Η ακολουθία του μεγάλου απόδειπνου

Η ακολουθία του μεγάλου απόδειπνου
Ἱερεὺς Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀναγνώστης Ἀμήν.

Ἱερεὺς Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι.

Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ Πάντα Πληρῶν, ὁ Θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καὶ Ζωῆς Χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀναγνώστης Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ γ')

Δόξα... Καὶ νῦν...

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν. Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα... Καὶ νῦν...

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ἱερεὺς Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία...

Ἀναγνώστης Ἀμήν. Κύριε ἐλέησον ιβ'

Δόξα... Καὶ νῦν...

Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ, Χριστῷ τῷ βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Read More ->>

Σύ δέ νηστεύων άλειψαι σου τήν κεφαλήν

Σύ δέ νηστεύων άλειψαι σου τήν κεφαλήν

Η νηστεία αποτελεί μία από τις κύριες πτυχές της χριστιανικής παράδοσης. Οι περισσότεροι βεβαίως άνθρωποι σήμερα θεωρούν τέτοιες κινήσεις εθιμικές. Μία αλλαγή στον τρόπο της ζωής μας, η οποία όμως δεν μπορεί να έχει συστηματικό χαρακτήρα. Επικρατεί στον νου και την καρδιά μας το «δεν μπορώ περισσότερο». Κάποιοι πάλι θεωρούν πως η νηστεία είναι χρήσιμη αναφορικά με την αλλαγή διατροφής με σκοπό την σωματική ευεξία. Την συνδυάζουν με την μεσογειακή διατροφή και επικαλούνται οδηγίες ειδικών. Άλλοι πάλι χρησιμοποιούν ως πρόφαση έναν λόγο που τον αποδίδουν στον Χριστό: «τα εξερχόμενα βλάπτουν, όχι τα εισερχόμενα». Έτσι, σαν να είναι άγιοι στα υπόλοιπα της ζωής τους, στα εξερχόμενά τους, περιφρονούν την νηστεία. Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να ακολουθήσουν το πνευματικό πρόγραμμα της Εκκλησίας, να παλέψουν ώστε η αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή να γίνει εφαλτήριο άσκησης και αγώνα, με όπλο την νηστεία, ώστε να ξαναδούνε τον εαυτό τους και τον τρόπο ζωής μέσα στον κόσμο και τον πολιτισμό, όπου η έννοια της στέρησης και μάλιστα της εκούσιας αποτελεί αφορμή μεγάλης αντίδρασης. Ο σύγχρονος άνθρωπος στερείται μόνο όταν αναγκάζεται. Εγκρατεύεται υποχρεωτικά όταν οι περιστάσεις της ζωής του το επιβάλουν. Αν μπορούσε να ακολουθεί τις επιταγές του πολιτισμού, θα έτρωγε και θα ζούσε όπως το θέλημά του θα τον καθοδηγούσε, χωρίς να στερείται κάτι και μάλιστα εκούσια.

Read More ->>

Εσύ Ζητάς Συγγνώμη; Συγχωρείς;

Εσύ Ζητάς Συγγνώμη; Συγχωρείς;

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, δυστυχώς κάνουμε και λάθη. Λάθη που δεν αφορούν πάντοτε εμάς αλλά κι άλλους ανθρώπους. Και μιλάμε για την περίπτωση που όντως γίνονται άδολα και χωρίς σκοπό να βλάψουμε ή να πληγώσουμε. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και σε μας. Γινόμαστε αποδέκτες λαθών άλλων και πικραινόμαστε ή πονάμε, απογοητευόμαστε ή θυμώνουμε, ανάλογα το είδος και το μέγεθος του λάθους και κυρίως από ποιον προέρχεται. Σαφώς συγχωρούμε ή θα έπρεπε τουλάχιστον, όπως επιθυμούμε και να μας συγχωρούν.

Κάποιοι άνθρωποι συγχωρούν πιο εύκολα, πιο συχνά και περισσότερες φορές. Κάποιοι άλλοι δύσκολα ή μόνο ελάχιστες φορές ή καθόλου. Κάποιοι τα ξεχνάμε γρήγορα ή τουλάχιστον δεν τα αφήνουμε να μας δηλητηριάζουν και δείχνουμε πως το αφήσαμε πίσω μέχρι να το επουλώσουμε μόνοι. Δίνουμε ευκαιρία στον άλλον να επανορθώσει και να απολογηθεί. Μερικοί ωστόσο τα θυμούνται για πάντα κι όχι σιωπηλά ενίοτε, αφού φροντίζουν να τα υπενθυμίζουν και να τα «τρίβουν στη μούρη» του άλλου όπως λέμε. Ακόμη κι αν ακούσουν απολογία ή δεχτούν εξηγήσεις, ακόμη κι αν ο άλλος κάνει φιλότιμες προσπάθειες να επανορθώσει,αυτοί παραμένουν προκατειλημμένοι απέναντί του και αυστηροί κριτές. Δεν θα δώσουν εύκολα περιθώριο ή άφεση αμαρτιών. Το συγχωροχάρτι είναι πολυτέλεια για αυτούς, μη σκεπτόμενοι ότι ι αυτοί είναι άνθρωποι και δεν υπάρχει τέλειο ον ή αλάνθαστο. Σαφώς οι ίδιοι δεν έχουν αυτή τη γνώμη για τον εαυτό τους. Φρονούν πως δεν κάνουν σφάλματα ούτε σκοπίμως ούτε ασυνείδητα συνεπώς έχουν την ίδια απαίτηση κι από τος άλλους. Ευκόλως εννοούμενο και περιττό να αναφερθεί ότι δεν γνωρίζουν και τη λέξη συγνώμη οι ίδιοι πως προφέρεται καν.

Read More ->>

Οι νεκροί που θυμούνται

Στη Δροσούλα
Οι νεκροί που θυμούνται
Στρατής Μυριβήλης

ΑΓΑΠΩ τούς τρελούς καί πολύ τούς συλλογιοΰμαι. Δέν  είναι οΐχτος αύτό, άφοϋ οΐχτος είναι τύ περίττωμα της καλοζωισμένης ψυχής. Είναι αληθινή άγάπη, γεμάτη τρυφερότητα καί σεβασμό, πρός τό νέο καί παράξενο πλάσμα, πού βγήκε άπύ τη βαρετή καί ομοιόμορφη πλειοψηφία των λογικών άνθρώπων καί κινείται πιά μέσα στούς δικούς του νόμους. Μονάχα στήν Ανατολή βρήκα τούς άνθρώπους τόσο σοφούς, ώστε νά έχουν τήν ικανότητα να καταλάβουν έναν τρελό. Μόνο πού έκεϊ πλησιάζουν μέ περισσότερη θρησκευτικότητα τύ μυστήριό του. Τόν άντικρύζουν σαν έναν "Αγιο, ένα πλάσμα πού ό Θεύς τοϋ πήρε πίσω τύ φτωχύ άνθρώπινο πνέμα καί τοϋ φύσηξε μέσα στύ μυαλύ τήν υπέρτατη καί άξεδιάλυτη σοφία Του, κάνοντας το νοϋ του νά σαστίσει μπροστά στύ θάμα μιας ύπεράνθρωπης νόησης.Αύτό όμως πού νιώθω έγώ κοντά στούς τρελούς είναι μιά συγκίνηση πού δονεΐται άπύ άγάπη καί άπο δίψα κατανόησης. Γιατί είμαι βέβαιος πώς ύπάρχει μιά εστία μυστικής σοφίας κάτω άπό τό μαϋρο ντουμάνι τής τρέλας, μιά φωτιά κεραυνού, σκεπασμένη άπό τή χόβολη τοϋ σταχτωμένου λογικοΰ.

Read More ->>

Κυριακή Τυροφάγου

Κυριακή Τυροφάγου
Ματθ. στ΄. 14-21
Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὁμιλία Κ΄
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

α. Ἁρμοζει νὰ στενάξωμε ἐδῶ πολὺ καὶ νὰ θρηνήσωμε πικρά. Ὄχι μόνο μιμούμαστε τοὺς ὑποκριτές ἀλλὰ καὶ τοὺς ἔχομε ξεπεράσει. Γνωρίζω, γνωρίζω πολλοὺς ποὺ ὄχι μόνο νηστεύουν καὶ κάνουν ἐπίδειξη ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους ποὺ δέ νηστεύουν κι ὡστόσο παίρνουν τὸ ὕφος ἀνθρώπων ποὺ νηστεύουν καὶ κάνουν ἔτσι ἀπολογία χειρότερη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίσωμε –λένε- τοὺς πολλούς, τὸ κάνωμε αὐτό. Εἶναι ὁ νόμος τοῦ θεοῦ που τὰ ὁρίζει αὐτὰ καὶ ὁμιλεῖ γιὰ σκάνδαλο; Καὶ νομίζεις ὅτι σκανδαλίζεις, ὅταν τὸν τηρῆς κι ὅταν τὸν παραβαίνης ὅτι ἀποσοβῆς τὸ σκάνδαλο; Δὲν μπορεῖ νὰ γίνη χειρότερη ἀνοησία;

Δὲ θὰ σταματήσης νὰ γίνεσαι κι ἀπὸ τοὺς ὑποκριτὲς χειρότερος, καὶ νὰ διπλασιάζης τὴν ὑποκρισία;  Καὶ κατανοῶντας τὴ μεγάλη ὑπερβολὴ τῆς κακίας αὐτῆς, δὲ θὰ ντραπῆς τὴν ἔμφαση τῆς διατυπώσεως; Δὲν εἶπε μόνον ὅτι ὑποκρίνονται ἀλλὰ θέλοντας νὰ τοὺς θίξη περισσότερο λέει· Ἀφανίζουν τὰ πρόσωπά τους, τὰ χαλοῦνε δηλαδὴ καὶ τὰ καταστρέφουν. Κι ἄν τοῦτο λέγεται ἀφανισμὸς τοῦ προσώπου, τὸ νὰ φαίνεται ὠχρὸ γιὰ λόγους κενοδοξίας τί θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε γιὰ κεῖνες ποὺ παραμορφώνουν μὲ σκόνες καὶ βαφὲς τὰ πρόσωπα τῶν γυναικῶν, γιὰ νὰ καταστρέφωνται ἀκόλαστοι νέοι; Κι ἐκεῖνοι τὸν ἑαυτό τους μόνο βλάπτουν. Ἐνῶ αὐτὲς καὶ τὸν ἑαυτὸ τους κι ὅποιους τὶς βλέπουν. 

Read More ->>

Ορκίζομαι...= ψεύδομαι;;;

Ορκίζομαι...= ψεύδομαι;;;
(μια ασύλληπτη άγνοια μιας διαχρονικής αλήθειας)

«Εγώ δε λέγω υμίν,  μη ομόσαι όλως, μήτε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού. μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιον έστι των ποδών αυτού. μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως. μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης, ότι ου δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν ή μέλαιναν ποιήσαι». Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου». τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν. (Ματθ. ε' 34-37).

«Εγώ, όμως, σας λέω, να μη ορκιστείτε καθόλου· ούτε στον ουρανό, επειδή είναι θρόνος τού Θεού· ούτε στη γη, επειδή είναι υποπόδιο των ποδιών του· ούτε στα Ιεροσόλυμα, επειδή είναι πόλη τού μεγάλου βασιλιά· ούτε στο κεφάλι σου να ορκιστείς, επειδή δεν μπορείς να κάνεις μια τρίχα άσπρη ή μαύρη. Αλλά, ο λόγος σας ας είναι: Ναι, ναι. Όχι, όχι· μάλιστα, το περισσότερο απ' αυτά, είναι από τον πονηρό.» [Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Κεφ. 5, Στίχοι 34 – 37.].

Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουμε, ουσιαστικά, εμβαθύνει στο νόημα της λέξης όρκος, κάθε φορά που με ιδιαίτερη ευκολία, στα πλαίσια, μάλιστα, ενός απλού καθημερινού διαλόγου, την χρησιμοποιούμε;

Έχουμε, άραγε, διαισθανθεί ότι, όσο πιο συχνά χρησιμοποιεί ο συνομιλητής μας τη λέξη «όρκος» ή «ορκίζομαι», τόσο περισσότερο καταδεικνύεται η αναλήθεια των αναφερομένων, τα οποία προσπαθεί να αποδείξει και να μας πείσει για την ορθότητά τους; Ή, μήπως, αντίστροφα, όποιον αποφεύγει να ορκιστεί τον θεωρούμε αναξιόπιστο, πειθόμενοι και παρασυρόμενοι από την ευκολία έκφρασης της λέξης «ορκίζομαι στ.....» από ένα έτερο πρόσωπο που ορκίζεται με ιδιαίτερη ευκολία;;;

Read More ->>

Η σημασία της νήψεως στον αγώνα για τη θέωση

Η σημασία της νήψεως στον αγώνα για τη θέωση
Ομιλία του π. Γρηγορίου Γρηγοριάτου
Πρόλογος

Σεβασμιότατε,

Ευρισκόμεθα μέσα στον Ιερό Ναό της Παναγίας μας, η οποία πρώτη ανέβηκε την κλίμακα όλων των αρετών και μας εδίδαξε, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην ομιλία του στα Εισόδια, τον τρόπο της ενώσεώς μας με τον Θεό.

Επίσης η Εκκλησία μας σήμερα εορτάζει την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του οποίου η μεγάλη προσφορά έγκειται στο ότι εθεμελίωσε θεολογικώς την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας, συνοψίζοντας όλους τους πριν από αυτόν αγίους Πατέρες, και διέκρινε στον Θεό Ουσία και Άκτιστες Ενέργειες. Έτσι κατέστη το ανάχωμα τόσο απέναντι στην Δυτική ορθολογιστική θεολογία, όσο και στους Ανατολικούς νοησιαρχικούς θεολόγους.

Στηρίζομαι στις πρεσβείες της Παναγίας μας, στις ικεσίες του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στις ευλογίες σας και στις ευχές του σεβαστού Γέροντά μου, ώστε η ομιλία με θέμα: Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΗΨΕΩΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ, να είναι προς οικοδομήν και ωφέλειαν όλων μας.

Read More ->>

Η δύναμη που εκβάλει δαίμονες

Η δύναμη που εκβάλει δαίμονες

     Ανάμεσα στις μυστηριώδεις και θαυμαστές ιδιότητες του ονόματος του Ιησού Χριστού είναι η δύναμη και η ιδιότητα να εκβάλλει τους δαίμονες. Η ιδιότητα αυτή αποκαλύφθηκε από τον Ίδιο τον Κύριο. Είπε ο Κύριος πως όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν, «θα βγάζουν δαιμόνια με το όνομά Του» (Μάρκ. 16, 17). Πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί αυτή η ιδιότητα του ονόματος του Ιησού, γιατί έχει μεγίστη σπουδαιότητα για όσους εφαρμόζουν στη ζωή τους αυτή την Προσευχή.

     Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ειπωθούν λίγα λόγια για την ενοίκηση δαιμόνων μέσα στους ανθρώπους. Αυτή συμβαίνει με δύο τρόπους· ο ένας απ’ αυτούς μπορεί να ονομαστεί «σωματική» ενοίκηση και ο άλλος «ηθική», «πνευματική».

     Ο σατανάς ενοικεί σωματικά μέσα σ’ έναν άνθρωπο, όταν, σαν ύπαρξη, θέτει υπό την κατοχή του το σώμα του ανθρώπου βασανίζοντας το σώμα και τη ψυχή του. Μ’ αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να ζει μέσα στον άνθρωπο ένας δαίμονας, όπως επίσης είναι δυνατό να ζουν μέσα στον ίδιο άνθρωπο πολλοί δαίμονες. Τότε ο άνθρωπος αυτός ονομάζεται «δαιμονόπληκτος» ή «δαιμονισμένος».

Read More ->>

Η νέα Άλωση

Η νέα Άλωση

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε η κατάληξη μιας πορείας υπό συνθήκες παρακμής του ελληνισμού. Ανάξιοι και διεφθαρμένοι, πλην εξαιρέσεων, αυτοκράτορες, αυλικοί, ανώτεροι κληρικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και άπληστοι για πλούτο οικονομικά ισχυροί συνέθεταν την εικόνα της ηγέτιδας ομάδας. Τα έσοδα εκ των φόρων σπαταλούνταν γι’ αυτό και επιβάλλονταν νέοι. Η συσσσώρευση πλούτου, παρά τις εξωτερικά δυσμενείς συγκυρίες, ήταν κύριο μέλημα και όχι η διάθεση αυτού για την άμυνα της χώρας. Την έλλειψη υπερασπιστών της ελευθερίας αναπλήρωνε μισθοφορικός στρατός, ο οποίος εύκολα μετακινείτο στο στρατόπεδο του εχθρού σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής. Ο έλεγχος του εμπορίου, με αντιστάθμισμα την παροχή εκδουλεύσεων, είχε περιέλθει στις ανταγωνιστικές δυνάμεις της Βενετίας και της Γένουας με συνέπεια την δραματική συρρίκνωση των δημοσίων πόρων. Και τα στίφη των επιδρομέων διαδέχονταν το ένα το άλλο. Όπως σε κάθε περίοδο παρακμής, πριν από την τελική κατάρρευση τις ελπίδες είχαν πάψει να εναποθέτουν στον Θεό. Tις είχαν στηρίξει στη Δύση, που ζητούσε ως αντάλλαγμα τη θρησκευτική υποταγή, τήν ψευτοένωση των Εκκλησιών.

Read More ->>

Κυριακή της Απόκρεω – Η ώρα της κρίσεως

Κυριακή της Απόκρεω – Η ώρα της κρίσεως
Ο Παράδεισος

Η ώρα είναι μοναδική και συγκλονιστική. Ο Θεάνθρωπος Κύριος έρχεται μέσα στη θεϊκή του δόξα για να κρίνει την ανθρωπότητα. Τον συνοδεύουν οι αμέτρητες στρατιές των αγίων αγγέλων. Μπροστά στον ένδοξο θεϊκό του θρόνο έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι άνθρωποι όλων των αιώνων. Κι ο μέγας Κριτής χωρίζει τους ανθρώπους, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα γίδια. Στα δεξιά του βάζει τους δίκαιους και στα αριστερά του τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Εκείνη τη φοβερή ώρα ακούγεται η θεϊκή φωνή του ουρανίου Κριτού προς τους δικαίους: Ελάτε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, να κληρονομήσετε τη Βασιλεία που είναι ετοιμασμένη για εσάς από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Διότι πείνασα και μου δώσατε τροφή, δίψασα και μου δώσατε νερό, ήμουν ξένος και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφθήκατε, φυλακισμένος και ήλθατε να με παρηγορήσετε.

Read More ->>

Ψυχοσάββατα

Ψυχοσάββατα

Η αγάπη προς τους κεκοιμημένους οδήγησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καθιέρωση ιδιαίτερης ημέρας της εβδομάδας για να προσευχηθούμε γι’ αυτούς. Η ημέρα του Σαββάτου είναι η ημέρα των κεκοιμημένων για αυτό και κατά την παράδοση τα μνημόσυνα οφείλουν να γίνονται το Σάββατο και όχι την Κυριακή. Η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου γι’ αυτό και οι γάμοι γίνονται Κυριακή, άλλο αν κάποιοι λόγω κοσμικού φρονήματος και ότι βλέπουν τον γάμο κοσμική τελετή και όχι ιερό μυστήριο νυμφεύονται το Σάββατο. Όλα αυτά φυσικά γίνονται για το γλέντι που θα ακολουθήσει τα αποτελέσματα του οποίου είναι κρεπάλη, μέθη και άλλες παρεκλίνουσες συμπεριφορές.

Κατά τους Πατέρες, με τα μνημόσυνα παρέχεται όνησις δηλαδή ωφέλεια αλλά δεν ξέρουμε όμως τι είδους ωφέλεια είναι αυτή. Τα μνημόσυνα είναι η προσευχή των ζώντων μελών  που καταδεικνύει αγάπη και κοινωνία για τους απελθόντες. Οι ζώντες με τους κεκοιμημένους γίνονται αγκαλιά εις δόξα Κυρίου. Για τον Θεό είμαστε πρόσωπα μοναδικά γι’ αυτό και όταν πηγαίνουμε κόλλυβα στον ναό δίνουμε και το χαρτάκι με τα ονόματα. Φυσικά μπορεί να έχουμε αρκετές φορές το ίδιο όνομα και φυσικά το γράφουμε ξεχωριστά, διότι ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Αυτή η προσευχητική κοινωνία είναι ουράνια κατάσταση. Δεν αποκόπτουμε τους κεκοιμημένους από τους ζώντες, διότι «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν» μας λέει το Σύμβολο της πίστεως. Η Αγία μας Εκκλησία νοιάζεται για όλους γι’ αυτό και τα ψυχοσάββατα είναι ξεχωριστή ημέρα να θυμηθούμε και να προσευχηθούμε για τους κεκοιμημένους αδερφούς μας.

Read More ->>

Η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά

Η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά
(Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι)

Ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά, ώστε να μη βλάπτεται απ’ αυτά η ψυχή μας;

Για να μην εμποδίζεται το έργο της σωτηρίας μας από τα επίγεια αγαθά, πρέπει να έχουμε υπόψη μας και να πράττουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον, για την απόκτηση χρημάτων ή άλλων υλικών πραγμάτων, δεν πρέπει ποτέ να αδικούμε τον πλησίον και, γενικότερα, να χρησιμοποιούμε παράνομα και αθέμιτα μέσα, δολερά τεχνάσματα, απάτες και ψεύδη. Γιατί ο Θεός μισεί την αδικία (Ψαλμ. 44:8· Εβρ. 1:9) και τιμωρεί, αργά ή γρήγορα, όλους όσοι αδικούν. «Θα σηκωθεί ο Κύριος», λέει η Γραφή, «και θα αποδώσει τη δίκαιη ανταπόδοση σ’ αυτούς που αδικούν. Στο κεφάλι τους θα πέσουν οι αδικίες που έκαναν. Επειδή αδίκησαν τους αγαθούς ανθρώπους, θα θανατωθούν. Φοβερή κρίση θα αφανίσει τους ασεβείς» (Σοφ. Σειρ. 17:23· Παροιμ. 1:32). Σωστά, λοιπόν, αποφαίνεται ο ψαλμωδός πως «όποιος αγαπάει την αδικία, μισεί την ψυχή του» (Ψαλμ. 10:5). Γι’ αυτό ας αποκτάμε υλικά αγαθά μόνο με νόμιμα μέσα, με τρόπους δηλαδή που επιτρέπονται τόσο από το νόμο του Θεού όσο και από το νόμο της πολιτείας, όπως είναι, κυρίως, η εργασία, ο τίμιος προσωπικός κόπος. Η εργασία, άλλωστε, περιλαμβάνεται στις εντολές τόσο της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. 2:15 και 3:23· Εξ. 20:9-11) όσο και της Καινής (Πραξ. 20:35· Εφ. 4:28).

Read More ->>

Οι φερέοικοι έφηβοι

Οι φερέοικοι έφηβοι
Σαράντος Καργάκος, Συγγραφέας – Ιστορικός

Φερέοικος εἶναι ὁ φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν οἶκο του, ὅπως ὁ σαλίγκαρος ποὺ κουβαλᾶ σὰν σπίτι τὸ κέλυφος του, τὸ καβούκι του. Φερέοικος ἦταν καὶ ὁ Διογένης ποὺ ζοῦσε μέσα σ’ ἕνα πιθάρι. Φερέοικος εἶναι καὶ ἡ χελώνα, ἀλλὰ σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο φερέοικοι ἦσαν καὶ οἱ νομάδες, οἱ σκηνίτες, κυρίως οἱ Ἀθίγγανοι, ποὺ, συνεχῶς κινούμενοι, ζοῦσαν στὰ πολυτραγουδισμένα «τσαντίρια» τους. Σήμερα ἡ λέξη, ἐπὶ νέων κυρίως χρησιμοποιεῖται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ περιπλανώμενου, τοῦ πνευματικὰ ἀνερμάτιστου, τοῦ νέου ποὺ σηκώνει στοὺς ὤμους ἕνα ἀκατοίκητο ἀπὸ δικό του μυαλό κεφάλι, ποὺ ἐπιτηδείως τοῦ τὸ γεμίζουν ἄλλοι. Πρὸ καιροῦ σὲ μιὰ ἐπίσκεψή μου στὴ Λεβάδεια, τὴν κακῶς κάτ’ ἐμὲ λεγόμενη Λειβαδιὰ (ἡ ὀνομασία ἀπὸ τὸ ἱστορικό Λέβαδο), μιὰ ἐλλόγιμη κυρία, ἡ Εὐ. Τυμπλαλέξη, καλοθέλησε νὰ μοῦ προσφέρει μιὰ ποιητικὴ συλλογὴ, στὴν ὁποὶα προτάσσει μιὰ βαθυστόχαστη εἰσαγωγή. Ἀποσπῶ μιὰ ἐνδιαφέρουσα περικοπὴ: «Ἡ τρυφερὴ ἀθωώτητα τῆς νεαρῆς ἡλικίας δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ ὡς ἐνεργούμενο μιᾶς καλολαδωμένης μηχανῆς ἀπομνημόνευσης. Ὁ δάσκαλος σηκώνει ἕνα βαρὺ φορτίο εὐθύνης μεταλαμπάδευσης ἀξιῶν καὶ μηνυμάτων, τὰ ὁποῖα μὲ περισσὴ ὑπομονὴ κι ἀνθεκτικότητα ἔφτασαν ὡς τὶς μέρες μας». Ἤ ποὺ γεννιοῦνται καὶ στὶς μέρες μας, ἀφοῦ προηγουμένως περάσουν ἀπὸ τὴν κρησάρα τοῦ παιδαγωγικῶς ὠφελίμου.

Read More ->>

Το κόνισμα

Το κόνισμα
Ανδρέας Καρκαβίτσας

Καταϊδρωμένος ο Πέτρος ο Τσαϊπάς ανέβηκε στον τράφο ν' αγναντέψει· δεν είχε δύναμη ούτε όρεξη να πάει μακρύτερα. Το λιοπύρι ήταν ανυπόφορο· έπεφτε και τρυπούσε τη σάρκα σαν βελονοβροχή. Τα στακάμενα νερά τής Λάκκας έζεχναν και φαρμάκωναν. Ζερβόδεξα τ' αμπελοχώραφα, τα λιοστάσια, οι καλαμιώνες, τα βάτα κουρνιαχτισμένα κι άτρεμα φαί­νονταν πεθαμένα. Μα η ζωή ακολουθούσε υπομονητικά το δρόμο της. Φωνή τής λαύρας χυνότανε ολούθε η φλυαρία τού τζίτζικα και στο χωριό περνοδίναν οι στρατοκόποι. Όπως ο Τσαϊπάς βγήκαν κ' εκείνοι να ιδούν τη λιτανεία.

Ο Κώστας ο Αρλετής έφερε μιαν είδηση στο χωριό και το χωριό ανατρόμαξε. Ένα κόνισμα, λέει, βγήκε νύχτα στην ακρογιαλιά τού Αϊ-Θανάση. Πούθ' ερχότανε, για πού πήγαι­νε, κανείς δεν ήξερε να ειπεί. Η αλήθεια είναι πως ερχόταν ολόρθο στα κύματα. Μπροστά του ένα φως τρανό τού φώτιζε το δρόμο. Έλαμπε το φως· μα πιο πολύ έλαμπε το τίμιο το ξύλο. Περίγυρα το πέλαγο απέραντο και μελαψό ανάδευε με σύγκρυο. Ήρθε το κόνισμα και στάθηκα σιγά στον άμμο, κρύ­φτηκε σε μια βουρλιά. Και το φως κοντά του παραμόνευε. Κάποιο καλογεράκι σύρθηκε απάνω του και γνώρισε το θάμα. Το μάθαν· έτρεξαν οι καλόγεροι, το πήραν στο μοναστήρι τους και το λιβανίζουν μερόνυχτα.

Read More ->>

Κυριακή ΙΖ΄ Λουκά (Ασώτου)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ)
Απόστολος: Α΄ Κορ. στ΄ 12-20
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32
12 Φεβρουαρίου 2017

«Απεδήμησεν εις χώραν μακράν και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως» (Λουκ. ιε΄, 13)

Αποστομωτική απάντηση στους πονηρούς λογισμούς των γραμματέων και Φαρισαίων για τη συναναστροφή του με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς έδωσε ο Χριστός με την παραβολή του ασώτου. Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, όταν εκείνοι έβλεπαν τον Διδάσκαλο να δέχεται τους αμαρτωλούς, εγόγγυζαν λέγοντες, «Ούτος αμαρτωλούς προσδέχεται και συνεσθίει αυτοίς» (Λουκ. ιε΄ 2). Έτσι ο Ιησούς παρέδωσε την υψίστης σημασίας παραβολή και περιέγραψε την κατάσταση της αμαρτίας τον κανόνα της μετάνοιας και της ευσπλαχνίας του Θεού το μέγεθος. Δεν παρέλειψε δε στο πρόσωπο του πρεσβυτέρου υιού να στηλιτεύσει και τη δική τους σκληροκαρδία και υποκρισία.

Ο νεώτερος υιός ζήτησε ανεξαρτησία από την κηδεμονία του πατέρα του. Πήρε το μερίδιο του και ανεχώρησε. Έφυγε με πολλά όνειρα για μια ζωή ευτυχισμένη κι ελεύθερη από τα απαγορευτικά του νόμου. Αποκομμένος από τον πατέρα, άρχισε πολύ γρήγορα να δρέπει τους καρπούς της αποστασίας του. «Εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως». Κατέφθειρε το πρόσωπο του. Παραμόρφωσε την ψυχή του.

Read More ->>

Οι Κεκλημένοι

Οι Κεκλημένοι

Η νύχτα απόψε δέν ανασαίνει,ή μικρή φλόγα στό χείλος τού λυχναριού μένει ασάλευτη. Είναι μιά βαθειά σιωπή - ή απόλυτη ερημιά καί τό χιόνι. Τό χιόνι έχει σκεπάσει,τήν καλύβα. Ή φωνή τού γέροντα είναι σιγανή καί κουρασμένη.

«...Καί ήκουσα ώς φωνήν όχλου πολλού καί ώς φωνήν ύδάτων πολλών καί ώς φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων άλληλούϊα...».

Τά ήσυχα μάτια τρεμοπαίζουν θαμπωμένα στίς πυκνές αράδες. Στό φώς τού λυχναριού τό πρόσωπο τού γέροντα είναι ήρεμο καί χλωμό.

«.Χαίρωμεν καί άγαλιώμεθα οτι ήλθεν ό γάμος τοΰ άρνίου καί ή γυνή αύτοΰ ήτοίμασεν έαυτήν...».

Τά δάχτυλα χαϊδεύουν τρεμάμενα τή σελίδα. Στά μάτια τρεμοπαίζει τό όραμα.

«...καί λέγει μοι· γράψον, μακάριοι οι εις τό δεϊπνον τοΰ γάμου τοΰ άρνίου κεκλημένοι...»

Τότε ακριβώς έτριξε ή πόρτα. Ό γέροντας σήκωσε τά μάτια στό σκοτεινό άνοιγμα. Τό πρόσωπό του φωτίστηκε .

-Ήρθα, είπε ό Θάνατος.

-Καλοδεχούμενος! έκανε ό γέροντας καί άνασηκώθηκε στό σκαμνί. Ή φλόγα τρεμόπαιζε στό λυχνάρι. Κόπιασε μέσα,κόπιασε,είσαι καλοδεχούμενος ξανάπε ό γέροντας. Τό πρόσωπό του ήταν γιομάτο φως.

Read More ->>

Τά επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Τά επτά θανάσιμα αμαρτήματα
Σέλμα Λάγκερλεφ

Ό  Διάβολος, θέλοντας κάποτε νά ξεγελάσει καί νά κοροϊδέψει έναν Ιερομόναχο, φόρεσε μιά εύρύχωρη κάπα κι ένα μεγάλο καπέλο μέ φαρδύ κατεβασμένο γύρο, πού τού σκέπαζε τόσο πολύ τό πρόσωπο, ώστε ήταν πολύ δύσκολο νά τόν άναγνωρίσει κανείς.

’Έτσι λοιπόν μεταμφιεσμένος πήγε στή Μητρόπολη, όπου, εκείνη την ήμέρα, ό Ιερομόναχος περίμενε στό έξομολογητήριο τούς πιστούς, πού ήθελαν νά ζητήσουν συγχώρηση γιά τ’ άμαρτήματά τους.Σεβαστέ μου πάτερ, είπε ό Διάβολος, είμαι γεωργός καί κατάγομαι από αγροτική οικογένεια. Ξυπνώ από τά χαράματα, χωρίς ποτέ νά παραλείψω νά κάνω τήν πρωινή μου προσευχή. Κατόπιν έργάζομαι δλη τήν ημέρα στους άγρούς. Τρέφομαι μέ ψωμί καί μέ γαλακτερά. Κι όταν, καμιά φορά, καλώ στό σπίτι τούς φίλους μου, τούς φιλεύω φρούτα καί μέλι. Οί γέροι γονείς μου έμένα έχουν μοναδικό τους στήριγμα. Δέν παντρεύτηκα γιατί οί γυναίκες δέ μοϋ προκαλοϋν καμιά συγκίνηση. Πηγαίνω ταχτικά στήν εκκλησία καί κάνω πάντα ελεημοσύνη στοάς φτωχούς. Σεβαστέ μου πάτερ, ακόυσες τήν εξομολόγησή μου. Θά μοΰ δώσεις συγχώρεση;

Τέκνον μου,απάντησε ό ιερομόναχος, είσαι ό πιό ένάρετος άνθρωπος πού γνώρισα ποτέ στή ζωή μου. Εύχαρίστως θά σέ συγχωρέσω. ’Άφησέ με μόνο νά σοϋ διηγηθώ ένα γεγονός, πού συνέβη πρόσφατα έδώ, στήν περιοχή μας. Αυτή ή αφήγηση θά σ’ εύχαριστήσει, γιατί θ’ ακούσεις νά γίνεται λόγος γιά πολλές πράξεις άξιέπαινες, αλλά στό τέλος θά μπορέσεις νά διαπιστώσεις πώς αυτοί πού τίς διέπραξαν ήταν μπροστά σου δυστυχισμένοι αμαρτωλοί.

Πάτερ, τά λόγια σου μέ οδηγούν στό δρόμο τής αλαζονείας, είπε ό Διάβολος.

Θεός φυλάξοι από ένα τέτοιο αμάρτημα! απάντησε ό Ιερομόναχος. Όταν θ’ ακούσεις τή διήγησή μου, θ’ αλλάξεις γνώμη.

Κι άρχισε:

Read More ->>

«Συ, Κύριε, είσαι η ελπίδα μου» (Ψαλμ.90, 9)

«Συ, Κύριε, είσαι η ελπίδα μου» (Ψαλμ.90, 9)
Του Κων. Παπαδημητρακοπούλου
Είναι αλήθεια, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, πως ζούμε σε δύσκολες εποχές, επιπλέον δε, κάποτε έρχονται σε όλους μας και οι δύσκολες στιγμές και οι απρόοπτες καταστάσεις. Τόσο απρόοπτες και δύσκολες, που πραγματικά τα χάνουμε, μας δημιουργείται η πεποίθηση πως δεν υπάρχει πουθενά φως και ο πειρασμός μας λέει πως δεν θα υπάρξει(!). Στ’ αλήθεια τι κάνουμε τότε;
Άλλοι απελπιζόμαστε και λέμε: Πάει, χάθηκα!
Άλλοι τρέχουμε να βρούμε γνωστούς και φίλους εκλιπαρώντας τους για βοήθεια!
Άλλοι δεν το βάζουμε κάτω, γιατί πιστεύουμε στις δυνάμεις και τα προσόντα μας, οπότε και περιμένουμε από κει τη λύτρωση!
Άλλοι υπολογίζουμε σε υλικά πράγματα (χρήματα, κτήματα, εισοδήματα κ.λπ.)!
Άλλοι «ποντάρουμε» στις «μεγάλες δυνάμεις», ακόμη και στις …μαγικές!
Άλλοι καταφεύγουμε στους ειδικούς, τους τόσους ειδικούς που έχουμε για όλα σήμερα!
Ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι δεν ελπίζουν σε τίποτε απ’ όλα αυτά, τα μάταια, τα ανίσχυρα και τα φθαρτά, αλλά που; Μονάχα στον Πανάγαθο, Φιλάνθρωπο και Παντοδύναμο Θεό. Ναι, σ’ Αυτόν μονάχα! Οπότε και σ’ Αυτόν καταφεύγουν. Σ’ Αυτόν αφήνουν τη ζωή τους, την υγεία τους, την οικογένειά τους, το μέλλον τους, τα πάντα. Γι’ αυτό και με απόλυτη εμπιστοσύνη τους ακούει κανείς να λένε: «Έχει ο Θεός»! Και «θα δώσει ο Θεός»! Και πορεύονται ατάραχοι, γαλήνιοι, ήσυχοι …

Read More ->>

Ο πλούσιος και η βασιλεία του Θεού

Ο πλούσιος και η βασιλεία του Θεού
Πρωτ. θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ο πλούτος είναι αξιοζήλευτος για τα δεδομένα και τις αξίες του κόσμου, όχι μόνο στην εποχή μας, αλλά και ανέκαθεν. Εξασφαλίζει την άνετη ζωή και κάνει τον κάτοχό του να μην ασχολείται για την επιβίωσή του. Εξασφαλίζει την δυνατότητα κοινωνικών σχέσεων. Της ηδονής. Της αναγνώρισης από τους άλλους. Την παράταση της ζωής, καθώς ο πλούσιος μπορεί να κάνει χρήση της επιστήμης και των επιτευγμάτων της για να αναστείλει επάνω του τη φθορά του χρόνου. Ο πλούσιος νιώθει ένας μικρός θεός. Έχει την αλαζονεία ότι τα χρήματα και τα αγαθά του μπορούν να του εξασφαλίζουν λύσεις για όλα του τα προβλήματα.  Μπορεί να αγοράσει και τα αισθήματα και τις υπηρεσίες των άλλων. Ο πλούσιος είναι το όνειρο των πολλών.

 Δεν είναι συχνό το φαινόμενο ένας πλούσιος να έχει υπαρξιακές ανησυχίες. Να θέλει να έχει σχέση με τον Θεό. Να είναι βέβαιος ότι τα αγαθά του δεν επαρκούν για να δει τη ζωή στην προοπτική της αιωνιότητας. Να συνειδητοποιήσει την ματαιότητα των κτημάτων και των χρημάτων, από τη στιγμή που η φθορά και ο θάνατος θα αγγίξουν και τον ίδιο. Να μη νικηθεί από την ευκολία του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν». Να αγαπήσει, εκτός από το να χρησιμοποιήσει. Να νοιαστεί για τους άλλους αληθινά, από την καρδιά του, να πιστέψει ότι ο πλούτος του υπάρχει για να προσφέρει στους μη έχοντας. Συνήθως ο πλούσιος πάσχει από οίηση έναντι των πολλών. Παρασύρεται και από τον ανταγωνισμό που συνοδεύει τον πλούτο. Δεν ανέχεται οι άλλοι πλούσιοι να έχουν περισσότερα από αυτόν και κάνει ό,τι μπορεί ώστε ο δικός του πλούτος να αυξάνει. Διαγκωνισμός εγωισμών. Για όλα αυτά ο πλούσιος δεν είναι πάντοτε αξιοζήλευτος. Αν λησμονήσει, όπως συχνά γίνεται στο σύστημα διασημοτήτων της εποχής μας, ότι είναι άνθρωπος, ότι έχει όρια, τότε η δυστυχία τον περιμένει σ’  αυτή τη ζωή και αν δεν ζήσει την μετάνοια και στην άλλη.  

Read More ->>

Κουκκίτσα

Κουκκίτσα
Αλέξανδρος Μωραιτίδης

Όταν απερνούσεν από τον Άγι-Αντώνη — και απερνούσε κάθε βράδυ, εκείναις ταις ημέραις ο παπά-Κονόμος, καβάλα στο γαδουράκι του — ησθάνετο μεγάλην χαράν να ξεπεζεύση εις την αυλίτσαν του μικρού εξωκκλησίου, να έμβη μέσα, να χαιρετίση τας αγίας εικόνας και έπειτα να καθίση στο μόνον στασιδάκι, όπου υπήρχε — διά τον ψάλτην — και να ξεκουρασθή, αφαιρούμενος σιωπηλός με τα μικρά κανδήλια, οπού εφεγγοβολούσαν εκεί, στην αράδα, την γαλήνην και την ανάπαυσιν, πραγματικήν εκεί και ζωντανήν ανάπαυσιν, αντανακλώντα το ακίνητόν των φως εις τας ακινήτους μορφάς των αγίων.

Αλλά μόνον να ξεκουρασθή τάχα;

Εκείναις ταις ημέραις ο παπά-Κονόμος είχε χάσει την κόρην του, μίαν γλυκυτάτην μοναχοκόρην, την Κουκκίτσαν, οπού τόσον αγαπούσε και ελάτρευεν. Η κυρά-Κονόμισσα, η αγαθή πρεσβυτέρα του, μία φιλάσθενος και ολοκίτρινη γυναίκα, αποθνήσκουσα, την άφησε την Κουκκίτσαν της, επάνω εις το πετραχείλι του παπά της, βρέφος εις τα σπάργανα, και την εμεγάλωσε μόνος του ο παπά Κονόμος οπού ήταν τώρα δεκαεπτά ετών δροσεροτάτη παρθένος, σαν μια ελήτσα φουντωτή. Και την είχε μη στάξη και μη βρέξη ο γηραιός εφημέριος. Χάρμα του ασκητικού σπιτιού του και ζηλευτόν εις όλον το χωρίον βλαστόν.

Όταν εμεγάλωσεν η Κουκκίτσα κ' εβγήκεν από το σχολείον, έγεινε το δεξί χέρι του παπά-Κονόμου. Όπου και αν επήγαινε να λειτουργήση, την έπαιρνε μαζύ του, εις όλα τα εξωκκλήσια, να διαβάζη της ώραις, να ψάλλη, να τον συλλειτουργή. Τόσον επιδέξια και τόσο μελωδικά, ώστε την έλεγαν εις το χωρίον: η διακοπούλα.

Read More ->>

Ψυχοσάββατον

Ψυχοσάββατον (1907)
Αλέξανδρος Μωραιτίδης

Είχε διαβάσει εις το Ευαγγέλιον, αλλά και πολλαίς φοραίς του εξηγούσεν ο μακαρίτης ο Γέροντας, ο πνευματικός της νήσου, με τα μεγάλα μάτια και την χονδρήν φωνήν, πως η ψυχή είνε πλέον πολύτιμον πράγμα από το σώμα, και, αν την χάση κανείς, με τίποτε πλέον, ουδέ με τον κόσμον όλον, δεν ημπορεί να την εξαγοράση . . . Το επίστευεν αυτό, και περισσότερον ακόμα επίστευε την φωνήν του Γέροντα, οπού χονδρά-χονδρά αντηχούσεν έως μέσα εις την καρδίαν του πάντοτε:

— «Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; . . .»

Διά τούτο ο Γεωργάκης της Λιμπέρταινας δεν ελυπήθη τόσον, όταν έμαθε τον θάνατον της μητέρας του, όσον τώρα, οπού εξημέρωνε το ψυχοσάββατον, το πρώτον ψυχοσάββατον, μετά τον θάνατόν της. Η σκούνα, με την οποίαν εμπαρκάρισεν ως ναύκληρος, ήτο αραγμένη εις μίαν έρημον ακτήν, παρά την είσοδον του Ελλησπόντου, από παρακαιρόν. Είχον φορτώσει τούβλα από τη Μασσαλίαν, προωρισμένα διά τον σιδηρόδρομον της Ανατολής, τα οποία έπρεπε να παραδώσουν εις Νικομήδειαν, και εξ αιτίας ισχυρών βορείων ανέμων εχασομερούσαν τώρα τόσαις ημέραις έξω από το Σιτλί-Μπαχάρ.

Από το πρωί ακόμα, την Παρασκευήν, σαν εκύτταξε την Σύνοψιν, επάνω εις την πρωινήν του προσευχήν, τον κατέλαβε μία βαθυτάτη μελαγχολία, όταν είδε πώς εξημέρωνε ψυχοσάββατον εις την ερημίαν εκείνην, τόσον, οπού ελησμόνησε να δώση εργασίαν εις το πλήρωμα. Και σαν να του κακοφάνη ολίγον του πλοιάρχου, όστις ήτο αγανακτισμένος και από τον καιρόν. Αλλά καλόβολος φυσικά, ως ήτο, ο καπετάν Γιάννης και ανοιχτόκαρδος, δεν τον ήλεγξε πολύ πικρά τον νεαρόν ναύκληρον, γιατί τον εγνώριζε «περήφανον στη δουλειά του» πάντοτε. Αλλ' όταν, εξελθών από το καμάρι πίσω αφού έπιε τον καφέ του, είδε τους ναύτας να ξετινάζουν τα ράντσα των, τας κρεμαστάς των κλίνας, είπε προς τον λοστρόμον του, όστις ακκουμβισμένος επάνω εις την κωπαστήν παρηκολούθει τα κυλιόμενα πέραν αγρίως λευκά κύματα του Αιγαίου:

Read More ->>

Ο πατήρ Σεργκέι - Λέοντας Τολστόι (1828- 1910)

Ο πατήρ Σεργκέι
Λέοντας Τολστόι (1828- 1910)
Α΄

Γύρω στά 1840, στήν Πετρούπολη, συνέβηκε ένα γεγονός πού κατέπληξε όλο τόν κόσμο. Ένας πρίγκιπας, σωστός λεβέντης καί σπάνιας ομορφιάς νέος διοικητής ’ίλης ιππικού γιά τόν όποιο όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι θά φτάσει ύπασπιστής τού αύτοκράτορα καί θά κάνει λαμπρή σταδιοδρομία στήν αυλή τού Νικολάου Α' ένα μήνα πρίν άπ’ τή μέρα πού θά παντρευόταν μέ μιά πανέμορφη δεσποινίδα άπ’ τήν άκολουθία της αύτοκρατόρισσας, παραιτήθηκε άπ’ τό στρατό , χάλασε τήν αρραβώνα, χάρισε τό τσιφλίκι του στήν αδερφή του καί πηγε νά μονάσει σέ κάποιο μακρινό μοναστήρι. Ή πράξη του αυτή θεωρήθηκε παράλογη κι ακατανόητη σέ όλους όσοι δέ γνώριζαν τίς πραγματικές αιτίες πού τήν υποκίνησαν. Όμως,γιά τόν πρίγκιπα Στεπάν Κασάτσκι ή εξέλιξη αυτή ήταν τόσο φυσιολογική , ώστε δέν μπορούσε νά φανταστεί ότι θά τού ήταν δυνατό νά άντιδράσει διαφορετικά.

Ό πατέρας τού Στεπάν Κασάτσκι, συνταγματάρχης έ.ά. της αύτοκρατορικής φρουράς, είχε πεθάνει όταν ό γιός του δέν είχε συπληρώσει τά δώδεκα χρόνια. Παρ’ όλο πού στή μητέρα του ήταν πολύ δύσκολο νά άποχωριστεϊ τό παιδί της, ωστόσο στάθηκε άδύνατο νά μήν ικανοποιήσει τήν έπιθυμία τού μακαρίτη, ό όποιος της είχε ζητήσει πώς αν πεθάνει νά μήν κρατήσει τό παιδί στό σπίτι, αλλά νά τό στείλει στή στρατιωτική σχολή. ’Έτσι κι έγινε. Ή μητέρα κι ή αδερφή του Βαρβάρα μετακόμισαν στήν Πετρούπολη γιά νά βρίσκονται κοντά του καί νά περνούν όλοι μαζί τίς γιορτές στό σπίτι.

Read More ->>

Στο μοναστήρι Ποκροάβε

Ο πατήρ Σεργκέι
Λέοντας Τολστόι (1828- 1910)
Γ' Στο μοναστήρι Ποκροάβε

Ό Κασάτσκι πήγε καί κλείστηκε στό μοναστήρι Ποκροάβε. Ό ήγούμενος της μονής ήταν ένας φιλοσοφημένος καλόγερος,γνωστός συγγραφέας, από παλιά άριστοκρατική οικογένεια. Ύπήρξε μαθητής τού διάσημου ασκητή ’Αμβροσίου, πού μέ τή σειρά του ήταν μαθητής τού Μακάριου, ό όποιος ύπήρξε μαθητής τού ασκητή Λεωνίδα, πού ήταν μαθητής τού Πάίσιου Βελιτσκόφσκυ. Ό Κασάτσκι έγινε ττνευματικό τέκνο τού ήγούμενου τής μονής Ποκροάβε.

Εκτός άπ’ τό α’ίσθημα τής ανωτερότητας πού αισθανόταν έναντι των άλλων καλόγερων, ό Κασάτσκι, έτσι όπως συνέβαινε σέ όλες τις ένέργειές του, έβρισκε στό μοναστήρι τήν ικανοποίηση τής ολοκλήρωσης, τόσο τής πρακτικής, όσο καί τής πνευματικής του ζωής. Όπως καί στό στρατό, όπου είχε κατορθώσει νά ’ναι ένας τέλειος αξιωματικός πού συνεχώς διεύρυνε καί βελτίωνε τήν επαγγελματική του κατάρτιση, έτσι καί στό μοναστήρι προσπαθούσε νά γίνει τέλειος ασκητής. Ήταν φιλόπονος, ψύχραιμος, θεοσεβής, καλοκάγαθος, αγνός στις πράξεις και στις σκέψεις του, υπάκουος ατούς άνωτέρους του. Ή πειθαρχία πού είχε αφομοιώσει στό στρατό τόν διευκόλυνε πολύ στό μοναχικό του βίο. ’Άν καί πολλά πράγματα πού συνέβαιναν στό μοναστήρι δέν τού άρεζαν, ώστόσο,χάρη στό αίσθημα τής πειθαρχίας τά παράβλεπε όλα κι έλεγε μέσα του: «Δέν έχω δικαίωμα νά κρίνω, αλλά νά έκπληρώνω ταπεινά τίς έντολές, είτε άγρυττνώντας μπροστά στά Ιερά λείψανα, είτε ψέλνοντας, είτε ασχολούμενος μέ τό αρχονταρίκι». Χωρίς τό αίσθημα τής υποταγής θά τού ήταν πολύ δύσκολο νά συνηθίσει στίς ατέλειωτες μονότονες λειτουργίες καί τίς άσχημες συνήθειες τών αδελφών μοναχών. 

Read More ->>

Στό Μοναστήρι του πατρός Σεργκέι

Ο πατήρ Σεργκέι
Λέοντας Τολστόι (1828- 1910)
Δ’  Στό Μοναστήρι του πατρός Σεργκέι

'Ήταν άπόκριες κι είχαν περάσει έξι χρόνια άπό τότε πού ό πατήρ Σεργκέι είχε γίνει ερημίτης, όταν μιά εύθυμη παρέα, άντρες καί γυναίκες, άπό τή γειτονική πόλη, υστέρα άπό γερό φαγοπότι άποφάσισε νά κάνει βόλτα μέ τίς τρόικες. Στήν παρέα ήταν δυό δικηγόροι, ένας πλούσιος τσιφλικάς, ένας άξιωματικός καί τέσσερις γυναίκες. Ή μιά άπ’ αύτές ήταν γυναίκα τοΰ άξιωματικοΰ, ή άλλη τοΰ τσιφλικά, ή τρίτη ήταν άδερφή του κι ή τέταρτη ήταν χωρισμένη, πολύ πλούσια, όμορφη , γνωστή σ’ όλόκληρη τήν πόλη άπ’ τά ερωτικά σκάνδαλα καί τήν έκκεντρικότητά της.Ό καιρός ήταν θαυμάσιος κι ή διαδρομή ύπέροχη. Άφοΰ διήνυσαν δέκα περίπου χιλιόμετρα, σταμάτησαν κι άρχισαν νά αναρωτιούνται άν θά συνεχίσουν τη διαδρομή ή θά γυρίσουν στήν πόλη.Ποϋ όδηγει αυτός ό δρόμος; ρώτησε ή όμορφη διαζευγμένη κυρία πού τή λέγανε Μακόφκινα.

Στό Ταμπίνο. Απέχει μόλις δώδεκα χιλιόμετρα από δώ, απάντησε ένας άπ’ τούς δικηγόρους πού της έκανε κόρτε.

Καί πιό πέρα;

Πιό πέρα πάει στήν τοποθεσία Α’. Κι από κεϊ στό μοναστήρι.

Στό μοναστήρι τοΰ πατρός Σεργκέι;

Μάλιστα.

Πού δέν είναι άλλος από τόν κατά κόσμον Κασάτσκι;

Μάλιστα.

Κυρίες καί κύριοι! Πάμε στόν Κασάτσκι, τόν ώραϊο καλόγερο! Θά φάμε καί θά ξεκουραστούμε στή μονή.

Read More ->>

Στην ερημική σπηλιά

ΣΤ'  Στην ερημική σπηλιά
Ο πατήρ Σεργκέι
Λέοντας Τολστόι (1828- 1910)

Ό πατήρ Σεργκέι πέρασε κι άλλα έφτά χρόνια στήν έρημική σπηλιά. Στήν αρχή δεχόταν πολλά άπ’ τά δώρα πού τού προσφέρανε: τσάι, ζάχαρη, άσπρο ψωμί, γάλα, ρούχα καί ξύλα. Αλλά, όσο περνούσαν τά χρόνια, τόσο έκανε τή ζωή του σκληρότερη καί λιτή, άρνούμενος ότιδήποτε θεωρούσε πώς ήταν περιττό καί τελικά έφτασε νά δέχεται μόνο μαύρο ψωμί καί μόνο μιά φορά τή βδομάδα. Τά δώρα πού έπαιρνε άπ’ τούς πιστούς πού έρχονταν νά τόν δουν τά μοίραζε στοάς φτωχούς καί στοάς ζητιάνους.Περνούσε τόν καιρό του προσευχόμενος ή κουβεντιάζοντας μέ τούς πιστούς πού έρχονταν όλο καί περισσότεροι γιά νά τόν δουν. Άπ’ τό κελί έβγαινε μόνο όταν πήγαινε στήν εκκλησία κι αυτό γινόταν κάπου τρεις φορές τό χρόνο, ή όταν έπρεπε νά πάει γιά ξύλα καί νερό.

Είχαν περάσει πέντε χρόνια άπ’ τόν ερχομό του στό Ταμπίνο όταν έγινε τό έπεισόδιο μέ τήν Μακόφκινα. Σέ λίγο ό κόσμος έμαθε γιά τήν περίεργη έπίσκεψή της εκείνη τή νύχτα πού είχε σάν αποτέλεσμα νά μετανοήσει γιά τήν άσωτη ζωή της καί νά καλογερέψει. Άπό έκείνη τή στιγμή ή φήμη τού έρημίτη καλόγερου ξεπέρασε τά όρια της περιοχής. Τό κελί του έγινε τόπος λατρείας γιά πολλούς προσκυνητές πού έρχονταν άπ’ ολόκληρη τή χώρα. Όπως συμβαίνει συνήθως σέ παρόμοιες περιπτώσεις, άρχισε νά διαδίδεται ή φήμη πώς είναι άγιος καί θαυματουργός. ’Έτσι, έκτός άπ’ τούς προσκυνητές άρχισαν νά καταφτάνουν στή σπηλιά του τυφλοί, κουτσοί κι ανίατοι ασθενείς γιά νά τούς κάνει καλά.

Read More ->>

Ενας δυστυχισμένος αμαρτωλός

Ο πατήρ Σεργκέι
Λέοντας Τολστόι (1828-1910)
Ενας δυστυχισμένος αμαρτωλός

Ή Πάσενκα δέν ήταν πρό πολλοΰ ή γυναίκα πού ήξερε. Ήταν ή Πρασκόβια Μιχάηλοβνα, μιά γριά ξερακιανή , σταφιδιασμένη, πεθερά ενός ανεπρόκοπου καί μπεκρούλιακα υπαλληλάκου. Στήν πραγματικότητα αύτή δούλευε καί συντηρούσε όχι μόνο τόν έαυτό της, αλλά καί τήν κόρη, τό γαμπρό καί τά πέντε της έγγονάκια. ’Έκανε μαθήματα μουσικής στά παιδιά των πραματευτάδων, παίρνοντας πενήντα καπίκια τήν ώρα. ’Έκανε πότε τέσσερις καί πότε πέντε ώρες τή μέρα κι έτσι έβγαζε κάπου έξήντα ρούβλια τό μήνα. Αύτά ήταν όλα κι όλα τά έσοδά της. Δέν έφταναν ούτε γιά ψωμί. Ή Πάσενκα είχε γράψει σέ όλους τούς γνωστούς καί φίλους μέ τήν παράκληση νά βρουν καμιά δουλειά γιά τό γαμπρό της. Είχε γράψει καί στόν πατέρα Σεργκέι, αλλά τό γράμμα δέν τόν βρήκε.Ήταν Σάββατο καί ή Πρασκόβια Μιχάηλοβνα έτοίμαζε ένα τσουρέκι μέ σταφίδες πού παλιότερα τό ’φτιάχνε αριστοτεχνικά ό δουλοπάροικος μάγειρας τοϋ πατέρα της. Τήν άλλη μέρα ήταν γιορτή κι ήθελε νά προσφέρει κάτι τό ιδιαίτερο στά έγγονάκια της.

Read More ->>

Τα τρία ερωτήµατα

Τα τρία ερωτήµατα

Λέοντος Τολστόι

Μια φορά και έναν καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε ότι αν ήξερε πάντοτε την κατάλληλη στιγµή για ν’αρχίζει κάτι, αν ήξερε ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για ν’ ακούει και ποιοι είναι εκείνοι που θάπρεπε ν’ αποφεύγει και πάνω από όλα αν ήξερε πάντοτε ποιο είναι το σηµαντικότερο πράγµα να κάνει, δε θα αποτύχαινε σε ό,τι επιχειρούσε.Και όταν του ήρθε αυτή η σκέψη, φρόντισε να διακηρυχθεί σε ολόκληρο το βασίλειό του ότι θα έδινε σπουδαία αµοιβή σ’εκείνον που θα του µάθαινε ποια είναι η κατάλληλη στιγµή για κάθε ενέργεια, ποιοι είναι οι πιο αναγκάιοι άνθρωποι και πως θα µπορούσε να ξέρει ποιό είναι το πιο σπουδαίο πράγµα να κάνει.

Και ήλθαν σοφοί άνθρωποι στο βασιλιά, αλλά όλοι έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις στα ερωτήµατα.Σ’ απάντηση του πρώτου ερωτήµατος, µερικοί είπαν ότι για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγµή για κάθε ενέργεια, πρέπει να φτιάξει προκαταβολικά ένα πρόγραµµα ηµερών, µηνών και ετών και να το ακολόυθήσει πιστά. Μόνον έτσι, είπαν αυτοί, θα µπορούσε να γίνει το κάθε τι στην κατάλληλη στιγµή. Άλλοι δήλωσαν ότι θα ήταν αδύνατο ν’αποφασίσει κανείς εκ των προτέρω την κατάλληλη στιγµή για κάθε ενέργεια, αλλά αν δεν αφήσει τον εαυτό του να απορροφηθεί σε µάταιες ενασχολήσεις, θα µπορούσε πάντοτε να προσέχει τι συµβαίνει και τότε να κάνει ό,τι θα ήταν αναγκαίο. Άλλοι πάλι είπαν, ότι όσο κι αν πρόσεχε ο βασιλιάς ό,τι συµβαίνε, θα ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει σωστά ποια είναι η κατάλληλη στιγµή για κάθε ενέργεια, γι΄ αυτό θάπρεπε να έχει ένα συµβούλιο από σοφούς ανθρώπους, που θα τον βοηθούσαν να καθορίσει την κατάλληλη στιγµή για κάθε τι.

Read More ->>

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέξει ένα καλό δέντρο, απ’ όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, αλλά το εσωτερικό του, ο πυρήνας του, ήταν σάπιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ο κορμός του έδειχνε άσχημος. Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ο άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τι μπορεί να μου χρησιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιάζει ανώμαλο, άσχημο, αλλά τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό. Το ίδιο θα κάνει κι ο Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε θα διαλέξει εκείνον που φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον άλλον, εκείνον που η καρδιά του είναι γεμάτη με την αληθινή δικαιοσύνη του Θεού.

Read More ->>

Γιά τήν κατάντια μας

Γιά τήν κατάντια μας
Καταντήσαμε να μην εχουμε απάνω μας τίποτα το Ελληνικό,
από το σώμα μας ,ισαμε το πνεύμα μας

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ
τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός. Οἱ ἀδιάφοροι παιρνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν γιὰ πιστεύω τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις, κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε, ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε,
ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας. Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία, σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή, κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος.

Read More ->>

Ἡ ἱερωσύνη κατὰ τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη

Ἡ ἱερωσύνη κατὰ τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη

Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος ἔδειχνε ἔντονο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Πόση χαρὰ γέμιζε κάθε φορὰ ποὺ μάθαινε ὅτι κάποιος εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος νέος προσερχόταν στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ προσευχόταν νὰ ὑπηρετήσει τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἀνιδιοτέλεια.Ἀντίθετα πόνο καὶ λύπη καταλάμβανε τὴν ψυχή του ὅταν πληροφοροῦνταν ὅτι ὑπῆρχαν κληρικοὶ ποὺ ζοῦσαν χωρὶς φόβο Θεοῦ ἢ χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἱερωσύνη τους γιὰ πλουτισμὸ ἢ γιὰ νὰ περνοῦν ἄνετα καὶ γενικὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς πιστοὺς ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία.Ἐναντίον τῶν ἐπιλησμόνων Κληρικῶν, ὅλων τῶν βαθμῶν, ἔγραψε ἐλεγκτικὲς ἐπιστολὲς καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς φέρει σὲ συναίσθηση.

Οἱ ἀνάξιοι ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι δέχθηκαν τὶς δίκαιες ἐπικρίσεις τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ἔγραψε πολλὲς ἐπιστολὲς γιὰ ἀναξίους κληρικοὺς ὅπως στὸν Μάρωνα, τὸν Ζώσιμο, τὸν Μαρτινιανό, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους κληρικοὺς ποὺ μόλυναν μὲ τὴν ζωή τους τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο. Ἡ εὐθύνη τοῦ κληρικοῦ ἔκανε τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ νὰ γίνει κληρικός, ὅταν τοῦ τὸ πρότεινε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος νὰ τὸν χειροτονήσει καὶ τελικῶς τὸ δέχτηκε μὲ πολλὲς πιέσεις.

Read More ->>

Το Δείπνο της Βασιλείας

Το Δείπνο της Βασιλείας

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και φαιδράς πανηγύρεως.

Εί τις δούλος ευγνώμων εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων απολαυέτω νυν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω, και γαρ ουδέν ζημιούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα,

φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον,

αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης, και τον ύστερον ελεεί, και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι, και τούτω χαρίζεται,

και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.

Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών, και πρώτοι και δεύτεροι, τον μισθόν απολαύετε.

Read More ->>

Περί μιας «Λειτουργικής Αναγεννήσεως»

Περί μιας «Λειτουργικής Αναγεννήσεως»
Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί μιας «λειτουργικής αναγεννήσεως» εντασσόμενης στον σφοδρό άνεμο που πνέει, για ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Ανοίγω κατ’ αρχάς το λεξικό της ελληνικής γλώσσας και διαβάζω: Αναγέννηση = εκ νέου γέννηση, ξαναγέννημα μερών οργανισμού, που έχουν υποστεί φθορά ή ακρωτηριασμό, ανάπλαση, ανάκτηση των δυνάμεων, της ζωντάνιας και της δημιουργικής διάθεσης μετά από περίοδο καταπτώσεως, στασιμότητας η παρακμής. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ορθόδοξη λειτουργική πράξη και βιοτή; Η Θεία Λειτουργία των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, η ισόκυρη της Αγίας Γραφής Ιερά Παράδοσις, απεβίωσαν, εφθάρησαν, ακρωτηριάσθησαν και χρήζουν αναπλάσεως, ενδυναμώσεως, ενισχύσεως και αναδημιουργίας ως καταπτωθέντων από την παλαιότητα, τη στασιμότητα και την παρακμή;

Κατόπιν οι εκσυγχρονιστές αναθεώρησαν την έκφραση και μιλούν τώρα για ανακαίνιση και ανανέωση. Το λεξικό γράφει: Ανακαίνιση= παρέμβαση μ’ επισκευές, βελτιώσεις, επιδιορθώσεις, ώστε ν’ αποκτηθεί νέα μορφή, αναμόρφωση, αναδημιουργία. Ανανέωση= εμπλουτισμός με νέα στοιχεία ή αντικατάσταση των παλιών ή φθαρμένων με καινούργια, βελτίωση, ξανάνιωμα. Πάλιωσε η Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και θέλει βελτίωση κι επιδιόρθωση, για να ξανανιώσει με τις δικές μας παρεμβάσεις κι ωραιοποιήσεις;

Read More ->>

Άγιος Γαβριήλ ο Οσιομάρτυρας ο εν Κωνσταντινουπόλει.

Άγιος Γαβριήλ ο Οσιομάρτυρας ο εν Κωνσταντινουπόλει.
Ημέρα μνήμης: 2 Φεβρουαρίου.

Tμηθείς Γαβριήλ δι’ αγάπην Kυρίου,

Συν τω Γαβριήλ χορεύεις εν τω πόλω.

Ο Άγιος Γαβριήλ καταγόταν από την Αλλώνη της Προικονήσου. Έγινε μοναχός και υπηρετούσε σαν κήρυκας της ενορίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Κατηγορήθηκε σαν υβριστής της μουσουλμανικής θρησκείας, φυλακίστηκε και βασανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Παρέμεινε όμως σταθερός στην πίστη του και επειδή δεν δέχτηκε να γίνει μουσουλμάνος, αποκεφαλίστηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1676 μ.Χ. Το λείψανο του Αγίου ρίχτηκε στη θάλασσα από τους Τούρκους. Το μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Ιωάννης Καρυοφύλλης.

Ο Άγιος Νικόδημος γράφει στο «Νέον Μαρτυρολόγιον» (1799 μ.Χ.):

«Οὗτος ὁ Ἀγγελώνυμος Μάρτυς Γαβριήλ, ἦν ἐκ χώρας λεγομένης Ἀλλώνης, τῆς ἐπαρχίας Προκοννήσου. Ἐγένετο δὲ Μοναχὸς ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, καὶ διάγων σωφρόνως, καὶ ἐναρέτως πολιτευόμενος, ἔφθασεν εἰς ἔφεσιν καὶ πόθον Μαρτυρικοῦ Στεφάνου· ὅθεν ἐλθὼν ἐν τῇ Βασιλευούσῃ, ἔγινε κῆρυξ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας· πλησιαζούσης οὖν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, διελογίζετο καθ᾿ ἑαυτόν, μὲ τὶ τρόπο νὰ τύχῃ τοῦ ποθουμένου Μαρτυρίου, καὶ διανυκτερεύων, καὶ ἀγρυπνῶν ἔνδον τοῦ Πατριαρχικοῦ ναοῦ, ἐπεκαλεῖτο τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας, ἐκ νεότητος ἐπόθει διὰ νὰ φωτίσῃ τὸν τρόπον· μεταλαβὼν οὖν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐξῆλθε στοχαζόμενος κατὰ τὴν ὁδὸν καὶ περιερχόμενος ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὥσπερ ἡ ᾀσματικὴ νύμφη ἴσως νὰ εὕρῃ ὃν ἐπόθει Νυμφίον Χριστόν

Read More ->>

«Μη ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου» (Λουκ. 2, 26),

«Μη ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου»
 (Λουκ. 2, 26),

Τα γηρατειά είναι ίσως η πιο δύσκολη περίοδος της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι μόνο το βάρος των όσων έχουν προηγηθεί. Η ανάγκη της αποτίμησης της ζωής. Οι χαρές και οι λύπες, οι σταυροί και τα πάθη μας. Είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος αισθάνεται πως δεν έχει καμία ελπίδα να συνεχίσει να υπάρχει. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να φτάσει το τέλος. Οι θρησκείες επενδύουν σ'  αυτή την διαγραφόμενη και βέβαιη τελικά απελπισία και προτείνουν την μεταθανάτια ζωή ως παρηγοριά. Ως ένα φως μέσα στο δεδομένο σκοτάδι. Ότι ο άνθρωπος μπορεί μεν να φύγει από τον κόσμο που γνωρίζει, από τα πρόσωπα που αγαπά και μοιράζεται τη ζωή του μαζί τους ή και από τα βάσανα, «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου», ωστόσο δε θα χαθεί. Η ψυχή του θα συνεχίσει να υπάρχει με έναν απροσδιόριστο τρόπο ή και συγκεκριμένα, ανάλογα με τη διδασκαλία και την πίστη της θρησκείας. Κι έτσι ο άνθρωπος αισθάνεται λιγότερο μόνος, περισσότερο έτοιμος να κάνει το δικό του Πάσχα, το πέρασμά του από τον θάνατο.

Read More ->>

Η Υπαπαντή του Χριστού

Η Υπαπαντή του Χριστού
(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτή ριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λκ. 2. 29 32)

Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιάδες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του.

Ὁλόκληρη ἡ γῆ, ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ποθοῦσε τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἐπιτέλους θὰ συναντοῦσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ Θεό του πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σὲ μιὰ φάτνη στὴ Βηθλεέμ· ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στὸ χρόνο· ὁ Ἀπεριχώρητος καὶ Ἀτελεύτητος ὑπάχθηκε στοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης.

Read More ->>

«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος»

«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος»

Θανάσιμος εχθρός στην πορεία της μετανοίας μας είναι η αναβολή. Και γίνεται αυτή ο τάφος μιας μεγάλης απόφασης. Γιατί δεν είναι απλή η μεθόδευση της επιστροφής στο Θεό δια του μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως και μετανοίας. Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος μετά τη διάπραξη της αμαρτίας ζητά την απαλλαγή. Και είναι αυτή η αναζήτηση φυσικό επακόλουθο μιας υγιούς συνειδήσεως. Δεν δέχεται την αμαρτία μέσα του, γιατί είναι ξένη προς αυτόν. Παρά ταύτα εμποδίζεται. Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Aμαρτωλοί πάντοτε επιθυμούσιν από της αμαρτίας απαλλάτεσθαι, αλλ’  υπό της έξεως και της επιθυμίας κωλύοvται».

Τι μηχανεύεται ο πονηρός προκειμένου να αποτρέψει τον αμαρτωλό από την εξομολόγηση; Δεν του λέγει βέβαια κατ’ ευθείαν, «μην εξομολογείσαι», αλλά «ανάβαλε». «Έχεις καιρό. Νέος είσαι ακόμη. Γλέντησε επί τέλους τη ζωή σου. Πότε θα χαρείς και συ; Όταν γεράσεις; Τότε δε θα μπορείς. Διασκέδασε τώρα. Και, όταν μεγαλώσεις, εξομολογείσαι και μετανοείς». Πόσοι νέοι άνθρωποι δεν κάνουν τέτοιου είδους σκέψεις; Πόσοι διεφθαρμένοι γέροντες δεν παιδιαρίζουν, συνιστώντας στα νέα παιδιά να ακολουθήσουν τα βήματα τους!

Read More ->>

Μελαγχολία, θλίψη, άγχος

Μελαγχολία, θλίψη, άγχος
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Τό σπουδαῖο εἶναι νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ἑνωθοῦμε μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τίς χαρές καί τίς λύπες ὅλων. Νά τούς νιώθουμε δικούς μας, νά προσευχόμαστε γιά ὅλους, νά πονᾶμε γιά τήν σωτηρία τους, νά ξεχνᾶμε τούς ἑαυτούς μας. Νά κάνομε τό πᾶν γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστός γιά μᾶς. Μέσα στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μέ κάθε δυστυχισμένο καί πονεμένο κι ἁμαρτωλό. Κανείς δέν πρέπει νά θέλει νά σωθεῖ μόνος του, χωρίς νά σωθοῦν καί οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος νά προσεύχεται κανείς γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τούς ἄλλους πρέπει νά ἀγαπᾶμε καί νά προσευχόμαστε νά μή χαθεῖ κανείς· νά μποῦν ὅλοι στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἔχει ἀξία. Καί μ’ αὐτή τήν ἐπιθυμία πρέπει νά φύγει κανείς ἀπ’ τόν κόσμο, γιά νά πάει στό μοναστήρι ἤ στήν ἔρημο.

Μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τά μυστήρια πού σώζουν, δέν ὑπάρχει ἀπελπισία. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί. Ἐξομολογούμαστε, ὅμως μᾶς διαβάζει ὁ παπάς κι ἔτσι συγχωρούμαστε καί προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία, χωρίς καθόλου ἄγχος, χωρίς καθόλου φόβο.

Read More ->>