Ό Μαρκιανός, ή δίκη καί τό μαρτύριο της 'Αγίας

Ο βίος τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας

Ό Μαρκιανός, ή δίκη καί τό μαρτύριο της 'Αγίας

Οί 'ιστορικές πληροφορίες γιά τήν περαιτέρω στάση τοϋ πατέρα αναφέρουν δτι γρήγορα τήν οδήγησε στόν ήγέμονα Μαρκιανό, στόν όποιο έδωσε εξουσία ζωής καί θανάτου γιά τήν τιμωρία τής κόρης του. Ή αναφορά στό δνομα τοϋ Μαρκιανοΰ αφήνει ανοικτό τό ενδεχόμενο δτι ό Διόσκορος αύτή τήν περίοδο τής ζωής του δέν έμενε πλέον στήν Ηλιούπολη, αλλά στή Νικομήδεια έγκαταλείποντας τή διοικητική του θέση. Πιθανόν κάτι τέτοιο είναι σωστό, άν δεχθοΰμε ώς σωστή τήν πληροφορία δτι ό Μαρκιανός ήταν «ήγεμών» τής Βιθυνίας καί άν συνυπολογίσουμε τή λογική άποψη δτι ό

Διόσκορος δέν μπορούσε νά μείνει άλλο στήν Ηλιούπολη κάτω από τό βάρος τοΰ σκανδάλου. Σέ αύτή τήν άποψη συνηγορεί καί τό γεγονός οτι στή Νικομήδεια βρίσκονταν οί συγγενείς τους καί πιθανώς νά ζητούσε καί τή βοήθειά τους γιά νά μεταπείσει τήν κόρη του.

Στόν ήγεμόνα Μαρκιανό ό Διόσκορος μίλησε αναλυτικά γιά τήν περίπτωση τής κόρης του καί γιά τό παράπτωμα στό όποιο είχε πέσει, άναφέ-ροντας δηλαδή δτι είχε άρνηθεϊ τούς πάτριους θεούς καί είχε άσπασθεΐ τό Χριστιανισμό. Μάλιστα τοΰ ζήτησε νά μή τήν λυπηθεί, αλλά νά τής έπιβά-λει τά πιό φρικτά βασανιστήρια καί τήν πιό φρικτή τιμωρία, με ο,τι καί άν σήμαινε αύτό.

Ή ώρα τοΰ δικαστηρίου έφθασε. Στή δικαστική έδρα κάθισε ό Μαρκιανός καί ζήτησε νά τοΰ φέρουν τή Βαρβάρα, πού τήν κατηγορούσαν γιά άρνησι-θρησκεία. 'Όταν τήν αντίκρισε ό Μαρκιανός, μπροστά στό κάλλος καί τό ήθος πού παρατήρησε στήν κόρη, ξέχασε τίς υποσχέσεις πού είχε δώσει στό Διόσκορο γιά βίαιη συμπεριφορά καί θέλησε νά τήν συνετίσει ζητώντας από τήν 'Αγία νά προσκυνήσει τούς θεούς τους καί νά γλιτώσει τήν τιμωρία. Ή 'Αγία όμως μένοντας ακλόνητη στήν αγάπη της γιά τό Χριστό τοΰ μετέφερε τά λόγια τοΰ Δαβίδ: «τά είδωλα πού λατρεύουν οί εθνικοί είναι από άργυρο (ασήμι) καί χρυσάφι, καί κατασκευασμένα από χέρια ανθρώπων» καί «ολοι οί θεοί των είδωλολατρικών λαών είναι δαιμόνια, ανύπαρκτοι, πλάσματα της φαντασίας καί επινοήματα τοΰ διαβόλου». Ή 'Αγία έλεγξε έπι-πλέον τό ψευδός τής πίστεως στά είδωλα καί μίλησε γιά τό Χριστό.

Μετά τή θαρραλέα αύτή ομολογία τής 'Αγίας ό Μαρκιανός, οργισμένος, διέταξε νά τήν δέσουν καί νά τήν μαστιγώσουν. Μάλιστα γιά μαστίγιο χρησιμοποίησαν βούνευρα, ένώ πρόσταξε ώστε τό καταπληγωμένο σώμα νά τό τρίβουν μέ τρίχινα υφάσματα. Τό μαρτύριο τής 'Αγίας μόλις είχε αρχίσει καί έφθανε αύτό γιά νά κατακοκκινήσει τό έδαφος από τό αιμα πού άνέ-βλυζε από τίς πληγές της. Μετά από αυτά ό Μαρκιανός διέταξε νά τήν κλείσουν προσωρινά στή φυλακή μέχρις οτου αποφασίσει μέ ποιό τρόπο θά συνέχιζε τά βασανιστήρια.

Τά μεσάνυχτα, καί ένώ ή 'Αγία προσευχόταν, ούράνιο φώς φώτισε τό κελλί της, καί έμφανίστηκε ένώπιόν της ό Κύριος, δίνοντάς της δύναμη καί

πνευματική ανδρεία. ’Αμέσως μετά, μέ τή Χάρη τοϋ 'Αγίου Πνεύματος έξαφανίστηκαν όλες οί πληγές καί ίάθηκε ή Μάρτυς σά νά μην είχε ποτέ πληγωθεί. Παραδίδεται μάλιστα τό γεγονός ότι στή φυλακή κοντά στήν 'Αγία υπήρχε καί μία γυναίκα θεοσεβής, ή οποία μόλις είδε τά θαυμαστά καί παράδοξα πού συνέβησαν, δοξολογούσε τό Θεό, δέχθηκε ολα αυτά πού πίστευε ή 'Αγία καί ετοιμαζόταν νά δεχθεί καί αύτή μέ τή σειρά της μαστι-γώματα καί πληγές. ’Ονομαζόταν Ίουλιανή.

Τήν έπόμενη ήμέρα ο Μαρκιανός κάλεσε γιά δεύτερη φορά ένώπιόν του τήν 'Αγία. 'Όλοι όσοι τήν είδαν έξεπλάγησαν άπό τό γεγονός ότι στό σώμα της δέν υπήρχε καμία πληγή άπό αυτές πού τήν προηγούμενη ήμέρα άνέ-βλυζαν αίμα. Μόνο ό τυφλός καί φανατισμένος ειδωλολάτρης Μαρκιανός δέν πτοήθηκε άπό τό θέαμα άλλά θεώρησε ότι ή θεραπεία τής 'Αγίας οφειλόταν στούς δικούς του θεούς καί ήθελε μάλιστα νά πείσει γι’ αύτό καί τήν ίδια τή Μάρτυρα. Ή άπάντηση όμως τής μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας ήταν άμεση: «... αν θέλεις νά μάθεις ποιος μέ θεράπευσε, σοϋ λέγω οτι αυτός είναι ό Χριστός, ό Υιός του ζώντος Θεοΰ...».

'Όσο πιό θερμή έμφανιζόταν ή πίστη τής 'Αγίας, τόσο πιό έντονος ήταν ό θυμός τοϋ Μαρκιανοϋ. Αύτή τή φορά ζήτησε άπό τούς βασανιστές τής 'Αγίας ο,τι πιό άποτρόπαιο μπορούσε νά σκεφθεϊ τό μυαλό του. Ζήτησε λοιπόν νά τής ξεσκίσουν τά πλευρά μέ σιδερένια νύχια καί μέ λαμπάδες άναμμένες νά καίνε τίς πληγές της. Ταυτόχρονα μέ σφυρί τήν κτυποΰσαν στό κεφάλι. Σ’ αυτά τά άποτρόπαια βασανιστήρια αύτόπτης μάρτυρας ήταν καί ή Ίουλι-ανή, πού δέν μπορούσε νά συγκρατήσει τά δάκρυά της γιά όσα πάθαινε ή καλλίνικος Βαρβάρα. Τό γεγονός αύτό προκάλεσε τήν προσοχή τού Μαρκι-ανοΰ πού ρώτησε ποιά ήταν αύτή. 'Όταν έμαθε ότι ήταν καί αύτή χριστια-νή καί θλιβόταν καί συνέπασχε γιά τή Μάρτυρα τού Θεού Βαρβάρα, διέταξε νά κρεμασθεϊ σέ ξύλο καί νά καταξεσκίσουν μέ σιδερένιους ξυστήρες τά πλευρά της.

Ή πολύαθλη Βαρβάρα κατά τή διάρκεια των βασανιστηρίων της ταυτόχρονα προσευχόταν καί ζητούσε τή βοήθεια καί τήν ένίσχυση τού Μεγαλοδύ-ναμου Θεού. Μόνο μέ τήν ένίσχυση καί τή χάρη τού Κυρίου θά μπορούσαν νά άνταπεξέλθουν στά άποτρόπαια βασανιστήρια πού άντιμετώπιζαν.

’Ακριβώς, γιατί γνώριζε πολύ καλά τή φθαρτότητα τοϋ ανθρώπινου σώματος καί τήν αδυναμία τοϋ ανθρώπου.

Ό άνανδρος καί ασεβής Μαρκιανός, μπροστά στό θάρρος καί στό ψυχικό σθένος μέ τό οποίο αντιμετώπιζαν τά βασανιστήρια οί δύο μάρτυρες, σκύφτηκε κάτι ακόμα πιό οδυνηρό αλλά καί πιό ντροπιαστικό γιά τόν ’ίδιο. Διέταξε τήν κοπή των μαστών τών δύο γυναικών, μέτρο πού δέν κατάφερε ούτε καί αύτό νά άποτρέψει τίς δύο γυναίκες άπό τήν οδό τής σωτηρίας καί τής λυτρώσεως. Ή απόφασή τους ήταν ακλόνητη καί διαρκώς προσευχόμενες ένισχύονταν άπό τή χάρη τοϋ Χριστοΰ καί Θεοΰ μας.

'Όμως ό Μαρκιανός έπεφύλασσε γιά τήν 'Αγία καί άλλον έξευτελισμό. Άφοΰ χώρισε τίς δύο γυναίκες, στέλνοντας τήν Ίουλιανή στή φυλακή, απογύμνωσε τή σεμνή καί ενάρετο Βαρβάρα καί ένώπιον τοϋ απάνθρωπου πατέρα τήν διαπόμπευσε περιφέροντάς την σέ ολη τήν πόλη, ένώ δέ σταματούσε νά τήν μαστιγώνει. Ακόμα καί τότε, παραδίδει ό Συμεών ό Μεταφραστής, ή Μάρτυς στρέφοντας τό βλέμμα πρός τόν ουρανό προσευχόταν λέγοντας: «Βασιλεύ παντοδύναμε, πού περιβάλλεις μέ τά νέφη τόν ουρανό καί σπαργανώνεις μέ τήν ομίχλη τή γη, Έσύ σκέπασε καί τή δική μου γύμνω-ση καί κάμε τά μέλη μου νά γίνουν αθέατα στά μάτια τών ασεβών, ώστε εγώ ή δούλη σου, Χριστέ μου, νά μή γίνω μυκτηρισμός καί χλευασμός άπό αυτούς πού στέκονται γύρω μας». Εισακούοντας τήν προσευχή της ό Κύριος, τήν περιέβαλε μέ αόρατη στολή. Γιά τή σκηνή τής διαπομπεύσεως γράφει χαρακτηριστικά ό άγιος ’Ιωάννης ό Δαμασκηνός: «Χάριτος περιβολή, ολην ό Χριστός περιστείλας τήν οικείαν αθλήτριαν, τήν θέαν τοις αίσχροις καί άσελγέσι καί μυσαροϊς διετείχωσε καί άπρακτον αυτών τήν επίνοιαν δέ-δειχε καί τής προσδοκίας παρέσφηλεν». Καί ό Συμεών ό Μεταφραστής αναφέρει: «αόρατον στολήν αυτή περιέθηκε». ’Έτσι ή άγνή καί άσπιλη Βαρβάρα κατάφερε νά άντέξει τή διαπόμπευση.

Βρέθηκε λοιπόν ξανά ένώπιον τοϋ τυραννικοΰ Μαρκιανοΰ, ό όποιος κατάλαβε ότι κάθε προσπάθεια έπηρεασμοϋ τών δύο μαρτύρων, τόσο τής καλλινίκου Βαρβάρας, οσο καί τής πανέμορφης Ίουλιανής, θά πήγαινε χαμένη. Δέν μπορούσε νά τίς πείσει νά προσκυνήσουν τούς θεούς τών ειδώλων. Μάλιστα ή έπίμονη άρνηση τών γυναικών μποροΰσε νά γελοιοποιήσει τον ίδιο, άν συνέχιζε χωρίς έπιτυχία τίς ένέργειες έναντίον τους. Αποφάσισε λοιπόν νά τούς έπιβάλει τή θανατική καταδίκη, προστάζοντας νά τούς κόψουν μέ ξίφος την κεφαλή.

Έν τω μεταξύ θεατής σέ όλα αυτά πού υπέστη ή 'Αγία ήταν καί ό Δι-όσκορος, ο πατέρας τής 'Αγίας. Δέν αισθανόταν κανένα πατρικό ένστικτο, γιατί σέ διαφορετική περίπτωση θά άντιδροΰσε σέ όσα έβλεπε νά υποφέρει ή κόρη του. Αντίθετα, «ινα τελείαν δόξη λατρείαν προσενέγχει τοΧς ύπ’ αυτόν θεραπευομένοις είδώλοις καί βδελύγμασιν», άνέλαβε μόνος του νά αποκεφαλίσει τήν κόρη του, γιατί σέ διαφορετική περίπτωση θεωρούσε ότι θά έπραττε άνανδρα καί ανάρμοστα.

Μέ τήν καταδικαστική απόφαση ειλημμένη οί δύο συναθλήτριες, ή Βαρβάρα καί ή Ίουλιανή, κατευθύνθηκαν πρός τό όρος πού θά συνέβαινε ο αποκεφαλισμός τους. Λίγο πρίν τό τέλος της, οί ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι ή Βαρβάρα, καθώς πορευόταν έξω άπό τήν πόλη τής Νικομήδειας στόν τόπο τού μαρτυρίου, άπέτεινε προσευχές πρός τόν Ούράνιο Πατέρα, γιά νά χαρίζει, έν τω όνόματι αύτής, ίαση καί υγεία άπό κάθε είδους λοιμώδεις νόσους.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: