13.Οι συκοφαντίες του Ουνίτη για τον Μάρκο

Τί τάχα νά κάνει  τώρα καί πώς νά διασφαλίσει τόν εαυτό του κι όλη την’Ανατολική Εκκλησία, ό μόνος καί μέγας προστάτης της καί πρόμαχος; Αυτό πάντως πού γράφει ό κοινός ψευδοχρονογράφος γι’ αυτόν, είναι μύθος καί φλυαρία. Δηλαδή πώς ό άγιος έκοψε τή γενειάδα του κι αφού άλλαξε καί τό υπόλοιπο σχήμα του, έφυγε κρυφά από τή σύνοδο. Φλυαρία λοιπόν είναι αυτό, ότι δηλαδή ό Μάρκος έκλεψε τή νίκη με τή φυγή. Καί παρόλο πού αυτό δεν δηλώνεται ρητά, στά τής πίστειος ωστόσο είναι επαινετό, γιατί φανερώνει πρώτον, μετριοφροσύνη γιά τήν ανθρώπινη αδυναμία καί δεύτερον, γιατί έτσι αίρεται κι ή αφορμή τού φόνου από τούς διώκτες, όπως τό έκαναν κι άλλοι δύο επίσκοποι, ό Γιουρτζίας καί ό Σταυρουπόλεως. Ό πρώτος, όταν άρχισαν νά λένε τή γνώμη τους, απογυμνώθηκε από τά ρούχα του, έκανε γιά λίγες μέρες τόν τρελό καί μ’ αυτόν τόν τρόπο έξαπάτησε τούς θυρωρούς καί ξέφυγε. Ό δεύτερος, δηλαδή ό Σταυρουπόλεως, τήν ώρα πού συγκεντρώθηκαν γιά νά υπογράψουν τόν όρο, μπόρεσε κρυφά νά βρει τρόπο (γιατί ή ανάγκη μάς κάνει εφευρετικούς) κι έτσι γλίτωσε κι. έφυγε. ’Αλλά γιατί αναφέρω μόνο αυτούς; Ό μέγας ’Αθανάσιος εκείνες τις μεγάλες του νίκες κατά τών Άρειανών τις κατόρθωσε, ώς επί τό πλεΐστον, μέ τις αλλεπάλληλες φυγές του. Καί σ’ όλα αυτά έχουμε ώς κανόνα τό παράδειγμα τού Δεσπότη μας, ό όποιος φεύγει στήν Αίγυπτο γιά νά γλιτώσει από τή βρεφοκτονία τού Ηρώδη.

Read More ->>

14. Θεολογικά πορίσματα του Αγίου Αθανασίου του Πάριου

΄Ολα αυτά δέν διέφευγαν τής προσοχής τού βασιλιά. ’Ήξερε βέβαια πόσο έπρόκειτο νά ψυχραθεί ό Πάπας, μην υπολογίζοντας καθόλου τις υπογραφές όλων των άλλων (δέν καταφέραμε τίποτα). ’Αλλά ούτε ακόμα καί τή δική του τήν άποστολική (δέν καταφέραμε τίποτα), όταν ό Μάρκος δέν επισφράγιζε καί δέν επικύρωνε μέ τήν υπογραφή του τά γεγονότα. (Δέν καταφέραμε τίποτα) Γιατί λοιπόν αυτή ή ξένη καί παράδοξη εξαίρεση μόνο σ’ αυτόν τόν άνθρωπο; Γιατί μόνο αυτόν άφησε απαραβίαστο καί μόνο αυτός δέν ύποκλίθηκε στις βασιλικές καί παπικές εντολές καί μόνο αυτός έστησε πάνω στήν παπική τιάρα τό φλάμπουρο τής νίκης, πατώντας ΄πάνω σέ φίδια καί σκορπιούς καί σ’ όλη τή δύναμη τού εχθρού;΄

 Τό βλέπει λοιπόν ξεκάθαρα ό καθένας, ότι αυτό γεννά μεγάλη απορία. Έπεται λοιπόν τώρα, ν’ αποδώσουμε καί τά αίτια, τά όποία  εγώ σκέφτομαι πώς είναι τ’ ακόλουθα:

Πρώτον, ότι ό βασιλιάς ζύγισε τό πράγμα καί δέν τό βρήκε χρήσιμο γιά τόν σκοπό του. ’Ήθελε νά πετύχει τήν ένωση καί νά τήν διαφυλάξει καί στή συνέχεια σταθερή, γιά νά έλκύσει έτσι τήν εύμένεια τοϋ Πάπα καί νά ’χει απ’ αυτόν όσα φανταζόταν. ’Από τό άλλο μέρος ήξερε, ότι άν ήθελε νά εξαναγκάσει τό Μάρκο, δέν θά τά κατάφερνε, γιατί καί τοϋ τό διαμήνυσε, όπως είπαμε, μέ τόν άρχοντα Δημήτριο τόν αδελφό του κι αυτός από μόνος του ήταν περισσότερο από βέβαιος. ’Ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ό Μάρκος Εφέσου κι ότι δεν ήταν καλαμιά πού παρασύρεται από τόν άνεμο. Νά χρησιμοποιήσει βία; Θά μισούνταν καί θά δυσφημιζόταν άπ’ όλους καί περισσότερο από τούς Κωνσταντινουπολίτες, ότι έπέδειξε τυραννική συμπεριφορά. Κι έτσι τό θεμέλιο τής ένωσής του, ώς τυραννικό, έπρόκειτο νά είναι σαθρό καί προσωρινό καί τόσο περισσότερο, όσο έπρόκειτο νά διακηρυχτεί παντού, ότι ό βασιλιάς κακοποίησε τόν σοφότατο κι αγιότατο άνθρωπο, τόν έξαρχο τής ’Ανατολικής Συνόδου, τόν τοποτηρητή των Ανατολικών θρόνων, γιατί ό Μάρκος δεν θέλησε νά αποδεχθεί την προδοσία τής ’Ορθόδοξης πίστης.

Read More ->>

15. Εγκώμιο για την ομολογία του Εφέσσου

ΕΓΚΩΜΙΑ

Στά  αλήθεια δέν μπορώ μη φωνάξω ώ  Μάρκε! στόμα κι όργανο τού Πνεύματος! Εύγε καί πάλι εύγε, γιά την λαμπρή κι αξιοθαύμαστη απάντησή σου! Ποιος τήν ακούσε καί δέν χειροκρότησε από χαρά; Ποιανού ή καρδιά δέν σκιρτά απ’ τό θαύμα μ’ ευχαρίστηση; Τί σκέφτεστε αγαπητοί αδελφοί; Είναι τάχα αυτή μία άπάντηση, γιά νά τήν προσπεράσι κανείς χωρίς θαυμασμό κι απορία;

Στις προηγούμενες διαλέξεις, ήταν πρός έξέταση καί συζήτηση τό δόγμα των Λατίνων. Γι’ αυτό κι όπως είπε ό βασιλιάς, ήταν ό καθένας ελεύθερος νά λέει καί νά υπερασπίζεται τή γνώμη του. ’Αλλά άφού όλοι από κοινού δέχτηκαν τή λατινική γνώμη ως καλή κι ορθή, έγινε συνοδικός όρος γι’ αυτό καί ύπογράφηκε άπ’ όλους. Κι αφού έγινε καθολική σύναξη καί λειτουργία, ό όρος διαβάστηκε καί στις δύο γλώσσες καί κηρύχτηκε ώστε νά τ’ ακούσουν όλοι ώς αγία τήν ψεύτικη γνώμη των Λατίνων. Καί μ’ όλους τούς επισκόπους ντυμένους μέ τά ιερά άμφια, έγινε ή πολυπόθητη ένωση των Εκκλησιών, μέ ωδές καί ύμνους καί ψαλμούς. ΄Οταν λοιπόν έγιναν όλα αυτά, κι ή ονομαζόμενη ώς οικουμενική σύνοδος έλαβε όλη τήν ισχύ καί τήν εξουσία, ποιος είχε στό έξης στόμα νά μουρμουρίσει τήν παραμικρή λέξη, είτε ότι δεν αποφάσισε σωστά, είτε ότι  αυτός φρονούσε ορθότερα καί. καλύτερα; ΄Ολοι εκείνοι πού πρωτύτερα εδώ κι έκεΐ καί φανερά καί κρυφά στέναζαν καί μέμφονταν καί δέν δέχονταν αυτά πού μελετοϋνταν γιά τήν ψευδοένωση, όλοι λέω, όσοι. βρίσκονταν εκεί μετά άπ’ αυτά, σώπασαν καί κανείς δέν τόλμησε στό έξης νά πει τό παραμικρό κατά τής ένωσης.

Read More ->>

16. Ρητορικά εγκώμια

Πόσα καί ποιά λοιπόν έγκώμια, συνθεμένα και  δουλεμένα μ’ όλη τή ρητορική ευγλωττία θά ήταν αρκετά, γιά νά στεφανώσουν εκείνη τήν αγία κεφαλή τού Μάρκου, τήν οποία αυτός πρόλαβε καί στόλισε μέ τ’ αμάραντο στεφάνι τής ομολογίας; Μέ ποιούς από τούς παλιούς ήρωες τής ευσέβειας, άν παραβληθεί αυτός βρίσκεται κατώτερος κι όχι ι'σος καί άν δέν φανεί τόλμηρό καί μεγαλύτερος καί λαμπρότερος από πολλούς; [28]

 Ας μέ συγχωρήσει αμέσως παρακαλώ ό Άαρών, εκείνος ό πρώτος καί μέγας ιερέας τού παλαιού Νόμου. Αυτός λοιπόν όχι μόνο υποχωρεί στις απαιτήσεις τού Εβραϊκού λαού, αλλά καί φτιάχνει αυτός ό ίδιος τό γλυπτό άγαλμα καί δείχνοντας στό πλήθος τό καλούπι, έβγαλε διακήρυξη λέγοντας: ΄Αυτοί είναι οί θεοί σου ’Ισραήλ΄. Καί περισσότερο άκόμα, γιατί διέταξε νά τελέσουν καί γιορτή στόν νέο εκείνο είδωλο. ’Αλλά όχι, ποτέ αυτός ό μέγας ιερέας τής χάριτος ό Μάρκος, μη γένοιτο νά φανταστούμε πώς μπορεί νά πάθαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Άλλ’ άντιστάθηκε μ' όλες τις δυνάμεις του στις πιέσεις όλων. Ούτε συνέταξε, ούτε υπέγραψε τόν όρο, τόν στ’ άλήθεια γλυπτό καί δημιούργημα τής άνθρώπινης διάνοιας. Δέν κήρυξε, άλλά άποκήρυξε μάλιστα, ως ψευδή κι άλλότρια κι αιρετική διδασκαλία τήν λατινική γνώμη. Κι εκείνη τήν μιαρή γιορτή τής ένωσης, όχι μόνο δέν τήν τέλεσε εκείνος, άλλά θρηνούσε μάλλον κι έκλαιγε, γιά τήν ντροπή καί τήν καθαίρεση τής θεοπαράδοτης πίστης, κατ’ ιδίαν καί μακριά, κλεισμένος στό κελί του.

Read More ->>

17. Σχίσμα κλήρου και λαού

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ [1.2.1440]

Γιά νά συντομεύσω λοιπόν τά ενδιάμεσα τοϋ ταξιδιού τής επιστροφής, έφτασαν καί στήν Κωνσταντινούπολη. Κι επειδή ή φήμη είχε προλάβει νά φτάσει καί νά διακηρύξει τούς αγώνες τού αγίου καί τήν τέλεια αντίσταση καί παραμονή του στήν πατρογονική ευσέβεια, δεν έτρεξε τόσος λαός νά προϋπαντήσει τό βασιλιά (μάλιστα οί περισσότεροι, επειδή τόν μισούσαν τόν άπέφευγαν), όσος συνέρευσε στήν υποδοχή αυτού τοϋ ιερού ήρωα τής Εκκλησίας, τού λαμπρού καί άριστου. Άλλοι τόν ονόμαζαν ακλόνητο στύλο τής Εκκλησίας, άλλοι ασύλητο ταμείο τής ’Ορθόδοξης πίστης. Κι άλλοι τόν άποκαλοϋσαν ’Αθανάσιο, άλλοι Κύριλλο, άλλοι νέο ’Ιωάννη Θεολόγο, τοϋ οποίου είχε κληρωθεί καί τόν ιερότατο θρόνο, δηλαδή τήν Έφεσο. Καί γιά τό πώς καί μέ ποιό τρόπο φέρονταν πρός τούς άλλους, πού κακώς ολοκλήρωσαν έκείνη τήν κακή ένωση, δέν μπορεί κανείς νά παραστήσει ικανοποιητικά τήν σύγχυση, τήν ανακατωσούρα καί τήν αθλιότητα εκείνης τής πόλης. Εκτός απ’ αυτό μόνο, ότι έγινε μεγάλο σχίσμα καί χάσμα. μεταξύ τοϋ ’Ορθόδοξου λαού καί των Λατινισθέντων. Οί αρχιερείς άπέφευγαν τούς αρχιερείς, οί ιερείς τούς ιερείς, οί μοναχοί, τούς μοναχούς καί όλοι όλους μ’ άκρατο μίσος καί τούς άποστρέφονταν ώς μιάσματα καί βδελύγματα. Καί δεν άκουγόταν τίποτα άλλο, παρά

Read More ->>

18. Συνοδική θέση των Ορθοδόξων

Δεν είναι δυνατόν κατά την γνώμη μου, να αποδώσουμε σε ένα ήρωα μεγαλύτερα ιεροπρέπεια  υψηλότερα εγκώμια απ’ αυτά. ΄Ολα εκείνα πού διηγηθήκαμε από την αρχή ως τώρα, γιά νά παραστήσουμε τήν τόσο μεγάλη τιμή καί υπόληψη τής οποίας είναι άξιος αυτός ό μύγας δάσκαλος, όλα περιέχονται πληρέστατα καί μ’ όλη τήν έμφαση τής υπεροχής, μέσα σ’ αυτές τις λίγες γραμμές. Καί παρόλο πού νομίζω πώς κανείς δεν πρόκειται ν’ άμφιβάλλει γιά τήν αληθέστατη μαρτυρία αυτού τού σοφότατου άντρα, τού Σχολαρίου, ωστόσο, ή Συνοδική ψήφος πρέπει νά προτιμάται πάνω απ’ όλα. Καί ποιά εννοώ Συνοδική ψήφο; Όταν ζοΰσε ακόμα ό βασιλιάς ’Ιωάννης, πολλοί απ' αυτούς πού είχαν έρθει από τήν ’Ιταλία, αρχιερείς κι ηγούμενοι καί πνευματικοί, δεν δέχονταν αυτά πού είχαν γίνει στήν Φλωρεντία κι έπικρατούσε μεγάλη ταραχή καί σύγχυση. Ό βασιλιάς τότε, πρόσταζε νά συνέλθουν όλοι μαζί καί νά τού στείλουν γραπτά τήν αιτία γιά τήν οποία δέν θέλουν νά τηρούν τήν ένωση πού έγινε εκεί. Οί αρχιερείς λοιπόν κι οί υπόλοιποι, δηλαδή ηγούμενοι καί πνευματικοί, άφοΰ συγκεντρώθηκαν καί συνδιασκέφτηκαν, έγραψαν κατά συνείδηση εκτενή απάντηση, πού ανέλυε τά αίτια. Κοντά στά άλλα τους θαυμαστά καί σοφά επιχειρήματα, πρόσθεσαν κι αυτά, λέγοντας:

