6. Εγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον ἀπόστολον Παῦλον λόγος αʹ

Ιωάνης Χρυσόστομος

Τόμος  50

6. Εγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον ἀπόστολον Παῦλον λόγος αʹ

1.1 Οὐκ ἄν τις ἁμάρτοι λειμῶνα  ἀρετῶν καὶ παράδεισον πνευματικὸν  καλέσας τὴν Παύλου ψυχήν, οὕτω πολὺ μὲν ἤνθει τῇ χάριτι, ἀξίαν δὲ τῆς χάριτος ἐπεδείκνυτο τῆς  ψυχῆς  τὴν  φιλοσοφίαν.  Ἐπειδὴ γὰρ σκεῦος ἐκλογῆς  γέγονε,  καὶ καλῶς  ἑαυτὸν ἐξεκάθηρε, δαψιλὴς  ἡ τοῦ Πνεύματος ἐξεχύθη  εἰς αὐτὸν  δωρεά. Ὅθεν ἡμῖν καὶ τοὺς θαυμαστοὺς ἔτεκε ποταμούς, οὐ κατὰ τὴν τοῦ παραδείσου πηγὴν τέσσαρας μόνους, ἀλλὰ πολλῷ πλείους καθ' ἑκάστην ῥέοντας τὴν ἡμέραν, οὐ τὴν γῆν ἄρδοντας, ἀλλὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων  ψυχὰς  εἰς καρπογονίαν  ἀρετῆς διεγείροντας.  Τίς οὖν  ἀρκέσει λόγος  τοῖς τούτου κατορθώμασιν; ἢ ποία δυνήσεται γλῶσσα ἐφικέσθαι τῶν ἐγκωμίων τῶν ἐκείνου; Ὅταν γὰρ ἅπαντα  τὰ ἐν ἀνθρώποις  καλὰ συλλαβοῦσα ἔχῃ ψυχὴ  μία, καὶ πάντα  μεθ' ὑπερβολῆς, οὐ μόνον δὲ τὰ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἀγγέλων, πῶς περιεσόμεθα τοῦ μεγέθους τῶν ἐγκωμίων; Οὐ μὴν διὰ τοῦτο σιγήσομεν, ἀλλὰ καὶ δι' αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτο  μάλιστα  ἐροῦμεν.  Καὶ γὰρ καὶ τοῦτο  ἐγκωμίου  μέγιστον  εἶδος, τὸ νικᾶν  τῶν κατορθωμάτων  τὸ μέγεθος μετὰ πάσης περιουσίας τοῦ λόγου τὴν εὐκολίαν, καὶ ἡ ἧττα μυρίων τροπαίων ἐστὶν ἡμῖν λαμπροτέρα.

1.2 Πόθεν οὖν εὔκαιρον εἴη ἂν ἅψασθαι τῶν  ἐγκωμίων; Πόθεν ἄλλοθεν  ἢ ἀπ' αὐτοῦ τούτου πρώτου, τοῦ δεῖξαι τὰ ἁπάντων  ἔχοντα ἀγαθά; Εἴτε γὰρ προφῆται ἐπεδείξαντό  τι γενναῖον,  εἴτε πατριάρχαι,  εἴτε δίκαιοι, εἴτε ἀπόστολοι, εἴτε μάρτυρες, πάντα ταῦτα ὁμοῦ συλλαβὼν ἔχει μετὰ τοσαύτης ὑπερβολῆς μεθ' ὅσης οὐδεὶς ἐκείνων, ὅπερ ἕκαστος εἶχε καλόν, ἐκέκτητο

.1.3 Σκόπει δέ· προσήνεγκεν Ἄβελ θυσίαν, καὶ ἐντεῦθεν ἀνακηρύττεται. Ἀλλ' ἐὰν τὴν Παύλου θυσίαν εἰς μέσον ἀγάγῃς, τοσοῦτον δείκνυται  βελτίων  ἐκείνης, ὅσον τῆς γῆς ὁ οὐρανός. Ποίαν οὖν βούλεσθε εἴπω; Οὐδὲ γὰρ μία μόνον ἐστί. Καὶ γὰρ ἑαυτὸν καθ' ἑκάστην κατέθυεν  ἡμέραν, καὶ ταύτῃ πάλιν  διπλῆν  ἐποίει τὴν προσφοράν· τοῦτο μὲν καθ'  ἑκάστην  ἡμέραν  ἀποθνήσκων,   τοῦτο  δὲ  τὴν  νέκρωσιν  ἐν  τῷ  σώματι  αὐτοῦ περιφέρων.   Καὶ  γὰρ   πρὸς   κινδύνους   διηνεκῶς   παρετάττετο,   καὶ   ἐσφάττετο   τῇ προαιρέσει,  καὶ  τῆς  σαρκὸς  τὴν  φύσιν  οὕτως  ἐνέκρωσεν,  ὡς  τῶν  σφαγιαζομένων ἱερείων μηδὲν ἔλαττον διακεῖσθαι, ἀλλὰ καὶ πολλῷ πλέον. Οὐδὲ γὰρ βοῦς καὶ πρόβατα προσέφερεν, ἀλλ' ἑαυτὸν διπλῇ καθ' ἑκάστην ἐσφαγίαζε τὴν ἡμέραν. ∆ιὸ καὶ ἐθάρρησεν εἰπεῖν· Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, σπονδὴν ἑαυτοῦ τὸ αἷμα καλέσας.

1.4 Οὐ μὴν ἠρκέσθη ταῖς θυσίαις ταύταις, ἀλλ' ἐπειδὴ καλῶς ἑαυτὸν καθιέρωσε,καὶ  τὴν  οἰκουμένην   πᾶσαν  προσήνεγκε,  καὶ  γῆν  καὶ  θάλατταν,   καὶ  Ἑλλάδα  καὶ βάρβαρον, καὶ πᾶσαν ἁπαξαπλῶς ὅσην ἥλιος ἐφορᾷ γῆν, ταύτην, καθάπερ ὑπόπτερός τις γενόμενος, ἐπῆλθε πᾶσαν, οὐχ ἁπλῶς ὁδοιπορῶν, ἀλλὰ τὰς ἀκάνθας τῶν ἁμαρτημάτων ἀνασπῶν,  καὶ  τὸν  λόγον  τῆς  εὐσεβείας κατασπείρων,  τὴν  πλάνην  ἀπελαύνων,  τὴν ἀλήθειαν   ἐπα  νάγων,   ἐξ  ἀνθρώπων   ἀγγέλους   ποιῶν,   μᾶλλον   δὲ  ἀπὸ  δαιμόνων ἀγγέλους τοὺς ἀνθρώπους. ∆ιὸ καὶ μέλλων  ἀπιέναι μετὰ τοὺς πολλοὺς ἱδρῶτας καὶ τὰ πυκνὰ ταῦτα τρόπαια, παραμυθούμενος τοὺς μαθητάς, ἔλεγεν· Εἰ καὶ σπένδομαι ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καὶ συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν· διὸ καὶ ὑμεῖς χαίρετε  καὶ  συγχαίρετέ  μοι.  Τί τοίνυν  γένοιτ'  ἂν  τῆς  θυσίας  ταύτης  ἴσον,  ἣν  τὴν μάχαιραν  τοῦ  Πνεύματος σπασάμενος ἔθυσεν, ἣν  ἐν  τῷ  θυσιαστηρίῳ  προσήγαγε  τῷ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν; Ἀλλ' ἀνῃρέθη δολοφονηθεὶς  ὑπὸ τοῦ Κάϊν ὁ Ἄβελ, καὶ ταύτῃ λαμπρότερος γέγονεν.  Ἀλλ' ἐγώ σοι μυρίους ἠρίθμησα θανάτους,  καὶ τοσούτους ὅσας ἡμέρας  κηρύττων  ἔζησεν  ὁ μακάριος  οὗτος.  Εἰ δὲ  καὶ  τὴν  μέχρι  τῆς  πείρας  αὐτῆς προελθοῦσαν βούλει μαθεῖν σφαγήν, ἐκεῖνος μὲν ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ  μήτε ἀδικηθέντος μήτε εὐεργετηθέντος  κατέπεσεν, οὗτος δὲ ὑπὸ τούτων  ἀνῃρεῖτο,  οὓς ἐξαρπάσαι τῶν μυρίων ἠπείγετο κακῶν, καὶ δι' οὓς πάντα ἔπασχεν ἅπερ ἔπαθεν.

1.5 Ἀλλὰ Νῶε δίκαιος, τέλειος ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ, καὶ μόνος ἐν ἅπασι τοιοῦτος ἦν; Ἀλλὰ καὶ Παῦλος μόνος ἐν ἅπασι τοιοῦτος. Καὶ ἐκεῖνος μὲν ἑαυτὸν μετὰ τῶν παίδων διέσωσε μόνον· οὗτος δέ, πολὺ  χαλεπωτέρου  τὴν  οἰκουμένην  κατακλυσμοῦ καταλαβόντος,  οὐ σανίδας  πηξάμενος  καὶ  κιβωτὸν  ποιήσας, ἀλλ' ἀντὶ  σανίδων  τὰς ἐπιστολὰς συνθείς, οὐ δύο καὶ τρεῖς καὶ πέντε συγγενεῖς, ἀλλὰ τὴν οἰκουμένην ἅπασαν καταποντίζεσθαι  μέλλουσαν  ἐκ μέσων ἥρπασε τῶν  κυμάτων.  Οὐδὲ γὰρ τοιαύτη  ἦν ἡ κιβωτός, ὡς ἐν ἑνὶ περιφέρεσθαι τόπῳ, ἀλλὰ τὰ τέρματα τῆς οἰκουμένης κατέλαβε, καὶ ἐξ ἐκείνου πάντας  εἰσάγει μέχρι τοῦ νῦν εἰς τὴν λάρνακα ταύτην. Σύμμετρον γὰρ τῷ πλήθει  τῶν  σωζομένων  αὐτὴν  κατασκευάσας, δεχόμενος  ἀλόγων  ἀνοητοτέρους,  ταῖς ἄνω δυνάμεσιν ἐφαμίλλους  ἐργάζεται, καὶ ταύτῃ νικῶν  τὴν κιβωτὸν  ἐκείνην.  Ἐκείνη μὲν  γὰρ  κόρακα  λαβοῦσα,  κόρακα  πάλιν  ἐξέπεμψε,  καὶ  λύκον  ὑποδεξαμένη,  τὴν θηριωδίαν οὐ μετέβαλεν· οὗτος δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλὰ λαβὼν λύκους, πρόβατα εἰργάσατο, καὶ λαβὼν ἱέρακας καὶ κολοιούς, περιστερὰς τούτους ἀπετέλεσε, καὶ πᾶσαν ἀλογίαν καὶ θηριωδίαν τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἐκβαλών, τὴν τοῦ Πνεύματος ἐπεισήγαγεν ἡμερότητα, καὶ μέχρι νῦν μένει πλέουσα ἡ κιβωτὸς αὕτη, καὶ οὐ διαλύεται.  Οὐδὲ γὰρ ἴσχυσεν αὐτῆς τὰς σανίδας χαυνῶσαι τῆς κακίας ὁ χειμών,  ἀλλ' ὑπερπλέουσα μᾶλλον τοῦ χειμῶνος τὴν ζάλην κατέλυσε· καὶ μάλα εἰκότως· οὐ γὰρ ἀσφάλτῳ καὶ πίσσῃ, ἀλλὰ Πνεύματι ἁγίῳ κεχρισμέναι αἱ σανίδες αὗταί εἰσιν

.1.6 Ἀλλὰ τὸν Ἀβραὰμ θαυμάζουσιν ἅπαντες, ὅτι ἀκούσας· Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας  σου, ἀφῆκε πατρίδα, καὶ οἰκίαν, καὶ φίλους  καὶ συγγενεῖς,  καὶ πάντα  ἦν αὐτῷ τὸ ἐπίταγμα  τοῦ Θεοῦ. Καὶ γὰρ καὶ ἡμεῖς τοῦτο θαυμάζομεν. Ἀλλὰ τί Παύλου γένοιτ' ἂν ἴσον; Ὃς οὐ πατρίδα καὶ οἰκίαν καὶ συγγενεῖς ἀφῆκεν, ἀλλ' αὐτὸν τὸν  κόσμον  διὰ  τὸν  Ἰησοῦν,  μᾶλλον  δὲ αὐτὸν  τὸν  οὐρανόν,  καὶ  τὸν  οὐρανὸν  τοῦ οὐρανοῦ ὑπερεῖδε, καὶ ἓν μόνον ἐζήτει, τοῦ Ἰησοῦ τὴν ἀγάπην. Καὶ ἄκουε αὐτοῦ τοῦτο δηλοῦντος  καὶ  λέγοντος·  Οὔτε ἐνεστῶτα,  οὔτε  μέλλοντα,  οὔτε  ὕψωμα,  οὔτε  βάθος δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ' ἐκεῖνος εἰς κινδύνους  ῥίψας ἑαυτὸν τὸν ἀδελφιδοῦν  ἐξήρπασε τῶν βαρβάρων; Ἀλλ' οὗτος οὐ τὸν ἀδελφιδοῦν,  οὐδὲ τρεῖς καὶ πέντε πόλεις, ἀλλὰ τὴν οἰκουμένην πᾶσαν, οὐκ ἀπὸ βαρβάρων, ἀλλ' ἀπ' αὐτῆς τῆς τῶν  δαιμόνων  ἐξήρπασε χειρός, μυρίους καθ'  ἑκάστην ὑπομένων  κινδύνους,  καὶ τοῖς οἰκείοις  θανάτοις  ἑτέροις πολλὴν  ἀσφάλειαν  κτώμενος.  Ἀλλ' ἐκεῖ τὸ κεφάλαιον τῶν  ἀγαθῶν  ἐστι καὶ ἡ κορωνὶς  τῆς φιλοσοφίας,  τὸ τὸν  υἱὸν  καταθῦσαι; Ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα  τὰ  πρωτεῖα  παρὰ  τῷ  Παύλῳ  ὄντα  εὑρήσομεν·  οὐ  γὰρ  υἱόν,  ἀλλ'  ἑαυτὸν μυριάκις κατέθυσεν, ὅπερ ἔφθην εἰπών

.1.7 Τί  ἄν  τις  θαυμάσειε  τοῦ  Ἰσαάκ; Πολλὰ  μὲν  καὶ  ἄλλα,  μάλιστα  δὲ  τὴνἀνεξικακίαν,  ὅτι φρέατα  ὀρύττων  καὶ τῶν  οἰκείων  ἐλαυνόμενος  ὁρῶν,  οὐκ ἐπεξῄει, ἀλλὰ  καὶ καταχωννύμενα ὁρῶν  ἠνείχετο,  καὶ πρὸς ἕτερον ἀεὶ μεθίστατο τόπον,  οὐχ ὁμόσε  ἀεὶ  τοῖς  λυποῦσι  χωρῶν,  ἀλλ'  ἐξιστάμενος  καὶ  παραχωρῶν   πανταχοῦ   τῶν οἰκείων  κτημάτων,  ἕως  αὐτῶν  τὴν  ἄδικον  ἐκόρεσεν  ἐπιθυμίαν.  Ἀλλ' ὁ Παῦλος  οὐ φρέατα  λίθοις  καταχωννύμενα ὁρῶν, ἀλλὰ  τὸ ἑαυτοῦ  σῶμα, οὐ παρεχώρει  καθάπερ ἐκεῖνος  μόνον,  ἀλλ' εἰσιὼν  τοὺς  λίθοις  βάλλοντας  αὐτὸν  εἰς  τὸν  οὐρανὸν  ἀνάγειν ἐφιλονείκει· ὅσῳ γὰρ κατεχώννυτο ἡ πηγή, τοσούτῳ μᾶλλον ἐξερρήγνυτο, καὶ πλείους ἐξέχεε ποταμοὺς εἰς ὑπομονήν.

1.8 Ἀλλὰ  τὸν  παῖδα  τὸν  τούτου  θαυμάζει  τῆς  καρτερίας  ἡ Γραφή; Καὶ ποία ἀδαμαντίνη ψυχὴ τὴν Παύλου δύναιτ' ἂν ἐπιδείξασθαι ὑπομονήν; Οὐδὲ γὰρ δὶς ἑπτὰ ἔτη ἐδούλευσεν,  ἀλλὰ  τὸν  πάντα  βίον  ὑπὲρ τῆς  τοῦ  Χριστοῦ νύμφης,  οὐ συγκαιόμενος μόνον  τῷ  καύματι  τῆς  ἡμέρας  καὶ  τῷ  παγετῷ  τῆς  νυκτός,  ἀλλὰ  μυρίας  νιφάδας πειρασμῶν ὑπομένων, νῦν μὲν μάστιγας λαμβάνων, νῦν δὲ λίθοις τὸ σῶμα βαλλόμενος, καὶ νῦν μὲν θηρίοις μαχόμενος, νῦν δὲ πελάγει πυκτεύων, καὶ λιμῷ διηνεκεῖ ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ κρυμῷ, καὶ πανταχοῦ ὑπὲρ τὰ σκάμματα πηδῶν, καὶ τὰ πρόβατα ἀπὸ τῆς τοῦ διαβόλου φάρυγγος ἀφαρπάζων.

1.9 Ἀλλὰ σώφρων  ὁ Ἰωσήφ; Ἀλλὰ δέδοικα  μὴ γέλωςᾖ  τὸν  Παῦλον ἐντεῦθεν ἐγκωμιάζειν, ὃς ἐσταύρωσεν ἑαυτὸν τῷ κόσμῳ, καὶ οὐ τὰ λαμπρὰ ἐν τοῖς σώμασι μόνον, ἀλλὰ πάντα τὰ πράγματα οὕτως ἑώρα, ὡς ἡμεῖς τὴν κόνιν  καὶ τὴν τέφραν, καὶ ὡς ἂν νεκρὸς πρὸς νεκρὸν ἀκίνητος γένοιτο. Οὕτω μετὰ ἀκριβείας τῆς φύσεως τὰ σκιρτήματα κατευνάζων, οὐδὲν οὐδέποτε πρὸς οὐδὲν ἀνθρώπινον  πάθος ἔπαθεν.

1.10 Ἐκπλήττονται τὸν Ἰὼβ ἅπαντες ἄνθρωποι; Καὶ μάλα εἰκότως· καὶ γὰρ μέγας ἀθλητής, καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν Παῦλον παρισοῦσθαι δυνάμενος,  διὰ τὴν ὑπομονήν,  διὰ τὴν  τοῦ  βίου  καθαρότητα,  διὰ  τὴν  τοῦ  Θεοῦ μαρτυρίαν,  διὰ  τὴν  καρτερὰν  μάχην ἐκείνην,  διὰ  τὴν  θαυμαστὴν  νίκην  τὴν  μετὰ  τὴν  μάχην.  Ἀλλὰ  Παῦλος οὐχὶ  μῆνας πολλοὺς  ἀγωνιζόμενος  οὕτω  διῆγεν,  ἀλλ' ἔτη πολλά,  οὐχὶ  τήκων  βώλακας  γῆς ἀπὸ ἰχῶρος καὶ ἐπὶ κοπρίας καθήμενος, ἀλλ' εἰς αὐτὸ τοῦ λέοντος τὸ νοητὸν στόμα συνεχῶς ἐμπίπτων,  καὶ μυρίοις παλαίων  πειρασμοῖς, πάσης πέτρας στερρότερος ἦν· οὐχὶ παρὰ τριῶν φίλων ἢ τεσσάρων, ἀλλὰ παρὰ πάντων ὀνειδιζόμενος τῶν ἀπιστούντων ψευδαδέλφων, ἐμπτυόμενος, λοιδορούμενος.

1.11 Ἀλλ' ἡ φιλοξενία  τοῦ Ἰὼβ μεγάλη, καὶ ἡ πρὸς τοὺς δεομένους κηδεμονία;Οὐδὲ ἡμεῖς ἀντεροῦμεν· ἀλλὰ  τῆς Παύλου τοσοῦτον  καταδεεστέραν  εὑρήσομεν ὅσον ψυχῆς   σῶμα   ἀφέστηκεν.   Ἃ   γὰρ   ἐκεῖνος   περὶ   τοὺς   τὴν   σάρκα  πεπηρωμένους ἐπεδείκνυτο,  ταῦτα οὗτος περὶ τοὺς τὴν  ψυχὴν  λελωβημένους  ἔπραττε, πάντας  τοὺς χωλοὺς  καὶ ἀναπήρους  τὸν λογισμὸν  διορθούμενος,  καὶ τοὺς γυμνοὺς  καὶ ἀσχημονοῦντας   περιβάλλων   τῇ  τῆς  φιλοσοφίας  στολῇ·  καὶ  ἐν  τοῖς  σωματικοῖς  δὲ τοσοῦτον αὐτοῦ περιῆν, ὅσῳ πολλῷ  μεῖζον τὸ πενίᾳ  συζῶντα καὶ λιμῷ  βοηθεῖν  τοῖς δεομένοις τοῦ ἐκ περιουσίας τοῦτο ποιεῖν· καὶ τοῦ μὲν ἡ οἰκία παντὶ ἐλθόντι  ἀνέῳκτο, τοῦ δὲ ἡ ψυχὴ πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ ἥπλωτο, καὶ ὁλοκλήρους δήμους ὑπεδέχετο. ∆ιὸ καὶ ἔλεγεν· Οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν, στενοχωρεῖσθε δὲ ἐν τοῖς σπλάγχνοις  ὑμῶν. Καὶ ὁ μέν, προβάτων  αὐτῷ  καὶ  βοῶν  ὄντων  ἀπείρων,  φιλότιμος  περὶ τοὺς  δεομένους  ἦν· οὗτος  δέ, οὐδὲν  πλέον  κεκτημένος  τοῦ  σώματος,  ἀπ' αὐτοῦ  τούτου  τοῖς  δεομένοις ἐπήρκει, καὶ βοᾷ λέγων· Ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ' ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται,   τὴν   ἀπὸ  τοῦ  σώματος   ἐργασίαν   πρόσοδον  τοῖς   πεινῶσι   καὶ   λιμώττουσι κεκτημένος.

1.12 Ἀλλὰ οἱ σκώληκες καὶ τὰ τραύματα χαλεπὰς καὶ ἀκαρτερήτους παρεῖχον τῷ Ἰὼβ τὰς ὀδύνας; Ὁμολογῶ κἀγώ· ἀλλ' ἐὰν τὰς ἐν τοσούτοις ἔτεσι τοῦ Παύλου μάστιγας, καὶ τὸν λιμὸν τὸν διηνεκῆ, καὶ τὴν γυμνότητα, καὶ τὰς ἁλύσεις, καὶ τὸ δεσμωτήριον, καὶ τοὺς κινδύνους, καὶ τὰς ἐπιβουλάς, τὰς παρὰ τῶν οἰκείων, τὰς παρὰ τῶν ἀλλοτρίων, τὰς παρὰ τῶν  τυράννων,  τὰς παρὰ τῆς οἰκουμένης  ἁπάσης ἀντιθῇς,  καὶ μετὰ τούτων  τὰ τούτων  πικρότερα,  λέγω  δὴ  τὰς  ὑπὲρ  τῶν  πιπτόντων  ὀδύνας,  τὴν  φροντίδα  τῶν Ἐκκλησιῶν  πασῶν, τὴν  πύρωσιν  ἣν  ὑπὲρ ἑκάστου τῶν  σκανδαλιζομένων  ὑπέμενεν, ὄψει  πῶς  πέτρας  στερροτέρα ἦν  ἡ ταῦτα  φέρουσα ψυχή,  καὶ σίδηρον καὶ ἀδάμαντα ἐνίκα. Ἅπερ οὖν ἐκεῖνος ἔπασχεν ἐν τῷ σώματι, ταῦτα οὗτος ἐν τῇ ψυχῇ, καὶ σκώληκος παντὸς  χαλεπώτερον  ἡ καθ' ἕκαστον τῶν  σκανδαλιζομένων  ἀθυμία διέτρωγεν  αὐτοῦ τὴν ψυχήν. Ὅθεν καὶ πηγὰς δακρύων ἠφίει διηνεκεῖς, οὐ τὰς ἡμέρας μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰς νύκτας, καὶ πάσης γυναικὸς ὠδινούσης δριμύτερον διεσπᾶτο καθ' ἕκαστον αὐτῶν.∆ιὸ καὶ ἔλεγε· Τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω.

1.13 Τίνα ἄν τις μετὰ τὸν Ἰὼβ ἐκπλαγείη; Τὸν Μωϋσέα πάντως. Ἀλλὰ καὶ τοῦτον ἐκ πολλοῦ  τοῦ περιόντος  ὑπερηκόντισε·  μεγάλα  μὲν  γὰρ αὐτοῦ  καὶ τὰ ἄλλα,  τὸ δὲ κεφάλαιον  καὶ ἡ κορωνὶς  τῆς ἁγίας ψυχῆς  ἐκείνης, ὅτι ἐξαλειφθῆναι  εἵλετο  τῆς τοῦ Θεοῦ βίβλου ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλ' οὗτος μὲν συναπολέσθαι ἑτέροις ᾑρεῖτο· ὁ δὲ Παῦλος οὐ συναπολέσθαι, ἀλλ' ἑτέρων  σωζομένων,  αὐτὸς ἐκπεσεῖν  τῆς δόξης τῆς ἀπεράντου. Καὶ ὁ μὲν τῷ Φαραώ, ὁ δὲ τῷ διαβόλῳ καθ' ἡμέραν ἐπύκτευε· καὶ ὁ μὲν ὑπὲρ ἑνὸς ἔθνους, ὁ δὲ ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης  ἁπάσης ἔκαμνεν, οὐχ ἱδρῶτι, ἀλλὰ καὶ αἵματι ἀντὶ ἱδρῶτος πάντοθεν περιρρεόμενος, οὐχὶ τὴν οἰκουμένην μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀοίκητον διορθούμενος, οὐχὶ τὴν Ἑλλάδα μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν βάρβαρον.

1.14 Ἐνῆν  καὶ τὸν  Ἰησοῦν  εἰς μέσον παραγαγεῖν,  καὶ τὸν  Σαμουὴλ καὶ τοὺς ἄλλους  προφήτας· ἀλλ' ἵνα μὴ μακρότερον ποιῶμεν  τὸν λόγον, ἐπὶ τοὺς κορυφαίους αὐτῶν   βαδίσωμεν·  ὅταν   γὰρ  τούτων   φανῇ   κρείττων,   οὐδεμία  περὶ  τῶν   ἄλλων ἀμφισβήτησις λείπεται. Τίνες οὖν οἱ κορυφαῖοι; Τίνες δὲ ἄλλοι μετὰ τούτους, ἢ ὁ ∆αυῒδ, καὶ ὁ Ἠλίας, καὶ ὁ Ἰωάννης; ὧν ὁ μὲν τῆς προτέρας, ὁ δὲ τῆς δευτέρας πρόδρομος τοῦ Κυρίου παρουσίας· διὸ καὶ τῆς προσηγορίας ἀλλήλοις ἐκοινώνησαν. Τί οὖν τὸ ἐξαίρετον τοῦ ∆αυΐδ; Ἡ ταπεινοφροσύνη  καὶ ὁ πρὸς Θεὸν ἔρως. Καὶ τίς μὲν μᾶλλον,  τίς δὲ οὐχ ἧττον τῆς Παύλου ψυχῆς ἀμφότερα ταῦτα κατώρθωσε; Τί δὲ τὸ θαυμαστὸν Ἠλίου; Ἆρα ὅτι τὸν οὐρανὸν ἔκλεισε, καὶ λιμὸν ἐπήγαγε, καὶ πῦρ κατήγαγεν; Οὐκ ἔγωγε οἶμαι· ἀλλ' ὅτι ἐζήλωσεν ὑπὲρ τοῦ ∆εσπότου, καὶ πυρὸς σφοδρότερος ἦν. Ἀλλ' εἰ τὸν Παύλου ζῆλον ἴδοις, τοσοῦτον ὄψει κρατοῦντα ὅσον ἐκεῖνος τῶν ἄλλων  προφητῶν  περιῆν. Τί γὰρ ἂν γένοιτο τῶν ῥημάτων ἐκείνων  ἴσον, ἅπερ ὑπὲρ τῆς τοῦ ∆εσπότου δόξης ζηλῶν ἔλεγεν, ὅτι ηὐχόμην ἀνάθεμα εἶναι ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα; ∆ιὰ τοῦτο τῶν οὐρανῶν  αὐτῷ προκειμένων,  καὶ τῶν στεφάνων  καὶ τῶν ἐπάθλων,  ἔμελλε καὶ ἐβράδυνε λέγων· Τὸ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον  δι' ὑμᾶς. ∆ιὰ τοῦτο οὐδὲ τὴν κτίσιν αὐτὴν τὴν ὁρωμένην, ἀλλ' οὐδὲ τὴν νοητὴν ἐνόμισεν ἀρκεῖν εἰς παράστασιν τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ζήλου, ἀλλὰ καὶ ἑτέραν οὐκ οὖσαν ἐζήτει, ὥστε ἐνδείξασθαι ὅπερ ἤθελε καὶ ἐπεθύμει. Ἀλλ' ὁ Ἰωάννης  ἀκρίδας ἤσθιε καὶ μέλι ἄγριον; Ἀλλ' οὗτος ἐν μέσῃ τῇ οἰκουμένῃ  καθάπερ  ἐκεῖνος  ἐν τῇ ἐρήμῳ διέτριβεν,  ἀκρίδας μὲν καὶ μέλι  ἄγριον  οὐ σιτούμενος, πολὺ δὲ εὐτελεστέραν ταύτης παρατιθέμενος τράπεζαν, καὶ οὐδὲ τῆς ἀναγκαίας εὐπορῶν τροφῆς διὰ τὴν ὑπὲρ τοῦ κηρύγματος σπουδήν. Ἀλλὰ πολλὴν πρὸς τὸν Ἡρώδην οὗτος παρρησίαν ἐπεδείξατο; Ἀλλ' οὗτος οὐχ ἕνα καὶ δύο καὶ τρεῖς, ἀλλὰ μυρίους  κατ' ἐκεῖνον  ἐπεστόμισε, μᾶλλον  δὲ καὶ  πολλῷ  χαλεπωτέρους  ἐκείνου  τοῦ τυράννου

.1.15 Λείπεται πρὸς τοὺς ἀγγέλους  αὐτὸν ἐξετάσαι λοιπόν.  ∆ιόπερ ἀφέντες  τὴν γῆν, πρὸς τὰς τῶν οὐρανῶν ἀναβησώμεθα ἁψῖδας· ἀλλὰ μηδεὶς τόλμαν καταγινωσκέτω τοῦ λόγου.  Εἰ γὰρ καὶ τὸν  Ἰωάννην  ἄγγελον  ἐκάλεσεν  ἡ Γραφὴ καὶ τοὺς ἱερέας, τί θαυμαστόν, εἰ τὸν ἁπάντων ἀμείνω ταῖς δυνάμεσι παραβάλλομεν ἐκείναις; Τί οὖν ἐστιν ἐκείνων  τὸ μέγα; Ὅτι μετὰ πάσης ἀκριβείας  ὑπακούουσι  τῷ  Θεῷ· ὅπερ καὶ ὁ ∆αυῒδ ἐκπληττόμενος  ἔλεγε·  ∆υνατοὶ  ἰσχύϊ,  ποιοῦντες  τὸν  λόγον  αὐτοῦ.  Τούτου γὰρ  ἴσον οὐδέν, κἂν μυριάκις ὦσιν ἀσώματοι· τὸ γὰρ μάλιστα ποιοῦν τούτους μακαρίους, τοῦτό ἐστιν, ὅτι πείθονται  τοῖς προστάγμασιν, ὅτι οὐδαμοῦ παρακούουσι. Τοῦτο τοίνυν  καὶ ὑπὸ τοῦ Παύλου μετὰ ἀκριβείας ἔστιν ἰδεῖν φυλαττόμενον· οὐ γὰρ δὴ τὸν λόγον αὐτοῦ ἐποίησε μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰ προστάγματα καὶ ὑπὲρ τὰ προστάγματα, καὶ τοῦτο δηλῶν ἔλεγε· Τίς οὖν μοί ἐστιν ὁ μισθός, ἵνα εὐαγγελιζόμενος  ἀδάπανον θήσω τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ; Τί ἕτερον θαυμάζων  αὐτοὺς ὁ προφήτης ἔλεγεν; Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα,  φησί, καὶ τοὺς λειτουργοὺς  αὐτοῦ πῦρ φλέγον.  Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐπὶ Παύλου ἔστιν  ἰδεῖν· καθάπερ  γὰρ πνεῦμα  καὶ πῦρ, οὕτω  τὴν  οἰκουμένην  διέδραμεν ἅπασαν, καὶ τὴν γῆν  ἐξεκάθηρεν. Ἀλλ' οὔπω τὸν οὐρανὸν  ἔλαχε; Τὸ γὰρ θαυμαστὸν τοῦτο, ὅτι ἐν τῇ γῇ τοιοῦτος ἦν, καὶ σῶμα θνητὸν  περικείμενος,  πρὸς τὰς ἀσωμάτους ἡμιλλᾶτο δυνάμεις.

1.16 Πόσης οὖν οὐκ ἂν εἴημεν καταγνώσεως  ἄξιοι, ὅταν ἑνὸς ἀνθρώπου  πάντα συνειληχότος ἑαυτῷ τὰ καλά, ἡμεῖς οὐδὲ τὸ πολλοστὸν μέρος μιμήσασθαι αὐτὸν σπουδάζωμεν; Ταῦτ' οὖν ἐννοήσαντες,  καὶ τῆς κατηγορίας ἑαυτοὺς ἀπαλλάξωμεν,  καὶ σπουδάσωμεν πρὸς τὸν ἐκείνου ζῆλον ἐλθεῖν, ἵνα δυνηθῶμεν  καὶ τῶν αὐτῶν  ἀγαθῶν ἐπιτυχεῖν,  χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

7. Τοῦ αὐτοῦ ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον ἀπόστολον Παῦλον λόγος βʹ

2.1 Τί ποτέ ἐστιν ἄνθρωπος, καὶ ὅση τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας ἡ εὐγένεια, καὶ ὅσης ἐστὶ δεκτικὸν  ἀρετῆς τουτὶ τὸ ζῶον, ἔδειξε μάλιστα πάντων  ἀνθρώπων  Παῦλος· καὶ νῦν ἕστηκεν, ἐξ οὗ γέγονε, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἐγκαλοῦντας  ἡμῶν τῇ κατασκευῇ ἀπολογούμενος  ὑπὲρ τοῦ ∆εσπότου, καὶ προτρέπων  ἐπ' ἀρετῇ, καὶ τὰ ἀναίσχυντα   τῶν   βλασφήμων   ἐμφράττων   στόματα,  καὶ  δεικνὺς   ὅτι  ἀγγέλων   καὶ ἀνθρώπων  οὐ πολὺ τὸ μέσον, ἐὰν ἐθέλωμεν  προσέχειν ἑαυτοῖς. Οὐ γὰρ ἄλλην  φύσιν λαχών, οὐδὲ ἑτέρας κοινωνήσας ψυχῆς, οὐδὲ ἄλλον οἰκήσας κόσμον, ἀλλ' ἐν τῇ αὐτῇ γῇ καὶ χώρᾳ καὶ νόμοις  καὶ ἔθεσι τραφείς,  πάντας  ἀνθρώπους  ὑπερηκόντισε  τοὺς ἐξ οὗ γεγόνασιν  ἄνθρωποι  γενομένους.  Ποῦ τοίνυν  οἱ λέγοντες  ὅτι δύσκολον ἡ ἀρετή, καὶ εὔκολον ἡ κακία; Οὗτος γὰρ ἀντιφθέγγεται τούτοις, λέγων· Τὸ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως  καθ' ὑπερβολὴν  εἰς ὑπερβολὴν  αἰώνιον  βάρος δόξης κατεργάζεται.  Εἰ δὲ αἱ τοιαῦται θλίψεις ἐλαφραί, πολλῷ μᾶλλον αἱ οἴκοθεν ἡδοναί.

2.2 Καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἐστὶν αὐτοῦ τὸ θαυμαστόν, ὅτι περιουσίᾳ τῆς προθυμίας οὐδὲ ᾐσθάνετο τῶν πόνων τῶν ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς, ἀλλ' ὅτι οὐδὲ ἐπὶ μισθῷ ταύτην μετῄει. Ἡμεῖς μὲν γὰρ οὐδὲ μισθῶν προκειμένων  ἀνεχόμεθα τῶν ὑπὲρ αὐτῆς ἱδρώτων· ἐκεῖνος δὲ καὶ χωρὶς  τῶν  ἐπάθλων  αὐτὴν  ἠσπάζετο καὶ ἐφίλει,  καὶ τὰ δοκοῦντα  αὐτῆς εἶναι κωλύματα μετὰ πάσης ὑπερήλατο τῆς εὐκολίας· καὶ οὔτε σώματος ἀσθένειαν, οὐ πραγμάτων  περίστασιν, οὐ φύσεως  τυραννίδα,  οὐκ ἄλλο  οὐδὲν  ᾐτιάσατο. Καίτοι καὶ στρατηγῶν  καὶ βασιλέων ἁπάντων  τῶν ὄντων  ἐπὶ γῆς μείζονα φροντίδα  ἐγχειρισθείς, ἀλλ' ὅμως καθ' ἑκάστην ἤκμαζε τὴν ἡμέραν. Καὶ τῶν κινδύνων  ἐπιτεινομένων αὐτῷ, νεαρὰν   ἐκέκτητο   τὴν   προθυμίαν,   καὶ   τοῦτο   δηλῶν    ἔλεγε·   Τῶν   μὲν   ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος·  καὶ θανάτου προσδοκωμένου, εἰς κοινωνίαν τῆς ἡδονῆς ταύτης ἐκάλει λέγων· Χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι· καὶ κινδύνων ἐπικειμένων  καὶ ὕβρεων, καὶ ἀτιμίας ἁπάσης, ἐσκίρτα πάλιν, καὶ Κορινθίοις ἐπιστέλλων ἔλεγε· ∆ιὸ καὶ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν διωγμοῖς

·2.3 Καὶ ὅπλα δὲ αὐτὰ δικαιοσύνης ἐκάλεσε, δεικνὺς ὅτι καὶ ἐντεῦθεν  τὰ μέγιστα ἐκαρποῦτο, καὶ τοῖς ἐχθροῖς πάντοθεν ἀχείρωτος ἦν· καὶ πανταχοῦ μαστιζόμενος, ὑβριζόμενος, λοιδορούμενος, ὥσπερ ἐν θριάμβοις ἐμπομπεύων,  καὶ τὰ τρόπαια συνεχῆ πανταχοῦ γῆς ἱστάς, οὕτως ἐκαλλωπίζετο,  καὶ χάριν ὡμολόγει τῷ Θεῷ λέγων· Χάρις δὲ τῷ Θεῷ τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς. Καὶ τὴν ἀσχημοσύνην καὶ τὴν ὕβριν τὴν διὰ τὸ κήρυγμα μᾶλλον, ἢ ἡμεῖς τὴν τιμὴν ἐδίωκε, καὶ τὸν θάνατον, ἢ ἡμεῖς τὴν ζωήν, καὶ τὴν πενίαν,  ἢ τὸν πλοῦτον  ἡμεῖς, καὶ τοὺς πόνους μᾶλλον,  ἢ τὰς ἀνέσεις ἕτεροι, καὶ οὐχ ἁπλῶς  μᾶλλον,  ἀλλὰ πολλῷ  μᾶλλον,  καὶ τὸ λυπεῖσθαι πλέον, ἢ τὸ χαίρειν  ἕτεροι, τὸ ὑπερεύχεσθαι  τῶν  ἐχθρῶν  μᾶλλον,  ἢ  τὸ  κατεύχεσθαι  ἕτεροι.  Καὶ ἀντέστρεψε  τῶν πραγμάτων  τὴν  τάξιν,  μᾶλλον  δὲ  ἡμεῖς  ἀντεστρέψαμεν,  ἐκεῖνος  δέ, ὥσπερ  ὁ Θεὸς ἐνομοθέτησεν,  οὕτως  αὐτὴν  ἐφύλαττε.  Ταῦτα μὲν γὰρ κατὰ φύσιν  ἅπαντα, ἐκεῖνα δὲ τοὐναντίον.   Τίς  τούτων   ἀπόδειξις;  Παῦλος,  ἄνθρωπος  ὤν,  καὶ  τούτοις  ἐπιτρέχων μᾶλλον ἢ ἐκείνοις.

2.4 Ἓν τούτῳ φοβερὸν ἦν μόνον καὶ φευκτόν, τὸ προσκροῦσαι Θεῷ, ἕτερον δὲ οὐδέν· ὥσπερ οὖν οὐδὲ ποθεινὸν ἄλλο τι, ὡς τὸ ἀρέσαι Θεῷ· καὶ οὐ λέγω τῶν παρόντων οὐδέν, ἀλλ' οὐδὲ τῶν μελλόντων.  Μὴ γάρ μοι πόλεις εἴπῃς καὶ ἔθνη καὶ βασιλεῖς καὶ στρατόπεδα καὶ ὅπλα καὶ χρήματα καὶ σατραπείας καὶ δυναστείας· οὐδὲ γὰρ ἀράχνην ταῦτα εἶναι  ἐνόμισεν· ἀλλ' αὐτὰ τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς  τίθει, καὶ τότε αὐτοῦ ὄψει τὸν σφοδρὸν ἔρωτα τὸν πρὸς τὸν Χριστόν. Οὗτος γὰρ πρὸς ἐκεῖνο τὸ φίλτρον, οὐκ ἀγγέλων ἀξίαν ἐθαύμασεν, οὐκ ἀρχαγγέλων,  οὐκ ἄλλο τοιοῦτον οὐδέν. Τὸ γὰρ ἁπάντων  μεῖζον εἶχεν  ἐν ἑαυτῷ, τὸν  τοῦ Χριστοῦ ἔρωτα· μετὰ τούτου  πάντων  ἑαυτὸν  μακαριώτερον εἶναι  ἐνόμισε.  Καὶ τούτου  χωρίς,  οὐδὲ  τῶν  κυριοτήτων   καὶ  τῶν  ἀρχῶν  καὶ  τῶν ἐξουσιῶν γενέσθαι ηὔχετο, ἀλλὰ μετὰ τῆς ἀγάπης ταύτης ἐν ἐσχάτοις εἶναι ἐβούλετο μᾶλλον καὶ τῶν κολαζομένων, ἢ ταύτης χωρίς, τῶν ἄκρων καὶ τῶν τιμωμένων.

2.5 Κόλασις γὰρ  ἐκείνῳ  μία,  τὸ  τῆς  ἀγάπης  ταύτης  ἀποτυχεῖν.  Τοῦτο  αὐτῷ γέεννα,  τοῦτο τιμωρία, τοῦτο μυρία κακά, ὥσπερ καὶ ἀπόλαυσις, τὸ ταύτης ἐπιτυχεῖν· τοῦτο  ζωή,  τοῦτο  κόσμος,  τοῦτο  ἄγγελος,  τοῦτο  παρόντα,  τοῦτο  μέλλοντα,  τοῦτο βασιλεία, τοῦτο ἐπαγγελία, τοῦτο τὰ μυρία ἀγαθά. Ἕτερον δὲ οὐδὲν τῶν μὴ φερόντων ἐνταῦθα, οὔτε λυπηρόν, οὔτε ἡδὺ εἶναι ἐνόμιζεν· ἀλλ' οὕτω κατεφρόνει τῶν ὁρωμένων πάντων, ὡς τῆς κατασηπομένης βοτάνης. Τύραννοι δὲ αὐτῷ, καὶ δῆμοι θυμοῦ πνέοντες, κώνωπες  εἶναι  ἐδόκουν· θάνατος  δὲ αὐτῷ  καὶ τιμωρίαι  καὶ μυρίαι κολάσεις, παίδων ἀθύρματα· πλὴν εἴ ποτε διὰ τὸν Χριστὸν ὑπέμενε. Τότε γὰρ καὶ ταῦτα ἠσπάζετο, καὶ εἰς τὴν ἅλυσιν οὕτως ἐκαλλωπίζετο, ὡς οὐδὲ τὸ διάδημα Νέρων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἔχων· καὶ τὸ δεσμωτήριον  δὲ ᾤκει, ὡς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, καὶ τραύματα καὶ μάστιγας ἐδέχετο ἥδιον τούτων  τῶν τὰ βραβεῖα ἁρπαζόντων· καὶ τοὺς πόνους ἐφίλει  τῶν ἐπάθλων  οὐχ ἧττον, ἔπαθλον τοὺς πόνους εἶναι νομίζων· διὰ τοῦτο καὶ χάριν αὐτοὺς ἐκάλει.

2.6 Σκόπει δέ. Ἔπαθλον ἦν, τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι, τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκί, ὁ ἀγὼν  οὗτος· ἀλλ' ὅμως τοῦτο  μᾶλλον  αἱρεῖται  ἐκείνου,  καὶ ἀναγκαιότερον αὐτῷ εἶναί φησι· τὸ ἀνάθεμα ἀπὸ Χριστοῦ γενέσθαι, ἀγὼν ἦν καὶ πόνος, μᾶλλον δὲ καὶ ὑπὲρ ἀγῶνα  καὶ πόνον·  τὸ εἶναι  μετ' αὐτοῦ, ἔπαθλον.  Ἀλλὰ τοῦτο  μᾶλλον  αἱρεῖται ἐκείνου διὰ τὸν Χριστόν. Ἀλλ' ἴσως εἴποι τις ἂν ὅτι πάντα ταῦτα διὰ τὸν Χριστὸν ἡδέα αὐτῷ ἦν. Τοῦτο γὰρ καὶ ἐγώ φημι, ὅτι ἅπερ ἀθυμίας ἡμῖν αἴτια, ταῦτα ἐκείνῳ μεγάλην ἔτικτεν ἡδονήν. Καὶ τί λέγω κινδύνους  καὶ τὰς ἄλλας ταλαιπωρίας; Καὶ γὰρ ἐν ἀθυμίᾳ διηνεκεῖ ἦν· διὸ καὶ ἔλεγε· Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Πλὴν εἰ καὶ τὴν ἀθυμίαν ἡδονὴν ἔχειν εἴποι τις ἄν. Πολλοὶ γὰρ καὶ τῶν τέκνα ἀποβαλόντων,  συγχωρούμενοι  μὲν θρηνεῖν,  παραμυθίαν  λαμβάνουσι· κωλυόμενοι  δέ, ἀλγοῦσι·  καθάπερ  οὖν  καὶ  ὁ  Παῦλος,  νυκτὸς   καὶ  ἡμέρας  δακρύων,  παραμυθίαν ἐλάμβανεν· οὐδεὶς γὰρ οὕτω τὰ οἰκεῖα ἐπένθησε κακά, ὡς τὰ ἀλλότρια ἐκεῖνος. Πῶς γὰρ οἴει διακεῖσθαι αὐτὸν Ἰουδαίων  οὐ σωζομένων, ἵνα σωθῶσιν, εὐχόμενον  ἐκπεσεῖν τῆς ἄνωθεν  δόξης; Ὅθεν δῆλον ὅτι τὸ μὴ σώζεσθαι αὐτοὺς πολλῷ χαλεπώτερον  ἦν. Εἰ γὰρ μὴ χαλεπώτερον,  οὐκ ἂν ηὔξατο ἐκεῖνο· ὡς γὰρ κουφότερον  εἵλετο, καὶ μᾶλλον  ἔχον παραμυθίαν·  καὶ οὐχ ἁπλῶς  ἐβούλετο, ἀλλὰ καὶ ἐβόα λέγων·  Ὅτι λύπη μοί ἐστι, καὶ ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου.

 2.7 Τὸν οὖν καθ' ἑκάστην, ὡς εἰπεῖν, ὑπὲρ τῶν τὴν οἰκουμένην  οἰκούντων  ἀλγοῦντα,  καὶ ὑπὲρ ἁπάντων  κοινῇ, καὶ ἐθνῶν,  καὶ πόλεων,  καὶ ὑπὲρ ἑνὸς ἑκάστου, τίνι ἄν τις δυνηθείη  παραβαλεῖν; ποίῳ σιδήρῳ; ποίῳ ἀδάμαντι; Τί ἄν  τις  ἐκείνην  καλέσειε  τὴν  ψυχήν;  χρυσῆν,  ἢ ἀδαμαντίνην;  καὶ  γὰρ ἀδάμαντος  ἦν παντὸς  στερροτέρα, καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων  τιμίων  τιμιωτέρα·  κἀκείνης μὲν οὖν τῆς ὕλης τὴν εὐτονίαν  παρελάσει, ταύτης δὲ τὴν πολυτέλειαν.  Τίνι ἂν οὖν τις αὐτὴν παραβάλοι; Τῶν μὲν οὐσῶν οὐδεμιᾷ. Εἰ δὲ χρυσὸς ἀδάμας γένοιτο,  καὶ ἀδάμας χρυσός,  τότε  ὁπωσοῦν  αὐτῶν  τεύξεται  τῆς  εἰκόνος.  Ἀλλὰ  τί  μοι  δεῖ  παραβάλλειν ἀδάμαντι  καὶ  χρυσῷ; Τὸν κόσμον  ἀντίθες  ἅπαντα,  καὶ  τότε  ὄψει  καθέλκουσαν  τοῦ Παύλου τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ περὶ τῶν ἐν μηλωταῖς καὶ σπηλαίοις καὶ ἐν μικρῷ μέρει τῆς οἰκουμένης διαπρεψάντων τοῦτό φησιν ἐκεῖνος, πολλῷ μᾶλλον περὶ αὐτοῦ ἂν εἴποιμεν ἡμεῖς, ὡς ὅτι πάντων ἀντάξιος ἦν. Εἰ τοίνυν ὁ κόσμος αὐτοῦ οὐκ ἄξιος, τίς ἄξιος; τάχα ὁ οὐρανός; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο σμικρόν. Εἰ γὰρ αὐτὸς οὐρανοῦ μετὰ τῶν  ἐν τοῖς οὐρανοῖς προετίμησε τοῦ ∆εσπότου τὴν ἀγάπην,  πολλῷ  μᾶλλον  ὁ ∆εσπότης ὁ τοσοῦτον αὐτοῦ ἀγαθώτερος,  ὅσον  πονηρίας  ἀγαθότης,  μυρίων  αὐτὸν  οὐρανῶν  προτιμήσει.  Οὐ γὰρ ὁμοίως ἡμᾶς φιλεῖ, καθάπερ ἡμεῖς αὐτόν, ἀλλὰ τοσούτῳ πλέον, ὅσον οὐδὲ λόγῳ παραστῆσαι ἔνι

.2.8 Σκόπει γοῦν ἡλίκων αὐτὸν καὶ πρὸ τῆς μελλούσης ἠξίωσεν ἀναστάσεως. Εἰς παράδεισον ἥρπασεν, εἰς τρίτον ἀνήγαγεν οὐρανόν, ἀπορρήτων ἐποίησε κοινωνὸν τοιούτων,  ἃ  μηδενὶ  τῶν  τὴν  ἀνθρωπίνην  λαχόντων  φύσιν  θέμις  εἰπεῖν.  Καὶ μάλα εἰκότως· καὶ γὰρ ἐν γῇ βαδίζων, ὡς μετὰ ἀγγέλων  περιπολῶν, οὕτως ἔπραττεν ἅπαντα· καὶ σώματι θνητῷ  συνδεδεμένος, τὴν ἐκείνων  καθαρότητα ἐπεδείκνυτο,  καὶ ἀνάγκαις τοσαύταις ὑποκείμενος,  ἐφιλονείκει  τῶν  ἄνω δυνάμεων  μηδὲν ἔλαττον  φανῆναι.  Καὶ γὰρ  ὡς  πτηνὸς  τὴν  οἰκουμένην  διέδραμε,  καὶ  ὡς  ἀσώματος  πόνων  ὑπερεώρα  καὶ κινδύνων,  καὶ ὡς τὸν οὐρανὸν ἤδη λαχὼν, κατεφρόνει τῶν ἐπὶ γῆς, καὶ ὡς μετ' αὐτῶν ἀναστρεφόμενος  τῶν  ἀσωμάτων  δυνάμεων,  οὕτω διηνεκῶς  ἐγρηγορὼς  ἦν. Καίτοι γε ἄγγελοι πολλάκις ἐνεχειρίσθησαν ἔθνη διάφορα· ἀλλ' οὐδὲ εἷς αὐτῶν τὸ ἔθνος, ὃ ἐνεπιστεύθη, οὕτως ᾠκονόμησεν, ὡς Παῦλος τὴν οἰκουμένην  ἅπασαν. Καὶ μή μοι λέγε ὅτι Παῦλος οὐκ ἦν ὁ ταῦτα οἰκονομῶν· καὶ γὰρ καὶ αὐτὸς ὁμολογῶ. Εἰ γὰρ καὶ μὴ αὐτὸς ἦν ὁ ταῦτα ἀνύων, ἀλλ' οὐδὲ οὕτως ἐκτὸς ἦν τῶν ἐπὶ τούτοις ἐπαίνων,  ἐπειδὴ ἑαυτὸν οὕτω  κατεσκεύασεν ἄξιον  τῆς τοσαύτης χάριτος.  Ὁ Μιχαὴλ τὸ τῶν  Ἰουδαίων  ἔθνος ἐνεχειρίσθη. Παῦλος δὲ γῆν καὶ θάλατταν, καὶ τὴν οἰκουμένην, καὶ τὴν ἀοίκητον.

2.9 Καὶ ταῦτα  οὐκ  ἀγγέλους  ὑβρίζων  λέγω,  μὴ  γένοιτο,  ἀλλὰ  δεικνὺς  ὅτι δυνατὸν ἄνθρωπον ὄντα μετ' ἐκείνων εἶναι, καὶ ἐγγὺς αὐτῶν ἑστάναι. Καὶ τίνος ἕνεκεν οὐκ ἄγγελοι  ταῦτα ἐνεχειρίσθησαν; Ἵνα μηδεμίαν  ἀπολογίαν  ἔχῃς ῥᾳθυμῶν, μηδὲ εἰς τὴν  διαφορὰν  τῆς  φύσεως  καταφεύγῃς  καθεύδων·  ἄλλως  δὲ  καὶ  τὸ  θαῦμα  μεῖζον ἐγίνετο.  Πῶς γὰρ  οὐ  θαυμαστὸν  καὶ  παράδοξον,  ἀπὸ  γλώττης  πηλίνης  ἐκπηδῶντα λόγον, θάνατον φυγαδεύειν, ἁμαρτήματα λύειν, πεπηρωμένην  διορθοῦν φύσιν, καὶ τὴν γῆν  ἐργάζεσθαι οὐρανόν;  ∆ιὰ τοῦτο  ἐκπλήττομαι  τοῦ  Θεοῦ τὴν  δύναμιν,  διὰ  ταῦτα θαυμάζω  τοῦ  Παύλου τὴν  προθυμίαν,  ὅτι  τοσαύτην  ὑπεδέξατο  χάριν,  ὅτι  τοιοῦτον παρεσκεύασεν ἑαυτόν

.2.10 Καὶ ὑμᾶς παρακαλῶ μὴ θαυμάζειν μόνον, ἀλλὰ καὶ μιμεῖσθαι τὸ ἀρχέτυπον τοῦτο τῆς ἀρετῆς· οὕτω γὰρ δυνησόμεθα τῶν αὐτῶν στεφάνων  κοινωνῆσαι  ἐκείνῳ. Εἰ δὲ θαυμάζεις ἀκούων  ὅτι, τὰ αὐτὰ κατορθώσας, τῶν  αὐτῶν  ἐπιτεύξῃ, ἄκουσον αὐτοῦ ταῦτα λέγοντος·  Τὸν ἀγῶνα  τὸν καλὸν  ἠγώνισμαι,  τὸν δρόμον τετέλεκα,  τὴν  πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι Κύριος ὁ δίκαιος κριτὴς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν  αὐτοῦ. Ὁρᾷς πῶς πάντας  εἰς τὴν αὐτὴν κοινωνίαν  καλεῖ; Ἐπεὶ οὖν ἅπασι πρόκειται  τὰ αὐτά, πάντες  σπουδάσωμεν ἄξιοι γενέσθαι  τῶν  ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν· καὶ μὴ μόνον τὸ μέγεθος καὶ τὸν ὄγκον τῶν κατορθωμάτων  ἴδωμεν, ἀλλὰ καὶ τὸν τόνον τῆς προθυμίας, δι' ἧς τοσαύτην ἐπεσπάσατο χάριν, καὶ τὸ τῆς φύσεως συγγενές· τῶν γὰρ αὐτῶν ἡμῖν ἐκοινώνησεν ἁπάντων. Καὶ οὕτω καὶ τὰ σφόδρα δυσκατόρθωτα, ῥᾴδια ἡμῖν φανεῖται καὶ κοῦφα, καὶ τὸν βραχὺν τοῦτον καμόντες χρόνον, τὸν ἀγήρω καὶ ἀθάνατον ἐκεῖνον στέφανον  φοροῦντες  διατελέσομεν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας  τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο

Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: