Η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά

Η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά
(Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι)

Ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά, ώστε να μη βλάπτεται απ’ αυτά η ψυχή μας;

Για να μην εμποδίζεται το έργο της σωτηρίας μας από τα επίγεια αγαθά, πρέπει να έχουμε υπόψη μας και να πράττουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον, για την απόκτηση χρημάτων ή άλλων υλικών πραγμάτων, δεν πρέπει ποτέ να αδικούμε τον πλησίον και, γενικότερα, να χρησιμοποιούμε παράνομα και αθέμιτα μέσα, δολερά τεχνάσματα, απάτες και ψεύδη. Γιατί ο Θεός μισεί την αδικία (Ψαλμ. 44:8· Εβρ. 1:9) και τιμωρεί, αργά ή γρήγορα, όλους όσοι αδικούν. «Θα σηκωθεί ο Κύριος», λέει η Γραφή, «και θα αποδώσει τη δίκαιη ανταπόδοση σ’ αυτούς που αδικούν. Στο κεφάλι τους θα πέσουν οι αδικίες που έκαναν. Επειδή αδίκησαν τους αγαθούς ανθρώπους, θα θανατωθούν. Φοβερή κρίση θα αφανίσει τους ασεβείς» (Σοφ. Σειρ. 17:23· Παροιμ. 1:32). Σωστά, λοιπόν, αποφαίνεται ο ψαλμωδός πως «όποιος αγαπάει την αδικία, μισεί την ψυχή του» (Ψαλμ. 10:5). Γι’ αυτό ας αποκτάμε υλικά αγαθά μόνο με νόμιμα μέσα, με τρόπους δηλαδή που επιτρέπονται τόσο από το νόμο του Θεού όσο και από το νόμο της πολιτείας, όπως είναι, κυρίως, η εργασία, ο τίμιος προσωπικός κόπος. Η εργασία, άλλωστε, περιλαμβάνεται στις εντολές τόσο της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. 2:15 και 3:23· Εξ. 20:9-11) όσο και της Καινής (Πραξ. 20:35· Εφ. 4:28).

Read More ->>

Οι φερέοικοι έφηβοι

Οι φερέοικοι έφηβοι
Σαράντος Καργάκος, Συγγραφέας – Ιστορικός

Φερέοικος εἶναι ὁ φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν οἶκο του, ὅπως ὁ σαλίγκαρος ποὺ κουβαλᾶ σὰν σπίτι τὸ κέλυφος του, τὸ καβούκι του. Φερέοικος ἦταν καὶ ὁ Διογένης ποὺ ζοῦσε μέσα σ’ ἕνα πιθάρι. Φερέοικος εἶναι καὶ ἡ χελώνα, ἀλλὰ σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο φερέοικοι ἦσαν καὶ οἱ νομάδες, οἱ σκηνίτες, κυρίως οἱ Ἀθίγγανοι, ποὺ, συνεχῶς κινούμενοι, ζοῦσαν στὰ πολυτραγουδισμένα «τσαντίρια» τους. Σήμερα ἡ λέξη, ἐπὶ νέων κυρίως χρησιμοποιεῖται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ περιπλανώμενου, τοῦ πνευματικὰ ἀνερμάτιστου, τοῦ νέου ποὺ σηκώνει στοὺς ὤμους ἕνα ἀκατοίκητο ἀπὸ δικό του μυαλό κεφάλι, ποὺ ἐπιτηδείως τοῦ τὸ γεμίζουν ἄλλοι. Πρὸ καιροῦ σὲ μιὰ ἐπίσκεψή μου στὴ Λεβάδεια, τὴν κακῶς κάτ’ ἐμὲ λεγόμενη Λειβαδιὰ (ἡ ὀνομασία ἀπὸ τὸ ἱστορικό Λέβαδο), μιὰ ἐλλόγιμη κυρία, ἡ Εὐ. Τυμπλαλέξη, καλοθέλησε νὰ μοῦ προσφέρει μιὰ ποιητικὴ συλλογὴ, στὴν ὁποὶα προτάσσει μιὰ βαθυστόχαστη εἰσαγωγή. Ἀποσπῶ μιὰ ἐνδιαφέρουσα περικοπὴ: «Ἡ τρυφερὴ ἀθωώτητα τῆς νεαρῆς ἡλικίας δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ ὡς ἐνεργούμενο μιᾶς καλολαδωμένης μηχανῆς ἀπομνημόνευσης. Ὁ δάσκαλος σηκώνει ἕνα βαρὺ φορτίο εὐθύνης μεταλαμπάδευσης ἀξιῶν καὶ μηνυμάτων, τὰ ὁποῖα μὲ περισσὴ ὑπομονὴ κι ἀνθεκτικότητα ἔφτασαν ὡς τὶς μέρες μας». Ἤ ποὺ γεννιοῦνται καὶ στὶς μέρες μας, ἀφοῦ προηγουμένως περάσουν ἀπὸ τὴν κρησάρα τοῦ παιδαγωγικῶς ὠφελίμου.

Read More ->>