χρυσὴ ἦταν ὡραῖα στὸ σῶµα καὶ στὴν ψυχή. Κάποτε, ἐνῷ βρισκόταν µαζὶ µὲ ἄλλες γυναῖκες στοὺς ἀγροὺς καὶ µάζευε καυσόξυλα, τὴν ἀπήγαγε κάποιος Τοῦρκος καὶ τὴν µετέφερε στὸ σπίτι του.

Ὁ Τοῦρκος προσπάθησε µὲ κολακεῖες νὰ τὴν ἐξισλαµίσει καὶ νὰ τὴν κάνει γυναῖκα του. Ἡ Χρυσὴ ὅµως ἀντιστάθηκε καὶ δυναµικὰ ἀπάντησε: «Ἐγὼ τὸν Χριστὸ µόνο γνωρίζω γιὰ νυµφίο µου, ποὺ δὲν θὰ ἀρνηθῶ καὶ ἂν ἀκόµα µὲ κοµµατιάσεις». Οἱ γονεῖς καὶ οἱ

συγγενεῖς τῆς Χρυσῆς, µὲ ἐξαναγκασµὸ τῶν Τούρκων, τὴν παρακαλοῦσαν νὰ δεχτεῖ τὸν

µωαµεθανισµὸ γιὰ νὰ σωθεῖ. Ἀλλ᾿ ἡ µεγαλόψυχη Χρυσὴ τοὺς ἀπάντησε ὅτι: «πατέρα

ἔχω τὸν Κύριό µου Ἰησοῦ Χριστό, µητέρα τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀδελφοὺς δὲ καὶ ἀδελφὲς

ἔχω τοὺς Ἁγίους καὶ τὶς Ἁγίες τῆς Ἐκκλησίας µας». Μπροστὰ λοιπὸν στὴ σταθερότητα

τῆς Χρυσῆς, οἱ Τοῦρκοι ἀπάντησαν µὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Τελικὰ στὶς 13 Ὀκτωβρίου

1795, κατέκοψαν τὸ σῶµα της µὲ µαχαίρια καὶ ἔτσι πανάξια ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ

µαρτυρίου ἀπὸ τὸν Νυµφίο Χριστό.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 14

●     Οἱ Ἅγιοι Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος καὶ Κέλσιος

●     Ὁ Ὅσιος Κοσµᾶς ὁ Μελῳδὸς (ἢ ποιητής) ἐπίσκοπος Μαϊουµᾶ

●     Ὁ Ὅσιος Σιλβανός ὁ Γέρων Ἱεροµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι 40 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη

●     Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Αὐσελάµου

●     Ἡ Ὁσία Παρασκευὴ ἡ Νέα

●     Μνήµη θαύµατος τῆς Ὁσιοµάρτυρος Παρασκευῆς

●     Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Ἀγαλλιανός, Ἀρχιεπίσκοπος Μηθύµνης, ὁ Θαυµατουργός

●     Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ ἁπλὸς καὶ θαυµατουργὸς δούκας Τζερνηγοβιγίας

Οἱ Ἅγιοι Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος καὶ Κέλσιος

Οἱ γονεῖς τοῦ Ναζαρίου (Ἀφρικανὸς καὶ Περπετούα) λέγεται ὅτι ὑπῆρξαν µαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος τοὺς εἵλκυσε στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ τοὺς βάπτισε. Ὁ γιός τους ἔµεινε ὀρφανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία, µέσα σὲ µία διεφθαρµένη κοινωνία. Ἀλλὰ ὁ Ναζάριος εἶχε κληρονοµήσει τὶς ἀρετὲς τῶν γονέων του. Ἔµεινε ἁγνὸς καὶ ἄµεµπτος, σύµφωνα µὲ τὴν συµβουλὴ τοῦ πνευµατικοῦ του πατέρα Ἀποστόλου Πέτρου, ποὺ λέει:

«Τὰς ψυχὰς ὑµῶν ἡγνικότες ἐν τῇ ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας». Ὀφείλετε, λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, νὰ κάνετε ἁγνὲς καὶ καθαρὲς τὶς ψυχές σας ἀπὸ κάθε ἀκάθαρτο πάθος καὶ ἐπιθυµία καὶ κλίση, µὲ τὴν ὑπακοή σας στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὁ Ναζάριος ὄχι µόνο ἔµεινε ἁγνὸς µέσα στὸ διεφθαρµένο κοινωνικό του περιβάλλον, ἀλλὰ ὅταν ἔγινε 20 χρονῶν διαµοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἄρχισε περιοδεῖες, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο µὲ πολλὴ καρποφορία. Ὅταν πῆγε στὰ Μεδιόλανα, συνάντησε δυὸ εὐσεβεῖς ἄνδρες, τὸν Προτάσιο καὶ τὸν Γερβάσιο. Ἐκεῖ, καὶ οἱ τρεῖς µαζὶ διὰ τοῦ θείου λόγου πέτυχαν πολλὲς κατακτήσεις. Ὄχι µόνο ἀπὸ τὸν ὄχλο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς ἀνώτερες κοινωνικὲς τάξεις. Κατόπιν ὁ Ναζάριος πῆγε στὴ Γαλλία, ὅπου µὲ τὸ δίχτυ τοῦ λόγου εἶχε πολλὲς ἐπιτυχίες. Μεταξὺ αὐτῶν ποὺ πίστεψαν, ἦταν καὶ µία νεαρὴ ψυχή, ὁ Κέλσιος. Ὅταν ὁ Ναζάριος ἐπέστρεψε στὰ Μεδιόλανα, τὸν συνέλαβαν. Προηγουµένως εἶχαν συλλάβει καὶ τοὺς Προτάσιο καὶ Γερβάσιο. Ὁ ἔπαρχος Ἀννουλίνος, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν ἄλλαζαν τὴν πίστη τους, ὅλους, µαζὶ µὲ τὸ νεαρὸ Κέλσιο, τοὺς ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ὅσιος Κοσµᾶς ὁ Μελῳδὸς (ἢ ποιητής) ἐπίσκοπος Μαϊουµᾶ

Ἀπὸ τοὺς κορυφαίους ποιητὲς τῆς Ἐκκλησίας µας ὁ Ὅσιος Κοσµᾶς, ἔµεινε ἀπὸ πολὺ νέος ὀρφανὸς καὶ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαµασκηνοῦ τὸν Σέργιο, ποὺ ἦταν ὑπουργὸς τῶν οἰκονοµικῶν του χαλίφη τῶν Ἀράβων. Καὶ ἐπειδὴ εἶχε πολλὴ δόξα καὶ πλοῦτο, πῆρε στὸ σπίτι του ἕνα πολυµαθῆ διδάσκαλο, τὸν Ἱεροµόναχο Κοσµᾶ, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴ Σικελία τῆς Ἰταλίας. σ᾿ αὐτὸν λοιπὸν παρέδωσε τὸν

φυσικὸ γιό του Ἰωάννη καὶ τὸν υἱοθετηµένο Κοσµᾶ, γιὰ νὰ τοὺς µάθει ὅσο γίνεται καλύτερα τὴν θεία καὶ ἀνθρώπινη σοφία. Πράγµατι τὰ δυὸ παιδιὰ ἔµαθαν πολλὰ ἀπὸ τὸν ἄξιο διδάσκαλό τους, ὅπως θεολογία, φιλολογία, µαθηµατικά, φιλοσοφία καὶ ῥητορική. Ἐπίσης, ἰδιαίτερα τοὺς δίδαξε τὴν µουσικὴ τέχνη, ἐπειδὴ διέκρινε ὅτι οἱ δυὸ

µαθητές του ἦταν προικισµένοι µὲ τὸ µουσικὸ καὶ ἱερὸ ποιητικὸ τάλαντο. Ἀργότερα ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Κοσµᾶς πῆγαν στὴν Ἱερουσαλήµ, καὶ ἔγιναν µοναχοὶ στὴ Μονὴ τοῦ ἁγίου Σάββα. Κατόπιν ὁ µὲν Ἰωάννης ἔγινε πρεσβύτερος, ὁ δὲ Κοσµᾶς, µετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύµων, ἔγινε Ἐπίσκοπος Μαϊουµᾶ, πόλη παραθαλάσσια της Παλαιστίνης ποὺ ἀρχαιότερα ὀνοµαζόταν Ἀνθηδών. Διεξήγαγε µὲ πολλὴ ἐπιµέλεια καὶ εὐσυνειδησία τὰ ποιµαντορικά του καθήκοντα καὶ ποτὲ δὲν

ξεχνοῦσε νὰ ἀσχολεῖται µὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ποίηση. Ἔργα του εἶναι θαυµάσιοι ὕµνοι καὶ διάφοροι κανόνες, ποὺ διακρίνονται µέσα στὶς γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων, Θεοφανίων, Βαΐων, Πεντηκοστῆς, Κοιµ. Θεοτόκου καὶ ἄλλων. Ἔτσι θεάρεστα πολιτευόµενος, πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα.

Ὁ Ὅσιος Σιλβανός ὁ Γέρων Ἱεροµάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Παλαιστίνης Γάζα τὴν ἐποχὴ τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ ἦταν ἄνθρωπος πρᾶος, ἄκακος καὶ γηραλέος στὴν ἡλικία. Προηγούµενα δὲ ἦταν στρατιωτικός. Λόγω τῆς καθαρῆς ζωῆς του ἔγινε Πρεσβύτερος στὴν Ἐκκλησία τῆς Γάζας. Αὐτὸς λοιπόν, στάθηκε µὲ θάῤῥος µπροστὰ στὸν ἄπιστο λαὸ τῆς Καισαρείας (τῆς Παλαιστίνης) καὶ τὸν ἤλεγξε γιὰ τὴν ἀσέβειά του. Τότε ὁ ὄχλος τὸν ἔδειρε σκληρὰ καὶ ἔσπασε τὰ πλευρά του. Ἔπειτα καταδικάστηκε νὰ δουλεύει στὰ µεταλλεῖα, ποὺ βρίσκονταν στὴν τοποθεσία Ζωόρους. Ἐκεῖ ὅµως, µὲ παρότρυνση τοῦ λαοῦ, γίνεται ἐπίτροπος. Μετὰ ἀπὸ λίγο, λόγω γήρατος, ἀλλὰ καὶ ἀσθενείας, ἀποκεφαλίζεται ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, παίρνοντας ἔτσι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Μαζὶ δὲ µὲ τὸν Ἅγιο Σιλβανό, ἀποκεφαλίστηκαν καὶ ἄλλοι 40 Μάρτυρες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἄλλοι ἦταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη.

Οἱ Ἅγιοι 40 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Βλέπε προηγούµενο Βιογραφικὸ σηµείωµα Ἁγίου Σιλβανοῦ.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Αὐσελάµου

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνία (ἢ Ἄνεα) τῆς Ἐλευθερουπόλεως καὶ διακρινόταν γιὰ τὸ δυνατὸ σῶµα του ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀνδρεία ψυχή του. Ἀφοῦ ὑπέφερε πολλὰ γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό, τελικὰ τὸ ἔτος 292, ἐπὶ βασιλείας Διοκλητιανοῦ, µετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, κάηκε ζωντανὸς ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, παίρνοντας ἔτσι τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ἡ Ὁσία Παρασκευὴ ἡ Νέα

Καταγόταν ἀπὸ τοὺς Ἐπιβάτες τῆς Θρᾴκης. Ἀπὸ µικρὴ ἔκανε ἀγαθοεργίες καὶ ὅταν

µεγάλωσε ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό της σπίτι καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ

προσκυνήσει τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων. Ἀπὸ ἐκεῖ ἀναχώρησε στὴν Ἡράκλεια τοῦ

Πόντου, ὅπου γιὰ πέντε χρόνια εἶχε ἀναλάβει τὴν περιποίηση κάποιου ναοῦ. Κατόπιν

ἔφυγε στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ µία γυναικεία Μονή, ὅπου γιὰ

ἀρκετὰ χρόνια ἀσκήθηκε στὴν ἀρετή. Ἔπειτα ἀναχώρησε πάλι στὴν

Κωνσταντινούπολη καὶ ἀπὸ κεῖ στὴν Καλλικράτεια τῆς νοτιοανατολικῆς Θρᾴκης, ὅπου

παρέµεινε δυὸ χρόνια στὸν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἐκεῖ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Τὴν

ἀκολουθία της συνέγραψε ὁ Συρίγος Μελέτιος.

Μνήµη θαύµατος τῆς Ὁσιοµάρτυρος Παρασκευῆς

Βλέπε λεπτοµέρειες στὸν «ΜΕΓΑ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ» τοῦ Ματθαίου Λαγγῆ, τόµος 10ος σελ. 320, ἔκδοση 1992.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Ἀγαλλιανός, Ἀρχιεπίσκοπος Μηθύµνης, ὁ Θαυµατουργός

Γεννήθηκε τὸ 1492 στὸ χωριὸ Φάραγγα τῆς Μυτιλήνης (κοντὰ στὴν Καλλονή) καὶ ἐπονοµαζόταν Ἀγαλλιανός. Ὁ πατέρας του Ἐµµανουὴλ Ἀγαλλιανὸς ἦταν ἱερέας στὴ Μυτιλήνη. Ὁ Ἰωάννης (αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο του ὄνοµα), σὲ νεαρὴ ἡλικία παντρεύτηκε καὶ ἔγινε κι᾿ αὐτὸς ἱερέας. Μετὰ τὸν θάνατο τῆς γυναίκας του καὶ τῶν παιδιῶν του, ἐκτος ἀπὸ ἕνα, τὸν Μεθόδιο, ἀπὸ κάποια ἐπιδηµικὴ ἀῤῥώστια, ἀποσύρθηκε στὸν Ταξιάρχη τοῦ Λειµῶνα, ἀσχολούµενος µὲ µελέτη, προσευχὴ καὶ τὴν καλλιέργεια τοῦ πατρικοῦ κτήµατος. Στὰ χρόνια της Τούρκικης κατοχῆς τοῦ νησιοῦ, πρόσφερε µεγάλες καὶ σηµαντικὲς ὑπηρεσίες στὰ ἐκεῖ µοναστήρια καὶ στοὺς ὑπόδουλους χριστιανούς. Γιὰ ὅλα αὐτά, καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, ἔγινε ἐπὶ Ἱερεµίου τοῦ Β´ τὸ 1531

Μητροπολίτης Μηθύµνης. Καὶ στὸ νέο του πόστο ὁ Ἰγνάτιος ἀναδείχτηκε ἄριστος ποιµένας καὶ ἔτσι θεάρεστα ἀφοῦ ποίµανε τὸ ποίµνιο τοῦ Χριστοῦ, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1566.

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ ἁπλὸς καὶ θαυµατουργὸς δούκας Τζερνηγοβιγίας

«ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος).

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 15

●     Ὁ Ἅγιος Λουκιανός ὁ ἱεροµάρτυρας, πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας

●     Ὁ Ὅσιος Βάρσος ὁ ὁµολογητής, Ἐπίσκοπος Ἐδέσσης

●     Ὁ Ὅσιος Σαβίνος ὁ ἐπίσκοπος

●     Διήγηση µοναχοῦ ὑποτακτικοῦ περὶ ὑπακοῆς

●     Ὁ Ἅγιος Εὐθύµιος ὁ Νέος

Ὁ Ἅγιος Λουκιανός ὁ ἱεροµάρτυρας, πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας

Γεννήθηκε στὰ Σαµόσατα τῆς Συρίας ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, καὶ µὲ ἀνάλογο τρόπο ἀνατράφηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, διαµοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὴν πατρική του περιουσία καὶ ἀφοσιώθηκε στὴ µελέτη τῶν θείων Γραφῶν, διότι στὴ σκέψη του ἐπικρατοῦσαν τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιµος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ». Δηλαδή, ὅλη ἡ Γραφὴ ἔχει ἐµπνευσθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ὠφέλιµη γιὰ νὰ διδάσκει τὴν ἀλήθεια, νὰ ἐλέγχει τὶς πλάνες, νὰ διορθώνει αὐτοὺς ποὺ ἁµαρτάνουν καὶ νὰ παιδαγωγεῖ στὴν ἀρετή. Κατόρθωσε, λοιπόν, καὶ ὁ Λουκιανὸς νὰ γίνει βαθὺς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ δίδασκε µὲ θάῤῥος καὶ ἀκρίβεια τὸ θεῖο λόγο, ἐνθαῤῥύνοντας τοὺς χριστιανοὺς στὸ µαρτύριο. Στὴν Ἀντιόχεια, µάλιστα, ἵδρυσε σχολή, ὅπου φοίτησαν ἀρκετοὶ µαθητές, καταρτιζόµενοι στὰ χριστιανικὰ δόγµατα καὶ στὴν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Ὅταν ὁ Λουκιανὸς ἔµαθε ὅτι στὴ Νικοµήδεια ὁ Διοκλητιανὸς καταδίωκε καὶ θανάτωνε τοὺς χριστιανούς, ἄφησε τὴν Ἀντιόχεια καὶ πῆγε στὴ Νικοµήδεια γιὰ νὰ στηρίξει καὶ νὰ ἐνισχύσει τοὺς Χριστιανοὺς στὸ µαρτύριο. Συνελήφθη, ὅµως, ἀπὸ τὸ Διοκλητιανὸ καὶ κλείστηκε στὴ φυλακή, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ πείνα.

Ὁ Ὅσιος Βάρσος ὁ ὁµολογητής, Ἐπίσκοπος Ἐδέσσης

Ἔζησε στὰ µέσα του 4ου αἰῶνα. Μὲ τὴν δυναµικὴ δράση του, ἦταν καρφὶ στὸ µάτι τῶν Ἀρειανῶν αἱρετικῶν, ὅταν αὐτοὶ συντάραζαν τὴν ἐκκλησία. Τότε ὁ Ὅσιος Βάρσος εἶχε ἤδη διακριθεῖ σὰν ἐπίσκοπος Ἐδέσσης µὲ τὴν ἀγαθοεργία του, τὴν δραστηριότητά του καὶ τὴν δύναµη τῆς διδασκαλίας του. Πλούτισε τὶς γνώσεις του ἀφοῦ ἐπισκέφτηκε τὴν Φοινίκη, τὴν Αἴγυπτο καὶ αὐτὴν τὴ Θηβαΐδα. Ἀλλὰ στὴ σκληρὴ διαµάχη µεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρετικῶν, ὁ ἐπίσκοπος Βάρσος δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ παραµείνει ἀµέτοχος. Διδάσκοντας, ὑπεράσπιζε τὸ ὀρθόδοξο δόγµα καὶ ξεσκέπαζε τὴν πλάνη τῶν Ἀρειανῶν. Γι΄ αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας Οὐάλης, θερµότατος ὑπερασπιστὴς τῶν αἱρετικῶν, ἐξόρισε τὸν Βάρσο στὴ νῆσο Ἄρανδο. Ἀλλ΄ ἐκεῖ ἔφταναν πλήθη ὀρθοδόξων καὶ ζητοῦσαν τὴν εὐλογία τοῦ Βάρσου, ποὺ ἔτσι ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι καρφὶ στὸ µάτι τῶν αἱρετικῶν. Μὲ τὶς προτροπές τους ὁ Οὐάλης τὸν ἐξόρισε στὴν Ὀξύῤῥυγχο τῆς Αἰγύπτου. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ νέα συῤῥοὴ ὀρθοδόξων κύκλωνε τὸν γενναῖο ἐπίσκοπο. Τέλος τὸν ἔκλεισε σ΄ ἕνα φρούριο κοντὰ στὸ Ἀλγέρι. Καὶ ἐκεῖ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή,

ἀφοῦ ἀφιέρωσε τὴ ζωή του ὁλόκληρη ὑπηρετῶντας τὸν θεό, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν πλησίον. Ἡ δὲ σωζόµενη κλίνη τοῦ Ἁγίου στὴν Ἄρανδο, ἐτιµᾶτο ἀπὸ τοὺς ντόπιους γιὰ τὰ ἐκτελούµενα δι᾿ αὐτῆς θαύµατα.

Ὁ Ὅσιος Σαβίνος ὁ ἐπίσκοπος

Ὁ Ὅσιος αὐτός, λόγω τῶν πολλῶν του ἀρετῶν ἔγινε ἐπίσκοπος, ἄγνωστο σὲ ποιὸν

τόπο. Ἔπειτα, ἐπειδὴ µισοῦσε τὶς ταραχὲς ποὺ συνόδευαν τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωµα, ἔφυγε

στὴν ἔρηµο. Ἐκεῖ ἔκανε πολλοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ ἔφτασε σὲ µεγάλα ὕψη ἀρετῆς.

Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυµατουργεῖ καὶ θεράπευσε πολλοὺς συνανθρώπους του ἀπὸ

διάφορες σωµατικὲς καὶ ψυχικὲς ἀῤῥώστιες. Ἀφοῦ καὶ µὲ τὴν σοφὴ διδασκαλία του

ὠφέλησε πολλούς, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁ Παρισινὸς Κώδικας 1578 τὸν ἀναφέρει σὰν

ἐπίσκοπο Κύπρου).

Διήγηση µοναχοῦ ὑποτακτικοῦ περὶ ὑπακοῆς

Λεπτοµέρειες βλέπε «ΜΕΓΑ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ» Ματθαίου Λαγγῆ τόµος 10ος σελ. 333,

ἔκδ. 1992.

Ὁ Ἅγιος Εὐθύµιος ὁ Νέος

Γεννήθηκε στὶς µέρες τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Λέοντα Ε΄ τοῦ Ἀρµενίου (813-

820), σὲ κάποια κωµόπολη τῆς Γαλατίας, τὴν Ὄψω, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἄγκυρα

(σηµερινὴ πρωτεύουσα τῆς Τουρκίας). Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καὶ εὐσεβεῖς, καὶ

ὀνοµαζόταν Ἐπιφάνιος καὶ Ἄννα. Εἶχαν καὶ δυὸ κόρες, τὴν Μαρία, ποὺ ἦταν

πρεσβυτέρα καὶ τὴν Ἐπιφανία. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦλθε σὲ κατάλληλη ἡλικία, παντρεύτηκε

καὶ ἀπόκτησε µία κόρη τὴν Ἀναστασώ (τὴ γυναῖκα του τὴν ἔλεγαν Εὐφροσύνη). Ἐπειδὴ

ὅµως ἐπιθυµοῦσε τὴ µοναχικὴ πολιτεία, ἀφοῦ τακτοποίησε τὶς οἰκογενειακές του

ὑποθέσεις, πῆγε σὲ µοναστήρι, κοντὰ στὸν Ὅσιο Ἰωαννίκιο, στὸν Ὄλυµπο τῆς Βιθυνίας.

Ἐκεῖ, µετὰ ἀπὸ δοκιµασία, γίνεται µοναχός, τὸ 842, µὲ τὸ ὄνοµα Εὐθύµιος, ἀπὸ Νικήτας

ποὺ ὀνοµαζόταν πρῶτα. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια ἀσκήσεως στὸ κοινόβιο αὐτό, ὁ

Εὐθύµιος ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀπὸ ἐκεῖ ἐπέστρεψε στὸν Ὄλυµπο καὶ µετὰ

ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες καὶ ταξίδια, ἵδρυσε κοντὰ στὴ Θεσσαλονίκη τὴν Μονὴ

Περιστερῶν τὸ 871, ὅπου ἐγκαταστάθηκε καὶ τὴν ἀνέδειξε µὲ τὴν ἄριστη πνευµατικὴ

ζωή του, σὲ ἄριστο πνευµατικὸ κέντρο. Ἔτσι λοιπόν, ἀσκητικὰ καὶ θεάρεστα ἀφοῦ

ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν 15η Ὀκτωβρίου 894. Τὴ βιογραφία του συνέγραψε ὁ

ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Βασίλειος, ποὺ ὑπῆρξε καὶ µαθητὴς τοῦ Ἁγίου.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 16

●     Ὁ Ἅγιος Λογγῖνος ὁ Ἑκατόνταρχος

●     Οἱ Ἅγιοι Δύο Στρατιῶται

●     Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος, Δοµέτιος, Τερέντιος καὶ Δοµνῖνος

●     Ὁ Ὅσιος Μαλός

●     Ὁ Ἅγιος Gali (ἢ Γάλλος), προστάτης Ἅγιος της Ἐλβετίας

Ὁ Ἅγιος Λογγῖνος ὁ Ἑκατόνταρχος

Ἦταν ἐπικεφαλῆς ἀξιωµατικὸς τῶν ῥωµαίων στρατιωτῶν, στὴν ἐκτέλεση τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἐκτελοῦσε τὴν διαταγὴ τοῦ Πιλάτου, ἀγνοοῦσε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς, γι᾿ αὐτὸ παρέστη σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς φρικτῆς τραγῳδίας. Ὅµως ἡ ψυχὴ τοῦ Λογγίνου δὲν εἶχε τὶς φαρισαϊκὲς παρωπίδες καὶ τὴν ἀχρειότητα τῶν ῥωµαίων στρατιωτῶν. Εἶδε σὲ βάθος τὸ θῦµα καὶ πρόσεξε σ᾿ αὐτὸ τὴν ἀγαθότητα, τὴν σεµνότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν γαλήνη ποὺ τὸ διέκρινε. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ

Κυρίου, ὅταν εἶδε τὸ καταπέτασµα τοῦ Ναοῦ νὰ σχίζεται στὰ δυό, τὴν γῆ νὰ σείεται, τὶς πέτρες νὰ ῥαγίζουν καὶ τὰ µνηµεῖα νὰ ἀνοίγουν, φωτίσθηκε ἀκόµα περισσότερο. Δὲ χωροῦσε πλέον καµιὰ ἀµφιβολία µέσα του, καὶ µὲ ὅλην του τὴν δύναµη διακήρυξε κάτι, ποὺ ὅλοι ὅσοι ἔχουν καθαρὰ τὰ µάτια τῆς ψυχῆς τους στὴν παντοδυναµία τοῦ Κυρίου διακηρύττουν: «Ἀληθῶς ὁ ἄνθρωπος οὗτος υἱὸς ἦν Θεοῦ». Ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν υἱὸς Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Σωτὴρ τοῦ κόσµου. Ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Λογγίνος ἀσπάσθηκε καὶ κήρυττε τὴ χριστιανικὴ πίστη, ἐξήγειρε τὴν µανία τῶν Ἰουδαίων, καὶ µὲ ἐνέργειές τους στὴ ρωµαϊκὴ ἐξουσία, τὸν ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Στρατιῶται

Αὐτοὶ µαρτύρησαν µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Λογγίνο.

Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος, Δοµέτιος, Τερέντιος καὶ Δοµνῖνος

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Μαλός

Συνετὸς καὶ ὀλιγαρκὴς στὰ νεανικά του χρόνια ὁ Ὅσιος Μαλός, ἔµεινε φτωχὸς στὴν

ὕλη γιὰ νὰ γίνει πλούσιος ἐν Χριστῷ. Δὲν ἦταν µεγάλης µορφώσεως, ἦταν ὅµως πολλῆς πίστεως καὶ ζήλου θερµοῦ. Ἐπειδὴ δὲν µποροῦσε νὰ διδάσκει δηµόσια, ἔκανε κήρυγµα στὸν κάθε ἕνα χωριστά. Ὁ Μαλὸς εἶχε µεγάλη πνευµατικὴ διάκριση, ὥστε νὰ µὴ

γίνεται βαρύς, ἐνοχλητικὸς καὶ ἄστοχος στὶς ἰδιαίτερες αὐτὲς νουθεσίες. Ἡ θεία χάρη τὸν εἶχε ὁπλίσει µὲ µεγάλη λεπτότητα καὶ ἀγάπη, ποὺ τοῦ ὑπαγόρευαν πάντοτε τί ἦταν συµφέρον νὰ εἰπωθεῖ καὶ τί ἔπρεπε νὰ παραλειφθεῖ. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε τὴν ἐρηµικὴ ζωή. Ἀλλ᾿ ὅσοι µάθαιναν ποὺ βρίσκεται, ἔρχονταν καὶ τὸν ζητοῦσαν στὸ ἐρηµητήριό του. Καὶ αὐτὸς ὅµως, κατὰ διαστήµατα, κατέβαινε στὶς πόλεις, ὄχι γιὰ νὰ κάνει ὁµιλίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ σκορπίσει εὐεργεσίες. Διότι ὁ Κύριος τὸν εἶχε προικίσει καὶ

µὲ τὴν δύναµη νὰ θεραπεύει θαυµατουργικὰ διάφορες ἀῤῥώστιες. Πολλοὶ µάλιστα βρῆκαν τὴν γιατρειά τους µὲ τὶς προσευχὲς τοῦ ὁσίου Μαλοῦ καὶ διὰ µόνου της ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν του. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐξεδήµησε πρὸς τὸν Κύριο, τὸ λείψανό του ἀνάβλυζε µύρο καὶ ἔγινε πηγὴ ἰάσεως διαφόρων ἀσθενειῶν.

Ὁ Ἅγιος Gali (ἢ Γάλλος), προστάτης Ἅγιος της Ἐλβετίας

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985. Ἐπίσης καὶ στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωµένη Εὐρώπη», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἔκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1997.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 17

●     Ὁ Προφήτης Ὠσηέ

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Ὁσιοµάρτυρας «ὁ ἐν τῇ Κρίσει»

●     Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου

●     Κατάθεσις Τιµίου Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν Κωνσταντινούπολη

●     Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς, Δαµιανός, Λεόντιος, Ἄνθιµος καὶ Εὐπρέπιος οἱ Ἀνάργυροι

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀντίγονος, Λουκιανός, Τερέντιος, Νικοµήδης καὶ Θεοφάνης

●     Οἱ Ἁγίες Ἰσιδώρα καὶ Νεοφύτη

●     Ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς «ὁ ἐν Γεωργίᾳ»

●     Μνήµη πάντων τῶν προστατῶν καὶ πολιούχων Ἁγίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ὕδρας

Ὁ Προφήτης Ὠσηέ

Ἦταν γιὸς τοῦ Βεηρεῖ ἀπὸ τὴν Βελεµὼθ τῆς φυλῆς Ἰσαχὰρ καὶ ἔζησε τὸν ὄγδοο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ, ἐπὶ βασιλέων τοῦ Ἰούδα, Ὀζίου, Ἰωάθαµ, Ἄχαζ, Ἐζεκία καὶ τοῦ Ἰσραὴλ Ἱεροβοὰµ Β΄. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς δώδεκα µικροὺς λεγόµενους προφῆτες. Ὁ Ὠσηέ ἦταν ψυχὴ γεµάτη ἀπὸ ζῆλο γιὰ τὸ θεῖο Νόµο, γι᾿ αὐτὸ καὶ στὸ προφητικό του βιβλίο καταγγέλλει εὐθέως τὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ εἶχε

µολυνθεῖ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία. Οἱ συµβολισµοί του θεωροῦνται δυσεξήγητοι, ἀλλὰ σαφέστατα ἐκδηλώνει τὴν πίστη του στὸ Σωτῆρα Χριστό. Μάλιστα, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός µας χρησιµοποίησε µία σπουδαία φράση τοῦ Ὠσηέ, πρὸς τοὺς Φαρισαίους (Ματθ. θι΄3), ἡ ὁποία λέει: «Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν καὶ ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἢ ὁλοκαυτώµατα». Δηλαδή, λέει ὁ Θεὸς µέσῳ τοῦ Ὠσηέ: «Προτιµῶ τὴν εἰρηνικὴ ἀγάπη σας πρὸς ἐµένα καὶ ὄχι τὶς τυπικὲς θυσίες, καὶ θέλω νὰ ἔχετε ἐπίγνωση τοῦ θείου θελήµατος περισσότερο, παρὰ

τὰ χωρὶς νόηµα καὶ οὐσία ὁλοκαυτώµατα ποὺ προσφέρετε». Ἐπίσης, φράσεις τοῦ Ὠσηέ χρησιµοποίησαν καὶ οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος στὶς ἐπιστολές τους. Ὁ Ὠσηέ λέγεται ὅτι ἔζησε 75 χρόνια, καὶ µετὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν δίκαιη ψυχή του.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Ὁσιοµάρτυρας «ὁ ἐν τῇ Κρίσει»

Ὁ τολµηρὸς καὶ ἐλεύθερος στὸ φρόνηµα καὶ τὸ λόγο Ὁσιοµάρτυρας Ἀνδρέας, καταγόταν ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα µ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Κων/νου Ε΄ τοῦ Κοπρωνύµου. Ὅταν αὐτὸς ξεκίνησε διωγµὸ κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ Ἀνδρέας πληροφορήθηκε τὰ ἔκτροπα ποὺ γίνονταν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ τὶς προσκυνοῦσαν, γι᾿ αὐτὸ ἄφησε τὴν Κρήτη καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ ὅταν εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὴ

βία κατὰ τῶν ὀρθοδόξων, αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση νὰ ἐλέγξει τὸν ἴδιο τὸν αὐτοκράτορα. Καὶ ἡ εὐκαιρία τοῦ δόθηκε ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Ε΄ βγῆκε ἀπὸ τὸ παλάτι· στὴν ἐπιστροφὴ ὁ Ἀνδρέας παραφύλαξε καὶ µὲ θάῤῥος τὸν πλησίασε καὶ τὸν ῥώτησε: «ἄρα χριστιανὸς εἶ, βασιλεῦ;». Ὁ Κωνσταντῖνος ἔµεινε ἐµβρόντητος στὴν ἀρχή.

Ἀλλ΄ ἔπειτα ἐξοργισµένος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν. Ἡ διαταγὴ ἐκτελέστηκε καὶ

µάλιστα ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπασπιστὲς κτύπησε τὸν Ἀνδρέα καὶ συγχρόνως τὸν ῥώτησε:

«οὕτως ἐδιδάχθης ἀτιµάζειν τὸν βασιλέα;». Καὶ ὁ Ἀνδρέας τοῦ ἀπάντησε µὲ τὸν ἑξῆς

ἀθάνατο λόγο: «οὐδεὶς ἁµαρτάνει βασιλέα ἐλέγχων παρανοµοῦντα». Θυµωµένος τότε

ἀκόµα περισσότερο ὁ βασιλιάς, διέταξε καὶ µαστίγωσαν ἄγρια τὸν Ἀνδρέα. Ἔπειτα τὸν

παρέδωσαν σὲ ὄχλο εἰκονοµάχων, ποὺ τὸν ἔσυραν ἐπάνω σὲ κοφτερὲς πέτρες. Κατόπιν

κάποιος ἀγροῖκος ψαρὰς µὲ κοφτερὸ τσεκοῦρι, ἔκοψε τὸ πόδι τοῦ ἁγίου καὶ ἔτσι µετὰ

ἀπὸ λίγο πέθανε. Τὸ λείψανό του τὸ ἔριξαν σὲ ἀκάθαρτο τόπο, ἀλλ΄ ὀρθόδοξα χέρια τὸ

πῆραν νύκτα καὶ τὸ ἔθαψαν εὐλαβικὰ σὲ τόπο ὀνοµαζόµενο «τῆς Κρίσεως». (Ἡ µνήµη

τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 21ή Ὀκτωβρίου, µετὰ τῶν Ἁγίων Στεφάνου,

Παύλου καὶ Πέτρου).

Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου

Ὅπως γνωρίζουµε ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη ἦταν ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ὁποῖο ἀνάστησε (βλ. Κυριακὴ Βαΐων). Αὐτὸς λοιπὸν πῆγε στὴν Κύπρο, ὅπου χειροτονήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ἐπίσκοπος Κιτίου καὶ δίδασκε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ἐπὶ πολλὰ χρόνια ποίµανε θεάρεστα τὸ ποίµνιο τοῦ Χριστοῦ, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, κάνοντας πολλὰ θαύµατα. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, τὸ 890, ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Λέων

ὁ ΣΤ´, ἀφοῦ ἔκτισε µεγαλόπρεπο Ναὸ καὶ Μοναστήρι στὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου, ἔδωσε διαταγὴ καὶ ἀνακοµίστηκε τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Κιτιαίων, στὸν προαναφερθέντα Ναὸ στὴν Κωνσταντινούπολη.

Κατάθεσις Τιµίου Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν Κωνσταντινούπολη

Βλέπε τὸ προηγούµενο βιογραφικὸ σηµείωµα.

Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς, Δαµιανός, Λεόντιος, Ἄνθιµος καὶ Εὐπρέπιος οἱ Ἀνάργυροι

Ἦταν µεταξύ τους κατὰ σάρκα, ἀλλὰ καὶ κατὰ πνεῦµα ἀδέλφια ἀπὸ τὴν Ἀραβία. Εὐσεβεῖς καὶ οἱ πέντε, ἀπὸ τὸν αὐτὸ ἐµπνεόµενοι θεῖο ζῆλο καὶ ἀπὸ τὰ αὐτὰ κινούµενοι φιλάνθρωπα αἰσθήµατα, ὄχι µόνο πολλὲς ἀγαθοεργίες εἶχαν ἐπιτελέσει µὲ τὴν ἰατρική τους τέχνη, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς εἶχαν ἑλκύσει στὴ χριστιανικὴ πίστη. Καταγγέλθηκαν γι᾿ αὐτὸ καὶ συνελήφθηκαν κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγµὸ στὴ Λυκία ἀπὸ τὸν

ἡγεµόνα ἐν Αἰγαῖς Λυσία. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, ὑπέστησαν τὸν διὰ ἀποκεφαλισµοῦ θάνατο.

Οἱ Ἅγιοι Ἀντίγονος, Λουκιανός, Τερέντιος, Νικοµήδης καὶ Θεοφάνης

Ἄγνωστοι στὰ Συναξάρια καὶ τὰ Μηναῖα, µνηµονεύονται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578

χωρὶς βιογραφικά τους στοιχεῖα.

Οἱ Ἁγίες Ἰσιδώρα καὶ Νεοφύτη

Ἄγνωστες στοὺς Συναξαριστές. Μνηµονεύονται στὸν Μορσελλιανὸ Συναξαριστή. (βλ.

Γεδεὼν, Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο σελ. 45 στήλη α΄).

Ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς «ὁ ἐν Γεωργίᾳ»

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Μνηµονεύεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο ὡς ἑξῆς: (17 Ὀκτωβρίου) «Μνήµη Κοσµᾶ µαρτυρήσαντος ἐν Γεωργίᾳ» (Βλ. Καλλίστου Ἀρχιµανδρίτου, Ἱεροσολ. Κανονάριον σελ. 114).

Μνήµη πάντων τῶν προστατῶν καὶ πολιούχων Ἁγίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ὕδρας

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 18

●     Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Εὐαγγελιστής

●     Ὁ Ἅγιος Μαρίνος ὁ Γέρων

●     Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανός «ὁ ἐν τῷ Εὐφράτῃ ποταµῷ»

●     Τὰ ἅγια 40 παιδιά

●     Ὁ Ἅγιος Μνάσων ἐπίσκοπος Κύπρου

●     Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι Γαβριήλ καὶ Κυρµιδώλης Νεοµάρτυρες «οἱ ἐν Αἰγύπτῳ»

●     Οἱ Ὅσιοι Συµεών, Θεόδωρος καὶ Εὐφροσύνη οἱ θαυµατουργοί

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Εὐαγγελιστής

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ ἡ ἐθνικότητά του ἦταν ἑλληνική. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος µᾶς πληροφορεῖ ὅτι τὸ ἐπάγγελµα τοῦ Λουκᾶ ἦταν γιατρός. Ἐπίσης, γνώριζε νὰ ζωγραφίζει, καὶ ὅπως εἶναι γνωστό, σ᾿ αὖτον ἀποδίδονται οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὶς ὁποίες µία ὑπάρχει µέχρι σήµερα στὴ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου. Ὁ Λουκᾶς µπορεῖ νὰ µὴν ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, ἔδρασε, ὅµως, σὰν Ἀπόστολος, ὅπως καὶ οἱ δώδεκα, διότι ἔλαµψε σὰν ἄριστος συνεργάτης τῆς διακονίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτὸ φαίνεται κατὰ τὴν δεύτερη φυλάκιση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ Ῥώµη, ὅταν ὁ ἴδιος στὴ δεύτερη πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του (δ´ 11) γράφει: «Λουκᾶς ἐστὶ µόνος µετ᾿ ἐµοῦ». Μόνος ὁ Λουκᾶς εἶναι µαζί µου. Δηλαδὴ τὸν προβάλλει σὰν παράδειγµα τέλειας ἀφοσίωσης, στὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐπίσης, ὁ Λουκᾶς ἔγραψε τὸ τρίτο κατὰ σειρὰ Εὐαγγέλιο στὴν Καινὴ Διαθήκη, καθὼς καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἀποτελοῦν ὑπηρεσία ἀνυπολόγιστα µεγάλης ἀξίας. Σύµφωνα µὲ διάφορες πηγές, ὁ Λουκᾶς µετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Δαλµατία, Ἰταλία, ἀρχαία Γαλλία, Ἀχαΐα καὶ Βοιωτία. Λέγεται ὅτι πέθανε µὲ µαρτυρικὸ θάνατο,

καὶ τὸ 357, τὸ λείψανό του µετακοµίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων

Ἀποστόλων.

Ὁ Ἅγιος Μαρίνος ὁ Γέρων

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-304). Συνελήφθη διότι ἦταν χριστιανὸς καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου Λυσία, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ δὲν µπόρεσε νὰ ἐπαναφέρει τὸν Μαρίνο στὴν εἰδωλολατρία, µὲ διάφορα σκληρὰ βασανιστήρια, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανός «ὁ ἐν τῷ Εὐφράτῃ ποταµῷ»

Παιδὶ φτωχῆς οἰκογένειας ὁ Ὅσιος Ἰουλιανός, ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα µ.Χ. Ἂν καὶ ἀγράµµατος, µὲ τὴν ζωντανή του εὐσέβεια εἶχε εὐλογηθεῖ ἀπὸ τὴν θεία χάρη, ὥστε νὰ ἀποκτήσει ἄφθονη πνευµατικὴ κατὰ Χριστὸν φιλοσοφία τῆς ὀρθῆς πίστης, τῆς λεπτῆς διάκρισης καὶ τῆς καθαρῆς ζωῆς. Θαυµάσιος στὴν ἐγκράτεια, τὴν ὀλιγάρκεια, τὴν σωφροσύνη, τὴν διάγνωση ψυχικῶν νοσηµάτων καὶ κινδύνων, τὴν συνετὴ ὁδηγία καὶ στὴν κατάλληλη συµβουλή. Νέος ἀκόµα µοναχός, εἶχε γίνει πασίγνωστος γιὰ τὴν σοφία καὶ τὴν ἀρετή του. Καὶ στὸ ἀσκητήριό του, ποὺ ἦταν στὶς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη πόταµου, ἔτρεχαν µορφωµένοι ἄνδρες γιὰ νὰ πάρουν τὴν συµβουλή του καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια του. Πῆγε στὸ θεοβάδιστο ὄρος Σινᾶ, ὅπου ἀσκήτεψε γιὰ ἀρκετὸ χρόνο. Ἀλλὰ ἐπέστρεψε πάλι στὸ ἀσκητήριό του στὶς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη, καὶ εἵλκυσε πολλοὺς νέους µαθητὲς στὴ ζωὴ τῆς γνήσιας µετάνοιας. Στὰ χρόνια τοῦ

Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη, ὁ Ὅσιος Ἰουλιανὸς στήριξε καὶ παρηγόρησε πολλὲς ψυχές. Ἡ φήµη του εἶχε ἐξαπλωθεῖ τόσο πολύ, ὥστε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος τὸν ἐγκωµιάζει λέγοντας ὅτι τὸ ὄνοµά του εἶναι λαµπρότερο ἀκόµα καὶ ἀπ᾿ αὐτὸ τῶν βασιλέων. Ἔτσι ἅγια ἀφοῦ κύλησε ἡ ζωή του, εἰρηνικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν µακάρια ψυχή του.

Τὰ ἅγια 40 παιδιά

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Μνάσων ἐπίσκοπος Κύπρου

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας

Αὐτὸς λέγεται ὅτι φανέρωσε τὸν τίµιο Σταυρὸ στὴν Ἁγία Ἑλένη καὶ πίστεψε στὸν Χριστό. Ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων, µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μακαρίου. Στὰ γεράµατα τὸν βρῆκε ὁ Ἰουλιανὸς (360-363), ὅταν µέσῳ τῶν Ἱεροσολύµων ἐξεστράτευσε κατὰ τῶν Περσῶν. Ὅταν ἔµαθε ὅτι ὁ Κυριακὸς µὲ ἐπιστολές του παρότρυνε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ ἐπιστρέψουν στὴ χριστιανικὴ πίστη, τοῦ ἔκοψε τὸ δεξὶ χέρι καὶ ἀφοῦ σκληρὰ τὸν βασάνισε, στὸ τέλος τὸν θανάτωσε µαζὶ µὲ τὴν µητέρα του Ἄννα. (Ἡ µνήµη τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 28η Ὀκτωβρίου, ὅπου καὶ ἡ µνήµη τῆς

µητέρας του).

Οἱ Ἅγιοι Γαβριήλ καὶ Κυρµιδώλης Νεοµάρτυρες «οἱ ἐν Αἰγύπτῳ»

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ µαρτύρησαν στὴν Αἴγυπτο στὶς 18 Ὀκτωβρίου 1522. Καὶ οἱ δυὸ ἦταν νέοι,

πολὺ µορφωµένοι καὶ κατάγονταν ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Συκοφαντήθηκαν στὸν Ἐµίρη τῆς Αἰγύπτου Χάερ Μέκ, ὅτι ἔριχναν ἀποῤῥίµµατα καὶ ἀκαθαρσίες σὲ κάποιο Τούρκικο Τέµενος. Ὁδηγήθηκαν δεµένοι στὸ Διοικητήριο, ὅπου τοὺς ζητήθηκε νὰ δεχτοῦν τὸν Ἰσλαµισµὸ γιὰ ν᾿ ἀποφύγουν τὰ βασανιστήρια. Ἐπειδὴ ὅµως αὐτοὶ ὁµολόγησαν σταθερὰ τὸν Χριστό, παραδόθηκαν στὸν κριτή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἔµειναν ἀκλόνητοι στὴν πίστη τους, παρὰ τὶς κολακεῖες, καὶ ὑπέστησαν φρικτὰ βασανιστήρια. Ἔτσι καὶ οἱ δυὸ

µαρτύρησαν στὸ 25ο ἔτος τῆς ἡλικίας τους. Ὁ µὲν Κυρµιδώλης θανατώθηκε µὲ

µαχαίρια καὶ πέτρες, ὁ δὲ Γαβριὴλ µὲ ἀποκεφαλισµό. Τὰ µαρτυρικά τους λείψανα, τὰ

ἔβαλαν οἱ Τοῦρκοι δυὸ φορὲς στὴ φωτιά, ἀποτεφρώθηκαν καὶ τὰ διασκόρπισαν.

Διασώθηκαν µόνο αὐτὰ τῆς κάρας τοῦ µάρτυρος Γαβριήλ. Ἀκολουθία αὐτῶν βρίσκεται

στὸν κώδικα 379 τῆς Πατριαρχικῆς βιβλιοθήκης τοῦ Καΐρου.

Οἱ Ὅσιοι Συµεών, Θεόδωρος καὶ Εὐφροσύνη οἱ θαυµατουργοί

Ἄγνωστοι στοὺς Συναξαριστές. Ἀπ᾿ αὐτοὺς ὁ Συµεὼν καὶ ὁ Θεόδωρος ἦταν ἀδέλφια

µεταξύ τους καὶ κτήτορες τῆς Μονῆς τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου. Γεννήθηκαν στὶς ἀρχὲς

τοῦ 4ου αἰῶνα καί, ἀφοῦ ἀσκητικὰ καὶ ὁσιακὰ ἔζησαν, ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἡ δὲ Ὁσία

Εὐφροσύνη εἶναι αὐτὴ ποὺ βρῆκε τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ποὺ κατὰ τὴν παράδοση

ἁγιογραφήθηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Λουκᾶ καὶ φυλάσσεται µέχρι καὶ σήµερα στὴ Μονὴ

τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου στὴν Πελοπόννησο. Ὅλα αὐτὰ βέβαια, σύµφωνα µὲ τὴν

Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων, ποὺ ἐκδόθηκε στὴ Βενετία τὸ 1706, στὴν Ἀθήνα τὸ 1840 καὶ 1911.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 19

●     Ὁ Προφήτης Ἰωήλ

●     Ὁ Ἅγιος Οὐάρος

●     Οἱ Ἅγιοι ἕξι Ὁσιοµάρτυρες οἱ ἐρηµῖτες

●     Ἡ Ὁσία Κλεοπάτρα

●     Ὁ Ἅγιος Σαδὼθ (ἢ Σαδὼκ ἢ Σαδώχ) ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ 120 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν

Περσία

●     Ὁ Ἅγιος Λεόντιος ὁ φιλόσοφος

●     Οἱ Ἅγιοι Φήλιξ ὁ Πρεσβύτερος καὶ Εὐσέβιος ὁ Διάκονος

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ θαυµατουργὸς ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος τοῦ Ῥίλα

●     Ἡ Ἁγία Frideswide (Ἀγγλίδα)

Ὁ Προφήτης Ἰωήλ

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα µικροὺς λεγόµενους προφῆτες. Ἦταν γιὸς τοῦ Βαθουήλ, ἀπὸ τὴν φυλὴ Ῥουβὴµ (αὐτὸ ὅµως δὲν εἶναι σαφές, διότι ἄλλοι τὸν θέλουν καταγόµενο ἀπὸ τὴν φυλὴ Γάδ), καὶ προφήτευσε ὅταν βασιλιὰς στὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα ἦταν ὁ Ἰώας (878-838 π.Χ). Τὸ προφητικό του βιβλίο, ἔχει λεχθεῖ ὅτι τὸ διακρίνει ὕφος ποιητικότατο, περίκοµψο, ζωηρὸ καὶ ἀποτελεῖ κόσµηµα τῆς ἐβραϊκῆς φιλολογίας. Νὰ τί λέει περὶ

µετανοίας: «Καὶ νῦν λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὑµῶν ἐπιστράφητε πρός µε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑµῶν καὶ ἐν νηστείᾳ καὶ ἐν κλαυθµῷ καὶ ἐν κοπετῷ καὶ διαῤῥήξατε τὰς καρδίας ὑµῶν καὶ µὴ τὰ ἱµάτια ὑµῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ὑµῶν, ὅτι ἐλεήµων καὶ οἰκτίρµων ἐστι, µακρόθυµος καὶ πολυέλεος». Καὶ τώρα, λέει ὁ Κύριος καὶ Θεός σας: «Ἐπιστρέψτε µὲ µετάνοια σ᾿ ἐµένα µὲ ὅλη σας τὴν καρδιά, µὲ νηστεία καὶ µὲ δάκρυα µετανοίας. Σχίστε τὶς καρδιές σας ἀπὸ πόνο µετανοίας καὶ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς σας, καὶ ὄχι τὰ ἐνδύµατά σας. Ἐπιστρέψτε στὸν Κύριο καὶ Θεό σας, διότι αὐτὸς εἶναι ἐλεήµων καὶ οἰκτίρµων, µακρόθυµος καὶ πολυέλεος». Μποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι τὸ προφητικὸ βιβλίο τοῦ Ἰωήλ, ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία κεφάλαια, ποὺ ἐκεῖ µέσα προφηεύει

τὴν ἔκχυση τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος (Πράξ. στ´ 17) στὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ σηµεῖα, ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ὁ προφήτης Ἴωηλ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁρισµένοι Συναξαριστές, περιττῶς ἐπαναλαµβάνουν τὴν µνήµη του καὶ τὴν 31η Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Οὐάρος

Μέτοχος τῆς θερµῆς καὶ γενναίας πίστης, ποὺ ἀνθίζει καὶ θαυµατουργεῖ στοὺς

µεγάλους ἀγῶνες καὶ στὶς σκληρὲς δοκιµασίες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Οὐάρος, ἦταν

στρατιώτης ἀπὸ τὰ Τύανα στὰ χρόνια τῶν διωγµῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ἐκτελοῦσε

καθήκοντα φρουροῦ στὶς φυλακές, ὅπου ἔκλειναν χριστιανοῦς. Τὰ παθήµατά τους τὸν

ἔθλιβαν καὶ ἡ γενναιότητά τους ἄναβε περισσότερο τὴν πίστη του. Ἦταν καὶ αὐτὸς

χριστιανός, ἀλλὰ οἱ ἀνώτεροί του καὶ οἱ συστρατιῶτες του δὲν τὸ ἤξεραν. Ἑποµένως δὲν ὑπῆρχε ἐναντίον του καµία ὑποψία καὶ ἐπωφελούµενος ἀπ᾿ αὐτὸ κατόρθωνε νὰ φέρνει τροφὲς στοὺς µάρτυρες, νὰ τοὺς ἐνισχύει καὶ νὰ τοὺς παρηγορεῖ. Κάποτε ἔφεραν στὴν φυλακὴ ἕξι πιστοὺς σεβάσµιους ἀσκητές. Ἦταν καὶ ἕβδοµος, ἀλλὰ πέθανε στὸ δρόµο λόγω γήρατος ἀπὸ τὶς κακουχίες. Οἱ ἔγκλειστοι αὐτοί, µὲ τὴν φυσιογνωµία τῶν λόγων καὶ τῶν τρόπων τους, ἐπηρέασαν πολὺ τὴν ψυχὴ τοῦ Οὐάρου, ὥστε θέλησε νὰ πεθάνει

µαζί τους. Ὅταν λοιπὸν τοὺς ῥώτησε ὁ δικαστὴς ποὺ εἶναι ὁ ἕβδοµος σύντροφός τους, ὁ Οὐάρος φώναξε «ἰδοὺ ἐγώ». Καὶ συγχρόνως ἄρχισε νὰ διακηρύττει ὅτι εἶναι Χριστιανός. Μάταια προσπάθησαν οἱ ἀξιωµατικοί του νὰ τὸν µεταπείσουν. Αὐτὸς παρακαλοῦσε τοὺς ἀσκητές, νὰ προσευχηθοῦν στὸ Θεὸ νὰ τοῦ δώσει δύναµη ν᾿ ἀντέξει στὰ βασανιστήρια ποὺ ἦταν πολὺ ἄγρια. Τελικὰ νίκησε. Πέθανε χωρὶς ν᾿ ἀλλαξοπιστήσει. Τὴν ἑποµένη κόπηκαν καὶ τὰ κεφάλια τῶν ἀσκητῶν. Τὴ νύχτα χριστιανικὰ χέρια, ἔθαψαν εὐλαβικὰ τοὺς ἑπτὰ µάρτυρες τῆς πίστης.

Οἱ Ἅγιοι ἕξι Ὁσιοµάρτυρες οἱ ἐρηµῖτες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Οὐάρο.

Ἡ Ὁσία Κλεοπάτρα

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Περιποιήθηκε τὸν Ἅγιο Οὐάρο, ὅταν τὸν βασάνιζαν.

Ὁ Ἅγιος Σαδὼθ (ἢ Σαδὼκ ἢ Σαδώχ) ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ 120 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν

Περσία

Ὁ Σαδὼθ ἦταν ἐπίσκοπος τῆς µικρῆς χριστιανικῆς ποίµνης στὴν πρωτεύουσα τῆς Περσίας, ὅταν βασίλευε σ᾿ αὐτὴν ὁ Σαπὼρ ὁ Β´ (330). Ὁ Σαδὼθ διακρινόταν γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν φιλανθρωπία του, ποὺ ἐξασκοῦσε µὲ ἀγαθοεργίες ὄχι µόνο στοὺς δικούς του ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀλλόδοξους. Οἱ ἱερεῖς ὅµως τῶν Περσῶν, ἡ τάξη δηλαδὴ τῶν λεγόµενων Μάγων, δὲν ἀνέχονταν τὸ ἔργο τοῦ Σαδὼθ καὶ ἔτσι τὸν συκοφάντησαν στὸν βασιλέα, ὅτι δῆθεν τὸν εἰρωνεύεται. Ὁ βασιλιὰς διέταξε τὸν Σαδὼθ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ σώσει τὴ ζωή του, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε σθεναρά. Τότε ὁ βασιλιάς, ἔδωσε διαταγὴ καὶ ἀποκεφάλισαν τὸν Σαδώθ, µαζὶ µὲ ἄλλους 120 Χριστιανούς. (Ἡ

µνήµη τῶν Ἅγιων αὐτῶν ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 20ή Φεβρουαρίου).

Ὁ Ἅγιος Λεόντιος ὁ φιλόσοφος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι Φήλιξ ὁ Πρεσβύτερος καὶ Εὐσέβιος ὁ Διάκονος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Βλέπε καὶ 7 Ὀκτωβρίου, βιογραφία Ἁγίων Ἰουλιανοῦ πρεσβυτέρου καὶ Καισαρίου Διακόνου.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ θαυµατουργὸς ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος τοῦ Ῥίλα

Ἦταν Βούλγαρος στὴν καταγωγὴ καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σκρίνο, κοντὰ στὴ Σόφια (Βουλγαρίας), ἐπὶ βασιλείας Πέτρου τοῦ Βούλγαρου. Ἔχοντας µοναχικὴ κλίση, πῆγε πρῶτα σὲ κάποια Μονὴ καὶ κατόπιν ἀνέβηκε στὸ ὄρος Ῥίλα. Ἐκεῖ ἔκτισε πρῶτα µικρὴ καλύβα, ποὺ µὲ τὸ χρόνο ἔγινε καταφύγιο πολλῶν µοναχῶν. Στὴ συνέχεια, ἔκτισε τὴν Μονὴ τοῦ Ῥίλα, στὴν ὁποία ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Frideswide (Ἀγγλίδα)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 20

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρτέµιος ὁ Μεγαλοµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι Ἐβόρης καὶ Ἐνόης

●     Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἡ Χιοπολίτιδα, ἡ θαυµατουργή

●     Ὁ Ὅσιος Γεράσιµος ὁ νέος ἀσκητής, ὁ Πελοποννήσιος (Μνήµη ἀνακοµιδῆς ἱερῶν λειψάνων του)

●     Οἱ Ἅγιοι Ζεβινᾶς, Γερµανὸς, Νικηφόρος καὶ Ἀντώνιος (ἢ Ἀντωνῖνος)

●     Ἡ Ἁγία Μαναθώ ἡ παρθένος

●     Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Τραπεζοῦντας

Ὁ Ἅγιος Ἀρτέµιος ὁ Μεγαλοµάρτυρας

Ἦταν διακεκριµένος πολιτικὸς τοῦ Βυζαντίου καὶ εὐσεβέστατος χριστιανός. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἐκτιµῶντας τὰ ἠθικὰ καὶ πολιτικά του χαρίσµατα, τοῦ ἔδωσε τὸ ἀξίωµα τοῦ πατρικίου καὶ τὸν διόρισε Δούκα καὶ Αὐγουστάλιο της Ἀλεξανδρείας. Ὅταν ὁ Ἀρτέµιος ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης βασάνιζε τοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἀντιόχεια, ἦλθαν στὰ χείλη του τὰ λόγια τοῦ ψαλµῳδοῦ Δαβὶδ πρὸς τὸ Θεό: «Κύριε, πνεύµατι ἡγεµονικῷ στήριξόν µε». Κύριε, στήριξέ µε µὲ σκέψεις σταθερὲς καὶ θέληση ἰσχυρή, ποὺ νὰ κυριαρχεῖ µέσα µου καὶ νὰ µὲ κατευθύνει στὴν ὑπεράσπιση τοῦ ἀγαθοῦ

µε θάῤῥος. Πράγµατι, ὁ Ἀρτέµιος, µὲ τὴν δύναµη ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, πῆγε ἀµέσως στὴν Ἀντιόχεια καὶ µὲ παῤῥησία ἤλεγξε εὐθέως τὸν Ἰουλιανὸ γιὰ τὶς παρανοµίες του κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ὁ Ἰουλιανός, ποὺ δὲν περίµενε τέτοια στάση ἀπὸ ἀξιωµατοῦχο, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν µαστίγωσε ἀλύπητα. Ἔπειτα τοῦ ἔσπασε τὰ κόκαλα µὲ πέτρες, καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε. Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἀρτεµίου παρέλαβε κάποια

διακόνισσα, ἡ Ἀρίστη, ποὺ τὸ µετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τοῦ προφήτου

Προδρόµου.

Οἱ Ἅγιοι Ἐβόρης καὶ Ἐνόης

Μαρτύρησαν διὰ λιθοβολισµοῦ. (Ὁρισµένοι Συναξαριστὲς τοὺς ἀναφέρουν σὰν Ἁγίες Ἐβόρη καὶ Ἐνόη. Ἀλλὰ µᾶλλον, πρόκειται περὶ τῶν µαθητῶν τοῦ Ἁγίου Μίλου, Ἐβόρη καὶ Σενοεῖ. Βλέπε σχετικῶς τὴν 10η Νοεµβρίου).

Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἡ Χιοπολίτιδα, ἡ θαυµατουργή

Ὀνοµαζόταν Μαρία καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βολισσὸς τῆς Χίου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους, τὸν Λέοντα καὶ τὴν Ἄννα. Ἕξι ἄλλες ἀδελφὲς τῆς Μαρίας, µεγαλύτερές

της, παντρεύτηκαν ἡ µία µετὰ τὴν ἄλλη, περιζήτητες νύφες γιὰ τὴν ὀµορφιά, τὴν ἀνατροφὴ καὶ γιὰ τὴν καλὴ προῖκα τους. Ἡ µικρότερη ἀφοσιώθηκε στὴ µελέτη τῶν θείων καὶ ἀσχολεῖτο θερµὰ µὲ φιλανθρωπικὰ καθήκοντα. Ἔτσι θέλησε νὰ ἀκολουθήσει ἄλλο δρόµο. Ἡ τακτικὴ ἐπαφή της µὲ τὶς καλογριὲς τῶν γυναικείων µοναστηριῶν τοῦ νησιοῦ, ἔκανε τὴν Μαρία νὰ ποθήσει τὴν ἁγνὴ µοναχικὴ ζωή. Ἀλλ᾿ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς της, τὴν συγκρατοῦσε στὸ πατρικό της σπίτι. Ὅταν ὅµως αὐτοὶ πέθαναν, ἡ

Μαρία δοκίµασε τὴν µοναχικὴ ζωὴ κοντὰ σὲ µία εὐσεβὴ χῆρα, ποὺ ἀσκήτευε µὲ τὶς δυὸ θυγατέρες της. Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν µοναχικὴ ἐµπειρία, ἀποφάσισε νὰ προσχωρήσει στὶς µοναχικὲς τάξεις. Χειροτονήθηκε λοιπὸν µοναχὴ καὶ µετονοµάσθηκε σὲ Ματρώνα. Ἡ διαγωγή της µέσα στὴ µικρὴ ἀδελφότητα ἦταν ἄριστη. Ἡ διάθεσή της πάντοτε ἀγαθή, φιλάδελφη, ταπεινὴ καὶ ἐγκάρδια. Μάλιστα, ἀπὸ τὰ ἔσοδα τῆς πώλησης τῆς περιουσίας της, κτίστηκε στὸ µοναστήρι ὡραιότατος ναός. Μετὰ ἀπὸ κάποιο χρόνο, πέθανε ἡ γυναῖκα ποὺ κοντά της ἡ Ματρώνα γυµνάστηκε στὴ µοναχικὴ ζωή. Τότε ὅλες οἱ µοναχὲς ἀπὸ κοινοῦ, ἐξέλεξαν ἡγουµένη -παρὰ τὴ θέλησή της- τὴν Ματρώνα. Ὑπὸ τὶς ὁδηγίες της ἡ ἀδελφότητα ζοῦσε µὲ πολλὴ ἐγκράτεια, ὑπακοὴ καὶ εὐσέβεια. Τὸ 1462

ἡ Ματρώνα πέθανε, ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ πραγµατικὰ ἁγία. [Ἄλλες πηγὲς ὑπολογίζουν τὸν χρόνο κοιµήσεως τῆς Ἁγίας 100 περίπου χρόνια πρὶν τὸ 1462, διότι ἡ πρώτη βιογραφία της γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ῥόδου Νεῖλο (1357)].

Ὁ Ὅσιος Γεράσιµος ὁ νέος ἀσκητής, ὁ Πελοποννήσιος (Μνήµη ἀνακοµιδῆς ἱερῶν λειψάνων του)

Γεννήθηκε τὸ 1509 στὰ Τρίκαλα τῆς Κορινθίας. Καταγόταν ἀπὸ τὴν ἐπίσηµη οἰκογένεια τῶν Νοταράδων καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Δηµητρίου καὶ τῆς Καλῆς. Ἀπὸ µικρὸς ἔλαβε χριστιανικὴ καὶ ἀρχοντικὴ ἀνατροφὴ καὶ διακρινόταν στὸ σχολεῖο γιὰ τὴν εὐστροφία

καὶ τὴν εὐφυΐα τοῦ µυαλοῦ του. Εὐγενικὴ ψυχὴ ὁ Γεράσιµος, συµπαθοῦσε τοὺς φτωχοὺς συµµαθητές του καὶ τοὺς βοηθοῦσε µὲ κάθε τρόπο. Ὅταν ἔφτασε σὲ ὥριµη ἡλικία, περιηγήθηκε διάφορα µέρη, ὅπως τὴν Ζάκυνθο, τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ γύρω

ἀπ᾿ αὐτή, τὸ Ἅγιον Ὄρος, διάφορες Μονὲς τῆς Ἀνατολῆς γιὰ νὰ µείνει στὴν Ἱερουσαλήµ. Ἐκεῖ ὑπηρέτησε σὰν νεωκόρος γιὰ ἕνα χρόνο στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ ἀργότερα Πρεσβύτερος, ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύµων Γερµανό. Κατόπιν ἔφυγε καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ κατέληξε στὴν τοποθεσία Ὁµαλά της Κεφαλονιᾶς, ὅπου ἔκτισε γυναικεῖο Μοναστήρι καὶ τὸ ὀνόµασε Νέα Ἱερουσαλήµ. Στὴ Μονὴ αὐτὴ λοιπόν, ἀφοῦ ἔζησε ἀσκητικὰ καὶ ἀνέπτυξε µεγάλες ἀρετές, βοηθῶντας πνευµατικὰ καὶ ὑλικὰ τοὺς κατοίκους τῆς Κεφαλονιᾶς, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1579, σὲ ἡλικία περίπου 70 ἐτῶν. (Κυρίως αὐτὴ τὴν µέρα ἑορτάζεται ἡ µνήµη τῆς ἀνακοµιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων του 1580-81).

Οἱ Ἅγιοι Ζεβινᾶς, Γερµανὸς, Νικηφόρος καὶ Ἀντώνιος (ἢ Ἀντωνῖνος)

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ µαρτύρησαν ἐπὶ Μαξιµιανοῦ (286-305). Καὶ ὁ µὲν Ἀντωνῖνος ἦταν γέροντας, οἱ δὲ ὑπόλοιποι τρεῖς, νέοι. Συνελήφθησαν ἐπειδὴ ἦταν χριστιανοί, ἀπὸ κάποιον Μάζο στὴν Καισαρεία καὶ ἀποκεφαλίστηκαν. (Ἡ µνήµη τους ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 12η Νοεµβρίου, µαζὶ µὲ τὴν πιὸ κάτω Ἁγία, ποὺ ἐσφαλµένα ἐκεῖ ἀναφέρεται ὡς Μαραθώ).

Ἡ Ἁγία Μαναθώ ἡ παρθένος

Μαρτύρησε καὶ αὐτὴ στὰ χρόνια τοῦ Μαξιµιανοῦ (286-305). Συνελήφθη ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὴ στὴ Σκυθούπολη τῆς Παλαιστίνης καὶ ἀφοῦ τὴν ἔσυραν γυµνὴ µέσα στὴν πόλη, τελικὰ τὴν ἔκαψαν ζωντανή.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Τραπεζοῦντας

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, γνωστὸς ὅµως στὴν ἐκκλησία τῆς Τραπεζοῦντας, στὴν ὁποία κάθε χρόνο αὐτὴ τὴν µέρα γιόρταζαν τὴν µνήµη του µὲ ἀσµατικὴ Ἀκολουθία, ποὺ βρῆκε ὁ Κεραµεὺς Παπαδόπουλος σὲ χειρόγραφο στὴν Τραπεζοῦντα, ὅπως γράφει στὰ Βυζαντινὰ Χρονικὰ Σ.12, 143. Ὁ Βασίλειος ἔζησε ἐπὶ βασιλείας Λέοντος τοῦ Σοφοῦ καὶ Κων/νου Προφυρογέννητου. Γιὰ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, κατατάχθηκε στοὺς Ἁγίους της ἐκκλησίας τῆς Τραπεζοῦντας.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 21

●     Ὁ Ὅσιος Ἰλαρίων ὁ Μέγας

●     Οἱ Ἅγιοι Γάιος, Δάσιος καὶ Ζωτικός

●     Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος ποὺ ἀσκήτευσε στὸν Ἄθω

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας, Στέφανος, Παῦλος καὶ Πέτρος

●     Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας ὁ Ὁσιοµάρτυρας

●     Ἡ Ἁγία Θεοδότη καὶ ὁ Ἅγιος Σωκράτης ὁ Πρεσβύτερος

●     Ὁ Ἅγιος Εὐκράτης (ἢ Εὔκρατος) ὁ Ὁσιοµάρτυρας

●     Ὁ Ὅσιος Βαρούχ

●     Ὁ Ἅγιος Ἄζης

●     Ὁ Ἅγιος Πλαντῖνος

●     Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος

●     Ὁ Ἅγιος Σωκράτης ὁ ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Μονεµβασιά

●     Ἡ Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ Θαυµατουργοῦ

●     Ἡ Ἀνακοµιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνα Ἐπισκόπου Μεγληνίας (Ρῶσος)

●     Ὁ Ὅσιος Φίλιππος

●     Ἡ Ἁγία Ursula (Βρεταννίδα)

●     Ὁ Ἅγιος Finan (Ἰρλανδός)

Ὁ Ὅσιος Ἰλαρίων ὁ Μέγας

Γεννήθηκε τὸ 333 µ.Χ., στὰ χρόνια τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Ἡ κωµόπολη στὴν ὁποία ἀνατράφηκε ὀνοµαζόταν Θαβαθά, πέντε µίλια µακριὰ ἀπὸ τὴν Γάζα. Οἱ γονεῖς του

ἦταν πλούσιοι εἰδωλολάτρες. Στὴν ἐπιθυµία τους νὰ σπουδάσουν ὅσο γίνεται καλύτερα τὸ γιό τους, ἔστειλαν αὐτὸν στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ, ὁ Ἰλαρίων γνώρισε τὴ χριστιανικὴ πίστη, τὴν ἀγάπησε καὶ βαπτίσθηκε χριστιανός. Ἔγινε µιµητὴς του Μ. Ἀντωνίου καὶ ἔµεινε ἀρκετὸ καιρὸ κοντά του. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, γύρισε στὴν πατρίδα του, διαµοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅλην του τὴν κληρονοµιὰ καὶ πῆγε στὴν ἔρηµο. Ἐκεῖ κάποτε συνάντησε λῃστές, µὲ τοὺς ὁποίους εἶχε τὸν ἑξῆς διδακτικὸ διάλογο: «Ἐὰν σὲ συναντοῦσαν κλέφτες, τὸν ῥώτησαν, τί θὰ ἔκανες;» Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Τί ἔχει νὰ φοβηθεῖ ὁ γυµνός;». Ἔπειτα τοῦ εἶπαν: «Ἀλλ᾿ ἂν σὲ σκότωναν;» ὁ Ἰλαρίων ἀπάντησε:

«Τόσο τὸ καλύτερο. Ὁ σωµατικὸς θάνατος κλείνει τὴν νύκτα τῆς παροῦσας ζωῆς καὶ εἰσάγει στὴν ἀνατολὴ τῆς µέλλουσας ζωῆς». Οἱ ἀπαντήσεις τοῦ Ἰλαρίωνα εἶχαν σὰν ἀποτέλεσµα τὴ µετάνοια τῶν λῃστῶν. Ὁ Ἰλαρίων ἔλαβε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸ χάρισµα νὰ κάνει θαύµατα. Ἀφοῦ περιόδευσε σὲ πολλοὺς τόπους καὶ χῶρες, παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή του, ὀγδόντα χρονῶν.

Οἱ Ἅγιοι Γάιος, Δάσιος καὶ Ζωτικός

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ βρίσκονταν στὴ Νικοµήδεια καὶ ἀπὸ θεῖο ζῆλο ἐµπνεόµενοι, πῆγαν καὶ γκρέµισαν τὰ εἴδωλα τῶν Ἑλλήνων µέσα στοὺς ναούς. Ἔπειτα φανερώθηκαν µόνοι τους καὶ ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια. Τοὺς κρέµασαν ἐπάνω σὲ ξύλα καὶ ἔτριψαν τὶς σάρκες τους µὲ πανιὰ ὑφασµένα ἀπὸ τρίχες κατσίκας. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἔδεσαν πέτρες στὸ λαιµό τους, τοὺς ἔριξαν στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι ὅλοι ἔλαβαν µαρτυρικὸ τέλος.

Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος ποὺ ἀσκήτευσε στὸν Ἄθω

Γεννήθηκε κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα στὴ Χρυσούπολη τῆς Μακεδονίας (κοντὰ στὴν Καβάλα),

οἱ δὲ γονεῖς του ἦταν ἀπὸ κάποια ἐπαρχία τῆς Μ. Ἀσίας καὶ συγκεκριµένα ἀπὸ τὴν

πόλη Ἐλάτεια. Γιὰ τὸ φόβο τῶν Ἀγαρηνῶν ἦλθαν στὴν Χρυσούπολη, ὅπου πέθανε ὁ

πατέρας, ἀφοῦ ἔκανε δυὸ παιδιά. Τὰ παιδιὰ αὐτὰ τὰ ἅρπαξαν οἱ Τοῦρκοι καὶ ὁ πόνος

τῆς µάνας τους Εὐδοκίας ἦταν µεγάλος καὶ γιὰ νὰ τὸν ἐλαφρύνει, κλείστηκε σὲ

γυναικεῖο µοναστήρι. Κάποτε ὅµως, σὲ µία πανήγυρη ἑνὸς ἀνδρικοῦ µοναστηριοῦ

συνάντησε τὰ δυὸ παιδιά της καὶ µὲ µεγάλη συγκίνηση ἄκουσε τὴν ἱστορία τῆς

σωτηρίας τῶν παιδιῶν της, ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἡγουµένου. Ὁ Θεόφιλος ἔτσι ἦταν τὸ

πρῶτο του ὄνοµα, ἔδειξε µεγάλη προθυµία στὸ µοναστήρι αὐτὸ καὶ ἐκάρη µοναχός µε

τὸ ὄνοµα Φιλόθεος. Κατόπιν πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου οἱ ἀσκητικοί του ἀγῶνες

ἔγιναν παράδειγµα σὲ πολλοὺς ἀδελφούς. Πέθανε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 84 χρονῶν, ἀφοῦ

µόρφωσε πνευµατικὰ στὸν τόπο ἐκεῖνο πολλοὺς µοναχούς.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας, Στέφανος, Παῦλος καὶ Πέτρος

Στοὺς Συναξαριστὲς ὀνοµάζονται νεοφανεῖς Ἅγιοι καὶ µαρτύρησαν ἐπὶ Κων/νου τοῦ Κοπρωνύµου. Ἀπ᾿ αὐτοὺς ὁ Ἀνδρέας ἦταν µοναχὸς ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ ἀφοῦ ἔλεγξε τὸν Κοπρώνυµο ἀποκεφαλίστηκε καὶ τάφηκε «ἐν τῇ Κρίσει» (17 Ὀκτωβρίου). Οἱ δὲ ὑπόλοιποι τρεῖς, µᾶλλον µοναχοὶ καὶ αὐτοί, ἀφοῦ ὑπερασπίστηκαν µὲ σθένος τοὺς ὀρθόδοξους ἱεροὺς κανόνες, ἀποκεφαλίστηκαν ἀπὸ τὸν Κοπρώνυµο.

Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας ὁ Ὁσιοµάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴ θάλασσα.

Ἡ Ἁγία Θεοδότη καὶ ὁ Ἅγιος Σωκράτης ὁ Πρεσβύτερος

Ἔζησαν τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ., ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Σεβῆρος, καὶ

µαρτύρησαν στὴν Ἄγκυρα. Ἡ Θεοδότη, ἀπὸ εὐγενικὴ οἰκογένεια, ἦταν θαῤῥαλέα στὴν

πίστη καὶ ὅπου καὶ ἂν βρισκόταν µιλοῦσε γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦσε νὰ

αὐξάνει τὸν ἀριθµὸ τῶν ἀφοσιωµένων στὴ λατρεία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ πρεσβύτερος Σωκράτης ἦταν ἱερέας ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ δὲν λειτουργοῦν µόνο, ἀλλὰ καὶ φωτίζουν καὶ οἰκοδοµοῦν, στὴν ἀνάγκη µάλιστα εἶναι ἕτοιµοι νὰ θυσιαστοῦν γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ ποίµνιό τους. Στὴν ἐργασία του αὐτὴ ὁ Σωκράτης εἶχε πολύτιµο βοηθὸ τὴν εὐσεβὴ Θεοδότη, πού, µὲ τὴν διδασκαλία της, προπαρασκεύαζε εἰδωλολάτρισσες γυναῖκες στὴ γνώση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστης, καὶ στὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἁγίου βαπτίσµατος. Ἔτσι λοιπόν, καταγγέλθηκαν καὶ οἱ δυὸ γιὰ τὶς ἐνέργειές τους αὐτές, συνελήφθησαν καὶ µὲ ἀπειλὲς καὶ µαρτύρια τοὺς ἐξανάγκαζαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἀλλ᾿ ἡ γυναῖκα καὶ ὁ ἱερέας ἀπέκρουσαν µὲ ἀγανάκτηση τὴν ἀσεβὴ πρόταση καὶ σφράγισαν τὴν ὁµολογία τῆς πίστης τους µὲ τὸ αἷµα τους, ἀφοῦ ὑπέστησαν θάνατο µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ὁ Ἅγιος Εὐκράτης (ἢ Εὔκρατος) ὁ Ὁσιοµάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Ἴσως νὰ πρόκειται γιὰ τὸν πιὸ πάνω ἅγιο Σωκράτη κατὰ τὴν ἀντιγραφή, ἀπὸ λάθος, νὰ ἔγινε Εὔκρατης).

Ὁ Ὅσιος Βαρούχ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἄζης

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Πλαντῖνος

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο σελ. 115, συνοδευµένη µὲ αὐτὴ τῆς ἁγίας Εἰρήνης καὶ ἁγίας Μαρίνας τῆς Ῥαϊθοῦ.

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδηµου. Ἡ µνήµη του φέρεται στὸν

Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye, χωρὶς βιογραφικὰ στοιχεῖα, παρὰ µόνο µὲ τὴν ἑξῆς φράση:

«Μνήµη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ γενοµένου οἰκονόµου τῆς Μονῆς τοῦ σωτῆρος Χριστοῦ

τοῦ Βαθέος Ῥύακος, ὃς ὤρµητο ἐκ τῆς δευτέρας τῶν Καππαδόκων ἐπαρχίας».

Ὁ Ἅγιος Σωκράτης ὁ ἱεροµάρτυρας

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται ἐπιγραµµατικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη του αὐτὴν τὴν ἡµέρα. (Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος µε τὸν προηγούµενο, ποὺ ἑορτάζεται µαζὶ µὲ τὴν ἁγία Θεοδότη).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Μονεµβασιά

Ἦταν γιὸς ἱερέα καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Γεράκι τῆς Μονεµβασιᾶς. Τὸ 1770 ὅταν οἱ

Ἀλβανοὶ ἦλθαν στὴν Πελοπόννησο, ἔσφαξαν τὸν πατέρα του, καὶ αὐτὸν µαζὶ µὲ τὴν

µητέρα του ἀπήγαγαν στὴ Λάρισα. Ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης 15 χρονῶν. Ἐκεῖ πουλήθηκε

µαζὶ µὲ τὴν µητέρα του σὲ κάποιο Τοῦρκο. Ἐπειδὴ ὅµως ὁ Τοῦρκος αὐτὸς δὲν εἶχε

παιδιά, θέλησε νὰ υἱοθετήσει τὸν Ἰωάννη ἀφοῦ τὸν ἐξισλαµίσει. Οἱ τεράστιες καὶ

ποικίλες προσπάθειες τοῦ Τούρκου γιὰ νὰ ἐξισλαµίσει τὸν Ἰωάννη, δὲν ἔφεραν κανένα

καρπό. Ὁ νέος µε ὑψηλὸ φρόνηµα, διαρκῶς ἔλεγε: «ἐγὼ Τοῦρκος δὲν γίνοµαι, ἐγὼ εἶµαι

χριστιανὸς καὶ χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Τότε ὁ Τοῦρκος, µέσα στὸ σπίτι του,

ἄρχισε νὰ βασανίζει σκληρὰ τὸν Ἰωάννη. Τὴν περίοδο τοῦ Δεκαπενταύγουστου τὸν

πίεζε νὰ καταλύσει, καὶ µάλιστα εἶχε βάλει καὶ τὴν µητέρα του νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ

φάει ἀπὸ τὰ δελεαστικὰ φαγητά. Ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης ἀπάντησε: «ἐγὼ εἶµαι γιὸς παπὰ καὶ

πρέπει νὰ φυλάττω καλύτερα ἀπὸ τοὺς γιοὺς τῶν λαϊκῶν τοὺς νόµους καὶ τὰ ἔθιµα τῆς

Ἁγίας µας Ἐκκλησίας». Ἐξαγριωµένος ὁ σκληρὸς Τοῦρκος ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Ἰωάννη,

τὸν µαχαίρωσε στὴν καρδιά, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πεθάνει στὶς 21 Ὀκτωβρίου 1773.

Ἡ Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ Θαυµατουργοῦ

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 16η Μαρτίου.

Ἡ Ἀνακοµιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνα Ἐπισκόπου Μεγληνίας (Ρῶσος)

Ὁ Ὅσιος Φίλιππος

Ἡ Ἁγία Ursula (Βρεταννίδα)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ὁ Ἅγιος Finan (Ἰρλανδός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 22

●     Ὁ Ὅσιος Ἀβέρκιος, ὁ Ἰσαπόστολος καὶ θαυµατουργός, ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος ὁ Ἐπίσκοπος, Ἠράκλειος, Ἄννα, Ἐλισάβετ, Θεοδότη καὶ

Γλυκερία

●     Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας

●     Οἱ Ἅγιοι 7 Παῖδες ἐν Ἐφέσῳ

●     Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Μεθώνης, ἐθνοϊεροµάρτυρας (1816-1825)

●     Ὁ Ὅσιος Ροῦφος

●     Ὁ Ὅσιος Λὼτ

Ὁ Ὅσιος Ἀβέρκιος ὁ Ἰσαπόστολος καὶ θαυµατουργὸς ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 2ου αἰῶνα µ.Χ. Ἡ ἄµεπτη ζωή του καὶ ἡ καρποφορία τῆς διδασκαλίας του, παρακίνησαν τὸ ποίµνιο νὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ γίνει ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως στὴ Φρυγία. Τὸ ἀξίωµα δὲ µείωσε τὸ ζῆλο τοῦ Ἀβερκίου. Ἔλεγε, µάλιστα, ὅτι δὲν ἀρκεῖ κάποιος νὰ φαίνεται ἄρχων, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι πραγµατικά. Δηλαδὴ νὰ αὐξάνει τὴν διακονία καὶ τοὺς κόπους του. Διότι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος», ποὺ σηµαίνει, ἂν κανεὶς θέλει νὰ εἶναι πρῶτος κατὰ τὴν τιµή, ὀφείλει µὲ τὴν ταπείνωσή του ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, νὰ γίνει τελευταῖος ἀπὸ ὅλους καὶ ὑπηρέτης ὅλων µε τὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης. Καὶ ὁ Ἀβέρκιος τὴν ἐντολὴ αὐτὴ ἔκανε πράξη στὴ ζωή του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισµα νὰ κάνει πολλὰ θαύµατα. Θεράπευσε τὴν κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ῥώµης, ἀπὸ πονηρὸ δαιµόνιο. Θερµὰ νερὰ ἀπὸ τὴν γῆ ἐξέβαλε καὶ ἄλλα πολλὰ θαύµατα ἔκανε. Ἐπίσης, ὁ Ἀβέρκιος κήρυξε σὲ ὅλες τὶς πόλεις τῆς Συρίας καὶ

Μεσοποταµίας. Ἔπειτα πῆγε στὴ Λυκαονία, τὴν Πισιδία καὶ στὴν ἐπαρχία τῶν Φρυγῶν. Ὀνοµάστηκε ἰσαπόστολος, διότι περιόδευσε καὶ κήρυξε ὅπως οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Πέθανε εἰρηνικά, 72 χρονῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος ὁ Ἐπίσκοπος, Ἠράκλειος, Ἄννα, Ἐλισάβετ, Θεοδότη καὶ

Γλυκερία

Ὑπέρλαµπρος ἀστέρας ὁ Ἀλέξανδρος µὲ τὴν ἄριστη ἀποστολικὴ ἐκτέλεση τῶν ἐπισκοπικῶν του καθηκόντων. Πατρικὸς στὸ ποίµνιό του, ἐπιεικὴς καὶ φιλάνθρωπος σὲ ὅλους, ὑπηρετοῦσε µὲ ζῆλο καὶ τόλµη τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἦταν ἕτοιµος ἀνὰ πᾶσα στιγµή, νὰ ὑποστεῖ γι᾿ αὐτὸ µύριες θυσίες καὶ θανάτους. Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, µάταια προσπάθησε νὰ τὸν δελεάσει καὶ νὰ τὸν πτοήσει, καὶ ἔτσι τὸν ὑπέβαλε σὲ βασανιστήρια. Ἀλλ᾿ ὁ Ἀλέξανδρος καὶ βασανιζόµενος, κήρυττε τὸν Ἰησοῦ, καταφρονῶντας τελείως τοὺς πόνους, τὶς πληγὲς καὶ τὸν ἀπειλούµενο θάνατο. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν γενναία συµπεριφορὰ τοῦ ἡρωικοῦ Ἐπισκόπου, πίστεψε

ὁριστικὰ στὸ Χριστὸ ὁ στρατιώτης Ἡράκλειος, ποὺ εἶχε ἤδη ἀκούσει κάποια χριστιανικὰ

διδάγµατα. Μαζί του πίστεψαν καὶ τέσσερις γυναῖκες, ἡ Θεοδότη, ἡ Γλυκερία, ἡ Ἄννα καὶ ἡ Ἐλισάβετ. Καὶ µὲ τὸ µεγάλο ἔνθεο ἐνθουσιασµό, ποὺ διέκρινε τοὺς πιστοὺς τῶν χρόνων ἐκείνων, διακήρυξαν τὴν ὁµολογία τῆς πίστης τους µεγαλόφωνα µπροστὰ στὸν δικαστή, χωρὶς νὰ πτοηθοῦν ἀπὸ τὰ αἵµατα ποὺ ἔτρεχαν ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρου. Μετὰ ἀπὸ λίγο, πῆραν ὅλοι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τῆς αἰωνιότητας, ἀφοῦ ὑπέστησαν µὲ καρτεροψυχία τὸ µαρτύριο τοῦ ἀποκεφαλισµοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴ θάλασσα. Μᾶλλον ὁ ἴδιος µε αὐτὸν τῆς 21ης

Ὀκτωβρίου.

Οἱ Ἅγιοι 7 Παῖδες ἐν Ἐφέσῳ

Βλέπε βιογραφικό τους σηµείωµα τὴν 4η Αὐγούστου, ὅπου καὶ ἡ κυρίως µνήµη τους·

ἐδῶ, ἄγνωστο γιατί οἱ Συναξαριστὲς ἐπαναλαµβάνουν τὴν µνήµη τους.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, Ἐπίσκοπος Μεθώνης, ἐθνοϊεροµάρτυρας (1816-1825)

Γεννήθηκε τὸ 1770 στὸ χωριὸ Ἄλβαινα τῆς Ὀλυµπίας. Ἐπίσκοπος Μεθώνης Ναυαρίνου καὶ Νεοκάστρου χειροτονήθηκε ἐπὶ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου ΣΤ (1813-1818). Τὸ 1817 ταξίδεψε στὴ Ῥωσία καὶ παρουσιάστηκε ἐνώπιον τοῦ τσάρου στὸν ὁποίο, µὲ σπάνια εὐγλωττία, ἐξέθεσε τὶς κακουργίες τῶν Τούρκων κατακτητῶν καὶ τὴν οἰκτρὴ κατάσταση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων, καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο ζήτησε συµπαράσταση καὶ βοήθεια γιὰ τὸ δοῦλο Γένος. Στὴ Μεθώνη ἐπέστρεψε τὸ 1818 µὲ ῥωσικὸ πολεµικὸ πλοῖο. Τότε µυήθηκε στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία ἀπὸ τὸν Ἀναγνωσταρὰ Παπαγεωργίου. Εἶναι ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου ποὺ µυήθηκε σ᾿ αὐτήν, ἡ δὲ εἴσοδός

του χαιρετίστηκε µὲ ἐνθουσιασµὸ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς

Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὁ Γρηγόριος ἀναπτύσσει πολεµικὴ δράση καὶ πρωτοστατεῖ,

µαζὶ µὲ τοὺς ὁπλαρχηγοὺς Παπατσώρα, Γρηγοριάδη, Παπατσώνη, Ντούφα,

Παπαζαφειρόπουλο, Κων. Πετρ. Μαυροµιχάλη κ.ἄ. στὴν πολιορκία τῶν κάστρων τῆς

Μεθώνης καὶ τοῦ Νεοκάστρου. Μετὰ ἑξάµηνη πολιορκία τοῦ Νεοκάστρου οἱ Τοῦρκοι

παραδόθηκαν καὶ τὴν συµφωνία παραδόσεως ὑπέγραψε ὁ Γρηγόριος (7 Αὐγούστου

1821). Ἡ ἀπόβαση τοῦ Ἰµπραὴµ στὴ Μεθώνη καὶ Κορώνη βρίσκει τὸν Γρηγόριο στὴν

πρώτη γραµµὴ καὶ ὑπερασπίζεται τὸ Παλαιόκαστρο. Μετὰ τὴν πτώση τῆς Σφακτηρίας,

τὰ χαράµατα τῆς 30ης Ἀπριλίου 1825, ὁ Γρηγόριος καὶ οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ

Παλαιοκάστρου ἀποφάσισαν ἡρωικὴ ἔξοδο. Ὁ Γρηγόριος τραυµατίστηκε καὶ

συνελήφθη αἰχµάλωτος. Ἀρνήθηκε νὰ ἐξισλαµιστεῖ καὶ νὰ «προσκυνήσει»,

φυλακίστηκε στὸ Μποῦρτζι τῆς Μεθώνης ὅπου ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ µαρτύρια µὲ

ἀποτέλεσµα νὰ πεθάνει στὶς 22 Ὀκτωβρίου 1825.

Ὁ Ὅσιος Ροῦφος

Σοφὸς ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου, ποὺ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀποφθέγµατά του ὑπάρχουν στὸν

«Παράδεισο τῶν Πατέρων».

Ὁ Ὅσιος Λὼτ

Σοφὸς καὶ αὐτὸς ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου, ποὺ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀποφθέγµατά του ὑπάρχουν στὸν «Παράδεισο τῶν Πατέρων».

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 23

●     Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἀδελφόθεος πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων

●     Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

●     Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος

●     Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Ῥωµαῖος

●     Ὁ Ὅσιος Πετρώνιος

●     Τὰ ἅγια Δύο παιδιά

●     Ἀνακοµιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Θαυµατουργοῦ Βοροβίας

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἀδελφόθεος πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων

Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς γιοὺς τοῦ Ἰωσὴφ ἀπὸ ἄλλη γυναῖκα, γι᾿ αὐτὸ ὀνοµαζόταν ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου. Ἡ συγγενική του, ὅµως, σχέση µὲ τὸν Κύριο δὲν εἶναι ὁµόφωνα καθορισµένη. Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἔγινε πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔγραψε τὴν πρώτη Θεία Λειτουργία τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἰάκωβος, λοιπόν, ποίµανε τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύµων µὲ δικαιοσύνη, µὲ γενναία στοργὴ καὶ στερεότητα στὴν πίστη. Αὐτὸ ὅµως, ἐξήγειρε τὴν µοχθηρία καὶ τὴν κακουργία τῶν Ἰουδαίων. Ἀφοῦ τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔριξαν πάνω ἀπὸ τὸ πτερύγιο τοῦ Ναοῦ, καὶ ἐνῷ ἀκόµα ἦταν ζωντανός, τὸν ἀποτελείωσαν µὲ ἄγριο κτύπηµα ῥοπάλου στὸ κεφάλι. Ἔργο τοῦ Ἰακώβου εἶναι καὶ ἡ Καθολικὴ Ἐπιστολή του στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὴν ὁποία νὰ τί µας συµβουλεύει, σχετικὰ µὲ τὸ πῶς πρέπει νὰ χειριζόµαστε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου καὶ µὴ µόνον ἀκροαταί, παραλογιζόµενοι ἑαυτούς». Δηλαδὴ νὰ γίνεσθε ἐκτελεστὲς καὶ τηρητὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι µόνο ἀκροατές. Καὶ νὰ µὴ ξεγελᾶτε τὸν ἑαυτό σας,

µὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι ἀρκετὸ καὶ µόνον νὰ ἀκούει κανεὶς τὸ λόγο. (Ἡ µνήµη του ἁγίου

Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, φέρεται καὶ τὴν Κυριακὴ µετὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, µαζὶ

µὲ τὴν µνήµη τοῦ Δαβὶδ τοῦ Προφήτου καὶ Ἰωσὴφ τοῦ µνήστορος, συνοδευόµενη µὲ τὸ

ἀκόλουθο δίστοιχο: «Σὺ τέκτονος παῖς, ἀλλ᾿ ἀδελφὸς Κυρίου, τοῦ πάντα τεκτήναντος,

ἐν λόγῳ, µάκαρ». Τελεῖται δὲ αὐτῷ ἡ Σύναξις ἐν τῷ σεπτῷ αὐτοῦ Ναῷ τὸ ὄντι ἔνδοθεν

τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις. Πατµιακὸς κώδικας: 266).

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ἔλαµψε µὲ τὸν σταθερὸ χαρακτῆρα του καὶ µὲ τὴν -µέσα στὰ γεγονότα- ἰσχυρὴ µορφή του. Ἦταν ὁ νεότερος γιὸς τοῦ βασιλιᾶ Μιχαὴλ Α´ τοῦ Ῥαγκαβὲ καὶ τῆς Προκοπίας, θυγατέρας τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου τοῦ Α´. Γεννήθηκε τὸ 799. Ὅταν ὁ Λέων ὁ Ε´ κατέλαβε τὸ θρόνο, ἔκλεισε τὸν Ἰγνάτιο σὲ µοναστήρι. Τὸ βασιλοπαίδι δέχτηκε εὐχάριστα τὴ ζωὴ τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς ἀρετῆς, καὶ ἀφοῦ ἀποδεσµεύτηκε τὴ ζωὴ τῶν αὐλῶν καὶ τῶν αὐτοκρατόρων, προχειρίστηκε µοναχός. Προικισµένος µάλιστα καὶ µὲ ἄλλα χαρίσµατα διέπρεψε σὰν ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ἀρχιστρατήγου τοῦ

Ἀνατέλλοντος. Τὸ ἔτος 846, ὅταν βασίλισσα ἦταν ἡ Θεοδώρα, διαδέχτηκε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸν πατριάρχη Μεθόδιο τὸν Α´ ποὺ εἶχε πεθάνει. Ὁ Ἰγνάτιος ἔδειξε τὸν ἰσχυρό του χαρακτῆρα, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἀδελφός της Θεοδώρας, Βάρδας, παράσυρε τὸ γιό της βασιλέα Μιχαὴλ Γ´, νὰ ἐξαναγκάσει τὴν µητέρα του καὶ τὶς ἀδελφές του νὰ γίνουν µοναχές. Τότε ὁ Ἰγνάτιος ἀρνήθηκε νὰ προβεῖ σὲ µία τέτοια καταναγκαστικὴ κουρά, γνωρίζοντας βέβαια τὴν ἐπικίνδυνη ἔχθρα τοῦ µοχθηροῦ Βάρδα. Ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο, δὲν δέχτηκε νὰ δώσει τὴν θεία κοινωνία, ἐπειδὴ συζοῦσε µὲ τὴν νύφη του! Ὅµως, τὴν 23η Νοεµβρίου τοῦ 857, ὁ Βάρδας ἐκδικήθηκε. Κατήγγειλε ὅτι ὁ Ἰγνάτιος συνωµοτοῦσε κατὰ τοῦ βασιλιᾶ, µὲ ἀποτέλεσµα ὁ πατριάρχης νὰ ἐξοριστεῖ στὸ νησὶ Τερέβινθο. Ἀλλ᾿ ὅταν ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ Βασίλειος ὁ Μακεδών, στὶς 13 Νοεµβρίου τοῦ 867 ὁ Ἰγνάτιος ἐπανῆλθε στὸν

πατριαρχικὸ θρόνο. Πέθανε τὸ 878 καὶ τὸν διαδέχτηκε ἕνας ἄλλος µεγάλος ἀστέρας τῆς

Ὀρθοδοξίας, ὁ Μέγας Φώτιος.

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτό, οἱ Συναξαριστὲς ἀναφέρουν ὅτι, «τὴν ἐν τῷ Χαρσιανῷ συστησάµενος Μονήν, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται».

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Ῥωµαῖος

Ἡ βιογραφία του ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς εἶναι πολὺ µυθώδης καὶ παράδοξη. Ὅπως φανερώνει καὶ ἡ προσωνυµία του, ἦταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη, γιὸς κάποιου συγκλητικοῦ ἄρχοντα, ὀνόµατι Ἰωάννου. Μὲ τὴν βία τῶν γονέων του ὁ Μακάριος παντρεύτηκε γυναῖκα, τὴν ὁποία ἄφησε τὴν νύχτα τοῦ γάµου. Περιπλανώµενος γιὰ µερικὲς ἡµέρες, βρῆκε µία σπηλιά, µέσα στὴν ὁποία ζοῦσε µαζὶ µὲ δυὸ λιοντάρια σὲ ἄγρια κατάσταση. Κάποτε τὸν ἀνακάλυψαν τρεῖς µοναχοί, ποὺ ὀνοµαζόταν Σέργιος, Ὕγινος καὶ Θεόφιλος. Ἀπὸ τότε ὁ Μακάριος ἔγινε γνωστὸς γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἄσκητικοτητά του καὶ τὶς µεγάλες ἀρετές του, ποὺ ἀπέκτησε ἀπ᾿ αὐτή. Ὁ Ὅσιος Μακάριος, σύµφωνα µὲ τὴν διήγηση τοῦ Συναξαριστῆ, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Πετρώνιος

Μᾶλλον ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου, ποὺ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Τὰ ἅγια Δύο παιδιά

Βρῆκαν µαρτυρικὸ θάνατο, ἀφοῦ οἱ εἰδωλολάτρες τὰ ἀνάγκασαν νὰ τρέχουν µέσα στὴ φωτιά, ποὺ ἐπίτηδες εἶχαν ἀνάψει στὸ ἔδαφος. (Πρόκειται γιὰ ἐπανάληψη µνήµης τῶν

ἁγίων δυὸ παιδιῶν τῆς 13ης Ὀκτωβρίου).

Ἀνακοµιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Θαυµατουργοῦ Βοροβίας

Ρῶσος.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 24

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρέθας ὁ Μεγαλοµάρτυρας καὶ οἱ «σὺν αὐτῷ»

●     Ἡ Ἁγία γυναίκα καὶ τὸ ἅγιο βρέφος της

●     Ἡ Ἁγία Σεβαστιανή

●     Ὁ Ἅγιος Πρόκλος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος, Σωτηρίχος καὶ Οὐαλεντίνος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ὁ Πρεσβύτερος

●     Ὁ Ἅγιος Νέρδων

●     Ὁ Ὅσιος Ἀρέθας «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἀρέθας ὁ Μεγαλοµάρτυρας καὶ οἱ «σὺν αὐτῷ»

Ἔζησε τὸν 6ο αἰῶνα µ.Χ. καὶ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς προύχοντες τῆς πόλης Νέγρας στὴν Αἰθιοπία. Ὅταν ἀσπάσθηκε τὸ χριστιανισµό, διακρινόταν γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὶς πολλές του ἀγαθοεργίες. Κοντά του µαζεύτηκε ἕνας ὅµιλος ἀπὸ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ καθηµερινό τους ἔργο εἶχαν τὴν διδασκαλία τοῦ θείου λόγου. Ἡ πρόοδος αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Ἐκκλησία τῆς Νέγρας, ἐξήγειρε τὸ φανατισµὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, καὶ συνέλαβαν τὸν Ἀρέθα µὲ τοὺς συνεργάτες του. Ὁ Ἀρέθας ἦταν τότε γέροντας. Οἱ

ἐχθροί της πίστης τοῦ συνέστησαν νὰ λυπηθεῖ τὰ γεράµατά του καὶ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ Χριστό. Τότε ὁ Ἀρέθας ἔδωσε γενναία ἀπάντηση: «Στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς µου, εἶπε, διέπραξα πολλὰ ἁµαρτήµατα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς µὲ καθάρισε ἀπ᾿ αὐτὰ διὰ τῆς θυσίας Του καὶ µὲ τὴν πίστη µου πρὸς Αὐτόν. Καὶ ἀπὸ ἄνθρωπο ἀπώλειας µὲ ἔκανε κληρονόµο τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τώρα µοῦ προσφέρει καὶ ἄλλη τιµή. Μοῦ δίνει τὴν εὐκαιρία, ἀπὸ τὴν σάρκα ἑνὸς γέροντα νὰ προβάλει ἀθλητής, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ πνεύµατος µποροῦν νὰ καταφρονήσουν κάθε ἄνοµη ἀπειλὴ καὶ βία καὶ νὰ καταισχύνουν τοὺς δυνατούς της γῆς». Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἐξαγρίωσε περισσότερο τοὺς δήµιούς του, ποὺ ἀµέσως ἀποκεφάλισαν τὸν Ἀρέθα µε τοὺς συνεργάτες του.

Ἡ Ἁγία γυναίκα καὶ τὸ ἅγιο βρέφος της

Μαρτύρησαν µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Ἀρέθα. Τὸ βρέφος τῆς Ἁγίας αὐτῆς γυναίκας τὸ ἔριξαν στὴ φωτιὰ καὶ βλέποντας αὐτό, ἔριξε τὸν ἑαυτό της καὶ ἡ ἴδια στὴ φωτιά.

Ἡ Ἁγία Σεβαστιανή

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Σεβαστὴ τῆς Φρυγίας, διδάχτηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ

τὸν ἀπόστολο Παῦλο, καὶ πῆρε τὴν θερµότητα καὶ τὴν ἀνδρεία τοῦ διδασκάλου της. Ἡ ἁγία Σεβαστιανὴ ἔζησε τὸν 1ο αἰῶνα µ.Χ. καὶ ἀφιέρωνε τὴ ζωή της κάθε µέρα στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου (στὴ Μαρκιανούπολη τῆς Θρᾴκης). Πήγαινε σὲ σπίτια εἰδωλολατρῶν καὶ εἵλκυε πολλὲς γυναῖκες στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Συνελήφθη γι᾿ αὐτὸ ἐπὶ αὐτοκράτορος Δοµετιανοῦ καὶ ἡγεµόνος Σεργίου, κακοποιήθηκε καὶ ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὸν τόπο της. Ἔφθασε στὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης ὅπου πάλι συνελήφθη, ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα Ποµπηιανό, καὶ φυλακίστηκε. Ἀλλὰ παρόλη τὴ γυναικεία της φύση ντρόπιασε τοὺς βασανιστές της. Οἱ ὑποσχέσεις δὲν τὴν δελέασαν, οἱ ἀπειλὲς δὲν τὴν ἔκαµψαν, καὶ κάτω ἀπὸ βαριὰ µαρτύρια στάθηκε ὄρθια µὲ ὅλη της τὴν γενναιοψυχία. Οἱ σάρκες τῆς ἁγίας Σεβαστιανῆς σχίζονταν, ἀλλὰ τὰ χείλη, ὅπως καὶ ἡ καρδιά της, ἐξακολουθοῦσαν νὰ ὑµνοῦν τὸν Χριστό. Τελικά, ἡ µεγάλη αὐτὴ ἀθλήτρια τῆς Ἐκκλησίας µας, παρέδωσε τὴ ζωή της µὲ τὸν διὰ ἀποκεφαλισµοῦ θάνατο καὶ ἐτάφη στὴ Ῥαιδεστό.

Ὁ Ἅγιος Πρόκλος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

(Βλέπε βιογραφία του 20 Νοεµβρίου, ὅπου ἡ κυρίως µνήµη του).

Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος, Σωτηρίχος καὶ Οὐαλεντίνος

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀσία. Συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανοὶ καὶ τοὺς ἔσυραν πάνω σὲ αἰχµηρὲς πέτρες µέχρι θανάτου. Τὰ δὲ ἅγια λείψανά τους µετακοµίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἀσία στὴ Θάσο, ὅπου µέχρι σήµερα βρίσκονται.

Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ὁ Πρεσβύτερος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νέρδων

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Ἀρέθας «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 25

●     Οἱ Ἅγιοι Μαρκιανός καὶ Μαρτύριος οἱ νοτάριοι

●     Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος

●     Ὁ Ἅγιος Οὐαλερῖνος

●     Οἱ Ἅγιοι Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλερῖνος) καὶ Χρυσάφιος (ἢ Χρύσαφος)

●     Ὁ Ἅγιος Σαβίνος

●     Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ

●     Ὁ Ἅγιος Οὐάρος «ὁ ἐν Αἰγύπτῳ»

●     Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Ἀµάστριδος

●     Οἱ Ἅγιοι Παππίας, Διόδωρος καὶ Κλαυδιανός

●     Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Βασίλειος καὶ Λουκιανός

●     Οἱ Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος

●     Οἱ Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος

●     Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἐπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου

●     Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη

●     Ἡ Ἁγία Χρυσάνθη

Οἱ Ἅγιοι Μαρκιανός καὶ Μαρτύριος οἱ νοτάριοι

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν νοτάριοι καὶ γραµµατικοὶ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου τοῦ ὁµολογητῆ, στὰ χρόνια τοῦ ἀρειανοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337-349). Ἄριστα σπουδαγµένοι καὶ οἱ δυό, ὑπῆρξαν συνήγοροι θαῤῥαλέοι της ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Ὅταν ὁ Πατριάρχης Παῦλος δὲν δέχθηκε νὰ συµφωνήσει µὲ τοὺς Ἀρειανούς, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ στὴν Ἀρµενία καὶ πνίγηκε ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἀρειανούς. Τότε οἱ δυὸ Ἅγιοι ἔµειναν πιστοὶ στὸν ποιµένα τους καὶ σταθεροὶ στὸ ὀρθόδοξο δόγµα, διότι πάντα στὸ µυαλὸ τοὺς κυριαρχοῦσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐὰν ὐµεῖς µείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐµῷ, ἀληθῶς µαθηταί µου ἔστε». Ἄν, δηλαδή, ἐσεῖς, µείνετε στερεοὶ στὴ διδασκαλία

µου, λέει ὁ Κύριος, τότε πράγµατι εἶσθε καὶ ἀληθινοὶ µαθητές µου. Ὁ Μαρκιανὸς καὶ ὁ Μαρτύριος τὸ ἀπέδειξαν περίτρανα αὐτό, ὅταν συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Ὁµολόγησαν µὲ θάῤῥος µπροστά του τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ἤλεγξαν αὐτὸν γιὰ τὶς παρανοµίες του. Τότε, διατάχθηκε καὶ τοὺς σκότωσαν µὲ µαχαῖρι.

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος

Ὁ Μάρτυρας αὐτὸς παρουσιάστηκε µὲ τὴν θέλησή του στοὺς τυράννους καὶ ὁµολόγησε

µὲ θάῤῥος τὸν Χριστό. Τότε αὐτοί, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος παρέµεινε σταθερὸς στὴν ὁµολογία

του, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Τότε κάποια εὐσεβὴς γυναῖκα,

παρέλαβε τὸ τίµιο λείψανό του, ἀφοῦ τὸ ἔβγαλε ἡ θάλασσα, καὶ τὸ ἔθαψε µὲ τιµές. Ἐκεῖ

ἐπίσης ἔκτισε ἐκκλησία στὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου, ποὺ τὸ ἱερὸ λείψανό του, µὲ τὴν χάρη τοῦ

Θεοῦ, ἔκανε πολλὰ θαύµατα.

Ὁ Ἅγιος Οὐαλερῖνος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλερῖνος) καὶ Χρυσάφιος (ἢ Χρύσαφος)

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Σαβίνος

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ

«Αὐτὴ ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεηµοσυνῶν, ὧν ἐποίει». Ἔτσι πλέκει τὸ ἐγκώµιο τῆς ἁγίας Ταβιθᾶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Ἡ λέξη Ταβιθᾶ εἶναι συριακὴ καὶ ἑρµηνεύεται Δορκάς. Τὸ ὄνοµα αὐτὸ ἔφερε ἡ εὐσεβέστατη αὐτὴ καὶ φιλάνθρωπη χριστιανή, ποὺ κατοικοῦσε στὴν Ἰόππη. Ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (θ΄ 36-40) πληροφορούµαστε ὅτι ἡ Δορκὰς ἦταν ἐξειδικευµένη ὑφάντρια ποὺ κατασκεύαζε χιτῶνες καὶ ἱµάτια, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε καὶ ἀπὸ τὰ ἔσοδα συντηροῦσε φτωχούς, χῆρες καὶ ὀρφανά. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, στὰ πλαίσια τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου,

ἔφτασε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, συνέβη ν΄ ἀσθενήσει ἡ Δορκὰς καὶ νὰ πεθάνει. Καὶ ἐνῷ εἶχαν ἑτοιµαστεῖ ὅλα γιὰ τὴν κηδεία της, ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν στὴ Λύδδα. Τότε δυὸ ἀπεσταλµένοι, παρακάλεσαν τὸν Πέτρο νὰ ἔλθει στὴν Ἰόππη. Ὅταν ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ὑπερῷο, ὅπου ἦταν νεκρὴ ἡ Δορκάς. Συγκινηµένος ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερµά. Ἔπειτα

εἶπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Καὶ πράγµατι ἡ νεκρὴ ἀναστήθηκε! Αὐτὸ χαροποίησε ἀφάνταστα τοὺς παρευρισκόµενους, καὶ τὸ γεγονὸς διαδόθηκε σ΄ ὅλη τὴν Ἰόππη µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψουν πολλοὶ στὸν Χριστό. Ἀπὸ τότε ἡ Ταβιθᾶ ἔζησε ἀρκετὰ χρόνια, γεµάτα ἀγαθὰ ἔργα καὶ ἐλεηµοσύνες. Ὁ θάνατος τὴν βρῆκε σὲ βαθιὰ γεράµατα. Καὶ ἔτσι ἡ φιλάγαθη αὐτὴ γυναῖκα, ἔφυγε εἰρηνικὰ καὶ µὲ ἀγαλλίαση διότι τὴν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ περάσει τὴ ζωή της ὠφέλιµα γεµάτη πνευµατικοὺς καρπούς.

Ὁ Ἅγιος Οὐάρος «ὁ ἐν Αἰγύπτῳ»

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος µὲ αὐτὸν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Ἀµάστριδος

Γεννήθηκε στὴν Κρώµνη κοντὰ στὴν Ἀµάστριδα καὶ ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοδοσίου καὶ τῆς Μεγέθους. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν πατρίδα του, ἔφυγε στὸ ὄρος τῆς Συρίκης (ἢ Σηρικῆς) καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ βρῆκε γέροντα ἀσκητὴ διδάχτηκε τὰ περὶ τῆς µοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐκάρη µοναχός. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ

γέροντά του, ὁ Γεώργιος πῆγε στὴ Βόνιτσα τῆς Ἀκαρνανίας καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου Ἀµάστριδος, ἡ Ἐκκλησία βραβεύοντας τὶς ἀρετὲς τοῦ Γεωργίου, τὸν ἔκανε ἐπίσκοπό της πόλης αὐτῆς. Ὁ Γεώργιος εἶναι καὶ ὁ ποιητὴς τῶν Κανόνων. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ θεάρεστα ποίµανε τὸ ποίµνιο ποὺ τοῦ ἐµπιστεύθηκε ὁ

Χριστός.

Οἱ Ἅγιοι Παππίας, Διόδωρος καὶ Κλαυδιανός

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ Δεκίου (249-251). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια τῆς Παµφυλίας καὶ στὸ ἐπάγγελµα ἦταν κτηνοτρόφοι. Προσκυνοῦσαν ὅµως τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ τοὺς συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας τῆς Παµφυλίας Πούπλιος. Καὶ ἐπειδὴ δὲν µπόρεσε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὸ φρόνηµα, τελικά τους ἀποκεφάλισε.

Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Βασίλειος καὶ Λουκιανός

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι µε αὐτοὺς τῆς 6ης Φεβρουαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος

Ἡ µνήµη τους ἐπαναλαµβάνεται στὶς 8 Φεβρουαρίου. Μαρτύρησαν «ξεόµενοι».

Οἱ Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Μᾶλλον ἦταν µοναχοὶ ἀσκητές, ποὺ ἔζησαν ὁσιακὰ τὴ ζωή τους. (Ἡ µνήµη τους ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου).

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἐπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ µνήµη του ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη

Μαρτύρησαν, ἀφοῦ συµπιέστηκαν µεταξὺ δυὸ µεγάλων πετρῶν.

Ἡ Ἁγία Χρυσάνθη

Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται ἐπιγραµµατικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη της αὐτὴ τὴν µέρα. (Ἄλλες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι εἶναι σύζυγος τοῦ Ἁγίου Χρυσάφου, ποὺ ἐπίσης ἡ µνήµη του ἀναφέρεται σήµερα).

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 26

●     Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ὁ Μεγαλοµάρτυρας καὶ Μυροβλύτης

●     Μεταφορὰ Εἰκόνας Ἁγίου Δηµητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος

●     Ἡ Ἁγία Λεπτίνα

●     Ὁ Ἅγιος Γλύκων

●     Μνήµη τοῦ Μεγάλου Σεισµοῦ

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάσαφ ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

●     Ἡ Ἁγία Λεωντίνη µάρτυς

●     Οἱ Ὅσιοι Δύο (2) Λεόντιοι οἱ ἐν Ἄθῳ

●     Ἀνακοµιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ νεοµάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις

(1971)

Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ὁ Μεγαλοµάρτυρας καὶ Μυροβλύτης

Ὁ Μεγαλοµάρτυς Δηµήτριος, γόνος τῆς ἔνδοξης πόλης Θεσσαλονίκης, ἦταν στρατιωτικὸς στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305). Γενναῖος καὶ ἀτρόµητος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καὶ κήρυκας τῆς χριστιανικῆς πίστης, εἶναι παράδειγµα χριστιανοῦ µάρτυρος. Θὰ λέγαµε ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος κατηχητὴς τῆς Ἐκκλησίας µας. Διότι χωρὶς τὸν παραµικρὸ φόβο κατηχοῦσε τοὺς νέους τῆς πόλης, ἐµπνέοντος σ΄ αὐτοὺς τὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἡ δραστηριότητα τοῦ Δηµητρίου καταγγέλθηκε στὸ

Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος τὸν κάλεσε στὰ ἀνάκτορα. Ὁ Δηµήτριος δήλωσε στὸ Διοκλητιανὸ ὅτι πράγµατι εἶναι χριστιανός, διότι µόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ παρέχει ἠθικὴ λύτρωση καὶ αἰώνια ζωή. Τότε ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή. Ἀλλὰ τὶς ἡµέρες ἐκεῖνες γίνονταν στὴ Θεσσαλονίκη ἀγῶνες. Οἱ εἰδωλολάτρες, ἐκµεταλλευόµενοι τὴν δύναµη κάποιου Λυαίου, προκαλοῦσαν τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸν ἀντιµετωπίσουν. Τότε ἕνας νεαρὸς χριστιανός, ὁ Νέστωρ, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ Δηµητρίου µέσα ἀπὸ τὴν φυλακή, µπῆκε στὸ στάδιο καὶ νίκησε τὸ σωµατώδη Λυαῖο. Ὁ Διοκλητιανὸς ὅταν ἔµαθε τὴν αἰτία τῆς ἥττας τοῦ Λυαίου ἔστειλε στρατιῶτες στὴ φυλακὴ καὶ µὲ τὴν λόγχη σκότωσαν τὸ Δηµήτριο καὶ τὸ Νέστορα. Ἡ δὲ µητέρα Ἐκκλησία περιβάλλεται «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵµατα τῶν µαρτύρων της», διότι αὐτὰ τὰ τέκνα της ἀποτελοῦν τὸ καύχηµά της.

Μεταφορὰ Εἰκόνας Ἁγίου Δηµητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔγινε τὸ ἔτος 1149 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μανουὴλ Κοµνηνό. Καὶ ἡ εἰκόνα

µεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορα τῆς

Κωνσταντινουπόλεως, ἐπὶ ἡγουµενίας Ἰωσήφ.

Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ἡ Ἁγία Λεπτίνα

Μαρτύρησε συρόµενη στὴ γῆ µέχρι θανάτου.

Ὁ Ἅγιος Γλύκων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Μνήµη τοῦ Μεγάλου Σεισµοῦ

Πρόκειται γιὰ τὸν µεγάλο σεισµό, ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ ἔτος 740 ἐπὶ βασιλείας Λέοντα τοῦ Ἰσαύρου. Τότε πολλὰ οἰκοδοµήµατα τῆς πόλης ἔπεσαν καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι καταπλακώθηκαν στὰ ἐρείπια τους.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάσαφ ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

Ὁ Ἰωάσαφ ὑπῆρξε µαθητὴς καὶ µιµητὴς τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νήφωνα (1486-89, 1497-98). Ἀσκούµενος στὶς ἀρετὲς καὶ ἀφοῦ ἔφτασε σὲ τέλεια ἀγάπη, τὸν κατέλαβε ὁ πόθος νὰ δώσει τὴ ζωή του γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Μετὰ τὴν κοίµηση τοῦ δασκάλου τοῦ ὁσίου Νήφωνα, ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου παρουσιάστηκε στὸ κριτήριο τῶν Τούρκων. Ἐκεῖ κήρυξε µὲ θάῤῥος µπροστά τους τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸ µυστήριο τῆς ἐνσάρκωσης τοῦ Χριστοῦ. Ἀµέσως τότε συνελήφθη

καὶ ἀφοῦ τὸν βασάνισαν σκληρά, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1536.

Ἡ Ἁγία Λεωντίνη µάρτυς

Οἱ Ὅσιοι Δύο (2) Λεόντιοι οἱ ἐν Ἄθῳ

Ἀνακοµιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ νεοµάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις

(1971)

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 27

●     Ὁ Ἅγιος Νέστωρ

●     Ὁ Ἅγιος Λοῦππος

●     Οἱ Ἁγίες Καπετωλίνα καὶ Ἐρωτηΐδα

●     Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Ἡ Ἁγία Πρόκλα σύζυγος τοῦ Πιλάτου

●     Διήγηση γιὰ τοὺς Ἴβηρες

●     Οἱ Ἅγιοι Μαβριανὸς καὶ Βαλεντίνος

●     Ὁ Ὅσιος Νέστωρ ὁ Χρονογράφος «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Νέστωρ

Ὁ Νέστορας ἦταν πολὺ νέος στὴν ἡλικία, ὡραῖος στὴν ὄψη καὶ γνώριµος τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Δηµητρίου. Ὁ Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς χαιρόταν γιὰ τὶς νῖκες κάποιου σωµατώδους βαρβάρου, ὀνοµαζόµενου Λυαίου, µίσησε τὴν ὑπερηφάνειά του. Βλέποντας ὅµως καὶ τὰ θαύµατα τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου, πῆρε θάῤῥος. Πῆγε λοιπὸν στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν κλεισµένος ὁ Μεγαλοµάρτυρας, καὶ ἔπεσε στὰ πόδια του. «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ Δηµήτριε, εἶπε, ἐγὼ εἶµαι πρόθυµος νὰ

µονοµαχήσω µὲ τὸ Λυαῖο, γι᾿ αὐτὸ προσευχήσου γιὰ µένα στὸ ὄνοµα τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ τὸν σφράγισε µὲ τὸ σηµεῖο τοῦ τιµίου Σταυροῦ, τοῦ εἶπε ὅτι καὶ τὸ Λυαῖο θὰ νικήσει καὶ γιὰ τὸ Χριστὸ θὰ µαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ὁ Νέστορας µπῆκε στὸ στάδιο χωρὶς φόβο καὶ ἀνεφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δηµητρίου, βοήθει µοι». Καὶ ἀφοῦ πολέµησε µὲ τὸ Λυαῖο, τοῦ κατάφερε δυνατὸ χτύπηµα µὲ τὸ µαχαῖρι του στὴν καρδιὰ καὶ τὸν θανάτωσε. Ἐξοργισµένος τότε ὁ Διοκλητιανός, διέταξε καὶ σκότωσαν µὲ λόγχη τὸ Νέστορα, ἀλλὰ καὶ τὸ Δηµήτριο. Ἔτσι, µ΄ αὐτή του τὴν ἐνέργεια ὁ Νέστορας δίδαξε ὅτι σὲ κάθε ἀνθρώπινη πρόκληση πρέπει νὰ ἀναφωνοῦµε: «Κύριος ἐµοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσοµαι τί ποιήσει µοι ἄνθρωπος». Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός µου καὶ δὲ θὰ φοβηθῶ. Τί θὰ µοῦ κάνει ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος;

Ὁ Ἅγιος Λοῦππος

Ὁρισµένες Συναξαριακὲς πηγὲς αὐτὴν τὴν ἡµέρα (κατ΄ ἄλλους 26 Ὀκτωβρίου), ἀναφέρουν τὴν µνήµη τοῦ Ἁγίου Λούππου. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς φέρεται ὡς ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου, ποὺ ἦταν κοντά του τὴν ὥρα τοῦ µαρτυρίου του. Λέγεται λοιπὸν ὅτι ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ἔχρισε µὲ τὸ αἷµα του τὸν Λοῦππο καὶ κατόπιν αὐτός, ἔπραττε πολλὰ θαύµατα - µέσῳ αὐτοῦ - στὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης. Μαθεύτηκε αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα τῆς πόλης, ὁ ὁποῖος συνέλαβε τὸν Λοῦππο καὶ ἀµέσως τὸν φόνευσε. (Νοµίζω ὅτι πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο ἅγιο µ΄ αὐτὸν τῆς 23ης Αὐγούστου).

Οἱ Ἁγίες Καπετωλίνα καὶ Ἐρωτηΐδα

Εὐλογηµένα βλαστάρια καὶ οἱ δυό της Καππαδοκίας. Πλούσια καὶ εὐγενὴς στὴν καταγωγὴ ἡ Καπιτωλίνα καὶ ὑπηρέτριά της ἡ Ἐρωτηΐδα. Ὅταν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ κηρύχτηκε ὁ σκληρὸς καὶ ἄγριος διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ Καπιτωλίνα ἀποφάσισε νὰ βαδίσει πρὸς τὸ µαρτύριο. Πώλησε λοιπὸν ὅλα τὰ ὑπάρχοντά της, τὰ

µοίρασε στοὺς φτωχούς, ἔδωσε τὴν ἐλευθερία στοὺς δούλους της καὶ προετοιµάστηκε γιὰ τὸ µεγάλο κίνδυνο, δηλαδὴ γιὰ τὴν µεγάλη δόξα. Ὅταν παρουσιάστηκε µπροστὰ στὸν ἔπαρχο Ζιλικίνθιο, ὁµολόγησε ἄφοβα τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Ὁ Ζιλικίνθιος διέταξε νὰ τὴν µαστιγώσουν γυµνή. Ἡ Ἐρωτηΐδα ποὺ ἦταν παροῦσα στὸ µαρτύριο, ἔνιωσε βαθιὰ µέσα της τὸ συναίσθηµα τῆς ἱερῆς ἀγανάκτησης, γιὰ τὴν πώρωση τοῦ ἄπιστου ἄρχοντα καὶ γιὰ τὴν βάναυση συµπεριφορά του πρὸς τὴν ἀγαθὴ καὶ εὐγενέστατη κυρία της. Γι΄ αὐτὸ λοιπόν, παρατήρησε αὐστηρὰ τὸν ἔπαρχο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἡ διαγωγή του τὸν ἀπέδειξε κατώτερο καὶ τοῦ τελευταίου δούλου. Ὁ Ζιλικίνθιος ἐξαγριώθηκε, καὶ µετὰ ἀπὸ λίγο τὰ κεφάλια τῶν γενναίων χριστιανῶν γυναικῶν ἔπεφταν ἀπὸ τὰ κτυπήµατα τῶν δηµίων.

Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ὄχι µόνο λένε ἀλλὰ καὶ πράττουν. Σὲ ὁρισµένους καταλόγους τὸν ὀνοµάζουν Κυρηλιανό. Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ. καὶ ποίµανε τὴν ἐπισκοπὴ τοῦ Βυζαντίου σὰν ἀληθινὸς καὶ καλὸς ποιµένας ἐπὶ 16 χρόνια. Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του ἀναφέρει, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος ἦταν πρεσβύτερος καὶ οἰκονόµος τῆς µεγάλης Ἐκκλησίας, καὶ διαδέχθηκε στὸν οἰκουµενικὸ θρόνο τὸν Ἰωάννη τὸν Νηστευτὴ τὸ 595. Θεοφιλῶς ἀφοῦ κυβέρνησε τὴν ἐκκλησία, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ

610.

Ἡ Ἁγία Πρόκλα σύζυγος τοῦ Πιλάτου

΄Ἐνῷ ὁ σύζυγός της δὲν ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη νὰ ἐλευθερώσει τὸν Χριστό, φοβούµενος τοὺς Ἰουδαίους, ἡ σύζυγός του Πρόκλα, µετὰ τὸν φρικτὸ θάνατο τοῦ Πιλάτου, προσῆλθε στὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀφοῦ ἔζησε µὲ ἀγαθότητα καὶ εὐσέβεια, παρέδωσε τὸ

πνεῦµα της εἰρηνικά.

Διήγηση γιὰ τοὺς Ἴβηρες

Πρόκειται γιὰ µία εὐσεβέστατη ἀσκήτρια γυναῖκα, ποὺ ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ συνελήφθη αἰχµάλωτη ἀπὸ τοὺς Ἴβηρες. Ἐκεῖ χάρη τοῦ πνευµατικοῦ της ἀγῶνα, θεράπευσε µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ διάφορους ἀσθενεῖς, µεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ τὴν βασίλισσα τῆς χώρας αὐτῆς καὶ ἔτσι κατάφερε νὰ ἐκχριστιανίσει ὅλους τοὺς

Ἴβηρες. Λεπτοµέρειες βλέπε στὸν «Μέγα Συναξαριστή» τοῦ Ματθαίου Λαγγῆ τόµος

10ος, σελ. 621, ἔκδοση 1992.

Οἱ Ἅγιοι Μαβριανὸς καὶ Βαλεντίνος

Ἡ µνήµη τους σύµφωνα µὲ τὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο (σελ. 116), χωρὶς ἄλλες πληροφορίες γιὰ τὴ ζωή τους.

Ὁ Ὅσιος Νέστωρ ὁ Χρονογράφος «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 28

●     Ἡ Ἁγία Σκέπη καὶ Ἐπέτειος τοῦ «ΟΧΙ» (ἐθνικὴ γιορτή)

●     Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος καὶ Νεονίλλη, οἱ σύζυγοι καὶ τὰ παιδιά τους Σάρβηλος, Νίτας,

Ἰέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη καὶ Εὐνίκη

●     Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος

●     Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Ἀφρικανός, Μάξιµος, Ποµπήιος, Φωκᾶς καὶ ἄλλοι 36

Ἀφρικανοὶ Μάρτυρες

●     Οἱ Ὅσιοι Φιρµιλιανός Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας καὶ Μελχίων Πρεσβύτερος

Ἀντιοχείας

●     Ἡ Ἁγία Φεβρωνία

●     Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Ἡ Ἁγία Ἄννα µητέρα τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Α΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι Νεοµάρτυρες Ἀγγελῆς, Μανουήλ, Γεώργιος καὶ Νικόλαος «ἐκ

Μελάµπων Κρήτης»

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας

●     Ὁ Ἅγιος Ἀβράµιος ἐπίσκοπος Ἐφέσου

●     Ὁ Ἅγιος ἱεροµάρτυς Θεόφιλος, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων Κιέβου (Ρῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Abban (Ἰρλανδός)

●     Ἡ Ἁγία Lioba (Βρεταννίδα)

Ἡ Ἁγία Σκέπη καὶ Ἐπέτειος τοῦ «ΟΧΙ» (ἐθνικὴ γιορτή)

Βλέπε σχετικὸ ὑπόµνηµα τὴν 1η Ὀκτωβρίου.

Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος καὶ Νεονίλλη οἱ σύζυγοι καὶ τὰ παιδιά τους Σάρβηλος, Νίτας,

Ἰέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη καὶ Εὐνίκη

Ἦταν µία πραγµατικὴ «κατ΄ οἶκον ἐκκλησία». Οἰκογένεια ἀληθινὰ χριστιανική, µὲ µία ψυχή, µὲ µία καρδιὰ καὶ τὸ ἴδιο φρόνηµα. Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, εἰδοποίησαν τοὺς δυὸ συζύγους ὅτι κινδυνεύουν νὰ συλληφθοῦν. Τότε ὁ Τερέντιος καὶ ἡ Νεονίλλη ἀναρρωτήθηκαν ἄν θὰ φύγουν µακριά, προκειµένου νὰ προστατέψουν τὰ παιδιά τους, ἢ θὰ µείνουν καὶ νὰ περιµένουν µὲ γενναιότητα ὁποιοδήποτε µαρτύριο. Οἱ πέντε γιοὶ καὶ οἱ δυὸ θυγατέρες τους ἔδωσαν ἀποφασιστικὴ ἀπάντηση. Γιατί νὰ φύγουν; ὁ διωγµὸς εἶχε ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Ἔπειτα, ἡ ἀναχώρησή τους θὰ ἐνέσπειρε τὸν πανικὸ στοὺς ἐκεῖ χριστιανούς. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐνισχύεται ἀπὸ φυγάδες, ἀλλὰ ἀπὸ µάρτυρες καὶ ἀθλητές. Ἔτσι, ὅλη ἡ οἰκογένεια ἀποφάσισε νὰ µείνει σταθερὴ στὴν ἀπόφασή της. Καὶ ὅλοι µαζί, ἀφοῦ ὁµολόγησαν τὸ Χριστό, πέθαναν µὲ

ἀποκεφαλισµό.

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

Λόγιος µοναχὸς ὁ Ὅσιος Στέφανος στὴ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα, ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα µ. Χ. Ἡ ἀσκητική του ζωὴ συνοδευόταν ἀπὸ µεγάλη ἀγάπη στὴ µελέτη καὶ ἀπὸ τὴν ἀξιόλογη ἐπιδεξιότητα τῆς ἱερῆς ποίησης. Ἀγαποῦσε τοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια, καὶ πρόθυµα µετεῖχε στὸν πόλεµο κατὰ τῶν αἱρέσεων. Συχνὰ ἀπέφευγε κάθε λογῆς ἀνθρώπινη ἐπικοινωνία καὶ ζοῦσε ἐντελῶς µόνος σὲ διάφορα ἐρηµικὰ µέρη. Ἐκεῖ ἀγαποῦσε νὰ παρατηρεῖ τὴν φύση καὶ νὰ µεταρσιώνεται µὲ τὴν προσευχή. Ἐπίσης χάιδευε τὰ ἐλάφια, ποὺ τὸν πλησίαζαν συναισθανόµενα καὶ αὐτὰ τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν παιδικὴ ἀφέλεια τῆς ψυχῆς του. Τέλος, ὁ ἐρηµοπολίτης Στέφανος ὁ Σαββαΐτης βάσταξε καὶ τὰ βάρη τοῦ ἐπισκόπου, µετὰ ἀπὸ ἐπίµονες παρακλήσεις. Πέθανε διδάσκοντας καὶ οἰκοδοµῶντας τὸ λαὸ µὲ τὸ χρηστό, ἄµεµπτο καὶ φιλάνθρωπο παράδειγµά του.

Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Οἱ ἴδιοι της 26ης Ὀκτωβρίου).

Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Ἀφρικανός, Μάξιµος, Ποµπήιος, Φωκᾶς καὶ ἄλλοι 36

Ἀφρικανοὶ Μάρτυρες

Μαρτύρησαν τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Δεκίου. Συνελήφθησαν καὶ ὑπέστησαν σειρὰ βασανιστηρίων, χωρὶς νὰ ἀνακαλέσουν τὴν ὁµολογία τῆς χριστιανικῆς τους πίστης. Τότε ἔσχισαν τὶς σάρκες τους µὲ πυρωµένα σιδερένια νύχια καὶ στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ὅσιοι Φιρµιλιανός Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας καὶ Μελχίων Πρεσβύτερος

Ἀντιοχείας

Καὶ οἱ δυὸ ἀγωνίστηκαν κατὰ τῶν αἱρετικῶν. Τὸν Φιρµιλιανὸ ἀναφέρει µὲ στοργὴ ὁ Μέγας Βασίλειος. Σὲ Σύνοδο, ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος αὐτὸς συγκάλεσε στὸ Ἰκόνιο, ἀποφασίστηκε νὰ βαπτίζονται οἱ αἱρετικοί, ποὺ ἤθελαν νὰ προσέλθουν στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία.

Ἡ Ἁγία Φεβρωνία

Αὐτὴ ἦταν θυγατέρα τοῦ βασιλιᾶ τοῦ Βυζαντίου Ἡρακλείου (610-641). Ἀφοῦ ἔζησε µὲ πνεῦµα Θεοῦ, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἀφοῦ φανέρωσε τὸν Τίµιο Σταυρὸ στὴν Ἁγία Ἑλένη, κατόπιν ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων. Ὅταν τὸ 361 ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἐκστράτευσε κατὰ τῶν Περσῶν καὶ πέρασε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήµ, ἔµαθε γιὰ τὸν

Κυριακὸ καὶ ἀφοῦ τὸν κράτησε τὸν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀλλ΄ ὁ Κυριακός, ὄχι µόνο δὲν θυσίασε ἀλλὰ καὶ ἤλεγξε τὸν Ἰουλιανό. Τότε αὐτὸς τοῦ ἔκοψε τὸ δεξὶ χέρι. Κατόπιν ἔχυσε καυτὸ µολύβι στὸ στόµα του καὶ τὸν ἔβαλε νὰ πλαγιάσει σὲ χάλκινο πυρακτωµένο κρεβάτι. Ἔπειτα τὸν ἔβαλαν µέσα σ΄ ἕνα καζάνι, ποὺ ἦταν γεµάτο µε βραστὸ λάδι. Ἐκεῖ τὸν κάρφωσαν µὲ ἀκόντιο καὶ ἔτσι µαρτυρικά, ἀλλὰ ἔνδοξα

παρέδωσε τὸ πνεῦµα του.

Ἡ Ἁγία Ἄννα µητέρα τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ

Ἡ ἁγία Ἄννα, µητέρα τοῦ πιὸ πάνω Ἁγίου Κυριακοῦ, ὅταν ἔµαθε τὰ µαρτύρια τοῦ γιοῦ της, ἔτρεξε νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν ἐνθαῤῥύνει. Τότε συνελήφθη καὶ αὐτή, καὶ ἀφοῦ τὴν κρέµασαν ἀπὸ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς της, τὴν ἔκαψαν ζωντανὴ µὲ ἀναµµένες λαµπάδες.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Α΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Γεννήθηκε στὴν Ἀδριανούπολη της Θρᾴκης, ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς Γεώργιο καὶ Εὐφροσύνη. Τὸ πρῶτο του ὄνοµα ἦταν Ἀλέξιος καὶ ἦταν ἄνθρωπος µεγάλης ἐγκράτειας καὶ σωφροσύνης. Ἀσκήτευσε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὸ µοναστήρι τοῦ Γάνου. Πατριάρχευσε δυὸ φορές. Τὴν πρώτη φορὰ διαδέχτηκε τὸν Γρηγόριο, τὸν Κύπριο (1289-

1293) καὶ τὴν δεύτερη φορὰ (1303-1311) τὸν Ἰωάννη ΙB΄. Κατόπιν ἀποσύρθηκε τοῦ θρόνου καὶ µόνασε σὲ κάποια Μονή, ὅπου ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 100 χρονῶν. Τὴ βιογραφία του συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καλόθετος, σύγχρονος τοῦ Γρηγορίου Παλαµᾶ καὶ ἡ µετάφραση αὐτῆς ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Λάνδο στὸν «Νέο Παράδεισο».

Οἱ Ἅγιοι Νεοµάρτυρες Ἀγγελῆς, Μανουήλ, Γεώργιος καὶ Νικόλαος «ἐκ Μελάµπων

Κρήτης»

Ὅλοι γεννήθηκαν στὸ χωριὸ Μέλαµπες Ῥεθύµνου Κρήτης, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς

χριστιανούς. Ὁ Ἀγγελὴς καὶ ὁ Μανουὴλ ἦταν γνήσια ἀδέλφια, γιοὶ τοῦ Ἰωάννη Ῥετζέπη. Ὁ Γεώργιος ἦταν γιὸς τοῦ Κων/νου Ῥετζέπη. Ὁ Νικόλαος ἦταν γιὸς κάποιου ἄλλου Ἰωάννη Ῥετζέπη. Ὅλοι δηλαδὴ ἦταν ἀπὸ τὴν ἴδια οἰκογένεια, πλούσιοι, διακεκριµένοι γιὰ τὴν ἀνδρεία τους, ἔγγαµοι µὲ παιδιὰ καὶ ἀπολάµβαναν ὅλα τὰ προνόµια τῶν Μωαµεθανῶν, διότι ὑποκρίνονταν τοὺς Τούρκους. Τὸ 1821 ὅµως, συντάχθηκαν µὲ τοὺς χριστιανοὺς καὶ πολέµησαν γενναῖα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας. Ὅταν ἐπέστρεψαν στὴ γενέτειρά τους καὶ πῆγαν νὰ πληρώσουν τοὺς καθιερωµένους φόρους στοὺς ἐντεταλµένους Τούρκους, τοὺς κατάγγειλαν σὰν ἀποστάτες τοῦ Μουσουλµανισµοῦ στὸν Μεχµὲτ Πασᾶ τοῦ Ῥεθύµνου. Συλλήφθηκαν καὶ ὁδηγήθηκαν δεµένοι στὴν πόλη αὐτή. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν ὑπέκυψαν στὶς κολακεῖες τῶν τυράννων καὶ ἔµειναν σταθεροὶ στὴν πίστη, βασανίστηκαν µὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο. Τελικὰ στὶς 28-10-1824 τοὺς ἀποκεφάλισαν µπροστὰ στὴ «Μεγάλη Πόρτα» τοῦ Ῥεθύµνου. Οἱ τρεῖς κάρες ἀπ΄ αὐτοὺς τοὺς Νεοµάρτυρες, φυλάσσονται στὸν Ναὸ τῶν τεσσάρων µαρτύρων στὸ Ῥέθυµνο.

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας

Ὁ Ἅγιος Ἀβράµιος ἐπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀκολούθησε τὸν µοναχικὸ βίο καὶ ἔγινε Μητροπολίτης Ἐφέσου µετὰ τὸ 533. Ταυτίζεται

µὲ τὸν ὁµώνυµο Ἀββᾶ, ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Μόσχο (P.G. 87, 2956), τῶν

Μονῶν Ἀβρααµιτῶν (Κωνταντινούπολη) καὶ Βυζαντίων (Ἱεροσόλυµα). Μὲ τὸ ὄνοµά του

σώθηκαν δυὸ ὁµιλίες, «εἰς τὸν Εὐαγγελισµόν» καὶ «εἰς τὴν Ὑπαπαντήν» ποὺ ἐκδόθηκαν

τὸ 1913 ἀπὸ τοὺς Μ. Kraschaninnikov καὶ Μ. Jugie καὶ ἔχουν µεγάλη σπουδαιότητα γιὰ

τὶς πατρολογικὲς σπουδές.

Ὁ Ἅγιος ἱεροµάρτυς Θεόφιλος, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων Κιέβου (Ρῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.

Ὁ Ἅγιος Abban (Ἰρλανδός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἡ Ἁγία Lioba (Βρεταννίδα)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς ἅγιάς τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 29

●     Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ῥωµαία, ἡ Ὁσιοµάρτυς

●     Ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος καὶ Μαρία ἡ ἀνεψιά του

●     Οἱ Ἅγιοι Κύριλλος, Μίνης καὶ Μιναῖος

●     Ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ στρατηλάτης

●     Ἡ Ὁσία Ἄννα

●     Ἡ Ἁγία Μελιτινή

●     Ἡ Ἁγία Βάσσα

●     Ὁ Ἅγιος Διοµήδης

●     Κατάθεσις Τιµίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόµου

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ἱεροµάρτυρας «ἐκ Σπάρτης Ἀτταλίας»

●     Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ὁ Ἐσφιγµενίτης, ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας

●     Ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος Ἀρχιµανδρίτης, ὁ Ῥοστοβίας θαυµατουργὸς Ῥῶσος

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ῥωµαία, ἡ Ὁσιοµάρτυς

Ἡ Ὁσία Ἀναστασία ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη. Ὅταν πέθαναν οἱ πλούσιοι γονεῖς της, διαµοίρασε τὴν περιουσία ποὺ κληρονόµησε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ µοναστήρι. Ὅταν τὴν συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας Πρόβος, ὑπενθύµισε στὴν Ἀναστασία τὴν ἀνθηρὴ νεότητά της, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Τότε, δυναµικὴ ὑπῆρξε ἡ ἀπάντηση τῆς Ἀναστασίας: «Ἐγὼ, εἶπε, µία ὡραιότητα καὶ νεότητα γνωρίζω, ἐκείνη ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς στὶς πιστὲς καὶ γενναῖες ψυχές, ποὺ προτιµοῦν γι᾿ Αὐτὸν τὸ θάνατο ἀντὶ ἄλλων ἐγκόσµιων ἀγαθῶν, ὅταν αὐτὰ προτείνονται γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Θεοῦ τους. Πλούτη εἶχα ἄφθονα. Δὲν τὰ θέλησα. Ἀλλὰ τὸ Χριστό µου τὸν θέλω καὶ ἀπ᾿ Αὐτὸν καµία δύναµη δὲ θὰ µπορέσει νὰ µὲ χωρίσει. Ἂν ἀµφιβάλλεις, δοκίµασε». Ἐξαγριωµένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ὁ Πρόβος, τὴν

µαστίγωσε στὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἅπλωσε σὲ ἀναµµένα κάρβουνα. Ἔπειτα, τὴν κρέµασε καὶ τῆς ἔσχισε τὸ σῶµα. Μετὰ ἔκοψε τοὺς µαστούς της, ξερίζωσε τὰ νύχια της καὶ

τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισε. Ἔτσι, ἡ Ἀναστασία πῆρε τὸν ἁµαράντινο στέφανο τοῦ

µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος καὶ Μαρία ἡ ἀνεψιά του

Ἄριστεύς τῆς ἐγκράτειας καὶ τῶν πνευµατικῶν ἀσκήσεων, ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος ἄφησε τὴν µεγάλη περιουσία ποὺ κληρονόµησε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον. Ζοῦσε σὲ ἐρηµικὸ τόπο, ὅπου προσευχόταν καὶ µελετοῦσε τὰ ἱερὰ γράµµατα. Ἀπὸ κεῖ πήγαινε σὲ διάφορες πόλεις, γιὰ νὰ κηρύξει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ διακονήσει τὴν βασιλεία τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εἰρήνης τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὑποµονή του κατόρθωσαν πολλὲς φορὲς νὰ καταπραΰνουν βάρβαρες καρδιὲς καὶ νὰ ἑλκύσουν στὸ σταυρὸ ψυχὲς

ὑπερβολικὰ ἐξαγριωµένες. Πάνω ἀπὸ 70 ἐτῶν ὁ Ἀβράµιος, διατηροῦσε ὅλη τὴν ζωντάνια τῆς ἱεραποστολικῆς δράσης του. Προστατευόµενος µάλιστα καὶ ἀπὸ τὴν ἡλικία του, µπόρεσε νὰ ἀφοσιωθεῖ στὴ σωτηρία ἁµαρτωλῶν γυναικῶν. Κάποτε εὐτύχησε νὰ ἀνασύρει ἀπὸ τὸ βόρβορο τῆς ἁµαρτίας καὶ τὴν κόρη τοῦ ἀδελφοῦ του, τὴν

Μαρία. Τὴν εἶδε σὲ κάποιο πανδοχεῖο, χωρὶς νὰ τὴν γνωρίζει, φορτωµένη µὲ κοσµήµατα καὶ συντροφιὰ µὲ ἀκόλαστους νέους. Ἡ παραστρατηµένη ὅµως νεαρή, δὲν εἶχε ἀποβάλει ἐντελῶς τὶς εὐσεβεῖς ἀναµνήσεις της. Τὴν ἑποµένη, πῆγε στὸ γέροντα ἀσκητὴ καὶ ζήτησε τὴν εὐλογία του. Ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε ὅτι δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτα ἡ εὐλογία τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ὁ Θεὸς εἶναι ἀναγκασµένος νὰ µὴ παρέχει τὴν δική Του. Τὰ λόγια αὐτὰ συντάραξαν τὴν Μαρία, µετανόησε, ἐξοµολογήθηκε καὶ ἀπὸ τότε ἔζησε ζωὴ ἅγια. Ὁ δὲ Ἀβράµιος πέθανε ὑπέργηρος, ὑπηρετῶντας πιστὰ µέχρι τέλους τὸ Θεό.

Οἱ Ἅγιοι Κύριλλος, Μίνης καὶ Μιναῖος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Ἡ µνήµη τῶν Ἁγίων Μίνη καὶ Μιναίου, ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 1η Αὐγούστου).

Ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ στρατηλάτης

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν τρυπῶντας του τὰ πλευρὰ µὲ λόγχη.

Ἡ Ὁσία Ἄννα

Γεννήθηκε στὸ Βυζάντιο ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ὁ πατέρας της, Ἰωάννης ὀνοµαζόµενος, ἦταν Διάκονος στὸν Ναὸ τῆς Θεοτόκου στὶς Βλαχέρνες. Νωρὶς ἔµεινε ὀρφανὴ ἀπὸ γονεῖς καὶ ἡ γιαγιά της τὴν πάντρεψε µὲ κάποιο εὐσεβῆ Διάκονο, µὲ τὸν ὁποῖο ἀπόκτησε δυὸ παιδιά. Ἀλλ᾿ ἀργότερα, ὁ ἄντρας της καὶ τὰ δυό της παιδιὰ πέθαναν καὶ ἔτσι ἡ Ἄννα διαµοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της καὶ ἀποσύρθηκε σὲ µοναστήρι. Κατόπιν ὅµως, ὁ εἰκονοµάχος Λέων ὁ Ἴσαυρος, διέλυσε τὴν Μονὴ στὴν ὁποία ἀνῆκε ἡ Ἄννα. Στὴν ἀνάγκη αὐτή, ἡ Ὁσία φόρεσε ῥοῦχα ἀνδρικὰ καὶ µπῆκε σὲ ἀνδρικὸ

µοναστήρι µὲ τὸ ψευδώνυµο Εὐφηµιανός. Ἐκεῖ ἔζησε µὲ µεγάλη προσοχὴ καὶ ἀκρίβεια, καὶ µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Λέοντα τοῦ Ἰσαύρου, φόρεσε πάλι γυναικεῖα ῥοῦχα καὶ ἔµεινε σὰν µοναχὴ στὸ Βυζάντιο. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στὴ διακονία τῶν φτωχῶν καὶ τῶν ἀσθενῶν. Μὲ τέτοια δὲ θεοφιλῆ ἐργασία παρέδωσε τὸ πνεῦµα της στὸν Κύριο.

Ἡ Ἁγία Μελιτινή

Ἀφοῦ βασανίστηκε µὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο, ἐπειδὴ δὲν θυσίαζε στὰ εἴδωλα καὶ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστό, τελικὰ µετὰ ἀπὸ πολλὰ χτυπήµατα µὲ ξίφος, παρέδωσε τὴν

ψυχή της στὸ Θεό.

Ἡ Ἁγία Βάσσα

Καὶ αὐτῆς ἡ µνήµη ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Sirmond (Delehaye σελ. 176, 2) ὡς ἑξῆς: «Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ µνήµη τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ µαρτύρων Πέτρου, Παύλου, Ἰωάννου τοῦ Προδρόµου καὶ Βαπτιστοῦ, Στεφάνου τοῦ πρωτοµάρτυρος, Βαρνάβα τοῦ ἀποστόλου, Ἰωσὴφ τοῦ Πατριάρχου, καὶ Κλεώπα, Τροφίµου, Δορυµέδοντος, Κοσµᾶ, Δαµιανοῦ, Βάσσης καὶ τῆς συνοδείας αὐτῶν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ σεπτῷ ἀποστολείῳ τοῦ ἁγίου καὶ πανευφήµου ἀποστόλου Παύλου ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ ἅµα δὲ καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ αὐτοῦ ναοῦ». (Καὶ Sinaxaria Selecta σελ. 172, 43).

Ὁ Ἅγιος Διοµήδης

Τὴ µνήµη του συναντᾶµε στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1589 φ. 91α ὡς ἑξῆς: «Τῇ αὑτῇ ἡµέρᾳ

µνήµη τοῦ Ἁγίου Διοµήδους, µαθητοῦ τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡµῶν Τριφυλλίου

ἐπισκόπου Λευκωσίας». Ἄλλο βιογραφικό του στοιχεῖο δὲν ὑπάρχει.

Κατάθεσις Τιµίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόµου

Τὴ µνήµη αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, συναντᾶµε µόνο στὸ Λαυρωτιακὸ Κώδικα Δ´ 14 φ. 15,

ὅπου ὑπάρχει καὶ εἰδικὸς Κανόνας γιὰ τὴν γιορτὴ αὐτὴ ἀπὸ ἄγνωστο ποιητή, ποὺ

µεταξὺ ἄλλων λέει: «Κάρα τὴν σὴ ῥέοντος πλούτου φανότερον πιστῶς ἐναγλαΐζεται

τοῦδε τοῦ ἄστεως ἡ σεπτὴ ἐκκλησία τεῖχος κεκτηµένη. Πρόδροµε κῆρυξ Χριστοῦ».

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ἱεροµάρτυρας «ἐκ Σπάρτης Ἀτταλίας»

Σύµφωνα µὲ τὸ Νέο Μαρτυρολόγιο, ὁ µάρτυρας αὐτὸς µαρτύρησε στὰ Μουδανιὰ στὶς 29

Ὀκτωβρίου 1653. Κανόνα τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Μελέτιος Συρίγου. Ὁ Otto Meinardus

ἀναφέρει σὰν ἡµέρα µνήµης τοῦ νεοµάρτυρα τὴν 7η Ἰανουαρίου καὶ συγχέει τὰ

περιστατικὰ τοῦ βίου του µὲ αὐτὰ τοῦ Ἀθανασίου ἐξ Ἀτταλίας, ποὺ µαρτύρησε τὸ 1700.

Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ὁ Ἐσφιγµενίτης, ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας

Πατρίδα του τὸ χωριὸ Παράορα τῆς ἐπαρχίας Κεσσάνης τῆς Θρᾴκης, καὶ κατὰ κόσµον ὀνοµαζόταν Τριαντάφυλλος. Παντρεύτηκε καὶ ἀπόκτησε δυὸ θυγατέρες. Ὕστερα ὅµως

ἀπὸ µία περιπέτεια µὲ τὴν σύζυγό του, ἀποχαιρέτησε τὰ παιδιά του καὶ τοὺς συγγενεῖς του καὶ ἀποχώρησε στὴν Αἶνο. Ἐκεῖ ἀποκατέστησε τὴν γυναῖκα του σ᾿ ἕνα γυναικεῖο

µοναστήρι καὶ αὐτὸς ἀναχώρησε στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴ Μεγίστη Λαύρα. Ἐκεῖ ἔγινε

µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Τιµόθεος καὶ ἔµεινε ἕξι χρόνια ἀσκούµενος στὶς ἀρετές, ὑπακοή,

πραότητα, ταπείνωση, προσευχὴ καὶ νηστεία. Κατόπιν πῆγε στὸ κοινόβιο τοῦ

Ἐσφιγµένου, ὅπου ἔγινε µεγαλόσχηµος καὶ προπαρασκευάστηκε γιὰ τὸ µαρτύριο.

Τελικά, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ ἡγούµενου του Εὐθυµίου, ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον

Ὄρος καὶ ἔφτασε στὴν Κεσσάνη. Ἐκεῖ, µαζὶ µὲ τὸν συνοδό του ἱεροµόναχο Εὐθύµιο,

προσπαθοῦσαν νὰ ἐπαναφέρουν στὴ σωστὴ πίστη ἀρνησίχριστους. Τοὺς πρόδωσαν

ὅµως καὶ ἀφοῦ τοὺς συνέλαβαν τοὺς µετέφεραν στὶς φυλακὲς τῆς Ἀδριανουπόλεως.

Ἐκεῖ βασανίστηκαν µὲ τὸν πιὸ βάρβαρο τρόπο. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ οἱ Ὅσιοι ἔµεναν σταθεροὶ

στὴν πίστη τους, τοὺς µὲν Εὐθύµιο καὶ κάποιον ἄλλο µοναχὸ Βαρνάβα τοὺς

ἐλευθέρωσαν καὶ τοὺς ἀπέλασαν, τὸν δὲ Τιµόθεο ἀποκεφάλισαν στὶς 29 Ὀκτωβρίου

1820. Μέρος τῶν αἱµατωµένων ἐνδυµάτων του βρίσκεται στὴ Μονὴ Ἐσφιγµένου.

(Ὁρισµένοι Συναξαριστές, µαζὶ µ᾿ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους, ἀναφέρουν καὶ κάποιον Ἱερέα

Νικόλαο).

Ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος Ἀρχιµανδρίτης, ὁ Ῥοστοβίας θαυµατουργὸς Ῥῶσος

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 30

●     Οἱ Ἅγιοι Ζηνόβιος καὶ Ζηνοβία τὰ ἀδέλφια

●     Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Συρακουσῶν

●     Οἱ Ἅγιοι Κοϊντάς, Μήτρας, Νεµεσίων, Πτολεµαῖος, Θεόφιλος, Ἰγένης, Ἰσίδωρος, Κλαύδιος, Ἐπίµαχος, Εὐτρόπιος, Ζήνων, Ἤρων, Ἀµµών, Ἀτήρ, Βήσας, Διόσκουρος, Ἀλέξανδρος, Κρονίων, Ἰουλιανός, Μακάριος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

●     Ἡ Ἁγία Εὐτροπία

●     Οἱ Ἅγιοι Κλεόπας ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἰωσὴφ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Ἡ Ἁγία Ἀπολλωνία, ἡ Παρθένος καὶ Πρεσβύτης, καὶ οἱ σὺν αὐτῇ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ

Μάρτυρες (+ 3ος αἰ.)

●     Οἱ Ὅσιοι Στέφανος Μιλιούτιν, Θεόκτιστος ὁ ἀδελφός του καὶ Ἑλένη ἡ µητέρα τους, Σέρβοι

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀστέριος, Κλαύδιος, Νέων καὶ Νεονίλλη τὰ ἀδέλφια

●     Οἱ Ἅγιοι Τέρτιος, Μᾶρκος, Ἰοῦστος (ἢ Ἰησοῦς) καὶ Ἀρτεµᾶς οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς 70

●     Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Μανουήλ

●     Ὁ Ἅγιος Δοµέτιος

●     Ὁ Ἅγιος Δήµιος

Οἱ Ἅγιοι Ζηνόβιος καὶ Ζηνοβία τὰ ἀδέλφια

Κατάγονταν ἀπὸ τὶς Αἰγαῖς τῆς Κιλικίας καὶ ἦταν κληρονόµοι µεγάλης περιουσίας. Ὁ Ζηνόβιος εἶχε σπουδάσει ἰατρική, καὶ ὄχι µόνο πρόσφερε ἀφιλοκερδῶς τὶς ὑπηρεσίες

του στοὺς πάσχοντες, ἀλλὰ ἐπιπλέον πλούσια µοίραζε ἀπὸ τὰ ἀγαθά του σ΄ αὐτούς. Μὲ τὴν συµπεριφορά του αὐτὴ στήριζε τοὺς χριστιανούς, καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρες ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος Λυσίας, ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν συνέλαβαν. Ὁ Ζηνόβιος µὲ παῤῥησία ὁµολόγησε ὅτι πράγµατι εἶναι χριστιανός, καὶ ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν καὶ τὴν δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Λυσίας µὲ αὐστηρότητα τοῦ εἶπε ὅτι ἂν δὲ σταµατήσει αὐτὸ ποὺ κάνει καὶ δὲν ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ µαρτυρήσει φρικτά. Ὁ Ζηνόβιος ἀπάντησε ὅτι τὰ µαρτύρια µποροῦν νὰ βλάψουν τὸ σῶµα του, ἀλλὰ τὴν ψυχή του ποτέ. Διότι λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Καὶ τὶς ὁ κακώσων ὑµᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ µιµητοὶ γένησθε;». Ποιός, δηλαδή, θὰ µπορέσει νὰ σᾶς κάνει κακὸ καὶ νὰ σᾶς ἐπιφέρει πραγµατικὴ βλάβη, ἂν γίνετε µιµητὲς καὶ ἀκόλουθοι

τοῦ ἀγαθοῦ; Ὁ Λυσίας ἀµέσως διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν. Τότε παρενέβη ἡ ἀδελφή του Ζηνοβία καὶ ἤλεγξε τὸ Λυσία, ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι ἄνανδρο. Ἀλλὰ ὁ ἔπαρχος συνέλαβε καὶ αὐτή, καὶ τελικὰ ἀποκεφάλισε καὶ τοὺς δυό. (Κάτ, ἄλλη ἐκδοχὴ ὁ

Ζηνόβιος µαρτύρησε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸν Ζηνόδοτο καὶ τὴν Θέκλα, καὶ πώς, ὅταν µεγάλωσε ἔγινε ἐπίσκοπος Αἰγῶν, ἐπιτελῶντας πολλὰ θαύµατα).

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Συρακουσῶν

Βαπτίστηκε καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ στάλθηκε ἐπίσκοπος στὶς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ κατέπληξε µὲ τὰ θαύµατά του διὰ τῆς προσευχῆς καὶ κατάφερε νὰ ἐκχριστιανίσει τοὺς περισσότερους κατοίκους τῆς περιοχῆς αὐτῆς. Ὁπότε οἱ Ἰουδαῖοι, κινούµενοι ἀπὸ φθόνο, τὸν θανάτωσαν µὲ βίαιο θάνατο καὶ ἔτσι ὁ ἅγιος Μαρκιανὸς πῆρε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Κοϊντάς, Μήτρας, Νεµεσίων, Πτολεµαῖος, Θεόφιλος, Ἰγένης, Ἰσίδωρος, Κλαύδιος, Ἐπίµαχος, Εὐτρόπιος, Ζήνων, Ἤρων, Ἀµµών, Ἀτήρ, Βήσας, Διόσκουρος, Ἀλέξανδρος, Κρονίων, Ἰουλιανός, Μακάριος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Δεκίου τὸ 250, στὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ δυὸ πρῶτοι θανατώθηκαν, µετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, ἀφοῦ ἔχυσαν ἐπάνω τους βρασµένη ἀσβέστη. Οἱ δὲ ἑπόµενοι δυό, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ βασανίστηκαν ἀπάνθρωπα, στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους 13 µάρτυρες, ἄλλους ἔκαψαν ζωντανοὺς καὶ ἄλλους ἀποκεφάλισαν.

Ἡ Ἁγία Εὐτροπία

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ µάταια ὁ ἔπαρχος Ἀπελλιανὸς προσπαθοῦσε νὰ διεγείρει τὴν ψυχὴ τῆς Εὐτροπίας στὶς ὁρµὲς τῆς ζωῆς, τῶν ἀνέσεων, τῶν τέρψεων καὶ τῶν ἡδονῶν, ποὺ ὑποσχόταν σ΄ αὐτήν, ἂν ἤθελε ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τέρψη, ἡδονὴ καὶ ἄνεση γιὰ µένα εἶναι, ἔλεγε ἡ Εὔτροπια, τὸ νὰ ζῶ κατὰ τὰ

χριστιανικὰ παραγγέλµατα. Ἐµᾶς ἑλκύουν ἡ ἐγκράτεια, ἡ λιτότητα, οἱ κακοπάθειες καὶ οἱ θλίψεις γιὰ τοὺς ἄλλους, ἡ δὲ µεγαλύτερη τῶν ἡδονῶν εἶναι ὁ θάνατος γιὰ τὸ Χριστό. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε ἡ µάρτυς καὶ µὲ ἔργα. Οὔτε φυλακή, οὔτε σιδερένια νύχια καὶ ἀναµµένες λαµπάδες πτόησαν ἢ πίκραναν τὴν ψυχή της. Τὰ λόγια της

ἐξακολουθοῦσαν θαῤῥαλέα καὶ ἡρωικά, τὸ δὲ κεφάλι της βάφηκε µὲ τὸ αἷµα της. Καὶ τὸ κεφάλι ἐκεῖνο, ποὺ µὲ τέτοιο τρόπο ἔπεσε, ἦταν τὸ τιµιότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο κεφάλι στολισµένο µὲ διαµάντια καὶ στέµµατα βασιλικά.

Οἱ Ἅγιοι Κλεόπας ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἰωσὴφ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Κλεόπας ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς 70 µαθητὲς τοῦ Κυρίου. Γι΄ αὐτὸν βλέπε στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον ΚΔ΄ 19-27. Ὁ Κλεόπας, ἔλαβε καὶ αὐτὸς κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὰ χαρίσµατα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ πέρασε τὴ ζωή του κοπιάζοντας γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα. Ἔγινε Ἱεροµόναχος µετὰ τὸν θάνατο τῆς συζύγου του καὶ διαδέχτηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν Γερµανὸ Γ΄ τὸ 1268. Τὸ 1275 ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του,

διότι ὁ βασιλιὰς Μιχαήλ, εἶχε ὑπογράψει χωρὶς τὴν θέληση κλήρου καὶ λαοῦ, στὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας, τὴν ἕνωση τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας. Στὶς 31 Ὀκτωβρίου

1282 ἐπανῆλθε στὸν θρόνο καὶ ἔκανε πολλὲς καὶ κοπιαστικὲς περιοδεῖες γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Ὅµως, τὸν Μάρτιο τοῦ 1283, ἐξουθενωµένος ἀπὸ τοὺς κόπους, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό.

Ἡ Ἁγία Ἀπολλωνία, ἡ Παρθένος καὶ Πρεσβύτης, καὶ οἱ σὺν αὐτῇ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ

Μάρτυρες (+ 3ος αἰ.)

Οἱ Ὅσιοι Στέφανος Μιλιούτιν, Θεόκτιστος ὁ ἀδελφός του καὶ Ἑλένη ἡ µητέρα τους,

Σέρβοι

Οἱ Ἅγιοι Ἀστέριος, Κλαύδιος, Νέων καὶ Νεονίλλη τὰ ἀδέλφια

Αὐτοὶ ἦταν ἐκ τῆς πόλεως τῶν Λαράνδων, τὸ γένος Ἴσαυροι καὶ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Λυσίου ἡγεµόνος τῆς Κιλικίας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας τους, ἔπεσαν στὰ νύχια τῆς κακιᾶς µητριᾶς τους, ποὺ ἤθελε νὰ ἁρπάξει τὴν περιουσία ποὺ τοὺς ἄφησε ὁ πατέρας τους. Τὰ τέσσερα ἀδέλφια δὲν ἐπέτρεψαν στὴ

µητριά τους νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν περιουσία τους, ἀντίθετα ὅµως, µὲ κάθε προθυµία βοηθοῦσαν µὲ τὰ χρήµατα αὐτὰ τοὺς φτωχούς. Τότε ἡ µέγαιρα µητριά, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὰ τέσσερα ἀδέλφια, τὰ κατάγγειλε στὸν ἡγεµόνα τῆς Κιλικίας Λυσία, ὅτι ἦταν χριστιανοί. Ἀµέσως συνελήφθησαν καὶ βασανίστηκαν σκληρά. Ἀλλὰ τὸ φρόνηµά τους δὲν ἄλλαξε. Τότε ἀποκεφαλίστηκαν καὶ οἱ τέσσερις, τὰ δὲ σώµατά τους ῥίχτηκαν στὰ φαράγγια γιὰ νὰ τὰ φάνε τὰ ὄρνεα. Ἀλλ΄ ἡ ψυχή τους πέταξε ἔνδοξη µπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, περιµένοντας τὴ µεγάλη ἡµέρα τῆς µισθαποδοσίας.

Οἱ Ἅγιοι Τέρτιος, Μᾶρκος, Ἰοῦστος (ἢ Ἰησοῦς) καὶ Ἀρτεµᾶς οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς

70

Ὁ Τέρτιος ἔγινε δεύτερος ἐπίσκοπος Ἰκονίου µετὰ τὸν Σωσίπατρο. Ἔγραψε δὲ καὶ τὴν πρὸς Ῥωµαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καθὼς ὁ ἴδιος µαρτυρεῖ (Ρωµ. ιστ΄ 22).

Ὁ Μᾶρκος, ἀνεψιὸς τοῦ Βαρνάβα, ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδας καὶ µὲ τὸ Εὐαγγελικό του κήρυγµα ἐξολόθρευσε τὸ σέβας τῶν εἰδώλων. (Κολασ. δ΄ 10).

Ὁ Ἰοῦστος ἔγινε ἐπίσκοπος Ἐλευθερουπόλεως καὶ µὲ τὰ λόγια του καὶ τὰ θαύµατά του εἵλκυσε στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοὺς ἐκεῖ ἀπίστους.

Καὶ ὁ Ἀρτεµᾶς ἔγινε ἐπίσκοπος στὰ Λύστρα, καὶ σὰν δόκιµος ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ

διέλυσε στὸν τόπο αὐτὸν τὴν πλάνη τῶν δαιµόνων.

Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ πυρός. (Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι µ΄ αὐτοὺς τῆς 12ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Μανουήλ

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος µ΄ αὐτὸν τῆς 26ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Δοµέτιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Δήµιος

Αὐτὸς ἦταν δήµιος στὸ ἐπάγγελµα καὶ γνώρισε τὸ θέληµα θεοῦ. Κατόπιν τὸν ἔριξαν σὲ

µία φρικτὴ φυλακή, ὅπου µαρτυρικὰ παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό. (Ἡ µνήµη του

περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 25η Μαρτίου).

Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 31

●     Οἱ Ἅγιοι Στάχυς, Ἀπελλῆς, Ἀµπλίας, Οὐρβανός, Νάρκισσος καὶ Ἀριστόβουλος οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς 70

●     Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος ὁ Αἰγύπτιος

●     Μνήµη ἀνωνύµου ὁµολογητοῦ

●     Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπίσκοπος Μυγδονίας.

●     Οἱ Ἅγιοι Στέφανος, Βαρνάβας, Τρόφιµος, Δορυµέδων, Κοσµᾶς, Δαµιανός,Σάββας, Βάσης, Ἀβράµιος «καὶ τῆς συνοδείας αὐτῶν»

●     Τὸ ἅγιο παιδί

●     Οἱ Ἁγίες δώδεκα κόρες

●     Οἱ Ἅγιοι Σέλευκος καὶ Στρατονίκη οἱ σύζυγοι

●     Ὁ Ἅγιος Γορδιανός

●     Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος ὁ Ῥωµαῖος

●     Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες «οἱ ἐν Μελιτινῇ»

●     Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀπὸ τὴν Χίο, ὁ Νεοµάρτυρας

●     Ἐγκαίνια τοῦ Πατριάρχου Εὐκτηρίων

●     Οἱ Ὅσιοι Σπυρίδων καὶ Νικόδηµος «οἱ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσοι)

Οἱ Ἅγιοι Στάχυς, Ἀπελλῆς, Ἀµπλίας, Οὐρβανός, Νάρκισσος καὶ Ἀριστόβουλος οἱ

Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς 70

Καὶ οἱ ἕξι ἀνῆκαν στοὺς ἑβδοµήκοντα Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου, καὶ ὅλοι τους ὑπῆρξαν

«Χριστοῦ εὐωδία τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σωζοµένοις». Δηλαδὴ εὐωδιὰ Χριστοῦ, εὐχάριστη στὸ

Θεό, καὶ εὐωδιὰ µεταξὺ τῶν σωζόµενων ποὺ ἄκουγαν ἀπ᾿ αὐτοὺς τὸ σωτήριο µήνυµα

τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Στάχυς ἔγινε πρῶτος ἐπίσκοπος Βυζαντίου, καὶ ἀφοῦ διάνυσε 16

χρόνια στὸ ἀποστολικὸ κήρυγµα, εἰρηνικὰ ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ. Ὁ Ἀπελλῆς ἔγινε

ἐπίσκοπος Ἡράκλειας καὶ πολλοὺς ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ὁ Ἀµπλίας ἔγινε

ἐπίσκοπος Ὀδυσσουπόλεως καὶ ὁ Οὐρβανός, ἐπίσκοπος Μακεδονίας. Ἐπειδὴ καὶ οἱ δυὸ

γκρέµιζαν τὰ εἴδωλα, θανατώθηκαν µαρτυρικά. Ὁ Νάρκισσος χειροτονήθηκε

ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν. Ἡ ἀλήθεια, ὅµως, τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν ὁποία δίδασκε µὲ ζῆλο,

ἐξήγειρε τοὺς εἰδωλολάτρες, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τὸν βασανίσουν καὶ νὰ παραδώσει τὴν

ψυχή του µαρτυρικά. Ὁ Ἀριστόβουλος, καὶ αὐτὸς ὑπῆρξε ἐπίσκοπος καὶ πέθανε

εἰρηνικά, κηρύττοντας µέχρι τέλους τῆς ζωῆς του τὸ Χριστό. (Γιὰ τὸν Ἀριστόβουλο

βλέπε σχετικῶς καὶ τὴν 15η Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος ὁ Αἰγύπτιος

Ἦταν ἐκ πόλεως Πηλουσίου τῆς Αἰγύπτου καὶ διέπρεψε µεταξὺ τῶν ἀθλητῶν τοῦ

Χριστοῦ, τοὺς ὁποίους τόσο πολλοὺς καὶ λαµπροὺς µεγάλωσε ἡ Αἴγυπτος κατὰ τοὺς

σκληροὺς διωγµοὺς τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἐπίµαχος µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ κατέφυγε ἀρχικὰ στὴν ἔρηµο, ὅπου ἔκανε ἄσκηση στὴν τελειότερη πνευµατικὴ ζωή. Ἀλλ᾿ ἔπειτα, κατὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ διωγµοῦ, ἀποφάσισε νὰ πάει στὴν Ἀλεξάνδρεια, γιὰ νὰ συµµετέχει ἀπὸ κοντὰ στὴ σκληρὴ καὶ φλογερὴ πάλη. Καὶ σὲ πρώτη φάση, ἐνίσχυε µὲ τὰ θερµὰ καὶ τολµηρὰ λόγια του τοὺς µάρτυρες, τὴν ὥρα τοῦ

µαρτυρίου. Γι᾿ αὐτὸ τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν φυλάκισαν. Κατόπιν τοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες

µὲ σιδερένια νύχια καὶ τέλος τὸν θανάτωσαν µὲ ξίφος. Τὸ λείψανό του παρέλαβαν

εὐσεβεῖς χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν µὲ µεγάλη εὐλάβεια.

Μνήµη ἀνωνύµου ὁµολογητοῦ

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη (361) καὶ ἦταν γιὸς ἱερέα τῶν εἰδώλων. Στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὸν ἔφερε κάποια εὐσεβὴς χριστιανὴ Διακόνισσα, ποὺ ἦταν φίλη τῆς µητέρας του. Ὁ νέος αὐτὸς στὴν ἀρχή, ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ πατέρας του, ὑπέστη ἀπ᾿ αὐτὸν σκληρὰ βασανιστήρια. Διὰ θαύµατος ὅµως σώθηκε καὶ ὅταν πέθανε

ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, κατόρθωσε νὰ φέρει στὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὸν γέροντα πατέρα του, καθὼς καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρες νέους. Ἀφοῦ στὴ συνέχεια ἔζησε ἀνώτερη πνευµατικὴ ζωή, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Τὸ περιστατικὸ εἶναι παρµένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τοῦ Θεοδώρητου).

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπίσκοπος Μυγδονίας

Ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς Μυγδονίας, ποὺ ὀνοµάζεται καὶ Νίσιβις καὶ βρίσκεται

µεταξὺ τῶν ποταµῶν Τίγρη καὶ Εὐφράτη. Μετεῖχε στὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας καὶ µετὰ τὴν

λήξη τῆς Συνόδου πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου παρέστη στὴν κηδεία τοῦ

Πατριάρχη Μητροφάνη τοῦ Α´. Ὁ Ἰάκωβος ἔγραψε καὶ βιβλίο ψυχωφελέστατο, γιὰ τὸ

ὁποῖο ἀναφέρει ὁ ἐπίσκοπος Θεοδώρητος.

Οἱ Ἅγιοι Στέφανος, Βαρνάβας, Τρόφιµος, Δορυµέδων, Κοσµᾶς, Δαµιανός, Σάββας,

Βάσης, Ἀβράµιος «καὶ τῆς συνοδείας αὐτῶν»

Δὲν βρίσκουµε τίποτε σχετικό µε τὴ ζωὴ καὶ τὸ µαρτύριό τους.

Τὸ ἅγιο παιδί

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸ θανάτωσαν σπάζοντας τὸ κεφάλι του µὲ ὀγκόλιθο.

Οἱ Ἁγίες δώδεκα κόρες

Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τὶς κρέµασαν στὴ µέση µίας στοᾶς.

Οἱ Ἅγιοι Σέλευκος καὶ Στρατονίκη οἱ σύζυγοι

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἑνώθηκαν µὲ τὰ δεσµὰ τοῦ γάµου. Ἦταν γνήσιο χριστιανικὸ ζευγάρι, ποὺ µὲ τόση τελειότητα παρουσιάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἔφεσιους Ἐπιστολήν του. Ἦταν µία ψυχὴ καὶ µία καρδιά. Ἀλλὰ ὅταν κλήθηκαν νὰ διαλέξουν

µεταξὺ τῆς ζωῆς τους καὶ τῆς πίστης τους, δὲν δίστασαν οὔτε στιγµή. Γιὰ νὰ µείνουν ἑνωµένοι, ἔπρεπε νὰ δεχτοῦν τὸν θάνατο γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἔτσι ἔπεσαν ἱερὰ σφάγια, γιὰ νὰ ἀνατείλουν περίλαµπροι τὴν ἡµέρα τῆς ἀναστάσεως.

Ὁ Ἅγιος Γορδιανός

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Μᾶλλον πρόκειται γιὰ τὸν µάρτυρα Γορδιανό, ποὺ µαρτύρησε

µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Ἐπίµαχο, βλέπε σχετικῶς τὴν 9η Μαΐου).

Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος ὁ Ῥωµαῖος

Μαρτύρησε διὰ ἀποκεφαλισµοῦ, µαζὶ µὲ τὸν πιὸ πάνω Ἅγιο Γορδιανό, ὅταν τοὺς συνέλαβε ὁ ἄρχοντας τοῦ τόπου καὶ αὐτοὶ ὁµολόγησαν µὲ θάῤῥος τὴν χριστιανική τους πίστη. (Εἶναι ἐπανάληψη µνήµης ἀπὸ τὴν 9η Μαΐου).

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες «οἱ ἐν Μελιτινῇ»

Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς συνέτριψαν τὰ σκέλη.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀπὸ τὴν Χίο ὁ Νεοµάρτυρας

Γεννήθηκε στὶς Καρυαῖς τῆς Χίου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς, τὸν Πέτρο καὶ τὴν Σταµατοῦ. Ἀνατράφηκε ὀρφανὸς χωρὶς πατέρα καὶ ἔγινε ὑπόδειγµα χρηστοῦ καὶ ἐνάρετου νέου. Σὲ ἡλικία 20 χρονῶν πῆγε στὴ Μαγνησία, ὅπου ἐργαζόταν σὰν οἰκοδόµος. Σὲ κάποια στιγµὴ ὅµως, ὁ Νικόλαος, ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, τρελάθηκε. Οἱ Τοῦρκοι ἐκµεταλλευόµενοι τὴν κατάστασή του θέλησαν νὰ τὸν ἐξισλαµίσουν. Τελικὰ ὅµως δὲν τὰ κατάφεραν καὶ οἱ συµπατριῶτες του τὸν συνόδεψαν καὶ πάλι στὴ Χίο. Ἐκεῖ  οἱ Τοῦρκοι τὸν ἕντυσαν µὲ τούρκικα ῥοῦχα καὶ τὸν ὀνόµασαν Μεχµέτ. Κάποτε τὸν συνάντησε ἕνας ἀρχιµανδρίτης, ποὺ ὀνοµαζόταν Κύριλλος καὶ πῆρε τὸ Νικόλαο στὸν ναὸ τοῦ Σωτῆρος στὸ Παλαιόκαστρο. Ἐκεῖ µὲ τὴν θεία δύναµη, ἀποκαταστάθηκε ἡ

ὑγεία του καὶ ἀπὸ τότε ζοῦσε αὐστηρὴ χριστιανικὴ ζωή. Γιὰ τὴ ζωή του αὐτὴ συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε µὲ τὸν πιὸ βάρβαρο τρόπο. Ἐπειδὴ ὅµως ἐπέδειξε ἀκεραιότητα στὴν πίστη του, οἱ δήµιοί του ἔκοψαν σιγὰ-σιγὰ (δηλαδὴ περισσότερο µαρτυρικά) τὸ κεφάλι στὶς 31 Ὀκτωβρίου 1754, στὴ θέση Βουνάκι τῆς Χίου καὶ ὥρα ἕκτη. Τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου ῥίχτηκε ἀπὸ τοὺς δήµιους στὴ θάλασσα.

Ἐγκαίνια τοῦ Πατριάρχου Εὐκτηρίων

Μᾶλλον γιὰ ἐγκαίνια ναοῦ πρόκειται, κατὰ τὸν Πατµιακὸ Κώδικα.

Οἱ Ὅσιοι Σπυρίδων καὶ Νικόδηµος «οἱ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσοι)

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: