ΣΥΝΟΔΟΣ ARLES (ΑΡΕΛΑΤΗΣ) (314)

ΣΥΝΟΔΟΣ ARLES (ΑΡΕΛΑΤΗΣ) (314)


Σώζεται σπουδαίο γιά την Δύση κανονιστικό κείμενο τοΰ έτους 314, πού περιλαμβάνει 22 κανόνες έκκλησιαστικής εύταξίας. Αύτοί άποστέλλονται στόν Σΐλβεστρο Ρώμης μ’ Επιστολή, τής όποίας ή γνησιότητα συζητεΐται, άλλα δεν είναι εύκολο ν’ άπορριφθεΐ (πολύ βραδύτερα προστέθηκαν στούς 22 καί άλλοι 6 κανόνες άπό Επιστολή τοϋ Ρώμης Σιρικίου, τού έτους 418). Καί τά δύο κείμενα όφείλονται σέ σύνοδο τοΰ 314, πού συνήλθε στήν Arles τής Γαλλίας μέ πρόσκληση τοϋ αύτοκράτορα τής Δύσεώς Κωνσταντίνου, γιά νά έπανεξετάσει τό θέμα των δονατιστών τής Β. ’Αφρικής (βλ. κεφάλ. Δονάτος). Τό γεγονός τής αύτοκρατορικής προσκλήσεως γιά σύνοδο έκ κλησιαστική συμβαίνει γιά πρώτη φορά στήν ζωή τής ’Εκκλησίας. Ό αύ τοκράτορας διευκολύνει τό ταξίδι των συνοδικών καί άναλαμβάνει τά έξοδα τής συνόδου. Τό θέμα τοΰ δονατισμοΰ είχε κριθεΐ τό 313 άπό σύνοδο στήν Ρώμη, άλλά ή άπόφαση δέν έγινε δεκτή άπό τούς δονατιστές, οί όποιοι έ πειδή δέν δικαιώθηκαν ζήτησαν καί την κρίση των έπισκόπων τής Γαλατίας. Οί τελευταίοι, πού άντιπροσώπευαν περί τίς 44 έπισκοπές, άνταποκρίθηκαν καί χωρίς προγενέστερη συνεννόηση μέ τόν Ρώμης, πού όμως έστειλε άντιπροσώπους, άποφάσισαν, μέ πρόεδρο μάλλον τόν Μαρίνο τής Arles δ,τι καί ή σύνοδος τής Ρώμης μέ μικρή άπόκλιση. Ό Καικι λιανός, τόν όποιο κατηγορούσαν οί δονατιστές, έμενε δ κανονικός έπίσκοπος Καρθαγένης καί οί κατήγοροι καταδικάζονταν.



Σημαντικότερο είναι ότι οί συνοδικοί τής Arles συνέταξαν καί κανόνες, πού ρύθμιζαν προβλήματα σχετικά μέ τήν πρακτική των δονατιστών, μέ τίς υποχρεώσεις τών κληρικών καί τόν ηθικό βίο τών χριστιανών. "Οσοι κληρικοί κατά τόν διωγμό (ΔιοκλητιανοΟ) άπό δειλία παρέδωσαν (tradito res) δημοσίως ιερά βιβλία ή σκεύη τής Εκκλησίας καθαιροΰνται, ένώ οί ίδιοι άν έλαβαν μέρος σέ χειροτονία, χωρίς άλλο κώλυμα, ή χειροτονία έ κείνη είναι έγκυρη. Οί στρατιωτικοί μπορούν νά ύπηρετοΰν στόν ρωμαϊκό στρατό, άρκεϊ ν’ απέχουν άπό είδωλολατρικές τελετές (μυστήρια). Οί με τανοοΰντες πεπτωκότες (lapsi) πρέπει νά προσκομίζουν συστατικά γράμματα όχι άπό όμολογητές, άλλά άπό τήν έκκλησιαστική τους άρχή. Ό κανόνας τής συνόδου Καρθαγένης (257) έπί Κυπριανού, πού όρίζει άναβα πτισμό τών προερχομένων άπό αίρεση, παραμερίζεται. Τώρα όρίζεται ότι, άν ό προερχόμενος άπό αίρεση βαπτίστηκε στό όνομα τής άγιας Τριάδας καί άν όμολογεί τό σύμβολο (τής πίστεως), γίνεται στήν Εκκλησία δεκτός μόνο μ’ έπίθεση τών χειρών πρός έπίκληση τοΰ άγ. Πνεύματος χάριν τοϋ ύποψηφΐου (καν. 9). Σημειώνουμε, τέλος, ότι ό πρώτος κανόνας άφορά στόν κοινό έορτασμό του Πάσχα, πού θεωρείται έπιβεβλημένος.
Μολονότι ό Ρώμης πρέπει νά ήταν χολωμένος, διότι ή σύνοδος τής Arles επανεξέτασε δ,τι σύνοδος μέ τήν προεδρία του είχε ήδη κρίνει, οί γάλλοι έπίσκοποι άποστέλλουν μ’ Επιστολή τίς άποφάσεις τους στόν Σίλβεστρο Ρώμης, γιά νά τις κοινοποιήσει σέ άλλους έπισκόπους, οί όποιοι όφείλουννά τίς έφαρμόσουν.


15.ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ (αρχές Δ' αί.)

Α. Αί Αιαταγαί  διά Κλημέντος καί Κανόνες έκκλησιαστικοί των άγιων Αποστόλων.

Ό κώδικας Vindobon. hist. gr. 7 (1Β' αϊ.) παραδίδει, μόνος αύτός, αφελές ήθικοκανονιστικό άπόκρυφο έργο μέ τόν τίτλο Αί Αιαταγαί αί διά Κλή μεντος καί Κανόνες έκκλησιαστικοί των άγιων Αποστόλων. Τό πρώτο μέρος τοϋ τίτλου είναι προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη. Στό έργίδιο έμφανί ζονται οί Απόστολοι, συναθροισμένοι μ’ έντολή τοΰ Κυρίου, νά αποφασίζουν μέ την σειρά (’Ιωάννης, Ματθαίος, Πέτρος, Άνδρέας, Φίλιππος, Σίμων, ’Ιάκωβος, Ναθαναήλ, Θωμάς, Κηφάς, Βαρθολομαίος καί ’Ιούδας Ιακώβου. Δέν ταυτίζεται ό Πέτρος μέ τόν Κηφά καί ό Ναθαναήλ μέ τόν Βαρθολομαίο) γιά τίς δύο όδούς, τό γνωστό δηλ. θέμα τής Διδαχής καί άλλων κειμένων, καί γιά τήν θέση τών έπισκόπων, πρεσβυτέρων, αναγνωστών, διακόνων, χηρών, λαϊκών καί γυναικών στήν Εκκλησία. Περιέργως, διατυπώνουν γνώμες ή Μάρθα καί ή Μαρία, έκφέρονται ανόητες λέξεις, καί δηλώνεται στήν Αρχή ότι «έάν τις δοκή συμφέρον Αντιλέγειν, Αντιλεγέσθω αύτώ» (δποιος νομίζει χρήσιμο νά Αντείπει σ’ αύτόν πού μιλά, άς τοΰ Αντείπει). Τά ήθικολογικά του στοιχεία είναι πολύ γενικά καί γνωστά, ένώ τά κανονιστικά έπιπόλαια καί χωρίς γνώση τής πραγματικότητας τής ζωής τής Εκκλησίας. Τό έργο τοποθετείται στίς Αρχές τοΰ Δ' αί. καί χρησιμοποιήθηκε άν χρησιμοποιήθηκε σέ περιθωριακές κοινότητες ή σέ ίουδαιοχριστιανικές όμάδες τοϋ συριακοΰ καί αιγυπτιακού χώρου. Διασώθηκε ακόμα σέ λατινική, συριακή, κοπτική (σαχιδική), Αραβική καί αίθιοπική μετάφραση


Β. (Επιτομή» τον Η' βιβλίου τών «Διαταγών των Αποστόλων»:

Διδασκαλία τών άγ. άποστόλων περί χαρισμάτων.
Διατάξεις τών άγ. άποστόλων περί χειροτονιών διά Ίππολύτου. Παύλον... διατάξεις περί κανόνων έκκλησιαστικών.
Πέτρον καί Παύλον... διατάξεις.
Περί ευταξίας διδασκαλία πάντων τών άγ. άποστόλων.
Άπό παρανόηση ή συλλογή τών παραπάνω κανονιστικών Απόκρυφων έργιδίων χαρακτηρίστηκε σέ μερικά χειρόγραφα «Επιτομή του Η' βιβλίου τών Διαταγών τών ’Αποστόλων» (βλ. κεφ. Ίουλιανός ό Νεοαρειανός). ’Αλλά ένώ τά έργίδια έχουν τό περιεχόμενο τοΰ Η' βιβλίου, δέν Αποτελούν έ πιτομή του. ’Αντίθετα μάλιστα, τά έργίδια προηγούνται τής τελικής μορφής τών Διαταγών καί άσφαλώς Ανήκουν στόν κύκλο τών κανονιστικών συλλογών, άπό τίς όποιες προήλθαν καί οι Διαταγές. Ή χρονολόγηση τών έργιδίων είναι πολύ δύσκολη. Θεωρούμε όμως βέβαιο ότι τουλάχιστον σέ προηγούμενη μορφή τους θά είχαν σχηματιστεί άπό τίς άρχές τοΰ Δ' αί., ώς έπέκταση τών κανονιστικών συλλογών τοΰ Γ' αί., δηλ. τής «Άποστο λικής παραδόσεως» τοΰ 'Ιππολύτου καί τής «Διδασκαλίας τών ’Αποστόλων» (βλ. Α' τόμο Πατρολογίας, σσ. 377382).

Λοιπές έκδόσεις καί βιβλιογραφία βλ. § Διαταγαί άποστόλων στό κεφάλαιο Ίουλιανός του παρόντος τόμου.

16.    ΜΕΛΕΤΙΟΥ: Διαθήκη τεσσαράκοντα μαρτύρων

Άπλοϊκό, πρωτότυπο καί περίεργο κείμενο σέ μορφή έγκυκλίου γράμματος. Τό στέλνουν σαράντα όμολογητές χριστιανοί, πού περιμένουν Αποφασισμένοι νά ύποστοϋν τό μαρτύριο στήν Σεβάστεια τής ’Αρμενίας, περί τό 320 έπί Λικινίου. Οί μάρτυρες αυτοί, πού όλοι θά τελειωθοϋν γυμνοί άπό ψύξη πάνω στήν παγωμένη λίμνη τής Σεβάστειας, γράφουν μέ τό χέρι τοϋ Μελετίου τίς έξής τελευταίες έπιθυμίες ή παραγγελίες τους: τά λείψανά τους νά συλλεχτοΰν καί νά παραδοθοΰν όλα μαζί στόν πρεσβύτερο Πρόιδο, νά μή μοιραστούν σέ διάφορα πρόσωπα, άλλά νά ταφούν όλα στό χωριό Σαρείμ κοντά στά Ζήλα* οί χριστιανοί νά τηρούν μέ ζήλο τίς έντολές τοΰ Κυρίου. Στό τέλος χαιρετίζουν γνωστά καί συγγενικά τους πρόσωπα. Διασώθηκε ακόμα καί Μαρτύριο τών Τεσσαράκοντα μαρτύρων, άλλά είναι πολύ μεταγενέστερο κατασκεύασμα. Τής Διαθήκης έχει άμ φισβητηθεΐ άπό όρισμένους έρευνητές ή γνησιότητα.


17.ΑΝΩΝΥΜΑ

Α. «Αδαμάντιος»

Άντιγνωστικό διαλογικό κείμενο, τοΰ όποιου άγνοοΰμε τόν συγγραφέα καί τοΰ όποιου ό πλήρης τίτλος είναι: «’Αδαμάντιος. Περί τής εις Θεόν όρ θής πίστεως». Άπό τόν Δ' ήδη αί. Αποδόθηκε στόν Ωριγένη, έπειδή αύ τός όνομάστηκε «Αδαμάντιος». Ό συντάκτης, πού είχε Αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο, έζησε μάλλον μεταξύ Συρίας καί Μικρασίας, δέν είχε σχέση μέ τήν θεολογική σκέψη τοϋ ’Ωριγένη, γνώριζε καλά Από τούς Εκκλησιαστικούς συγγραφείς μόνο τόν Αντιωριγενιστή Μεθόδιο Όλύμπου, Ασκησε θεολογία έπιφανειακή, έπανέφερε κάπως τό κλίμα καί τήν νοοτροπία τών Αρχαίων Απολογητών καί συνέθεσε χωρίς μεθοδικότητα τόν Διάλογό του, πού ίσως νά Αποτελεί διασκευή συζητήσεως ένώπιον Ακροατηρίου. Έάν τό έργο (τελευταία §) Αναφέρεται σέ διωγμούς συνεχιζόμενους, γράφηκε μετά τό 300 (έφόσον γνωρίζει τόν Μεθόδιο) καί πριν τό 313 (πού έληξαν οί διωγμοί). Έάν οί μνημονευόμενοι διωγμοί έχουν λήξει, τό έργο γράφηκε μετά τό 313 καί ίσως μέχρι τό 324.
Κύριο πρόσωπο τοΰ διαλόγου, τόν όποιο τυπικά διευθύνει ό έθνικός Εύ τρόπιος, είναι ό Αδαμάντιος. Αύτός έκφράζει τόν συγγραφέα καί τήν όρ θή πίστη. Διακρίνουμε στό κείμενο δύο μέρη. Στό πρώτο Ανατρέπονται οί Απόψεις τών μαρκιωνιστών συζητητών Μεγεθΐου καί Μάρκου, ότι άλλος ό Θεός Πατήρ τών χριστιανών καί άλλος ό δημιουργός Θεός τών ’Ιουδαίων, καθώς καί ή άποψη περί τρίτης Αρχής, τοϋ Δαίμονα δηλ. τών έθνικών. Στό δεύτερο μέρος Ανατρέπονται οί διδασκαλίες ούαλεντινιανών καί βαρδεσα νιστών, ότι ό Θεός δέν είναι δημιουργός τοΰ σατανά, ότι ό Λόγος δέν έλαβε σάρκα κατά τήν ένανθρώπηση καί ότι τά σώματα δέν θά Αναστηθοϋν. Τελειώνει μέ όμολογΐα της όρθής πίστεως Από τόν έθνικό Εύτρόπιο, πού ήδη ζήτησε νά γίνει δεκτός στήν Εκκλησία.
Ό Ρουφΐνος, περί τό 400, μετέφρασε τόν Διάλογο στήν λατινική, πού σέ πολλά σημεία διαφέρει άπό τό έλληνικό κείμενο, ή γιατί ό Ρουφΐνος δέν έμεινε, κατά τήν συνήθειά του, Απόλυτα πιστός στό πρωτότυπο ή γιατί τό σωζόμενο έλληνικό κείμενο γνώρισε διασκευές.
Β. Περί παρθενίας
Πρόσφατα έκδόθηκε στην έλληνική 'Ομιλία περί παρθενίας, πού χειρόγραφα έσφαλμένα την προσγράφουν στόν Μ. Βασίλειο. Ό A. Voobus έπι σήμανε συριακό κείμενο, τό όποιο θεωρεί ώς τό πρωτότυπο, άπό τό όποιο προήλθε ή έλληνική 'Ομιλία. Τά έπιχειρήματά του στηρίζονται κυρίως στήν μορφή παλαιοδιαθηκικών χωρίων τής έλληνικής ’Ομιλίας, τά όποια χωρία προϋποθέτουνάποδίδουν συριακή μετάφραση τής ΠΔ, δηλαδή τήν Πεσιτ τώ. Ό άγνωστος Σύρος, στόν όποιο όφείλεται πιθανότατα τό παρόν κείμενο, έκφράζει πρώιμη θεολογία, ίσως προνικαϊκή, καί μάλιστα έγκρατιτικές τάσεις. Άπολυτοποιεΐ τήν παρθενία καί άποκλείει τούς έγγάμους άπό τόν παράδεισο, άντίληψη πού καταδίκασε ή σύνοδος τής Γάγγρας περί τό 340/2 (κανόνες 1, 10, 1416).
Γ. Prophetiae ex omnibus libris collectae
Ή συλλογή αύτή άποσπασμάτων άπό προφητικά βιβλία έγινε στήν Β. ’Αφρική άπό άγνωστο ρωμαίο χριστιανό στίς πρώτες δεκαετίες του Δ' αί. Ή σπουδαιότητά της βρίσκεται στό ότι άποτελεί μάρτυρα λατινικής μετα φράσεως τής ΠΑ καί άρα είναι πολύ χρήσιμη γιά τήν ίστορία του λατινικού παλαιοδιαθηκικοϋ κειμένου.


18. ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Κόνωνος καί Fnictuosus

A. Κόνωνα

Στό τέλος τοϋ περασμένου αιώνα βρέθηκε τό σύντομο Μαρτύριο τοϋ Κόνωνα, πού δημιουργεί πολλά προβλήματα σχετικά με τήν Αξιοπιστία δσων διηγείται. Ό Κόνωνας, ναζαρηνός πού γέρος ζοϋσε στήν Μαγυδό τής Παμ φυλίας, συνελήφθη καί μαρτύρησε με συνθήκες δυσεξήγητες, μάλλον έπί Ούαλεριανού (257/8) ή έπί Δεκίου κατά τό Ρωμαϊκό Μαρτυρολογίο. 'Η σημερινή μορφή τοϋ κειμένου προέρχεται άπό τήν έποχή τής ειρήνης πού επέβαλε ό Μ. Κωνσταντίνος καί στηρίχτηκε μάλλον σέ παλαιότερες καί ίσως παράλληλες διηγήσεις παρά σέ συγκεκριμένα πρακτικά τής δίκης του μάρτυρα.
Β. Fructuosus
Σύντομο λατινικό κείμενο, πού συντάχτηκε στά χρόνια τής ειρήνης τής Εκκλησίας (μετά τό 313), βάσει πρακτικών τού μαρτυρίου τοϋ έπισκόπου Ταρραγώνας Fructuosus καί των διακόνων του Αύγουρίου καί Εύλογίου. Τά γεγονότα έξελίχτηκαν τό 259. Ό Προυδέντιος χρησιμοποιεί τήν σημερινή μορφή τοϋ Μαρτυρίου (Περιστέφανον 6) καί ό Αύγουστΐνος τήν Αναφέρει (PL 38, 1248).


19. (RETICIUS): Laudes Domini (316/324)

Eναρξη λατινικής χριστιανικής ποιήσεως

Ή χριστιανική ποίηση τής Δύσεωςέγκαινιάστηκε μεταξύ 316 καί 324 μέ τό έργο Laudes Domini, πού περιλαμβάνει 148 έξάμετρα. Τό έγραψε άγνωστος λαϊκός χριστιανός, μέλος τής γαλατικής άριστο κρατίας (στην Autun τής Γαλλίας), γνωστός στήν ρωμαϊκή αύλή, κάτοχος πλούσιας παιδείας καί μέ κλίση στήν ποίηση καί μάλιστα στόν Βιργίλιο, τόν όποιο μιμήθηκε. Τό έργο Laudes Domini, πού δέν έχει σχέση μέ τήν λειτουργική ποίηση, έκφράζει γενικά τό έπίπεδο των χριστιανών άριστοκρατών τής έποχής, άποτελεΐ τρόπο δικαίωσεώς τους κι έχει έμμεσα διάθεση προτρεπτική. Ή έπίδρασή του ύπήρξε γενικά μικρή, όπως άλλωστε συνέβη καί μέ τίς παρόμοιες συνθέσεις Cento τής Proba (360 περίπου) καί τοϋ Αύσονίου(μετά τό + 393). ’Αφιερώνεται στόν Μ. Κωνσταντίνο καί τούς γιούς του, γιά τούς όποιους συνθέτει ειδική προσευχή, έγκωμιάζει τόν Χριστό ώς δημιουργό καί σωτήρα, έπαναλαμβάνει μέ άπολογητική διάθεση τό γνωστό θέμα τής Αρμονίας του κόσμου καί διηγείται μακάβριο έξωβιβλικό θαύμα τό άρχαιότερο σέ στίχους πού συνέβη στήν περιοχή. Γιά νά ύπογραμμίσει δηλ. τήν άνάσταση, περιγράφει πώς μία νεκρή χριστια νή έτεινε άπό τόν τάφο τό χέρι της σέ χαιρετισμό ύποδοχής τού άν δρα της, όταν κι αύτός θαπτόταν άργότερα στόν ίδιο τάφο. Ό Γρηγόριος τής Tours συνδέει παρόμοια διήγηση μέ τόν έπίσκοπό Reticius τής Autun (π. 313/314), τού όποιου σώζονται μόνο ίχνη άπό τά έργα του Υπόμνημα εις τό Ασμα άσμάτων καί Κατά Νοουατια νοΰ (PL 44, 644 καί PL 178, 1864). Ειδικά ό ιερέας Juvencus, πού έγραψε τό πρώτο έκτενές χριστιανικό ποίημα στήν λατινική περί τό 330, έπηρεάστηκε σοβαρά άπό τήν τεχνική των 148 έξαμέτρων τούτων.



20. ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ (τέλος 324 ή άρχές 325)


Πρός τό τέλος τού 324 ή στίς άρχές τού 325 συνήλθε στήν ’Αντιόχεια πολυπληθής σύνοδος, στήν όποια παρέστησαν καί «Αδελφοί λόγιοι», δηλαδή λαϊκοί θεολόγοι. 01 59 έπίσκοποι  μέλη της προέρχονταν άπό τήν Συρία, τήν Παλαιστίνη, τήν ’Αραβία, τήν Κιλικία, τήν Καππαδοκία καί τήν Ισπανία (ό Κορδούης "Οσιος, πού ήδη έργαζόταν μ’ έντολή τού Μ. Κωνσταντίνου γιά τήν καταλλαγή καί την ένότητα των Εκκλησιών τής ’Ανατολής, πού είχαν διαιρεθεί ένεκα τής κακοδοξίας τοϋ Άρείου καί τής καταδίκης του άπό σύνοδο Αλεξανδρινή του 320).
Οί συνοδικοί μέ πρόεδρο τόν μόλις έκλεγέντα στόν θρόνο τής ’Αντιόχειας Εύστάθιο Αντιμετώπισαν τήν κακοδοξία τοΰ Άρείου καί Αναθεμάτισαν τόν ίδιο καί τούς όπαδούς του, Αφού έδειξαν βιβλικά καί θεολογικά τήν Αληθή πίστη καί κατέδειξαν τήν κακοδοξότητα τής διδασκαλίας τού Άρείου καί των σχετικών πρός αύτήν διατυπωμένων Αντιλήψεων. Στήν σύνοδο παρέστησαν καί Λρειανόφρονες, Από τούς όποιους Λντέδρασαν στήν όρθόδοξη πλειοψηφία οί Θεόδοτος Λαοδικείας, Εύσέβιος Καισαρείας (Παλαιστίνης) καί Νάρκισσος Νερωνιάδας, οί όποιοι μολονότι καταδικάστηκαν, παραπέμφθηκαν άπό πνεύμα «φιλαδελφίας» γιά όριστική κρίση στήν σύνοδο, πού σχεδιαζόταν νά συγκληθεΐ στήν Άγκυρα καί πού τελικά έγινε στήν Νίκαια (325, ή Α' Οικουμενική).
ΤΗ σύνοδος, δπως φαίνεται, δέν έξέδωσε κανόνες, Αλλά συνέταξε καί Απέστειλε σέ πολλούς έπισκόπους Επιστολήν έγκύκλιον, τήν όποία προφανώς συνέταξε ό μόνος σπουδαίος θεολόγος τής συνόδου, ό πρόεδρός της Ευστάθιος, πού όμως έλαβε ύπόψη του καί τήν δεύτερη Επιστολή τοΰ Αλεξάνδρου Αλεξάνδρειάς ( +328), γραμμένη τό 322 ή τό 324 μέ τήν άμεση θεολογική εύθύνη τοΰ Μ. Αθανασίου, δπως λίγο μετά θά έξηγήσουμε (βλ. κεφ. περί Αλεξάνδρου). Ή Επιστολή, τήν όποία έπικύρωσε ή σύνοδος, Αποτελεί σπουδαιότατο θεολογικό κείμενο, προετοίμασε τήν Α' Οικουμενική Σύνοδο, πού συνήλθε στήν Νίκαια μετά άπό λίγους μήνες, έξηγεΐ πώς καί γιατί ό Υίός είναι «φύσει» καί δχι «θέσει» γέννημα τοΰ Πατέρα, ξεπερνάει τήν ώριγενιστική καί Αρειανική Αντίληψη ότι ό Υίός είναι «θελήσει» γέννημα, έπιμένει στό «άτρεπτον» τοΰ Υιού καί πλήν άλλων όνομάζει τήν Μαρία Θεοτόκο. Γενικά, Ακολουθεί τήν θεματική τής δεύτερης Επιστολής τοΰ Αλεξάνδρου, Αλλά έπισημαΐνει καί κάποιες ήπιες έρμηνεΐες τοΰ Αρειανισμού, δπως ότι ό Υίός ήταν άτρεπτος, Αλλ’ αύτό ένεκα τής αυτεξούσιας θελήσεώς του καί δχι ένεκα τής «φύσει» γεννήσεώς του άπό τόν Πατέρα.
Ή γνησιότητα τής Επιστολής τής συνόδου Αντιόχειας συζητήθηκε πολύ, Αλλά σήμερα οί έρευνητές τήν θεωρούν αύθεντική πλήν τοΰ Holland, πού διατηρεί Αμφιβολίες. Διασώθηκε μόνο σέ συριακή μετάφραση, Από τήν όποία τήν μετέφερε (retroversio) στήν έλληνική ό Ε. Schwartz.
Στήν συριακή έπίσης παραδίνονται 16 κανόνες, πού Αποδίδονται στήν παροϋσα σύνοδο, ένώ πράγματι έχουν συγκροτηθεί πολύ Αργότερα Από Επιστολές τοΰ Μ. Βασιλείου, τό περιεχόμενο των όποιων μερικώς έλαβε κύρος κανονικό.


Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ Α΄   ΣΤΥΛ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Η  επεξεργασία, επιμέλεια  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:
©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: