Μονή Ιβήρων
Το πούλμαν, στρίβοντας πάνω στον ανώμαλο χωμάτινο δρόμο, περνώντας από πανύψηλα δέντρα και χτυπώντας στα κλαδιά τους έφτασε στη Μονή Καρακάλλου. Σαν ένα μικρό ορθογώνιο κάστρο στην άκρη ενός λόφου, καταμεσής του δάσους. Η μονή πρέπει να κτίστηκε στα τέλη του 10ου αιώνα ή στις αρχές του 11ου πιθανόν από τον μοναχό Νικόλαο Καρακάλλα. Τον 13ο αι. όπως και όλο το Α.Ο. η μονή αρχίζει να παρακμάζει, εξαιτίας των συχνών επιδρομών των Καταλανών πειρατών. Όμως στα τέλη αυτού του αιώνα όπως και τον επόμενο η μονή, χάρη στις δωρεές των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ακμάζει. Για λίγο διάστημα, το β` μισό του 15ου αι. λόγω της άλωση της Πόλης, αρχίζει πάλι να παρακμάζει όπου τον επόμενο αιώνα και για τους επόμενους τρεις, χάρη στις δωρεές των Μολβαδών και Ίβηρων ηγεμόνων βρίσκεται σε ακμάζουσα πορεία, φτάνοντας ακόμα και τους 500 μοναχούς. Κατά τα δύσκολα χρόνια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων η μονή καθοδηγήθηκε από τον χαρισματικό γέροντα Κοδράτο, γνωστό και εκτός Α.Ο., γνωρίζοντας μεγάλη άνθηση. Φθίνουσα πορεία πέρασε τη δεκαετία του 1980, έως την αρχή του `90. Σήμερα αριθμεί περίπου τους 45 μοναχούς. Η Μονή καυχάται για δυο αδελφούς της που αξιώθηκαν να μπουν στη χορεία των Αγίων του Θεού:
Τον όσιο Γερβάσιο τον διά Χριστόν Σαλλό που έζησε ως ρακένδυτος ασκητής γύρω από τη Μονή και πέθανε στις αρχές του 18ου αιώνα και τον νέο οσιομάρτυρα Γεδεών που αφού ασκήτεψε επί 35 χρόνια στο μοναστήρι, σφαγιάσθηκε στις 30/12/1818 από τους Τούρκους επειδή δεν αρνήθηκε τον Χριστό, στον Τύρναβο Λαρίσης, πολιούχος του οποίου τυγχάνει. Περάσαμε την χαμηλή πύλη της μονής και μπήκαμε μέσα. Μια μικρή αυλή. Απέναντι μας και στο κέντρο η εκκλησία, το καθολικό αφιερωμένο στους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Βαμμένο εξωτερικά με βαθύ κόκκινο, όπως όλα τα καθολικά των μονών του Α.Ο., θυμίζοντας το αίμα του Χριστού που έσωσε διά την ημών σωτηρία, θυμίζοντας το αίμα των Μαρτύρων που έχυσαν υπέρ της πίστεως, θυμίζοντας στους μοναχούς πως μέσα από την άσκηση, ``το ``μαρτύριο`` -γιατί μαρτύριο είναι η προσπάθεια απαλλαγής από τα πάθη- θα αξιωθούν της βασιλείας εκείνου που θυσιάστηκε υπέρ ημών, θυμίζοντας σε όλους μας ποιο είναι το καθήκον μας. Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 2. Ο εσπερινός μόλις είχε αρχίσει. Οι μοναχοί ήταν στην εκκλησία. Ένας δόκιμος πήγαινε βιαστικά. Τον προλάβαμε για μας κατατοπίσει. Αριστερά της αυλής ανεβήκαμε την ξύλινη σκάλα και μπήκαμε στο διάδρομο του αρχονταρικιού. Η ζεστασιά του ξύλινου πατώματος, των απλών και λιτών επίπλων, η θέα από την τζαμαρία της ησυχίας της αυλής και του φωτός από τα αναμμένα καντήλια που εξείχαν από τα παράθυρα του ναού. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας, δίκλινο μικρό, πήγαμε στην εκκλησία. Οι εκκλησίες στο Α.Ο. χωρίζονται σε τρία μέρη. Πρώτα είναι ο πρόναο, οροθετημένος με τζάμια. Έπειτα αρχίζει το κύριο κτίσμα του ναού. Η λιτή και ο κυρίως ναός που χωρίζονται με έναν τοίχο, ο οποίος έχει μια κεντρική θύρα και δύο πλαϊνές, ενώ είναι αγιογραφημένες σε αυτόν οι εικόνες του Χριστού δεξιά και της Παναγίας αριστερά. Ακριβώς όπως το τέμπλο. Στη λιτή γίνονται οι ακολουθίες του μεσονυχτικού, της ενάτης, του αποδείπνου, της αρτοκλασίας. Ο κύριος ναός σε κάποιο σημείο σπάει σε δυο ημικύκλια ένθεν κακείθεν, όπου και οι χοροί των ψαλτών. Συνήθως, έξω από την εκκλησία βρίσκεται η Φιάλη με το αγίασμα, όπου όμως εδώ, ένεκα της στενότητας του χώρου βρίσκεται στον πρόναο. Κατά τις 3, η ακολουθία του εσπερινού τελειώνει.
Προπορευόμενου του ηγουμένου και των μοναχών εξερχόμεθα διά της πλαϊνής δεξιάς θύρας του πρόναου και εισερχόμεθα απέναντι στην τράπεζα –συνήθως βρίσκεται απέναντι της κυρίας θύρας του ναού. Στο βάθος, ένα τραπέζι όπου κάθεται ο ηγούμενος και η γεροντία της μονής, ενώ στις τρεις σειρές από μεγάλα ξύλινα τραπέζια και πάγκους καθόμεθα οι υπόλοιποι. Ο ηγούμενος ευλογεί και αρχίζουμε να τρώμε. Ένας μοναχός στον άμβωνα διαβάζει πατερικά κείμενα, καθώς ο νους του μοναχού οφείλει να σκέφτεται αδιαλείπτως το Θεό και τη σωτηρία του. Εκτός από την Τετάρτη και την Παρασκευή, μέρα νηστείας των μοναχών είναι η Δευτέρα, εορτή των Αγίων Αγγέλων, στα ύψη των οποίων επιθυμούν και προσπαθούν να φτάσουν οι μοναχοί –όπου τρώνε μια φορά μόνο και αλάδωτο φαγητό. Σήμερα –ευτυχώς για 60 εμάς- λόγω εορτής –του Αποστόλου Λουκά με το παλαιό ημερολόγιο- το φαΐ ήταν λαδερό: φακές, ψωμί ζυμωτό νοστιμότατο, ελιές γευστικότατες. Στο πρώτο καμπανάκι που χτυπάει ο ηγούμενος δυνάμεθα να πιούμε το κρασί, αγνό, δυνατό, καθαρό. Στο δεύτερο καμπανάκι σταματάμε το φαΐ –όποιος έφαγε – έφαγε -, ο αναγνώστης κατεβαίνει από τον άμβωνα, παίρνει την ευλογία του ηγούμενου, ένα ποτήρι κρασί και ψωμί, ο οποίος αφού ευλογεί τα περισσεύματα, στην έξοδο της αίθουσας στεκόμενος δεξιά ευλογεί τους εξερχόμενους, ενώ στα αριστερά ο τραπεζάρης, ο μάγειρας και ο αναγνώστης ζητούν συγχώρεση αν κάτι δεν έκαναν καλά στο διακόνημα τους. Η ταπείνωση, αρετή ύψιστη. Μετά το πέρας και αφού βρήκα τον πατέρα Νεκτάριο για να του δώσω ένα δέμα από έναν ιερέα, βγήκαμε με τον Χάρη για μια βόλτα προτού κλείσει η πύλη.
1:00 τη νύχτα. Τα σήμαντρα χτυπάνε για την πρωινή λειτουργία. Κατά τις 3:00 χτυπάει η πόρτα και ένας μονάχος ειδοποιεί πως σε λίγο αρχίζει η Θεία Λειτουργία. Ετοιμάζομαι και κατεβαίνω. Ο Χάρης κοιμόταν. Δε ξέρω πώς να περιγράψω με τις λέξεις το συναίσθημα που νιώθεις κατεβαίνοντας τις σκάλες τις αυλής μέσα σε απόλυτη ησυχία, με το κατάμαυρο του ουρανού. Όποιος δεν έχει πάει δεν μπορεί να το νιώσει. Κάνω μια βόλτα γύρω-γύρω στην μικρή ορθογώνια αυλή και ύστερα μπαίνω στην εκκλησία. ``Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ…``. Σκοτάδι. Μόνο τα καντήλια έδιναν φως και που και που κανένα κερί. Δουλεία του μοναχού είναι να επικοινωνεί με το Θεό. Και η επικοινωνία με το Θεό γίνεται όταν ο νους είναι εντελώς απερίσπαστος. Εξ` ου και τη νύχτα την εκμεταλλεύεται για αυτό ακριβώς το σκοπό. Όπου το φως, είτε φυσικό είτε τεχνητό, δεν περισπά τη σκέψη. Στο Θεό λένε προσφέρουμε τα καλύτερα. Και η καλύτερη στιγμή είναι η νύχτα. ``Δόξα σοι τω δείξαντι το φως…`` Οι μοναχοί κάθονται στα στασίδια τους, την περισσότερη ώρα όρθιοι και με το κομποσχοίνι ανά χείρας. Νιώθεις λίγο άσχημα που έρχεσαι με δυο και δυόμισι ώρες καθυστέρηση. Όταν αυτοί όχι μόνο από την μία αλλά και νωρίτερα έχουν σηκωθεί να κάνουν τον κομποσχοίνι τους, να προσευχηθούν και υπέρ όλων όσων το έχουν ζητήσει από εμάς τους λαϊκούς που τους τηλεφωνούμε όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα` και όταν έχουν κοιμηθεί αρκετά αργά κάνοντας πάλι προσευχή. `
`Άξιον Εστί ως αληθώς…`` Οι ψάλτες ψέλνουν ήρεμα, γλυκά, λιτά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, δίχως να θέλουν να επιδειχτούν όπως κάνουν πολλοί στις ενορίες. Δεν επιδιώκουν να αποδείξουν το μουσικό τους τάλαντο, δεν ψέλνουν για να επαινεθούν από αυτούς τους ακούνε, αλλά ψέλνουν για το Θεό. Θυμάμαι κάποτε σε μια εκκλησία σε μια μεγαλούπολη, στους χαιρετισμούς, που ο παπάς τα έλεγε τόσο αργά και δυνατά για να δείξει τις τάχα φωνητικές του ικανότητες, που σκέφτηκα πως αν αυτός ήταν στο Α.Ο., τουλάχιστον θα τον είχαν σταματήσει. Γιατί τι πιο γλυκό και ωραίο συνάμα από την μεγαλοπρεπή 61 λιτότητα και την ταπείνωση της φωνής. Αφού η ταπείνωση οδηγεί στο Θεό, άρα και η ταπείνωση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας φέρνει καλύτερα αποτελέσματα. 5:00 η ώρα το πρωΐ. ``Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών..``. το αντίδωρο, το ψωμί βουτηγμένο σε κρασί και αγιασμός από τη φιάλη. Αυθωρεί, όπως και το μεσημέρι στην τράπεζα για φαΐ. Τηγανητό αυγό, τυρί, ψωμί, ελιές, κρασί. Γυρίζω στο δωμάτιο. Ο Χάρης κοιμάται. Ανοίγω το παράθυρο. Μες στο κατάμαυρο ακούγεται από μακριά ο αχός της θάλασσας [μισή ώρα δρόμος], το θρόϊσμα των δέντρων. Σιγά-σιγά χαράζει. Το μαύρο άχνιζε, έως ότου γίνει αχνό μπλε. Ξυπνάω τον Χάρη. Σε λίγο θα έρθει το πούλμαν. Μέσα στο αχνό φως της συννεφιασμένης μέρας που ερχόταν κατεβαίνουμε, βγαίνουμε στην πόλη. Μέσα στην απόλυτη ησυχία πηγαίνουμε για την Μονή Ιβήρων.
Κατά τις 7 το πρωΐ, φτάσαμε στη Μονή Ιβήρων, δίπλα στη θάλασσα βυθισμένη στην ηρεμία του φθινοπωρινού αυτού πρωινού. Μεγάλη μονή, μεγάλο προαύλιο. Στην είσοδο το παρεκκλήσι της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Η ίδια επέλεξε σαν τόπο της την είσοδο της μονής όταν όρθια, πάνω στη θάλασσα ήρθε από μια λίμνη στη Μ. Ασία που την είχε πετάξει μια ευσεβής γυναίκα για να γλιτώσει από τη μανία των εικονομάχων. Ένας ευσεβής γέροντας, ο Γαβριήλ, που ασκήτευε λίγο πιο πάνω από το μοναστήρι αξιώθηκε περπατώντας πάνω στη θάλασσα να βγάλει την Παναγία στη στεριά. Με τιμές τοποθετήθηκε στο καθολικό, όμως την επόμενη μέρα βρέθηκε στην είσοδο της μονής. Αυτό επαναλήφθηκε για άλλες δυο φορές ώσπου η Παναγία φανέρωσε τη θέληση της πως θέλει να μείνει εκεί, ως Κυρία και Προστάτις της μονής. Και συμφώνως με την παράδοση, αν η εικόνα αυτή κάποια στιγμή φύγει από το Α.Ο., θα χαθεί και το Α.Ο. και οι μοναχοί να ακολουθήσουν την εικόνα σε νέο τόπο. Παίρνοντας τον χωματόδρομο πορευόμεθα για τη Μονή Σταυρονικήτα, όπου και θα διαμείνουμε τη δεύτερη ημέρα παραμονής μας στο Περιβόλι της Παναγίας. Σε απόσταση 1 ώρας, αν ακολουθούσαμε ένα υπέροχο μονοπάτι μέσα στο δάσος δίπλα στη θάλασσα. Όμως, οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν επιφέρει κατολίσθηση στην αρχή του μονοπατιού και αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο για τις Καρυές, καθυστερώντας μας για κανά μισάωρο. Για καλή μας τύχη, περνούσε ένας γέροντας με ένα τζιπ και μας άφησε στη διασταύρωση της Σταυρονικήτας, όπου από εκεί είχαμε μόνο μισή ώρα κατηφόρα. Όμως εγώ έκλαιγα το μονοπάτι που δεν ακολουθήσαμε. Η Σταυρονικήτα ιδρύθηκε τέλη του 10ου με αρχές του 11ου αι., ίσως ό κάποιον Νικήτας ή Σταυρονικήτας Νικηφόρος, αξιωματικό του Τσιμισκή. Τον 12ο αιώνα έπεσε σε παρακμή λόγω των πειρατικών επιδρομών και έγινε εξάρτημα, αρχικά της Κουτλουμουσίου και μετέπειτα της Φιλοθέου. Το 1533 ο ηγούμενος της Ι. Μ. Γηρομερίου, ιερομόναχος Γρηγόριος, αγόρασε την Σταυρονικήτα και την ανακαίνισε βοηθούντος και του πατριάρχη Ιερεμία Α΄. Το καθολικό της μονής, η τράπεζα και το δωδεκάορτο είναι αγιογραφημένα από τον περίφημο εκπρόσωπο της Κρητικής σχολής Θεοφάνη. Από εξαρτήματα έχει 33 Καλύβες στην Καψάλα και 4 Κελλιά. Επίσης διαθέτει 4 παρεκκλήσια και 2 εξωκλήσια. Στην άκρη ενός βράχου, ακριβώς δίπλα στη θάλασσας, σε ύψος περίπου 50 μέτρων βρίσκεται το πιο μικρό μοναστήρι του Α.Ο. είναι τόσο μικρό, που ίσως για αυτό για αυτό μας άρεσε. Μου θύμισε τα κάστρα που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Τόσο μικρό μου φάνηκε. Ένα δέντρο και μια λιθόστρωτη αυλή μας υποδέχονται. Ένα μονοπάτι μας οδηγεί στο μοναστήρι. Δεξιά ο κήπος με τα λαχανικά τους, που από αυτά τρώνε και δεξιά ένα μικρό πορτοκαλόδασος, περιστοιχισμένο με ψηλή μάντρα, όπως και από το υδραγωγείο, ακριβώς για να προστατεύεται από τον χιονιά και το κρύο. Το υδραγωγείο γραφικό με τις καμάρες του, ενώ στις δεξαμενές του χρυσόψαρα επέπλεαν. ``Έτσι τα βρήκαμε από παλιά τα χρυσόψαρα και τα αφήσαμε. Δεν τα ταΐζουμε, ότι βρίσκουν`` μου είπε ο πατήρ Φιλήμων όταν τον ρώτησα. Κάπου είχα διαβάσει πως τα ψάρια σε στάσιμα είναι χρήσιμα καθώς τρώνε τις νύμφες των κουνουπιών και άλλων εντόμων και αυτά δεν αυξάνονται. Υποθέτω ότι μάλλον για αυτό θα τα έβαλε, ο άγνωστος εκείνος μοναχός. Όμως, δε θα μπορούσα να μη θαυμάσω την επιμονή των μοναχών στην παράδοση, στην οιανδήποτε παράδοση, είτε αυτή αφορά λειτουργικά θέματα, είτε τα πιο απλά της καθημερινότητας. Κρίμα που αυτό δεν το βρίσκουμε παντού. Καλοί οι δασικοί δρόμοι, απαραίτητοι για τον επισκέπτη, αλλά ίσως με πιο φειδώ να γινόταν. Χάθηκαν και εκείνα τα υπέροχα μονοπάτια, όπου τόσοι και τόσοι αγιασμένοι γέροντες τα είχαν περπατήσει. Καλή η 64 αναστήλωση των μοναστηριών, απαραίτητη η εισαγωγή της τεχνολογίας, αλλά μήπως πάλι και εκεί έπρεπε να υπάρχει μια φειδώ; Διηγιόταν ο π. Παίσιος πως κάποιος μοναχός στη Νέα Σκήτη έβλεπε τους δαίμονες να γελάνε όταν τοποθετήθηκε κολώνα του ΟΤΕ στη σκήτη. Ας αφήσουμε όμως τη γκρίνια και ας επανέλθουμε στην ομορφιά του τόπου και τρόπου. Μετά το υδραγωγείο, μια μεγάλη κληματαριά κρέμεται πάνω από το κεφάλι και παγκάκια. Δίπλα στην πύλη σε ένα μικρό δωμάτιο ο πορτάρης, ο πατήρ Θεοδόσιος, μας καλωσορίζει. Σε λίγο, αφού δώσαμε τα στοιχεία μας έρχεται ο αρχοντάρης ο π. Φιλήμων και μας τακτοποιεί στα δωμάτια μας. Μπαίνοντας, νιώθεις πιο έντονα τη στενότητα του χώρου. Ούτε 5 μέτρα η πύλη από την εκκλησία, ενώ οι διάδρομοι, ο αριστερός ζήτημα να ήταν ενάμισι μέτρο και ό άλλος, όπως και αυτός πίσω από το καθολικό 1 μέτρο. Ζήτημα. Ανεβήκαμε την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι τον 3ο όροφο, όπου και το αρχονταρίκι με τα δωμάτια, ανακαινισμένα. Ένα δίκλινο και μια λάμπα πετρελαίου καθώς το μοναστήρι δε διαθέτει ρεύμα. Βέβαια καλοριφέρ έχει, μάλλον από μια γεννήτρια που διαθέτει. Κάτω από την κληματαριά καθόμασταν και σκεφτόμασταν.
Ο Χάρης έπιασε κουβέντα με ένα μοναχό, τον π. Αρτέμιο, και τον πατέρα του που είχε έρθει να τον δει. Ήταν πατριώτες μας. Και αρχίσανε οι τρεις του μια πολύωρη κουβέντα. Μία για την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα και πως πάει και τι προοπτικές έχει και πως πρέπει να αγωνίζεται, μία για τη σωτηρία της ψυχής και πως αυτή επιτυγχάνεται και τι κίνδυνοι παραμονεύουν και ποιες είναι οι παγίδες του διαβόλου, που πολλές φορές είναι μπροστά μας στα πιο απλά πράγματα. Και πόση δίψα είχε ο Χάρης να συζητάει και για τα δύο ανεξαιρέτως. Κρίμα που εγώ δεν είχα για κανένα. Τελικά όλα συνδυάζονται. Και το ποδόσφαιρο και η σωτηρία της ψυχής. Αρκεί να ξέρεις που βάζεις όρια στα κοσμικά. Αν και ενδιαφέρουσα η κουβέντα, ιδίως στα ψυχωφελή εγώ έφυγα, καθώς δεν τα πάω καλά με τα αθλητικά. Κατέβηκα το μονοπάτι που οδηγούσε με ζιγκ ζαγκ στη θάλασσα. Δυο λεπτά υπόθεση. Πρώτα, δυο βήματα από τη μονή το 65 κοιμητήριο της με το ναό του Αγ. Δημητρίου. Μπαίνω μέσα και αρχίζω να διαβάζω του σταυρούς στους λίγους τάφους που είναι και πρόσφατοι. Υποθέτω θα γίνεται ανακομιδή στους παλαιότερους. Βλέπω και ένα σταυρό ενός κεκοιμημένου μοναχού, νεαρού, γύρω στα 30, αν θυμάμαι καλά. Και σκέφτηκα πως είτε είσαι μοναχός, είτε όχι δεν υπογράφεις συμβόλαιο με το Θεό πότε θα πεθάνεις. Το παν είναι να είσαι προετοιμασμένος. Και οι μοναχοί αυτό κάνουν. Προετοιμάζονται για το θάνατο. Υπάρχουν ιστορίες μοναχών, όπως του π. Παϊσίου, που έσκαβαν οι ίδιοι τους τάφους τους κα μπαίνανε μέσα. Και χαιρόντουσαν όταν ερχόταν εκείνη η ώρα. Όπως και κάθε συνειδητός χριστιανός δεν μπορεί να φοβάται την ώρα του θανάτου, γιατί απλούστατα θα ενωθεί με το Θεό. Ήμουν μια φορά σε ένα μνημόσυνο ως παπαδάκι και η γυναίκα του τεθνεώτος έσκουζε και φώναζε. Και μου κάνει ο γνωστός σε όλους σας π. Σταύρος Τζαγκαράκης. Βλέπεις πως δεν υπάρχει πίστη, γιατί αν είχε δε θα έκανε έτσι, γιατί θα έλπιζε πως θα ήταν κοντά στο Θεό. Αφήνω το κοιμητήριο, παρατηρώντας όμως πως οι τάφοι είναι απλοί, απέριττοι, απλώς ένας ξύλινος Σταυρός και περιχαρακωμένοι με πέτρες. Ούτε καταιγισμός μαρμάρων, ούτε πολυτέλειες όπως εμείς
Και για ποιον άλλωστε; Μήπως επειδή αγαπούσαμε τον τεθνεώτα; Μπούρδες. Για τη δική μας ματαιοδοξία και επίδειξη τα κάνουμε όλα. Ο προσφιλής μας δε θέλει αυτά. Θέλει σαρανταλείτουργα, αληθινά με νηστεία και θεία κοινωνία, προσευχές, ελεημοσύνες. Αυτά αναπαύουν τους προσφιλείς μας. Όχι τα λούσα. Συνεχίζοντας το μονοπάτι φτάνω στο μικρό αρσανά της μονής. Διπλά τα βράχια, αρχίζανε, επικίνδυνα, μυτερά και φτάνανε μέχρι τη μονή. Όπως καθόμουν και αγνάντευα, ακούω μια φωνή. ``Ηλία``. Γυρίζω και τι να δω; Τον Χάρη, 30 μέτρα ψηλότερα από μένα στην κορυφή ενός βράχου και κοιτούσε αγέρωχα το πέλαγος. Τρομάζω. -Κατέβα του λέω, θα πάθεις τίποτα. -Δεν παθαίνω μου απαντάει. –Είναι επικίνδυνα, θα πέσεις. – Δεν πέφτω, δεν είναι επικίνδυνα, απλώς τεχνική θέλει πώς να τα κατέβεις. Και άρχιζε και κατέβαινε. Εγώ έφυγα. Θα πάθαινα σοκ. Ανέβηκα πάλι επάνω. Αν και τον θαύμαζα γιατί το να κατέβεις τα βράχια με τεχνική, προϋποθέτει πολύ μυαλό, που ο Χάρης είχε άφθονο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η κοπέλα του Χάρη. –Παίρνω τον Χάρη και δεν απαντάει, μου τον δίνει;. – Εκεί που είναι, της λέω. Και της εξηγώ. –Μάζεψε τον, θα πάθει τίποτα. –Δεν ακούει κανέναν. Ακόμα και ο ηγούμενος του μίλησε αλλά τίποτα. Δεν ήξερα ότι κάνει τέτοια να ήμουν προετοιμασμένος. –Α, ξέχασα να στο πω. Τα συνηθίζει κάτι τέτοια. –Δε φτάνει, της λέω, που με κοψοχολιάζει, δεν με αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ με το ροχαλητό του. – Α, ξέχασα πάλι να στο πω, το συνηθίζει και αυτό. –Αυτά τα λένε εκ των προτέρων, να ερχόμουν προετοιμασμένος με ωτοασπίδες και υπογλώσσια. Κάπως έτσι έφευγε και η δεύτερη μέρα μας στο Περιβόλι της Παναγίας. Ο εσπερινός, το φαΐ, αυγά και εδώ, το απόδειπνο με την προσκύνηση των τιμίων λειψάνων, η βόλτα στην κληματαριά στο σούρουπο. 1:00 η ώρα η εκκλησία. Στις 3 πάλι κατέβηκα. Ο Χάρης κοιμόταν. Η λάμπα πετρελαίου αναμμένη όλο το βράδυ, δίπλα σε ένα μισάνοιχτο παράθυρο, αλλιώς ο καπνός θα μας είχε δηλητηριάσει. Κατέβηκα. Τόσο ζεστή η εκκλησία. Πρόναος δεν υπήρχε. Κατευθείαν με το που άνοιγες την παλιά βαριά ξύλινη θύρα η λιτή και το καθολικό. Μικρά, ανθρώπινα μα και θεία. Ζεστά, πολύ ζεστά, γιατί ήσουν δίπλα ο ένας στον άλλο, δίπλα στο ψαλτήρι, κοντά στην ωραία πύλη. Ένιωθες σαν να συμμετείχες στην τέλεση των ακολουθιών. Και αυτά τα παμπάλαια στασίδια. Ποιος ξέρει, εκεί που κάθεσαι εσύ τώρα, τι αγιασμένες μορφές θα κάθισαν. Δίπλα στα προσκυνητάρια, στα καντήλια, στις τοιχογραφίες. Οι άγιοι, αχνισμένοι από την πολυκαιρία, ένα με σένα. Και η εικόνα του Αγ. Νικολάου του Στρειδά, που βρέθηκε ύστερα από πολλούς αιώνες παραμονή στη θάλασσα, αναλλοίωτη, με τα χρώματα ζωντανά, με ένα στρείδι κολλημένο στο μέτωπο του παππούλη –όπως λέει τον Άγιο ο παπα Θανάσης- που όταν το ξεκόλλησαν έτρεξε αίμα. Στο τέλος του όρθρου, βγήκαμε από το καθολικό και –περνώντας το στενό διάδρομο, στο οποίο είχαν τοποθετηθεί φαναράκια για να βλέπουμε- κατευθυνθήκαμε προς την βορειοανατολική πτέρυγα, στο ισόγειο της οποίας, αφού ανεβήκαμε λίγα σκαλοπάτια βρισκόταν το παρεκκλήσι του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, όπου και θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ένα μικρό, ανακατασκευασμένο δωμάτιο. Όλα ήταν καινούργια. Το άσπρο χώμα στους τοίχους, τα στασίδια, το ξύλινο ταβάνι, το τέμπλο. Ίσα που χωρούσε όλους μας, μοναχούς και λαϊκούς. Στις 5 τελείωσε. Ανεβήκαμε στα δωμάτια μας. Ο Χάρης κοιμόταν. Θαύμασα τη μακαριότητα του. μάλλον θαύμασα τη γαλήνη και την ηρεμία που βρήκε εδώ και που εγώ δυστυχώς ακόμα δε βρήκα. Αλλά όταν έχεις αγαθή ψυχή. Ξάπλωσα να κοιμηθώ. Εξάλλου το φαγητό αργεί ακόμα. Στις 9:00 είναι εδώ. Έχουν άλλο τυπικό από την Καρακάλλου. Και μια υπέροχη μέρα στο Α.Ο. μόλις χάραζε.
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο :
Τα κείμενα αποτελούν εμπειρίες των μελών και των επισκεπτών των ιστοχώρων athos.edo.gr και www.athos.gr.
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου