Σύναξη των αγίων, ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων

Σύναξη των αγίων, ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων

Την ημέρα αυτή που φωτίζει η δόξα των δύο Κορυφαίων, η Εκκλησία συνδέει με την μνήμη τους τους άλλους πανευφήμους Αποστόλους του Κυρίου που συγκροτούν χορεία, νέων αστέρων στο πνευματικό στερέωμά της. Θεμέλια και στύλοι της Εκκλησίας, είναι επίσης οι άγγελοι στους οποίους έχει εναποτεθεί η φύλαξη των δώδεκα πυλών που ανοίγουν την είσοδο στην ουράνια Ιερουσαλήμ (Απ. 21, 9).

Δώδεκα ήσαν οι γιοι του Ιακώβ, που αποτελούν την καταβολή του λαού του Ισραήλ. Δώδεκα ήσαν επίσης οι μαθητές που διάλεξε ο Κύριος, τους οποίους κατέστησε μάρτυρες της διδασκαλίας και των θαυμάτων του και που απέστειλε να κηρύξουν την Βασιλεία του Θεού δίνοντάς τους την εξουσία να εκβάλλουν δαιμόνια και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια (Ματθ. 10) και οι οποίοι στάλθηκαν από αυτόν, μετά την Ανάληψη, σε όλο τον κόσμο να αναγγείλουν το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση (Μάρκ. 16, 14) και να βαπτίζουν τους πάντες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28, 19).

Read More ->>

Ομιλία στην εορτή των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Ομιλία στην εορτή των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

(Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς)

Περίληψη 28ης Ομιλίας, στην περικοπή Ματθ. 16,13-19. Οι δύο απόστολοι είναι λαμπροί φωστήρες, λαμπρύνοντας την Εκκλησία με τη συνάντησή τους κατά την εορτή της 29ης Ιουνίου, η οποία δεν προκαλεί έκλειψη, αλλά έκλαμψη. Υπενθυμίζοντας τις πράξεις τους τίποτε δεν προσθέτομε στα αγαθά τους, αλλ’ αυξάνομε αντίθετα τα δικά μας αγαθά. Κεντρικό σημείο της ομιλίας είναι η περιγραφή της αντιθετικής κινήσεως του πειρασμού και της μετάνοιας. Ο πειραστής έπεισε τον Πέτρο να επιδιώκει περισσότερο ζήλο από τον αναγκαίο, αλλ’ ενώ αυτός έφθασε στο σημείο όπου αρχίζει η πτώση, νίκησε τον πειραστή με την αυτοκατάγνωση, την αυτο­κριτική του. Κατέστη υπόδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας για την πτώση του στην άρνηση του Χριστού και πατέρας του γένους των θεοσεβών. Ο Παύλος πάλι με τη μετάνοιά του για την καταδίωξη της χριστιανικής πίστεως και την μετέπειτα δραστηριότητά του κατέστη υπόδειγμα καρτερίας. Οι δύο απόστολοι είναι ισάξιοι σε λαμπρότητα, γι’ αυτό και η Εκκλησία «μίαν και την αυτήν αμφοτέροις νέμει τιμήν».

Read More ->>

Οί Άγιοι Σιώπιοι

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΩΠΙΟΙ

(ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ Σ.ΤΖΟΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ)

Για μία ακόμη φορά (εφ όσον αληθεύει το σχετικό ρεπορτάζ) αναδεικνύεται πανηγυρικά η στρεβλή συλλογιστική που διέπει τα ηγετικά κλιμάκια της Εκκλησίας της Ελλάδος και η εξ αυτής προκύπτουσα ηττοπαθής και συμβιβαστική στρατηγική και τακτική στις σχέσεις της προς το κατ επίφασιν "χριστιανικό" κράτος που παντοιοτρόπως τη υπονομεύει και επιβουλεύεται.

Η επάρατη σεραφειμική νοοτροπία και πρακτική, που οδήγησε τη διοικούσα Εκκλησία στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν στο έσχατο σκαλοπάτι της ανυποληψίας ξαναζεί επί των ημερών του νυν αρχιεπισκόπου κ.Ιερωνύμου (άξιος μαθητής και συνεχιστής του τέως αρχιεπισκόπου γαρ...) και παρασκευάζει νέες ήττες και την περαιτέρω περιθωριοποίηση της Εκκλησίας μας στο πλαίσιο του δημόσιου βίου.

Μία πτυχή και έκφανση της προαναφερθείσης, καταστροφικής για το καλώς εννοούμενο συμφέρον της Ορθοδοξίας και του Έθνους, επίσημης εκκλησιαστικής πολιτικής που υλοποιείται κατά κύριο λόγο από τον αρχιεπίσκοπο και την πλειοψηφία των μελών του αρχιερατικού Σώματος αποτελεί η στάση της διοικούσας Εκκλησίας στην περίπτωση του πολύπαθου μαθήματος των Θρησκευτικών η οποία ανέτως δύναται να χαρακτηρισθεί ως σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.

Δε φθάνει το γεγονός ότι επί πολλά έτη ο αρχιτέκτων της αφύσικης και εκτρωματικής μεταλλάξεως των Θρησκευτικών, ο πολύς Σ.Γιαγκάζογλου, κατείχε τη θέση του διευθυντή του επισήμου εκκλησιαστικού περιοδικού ΘΕΟΛΟΓΙΑ, δεν αρκεί η επαίσχυντη πρακτική της υπό της ΔΙΣ τηρήσεως ίσων αποστάσεων τοσο απέναντι της ΠΕΘ που αγωνίζεται με συνέπεια, θηριομαχεί για την ακρίβεια, για την κατοχύρωση του ορθοδόξου χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος και αποτελεί το μοναδικο αξιόπιστο φορέα αντιπροσωπεύσεως και εκφράσεως της βουλήσεως και του φρονήματος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εν Ελλάδι θεολόγων, όσο και απέναντι των νεκροθαφτών του μαθήματος που απαρτίζουν το δυσώνυμο ,διασπαστικό  αντι-σύλλογο  Ο ΚΑΙΡΟΣ (και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ οι άγιοι συνοδικοί...), τώρα έχουμε και την κατ αρχήν άρνηση του μαθητού και συνεχιστού της σεραφειμικής ηττοπαθούς πολιτικής να συγκαλέσει την Ιεραρχία και να συζητηθεί το όλο ζήτημα μονάχα στη μικρά Σύνοδο (ΔΙΣ), η οποία, όμως, αποτελεί εντολοδόχο της μεγάλης (ΙΣΙ).

Read More ->>

Στή Γέννηση τοῦ Ἁγίου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου

Στή Γέννηση τοῦ Ἁγίου Προφήτου 
Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου
ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

α’. — Ἀκόμα καί ἄν ἔμοιαζε ὁ λόγος μας μέ ἀνοιξιάτικο τραγούδι καλικέλαδου ἀηδονιοῦ, πολύ φτωχά θά κατάφερνε νά ὑμνήσει τή μεγάλη φωνή τῆς ἀλήθειας πού γεννιέται σήμερα. Τώρα ὅμως πού ἡ λαλιά μας εἶναι ἀσθενική καί πολύ κακοφωνή, πῶς νά ὑμνήσει τόν πιό δοξασμένο ἀπό ὅλους τούς Προφῆτες; Πῶς νά ψάλλει αὐτόν πού εἶναι ἡ τιμή καί ἡ δόξα τῶν Ἀποστόλων; Πῶς νά δοξολογήσει αὐτόν πού ἔχει μιά ξέχωρη τιμή ἀνάμεσα στούς μάρτυρες;

Ἐκεῖνο δέ πού μοῦ φαίνεται ἀξιοπρόσεχτο εἶναι τό ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄλλους ἁγίους, πλέκει ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τά ἐγκώμια, ὁ πιό ἀξιοτίμητος τοῦ πιό ἀναγνωρισμένου καί ὁ λιγότερο γνωστός τοῦ λιγότερο φημισμένου. Αὐτόν ὅμως πού τώρα ἐμεῖς ἐξυμνοῦμε τόν ἐγκωμίασε, πρίν ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους ἐγκωμιαστές του, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί Θεός, ἡ Ἀλήθεια, λέγοντας: «Δέν ἔχει μέχρι σήμερα γεννηθεῖ μεγαλύτερος προφήτης ἀπό τόν Ἰωάννη τό Βαπτιστή» (Ματθ. 11, II).

 Ἀφοῦ  λοιπόν τόσο πλούσια καί ἀνυπέρβλητα ἔχει ἐπαινεθεῖ καί ἔχει ἐγκωμιαστεῖ ὁ μέγας Πρόδρομος ἀπό τόν Ὑψιστο Θεό-Λόγο, ἔχει τάχα ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια, ἀγαπητοί μου ἀκροατές; Ὄχι βέβαια, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Ἐμεῖς ὅμως ἀποτολμᾶμε νά ποῦμε δυό λόγια γι’ αὐτόν, γιατί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τό κάνουμε ἀπό ὑπακοή στόν πατέρα καί ἡγούμενό μας, ἐκτελώντας ὁπωσδήποτε τήν ἐντολή πού μᾶς ἔδωσε. Συγχρόνως ὅμως θά λάβουμε ἁγιασμό καί Χάρη καί μόνο πού ὁ νοῦς μας θ’ ἀσχοληθεῖ μέ τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Read More ->>

Η ενδυμασία ανδρών και γυναικών

Η ενδυμασία ανδρών και γυναικών
(π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

Λίγα λόγια γιά τή μόδα

«Τί εἶναι μόδα; Ἡ λέξη εἶναι ξένη, εἶναι τό «mode», πέρασε στήν γλῶσσα μας μέ τήν ἴδια λέξη, καί τό d τό κάναμε δ. Ἑλληνικά λέγεται «συρμός». Συρμός ἤ μόδα θά πεῖ: Ἡ ἀντίληψη πού ἔχει ἕνα κοινωνικό σύνολο γιά κάποια πράγματα μέσα στή ζωή ἤ γιά τή ζωή. Γιά παράδειγμα, πῶς θά ντυθοῦμε, νά εἴμαστε κάτω ἀπό τόν ἴδιο συρμό, τή μόδα. Σήμερα δέν φορᾶνε φουστανέλες οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά φορᾶνε οἱ ἄνδρες αὐτά, τά ὁποῖα λέγονται «φράγκικα ροῦχα». Παλιά, τά ραφτάδικα, εἰδικά στά χωριά, ἔγραφαν ἀπό ἔξω: «Ἑλληνοράφτης», δηλαδή ὁ ράφτης πού ράβει φουστανέλες. Στίς πόλεις παλιά ἔγραφαν οἱ ραφτάδες: «Φραγκοράφτης», ἐν ἀντιθέσει μέ τό «ἑλληνοράφτες», γι’ αὐτό λέγονταν «φραγκοράφτες». Θά πεῖ: Αὐτός πού ράβει παντελόνια. Ὑπῆρξε ἐποχή, ὁ συρμός, ἡ μόδα, πού φοροῦσαν φουστανέλες οἱ ἄνδρες. Σήμερα φορᾶμε παντελόνια, δέν φορᾶμε φουστανέλες. Ἡ μόδα λοιπόν εἶναι ἕνας τρόπος νά ντυθοῦμε, ἕνας τρόπος τί θά φᾶμε, ἕνας τρόπος πῶς θά χτίσομε τό σπίτι μας, νά εἶναι ἴδιο μέ τά ἄλλα. Θυμᾶμαι, προπολεμικῶς, κυκλοφοροῦσε κάποιος, Μιχάλη τόν ἔλεγαν, στόν τόπο πού ἔμενα, καί φοροῦσε ἀρχαῖο χιτῶνα καί ἱμάτιο ἀπό πάνω, φοροῦσε πέδιλα ἀρχαιοπρεπῆ, καί τόν ἔλεγαν: «Ὁ Μιχάλης ὁ ἀρχαῖος». Ὅλοι τόν κοιτοῦσαν. Καμάρωνε νά περπατᾶ ἔτσι, καθόταν στό ζαχαροπλαστεῖο μέ τήν ἀρχαιοπρεπῆ του στολή, ἦταν ἄλλο πρᾶγμα, τόν ἔπαιρναν τά πιτσιρίκια ἀπό πίσω. Καταλαβαίνετε, δέν πρέπει νά εἶναι κανείς ντεμοντέ, δηλαδή ἔξω ἀπό τή μόδα, νά ντυθοῦμε ὅλοι τό ἴδιο, εἶναι ὁ συρμός, ἡ μόδα.

Read More ->>

Αμαρτήματα της γλώσσας

Αμαρτήματα της γλώσσας
Άγιος Τύχων, αρχιεπίσκοπος Βορονέζ και Ζαντόνσκ

Μήν κολακεύεις τούς ἄλλους, ἀλλά νά τούς φέρεσαι μέ ἁπλότητα, ὅπως στόν ἑαυτό σου. Ὅπως τούς φέρεσαι ἐξωτερικά, τό ἴδιο νά αἰσθάνεσαι καί ἐσωτερικά. Ὅ,τι τούς λένε τά χείλη σου, αὐτό νά πιστεύει καί ἡ καρδιά σου.

Ἡ κολακεία καί ἡ ὑποκρισία εἶναι γνωρίσματα μικρῶν ἀνθρώπων, πού στίς καρδιές τους ζεῖ ὁ διάβολος, διδάσκοντάς τους τό ψέμα καί τήν ὑποκρισία γιά τήν ἀποπλάνησή τους.

Μή συμπεριφέρεσαι λοιπόν στόν πλησίον σου πονηρά καί ὕπουλα, γιά νά μήν παραχωρήσεις τόπο τῆς καρδιᾶς σου στό διάβολο, ὁπότε θά σέ κατακτήσει καί θά σέ κάνει δοῦλο του.

***

Νά εἶσαι ἰδιαίτερα προσεκτικός, ὥστε νά μήν προσβάλλεις κανέναν ἄνθρωπο εἴτε μέ τά λόγια εἴτε μέ τά ἔργα σου, γιατί αὐτό εἶναι πολύ βαρύ ἀμάρτημα. Ὅταν προσβάλλεις τόν ἄνθρωπο, εἶναι σά νά προσβάλλεις τό Θεό, πού ἀγαπάει τόν ἄνθρωπο. Ὅποιος ἁμαρτάνει στό δημιούργημα, ἁμαρτάνει καί στόν ἴδιο τό Δημιουργό.

Ὅπως καταλαβαίνεις, αὐτό εἶναι φοβέρο. Γι’ αὐτό, ἄν τύχει νά προσβάλεις τόν πλησίον σου, τρέξε ἀμέσως νά τοῦ ζητήσεις συγγνώμη, γιά νά μήν πέσεις στή δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ.

***

Read More ->>

Ο Σόρος, οι ΜΚΟ και το… δικαίωμα στην εξάρτηση

Ο Σόρος, οι ΜΚΟ και το… δικαίωμα στην εξάρτηση
Ο Δήμος Αθηναίων και οι «χώροι εποπτευόμενης χρήσης»
Θανάσης Τζιούμπας

Η πρόσφατη ανάληψη από τον Δήμο της Αθήνας μιας πρωτοβουλίας για τη δημιουργία χώρων «εποπτευόμενης χρήσης» ναρκωτικών, που εγκαινιάστηκε με μια ημερίδα όπου κοινωνικοί φορείς κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους και συνεχίζεται μια ανάληψη πρωτοβουλίας προς το υπουργείο Υγείας, επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για την εξάρτηση και την στάση της κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο. Προηγήθηκε η άσκηση πιέσεων από μια ομάδα ΜΚΟ, μεταξύ των οποίων το PRAKSIS, η Θετική Φωνή, ο Διογένης (γνωστός από την καμπάνια για τη φαρμακευτική χρήση της κάνναβης) και, βέβαια, οι Ομότιμοι Χρήστες Ναρκωτικών Ουσιών(!). Ο κύριος δήμαρχος το σκέφτηκε πολύ σοβαρά και αποδέχτηκε την προοπτική δημιουργίας χώρων όπου οι εξαρτημένοι θα ασκούν το «δικαίωμα στην εξάρτηση» χωρίς να φρικάρουν οι πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας.

Read More ->>

Λύπη, λίπη και λείπει

Λύπη, λίπη και λείπει
Ευαγγελία Μπίτου, φιλόλογος

Στοιχείο της ανθρώπινης ζωής είναι η λύπη και  στοιχείο του ανθρώπινου οργανισμού τα λίπη. Η λύπη δεν λείπει από τον άνθρωπο,  μα ούτε και τα λίπη από τη διατροφή του. Λύπη, λίπη και λείπει λοιπόν! Τρεις λέξεις ομόηχες, αλλά με σημασία  τόσο  διαφορετική, η οποία αποδίδεται με τη διαφορετική γραφή.

Η λύπη χρωματίζει, όπως και η χαρά,  την ανθρώπινη ζωή. «Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος …;» (σε ποια απόλαυση της ζωής δεν συμμετέχει και η λύπη;),  ρωτάει ρητορικά ο μεγάλος υμνογράφος  Ιωάννης ο Δαμασκηνός στην Νεκρώσιμη Ακολουθία. Πραγματικά, τίνος ανθρώπου τη ματιά δεν σκίασε η λύπη; Τίνος δεν σκυθρώπασε το πρόσωπο; Τίνος δεν βάρυνε την καρδιά; Όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουν από πρώτο χέρι, έχουν βιώσει αυτό το συναίσθημα, αυτόν τον ψυχικό πόνο, που γίνεται συμπόνια όταν εκφράζεται ως  συμμετοχή στον πόνο του άλλου∙  ειδικά σε περίπτωση απώλειας αποκτά και την ιδιαίτερη έκφραση συλλυπητήρια. Λυπάμαι, λέμε για κάτι άσχημο που συνέβη σε κάποιον, αλλά συχνά και εμείς λυπούμε, πικραίνομε, ανθρώπους με τη συμπεριφορά μας. Σίγουρα  οι λυπημένοι της γης είναι περισσότεροι από τους χαρούμενους. Έχει όμως και η  λύπη τα θετικά της: Όποιος την βλέπει κατά πρόσωπο, φιλοσοφεί, συνειδητοποιεί τα όρια του,  ότι ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος,  και γίνεται αλληλέγγυος. Πάντως, η λύπη και η χαρά συμπορεύονται στη ζωή, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι μια χαρμολύπη.

Read More ->>

Το πάθος της ακηδίας

Το πάθος της ακηδίας
(Όσιος Νείλος Σόρσκυ)

Η ακηδία

Εάν μας αιχμαλωτίσει περισσότερο από τα άλλα πάθη η ακηδία, τότε η ψυχή μας ευρίσκεται σε μεγάλο αγώνα. Είναι πολύ φοβερό αυτό το πονηρό πνεύμα. Συγγενεύει πολύ με το πνεύμα της λύπης και νικά ιδιαίτερα αυτούς που ευρίσκονται στη μοναξιά. Όταν εγερθούν πελώρια τα κύματα λογισμών και παθών εναντίον της ψυχής, εκείνη την ώρα ο άνθρωπος νομίζει ότι δεν θα λυτρωθεί ουδέποτε απ’ αυτά. Ο νοητός εχθρός του επιφέρει παντός είδους λογισμούς και σκέψεις ότι, εάν σήμερα είναι τόσο άσχημα, αύριο θα είναι χειρότερα και μεθαύριο ακόμη χειρότερα. Έτσι του σφυρίζει στο νου ότι εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, ότι του συμβαίνουν αυτά επειδή δεν τον φροντίζει ο Θεός, ότι αυτά συμβαίνουν μόνον σ’ αυτόν και σε κανέναν άλλον. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι!

Διότι όχι μόνο σε εμάς τους αμαρτωλούς συμβαίνουν αυτά, αλλά και στους αγίους Του, οι οποίοι διά μέσου των αιώνων ευαρέστησαν τον Θεό και γνώρισαν ότι είναι φιλάνθρωπος Θεός και Πατέρας και ότι από αγάπη και για την απόκτηση των αρετών μάς παιδεύει με την πνευματική Του ράβδο. Μετά όμως απ’ αυτά, γρήγορα και αναμφίβολα έρχεται η αλλοίωση, η ψυχική αποκατάσταση και το έλεος του Θεού. Και ενώ σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή δίνουν στον άνθρωπο όλα την εντύπωση ότι δεν θα μπορέσει να νικήσει το πανδαιμόνιο των λογισμών και παθών του, και όλες οι αρετές του φαίνονται ακατόρθωτες και μισητές, λόγω επενέργειας του σατανά, μετά από όλα αυτά ακολουθεί η θεία αλλοίωση.

Read More ->>

Η επανάσταση της ελπίδας και η ελπίδα της επανάστασης

Η επανάσταση της ελπίδας και η ελπίδα της επανάστασης
(Σαράντος Καργάκος, συγγραφέας – ιστορικός)

«Dum spiro spero »- εφόσον αναπνέω, ελπίζω. Ήταν η πρώτη φράση ενός παλιού λατινικού αναγνωσματαρίου, μια φράση που, παρά το χρηστικό χαρακτήρα της, δίνει το φιλοσοφικό στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξης: ζωή και ελπίδα. Ένα στίγμα, που θα έπρεπε, ίσως, να είναι ο ψυχικός βηματοδότης κάθε παραπαίοντος ανθρώπου, το φως που δείχνει το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή. Το φως, όμως, δεν είναι χρήσιμο στους τυφλούς και, δυστυχώς, ο σημερινός άνθρωπος είναι ένας εκούσιος τυφλός, αφού οικειοθελώς κλείνει τα μάτια στα προβλήματα του καιρού του. Χωρίς ηθικό έρμα, όσο ζει, απελπίζεται. Ο στρουθοκαμηλισμός φαντάζει στα μάτια του σαν η πιο εύκολη λύση. Αλλ’ αν δεν υπάρχουμε εμείς για τα προβλήματα, δε σημαίνει πως τα προβλήματα δεν υπάρχουν για μας. Όλα αυτά λειτουργούν αρνητικά στην κάθε προσπάθεια για επανάσταση. Δεν είναι απαραίτητο η επανάσταση να στρέφεται εναντίον κάποιου πολιτικού ή κοινωνικού καθεστώτος. Μπορεί να στρέφεται εναντίον κάθε μικρού τυράννου, που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Ενός τυράννου ύπουλου, γιατί μπορεί να είναι αόρατος ή ορατός, αλλ’ όχι εύκολα αναγνωρίσιμος. Γιατί συχνά εμφανίζεται μ’ ένα αγαθό προσωπείο, με το γλυκό λόγο των εύκολων παροχών και των άφθονων τέρψεων, αλλά που επιδιώκει και σταδιακά επιτυγχάνει την εξαθλίωση και υποδούλωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Διαβρώνει εσωτερικά τον αμυντικό βουλητικό μηχανισμό. Διαμορφώνει το όργανο ομιλίας έτσι ώστε να ξεχνάει να πει «όχι». Δημιουργεί καλούπια εγκεφάλων, εγκαινιάζοντας έτσι μια σειρά τυποποιημένων, εσωτερικά όμοιων ανθρώπων. Η πρωτοβουλία είναι μίασμα, δείγμα εγωκεντρικού ατομικισμού, άρα πρέπει να παταχθεί, για να μη μεταδοθεί το «μικρόβιό» της στο φιλήσυχο πολίτη, που αρκείται στο να εκτελεί εντολές. Όποιος παίρνει πρωτοβουλίες, μπαίνει σε «καραντίνα» και, ή «συμμορφώνεται» ή «εξατμίζεται», όπως συμβαίνει στην Ωκεανία του Όργουελ.

Read More ->>

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος

Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης

(Ἀπὸ τὴν ὁμιλία ποὺ εἶχε κάμει στὴ Λεμεσὸ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1981 ὁ πατὴρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.)

Τώρα ποὺ εὑρισκόμεθα εἰς τὸν 20ον αἰώνα, εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μὲ τὰς συγχρόνους ἀντιλήψεις του, μὲ τὰς ἰδιότυπους δομάς του, μὲ τὴν ἀλλοφροσύνην του, μὲ τὴν σύνεσίν του, μὲ τὴν ἀλογίαν του καὶ τὴν λογικήν του, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ πῆ τίποτε νεώτερον ἀπ' ὅ,τι εἶπε. Ἁπλῶς μπορεῖ νὰ χρησιμοποιῆ μεθόδους διαφόρους αἱ ὁποῖαι ἐπιβάλλονται λόγῳ τῶν συνθηκῶν τοῦ συγχρόνου κόσμου. Ὅ,τι ὅμως εἶπε διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνεχίζει νὰ τὸ λέγη καὶ σήμερα εἰς τὸν κόσμον. Ἐὰν ἀκολουθῶμεν τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ τὴν ἐν Ἁγίῶ Πνεύματι διδασκαλίαν των ἀγωνιζόμενοι νὰ οἰκειοθῶμεν αὐτὴν διὰ πείρας, τότε θὰ καταλάβωμεν τί θησαυροὺς ἔχει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

Πράγματι, ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν ὠρισμένα κείμενα τῶν «μυστικῶν» Πατέρων τὰ ὁποῖα δικαιώνουν τὸν ἀσκητικὸν βίον, ὅπως τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ ἀναφέρονται σ' αὐτὴν τὴν προσωπικὴν κοινωνίαν ποὺ εἶχε μὲ τὸν Θεόν, καὶ τὰς συνεπείας αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Ἀφοῦ ἔζησεν εἰς Μοναστήριον ἀπὸ μικρὸ παιδί, μὲ τὴν ἄσκησιν, καὶ ὑπακοὴν εἰς τὸν Γέροντά του, τὰς νηστείας του, τὰς ἀγρυπνίας του, τὰς προσευχάς του, τὴν βαθεῖαν ταπείνωσίν του, ἔφθασε νὰ γίνη σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι τοιούτου σημείου ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν ὀνομάση «Θεολόγον», μετὰ τὸν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον καὶ τὸν Γρηγόριον τὸν Θεολόγον.

Read More ->>

«Του έψαλε τον Εξάψαλμο…», «Θα σου ψάλω τον Εξάψαλμο…»

«Του έψαλε τον Εξάψαλμο…», «Θα σου ψάλω τον Εξάψαλμο…»
 Μια έκφραση με αρνητική χροιά και συχνά χρησιμοποιούμενη
όταν χαριτολογούμε σε μια συνομιλία ή επισήμανση, ακόμα δόκιμη στην καθημερινή εκφορά του σύγχρονου λόγου…

Πόσοι και πόσες όμως, από εμάς γνωρίζουμε τη «μέγιστη» ερμηνευτική παρανόηση στη χρήση της εν λόγω έκφρασης;;;

Ο Εξάψαλμος, στην προαναφερθείσα έκφραση, υπονοεί μια έμμεση κουραστική, ακουστική και κατά άλλους λεκτική μακροσκελή «τιμωρία», ενώ, στην πραγματικότητα, πρόκειται για το μεγαλείο της ανάγνωσης, [πλέον], έξι (6) κορυφαίων ψαλμών του Δαυϊδ, οι οποίοι, ως ενιαίο σύνολο, δηλαδή ως εξάψαλμος, αναγιγνώσκονται στην ακολουθία του «Όρθου», αμέσως μετά τον ύμνο προς την Αγία Τριάδα (δοξολογία της Αγίας Τριάδας) με την οποία δοξολογία αρχίζει ο Όρθρος.

Δηλαδή, μετά τη δοξολογία  προς την Αγία Τριάδα διαβάζεται καθαρά και με κατάνυξη ο  εξάψαλμος, στο άκουσμα του οποίου μετέχουν οι πιστοί με απόλυτο σεβασμό και δέος, στέκοντας όρθιοι και με τη μέγιστη πνευματική συγκέντρωση!!!

Για να γίνει απόλυτα κατανοητή η παρούσα ανάλυση θα πρέπει αρχικά και με συντομία να αναφερθούμε στη σημασία του Όρθρου, την οποία, δυστυχώς, πολλοί και πολλές από εμάς αγνοούμε.

Read More ->>

Οικουμενιστές: Ορθοδοξία και χριστιανοσύνη τ`αυτόν εστιν

Οικουμενιστές: Ορθοδοξία και χριστιανοσύνη τ`αυτόν εστιν
Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια», θα πει ο κάθε καλοπροαίρετος, αλλά κατά τα άλλα ανενημέρωτος ορθόδοξος χριστιανός, που είναι βαφτισμένος στην κολυμβήθρα της Αγίας μας Εκκλησίας. Είναι ώρα να ασχολούμαστε με «λεπτομέρειες» και «ασήμαντα πράγματα», ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία, με όσα φοβερά και θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Να μιλάμε αίφνης για τη βασίλισσα Σοφία και την «επιθυμία» της να προσκυνήσει την αγία Ελένη και τον Τίμιο Σταυρό!

Ναι, είναι ώρα και μάλιστα πολύ κατάλληλη. Διότι με αυτήν την αφορμή βεβαιώνεται από στόματα ορθοδόξων ποιμένων η ταύτιση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με τις αιρέσεις. Χάθηκε το κριτήριο ή γίνεται σκόπιμα; Όποιο από τα δυο κι αν ισχύει, δεν είναι τυχαίο τίποτε σήμερα και ό,τι γίνεται  από τους πρωτομάστορες της Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα με συγκεκριμένο σκοπό και μεγάλη μαεστρία, για το χτίσιμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έχοντας ανά χείρας ως ισχυρή βακτηρία τον Οικουμενισμό.

Read More ->>

Ομιλία ΚΕ’ εκφωνηθείσα την Κυριακή των Αγίων Πάντων

Ομιλία ΚΕ’ εκφωνηθείσα την Κυριακή των Αγίων Πάντων
(Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς)
Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38· ιθ΄ 27-30)

“Θαυμαστὸς ὄντως ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ”.

Εἶναι στ’ ἀλήθεια θαυμαστὸς ὁ Θεὸς στὰ ἔργα τῶν ἁγίων του. Ὅταν φέρη κανένας στὸ νοῦ του τοὺς ὑπεράνθρωπους ἀγῶνες τῶν μαρτύρων, πῶς μὲ τὴν ἀσθενικὴ σάρκα τους ντρόπιασαν τὸν ἰσχυρὸ στὸ κακό, πῶς δὲν εἶχαν  συναίσθηση τῶν πόνων καὶ τῶν τραυμάτων καθὼς ἔρριχναν τὸ σῶμα τους σὲ ἀγῶνα μὲ τὴ φωτιά, μὲ τὸ ξίφος, μὲ τὰ διάφορα εἴδη θανατηφόρων βασανιστηρίων, ἀντιπαλεύοντας μὲ τὴν ὑπομονή. Ὅταν φέρη κανένας στὸ νοῦ ὅτι κομμάτιαζαν τὶς σάρκες τους, κι ἔσπαζαν τὶς κλειδώσεις τους, καὶ τσάκιζαν τὰ κόκκαλά τους, αὐτοὶ ὅμως φύλαγαν ἀκέραια, κι ἀπείραχτη κι ἀσάλευτη τὴ πίστη τους.  Γι’ αὐτὸ καὶ πῆραν χάρισμα τὴν ἀδιαφιλονίκητη σοφία τοῦ Πνεύματος καὶ τὴ δύναμη γιὰ θαύματα. Ὅταν ἀναλογιστῆ τὴν ὑπομονὴ τῶν ὁσίων, πῶς ὑπέφεραν θεληματικὰ σὰ νὰ ἦσαν ἀσώματοι τὶς πολυήμερες νηστεῖες, τὶς ἀγρυπνίες, τὶς διάφορες ἄλλες ταλαιπωρίες τοῦ σώματος, πῶς ἀντιστάθηκαν ὡς τὸ τέλος τὰ πονηρὰ πάθη, στὰ διάφορα εἴδη τῆς ἁμαρτίας, στὸν πόλεμο ποὺ διεξάγεται ἀοράτος μέσα μας, στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, στὶς πνευματικὲς δυνάμεις τῆς κακίας καὶ πῶς ὁ ἐξωτερικὸς ἄνθρωπος ἔλιωνε κι ἀφανιζόταν, ὁ ἐσωτερικὸς ὅμως ἄνθρωπος ἀνανεωνόταν καὶ θεοποιοῦνταν –καὶ γι’ αὐτὸ τοὺς δόθηκε ἡ χάρη νὰ θεραπεύουν καὶ νὰ πραγματοποιοῦν ἔργα δυνάμεως. Ὅταν κανένας τὰ συλλογιστῆ αὐτὰ καὶ κάνη τὴ σκέψη ὅτι αὐτὰ ξεπερνοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση, θαυμάζει καὶ δοξολογεῖ τὸ Θεό, ποὺ τοὺς ἔδωσε τὸση χάρη καὶ δύναμη. Γιατὶ ἄν εἶχαν τὴν προαίρεση τὴν ἀγαθὴ καὶ πολὺ ὡραία, ὅμως χωρίς τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ δὲ θὰ ἀποχτοῦσαν τὴ δύναμη νὰ γίνουν ὑπεράνθρωποι κι ἐνῶ ἦσαν ἄνθρωποι σωματικοὶ νὰ νικήσουν τὸν ἀσώματο ἐχθρό.

Read More ->>

Για την ανισότητα

Για την ανισότητα
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Η ανισότητα είναι σοφότερη και προτιμότερη από την ισότητα. Η ανισότητα έχει τοποθετηθεί στο ίδιο το θεμέλιο του κτιστού κόσμου. Θα πρέπει να χαιρόμαστε με την ανισότητα αυτή και όχι να επαναστατούμε εναντίον της, επειδή την τοποθέτησε η αγάπη και όχι το μίσος, η σύνεση και όχι η παραφροσύνη. Δεν είναι η ζωή του ανθρώπου άσχημη επειδή λείπει η ισότητα αλλά εξαιτίας της έλλειψης αγάπης και πνευματικής κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους. Προσθέστε ακόμα περισσότερη αγάπη Θεού και πνευματικής κατανόησης της ζωής και θα δείτε ότι και δύο φορές περισσότερη ανισότητα δεν μπορεί να βλάψει την μακαριότητα των ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι είναι άνισοι επειδή δεν μας είναι το ίδιο απαραίτητοι ο Αλέξανδρος και ο Διογένης ούτε το ίδιο αδύναμοι ο Πέτρος και ο Αλέξιος ούτε πάλι το ίδιο ικανοί να αγαπήσουν ο Παύλος και ο Ιούδας, ούτε και κατάλληλοι για δικαιοσύνη ο Χαρούν αλ Ρασίντ και οι ευνουχισμένοι σουλτάνοι.

Read More ->>

Επικίνδυνα φυλαχτά

Επικίνδυνα φυλαχτά
Αν έχετε κάτι από τα παρακάτω πετάξτε το αμέσως

Πολλοί άνθρωποι φέρουν φυλαχτά πάνω τους. Είναι πολύ παλιά η παράδοση αυτή…

Τα φορούν για να προστατεύονται από το κακό. Χρειάζεται όμως μια ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα αυτό. Πολλοί άνθρωποι τα φυλαχτά τα θεωρούν μαγικά, ότι δήθεν έχουν κάποιες δυνάμεις ανώτερες εξισώνοντας τα λανθασμένα με την ίδια τη θεότητα. Και σ’ αυτό το κεφάλαιο επικρατεί μεγάλη άγνοια.

Οι χριστιανοί μπερδεύουν διάφορες χριστιανικές αντιλήψεις με δοξασίες, δεισιδαιμονίες και θεία αντικείμενα (όπως ζέον, ευχέλαιο κι άλλα) προκειμένου να πετύχουν να αποκτήσουν ένα φυλαχτό.

Τα φυλαχτά είναι υφάσματα διαφόρων σχημάτων, τετράγωνα ή τρίγωνα που μέσα τους περιέχουν διάφορα αγιωτικά είδη, λαδάκι κανδήλας, σταυρολούλουδα, κηρομαστίχη από τα εγκαίνια ναού ή από τη λευκή στολή του αρχιερέως που τέλεσε τα εγκαίνια, τεμάχια λειψάνων από άμφια αγίων, ή από τις παντόφλες αγίων που κατά παράδοση ως εκ θαύματος φθείρονται. Εκτός των ανωτέρω φυλαχτών τα οποία συνήθως οι χριστιανοί μας προμηθεύονται από τα ιερά μοναστήρια υπάρχουν και άλλα φυλαχτά τα οποία κυκλοφορούν στους μάγους κι ακόμη σε πανηγύρια που είναι φτιαγμένα από διάφορα είδη μαντικής τέχνης, όπως από πτερά και κόκκαλα νυκτερίδας, σκόρδο, ρίγανη, από πουκάμισο φιδιού κ.ά. Αυτά φυσικά τα φυλαχτά είναι επικίνδυνα για όσους τα φορούν και χρειάζεται προσοχή ποιος τα διακινεί και για ποιο σκοπό. Καλύτερο φυλαχτό στο στήθος του πιστού ανθρώπου είναι ο τίμιος Σταυρός.

Read More ->>

Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος:

Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος:
Στο Άγιο Πνεύμα που είναι σύνθρονο με τον Χριστό, τον αιώνιο Βασιλιά,από τον Οποίον και διά του Οποίου, αφού κατέβηκε αυτεξούσιο,χορήγησε στους ανθρώπους την υιοθεσία
(Λέων ο Αυτοκράτορας και Φιλόσοφος)
Λόγος ΙΓ’

Χθες έκαμνε την πανήγυρη με τον ερχομό Του ο Παράκλητος, και κάνοντας χαρούμενη την ημέρα και με το να προσκομίσει τη συμφιλίωση προς τον Θεό και Πατέρα, έκαμνε λαμπρή την παράσταση. Σήμερα συστήνουμε εμείς την πανήγυρη, σαν να απολαμβάνουμε κάποια υπόλοιπα της χθεσινής ιερής ηδονής. Χθες Εκείνος μας τιμούσε με την παρουσία Του, σήμερα τιμούμε εμείς τον ερχομό του Παρακλήτου. Χθες για εμάς υπόθεση της πανήγυρης ήταν η ευεργεσία που δεχτήκαμε, σήμερα αφορμή για να πανηγυρίζουμε είναι η δοξολογία του Πνεύματος. Ποια, λοιπόν, δοξολογία πρέπει να γίνει προς Εκείνο; Μα φυσικά η ομολογία της δόξας που αρμόζει στον Θεό. Για την οποία αποστέλλεται βέβαια από τον Υιό, αφού πραγματεύθηκε αυτό μ’ Αυτόν. Διότι Εκείνο ήλθε για να Τον δοξάσει (Ιω. ιστ’ 14) . Όμως έφτασε για να εμφανίσει στο πλάσμα Του και τη δική Του τιμή. Επειδή ακριβώς η τιμημένη Τριάδα και πριν ακόμη να υπάρξει ο κόσμος, έπρεπε επίσης να τιμάται και από όσους βρίσκονται στον κόσμο. Σήμερα, έχοντας την προθυμία αυτό να κάνει ο λόγος μου, αρχίζει με τον εξής τρόπο:

Read More ->>

Στήν Αγία Πεντηκοστή

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

1. Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσομε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Read More ->>

Η Πεντηκοστή

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Πεντήκοντα ἡμέρας μετά τό Πάσχα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν Πεντηκοστήν εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους Μαθητάς τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐπιφοίτησις αὐτή ἔγινε τήν ἡμέραν πού οἱ Ἰουδαῖοι ἑώρταζον τήν ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς. Οἱ Ἰουδαῖοι μέ τήν ἑορτήν αὐτήν ηὐχαρίστουν τόν Θεόν διά τήν συγκομιδήν τῶν σιτηρῶν. Διά τοῦτο ἡ Πεντηκοστή ἐλέγετο καί ἑορτή τοῦ θερισμοῦ ἤ τῶν πρώτων καρπῶν. Κατά τούς χρόνους ὅμως τοῦ Κυρίου εἶχε καί ἄλλην σημασίαν. Ἦτο ἑορτή ἀναμνηστική τῆς παραδόσεως ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῦ Νόμου εἰς τόν Μωϋσῆν, πού ἔγινε τήν 50ήν ἡμέραν μετά τό Πάσχα.

Κατ᾿ αὐτήν τήν ἐπίσημον ἡμέραν ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου εἰς τούς Ἀποστόλους περί ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς «δυνάμεως ἐξ ὕψους», ἔγινε πραγματικότης. «Καί ὤφθησαν αὐτοῖς (=εἶδον μέ τά μάτια των) διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2, 3-4).

Read More ->>

Τα Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση

Τα Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση

Η αγάπη προς τους κεκοιμημένους οδήγησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καθιέρωση ιδιαίτερης ημέρας της εβδομάδας για να προσευχηθούμε γι’ αυτούς. Η ημέρα του Σαββάτου είναι η ημέρα των κεκοιμημένων για αυτό και κατά την παράδοση τα μνημόσυνα οφείλουν να γίνονται το Σάββατο και όχι την Κυριακή.

Η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου γι’ αυτό και οι γάμοι γίνονται Κυριακή, άλλο αν κάποιοι λόγω κοσμικού φρονήματος και ότι βλέπουν τον γάμο κοσμική τελετή και όχι ιερό μυστήριο νυμφεύονται το Σάββατο. Όλα αυτά φυσικά γίνονται για το γλέντι που θα ακολουθήσει τα αποτελέσματα του οποίου είναι κρεπάλη, μέθη και άλλες παρεκλίνουσες συμπεριφορές.

Κατά τους Πατέρες, με τα μνημόσυνα παρέχεται όνησις δηλαδή ωφέλεια αλλά δεν ξέρουμε όμως τι είδους ωφέλεια είναι αυτή. Τα μνημόσυνα είναι η προσευχή των ζώντων μελών που καταδεικνύει αγάπη και κοινωνία για τους απελθόντες. Οι ζώντες με τους κεκοιμημένους γίνονται αγκαλιά εις δόξα Κυρίου. Για τον Θεό είμαστε πρόσωπα μοναδικά γι’ αυτό και όταν πηγαίνουμε κόλλυβα στον ναό δίνουμε και το χαρτάκι με τα ονόματα. Φυσικά μπορεί να έχουμε αρκετές φορές το ίδιο όνομα και φυσικά το γράφουμε ξεχωριστά, διότι ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Αυτή η προσευχητική κοινωνία είναι ουράνια κατάσταση. Δεν αποκόπτουμε τους κεκοιμημένους από τους ζώντες, διότι «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν» μας λέει το Σύμβολο της πίστεως. Η Αγία μας Εκκλησία νοιάζεται για όλους γι’ αυτό και τα ψυχοσάββατα είναι ξεχωριστή ημέρα να θυμηθούμε και να προσευχηθούμε για τους κεκοιμημένους αδερφούς μας.

Read More ->>

Γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας

Γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας
(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ημέρα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Read More ->>

Εἰς τήν Πεντηκοστήν

Εἰς τήν Πεντηκοστήν
Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Α´. Μεταβολήν τοῦ νοῦ.
Β´. Μεταβολήν τῆς καρδίας.
Γ´. Μεταβολήν τῆς γλώσσης.

Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

Ἐπλήρωσε δέ τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτόν ἀπεργαζομένη πνευματικήν, καί πληροῦσα τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἥν καί αὐτήν ἀναλαμβανόμενος πρός αὐτούς ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μέν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ…ἀλλά καί τήν κλῆσιν ἥν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε· διά γάρ τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου, ὄντως υἱοί βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τήν Πεντηκ.) Τότε δή τότε αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολάς (καί αὐταί αἱ μεταβολαί εἶναι κυρίως ὁ καρπός καί τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

Read More ->>

Ο γογγυσμός κατά του Θεού

Ο γογγυσμός κατά του Θεού
(Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να αποκαλύψω το μεγαλείο και το βάθος του λόγου του αποστόλου Παύλου που τον εαυτό του ονομάζει σπονδή στη θυσία. Σας έλεγα για τις αμέτρητες συμφορές και τα βάσανα που υπέφερε σ’ όλη την ζωή του για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος προσφέρθηκε θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αυτά που σας έλεγα τότε για τα παθήματα του μεγάλου αυτού αποστόλου, θα σας πω τώρα και τι υπέφερε σε μία πόλη της Μακεδονίας, στους Φιλίππους, για το κήρυγμά του. Με την καταγγελία κάποιων, που δεν τους άρεσε το κήρυγμά του, οι άρχοντες της πόλεως έδωσαν διαταγή να τον ραβδίσουν και μετά τον έριξαν στη φυλακή και έσφιξαν τα πόδια του στο τιμωρητικό ξύλο. Έχασε τότε το θάρρος του ο απόστολος; Άρχισε να κλαίει; Ασφαλώς όχι. Κατά τα μεσάνυχτα ο Παύλος μαζί με τον συνεργάτη του, τον Σίλα, έψαλλαν ψαλμούς, δοξολογώντας τον Θεό.

Θα μπορούσε ο Παύλος με μία μόνο λέξη να αποφύγει τους ραβδισμούς, να βγει από τη φυλακή και ακόμα και να τρομάξει τους άρχοντες, αρκεί να τους έλεγε ότι είναι Ρωμαίος πολίτης. Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε τον εξευτελισμό για το όνομα του Χριστού και χαιρόταν με όλη την καρδιά του για τις μαστιγώσεις και τις πληγές, διότι αυτά συνέβαλαν στην επιστροφή του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του στην πίστη στον Χριστό. Να θυμόμαστε πάντα πόσο εμείς φοβόμαστε τις μαστιγώσεις και τις πληγές, ενώ αντίθετα πόσο ο μεγάλος αυτός διάκονος του Θεού χαιρόταν γι’ αυτά. Χαιρόταν κάθε φορά που μπορούσε να γίνει σπονδή στη θυσία.

Read More ->>