Ο εσπερινός στη Σταυρονικήτα
Οι ηλιαχτίδες έπεφταν στο δωμάτιο μας από τα παράθυρα, που έβλεπαν στο εσωτερικό του μοναστηριού. Σιγά-σιγά ξυπνήσαμε. Στις 9:00 ήταν η τράπεζα. Λόγω εορτής –του Αγ. Γερασίμου και του Αγ. Αρτεμίου- αν και Τετάρτη πάλι λαδερό. Φασολάκια χλωρά με χταπόδι που είχαν πιάσει οι ίδιοι οι μοναχοί χθες, ελιές, σαλάτα, κρασί. Αν και ποτέ δεν τρώω φασολάκια χλωρά, όχι μονάχα τα έφαγα, αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που ευχαρίστως θα ξανάτρωγα. Ήταν δικιά τους παραγωγή` τα μαζέψανε το Σεπτέμβρη και τα βάλανε στο ψυγείο. Περιττό να πω ότι και μετά, εδώ στον κόσμο, φασολάκια χλωρά δεν ξανάφαγα. Μονάχα εκεί έφαγα με ευχαρίστηση. Έπειτα, έξω από την κουζίνα –ένα μικρό οίκημα έξωθεν της μονής- ήπιαμε με το Χάρη τα καφεδάκια μας με τον μοναχό Φιλήμονα, τον μοναχό Αρτέμιο και τον κατά σάρκα πατέρα του, αφού βεβαίως του ευχηθήκαμε για την ονομαστική του εορτή. Καλό Παράδεισο είναι η ευχή που δίδεται και όχι χρόνια πολλά. Γιατί σημασία δεν έχουν το πόσα χρόνια θα ζήσεις αλλά το πώς. Συνεχίστηκε το χθεσινό πηγαδάκι που μιλούσανε εναλλάξ για ποδόσφαιρο και για τη σωτηρία της ψυχής. Εγώ καθόμουν πιο πέρα και αγνάντευα το πέλαγος. Ανεπίδεχτος μαθήσεως. Και σωτηρίας. Ο πατέρας του Αρτέμιου που ήταν πολύ χαρούμένος που ο γιος του έγινε μοναχός και μάλιστα στο Α.Ο., με αποτέλεσμα να τον βλέπει ελάχιστα, η δε μάνα του καθόλου.
Και η επιθυμία της ήταν μεγάλη μου έλεγε. Και διηγιόταν πως όταν καμιά φορά η τηλεόραση έβαζε ντοκιμαντέρ για το Άθως, νόμιζε ότι άκουγε τη φωνή του παιδιού της. Αλλά αφού έτσι είναι οι κανόνες και πρέπει να μην βγει για 15 χρόνια, τι να κάνουμε. Και συνεχίζοντας μου λέει το καλύτερο που δείχνει την πίστη αυτών των γονιών που αν και τους λείπει ο γιος του, χαίρονται που έγινε μοναχός. Μου είπε πως είχε απορία γιατί επέλεξε τον μοναστικό βίο το παιδί του. Ώσπου, σε έναν γέροντα του είπε πως νήστευε από 14 χρονών, όλες της νηστείες. Και του απαντάει ο γέροντας. Να γιατί έγινε το παιδί σου μοναχός. Γιατί είχατε την ευλογία του Θεού σπίτι σας. Με τα πολλά κατάφερα να ξεκολλήσω τον Χάρη από την κουβέντα και να πάμε να επισκεφτούμε το κοντινό μοναστήρι του Παντοκράτορος, το οποίο απέχει γύρω στην 1 ώρα δρόμο. Το δε μονοπάτι, υπέροχο. Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή σκεπασμένο από δέντρα. Άλλες φορές ευθεία, άλλες ανώμαλο, με πέτρες να μεγάλες, να πρέπει να σκαρφαλώσεις. Μικρά ρυάκια περνούσαν. Στα 20 λεπτά ένα εικονοστάσι, μια δεξαμενή με νερό και ένα κελλί εγκαταλελειμμένο. Ανάψαμε το καντήλι και παραξενεύτηκα που αν και 12:00 η ώρα δεν είχε περάσει κανένας άλλος πιο πριν από μας για να το ανάψει. Ή πέρασε και δεν το άναψε, μου κάνει ο Χάρης. Μακάρι να μην συνέβαινε αυτό, αλλιώς κρίμα. Μικρά μονοπατάκια ανέβαιναν πάνω στο βουνό, σε χαμένα ασκηταριά και μέρη. Πολύ θα ήθελα κάποια φορά να τα ακολουθήσω. Πλησιάζοντας στην Παντοκράτορος, το μονοπάτι έγινε αρκετό ομαλό, αν εξαιρέσεις που και που την στενότητα του, όπου ένα πόδι χωρούσε μόνο σε κάθε πάτημα. Τα δέντρα αραίωναν και η χαμηλή βλάστηση πύκνωνε. Τα γλαροπούλια παίζανε με τη θάλασσα. Τράβηξα μια φωτογραφία, μια πολύ ωραία σκηνή, όπου ανάμεσα στη βλάστηση, έβλεπες σε έναν βράχο μες στη θάλασσα γλάρους να κάθονται.
Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, η φωτογραφία βγήκε σκέτη αποτυχία. Γιατί το να αποτυπώσεις ή να αντιγράψεις την πραγματικότητα είναι άνευ αντικρίσματος. Και να, φάνηκε ξεκάθαρα η Παντοκράτορος. Πάνω σε ένα βράχο, δίπλα στη θάλασσα, μεγάλη, επιβλητική. Περάσαμε τη γέφυρα, από όπου περνούσε το ποτάμι και ανεβήκαμε την τελευταία ανηφόρα για σήμερα. Απέναντι φαινόταν σαν σε ομίχλη η Σταυρονικήτα. Είχε αρχίσει να συννεφιάζει. 69 Πλησίον της μονής υπήρχε η αρχαία πόλη Θύσσος. Κτήτορες της μονής ήταν οι βυζαντινοί αξιωματούχοι, αδελφοί Αλέξιος και Ιωάννης, μάλλον τον 14ο αι. Η Παντοκράτορος ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε το 16ο αιώνα με τα χρήματα που πρόσφεραν ηγεμόνες των παραδουνάβιων περιοχών.. Στη μονή εγκαταβίωσαν ο πατριάρχης Κάλλιστος Β΄ ο Ξανθόπουλος, ο Συμεών και ο Θεωνάς, αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης. Στα εξαρτήματα της μονής ανήκουν η σκήτη του Προφήτη Ηλία, 5 Κελλιά και 38 Καλύβες στην περιοχή της Καψάλας. Είναι η τελευταία μονή που επανήλθε στο κοινοβιακό σύστημα το 1992. Αφού χτυπήσαμε το θυροτηλέφωνο, περιμέναμε τον μοναχό να μας ξεναγήσει στην εκκλησία. Αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, κατέχει ως μέγα θησαύρισμα τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Γερόντισσας. Είναι από τις ελάχιστες εικόνες όπου η Παναγία ιστορείται όρθια, μόνη της δίχως τον Χριστό. Ονομάστηκε έτσι γιατί κάποτε που ο ηγούμενος ήταν ετοιμοθάνατος και ο ιερέας καθυστερούσε τη Θεία Λειτουργία, η Παναγία φώναξε στον ιερέα να συντομεύσει για να προλάβει να κοινωνήσει ο ηγούμενος προτού πεθάνει. Στο κάτω μέρος της εικόνας υπάρχει ζωγραφισμένο ένα πιθάρι με αναβλύζον λάδι, σε ανάμνηση θαύματος της Παναγίας, όταν είχε τελείωσει το λάδι στη μονή και Εκείνη τα γέμισε τα πιθάρια. Οι μονάχοι στο Α.Ο. υπεραγαπούν την Παναγία. Είναι ο τόπος της και την λατρεύουν. Στο διπλανό παρεκκλήσιο που επικοινωνεί με το καθολικό βρίσκονται οι τάφοι των κτητόρων. Παρεκάλεσα το μοναχό να μας δώσει λίγο λαδάκι από το καντήλι. Νεαρός, κάτω από 35, όπως και πολλοί άλλοι που είδα στην μονή αυτή.
Κατεβαίνοντας την κατηφόρα βγαίνοντας από τη μονή βλέπεις απάνω ψηλά στο βουνό σαν κόσμημα ανάμεσα στο δάσος καρφωμένη τη σκήτη του Προφήτη Ηλία. Λόγω που φέρω το όνομα του Αγίου, δεν γινόταν να μην πάω να προσκυνήσω. Απείχε γύρω στη μισή ώρα. Ο Χάρης, λόγω κάποιου προβλήματος με το πόδι του δεν μπορούσε αν και ήθελε να με ακολουθήσει. Στεναχωρήθηκε πολύ που με άφηνε μόνο τους. Ανά 15 λεπτά με έπαιρνε τηλέφωνο για να δει αν είμαι καλά. Και εγώ δεν ήθελα να επιστρέψει μόνος του. 70 Ακολουθώντας το χωματόδρομο ανέβαινα αγκομαχώντας για τη σκήτη. Δεν ήταν εύκολη ανηφόρα. Εκεί που έλεγα ότι έφτασα, ξεφύτρωνε, άλλος και άλλος δρόμος. Νόμιζα ότι χάθηκα. Αλλά αφού δεν είχε παρέλθει το ημίωρο δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Αν είχε παρέλθει τότε θα ήμουν βέβαιος ότι είχα χαθεί. Και φυσικά ερημιά. Που άνθρωπο να συναντήσεις. Επιτέλους έφθασα. ``Παρακαλούμε κλείνετε την πόρτα`` ανέγραφε μια ταμπέλα. Άλλη ``Καλλιέργεια βιολογικής ελιάς``. Μπήκα μέσα στη σκήτη. Σαν μοναστήρι, μικρό περιποιημένο, καθαρό. Επιβλητική, ψηλή ήταν η εκκλησία. Ήταν αρχικά ρώσσικη σκήτη. Και οι Ρώσσοι αφενός έφτιαχναν τις εκκλησίες με τη δικιά τους τεχνοτροπία, αφετέρου φτιάνανε ογκώδη οικήματα, μέσα στο σχέδιο να εκρωσσίσουν το Άθως. Αλλά η Ρώσσικη Επανάσταση έβαλε τέλος στα σχέδια τους. Έψαχνα να βρω κάποιον να μου ανοίξει. Τίποτα. 1:30 η ώρα δεν φαινόταν ψυχή. Έκατσα λίγο, περίμενα. Να πω την αλήθεια, απλώς περίμενα, δεν έψαξα ιδιαίτερα γιατί δεν ήθελα να βάλω σε κόπο κάποιον. Αρκετά κουράζονται. Αφού δεν ήρθε κανένας ύστερα από 15 λεπτά έφυγα. Η κατηφόρα φυσικά ήταν ξεκούραστη. Στις 2:00 ακούστηκαν 71 από τη Παντοκράτορος τα σήμαντρα για τον εσπερινό. Σαν κελάηδισμα από εδώ ψηλά που ήμουν. Σε λίγο έφθανα. Και μετά άλλη μια ώρα για Σταυρονικήτα. Έκανα το λάθος να μην ρωτήσω γιατί υπήρχε κατευθείαν δρόμος Σκήτη- Σταυρονικήτα. Οι αμαρτίες μου.
Μόλις είχε αρχίσει ο εσπερινός στη Σταυρονικήτα και ένα ψιχάλισμα. Πρόλαβα. Ο Χάρης στο δωμάτιο με την λάμπα πετρελαίου δίπλα, διάβαζε ένα βιβλίο που είχα μαζί μου για τον γέροντα Παΐσιο και δεν το άφησε τις υπόλοιπες μέρες που ήμασταν μαζί. Κατεβήκαμε για φαΐ. Οι μοναχοί λόγω Τετάρτης δεν έφαγαν. Είχαν μόνο για τους επισκέπτες. Μάλλον λαχανόρυζο. Και λέω μάλλον, γιατί μέσα στο λιγοστό φως της τράπεζας –4 η ώρα φθινόπωρο και μουντός καιρός- δεν καλοέβλεπες. Πιπεριές κόκκινες, ελιές, ψωμί. 9:00 το βράδυ. Ο καιρός για τα καλά είχε χαλάσει. Βροχή και αέρας. Από το αρχονταρίκι, στον τρίτο όροφο, 50 μέτρα ψηλά, υπό το φως της λάμπας πετρελαίου, άκουγες τη θάλασσα ανταριασμένη και τον δυνατό θόρυβο των κυμάτων, σαν να σκάγανε δίπλα σου. Τέτοιες στιγμές είναι όλη σου η ζωή. Κρίμα που δεν υπήρχε εξωτερικός εξώστης. Πήρα μια καρέκλα και κάθισα στον εσωτερικό εξώστη, που έβλεπε στην αυλή. Η βροχή έπεφτε καταρραχτωδώς, κάνοντας θορύβους με τα τσίγκινα σκέπαστρα. Ο ψηλός πύργος απέναντι μου, σαν σε απόσταση αναπνοής με φόβιζε, ότι θα με πλακώσει. Όταν όμως έπαιρνα τα μάτια μου από αυτόν και κοιτούσα την εκκλησία ηρεμούσα. Το βρεγμένο από τη βροχή κόκκινο χρώμα μου έδινε μια αγαλλίαση. Αν και κρύο καθόμουν. Έκανα κομποσχοίνι για τα αγαπημένα μου πρόσωπα και πήγα να κοιμηθώ. Πάλι με την λάμπα πετρελαίου ανοιχτή δίπλα σε ένα παράθυρο, πολύ λίγο ανοιγμένο σήμερα, καθώς φυσούσε. Ώρα 3 ξημερώματα. Έκανε πολύ κρύο και έβρεχε ακόμα, πηγαίνοντας για την εκκλησία. Ώρα 9:00. Φαΐ. Μακαρόνια με τυρί. Ώρα 9:20. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, στο οίκημα του πορτάρη. Έκανε αρκετό κρύο και φυσούσε. Χαιρετήσαμε τον Φιλήμονα και τον Αρτέμιο που μας είχαν φερθεί τόσο φιλόξενα. Αλλά όταν είσαι πατριώτης, έχεις άλλα μέσα. Για αυτό, αντί να πληρώσουμε πούλμαν να πάμε στις Καρυές, περιμέναμε μέχρι τις 9:45 όπου ο ηγούμενος θα κατέβαινε στις Καρυές με το τζιπ της μονής. Φορτώσαμε τα πράγματα και καθήσαμε στο πίσω μέρος με αυτά. Σε 10 λεπτά, παίζοντας τις στροφές στα δάκτυλα του ο περουβιανός ηγούμενος π. Τύχων έφτασε στις Καρυές. Εκεί, προσκυνήσαμε τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας το Άξιον Εστί και φύγαμε με το λεωφορείο των 10:30 για τη Δάφνη. Πήραμε το καραβάκι που επέστρεφε Ουρανούπολη, όμως για να σταματήσουμε στον αρσανά της Μονής Κωνσταμονίτου όπου και θα διαμείνουμε το τελευταίο μας βράδυ στην αγιώνυμο πολιτεία.
Πρόνοια της Παναγίας ώστε να μη χαθούμε Σήμερα αποφάσισα να σας πω μια εμπειρία μου στο Άγιο Όρος ώστε μαζί με την ωφέλεια που είδα εγώ ίσως να αποκομίσετε και σεις κάτι. Τον χειμώνα μαζί με ένα μέλος από την ομάδα μας είχαμε πάει στο Άγιο Όρος. Κατά την επίσκεψη μας πήγαμε και στο κελί του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου. Μετά από την επίσκεψη μας στο κελί θελήσαμε να επισκεφτούμε τον Γέροντα ......., έναν γέροντα με αγγελικά χαρακτηριστικά, με απαλή φωνή που αγγίζει την καρδιά σου. Ο Γέροντας μας υποδέχθηκε με πολλή αγάπη, καθήσαμε σε ένα χώρο στο καλύβι του, που το έχει σαν αρχονταρίκι και συζητήσαμε. Εκεί λοιπόν μιλἠσαμε για διάφορα θέματα, και πραγμάτικα ένιωθες ότι έβλεπε την ψυχή σου, σαν να περνούσες ακτινογραφία. Την πρώτη φορά που με κοίταξε στα μάτια, ένιωσα μέσα μου κάτι να με καίει, σαν κάποιος να είχε μπει μέσα στα σωθικά μου και να τα εξερευνούσε. Αφού λοιπόν πήραμε τις συμβουλές του άγιου αυτού ανθρώπου, μας λέει: <<ελάτε τώρα να βγάλω την εικόνα της Παναγίας να προσκυνήσετε>>. Πήγαμε λοιπόν στο εκκλησάκι και βγάζει την εικόνα της Παναγίας. Παιδιά, μια ευωδία....., παίρνει μερικά κομμάτια βαμβάκι και με αυτά σκουπίζει την Άγια Εικόνα της Παναγίας η οποία έβγαζε μύρο. Προσκυνήσαμε την εικόνα, πήραμε από ένα βαμβακάκι με τον μύρο από την εικόνα της παναγίας (με το οποίο έγινε ένα θαύμα το οποίο θα σας το διηγηθώ κάποια στιγμή) και ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στην μονή Ιβήρων παίρνοντας υποτίθεται το σωστό μονοπάτι. ΄Ελα όμως που σε μια διακλάδωση πήραμε λάθος μονοπάτι και θα χανόμασταν (νέκρα τριγύρω, καμιά ψυχή). Δεν προλάβαμε να πάμε 20 μέτρα και ακούμε βήματα πίσω μας, γυρίζουμε και βλέπουμε έναν νεαρό μοναχό ο οποίος μάλλον κατά πρόνοια της Παναγίας βρέθηκε εκεί και ο οποίος μας οδήγησε σε ένα μικρό μονοπάτι που αποκλείεται να το βρίσκαμε μόνοι μας και έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Δεν ξέρω εάν δεν βρισκόταν ο μοναχός εκεί, την συγκεκριμμέςνη στιγμή, πόση ώρα και με πόσο περπάτημα θα το βρίσκαμε, μάλλον θα κάναμε κύκλους.
Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΝΟΙΑ).
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο :
Τα κείμενα αποτελούν εμπειρίες των μελών και των επισκεπτών των ιστοχώρων athos.edo.gr και www.athos.gr.
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου