Σύντομη ερμηνεία στην
προσευχή "Πάτερ ημών" σταλμένη προς κάποιον φιλόχριστο
Δεχόμενος τα πολύτιμα
γράμματά του, δέχτηκα κοντά μου τον ίδιο τον θεοφρούρητο κύριό μου• ο οποίος
είναι πάντοτε παρών πνευματικά και καθόλου δεν μπορεί να λείπει, αλλά εξαιτίας
του πλούτου της αρετής του δεν αποφεύγει να επικοινωνήσει με τους δούλους του,
μιμούμενος το Θεό, σύμφωνα με τη δυνατότητα που έχει δώσει ο Θεός στην
ανθρώπινη φύση. Γι' αυτό, αφού θαύμασα τη μεγάλη του συγκατάβαση, ανέμιξα το
φόβο μου πρός αυτόν μαζί με πόθο, και σχημάτισα από τα δύο —το φόβο και τον
πόθο— μία αγάπη, που αποτελείται από συστολή και εύνοια.
Κι αυτό, για να μη γίνει
μήτε μίσος ο φόβος, με το να γυμνωθεί από τον πόθο, μήτε καταφρόνηση ο πόθος,
με το να μην είναι ενωμένος με το φρόνιμο φόβο• αλλά ν' αποδειχθεί η αγάπη ένας
εσωτερικός νόμος γεμάτος στοργή που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους,
υποτάσσοντας το μίσος με την εύνοια, και απομακρύνοντας την καταφρόνηση με τη
συστολή.
Αυτόν ακριβώς, εννοώ το
φόβο, επειδή κατάλαβε ο μακάριος Δαβίδ ότι συγκρατεί περισσότερο απ' όλα τη
θεία αγάπη, λέει: «ο φόβος του Κυρίου είναι αγνός και μένει αιώνια». Ήξερε
δηλαδή ότι αυτός είναι διαφορετικός από εκείνον που προκαλείται από το δέος της
τιμωρίας των αμαρτημάτων. Γιατί τούτος εκδιώκεται και αφανίζεται ολότελα από
την παρουσία της αγάπης, όπως δείχνει ο μέγας ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγοντας
κάπου στους λόγους του: «η αγάπη διώχνει το φόβο»• ενώ ο προηγούμενος φόβος
είναι φυσικό χαρακτηριστικό του νόμου της αληθινής στοργής, και με τη συστολή
εξασφαλίζει στους αιώνες για τους αγίους το θέσπισμα και την εκδήλωση της
αγάπης ολότελα αδιάφθορα προς το Θεό και μεταξύ τους.
Read More ->>