Μοιρολόγι

Μοιρολόγι
Τό Αιβαλί η Πατρίδα μου

Μοιρολογώ την κουρσεμένη πατρίδα μου, τ’ Άϊβαλί της Μικράς Ασίας, καί μαζί τή ζεστή φωλιά μου, τό υποστατικό πού ζοΰσα άποτραβηγμένος. “Ήτανε ένα βραχόβουνο, μιά χερσόνησο, πού μ’ άφήσανε κληρονομιά οί μπαρμπάδες μου· είχανε ζήσει καί πεθάνει άπάνου κεΐ πάππου-προσπάππου, καλόγεροι οί πιό πολλοί. Ζήσανε ήσυχα καί φυσικά, έχοντας τά πρόβατά τους, τά χωράφια τους, τ’ αμπέλια τους καί τό ’να καί τ’ άλλο τους. Δέν είναι τώρα καλή στιγμή κ’ εύκαιρη θέση γιά νά πώ τό τί ήτανε αυτό τό νησί, τί λογής ζωή περνούσανε οί άνθρωποι του, τί ομορφιές πέρα άπό κάθε φαντασία τό στολίζανε, τί άνθρωποι τής στεριάς καί τής θάλασσας τό κατοικούσανε, τις παράξενες ιστορίες τους, τίς φουρτούνες, τις άνεμοζάλες πού τό δέρνανε — καί τήν άθόλωτη ευτυχία πόβγανε άπ’ όλα του.Τώρα, στό μοιρολόγι πού γράφω, κλαίγω γιά τό χαμό του, μά τό πόσο πονώ, καταλαβαίνω πώς δέ θά μπορέσω νά τό πώ μέ λόγια ποτές μου.

ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ χωρίς νά κατρακυλήσει κ ένα ζεματιστό δάκρυ, νά λιώσει τά ψηφιά; Τ’ όνομά σου; Ή κατά ποϋ έπεφτε ή άγιασμένη μεριά, πού βρισκόσουν μιά φορά, άπάνου στήν άπέραντη έπιφάνεια τής γης; Σά βάζω μέ τό νοΰ τίς χρυσές μέρες σου πού χαθήκανε, πιάνεται ή καρδιά μου. Ήτανε όνειρο μαθές; Ήτανε πλάνεμα μαγικό; Τί είναι λοιπόν αυτός ό κόσμος; Ρωτώ ΰστερ’ άπό τόσους καί τόσους πού τό ρωτήξανε. Αγαπημένη γωνιά! Αγιασμένο βουνό! Δέν ήσουνα έσύ πατέρας μου καί μητέρα μου καί κάθε άγάπη μου;



Πώς ξεμάκρυνες άπό μένα κ’ έσβησες, πού μήτε τό μάτι μου πιά νά σέ ξεδιαλύνει; Όσο ήτανε χειμώνας, διασκέδαζα τήν πίκρα μου γιά τό χαμό σου. ’Ίσως-ίσως νά ’τανε μουδιασμένη κ’ ή καρδιά μου άπ’ τά χιόνια. Μά τώρα πού πρασινίσανε τά βουνά, τώρα πού βελάζουνε τ’ άρνιά λίγο πιό πέρα άπ’ τό ρημητήρι μου καί τά πουλιά τραγουδάνε τό Μάη, έ, έ, τώρα άνοιξε καί μέσα μου μιά καυτερή πληγή, πού μέ βασανίζει χωρίς έλεος. Συλλογιέμαι τήν άνοιξη στά δικά μας βραχοβούνια καί τρέχουνε τά μάτια μου. 'Ωστόσο ξέρω πώς γιορτάζεις κ’ εσύ μέ μυρουδιές καί μέ πρασινάδες, όπως γιορτάζουνε όλα τά βουνά τού κόσμου. Τά πάντα λησμονούν, μόνο ή καρδιά τ’ άνθρώπου θυμάται καί ματώνει.Σήμερα στάθηκα μπροστά στό ξαφνικό ξύπνημα τής φύσης σάν μπροστά σ’ ένα άνεπάντεχο θαύμα. Ό χειμώνας μάς μιλά μέ άλλη γλώσσα. Είναι σάν άντρας μέ αυστηρά συνήθια. Οί καιροί του είναι θυμωμένοι κι ολοένα ό βοριάς χτυπιέται μέ τή νοτιά. Σήμερα φυσά μπάτης. "Ολα αλλάξανε, σά νά ’ναι μάγια στή μέση. ’Άραγες —συλλογίζουμαι— θάν έχω τή δύναμη νά ζώ, σά θά γεράσω, άπάνου σέ τούτη τή γης, πού είναι άσωστη ή νιότη της καί περαστικά τά γερατειά της;
Μά δέν είμαι τάχα γέρος εγώ μακριά σου, πολυαγαπημένο μου βουνό; Μοναδικό βουνό, άνάμεσα σ’ δλα τά βουνά  Άπό πού νά τραβήξω γιά νά βρώ τή φωλιά μου; Κατά τό βοριά ή κατά τόν πουνέντε ή κατά τ’ όστριογάρμπι; Ό κορυδαλλός πετά χαρούμενος στόν άγέρα κ’ ή γλυκιά λαλιά του άκούγεται δίχως νά φαίνεται πάν’ άπ’ τά χωράφια, λές καί τραγουδά κανένας άκακος άγγελος μέσ’ άπ’ τόν ουρανό. Κείνος ξέρει καλά πώς ή φωλιά του είναι σέ άσφάλεια καί πώς θά γυρίσει νά τή βρει. Μά εγώ είμαι ορφανός καί δίχως ελπίδα. Περπατώ άνάμεσα σέ λουλούδια, τ’ άγεράκι μουρμουρίζει γλυκά μέσα στά φύλλα, κάτ’ άπ’ τά δέντρα πέφτει ένας πράσινος ίσκιος καί λούζει τό κάθε τιμά εγώ έχω αιώνιον χειμώνα. Ή καρδιά μου είναι σάν τό μαγικό κείνο τριαντάφυλλο, πού λένε πώς άνοίγει μόνο μιά φορά.

Ό ήλιος τραβά τό δρόμο του κ’ οί μέρες μου σώνουνται. Αυτό μοΰ κάνει καλό, γιατί οί μέρες πού σώνουνται είναι μαύρες νύχτες. Σιγά-σιγά αγιάζει ή ψυχή μου καί πάγω στην άνά-παψη τού Κυρίου. Δέ μέ φραίνουνε πιά τά επίγεια λουλούδια, πού τά μαραίνει έτσι μ’ ένα φύσημα τ’ άγριοβόρι. Δέ ζώνω τό κεφάλι μου μέ μυρτιά, πού ζεΐ μονάχα μιά μέρα. "Ολα τούτα είναι φαρμακερά πιοτά, πού δροσίζουνε τήν καρδιά μου γιά μιά στιγμή, γιά νά τής άνοίξουνε αγιάτρευτες πληγές. Τράβα μπρος, λαμπερό άστρο! ’Άν κάποτες στάθηκα τόσο φτυχισμένος, πού νά πιθυμώ νά μήν είναι οί γύροι σου έτσι γλήγοροι, τώρα βλέπω καλά πώς ό κακομοίρης θνητός έχει μόνο ένα λιμάνι σωτηρίας: κείνο πού πας κι αράζεις κ’ εσύ κάθε βράδυ. Άπό κεΐ πέρα ίσως ξανθίζουνε τά μάτια του νά γλυκοχαράζει μιάν αυγή αιώνια κι άφθαρτη.

Η εικόνα είναι τού Κ.Ξενόπουλου

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
ΤΟ ΑΙΒΑΛΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ - ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ   
Η  επεξεργασία, επιμέλεια  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:
©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: