7.Ιούλιος Αγιολόγιον - Εορτολόγιον

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 01

●     Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι

●     Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Πατρικίου ἐν τοῖς Εὐάνδρου

●     Οἱ Ἅγιοι 2000 Μάρτυρες

●     Ὁ Ἅγιος Μαυρίκιος

●     Οἱ Ἅγιοι 25 Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ

●     Ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κτήτορας τῆς Μονῆς Βαθέος Ρύακος

●     Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Θαυµατουργὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

●     Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρηµίτης

●     Ὁ Ἅγιος Leonorus (Οὐαλλός)

Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι

Ἦταν ἀδέρφια καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώµη. Σπούδασαν καὶ οἱ δυὸ τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐξάσκησαν αὐτὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελµα, ἀλλὰ σὰν φιλανθρωπικὴ διακονία. Χρήµατα δὲν δέχονταν, οὔτε ἀπὸ φτωχό, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καὶ πρόσφεραν πρόθυµα τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς φτωχούς, παρὰ στοὺς πλουσίους, διότι, ὅπως ἔλεγαν, µία καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα παλάτι. Ἀλλὰ καὶ ὅταν θεράπευαν κάποιον ἀσθενῆ πλούσιο καὶ αὐτὸς µὲ τὴν βία τοὺς ἀνάγκαζε νὰ δεχθοῦν ἀµοιβή, αὐτοὶ τοῦ σηµείωναν τὸ ὄνοµα ἑνὸς φτωχοῦ ἀσθενοῦς καὶ τὸν προέτρεπαν σ᾿ αὐτὸν νὰ δώσει τὴν ἀµοιβή τους. Ὁ Θεός, µάλιστα, εὐλόγησε τὴν ἰατρική τους καὶ µὲ θαυµατουργικὴ δύναµη. Αὐτό, ὅµως, κίνησε τὸ φθόνο τῶν ἄλλων γιατρῶν,

µὲ πρῶτο τὸ δάσκαλό τους, ποὺ τοὺς µισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοὶ ἦταν χριστιανοί. Κάποια µέρα, λοιπόν, ἐνῷ µάζευαν θεραπευτικὰ βότανα, τοὺς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπρωξαν µὲ ὁρµὴ στὸν γκρεµό. Φάνηκε, ἔτσι, ἡ καταστρεπτικὴ ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καὶ ἀντίθετα πόση «φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον», φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προσποίηση καὶ ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δυὸ Ἅγιοι Ἀνάργυροι.

Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Πατρικίου ἐν τοῖς Εὐάνδρου

Ὁ Ὅσιος Πέτρος, ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780). Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Κωνσταντῖνος καὶ ἦταν Πατρίκιος καὶ στρατηγὸς τοῦ βασιλιᾶ. Ἔτσι ὁ Πέτρος εἶχε τὴν εὐχέρεια καὶ σπούδασε φιλοσοφία καὶ ἄλλες

ἐπιστῆµες, στὶς καλύτερες σχολές. Ἔπειτα παντρεύτηκε, καὶ µετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του, ἔγινε Δοµέστικος τῶν σχολῶν καὶ Πατρίκιος. Τότε βασιλιᾶς ἦταν ὁ Νικηφόρος Α´. Σὲ κάποια ὅµως ἀποτυχηµένη ἐκστρατεία κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ Πέτρος µαζὶ µὲ ἄλλους 50 ἄρχοντες συνελήφθη. Κατόπιν λέγεται, ὅτι τοῦ παρουσιάστηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, τὸν ἐλευθέρωσε καὶ τὸν συνόδεψε

µέχρι τὴν πατρίδα του. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος καταφρόνησε τὰ τοῦ κόσµου, ἀνέβηκε στὸν

Ὄλυµπο καὶ ἔγινε µοναχὸς κοντὰ στὸν ὅσιο Ἰωαννίκιο. Μετὰ 34 χρόνια, καὶ ὅταν

πέθανε ὁ ἅγιος γέροντάς του, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη (847). Ἐκεῖ, κοντὰ στὸ Ναὸ τοῦ Εὐάνδρου ποὺ εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος, ἔκανε µία µικρὴ καλύβα. Μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν καλύβα, ἔζησε ὀκτὼ χρόνια ἀσκητικὰ καὶ θεάρεστα. Πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 854.

Οἱ Ἅγιοι 2000 Μάρτυρες

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Μαυρίκιος

Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν τῆς 27ης Δεκεµβρίου, βλέπε βιογραφία του τὴν ἡµέρα αὐτή. (Ἐδῶ ὁρισµένοι Συναξαριστὲς ἀναφέρουν καὶ τὴν µνήµη κάποιας Ἁγίας Ἀπολλωνίας. Τέτοιο ὄνοµα ὅµως δὲν βρίσκουµε πουθενά).

Οἱ Ἅγιοι 25 Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κτήτορας τῆς Μονῆς Βαθέος Ρύακος

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (901-959), γιοῦ τοῦ Λέοντα τοῦ Φιλοσόφου καὶ τῆς Ζωῆς. Ἔκτισε τὴν Μονὴ τοῦ Βαθέος Ρύακος στὴ Βιθυνικὴ κωµόπολη Τρίγλια καὶ διακρινόταν ὄχι µόνο γιὰ τὴν εὐσέβεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παιδεία καὶ τὸν ζῆλο νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι, στὴ Μονὴ ποὺ ἵδρυσε, ὑπῆρξε καὶ διδάσκαλος τῶν προσερχόµενων εὐσεβῶν νέων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πολλοὶ

ἀναδείχτηκαν στὴ διδασκαλία τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἄριστη διοίκηση ἄλλων µοναστηριῶν.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Θαυµατουργὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, ἀλλὰ γνωστὸς σὰν µάρτυρας, ποὺ µαρτύρησε στὴν Κύπρο. Ὅταν κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα (;) ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια Μονὴ τῆς Κύπρου µαζὶ µὲ ἄλλους 300 προσκυνητές. Αὐτὸς ὅµως, µαζὶ µὲ ἄλλους τρεῖς µοναχούς, θανατώθηκε ἀπὸ τὸν Σαβίνο, διοικητὴ τοῦ νησιοῦ, γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό.

Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρηµίτης

Ἦταν ἀσκητής, ποὺ ζοῦσε γυµνὸς λόγω αὐστηρῆς ἀσκήσεως. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Leonorus (Οὐαλλός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 02

●     Κατάθεσις Τιµίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου

●     Ὁ Ἅγιος Ἰουβενάλιος Πατριάρχης Ἱεροσολύµων

●     Ὁ Ἅγιος Κόϊντος

●     Ὁ Ἅγιος Λάµπρος ὁ Νεοµάρτυρας

●     Οἱ Ἅγιοι Ἄνθιµος ὁ Γέρων, Παῦλος, Βήλων, Θέων, Ἤρων καὶ ἄλλοι 36 Αἰγύπτιοι

(+ 305-310)

●     Ὁ Ἅγιος Εὐτυχιανός, Μάρτυρας

Κατάθεσις Τιµίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου

Στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ποὺ εἶχε κτίσει ἡ βασίλισσα Πουλχερία, κόρη τοῦ αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου καὶ σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορα Μαρκιανοῦ (451-457), εἶχαν κατατεθεῖ τὰ σπάργανα (ἐντάφια) τῆς Θεοτόκου, τὰ ὁποῖα εἶχαν σταλεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύµων Ἰουβενάλιο. Ὅταν δὲ ἦταν αὐτοκράτορας ὁ Λέων Α´ ὁ Θρὰξ (457-474), οἱ πατρίκιοι Γάλβιος καὶ Κάνδιδος ἔφεραν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυµα καὶ τὴν τίµια ἐσθῆτα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Λέων τὴν παρέλαβε καὶ τὴν κατέθεσε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, µέσα σὲ χρυσὴ λάρνακα. Ἡ ἐσθῆτα αὐτὴ ὑπῆρχε µέσα στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν µέχρι τὸ ἔτος 820. Ἀλλὰ ὁ ναὸς αὐτὸς τὸ 1070 κάηκε καὶ κατόπιν, ἀφοῦ ἀνοικοδοµήθηκε, ἀπὸ ἀπροσεξία ξανακάηκε στὶς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1434. Βέβαια, πάντα τὰ τίµια ἀντικείµενα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γίνονται ἀφορµὴ στοὺς ἀγωνιζόµενους χριστιανοὺς νὰ µιµηθοῦν τὴν ἀρετή της. Καὶ ὅπως, λοιπόν, αὐτὴ

«διετήρει πάντα τὰ ρήµατα (τοῦ Κυρίου) ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», διατηροῦσε, δηλαδή, τὰ λόγια του Υἱοῦ της βαθειὰ χαραγµένα στὴν καρδιά της, ἔτσι ἂς κάνουµε κι ἐµεῖς.

Ὁ Ἅγιος Ἰουβενάλιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύµων

Ὁ Πατριάρχης αὐτός, κατέχει µία ἀπὸ τὶς ἐπισηµότερες θέσεις στὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Κατὰ τὴν πιὸ πιθανὴ γνώµη, πατριάρχευσε 28 συνεχῆ χρόνια καὶ ὑπῆρξε σύγχρονος τῶν βασιλέων Θεοδοσίου τοῦ µικροῦ, Πουλχερίας, Μαρκιανοῦ καὶ Λέοντος τοῦ Α´. Στὴ Γ´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴν Ἐφεσο, ἡ συµµετοχὴ τοῦ Ἰουβεναλίου ἦταν ἐνεργητικότατη. Διότι ἦταν ἄνδρας ὄχι µόνο πολλοῦ ζήλου, ἀλλὰ καὶ λόγου καὶ παιδείας. Ὁ Ἰουβενάλιος ἔγραψε γιὰ τὴν Κοίµηση τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν Μετάσταση αὐτῆς. Ἐπίσης, αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔστειλε στὸν αὐτοκράτορα Μαρκιανὸ τὰ ἐντάφιά της σπάργανα, ποὺ κατατέθηκαν στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν. Πέθανε, σύµφωνα

µὲ τὰ λεγόµενα τοῦ Δοσιθέου, τὸ ἔτος 457.

Ὁ Ἅγιος Κόϊντος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Φρυγία καὶ διακρινόταν γιὰ τὸ θερµὸ ζῆλο του νὰ διαδίδει τὴν χριστιανικὴ πίστη µεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν. Κάποτε πῆγε σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνοµαζόταν Αἰολίς, ὅπου ἔδινε ἐλεηµοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ γιάτρευε ἀνθρώπους ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύµατα. Ἐπειδὴ ὅµως ὁ ἡγεµόνας Ροῦφος τὸν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, δαιµονίστηκε, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος τὸν θεράπευσε καὶ ὁ ἡγεµόνας, ἀφοῦ τὸν ἀντάµειψε µὲ πολλὲς τιµὲς τὸν ἄφησε ἐλεύθερο. Κατόπιν πῆγε στὴν Πέργαµο, ὅπου συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Κυµαίους, ποὺ ἄρχισαν νὰ τὸν βασανίζουν. Τότε ξαφνικὰ ἔγινε µεγάλος σεισµός, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πέσει ὁ ναὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ συντριβοῦν τὰ εἴδωλα ποὺ ἦταν µέσα σ᾿ αὐτόν. Φοβισµένοι οἱ Ἕλληνες, ἄφησαν τὸν Ἅγιο ἐλεύθερο. Ἀργότερα στὴν Πέργαµο ἦλθε ὁ ἄρχοντας Κλέαρχος, ὁ ὁποῖος συνέλαβε τὸν Ἅγιο καὶ τοῦ συνέτριψε τὰ σκέλη, ἀλλ᾿ αὐτὸς µὲ τὴν θεία χάρη ἔγινε ὑγιὴς καὶ ἀπὸ τότε ἔζησε ἄλλα 10 χρόνια καὶ κατόπιν ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ἡ κυρίως

µνήµη τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ εἶναι τὴν 2α Μαρτίου, ἐδῶ περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές).

Ὁ Ἅγιος Λάµπρος ὁ Νεοµάρτυρας

Στὶς 2 Ἰουλίου τοῦ 1835, µαρτύρησε στὴ Μάκρη τοῦ Νοµοῦ Ἔβρου ὁ Ἅγιος Λάµπρος. Αὐτός, µαζὶ µὲ ἄλλους πέντε συµµάρτυρές του, τὸν Θεόδωρο, τὸν ἄλλο Θεόδωρο, τὸν Γεώργιο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Μιχαήλ, ἐκβιάστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἐξώµοσε. Κατόπιν ὅµως µεταµελήθηκε καὶ µαζὶ µὲ τοὺς ἄλλους µαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό.

Οἱ Ἅγιοι Ἄνθιµος ὁ Γέρων, Παῦλος, Βήλων, Θέων, Ἤρων καὶ ἄλλοι 36 Αἰγύπτιοι (+

305-310)

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιµος, γέρων στὴν ἡλικία καὶ πιθανώτατα ἑλληνικῆς καταγωγῆς,

µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια του Μαξιµιανοῦ. Οἱ δὲ ὑπόλοιποι, ἐπίσης

µαρτύρησαν στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια του Μαξιµιανοῦ.

Ὁ Ἅγιος Εὐτυχιανός, Μάρτυρας

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 03

●     Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος, ὁ Κουβικουλάριος (Θαλαµηπόλος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ (ἢ Γολινδούχ), Διοµήδης, Εὐλάµπιος (ἢ

Εὐλαµπίδης) καὶ Ἀσκληπιάδης

●     Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος καὶ Μωκιανός

●     Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος ὁ Νέος, ὁ Καρπενησιώτης

●     Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωακείµ ὁ Νέος, ὁ Θεοφόρος

●     Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Θαυµατουργός, Μητροπολίτης Μόσχας καὶ Πάσης Ρωσίας

(Ῥῶσος)

●     Ὁ Ὅσιος Ἀνατόλιος ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος)

●     Ἡ εὕρεσις τοῦ τάφου καὶ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱεροµάρτυρας Ραφαὴλ ἐν

Μυτιλήνῃ (1959)

●     Ἡ Ἁγία Θεοδότη, Μάρτυς (+ 712)

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Μόσχας (Ῥῶσος)

●     Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ καὶ Θωµᾶς τοῦ Σολβισεγκόντσκ (Ῥῶσοι)

Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ὁ Κουβικουλάριος (Θαλαµηπόλος)

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98-117). Ἦταν ἄνθρωπος µὲ ἐξαιρετικὴ συµπεριφορὰ καὶ διετέλεσε κουβικουλάριος τοῦ αὐτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τὰ καθήκοντά του µέσα στὸ παλάτι κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Ἦταν προσεκτικὸς καὶ δὲ µολύνθηκε ἀπὸ τὴν χλιδὴ τῶν ἀνακτόρων. Ἡ ψυχή του ὁλόκληρη ἦταν δοσµένη στὸ Σωτῆρα Χριστό. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ὑάκινθος δὲ δίστασε νὰ

ὁµολογήσει µπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Τραϊανὸς ἐξεπλάγη καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀχάριστος, γιὰ τὴν ἐµπιστοσύνη καὶ τὴν ὑπόληψη ποὺ τοῦ πρόσφερε τὸ παλάτι. Τότε ὁ Ὑάκινθος µὲ ψυχικὴ ἄνεση ἀπάντησε: «Ἂν ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἀρετή, βασιλιά, ποιὰ ἀπολογία θὰ µπορέσω νὰ δώσω ἀρνούµενος τὸ Σωτῆρα µου

Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔχυσε γιὰ µένα τὸ αἷµα του, ὁ ὁποῖος µου χάρισε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη, ὁ ὁποῖος µου δίνει λιµάνι στὶς τρικυµίες τῆς ψυχῆς, παρηγοριὰ στὴ θλίψη, ἀσφάλεια στὰ κύµατα, θώρακα στὶς δοκιµασίες; Καὶ ὁ ὁποῖος µου ἐπιφυλάσσει συµµετοχὴ αἰώνια στὴ βασιλεία Του καὶ τὴν δόξα;». Ὁ Τραϊανός, στενοχωρηµένος ἀπὸ τὰ λόγια του Ὑακίνθου, διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν χωρὶς νὰ τοῦ δίνουν καθόλου φαγητό, ἐκτὸς καὶ ἂν ἤθελε νὰ φάει εἰδωλόθυτα. Σαράντα µέρες πέρασε ἔτσι ὁ Ὑάκινθος, χωρὶς νὰ ἀγγίξει τὰ εἰδωλόθυτα. Τὴν 41η, ὅµως, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο. (Ἡ µνήµη του Ἁγίου αὐτοῦ, µαζὶ µ᾿ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Διοµήδη, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, ἐπαναλαµβάνεται περιττῶς καὶ τὴν 3η Ἰουνίου).

Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Ἀνατόλιος ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, δυὸ µῆνες µετὰ τὸν ἄδικο φόνο τοῦ Πατριάρχη Φλαβιανοῦ, στὶς 11 Αὐγούστου τοῦ 449, ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Διόσκορο καὶ τοὺς συνεργάτες του. Ὁ Ἀνατόλιος ἦταν γέννηµα τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀλεξανδρείας Κύριλλο. Ὁ αἱρετικὸς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, ὑποστήριξε τὴν ἐκλογὴ τοῦ Ἀνατολίου, µὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ τὸν ἔχει ὑποχείριό του. Διαψεύστηκε ὅµως. Ὁ Ἀνατόλιος ἀναδείχτηκε πιστὸς καὶ θαῤῥαλέος ὑπέρµαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του, συνῆλθε τὸ 451 ἡ Δ´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος στὴ Χαλκηδόνα, ποὺ καταδίκασε τὴν αἵρεση τοῦ Εὐτυχοῦς. Ἐπὶ Ἀνατολίου ἐπίσης, ἀνακοµίσθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη τὰ λείψανα τῶν 40 ἁγίων, ποὺ µαρτύρησαν στὴ Σεβάστεια. Ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του πάλι, ἡ βασίλισσα Πουλχερία ἔκτισε τὸ 450 τοὺς ἔξοχους ναοὺς τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων, τῶν Βλαχερνῶν

καὶ τῆς Ὁδηγήτριας. Ὁ Πατριάρχης Ἀνατόλιος πέθανε τὸν Ἰούλιο τοῦ 458, ἀφοῦ ὠφέλησε σηµαντικὰ τὴν πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία.

Οἱ Ἅγιοι Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ (ἢ Γολινδούχ), Διοµήδης, Εὐλάµπιος (ἢ

Εὐλαµπίδης) καὶ Ἀσκληπιάδης

Συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Τραϊανὸ (98 µ.Χ.), ὁ ὁποῖος τοὺς ἐξανάγκαζε ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅµως ἀρνήθηκαν νὰ πειστοῦν στὶς διαταγὲς τοῦ βασιλιᾶ, ἀφοῦ βασανίστηκαν, κατόπιν τοὺς ἔκλεισαν στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ὁ Κουβικουλάριος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ στηρίχτηκαν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν µαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος, κατόπιν ἔβγαλαν καὶ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν φυλακή, καὶ τοὺς ὁδήγησαν στὸ ναὸ γιὰ νὰ φάγουν ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα. Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ὄχι µόνο δὲν ἔφαγαν, ἀλλὰ καὶ ἤλεγξαν µὲ θάῤῥος τὴν θρησκεία τῶν εἰδώλων. Τότε τοὺς κρέµασαν πάνω σὲ ξύλα καὶ ξέσχισαν τὶς σάρκες τους. Ἔπειτα µὲ βάρβαρο τρόπο, ἀφοῦ τοὺς κατέβασαν ἀπὸ τὰ ξύλα, τοὺς ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ὅλοι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Τὰ δὲ τίµια λείψανά τους, ἐνταφίασαν µὲ τιµὲς οἱ χριστιανοὶ στὸν τόπο ὅπου µαρτύρησαν.

Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος καὶ Μωκιανός

Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ἐκβιάζονταν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Μάξιµο νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα καὶ ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν, ὁµολογώντας τὸν Χριστό, ἀποκεφαλίστηκαν. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος Μωκιανὸς βάδιζε στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσής τους, τὸν ἀκολούθησαν ἡ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του κλαίγοντας. Τότε ὁ Ἅγιος, ἀντὶ νὰ δειλιάσει εἶπε στὴν οἰκογένειά του νὰ µὴ κλαίει ἀλλὰ νὰ χαίρεται γιὰ τὸ µαρτύριο ποὺ τοῦ ἀξιώνει ὁ Θεός. Ἐνῷ ἀντίθετα ἡ γυναῖκα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅταν ἀποκεφαλίστηκε ὁ ἄντρας της, πῆρε τὸ κεφάλι του στὰ χέρια της µὲ χαρὰ σὰν πολύτιµο θησαυρό.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος ὁ Νέος ὁ Καρπενησιώτης

Τὸ Καρπενήσι, καὶ συγκεκριµένα τὸ χωριὸ Μέγα, εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας Γεράσιµος, καὶ κατὰ κόσµον Γεώργιος. Ἕνδεκα χρονῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ παρέµεινε κοντὰ σ᾿ ἕναν παντοπώλη. Κάποια µέρα, µετέφερε πάνω στὸ κεφάλι του ἕνα χάλκινο δίσκο, ποὺ εἶχε πινάκια γεµάτα πηγµένο γάλα. Σὲ κάποια στιγµὴ ὅµως γλίστρησε, τοῦ ἔπεσε ὁ δίσκος µὲ τὰ πινάκια καὶ τοῦ ἔσπασαν ὅλα. Καὶ ἐνῷ ἔκλαιγε µέσα στὸ δρόµο γιὰ τὴν δυστυχία ποὺ τὸν βρῆκε, τὸν πῆρε κοντά της

µία ἐπίσηµη Ὀθωµανίδα κυρία, ποὺ τὸν παρηγόρησε. Στὴ συνέχεια µὲ διάφορες περιποιήσεις, τὸν ξεγέλασε καὶ κατάφερε νὰ τὸν ἐξισλαµίσει. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁ Γεώργιος, κατάλαβε τὸ ἁµάρτηµά του καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν πατρίδα του. Ἀργότερα πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐκάρη µοναχὸς καὶ ὀνοµάστηκε Γεράσιµος. Ἐπιθυµώντας ὅµως τὸ

µαρτύριο, ἐπέστρεψε στὴ βασιλεύουσα καὶ ἀποκήρυξε τὸν Ἰσλαµισµό. Κατόπιν

µπροστὰ στὸν πρώην κύριό του, κήρυξε µὲ θάῤῥος τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Παρὰ τὶς

κολακεῖες καὶ τὰ βασανιστήρια, ὁ Γεράσιµος ἔµεινε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του. Τότε,

στὶς 3 Ἰουλίου 1812 τὸν ἀποκεφάλισαν στὸ Μπαµπὰ Χουµάϊ της Κωνσταντινουπόλεως.

Τότε ἦταν 25 χρονῶν. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάστηκε στὴν ἀρχὴ στὸ νησὶ Πρώτη.

Ἀργότερα µεταφέρθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Πυρσοῦ στὸ Καρπενήσι. Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου

βρίσκεται τυπωµένη στὴν Ἀκολουθία του.

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης

Ἡ εἰκόνα της, πάντα σύµφωνα µὲ προφορικὲς παραδόσεις ποὺ βρίσκονται στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου, βρισκόταν στὴ Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασµένου. Πρὶν πεθάνει ὁ Ὅσιος Σάββας εἶπε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἦταν γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι του, ὅτι κάποτε θὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Λαύρα κάποιο βασιλοπαῖδι, Σάββας ὀνοµαζόµενος καὶ αὐτός. Νὰ τοῦ δοθεῖ λοιπὸν ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σὰν εὐλογία. Γεγονὸς ποὺ ἔγινε τὸν 13ο αἰῶνα, ὅταν τὴν Λαύρα ἐπισκέφθηκε ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Σέρβος, κτήτορας τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτὸς µετέφερε τὴν ἁγία αὐτὴ εἰκόνα στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ συγκεκριµένα στὴ µονὴ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε. Σήµερα βρίσκεται σὲ ἐκκλησία τῶν Καρυῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ὑπόκειται στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου, καὶ εἶναι τοποθετηµένη στὸ δεξιὸ µέρος τοῦ τέµπλου, ὅπου κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ὁ Κύριος, ποὺ βρίσκεται στὸ ἀριστερὸ µέρος τοῦ τέµπλου.

Ὁ Ὅσιος Ἰωακείµ ὁ Νέος, ὁ Θεοφόρος

Γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ 16ου αἰῶνα, στὸ χωριὸ Σκιαδὰ τῆς ἐπαρχίας τῶν Παλαιῶν Πατρῶν. Σὲ νεαρὴ ἡλικία καὶ παρὰ τὴν θέλησή του, ἀῤῥαβωνιάστηκε µία εὐσεβὴ νέα, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο χωριό. Ὁ Ἰωακεὶµ ὅµως, φλεγόµενος τοῦ πόθου τῆς

µοναχικῆς ζωῆς, ἐγκατέλειψε γονεῖς καὶ ἀῤῥαβωνιαστικιὰ καὶ ἔγινε µοναχὸς (ποῦ;). Ἀργότερα ἔγινε Ἱερέας καὶ σύµφωνα µὲ µία ἐπιγραφὴ τῆς Μονῆς Νοτενῶν, ὑπῆρξε ἡγούµενός της γιὰ ἀρκετὰ χρόνια. Ἔπειτα ἀναχώρησε σὲ κάποια σπηλιά, πάνω ἀπὸ τὴν Μονή, ὅπου µὲ τὴν σκληρὴ ἀσκητική του ζωὴ κατάφερε νὰ γίνει ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ µετὰ 10 χρόνια ἔγινε ἡ ἀνακοµιδὴ τῶν λειψάνων του. Τὸ λείψανό του βρέθηκε ἀναλλοίωτο καὶ ἔβγαζε θαυµάσια εὐωδιά. Μετὰ

ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ λείψανό του διαλύθηκε καὶ ἡ κάρα του µαζὶ µὲ ἄλλα πολύτιµα ἀντικείµενα τῆς µονῆς ἐκλάπη. Σήµερα στὴ Μονὴ αὐτή, βρίσκονται λίγα µόνο λείψανα τοῦ Ἁγίου, ποὺ εὐωδιάζουν καὶ κάνουν διάφορες θεραπεῖες στοὺς πιστούς.

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Θαυµατουργός, Μητροπολίτης Μόσχας καὶ Πάσης Ρωσίας

(Ῥῶσος)

Ὁ Ὅσιος Ἀνατόλιος ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος)

Ἡ εὕρεσις τοῦ τάφου καὶ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱεροµάρτυρας Ραφαὴλ ἐν

Μυτιλήνῃ (1959)

Ἡ Ἁγία Θεοδότη, Μάρτυς (+ 712)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Μόσχας (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.

Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ καὶ Θωµᾶς τοῦ Σολβισεγκόντσκ (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλοί.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 04

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυµίτης, Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ἐπίσκοπος Κυρήνης (τῆς Λυβύης)

●     Οἱ Ἅγιες Κυπρίλλα, Ἀρόα καὶ Λουκία

●     Ἡ Ἁγία Ἀσκληπιάς ἡ θαυµατουργή

●     Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ὅσιος Μένιγνος

●     Ἡ Ἁγία Μάρθα (κατ᾿ ἄλλους Μαρία) µητέρα του ὁσίου Συµεών, ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος Θαυµαστό

●     Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος

●     Ἡ Ἁγία Κορίλλα

●     Ὁ Ἅγιος Δονᾶτος, ἐπίσκοπος Λιβύης καὶ Ἱλαρίων ὁσιοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Χωνιάτης, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυµίτης, Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης

«Ζηλοῦτε τὰ πνευµατικά». Νὰ ἐπιθυµεῖτε µὲ ζῆλο τὰ πνευµατικὰ χαρίσµατα. Τέτοιο ζῆλο σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ εἶχε καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Ἀπὸ τοὺς µεγάλους ἐκκλησιαστικοὺς ποιητὲς ὁ Ἀνδρέας, γεννήθηκε στὴ Δαµασκὸ ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸ Γεώργιο καὶ τὴν Γρηγορία. Σὲ ἡλικία 15 χρονῶν, κατατάχθηκε στὸν κλῆρο (ἀναγνώστης) τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου τῶν Ἱεροσολύµων, ἀπὸ τὸν τότε Πατριάρχη Θεόδωρο. Στὴν Ἱερουσαλήµ, ὁ Ἀνδρέας διακρίθηκε γιὰ τὴν µόρφωση καὶ τὴν ἀρετή του µεταξὺ τῶν ἁγιοταφιτῶν πατέρων, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν προέκριναν νὰ σταλεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ τὴν ἕκτη Οἰκουµενικὴ Σύνοδο κατὰ τῶν Μονοφυσιτῶν. Μετὰ τὸ τέλος τῆς Συνόδου, ὁ Ἀνδρέας παρέµεινε στὴ βασιλεύουσα, ὅπου χειροτονήθηκε διάκονος καὶ διορίσθηκε διευθυντὴς τοῦ ὀρφανοτροφείου « Ἅγιος Παῦλος». Ἡ ἔξοχη ἐπιµέλεια ποὺ ἀνέπτυξε

στὸ φιλανθρωπικὸ αὐτὸ ἵδρυµα, τὸν ἀνέδειξε ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης. Ἀφοσιωµένος στὰ καθήκοντα τῆς νέας του θέσης, ἀναδείχθηκε µέγας ἐκκλησιαστικὸς διοικητής, ἀλλὰ καὶ λαµπρὸς διδάσκαλος καὶ ρήτορας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅλο του τὸ ποίµνιο τὸν θεωροῦσε πραγµατικὰ πατέρα. Ἀλλ᾿ ὡς µητροπολίτης πῆρε µέρος στὴ σύνοδο ποὺ συγκάλεσε ὁ Φιλιππικὸς Βαρδάνης (712) καὶ ὑποστήριξε τὸν Μονοφυσιτισµό, ἀλλ᾿ ἐπανῆλθε στὴν ὀρθὴ πίστη µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βαρδάνη. Στὸ γυρισµὸ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου εἶχε πάει γιὰ διάφορες ὑποθέσεις, πέθανε (740µ.Χ.) ἐπάνω στὸ καράβι. Τὸν

ἔθαψαν στὴν Ἐρεσὸ τῆς Μυτιλήνης, στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας. Νὰ σηµειώσουµε ἐπίσης, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, συνέθεσε καὶ ἀρκετὰ µουσικὰ τροπάρια καὶ κανόνες. Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαία ἔργα τοῦ εἶναι καὶ ὁ Μέγας Κανόνας, ποὺ ψάλλεται τὴν Πέµπτη της Ε´ ἑβδοµάδος Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ἐπίσκοπος Κυρήνης (τῆς Λυβύης)

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ὑπῆρξε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Κυρήνη τῆς Λιβύης. Ἦταν ἀντιγράφος ἱερῶν βιβλίων, ποὺ τὰ µοίραζε στὶς ἐκκλησίες γιὰ τὸν φωτισµὸ τῶν πιστῶν. Τὸν κατάγγειλε ὁ ἴδιος ὁ γιός του Λέων, στὸν τοπικὸ ἡγεµόνα Διγνιανό, ὅτι προσηλυτίζει πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴ χριστιανικὴ πίστη µὲ τὰ βιβλία του. Τότε τὸν προσκάλεσε ὁ ἡγεµόνας καὶ ὁ Θεόδωρος παρουσιάστηκε µπροστά του, συνοδευόµενος ἀπὸ πολλοὺς χριστιανούς, µεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦταν καὶ οἱ Ἁγίες Κυπρίλλα, Ἀρόα καὶ Λουκία. Ὁ ἡγεµόνας τοῦ ζήτησε νὰ παραδώσει τὰ βιβλία του καὶ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ἀλλ᾿ ὁ Θεόδωρος δὲν ὑπάκουσε στὴ διαταγὴ τοῦ ἡγεµόνα καὶ ἔτσι ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια. Στὴν ἀρχὴ τὸν

µαστίγωσαν ἀνελέητα, κατόπιν τὸν σταύρωσαν καὶ στὴ συνέχεια ἔξυσαν τὶς πληγές του µὲ δέρµατα. Ἔπειτα ἀφοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα του, τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή. (Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτοῦ ἐν τῷ µαρτυρείῳ τοῦ ἁγίου µάρτυρος Θεοδώρου ἐν τῷ Ρησίῳ).

Οἱ Ἅγιες Κυπρίλλα, Ἀρόα καὶ Λουκία

Ἡ ἁγία Κυπρίλλα, καταγόταν ἀπὸ τὴν ἴδια πατρίδα, µ᾿ αὐτὴ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου ἐπισκόπου Κυρήνης, δηλαδὴ τὴν Κυρήνη. Παντρεύτηκε καὶ ἔζησε µὲ τὸ σύζυγό της

µόνο δυὸ χρόνια. Διότι αὐτὸς πέθανε καὶ ἔτσι ἔµεινε χήρα 28 χρόνια. Ἐπειδὴ ὅµως εἶχε φοβεροὺς πονοκεφάλους, πῆγε στὸν ἅγιο Θεόδωρο, ποὺ τότε ἦταν φυλακισµένος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν θεράπευσε. Ἀπὸ τότε ἡ Κυπρίλλα, µαζὶ µὲ τὴν Λουκία καὶ τὴν Ἀρόα, ἔµεινε ἐκεῖ καὶ ὑπηρετοῦσε τὸν Ἅγιο. Μετὰ τὸ µαρτυρικὸ τέλος τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, καταγγέλθηκε στὸν ἡγεµόνα καὶ ἡ Κυπρίλλα. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ δὲν κατόρθωσαν νὰ τὴν κάνουν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, τὴν κρέµασαν σ᾿ ἕνα ξύλο, ὅπου τῆς ξέσχισαν τὶς σάρκες, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν µακάρια ψυχή της. Τὸ τίµιο λείψανό της παρέλαβαν καὶ ἔθαψαν µὲ τιµὲς ἡ Λουκία καὶ ἡ Ἀρόα. Ἀργότερα ὁ ἡγεµόνας Διγνιανὸς θανάτωσε καὶ τὶς δυὸ αὐτὲς γυναῖκες.

Ἡ Ἁγία Ἀσκληπιάς ἡ θαυµατουργή

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Ἱεροµάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Μένιγνος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Μάρθα (κατ᾿ ἄλλους Μαρία) µητέρα του ὁσίου Συµεών, ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος Θαυµαστό

Ἦταν στολισµένη µὲ πολλὲς χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ γέννησε τὸν Ἅγιο Συµεὼν κατόπιν ἐπαγγελίας τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε σὲ µεγάλο βαθµὸ φιλάνθρωπη καὶ βοήθησε τὸν πλησίον ἀπεριόριστα. Ὅταν ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἐνταφιάστηκε στὴ Δάφνη τῆς Ἀντιοχείας. Ἀργότερα, λέγεται, ὁ γιός της µετέφερε τὸ ἅγιο λείψανό της κοντὰ στὸν στῦλο ὅπου ἀσκήτευε. Ἐκεῖ µὲ τὶς προσευχὲς τοῦ Ἁγίου γιοῦ της, ὁ τάφος της θαυµατουργοῦσε. (Ἡ µνήµη τῆς φέρεται καὶ κατὰ τὴν 1η Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ἡ Ἁγία Κορίλλα

Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται ἐπιγραµµατικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη της.

Ὁ Ἅγιος Δονᾶτος, ἐπίσκοπος Λιβύης καὶ Ἱλαρίων ὁσιοµάρτυρας

Σύµφωνα µὲ τὴν ἄποψη τοῦ Μ. Γαλανοῦ, πρόκειται γιὰ τὸν Δονᾶτο ἐπίσκοπο Arerro

τῆς Ἐτρουρίας. Οἱ γονεῖς του εἶχαν πεθάνει καὶ αὐτοὶ γιὰ τὸν Χριστό, ὁ δὲ γιός τους,

µαζὶ µὲ κάποιο µοναχὸ Ἱλαρίωνα, εἶχε καταφύγει στὴ προαναφερθεῖσα συγκεκριµένη

πόλη, τῆς ὁποίας ἀναδείχθηκε ποιµενάρχης. Ἐπὶ διωγµοῦ ὅµως, ποὺ κίνησε ὁ Ἰουλιανὸς

ὁ Παραβάτης, ὁ ἔπαρχος Κουαδρατιανὸς διέταξε καὶ τοὺς δυὸ νὰ θυσιάσουν στὰ

εἴδωλα. Ἐκεῖνοι ὄχι µόνο ἀρνήθηκαν, ἀλλὰ καὶ διαµαρτυρήθηκαν ἔντονα στὶς δηµόσιες

ἀρχὲς γι᾿ αὐτή τους τὴν πλάνη. Τότε τὸν µὲν Ἱλαρίωνα χτύπησαν µὲ ραβδιὰ µέχρι

θανάτου, τὸν δὲ Δονάτο µετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια ἀποκεφάλισαν. Τὰ ἁγία

λείψανά τους παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, ὅπου εἶχαν ἀφεθεῖ,

καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τιµές.

Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Χωνιάτης, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται, µαζὶ µὲ αὐτὴ τοῦ Ἀνδρέα Κρήτης, στὸν Βατοπεδινὸ Κώδικα

µὲ κοινὴ Ἀκολουθία (βλ. Δηµητριεύσκη τυπικὰ Β´ σελ. 754).

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 05

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ ἐν Ἄθῳ

●     Ὁ Ὅσιος Λάµπαδος

●     Ἡ Ἁγία Ἁγνή

●     Ὁ Ἅγιος Στέφανος, Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας καὶ Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ στὴν πόλη αὐτὴ

●     Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

●     Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡµῶν Σεργίου,

Ἡγουµένου Ραδονεξίας, τοῦ Θαυµατουργοῦ (Ῥῶσος)

●     Ἀνάµνησις ἀνακοµιδῆς λειψάνων καὶ θαύµατος γενοµένου παρὰ τοῦ ἱεροµάρτυρα Φωκᾶ

●     Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, πλησίον τοῦ Φόρου

●     Ἡ Ἁγία Modwena (Ἰρλανδή)

●     Ὁ Ἅγιος Palladius (Σκωτσέζος)

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ ἐν Ἄθῳ

Ὁ πνευµατικὸς αὐτὸς ἀστέρας, ἰσάξιος τῶν µεγάλων ἀσκητῶν τῶν παλαιῶν χρόνων, γεννήθηκε στὴν Τραπεζούντα ἀπὸ εὐγενεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέθρεψαν χριστιανικά. Νεαρὸς ἀκόµα, εἶχε κλίση στὴ µοναχικὴ ζωὴ καὶ ἐπιζητοῦσε πάντα τὴν πνευµατικὴ τελειότητα. Κατέφυγε, λοιπόν, σὲ ἕνα ψηλὸ βουνὸ τοῦ Κύµινα, κοντὰ στὸν περιβόητο ἀσκητὴ Μιχαὴλ Μαλεινό, ἄνδρα µὲ ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα ζωῆς. Αὐτὸς τὸν ἔκειρε µοναχὸ καὶ τὸν µετονόµασε ἀπὸ Ἀβράµιο - ποὺ τὸν ἔλεγαν - σὲ Ἀθανάσιο. Ἐκεῖ, λοιπόν, ὁ Ἀθανάσιος ἐκγυµνάστηκε πολὺ καλὰ στὴν ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ τελειοποίησε σὲ µεγάλο βαθµὸ τὶς ἀρετές του. Ἐπιζητώντας, ὅµως τὸ τελειότερο, σύµφωνα µὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «Ἔσεσθε ὑµεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑµῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειος ἐστίν», νὰ γίνεσθε δηλαδή, τέλειοι, καθὼς εἶναι τέλειος καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος (Ἄθως), καὶ µὲ τὴν πλούσια ἐπιχορήγηση τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, ἵδρυσε τὴν µεγάλη Λαύρα (962 µ.Χ.), ποὺ σῴζεται

µέχρι σήµερα. Ἐκεῖ κατέφυγε πλῆθος µοναχῶν, καὶ µὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἀθανασίου, προόδευαν ὅλοι µαζὶ στὴν τελειότητα τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, ποὺ τόσο ἐπεδίωκε ὁ Ἀθανάσιος µέχρι τὸ θάνατό του. (Κατὰ µία Συναξαριακὴ διήγηση, µαζὶ µὲ τὴν µνήµη τοῦ ὁσίου Ἀθανασίου, ἀναφέρεται καὶ ἡ µνήµη ἕξι ἀποκτανθέντων µαθητῶν του).

Ὁ Ὅσιος Λάµπαδος

Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόµα ἦταν µέσα στὸν κόσµο, ἔλαµπε ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴν σωφροσύνη του, τὴν χρηστότητά του, τὴν χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑποµονή του, τὴν µακροθυµία του, τὴν πραότητά του, τὴν

µεγάλη ἀγάπη του πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες. Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ µὲ τὴν ἁγία ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιµότατοι καὶ στὸν κόσµο. Πολλοὶ ποὺ ἐρχόταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ Ὅσιος τους ὁδηγοῦσε στὰ κατάλληλα πνευµατικὰ βάλσαµα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.

Ἡ Ἁγία Ἁγνή

Βλέπε βιογραφία της τὴν 21η Ἰανουαρίου.

Ὁ Ἅγιος Στέφανος, Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας καὶ Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ στὴν πόλη αὐτὴ.

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye (Synaxaria Selecta σελ. 800, 52 καὶ

804, 37) «Τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ ἁγίου µάρτυρος Στεφάνου τοῦ εἰς τὸ Ρήγιον Καλαβρίας».

Κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατέων, τὴν µνήµη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ αὐτοῦ

γιόρταζαν τὴν 6η Ἰουλίου.

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

Ἡ καταπληκτική του τόλµη, ἔκανε πολλοὺς νὰ τὸν νοµίζουν γιὰ τρελό, ἀλλ᾿ αὐτός, µ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο κατάφερε νὰ πάρει τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας. Ὁ Ἱεροµάρτυρας Κυπριανὸς γεννήθηκε ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς, στὸ χωριὸ Κλητζὸς τῶν Ἀγράφων. Ἀνατράφηκε µὲ χριστιανοπρέπεια, ἔγινε µοναχὸς καὶ ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσµατος τῆς ἱεροσύνης. Πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου διέπρεψε στὶς ἀρετὲς καὶ ἔγινε ὑπόδειγµα

µεταξὺ τῶν πατέρων. Ἡ καρδιὰ ὅµως τοῦ Κυπριανοῦ φλεγόταν ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ

µαρτυρίου, ἔτσι πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ κήρυξε µὲ καταπληκτικὴ τόλµη µπροστὰ

στὸν κριτὴ τὸν Χριστό. Προέτρεψε µάλιστα καὶ τοὺς ἐντὸς τοῦ κριτηρίου, καὶ αὐτὸν τὸν

ἴδιο τὸν κριτή, νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Μωάµεθ καὶ ν᾿ ἀκολουθήσουν Ἰησοῦν Ἐσταυρωµένον.

Τὸν πέρασαν γιὰ τρελὸ καὶ τὸν ἔβγαλαν µὲ τὶς κλωτσιὲς ἔξω ἀπὸ τὸ κριτήριο. Ἀλλ᾿ ὁ

διακαὴς πόθος τοῦ µαρτυρίου, ἔκανε τὸν Κυπριανὸ νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ἐκεῖ, αὐθόρµητα µπῆκε στὸ παλάτι καὶ κήρυξε µὲ τὸ ἴδιο θάῤῥος τὸν Χριστὸ µπροστὰ

στὸν Βεζίρη. Ὁ ἄρχοντας µὲ διάφορες κολακεῖες προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὸν

µουσουλµανισµό, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἀπέτυχε τὸν παρέδωσε στὸν Μουφτή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ

Κυπριανὸς ὁµολόγησε τὴν ἀγάπη του στὸν Χριστὸ καὶ ἤλεγξε τὸν µουσουλµανισµό. Μὲ

χαρὰ δέχτηκε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση. Ἔτσι στὶς 5-7-1679 ἡµέρα Σάββατο, τὸν

ἀποκεφάλισαν στὸ Φανάρι. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.

Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡµῶν Σεργίου,

Ἡγουµένου Ραδονεξίας, τοῦ Θαυµατουργοῦ (Ῥῶσος)

Ἀνάµνησις ἀνακοµιδῆς λειψάνων καὶ θαύµατος γενοµένου παρὰ τοῦ ἱεροµάρτυρα

Φωκᾶ

Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ, πλησίον τοῦ Φόρου

Ἡ Ἁγία Modwena (Ἰρλανδή)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ὁ Ἅγιος Palladius (Σκωτσέζος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 06

●     Ὁ Ὅσιος Σισώης ὁ Μεγάλος

●     Ἡ Ἁγία Λουκία ἡ Παρθενοµάρτυς, ὁ Ἅγιος Ρῆξος Βικάριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ

µαρτύρησαν στὴν Κοµπανία

●     Οἱ Ἅγιοι 24 Μάρτυρες

●     Ὁ Ὅσιος Ἀστεῖος ἐπίσκοπος Δυῤῥαχίου

●     Οἱ Ἅγιοι Φιλήµων, Ἄρχιππος καὶ Ὀνήσιµος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος

●     Μετακοµιδὴ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Εὐδοκίµου

●     Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἱεροµάρτυρος Στεφάνου

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων

●     Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος

●     Ὁ Ὅσιος Σισίνιος

●     Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Ὁσιοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

●     Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἰουλιανῆς τῆς Παρθένου

●     Ὁ Ἅγιος Βασίλειος

●     Ὁ Ὅσιος Σισώης, Ῥῶσος (+ 18ος αἰ.)

Ὁ Ὅσιος Σισώης ὁ Μεγάλος

Ἔλαµψε µὲ τὴν πνευµατική του σύνεση, τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴ φιλαδελφία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὸ νὰ ἐπιστρέψει καὶ ἕνα µόνο ἁµαρτωλό. Μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν ἀναδείχτηκε ὀνοµαστὸς καὶ µέγας, ἀθλητὴς τῆς πρώτης γραµµῆς, τύπος ἐγκράτειας, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ποὺ προσευχόταν γιὰ δικαίους καὶ ἀδίκους, πλούσιους καὶ φτωχούς, ἄρχοντες καὶ ἰδιῶτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ γενικὰ γιὰ ὅλον τὸν κόσµο. Στὴ γῆ ἦταν, ἀλλ᾿ ἡ ζωή του ἦταν οὐράνια. Ὑψωµένος πάνω ἀπὸ τὴν σάρκα, ποὺ χαλιναγωγοῦσε τέλεια µὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ τὴν θεία κοινωνία τοῦ σώµατος καὶ τοῦ αἵµατος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ µνήµη του µένει ὑπόδειγµα σ᾿ ὅσους θέλουν τὴν ἀσκητικὴ ζωή, γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι καὶ πραγµατικοὶ ἀσκητές, ὄχι µόνο µὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦ σώµατος, ἀλλὰ καὶ µὲ τὴν πνευµατικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴν λάµψη τῆς ἀρετῆς.

Ἡ Ἁγία Λουκία ἡ Παρθενοµάρτυς, ὁ Ἅγιος Ρῆξος Βικάριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ

µαρτύρησαν στὴν Κοµπανία

Ἡ Ἅγια Λούκια (διάφορη αὐτῆς τῆς 13ης Δεκεµβρίου), συνελήφθη ἀπὸ τὸν Ρῆξο Βικάριο, ποὺ τὴν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Λούκια ὄχι µόνο δὲν πείστηκε, ἀλλ᾿ ὁδήγησε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὸν Ρῆξο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀξιώθηκε µεγάλων τιµῶν καὶ ἐγκαταστάθηκε σ᾿ ἕνα ἥσυχο σπίτι, ὅπου

καταγινόταν µὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία. Παρακάλεσε δὲ τὸν Ρῆξο νὰ πάει στὴν Κοµπανία τῆς Ἰταλίας καὶ νὰ µαρτυρήσει ἐκεῖ γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ δὲ Ρῆξος, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε γυναῖκα, παιδιά, πλοῦτο καὶ ὅλη τὴν κοσµικὴ δόξα, ἀναχώρησε µὲ τὴν Ἁγία. Στὴν πόλη αὐτὴ συνελήφθησαν καὶ οἱ δυό. Μπροστὰ στὸν ἡγεµόνα ὁµολόγησαν

µὲ θάῤῥος τὸν Χριστὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀποκεφαλίστηκαν. Μαζί τους ἀποκεφαλίστηκαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἅγιοι Μάρτυρες.

Οἱ Ἅγιοι 24 Μάρτυρες

Αὐτοὶ ἦταν µεταξὺ τῶν πολλῶν, ποὺ µαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισµοῦ, µαζὶ µὲ τὴν Ἁγία Λούκια καὶ τὸν Ἅγιο Ρῆξο. Τὰ ὀνόµατά τους ἦταν τὰ ἑξῆς: Ἀνατόλιος, Ἀντωνῖνος, Λυκίας, Νέας, Σερῖνος, Διόδωρος, Δίων, Ἀπολλώνιος, Ἄπαµος, Παππιανός, Κοττύιος, Ὄρωνος, Παπικός, Σάτυρος, Βίκτωρ καὶ ἄλλοι ἐννέα.

Ὁ Ὅσιος Ἀστεῖος ἐπίσκοπος Δυῤῥαχίου

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν ἐπίσκοπος Δυῤῥαχίου καὶ ἔζησε ἐπὶ βασιλέως Τραϊανοῦ καὶ ἡγεµόνος Ἀγρικόλα τὸ ἔτος 98 µ.Χ. Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες τοῦ Δυῤῥαχίου καὶ ἐπειδὴ δὲν θυσίαζε στὰ εἴδωλα, ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεµόνα Ἀγρικόλα, ὅπου τὸν ἔδειραν µὲ µολύβδινα ὁµοιώµατα χεριῶν καὶ τὸν µαστίγωσαν µὲ µαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν. Ἐπειδὴ ὅµως ἐπέµενε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἄλειψαν µὲ µέλι καὶ τὸν σταύρωσαν σὲ καιρὸ καύσωνα, κοντὰ στὸ τεῖχος τῆς πόλης. Ἐκεῖ ἔπεσαν ἐπάνω του νέφη µελισσῶν, ὅπου ἀπὸ τὰ πολλὰ τσιµπήµατα θανατώθηκε.

Οἱ Ἅγιοι Φιλήµων, Ἄρχιππος καὶ Ὀνήσιµος

Τὰ ὀνόµατά τους συµπίπτουν µὲ τὰ ὀνόµατα ἄλλων προσώπων ποὺ συναντᾶµε στὴν Καινὴ Διαθήκη. Εἶχαν καὶ αὐτοὶ τὴν ἴδια θερµὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό µας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τέλεια ἀφοσίωση πρὸς τὸ Εὐαγγέλιό Του. Ὅταν, λοιπόν, διατάχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, καὶ οἱ τρεῖς, µὲ µία φωνή, ἀπάντησαν µὲ τὰ θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐδεὶς γὰρ ἡµῶν ἑαυτῷ ζῇ καὶ οὐδεὶς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει· ἐάν τε γὰρ ζῶµεν, τῷ Κυρίῳ ζῶµεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωµεν, τῷ

Κυρίῳ ἀποθνήσκοµεν, ἐάν τε οὖν ζῶµεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωµεν, τοῦ Κυρίου ἐσµεν». Δηλαδή, κανεὶς ἀπὸ µᾶς ποὺ πιστεύουµε δὲ ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ κανεὶς δὲν πεθαίνει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Διότι καὶ ἂν ζοῦµε, ζοῦµε γιὰ νὰ δουλεύουµε στὸν Κύριο,

καὶ ἂν πεθαίνουµε, πεθαίνουµε ὑποτασσόµενοι στὸ θέληµα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἄν, λοιπόν,

ζοῦµε καὶ ἂν πεθαίνουµε, εἴµαστε κτῆµα τοῦ Κυρίου. Κάνοντας, λοιπόν, πράξη τὰ

λόγια τους, πέθαναν καὶ οἱ τρεῖς µε µαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ µὲν Φιλήµων µὲ σταύρωση, ὁ

δὲ Ἄρχιππος ἀπὸ τραύµατα, ποὺ ἔπαθε συρόµενος πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, µέσα σὲ

πέτρες καὶ ἀγκάθια. Ὁ Ὀνήσιµος ἀποκεφαλίσθηκε µὲ ξίφος. (Ἡ µνήµη του Ἁγίου

Φιλήµονος, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 6η

Ἰουνίου).

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος

Μαρτύρησε ὡς ἑξῆς: ἀφοῦ τὸν ἔβαλαν µέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο κατόπιν στ᾿ ἀνοιχτά της θάλασσας, ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πλοῖο µὲ ἀποτέλεσµα νὰ βρεῖ τραγικὸ θάνατο καὶ ὁ Ἀπολλώνιος, ποὺ ἐπίτηδες τὸν εἶχαν βάλει µέσα σ᾿ αὐτό.

Μετακοµιδὴ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Εὐδοκίµου

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἱεροµάρτυρος Στεφάνου

Βλέπε σχετικῶς 5 Ἰουλίου, Ἅγ. Στέφανος Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας.

Ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων

Μαρτύρησε ὡς ἑξῆς: ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν σ᾿ ἕνα τροχό, κατόπιν τὸν ἄφησαν νὰ κυλήσει µὲ δύναµη σὲ µία µεγάλη κατηφοριὰ καὶ ἔτσι ὁ Ἀλεξανδρίων, ποὺ ἦταν δεµένος στὸν τροχὸ βρῆκε τραγικὸ θάνατο.

Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Σισίνιος

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Ὁσιοµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

Ὁ γενναῖος Ὁσιοµάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Κύριλλος, γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, στὰ χρόνια του Σουλτάνου Σουλεϊµάν. Οἱ γονεῖς του ὀνοµαζόταν Πέιος καὶ Παρασκευή. Ὁ Κύριλλος, κατὰ κόσµον Κυριάκος, ὅταν ἦταν δέκα χρονῶν οἱ γονεῖς του πέθαναν καὶ ἔτσι ἔµεινε ὀρφανός. Ἀπὸ τὴν µάννα του εἶχε δυὸ θείους διαφορετικοὺς στὸ θρήσκευµα.

Ὁ ἕνας - ὁ Ἰωάννης- ἦταν εὐσεβὴς χριστιανὸς καὶ ὁ ἄλλος εἶχε γίνει µουσουλµάνος. Ὁ δεύτερος κατάφερε καὶ πῆρε κοντά του τὸν Κυριάκο µὲ σκοπὸ νὰ τὸν ἐξισλαµίσει. Ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς εὐλόγησε καὶ ὁ Κυριάκος ἦλθε σὲ ἐπαφὴ στὴ Θεσ/νίκη µὲ κάποιους ἁγιορεῖτες πατέρες, ποὺ κατάφεραν νὰ τὸν πάρουν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ Χιλιανδαρίου, ὁ Κυριάκος -14 χρονῶν - ἔγινε µοναχὸς καὶ µετονοµάστηκε σὲ Κύριλλος. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν µικρὸς στὴν ἡλικία καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ διαµονή του στὴ Μονή, τὸν πῆγαν νὰ διακονεῖ σὲ διάφορα µετόχια της. Ἐκεῖ ἔµεινε ὀκτὼ χρόνια καὶ κατόπιν πῆγε στὴ Θεσ/ νίκη, ὅπου συνάντησε τὸν εὐσεβῆ θεῖο τοῦ Ἰωάννη. Καὶ σὲ κάποια στιγµή, ἐνῷ συζητοῦσαν µὲ τὸν ἐξάδελφό του, γιὸ τοῦ θείου τοῦ Ἰωάννη, στὸ λιµάνι τῆς Θεσ/νίκης, συναντήθηκαν µὲ τὸν µουσουλµάνο θεῖο του. Τότε αὐτὸς τὸν συκοφάντησε στοὺς Τούρκους, ὅτι δῆθεν ὁ Κύριλλος ἦταν µωαµεθανὸς καὶ τώρα ἔγινε Χριστιανός. Ἀµέσως τότε ὁ Κύριλλος ὁδηγήθηκε στὸν δικαστή, ὅπου µὲ θάῤῥος µπροστά του ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Καὶ παρὰ τὶς κολακεῖες ἔµεινε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του. Τότε τὸν

ὁδήγησαν στὸν Ἱππόδροµο, ὅπου τὸν ἔκαψαν ζωντανὸ στὶς 6 Ἰουλίου 1566. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές.

Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἰουλιανῆς τῆς Παρθένου

Ἀναπαυοµένης ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ ἐν Κιέβῳ Σπηλαίου (Ῥωσίδα).

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος

Μαρτύρησε στὴ Σκυθούπολη µαζὶ µὲ ἄλλους 69 χριστιανοὺς (βλέπε 28 Ἰουνίου).

Ὁ Ὅσιος Σισώης, Ῥῶσος (+ 18ος αἰ.)

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 07

●     Ὁ Ὅσιος Θωµᾶς ὁ ἐν Μαλεῷ

●     Ἡ Ἁγία Κυριακή ἡ Μεγαλοµάρτυς

●     Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος Ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Νέος

●     Ὁ Ἅγιος Εὐάγγελος

●     Οἱ Ἅγιοι Περεγρῖνος, Λουκιανός, Ποµπήιος, Ἡσύχιος, Παππίας, Σατορνῖνος καὶ

Γερµανός

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος

Ὁ Ὅσιος Θωµᾶς ὁ ἐν Μαλεῷ

Ἦταν πλούσιος καὶ τὴν περιουσία του χρησιµοποιοῦσε σὲ ἔργα φιλανθρωπικά. Τὴ δὲ ἀρχοντική του θέση διέθετε πάντοτε πρὸς ὑποστήριξη τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἐπιείκειας, χωρὶς ποτὲ νὰ ζητήσει ἐξυπηρέτηση ἀτοµικῶν παθῶν καὶ συµφερόντων. Θέλησε ὅµως, νὰ προσηλωθεῖ ἀκόµα περισσότερο στὸ Θεό. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὸν κόσµο καὶ κατέφυγε στὸ Μαλεό· ἴσως νὰ εἶναι τὸ ἀκρωτήρι τῆς Πελοποννήσου Μαλέα. Ἐκεῖ ἔζησε ζωὴ ἀσκητική, µὲ προσευχή, µελέτη καὶ ψαλµῳδία. Ἀλλ΄ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό του, τὸν παρακινοῦσε καὶ κατέβαινε στὶς γύρω περιοχὲς καὶ εὐεργετοῦσε πολὺ κόσµο, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισµα καὶ νὰ θαυµατουργεῖ. Ὁ θάνατος τὸν βρῆκε νὰ εὐεργετεῖ συνεχῶς, διότι καὶ κατὰ τὸ χρόνο τῆς µόνωσής του, προσευχόταν γιὰ ὅλους καὶ κατάρτιζε τὸν ἑαυτό του νὰ γίνεται ἄξιο ὄργανο τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ πλησίον.

Ἡ Ἁγία Κυριακή ἡ Μεγαλοµάρτυς

Ἦταν κόρη τοῦ Δωροθέου καὶ τῆς Εὐσεβίας. Αὐτοὶ ἦταν ἄτεκνοι καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς δώσει παιδί. Πράγµατι, ὁ Θεὸς εὐδόκησε, καὶ τὸ χριστιανικὸ αὐτὸ ζευγάρι ἀπέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ἡµέρα Κυριακή, γι᾿ αὐτὸ καὶ τῆς ἔδωσαν τὸ ὄνοµα Κυριακή. Κατὰ τὸ διωγµὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, οἱ γονεῖς της συνελήφθησαν καὶ µετὰ ἀπὸ ἀνάκριση βασανίστηκαν καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ἀπὸ τὸν δούκα Ἰοῦστο. Ἡ δὲ Κυριακὴ παραπέµφθηκε στὸν Καίσαρα Μαξιµιανό, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸν ἄρχοντα Βιθυνίας Ἱλαριανό, ὁ ὁποῖος τῆς ὑπενθύµισε ὅτι ἡ ὀµορφιά της εἶναι γιὰ ἀπολαύσεις καὶ ὄχι γιὰ βασανιστήρια. Τότε ἡ παρθένος κόρη τοῦ ἀπάντησε: «Οὔτε στὴ νεότητά µου, οὔτε στὴν ὀµορφιά µου δίνω τὴν παραµικρὴ προσοχή. Καὶ τὰ λαµπρότερα ἀπὸ τὰ ἐπίγεια πράγµατα εἶναι προσωρινά, ὅπως τὰ ἄνθη καὶ κούφια, ὅπως οἱ σκιές. Σήµερα, ἔπαρχε, εἶµαι ὄµορφη, αὔριο µία ἄσχηµη γριά. Νὰ κάνω, λοιπόν, κέντρο τῆς ζωῆς µου τὴν ὀµορφιά µου; Τὴν ἀξία της, ὅµως, τὴν γνώρισα στὶς ρυτίδες, ποὺ τὴν περιµένουν καὶ στὸν τάφο ποὺ τὴν καλεῖ. Νόµισες, λοιπόν, ὅτι θὰ κάνω τὴν τερατώδη ἀνοησία, νὰ

χάσω τὴν αἰώνια λαµπρότητα γιὰ νὰ µείνω λίγο περισσότερο στὴ γῆ; Γι΄ αὐτὸ στὸ

ξαναλέω, ἔπαρχε: εἶµαι καὶ θὰ εἶµαι στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο χριστιανή». Ἐξοργισµένος ὁ Ἱλαριανός, σκληρὰ τὴν βασάνισε καὶ διέταξε νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν. Ἀλλὰ πρὶν πέσει ἡ σπάθη, προσευχόµενη παρέδωσε τὸ πνεῦµα της στὸν Κύριο.

Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος Ἱεροµάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Νέος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν µὲ µαχαῖρι.

Ὁ Ἅγιος Εὐάγγελος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Περεγρῖνος, Λουκιανός, Ποµπήιος, Ἡσύχιος, Παππίας, Σατορνῖνος καὶ

Γερµανός

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Τραϊανοῦ (98 µ.Χ.). Ὅταν ἔγινε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἐπιβιβάστηκαν σ΄ ἕνα πλοῖο καὶ ἀπέπλευσαν στὴν πόλη τοῦ Δυῤῥαχίου. Ἐκεῖ ὅταν εἶδαν τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου Ἀστείου, ἐπισκόπου Δυῤῥαχίου, τὸν µακάρισαν καὶ συνελήφθηκαν. Στὴ συνέχεια ἀφοῦ ὁµολόγησαν ὅτι εἶναι χριστιανοί, µὲ διαταγὴ τοῦ ἀνθυπάτου Ἀγρικόλα, τοὺς ἔριξαν στὸ Ἀδριατικὸ πέλαγος καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Τὰ δὲ ἁγία λείψανά τους, ἀφοῦ βγῆκαν ἔξω ἀπὸ τὴν θάλασσα, παραχώθηκαν στὴν ἄµµο. Μετὰ 70 χρόνια, φανερώθηκαν στὸν ἐπίσκοπό της Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὰ παρέλαβε,

τὰ ἔθαψε µὲ τιµὲς καὶ ἔκτισε στ΄ ὄνοµά τους µικρὴ Ἐκκλησία.

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος

Ἱεροµάρτυρας, Ἐπίσκοπος τῆς Βρεσκίας στὴν Ἰταλία (+ 2ος αἰ.).

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 08

●     Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ Μεγαλοµάρτυς

●     Ἡ Ἁγία Θεοδοσία, µητέρα του Ἁγίου Προκοπίου

●     Οἱ Ἅγιες 12 Γυναῖκες Συγκλητικές

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀντίοχος καὶ Νικόστρατος οἱ Τριβούνιοι

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀβδᾶς (ἢ Αὐδᾶς) καὶ Σάββας

●     Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ἁγιορείτης

●     Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ νέος ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Προκόπιος, ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς

●     Ὁ Ἅγιος Προκόπιος, ὁ ἐφορκιστὴς

●     Ὁ Ἅγιος Προκόπιος τοῦ Οὔσια Βόλογκντα (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ Μεγαλοµάρτυς

Γεννήθηκε στὴν Ἱερουσαλήµ, ἀπὸ πατέρα χριστιανό, ποὺ ὀνοµαζόταν Χριστοφόρος, καὶ

µητέρα εἰδωλολάτρισσα, τὴν Θεοδοσία. Ὅταν µεγάλωσε ὁ Προκόπιος, ἡ µητέρα του

κατάφερε, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς (290) πῆγε στὴν Ἀντιόχεια, νὰ τὸν κάνει

δούκα Ἀλεξανδρείας. Καὶ µάλιστα, τοῦ ἀνέθεσαν τὸ διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν.

Ὅµως, τὸ θέληµα τοῦ Κυρίου ἦταν ἄλλο. Ἐνῷ κάποια νύκτα βάδιζε µὲ τὴν συνοδεία

του, εἶδε σταυρὸ κρυστάλλινο καὶ ἄκουσε φωνὴ νὰ τοῦ λέει: «ἐγὼ εἰµὶ ὁ ἐσταυρωµένος

Ἰησοῦς, ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός». Ἔκπληκτος ἀπὸ τὸ ὅραµα καὶ τὴν φωνή, διέκοψε τὴν

συγκεκριµένη πορεία του καὶ πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, ὄχι πλέον σὰν διώκτης, ἀλλὰ

εὐαγγελιζόµενος τὸ Χριστό. Ὅταν τὸ ἔµαθε ἡ µητέρα του, τὸν κατήγγειλε στὸν ἔπαρχο

Οὐλκίωνα ὅπου ὁ Προκόπιος ὁµολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανός. Τότε ὑπέστη σκληρὰ

βασανιστήρια, καὶ µισοπεθαµένος ρίχτηκε στὴ φυλακή. Ἔπειτα τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν

φυλακὴ καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό, νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀµέσως ἡ

σκέψη τοῦ Προκοπίου σκίρτησε στὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, «ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν

κόσµῳ, καὶ ὅτι οὐδεὶς θεὸς ἕτερος εἰ µὴ εἷς». Δηλαδή, κανένα εἴδωλο δὲν ἔχει ὕπαρξη

πραγµατικὴ στὸν κόσµο καὶ κανένας ἄλλος θεὸς δὲν ὑπάρχει, παρὰ µόνο ἕνας, ὁ

ἀληθινὸς Θεός. Ἔτσι σκεπτόµενος καὶ προσευχόµενος ὁ Προκόπιος, γκρέµισε τὸ ναό, µὲ

ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψει ἡ µητέρα του καὶ ἄλλοι πολλοί. Τελικά, ἀµετακίνητος στὴν

πίστη του, ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Οὐλκίωνος, Φλαβιανό.

Ἡ Ἁγία Θεοδοσία, µητέρα του Ἁγίου Προκοπίου

Πρώην εἰδωλολάτρισσα, ἡ ὁποία, ἀπὸ τὰ θαύµατα καὶ τὸ µαρτύριο τοῦ γιοῦ της,

ἐπέστρεψε στὸν Χριστὸ καὶ µαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιες 12 Γυναῖκες Συγκλητικές

Οἱ Ἅγιες αὐτὲς προσῆλθαν στὸν Χριστιανισµὸ ἀπὸ τὰ θαύµατα τοῦ Ἁγίου Προκοπίου καὶ µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Ἀντίοχος καὶ Νικόστρατος οἱ Τριβούνιοι

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Προκόπιο.

Οἱ Ἅγιοι Ἀβδᾶς (ἢ Αὔδας) καὶ Σάββας

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, µᾶλλον µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Προκόπιο.

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ἁγιορείτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ζίχνη τῆς Μακεδονίας καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ἀνατράφηκε δὲ ἀπ᾿ αὐτούς, σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Στὰ γράµµατα ἦταν εὐφυὴς καὶ ἰκανότατος. Ἔγινε µοναχός, κατόπιν Ἱερέας καὶ ἀπὸ τότε περιφερόταν σὲ διάφορους τόπους διδάσκοντας µὲ τὸ παράδειγµά του στοὺς χριστιανοὺς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τελικὰ τὸ 1548, κατέληξε στὸν Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ἀσκήτευσε στὸ κελλὶ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ποὺ βρίσκεται στὰ ὅρια τῆς Μονῆς Παντοκράτορας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ τὸ ἅγιο λείψανό του ἀνέβλυσε εὐωδιαστὸ µύρο. (Λεπτοµέρειες τῆς βιογραφίας του, βλέπε στὸ Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου).

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ νέος ἱεροµάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῶν Ἰωαννίνων, ποὺ ὀνοµαζόταν Ἅγιος Βλάσιος. Ὁ Ἀναστάσιος ἦταν ἐφηµέριος σὲ κάποια ἐκκλησία κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὸ µαρτύριο τοῦ Παπα - Κωνσταντίνου τοῦ Ρώσου καὶ ἀπὸ τότε κυριολεκτικὰ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ µαρτυρίου. Κάποτε λοιπόν, συνέβη νὰ εἶναι παρὼν στὴ διδασκαλία ὑπὲρ τῆς µωαµεθανικῆς θρησκείας, κάποιου ἐξωµότη Ἱεροµόναχου,

τυφλοῦ, Κύπριου στὴν καταγωγή. Τότε οἱ παρευρισκόµενοι Τοῦρκοι, παρότρυναν καὶ τὸν Ἀναστάσιο νὰ γίνει Τοῦρκος. Ὁ Ἀναστάσιος, ὅταν ἄκουσε αὐτό, ἤλεγξε µὲ θάῤῥος τὸν γέροντα ἐξωµότη, ἀλλὰ καὶ τὴν µουσουλµανικὴ θρησκεία. Καὶ κατόπιν κήρυξε

µπροστὰ σ᾿ ὅλους τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἀµέσως τὸν ἔσυραν βίαια στὸν κριτή,

καταδικάστηκε σὲ θάνατο καὶ ἀποκεφαλίστηκε στὶς 8 Ἰουλίου 1743.

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς

Ὁ ἐν Οὐστούζῃ, ὁ θαυµατουργὸς (Ῥῶσος) (+ 1303).

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ ἐφορκιστὴς

Ἡ µνήµη του ἁγίου αὐτοῦ δὲν συναντᾶται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Ἀναγράφεται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye ἔτσι: «Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ (Ἰουλίου 8) ἄθλησις τοῦ ἁγίου Προκοπίου τοῦ ἐφορκιστοῦ, τοῦ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης». Προφανῶς εἶναι ἄλλος συνώνυµος τοῦ µεγαλοµάρτυρα Προκοπίου καὶ πιθανὸν ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν

τῆς 22ας Νοεµβρίου.

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος τοῦ Οὔσια Βόλογκντα (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλὸς.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 09

●     Ὁ Ἅγιος Παγκράτιος Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Ταυροµενίας

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας καὶ Πρόβος

●     Μνήµη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῇ Πηγῇ

●     Ὁ Ὅσιος Φώτιος, κτήτορας τῆς Μονῆς Ἀκαπνίου στὴ Θεσσαλονίκη

●     Οἱ Ὅσιοι Διονύσιος καὶ Μητροφάνης οἱ Ἁγιορεῖτες

●     Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ νέος Ἱεροµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ Πακνανᾶς

●     Oἱ Ἅγιοι Πατερµούθιος, Κόπριος (ἢ Κόπρις) καὶ Ἀλέξανδρος

Ὁ Ἅγιος Παγκράτιος Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Ταυροµενίας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Ἀποστόλων. Νεαρὸς ἀκόµα, ἐπισκέφθηκε µὲ τοὺς γονεῖς του τὰ Ἱεροσόλυµα, ὅπου καὶ βαπτίσθηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, ὁ Παγκράτιος θέλησε νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Χριστὸ καὶ στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του. Πῶς, ὅµως, θὰ γινόταν αὐτό, µὲ τέτοια περιουσία ποῦ κληρονόµησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του; Τὴ λύση βρῆκε στὰ ἴδια τὰ λόγια του Κυρίου: «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὑπάγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει µοι». Ἐὰν δηλαδή, θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ µοίρασέ τα στοὺς φτωχούς, καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στοὺς οὐρανούς. Καὶ ἔλα νὰ µὲ ἀκολουθήσεις. Πράγµατι, ὁ Παγκράτιος ἀπελευθέρωσε τοὺς δούλους, µοίρασε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς, καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε βιοτικὴ µέριµνα, ἀφιερώθηκε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Ἀκολούθησε τὸν Ἀπόστολο Πέτρο στὴν Ἀντιόχεια, καὶ στὴν Κιλικία συνάντησε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ταυροµενίου στὴ Σικελία. Στὸ ἀξίωµα αὐτὸ ἀναδείχθηκε τέλειος ποιµένας, διδάσκοντας καὶ διακονώντας µὲ ἀγάπη καὶ ἀρετὴ τὸ ποίµνιό του. Προσήλκυσε διὰ τοῦ κηρύγµατός του πλῆθος λαοῦ στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ἀκόµα καὶ αὐτὸν τὸν ἡγεµόνα τοῦ τόπου Βονιφάτιο. Ἐπίσης ἵδρυσε στὴν πόλη αὐτὴ καὶ ἱερὸ ναό. Ὅµως, οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες, βλέποντας µὲ φθόνο τὸ εὐαγγελικὸ ἔργο τοῦ Παγκρατίου, τὸν σκότωσαν, ἐνῷ ἐκεῖνος προσευχόταν γι᾿ αὐτούς.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας καὶ Πρόβος

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Μνήµη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῇ Πηγῇ

Πρόκειται γιὰ τὸν ναὸ ποὺ εἶχε κτίσει ὁ Ἰουστινιανὸς τὸ ἔτος 559 καὶ ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν Προκόπιο ἦταν ἐξαίσιος «κάλλει τε καὶ µεγέθει». Ὁ ναὸς αὐτὸς πολλὲς φορὲς καταστράφηκε, ἐπανειληµµένα ὅµως ἀνοικοδοµήθηκε ἀπὸ τὴν αὐτοκράτειρα Εἰρήνη τὴν Ἀθηναία, ἀπὸ τὸν Βασίλειο τὸν Μακεδόνα καὶ ἀπὸ τὸν Ρωµανὸ Α´ τὸν Λεκαπηνό. Ἀλλὰ καὶ πάλι καταστράφηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἰῶνα.

Ὁ Ὅσιος Φώτιος κτήτορας τῆς Μονῆς Ἀκαπνίου στὴ Θεσσαλονίκη

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται µόνο στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Γ 86 φ. 142α, ὅπου ὑπάρχει καὶ ἰδιόµελο ποίηµα Δηµητρίου τοῦ Βεάσκου, µεγάλου οἰκονόµου τῆς µητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐπίσης τὴν µνήµη του ἀναφέρει καὶ ὁ Ἱεροσολυµιτικὸς Κώδικας 309 φ.

91.

Οἱ Ὅσιοι Διονύσιος καὶ Μητροφάνης οἱ Ἁγιορεῖτες

Γεννήθηκαν καὶ οἱ δυὸ στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰῶνα, ἄγνωστο ποῦ. Ἀνατράφηκαν σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἰδιαίτερα ὁ Διονύσιος ἐπιδόθηκε πολὺ στὰ γράµµατα. Ἀργότερα ἔγινε µοναχὸς στὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου καὶ ἐπιθυµώντας ἀνώτερη ἡσυχαστικὴ ζωή, ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, σὲ κάποιο κελλί, κοντὰ στὴ

Σκήτη τῶν Καρυῶν, ἐπιδόθηκε στὴ µελέτη καὶ στὴν ἐργασία τῆς ἀσκητικῆς φιλοσοφίας. Ἐπειδὴ ὅµως καὶ ἐκεῖ δὲν µποροῦσε νὰ ἡσυχάσει, πῆγε σὲ κάποιο ἡσυχαστήριο τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Ἐδῶ, µαζὶ µὲ τὸν µαθητή του Μητροφάνη, µέσα σὲ µία σπηλιά, ἀσκήτευαν στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἀργότερα ὁ Μητροφάνης, µὲ ἀπόφαση τῶν Πατέρων, βγῆκε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ δίδασκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὴ γύρω περιοχή. Ἔπειτα, ἐπανῆλθε στὸν Γέροντά του Διονύσιο. Ἔτσι θεάρεστα καὶ ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησαν καὶ oi δυό, ὁ µὲν Διονύσιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν 9η Ἰουλίου 1606 (ἄλλα χειρόγραφα ὅµως ἀναφέρουν τὴν κοίµησή του τὴν 6η Ὀκτωβρίου 1596 ἢ 1602), ὁ δὲ Μητροφάνης λίγο χρονικὸ διάστηµα ἀργότερα. Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης σῴζεται ἰδιόγραφο βιβλίο ποικίλης ὕλης, µὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ Ρήτορα, καὶ µὲ τὸν τίτλο

«Κουβαρᾶς».

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ νέος Ἱεροµάρτυρας

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βυζάρι τῆς ἐπαρχίας Ἁµαρίου Κρήτης, καὶ τὸ ἐπώνυµό του ἦταν Σιλιγάρδος. Ἔγινε ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ἀσωµάτων καὶ µετὰ ἐπίσκοπος Λάµπης. Ὁ ἀρχιερέας Μεθόδιος ἀντιτάχθηκε στὶς βιαιοπραγίες τῶν

Τούρκων καὶ γι᾿ αὐτὸ συνελήφθη. Ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, θανατώθηκε στὶς 9

Ἰουλίου 1793. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάστηκε κοντὰ στὸν τόπο τοῦ µαρτυρίου του

στὸ µονύδριο τῶν Ταξιαρχῶν. Ὁ µάρτυρας αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές,

οὔτε βρέθηκε ἀκολουθία του.

Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ Πακνανᾶς

Ἀποκεφαλίστηκε τὴν 9η Ἰουλίου 1771, ἀλλὰ ἡ µνήµη του ἑορτάζεται τὴν 30η Ἰουνίου,

ὅπου καὶ ἡ βιογραφία του.

Oἱ Ἅγιοι Πατερµούθιος, Κόπριος (ἢ Κόπρις) καὶ Ἀλέξανδρος

Στὸν Κώδ. Δέκ. XI Κρυπτοφέρης φέρεται Κανὼν Ἰωσὴφ τοῦ ὑµνογράφου, ποὺ ἡ ἀρχὴ εἶναι: «ὤφθη ἡ Πανέορτος». Ἡ δὲ µνήµη τους κατὰ τὴν 9η Ἰουλίου. Ἡ κυρίως ὅµως

µνήµη τῶν πιὸ πάνω Ἁγίων εἶναι 17 Δεκεµβρίου, ὅπου καὶ τὸ σχετικὸ βιογραφικό τους σηµείωµα.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 10

●     Οἱ Ἅγιοι 45 Μάρτυρες

●     Οἱ Ἅγιοι Βιάνωρ καὶ Σιλουανός

●     Ἀνακοµιδὴ Ἱερῶν Λειψάνων ἐν Γερᾷ Λέσβου Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἀσσοῦ

●     Ὁ Ἅγιος Τιθόης µάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος ἀπὸ τὶς Σάρδεις

●     Οἱ Ἅγιοι Μύριοι (10.000) Ὅσιοι τῆς Νιτρίας ποὺ θανάτωσε µὲ φωτιὰ ὁ ἐπίσκοπος

Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ἐπειδὴ ἀντιπαθοῦσε τὸν Ἰσίδωρο τὸν Πρεσβύτερο

●     Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Βιάτου ἢ Βεώτου

●     Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Ῥῶσος ὁ Ἐσφιγµενίτης

Οἱ Ἅγιοι 45 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν στὴ Νικόπολη τῆς Ἀρµενίας καὶ µεταξὺ αὐτῶν οἱ Ἅγιοι Δανιὴλ, Μαυρίκιος, Ἀντώνιος καὶ Λεόντιος. Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ µαρτύρησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Λικίνιος. Κορυφαῖοι ἀπ΄ αὐτοὺς ἦταν ὁ Λεόντιος, ὁ Μαυρίκιος, ὁ Δανιὴλ καὶ ὁ Ἀντώνιος. Ὅταν ὁ Λικίνιος ἐξέδωσε διάταγµα κατὰ τῶν χριστιανῶν, µόνοι τους ἦλθαν στὸν δούκα καὶ φανέρωσαν ὅτι εἶναι χριστιανοί. Σὲ ἐρώτηση τοῦ Λυσία, ποιὸς τοὺς ἔπεισε νὰ µὴ θυσιάζουν στοὺς θεούς, αὐτοὶ ἀπάντησαν:

«Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ µᾶς δίδαξε καὶ µᾶς ἔπεισε νὰ µὴ λατρεύουµε θεοὺς ἀνύπαρκτους, καὶ νὰ µὴ προσκυνοῦµε τὰ εἴδωλά τους». Ὀργισµένος ὁ δούκας, διέταξε καὶ τοὺς φυλάκισαν δεµένους χειροπόδαρα, χωρὶς νὰ τοὺς δίδεται καθόλου ψωµὶ καὶ νερό. Οἱ Ἅγιοι πέρασαν τὴν νύκτα προσευχόµενοι. Μεταξὺ ἄλλων, ἔλεγαν:

«Εὐλογοῦµε, Κύριε, ἐσένα, τὸ βασιλιὰ τῆς δόξας. Διότι σὺ εἶσαι ἡ ἀληθινὴ ζωή, ποὺ θυσιάστηκες γιὰ µᾶς τοὺς ἁµαρτωλούς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἕνωσέ µας, Κύριε, ὥστε ὅλοι µαζὶ µὲ µία ψυχὴ νὰ σὲ ὁµολογήσουµε καὶ ὅλοι µαζὶ νὰ πεθάνουµε». Τὸ πρωὶ ὁ Λυσίας, ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν φυλακή, τοὺς ρώτησε ἂν µετάνιωσαν καὶ ἐπανῆλθαν στοὺς θεοὺς τοῦ κράτους. Οἱ Ἅγιοι µὲ ἕνα στόµα ἀπάντησαν: «χριστιανοὶ ἐσµέν». Εἴµαστε χριστιανοί. Μὲ µανία τότε ὁ Λυσίας διέταξε καὶ τοὺς ἔκοψαν χέρια καὶ πόδια, καὶ ἔπειτα τοὺς ἔριξαν στὴ φωτιά. Ἔτσι, ὅλοι µαζὶ ἀξιώθηκαν νὰ πάρουν τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦταν καὶ οἱ πρόκριτοι τῆς πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Ἀντώνιος καὶ Λεόντιος.

Οἱ Ἅγιοι Βιάνωρ καὶ Σιλουανός

Ὁ Βιάνωρ καταγόταν ἀπὸ τὴν ἐπαρχία τῆς Πισιδίας καὶ συνελήφθη, ἐπειδὴ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστό, ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα τῆς Αὐφρατησίας (ἢ Εὐφρατησίας), ποὺ σήµερα ὀνοµάζεται Ἄτζαρ καὶ βρίσκεται στὴ Συρία. Ἀφοῦ τὸν κρέµασαν καὶ τὸν ἔδειραν ἀνελέητα µὲ ξύλινα σπαθιά, κατόπιν τὸν ἔκαψαν µὲ σιδερένια πυρακτωµένα σφαιρίδια,

µὲ ἀποτέλεσµα νὰ χάσει τὰ δόντια καὶ τ΄ αὐτιά του. Ὁ δὲ Σιλουανός, ποὺ ἦταν ἐκεῖ καὶ

ἔβλεπε τὸ µαρτύριο καὶ τὴν ἀνδρεία τοῦ Βιάνορα, πίστεψε καὶ ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ

µπροστὰ σ΄ ὅλους τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἐπὶ τόπου τότε, τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα καὶ

κατόπιν τὸ κεφάλι. Τοῦ δὲ Βιάνορα, ἔβγαλαν τὸ δεξὶ µάτι, ἔγδαραν τὸ δέρµα τῆς

κεφαλῆς του καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἔτσι καὶ οἱ δυὸ ἔλαβαν µαζὶ τὸ στεφάνι

τῆς ἀθλήσεως.

Ἀνακοµιδὴ Ἱερῶν Λειψάνων ἐν Γερᾷ Λέσβου Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἀσσοῦ

Ὁ Ἅγιος Τιθόης µάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος ἀπὸ τὶς Σάρδεις

Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὶς Σάρδεις. Καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Ἰκονίου, διότι πίστευε στὸ Χριστὸ καὶ ἐνεργοῦσε µεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Περίνιος -ἔτσι ὀνοµαζόταν ὁ ἔπαρχος- µετὰ ἀπὸ µάταιες προσπάθειες, γιὰ νὰ τὸν ἐξαναγκάσει ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, τὸν σταύρωσε. Τὸ τέλος αὐτό, ποὺ τὴν φρικτὴ ἀγωνία του δοκίµασε καὶ ὁ Κύριός µας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀπολλώνιος ὑπέστη µὲ πολλὴ καρτερία, ἐνδυναµούµενος ἀπὸ τὴν θεία χάρη. Καὶ ἔτσι κέρδισε τὸ ἐνδοξότατο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Μύριοι (10.000) Ὅσιοι τῆς Νιτρίας ποὺ θανάτωσε µὲ φωτιὰ ὁ ἐπίσκοπος

Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ἐπειδὴ ἀντιπαθοῦσε τὸν Ἰσίδωρο τὸν Πρεσβύτερο

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἀσκητές, κατοικοῦσαν µέσα σὲ σπηλιὲς καὶ καλύβες τῆς Νιτρίας τῆς Αἰγύπτου, καὶ κύριο ἔργο τους ἦταν ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ζοῦσαν µὲ νηστεῖες, ἀγρυπνίες, προσευχὲς καὶ ἦταν γύρω στὶς 10.000 στὸν ἀριθµό. Ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος, ὁ πρῶτος ἀπ΄ αὐτούς, φιλονικοῦσε µὲ τὸν ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας Θεόφιλο γιὰ ὁρισµένα ἐκκλησιαστικὰ ζητήµατα, ποὺ ὁ Θεόφιλος ἔφερνε ἀντίῤῥηση, γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἰσίδωρος, ἔχοντας πίσω του τὴν ὑποστήριξη τῶν πολλῶν µοναχῶν, ἤλεγχε τὸν Θεόφιλο. Τότε ὁ Θεόφιλος, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν Ἰσίδωρο, ἔστειλε κρυφὰ δικούς του ἀνθρώπους καὶ ἔκαψε ζωντανοὺς µέσα στὶς Σκῆτες, ὅλους τοὺς συγκεκριµένους Πατέρες.

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Βιάτου ἢ Βεώτου

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Ῥῶσος ὁ Ἐσφιγµενίτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ρωµανοῦ Ἀργυρόπουλου καὶ Βλαδίµηρου τοῦ εὐσεβοῦς ἄρχοντα τῆς Ρωσίας. Ὁ Ἀντώνιος τὸ 1012 ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐκάρη µοναχὸς στὴ Μονὴ Ἐσφιγµένου. Κατόπιν ἐπέστρεψε στὴ Ρωσία καὶ ἔγινε πατέρας τοῦ Μοναστικοῦ Τάγµατος τῶν Ρώσων. Ἀλλ΄ ἐπειδὴ ὁ Σιατοπόλκος κήρυξε διωγµὸ κατὰ τῶν µοναχῶν, ὁ Ἀντώνιος ἐπέστρεψε στὸ Ἅγιον Ὄρος, κοντὰ στὸν Γέροντά του Θεόκτιστο. Ὅταν ὅµως ἐπανῆλθε ἡ τάξη στὴ Ρωσία µὲ τὸν Ἰαροσλάβο, ὁ Ἀντώνιος ἐπέστρεψε στὴ Ρωσία, ὅπου ἔκανε πολλοὺς µοναχοὺς καὶ ἔκτισε τὴν θαυµαστὴ Μονὴ Πετσέρσκβοϊ, στὴν ὁποία ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 90 χρονῶν.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 11

●     Ἁγίας Εὐφηµίας Μεγαλοµάρτυρος Θαῦµα (Δ´ Οἰκ. Σύνοδος, 451)

●     Ὁ Ἅγιος Κινδέος ὁ Πρεσβύτερος

●     Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐν τῇ Μάνδρᾳ

●     Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός

●     Ὁ Ἅγιος Μαρτυροκλῆς

●     Ὁ Ὁσιοµάρτυς Νικόλαος «ὁ ἐκ Βρυούλλων»

●     Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος

●     Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ἀπὸ τὸ Ἐλβασάν, ὁ Νέος ὁσιοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀπὸ τὰ Βρύουλα ἢ Βοῦρλα, ὁ Νέος ὁσιοµάρτυρας

●     Ἡ Ἁγία Ἱσαπόστολος Ὄλγα (µετονοµασθεῖσα Ἑλένη) ἡ βασίλισσα

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας

Ἁγίας Εὐφηµίας Μεγαλοµάρτυρος Θαῦµα (Δ´ Οἰκ. Σύνοδος, 451)

Ἦταν χριστιανὴ παρθένος, ποὺ µὲ τὸ αἷµα της σφράγισε τὴν πίστη της στὸ Χριστὸ καὶ

µὲ τὴν αὐταπάρνησή της καταντρόπιασε τοὺς ἰσχυροὺς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες. Ἡ

Εὐφηµία καταγόταν ἀπὸ τὴν Χαλκηδόνα καὶ οἱ γονεῖς της ὀνοµαζόταν Φιλόφρων καὶ

Θεοδοσιανή. Μόρφωσαν τὴν κόρη τους σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, γι᾿

αὐτὸ καὶ ἡ Εὐφηµία ἀπὸ πολὺ νωρὶς διακρίθηκε γιὰ τὸν ἅγιο ζῆλο της, τὸ σεµνὸ ἦθος

καὶ τὴν φιλανθρωπία της. Ἦταν ὡραῖα στὸ σῶµα, καὶ πολλοὶ εἰδωλολάτρες νέοι

περίµεναν ἔστω ἕνα ἐνθαῤῥυντικὸ χαµόγελό της. Ἀλλὰ ἡ σεµνὴ παρθένος διατηροῦσε

ἀκηλίδωτη τὴν ἁγνότητά της καὶ εἶχε ἀφοσιωµένη τὴν καρδιά της στὸ Θεό, στὴν

περιποίηση τῶν ἀσθενῶν καὶ τῶν ἀπροστάτευτων ὀρφανῶν. Ὅταν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ

διατάχθηκε σκληρὸς διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ Εὐφηµία συνελήφθη καὶ

ὁµολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανή. Τότε ὁ κριτής, ὑπολογίζοντας στὴν ἀδύνατη γυναικεία

φύση της, τὴν καταδίκασε σὲ θάνατο µὲ βασανιστήρια. Ὅµως ἡ Εὐφηµία ἀναδείχθηκε

πολὺ ἰσχυρότερη τῶν βασανιστῶν της καὶ ὑπέµεινε τὰ βασανιστήρια µὲ θαυµαστὴ

καρτερία. Στὸ τέλος τὴν ἔριξαν τροφὴ στὰ θηρία. Δίδαξε ἔτσι µὲ τὸ παράδειγµά της,

πὼς µπορεῖ οἱ χριστιανοὶ νὰ φαίνονται στὸν κόσµο ἀδύνατοι, ἀλλὰ «τὰ ἀσθενῆ του

κόσµου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά». Δηλαδή, τοὺς κατὰ κόσµον

ἀδυνάτους ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταντροπιάσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἰσχυρὴ κοσµικὴ

ἐπιῤῥοή.

Ὅµως, αὐτὴν τὴν ἡµέρα, γίνεται ἀνάµνηση τοῦ θαύµατος ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὴν ἁγία Εὐφηµία, ὅταν, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μαρκιανοῦ καὶ τῆς Πουλχερίας, συντάχθηκαν δυὸ τόµοι ποὺ περιεῖχαν τὸν ὅρο τῆς Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Χαλκηδόνα (451) καὶ ἦταν ἕνας τῶν ὀρθοδόξων καὶ ἕνας τῶν Μονοφυσιτῶν. Γιὰ νὰ πάψει λοιπὸν ἡ ἔριδα µεταξὺ τῶν δυὸ πλευρῶν, ἀποφασίστηκε νὰ τεθοῦν καὶ οἱ δυὸ τόµοι µέσα στὴ λάρνακα τῆς ἁγίας Εὐφηµίας, γιὰ νὰ φανεῖ ποιὸν ἀπὸ τοὺς δυὸ θὰ δεχτεῖ ἡ Ἁγία. Μετὰ τὴν ἀποσφράγιση τῆς λάρνακας, βρέθηκε ὁ µὲν τῶν αἱρετικῶν τόµος στὰ πόδια τῆς Ἁγίας πεταµένος, ὁ δὲ τῶν ὀρθοδόξων στὸ στῆθος της. (Νὰ σηµειώσουµε ὅτι ἡ κυρίως µνήµη τοῦ µαρτυρίου

τῆς ἁγίας Εὐφηµίας τελεῖται στὶς 16 Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Κινδέος ὁ Πρεσβύτερος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν κωµόπολη Ταλµενία τῆς Παµφυλίας Σίδης (290 µ.Χ.), καὶ ἐργαζόταν µὲ πολλὴ δραστηριότητα, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτό, καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Στρατόνικο καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ. Στὸ δρόµο ὅµως γιὰ τὴν ἐκτέλεση τῆς ποινῆς, αὐτὸς ποὺ κρατοῦσε τὰ ξύλα γιὰ τὴν φωτιά, ξαφνικὰ ἀῤῥώστησε καὶ ἔπεσε κάτω. Τότε, ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀποσπάσµατος διέταξε κάποιον ἀπ᾿ τοὺς στρατιῶτες νὰ σηκώσει καὶ νὰ µεταφέρει τὰ ξύλα. Ἀλλ᾿ ὁ γενναῖος χριστιανὸς µάρτυρας, παρακάλεσε νὰ βάλουν στοὺς δικούς του ὤµους τὰ ξύλα, καὶ νὰ

µεταφέρει αὐτὸς τὰ ὑλικά τοῦ µαρτυρίου του. Τὴν ἴδια γενναιότητα ἐπέδειξε ὁ ἅγιος

Κινδέος καὶ στὴ φωτιά. Ἐνῷ τὸν εἶχαν πάνω στὰ ξύλα, καὶ πρὶν οἱ φλόγες τὸν

καλύψουν, δίδασκε τοὺς παρευρισκόµενους µὲ ἱερὸ ἐνθουσιασµὸ καὶ τοὺς προέτρεπε νὰ

προσέλθουν στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἐνῷ παρέδιδε τὴν ψυχή του καιόµενος

µέσα στὶς φλόγες, κέρδιζε ἄλλη µεγάλη νίκη. Ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων, ἔκπληκτος

µπροστὰ σὲ τέτοιο θάνατο, πίστεψε στὸ Χριστὸ µαζὶ µὲ τὴν γυναῖκα του. Γιὰ ν᾿

ἀποδειχθεῖ ἀκόµα µία φορὰ τὸ ἀκατάβλητο τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, ὅταν αὐτὴ

κηρύττεται µὲ αὐταπάρνηση.

Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐν τῇ Μάνδρᾳ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν µὲ µαχαίρι.

Ὁ Ἅγιος Μαρτυροκλῆς

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν µὲ ἐκτοξευόµενα βέλη.

Ὁ Ὁσιοµάρτυς Νικόλαος «ὁ ἐκ Βρυούλλων»

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, ἀλλ᾿ οὔτε µαρτύριο οὔτε συναξάρι αὐτοῦ σῴζεται. Μόνο Ἀκολουθία του, ποὺ συντάχθηκε ἀπὸ ἄγνωστο καὶ ἐκδόθηκε ἀπὸ

παλιὰ χειρόγραφα στὴν Ἀθήνα τὸ 1898. Πιθανῶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος µε τὸν παρακάτω νέο ὁσιοµάρτυρα Νεκτάριο ἀπὸ τὰ Βρύουλα καὶ νὰ ἀντιγράφηκε λάθος τὸ ὄνοµά του.

Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος

Ἀσκήτευε στὰ ὅρια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπεδίου καὶ ὑπῆρξε διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου

Γρηγορίου τοῦ Παλαµᾶ. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ἀπὸ τὸ Ἐλβασάν, ὁ Νέος ὁσιοµάρτυρας

Ὁ Νέος αὐτὸς Ὁσιοµάρτυρας καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἐλβασάν της Ἠπείρου καὶ

ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὅταν µεγάλωσε στὴν ἡλικία, παντρεύτηκε χριστιανὴ

γυναῖκα καὶ ἀπέκτησε παιδιά. Παρακινήθηκε ὅµως ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἔγινε

µωαµεθανός. Κατόπιν βίαια περιέτεµε καὶ τὰ παιδιά του, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, ποὺ οἱ

χριστιανοὶ κρυφὰ φυγάδευσαν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὅταν πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ βρεῖ τὸ

παιδί του καὶ νὰ τὸ ἐξισλαµίσει, µετανόησε, ἐπανῆλθε στὸν Χριστιανισµὸ καὶ παρέµεινε

ἐκεῖ ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσµια. Κατόπιν ἔγινε µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Νικόδηµος.

Τὸν κατέλαβε ὅµως ὁ πόθος τοῦ µαρτυρίου, γι᾿ αὐτὸ καὶ προετοιµάστηκε µὲ ἄσκηση,

νηστεία καὶ πολλὴ προσευχή. Κατόπιν πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ ὁσίου Ἀκακίου τοῦ

Καυσοκαλυβίτη καὶ µὲ δάκρυα χαρᾶς ἔφυγε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Μὲ νηστεία καὶ

ἐγκράτεια σ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς πορείας του, ἔφθασε στὸ Ἐλβασάν. Ἐκεῖ

ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν πασά. Ἀπέῤῥιψε

ὅλες τὶς κολακεῖες τῶν Τούρκων καὶ µὲ θάῤῥος ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Τότε

παραδόθηκε στὸ ἀγριεµένο πλῆθος, ποὺ γιὰ τρεῖς ἡµέρες τὸν βασάνιζαν ἀνελέητα.

Κατόπιν ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τοῦ µαρτυρίου του, ὅπου µετὰ ἀπὸ προσευχὴ ποὺ ἔκανε,

ἀποκεφαλίστηκε στὶς 11 Ἰουλίου 1722.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀπὸ τὰ Βρύουλα ἢ Βοῦρλα, ὁ Νέος ὁσιοµάρτυρας

Γεννήθηκε ἀπὸ φτωχοὺς ἀλλὰ εὐσεβεῖς γονεῖς στὰ Βρύουλα ἢ Βουρλὰ τῆς Ἐφέσου καὶ ὀνοµαζόταν Νικόλαος. Ἔµεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ 17 ἐτῶν µπῆκε µὲ µισθὸ στὴν ὑπηρεσία κάποιου ἀγά. µαζὶ µὲ ἄλλους ἕξι νέους χριστιανούς, ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἐξισλαµίστηκε, διότι πίστεψαν ὅτι οἱ γονεῖς τους πέθαναν ἀπὸ κάποια ἐπιδηµία. Ὅταν ὅµως ὁ Νικόλαος γύρισε στὰ Βοῦρλα, πληροφορήθηκε ὅτι ἡ µητέρα του ζοῦσε καὶ ἔτρεξε µὲ χαρὰ κοντά της. Ἡ εὐσεβὴς µητέρα, ὅταν εἶδε µὲ τούρκικα ροῦχα τὸν γιό της, τὸν ἔδιωξε λέγοντάς του ὅτι, ἐγὼ δὲν γέννησα Τοῦρκο ἀλλὰ Νικόλαο Χριστιανό. Τότε ὁ Νικόλαος κατάλαβε τὸ ἁµάρτηµά του καὶ µετὰ ἀπὸ ἕνα ταξίδι στὴ Σµύρνη - Κωνσταντινούπολη - Βλαχία καὶ πάλι στὴ Σµύρνη, ἐξοµολογήθηκε σ᾿ ἕναν Ἁγιορείτη µοναχό, καὶ µὲ τὴν εὐλογία του πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ κατέληξε στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, κοντὰ στὸν πατριώτη του µοναχὸ Χατζῆ Στέφανο, ὅπου ἔγινε

µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Νεκτάριος. Ἀλλ᾿ ὁ πόθος τοῦ µαρτυρίου ἔκαιγε µέσα στὴν καρδιά του. Ἔτσι µὲ τὶς εὐλογίες τοῦ πνευµατικοῦ του ἔφυγε νὰ µαρτυρήσει, µὲ τὴν συνοδεία

τοῦ ὁσιωτάτου χειραγωγοῦ του Στεφάνου. Ὅταν ἔφτασαν στὴν πατρίδα τους τὰ Βουρλά, ὁ Νεκτάριος παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ καὶ ἀφοῦ ἔριξε τὸ φέσι του κατὰ γῆς εἶπε: «Πάρτε τὰ σηµάδια τῆς πίστεως σας, ἐγὼ χριστιανὸς Νικόλαος γεννήθηκα καὶ χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Παρ᾿ ὅλες τὶς κολακεῖες καὶ τὰ βασανιστήρια, ὁ Νεκτάριος ἔµεινε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του. Ἔτσι τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 11

Ἰουλίου 1820.

Ἡ Ἁγία Ἱσαπόστολος Ὄλγα (µετονοµασθεῖσα Ἑλένη) ἡ βασίλισσα

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν βασίλισσα τῆς Ρωσίας καὶ διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσµατος

µετονοµάσθηκε Ἑλένη, τὸ ἔτος 957. Δύσκολα µπορεῖ νὰ περιγράψει κανεὶς τὶς ἄοκνες

προσπάθειές της γιὰ τὴν χριστιανικὴ διαφώτιση τοῦ Ρώσικου λαοῦ. Ἔκανε τὰ πάντα

γιὰ νὰ γνωρίσουν οἱ Ῥῶσοι τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἁγία αὐτή,

ὅταν ἦλθε µὲ τὴν ἀκολουθία της κάποτε στὸ Βυζάντιο, ἔτυχε θερµῆς ὑποδοχῆς γιὰ τοὺς

ἀγῶνες της ὑπὲρ τοῦ Χριστιανισµοῦ. Πάνω στὸν ἀγῶνα αὐτό, παρέδωσε τὴν τελευταία

της πνοὴ τὴν 11η Ἰουλίου 969.

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη του ἀναγράφεται τὴν ἡµέρα αὐτὴ στὸν ὑπ᾿ ἀριθµ. 402 Coislin φ. 166 Κώδικα τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης Παρισίων ὡς ἑξῆς. «Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ Ἀρσενίου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας σφαγή».

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 12

●     Οἱ Ἅγιοι Πρόκλος καὶ Ἰλάριος

●     Ὁ Ἅγιος Σεραπίων ὁ νέος

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας ὁ Στρατηλάτης, Ἡράκλειος, Φαῦστος, Μηνᾶς καὶ ἡ συνοδεία τους

●     Ὁ Ἅγιος Μάµας πέραν ἐν τῷ Σίγµατι

●     Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Μαλεϊνός, πνευµατικὸς πατέρας του Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ

Ἀθωνίτη

●     Ἡ Ἁγία Βερονίκη ἡ αἱµοῤῥοοῦσα

●     Ἀνακοµιδὴ Ἱερῶν Λειψάνων Ἁγίου Γεωργίου, Ἐπισκόπου Ἀσσοῦ Μυτιλήνης

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)

Οἱ Ἅγιοι Πρόκλος καὶ Ἰλάριος

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἔζησαν στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ, στὶς ἀρχὲς τοῦ δευτέρου

µετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Ἡ καταγωγή τους ἦταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴν Ἄγκυρα, ποὺ

ὀνοµαζόταν Καλλίπποι. Ὁ Πρόκλος εἶχε ἀνεψιὸ τὸν Ἰλάριο, καὶ ἦταν ἑνωµένοι ὄχι µόνο

µὲ τὸ συγγενικὸ δεσµό, ἀλλὰ καὶ µὲ τὴν κοινὴ θερµὴ πίστη καὶ ἀγάπη τους στὸ Χριστό.

Ἐργάζονταν ἀδιάκοπα γιὰ τὴν καλύτερη πνευµατικὴ οἰκοδοµὴ τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ γιὰ

τὸ φωτισµὸ τῶν Ἰουδαίων καὶ εἰδωλολατρῶν. Διότι πίστευαν ὅτι «αὐτοῦ ἔσµεν ποίηµα,

κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οὖς προητοίµασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς

περιπατήσωµεν». Δηλαδή, σὰν ἀναγεννηµένοι χριστιανοὶ εἴµαστε ποίηµα Χριστοῦ, ποὺ

δηµιουργηθήκαµε νὰ µένουµε ἑνωµένοι µὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ γιὰ νὰ πράττουµε ἔργα

ἀγαθά, γιὰ τὰ ὁποῖα µας προετοίµασε ὁ Θεός, γιὰ νὰ ζήσουµε τὴν ὑπόλοιπη ζωή µας µὲ

αὐτά. Οἱ δραστηριότητες τῶν δυὸ Ἁγίων ἔγιναν αἰτία νὰ συλληφθεῖ ὁ Πρόκλος καὶ νὰ

ὁδηγηθεῖ µπροστὰ στὸν ἔπαρχο Μάξιµο, ποὺ µὲ σύντοµη διαδικασία τὸν καταδίκασε σὲ

θάνατο. Στὸ δρόµο γιὰ τὴν ἐκτέλεση, τὸν συνάντησε ὁ Ἰλάριος, ποὺ δήλωσε στὸν

ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀποσπάσµατος ὅτι καὶ αὐτὸς εἶναι χριστιανός. Τότε, τὸν µὲν Πρόκλο

σκότωσαν µὲ βέλη, τὸν δὲ Ἰλάριο µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ὁ Ἅγιος Σεραπίων ὁ νέος

Ὁ ἅγιος Σεραπίων ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Σεβήρου (103 µ.Χ.) καὶ ἦταν ἄνδρας θεοσεβὴς καὶ ἀγαθὸς στὴν προαίρεση. Συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Ἀκύλα καὶ ὅταν ρωτήθηκε ποιᾶς θρησκείας εἶναι, ὁµολόγησε µὲ θάῤῥος, ὅτι πιστεύει καὶ σέβεται τὸν Χριστό. Τότε τὸν ἔριξαν στὴ φωτιὰ καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό, λαµβάνοντας ἔτσι τὸ ἁµαράντινο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας ὁ Στρατηλάτης, Ἡράκλειος, Φαῦστος, Μηνᾶς καὶ ἡ συνοδεία τους

Μάρτυρες, χωρὶς νὰ γνωρίζουµε κανένα βιογραφικό τους στοιχεῖο.

Ὁ Ἅγιος Μάµας πέραν ἐν τῷ Σίγµατι

Ἴσως πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο Μάρτυρα, ποὺ ἡ µνήµη του ἑορτάζεται τὴν 2α Σεπτεµβρίου.

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Μαλεϊνός, πνευµατικὸς πατέρας του Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ

Ἀθωνίτη

Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Κων/νου Ζ΄ καὶ µέχρι τῶν χρόνων τοῦ Βασιλείου Β΄ τοῦ Βουλγαροκτόνου. Γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλούσιους, τὸν Εὐδόκιµο καὶ τὴν Ἀναστασώ. Ὁ παππούς του ἀπὸ τὸν πατέρα του, Εὐστάθιος, κατεῖχε

τὸ ἀξίωµα τοῦ πατρικίου. Ὁ δὲ παππούς του ἀπὸ τὴν µητέρα του Ἀδράλεστος, εἶχε τὸ ἀξίωµα τοῦ Στρατηλάτη τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Μανουὴλ - αὐτὸ ἦταν τὸ κατὰ κόσµον ὄνοµά του - ἀνατράφηκε µέσα στ΄ ἀνάκτορα, ἀλλὰ γρήγορα κατάλαβε τὴν µαταιότητα τῶν ἐγκόσµιων τιµῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ γι᾿ αὐτὸ κατέφυγε στὸ ὄρος τοῦ Κύµινα. Ἐκεῖ βρῆκε κάποιο µοναχὸ γέροντα µεγάλης ἀρετῆς, τὸν Ἰωάννη, καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ µείνει κοντά του. Ὁ γέροντας µὲ ἐπιφύλαξη τὸν δέχτηκε, ἀλλά, µετὰ ἀπὸ λίγο, ὁ πατέρας του ἐντόπισε ποὺ βρίσκεται καὶ µὲ διάφορες παρακλήσεις τὸν ἔφερε στὸ σπίτι. Ἀλλὰ µετὰ ἀπὸ λίγους µῆνες καὶ µὲ τὴν ἄδεια αὐτὴ τὴν φορὰ τῶν γονέων του, ἐπέστρεψε στὸν γέροντά του, ποὺ τὸν δέχτηκε µὲ χαρὰ µεγάλη. Μετὰ τρία ἔτη δοκιµασίας, ὁ Μανουὴλ ἔγινε µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Μιχαήλ. Ἀργότερα, ὅταν πέθανε ὁ γέροντάς του Ἰωάννης, ὁ Μιχαήλ, µὲ τὴν µεγάλη πατρικὴ κληρονοµιὰ ποὺ ἀπόκτησε ὑπῆρξε µεγάλος δωρητὴς τῶν φτωχῶν καὶ τῶν πασχόντων. Ἐπίσης ἵδρυσε τὴν περίφηµη µεγάλη Λαύρα τοῦ Κύµινα, ὅπου σχηµατίστηκε πολυάριθµη ἀδελφότητα, τὴν ὁποία ὁ Μιχαὴλ ὀργάνωσε κοινοβιακὰ καὶ τὴν συνέδεσε µὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Ἀπ΄ αὐτὴ τὴν Μονὴ πέρασαν πολλὲς ἐκλεκτὲς ψυχές, µεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ἱδρυτὴς τῆς

µεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ µονὴ τοῦ Κύµινα διακρίθηκε γιὰ τοὺς καλλιγράφους της καὶ ἀντιγραφεῖς Ἱερῶν βιβλίων. Σὲ ἡλικία προχωρηµένη, ἀλλὰ ἀκµαῖος στὴν πίστη καὶ τὸ πνεῦµα, ὁ Μιχαὴλ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεό.

Ἡ Ἁγία Βερονίκη ἡ αἱµοῤῥοοῦσα

Τὴ θεραπεία τῆς αἱµοῤῥοούσης γυναικός, ποὺ κατὰ τὴν παράδοση ὀνοµαζόταν Βερονίκη, µπορεῖ νὰ διαβάσει ὁ ἀναγνώστης στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο κεφάλαιο Θ΄ στ. 20-22, στὸ κατὰ Μᾶρκον κεφάλαιο Ε΄ στ. 25-34 καὶ στὸ κατὰ Λουκᾶν κεφάλαιο Η΄ στ. 43-49. Ὁ Συναξαριστὴς τοῦ ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου ἀναφέρει ὅτι ἡ ἁγία

αὐτὴ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Πανεάδα. Ὅταν τὴν γιάτρεψε ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς αἱµοῤῥαγίας, αὐτὴ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσει, φιλοτέχνησε τὸν ἀνδριάντα Του καὶ τὸν ἔστησε µπροστὰ στὸ σπίτι της γιὰ νὰ προσκυνεῖται ἀπ΄ ὅλους. Μάλιστα στὴ βάση τοῦ ἀνδριάντα, φύτρωσε βότανο ποὺ θεράπευε διάφορες ἀσθένειες. Ἀργότερα ἡ Βερονίκη ἔγινε µέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, καὶ ἀφοῦ ἔζησε ἁγία ζωή, εἰρηνικὰ παρέδωσε τὸ πνεῦµα της.

Ἀνακοµιδὴ Ἱερῶν Λειψάνων Ἁγίου Γεωργίου, Ἐπισκόπου Ἀσσοῦ Μυτιλήνης

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 13

●     Ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ

●     Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

●     Ἡ Ὁσία Σάρρα

●     Ἡ Ἁγία Γολινδούχ ἡ Περσίδα ποὺ µετονοµάστηκε Μαρία

●     Οἱ Ὅσιοι Ἡλιόφωτοι (κατ᾿ ἄλλους Ἡλιόφωτος ἢ Ἀλιφῶτες)

●     Αὐτὴ τὴν µέρα Κυριακή (ποὺ τυχαίνει ἀπὸ τῆς 13ης ἕως 19ης Ἰουλίου) τῶν Ἁγίων

Πατέρων

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ

Νά, σὺν τοῖς ἄλλοις, πὼς ἡ Ἐκκλησία ὑµνεῖ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ σ᾿ αὐτὴ τὴν γιορτή του: «Θρόνῳ παριστάµενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαµπόµενος, ταῖς θείαις λαµπρότησι, ταῖς ἐκπεµποµέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρµονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφηµοῦντας σε, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ φωτισµῷ καταλάµπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτᾶ τῶν ψυχῶν ἡµῶν. Τῶν ἀσωµάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως µέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι

µυστήριον, τόκον τὸν ἀπόῤῥητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὐτῇ, ἡ

Κεχαριτωµένη. Χρεωστικῶς σε ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ µακαρίζαµεν».

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

Ἀνεψιὸς τοῦ Ἰωάννου Δαµασκηνοῦ ὁ Στέφανος, γεννήθηκε στὴ Δαµασκὸ τὸ 725 µ.Χ. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Θεόδωρο Μανσοὺρ καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἰωάννου Δαµασκηνοῦ. Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν, ὁ Στέφανος εἰσήχθη ἀπὸ τὸ θεῖο του στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου γιὰ 15 χρόνια ἐκπαιδεύτηκε πολὺ καλὰ στὴ µοναχικὴ ζωή. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ θείου του, ἀποσύρθηκε στὴν ἔρηµο καὶ ἐντρυφοῦσε ἀκόµα περισσότερο στὴ

µελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἀσχολήθηκε καὶ µὲ τὴν ποίηση, στὴν ὁποία διακρίθηκε καὶ ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς µεγαλύτερους ποιητὲς τῆς Ἐκκλησίας µας. Ὁ Στέφανος, ὅ,τι δηµιουργοῦσε µὲ τὸ τάλαντο ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, τὸ ἀφιέρωνε στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὸ θαυµασµὸ τῶν ἀνθρώπων. Διότι τὸν ἐνέπνεαν τὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λένε: «Πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόµατι

Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾿ αὐτοῦ». Δηλαδή, κάθε τί ποὺ κάνετε

µὲ λόγο ἢ µὲ ἔργο, ὅλα νὰ τὰ πράττετε γιὰ νὰ ἀρέσετε στὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ γιὰ τὴν

δόξα Του, εὐχαριστοῦντες µέσῳ Αὐτοῦ τὸ Θεὸ καὶ Πατέρα, ποὺ τόσο πολύ µας

ἀγάπησε. Ὁ Στέφανος, ἀφοῦ κόσµησε τὴν Ἐκκλησία µὲ τὰ ποιήµατά του, πέθανε

εἰρηνικὰ τὸ 807 µ.Χ.

Ἡ Ὁσία Σάρρα

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Γολινδούχ ἡ Περσίδα ποὺ µετονοµάστηκε Μαρία

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν ἀπὸ τὴν Περσία στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Χοσρόη καὶ τῶν Ρωµαίων Μαυρικίου (582-602). Εἰδωλολάτρισσα στὴ ἀρχή, µετὰ ἀπὸ κάποια ὀπτασία ποὺ εἶδε, µεταστράφηκε στὸν χριστιανισµὸ καὶ ὅταν βαπτίστηκε πῆρε τὸ ὄνοµα Μαρία. Ὁ ἄνδρας της, τὴν κατήγγειλε στὸν Χοσρόη, ποὺ τὴν ἐξόρισε σὲ κάποιο φρούριο, τῆς Λήθης ὀνοµαζόµενο, ὅπου ἔµεινε κλεισµένη γιὰ 18 ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπειτα, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ὑπέστη πολλὰ καὶ διάφορα µαρτύρια. Ὅταν ἀπαλλάχτηκε ἀπ᾿ αὐτά, ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερουσαλήµ, ὅπου µόνασε σὲ κάποιο

µοναστήρι. Μὲ ὑπόδειξη τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύµων, ξεκίνησε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, προκειµένου νὰ εὐχηθεῖ ὑπὲρ τῶν βασιλέων. Πέθανε ὅµως στὸ δρόµο µεταξὺ τοῦ Νιτζιβίου καὶ τῆς Δαρᾶς µέσα στὸν εὐκτήριο οἶκο τοῦ ἁγίου Σεργίου, ἐνῷ προσευχόταν. Στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266 λέγεται, ὅτι τὸ µαρτύριό της συνέγραψε ὁ Εὐστράτιος, πρεσβύτερος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Εὐτυχίου.

Οἱ Ὅσιοι Ἡλιόφωτοι (κατ᾿ ἄλλους Ἡλιόφωτος ἢ Ἀλιφῶτες)

Ἅγιοι ἢ Ἅγιος της Κυπριακῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συγκαταλέγεται ἢ συγκαταλέγονται

µεταξὺ τῶν 300 Ἀλαµανῶν λεγοµένων. Βλέπε καὶ Α.Χ.Ε.Χ. Ἄλλη ἁγιολογικὴ πηγὴ

ἀναφέρει ἐδῶ τοὺς ἑξῆς ἁγίους: Ἠλιόφωτος, Ἀµµώνιος, Αὐξουθένιος, Εὐτύχιος,

Εὐφηµιανὸς καὶ Χουλελαΐος).

Αὐτὴν τὴν µέρα Κυριακή (ποὺ τυχαίνει ἀπὸ τῆς 13ης ἕως 19ης Ἰουλίου) τῶν Ἁγίων

Πατέρων

Τελεῖται ἡ µνήµη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Οἰκουµενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων, ποὺ πῆραν µέρος σ᾿ αὐτές. Δηλαδή: α) τῶν 318 τῆς Α´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια κατὰ τῶν Ἀρειανῶν τὸ ἔτος 325, 6) τῶν 150 τῆς Β´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τῶν Πνευµατοµάχων τὸ ἔτος 381, γ) τῶν 200 τῆς Γ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Ἔφεσο κατὰ τοῦ Νεστορίου τὸ ἔτος 431, δ) τῶν 630 τῆς Δ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Χαλκηδόνα κατὰ τῶν Μονοφυσιτῶν τὸ ἔτος 451, ἔ) τῶν 165 τῆς Ε´ Συνόδου κατὰ τοῦ Ὠριγένη καὶ τῶν ὀπαδῶν του, τὸ ἔτος 553, στ) τῶν 170 τῆς ΣΤ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τῶν Μονοθελητῶν τὸ ἔτος 680 καὶ ζ) τῶν 367 τῆς Ζ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια κατὰ τῶν εἰκονοµάχων τὸ ἔτος 781. (Ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν, ὅτι ἡ µνήµη εἶναι βασικῶς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου καὶ σὲ κάποια φάση γιορτάστηκαν καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων).

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 14

●     Ὁ Ἅγιος Ἀκύλας ὁ Ἀπόστολος

●     Ὁ Ἅγιος Ἰοῦστος

●     Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος ὁ Θαυµατουργὸς

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ὁµολογητής, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ ἀδελφὸς τοῦ

Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Ἰλάριος

●     Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ νέος

●     Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος

●     Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Ἅγιος Ἀκύλας ὁ Ἀπόστολος

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 13η Φεβρουαρίου, ὅπου συνεορτάζει µὲ τὴν γυναῖκα του Πρισκίλλα.

Ὁ Ἅγιος Ἰοῦστος

Ρωµαῖος στὴν καταγωγὴ καὶ στρατιωτικὸς στὸ ἐπάγγελµα ὁ Ἰοῦστος, διακρινόταν γιὰ τὴν γενναιότητά του. Σὲ πολλὲς µάχες ἔδειξε σπάνια ἀνδρεία, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἀνώτεροί του τὸν τιµοῦσαν ἰδιαίτερα. Μάλιστα, µετὰ ἀπὸ κάθε πόλεµο τὸν προβίβαζαν καὶ σὲ κάποιο ἀνώτερο στρατιωτικὸ ἀξίωµα. Σὲ κάποια, ὅµως, ἐκστρατεία κατὰ τῶν βαρβάρων, τὸ στράτευµα βρέθηκε σὲ µεγάλο κίνδυνο, καὶ τότε ἡ αὐτοθυσία τῶν

χριστιανῶν στρατιωτῶν τὸ ἔσωσε. Ὁ Ἰοῦστος, µὲ ἀφορµὴ τὸ περιστατικὸ αὐτό, θαύµασε τὴν διαγωγὴ τῶν χριστιανῶν καὶ θέλησε νὰ γίνει καὶ ὁ ἴδιος χριστιανός. Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι µόνο µὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ µπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ καὶ τὸν ἐνηµέρωσαν σχετικῶς µὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Ἰοῦστος, ὅταν ἄκουσε αὐτά, βρέθηκε σὲ δίληµµα. Διότι ἀντιδροῦσε µέσα του ἡ παλαιὰ θρησκεία τῶν εἰδώλων. Ἀλλὰ κάποια νύχτα ποὺ κοίταζε τὸν ἔναστρο οὐρανὸ συλλογιζόµενος, παρατήρησε φωτεινὸ σταυρό, γύρω ἀπὸ τὸν

ὁποῖο ἔλαµπε ἡ λέξη «ἀκολούθει». Πράγµατι, ὁ Ἰοῦστος σ΄ αὐτὸ τὸ κάλεσµα τοῦ Χριστοῦ ἀνταποκρίθηκε ἀµέσως χωρὶς δισταγµούς. Δὲ λογάριασε οὔτε δόξες, οὔτε τιµές, οὔτε στρατιωτικὴ καριέρα, οὔτε ἀπολαύσεις. Ἀλλὰ «καταλιπῶν ἀπάντᾳ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ». Ἀφοῦ, δηλαδή, ἄφησε τὰ πάντα, βαπτίσθηκε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό. Ὅταν, ὅµως, ἔµαθε τὸ γεγονὸς ὁ Τριβοῦνος Κλαύδιος, τὸν βασάνισε µὲ πυρωµένα σίδερα. Κατόπιν τὸν ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου θριαµβευτικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή του.

Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος ὁ Θαυµατουργὸς

Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος -ἐδῶ δὲν πρόκειται γιὰ τὸν ἀπόστολο Ὀνήσιµο, τὸν µαθητὴ τοῦ ἀπ. Παύλου- ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν κωµόπολη Καρύνη τῆς Καισαρείας στὴν Παλαιστίνη, καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπὸ νωρὶς διακρίθηκε γιὰ τὸ θεῖο ζῆλο του, τὴν µελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν καὶ τὴν εὐσπλαχνία του πρὸς τοὺς πάσχοντες. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου ἔγινε

µοναχός. Μετὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγµό, οἱ µοναχοὶ τῆς µονῆς ὅπου ἦταν ὁ Ὀνήσιµος διασκορπίστηκαν, καὶ ὁ ἴδιος γύρισε στὴν πατρίδα του. Οἱ γονεῖς του χάρηκαν πολὺ γιὰ τὴν ἐπάνοδό του, ἀλλὰ καὶ λυπήθηκαν συγχρόνως. Διότι εἶχαν τυφλωθεῖ καὶ δὲν µποροῦσαν νὰ δοῦν τὴν ὄψη τοῦ ἀγαπηµένου τους παιδιοῦ. Χάρη

ὅµως τῆς θερµῆς προσευχῆς τοῦ Ὀνησίµου, ἕνα πρωὶ ὁ Θεὸς χάρισε στοὺς δυὸ γονεῖς τὸ φῶς τους καὶ ὅλοι µαζὶ δοξολόγησαν τὸν Εὐεργέτη τους. Κατόπιν ὁ Ὀνήσιµος πῆγε στὴ Μαγνησία, ὅπου ἵδρυσε µοναχικὴ ἀδελφότητα. Ἐκεῖ ἀγωνιζόµενος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, πέθανε σὲ βαθιὰ γεράµατα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ὁµολογητής, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ ἀδελφὸς τοῦ

Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Λέοντα Ε´ τοῦ εἰκονοµάχου (813-820) καὶ ἦταν γιὸς γονέων εὐσεβῶν τοῦ Φωτεινοῦ καὶ τῆς Θεοκτίστης, ἀδελφός του δὲ ἦταν ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Λόγω τῆς ἀξιέπαινης ζωῆς του, ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἀφοῦ ἀρχιεράτευσε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη µὲ βασιλικὴ προσταγή. Παρουσιάστηκε στὸ βασιλιὰ καὶ µὲ θάῤῥος ὁµολόγησε πὼς σέβεται καὶ τιµᾶ τὶς ἅγιες εἰκόνες. Τότε, µετὰ ἀπὸ διάφορες κακοπάθειες καὶ φυλακίσεις, ἐξορίστηκε σὲ κάποιο νησί. Κατόπιν ὁ δυσεβὴς βασιλιὰς Θεόφιλος, ἔκανε νὰ δοκιµάσει ὁ Ἰωσὴφ σκληρότερες κακοπάθειες καὶ σκοτεινότερες φυλακές. Ἔτσι µέσα στὴν πεῖνα καὶ τὴν δίψα, καὶ τὶς διάφορες θλίψεις, ἔφυγε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ (832).

Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Ἰλάριος

Μαρτύρησαν διὰ λιθοβολισµοῦ.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ νέος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὰ πόδια (ὁρισµένοι Κώδικες, λανθασµένα γράφουν ὅτι ἦταν ἐπίσκοπος Κρήτης).

Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν χτύπησαν καὶ τὸν θανάτωσαν µὲ ρόπαλα.

Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας

Γεννήθηκε στὴ Νάξο τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸν Ἀντώνιο καὶ Ἀναστασία Καλλιβούρση. Τὸ κατὰ κόσµον ὄνοµά του ἦταν Νικόλαος καὶ ἀπὸ µικρὸς ἔδειχνε ὅτι ἦταν ἄνθρωπος µεγάλης ἀρετῆς καὶ φοβερῆς εὐφυΐας. Τὰ πρῶτα του γράµµατα τὰ ἔµαθε στὴ Νάξο καὶ ἔπειτα στὴ σχολὴ τῆς ἴδιας πόλης ἐπέκτεινε τὶς γνώσεις του, µὲ δάσκαλο τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀρχιµανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πῆγε στὴν Ἑλληνικὴ σχολὴ τῆς Σµύρνης, ὅπου κοντὰ σὲ φηµισµένους διδασκάλους ἔλαβε ἀνώτερη παιδεία καὶ ἀρετή. Μετὰ ἀπὸ ὁρισµένες περιπέτειες, τὸ 1775 πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐκάρη

µοναχός µε τὸ ὄνοµα Νικόδηµος. Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς, ποὺ διέκριναν τὰ µεγάλα φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα χαρίσµατα τοῦ Νικοδήµου, τὸν διόρισαν ἀναγνώστη καὶ γραµµατέα τῆς Μονῆς. Στὴ Μονὴ αὐτὴ ὁ Νικόδηµος, ὑπῆρξε ὑπόδειγµα διακονίας καὶ πράξεων ἀρετῆς. Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο κελλί, ὅπου µὲ ἀσκητικὸ τρόπο, ἐπιδόθηκε στὴ µελέτη καὶ συγγραφὴ πολλῶν οἰκοδοµητικῶν, θεολογικῶν καὶ ἁγιολογικῶν βιβλίων. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ «Συναξαριστής», τὸ «Ἑορτοδρόµιον», ἡ

«Νέα Κλίµακα», ὁ «Ἀόρατος Πόλεµος» καὶ ἄλλα πολλά. Τελικὰ µετὰ ἀπὸ διάφορες περιπέτειες, ποὺ ὑπέστη στὴ βραχύχρονη ζωή του, ἀπεβίωσε ἀπὸ ἡµιπληγία τὴν 14η Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1809, σὲ ἡλικία 60 χρονῶν. Ἐνταφιάστηκε στὸ Λαυριωτικὸ Κελὶ τῶν Σκουρταίων στὶς Καρυαῖς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀφήνοντας πίσω του ἕνα τεράστιο πνευµατικὸ συγγραφικὸ ἔργο, ποὺ σήµερα ἀποτελεῖ κεφάλαιο γιὰ τὸν λαὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. (Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου, ὁ ἀναγνώστης µπορεῖ νὰ βρεῖ σὲ διάφορα βιβλία ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχουν ἐκδοθεῖ καὶ ἀναφέρουν λεπτοµερῶς τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου).

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 15

●     Οἱ Ἅγιοι Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα ἡ µητέρα του

●     Ὁ Ἅγιος Λολλιανός

●     Ὁ Ἅγιος Ἀβούδιµος

●     Ὁ Ἅγιος Βλαδίµηρος ὁ Ἰσαπόστολος, βασιλιὰς τῶν Ρώσων

●     Εὕρεσις Τιµίας κάρας τῆς Ὁσίας Ματρώνας τῆς Χιοπολίτιδας

●     Μνήµη τοῦ Βασιλέως Ἰουστιανιανοῦ Β΄ τοῦ Νέου

●     Ὁ Ἅγιος Swithn (Ἀγγλοσάξωνας) Ἀνακοµιδὴ λειψάνων του

Οἱ Ἅγιοι Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα ἡ µητέρα του

Ἡ Ἁγία Ἰουλίττα καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἰκόνιο. Ἦταν ἐνάρετη χριστιανὴ γυναῖκα καὶ ὅταν χήρεψε δὲν ξαναπαντρεύτηκε, ἀλλὰ ζοῦσε µὲ εὐσέβεια, ἀφοσιωµένη στὴν ἀνατροφὴ τοῦ γιοῦ της Κηρύκου. Ὅταν ξέσπασε ὁ σκληρὸς διωγµὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ἡ Ἰουλίττα πῆρε τὸν τριετὴ γιό της καὶ κατέφυγε στὴ Σελεύκεια. Ἀλλὰ ὁ διωγµὸς εἶχε ἐπεκταθεῖ κι ἐκεῖ. Τότε, µὲ τὸ γιό της στὴν ἀγκαλιά, πῆγε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας. Ὁ ἔπαρχος Ἀλέξανδρος ἔµαθε γιὰ τὴν Ἰουλίττα καὶ ἀµέσως τὴν συνέλαβε. Προσπάθησε µὲ ποικίλους κολακευτικοὺς λόγους νὰ τὴν ἑλκύσει στὰ εἴδωλα. Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι δὲν τὰ κατάφερε, πῆρε τὸν Κήρυκο ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά της (τὴ στιγµὴ ποὺ τὸ ἅγιο παιδὶ ψέλλιζε

µπροστά του τὸ ὄνοµα τοῦ Χριστοῦ) καὶ τὸν ἔριξε µὲ δύναµη στὶς σκάλες τοῦ βήµατος,

µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τοῦ σπάσει τὸ κεφάλι καὶ τὸ παιδὶ νὰ πεθάνει ἐπὶ τόπου. Πύρινο

µαχαίρι πέρασε ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῆς Ἰουλίττας. Ἕσφιξε τὶς παλάµες της καὶ εἶπε:

«Κακοῦργε ἄρχοντα, ὅπως συνέτριψες τὸ κεφάλι τοῦ παιδιοῦ µου, ἔτσι θὰ συντριβεῖ καὶ

ἡ ψεύτικη θρησκεία σου». Θυµωµένος τότε ὁ ἔπαρχος, ἀµέσως ἀποκεφάλισε καὶ τὴν

ἴδια, γιὰ νὰ µιµηθεῖ ἔτσι τὴν γενναία µητέρα τῶν Μακκαβαίων, γιὰ τὴν ὁποία λέει ἡ

Ἅγια Γραφή: «Ὑπεραγόντως δὲ ἡ µήτηρ θαυµαστὴ καὶ µνήµης ἀγαθῆς ἀξία, ἥτις

ἀπολυµένους υἱοὺς ἑπτὰ συνορῶσα µίας ὑπὸ καιρὸν ἡµέρας εὐψύχως ἔφερε διὰ τὰς ἐπὶ

Κύριον ἐλπίδας». Δηλαδή, εἶναι ἀξιοθαύµαστη καὶ ἄξια ἀγαθῆς µνήµης ἡ µάνα, ποὺ ἂν

καὶ ἔβλεπε νὰ πεθαίνουν τὰ ἑπτὰ παιδιά της µέσα σὲ µία µέρα, αὐτὴ τὸ ὑπέµεινε

γενναῖα, διότι στήριζε τὶς ἐλπίδες της στὸν Κύριο.

Ὁ Ἅγιος Λολλιανός

Μαρτύρησε, ἀφοῦ θανατώθηκε ἀπὸ δήµιους µὲ κλωτσιές.

Ὁ Ἅγιος Ἀβούδιµος

Ὁ θαῤῥαλέος αὐτὸς στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπὸ τὴν νῆσο Τένεδο καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τὰ πρῶτα ὁλοκαυτώµατα τῆς πίστεως, στὸν τότε διωγµὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἔδειραν σκληρά. Ὁ Ἀβούδιµος ὅµως, µία ἀπάντηση εἶχε συνεχῶς στὸ στόµα του:

«ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ». Κατόπιν τοῦ ἔσχισαν τὰ πλευρὰ µὲ σιδερένια νύχια, καὶ ἐπειδὴ συνέχιζε νὰ ὁµολογεῖ τὸ Χριστό, τὸν θανάτωσαν µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ὁ Ἅγιος Βλαδίµηρος ὁ Ἰσαπόστολος, βασιλιὰς τῶν Ρώσων

Ἅγιος της Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ γιὸς τοῦ ἡγεµόνα τοῦ Κιέβου Σβιατοσλάβ. Γεννήθηκε τὸ ἔτος 949 µ.Χ. Ἡ µητέρα του ὀνοµαζόταν Μαλοῦσα καὶ ἦταν πρῶτα ὑπηρέτρια τῆς µητέρας τοῦ συζύγου της, δηλαδὴ τῆς Ἁγίας βασίλισσας Ὄλγας, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἔγινε χριστιανὴ στὴ Ρωσία καὶ ὁδήγησε πολλοὺς στὴν εὐσέβεια. Ὅταν ὁ Βλαδίµηρος κατέλαβε τὸν θρόνο τοῦ Κιέβου, στὴν ἀρχὴ ἦταν εἰδωλολάτρης καὶ ἔτσι ἐνεργοῦσε. Πῆρε πολλὲς συζύγους καὶ ἀπόκτησε 12 γιοὺς καὶ 11 θυγατέρες. Κατόπιν ὅµως, µὲ τὶς θερµὲς προσευχὲς τῆς ἁγίας γιαγιᾶς του καὶ τὴν θεία φώτιση - πολλὰ σηµεῖα λέγονται γιὰ τὴν προσέλευσή του στὸν χριστιανισµὸ - πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίστηκε στὸ Κίεβο τὸ ἔτος 897. Παντρεύτηκε τὴν ἀδελφὴ τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Βασιλείου Β΄ τοῦ Βουλγαροκτόνου Ἄννα καὶ γκρέµισε ὅλα

τὰ εἴδωλα ποὺ ὑπῆρχαν στὴ χώρα. Βάπτισε τοὺς περισσότερους Ρώσους χριστιανοὺς καὶ ἔκτισε δυὸ ὡραῖες ἐκκλησίες στὸ Κίεβο. Ἡ ζωή του ἄλλαξε ριζικὰ καὶ ἔγινε ἀληθινὸς Χριστιανὸς καὶ βοήθησε πάρα πολὺ γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισµοῦ. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ στὶς 15 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1015.

Εὕρεσις Τιµίας κάρας τῆς Ὁσίας Ματρώνας τῆς Χιοπολίτιδας

Βλέπε βιογραφικό της σηµείωµα στὶς 20 Ὀκτωβρίου, ὅπου ἡ κυρίως µνήµη της.

Μνήµη τοῦ Βασιλέως Ἰουστιανιανοῦ Β΄ τοῦ Νέου

Βλέπε σχετικῶς ἀποβίωση αὐτοῦ τὴν 2α Αὐγούστου.

Ὁ Ἅγιος Swithn (Ἀγγλοσάξωνας) Ἀνακοµιδὴ λειψάνων του

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 16

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης ἐπίσκοπος Πηδαχθόης καὶ οἱ δέκα µαθητές του: Ριγῖνος, Μαξιµῖνος, Πατρόφιλος, [Ἀθηνογένης, Ἀντίοχος], Ἄµµων, Θεόφραστος, Κλεόνικος, Πέτρος καὶ Ἡσύχιος

●     Ὁ Ἅγιος Φαῦστος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀντίοχος ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Πλάτωνα καὶ ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ δήµιος

●     Οἱ Ἅγιοι 15.000 Μάρτυρες οἱ ἐν Πισιδίᾳ

●     Οἱ Ἁγίες πολλὲς Μάρτυρες Γυναῖκες

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης

●     Μνήµη Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου ἐν Χαλκηδόνι (451) καὶ τῶν 630 Πατέρων αὐτῆς

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀναστάσιος καὶ Εὐξίθιος (ἢ Εὐδόξιος) Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης ἐπίσκοπος Πηδαχθόης καὶ οἱ δέκα µαθητές του: Ριγῖνος, Μαξιµῖνος, Πατρόφιλος, [Ἀθηνογένης, Ἀντίοχος], Ἄµµων, Θεόφραστος, Κλεόνικος, Πέτρος καὶ Ἡσύχιος

Πατρίδα του ἦταν ἡ Σεβάστεια τῆς Καππαδοκίας. Ἡ µόρφωσή του, ἡ θερµὴ πίστη του, καθὼς καὶ ἡ γενναία φιλανθρωπική του δράση, τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο Πηδαχθόης. Σὰν ἐπίσκοπος, ἦταν φωτεινὸ πνευµατικὸ λυχνάρι γιὰ τὸ ποίµνιό του. Μάλιστα τόσο πολὺ ἤθελε νὰ συνεχιστεῖ τὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε µὲ ἰδιαίτερη φροντίδα κατάρτισε ἰκανότατους βοηθούς του. Ἀλλὰ ὅταν ἔγινε ὁ διωγµὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ὁ Ἄθηνογενής µε δέκα µαθητές του συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα Φηλίµαρχο, καὶ ἀφοῦ ὅλοι ὁµολόγησαν τὸ Χριστὸ ἀποκεφαλίσθηκαν. Ἀξίζει δὲ νὰ ἀναφέρουµε, ὅτι στὸν Ἀθηνογένη ὀφείλουµε τὸ γνωστὸ κατανυκτικὸ ἑσπερινὸ ὕµνο, «Φῶς ἵλαρον ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, µάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑµνοῦµεν Πατέρα Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦµα, Θεόν. Ἄξιόν σε ἐν πάσι καιροῖς ὑµνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδοὺς διὸ ὁ κόσµος σὲ δοξάζει». Ποὺ σηµαίνει: «Ἰησοῦ Χριστέ, σὺ ποὺ εἶσαι τὸ χαρούµενο φῶς τοῦ Ἀθανάτου, Οὐρανίου, Ἁγίου καὶ µακαρίου Πατρός, ἀφοῦ φθάσαµε στὴ δύση τοῦ ἥλιου

καὶ εἴδαµε τὸ ἑσπερινὸ φῶς, ὑµνοῦµε τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα, δηλαδὴ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Εἶναι ἄξιο νὰ σὲ ὑµνοῦµε σὲ κάθε ὥρα µὲ µελῳδικὲς φωνές, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐσὺ ποὺ δίνεις ζωή. Γι᾿ αὐτὸ ὁ κόσµος σὲ δοξάζει».

Ὁ Ἅγιος Φαῦστος

Ἔζησε στὰ χρόνια του ἄλλου ἀγρίου διώκτη τῶν χριστιανῶν, τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251). Μέσα σὲ σκληρούς, διωγµούς, δηµεύσεις, ἐξορίες, φυλακίσεις καὶ µαρτυρικοὺς θανάτους, ὁ Φαῦστος, ψυχὴ τολµηρὴ καὶ γενναία, παρουσιάστηκε κηρύττοντας τὸ Χριστό. Οἱ διῶκτες τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν καταδίκασαν σὲ σταύρωση. Τὴ φρικτὴ αὐτὴ τιµωρία, ὑπέµεινε µὲ ἀξιοθαύµαστη καρτερία. Τὸ µαρτύριό του κράτησε πέντε µέρες,

µετὰ εὐλογώντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Θεό, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίοχος, ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Πλάτωνα καὶ ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ δήµιος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Σεβάστεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἦταν γιατρός. Πήγαινε ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ καὶ γιάτρευε τοὺς ἀσθενεῖς ὄχι µόνο κατὰ τὸ σῶµα ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχή. Τὸν συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας Ἀδριανὸς καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ µία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων. Τὸν κρέµασε ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο καὶ τοῦ ξέσχισε τὰ πλευρά, κατόπιν τὸν ἄφησε µέσα στὴ φωτιά, ἔπειτα τὸν ἔριξε µέσα σ΄ ἕνα καζάνι µὲ βραστὸ λάδι καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἄφησε τροφὴ στ΄ ἄγρια θηρία. Ἀπ΄ ὅλα αὐτὰ ὅµως, ὁ Ἀντίοχος, µὲ τὴν θεία χάρη βγῆκε ἀβλαβὴς καὶ ὄχι µόνο. Ἀλλὰ µὲ τὴν προσευχή του συνέτριψε τὰ εἴδωλα καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου διὰ ἀποκεφαλισµοῦ. Ὁ δήµιος ὅµως, Κυριακός, ποὺ τὸν ἀποκεφάλισε, εἶδε νὰ τρέχει ἀπὸ τὸν λαιµό του ἀντὶ γιὰ αἷµα, γάλα. Τότε καὶ αὐτὸς µὲ θάῤῥος ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἀποκεφαλίστηκε ἐπὶ τόπου.

Οἱ Ἅγιοι 15.000 Μάρτυρες οἱ ἐν Πισιδίᾳ

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἁγίες πολλὲς Μάρτυρες Γυναῖκες

Ὅλες µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης

Ἀναφέρεται µόνο στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, ὅτι µαρτύρησε διὰ πυρός. Μᾶλλον συγχέεται µὲ αὐτὸν ποὺ ἀναφέραµε στὴν ἀρχή, δηλαδὴ τὸν Ἅγιο Ἀθηνογένη ἐπίσκοπο Πηδαχθόης.

Μνήµη Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου ἐν Χαλκηδόνι (451) καὶ τῶν 630 Πατέρων αὐτῆς

Ἡ µνήµη της κάθε 2η Κυριακή του Ἰουλίου.

Οἱ Ἅγιοι Ἀναστάσιος καὶ Εὐξίθιος (ἢ Εὐδόξιος) Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ὁ Ἀναστάσιος ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης τὸ 434. Παπικὸς Βικάριος, ποὺ διαδέχτηκε τὸν Ροῦφο. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου, ποὺ ὅµως δὲν παρακολούθησε αὐτοπροσώπως, ἀλλὰ µὲ ἀντιπρόσωπο. Στὸ πρῶτο µέρος τῆς Συνόδου ἀντιπρόσωπός του ἦταν ὁ Κυντίλλος, ἐπίσκοπος Ἡράκλειας καὶ στὸ τρίτο ὁ πρεσβύτερος Ἀνδρέας. Πιστεύεται ὅτι πέθανε τὸ 451 καὶ τὸν διαδέχτηκε ὁ Εὐξίθιος, ποὺ καὶ αὐτὸς ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 17

●     Ἡ Ἁγία Μαρίνα

●     Οἱ Ἅγιοι Σπεράτος καὶ Βερονίκη (ἢ Βηρονίκη)

●     Ὁ Ἅγιος Εὐφράσιος ἐπίσκοπος Ἰωνοπόλεως

●     Οἱ Ὅσιοι Κύριλλος, Μεθόδιος, Κλήµης, Σάββας, Ἀγγελάριος, Γοράσδων καὶ

Ναούµ

Ἡ Ἁγία Μαρίνα

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β´, τὸ 270 µ.Χ. Λίγες µέρες µετὰ τὴν γέννησή της, ἡ µητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ µία χριστιανὴ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸ Χριστό. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ΄ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, µὲ µῖσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ἔµαθε γιὰ τὴν Μαρίνα καὶ ὁ ἔπαρχος Ὀλύµβριος, ποὺ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν γιὰ ἀνάκριση. Ὅταν τὴν εἶδε µπροστά του, θαύµασε τὴν ὀµορφιά της καὶ προσπάθησε νὰ τὴν πείσει µὲ κάθε τρόπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει σύζυγός του. Μάταια, ὅµως. Ἡ Μαρίνα σὲ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλυµβρίου ἀντέτασσε τὴν φράση: «Εἶµαι χριστιανή». Τότε ὁ σκληρὸς ἔπαρχος διέταξε νὰ τὴν ξαπλώσουν στὴ γῆ, καὶ τὴν καταξέσχισε ἄσπλαχνα µὲ ραβδιὰ τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπὸ τὸ αἷµα ποὺ ἔτρεξε. Ἔπειτα, ἐνῷ αἱµοῤῥαγοῦσε, τὴν κρέµασε γιὰ

πολλὴ ὥρα καὶ µετὰ τὴν φυλάκισε. Ὅταν γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν ἐξέτασε καὶ διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Μαρίνας ἦταν ἀµετακίνητη στὸ Χριστό, τὴν ἔκαψε µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ἀλλὰ οἱ πληγές της µὲ θαῦµα ἔκλεισαν, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσµα πολλοὶ παρευρισκόµενοι νὰ γίνουν χριστιανοί. Μπροστὰ σ΄ αὖτον τὸν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικὰ ἀποκεφάλισε τὴν Μαρίνα, ποὺ ἔτσι πῆρε «τὸν ἁµαράντινον τῆς δόξης στέφανον», δηλαδὴ τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

Οἱ Ἅγιοι Σπεράτος καὶ Βερονίκη (ἢ Βηρονίκη)

Μάρτυρες, ποὺ δὲν ἀναφέρεται κανένα βιογραφικό τους στοιχεῖο.

Ὁ Ἅγιος Εὐφράσιος ἐπίσκοπος Ἴωνοπολεως

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ὅσιοι Κύριλλος, Μεθόδιος, Κλήµης, Σάββας, Ἀγγελάριος, Γοράσδων καὶ Ναούµ

Τοὺς γνωστοὺς αὐτοὺς Ἱεραποστόλους τῶν Σλάβων, ποὺ τὴν µνήµη τους συναντᾶµε

µεµονωµένα, αὐθαίρετα δηµιούργησε κοινὴ γιορτὴ ὁ ἱεροµόναχος Γρηγόριος

Μοσχοπολίτης, συνέταξε µάλιστα καὶ κοινὴ Ἀκολουθία γι᾿ αὐτούς.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 18

●     Ὁ Ἅγιος Αἰµιλιανὸς

●     Οἱ Ἅγιοι Παῦλος, Οὐαλεντίνη καὶ Θέη

●     Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ἀπὸ τὴν Ἀµάστριδα

●     Ὁ Ἅγιος Μάρκελλος

●     Οἱ Ἅγιοι Δάσιος καὶ Μάρων

●     Ὁ Ὅσιος Παµβώ

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ρωµαῖος Συγκλητικός, ὁ ἐν Κλύσµατι

●     Ὁ Ὅσιος Βαρλαάµ ἀναχωρητὴς κοντὰ στὴν Ἀντιόχεια

●     Οἱ Ἅγιοι Στέφανος ἀπὸ τὴν Ἀµάσεια Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καὶ

Ἰωάννης Μητροπολίτης Χαλκηδόνας

●     Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου ἐν τοῖς Καλλιστράτου

●     Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου Ὁσίου Λαζάρου τοῦ Γαλησιώτου

●     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τοῦ Πολύτλα καὶ ἐγκλείστου τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου (Ῥῶσος)

●     Οἱ Ἅγιοι Ὀνησιφόρος, Παµµέγιστος, Παµφοδίτης, Παφνούτιος, Πήγων,

Πολέµιος, Σωζόµενος, Σωτήριχος καὶ Φώτιος

Ὁ Ἅγιος Αἰµιλιανὸς

Γεννήθηκε στὸ Δορόστολο τῆς Θρακικῆς Μοισίας, τότε ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης. Ἦταν δοῦλος σὲ ἕνα σκληρὸ καὶ φανατικὸ εἰδωλολάτρη (ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι ἦταν γιὸς τοπικοῦ ἀξιωµατικοῦ ὀνόµατι Σαββατιανοῦ), ποὺ ὅταν ἔµαθε ὅτι ὁ Αἰµιλιανὸς πίστευε στὸ Χριστό, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε ἀφοῦ τὸν ἔβρισε µὲ τὰ πιὸ χυδαῖα λόγια, ἔπειτα τὸν µαστίγωσε ἀνελέητα. Βέβαια, τοῦ ἐπεσήµανε ὅτι, ἂν συνεχίσει νὰ εἶναι χριστιανός, θὰ πάθαινε πολὺ χειρότερα. Ἀλλὰ οἱ τιµωρίες καὶ oi ἀπειλές, ἀντὶ νὰ κάµψουν τὸ φρόνηµα τοῦ Αἰµιλιανοῦ, φούντωσαν περισσότερο τὴν φλόγα τῆς πίστεώς του στὸ Χριστό. Μάλιστα τὴν ἑπόµενη µέρα πῆγε σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό, ὅπου µὲ σφυρὶ συνέτριψε ὅλα τὰ ἀγάλµατα ποὺ ἦταν µέσα στὸ

χῶρο αὐτό. Ἐξοργισµένοι οἱ εἰδωλολάτρες Ἱερεῖς, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν παρέδωσαν νὰ δικαστεῖ. Ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁ κύριος τοῦ Αἰµιλιανοῦ, ἀµέσως ἔτρεξε στὸ κριτήτιο, ὅπου, ἀφοῦ ἔβρισε τὸν Αἰµιλιανὸ γιὰ τὴν πράξη του, ἔπειτα διέταξε νὰ ἀρνηθεῖ χωρὶς ἀντίῤῥηση τὸ Χριστό. Ὁ Αἰµιλιανὸς χαµογελώντας ἀπάντησε στὸν κύριό του: «Μπορεῖς νὰ διατάξεις ὅ,τι θέλεις, θὰ σὲ ὑπακούσω, ἀλλὰ ἡ πίστη µου εἶναι ἐκτὸς τῶν δικαιωµάτων σου. Ὡς πρὸς αὐτὴν ἕνα καὶ µόνο Κύριο ἀναγνωρίζω, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ µέγας καὶ παντοτινός µου Κύριος, ποὺ ἐξουσιάζει τὸ σῶµα καὶ τὴν ψυχή µου, καὶ ποτὲ δὲ θὰ τὸν ἀρνηθῶ». Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας µὲ µῖσος χαστούκισε τὸν Αἰµιλιανό. Ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν βασάνισαν, τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά, τὸ δὲ λείψανο τοῦ Ἁγίου, κήδεψε µεγαλοπρεπῶς ἡ γυναῖκα τοῦ ἄρχοντα εἰδωλολάτρη, ποὺ ἦταν κρυπτοχριστιανή.

Οἱ Ἅγιοι Παῦλος, Οὐαλεντίνη καὶ Θέη

Καὶ οἱ τρεῖς γεννήθηκαν στὴν Αἴγυπτο, ἀδέλφια µεταξύ τους καὶ παιδιὰ γονέων χριστιανῶν. Μαρτύρησαν στὴ Διοκαισάρεια, ὅπου συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Φιρµιλιανὸ καὶ προσκλήθηκαν ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ὁµολόγησαν

µεγαλόφωνα τὴν πίστη τους καὶ δήλωσαν, ὅτι ἦταν ἕτοιµοι καὶ γιὰ φυλακὴ καὶ γιὰ βασανιστήρια καὶ γιὰ µύριους θανάτους. Καὶ ἡ µὲν Οὐαλεντίνα καὶ ἡ Θέη, νεαρὲς κοπέλες πάνω στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας τους, πέθαναν ἀφοῦ τὶς ἔριξαν µέσα στὴ φωτιά. Προηγουµένως ὅµως, οἱ δήµιοι, ξέσχισαν τὶς σάρκες τους µὲ σιδερένια ὄργανα. Ὁ δὲ Παῦλος, ἀφοῦ ἀπηύθυνε λίγες λέξεις στὰ πλήθη γιὰ τὴν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρία καὶ ἀγάπη, ἔλαβε καὶ αὐτὸς µαρτυρικὸ τέλος δι᾿ ἀποκεφαλισµοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ἀπὸ τὴν Ἀµάστριδα

Ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοκλήτου καὶ τῆς Θεονίλλης. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀµάστριδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ποὺ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἐπισκόπευε ὁ ἐπίσκοπος Ἡρακλείδης. Ὁ Ὑάκινθος, µικρὸ παιδὶ ἀκόµα, ἔδειχνε εὐσέβεια µεγάλου πνευµατικοῦ ἀνθρώπου. Τριῶν χρόνων µάλιστα, µὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόµατος τοῦ Χριστοῦ, ἀνάστησε κάποιο νεκρὸ παιδί. Ἔτσι αὔξανε κατὰ τὴν σωµατικὴ καὶ πνευµατικὴ ἡλικία τῆς ἀρετῆς, κάνοντας πολλὰ θαύµατα. Κάποτε ὅµως, εἶδε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ προσκυνοῦν κάποιο ὀπωροφόρο δένδρο, καὶ ὁ Ὑάκινθος ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση, πῆγε καὶ τὸ ἔκοψε. Τότε συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεµόνα Καστρίνσιο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔδειρε ἀνελέητα καὶ τοῦ ξερίζωσε τὰ δόντια. Στὴ συνέχεια τὸν ἔσυραν µὲ σχοινιὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν πλήγωσαν µὲ µυτερὰ καλάµια. Ἔπειτα τὸν ἔριξαν µέσα στὴ φυλακή, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή.

Ὁ Ἅγιος Μάρκελλος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν ξάπλωσαν πάνω σὲ πυρακτωµένο κρεβάτι, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ ψηθεῖ ζωντανός.

Οἱ Ἅγιοι Δάσιος καὶ Μάρων

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Παµβώ

Στάθηκε στόλισµα τῶν ἀσκητῶν τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας καὶ ἦταν σύγχρονος τῆς Ἁγίας

Μελάνης καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ὁ Ὅσιος Παµβὼ ἦταν µεγάλος σὲ ὅλα του. Στὴν

εὐσέβεια, στὴν ὁµιλία, στὴ σιωπή, στὴ συµβουλή, στὴν ἐπιείκεια, στὴν αὐστηρότητα, στὴν πεῖρα, στὴ γνώση, στὴ σοφία, στὴν ἁπλότητα καὶ γενικὰ παντοῦ. Ἀνέδειξε θαυµάσιους µαθητές, ὅπως τὸν ἐπίσκοπο Διόσκορο, τὸν Ἄµµωνα καὶ τὸν Ἰωάννη, τὸν ἀνεψιὸ τοῦ Δρακοντίου. Ἐνῷ ἦταν πάντοτε ἐγκρατὴς καὶ σκληραγωγηµένος, εἶχε ὑγεία ἀκµαία καὶ στὴ ζωή του δὲν ἀῤῥώστησε καθόλου. Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὄχι µόνο ἥσυχος καὶ ἀνώδυνος, ἀλλὰ καὶ εὐχάριστος, πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα. Τὸν κήδευσαν

τὰ πνευµατικά του παιδιά, δοξολογώντας τὸν Θεό, ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ διδαχτοῦν ἀπὸ τὸν µεγάλο αὐτὸ ἀσκητή.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ρωµαῖος Συγκλητικός, ὁ ἐν Κλύσµατι

Ὁ Ὅσιος Βαρλαάµ ἀναχωρητὴς κοντὰ στὴν Ἀντιόχεια

Οἱ Ἅγιοι Στέφανος ἀπὸ τὴν Ἀµάσεια Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καὶ

Ἰωάννης Μητροπολίτης Χαλκηδόνας

Ὁ ἅγιος Στέφανος ὁ Β´ πρὶν γίνει Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἦταν

Μητροπολίτης τῆς Ἀµάσειας, ποὺ ἦταν καὶ ἡ πατρίδα του. Διαδέχτηκε στὸν

Πατριαρχικὸ θρόνο τὸν Νικόλαο Α´ µετὰ τὴν δεύτερη Πατριαρχία του. Ἡ ἐνθρόνιση τοῦ

Στεφάνου ἔγινε τὸ ἔτος 925 καὶ πέθανε τὴν 18η Ἰουλίου τοῦ 928 σύµφωνα µὲ τὸν Λέοντα

Γραµµατικό, ἢ τὴν 15η τοῦ ἴδιου µήνα σύµφωνα µὲ τὸν Κεδρηνό. Ὅσο γιὰ τὸν

Μητροπολίτη Χαλκηδόνας ἅγιο Ἰωάννη, δὲν ἔχουµε βιογραφικά του στοιχεῖα. Στοὺς

Συναξαριστὲς ἀναφέρεται σὰν ὁµιλητὴς καὶ ἀπ᾿ αὐτὸ µποροῦµε νὰ συµπεράνουµε ὅτι

ἔζησε στὰ χρόνια τῶν εἰκονοµάχων. Ἑποµένως πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ

Θεόδωρος Στουδίτης εἶπε: «λαµπρὸν τὸν τῆς ὁµολογίας ἀπενεγκάµενος στέφανον».

(Νὰ ἀναφέρουµε ὅτι ἐδῶ, ὁρισµένα Ἁγιολόγια, ἀναφέρουν καὶ τὴν µνήµη τοῦ Ἁγίου

Ἰωάννου Θ´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως).

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου ἐν τοῖς Καλλιστράτου

Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου Ὁσίου Λαζάρου τοῦ Γαλησιώτου

Ἡ κυρίως µνήµη του εἶναι τὴν 7η Νοεµβρίου, ἐδῶ τιµᾶµε τὴν µνήµη τῆς ἀνακοµιδῆς τοῦ Ἱεροῦ λειψάνου του, ἡ ὁποία δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Τὴν ἀναφέρουν ὅµως ὁ Λαυριωτικὸς Κώδικας 73 καὶ ὁ Delehaye (17 Ἰουλίου).

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τοῦ Πολύτλα καὶ ἐγκλείστου τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου (Ῥῶσος)

Οἱ Ἅγιοι Ὀνησιφόρος, Παµµέγιστος, Παµφοδίτης, Παφνούτιος, Πήγων, Πολέµιος,

Σωζόµενος, Σωτήριχος καὶ Φώτιος

Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ποὺ συµπεριλαµβάνονται στοὺς 300 Ἁγίους

Ἀλαµανούς. Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 19

●     Ὁ Ὅσιος Δίος

●     Ἡ Ὁσία Μακρίνα, ἀδελφὴ τοῦ Μ. Βασιλείου

●     Οἱ Ὅσιοι τέσσερις (κατ᾿ ἄλλους 40) συνασκητὲς

●     Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Σαββαΐτης, ἐπίσκοπος Ἐδέσσης

●     Ὁ Ὅσιος Ἀββᾶς Διοκλῆς

●     Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Πανήδου ὁ νέος Ὁµολογητὴς

●     Ὁ Ὅσιος Μιχαήλ

Ὁ Ὅσιος Δίος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας, καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Ἦταν διακεκριµένος γιὰ τὴν θεολογική του πολυµάθεια καὶ γιὰ τὴν ἀνυπόκριτη εὐσέβεια καὶ ἐγκράτεια. Σὲ ἡλικία µάλιστα 35 ἐτῶν, τόσο πολὺ εἶχε ἐξαπλωθεῖ ἡ φήµη τῆς ἀρετῆς του, ποὺ ἀπὸ παντοῦ ἐρχόταν ν᾿ ἀκούσουν τὶς πολύτιµες συµβουλές του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸν προσκάλεσε ὁ Πατριάρχης Ἀττικὸς (406-425) στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Τὰ ἱερατικά του καθήκοντα, ἐπετέλεσέ

µε πολὺ ζῆλο καὶ ἀκρίβεια. Ἦταν στοὺς ἐνορῖτες του, πρότυπο ἱεροῦ καὶ φιλόστοργου πνευµατικοῦ πατέρα καὶ οἰκογενειακοῦ συµβούλου. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἵδρυσε καὶ µοναστήρι. Κάποτε ἀῤῥώστησε βαριά, ποὺ ἔφτασε µέχρι τὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Σώθηκε ὅµως ἀπὸ θαῦµα. Τελικὰ πέθανε εἰρηνικά, ἀφοῦ διατήρησε µέχρι τὴν τελευταία του πνοὴ τὸ πῦρ τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς στοργῆς γιὰ τὶς ψυχὲς τοῦ ποιµνίου του.

Ἡ Ὁσία Μακρίνα, ἀδελφή του Μ. Βασιλείου

Στὴν Ἱστορία τοῦ χριστιανισµοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες µορφὲς σὰν τὴν ὑπέρλαµπρη µορφὴ τῆς Ἁγίας Μακρίνας, ποὺ ὁ Θεὸς τὴν εἶχε προικίσει µὲ τὰ

µεγαλύτερα πνευµατικὰ καὶ σωµατικὰ χαρίσµατα. Ἦταν ἡ µεγαλύτερη ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου Νύσσης. Ἀνατράφηκε σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη µητέρα της Ἐµµέλεια. Ὅταν µεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στὴν ἀγαθοεργία καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν ἀδελφῶν της, ποὺ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴ µετέπειτα πνευµατική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν

µνηστευµένη, ἀλλὰ ὁ µνηστῆρας της πέθανε. Τότε, µαζὶ µὲ τὴν µητέρα της,

ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεία µονὴ στὸν Πόντο, κοντὰ στὸν ποταµὸ Ἴρη. Ἐκεῖ κοντὰ

µόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Μέγας Βασίλειος. Στὴ µονὴ πέρασε τὴν ζωή της µὲ τὴν

µελέτη τῶν Γραφῶν, τὴν προσευχή, καὶ προπάντων µὲ ἀγαθοεργίες. Διότι πάντα εἶχε

στὸ µυαλό της τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προτρέπει στοὺς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργεῖν,

πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐµετάδοτους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας

ἑαυτοῖς θεµέλιον καλὸν εἰς τὸ µέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Δηλαδή, νὰ

ἀγαθοεργοῦν, νὰ γίνονται πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, νὰ δίνουν πρόθυµα καὶ σὲ ἄλλους τὰ ἀγαθά τους, νὰ εἶναι ἁπλοὶ καὶ καταδεκτικοί, καὶ ἔτσι νὰ ἀποταµιεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους στέρεο θεµέλιο στὸ µέλλον, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν αἰώνια ζωή. µ᾿ αὐτὸν τὸν

τρόπο καὶ ἡ Ἁγία Μακρίνα ἔζησε καὶ τελείωσε τὴν ζωή της.

Οἱ Ὅσιοι τέσσερις (κατ᾿ ἄλλους 40) συνασκητὲς

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Σαββαΐτης, ἐπίσκοπος Ἐδέσσης

Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Συµεών, ἡ δὲ µητέρα του Μαρία. Φοίτησε σὲ σχολεῖα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν µάθηση φιλοσοφικῶν γνώσεων, καθὼς καὶ τῆς ρητορικῆς καὶ τῆς φιλοσοφίας. Σὲ ἡλικία 10 χρονῶν ἔµεινε ὀρφανὸς καὶ τὴν µισὴ περιουσία τῶν γονέων του πῆρε ἡ ἀδελφή του γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ καὶ τὴν ἄλλη µισὴ ὁ ἴδιος, τὴν ὁποία

µοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν Ἱερουσαλήµ. Ἐκεῖ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ τελικὰ ἔγινε µοναχὸς στὴ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἀσκήθηκε στὴν ἀρετὴ σὲ µεγάλο βαθµὸ καὶ ὑπῆρξε διάσηµος ἀσκητής. Λόγῳ τῶν µεγάλων του ἀρετῶν, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύµων τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ἐδέσσης (Μέσης Ἀνατολῆς). Σὰν ποιµενάρχης ὑπῆρξε ἄριστος, µὲ τὶς πολλὲς θεολογικές του γνώσεις, τὶς πολλές του ἀρετὲς καὶ πρὸ πάντων µε τὴν µεγάλη του ἀγάπη, ποὺ διέθετε ἄφθονη στὸ ποίµνιό του. Ὅταν κάλεσε καὶ εὐλόγησε τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τῆς Ἔδεσσας, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα.

Ὁ Ὅσιος Ἀββᾶς Διοκλῆς

Σπούδασε γραµµατική, φιλοσοφία καὶ στὰ εἰκοσιοκτώ του χρόνια ἔγινε ἀναχωρητής,

µέσα σὲ µία σπηλιά. Τὸν συνάντησε ὁ συγγραφεῦς τοῦ Λαυσαϊκοῦ Ἡρακλείδης καὶ

µεταξὺ ἄλλων τὸν ρώτησε: «Πῶς εἶναι δυνατό, πάτερ, ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ βρίσκεται

πάντοτε στὰ θεῖα νοήµατα»; Ὁ Ὅσιος ἀπάντησε: «Καθὼς συνηθίσει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε

µὲ καλὰ νοήµατα εἴτε µὲ κακοὺς συλλογισµούς, ἔτσι καὶ πολιτεύεται».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Πανήδου ὁ νέος Ὁµολογητὴς

Ἀναφέρεται στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266, χωρὶς βιογραφικὸ σηµείωµα. Πάντως ἔζησε ἐπὶ εἰκονοµαχίας καὶ πέθανε ὁµολογώντας τὴν ὀρθὴ πίστη. Ἐπισκοπὴ Πανήδου ὅµως δὲν συναντᾶται πουθενά, ἴσως νὰ εἶναι Πανιοῦ, ποὺ βρισκόταν στὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης.

Ὁ Ὅσιος Μιχαήλ

Ἡ µνήµη του σύµφωνα µὲ τὸν Ἱεροσολυµιτικὸ κώδικα 1096 φ. 115. Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Θεοδώρου Ἐδέσσης (βλέπε σχετικῶς µ᾿ αὐτὸν λίγο πιὸ πάνω) καὶ µοναχὸς τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Σάββα.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 20

●     Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης

●     Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Τιµίου Προδρόµου τῆς Μονῆς Στουδίου

Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης

Ὁ προφήτης Ἠλίας ἦταν γιὸς τοῦ Σωβὰκ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Θέσβη, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνοµάστηκε Θεσβίτης. Κατοικοῦσε στὴ γῆ Γαλαὰδ καὶ ἔδρασε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ἀχαάβ, 816 χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Ὁ Ἠλίας ὑπῆρξε προφήτης πολὺ δραστήριος, µὲ φλογερὴ ψυχὴ καὶ καρδιὰ τολµηρή, ἄξιος ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κατέβασε τρεῖς φορὲς φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό, κάνοντας τοὺς Ἰσραηλῖτες µὲ µία φωνὴ

νὰ ποῦν: «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός». Δηλαδή, ἀληθινά! ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, αὐτὸς εἶναι ὁ µόνος πραγµατικὸς καὶ ἀληθινὸς Θεός. Ὁ Ἠλίας, ἐπίσης, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ µὲ τὴν γλῶσσα του ἐµπόδισε τὴν βροχὴ καὶ δὲν ἔβρεξε ὁ οὐρανὸς τρισήµισυ χρόνια. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνάστησε τὸ νεκρὸ γιὸ τῆς Σεραφθίας χήρας, καὶ κατέκαυσε τοὺς ἑκατὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔστειλε ὁ βασιλιὰς Ὀχοζίας. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στὸ ὄρος Χωρὴβ εἶδε τὸ Θεό, ὅσο εἶναι δυνατό, βέβαια, νὰ Τὸν δεῖ ἄνθρωπος. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔσχισε τὸν Ἰορδάνη ποταµὸ καὶ ἀνελήφθη µὲ πύρινη ἅµαξα στὸν οὐρανό. Τέλος, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στὴ Μεταµόρφωση τοῦ Χριστοῦ στάθηκε δίπλα Του µαζὶ µὲ τὸ Μωϋσῆ.

Ὅλα αὐτὰ δείχνουν µὲ πόσο ζῆλο ὑπηρέτησε ὁ προφήτης Ἠλίας τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. (Νὰ σηµειώσουµε, ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας, εἶχε µαθητὴ τὸν προφήτη Ἐλισσαῖο).

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Τιµίου Προδρόµου τῆς Μονῆς Στουδίου

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 21

●     Οἱ Ἅγιοι Συµεὼν ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς (τρελός) καὶ Ἰωάννης

●     Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτινῇ

●     Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος καὶ Ματθαῖος

●     Ὁ Ἅγιος Εὐγένιος

●     Οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Γεώργιος

●     Οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος, Τρόφιµος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

●     Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Ἀκακίου Μάρτυρος ἐν τῷ Ἑπτασκάλῳ, Ἐλευθερίου πλησίον τοῦ Ξηρολόφου (ἴσως τοῦ Κουβικουλαρίου) καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Ἀρµατίου

●     Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ἐπίσκοπος Ραδοβυσδίου (Νόµου Ἄρτᾳς)

●     Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ σιωπηλὸς ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ὅσιος Μανουήλ αὐτοκράτωρ Κωνσταντινουπόλεως

●     Ὁ Ἅγιος Βίκτωρ ὁ Στρατιώτης

●     Ὁ Ἅγιος Μελέτιος

Οἱ Ἅγιοι Συµεὼν ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς (τρελός) καὶ Ἰωάννης

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἰουστίνου τοῦ νέου. Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς νέοι, συνδεδεµένοι µὲ ἀδελφικὴ φιλία. Κάποτε ἦλθαν στὴν Ἱερουσαλὴµ νὰ προσκυνήσουν τοὺς Ἁγίους Τόπους. Συγκινηµένοι, ἄφησαν τὶς ἐγκόσµιες ἀπολαύσεις καὶ ἔµειναν στὴ µονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίµου, ὅταν ἡγούµενος ἦταν ὁ Ὅσιος Νίκων. Ἀφοῦ ἔκαρησαν µοναχοί, µετὰ ἑπτὰ ἡµέρες ἔφυγαν ἀπὸ τὴν µονὴ καὶ πῆγαν βαθειὰ στὴν ἔρηµο, ὅπου 40 χρόνια πέρασαν σκληρὴ ζωή, µὲ προσευχὲς καὶ νηστεῖες. Κάποια µέρα, εἶπε ὁ Συµεὼν στὸν Ἰωάννη νὰ ἀφήσουν τὴν ἔρηµο καὶ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς ἀνθρώπους τῶν πόλεων, ὑπενθυµίζοντάς του τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «µηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος». Ἂς µὴ ζητάει, δηλαδή, ἐγωιστικὰ κανεὶς ὅ,τι τοῦ ἀρέσει ἢ ὅ,τι τὸν συµφέρει, ἀλλὰ ἂς ζητάει ὁ καθένας τὸ συµφέρον καὶ τὴν πνευµατικὴ ὠφέλεια τοῦ ἄλλου. Ὅµως ὁ Ἰωάννης δὲν πείστηκε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Συµεὼν δὲν ὑποχώρησε. Ἔτσι, ἀφοῦ ἀποχαιρέτησε τὸν πνευµατικό του ἀδελφό, πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, ὅπου κήρυξε τὸ θεῖο λόγο καὶ φώτισε πολλοὺς Ἰουδαίους καὶ αἱρετικούς. Μὲ τὴν προσευχὴ δέ, θεράπευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς. Ἔπειτα πῆγε στὴν πατρίδα του Ἔδεσσα, ὅπου τόσο πολὺ ἀφοσιώθηκε στὴ βοήθεια τῶν πασχόντων, ὥστε πολλοὶ τὸν ἔλεγαν σαλό, δηλαδὴ τρελό. Τελικὰ πέθανε πολὺ φτωχὸς καὶ ταλαιπωρηµένος, ἀφοῦ εἶχε δώσει τὰ πάντα, προκειµένου νὰ βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους του.

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτινῇ

Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσυραν µέχρι θανάτου πάνω σὲ κοφτερὲς πέτρες.

Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος καὶ Ματθαῖος

Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, µαζὶ µὲ τὸν Θεόφιλο καὶ τὸν Τρόφιµο (βλέπε βιογραφικό τους σηµείωµα παρακάτω), µαρτύρησαν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ἐπειδὴ δὲν ἀρνήθηκαν τὸν Χριστό, λιθοβολήθηκαν, πληγώθηκαν, ρίχτηκαν στὴ φωτιὰ καὶ στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ἅγιος Εὐγένιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Γεώργιος

Δὲν γνωρίζουµε κανένα βιογραφικό τους στοιχεῖο, ἁπλὰ ἀναφέρονται σὰν Ἅγιοι.

Οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος, Τρόφιµος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ διακρίθηκαν γιὰ τὸ χριστιανικό τους θάῤῥος, στὸν διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ἔµειναν πιστοὶ στὴν ὁµολογία τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑποβλήθηκαν σὲ σειρὰ µαρτυρίων. Τοὺς λιθοβόλησαν καὶ ξέσκισαν τὶς σάρκες τους µὲ σιδερένια ὄργανα. Ἔπειτα, ἔκαψαν τὶς πληγές τους µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ἐπειδὴ ὅµως ἄντεχε ἀκόµα ἡ ζωή τους, καὶ τὸ στόµα τους ἐπαναλάµβανε τὴν χριστιανικὴ ὁµολογία, τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Ἀκακίου Μάρτυρος ἐν τῷ Ἑπτασκάλῳ, Ἐλευθερίου πλησίον τοῦ Ξηρολόφου (ἴσως τοῦ Κουβικουλαρίου) καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Ἀρµατίου

Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ἐπίσκοπος Ραδοβυσδίου (Νόµου Ἄρτᾳς)

Ὁ νεοφανὴς αὐτὸς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βατσουνιὰ τῆς

Θεσσαλίας. Ἀπὸ µικρὸς εἶχε τὴν ἱερατικὴ κλίση καὶ ἐπάξια διὰ τῆς θείας χάριτος, ἔγινε

ἐπίσκοπος Ραδοβυσδίου. Ὑπῆρξε ἄριστος ποιµενάρχης καὶ διὰ τῆς θερµῆς του ἀγάπης καὶ διὰ τοῦ ἁγίου παραδείγµατός του, στήριζε τὸ ποίµνιό του σὲ κάθε του ἀνάγκη. Τακτικὰ µάλιστα ἔβγαινε στοὺς ἀγροὺς καὶ εὐλογοῦσε τὰ ζῷα τῶν κτηνοτρόφων. Ἔτσι ὁσιακὰ καὶ δίκαια ἀφοῦ ἔζησε, παρέδωσε τὴν µακαρία ψυχή του στὸν Θεὸ τὴν 21

Ἰουλίου 1777. Κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς ἀνακοµιδῆς τῶν ἁγίων λειψάνων του, αὐτὰ εὐωδίαζαν οὐράνιο ἄρωµα. Μέρος ἀπὸ τὰ ὀστὰ τῶν χεριῶν του, βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δουσίκου- Τρικάλων. Λέγεται ὅτι ὁ Ἅγιος Παρθένιος ὑπῆρξε ἰδιαίτερα θαυµατουργὸς στὴ θεραπεία ἀσθενειῶν τῶν ζῴων.

Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ σιωπηλὸς ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος)

Ὁ Ὅσιος Μανουήλ αὐτοκράτωρ Κωνσταντινουπόλεως

Αὐτὸς διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ (µοναχικοῦ) σχήµατος µετονοµάστηκε Ματθαῖος (1425). Ἡ

µνήµη του ἀγνοεῖται ὑπὸ τῶν Συναξαριστῶν. Ἀπὸ κάποιον ἄγνωστο συντάχθηκε σ᾿

αὐτὸν Ἀκολουθία, ποὺ δηµοσίευσε ὁ Λάµπρος στὸν Νέο Ἑλληνοµνήµονα, τ. ΙΔ´ (1917)

σελ. 318-341, µαζὶ µὲ δυὸ κανόνες, ἀλλὰ χωρὶς ὑπόµνηµα (Βλέπε καὶ Γεδεῶν, Βυζαντ.

Ἑορτολόγιο, σελ. 219).

Ὁ Ἅγιος Βίκτωρ ὁ Στρατιώτης

Ὁ Ἅγιος Μελέτιος

Ἐπίσκοπος Κίτρους, ἐν Θεσσαλονίκῃ, Ἱεροµάρτυρας καὶ Ἐθνοµάρτυρας (+ 1821).

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 22

●     Ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μυροφόρος καὶ Ἰσαπόστολος

●     Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἡ Παρθενοµάρτυς

●     Ὁ Ἅγιος Ποµπιανός

Ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μυροφόρος καὶ Ἰσαπόστολος

Ἡ Μαρία αὐτὴ ὀνοµάστηκε Μαγδαληνή, ἐπειδὴ καταγόταν ἀπὸ τὰ Μάγδαλα, πόλη ποὺ βρίσκεται δυτικὰ τῆς θάλασσας τῆς Γαλιλαίας. Συνέβη δὲ νὰ τὴν ἀπαλλάξει ὁ Κύριος ἀπὸ ἑπτὰ δαιµόνια ποὺ τὴν ἐνοχλοῦσαν. Θέλοντας τότε νὰ δείξει τὴν εὐγνωµοσύνη της ἡ Μαρία γιὰ τὴν εὐεργεσία αὐτή, ἀφοσιώθηκε µὲ ἰδιαίτερο ζῆλο στὴν ὑπηρεσία τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ, ὅπως ἄλλοτε ὁ Δαβὶδ γιὰ νὰ δείξει εὐγνωµοσύνη στὸ Θεὸ ἔψαλλε:

«ἄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί µε καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόµατι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου». Δηλαδή, ᾄσµατα εὐγνωµοσύνης θὰ τονίσω στὸν Κύριο, ποὺ µὲ εὐεργέτησε, καὶ ὕµνους δοξολογίας θὰ ψάλω στὸ ὄνοµα τοῦ Κυρίου τοῦ Ὕψιστου. Ἔτσι ἡ Μαρία ἔγινε µαθήτρια τοῦ Κυρίου καὶ Τὸν διακονοῦσε. Αὐτή, µάλιστα, κατὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἦλθε πρώτη στὸν τάφο Του µὲ ἀρώµατα, καὶ ἄγγελοι ντυµένοι στὰ λευκὰ ἀνήγγειλαν σ᾿

αὐτὴ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἡ Μαρία, µετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ἐξακολούθησε νὰ διακονεῖ στὴν πρώτη χριστιανικὴ Ἐκκλησία στὴν Ἱερουσαλήµ. Ἔπειτα πῆγε στὴν Ἔφεσο, κοντὰ στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Θεολόγο, ὅπου καὶ πέθανε. Τάφηκε στὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς, ὅπου ἀργότερα ἐκοιµήθησαν οἱ ἑπτὰ παῖδες ἐν Ἔφεσῳ.

Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἡ Παρθενοµάρτυς

Μᾶς εἶναι ἄγνωστο πότε ἔζησε. Στὸ Λειµωνάριο ἀναφέρεται ὅτι ἦταν ἀπὸ τὴν Χίο, ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχουµε καµία ἀρχαία µαρτυρία. Ἡ Ὁσία Μαρκέλλα ἔγινε γνωστή, ἀπὸ τοῦ ὅτι οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ Χίου, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια εἶχαν ναὸ στ᾿ ὄνοµά της, ποὺ ἔκανε πολλὰ θαύµατα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων θαυµάτων διηγοῦνται καὶ αὐτό: ὅτι στὴν παραλία, ποὺ ἦταν ὁ ναὸς τῆς ὅσιας, βρίσκουν χαλίκια γεµάτα αἵµατα πηγµένα, ποὺ ἀφοῦ τὰ ξύσουν τὰ βάζουν σὲ ἀγγεῖα καὶ τὰ ἔχουν νὰ θεραπεύουν ἀῤῥώστιες.

Ὁ Ἅγιος Ποµπιανός

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ στὴ θάλασσα. Εἶναι ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν τῆς 22ας Ἰουνίου.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 23

●     Ὁ Ἅγιος Φωκᾶς ὁ νέος, ἀπὸ τὴν Σινώπη, ἀνακοµιδὴ τῶν λειψάνων του

●     Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλινάριος ἐπίσκοπος Ραβέννας

●     Ὁ Ἅγιος Βιτάλιος ποὺ µαρτύρησε στὴ Ραβέννα

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Ρώµης

●     Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ποὺ θανατώθηκαν ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους

●     Οἱ Ἅγιοι Ἑπτὰ Μάρτυρες ποὺ µαρτύρησαν στὴν Καρθαγένη κατ΄ ἄλλους στὴ

Χαλδία (Χαλκηδόνα)

●     Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ ἐν τοῖς Ὀλύµπου πλησίον τοῦ Ἁγίου

Θωµᾶ

●     Ἐγκαίνια Ναοῦ «ἐν Σκάλλαις» (ἢ Χάλλαις) Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ

●     Ἡ Ὁσία Ἄννα ἡ ἐν τῷ Λευκαδίῳ (ἢ Λευκάτη)

●     Ὁ Ἅγιος Συµεὼν τῆς Ἐµµέσας (Ῥῶσος)

●     Ἡ Ὁσία Πελαγία ἡ Τηνία

Ὁ Ἅγιος Φωκᾶς ὁ νέος, ἀπὸ τὴν Σινώπη, ἀνακοµιδὴ τῶν λειψάνων του

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 22α Σεπτεµβρίου, τὴν ἡµέρα αὐτὴ γιορτάζουµε τὴν ἀνακοµιδὴ τῶν ἁγίων λειψάνων του.

Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ

Ἔζησε στὰ χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατὰ τὸν ἕκτο αἰῶνα π.Χ. (κατ΄ ἄλλους τὸ

477π.Χ.). Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνοµαζόταν Βουζί. Ἡ ἀνατροφὴ τοῦ Ἰεζεκιὴλ

ὑπῆρξε πολὺ ἐπιµεληµένη, µέσα στὰ πλαίσια τῶν αὐστηρῶν ἠθῶν τῆς

πατροπαράδοτης θρησκείας. Ἦταν ἀµείλικτος ἐχθρὸς κάθε κακίας καὶ ἁµαρτίας καὶ

ἤλεγχε µὲ θάῤῥος τοὺς ὑπερόπτες καὶ ἀλαζονικοὺς ἄρχοντες. Ὁ Ἰεζεκιὴλ ἦταν πολὺ

ἀγαπητὸς στὸ λαὸ καὶ πολλοὶ προσέρχονταν σ΄ αὐτόν, ἀκόµα καὶ πρεσβύτεροι Ἰουδαῖοι,

γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς συµβουλές του. Οἱ προφητεῖες του ἀναφέρονται κυρίως στὴν

καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴµ καὶ µετά. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰεζεκιὴλ φονεύθηκε

ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Γάδ, ἐπειδὴ ἤλεγχε τὶς εἰδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στὴ

σηµερινὴ Βαγδάτη τοῦ Ἰράκ. Ἂς ἀναφέρουµε, ὅµως, µερικὰ λόγια του προφήτη, ποὺ

δίνουν ἀθάνατα µηνύµατα ζωῆς αἰωνίου: «Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς µὲ λέγων...

ὅτι πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐµαὶ εἰσιν ... Ἡ ψυχὴ ἡ ἁµαρτάνουσα, αὐτὴ ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ

ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν κρῖµα καὶ δικαιοσύνην ... ζωὴ ζήσεται, λέγει

Κύριος». Δηλαδή, ὁ Κύριος µίλησε σὲ µένα, λέει ὁ Ἰεζεκιήλ, καὶ εἶπε: «κάθε ζωὴ

ἀνθρώπου εἶναι δική µου. Αὐτὸς ποὺ ἁµαρτάνει, αὐτὸς καὶ θὰ τιµωρηθεῖ µὲ θάνατο. Ὁ

ἄνθρωπος, ὅµως, ποὺ εἶναι δίκαιος, αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές µου καὶ φέρεται µὲ

δικαιοσύνη, αὐτὸς θὰ ζήσει αἰώνια, λέγει ὁ Κύριος».

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλινάριος ἐπίσκοπος Ραβέννας

Ὑπῆρξε µαθητὴς καὶ ἀκόλουθος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, τὸν ὁποῖο ἀκολούθησε ἀπὸ

τὴν Ἀντιόχεια στὴ Ρώµη. Ἔπειτα ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τὸν χειροτόνησε ἐπίσκοπο

Ραβέννας. Ἐκεῖ ὁ Ἀπολλινάριος ἐργάστηκε µὲ πολὺ ζῆλο γιὰ τὴν διάδοση τοῦ

Εὐαγγελίου καὶ κατόρθωσε τὸν φωτισµὸ πολλῶν εἰδωλολατρῶν, µὲ ἀποτέλεσµα οἱ

ἱερεῖς τῶν εἰδώλων νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν κακοποιήσουν. Ἀργότερα ὁ

Ἀπολλινάριος θεράπευσε µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν Βονιφάτιο, διακεκριµένο µέλος τῆς

κοινωνίας τῆς Ραβέννας, ποὺ ἦταν κωφάλαλος καὶ τὴν κόρη του, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ

δαιµόνιο. Τὸ γεγονὸς αὐτό, ἔφερε πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ

ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, ἀφοῦ τὸν συνέλαβαν τὸν βασάνισαν σκληρά. Ἔπειτα ὁ

Ἀπολλινάριος ἀναχώρησε στὴν Αἰµυλία, ὅπου ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ πατρικίου

Ρουφίνου, ποὺ ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά του προσῆλθε στὸν Χριστό. Τότε ὁ ἔπαρχος τῆς

πόλης, ἀφοῦ τὸν βασάνισε τὸν ἔβαλε σ΄ ἕνα πλοῖο γιὰ νὰ τὸν ἐξορίσει. Τὸ πλοῖο ὅµως

ναυάγησε, ὁ Ἀπολλινάριος σώθηκε, βγῆκε στὴ Μοισία τῆς Θρᾴκης καὶ ἀπὸ κεῖ

ἐπέστρεψε στὴ Ραβέννα. Μόλις ἔφτασε τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακὴ µὲ

τὴν εὐθύνη κάποιου ἑκατόνταρχου. Ὁ ἑκατόνταρχος ὅµως ἦταν χριστιανὸς καὶ τὸν

ἄφησε νὰ φύγει. Ὅταν τὸ ἔµαθαν αὐτὸ οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, ἔστειλαν ἀνθρώπους

τους, οἱ ὁποῖοι τὸν πρόλαβαν στὸ δρόµο καὶ τὸν χτύπησαν τόσο ἄγρια, ὥστε τὸ σῶµα

του παραµορφώθηκε πνιγµένο στὰ αἵµατα. Τὸν νόµισαν πεθαµένο καὶ τὸν ἄφησαν,

ἀλλὰ χριστιανοὶ τὸν παρέλαβαν καὶ τὸν περιποιήθηκαν. Μετὰ ἑπτὰ ἡµέρες ὅµως, ἀφοῦ

εὐλόγησε τὰ πνευµατικά του παιδιά, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν στεφανοδότη

Θεό.

Ὁ Ἅγιος Βιτάλιος ποὺ µαρτύρησε στὴ Ραβέννα

Μαρτύρησε τὸ ἔτος 62 µ.Χ. Ἔκανε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ ὁπλοποιοῦ καὶ ἀνῆκε στοὺς ἔνθερµους Χριστιανοὺς τῶν χρόνων ἐκείνων. Ὅταν κάποτε στὴ Ραβέννα ἦταν παρὼν στὰ βασανιστήρια κάποιου γιατροῦ, Οὐρσικίνου ὀνοµαζόµενου, ταράχτηκε καὶ µὲ δυνατὴ φωνὴ ἐνθάῤῥυνε τὸν γιατρὸ στὸ µαρτύριο, µὲ ἀποτέλεσµα ὁ γιατρὸς νὰ ὑποστεῖ

µὲ γενναιότητα τὸ µαρτύριο. Τότε ὁ δικαστὴς Παυλῖνος διέταξε νὰ συλλάβουν τὸν

Βιτάλιο καὶ νὰ τὸν βασανίσουν. Γεµάτος ἀπὸ αἵµατα, ὁ Βιτάλιος, ὁδηγήθηκε σ΄ ἕνα

βαθὺ λάκκο, ὅπου τὸν θανάτωσαν ρίχνοντάς του µεγάλες πέτρες. Ἀλλὰ ἡ θεία δίκη δὲν

ἄργησε νὰ ἔλθει. Τὸν Βιτάλιο κατάγγειλε στὸν Παυλῖνο κάποιος ἱερέας τῶν εἰδώλων,

ποὺ καὶ αὐτὸς ἦταν ἐκεῖ καὶ ἔριχνε πέτρες στὸν Βιτάλιο. Ξαφνικὰ ὅµως, τὸν κατέλαβε

δαιµόνιο καὶ µὲ σπασµοὺς φώναξε µὲ ἄγρια φωνή: «Βιτάλιος ὁ µάρτυς τοῦ Χριστοῦ µὲ

κατακαίει σκληρά» καὶ στὴν παραφροσύνη του ρίχτηκε στὸ ρεῦµα τοῦ κοντινοῦ

ποταµοῦ καὶ πνίγηκε.

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Ρώµης

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν µὲ ἐκτοξευόµενα βέλη καὶ κατόπιν τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά. Ἐπίσκοπος Ρώµης ὅµως µὲ τέτοιο ὄνοµα δὲν ὑπῆρξε. Ὁ δὲ Παρισινὸς Κώδ. 223

Coislin καλεῖ τὸν Ἅγιο αὐτὸν ἁπλὰ Ἱεροµάρτυρα).

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ποὺ θανατώθηκαν ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους

Ὁ βασιλιὰς τοῦ Βυζαντίου Νικηφόρος ὁ Πατρίκιος, τὸ 811, βγῆκε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη µὲ ὅλα του τὰ στρατεύµατα, τὸν γιό του Σταυράκιο καὶ τὸν γαµπρό του Μιχαήλ, γιὰ νὰ πολεµήσει τοὺς Βούλγαρους. Ἡ µάχη ἦταν σκληρὴ καὶ ὁ Νικηφόρος νίκησε κατὰ κράτος τοὺς Βούλγαρους. Ἀντὶ ὅµως νὰ µεριµνήσει γιὰ τὴν τακτοποίηση τῶν στρατευµάτων του µετὰ τὴν νίκη, ἐπιδόθηκε σὲ τσιµπούσια καὶ οἰνοποσίες. Οἱ Βούλγαροι ἀνασυντάχθηκαν καὶ τὴν νύχτα ἔπεσαν κατὰ τῶν Βυζαντινῶν στρατευµάτων, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τοὺς διαλύσουν. Ὁ ἴδιος ὁ βασιλιὰς θανατώθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τῶν Βουλγάρων Κροῦµο. Ὅσοι στρατιῶτες συνελήφθηκαν, οἱ Βούλγαροι τοὺς ἐξεβίαζαν ν΄ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Ἀλλ΄ ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀρνοῦνταν νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, ἄλλους θανάτωσαν µὲ ἀποκεφαλισµὸ καὶ ἄλλους µὲ ἀπαγχονισµό.

Οἱ Ἅγιοι Ἑπτὰ Μάρτυρες ποὺ µαρτύρησαν στὴν Καρθαγένη, κατ΄ ἄλλους στὴ

Χαλδία (Χαλκηδόνα)

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ ἐν τοῖς Ὀλύµπου πλησίον τοῦ Ἁγίου

Θωµᾶ

Ἐγκαίνια Ναοῦ «ἐν Σκάλλαις» (ἢ Χάλλαις) Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ

Δὲν ἔχουµε καµιὰ ἄλλη πληροφορία γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό.

Ἡ Ὁσία Ἄννα ἡ ἐν τῷ Λευκαδίῳ (ἢ Λευκάτη)

Ὑπῆρξε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Θεοφίλου τοῦ εἰκονοµάχου (829-842) καὶ ἦταν κόρη πλούσιας καὶ ἐπίσηµης οἰκογένειας. Ἡ ἴδια εἶχε ἄφθονα σωµατικὰ καὶ πνευµατικὰ χαρίσµατα διότι ἀνατράφηκε ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων της, ἔγινε κληρονόµος τῆς µεγάλης πατρικῆς περιουσίας, ποὺ µέρος της διαµοίρασε στοὺς φτωχούς. Ἀλλὰ τὴν ὡραία αὐτὴ κόρη, ἀγάπησε κάποιος Ἀγαρηνός, ποὺ διέµενε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν ζήτησε σὲ γάµο, µὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ βασιλιᾶ Βασιλείου. Ἡ Ἄννα δὲν δέχτηκε καὶ µὲ δάκρυα προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τὴν

ἀπαλλάξει ἀπ΄ αὐτὸν τὸν πειρασµό. Πράγµατι ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς προσευχές της καὶ ὁ Ἀγαρηνὸς πέθανε. Τότε ἡ Ἄννα ἐντάχθηκε σὲ κάποιο µοναστήρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ σκληρότατη ἄσκηση καὶ προσευχή. Ἔτσι ἀσκητικὰ ἀφοῦ πέρασε γιὰ 50 χρόνια, µετὰ ἀπὸ βραχύχρονη ἀσθένεια, παρέδωσε τὴν

µακαρία ψυχή της στὸ Θεό. Τὸ δὲ τίµιο λείψανό της, µετὰ ἀπὸ χρόνια ὅταν ἐκτάφηκε, βρέθηκε σῶο καὶ εὐωδίαζε ὁλόκληρο θεία εὐωδία, καὶ ἔκανε πολλὰ καὶ διάφορα θαύµατα.

Ὁ Ἅγιος Συµεὼν τῆς Ἐµµέσας (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.

Ἡ Ὁσία Πελαγία ἡ Τηνία

Ἡ Πελαγία ἦταν κόρη τοῦ παπᾶ Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Ἡ µητέρα της ἦταν ἀπὸ τὸν Τριπόταµο τῆς Τήνου καὶ ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε τὸ 1752 στὸ χωριὸ Κάµπο τῆς Τήνου καὶ τὸ κοσµικό της ὄνοµα ἦταν Λουκία. Ἀπὸ διάφορα ἔγγραφα φαίνεται ὅτι εἶχε ἀκόµα τρεῖς ἀδελφές. Ἡ οἰκογένειά της διακρινόταν γιὰ τὴν ἁγνὴ πίστη καὶ τὴν προσήλωση στὰ θρησκευτικὰ ἰδεώδη. Λίγα χρόνια µετὰ τὴν γέννηση τῆς Λουκίας ὁ πατέρας της πέθανε. Ἦταν τότε 12 χρονῶν καὶ ἔδειχνε σηµάδια ἔντονης ἐπιθυµίας νὰ ἀφιερωθεῖ καὶ νὰ ὑπηρετήσει τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς ἔκαναν τὴν µητέρα της νὰ τὴν στείλει στὸν Τριπόταµο, στὴν κάπως πιὸ εὐκατάστατη ἀδελφή της. Ἐκεῖ ἡ Λούκια ἔµεινε τρία χρόνια καὶ συχνὰ ἐπισκεπτόταν τὴν ἄλλη θεία της, ποὺ ἦταν µοναχὴ στὴ Μονὴ Κεχροβουνίου. Ἔνοιωσε τότε ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη ν΄ ἀκολουθήσει τὸν µοναχικὸ βίο καὶ σὲ ἡλικία 15 χρονῶν µπῆκε στὸ Μονστήρι σὰν

δόκιµη, ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη τῆς θείας της µοναχῆς Πελαγίας. Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα ἔγινε καὶ ἡ ἴδια µοναχή µε τὸ ὄνοµα Πελαγία. Ὡς µοναχὴ ἀφοσιώθηκε µὲ ψυχὴ καὶ σῶµα στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀνακούφιση τῶν πασχόντων. Ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς της, ἡ ὁσιότητα τῆς ζωῆς της, ἡ αὐταπάρνησή της, ἡ µυστικὴ ζωή της κι ὁ πόθος της γιὰ λύτρωση συντέλεσαν ὥστε ἡ µοναχὴ Πελαγία νὰ γίνει τὸ «σκεῦος ἐκλογῆς» γιὰ ν΄ ἀποκαλυφθεῖ σ΄ αὐτὴν ἡ Παναγία γιὰ τὴν εὕρεση τῆς Ἁγίας εἰκόνας της στὸν ἀγρὸ τοῦ Δοξαρᾶ στὴν πόλη τῆς Τήνου (30 Ἰανουαρίου 1823), γεγονὸς ποὺ ἔµελλε νὰ κάµει τὴν Τῆνο ἱερὸ νησὶ καὶ νὰ κατατάξει τὴν Πελαγία µεταξὺ τῶν Ἁγίων. Τὸ γεγονὸς δὲ αὐτὸ συνέβη ὅταν ἡ ὁσία ἦταν 73 χρόνων καὶ ἀρχιερέας Τήνου ἦταν ὁ Γαβριήλ. Ἡ Ὁσία Πελαγία ἔκανε, µὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀρκετὰ θαύµατα πρὶν καὶ µετὰ τὸν θάνατό της, ὁ ὁποῖος ἦλθε στὶς 28 Ἀπριλίου 1834 καὶ τάφηκε στὸ ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ µοναστηριοῦ. Τὸ 1973 ὅµως, κτίστηκε µεγαλοπρεπὴς ναὸς στὸ

ὄνοµά της, ὅπου φυλάσσεται καὶ προσκυνεῖται ἡ ἁγία κάρα της σήµερα. Ἀνακηρύχτηκε ἁγία µε Συνοδικὴ Πατριαρχικὴ Πράξη στὶς 11 Σεπτεµβρίου 1970 καὶ ἡ µνήµη της ὁρίστηκε νὰ τιµᾶται στὶς 23 Ἰουλίου, τὴν ἡµέρα δηλ. τοῦ ὁράµατός της.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 24

●     Ἡ Ἁγία Χριστίνα ἡ Μεγαλοµάρτυς

●     Ὁ Ἅγιος Καπίτων

●     Ὁ Ἅγιος Ὑµέναιος

●     Ὁ Ἅγιος Ἐρµογένης

●     Ὁ Ἅγιος Σαλοµπτῖνος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων

●     Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Νεοµάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἀπὸ τὴν Κίο

●     Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μπόρισος καὶ Γλίεβος, ποὺ διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσµατος

µετονοµάσθηκαν Ρωµανὸς καὶ Δαβὶδ (Ῥῶσοι)

●     Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ Νεοφανής, Θεσσαλονικεὺς

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθηναγόρας ὁ Ἀθηναῖος, ὁ Ἀπολογητὴς

Ἡ Ἁγία Χριστίνα ἡ Μεγαλοµάρτυς

Ἡ Ἁγία Χριστίνα γεννήθηκε στὴν πόλη Τύρο καὶ ἦταν κόρη τοῦ στρατηγοῦ Οὐρβανοῦ. (200 µ.Χ.). Ὁ πατέρας καὶ ἡ µητέρα της ἦταν εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ τὴν Χριστίνα ἔφερε στὸ χριστιανισµὸ µία εὐσεβὴς γυναῖκα. Ὅταν ἔµαθε αὐτὸ ὁ πατέρας της, ἐξοργισµένος τὴν ἔκλεισε σὲ κάποιο ἐξοχικὸ πύργο καὶ µὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦσε νὰ τὴν

µεταπείσει στὴν εἰδωλολατρία. Ὅµως ὅλες οἱ προσπάθειές του προσέκρουσαν πάνω στὸ ἀσάλευτο τεῖχος τῆς πίστεως τῆς Χριστίνας καὶ ἔπεφταν στὸ κενό. Τότε ἀπελπισµένος τὴν φυλάκισε, ἀλλὰ τὸ ἴδιο βράδυ ὁ ἴδιος πέθανε. Ἔπειτα τὴν ἀνέλαβε ὁ ἔπαρχος Δίων, ποὺ ἀφοῦ καὶ αὐτὸς δὲν κατόρθωσε νὰ δαµάσει τὴν πίστη τῆς Χριστίνας, τὴν βασάνισε σκληρὰ καὶ ἔσχισε τὶς σάρκες της µὲ µαχαίρια καὶ τροχούς. Τὸ Δίωνα διαδέχθηκε ὁ ἔπαρχος Ἰουλιανός, ποὺ καὶ αὐτὸς τὴν βασάνισε χειρότερα. Τὴν ἔριξε

µέσα σὲ φαρµακερὰ καὶ θανατηφόρα θηρία, καὶ κατόπιν µέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἡ Χριστίνα ἔµεινε ἄθικτη καὶ µᾶς θυµίζει τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «οἱ διὰ πίστεως ... ἔφραξαν στόµατα λεόντων, ἔσβεσαν δύναµιν πυρός, ἔφυγον στόµατα

µαχαίρας». Αὐτοί, δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ εἶχαν µεγάλη πίστη, ἔφραξαν στόµατα λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν δύναµη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὰ θανατηφόρα λεπίδια τῶν

µαχαιριῶν. Βλέποντας αὐτὸ τὸ θαῦµα οἱ θεατές, χιλιάδες πίστεψαν στὸ Χριστό. Τελικὰ ἡ Χριστίνα πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου, ἀφοῦ τὴν φόνευσαν κτυπώντας την µὲ λόγχες στὴν καρδιὰ καὶ τὰ πλευρά.

Ὁ Ἅγιος Καπίτων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ὑµέναιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ἐρµογένης

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τοῦ ξερίζωσαν ὅλα τὰ δόντια καὶ πέθανε ἀπὸ µόλυνση καὶ ἀκατάσχετη αἱµοῤῥαγία.

Ὁ Ἅγιος Σαλοµπτῖνος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων

Τὸν ἄγνωστο αὐτὸ Ἅγιο, ἀναφέρει τὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο σελ. 100.

Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Νεοµάρτυρας

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ζάκυνθο καὶ ἦταν ὡραῖος καὶ ρωµαλέος στὸ σῶµα. Ἐργαζόµενος σὰν ναυτικὸς δὲν θέλησε νὰ ὑπηρετήσει σὲ τούρκικο πλοῖο. Ἐναντιούµενος στὴ θέληση τοῦ Τούρκου πλοιάρχου, συκοφαντήθηκε ἀπ΄ αὐτόν, ὅτι δῆθεν εἶχε φορέσει τούρκικο κάλυµµα στὸ κεφάλι του. Ὁδηγήθηκε βίαια στὸν κριτή, ὅπου µὲ κολακεῖες καὶ φοβερισµοὺς προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἐξισλαµίσουν. Ὁµολογώντας µὲ θάῤῥος τὸν Χριστὸ ὁ Θεόφιλος, περιτµήθηκε µὲ τὴν βία ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ποὺ θέλησαν νὰ τὸν στείλουν δῶρο στὸ παλάτι τοῦ Σουλτάνου. Ὁ Θεόφιλος ὅµως, ὅταν ἀκόµα ἦταν στὴ Χίο, ἀπόδρασε καὶ πῆγε στὴ Σάµο, ὅπου παρέµεινε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα. Ὅταν ἐπανῆλθε στὴ Χίο, οἱ Τοῦρκοι τὸν ἀναγνώρισαν καὶ ἀφοῦ τὸν συνέλαβαν τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Ὁ κριτής, βλέποντας τὸν Θεόφιλο νὰ ἐµµένει στὴν πίστη του τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο διὰ πυρός. Ἀπτόητος ὁ γενναῖος αὐτὸς µάρτυρας τῆς πίστεως µας, ἔκανε τὸ σηµεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ εἶπε «στὰ χέρια σου Χριστέ µου παραδίδω τὴν ψυχή µου». Καὶ µπῆκε µόνος του στὴ φωτιά, ὅπου παρέδωσε στὸν ἀγωνοθέτη Θεὸ τὴν ἁγία ψυχή του στὶς 23 Ἰουλίου 1635. Τὰ ἐναποµείναντα ἀπὸ τὴν φωτιὰ λείψανά του, ἀγοράστηκαν ἀπὸ χριστιανοὺς καὶ ἐναποτέθηκαν µὲ τιµὲς στὸν ναὸ τοῦ Μεγαλοµάρτυρα Γεωργίου στὴ Χίο. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συνέγραψε πρῶτα ὁ Γεώργιος Κορέσιος ὁ Χίος.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἀπὸ τὴν Κίο

Ἦταν πλούσιος καὶ εὐσεβὴς δηµογέροντας στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας. Ὁ Ἀθανάσιος, ἐπειδὴ ὑπεράσπιζε τοὺς συµπολῖτες του ἀπὸ τὴν βαρεία φορολογία τῶν Τούρκων, συκοφαντήθηκε ὅτι δῆθεν εἶπε, ὅτι θὰ γίνει µουσουλµάνος. Προσκλήθηκε ἀπὸ τὶς

ἀρχὲς τῆς βασιλεύουσας καὶ πιέστηκε πολὺ νὰ προδώσει τὴν χριστιανική του πίστη, προκειµένου νὰ σωθεῖ. Ὁ Ἀθανάσιος ὅµως δὲν ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ µετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια φυλακίστηκε. Ἀλλ΄ ἐπειδὴ καὶ πάλι ἔµενε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του, τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 24 Ἰουλίου 1670 στὴν Κωνσταντινούπολη. Βίο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μπόρισος καὶ Γλίεβος, ποὺ διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσµατος

µετονοµάσθηκαν Ρωµανὸς καὶ Δαβὶδ (Ῥῶσοι)

Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ Νεοφανής, Θεσσαλονικεὺς

Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1042 στὰ χρόνια της αὐτοκράτειρας Ζωῆς. Χειροτονήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἀναχώρησε στὴ Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου, ὅπου ἔζησε µέσα σὲ µία σπηλιὰ ἕως τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Ὁ Ἅγιος Ἀθηναγόρας ὁ Ἀθηναῖος, ὁ Ἀπολογητὴς

Χριστιανὸς φιλόσοφος καὶ ἀπολογητὴς τοῦ 2ου µ.Χ. αἰῶνα. Καταγόταν πιθανότατα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὅπου σπούδασε τὸν µέσο Πλατωνισµὸ καὶ τὴν Στωικὴ φιλοσοφία. Ἄκµασε στὰ χρόνια τῶν Ρωµαίων αὐτοκρατόρων Μάρκου Αὐρηλίου (161-180) καὶ Κοµµόδου (180-

192). Βασικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸ πρόσωπο, τὴν µόρφωση καὶ τὸ ἔργο του ἀντλοῦµε ἀπὸ τὰ δυὸ ἔργα του, ποὺ διασώθηκαν σὲ κώδικα τοῦ 914, ὁ ὁποῖος ἐκπονήθηκε στὸ βιβλιογραφικὸ ἐργαστήριο τοῦ Ἀρέθα: Πρεσβεία περὶ Χριστιανῶν καὶ Περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν. Ὁ Ἄθηναγορας ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς σύγχρονούς του ἀπολογητὲς γιὰ τὴν φιλολογικὴ ἀρτιότητα καὶ τὸ προσεγµένο ὕφος, ἐνῷ στὸν χῶρο τῆς θεολογίας προβάλλει τὴν ὀρθόδοξη τριαδολογικὴ διδασκαλία, τὴν θεοπνευστία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ στάση στὸν ἠθικὸ βίο τῶν χριστιανῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ συγγραφικό του ἔργο κατέχει ἀξιόλογη θέση στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραµµατεία τῶν πρώτων αἰώνων.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 25

●     Ἡ Κοίµησις τῆς Ἁγίας Ἄννας, Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

●     Οἱ Ἅγιοι 165 Πατέρες τῆς Ε΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου

●     Ἡ Ὁσία Ὀλυµπιάδα ἡ Διακόνισσα

●     Ἡ Ὁσία Εὐπραξία

●     Οἱ Ἅγιοι Σάκτος (ἢ Σάγκτος), Ματοῦρος, Ἄτταλος καὶ Βλανδίνα

●     Ὁ Ὅσιος Μακάριος Ζελτοβόδας ὁ Θαυµατουργὸς (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἠλίας Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (6ος αἰ.)

Ἡ Κοίµησις τῆς Ἁγίας Ἄννας, Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

΄Ἡ Ἁγία Ἄννα, ἡ µητέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐ. Ὁ πατέρας της, ποὺ ἦταν ἱερέας, ὀνοµαζόταν Ματθᾶν καὶ ἡ µητέρα της Μαρία. Ἡ Ἄννα εἶχε καὶ δυὸ ἀδελφές, τὴν ὁµώνυµη µὲ τὴν µητέρα της Μαρία καὶ τὴν Σοβήν. Καὶ ἡ µὲν Μαρία εἶχε κόρη τὴν Σαλώµη, ἡ δὲ Σοβὴ τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἡ Ἄννα τὴν Παρθένο

Μαρία. Ἡ Ἁγία Ἄννα ἀξιώθηκε νὰ ἔχει τὴν µεγάλη τιµὴ καὶ εὐτυχία νὰ ἀποκτήσει

µοναδικὴ κόρη, τὴν µητέρα του Σωτῆρα τοῦ κόσµου. Ἀφοῦ ἡ Ἅγια Ἄννα ἀπογαλάκτισε

τὴν Θεοτόκο καὶ τὴν ἀφιέρωσε στὸ Θεό, αὐτὴ πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της µὲ

νηστεῖες, προσευχὲς καὶ ἐλεηµοσύνες πρὸς τοὺς φτωχούς. Τέλος, εἰρηνικὰ παρέδωσε

στὸ Θεὸ τὴν δίκαια ψυχή της, κληρονοµώντας τὰ αἰώνια ἀγαθά. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος

διαβεβαίωσε ὅτι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον ἀπελεύσονται». Οἱ δίκαιοι, δηλαδή, θὰ

µεταβοῦν γιὰ νὰ ἀπολαύσουν ζωὴ αἰώνια.

Οἱ Ἅγιοι 165 Πατέρες τῆς Ε΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου

Στὰ χρόνια τοῦ Βασιλιᾶ Ἰουστινιανοῦ Α΄ τὸ ἔτος 535, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Ἄνθιµος ὁ Τραπεζούντιος, ποὺ ὑποστήριζε τὶς αἱρετικὲς θεωρίες τοῦ Εὐτυχοῦς. Ἔτσι ἀποµακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ ἀντ΄ αὐτοῦ χειροτονήθηκε Πατριάρχης, ἀπὸ τὸν τότε Πάπα Ρώµης Ἀγαπητό, ὁ Πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας στὴν Κωνσταντινούπολη Μηνᾷς. Μὲ τὴν ἀφορµὴ λοιπὸν αὐτή, ἐπαναστάτησαν οἱ Σεβῆρος καὶ Πέτρος ὁ Ἀπαµείας, ποὺ ἦταν ἄνθρωποι αἱρετικοὶ καὶ συνιστοῦσαν τὰ βλάσφηµα δόγµατα τοῦ Ὠριγένη. Ὁπότε ἐπικράτησε µεγάλη ταραχὴ στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι ὁ βασιλιὰς Ἰουστινιανὸς συγκάλεσε στὴν Κωνσταντινούπολη Σύνοδο ἀπὸ 165 Ἁγίους Πατέρες, µὲ τὴν προεδρία τοῦ Πατριάρχη Μηνᾷ καὶ ἀναθεµάτισαν τοὺς προαναφερθέντες αἱρετικούς, καθὼς καὶ τοὺς ὀπαδούς τους. Ἀπὸ τότε ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει τὴν ἀνάµνηση τῆς Συνόδου αὐτῆς πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Ἡ Ὁσία Ὀλυµπιάδα ἡ Διακόνισσα

Ἡ Ὀλυµπιάδα ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Πατριαρχῶν Νεκταρίου καὶ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου (395 µ.Χ.). Ὁ πατέρας της Ἀκούνδος εἶχε τὸ ἀξίωµα τοῦ κόµητος. Κατ΄ ἄλλους ὅµως ὀνοµαζόταν Σέλευκος. Ἡ Ὀλυµπιάδα εἶχε µεγάλη σωµατικὴ ὡραιότητα, εὐφυΐα, παιδεία, καὶ πολλὰ πλούτη. Παντρεύτηκε τὸν ἔπαρχο Κωνσταντινουπόλεως Νευρίδιο, ἀλλ΄ αὐτὸς µετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο πέθανε καὶ ἔτσι ἡ Ὀλυµπιάδα ἔµεινε χήρα σὲ πολὺ µικρὴ ἡλικία. Ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ πάρει δεύτερο ἄνδρα, κάποιο ἀξιωµατοῦχο Ἐλπίδιο. Αὐτὴ ὅµως, τιµώντας τὴν µνήµη τοῦ ἄντρα της καὶ φλεγόµενη ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ὑπηρετήσει τὴν Ἐκκλησία µὲ τὰ πλούτη της, ἀπέῤῥιψε τὸ δεύτερο γάµο. Ἀφοσιώθηκε λοιπὸν στὸ µέγα ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη τὸ Χρυσόστοµο καὶ γεµάτη ἐνθουσιασµὸ ἔδωσε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ του χιλιάδες χρυσὰ νοµίσµατα καὶ κτήµατα. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶχε τὸν τίτλο τῆς Διακόνισσας. Ἵδρυσε µάλιστα καὶ µοναστήρι, κοντὰ στὸ ναὸ τῆς ἁγίας Εἰρήνης. Ἀργότερα, ὅταν ὁ Χρυσόστοµος ἐξορίστηκε, ἡ Ὀλυµπιάδα ἔπεσε σὲ βαθὺ πένθος. Γιὰ νὰ τὴν παρηγορήσει ὁ µέγας ἱεράρχης, τῆς ἔστειλε ἀρκετὲς ἐπιστολὲς (σῴζονται 17). Πέθανε ἐξορισµένη στὴ Νικοµήδεια, µόλις 50 ἐτῶν, λίγο µετὰ ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόµου.

Ἡ Ὁσία Εὐπραξία

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν κόρη τοῦ συγκλητικοῦ Ἀντίγονου καὶ τῆς Εὐπραξίας (ἡ Ἅγια εἶχε τὸ ἴδιο ὄνοµα µὲ τὴν µητέρα της), ποὺ ἦταν συγγενὴς τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-

395). Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀντιγόνου, ἡ µητέρα της τὴν παρέδωσε στὸν βασιλιὰ Θεοδόσιο γιὰ νὰ τὴν ἀποκαταστήσει. Αὐτὸς τὴν ἀῤῥαβώνιασε πολὺ µικρὴ µὲ κάποιον συγκλητικό. Ἀλλὰ κατὰ τὴν διάρκεια κάποιας περιήγησής της στὴν Αἴγυπτο, µὲ τὴν συνοδεία τῆς µητέρας της, ἡ Εὐπραξία ἐπισκέφθηκε κάποια γυναικεία Μονὴ στὴ Θήβα τῆς Ἄνω Αἰγύπτου (ὅπου ἡγουµένη ἦταν µία ἁγία γυναῖκα, ποὺ λεγόταν Μαρίνα) καὶ τόσο τῆς ἄρεσε ἡ ζωὴ τῶν ἐκεῖ ἀσκουµένων, ὥστε ἀποφάσισε νὰ περάσει τὸ ὑπόλοιπό της ζωῆς της µαζὶ µ΄ αὐτές. Ἡ δὲ µητέρα της δὲν ἔφερε ἀντίῤῥηση, ἐπέστρεψε στὴν Ἀνατολή, πούλησε τὴν κτηµατική της περιουσία καὶ ἐπανῆλθε στὴ Μονή. Ἐκεῖ ἀφοῦ κατέθεσε ὅλα τὰ χρήµατα ἀπὸ τὴν πώληση τῆς περιουσίας της, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ δὲ κόρη της Εὐπραξία, µοίρασε τὰ χρήµατα αὐτὰ στὶς ἐκκλησίες καὶ στοὺς φτωχοὺς καὶ ἐπιδόθηκε σὲ αὐστηρότατη ἄσκηση γιὰ 45 ὁλόκληρα χρόνια. Ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ἅγια ἀφοῦ ἔζησε, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦµα της στὸν Θεό, ἐπιτελώντας πολλὰ θαύµατα.

Οἱ Ἅγιοι Σάκτος (ἢ Σάγκτος), Ματοῦρος, Ἄτταλος καὶ Βλανδίνα

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Ρωµαίων Μάρκου Ἀντωνίνου. Ὁ Σάκτος καὶ ὁ Ματοῦρος ἦταν ἀπὸ τὴν Βιέννα, οἱ δὲ Ἄτταλος καὶ Βλανδίνα ἀπὸ τὴν Πέργαµο. Συνελήφθησαν διότι ἦταν χριστιανοὶ καὶ τοὺς βασάνισαν φρικτὰ µὲ διάφορα βασανιστήρια, ὅπως µὲ κοφτερὰ µαχαίρια, πυρακτωµένα σίδερα, ἄγρια θηρία,

µαστιγώσεις καὶ ἄλλα. Τελικὰ τοὺς ἀπαγχόνισαν στὴ φυλακὴ καὶ τὰ σώµατά τους τὰ ἔριξαν στὴ φωτιὰ καὶ κατόπιν στὸν Ροδανὸ ποταµό, ἀφοῦ τὰ τρύπησαν µὲ ἀκόντια. (Νὰ ἐπισηµάνουµε ὅτι ἐδῶ ὁρισµένα Ἁγιολόγια ἀναφέρουν τὴν µνήµη τῶν Ἁγίων Ποθεινοῦ ἐπ. Λυῶνος (23 Αὐγούστου) Ἀλεξάνδρου ἰατροῦ καὶ Ποντικοῦ τοῦ παιδός).

Ὁ Ὅσιος Μακάριος Ζελτοβόδας ὁ Θαυµατουργὸς (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἠλίας Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (6ος αἰ.)

Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ε΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου καὶ ἔπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στὶς ἐνέργειες γιὰ τὴν σύγκληση αὐτῆς τῆς Συνόδου.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 26

●     Οἱ Ἅγιοι Ἑρµόλαος, Ἔρµιππος καὶ Ἐρµοκράτης

●     Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἡ Ὁσιοµάρτυς

●     Ἡ Ἁγία Ὡραιοζήλη

●     Ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος ὁ Στειρωνίτης

●     Ὁ Ἅγιος Ἀππίων

●     Ἡ Ἁγία Ἱερουσαλήµ

●     Τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ πέραν ἐν Σκάλλαις

●     Τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πέραν ἐν Χάλδαις

●     Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τῷ Πηγαδίῳ πλησίον τοῦ νέου

Ἐµβόλου

●     Ὁ Ὅσιος Γερόντιος ὁ Ἁγιορείτης

●     Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ ἀρχιµανδρίτης καὶ στυλίτης «ὁ ἐπέκεινα τοῦ Ἀνάπλου»

●     Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐν Ἀλάσκᾳ

Οἱ Ἅγιοι Ἑρµόλαος, Ἔρµιππος καὶ Ἐρµοκράτης

Ἀνῆκαν καὶ οἱ τρεῖς στὸν Ἱερὸ κλῆρο τῆς ἐκκλησίας, στὴ Νικοµήδεια. Ὅταν ὁ ἅγιος Παντελεήµων ἀνακρινόταν, καὶ ρωτήθηκε ἀπὸ ποιὸν διδάχτηκε τὴν χριστιανικὴ πίστη, ἀπάντησε, ὅτι ἀπὸ τὸν Ἱερέα Ἑρµόλαο. Αὐτὸ ἦταν ἀρκετό, γιὰ νὰ σταλοῦν ἀµέσως στρατιῶτες καὶ νὰ συλλάβουν τὸν Ἑρµόλαο. Μὲ τὴν θέλησή τους, ἀκολούθησαν αὐτὸν

µπροστὰ στὸν κριτὴ τῆς Νικοµήδειας, οἱ φίλοι καὶ συνεργάτες του ἱερεῖς Ἔρµιππος καὶ Ἐρµοκράτης. Ὁ δικαστής, ἀφοῦ ἐξέτασε πρῶτα τὸν Ἑρµόλαο, ρώτησε ἔπειτα τοὺς ἄλλους δυὸ τί ζητοῦσαν καὶ ἦλθαν σ᾿ αὐτόν. Ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν, ὅτι ἦταν στρατιῶτες τοῦ Ἑρµολάου κάτω ἀπὸ τὴν σηµαία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅτι τὸν παρακαλοῦσαν νὰ ἔχουν ὅλοι κοινὸ θάνατο, ὅπως εἶχαν καὶ κοινὴ ἀδελφικὴ ζωή. Ἡ ἀπάντηση αὐτή, ἀντὶ νὰ κινήσει τὸ θαυµασµὸ τοῦ δικαστῆ, ἄναψε περισσότερο τὸ θυµό του. Καταδίκασε λοιπὸν καὶ τοὺς τρεῖς σὲ θάνατο. Ἔτσι µὲ τὴν θυσία τῶν κεφαλῶν τους, κέρδισαν τὰ ἀθάνατα βραβεῖα τῶν ἀθλητῶν τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἡ Ὁσιοµάρτυς

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ γεννήθηκε στὴ Ρώµη, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος (138-

160 µ.Χ.). Ἦταν κόρη τοῦ Ἀγάθωνα καὶ τῆς Πολιτείας. Χριστιανοὶ καὶ οἱ δυό, ἀνέθρεψαν

τὴν κόρη τους ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, διότι δὲν εἶχαν παιδὶ καὶ εὐχήθηκαν, ἂν

ἀποκτήσουν, νὰ τὸ ἀφιερώσουν στὸ Θεό. Πράγµατι, ὁ Θεὸς τοὺς χάρισε παιδὶ καὶ

γεννήθηκε ἡµέρα Παρασκευή. Καὶ ἐπειδὴ ἦταν κόρη, ἔδωσαν τὸ ὄνοµα τῆς ἡµέρας

αὐτῆς. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων της, ἡ Παρασκευὴ µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της στοὺς

φτωχούς, καὶ αὐτή, ἐµπνεόµενη ἀπὸ θερµὴ ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, γύριζε τὴν Ρώµη καὶ

τὰ χωριά, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο. Ἡ δράση της, ὅµως, προκάλεσε τὸν εἰδωλολάτρη

βασιλιὰ Ἀντωνῖνο, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὴν συνέλαβε, τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ ἔχει πολλὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ καὶ ἀπολαύσεις, ἂν θυσιάσει στοὺς θεούς. Τότε ἡ Ἅγια, ὀρθὰ-κοφτὰ ἀπάντησε µὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη Ἱερεµία: «Θεοὶ οἳ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν ἐκ τῆς γῆς». Δηλαδή, θεοὶ ποὺ δὲν δηµιούργησαν τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ, ἂς χαθοῦν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς! Τότε ὁ Ἀντωνῖνος διέταξε καὶ τὴν ἔβαλαν σὲ ἕνα λέβητα µὲ καυτὸ λάδι καὶ πίσσα. Ἐπειδὴ ὅµως εἶδε τὴν Ἁγία ἄθικτη, ράντισε τὸ πρόσωπό του µὲ τὸ ὑγρὸ αὐτό, γιὰ νὰ δοκιµάσει ἂν πράγµατι εἶναι καυτό,

καὶ ἀµέσως τυφλώθηκε. Ἀλλὰ ἡ Ἁγία µὲ προσευχὴ ἔδωσε στὸν Ἀντωνῖνο τὸ φῶς του, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψει στὸ Χριστό. Ἀργότερα, ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἀξιώθηκε

µαρτυρικοῦ θανάτου µὲ ἀποκεφαλισµό.

Ἡ Ἁγία Ὡραιοζήλη

Ἡ Ἁγία αὐτὴ εἶχε πατρίδα τὸ Βυζάντιο καὶ ἔζησε τὸν 1ο αἰῶνα µ.Χ. Στὴν ἀρχὴ ἦταν εἰδωλολάτρισσα, κατόπιν ὅµως ἔγινε χριστιανὴ ἀπὸ τὸ κήρυγµα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα. Ἐπειδὴ ἡ Ὡραιοζήλη ἦταν µορφωµένη γυναῖκα, µπόρεσε καὶ ἔµαθε σωστὰ ὅλες τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὥστε νὰ τὶς διδάσκει καὶ σ᾿ ἄλλες γυναῖκες. Κατόρθωσε νὰ ἑλκύσει πολλὲς ἀπ᾿ αὐτὲς στὸν Χριστό. Ἀλλ᾿ ὅταν ἐπὶ αὐτοκράτορος

Δοµιτιανοῦ κινήθηκε διωγµὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, συνελήφθη καὶ αὐτή. Ἐπειδὴ ὅµως ἔµεινε πιστὴ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀποκεφαλίστηκε καὶ κατατάχθηκε στὸ σεµνὸ χορὸ τῶν Μαρτύρων. Τὸ δὲ νεκρό της σῶµα τὸ ἔριξαν στὴ φωτιά.

Ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος ὁ Στειρωνίτης

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἀππίων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ἡ Ἁγία Ἱερουσαλήµ

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν φίλη τῆς Ἁγίας Ὥραιοζηλης καὶ σύνοικος. Εἶχε ἐπίσης θερµὴ εὐσέβεια καὶ ἄλλες ἀρετές, καὶ τὴν βοηθοῦσε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν πόλη τοῦ Βυζαντίου. Ὁπότε συνελήφθη καὶ αὐτὴ µαζὶ µὲ τὴν συναθλήτριά της. Ὁ κριτὴς προσπάθησε νὰ τὴν ἑλκύσει προτείνοντάς της νὰ τὴν παντρέψει µὲ ὡραιότατο εἰδωλολάτρη ἀξιωµατικό. Ἀλλ᾿ ἡ πιστὴ παρθένος τὸ ἀπέῤῥιψε καὶ ἔτσι ἀποκεφαλίστηκε, παίρνοντας τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ πέραν ἐν Σκάλλαις

Τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πέραν ἐν Χάλδαις

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τῷ Πηγαδίῳ πλησίον τοῦ νέου

Ἐµβόλου

Ὁ Ὅσιος Γερόντιος ὁ Ἁγιορείτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν ἡγούµενος τῆς παλιᾶς Μονῆς τῶν Βουλευτηρίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἡ Μονὴ αὐτὴ ἦταν παραλιακὴ καὶ δεχόταν πολλὲς ἐπιδροµὲς βαρβάρων, ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τοὺς µοναχούς, ποὺ πῆγαν σ᾿ ἄλλα δυσπρόσιτα µέρη τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἔτσι καὶ ὁ Ὅσιος Γερόντιος, µαζὶ µὲ ἕναν ὑποτακτικό του, ἐγκαταστάθηκε στὸ πάνω µέρος τῆς Σκήτης τῆς ἁγίας Ἄννας, ὅπου ἔκτισε ἡσυχαστήριο µὲ ἐκκλησία στὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου Παντελεήµονα. Ἔτσι ὁ Ὅσιος Γερόντιος εἶναι ὁ πρῶτος, ποὺ δηµιούργησε τὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας. Ἐκεῖ κοντὰ µάλιστα, ὁ Ὅσιος διὰ ἀποκαλύψεως τῆς Παναγίας, βρῆκε νερὸ (ἐνῷ ὁ τόπος ἐκεῖ ἦταν ἐντελῶς ἄνυδρος), ποὺ καὶ σήµερα ἀναβλύζει καὶ οἱ µοναχοὶ τὸ χρησιµοποιοῦν σὰν ἁγίασµα. Ὁ Ὅσιος Γερόντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα.

Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ ἀρχιµανδρίτης καὶ στυλίτης «ὁ ἐπέκεινα τοῦ Ἀνάπλου»

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266 καὶ στὸν Βιέννης Theol. gr. 300, ἀλλὰ καὶ στὸν Συναξαριστὴ Delehaye χωρὶς βιογραφικὸ ὑπόµνηµα.

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐν Ἀλάσκᾳ

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ἅγιοι τῆς Ἀλάσκας», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἐκδ. Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 27

●     Ὁ Ἅγιος Παντελεήµων ὁ Μεγαλοµάρτυς καὶ Ἰαµατικὸς

●     Ὁ Ἅγιος Τυφλός

●     Ἡ Ὁσία Ἀνθοῦσα ἡ ὁµολογήτρια

●     Οἱ Ἅγιοι 153 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη

●     Ὁ Ὅσιος Μανουήλ

●     Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Παντελεήµων ὁ Μεγαλοµάρτυς καὶ Ἰαµατικὸς

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νικοµήδεια. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Εὐστόργιο καὶ τὴν µητέρα του, ποὺ ἦταν εὐσεβέστατη χριστιανή, Εὐβούλη. Ὁ Παντελεήµων γρήγορα στερήθηκε τὶς φροντίδες τῆς µητέρας του, διότι πέθανε πρόωρα. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ διδαχθεῖ τὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ ἕνα διακεκριµένο λειτουργό της Ἐκκλησίας, τὸν Ἱερέα Ἑρµόλαο. Τότε ὁ Παντελεήµων εἶχε τελειώσει τὶς ἰατρικές του σπουδές, κοντὰ στὸ φηµισµένο γιατρὸ Εὐφρόσυνο. Τὴν ἐπιστήµη του χρησιµοποίησε ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς ἀπόρους ἀσθενεῖς καὶ ἔτρεχε µὲ µοναδικὴ προθυµία στὶς καλύβες τους, βοηθώντας τους ὄχι µόνο ἰατρικά, ἀλλὰ καὶ χρηµατικά. Σὲ κάθε σπίτι ποὺ ἔµπαινε δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔφερνε σ΄ αὐτὸ πολλὲς ψυχές. Ἦταν εὐσπλαγχνικὸς σὲ ἀκρότατο βαθµὸ γιὰ ὅλους τοὺς πάσχοντες, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ δώρησε τὸ χάρισµα νὰ θεραπεύει ἀσθενεῖς µὲ µόνη τὴν προσευχή του. Ἔτσι θεράπευσε πολλούς, µεταξὺ αὐτῶν καὶ ἕνα τυφλό, ποὺ ἔγινε ἀφορµὴ νὰ συλλάβει ὁ Διοκλητιανὸς καὶ τὸν Ἅγιο. Τὸν τυφλὸ τὸν θανάτωσε διότι πίστεψε στὸ Χριστὸ καὶ τὸν Παντελεήµονα ὑπέβαλε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, ὥσπου στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισε. Ὁ Παντελεήµων, ὅµως, ἀνήκει σ΄ αὐτούς, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος εἶπε: «µακάριοι οἱ ἐλεήµονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Μακάριοι, δηλαδή, εἶναι οἱ εὐσπλαχνικοί, ποὺ συµπονοῦν στὴ δυστυχία τοῦ πλησίον, διότι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴν ἡµέρα τῆς Κρίσεως.

Ὁ Ἅγιος Τυφλός

Αὐτὸς γιατρεύτηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Παντελεήµονα, ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ µαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ἡ Ὁσία Ἀνθοῦσα ἡ ὁµολογήτρια

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύµου (741 µ. Χ.). Οἱ γονεῖς της, Στρατήγιος καὶ Φεβρωνία, διακρίνονταν γιὰ τὴν εὐσέβειά τους καὶ µὲ ὅµοιο

τρόπο ἀνέθρεψαν καὶ τὴν θυγατέρα τους. Ἡ Ἀνθοῦσα παρ΄ ὅλες τὶς προτάσεις γιὰ γάµο, ἐκδήλωσε τὴ θέλησή της ἀπὸ τὴν ἀρχὴ σταθερά. Καὶ ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, δὲν µετέβαλλε τὴν ἀπόφασή της. Ἔµεινε παρθένος καὶ ἀφιέρωσε τὴν περιουσία της σὲ φιλανθρωπικοὺς καὶ ἱεροὺς σκοπούς. Στὴν Ἀνθοῦσα ὀφείλεται ἡ ἀνέγερση δυὸ µονῶν. Αὐτὴ τοῦ Μαντινέου µὲ ναὸ ἀφιερωµένο στὴν ἁγία Ἄννα, καὶ αὐτὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ χρησιµοποιήθηκε σὰ γυναικεία Μονή. Ὅταν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κων/νο Κοπρωνυµο διατάχθηκε σκληρὸς διωγµὸς κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν τους, τὸ µοναστήρι τῆς Ὁσίας Ἀνθούσας ὑπῆρξε ἀπὸ τὰ πιὸ ἔνθερµα κέντρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἡ Ὁσία στὴν ἀρχὴ βασανίστηκε. Ἀλλ΄ ὅταν προέβλεψε ὅτι ἡ ἄῤῥωστη βασίλισσα θὰ διέφευγε τὸ θάνατο καὶ θὰ γεννοῦσε δίδυµα, τότε ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπ΄ αὐτὴν καὶ ὑποστήριξε ποικιλοτρόπως τὸ µοναστήρι τῆς Ὅσίας Ἀνθούσας. Ἡ ὁποία ἀδιατάρακτη πλέον ἔπειτα, πέθανε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι 153 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη

Μαρτύρησαν διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴ θάλασσα.

Ὁ Ὅσιος Μανουήλ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλὸς.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 28

●     Οἱ Ἅγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίµων καὶ Παρµενᾶς οἱ Ἀπόστολοι καὶ Διάκονοι

●     Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος ποὺ µαρτύρησε στὴν Ἄγκυρα

●     Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος

●     Ἡ Ἁγία Δροσίς

●     Ἡ Ὁσία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου

●     Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Διακονίσσης

●     Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ξηροποταµινὸς

●     Ὁ Ἅγιος Χριστόδουλος ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Αὐξέντιος ὁ ἐν Λαοδικείᾳ Φρυγίας, µάρτυρας

Οἱ Ἅγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίµων καὶ Παρµενᾶς οἱ Ἀπόστολοι καὶ Διάκονοι

«Ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ἡµῖν µέγας γενέσθαι, ἔσται ὑµῶν διάκονος». Ὅποιος, δηλαδή, θέλει νὰ γίνει µέγας µεταξύ σας, εἶπε ὁ Κύριος, ἂς εἶναι ὑπηρέτης σας καὶ ἂς µαθαίνει νὰ

γίνεται ἐξυπηρετικὸς στοὺς ἄλλους. Σ΄ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνθρώπων ἀνῆκαν καὶ οἱ ἀπόστολοι - ἀπὸ τοὺς 70 µαθητὲς τοῦ Κυρίου - Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίµων καὶ Παρµενᾶς. Αὐτοὶ ἦταν µεταξὺ τῶν ἑπτὰ ἐκλεγµένων διακόνων τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύµων (Πράξ. στ΄ 5). Τὸ ἔργο τους ἦταν νὰ ὑπηρετοῦν καὶ νὰ ἐπιστατοῦν στὴ διατροφὴ τῶν ἀπόρων µελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν. Ἀλλὰ ὑπηρετοῦσαν καὶ στὴ διάδοση τοῦ θείου λόγου. Ἔτσι ἀργότερα, ὁ µὲν Πρόχορος ἀκολούθησε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅπου ἔγινε ἐπίσκοπος Νικοµήδειας καὶ ἀναδείχθηκε τέλειος διάκονος τοῦ ἐπισκοπικοῦ καθήκοντος. Ὁ δὲ Τίµων ὑπέστη µαρτυρικὸ θάνατο στὴ Βόστρα τῆς Ἀραβίας, ὅπου εἶχε σταλεῖ νὰ ὑπηρετήσει τὸ Εὐαγγέλιο. Οἱ ἄλλοι δυό, ὁ Νικάνωρ καὶ ὁ Παρµενᾶς, πέθαναν στὴν Ἱερουσαλήµ, ἐκτελώντας τὸ διακονικό τους ἔργο. Κηδεύθηκαν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Ἀποστόλους, κάτω ἀπὸ τὸ πένθος ὅλης της

Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὑπηρέτησαν µὲ τόσο ζῆλο καὶ ἐπιτυχία. Ἔτσι, ὁ καθένας χωριστά,

ἀναδείχθηκε «πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ», δηλαδὴ πιστὸς διάκονος στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος ποὺ µαρτύρησε στὴν Ἄγκυρα

Γεννήθηκε στὴν πόλη Ἄγκυρα καὶ εἶναι ἀπὸ τὰ λαµπρὰ στολίσµατα τῆς Ἐκκλησίας. Θαῤῥαλέος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀκούραστος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν του, καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Κορνήλιο. Στὴν ἀνάκριση ποὺ τοῦ ἔκαναν, ἐπέµεινε στὴν ὁµολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ καταδικάστηκε στὴν πιὸ βάρβαρη ποινή. Τοῦ τρύπησαν δηλαδὴ τοὺς ἀστραγάλους, ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν ἀπὸ τὶς τρῦπες τῶν πληγῶν του µὲ σχοινί, τὸν ἔσυραν στὸν ποταµὸ Σάγαρι, στὰ νερὰ τοῦ ὁποίου τὸν ἔριξαν. Διασώθηκε ὅµως ἀπὸ τὴν θεία χάρη καὶ βγῆκε ἔξω. Ἀλλὰ µετὰ ἀπὸ λίγες µέρες, ὅταν ἔµαθε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος, ντροπιασµένος σκότωσε τὸν Εὐστάθιο µὲ τὸ δικό του µαχαῖρι. Ἔτσι ὁ

Εὐστάθιος, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή, στεφανωµένος µὲ τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος

Μαρτύρησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Λικινίου (318). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀπολλωνία καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν θερµότητα τῆς πίστεως καὶ τὸ θάῤῥος του στὸ κήρυγµα τοῦ Εὐαγγελίου. Καταγγέλθηκε καὶ ὑπέστη σειρὰ θανατηφόρων βασανιστηρίων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς τὸν διαφύλαξε θαυµατουργικά. Ἔτσι δὲν ἔπαθε τίποτα ὅταν τὸν ἔριξαν

µέσα σὲ καζάνι µὲ βραστὸ νερὸ καὶ διασώθηκε ἀπὸ τὴν ἀγριότητα λιονταριοῦ, ποὺ ἄφησαν ἐναντίον του, γιὰ νὰ τὸν κατασπαράξει. Βλέποντας αὐτὰ ὁ ἔπαρχος Τερέντιος τὸν ἄφησε ἐλεύθερο. Κατόπιν ὁ Ἅγιος πῆγε στὴ Μίλητο, ὅπου συνέχισε τὸ κήρυγµα τοῦ Εὐαγγελίου. Τότε συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων νὰ προσφέρει θυσία. Ἀλλ΄ ὁ Ἀκάκιος διὰ τῆς προσευχῆς συνέτριψε τὰ ἀγάλµατα τῶν εἰδώλων. Μὲ λύσσα οἱ ἄρχοντες (Ποσειδώνιος) καὶ οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων τὸν ἀποκεφάλισαν. Τὸ ἅγιο λείψανό του ἐναποτέθηκε στὴν πόλη τῶν Συνάδων, ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο Λεόντιο.

Ἡ Ἁγία Δροσίς

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὴν ἔριξαν µέσα σὲ χωνευτήριο χρυσοῦ.

Ἡ Ὁσία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου

Ἔζησε στὰ χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, ποὺ ἀναστήλωσε τὶς ἅγιες εἰκόνες. Ἡ Εἰρήνη καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ διακρινόταν ὄχι µόνο γιὰ τὴν εὐσέβειά της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωµατικὴ ὡραιότητά της καὶ γιὰ τὴν εὐγενῆ ἀνατροφή της. Εἶχε ζητηθεῖ λοιπὸν σὲ γάµο, ἀπὸ διακεκριµένο ἄνδρα τοῦ παλατιοῦ καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ Βυζάντιο. Στὴ διαδροµὴ ὅµως, πέρασε ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου καὶ τόσο ἑλκύστηκε ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ τῶν καλογριῶν, ὥστε πῆρε τὴν µεγάλη ἀπόφαση νὰ παραµείνει µαζί τους. Ἔτσι ἀπέῤῥιψε τὶς κοσµικὲς δόξες, γύρισε στὴν πατρίδα της, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά της, βοηθώντας πολλοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὑπόλοιπα χρήµατα τὰ ἐναπόθεσε στὴ Μονή. Ἔγινε µοναχὴ καὶ ἡ ζωή της µέσα στὸ µοναστήρι ὑπῆρξε πολὺ ἀσκητικὴ καὶ ἁγία. Ὅταν πέθανε ἡ ἡγουµένη, ἡ Εἰρήνη, παρὰ τὴν ἄρνησή της, ὁρίστηκε διάδοχός της. Ἀπὸ τὴν νέα της θέση, ἐπετέλεσε τὰ καθήκοντά της ἄριστα. Ὁ Θεὸς

µάλιστα, τὴν προίκισε µὲ τὸ προφητικὸ καὶ θαυµατουργικὸ χάρισµα. Ἔτσι διὰ τῆς προσευχῆς της, ἀπάλλαξε πολλοὺς ἀπὸ τὰ δαιµόνια. Προαισθάνθηκε τὸν θάνατό της καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά, γεµάτη χαρὰ γιὰ τὸ εὐχάριστο οὐράνιο ταξίδι της.

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Διακονίσσης

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ξηροποταµινὸς

Σύµφωνα µὲ τὸν Σ. Εὐστρατιάδη ἡ βιογραφία του ὁσίου Παύλου, ποὺ βρίσκεται στὸ Νέον Ἐκλόγιον, εἶναι τελείως φανταστική. Σ΄ αὐτὸ φέρεται σὰν γιὸς τοῦ Βασιλιᾶ Μιχαὴλ Α΄ τοῦ Ραγκαβὲ (811-813) καὶ Προκοπίας θυγατέρας τοῦ Αὐτοκράτορα Νικηφόρου τοῦ Γενικοῦ. Εὐνουχίστηκε σὲ παιδικὴ ἡλικία καὶ ἔφτασε σὲ µεγάλα ὕψη φιλοσοφίας. Ἀπαρνήθηκε τὸν κόσµο καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔκτισε τὴν Μονὴ Ξηροποτάµου, τῆς ὁποίας καὶ ἔγινε ἡγούµενος. Ἡ ἁγιορείτικη παράδοση ὅµως, τὸν θέλει σύγχρονο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου Ἱδρυτῆ τῆς Λαύρας. Τοῦ ὁσίου αὐτοῦ Παύλου, σῴζονται στὴ Μονὴ Ξηροποτάµου ἕξι Κανόνες στοὺς Ἁγίους 40 µάρτυρες, Κανόνας ἰαµβικὸς στὸν τίµιο σταυρὸ καὶ λόγος στὰ Εἰσόδια της Θεοτόκου.

Ὁ Ἅγιος Χριστόδουλος ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Ὁ νεοµάρτυρας Χριστόδουλος γεννήθηκε σ΄ ἕνα χωριὸ τῆς Κασσάνδρας, ποὺ ὀνοµαζόταν Βαλτά. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἦλθε στὴ Θεσ/νίκη, ὅπου ἔκανε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ ράφτη. Πληροφορήθηκε ὅτι κάποιος χριστιανὸς Βούλγαρος, ἑτοιµαζόταν ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τότε ὁ Χριστόδουλος προµηθεύτηκε ἕναν µικρὸ σταυρὸ καὶ πῆγε στὸ καφενεῖο, ὅπου θὰ γινόταν ἡ περιτοµὴ τοῦ ἀρνησίχριστου. Διέσχισε τὸ πλῆθος τῶν γενιτσάρων, καὶ ἐνῷ χτυποῦσαν τὰ τύµπανα, πλησίασε τὸν ἀρνησίχριστο, παρουσίασε τὸν σταυρὸ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἄδελφε τί ἔπαθες, νὰ ἡ πίστη µας, νὰ ὁ Χριστός, ποὺ σταυρώθηκε γιὰ τὴν ἀγάπη µας, σὺ γιατί ἀφήνεις τὸν Χριστὸ τὸν σωτῆρα σου καὶ γίνεσαι Τοῦρκος;». Ἐξαγριωµένοι οἱ Τοῦρκοι, ὅρµησαν καὶ συνέλαβαν τὸν Χριστόδουλο καὶ µὲ χτυπήµατα τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὅπου ἀπαίτησαν τὸν θάνατό του. Στὴν προτροπὴ τοῦ κριτῆ ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ὁ Μάρτυρας µὲ θάῤῥος ἀπάντησε: «... καὶ σὺ ἄφησε τὸν

µωαµεθανισµὸ καὶ γίνε Χριστιανός». Ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴν ἀκλόνητη πίστη του, παραδόθηκε στοὺς δήµιους, οἱ ὁποῖοι τὸν κρέµασαν κοντὰ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μηνᾷ στὴ Θεσ/νίκη, στὶς 28 Ἰουλίου 1777. Τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου µε καρφωµένο τὸν σταυρὸ στὴν πλάτη του, παρέµεινε γυµνὸ κρεµασµένο γιὰ δυὸ µέρες. Κατόπιν οἱ Χριστιανοί, ἀγόρασαν τὸ λείψανό του ἀντὶ 600 γροσιῶν καὶ τὸ ἔθαψαν µὲ τιµές.

Ὁ Ἅγιος Αὐξέντιος ὁ ἐν Λαοδικείᾳ Φρυγίας, µάρτυρας

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 29

●     Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος

●     Ἡ Ἁγία Θεοδότη καὶ τὰ τρία παιδιά της

●     Ὁ Ἅγιος Μάµας

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης µάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Βασιλίσκος ὁ γέρων

●     Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     Οἱ Ἅγιοι Πατέρας, Μητέρα καὶ τὰ δυὸ παιδιά τους

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ στρατιώτης

●     Οἱ Ἅγιοι Βενιαµὶν καὶ Βήριος

●     Ὁ εὐσεβὴς Βασιλιᾶς Θεοδόσιος Β´ ὁ Νέος ἢ Μικρὸς

Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κιλικία. Μὲ ἰδιαίτερη εὐφράδεια λόγου, ἀλλὰ καὶ µὲ πολὺ ζῆλο, δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ἔφθασε στὴν Αἴγυπτο, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεµόνα Σακέρδωνα. Αὐτός, ὑποκρινόµενος, ἔδειξε ὅτι λυπᾶται, καὶ γιὰ νὰ κάµψει τὸ φρόνηµα τοῦ Καλλινίκου, ἀνέφερε δῆθεν περιστατικὰ πρώην γενναίων χριστιανῶν, ποὺ ὅταν ἀντίκρισαν τὰ σκληρὰ βάσανα, ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους. Ὁ Καλλίνικος, ἀντιλαµβανόµενος τὴν ὑποκρισία τοῦ ἡγεµόνα, µειδίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἀναβάλλεις, ἔπαρχε, νὰ λάβεις πεῖρα τῆς δύναµης µὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ὁπλίζει τοὺς γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ἑτοίµασε ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, µαχαίρια, µαστίγια καὶ ὅ,τι ἄλλο σκληρὸ µαρτύριο ἔχεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ σκληρότερα βασανιστήρια ποθῶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».

Πράγµατι, ὁ ἔπαρχος τὸν µαστίγωσε σκληρά. Ἔσκισε τὶς σάρκες του µὲ σιδερένια νύχια καὶ ὅπως ἦταν µισοπεθαµένος, τὸν ἔδεσε πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, ποὺ τὸν ἔσυρε γιὰ πολλὰ χιλιόµετρα. Τόση ἦταν ἡ λύσσα τοῦ ἐπάρχου, ποὺ πρὶν ὁ Καλλίνικος ἀφήσει τὴν τελευταία του πνοή, τὸν ἔριξε µέσα στὴ φωτιά. Ἔτσι ἔνδοξα πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ

µαρτυρίου.

Ἡ Ἁγία Θεοδότη καὶ τὰ τρία παιδιά της

Ἡ ἁγία Θεοδότη ἦταν ἀπὸ τὴν Νίκαια καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν θερµότητα τῆς εὐσέβειάς της. Ἔµεινε χήρα καὶ ἀφοσιώθηκε στὴν ἀνατροφὴ τῶν τριῶν παιδιῶν της, χωρὶς νὰ δώσει καµιὰ προσοχὴ στὶς προτάσεις δεύτερου γάµου. Μὲ τὴν φιλόστοργη φροντίδα της, µεγάλωσαν οἱ γιοί της καὶ ἀναδείχτηκαν παιδιὰ πιστὰ καὶ µὲ µεγάλη φρόνηση. Τὰ χρόνια ὅµως ἐκεῖνα, ἦταν δύσκολα καὶ ἐπικίνδυνα. Ἡ εἰκονοµαχία ἦταν στὸ ἀποκορύφωµά της. Ἡ ἁγία Θεοδότη µὲ τοὺς γιούς της, ἦταν στὴν πρώτη τάξη τῶν ὑπερµάχων ἀθλητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκείνη µεταξὺ τοῦ γυναικείου κόσµου, αὐτοὶ

µεταξὺ τῶν συνοµηλίκων τους, συµβούλευαν καὶ διήγειραν κατὰ τῶν ἀσεβῶν προσταγµάτων τῶν εἰκονοµάχων βασιλέων. Τὸ καθῆκον αὐτό, ἔφερε µητέρα καὶ γιοὺς στὸ µαρτύριο, ποὺ τὸ ὑπέστησαν µὲ ἀξιοθαύµαστη καρτερία. Ἔτσι ὅλοι µαζί, πῆραν τὰ ἀθάνατα στεφάνια, ποὺ παρέχει στοὺς καλοὺς ἀθλητὲς ὁ ἀγωνοθέτης Θεός. Ναὸ στὴν ἁγία Θεοδότη ἔκτισε ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός. (Ἡ µνήµη τῆς ἁγίας Θεοδότης καὶ τῶν τριῶν παιδιῶν της ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 22α Δεκεµβρίου µὲ διαφορετικὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα).

Ὁ Ἅγιος Μάµας

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν µέσα στὴ θάλασσα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης µάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Βασιλίσκος ὁ γέρων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Πρόκειται γιὰ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντῖνο τὸν Α´, ποὺ διαδέχτηκε τὸν Ἰωάννη τὸν Ε´ τὸ ἔτος 674. Εἶχε κάνει προηγούµενα διάκονος καὶ σκευοφύλακας. Πατριάρχευσε δυὸ χρόνια καὶ τρεῖς µῆνες. Δὲν ἔχουµε πολλὰ βιογραφικά του στοιχεῖα. Βέβαιο εἶναι ὅµως, ὅτι διακρινόταν γιὰ τὸ αὐστηρὰ Ὀρθόδοξο φρόνηµά του, τὸν ζῆλο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν κακοδόξων, τῶν µονοθελητῶν, ἐπίσης γιὰ τὸν ἀφιλοχρήµατο καὶ φιλόπτωχο χαρακτῆρα του. Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης ὅµως, ἔχει ἄλλη ἄποψη περὶ τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ καὶ εἰκάζει ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου Γ´ τοῦ Λειχούδη, γράφοντας περὶ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς: «Ὁ Νικόδηµος καὶ κατ᾿ αὐτὸν καὶ ὁ Γεδεῶν ἀποδέχονται ὅτι οὗτος εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Α´ ὁ πατριαρχεύσας ἀπὸ τοῦ 674-676 ὁ ἀπὸ διακόνου καὶ σκευοφύλακος τῆς µεγάλης ἐκκλησίας εἰς τὸν πατριαρχικὸν θρόνον ἀναβὰς εἰς διαδοχὴν Ἰωάννου τοῦ Ε´. Ἀλλ᾿ ἐν τῷ Συναξαριστῇ Delehaye «µνήµη Κωνσταντίνου τοῦ νέου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως»· γίνεται λοιπὸν διάκρισις µεταξὺ παλαιοτέρου ὁµωνύµου πατριάρχου καὶ νεωτέρου· καὶ ὡς τοιοῦτον θὰ δεχθῶµεν Κωνσταντῖνον τὸν

Γ´ (ὁ Β´ ἣν εἰκονοµάχος) τὸν Λειχούδην, ἱερατεύσαντα ἀπὸ τοῦ 1059-1063, τὸν ἄλλοτε πρωτοβεστιάριον καὶ πρόεδρον τῆς συγκλήτου, καὶ εἴτα εὐνοῦχον καὶ µοναχόν, τὸν διαδεχθέντα Μιχαὴλ τὸν Κηρουλλάριον. Ὑπῆρξεν ἐνάρετος καὶ Ἱδρυτὴς µονῆς τῆς Θεοτόκου ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὡς µαρτυρεῖ ὁ Ψελλὸς ἐν τῷ πρὸς τὸν πατριάρχην ἐπιταφίῳ αὐτοῦ λόγῳ (ἴδ. Σάθα, Μεσαίων. Βιβλ. Δ´, σ. 445) καὶ ἑποµένως δικαιολογεῖται ἡ µετὰ τῶν ὁσίων κατάταξις αὐτοῦ».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρας, Μητέρα καὶ τὰ δυὸ παιδιά τους

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ στρατιώτης

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Ἰουλιανοῦ του Παραβάτη (361) καὶ ἦταν στρατιώτης «εἰς τὰ νούµερα τῶν καλουµένων Ταϊφάλων». Αὐτὸς λοιπόν, εἶχε σταλεῖ

µαζὶ µὲ ἄλλους στρατιῶτες νὰ καταδιώξει χριστιανούς. Φαινοµενικά τους καταδίωκε, ἐνῷ στὰ κρυφὰ τοὺς βοηθοῦσε νὰ διαφύγουν, νὰ ἀντέχουν τὰ βασανιστήρια, νὰ ἔχουν τὰ στοιχειώδη γιὰ τὴν ἀντιµετώπιση τῶν ἀσθενειῶν τους καὶ ἄλλα. Ἔτσι θεάρεστα

ἀφοῦ πέρασε τὴν ζωή του ὁ Ἰωάννης, ἀναπαύθηκε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν Πανδέκτη, τόπο ποὺ καὶ οἱ ξένοι ἐνταφιάζονταν. Ἡ δὲ σύναξή του γινόταν στὸν πρῶτο ἀποστολικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.

Οἱ Ἅγιοι Βενιαµὶν καὶ Βήριος

Ἡ σύναξή τους γινόταν κοντὰ στὰ παλάτια τοῦ «Ἑβδόµου».

Ὁ εὐσεβὴς Βασιλιᾶς Θεοδόσιος Β´ ὁ Νέος ἢ Μικρὸς

Βασίλευσε τὸ ἔτος 408 σὲ ἡλικία µόλις ἑπτὰ χρονῶν, διάδοχος τοῦ πατέρα του Ἀρκαδίου. Ὀνοµάστηκε Μικρὸς γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸν παπποῦ του τὸν µεγάλο. Τοῦ µετέδωσε τὴν χριστιανικὴ εὐσέβεια ἡ ἀδελφή του Πουλχερία καὶ ἔτσι ἔτρεφε µεγάλη εὐλάβεια καὶ ἀφοσίωση στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Ὅταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Μικρὸς ἀνέλαβε τὸ βασιλικὸ σκῆπτρο, µὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀδελφῆς του Πουλχερίας, ὑποστήριξε θερµὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καὶ τὴν ἀσφάλεια τοῦ συµβόλου της. Ἔτσι, µὲ βασιλικὸ

θέσπισµα τῆς 19ής Νοµεθρίου τοῦ 430, συνῆλθε τὴν 22α Ἰουνίου τοῦ 431 στὴν Ἔφεσο ἡ τρίτη Οἰκουµενικὴ Σύνοδος, ποὺ καταδίκασε τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ Νεστορίου. Ἡ Ἐκκλησία, γιὰ τὴν θερµὴ εὐσέβεια καὶ τὴν σπουδαία αὐτὴ ὑπηρεσία τοῦ Θεοδοσίου Β´ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν κατάταξε στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων της.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 30

●     Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος οἱ Ἀπόστολοι

●     Ἡ Ἁγία Ἰουλίττη ἀπὸ τὴν Καισάρεια

Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος οἱ Ἀπόστολοι

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν ἀπὸ τοὺς ἑβδοµήκοντα µαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ ὅλοι ὑπηρέτησαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ «ἐν κόπῳ καὶ µόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις,

ἐν λιµῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυµνότητι». Δηλαδή, ὑπηρέτησαν τὸν Κύριο µὲ κόπο καὶ µόχθο, µὲ ἀγρυπνίες πολλὲς φορές, µὲ πείνα καὶ δίψα στὶς

µακρινὲς ὁδοιπορίες, µὲ νηστεῖες, µὲ ψῦχος καὶ γυµνότητα. Πράγµατι, ὁ µὲν Σίλας στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, χτυπήθηκε καὶ φυλακίστηκε µαζὶ µὲ τὸν Παῦλο (Πράξ. ιστ´ 25-39). Καὶ ἀφοῦ ἔπειτα ἀκολούθησε τὸν Παῦλο σὲ πολλὲς περιοδεῖες του, ἔγινε ἐπίσκοπος Κορίνθου. Ὁ δὲ Κρήσκης ἐµόχθησε σὰν ἐπίσκοπος Καρχηδόνος. Ὁ Σιλουανός, σὰν ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὅπου ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες καὶ ὑπέστη πολλὰ βάσανα γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀγωνίστηκε καὶ ὁ Ἐπαινετός, σὰν ἐπίσκοπος Καρθαγένης. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀνδρόνικος µὲ τοὺς ἴδιους κόπους καὶ στερήσεις ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν πίστη στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἁγία Ἰουλίττη ἀπὸ τὴν Καισάρεια

Ἡ ἁγία Ἰουλίττη ἔζησε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε µεγάλη ὑπόληψη πρὸς αὐτή, λόγω τῆς εὐσέβειας καὶ τῶν πολλῶν ἀρετῶν της. Ἡ Ἰουλίττη εἶχε µεγάλη περιουσία καὶ πολεµήθηκε ἀπὸ κάποιο πλεονέκτη καὶ ἅρπαγα ἰσχυρό, ποὺ τὴν ἔµπλεξε σὲ δίκες καὶ κίνησε ἐναντίον της ψευδοµάρτυρες. Ἡ Ἰουλίττη παρακάλεσε τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ τὴν προστατέψει. Αὐτός, γνωρίζοντας τὸ δίκιο της, δέχτηκε καὶ ἔγραψε στὸν Παλλάδιο, ἄνδρα χρηστὸ καὶ θεοφοβούµενο, νὰ συνηγορήσει ὑπὲρ τῆς Ἰουλίττης στὸν ἔπαρχο. Στὴν ἴδια δὲ γράφει, γιὰ νὰ τὴν ἐνδυναµώσει, ὅτι «δυνατὸς δὲ ὁ ἅγιος (Θεός) διαγαγεῖν σε πάσης θλίψεως,

µόνον ἐὰν ἀληθινῇ καὶ γνησίᾳ καρδίᾳ ἐλπίσωµεν ἐπ᾿ αὐτόν». Τελικὰ ὁ ἀντίδικος τῆς Ἰουλίττης, τὴν κατάγγειλε ὅτι ἔβριζε τὰ -ὑπὲρ τῆς εἰδωλολατρίας- διατάγµατα τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ὅταν ρωτήθηκε γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἰουλίττη, ἀπάντησε ὅτι καταδικάζει τὴν εἰδωλολατρία καὶ καθῆκον της εἶναι νὰ ἐνισχύει τοὺς χριστιανοὺς στὴν ἀληθινὴ πίστη. Γιὰ τὴν ὁµολογία της αὐτή, καταδικάστηκε καὶ ρίχτηκε στὴ φωτιά.

Ἁγιολόγιον - Ἰούλιος 31

●     Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιµος ὁ δίκαιος

●     Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριµαθαίας

●     Οἱ Ἅγιοι 12 Μάρτυρες οἱ Ρωµαῖοι

●     Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου στὶς Βλαχέρναις καὶ Προεόρτια (παραµονὴ)

Προόδου (ἐξόδου) Τιµίου Σταυροῦ

●     Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου

●     Ἀνώνυµος Κρητικὸς Νεοµάρτυς

Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιµος ὁ δίκαιος

Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιµος γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Βασίλειος καὶ εἶχε τὸ ἀξίωµα τοῦ πατρικίου, ἡ δὲ µητέρα του, Εὐδοκία. Τὸ γιό τους Εὐδόκιµο ἀνέθρεψαν ὅσο γίνεται σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὁ Εὐδόκιµος δὲν ἄργησε νὰ φέρει καρπούς. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἀκόµα ἡλικία,

µιµήθηκε τοὺς γονεῖς του στὴ φιλανθρωπία καὶ τὴν ἐλεηµοσύνη, µοιράζοντας µὲ ἁπλοχεριὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὴν ἀνακούφιση κάθε εἴδους δυστυχισµένων, προπάντων δὲ ὀρφανῶν καὶ ἀπροστάτευτων ἀπόρων χηρῶν. Ὅταν ὁ Εὐδόκιµος µεγάλωσε, διορίσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Θεόφιλο (829) στρατοπεδάρχης στὴν Καππαδοκία καὶ ἔπειτα στὰ χορσιανὰ σύνορα. Καὶ στὴ θέση του αὐτή, ὁ Εὐδόκιµος ὑπῆρξε πάντοτε ταπεινόφρων, δίκαιος καὶ φιλάνθρωπος. Ἀλλὰ στὸ 33ο ἔτος τῆς ἡλικίας του πέθανε, καὶ ἡ εἴδηση αὐτὴ ἔφερε µεγάλη λύπη στὶς ἀναρίθµητες ψυχὲς ποὺ εἶχε εὐεργετήσει. Ὅµως ἡ δίκαια ψυχὴ τοῦ Εὐδοκίµου συναριθµήθηκε ἐκεῖ, ὅπου «οἱ δίκαιοι ἐκλάµψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Δηλαδὴ ἐκεῖ, ὅπου οἱ δίκαιοι θὰ δοξαστοῦν καὶ θὰ λάµψουν σὰν τὸν ἥλιο, στὴ βασιλεία τοῦ οὐρανίου Πατέρα τους. Ὅποιος, λοιπόν, ἔχει αὐτιὰ καὶ ἀκούει µὲ ἐνδιαφέρον καὶ ἐγκολπώνεται τὴν ἀλήθεια, ἂς ἀκούει.

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριµαθαίας

Κηδευτὴς τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ματθ. κζ΄ 57, 59).

Οἱ Ἅγιοι 12 Μάρτυρες οἱ Ρωµαῖοι

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου στὶς Βλαχέρναις καὶ Προεόρτια (παραµονὴ)

Προόδου (ἐξόδου) Τιµίου Σταυροῦ

Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ γράφει τὰ ἑξῆς: «Κατὰ τὴν ἡµέραν ταύτην ἐξήγετο ἐκ τοῦ σκευοφυλακίου τῆς µεγάλης ἐκκλησίας ὁ τίµιος σταυρός, περιήγετο ἀνὰ τὴν πόλιν καὶ ἐξετίθετο εἰς διαφόρους ναοὺς πρὸς προσκύνησιν καὶ ἁγιασµὸν τῶν πιστῶν καὶ πάλιν ἀπετίθετο εἰς τὸ σκευοφυλάκιον. Εἰς τοὺς κώδικας τὰ τοῦ τιµίου σταυροῦ προεόρτια ἀναγράφονται καὶ ἄρχονται ἀπὸ τῆς πρώτης Αὐγούστου, ἡ δὲ κατὰ τὴν προεόρτιον ταύτην ἀνάµνησιν ὑµνογραφία εἶναι πλούσια καὶ κεῖται ἀνέκδοτος εἰς πολλοὺς Κώδικας· καὶ ἵνα µόνον εἰς τοὺς κατ΄ αὐτὴν συντεθέντας Κανόνας περιορισθῶ, σηµειῶ Κανόνα τοῦ Θεοφάνους (ἐν τοῖς Κώδ. 368 φ. 3636,1568 φ. 3α Παρισίων καὶ Ω 147

Λαύρας), τοῦ Γεωργίου Νικοµήδειας (ἐν τοῖς Κώδ. 1567 φ. 240 6,13φ 351 α Παρισίων καὶ Θ 32 φ. 344α, Δ 12 φ. 273α, 1135 φ. 333α καὶ Ω 147 φ. 368α Λαύρας), ἕτερον τοῦ αὐτοῦ Γεωργίου Νικοµήδειας φέροντα ἀκροστιχίδα «Σταυρῷ γεγηθῶς ἐξάδω θεῖον µέλος Γεώργιος» (ἐν τῷ Παρισινῷ Κώδ. 13 φ. 352 6 καὶ τῷ τῆς Λαύρας Θ 33 φ. 5). Εἰς τοὺς αὐτοὺς δὲ Κώδικας καὶ ἄλλους Στιχηρὰ πολλά, Ἰδιόµελα, Καθίσµατα κλπ».

Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα στὶς 14 Νοεµβρίου. Τὸ Ἅγιο λείψανό του

µετακοµίστηκε ἀπὸ τὴν Ἱεράπολη στὴν Πάφο τῆς Κύπρου, καὶ συγκεκριµένα σ΄ ἕνα

χωριὸ κοντὰ σ΄ αὐτή, Ἀρσινόη ἢ Ἀρσὸς λεγόµενο. Ἐκεῖ οἰκοδοµήθηκε Ναὸς στὸ ὄνοµα

τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, ποὺ σῴζεται µέχρι σήµερα. Στὸ Ναὸ αὐτὸ κατέθεσαν τὸ ἅγιο

λείψανο τοῦ Ἁγίου, ποὺ µέχρι καὶ σήµερα ἐπιτελεῖ θαύµατα, σ΄ ὅσους προσέρχονται µὲ

πίστη.

Ἀνώνυµος Κρητικὸς Νεοµάρτυς

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς ἦταν ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Εἴκοσι χρονῶν βρέθηκε στὴ δούλεψη ἑνὸς Τούρκου στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Κάποια νύκτα, ὁ Τοῦρκος αὐτός, θέλησε νὰ ἐκµεταλλευτεῖ τὸν νεαρό. Τότε ὁ εὐσεβὴς νέος ἀρνήθηκε καὶ πάνω στὴν ἀπελπισία του µαχαίρωσε τὸν Τοῦρκο µὲ ἀποτέλεσµα αὐτὸς νὰ πεθάνει. Τὴν ἑποµένη µέρα οἱ φίλοι τοῦ σκοτωµένου Τούρκου, µόλις ἄκουσαν τὸ γεγονός, συνέλαβαν τὸν νεαρὸ χριστιανὸ καὶ τὸν πῆγαν στὸν δικαστή. Ἀλλ΄ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε µαρτυρία σὲ βάρος του τὸν ἄφησαν ἐλεύθερο. Μετὰ δυὸ µέρες ὅµως, τὸν συνέλαβαν πάλι καὶ ἀφοῦ τὸν βασάνισαν σκληρά, ὁµολόγησε ὅλη τὴν ἀλήθεια. Τότε ὁ δικαστὴς τοῦ πρότεινε, γιὰ νὰ σώσει τὴν ζωή του, ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ γίνει

µουσουλµάνος. Ὁ Νεοµάρτυρας ἀπέῤῥιψε τὴν πρόταση τοῦ δικαστῆ καὶ µὲ θάῤῥος ὁµολόγησε πὼς γεννήθηκε, εἶναι καὶ θέλει νὰ πεθάνει χριστιανός. Τότε µία ἀπὸ τὶς

µέρες τοῦ Ἰουλίου τὸ 1811, τὸν θανάτωσαν µὲ ἀπαγχονισµό. Δυὸ µέρες ἔµεινε τὸ τίµιο λείψανό του στὴν κρεµάλα, κατόπιν τὸ κατέβασαν καὶ τὸ ἔχωσαν στὴν ἄµµο.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: