Οδοιπορικό στό Άγιο Όρος

Οδοιπορικό στό Άγιο Όρος
Πρόλογος

Όταν τα διάβασα για πρώτη φορά, πίστεψα ότι αποτελούσαν την πιο γνήσια περιγραφή του Αγίου Όρους, που θ’ άξιζε τον κόπο να διαβάσουν, όσοι και όσες δεν είχαν την τύχη να πάνε ακόμη ή δεν μπορούν να πάνε, ώστε να νοιώσουν κι εκείνοι ένα μέρος απ’ τα συναισθήματα που νοιώθει ένας ευλαβικός προσκυνητής του Αγίου Όρους. Έτσι συνέλεξα τις εμπειρίες αυτές από τους δύο παραπάνω ιστότοπους, τις βιβλιοδέτησα και πρόσθεσα φωτογραφίες, που προέρχονται από τον Ηλία από την Πάτρα, μέλος του ιστότοπου www.athos.gr, από το προσωπικό μου αρχείο απ’ τις επισκέψεις μου στο Όρος το Νοέμβριο 2005 και τον Μάιο 2006, κι από διάφορες ιστοσελίδες, κι έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη και στο βιβλίο «Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους». Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους φίλους, που αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί μας τις προσωπικές τους εμπειρίες από το Άγιο Όρος μέσω του Διαδικτύου, κι έτσι έγιναν αφορμή για το βιβλίο αυτό. Υπόσχομαι, με τη βοήθεια του Θεού και την ευλογία της Παναγίας, να το συμπληρώσω με ότι καινούργιο βρω στο Διαδίκτυο, με νέες φωτογραφίες, αλλά και με τις δικές μου εμπειρίες, μόλις βρω χρόνο και λόγια για να τις περιγράψω. Νίκος Κοπελιάς Κοζάνη Ιούνιος 2006

Read More ->>

Η σιωπή τού Αγίου Όρους

Οδοιπορικό στό Άγιο Όρος
Η σιωπή τού Αγίου Όρους

Και αυτή είναι η σιωπή, η οποία, ιδίως στο Όρος, είναι η ευγλωτότερη ρητορεία, μια «σιωπώσα παραίνεσις». Εκεί δε μιλούν πολύ, αλλά ζουν «εν σιωπή» τα μυστήρια του Θεού, βιώνουν την αποφατική εμπειρία της Ορθοδόξου Θεολογίας. Με την σιωπή ακούν την φωνή του Θεού και αποκτούν την αρετή. Κατά τον Άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο «οδός ταχεία προς ανάληψιν αρετής η σιωπή έστι τοις εισαγωγικοίς των χειλέων και η μύσις των οφθαλμών και των ώτων η κώφευσις». Η σιωπή των μοναχών σε διδάσκει. Διαβάζουμε στο Γεροντικό : «Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος πήγε κάποτε στην σκήτη. Συνάχθηκαν όλοι οι αδελφοί και λέγουν στον αββά Παμβώ : Πες ένα λόγο στον πάπα για να ωφεληθεί. Τους αποκρίνεται ο γέρων : «Αν δεν ωφελείται με την σιωπή μου, ούτε με τον λόγο μου πρόκειται να ωφεληθεί». Στο Άγιον Όρος πρέπει να πας με την πρόθεση να ωφεληθείς με την σιωπή. Αν ξέρεις να διδάσκεσαι έτσι, τότε όλα θα σου μιλήσουν. Οι σιωπηλές μορφές των μοναχών, τα σπήλαια των ερημιτών, τα κατανυκτικά μοναστήρια, η φύση και τα άψυχα αντικείμενα θα σου πουν πολλές ιστορίες και θα σου μεταγγίσουν υπέροχες διδασκαλίες. Μ’ αυτό τον τρόπο ολόκληρο το Άγιον Όρος διαλέγεται «εν σιωπή». Μερικές όμως φορές μιλούν και τότε ωφελούν γιατί έχουν βίον καλόν. Και «βίος (καλός) άνευ λόγου μάλλον ωφελείν πέφυκε ή λόγος ένευ βίου (καλού). Ο μεν γαρ και σιγών ωφελεί, ο δε και βοών ενοχλεί. Ει δε και λόγος και βίος συνδράμοιεν, εν φιλοσοφίας απάσης αποτελούσιν άγαλμα» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης). Επειδή έχουν βίον άγιον και έχουν γίνει κιθάρες του Αγίου Πνεύματος και «μυστικαί σάλπιγγες» της Αγίας Τριάδος (Αγάπης, Λόγου, Σοφίας), γι’ αυτό και όταν μιλούν οπωσδήποτε ωφελούν.

Read More ->>

Δειλινό στο Άγιον Όρος

Οδοιπορικό στό Άγιο Όρος
Δειλινό στο  Άγιον Όρος

Ο ήλιος έπεφτε στην δύση. Τα πρωινά του Όρους είναι μυρωμένα, μαγεμένα. Το σκοτάδι της νύκτας διαλύεται, ενώ οι μοναχοί βρίσκονται στα Καθολικά των Ιερών Μονών, λέγοντας το «Δόξα σοι τω δείξαντι το φως...». Το διώχνουν θα έλεγε κανείς οι γλυκύτατες μελωδικές φωνές, τα γλυκόηχα κτυπήματα των σήμαντρων και τα ζεστά κτυπήματα των ταλάντων. Αλλά και τα απογευματινά στο Όρος είναι γεμάτα γαλήνη. Πέρασε μια μέρα πάλης και η νύκτα τώρα απλώνει το πέπλο της, μέσα στο οποίο ο μοναχός θα κρύψει πολλούς αγώνες, άφθονα δάκρυα και πολλές πνευματικές ασκήσεις. Πέφτει ο ήλιος, αλλά ο ήλιος που υπάρχει στην καρδιά των ασκητών δεν σβήνει. Μια διαρκής φωτόλουστη μέρα υπάρχει στην ολοκάθαρη καρδιά τους, χωρίς τα σύννεφα των παθών. Ω τα δειλινά του Όρους! Δειλινά γεμάτα «μαγεία», γεμάτα Χάρι, τυλιγμένα στη σιωπή. Μετά τον εσπερινό μερικοί αθλητές, με αργές κινήσεις, με πρόσωπο σκυμμένο στην γη, βγαίνουν από τα καθολικά των Ιερών Μονών ή από τα μικρά εκκλησάκια των σπιτιών τους έξω στην φύσι για να ξεκουραστούν λίγο, κάθονται σε ένα λίθινο πεζούλι και αδολεσχούν στην προσευχή, στο γλυκύτατο όνομα του Χριστού. Θέλουν και επιμένουν να το ράψουν στην καρδιά τους με τα χρυσά της προσευχής γράμματα. Οι ώρες αυτές της γαλήνης, που και η φύση ηρεμεί, που μόνο η θάλασσα μερικές φορές ακούγεται να παίζει με τα βράχια, που ο Βασιλιάς ήλιος χρωματίζει τον ουρανό με όλα τα χρώματα, με συνεπαίρνουν. Η φύση στο Όρος έχει μια άλλη χάρη, απαύγασμα και αυτή της προσευχής και της αγιότητος. Ναι, η άκτιστη Χάρι περνά από την ψυχή στο σώμα κι απλώνεται μέσα στην άλογο φύση και σε όλη την δημιουργία. Τίποτε το άγριο δεν υπάρχει εκεί ή τουλάχιστον δεν το βλέπεις σαν άγριο....όλα είναι ήρεμα.

Read More ->>

Ανάβαση στο δικό μου Θαβώρ

Οδοιπορικό στό Άγιο Όρος
Ανάβαση στο δικό μου Θαβώρ

Και ενώ ο ήλιος πήγαινε να βασιλεύσει, εγώ ανέβαινα για να ανατείλω. Η δύση του ήλιου με βρήκε να ανεβαίνω με πολύ κόπο ένα στενό και δυσκολοδιάβατο μονοπάτι προς την ....ανατολή! Εμείς με την μικρή πίστη δυσκολευόμαστε πολύ σε τέτοιες αναβάσεις, που είναι χαρά για τους πιστούς που έκαναν πράξη την ηρωική τους απόφαση να απαρνηθούν τον κόσμο με όλα του τα θέλγητρα και τις χαρές και αγάπησαν την άσκηση. Ανέβαινα λοιπόν κάπου στην βόρεια πλευρά του Όρους. Ήθελα να εφαρμόσω τον λόγο του Ιερού Χρυσοστόμου : «ως έστι σοι θερμός ούτως ο έρως (καθώς είναι θερμή ακόμη η επιθυμία σου) άπελθε προς αυτούς εκείνους τους αγγέλους, ανάκρασον αυτόν πλέον (θέρμανε περισσότερο την επιθυμία, την αγάπη). Ου γαρ ούτως ο παρ’ ημών λόγος δυνήσεταί σε ανάψαι, ως η των πραγμάτων θέα». Δεξιά και αριστερά υψωνόταν απροσπέλαστοι βράχοι με τις κοφτερές κορυφές τους, σαν να έσχιζαν τον ουρανό, όπως και η φωνή και η ζωή των «οικητόρων» του Όρους. Βάδιζα σκυφτός με την «ευχή» στα χείλη, την καρδιά και τον νου, γιατί έτσι πρέπει κανείς να επισκέπτεται το αγιώνυμο Όρος, με αισθήματα απλού προσκυνητού. Μέσα στους βράχους, σε μικρή απόσταση από το δρομάκι, βλέπει κανείς μερικά σπιτάκια που είναι τα κελλιά των μοναχών-ερημιτών πατέρων. Το ένα μέσα στην σπηλιά, το άλλο προεξέχει λιγάκι και νομίζεις, καθώς το βλέπεις, θα πέσει στην θάλασσα. Μέσα σε αυτές τις μικρές σπηλιές ζουν οι μέλισσες οι πνευματικές, που κάνουν το γλυκύτατο μέλι της ησυχίας. Θυμήθηκα το Δοξαστικό που συνέταξε ο άγιος Νικόδημος για τους αγιορείτας Πατέρας και άρχισα να το ψάλλω, «Ω μελισσών θεοσύλλεκτε, ο εν οπαίς και σπηλαίοις του Όρους καθάπερ εν σίμβλοις νοητοίς το γλυκύτατον μέλι της ησυχίας κηροπλαστήσας».

Read More ->>

Μαρτυρία ενός ανώνυμου επισκέπτη

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
 Μαρτυρία ενός ανώνυμου επισκέπτη

Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος –ανεξαρτήτως πίστεως, ιδεολογίας, αντιλήψεως- που να μη θέλει έστω και μια φορά στη ζωή του να πάει στο Άγιο Όρος. Είναι όνειρο ζωής για όλους, άνδρες και γυναίκες. Όμως, τι θεωρούμε ότι είναι Άγιο Όρος; Τι πιστεύουμε ότι μπορεί να μας προσφέρει μια επίσκεψη σε αυτό; Και τι εν τέλει είναι; Τι τελικά μας προσφέρει; Πολλοί –που έχουν κάποια βάσανα, στενοχώριες, θλίψεις- πιστεύουν πως θα βρουν προορατικούς γεροντάδες που θα τους προφητέψουν τα μελλούμενα, θα τους πουν πότε θα διοριστούν, πότε θα παντρευτεί το παιδί τους κ.τ.λ. Άλλοι, κινούμενοι από απλή πίστη τε και περιέργεια πάνε να δούνε τι σόι πράγμα είναι αυτό το περιβόητο Α.Ο. Έτεροι, με πλείστα ερωτήματα υπερφυσικά –τι είναι ζωή, τι είναι θάνατος, αν υπάρχει Θεός κ.τ.λ.- ελπίζουν να βρουν κάποιους να τους απαντήσουν ικανοποιητικώς. Μερικοί, εντελώς άσχετοι περί τα της πίστεως το βλέπουν ως τουριστική εκδρομή, μη σεβόμενοι καθόλου την ιερότητα του χώρου και έχοντας στο νου τους κάποια αρνητικά που ακούγονται

Read More ->>

Στα καλντερίμια των Καρυών

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Στα καλντερίμια των Καρυών

Περπατώντας στα καλντερίμια των Καρυών ή εν ταις αγυϊαίς των Καρυών –για να χρησιμοποιήσουμε την υπέροχη γλώσσα του Παπαδιαμάντη- ακόμα δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω την αλλαγή του κόσμου. Μου φαινόταν όλα τόσο φυσικά. Δε μου λείπανε ούτε εφημερίδες, ούτε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα ή ο,τιδήποτε άλλο. Στον ένα από τους δύο καπνίζοντες της παρέας δε του έλειψε καθόλου το τσιγάρο. Μόνο –και οφείλω να είμαι ειλικρινής- μου λείψανε οι γυναικείες φωνές. Ακολουθώντας το κεντρικό καλντερίμι φτάσαμε στο τέλος του οικισμού. Ένας φούρνος το τελευταίο οίκημα. Η μυρωδιά σου έσπαγε τα ρουθούνια. Από κει και πέρα συναντούσες ένα καταπράσινο μέρος. Ένα σταυροδρόμι χωμάτινο, ένα ποτάμι να το διασχίζει, πέτρινη γεφυρούλα και γάτες να παίζουν στο γρασίδι. Ακολουθήσαμε το δεξί χωματόδρομο. Σε 2 λεπτά, ένας φράκτης και μια ξύλινη πόρτα. Την ανοίξαμε και προχωρήσαμε. Ήταν η πίσω μεριά της μονής Κουτλουμουσίου. Εκλεκτές ποικιλίες αμπελιού δεξιά και αριστερά μας, περιποιημένα, φροντισμένα. Μπροστά στη πίσω πύλη του μοναστηριού, 3 νεαροί καλόγεροι μεταφέρανε δεμάτια σανού. Ο ένας, με το που μας βλέπει, μας λέει για να αστειευτεί :``άντε παιδιά, πηγαίνετε στο αρχονταρίκι, να σας δώσουν φόρμες, να ‘ρθείτε να βοηθήσετε.`` 

Read More ->>

Μέγας ει Συ Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Μέγας ει Συ Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου

«Μέγας ει Συ Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου». Η γλώσσα λειψή, η γραφή ανήμπορη να περιγράψει την ομορφιά της φύσης. Φανταστείτε πως βρίσκεστε σε ένα σπίτι στην άκρη ενός καταπράσινου γκρεμού και από το μπαλκόνι να αγναντεύετε το απέραντο γαλάζιο. Να προσφέρεται πιάτο η θάλασσα. Τέτοια θέα σε εμπνέει να ξυπνάς πρωί. Σε εμπνέει να αντιμετωπίζεις την καθημερινότητα, τις γκρίνιες, τις φωνές, τα άγχη της δουλειάς και της ζωής. Και όπως λέει η φίλη μου η Μάρθα όταν τις τα περιέγραφα: ``Ήξεραν οι παλιοί που να κτίσουν τις μονές. Κάπου όπου να λένε «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας». Και αν μείναμε αέναοι με το μεγαλείο της τοποθεσίας, πολλές φορές μείναμε με ανοιχτό το στόμα θαυμάζοντας τα ανθρώπινα δημιουργήματα. Το μοναστήρι είναι πολύ μεγάλο, με οχυρωματικούς πύργους και ζεματίστες στις εισόδους της μονής από όπου έριχναν καυτό λάδι για να αντιμετωπίζουν τις επιδρομές των 35 πειρατών. Ακόμα, έξω βρισκόταν ένας νερόμυλος, καλλιέργειες (λαχανικά) και το νεκροταφείο, ενώ ψηλά στο βουνό το ασκηταριό του Αγ. Αθανασίου.

Read More ->>

Η μονή Καρακάλλου

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Η μονή Καρακάλλου

 Η μονή Καρακάλλου χτίστηκε κατά τον 11ο αιώνα από το μοναχό Νικόλαο Καρακάλλου. Υπάρχει και η άποψη –μάλλον απίθανη- πως χτίστηκε από το Ρωμαίο αυτοκράτορα και διώκτη του χριστιανισμού Μάρκο Αυρήλιο Καρακάλλα. Αφιερωμένη στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Μικρό προαύλιο, μικρή εκκλησία. Μας έδειξαν την εικόνα της Παναγίας, την όποια πάλαι ποτέ μαχαίρωσε ένας πειρατής. Έτρεξε αίμα τότε από την πληγή. Ο πειρατής μετάνιωσε και έγινε μοναχός με το όνομα Βάρβαρος. Πέρασε όλη του τη ζωή κλαίγοντας και ζητώντας συγχώρεση από την Παναγία. Όταν πέθανε, μυρόβλυσε και ανακηρύχθηκε άγιος. Είναι ο άγιος Βάρβαρος που εορτάζει στις 15 Μαΐου. Αυτά να τα βλέπουμε εμείς που δε δεχόμαστε τη συγνώμη αυτού που μας έβλαψε και του κρατάμε κακία. Ή εμείς που βλάψαμε άνθρωπο και δεν του ζητάμε συγχώρεση. Απόρροια του εγωισμού μας και τα δύο. Αλλά τι αξία έχει ο εγωισμός, όταν η καρδιά μας, εξαιτίας του μίσους και της κακίας που νιώθει δε μπορεί να βρει ησυχία και γαλήνη. Στο κάτω κάτω εδώ η Παναγία συγχώρεσε και ο ζητών τη συγνώμη έγινε άγιος. Και εσύ κάνεις το σκληρό; Και πότε θα ηρεμήσεις;  ``Σα στρουμφοχωριό είναι`` μου λέει ο Νίκος, ``αν και αδόκιμος ο όρος. Πολύ μικρή. Και οι μοναχοί της πολύ κλειστοί. Σε μισή ώρα είναι η μονή Φιλοθέου.

Read More ->>

Μονή Ιβήρων

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Μονή Ιβήρων

Το πούλμαν, στρίβοντας πάνω στον ανώμαλο χωμάτινο δρόμο, περνώντας από πανύψηλα δέντρα και χτυπώντας στα κλαδιά τους έφτασε στη Μονή Καρακάλλου. Σαν ένα μικρό ορθογώνιο κάστρο στην άκρη ενός λόφου, καταμεσής του δάσους. Η μονή πρέπει να κτίστηκε στα τέλη του 10ου αιώνα ή στις αρχές του 11ου πιθανόν από τον μοναχό Νικόλαο Καρακάλλα. Τον 13ο αι. όπως και όλο το Α.Ο. η μονή αρχίζει να παρακμάζει, εξαιτίας των συχνών επιδρομών των Καταλανών πειρατών. Όμως στα τέλη αυτού του αιώνα όπως και τον επόμενο η μονή, χάρη στις δωρεές των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ακμάζει. Για λίγο διάστημα, το β` μισό του 15ου αι. λόγω της άλωση της Πόλης, αρχίζει πάλι να παρακμάζει όπου τον επόμενο αιώνα και για τους επόμενους τρεις, χάρη στις δωρεές των Μολβαδών και Ίβηρων ηγεμόνων βρίσκεται σε ακμάζουσα πορεία, φτάνοντας ακόμα και τους 500 μοναχούς. Κατά τα δύσκολα χρόνια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων η μονή καθοδηγήθηκε από τον χαρισματικό γέροντα Κοδράτο, γνωστό και εκτός Α.Ο., γνωρίζοντας μεγάλη άνθηση. Φθίνουσα πορεία πέρασε τη δεκαετία του 1980, έως την αρχή του `90. Σήμερα αριθμεί περίπου τους 45 μοναχούς. Η Μονή καυχάται για δυο αδελφούς της που αξιώθηκαν να μπουν στη χορεία των Αγίων του Θεού: 

Read More ->>

Ο εσπερινός στη Ι.Μ. Σταυρονικήτα

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Ο εσπερινός στη Σταυρονικήτα

Οι ηλιαχτίδες έπεφταν στο δωμάτιο μας από τα παράθυρα, που έβλεπαν στο εσωτερικό του μοναστηριού. Σιγά-σιγά ξυπνήσαμε. Στις 9:00 ήταν η τράπεζα. Λόγω εορτής –του Αγ. Γερασίμου και του Αγ. Αρτεμίου- αν και Τετάρτη πάλι λαδερό. Φασολάκια χλωρά με χταπόδι που είχαν πιάσει οι ίδιοι οι μοναχοί χθες, ελιές, σαλάτα, κρασί. Αν και ποτέ δεν τρώω φασολάκια χλωρά, όχι μονάχα τα έφαγα, αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που ευχαρίστως θα ξανάτρωγα. Ήταν δικιά τους παραγωγή` τα μαζέψανε το Σεπτέμβρη και τα βάλανε στο ψυγείο. Περιττό να πω ότι και μετά, εδώ στον κόσμο, φασολάκια χλωρά δεν ξανάφαγα. Μονάχα εκεί έφαγα με ευχαρίστηση. Έπειτα, έξω από την κουζίνα –ένα μικρό οίκημα έξωθεν της μονής- ήπιαμε με το Χάρη τα καφεδάκια μας με τον μοναχό Φιλήμονα, τον μοναχό Αρτέμιο και τον κατά σάρκα πατέρα του, αφού βεβαίως του ευχηθήκαμε για την ονομαστική του εορτή. Καλό Παράδεισο είναι η ευχή που δίδεται και όχι χρόνια πολλά. Γιατί σημασία δεν έχουν το πόσα χρόνια θα ζήσεις αλλά το πώς. Συνεχίστηκε το χθεσινό πηγαδάκι που μιλούσανε εναλλάξ για ποδόσφαιρο και για τη σωτηρία της ψυχής. Εγώ καθόμουν πιο πέρα και αγνάντευα το πέλαγος. Ανεπίδεχτος μαθήσεως. Και σωτηρίας. Ο πατέρας του Αρτέμιου που ήταν πολύ χαρούμένος που ο γιος του έγινε μοναχός και μάλιστα στο Α.Ο., με αποτέλεσμα να τον βλέπει ελάχιστα, η δε μάνα του καθόλου.

Read More ->>

Το “Ημερολόγιον”

Οδοιπορικό ενός μοναχού στον πόλεμο του '40
Αρχιμανδρίτου ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγουμένου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Γορτυνίας

Το “Ημερολόγιον”

Όπως και παραπάνω αναφέραμε, στον πόλεμο του 1940 – 41 ο π. Θεόκτιστος Αλεξόπουλος επιστρατεύτηκε. Αξίζει να σημειωθεί πως συνολικά εννέα μοναχοί από την Αδελφότητα της Ζωοδόχου Πηγής της Λογγοβάρδας υπηρέτησαν τότε στο Μέτωπο, οι δύο ως κληρωτοί και οι εφτά ως έφεδροι επιστρατευμένοι, από τους οποίους μάλιστα ένας σκοτώθηκε. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης από τη μελέτη του “Ημερολογίου”, ο π, Θεόκτιστος επεστρατεύθη στις 19 Δεκεμβρίου

1940 και, μετά από ολιγοήμερη παραμονή στην Αθήνα, εστάλη στις 11 Ιανουαρίου 1941 στο Μέτωπο, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, και υπηρέτησε ως το τέλος των επιχειρήσεων, δηλαδή ως τη συντεταγμένη υποχώρηση (12 Απριλίου 1941) και τη διάλυση (24 Απριλίου 1941) του στρατού. Και αυτό, μολονότι η υγεία του ήταν κλονισμένη και υπέφερε, όπως ο ίδιος γράφει, από “θολώσεις (του πνεύμονα), πτώσιν στομάχου, χολοκυστίτιδα και άλατα”. Όμως, αν και σαφώς αδικημένος, δεν δέχτηκε την πρόταση των ιδίων των γιατρών για αναθεώρηση της πρωτοβάθμιας απόφασης του Νοσοκομείου για στράτευσή του, που θα είχε ευνοϊκό αποτέλεσμα, και πορεύθηκε στο Μέτωπο, με όσες φοβερές συνέπειες αυτό συνεπαγόταν. Στην απόφασή του αυτή ωθήθηκε, πέρα από τη γνωστή αγάπη του για την Πατρίδα και το Γένος, τόσο από το παράδειγμα των τραυματιών, που νοσηλεύονταν στα στρατιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, όσο και το γεγονός ότι είχε αποθέσει τη φροντίδα για το μέλλον του στον Θεό. Επανειλημμένα, σε πολύ δύσκολες ώρες, γράφει στο “Ημερολόγιόν” του πως προσεύχεται στον Θεό “να οικονομούσε να εγίνετο ό,τι είναι προς το συμφέρον” του. Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς ο ασθενικός αυτός άνθρωπος επέζησε τότε και συνεχίζει να βρίσκεται σε θαλλερό γήρας!...

Read More ->>

Η κήρυξη του Πολέμου

Οδοιπορικό ενός μοναχού στον πόλεμο του '40
Αρχιμανδρίτου ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγουμένου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Γορτυνίας

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

1. Η κήρυξη του Πολέμου

Η Μονή Λογγοβάρδας συνεδέθη τηλεφωνικώς το έτος 1933. Η σύνδεσις έγινε από την γραμμήν Παροικιάς Ναούσης. Όταν καλούσαμε, απαντούσαν και τα δύο τηλέφωνα, με συνθηματικές όμως κλήσεις συνεννοούμεθα. Εμείς περισσότερον συνεννοούμεθα με την Νάουσαν μετά την ομιλίαν του Μουσολίνι ότι έχει ετοιμοπολέμους 7.000.000 λόγχες, όπου εκ τούτου κατετρόμαζε ολόκληρος η ανθρωπότης. Μετά τον τορπιλισμόν του αντιτορπιλικού “'Ελλη”, τον γενόμενον την 15-8-1940 υπό των Ιταλών εις την νήσον Τήνον, ήτον πλέον καταφανές ότι ο πόλεμος πλησιάζει προς τα εδώ, οπότε και ημείς έπρεπε να παρακολουθούμε τα γεγονότα. Τούτο μόνον τηλεφωνικώς ήτο δυνατόν να  πραγματοποιείτο  και  προς  τούτο  μας  έδιδε  πληροφορίες  ο  εις  Νάουσαν  έμπορος  κ. Κωνσταντίνος Μπατιστάτος.

28 Οκτωβρίου 1940

Read More ->>