25 ΙΩΒ - Κεφάλαια - 1 - 23

Εισαγωγή

Η σχέση της ανθρώπινης δυστυχίας προς τη θεία δικαιοσύνη συνιστά ένα πρόβλημα που απασχολεί τη θρησκευτική σκέψη όλων των εποχών. Μια προσέγγιση του προβλήματος αυτού επιχειρείται στο βιβλίο “Ιώβ". Σύμφωνα με τις πληροφορίες του βιβλίου, ο Ιώβ ήταν ένας ευσεβής άνθρωπος με πολλά παιδιά και μεγάλη περιουσία, ο οποίος χάνει τα πάντα (πλούτη, παιδιά, υγεία), αλλά παραμένει πιστός στο Θεό και τελικά ευτυχεί και πάλι. Για το χώρο και το χρόνο που έζησε δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία. Χαρακτηρίζεται ως “Ανατολίτης” (1,3), ο οποίος ζούσε στη χώρα Ουζ (1,1). Η ακριβής θέση της χώρας αυτής είναι άγνωστη, αλλά “Ανατολίτες” ονόμαζαν οι Ισραηλίτες τους πληθυσμούς που κατοικούσαν ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη, οπότε η πατρίδα του Ιώβ θα πρέπει μ αναζητηθεί σε κάποια περιοχή της Συρίας, της Εδώμ ή της Αραβίας.

Η χριστιανική παράδοση κατατάσσει το βιβλίο “Ιώβ" στην ομάδα “Ποιητικά - Διδακτικά Βιβλία" της Παλαιός Διαθήκης. Η θέση του όμως μέσα στην ομάδα ποικίλλει, τόσο στα διάφορα χειρόγραφα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα όσο και στους συνοδικούς και πατερικούς καταλόγους. Η ιουδαϊκή παράδοση κατατάσσει το έργο στην ομάδα “Αγιόγραφα" της Εβραϊκής Βίβλου, δεύτερο στη σειρά μετά το βιβλίο “Ψαλμοί”.

Κεντρικό θέμα του βιβλίου “Ιώβ" αποτελεί το πρόβλημα της θεοδικίας. Ο συγγραφέας επιχειρεί με το έργο του να βρει μια απάντηση στο ερώτημα: "Γιατί ο δίκαιος άνθρωπος δυστυχεί στη ζωή;” Το βιβλίο αρχίζει με μιαν αφήγηση σε πεζό λόγο που ε-πέχει θέση εισαγωγής (κεφ. 1-2) και στην οποία περιγράφεται η αρχική ευτυχία του Ιώβ, η αμφισβήτηση της ευσέβειάς του από το σατανά και η δυστυχία που την επακολούθησε. Ακολουθεί το κυρίως μέρος που είναι γραμμένο σε ποιητικό λόγο (3,1-42,6). Πρόκειται για ένα διδακτικό ποίημα που έχει ως περιεχόμενο τη συζήτηση του Ιώβ με τους τρεις φίλους του, οι οποίοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τη δυστυχία του στηριζόμενοι στην κυρίαρχη αντίληψη της εποχής ότι τα δεινά του ανθρώπου είναι ποινή για κάποια αμαρτία του. Ο Ιώβ υπεραμύνεται της αθωότητάς του και η συζήτηση, που διεξάγεται σε τρεις κύκλους, καταλήγει σε αδιέξοδο. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ένας τέταρτος φίλος, ο οποίος θεωρεί επίσης ότι τα δεινά οφείλονται σε κάποια αμαρτία, δεν συνιστούν όμως ποινή, αλλά έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Την όλη συζήτηση κλείνει η παρέμβαση του Θεού, ο οποίος, χωρίς να προσφέρει μιαν άμεση απάντηση στο ερώτημα, παραπέμπει τον Ιώβ στο θαύμα και τα μυστήρια της δημιουργίας και τον αναγκάζει να ομολογήσει την αδυναμία του στο να συλλάβει σε όλη του την έκταση και να εξιχνιάσει τον τρόπο διακυβέρνησης του κόσμου από το Θεό Το έργο ολοκληρώνεται με ένα σύντομο επίλογο (42,7-17), στον οποίο περιγράφεται η αποκατάσταση του Ιώβ σε ευτυχία μεγαλύτερη από εκείνη που είχε πριν από τη δοκιμασία του.

Η απάντηση του Θεού προς τον Ιώβ επιβεβαιώνει ότι το πρόβλημα της σχέσης του κακού προς τη θεία δικαιοσύνη παραμένει για τις δυνατότητες της ανθρώπινης λογικής άλυτο. Αντί της παραδοσιακής διδασκαλίας του ιουδαϊσμού της εποχής περί άμεσης ανταπόδοσης των πράξεων του ανθρώπου από το Θεό, ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίσει τα όριά του ως δημιούργημα και να αναγνωρίσει την παντοδυναμία του Θεού, προς τον οποίο πρέπει να προσβλέπει με εμπιστοσύνη.

Διάγραμμα του περιεχομένου

1. Η δοκιμασία της πίστης του Ιώβ:   1,1-2,13

2.Ο Ιώβ και οι τρεις φίλοι του:   3,1-31,40

3.1- 26: 0 θρήνος του Ιώβ                                          

4.1- 14,22: Πρώτος κύκλος της συζήτησης                             

15.1- 21,34: Δεύτερος κύκλος της συζήτησης                          

22.1- 27,23: Τρίτος κύκλος της συζήτησης                            

28.1- 28: Ύμνος στη σοφία                                           

29.1- 31,40: Επίκληση από τον Ιώβ της παρέμβασης του θεού           

3. Η παρέμβση του τέταρτου φίλου:   32,1-37,24

4. Η παρέμβαση του θεού:    38,1-42,6

5. Η αποκατάσταση του Ιώβ:  42,7-17  

  

 

ΙΩΒ 1

Η ευσέβεια του Ιώβ δοκιμάζεται

1Στην Αυσίτιδαα ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ιώβ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και τέλειος· σεβόταν το Θεό και αποστρεφόταν το κακό. 2Είχε αποκτήσει εφτά γιους και τρεις θυγατέρες. 3Είχε επίσης περιουσία εφτά χιλιάδες γιδοπρόβατα, τρεις χιλιάδες καμήλες, πεντακόσια ζευγάρια βόδια, πεντακόσια γαϊδούρια, καθώς και πλήθος υπηρέτες. Ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος απ’ όλους που κατοικούσαν στην Ανατολή.

4Οι γιοι του συνήθιζαν να πηγαίνουν ο ένας στο σπίτι του άλλου όπου έδιναν συμπόσια, καθένας με τη σειρά του. Έστελναν και καλούσαν και τις τρεις αδερφές τους να φάνε και να πιουν μαζί τους. 5Κάθε φορά που τέλειωναν τα συμπόσια, τους καλούσε ο Ιώβ και τους εξάγνιζε. Ξυπνούσε τότε νωρίς το πρωί και πρόσφερε από ένα ολοκαύτωμα για τον καθένα τους. «Ίσως τα παιδιά μου αμάρτησαν», σκεφτόταν, «ίσως ασέβησαν με τη σκέψη τους στο Θεό».

6Μια μέρα που ήρθαν τα ουράνια όντα να παρουσιαστούν μπροστά στον Κύριο, ήρθε ανάμεσά τους κι ο σατανάς. 7Ο Κύριος τον ρώτησε: «Από πού έρχεσαι εσύ;» Κι εκείνος απάντησε: «Περιπλανήθηκα πάνω σ’ όλη τη γη και την περιδιάβηκα».

8Ο Κύριος του είπε: «Πρόσεξες το δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη· είναι άνθρωπος ακέραιος κι ευθύς· με σέβεται κι αποστρέφεται το κακό».

9Ο σατανάς του απάντησε: «Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; 10Πάντα τον προστάτευες, αυτόν και το σπίτι του και όλα τα υπάρχοντά του. Ευλόγησες τα έργα του και πληθύνανε τα κοπάδια του στη χώρα. 11Κάνε, όμως, πως αγγίζεις τα υπάρχοντά του και να δεις αν δημόσια δεν σε βλαστημήσει».

12Είπε τότε ο Κύριος στο σατανά: «Ορίστε, σου παραδίδω όλα τα υπάρχοντά του· μόνο πάνω στον ίδιο να μην απλώσεις χέρι». Κι ο σατανάς έφυγε από τη σύναξη του Θεού.

13Μια μέρα που οι γιοι και οι κόρες του Ιώβ έτρωγαν κι έπιναν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού τους, 14φτάνει στον Ιώβ ένας αγγελιοφόρος και του λέει: «Εκεί που τα βόδια όργωναν και τα γαϊδούρια έβοσκαν κοντά τους, 15όρμησαν Σαβαίοιβ ληστές και τα άρπαξαν! Σκότωσαν τους δούλους σου με τα ξίφη τους και μονάχα εγώ κατάφερα να γλιτώσω, για να σου φέρω τα νέα».

16Ενώ αυτός ακόμα μιλούσε, έρχεται άλλος αγγελιοφόρος και του λέει: «Φωτιά έπεσε απ’ τον ουρανό κι έκαψε τα πρόβατα και τους δούλους σου! Τα ’κανε όλα στάχτη και μονάχα εγώ κατάφερα να γλιτώσω για να σου φέρω τα νέα».

17Ενώ αυτός ακόμα μιλούσε, έρχεται κι άλλος και του λέει: «Τρεις ομάδες Χαλδαίωνγ ρίχτηκαν στις καμήλες και τις άρπαξαν! Σκότωσαν τους δούλους σου με τα ξίφη τους και μονάχα εγώ κατάφερα να γλιτώσω για να σου φέρω τα νέα».

18Ενώ και αυτός μιλούσε ακόμη, έρχεται κι άλλος αγγελιοφόρος και λέει: «Οι γιοι σου και οι θυγατέρες σου έτρωγαν κι έπιναν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού τους. 19Ξαφνικά φύσηξε άνεμος δυνατός από την άλλη άκρη της ερήμου, χτύπησε το σπίτι από παντού και το γκρέμισε! Τα παιδιά πλακώθηκαν στα ερείπια και σκοτώθηκαν και μόνο εγώ κατάφερα να γλιτώσω για να σου φέρω τα νέα».

20Τότε σηκώθηκε ο Ιώβ και ξέσκισε το μανδύα του· ξύρισε το κεφάλι του κι έπεσε καταγής.δ Προσκυνούσε 21κι έλεγε:

«Γυμνός απ’ την κοιλιά βγήκα της μάνας μου,

γυμνός και θα γυρίσω πίσω στη μάνα γη.

Ο Κύριος όλα τα ’δωσε,

ο Κύριος και τα πήρε πίσω.

Ευλογημένο να ’ναι τ’ όνομά του!»

22Έτσι, παρ’ όλες αυτές τις συμφορές, ο Ιώβ δεν αμάρτησε και δεν ξεστόμισε τίποτα το ανάρμοστο ενάντια στο Θεό.

ΙΩΒ 2

Ο Ιώβ δοκιμάζεται περισσότερο

1Μια μέρα που τα ουράνια όντα ήρθαν να παρουσιαστούν μπροστά στον Κύριο, ήρθε κι ο σατανάς ανάμεσά τους. 2Ο Κύριος τον ρώτησε: «Από πού έρχεσαι εσύ;» Κι εκείνος του απάντησε: «Περιπλανήθηκα πάνω σ’ όλη τη γη και την περιδιάβηκα».

3Ο Κύριος του είπε: «Πρόσεξες το δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη· είναι άνθρωπος ακέραιος, ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό. Παραμένει σταθερός στην ακεραιότητά του κι άδικα εσύ με παρακίνησες να τον καταστρέψω χωρίς κανένα λόγο».

4«Δεν έκανε δα κι άσχημη δοσοληψία!»ε απάντησε ο σατανάς. «Όλα όσα έχει ο άνθρωπος τα δίνει για το πετσί του. 5Κάνε, λοιπόν, πως αγγίζεις το ίδιο του το σώμα και να δεις αν δημόσια δεν σε βλαστημήσει».

6Είπε τότε ο Κύριος στο σατανά: «Ορίστε, σου τον παραδίδω· μόνο να μην πειράξεις τη ζωή του».

7Ο σατανάς έφυγε από τη σύναξη του Θεού κι έκανε να γεμίσει ο Ιώβ πληγές, από την κορφή ως τα νύχια. 8Τότε ο Ιώβ πήγε και κάθισε μέσα στις στάχτες και χρησιμοποιούσε ένα κομμάτι κεραμίδι για να ξύνεται.

9Η γυναίκα του του έλεγε: «Ακόμα επιμένεις στην ευσέβειά σου; Βλαστήμα το Θεό και πέθανε!» 10Εκείνος όμως της απαντούσε: «Μιλάς σαν ανόητη! Μόνο τα καλά θα δεχόμαστε απ’ το Θεό; Δεν πρέπει να δεχτούμε και τα άσχημα;»

Επίσκεψη των φίλων του Ιώβ

11Ο Ιώβ είχε τρεις φίλους: Τον Ελιφάζ τον Ταιμανίτη, το Βιλδάδ τον Σουχίτη και τον Σωφάρ τον Νααμαθίτη. Όταν, λοιπόν, αυτοί οι φίλοι του έμαθαν τη μεγάλη συμφορά που βρήκε τον Ιώβ, ήρθαν καθένας από τον τόπο του και συμφώνησαν να τον επισκεφθούν για να του συμπαρασταθούν και να τον παρηγορήσουν. 12Καθώς όμως τον είδαν από μακριά δεν τον αναγνώρισαν και ξέσπασαν σε κλάμα γοερό. Ξέσκισαν τα ρούχα τουςς και σκόρπισαν χώμα στον αέρα και πάνω στα κεφάλια τους. 13Έπειτα κάθισαν μαζί του καταγής εφτά μερόνυχτα. Κανένας τους δεν του μιλούσε, γιατί έβλεπαν πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος του.

ΙΩΒ 3

Ο Ιώβ θρηνεί για τη γέννησή του

1-2Τελικά ο Ιώβ άνοιξε το στόμα του κι άρχισε μ’ αυτά τα λόγια να καταριέται τη μέρα που γεννήθηκε:

3Ας ήταν να χαθεί η μέρα που γεννήθηκα

κι η νύχτα που είδε

τη στιγμή της σύλληψής μου!

4Η μέρα εκείνη να γενεί σκοτάδι!

Να μην τη θυμηθεί ποτέ

εκεί ψηλά ο Θεός

και ποτέ πια το φως

πάνω της να μη λάμψει.

5Να τη διεκδικήσει πάλι το σκοτάδι·

να τη σκεπάζουν μαύρα σύννεφα

κι η έκλειψη του ήλιου ας την τρομάζει.

6Τη νύχτα εκείνη, το σκοτάδι να την καταπιεί·

να μη λογαριαστεί

στου χρόνου τα μερόνυχτα

ούτε μες στων μηνών τους αριθμούς.

7Η νύχτα εκείνη ας μην είναι γόνιμη

κι ας μην τη διαπεράσει

χαρμόσυνη κραυγή.

8Να την καταραστούν οι μάγοι που ’χουνε τη δύναμη

τις μέρες να τις καταριούνται,

αυτοί που άφοβα μπορούν

να ξεσηκώνουν τον Λεβιάθαν.

9Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής της

κι ας περιμένει μάταια το φως·

ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα.

10Γιατί τις πύλες να μην κλείσει

της κοιλιάς της μάνας μου,

για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη;

11Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου;

Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή;

12Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν,

μαστοί για να θηλάσω;

13Θα ’μουνα τώρα ήσυχος στον τάφο μου·

θα κοιμόμουν και θ’ αναπαυόμουνα

14αντάμα με τους βασιλιάδες

και με τους άρχοντες της γης,

που βάζανε για χάρη τους να χτίζουν πυραμίδες.ζ

15Θα ήμουν με τους ηγεμόνες που είχαν άφθονο χρυσάφι,

που με ασήμι γέμισαν

τους νεκρικούς θαλάμους τους.

16Ή πάλι σαν καταχωμένο έκτρωμα

δε θα υπήρχα·

καθώς τα βρέφη που δεν είδανε το φως.

17Στον τάφο οι ασεβείς παύουν να κάνουν το κακό·

εκεί βρίσκουν κι οι κουρασμένοι ανάπαυση.

18Βρίσκουν την ησυχία τους και οι δεσμώτες,

χωρίς ν’ ακούνε των φυλάκων τις φωνές.

19Εκεί αντάμα βρίσκονται κι ο άσημος κι ο ξακουστός,

κι ο δούλος είναι ελεύθερος

από τον κύριό του.

20Γιατί να συνεχίζει ο κουρασμένος

να βλέπει της ζωής το φως;

Γιατί σε μάκρος να τραβά

η ζωή των πικραμένων;

21Καρτερούν το θάνατο

κι αυτός δεν έρχεται

και τον γυρεύουν πιότερο

κι από κρυμμένο θησαυρό.

22Θα ’ταν πανευτυχείς, θα ’ταν πασίχαροι

αν βρίσκαν έναν τάφο.

23Γιατί να ζει ο άνθρωπος

που στα τυφλά βαδίζει,

που σ’ αδιέξοδο

τον έχει φέρει ο Θεός;

24Έχω τροφή τους στεναγμούς

και σαν νερό ξεχύνονται οι κραυγές μου·

25εκείνο που φοβόμουνα με χτύπησε·

κι εκείνο που με τρόμαζε, με βρήκε.

26Δεν έχω ειρήνη ούτ’ ησυχία

ούτ’ ανάπαυση·

μονάχα ταραχή.

ΙΩΒ 4

Ο Ελιφάζ επιπλήττει τον Ιώβ

1Τότε πήρε το λόγο ο Ελιφάζ ο Ταιμανίτης και είπε: 2Αν σου μιλήσω, μήπως σε λυπήσω;

Ύστερα απ’ όσα είπες,

δεν το αντέχω να σιωπώ!

3Εσύ νουθέτησες πολλούς

και χέρια ασθενικά δυνάμωσες.

4Τα λόγια σου στήριζαν

εκείνους που σκοντάφταν,

και τόνωναν τα γόνατα που λύγιζαν.

5Μα τώρα που ήρθε η σειρά σου,

εσύ δειλιάζεις!

Οι συμφορές σ’ αγγίξανε και τρόμαξες.

6Η ευσέβειά σου δεν σου δίνει στήριγμα;

και η άμεμπτη ζωή σου

δεν σου προσθέτει ελπίδα;

7Μήπως θυμάσαι κάποιον αθώο που να χάθηκε,

ή κάποιους τίμιους

που να εξολοθρευτήκαν;

8Εγώ το ’χω παρατηρήσει:

όσοι καλλιεργούν την αδικία

και σπέρνουνε τη συμφορά,

αυτοί αδικία και συμφορά θερίζουν.

9Σαν την ανεμοθύελλα ο Θεός

τους καταστρέφει,

τους αφανίζει με τη φοβερή του οργή.

10Είν’ η φωνή τους σαν του λιονταριού το βρυχηθμό,

αλλά ο Θεός τα δόντια τους συντρίβει.

11Πεθαίνουν όπως το λιοντάρι,

όταν δε βρίσκει πια τροφή

και τα μικρά του διασκορπίζονται.

Σύγκριση με τον ανόητο θνητό

12Κάποτε έφτασε σ’ εμένα ένα μήνυμα στα κρυφά,

ένα ελαφρό του ψίθυρο συγκράτησε τ’ αυτί μου,

13τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο,

που οι λογισμοί μπερδεύονται

κι ο λήθαργος θανατερά τυλίγει τους ανθρώπους.

14Φρίκη και τρόμος με κυρίεψε

κι έτρεμε όλο το κορμί μου.

15Φύσημα αχνό από το πρόσωπό μου πέρασε,

μ’ έκανε σύγκορμο ν’ ανατριχιάσω.

16Στάθηκε μπρος μου μια μορφή,

που δεν μπορούσα να την καθορίσω·

κι ύστερα από μικρή σιωπή άκουσα τη φωνή της:

17«Τάχα είναι δίκαιος ο θνητός μπρος στο Θεό;

Είναι άμεμπτος ο άνθρωπος μπρος στο δημιουργό του;

18Αφού ο Θεός δεν εμπιστεύεται

ούτε και τους αγγέλους του

και βρίσκει σφάλματα ακόμα και σ’ εκείνους,

19πόσο μάλλον σ’ αυτά τα χωματένια πλάσματα,

που προέρχονται από τη γη

και που μπορούν να πατηθούν

σαν τα σκουλήκια,

20που μέσα σε μια μέρα μπορούν ν’ αφανιστούν,

για πάντα να χαθούν,

χωρίς κανείς να το προσέξει!

21Ο Θεός δίνει τέλος στη ζωή τους·

πεθαίνουν και δεν ξέρουνε το πως».

ΙΩΒ 5

1Καιη τώρα φώναξε! Να δούμε ποιος θα σου απαντήσει;

Σε ποιον απ’ τους αγγέλους θα στραφείς;

2Η οργή τον καταστρέφει τον ανόητο,

τον άμυαλο το πάθος τον σκοτώνει.

3Βέβαια είδα ανόητους να ζουν στη σιγουριά,

μα ξαφνικά το σπίτι τους γκρεμίστηκε.

4Χάνουνε τα παιδιά τους κάθε στήριγμα

κι εξουθενώνονται μπροστά στους δικαστές,

χωρίς κανείς να τα βοηθήσει.

5Όσα ο ανόητος θέρισε,

τα τρώνε οι πεινασμένοι·

παίρνουν ακόμα κι όσα είχανε

μέσα στ’ αγκάθια κρύψει·

χυμάνε στ’ αγαθά του άπληστοι.

Προσφυγή στο Θεό

6Το κακό δεν φυτρώνει από το χώμα,

ούτε βλασταίνει ο πόνος απ’ τη γη·

7μα ο άνθρωπος δημιουργεί τον πόνο του,θ

όπως δημιουργεί η φωτιά τις σπίθες,

που στα ψηλά πηδάνε.

8Εγώ στη θέση σου στον Κύριο θ’ απευθυνόμουν

και την υπόθεσή μου στο Θεό θα την ανέθετα.

9Είναι τα έργα του μεγάλα κι ανεξιχνίαστα

κι είν’ αναρίθμητα τα θαύματά του.

10Αυτός στέλνει βροχή στη γη

και με νερό ποτίζει τα χωράφια,

11τους ταπεινούς υψώνει

και στους θλιμμένους δίνει τη χαρά.

12Τα σχέδια των πανούργων ματαιώνει

και στην αποτυχία οδηγεί τα έργα τους.

13Κάνει να πιάνονται οι σοφοί

μέσα στις πανουργίες τους,

και ν’ ανατρέπονται όσα οι ραδιούργοι λογαριάζουν.

14Μες στο καταμεσήμερο τους δίνει τέτοια τύφλωση,

που ψηλαφώντας να βαδίζουν,

σαν να ’ταν μαύρη νύχτα.

15Γλιτώνει τον αδύνατο απ’ τις συκοφαντίες τους

κι από των ισχυρών τα χέρια.

16Έτσι αποκτά ο αδύνατος ελπίδα,

και του άδικου το στόμα κλείνεται.

17Μακάριος ο άνθρωπος που ο Κύριος τον παιδαγωγεί·

να μην καταφρονείς, λοιπόν,

του Παντοδύναμου τη νουθεσία.

18Γιατί αυτός πληγώνει,

αλλά και δένει την πληγή,

χτυπάει, αλλά τα χέρια του γιατρεύουν.

19Από την κάθε δυστυχία θα σε σώσει

όποτε κι αν αυτή σε βρει,

κι ούτε κακό κανένα θα σ’ αγγίξει.

20Στην πείνα, θα σε σώσει από το θάνατο·

στον πόλεμο, από το χτύπημα του ξίφους.

21Θα ’σαι προφυλαγμένος απ’ της γλώσσας το μαστίγιο

κι άφοβος, όταν πλησιάζει η καταστροφή.

22Τον όλεθρο θα τον χλευάσεις και την πείνα,

και τα θεριά της γης

δε θα τα φοβηθείς.

23Ως και των χωραφιών οι πέτρες

θα συμμαχήσουνε μαζί σου,

κι ειρήνη θα ’χεις με του κάμπου τα θηρία.

24Θα νιώσεις πως με ειρήνη ζεις

κάτω από τη σκηνή σου·

κι όταν πηγαίνεις να κοιτάξεις τα λιβάδια σου,

δε θα σου λείπει ούτ’ ένα ζωντανό.

25Θα δεις ν’ αυξάνουν οι απόγονοί σου,

και να πληθαίνουν τα βλαστάρια σου

σαν το χορτάρι του αγρού.

26Και θα μπεις μες στον τάφο σε βαθιά γεράματα,

όπως οι θημωνιές που τις στοιβάζουν στον καιρό τους.

27Βλέπεις, εμείς αυτά βαθιά τα μελετήσαμε

κι είναι έτσι όπως σου τα λέμε.

Προσεχτικά άκουσέ τα κι επωφελήσου απ’ αυτά.

 

ΙΩΒ 6

Ο Ιώβ κατακρίνει τους φίλους του

1Ο Ιώβ απάντησε:

2Αχ, να μπορούσε η οδύνη μου να ζυγιστεί

κι όλες μου οι συμφορές μαζί

στη ζυγαριά να μπούνε!

3Θα ’τανε πιο βαριές κι από της θάλασσας την άμμο·

γι’ αυτό κι είναι τα λόγια μου απερίσκεπτα.

4Του Παντοδύναμου τα βέλη υπάρχουν μέσα μου

και το φαρμάκι τους

έχει το πνεύμα μου ταράξει·

οι τρόμοι με περικυκλώνουν του Θεού.

5Γαϊδούρι δεν φωνάζει

που ’χει τη χλόη δίπλα του

ούτε μουγκρίζει ταύρος

πλάι στο ξερό χορτάρι του.

6Αλλά πώς το άνοστο κι’ ανάλατο φαΐ

να φαγωθεί;

Και σαν ποια να ’χει νοστιμιά

τ’ ωμό του αυγού τ’ ασπράδι;

7Καθώς τ’ αηδιαστικά ετούτα φαγητά,

έτσι είναι και τα βάσανά μου αφόρητα.

8Ας ήταν να ’χε η προσευχή μου απόκριση,

να μου ’δινε ο Θεός αυτό που του γυρεύω:

9Αν αποφάσιζε οριστικά να μ’ εξοντώσει

το χέρι του ν’ απλώσει

και το νήμα μου να κόψει της ζωής,

10τότε θα ’χα τουλάχιστον ετούτη την παρηγοριά,

και θα πηδούσα από χαρά μες στα δεινά

που μου ’δωσε να υποφέρω:

Πως δεν αθέτησα ποτέ μου

του Άγιου Θεού τις προσταγές.

11Ποια δύναμη έχω να μπορεί να με κρατήσει στη ζωή;

Μα και για ποιο σκοπό να ζω,

όταν δεν έχω ελπίδα;

12Μήπως την αντοχή έχω του βράχου,

ή μήπως από μέταλλο είν’ οι σάρκες μου;

13Κανένα στήριγμα μέσα μου δεν υπάρχει·

κι έχει μακριά μου φύγει κάθε βοήθεια.

14Ο απελπισμένος έχει ανάγκη από φίλους σπλαχνικούς,

το σέβας του για να μη χάσει στον Παντοδύναμο.

15Οι φίλοι μου όμως με ξεγέλασαν

καθώς τ’ απατηλά ποτάμια,

καθώς οι χείμαρροι που η κοίτη τους στεγνώνει

όταν δε βρέχει πια.

16Όταν οι πάγοι και τα χιόνια λιώνουν την άνοιξη,

ρέματα κατεβάζουν θολωμένα.

17Μα με τις ζέστες του καλοκαιριού στερεύουνε·

στην πύρα του ήλιου η κοίτη τους μένει στεγνή.

18Την κοίτη ακολουθώντας των χειμάρρων

τα καραβάνια βγαίνουν απ’ το δρόμο τους

ανοίγονται στην έρημο και χάνονται.

19Τα καραβάνια απ’ την Ταιμά

για τους χειμάρρους αγναντεύουνε·

οι ταξιδιώτες από τη Σαβά

σ’ αυτούς ελπίζουν.

20Αλλά απογοητεύονται

κάθε φορά που μάταια φτάνουν ως εκεί.

21Έτσι είσαστε κι εσείς για μένα τώρα·

τη συμφορά μου την είδατε και φρίξατε.

22Μήπως σας είπα κάτι να μου δώσετε

ή να δωροδοκήσετε για χάρη μου κανέναν

23ή να με σώσετε απ’ τα χέρια του εχθρού

ή να μ’ εξαγοράσετε από τα χέρια των τυράννων;

24Διδάξτε με, λοιπόν, κι εγώ σωπαίνω·

δείξτε μου σε τι έσφαλα.

25Απ’ τα ειλικρινή σας λόγια

έτοιμος είμαι να πεισθώ!

Μα εσείς μου λέτε κατηγόριες

τέτοιες που δε με πείθουνε,

γιατί δεν είν’ αληθινές.

26Σκοπεύετε να κατακρίνετε τα λόγια μου;

Μα όσα ο απελπισμένος λέει

είναι του ανέμου λόγια.

27Εσείς θα φτάνατε να βάλετε στον κλήρο ένα ορφανό,

και να πουλήσετε τον ίδιο σας το φίλο.

28Κοιτάξτε με κατάματα,

ψέματα δε σας λέω.

29Πάψτε πια τώρα να με αδικείτε!

Σας ξαναλέω: σταματήστε!

Το δίκιο μου είναι ολοφάνερο!

30Δεν είναι άδικα αυτά που λέει η γλώσσα μου·

το στόμα μου μιλάει

μόνο για συμφορές.

ΙΩΒ 7

Ο Ιώβ παραπονείται στο Θεό

1Τάχα του ανθρώπου η ζωή πάνω στη γη

δεν είναι μια υποχρεωτική θητεία;

Οι μέρες του δεν είναι μέρες μισθωτού;

2Ο δούλος λαχταρά λίγη σκιά,

ο κάθε εργάτης το μισθό του περιμένει.

3Έτσι κι εγώ μήνες και μήνες

πέρασα δίχως νόημα,

νύχτες ατέλειωτες

γεμάτες πόνο.

4Πλαγιάζω για να κοιμηθώ και σκέφτομαι

πότε να σηκωθώ·

κι η νύχτα δεν τελειώνει·

ως την αυγή στριφογυρνάω άυπνος.

5Σκουλήκια και κατάξερες πληγές

σκεπάζουνε το σώμα μου·

το δέρμα μου σκίζεται και πυορροεί.

6Οι μέρες μου τρέχουν πιο γρήγορα

κι απ’ τη σαΐτα του αργαλειού·

φεύγουν και χάνονται χωρίς καμιά ελπίδα.

7Θυμήσου, Κύριε, πως η ζωή μου

είναι μονάχα μια πνοή,

τα μάτια μου δεν πρόκειται

να ξαναδούν την ευτυχία.

8Τα μάτια που με βλέπανε δε θα με ξαναδούν.

τα μάτια σου θα με ζητούν,

μα εγώ δε θα υπάρχω.

9Όπως το σύννεφο σκορπάει και χάνεται,

έτσι κι όποιος στον άδη κατεβαίνει

δεν ανεβαίνει πια·

10σπίτι του δεν ξανάρχεται

κι ο τόπος του δεν τον αναγνωρίζει.

11Λοιπόν δε θα κρατήσω

κι άλλο κλειστό το στόμα μου·

μέσ’ απ’ την αγωνία της καρδιάς μου θα μιλήσω,

μέσ’ απ’ την πίκρα της ψυχής μου θα παραπονεθώ.

12Τι είμ’ εγώ; Θάλασσα ή κήτος θαλασσινό

και μου ’βαλες φρουρά;ι

13Εκεί που λέω πως θα μ’ ανακουφίσει το κρεβάτι μου

και πως το στρώμα μου τον πόνο μου θα τον πραΰνει,

14εσύ με εφιάλτες με φοβίζεις

και με τρομάζεις με οράματα.

15Έτσι έχω προτιμότερο τον απαγχονισμό,

καλύτερο το θάνατο παρά τον πόνο.

16Απαύδησα! Δεν πρόκειται να ζήσω εγώ αιώνια.

Παράτησέ με! Μια πνοή είν’ η ζωή μου όλη κι όλη.

17Τι είναι ο άνθρωπος

που τόσο να τον λογαριάζεις

και τόση να του δίνεις προσοχή;

18Κάθε πρωί να σκύβεις πάνω του

και να τον δοκιμάζεις

κάθε στιγμή;

19Πότε θα σταματήσεις να με παρακολουθείς,

και θα μ’ αφήσεις να καταπιώ το σάλιο μου;

20Αν έσφαλα χωρίς να το γνωρίζω,

εσένα σε τι σ’ έβλαψα, το φύλακα του ανθρώπου;

Γιατί μ’ έβαλες στόχο σου;

Τόσο σου είμαι βάρος;

21Την αμαρτία μου να συγχωρήσεις δεν μπορείς;

την ανομία μου να σβήσεις;

Αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα

κι αν με γυρεύεις, δε θα υπάρχω πια.

ΙΩΒ 8

Ο Βιλδάδ βεβαιώνει για τη δικαιοσύνη του Θεού

1Τότε είπε ο Βιλδάδ ο Σουχίτης:

2Ως πότε έτσι θα μιλάς

και θα ’ναι τα λεγόμενά σου

δίχως νόημα;

3Μήπως το δίκιο το αντιστρέφει ο Θεός;

Μήπως στρεβλώνει ο Παντοδύναμος τη δικαιοσύνη;

4Αν τα παιδιά σου αμάρτησαν ενώπιόν του,

τους έκανε να υποστούνε τις συνέπειες.

5Αλλά αν εσύ προσφύγεις στο Θεό

και δεηθείς στον Παντοδύναμο,

6αν είσαι καθαρός και τίμιος,

σίγουρα τότε θα νοιαστεί για σένα

και θ’ αποκαταστήσει αντάξια το σπίτι σου.

7Η αρχική σου ευημερία

θα σου φανεί πολύ μικρή

μπρος στην πολύ μεγάλη που σου μέλλεται.

8Ρώτησε τις προηγούμενες γενιές

και πρόσεξε την πείρα των προγόνων τους.

9Εμείς είμαστε χτεσινοί

και τίποτα δεν ξέρουμε·

πάνω στη γη σαν τη σκιά περνά η ζωή μας.

10Αυτοί όμως θα σε διδάξουν και θα σου μιλήσουν·

από την πείρα τους θ’ αντλήσουνε τα λόγια τους.

11Μπορεί έξω απ’ τους βάλτους

να βλαστήσει ο πάπυρος;

Μπορεί χωρίς νερό

να μεγαλώσει το καλάμι;

12Ενώ είν’ ακόμα πάνω στον ανθό του

και πριν να ’ρθεί ο καιρός του να το κόψουνε,

χωρίς νερό ξεραίνεται

πριν από κάθε άλλο χορτάρι.

13Έτσι συμβαίνει και σ’ εκείνους όλους

που το Θεό ξεχνούν·

και χάνεται του ασεβή η ελπίδα.

14Η σιγουριά του είναι μια λεπτή κλωστή,

είν’ η ελπίδα του ιστός αράχνης.

15Αν στηριχτεί ο ασεβής στο νήμα της αράχνης

να τον κρατήσει δεν μπορεί·

κι αν γαντζωθεί απάνω του

εκείνο δεν θ’ αντέξει.

16Να τον, ο ασεβής, στον ήλιο αντίκρυ, όλο χυμούς,

μέσα στον κήπο απλώνει τα κλαδιά του.

17Τυλίγονται στις πέτρες πάνω οι ρίζες του

και βρίσκει στήριγμα ανάμεσα στους βράχους.

18Μ’ αν τον απομακρύνουν απ’ τον τόπο του,

κανείς δε θα μπορεί να πει

πού ήταν φυτεμένος.

19Τέτοια είν’ η μοίρα καθώς βλέπεις, του ασεβή·

κι εκεί στη θέση του άλλοι θα βλαστήσουν.

20Μα δε θ’ αφήσει ο Θεός

ποτέ τον ευσεβή,

ενώ βοήθεια στους κακούς

δεν πρόκειται να δώσει.

21Θα φέρει ο Θεός ξανά

το γέλιο, Ιώβ, στα χείλη σου!

Το στόμα σου θα το γεμίσει

κραυγές χαράς.

22Αυτοί όμως που σε μισούν θα καταντροπιαστούνε·

κι η κατοικία των ασεβών

αύριο θα χαθεί.

ΙΩΒ 9

Αδυναμία του Ιώβ ν’ απαντήσει στο Θεό

1Ο Ιώβ αποκρίθηκε:

2Πως έτσι έχουν τα πράγματα

καλά το ξέρω.

Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος

να δικαιωθεί μπρος στο Θεό;

3Αν κάποιος θα ’θελε μ’ αυτόν ν’ αντιδικήσει,

δε θα μπορούσε να του απαντήσει

στις χίλιες ούτε μια φορά.

4Είν’ ο Θεός σοφός στο νου

κι έχει μεγάλη δύναμη·

ποιος θα του πάει ενάντια και δε θα ζημιωθεί;

5Ξάφνου, χωρίς να το ’χει πει,

μετατοπίζει τα βουνά·

και πάνω στο θυμό του τ’ αναποδογυρίζει.

6Κουνάει τη γη απ’ τον τόπο της

και τρέμουν τα στηρίγματά της.

7Δίνει στον ήλιο προσταγή, κι αυτός δεν ανατέλλει·

τ’ αστέρια τα κλειδώνει

και δεν τ’ αφήνει να φανούν.

8Αυτός μονάχος του τον ουρανό τεντώνει

και περπατάει πάνω

στα κύματα της θάλασσας.

9Έφτιαξε τη Μεγάλη Άρκτο, τον Ωρίωνα,

τις Πλειάδες και του νότου τους αστερισμούς.

10Κάνει μεγάλα έργα κι ανεξιχνίαστα

και θαύματα αναρίθμητα.

11Περνάει πλάι μου ο Θεός και δεν τον βλέπω,

με προσπερνάει δίχως να τον αισθανθώ.

12Παίρνει ό,τι θέλει,

ποιος μπορεί να τον ’μποδίσει;

Ποιος θα τολμήσει να του πει:

«Ε, τι κάνεις εκεί;»

13Ο Θεός το θυμό του δεν τον συγκρατεί·

στα πόδια του στέκουν σκυμμένοι

της Ραάβ οι ακόλουθοι.

14Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα εγώ να του απαντήσω;

Ποια να διαλέξω λόγια να του αντιταχθώ;

15Έχω δίκιο, μα δεν μπορώ

να το απαιτήσω.

Πώς να παρακαλέσω να μου δείξει έλεος,

αυτός που έχει ήδη αποφασίσει την καταδίκη μου;

16Ακόμα κι αν δεχότανε μαζί μου να διαλεχθεί

μπορώ να πιστέψω πως θα με άκουγε;

17Αυτός με τον ανεμοστρόβιλο με συντρίβει,

και δίχως λόγο

μού πληθαίνει τις πληγές·

18αναπνοή να πάρω δε μ’ αφήνει,

με πίκρες μού γεμίζει τη ζωή.

19Στη δύναμη να καταφύγω;

Αυτός είναι ο δυνατότερος!

Να καταφύγω στη δικαιοσύνη;

Ποιος θα θελήσει

να με καλέσει στο δικαστήριο;

20Είμαι αθώος, είμαι δίκαιος

μα ό,τι κι αν πω

μοιάζει να μ’ ενοχοποιεί, να με καταδικάζει.

21-22Είμαι αθώος! Και τί μ’ αυτό;

Για μένα πια δεν έχει σημασία,

για τούτο και μιλώ.

Κι αν ήτανε να διακινδυνεύσω τη ζωή μου,

όσο κι αν έχω δίκιο

αυτό δε με βοηθά.

Είτε αθώο είτ’ ένοχο,

ο Θεός θα μ’ αφανίσει.

23Όταν μια μάστιγα θανατική ξεσπάει άξαφνα,

αυτός γελάει με την αμηχανία των αθώων.

24Τη γη παρέδωσε στων ασεβών τα χέρια

και τύφλωσε τους δικαστές,

το δίκιο να μην μπορούνε να το δουν.

Αν όλ’ αυτά δεν είν’ απ’ το Θεό,

τότε από ποιον είναι;

25Τρέχουν οι μέρες μου

κι από δρομέα γοργότερα.

Φεύγουν· δε φέρνουν τίποτα καλό.

26Γλιστρούν σαν βάρκες από πάπυρο, ελαφρές,

σαν τον αητό που ορμάει

πάνω στη λεία του.

27Προσπαθώ να ξεχάσω την οδύνη μου,

να διώξω του προσώπου μου το πένθος

για να μοιάζω χαρούμενος.

28Όμως, τα βάσανά μου συλλογιέμαι και τρομάζω·

γιατί το ξέρω πως δεν πρόκειται

γι’ αθώο ο Θεός να με παραδεχτεί.

29Λοιπόν με θέλει να ’μαι ένοχος·

τότε γιατί μάταια να κοπιάζω

αθώος να αποδειχτώ;

30Κι αν με νερό πλυθώ από χιόνι,

κι αν μ’ αλισίβα καθαρίσω τα χέρια μου,

31αυτός θα με βουτήξει μες στη λάσπη,

έτσι που και τα ίδια μου τα ρούχα να με σιχαθούν.

32Αχ, αν ήταν άνθρωπος ο Θεός, όπως εγώ,

για να του απαντήσω

και ν’ αντιδικήσουμε!

33Τουλάχιστον αν υπήρχε ανάμεσά μας διαιτητής,

το χέρι του να βάλει πάνω και στους δυό μαςια

και να μας κρίνει!

34Τότε πια θα ’παυε ο Θεός να με χτυπά

και δε θα τον φοβόμουν,

35θα του μιλούσα θαρρετά.

Μα στην περίπτωσή μου,

αυτός κρατάει την εξουσία

κι εγώ είμαι μόνος με το δίκιο μου.

ΙΩΒ 10

Παράπονο του Ιώβ για την κατάστασή του

1Σιχάθηκα τη ζωή μου·

και το παράπονό μου δε διστάζω να το πω,

μέσ’ απ’ την πίκρα της ψυχής μου να μιλήσω.

2Λέω στο Θεό: «Μη με καταδικάσεις!

Δείξε μου, για ποιο πράγμα με κατηγορείς.

3Υπάρχει λόγος να με βασανίζεις;

Να ’χεις στην καταφρόνια το έργο που δημιούργησες

και να ευνοείς τα σχέδια των ασεβών;

4Ανθρώπινα είν’ τα μάτια σου;

Βλέπεις κι εσύ καθώς οι ανθρώποι βλέπουν;

5Είν’ η ζωή σου σαν του ανθρώπου λιγοστή,

τα χρόνια σου σαν τα δικά του χρόνια,

6και ψάχνεις συνεχώς

να βρεις την ανομία μου,

και ερευνάς ν’ ανακαλύψεις κάθε μου αμαρτία;

7Αφού καλά το ξέρεις πως δεν είμαι ένοχος

και πως κανένας δεν μπορεί

από τα χέρια σου να με γλιτώσει.

8»Τα χέρια τα δικά σου με σχημάτισαν

και μ’ έπλασαν·

και τώρα αυτά τα ίδια σου τα χέρια

ζητάνε να με καταστρέψουν;

9Θυμήσου, σε παρακαλώ, πως από χώμα μ’ έπλασες·

και τώρα θέλεις πάλι να με κάνεις χώμα;

10Καθώς το γάλα μ’ έχυσες,

και με σχημάτισες έτσι όπως πήζουν το τυρί.

11Με ύφανες με κόκαλα και τένοντες

και μ’ έντυσες με σάρκα και με δέρμα.

12Ζωή μού χάρισες και σταθερή αγάπη,

και στη ζωή με κράτησε η φροντίδα σου.

13Μα τώρα ξέρω τι σχεδίαζες για μένα

και τι κρυφά λογάριαζες:

14Αν αμαρτήσω, να με πιάσεις

και να μη συγχωρήσεις την παρανομία μου.

15Αλίμονό μου αν είμαι ένοχος!

Κι αν είμαι αθώος πάλι δεν τολμώ

να υψώσω το κεφάλι.

Ταλαίπωρος εγώ

και καταντροπιασμένος!

16Αν κάνω να σηκώσω το κεφάλι,

σαν το λιοντάρι με κυνηγάς

και με συνθλίβεις

με την περισσευούμενή σου δύναμη.

17Έχεις πάντα εναντίον μου καινούριους μάρτυρες,

η οργή σου πάνω μου ολοένα και πληθαίνει·

μου επιτίθεσαι με νέες συμφορές.

18»Γιατί απ’ τη μήτρα μ’ άφησες να βγω;

Θα πέθαινα και δε θα μ’ είχε δει

ανθρώπου μάτι.

19Θα ’τανε σαν να μην υπήρξα,

κι απ’ τη κοιλιά στον τάφο μου

θα ’χα μεταφερθεί.

20Λίγη μου μένει πια ζωή.

Πάρε από μένα τις ταλαιπωρίες

κι άσε με λίγη ανάπαυση να βρω,

21πριν πάω εκεί απ’ όπου πια δε θα γυρίσω,

στου σκοταδιού τη χώρα και της σκιάς,

22στη χώρα όπου βαθύτατο σκοτάδι βασιλεύει και σύγχυση,

όπου ακόμα και το φως

είναι σαν το σκοτάδι!»

ΙΩΒ 11

Ο Σωφάρ κατηγορεί τον Ιώβ

1Τότε μίλησε ο Σωφάρ, ο Νααμαθίτης.

2Αυτός ο χείμαρρος των λόγων

θα μείνει αναπάντητος;

Όταν μιλάει κανείς πολύ

θα πει πως έχει δίκιο;

3Λες πως οι φλυαρίες σου

θα μας αποστομώσουν;

Πώς μπορείς τάχα να χλευάζεις

χωρίς επίπληξη καμιά;

4Είπες ότι σωστά είναι τα λόγια σου

και πως είσαι άμεμπτος ενώπιον του Θεού.

5Αχ! Και να μίλαγε ο Θεός ο ίδιος

και ν’ άνοιγε τα χείλη του

για να σου απαντήσει όπως σου πρέπει!

6Για να σου φανερώσει της σοφίας τα μυστικά

αυτά που είναι πολύ βαθιά

για τη δική μας γνώση.

Τότε θα καταλάβαινες

πως παραβλέπει ο Θεός πολλά απ’ τ’ ανομήματά σου.

7Θαρρείς ότι μπορείς τα βάθη να νοήσεις του Θεού,

τα μυστικά να εξιχνιάσεις του Παντοδύναμου;

8Είναι ψηλότερα κι από τον ουρανό·

σαν τι μπορείς να κάνεις;

Και πιο βαθιά από τον άδη·

να μάθεις τι μπορείς;

9Σ’ έκταση ξεπερνούν τη γη,

κι είναι πλατύτερα, απ’ τη θάλασσα.

10Αν ο Θεός περάσει και συλλάβει κάποιον,

και τονε φέρει μπρος στο δικαστήριο,

ποιος μπορεί να του αντισταθεί;

11Εκείνος που καλά γνωρίζει τους πανούργους

δε θα μπορούσε να διακρίνει το δόλο τους;

12Μα ο ανόητος, σοφός να γίνει δεν μπορεί·

όπως δεν γίνεται ένα άγριο γαϊδουράκι

ήμερο να γεννηθεί.ιβ

13Στρέψε, Ιώβ, την καρδιά σου στο Θεό

και παρακλητικά σ’ αυτόν

τα χέρια σου άπλωσέ τα.

14Πρώτα όμως απ’ την ανομία καθάρισ’ τα

και μην αφήσεις την αδικία

άλλο στο σπίτι σου να μένει.

15Τότε χωρίς καμιά ενοχή θα τον κοιτάς στα μάτια το Θεό·

θα είσαι ακλόνητος

και δίχως διόλου φόβο.

16Τότε θα λησμονήσεις την ταλαιπωρία σου·

θα ’ναι στη μνήμη σου

όπως τα νερά,

που κύλησαν και φύγαν.

17Θα γίνει φωτεινότερη η ζωή σου

κι από τη λάμψη του μεσημεριού,

κι οι σκοτεινές της ώρες θα ’ναι

σαν τη λαμπρότητα του πρωινού.

18Θα ζεις με ασφάλεια,

με μια καινούρια ελπίδα·

ακόμα και ταπεινωμένος

θα μπορείς ήσυχος να κοιμάσαι.

19Θα πέφτεις για ν’ αναπαυτείς

και δε θα ’ναι κανείς να σε τρομάξει·

απεναντίας, την εύνοιά σου,

πολλοί θα τη ζητούν.

20Όμως οι ασεβείς θα κουραστούν,

μάταια γυρεύοντας βοήθεια·

η μόνη τους ελπίδα θα ’ναι ο θάνατος.

ΙΩΒ 12

Ο Ιώβ μιλάει για τη δύναμη και τη σοφία του Θεού

1Ο Ιώβ απάντησε:

2Είσαστε, αλήθεια, πολύ έξυπνοι!

Όταν εσείς πεθάνετε θα λείψει κι η σοφία.

3Αλλά κι εγώ έχω σύνεση όπως κι εσείς,

δεν είμαι διόλου κατώτερός σας·

ετούτα όλα που είπατε

ποιος τάχα δεν τα ξέρει;

4Έγινα ο περίγελως των φίλων μου, εγώ

που άλλοτε παρακαλούσα το Θεό

κι εκείνος μου απαντούσε.

Περίγελως ο δίκαιος κι ο άμεμπτος!

5Ο ευτυχισμένος σκέφτεται

πως στο δυστυχισμένο

ταιριάζει η περιφρόνηση.

Να σπρώξει δεν διστάζει

εκείνον που τα πόδια του δεν τον βαστούν!

6Αλλά στα σπίτια των ληστών καλά περνούν,

κι είναι ασφαλείς αυτοί,

που το Θεό εξοργίζουν·

κατάφεραν στη διάθεσή τους να ’χουν το Θεό!

7Ωστόσο ρώτησε τα ζώα,

θα σε διδάξουν·

ρώτησε τα πουλιά

και θα σου πουν·

8μίλα στη γη

και θα σου δώσει μάθημα·

της θάλασσας τα ψάρια

θα σου διηγηθούνε.

9Ποιο απ’ όλα αυτά δεν ξέρει

πως το ’πλασε το χέρι του Θεού;

10Στο χέρι του είναι η ζωή

κάθε πλάσματος ζωντανού,

και κάθε ανθρώπου η πνοή προέρχεται απ’ αυτόν.

11Το αυτί διακρίνει τις κουβέντες,

όπως καταλαβαίνει ο ουρανίσκος

τη γεύση της τροφής.

12Λένε πως βρίσκεις στους γερόντους τη σοφία,

στους ηλικιωμένους σύνεση.

13Μα στο Θεό ανήκει όλη η σοφία

κι όλη η σύνεση,

κι ακόμα έχει τη δύναμη και ξέρει να ενεργεί.

14Ό,τι αυτός γκρεμίζει

δεν ξαναχτίζεται·

κι όποιον κλείσει στη φυλακή

δε θα ελευθερωθεί.

15Κρατάει τη βροχή, κι όλα ξεραίνονται·

ελευθερώνει τα νερά

και πλημμυρίζει η γη.

16Δική του είν’ η δύναμη και η σοφία·

δικός του είναι κι εκείνος που πλανιέται

κι εκείνος που πλανά.

17Αυτός κάνει τους πρόκριτους

να περπατούν ξυπόλητοι,

και τους κριτές απομωραίνει.

18Την εξουσία των βασιλιάδων καταλύει

και στην αιχμαλωσία τούς οδηγεί.

19Κάνει τους ιερείς να περπατούν ξυπόλητοι,

και προκαλεί των ισχυρών την πτώση.

20Παίρνει το λόγο απ’ τους ρήτορες τους ικανούς

κι από τους γέροντες τη σύνεση.

21Ρίχνει την καταφρόνια πάνω στους άρχοντες

και παίρνει από τους ισχυρούς την εξουσία.

22Γυμνώνει τις αβύσσους απ’ τα σκότη τους

κι ό,τι βρισκόταν στη σκιά

στο φως το φέρνει.

23Λαούς τούς ανυψώνει

ή τους καταστρέφει·

κάνει ένα έθνος ν’ απλωθεί

κι έπειτα να χαθεί.

24Παίρνει τη φρόνηση από τους ηγεμόνες των λαών της γης,

και τους αφήνει να περιπλανιούνται

σε δίχως μονοπάτια ερημιές,

25να ψηλαφούνε δίχως φως μες στο σκοτάδι,

και σαν τους μεθυσμένους να παραπατούν.

ΙΩΒ 13

Ο Ιώβ υποστηρίζει την ακεραιότητά του

1Να, λοιπόν, που όλ’ αυτά τα ’δαν τα μάτια μου·

τ’ ακούσανε τ’ αυτιά μου

και τα κατάλαβα.

2Όλα όσα εσείς ξέρετε, όμοια κι εγώ τα ξέρω·

κατώτερος δεν είμ’ εγώ από σας.

3Εγώ όμως θέλω να μιλήσω στον Παντοδύναμο,

να υπερασπιστώ τον εαυτό μου

μπρος στο Θεό.

4Αλλά εσείς με ψέματα

την άγνοιά σας τη σκεπάζετε

κι είσαστε όλοι σας ψευτογιατροί.

5Μακάρι να σωπαίνατε!

Τότε μπορεί και να σας παίρναν για σοφούς.

6Ακούστε λοιπόν τώρα την απολογία μου,

στα λόγια μου δώστε την προσοχή σας:

7Θαρρείτε πως υπερασπίζεστε το Θεό

διαστρέφοντας τα πράγματα,

και ψέματα για χάρη του θα πείτε;

8Θα ’σαστε μεροληπτικοί γι’ αυτόν,

και θα του γίνετε συνήγοροι;

9Θα σας έβγαινε σε καλό αν σας διερευνούσε;

Θα τον εξαπατούσατε, όπως κανείς εξαπατά έναν άνθρωπο;

10Σίγουρα θα σας τιμωρήσει αυστηρά

αν έστω και κρυφά μεροληπτείτε.

11Δε σας τρομάζει η μεγαλοσύνη του;

ο φόβος του δε σας ταράζει;

12Τα σοφά λόγια σας είναι καθώς η στάχτη·

τα επιχειρήματά σας καταρρέουν

σαν σκεύη πήλινα.

13Σωπάστε εσείς, λοιπόν, κι αφήστε με

να μιλήσω κι εγώ·

κι ας πέσουν πάνω μου οι συνέπειες.

14Ας γίνει ό,τι θέλει. Πρόθυμος είμ’ εγώ

να παίξω τη ζωή μου.

15Το μόνο πράγμα που μπορώ να ελπίζω απ’ το Θεό,

είναι ο θάνατός μου.

Μα πριν πεθάνω,

μπρος του θα υπερασπιστώ το δίκιο μου.

16Αυτό θα ’ναι για μένα η σωτηρία μου,

γιατί κανένας άνομος δε θα τολμούσε

μπροστά του να εμφανιστεί.

17Και τώρα, ακούστε όσα έχω να σας πω

και δώστε προσοχή σ’ αυτά

που θα σας εξηγήσω.

18Έτοιμος είμαι την υπόθεσή μου

να υπερασπιστώ·

γιατί καλά το ξέρω πως έχω δίκιο.

19Ποιος είναι που θα μ’ αποδείξει ένοχο;

Τότ’ εγώ θα σωπάσω

και το θάνατο θα δεχτώ.

20Μόνο δυο πράγματα παραχώρησέ μου, Θεέ μου,

κι εγώ από μπροστά σου δε θα κρυφτώ:

21Πάρε το χέρι σου από πάνω μου,

ο φόβος σου να μη με τρομάζει.

22Έπειτα, πάρε εσύ το λόγο

κι εγώ θα σου αποκρίνομαι·

ή εγώ να μιλήσω κι απάντησέ μου εσύ.

23Πόσες είν’ οι ανομίες κι οι αμαρτίες μου;

Τις παραβάσεις δείξε μου

και τα κρίματά μου.

24Γιατί το πρόσωπό σου κρύβεις

κι εχθρό σου με θαρρείς;

25Θες να τρομάξεις ένα φύλλο ανεμόδαρτο;

θες να τα βάλεις μ’ ένα άχυρο ξερό;

26Μου καταμαρτυρείς πικρές κατηγορίες

και μου καταλογίζεις τις αμαρτίες της νιότης μου.

27Με περιορίζεις,

με παρακολουθείς όπου κι αν πάω,

σημειώνεις ακόμα και τα ίχνη μου.

28Καθώς το σάπιο ξύλο καταστρέφομαι,

σαν ρούχο σκοροφαγωμένο.

ΙΩΒ 14

Ο Ιώβ στοχάζεται τη συντομία της ζωής

1Αδύναμος και αβοήθητος γεννιέται ο άνθρωπος

και λίγα χρόνια ζει

γεμάτα στενοχώριες.

2Σαν το λουλούδι ανθίζει

και έπειτα μαραίνεται·

φεύγει και χάνεται σαν τη σκιά.

3Κι όλα αυτά Κύριε, εσύ, τα παρακολουθείς!

Και με τραβάς σε δίκη να με κρίνεις!

4Αλλά εσύ πρέπει να το ξέρεις

πως ο άνθρωπος είν’ ακάθαρτος.

Και πως τίποτα καθαρό

δεν προέρχεται απ’ αυτόν.

5Αφού οι μέρες του είναι μετρημένες,

κι αριθμημένοι από σένα οι μήνες του,

αφού του έβαλες όρια

που να τα ξεπεράσει δεν μπορεί!

6Πάρε απ’ αυτόν το βλέμμα σου

για να μπορέσει να ησυχάσει,

άσ’ του αυτή την ελάχιστη χαρά μες στη ζωή.

7Ελπίδα έχει ακόμα κι ένα δέντρο όταν κοπεί,

πως θα ξαναβλαστήσει

και πως ποτέ δε θα του λείψουν οι τρυφεροί βλαστοί.

8Ακόμη κι αν η ρίζα του γεράσει μες στη γη

και νεκρωθεί το κούτσουρο

μέσα στο χώμα,

9μόλις νιώσει νερό, θ’ αναβλαστήσει,

και σαν το νιόφυτο θα βγάλει νέα κλαδιά.

10Μα ο άνθρωπος πεθαίνει,

κι ετούτο είναι το τέλος του·

όταν το πνεύμα του τ’ αφήσει,

αυός πού θα βρεθεί;

11Μπορεί μια μέρα τα νερά από τη λίμνη να χαθούνε,

και να στερέψουν τα ποτάμια,

να ξεραθούν.

12Αλλά ο άνθρωπος πεθαίνει

και δεν ξανασηκώνεται.

Πιο εύκολο είν’ ο ουρανός να εξαφανιστεί

παρά ένας πεθαμένος να ξυπνήσει

κι από τον ύπνο του να σηκωθεί.

13Αχ, και να μ’ έκρυβες στον άδη, Κύριε,

κι εκεί να μ’ άφηνες κρυμμένον

ώσπου ο θυμός σου να διαβεί,

και να μου όριζες τη μέρα

που θα με ξαναθυμηθείς.

14Αλλά εκείνος που πεθαίνει,

γίνεται να ξανάρθει στη ζωή;

Όλες τις μέρες της ζωής μου

θα υπέμενα τις συμφορές,

αν έλπιζα πως θ’ άλλαζα κατάσταση.

15Θα με καλούσες,

κι εγώ θα σου απαντούσα·

και θα ’χες πόθο για να δεις, το πλάσμα σου.

16Θα πρόσεχες το κάθε βήμα μου

μα δε θα μου κατέγραφες τα κρίματα.

17Αντίθετα· τις παραβάσεις μου

μέσα σε σάκο θα τις σφράγιζες

και θα μου σκέπαζες κάθε παρανομία.

18Βουνά γκρεμίζονται και χάνονται

βράχοι απ’ τη θέση τους μετακινούνται,

19τα νερά τρών’ ακόμα και τις πέτρες·

κι η μπόρα παρασέρνει τα χώματα της γης·

παρόμοια καταστρέφεις

του ανθρώπου την ελπίδα εσύ.

20Ρίχνεις τον άνθρωπο στη γη και χάνεται·

την όψη του παραμορφώνεις με το θάνατο,

τον διώχνεις μακριά.

21Αν τα παιδιά του τα τιμούν,

αυτός δεν το μαθαίνει·

αν τα καταφρονούν,

αυτός δεν ξέρει τίποτα.

22Μονάχα του κορμιού του την οδύνη αισθάνεται,

μόνο γι’ αυτόν τον ίδιο

θλίβεται η ψυχή του.

ΙΩΒ 15

Ο Ελιφάζ επιπλήττει τον Ιώβ

1Τότε μίλησε ο Ελιφάζ, ο Ταιμανίτης.

2Γιατί ο σοφός με λόγια κούφια αποκρίνεται;

γιατί να λέει κουβέντες του αέρα;

3Γιατί ν’ απολογείται με λόγια αταίριαστα

και μ’ ομιλίες ανώφελες;

4Εσύ όπως πας υπονομεύεις την ευσέβεια

και κάθε στοχασμό ευλαβικό τον καταστρέφεις.

5Τα λόγια σου τα υπαγορεύει η ανομία σου

κι ας βρίσκεις τόσες πονηριές

την αμαρτία σου ν’ αρνιέσαι.

6Τα ίδια σου τα λόγια σε καταδικάζουν, όχι εγώ·

κι όλα όσα μαρτυρούν τα χείλη σου

εις βάρος σου είναι.

7Μην είσαι τάχα εσύ ο πρώτος που γεννήθηκε;

ή μήπως πλάστηκες εσύ

πρωτύτερα απ’ τα όρη;

8Μην τάχα πήρες μέρος στου Θεού τη διάσκεψη;

μην έλαβες σοφία να νιώθεις τα σχέδιά του;

9Τι ’ναι που ξέρεις κι εμείς δεν το ξέρουμε;

σαν τι κατάλαβες εσύ

που εμάς μας είναι ξένο;

10Γέροντες είναι ανάμεσά μας

ασπρομάλληδες,

πριν από τον πατέρα σου γεννημένοι.

11Τόσο πολύ περιφρονείς

τις παρηγορίες που ο Θεός

σου στέλνει με τις φρόνιμες κουβέντες μας;

12Γιατί με τόσο πάθος αντιδράς

και στη ματιά σου καθρεφτίζεται η οργή σου,

13όταν στρέφεις την πίκρα σου

ενάντια στο Θεό,

και χύνονται τα λόγια σου

απ’ το στόμα σου ποτάμι;

14Θέλεις να υποστηρίξεις πως μπορεί

άνθρωπος να βρεθεί που να ’ναι καθαρός,

άνθρωπος που να είναι δίκαιος;

15Όταν δεν εμπιστεύεται

κανέναν από τους αγγέλους του

όταν ακόμα κι οι ουρανοί

για κείνον καθαροί δεν είναι,

16πόσο μάλλον ο βδελυρός

και διεφθαρμένος άνθρωπος,

που τόσο φυσικά την αδικία κάνει

λες και νεράκι πίνει!

17Θέλω, Ιώβ, να σε διδάξω, άκουσέ με!

Θα σου εξιστορήσω αυτά που είδα,

18εκείνα που μας μάθαν οι σοφοί,

καθώς τα ’χανε πάρει απ’ τους προγόνους τους

και δεν τα κράτησαν κρυμμένα!

19Σ’ εκείνους αποκλειστικά η χώρα είχε δοθεί

τότε που αλλοεθνής κανείς

δεν είχε ανάμεσά τους εισχωρήσει

να τους απομακρύνει απ’ το Θεό:

20Σ’ όλη του τη ζωή ο καταπιεστής

από το φόβο τρέμει,

σαν σκέφτεται την τελευταία μέρα του.

21Τρόμου φωνές μέσα στ’ αυτιά του ηχούν·

κι ενώ έχει ειρήνη,

βλέπει να πέφτει πάνω του ο εξολοθρευτής.

22Για να ξεφύγει απ’ το σκοτάδι δεν το ελπίζει·

βλέπει κιόλας το ξίφος

πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται.

23Βλέπει το σώμα του να γίνεται

του γυπαετού τροφή,ιγ

ξέρει πως είναι έτοιμος για την καταστροφή.

Του σκοταδιού η μέραιδ

τον παραλύει,

24η θλίψη κι η αγωνία τον τρομάζουν.

Πάνω του ορμούν καθώς ο βασιλιάς

που είν’ έτοιμος για μάχη.

25Αυτή είν’ η μοίρα του ανθρώπου

που τη γροθιά του υψώνει στο Θεό

και προκαλεί τον Παντοδύναμο.

26Ορμάει σκληροτράχηλος ενάντια στο Θεό

προφυλαγμένος πίσω απ’ τη βαριά, μεγάλη ασπίδα του.

27Στο πρόσωπό του φαίνεται η υγεία

κι όλο το σώμα του γεμάτο είναι σφρίγος.

28Σπίτια που να κατοικηθούν δεν έπρεπε,

αυτός τα κατοικεί·

πόλεις που έπρεπε να μείνουνε ερείπια,

αυτός τις ξαναχτίζει·

και δε φοβάται την κατάρα που ’χουν απάνω τους.

Έτσι ενάντια στο Θεό πηγαίνεις

και την οργή του προκαλείς.

29Ό,τι κατέχει αυτός ο άνθρωπος

δε διαρκεί πολύ·

πάνω σ’ αυτή τη γη ποτέ δε θα πλουτίσει.

30Από τον σκοτεινό δε θα ξεφύγει τον κόσμο των νεκρών.

Μοιάζει με δέντρο που η φωτιά

καίει τα βλαστάρια του·

στο τέλος, του Θεού η πνοή

θα τον πετάξει πέρα.

31Όποιος τον εαυτό του ξεγελά

με πράγματα απατηλά,

δεν πρέπει ν’ απαγοητεύεται

που απατηλός θα είναι κι ο μισθός του.

32Πριν φτάσει ακόμα η ώρα του, θα μαραθεί σαν το κλαδί·

δε θα ’χει πια πράσινα φύλλα.

33Καθώς το κλήμα, άγουρους θα χάσει τους καρπούς του·

θα ’ναι σαν την ελιά

που ρίχνει τ’ άνθη της.

34Έτσι οι γενιές των ασεβών

θα μείνουν άκληρες

και η φωτιά θα καταφάει τα σπίτια τους

που χτίστηκαν μ’ άνομα μέσα.

35Όποιος κυοφορεί κακό

τη δυστυχία γεννά·

ό,τι ωριμάζει μέσα του

θα τον απογοητεύσει.

ΙΩΒ 16

Παράπονα του Ιώβ για τις ταλαιπωρίες που του δίνει ο Θεός

1Ο Ιώβ αποκρίθηκε:

2Λόγια καθώς αυτά, έχω πολλές φορές ακούσει·

είσαστε όλοι θλιβεροί παρηγορητές!

Μου λέτε:

3«Πότε τ’ αερολογήματά σου θα τελειώσουν

και ποια η ανάγκη πάντα ν’ απαντάς;»

4Κι εγώ θα ’ξερα να μιλώ καθώς εσείς μιλάτε,

αν ήμουνα στη θέση σας

και στη δική μου εσείς.

Κι εγώ θα ’ξερα να σας κατακλύζω

στα κύματα των λόγων μου

και να κουνάω σαν σοφός την κεφαλή μου.

5Θα ’ξερα να σας εμψυχώνω με τα λόγια μου

να σας παρηγορώ

μ’ άδειες κουβέντες.

6Ούτε μιλώντας αλαφρώνει ο πόνος μου

ούτε σιωπώντας λιγοστεύει.

7Ο Θεός πέτυχε το στόχο του:

μου στέρησε όλους τους δικούς μου.

8Το πρόσωπό μου το ρυτιδωμένο

και το ισχνό κι αποσκελετωμένο σώμα μου

μοιάζουν να μαρτυρούν την ενοχή μου.

9Τα βλέμματά του εξακοντίζει εναντίον μου,

τρίζει τα δόντια του

θυμό γεμάτος·

ένα προς ένα μου αποσπάει τα μέλη μου.

10Οι αντίπαλοί μου με περιγελούν,

προσβλητικά χτυπούν το πρόσωπό μου,

συνάζονται κι ορμούνε καταπάνω μου.

11Ο Κύριος στους ανόμους με παρέδωσε

μ’ έριξε μες στων ασεβών τα χέρια.

12Ήσυχος ζούσα κι αυτός με συγκλόνισε,

μ’ άδραξε από τον τράχηλο,

με σύντριψε

και μ’ έστησε για στόχο του.

13Τα βέλη του ολούθε με κυκλώνουν,

τρυπάει τα νεφρά μου ανελέητα

και η χολή μου χύνεται στη γη.

14Πληγές μού προξενεί

τη μια πάνω στην άλλη,

σαν τον πολεμιστή όπου στα τείχη ορμά

ρωγμές ν’ ανοίξει.

15Τα ρούχα μου τα πένθιμα

έγιναν με το δέρμα μου ένα,

και κείτομαι εξουθενωμένος πάνω στο χώμα.

16Το πρόσωπό μου φλόγωσε απ’ το κλάμα μου,

μαύρες σκιές

τα μάτια μου κυκλώνουν.

17Κι ωστόσο βία δεν έπραξα

και καθαρή ήταν πάντα η προσευχή μου.

18Ω γη, μην το σκεπάσεις το αίμα μου,

ας μην κρυφτεί κι έτσι πνιγεί η φωνή του.ιε

19Πρέπει να υπάρχει κάποιος στον ουρανό

ώστε το δίκιο μου να υποστηρίξει.

20Οι φίλοι μου μ’ εμπαίζουν,

κι εγώ με δάκρυα στρέφομαι προς το Θεό.

21Πρέπει ο Θεός ο Φίλος μου

το δίκιο μου να μου το αποδώσει

και ν’ αντικρούσει εκείνον,

τον Εχθρό Θεό.ις

22Μα σύντομα, γιατί η αρίθμηση

των χρόνων μου τελειώνει

και θα ’μπω πια στο δρόμο

που δεν έχει γυρισμό.

ΙΩΒ 17

Ο Ιώβ γίνεται περίγελως

1Η ανάσα μου είναι δύσκολη·

ζωή πια δε μ’ απόμεινε,

ο τάφος μου με καρτερεί.

2Ξέρω πως με περιστοιχίζουν χλευαστές

κι απ’ τις πικρίες που με ποτίζουν, ξαγρυπνάω.

3Ζητάς μια εγγύηση, Θεέ;

Γίνε εσύ ο εγγυητής μου.

Ποιος άλλος θα δεχότανε για με να εγγυηθεί;

4Αφού απ’ το νου τους έβγαλες τη φρόνηση

μην τους αφήσεις τώρα να θριαμβεύσουν.

5Μη γίνεις σαν αυτόν που λέει η παροιμία

ότι καλεί τους φίλους του

και τους μοιράζει δώρα,

ενώ τα μάτια των παιδιών του

με τη λαχτάρα μένουνε.

6Έγινα ο περίγελως του κόσμου·

εκείνος που τον φτύνουνε στο πρόσωπο.

7Από τη λύπη θόλωσαν τα μάτια μου

κατάντησα σκιά του εαυτού μου.

8Όσοι θαρρούν πως είναι δίκαιοι,

μπροστά στη δυστυχία μου σκανδαλίζονται·

κι όσοι πιστεύουνε πως είναι αθώοι

αγανακτούν και πωρωμένο με θαρρούν.

9Μα όποιος στ’ αλήθεια είναι δίκαιος

από των αλλονών τις κρίσεις δεν κλονίζεται·

κι όποιος τα χέρια του έχει καθαρά

νιώθει η πεποίθησή του να στεριώνει.

10Όσο για σας, ελάτε φίλοι μου,

ελάτε πάλι όλοι κοντά μου.

Ωστόσο εγώ ανάμεσά σας σοφό ούτ’ έναν δε θα βρω.

11Οι μέρες μου έφυγαν·

ναυάγησαν τα σχέδιά μου

κι οι πιο ακριβές μου επιθυμίες.

12Κι όμως μου λένε οι φίλοι μου

πως είναι μέρα η νύχτα μου

και πως το φως είναι κοντά,

ενώ σκοτάδια με τυλίγουν.

13Να κατοικήσω είν’ η ελπίδα μου στον άδη

και στο σκοτάδι

το κλινάρι μου να στρώσω.

14Τον κρύο τάφο λέω πατέρα μου,

μητέρα κι αδερφές μου, τα σκουλήκια.

15Πώς είναι δυνατό λοιπόν

για ελπίδα να μιλά κανείς;

Ποιος μπορεί να διακρίνει

ακόμα κι ένα ίχνος της;

16Θα καταποντιστεί κι αυτή στα έγκατα του άδη

και θα ξαπλώσει μες στο χώμα μ’ εμένα αντάμα.

ΙΩΒ 18

Ο Βιλδάδ περιγράφει την τύχη του ασεβή

1Μετά μίλησε ο Βιλδάδ, ο Σουχίτης.

2Ως πότε εσείς δε θα μιλάτε;

Σκεφτείτε, ώστε να μιλήσουμε κι εμείς μετά.

3Γιατί ο Ιώβ σαν ζώα να μας βλέπει;

Μήπως κι εσείς θαρρείτε

πως είμαστε ανόητοι;

4Εσύ, Ιώβ, τον εαυτό σου μόνο

βλάφτεις με τη μανία σου.

Θέλεις ν’ αποδειχτεί το δίκιο σου

ακόμα κι όλη αν χρειαστεί να ερημωθεί η γη,

να μετατοπιστούν οι βράχοι.

5Είναι αλήθεια πως το φως σβήνει του ασεβή

κι η φλόγα πια δε λάμπει στο παραγώνι του.

6Η φλόγα της ζωής του λιγοστεύει στο λυχνάρι

κάτω απ’ τη στέγη του,

όμοια τελειώνει κι η ευτυχία του.

7Η άλλοτε σίγουρη περπατησιά του ταλαντεύεται,

πάνω στα ίδια του τα σχέδια ο ασεβής σκοντάφτει.

8Τα πόδια του τον φέρνουν μες σε δίχτυα,

κι ίσια πηγαίνει μες στα βρόχια να πιαστεί.

9Το δόκανο απ’ τη φτέρνα τον αρπάζει

και τον κρατάει σφιχτά η θηλιά τον ασεβή.

10Στη γη κρυμμένο είν’ το σκοινί

που θα τον πιάσει

και στο στρατί του μια παγίδα τον καρτερεί.

11Ολόγυρά του φόβοι τον τρομάζουν

και καταπόδι τον κυνηγούν.

12Αυτός, που ήταν δυνατός,

τώρα είναι πεινασμένος·

πλάι του στέκει η αθλιότητα.

13Η αρρώστια φτάνει, του θανάτου η θυγατέρα,

απάνω σ’ όλο θ’ απλωθεί το σώμα του ασεβή

και θα του καταφάει το δέρμα και τα μέλη.

14Απ’ του σπιτιού του θα διωχτεί τη σιγουριά

για να τον φέρουνε σ’ αυτόν

που κυβερνά τον κόσμο του θανάτου.

15Άλλοι τώρα θα κατοικούν στο σπίτι του ασεβή,

που δεν του ανήκει πια·

θειάφιιζ θα σκορπιστεί

πάνω στην κατοικία του.

16Κάτω οι ρίζες του ξεραίνονται,

πάνω πεθαίνουν τα κλαριά του.

17Η θύμησή του χάνεται απ’ τη χώρα,

το όνομά του δεν ακούγεται

καθόλου στην περιοχή.

18Τον σπρώχνουν απ’ το φως μες στο σκοτάδι

κι από την οικουμένη έξω

τον διώχνουνε τον ασεβή.

19Συγγένεια δεν θα ’χει μέσα στο λαό του,

ούτε κανείς θα του έχει μείνει απόγονος

στα μέρη που κατοίκησε.

20Θα εκπλαγούν και θα τρομάξουν για τη μοίρα του

από τη δύση ως την ανατολή.

21Αυτή ’ναι η μοίρα των ανόμων.

Η ίδια και για τον καθένα

που η αδικία τον τραβά

και που Θεό δε λογαριάζει.

ΙΩΒ 19

Ο Ιώβ πιστεύει ότι ο Θεός θα τον δικαιώσει

1Ο Ιώβ απάντησε:

2Ως πότε θα με βασανίζετε

και με τα λόγια σας θα με ταλαιπωρείτε;

3Μύριες φορές ως τώρα με προσβάλατε

και που με βασανίζετε

δε νιώθετε ντροπή.

4Ακόμα κι αν ήταν αλήθεια ότι έσφαλα

το σφάλμα μου βαραίνει μόνο εμένα.

5Μα εσείς θέλετε να μ’ εξουθενώσετε

ανώτεροι για να αισθανθείτε,

κι απ’ τα παθήματά μου

πως φταίω ν’ αποδείξετε.

6Δε βλέπετε λοιπόν πως ο Θεός με αδίκησε

και μ’ έχει μες στο δίχτυ του μπλεγμένον;

7«Βοήθεια», φωνάζω, μα κανείς

δε μου αποκρίνεται·

ζητάω το δίκιο μου,

κανείς δικαιοσύνη ν’ αποδώσει.

8Φράζει ο Θεός το δρόμο μου

και να περάσω δεν μπορώ·

τα μονοπάτια μου τα κρύβει στο σκοτάδι.

9Μου παίρνει όλον τον πλούτο μου,

διασύρει την υπόληψή μου.

10Σα να ’μουν τοίχος με γκρεμίζει απ’ όλες τις μεριές

και καταρρέω·

σαν δέντρο ξεριζώνει την ελπίδα μου.

11Ξεσπάει του θυμού του η φλόγα πάνω μου,

με λογαριάζει εχθρό του.

12Όλα του τα στρατεύματα έρχονται μαζεμένα

και κατευθύνονται εναντίον μου,

τριγύρω στη σκηνή μου στρατοπεδεύουν.

13Τ’ αδέρφια μου από μένα τ’ απομάκρυνε

ως να ’μουν άγνωστος μου φέρνονται οι γνωστοί μου.

14Οι φίλοι μου κι οι συγγενείς μου

μ’ εγκατέλειψαν·

εκείνοι που τους φιλοξένησα με λησμονήσαν.

15Οι υπηρέτριές μου ξένο με λογαριάζουνε

και σαν αλλόφυλο με βλέπουν.

16Καλώ τον υπηρέτη μου

κι αυτός δεν αποκρίνεται,

κάθε φορά που τον χρειάζομαι

θα πρέπει να τον ικετεύω.

17Δεν υποφέρει την ανάσα μου

η γυναίκα μου

ούτε τ’ αδέρφια μου την αποφορά μου.

18Και τα μικρά παιδιά ακόμα

δεν με σέβονται·

όταν με δυσκολία σηκώνομαι,

με περιπαίζουν.

19Οι πιο στενοί μου φίλοι με σιχαίνονται,

κι είναι εναντίον μου εκείνοι

που τους αγαπούσα.

20Πετσί και κόκαλο έμεινα·

το πρόσωπό μου μοιάζει με κρανίο.ιη

21Αχ, λυπηθείτε, λυπηθείτε με, εσείς φίλοι μου!

Το χέρι του Θεού μ’ έχει χτυπήσει.

22Γιατί μου φέρεστε κι εσείς σκληρά όπως ο Θεός;

Τάχα δε μ’ έχετε αρκετά ως τώρα τυραννήσει;

23Αχ, ας γινόταν να γραφτούν τα λόγια μου

και σε βιβλίο να καταχωριστούνε!

24Ή σ’ ένα βράχο με κοπίδι να χαραχτούν

και με χυτό μολύβι

να γεμίσουνε τα γράμματα

ώστε να μείνουν ανεξίτηλα για πάντα.

25Μα όχι! Ξέρω πως ζει ο Θεός, ο υπερασπιστής μου,

και πως θα πει τον τελευταίο λόγο εδώ στη γη.

26Τώρα που ’χει κουρελιαστεί το δέρμα μου

και σάρκα δεν υπάρχει πια

πάνω στα κόκαλά μου,

τώρα θέλω να δω το Θεό.

27Τώρα, και με τα ίδια μου τα μάτια

θέλω να τον δω,

αυτόν τον ίδιο κι όχι άλλον, ξένο.

Τα σωθικά μου λιώνουν, μ’ ετούτη τη λαχτάρα.ιθ

28Εσείς στοχάζεστε πώς να με κατατρέξετε

και ποια αιτία να βρείτε

για να μου ρίξετε μομφή.

29Αλλά θα πρέπει εσείς το ξίφος να φοβάστε

γιατί η μανία σας αξίζει θάνατο.

Και μην ξεχνάτε πως κριτής είν’ ο Θεός.

ΙΩΒ 20

Ο Σωφάρ περιγράφει το μέλλον του ασεβή

1Τότε μίλησε ο Σωφάρ, ο Νααμαθίτης.

2Θύελλα μέσα στη καρδιά μου έχει ξεσπάσει.

Μέσα μου βράζει, άλλο δεν μπορώ να κρατηθώ.

3Ο έλεγχός σου που άκουσα με πρόσβαλε·

αλλά το συνετό μου πνεύμα

την απάντηση μου υπαγορεύει τη σωστή.

4Καλά το ξέρεις πως από παλιά,

απ’ όταν έβαλε ο Θεός πάνω στη γη τον άνθρωπο,

5ο θρίαμβος των κακών πολύ δεν διαρκεί·

κι είναι του ασεβή η χαρά

για μια στιγμή μονάχα.

6Κι αν είν’ ακόμα ικανός

ως τα ουράνια να υψωθεί

και το κεφάλι του τα σύννεφα ν’ αγγίξει,

7πρέπει να κατεβεί στο λάκο,

σαν τις ακαθαρσίες του

κι οριστικά ν’ αφανιστεί.

Κι όσοι τον ήξεραν θ’ αναρωτιούνται

πού να είναι.

8Θα σβήσει καθώς τ’ όνειρο ο ασεβής

και πια δε θα τον βρίσκουν·

σαν νυχτερινή οπτασία θα χαθεί.

9Τα μάτια που τον έβλεπαν

δε θα τον ξαναδούνε,

και θα τον χάσει ο τόπος όπου έμενε.

10Θ’ αναγκαστούν να ζητιανεύουν τα παιδιά του,

γιατί θα πρέπει να επιστρέψει αυτός τον πλούτο,

που μ’ αδικίες απέκτησε.

11Ήταν το σώμα του γεμάτο σφρίγος νεανικό,

μα τώρα κείνη η ικμάδα

μαζί του μες στο χώμα κείτεται.

12Είν’ η κακία στο στόμα του γλυκιά, του ασεβή,

κάτω απ’ τη γλώσσα την κρατά

13και την αφήνει εκεί αργά να λιώνει,

ώστε η απόλαυση πολύ να διαρκεί.

14Μα γίνεται πικρή μες στο στομάχι του,

μέσα του αλλάζει σε φαρμάκι οχιάς.

15Τα πλούτη τα κλεμμένα που κατάπιε θα τα βγάλει·

θα του τα πάρει πίσω με τη βία ο Θεός

ως και το τελευταίο υπόλοιπο.

16Ό,τι ρουφούσε ήτανε του αστρίτη το φαρμάκι,

θανατηφόρο σαν το δάγκωμα οχιάς.

17Δεν θα ζήσει να δει της χώρας του τα πλούτη,

το μέλι και το βούτυρο

που θα κυλούν ποτάμι.

18Δε θ’ απολαύσει ο ασεβής όσα με κόπο κέρδισε

και τ’ αγαθά απ’ τις συναλλαγές του δε θα τα γευτεί·

19επειδή καταπίεζε τους φτωχούς

και δε νοιαζότανε γι’ αυτούς.

Άρπαζε σπίτια, αντί να τους τα χτίζει.

20Η απληστία του ασεβή δεν έχει όρια,

κι ωστόσο με τους θησαυρούς του

δε νιώθει ασφαλής.

21Απ’ την αδηφαγία του τίποτα δε γλιτώνει,

γι’ αυτό ποτέ δεν είναι ευτυχής.

22Μέσα στην αφθονία θα στερείται·

η αθλιότητα θα πέσει απάνω του βαριά.

23Θα ’χει αρκετά για να γεμίσει την κοιλιά του,

όταν τη φοβερή του οργή ο Θεός

θα ρίξει σαν χαλάζι πάνω του·

από το γεύμα αυτό επιτέλους θα χορτάσει.

24Ακόμα κι αν γλιτώσει από το ατσάλινο σπαθί,

χάλκινο τόξο θα τον ρίξει κάτω.

25Το βέλος το κορμί του ασεβή διαπερνά,

βγαίνει απ’ τη ράχη του,

απ’ την αστραφτερή του αιχμή το αίμα στάζει·

και τότε τρόμος τον κυριεύει θανατερός.

26Γι’ αυτόν φυλάγονται όλα τα σκοτάδια·

φωτιά, που χέρι ανθρώπινο δεν άναψε

θα τον καταβροχθίσει·

στάχτη θα κάνει καθετί

που στη σκηνή του απόμεινε.

27Θα φανερώσουν οι ουρανοί την ανομία του,

και θα ξεσηκωθεί η γη

να τον κατηγορήσει.

28Τα πλούτη του σπιτιού του θα χαθούν,

θα διασκορπιστούνε,

τη μέρα της οργής του Θεού.

29Αυτή είν’ η ανταπόδοση που θα ’χει ο ασεβής,

αυτός ο κλήρος, που από το Θεό τού ορίστηκε.

ΙΩΒ 21

Ο Ιώβ παρουσιάζει την ευημερία του ασεβή

1Ο Ιώβ απάντησε:

2Ακούστε, δώστε προσοχή στα λόγια μου,

κι ετούτο ας είναι η παρηγόρια σας σ’ εμένα.

3Κάντε υπομονή ώσπου να μιλήσω,

κι όταν θα ’χω μιλήσει

ειρωνευθείτε με.

4Μήπως ενάντια σ’ άνθρωπο παραπονιέμαι;

Έτσι έχω κάθε λόγο να ’μαι ανυπόμονος.

5Κοιτάξτε με και θα τρομάξετε

και θ’ απομείνετε απορημένοι και βουβοί.

6Όταν το σκέφτομαι τα γόνατά μου λύνονται

και φρίκη με κυριεύει.

7Γιατί ο Θεός αφήνει να ζουν οι ασεβείς,

να φτάνουν ως τα γερατειά

και τ’ αγαθά τους να πληθαίνουν;

8Βλέπουνε να στεριώνουνε μαζί τους τα παιδιά τους,

να μεγαλώνουν μπρος στα μάτια τους

τα εγγόνια τους.

9Ζούνε στα σπίτια τους σιγουρεμένα, δίχως φόβο,

και το μαστίγιο του Θεού

δεν πέφτει πάνω τους.

10Πάντα είναι σφριγηλός και γόνιμος ο ταύρος τους·

η αγελάδα τους χωρίς αποβολές γεννάει.

11Αφήνουνε να τρέχουν λεύτερα τα παιδιά τους

σαν τα πρόβατα

κι ολόχαρα χορεύουνε τα νιάτα.

12Τραγούδια λέν’ με τύμπανα και με κιθάρες,

και με τον ήχο της φλογέρας χαίρονται.

13Περνούν ευτυχισμένα τη ζωή τους

κι ανώδυνα πεθαίνουν μέσα σε μια στιγμή.

14Ωστόσο λένε στο Θεό: «Άσε μας ήσυχους!

Δε θέλουμε να μάθουμε το θέλημά σου.

15Τόσο είσαι παντοδύναμος ώστε να σε υπακούμε;

Τι θα κερδίσουμε σ’ εσένα

αν προσευχόμαστε;»

16Θαρρούνε πως η ευτυχία είναι στο χέρι τους.

Μακριά από μένα, ωστόσο, τέτοιου είδους λογισμοί.

17Είδες ποτέ να σβήνει το λυχνάρι

της ζωής των ασεβών;

είδες ποτέ να τους χτυπήσει δυστυχία;

Πότε τους ετιμώρησε μες στο θυμό του ο Θεός;

18Πότε γίνανε τάχα σαν άχυρο στον άνεμο;

πότε σαν να ’ταν σκύβαλα

τους άρπαξε η καταιγίδα;

19Εσείς λέτε πως ο Θεός φυλάει για τα παιδιά

την τιμωρία που ταιριάζει στον πατέρα.

Αλλά δεν είν’ αυτό σωστό.

Όχι! Ο ίδιος ο ένοχος, πρέπει να τιμωρείται·

για να του γίνει μάθημα.

20Να δει με τα ίδια του τα μάτια

την καταστροφή του,

κι απ’ την οργή

του Παντοδύναμου να πιει.

21Δε νοιάζεται τι μέλλει στα παιδιά του,

μετά το θάνατό του, να συμβεί.

22Μα είν’ ανάγκη το Θεό να τον διδάξουμε,

αυτόν που κρίνει ως και τους αγγέλους;

23Ο ένας σε καλή διατηρείται υγεία

μέχρι την τελευταία του στιγμή·

24έχει γερά, καλοθρεμμένα μέλη

και κόκαλα όλο δύναμη.

25Κι ο άλλος πεθαίνει με την πίκρα στην ψυχή,

γιατί ποτέ δε χάρηκε την ευτυχία.

26Κι οι δυο στο χώμα βρίσκονται θαμμένοι·

στρατιές σκουλήκια τούς σκεπάζουν και τους δύο.

27Ω! Ναι, ξέρω καλά τι συλλογίζεστε

και τις πανούργες σκέψεις σας για μένα.

28Ρωτάτε: «Πού κατέληξε

ο πλούσιος ο άνομος;

το σπίτι του τι τάχα έχει απογίνει;»

29Μα δε ρωτάτε τους ταξιδεμένους;

κι όσα διηγούνται δεν τ’ ακούσατε;

30Τη μέρα της καταστροφής

γλιτώνει ο ασεβής,

τη μέρα της οργής ξεφεύγει.

31Ποιος θα τολμήσει κατά πρόσωπο

να του ελέγξει τη διαγωγή;

και ποιος αυτά που έπραξε να του τ’ ανταποδώσει;

32Όταν πεθάνει, με πομπή μεγάλη τον κηδεύουν

και βάζουνε στον τάφο του τιμητική φρουρά.

33Πολλοί πηγαίνουνε μπροστά απ’ το φέρετρό του

κι άλλοι αναρίθμητοι ακολουθούν.

Ακόμα και το χώμα είν’ ελαφρό από πάνω του.

34Κι ύστερα εσείς κάθεστε και μου λέτε

ανόητες παρηγοριές.

Όλα όσα αραδιάζετε είν’ ένα ψέμα.

ΙΩΒ 22

Ο Ελιφάζ κατακρίνει τον Ιώβ για μεγάλη ασέβεια

1Τότε μίλησε ο Ελιφάζ, ο Ταιμανίτης.

2Μπορεί τάχα ο άνθρωπος

χρήσιμος να ’ναι στο Θεό;

Μονάχα τον εαυτό του μπορεί να ωφελήσει,

αν έχει φρόνηση.

3Τι έχει να ωφεληθεί ο Παντοδύναμος,

αν είσαι δίκαιος εσύ;

Κι αν έχεις άψογη ζωή εκείνος τι κερδίζει;

4Μήπως θαρρείς πως επειδή είσαι ευσεβής

γι’ αυτό σε τιμωρεί

και σε δικάζει;

5Όχι γι’ αυτό, αλλά επειδή μεγάλη είν’ η κακία σου

κι οι ανομίες οι δικές σου

δε μετριούνται.

6Πήρες παράνομο ενέχυρο απ’ το φτωχό συμπατριώτη σου

και το μοναδικό

του στέρησες το ρούχο.

7Δεν πότισες νερό τον διψασμένο

κι αρνήθηκες στον πεινασμένο το ψωμί.

8Επειδή είσαι ισχυρός κυρίεψες όλη τη χώρα.

κι είχες το θράσος

να εγκατασταθείς σ’ αυτήν.

9Αρνήθηκες τις χήρες να βοηθήσεις

κι εκμεταλλεύτηκες

τα απροστάτευτα ορφανά.

10Γι’ αυτό και σε κυκλώνουνε παγίδες

και σε ταράζει φόβος ξαφνικός.

11Τόσο πολύ σκοτείνιασε γύρω σου που δε βλέπεις·

και σε σκεπάζουνε πλημμύρα τα νερά.

12Δε βρίσκεται τάχα ο Θεός πάνω ψηλά στους ουρανούς;

Και δες σε πόσο ύψος είναι τ’ άστρα!

13Για τούτο κι εσύ λες:

«Τάχα τι ξέρει ο Θεός;

μπορεί μέσ’ απ’ τα σκοτεινά σύννεφα

να μας κρίνει;»

14Λες πως τα νέφη τα πυκνά δεν τον αφήνουνε να δει,

καθώς τις άκρες τ’ ουρανού

τις γυροφέρνει;

15Θέλεις τους δρόμους τους παλιούς ν’ ακολουθήσεις,

που βάδισαν οι άνομοι;

16Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν πριν την ώρα τους

και τα θεμέλια τους

ο χείμαρρος τα πήρε.

17Λέγανε στο Θεό: «Φύγε μακριά μας!»

και «τι μπορεί να κάνει

για μας ο Παντοδύναμος;»

18Κι όμως, αυτός γέμιζε μ’ αγαθά τα σπίτια τους.

Αλλά μακριά επίσης κι από μένα

τέτοιου είδους λογισμοί.κ

19Οι δίκαιοι βλέπουνε την πτώση των κακών

και χαίρονται.

Τους ειρωνεύονται οι αθώοι:

20«Να που χαθήκαν όσα απόκτησαν οι εχθροί μας

κι ό,τι απόμεινε απ’ αυτούς

το ’φαγε η φωτιά».

21Λοιπόν σταμάτα σαν εχθρό να βλέπεις το Θεό!

Κάνε μαζί του ειρήνη κι έτσι την ευτυχία θα βρεις.

22Δέξου τη διδαχή απ’ το στόμα του

και θρόνιασε τα λόγια του

μες στην καρδιά σου.

23Γύρισε πίσω στον Παντοδύναμο

και θα σε ανορθώσει.

Διώξε μακριά την αδικία

από το σπίτι σου,

24πέταξε το χρυσάφι σου στο χώμα

και ρίξε στα χαλίκια των χειμάρρων το μάλαμα της Οφείρ.

25Και θα ’ναι ο Παντοδύναμος χρυσάφι σου

κι ασήμι σου σωρός.

26Τότε στον Παντοδύναμο θα βρίσκεις αγαλλίαση

και θα κοιτάς μ’ εμπιστοσύνη το Θεό.

27Θα τον παρακαλείς κι αυτός θα σε ακούει·

κι εσύ θα εκπληρώνεις

ό,τι του έταξες.

28Ό,τι αποφασίζεις θα το πετυχαίνεις

και φως θα καταυγάζει

τα μονοπάτια σου.

29Σ’ αυτούς που ’χουν καταβληθεί

θα μπορείς να τους λες να σηκωθούνε,

γιατί τον συντριμμένο

τον σώζει ο Θεός.

30Θα ελευθερώσει ακόμα και τον ένοχο·

για χάρη σου, αν η ζωή σου είν’ καθαρή,

θα τον λυτρώσει.κα

ΙΩΒ 23

Ο Ιώβ ζητάει να κριθεί η υπόθεσή του ενώπιον του Θεού

1Ο Ιώβ αποκρίθηκε:

2Μ’ όλο που προσπαθώ τους στεναγμούς μου να τους πνίξω,

δεν μπορώ στον εαυτό μου

να επιβληθώ.

3Αχ, να ’ξερα το Θεό πού να τον βρω

και πώς κοντά στο θρόνο του

να φτάσω!

4Τότε θα έφερνα το δίκιο μου μπροστά του,

θα γέμιζα το στόμα μου

μ’ επιχειρήματα.

5Ήθελα να ’ξερα τι θα μου

αποκρινόταν·

να ’βλεπα σαν τι θα ’χε να μου πει.

6Θα ’βαζε όλη του τη δύναμη να μ’ αντικρούσει;

Όχι· μόνο θα μ’ άκουγε με προσοχή.

7Ξεκάθαρα μαζί του θα μιλούσα

σαν κάποιος που είναι άμεμπτος·

θα μου αναγνώριζε το δίκιο μου

κι αυτός ακόμα,

που ’ναι ο κριτής μου.

8Αλλά πηγαίνω στην ανατολή

κι αυτός δεν είν’ εκεί·

στη δύση πάω, μα δεν τον βρίσκω.

9Και τον γυρεύω στο βορρά, μα δεν μπορώ να τον ιδώ·

γυρνώ στο νότο

και δεν τον διακρίνω.

10Κι όμως αυτός ξέρει το δρόμο

που βαδίζω εγώ·

κι όταν με δοκιμάσει θα με βρει

σαν καθαρό χρυσάφι.

11Ακολουθώ πιστά τα βήματά του·

τις εντολές του τήρησα

χωρίς παρέκκλιση καμιά.

12Δεν έφυγα μακριά απ’ τις προσταγές του·

τα λόγια του μες την καρδιά μουκβ τα ’κρυψα.

13Ωστόσο αυτός, μονάχα αυτός αποφασίζει!

Ποιος τάχα θα του αντιταχθεί;

Αυτό που επιθυμεί, αυτό και κάνει.

14Θα εκπληρώσει ό,τι αποφάσισε για μένα

κι ακόμα τόσα σχέδια που μου ’χει φυλαγμένα.

15Γι’ αυτό με παραλύει η παρουσία του

κι όσο το συλλογίζομαι

πιότερο τον φοβάμαι.

16Ο Θεός μού πήρε την απαντοχή μου,

η δύναμή του με τρομοκρατεί.

17Αυτός μ’ εξουθενώνει, όχι το σκότος,

κι ας είναι γύρω μου πυκνό

και δεν μπορώ να δω.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση  κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,

με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: