Το κόνισμα

Το κόνισμα
Ανδρέας Καρκαβίτσας

Καταϊδρωμένος ο Πέτρος ο Τσαϊπάς ανέβηκε στον τράφο ν' αγναντέψει· δεν είχε δύναμη ούτε όρεξη να πάει μακρύτερα. Το λιοπύρι ήταν ανυπόφορο· έπεφτε και τρυπούσε τη σάρκα σαν βελονοβροχή. Τα στακάμενα νερά τής Λάκκας έζεχναν και φαρμάκωναν. Ζερβόδεξα τ' αμπελοχώραφα, τα λιοστάσια, οι καλαμιώνες, τα βάτα κουρνιαχτισμένα κι άτρεμα φαί­νονταν πεθαμένα. Μα η ζωή ακολουθούσε υπομονητικά το δρόμο της. Φωνή τής λαύρας χυνότανε ολούθε η φλυαρία τού τζίτζικα και στο χωριό περνοδίναν οι στρατοκόποι. Όπως ο Τσαϊπάς βγήκαν κ' εκείνοι να ιδούν τη λιτανεία.

Ο Κώστας ο Αρλετής έφερε μιαν είδηση στο χωριό και το χωριό ανατρόμαξε. Ένα κόνισμα, λέει, βγήκε νύχτα στην ακρογιαλιά τού Αϊ-Θανάση. Πούθ' ερχότανε, για πού πήγαι­νε, κανείς δεν ήξερε να ειπεί. Η αλήθεια είναι πως ερχόταν ολόρθο στα κύματα. Μπροστά του ένα φως τρανό τού φώτιζε το δρόμο. Έλαμπε το φως· μα πιο πολύ έλαμπε το τίμιο το ξύλο. Περίγυρα το πέλαγο απέραντο και μελαψό ανάδευε με σύγκρυο. Ήρθε το κόνισμα και στάθηκα σιγά στον άμμο, κρύ­φτηκε σε μια βουρλιά. Και το φως κοντά του παραμόνευε. Κάποιο καλογεράκι σύρθηκε απάνω του και γνώρισε το θάμα. Το μάθαν· έτρεξαν οι καλόγεροι, το πήραν στο μοναστήρι τους και το λιβανίζουν μερόνυχτα.

Read More ->>

Κυριακή ΙΖ΄ Λουκά (Ασώτου)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ)
Απόστολος: Α΄ Κορ. στ΄ 12-20
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32
12 Φεβρουαρίου 2017

«Απεδήμησεν εις χώραν μακράν και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως» (Λουκ. ιε΄, 13)

Αποστομωτική απάντηση στους πονηρούς λογισμούς των γραμματέων και Φαρισαίων για τη συναναστροφή του με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς έδωσε ο Χριστός με την παραβολή του ασώτου. Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, όταν εκείνοι έβλεπαν τον Διδάσκαλο να δέχεται τους αμαρτωλούς, εγόγγυζαν λέγοντες, «Ούτος αμαρτωλούς προσδέχεται και συνεσθίει αυτοίς» (Λουκ. ιε΄ 2). Έτσι ο Ιησούς παρέδωσε την υψίστης σημασίας παραβολή και περιέγραψε την κατάσταση της αμαρτίας τον κανόνα της μετάνοιας και της ευσπλαχνίας του Θεού το μέγεθος. Δεν παρέλειψε δε στο πρόσωπο του πρεσβυτέρου υιού να στηλιτεύσει και τη δική τους σκληροκαρδία και υποκρισία.

Ο νεώτερος υιός ζήτησε ανεξαρτησία από την κηδεμονία του πατέρα του. Πήρε το μερίδιο του και ανεχώρησε. Έφυγε με πολλά όνειρα για μια ζωή ευτυχισμένη κι ελεύθερη από τα απαγορευτικά του νόμου. Αποκομμένος από τον πατέρα, άρχισε πολύ γρήγορα να δρέπει τους καρπούς της αποστασίας του. «Εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως». Κατέφθειρε το πρόσωπο του. Παραμόρφωσε την ψυχή του.

Read More ->>