Οτι δέν μπορούμε νά τό κάνουμε αυτό εμείς μόνοι, ούτε άφοβα, ενώ όλοι οί άλλοι είναι απόντες άπ’ αυτή τή συζήτηση, δηλαδή οί αρχιερείς καί ιερομόναχοι τής επαρχίας και μάλιστα ό Εφέσου, ό όποιος ήταν καί πρόμαχος τού αληθινού δόγματος στην ’Ιταλία καί στόμα όλων εμάς κι αγωνιζόταν υπέρ αυτών.

Read More ->>

19. Επιστολή προς Γεννάδιο Σχολάριο

Γι αυτό κι αυτός ο μακάριος κι άποστολικός δάσκαλος, βλέποντας την μεγάλη έξαρση τού λατινισμού καί τού παπισμού καί τη ζάλη τού καιρού του, πώς ήταν μεγάλη κι επικίνδυνη, γράφει μέ φλογερή καρδιά μία επιστολή πρός τόν Γεώργιο τόν Σχολάριο. Γιατί σέ κείνους τούς άθλιους καιρούς, στούς οποίους υπήρχε κι έκκλησιαστικός χειμώνας καί πολιτικός, αφού ή πόλη έπνεε τά λοίσθια τής ελευθερίας της καί βρισκόταν στά όρια τής απελπισίας καί τού παντελούς αποκλεισμού, μόνο αυτόν μπόρεσε νά βρει άξιο, γιά νά τού εμπιστευτεί αυτή την μεγάλη καί θαυμαστή παρακαταθήκη, δηλαδή τήν υπεράσπιση καί φροντίδα τής αληθινής καί ’Ορθόδοξης πίστης.

Σέ κείνη τήν επιστολή, τού λέει λοιπόν, πώς τόν ξέρει από νέο ακόμα. Τού φανερώνει πώς δέν τού διαφεύγει, ούτε ή δύναμη τού λόγου του κι ή μεγάλη του σύνεση, ούτε ή αρετή κι ή ευσέβεια του, γιά τά όποία  αυτά προτερήματα, τού λέει πώς τόν αγαπά καί τόν σκέφτεται σάν γιό του. Τού λέει έπειτα, πώς γι’ αυτά τά χαρίσματα, οφείλει νά δώσει χείρα βοήθειας στήν Εκκλησία τού Χριστού, πού κλονίζεται άπό την επήρεια του λατινισμού.

Read More ->>

20.Κοίμηση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

Αλλά έφτασε τέλος και γι΄αυτόν ν’ αφήσει αυτή ΄τήν κοιλάδα των δακρύων΄ καί ν’ ανεβεί στην ουράνια κληρουχία, γιά νά λάβει έκεϊ από τόν αγωνοθέτη Χριστό, τις επάξιες αμοιβές των μυρίων του αγώνων. ’Έτσι καί σύμφωνα με τούς νόμους της φύσης, ασθένησε λίγο καί κείτονταν στήν πατρική του κατοικία, στό Γαλατά. Καί πλησιάζοντας στό τέλος, δίδασκε τούς παρόντες Χριστιανούς τά πρέποντα κι ιδιαίτερα τούς δίδασκε ν’ αποφεύγουν μ’ όλες τις δυνάμεις τους τήν ψυχοφθόρα ένωση, πού είναι ανατροπή όλης τής ’Ορθόδοξης πίστης. Κι αφού παράγγειλε αυτά καί παραινούσε καί δίδασκε τούς πάντες, νά εμμένουν στήν καλή ομολογία των Πατέρων τους καί νά μήν έξαπατούνται από τά χρηστά καί γλυκά λόγια των απατεώνων παπιστών, παρέδωσε έν ειρήνη τό πνεύμα του στόν Άρχιποιμένα ’Ιησού, αυτός ό καλός ποιμήν καί γνήσιος μαθητής αυτού τού άρχιποιμένα, ό μιμητής τού θείου Παύλου, τό στόμα των θεολόγων, τό μέγα άμόνι τής πίστης, ό απερίγραπτος πύργος τής γενναιότητας, ό ασφαλέστατος οδηγός των πλανεμένων.

Πόσα καί ποιά εύφημα ονόματα νά πώ, γιά νά πλέξω τό άξιο εγκώμιο αυτού, άφού όσα κι άν παραθέσω, δέν είναι δυνατόν νά προσεγγίσω τήν αξία του ούτε στό ελάχιστο;

Read More ->>

21. Θαύμα του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

                         

Αλλά, ξέρω τί ζητά εδώ ώς κάτι απολειπόμενο  αναγκαίο, ό φιλαναγνώστης Χριστιανός. Ζητά καί διήγηση θαυμάτων καί σωστά μιλά καί τό αίτημά του είναι δίκαιο κι εύλογο. Όμως, εκείνο πού είπα έξαρχής, γιά όσα άλλα καλά μάς λείπουν από την παρούσα διήγηση, έξαιτίας τής δεινής 'Άλωσης, τό ίδιο λέω καί γιά τά θαύματα, ότι άν είχαμε τόν βίο του έξαρχής, σίγουρα θά τά βλέπαμε κι αυτά. Επειδή εγώ δέν αμφιβάλλω καθόλου, πώς ό μέγας Θεός, δοξάζει αύτούς πού τόν δοξάζουν, δόξασε καί τόν πιστό του δούλο Μάρκο καί μ’ αυτό τό χάρισμα, τ’ όποίοτό αξιώθηκαν κι άλλοι πολλοί μέ πολύ λιγότερη εργασία. Επειδή όμως δέν έχουμε πληροφορίες από τότε λόγω των γεγονότων τής άλωσης τής Πόλης. ’Έχουμε όμως πρώτον τήν υπεράνθρωπη ζωή του, πού μάς παραδίδεται ώς μαρτυρία, όχι μόνο απ’ έναν ή δύο, αλλά απ’ ένα καθόλου ευκαταφρόνητο πλήθος γραπτών μαρτυριών. Καί δεύτερον έχουμε τήν αύθεντία τού συνοδικού θεσπίσματος, πού αποφασίζει μέ τή χάρη τού Άγιου Πνεύματος, νά τόν αναγνωρίζουμε ώς μέγα άγιο τής Εκκλησίας κι έχουμε χρέος νά τελούμε γι’ αυτόν, κάθε έτος τήν σεβάσμια γιορτή.

Read More ->>

22. Παραπομπές

Οί άξιοθαύμαστοι άγώνες, ή ηρωική πάλη καί τά υπερφυσικά κατορθώματα τοϋ εν άγίοις πατρός ημών Μάρκου, 'Αρχιεπισκόπου τής’Εφέσου, τοϋ επονομαζόμενου Ευγενικού. 

Τοϋ εξαίρετου καί σχεδόν μοναδικοϋ ύπέρμαχου καί φύλακα τής άμεμπτου κι άγιοτάτης κι άποστολικής καί πατροπαράδοτης ορθόδοξης πίστης, συγκεντρωμένα σ’ ένα βιβλίο καί γραμμένο σέ μορφή βιογραφίας 

από τόν ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ
 

Πρός άπόκτηση γνώσεως καί 'ψυχικής ωφέλειας των απανταχού ορθοδόξων χριστιανών.

Read More ->>

Ο Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός περι της Παναγίας Θεοτόκου

Από τον πνευματικόν πατέρα μου παρέλαβον ότι πρέπει να θέτωμεν «φυλακήν τω στόματι» ημών όταν ομιλώμεν περί των μυστηρίων του Χριστού. Πόσω μάλλον πρέπει να κάνωμεν τούτο όταν ομιλώμεν περί του «μυστηρίου των μυστηρίων» του Χριστού περί της Παναγίας και Υπερευλογημένης Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μητρός Του. Εάν ο θεόπτης Μωϋσής με φόβον και έντρομος «ευλαβείτο κατεμβλέψαι» ενώπιον της αφλέκτου βάτου, που ήτο μόνον η «σκιά της αληθείας», σκιά της αληθινής Βάτου, της Παναγίας Θεοτόκου, τι άλλο να κάνωμεν ημείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι, όταν πρόκειται να ομιλήσωμεν δια την Παναγίαν Θεοτόκον, παρά να προσευχώμεθα πρώτον ταπεινά μαζί με όλον το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού, έχοντας τους αγίους υμνωδούς μας ως κανονάρχας και τελετάρχας:

Τείχισόν μου τας φρένας, Σωτήρ μου·

το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ,

την άχραντον Μητέρα Σου·

εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με,

και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με·

Συ γαρ βοάς των αιτούντων πιστώς τας αιτήσεις πληρούν.

Συ ουν μοι δώρησαι γλώτταν,

προφοράν,

και λογισμόν ακαταίσχυντον·

πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως παρά Σου καταπέμπεται,

Φωταγωγέ,

ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον»1.

Read More ->>

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων

 Φώτης Κόντογλου

 Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ’ αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ’ όνομα και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό που λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ’ ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Read More ->>

Η Παναγία στή Νεοελληνική Γραμματεία

                      ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Όπως οι εκκλησίες για την Παναγιά είναι σπαρμένες σε όλη την Ελλάδα, όλες θαυματουργές, διότι δεν είναι μακριά από κάθε πιστού το δάκρυ η Παναγιά, έτσι και η νεοελληνική γραμματεία είναι γεμάτη από «εικονίσματα» για τη χάρη Της. Επιλέγουμε ορισμένα από τα πάρα πολλά κείμενα που μαρτυρούν την πίστη στη Θεοτόκο του λαού μας. Στην αγκάλη της Παναγιάς απόθεσε ο Έλληνας τη λευτεριά του και την ύπαρξη της πατρίδας του, από τα χέρια Της περιμένει βοήθεια για να αντιμετωπίσει τίς δυσκολίες της ζωής του, στο πονεμένο βλέμμα Της βρίσκει το βάλσαμο του δικού του πόνου.

             Προσφωνήσεις   προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον

 Χαίρε, Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου, χαίρε η τον ασπασμόν του Αγγέλου δεξαμένη, χαίρε η αξιωθείσα γενέσθαι Μήτηρ Θεού.

 Σύ εί, Θεογεννήτρια, της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον. 

Σύ εί, Θεομήτορ, η τροφός της ζωής ημών. 

Σύ εί, Αείπάρθενος Κόρη, η ευφροσύνη πασών των γενεών

 Σύ εί, Παρθενομήτορ, η πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν.

 Σύ εί. Απείρόγαμος Μήτηρ, η διάδοχος τροφή του μάννα. 

Σύ εί , Άγαμος Νύμφη, η διάκονος της τροφής της αγίας. 

Σύ εί, Ζωοτόκος, η έμψυχος τράπεζα η τον άρτον ζωής χωρήσασα. 

Σύ εί, Καλλιτόκος, η ακένωτος πηγή, η το ύδωρ το ζων αναβλύσασα. 

Σύ εί, Μητροπάρθενε, η ανήροτος χώρα, η τον θείον βλαστήσασα στάχυν.

 Σύ εί. Πανάμωμος Νύμφη, το ηδύπνοον κρίνον το πιστούς ευωδιάζον. 

Σύ εί, Πανακήρατος Κόρη, το σκήπτρον της Ορθοδοξίας.

 Σύ εί, Αγνή Παρθένε, ο πύργος ο ασάλευτος της Εκκλησίας.

 Σύ εί, του κόσμου Δέσποινα, όχημα το Πανάγιον του επί των Χερουβείμ.

 Σύ εί, των αγγέλων Βασίλισσα, το πανάριστον οίκημα του επί των Σεραφείμ.

Read More ->>