Γιὰ μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

«Ὅσο μποροῦν οἱ σύζυγοι νὰ καλλιεργήσουν τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης,

γιὰ νὰ μένουν ἑνωμένοι πάντοτε οἱ δύο,

καὶ νὰ μένη μαζί τους καὶ ὁ Τρίτος, ὁ Γλυκύτατος Χριστός μας».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - Γιὰ μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια

Ἡ  καλὴ ἀρχὴ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς

– Γέροντα, κάποιος νέος ποὺ ἔχει ἀποφασίσει τὴν ἔγγαμη ζωὴ μὲ ρώτησε πῶς θὰ ξεκινήση σωστὰ γι᾿ αὐτήν.

– Κατ᾿ ἀρχὰς νὰ κοιτάξη νὰ βρῆ μιὰ καλὴ κοπέλα ποὺ νὰ τὸν ἀναπαύη, γιατὶ καθένας ἀναπαύεται διαφορετικὰ καὶ μὲ ἄλλον ἄνθρωπο. Νὰ μὴν κοιτάξη νὰ εἶναι πλούσια καὶ ὄμορφη, ἀλλὰ προπάντων ἁπλὴ καὶ ταπεινή. Πρέπει νὰ δώση δηλαδὴ περισσότερη  προσοχὴ  στὴν  ἐσωτερικὴ  ὀμορφιὰ  καὶ  ὄχι  στὴν  ἐξωτερική.  Ὅταν  ἡ κοπέλα εἶναι θετικὸς ἄνθρωπος καὶ προικισμένη μὲ ἀνδρισμό, χωρὶς νὰ ἔχη περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι χρειάζεται γυναικεῖο χαρακτήρα, αὐτὸ πολὺ βοηθάει στὸ νὰ βρίσκη ὁ ἄνδρας ἀμέσως κατανόηση καὶ νὰ μὴν πονοκεφαλιάζη. Ἂν ἔχη καὶ φόβο Θεοῦ, ἔχη ταπείνωση, τότε μποροῦν νὰ πιασθοῦν χέρι-χέρι καὶ νὰ περάσουν τὸ κακὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου.

Ἂν ὁ νέος σκέφτεται κάποια κοπέλα σοβαρὰ γιὰ σύζυγο, νομίζω, καλύτερα

εἶναι πρῶτα νὰ τὸ κάνη γνωστὸ μὲ κάποιο συγγενικό του πρόσωπο στοὺς γονεῖς της καὶ κατόπιν νὰ τὸ συζητήση καὶ ὁ ἴδιος μαζί τους καὶ μὲ τὴν κοπέλα. Στὴν συνέχεια, ἂν δώσουν λόγο καὶ κάνουν ἀρραβῶνες – καλὸ εἶναι ὁ ἀρραβώνας νὰ μὴ διαρκῆ πολύ

-, νὰ προσπαθήση, στὸ διάστημα ποὺ θὰ μεσολαβήση μέχρι τὸν γάμο, νὰ βλέπη τὴν

κοπέλα σὰν ἀδελφή του καὶ νὰ τὴν σέβεται. Ἂν ἀγωνισθοῦν καὶ οἱ δύο φιλότιμα νὰ διατηρήσουν τὴν παρθενία τους, τότε στὸ Μυστήριο τοῦ γάμου, ὅταν τοὺς στεφανώση ὁ ἱερέας, θὰ λάβουν πλούσια τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τὰ στέφανα εἶναι σύμβολα τῆς νίκης κατὰ τῆς ἡδονῆς1.

Στὴν συνέχεια, ὅσο μποροῦν νὰ καλλιεργήσουν τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ μένουν ἑνωμένοι πάντοτε οἱ δύο καὶ νὰ μένη μαζί τους καὶ ὁ Τρίτος, ὁ Γλυκύτατος Χριστός μας. Φυσικὰ στὴν ἀρχή, ὥσπου νὰ τακτοποιηθοῦν καὶ νὰ γνωρισθοῦν καλά, μπορεῖ νὰ ἔχουν κάποιες δυσκολίες. Ἔτσι συμβαίνει σὲ κάθε ἀρχή. Νά, προχθὲς εἶδα ἕνα πουλάκι. Μόλις εἶχε βγῆ νὰ βρῆ τὴν τροφή του καὶ πετοῦσε ἴσα μὲ μιὰ σπιθαμὴ πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Δὲν ἤξερε τὸ καημένο νὰ πιάνη εὔκολα τὰ ζωύφια καὶ ἔκανε μιὰ ὥρα γιὰ νὰ πιάση κανένα ἔντομο νὰ φάη. Καθὼς τὸ κοίταζα, συλλογιζόμουν πὼς κάθε ἀρχὴ εἶναι δύσκολη. Ὁ φοιτητής, ὅταν πάρη τὸ πτυχίο του καὶ ἀρχίση νὰ ἐργάζεται, στὴν ἀρχὴ δυσκολεύεται. Ὁ δόκιμος στὸ μοναστήρι στὴν ἀρχὴ ἔχει καὶ αὐτὸς δυσκολίες. Ὁ νέος, ὅταν παντρευτῆ, πάλι στὴν ἀρχὴ συναντᾶ δυσκολίες.

– Πειράζει, Γέροντα, ἂν ἡ κοπέλα εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα;

– Δὲν ὑπάρχει κανόνας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ λέη πώς, ἂν μιὰ κοπέλα εἶναι

δύο-τρία ἢ καὶ πέντε χρόνια μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν νέο, δὲν κάνει νὰ παντρευτοῦν.

Στὴν διαφορὰ τῶν χαρακτήρων κρύβεται ἡ ἁρμονία τοῦ Θεοῦ

Μιὰ   μέρα   ἦρθε   στὸ   Καλύβι   κάποιος   καὶ   μοῦ   εἶπε   ὅτι   εἶναι   πολὺ

στενοχωρημένος, γιατὶ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν γυναίκα του. Εἶδα ὅμως ὅτι δὲν ὑπάρχει κάτι σοβαρὸ ἀνάμεσά τους. Ἔχει ἕνα ἐξόγκωμα αὐτός, κάποιο ἄλλο ἡ γυναίκα του, καὶ δὲν μποροῦν νὰ πλησιάσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δύο σανίδες ἀπλάνιστες. Ἡ μία ἔχει σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἕναν ρόζο, ἡ ἄλλη σ᾿ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο καί, ἂν πᾶς νὰ τὶς ἑνώσης, μένει ἕνα κενὸ ἀνάμεσά τους. Ἅμα ὅμως πλανίσης λίγο τὴν μιὰ ἀπὸ ἐδῶ, λίγο τὴν ἄλλη ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδια πλάνη, ἀμέσως ἐφάπτονται2.

Μοῦ  λένε  μερικοὶ  ἄνδρες:  «Δὲν  συμφωνῶ  μὲ  τὴν  γυναίκα  μου·  εἴμαστε

ἀντίθετοι χαρακτῆρες. Ἄλλος χαρακτήρας ἐκείνη, ἄλλος ἐγώ! Πῶς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ὁ Θεός; Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ οἰκονομήση μερικὲς καταστάσεις ἔτσι, ὥστε νὰ ταιριάζουν τὰ ἀνδρόγυνα, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζοῦν πνευματικά;». «Δὲν καταλαβαίνετε,  τοὺς  λέω,  ὅτι  μέσα  στὴν  διαφορὰ  τῶν  χαρακτήρων  κρύβεται  ἡ ἁρμονία τοῦ Θεοῦ; Οἱ διαφορετικοὶ χαρακτῆρες δημιουργοῦν ἁρμονία. Ἀλλοίμονο, ἂν ἤσασταν  ἴδιοι  χαρακτῆρες!  Σκεφθῆτε τί  θὰ  γινόταν,  ἂν  λ.χ.  καὶ  οἱ  δύο  θυμώνατε εὔκολα· θὰ γκρεμίζατε τὸ σπίτι. Ἤ, ἂν καὶ οἱ δύο ἤσασταν ἤπιοι χαρακτῆρες, θὰ κοιμόσασταν ὄρθιοι! Ἂν ἤσασταν τσιγγούνηδες, θὰ ταιριάζατε μέν, ἀλλὰ θὰ πηγαίνατε καὶ οἱ δύο στὴν κόλαση. Ἂν πάλι ἤσασταν ἁπλοχέρηδες, θὰ μπορούσατε νὰ κρατήσετε σπίτι; Θὰ τὸ διαλύατε, καὶ τὰ παιδιά σας θὰ γύριζαν στοὺς δρόμους. Ἕνα στραβόξυλο, ἂν πάρη ἕνα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους – ἔτσι δὲν εἶναι; – θὰ σκοτωθοῦν ὅμως σὲ μιὰ μέρα! Γι᾿ αὐτό, τί γίνεται; Οἰκονομάει ὁ Θεὸς ἕνας καλὸς νὰ πάρη ἕνα στραβόξυλο, γιὰ νὰ βοηθηθῆ, γιατὶ μπορεῖ νὰ εἶχε καλὴ διάθεση, ἀλλὰ νὰ μὴν εἶχε βοηθηθῆ ἀπὸ μικρός».

Οἱ μικροδιαφορὲς τῶν χαρακτήρων τῶν συζύγων βοηθοῦν νὰ δημιουργηθῆ μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια, γιατὶ ὁ ἕνας συμπληρώνει τὸν ἄλλον. Στὸ αὐτοκίνητο εἶναι ἀπαραίτητο καὶ τὸ γκάζι, γιὰ νὰ προχωρήση, ἀλλὰ καὶ τὸ φρένο, γιὰ νὰ σταματήση. Ἂν τὸ αὐτοκίνητο εἶχε μόνο φρένο, δὲν θὰ κουνιόταν, καὶ ἂν εἶχε μόνον ταχύτητες, δὲν  θὰ  μποροῦσε  νὰ  σταματήση.  Σὲ  ἕνα  ἀνδρόγυνο  ξέρετε  τί  εἶπα;  «Ἐπειδὴ ταιριάζετε, γι᾿ αὐτὸ δὲν ταιριάζετε!». Εἶναι καὶ οἱ δύο εὐαίσθητοι. Ἂν συμβῆ κάτι στὸ σπίτι, καὶ οἱ δύο τὰ χάνουν καὶ ἀρχίζουν: «Ὤχ, τί πάθαμε!» ὁ ἕνας, «ὤχ, τί πάθαμε!» ὁ ἄλλος. Ὁ ἕνας δηλαδὴ βοηθάει τὸν ἄλλον νὰ ἀπελπισθῆ πιὸ πολύ. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸν τονώση λίγο· «γιά στάσου, νὰ τοῦ πῆ, δὲν εἶναι καὶ τόσο σοβαρὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει». Τὸ ἔχω δεῖ αὐτὸ σὲ πολλὰ ἀνδρόγυνα.

Καὶ στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν, ὅταν οἱ σύζυγοι εἶναι διαφορετικοὶ χαρακτῆρες, μποροῦν  περισσότερο  νὰ  βοηθήσουν.  Ὁ  ἕνας  κρατάει  λίγο  φρένο,  ὁ  ἄλλος  λέει:

«Ἄφησε τὰ παιδιὰ λίγο ἐλεύθερα». Ἂν τὰ στρυμώξουν καὶ οἱ δύο, θὰ χάσουν τὰ παιδιά τους. Καὶ ἂν τὰ ἀφήσουν καὶ οἱ δύο ἐλεύθερα, πάλι θὰ τὰ χάσουν. Ἐνῶ ἔτσι βρίσκουν καὶ τὰ παιδιὰ μία ἰσορροπία.

Θέλω νὰ πῶ ὅτι ὅλα χρειάζονται. Φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ ξεπερνοῦν τὰ ὅρια,

ἀλλὰ ὁ καθένας νὰ βοηθάη τὸν ἄλλον μὲ τὸν τρόπο του. Ἂν φᾶς λ.χ. κάτι πολὺ γλυκό,

θέλεις  νὰ  φᾶς  καὶ  κάτι  ποὺ  εἶναι  λίγο  ἁλμυρό.  Τρῶς,  ἂς  ὑποθέσουμε,  πολλὰ σταφύλια, θέλεις καὶ λίγο τυρί, γιὰ νὰ κόψη τὴν γλύκα. Ἢ τὰ λάχανα, ἅμα εἶναι πολὺ πικρά, δὲν τρώγονται. Τὸ λίγο πικρὸ ὅμως βοηθάει, ὅπως καὶ τὸ λίγο ξινό. Ἀλλά, ἂν ὅποιος εἶναι ξινὸς λέη: «νὰ γίνετε ὅλοι ξινοὶ σὰν κι ἐμένα», ὅποιος εἶναι πικρὸς λέη:

«νὰ γίνετε ὅλοι πικροί», καὶ ὁ ἄλλος ποὺ εἶναι ἁλμυρὸς λέη: «ὅλοι νὰ γίνετε ἁλμυροί», τότε δὲν γίνεται χωριό.

Ὁ σεβασμὸς μεταξὺ τῶν συζύγων

Ὁ Θεὸς τὰ ρύθμισε ὅλα μὲ σοφία. Μὲ ἄλλα χαρίσματα προίκισε τὸν ἄνδρα, μὲ ἄλλα τὴν γυναίκα. Ἔδωσε στὸν ἄνδρα ἀνδρισμό, γιὰ νὰ τὰ βγάζη πέρα στὶς δύσκολες ὑποθέσεις καὶ γιὰ νὰ ὑποτάσσεται σ᾿ αὐτὸν ἡ γυναίκα. Γιατί, ἂν ἔδινε καὶ στὴν γυναίκα τὸν ἴδιο ἀνδρισμό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταθῆ οἰκογένεια.

Ἔλεγαν στὴν Ἤπειρο γιὰ μία γυναίκα ὅτι ἦταν φοβερή! Φοροῦσε ἕνα ἄσπρο

πουκάμισο  μέχρι  κάτω  καὶ  εἶχε  πάντα  μαζί  της  ἕνα  γιαταγάνι!  Οἱ  ληστὲς  τὴν ἔπαιρναν στὴν συντροφιά τους! Σκεφθῆτε νὰ ἔχουν μιὰ γυναίκα στὴν σπεῖρα τους! Μιὰ φορὰ πῆγε ὧρες δρόμο μὲ τὰ πόδια σὲ ἕνα μακρινὸ χωριό, γιὰ νὰ πάρη ἕνα Βλαχάκι καὶ νὰ τὸ κάνη γαμπρὸ στὴν κόρη της. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνο ἀντιδροῦσε, τὸ ἔκλεψε, τὸ φορτώθηκε στὴν πλάτη της καὶ τὸ ἔφερε στὸ χωριό της! Αὐτὰ ὅμως εἶναι ἐξαιρέσεις. Ἂν  ἐπιστρατεύσης γυναῖκες  καὶ  κάνης  μὲ  αὐτὲς  ἕναν  λόχο  καὶ  βάλης καμμιὰ δεκαριὰ προσκοπάκια νὰ ἔρχωνται ἀπὸ πέρα, οὔ, ἔφυγαν ὅλες! Θὰ νομίζουν ὅτι εἶναι ὁ ἐχθρός!

«Ὁ ἀνήρ, λέει ἡ Γραφή, ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός»3. Δηλαδὴ ὁ Θεὸς κανόνισε, ὥστε ὁ ἄνδρας νὰ ἀφεντεύη στὴν γυναίκα. Νὰ ἀφεντεύη ἡ γυναίκα στὸν ἄνδρα εἶναι ὕβρις στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς ἔπλασε πρῶτα τὸν Ἀδὰμ καὶ ὁ Ἀδὰμ εἶπε γιὰ τὴν γυναίκα:

«Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου»4. Ἡ γυναίκα, λέει τὸ

Εὐαγγέλιο, πρέπει νὰ φοβᾶται τὸν ἄνδρα͵, δηλαδὴ νὰ τὸν σέβεται, καὶ ὁ ἄνδρας νὰ ἀγαπάη τὴν γυναίκα5. Μέσα στὴν ἀγάπη εἶναι ὁ σεβασμός. Μέσα στὸν σεβασμὸ εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀγαπῶ, τὸ σέβομαι κιόλας. Καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο σέβομαι, τὸ ἀγαπῶ. Δηλαδὴ δὲν εἶναι ἄλλο τὸ ἕνα καὶ ἄλλο τὸ ἄλλο· ἕνα πράγμα εἶναι καὶ τὰ δύο.

Οἱ ἄνθρωποι ὅμως φεύγουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν καταλαβαίνουν αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔτσι ὁ ἄνδρας παίρνει στραβὰ αὐτὸ ποὺ γράφει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ λέει στὴν γυναίκα: «Πρέπει νὰ μὲ φοβᾶσαι». Μά, ἂν σὲ φοβόταν, δὲν θὰ σὲ παντρευόταν! Εἶναι καὶ μερικὲς γυναῖκες ποὺ λένε: «Γιατί ἡ γυναίκα νὰ φοβᾶται τὸν ἄνδρα; Αὐτὸ δὲν τὸ παραδέχομαι. Τί θρησκεία εἶναι αὐτή; Δὲν  ὑπάρχει  ἰσότητα».  Ἀλλὰ  βλέπεις  τί  λέει  ἡ  Ἁγία  Γραφή;  «Ἀρχὴ  σοφίας,  φόβος Κυρίου»6.  Φόβος  Θεοῦ  εἶναι  ὁ  σεβασμὸς  πρὸς  τὸν  Θεό,  ἡ  εὐλάβεια,  ἡ  πνευματικὴ  συστολή. Αὐτὸς ὁ φόβος σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι δέος. Εἶναι κάτι τὸ ἱερό.

Ἡ ἰσότητα ποὺ ζητοῦν οἱ γυναῖκες μὲ τοὺς ἄνδρες μόνον ὣς ἕνα σημεῖο μπορεῖ νὰ ἰσχύση. Σήμερα στὶς γυναῖκες, ἐπειδὴ ἐργάζονται καὶ ψηφίζουν, μπῆκε ἕνα ἀρρωστημένο πνεῦμα καὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἴσες μὲ τοὺς ἄνδρες. Φυσικὰ οἱ ψυχὲς ἴδιες εἶναι. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας δὲν ἀγαπᾶ τὴν γυναίκα καὶ ἡ γυναίκα δὲν σέβεται τὸν ἄνδρα, δημιουργοῦνται σκηνὲς στὴν οἰκογένεια. Παλιὰ τὸ νὰ ἀντιμιλήση ἡ γυναίκα στὸν ἄνδρα, τὸ θεωροῦσαν πολὺ βαρύ. Τώρα μπῆκε ἕνα ἀλήτικο πνεῦμα. Τότε τί ὄμορφα ἦταν! Εἶχα γνωρίσει ἕνα ἀνδρόγυνο ποὺ ὁ ἄνδρας ἦταν πολὺ κοντὸς καὶ ἡ γυναίκα μιὰ ἀνδρογυναίκα, ψηλὴ μέχρι ἐκεῖ ἐπάνω! Ἀφοῦ ἑκατὸν ὀγδόντα ὀκάδες σιτάρι τὸ ξεφόρτωνε ἀπὸ τὸ κάρρο μόνη της. Μιὰ φορὰ ἕνας ἐργάτης – ψηλὸς κι ἐκεῖνος – πῆγε νὰ τὴν πειράξη καὶ ἐκείνη τὸν ἅρπαξε καὶ τὸν πέταξε πέρα σὰν σπιρτόξυλο! Ἀλλὰ νὰ βλέπατε τί ὑπακοὴ ἔκανε στὸν ἄνδρα της, πῶς τὸν σεβόταν! Ἔτσι κρατιέται ἡ οἰκογένεια, ἀλλιῶς δὲν γίνεται.

Ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν συζύγων

– Ἔγραψες, Γερόντισσα, εὐχὲς στὸν Δημήτρη ποὺ παντρεύεται;

– Ἔγραψα, Γέροντα.

– Φέρε τὴν κάρτα νὰ συμπληρώσω κι ἐγώ: «Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία μαζί σας.

Σοῦ δίνω εὐλογία, Δημήτρη, νὰ μαλώνης μὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Μαρία! Τὸ ἴδιο  καὶ  στὴν  Μαρία!».  Γιά νὰ δῶ,  θὰ καταλάβουν τί  ἐννοῶ; Μὲ ρώτησε κάποιος:

«Γέροντα, τί ἑνώνει περισσότερο τὸν ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα;». «Ἡ εὐγνωμοσύνη», τοῦ λέω. Ὁ ἕνας ἀγαπάει τὸν ἄλλον γι᾿ αὐτὸ ποὺ τοῦ χαρίζει. Ἡ γυναίκα δίνει στὸν ἄνδρα τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν ἀφοσίωση, τὴν ὑπακοή. Ὁ ἄνδρας δίνει στὴν γυναίκα τὴν σιγουριὰ ὅτι μπορεῖ νὰ τὴν προστατέψη. Ἡ γυναίκα εἶναι ἡ ἀρχόντισσα τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη ὑπηρέτρια. Ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ χαμάλης.

Μεταξύ τους τὰ ἀνδρόγυνα πρέπει νὰ ἔχουν τὴν ἐξαγνισμένη ἀγάπη, γιὰ νὰ ἔχουν ἀλληλοπαρηγοριὰ καὶ νὰ μποροῦν νὰ κάνουν καὶ τὰ πνευματικά τους καθήκοντα. Γιὰ νὰ ζήσουν ἁρμονικά, χρειάζεται νὰ βάλουν ἐξαρχῆς ὡς θεμέλιο τῆς ζωῆς τους τὴν ἀγάπη, τὴν ἀκριβὴ ἀγάπη, ποὺ βρίσκεται μέσα στὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, στὴν θυσία, καὶ ὄχι τὴν ψεύτικη, τὴν κοσμική, τὴν σαρκική. Ἂν ὑπάρχη ἀγάπη, θυσία, πάντα ἔρχεται ὁ ἕνας στὴν θέση τοῦ ἄλλου, τὸν καταλαβαίνει, τὸν πονάει. Καὶ ὅταν παίρνη κανεὶς τὸν πλησίον του στὴν πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τὸν γεμίζει καὶ πάλι μὲ τὴν ἀνέκφραστη ἀγαλλίασή Του.

Ὅταν  ὑπάρχη  ἀγάπη,  καὶ  μακριὰ  νὰ  βρεθῆ  ὁ  ἕνας  ἀπὸ  τὸν  ἄλλον,  ἂν  οἱ

περιστάσεις τὸ ἀπαιτήσουν, κοντὰ θὰ βρίσκεται, γιατὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν χωρίζουν ἀποστάσεις. Ὅταν ὅμως, Θεὸς φυλάξοι, τὰ ἀνδρόγυνα δὲν ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους, μπορεῖ νὰ βρίσκωνται κοντά, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ προσπαθήσουν νὰ διατηρήσουν σὲ ὅλη τὴν ζωή τους τὴν ἀγάπη, νὰ θυσιάζεται ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον.

Ἡ σαρκικὴ ἀγάπη ἑνώνει ἐξωτερικὰ τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους τόσο μόνον,

ὅσο ὑπάρχουν κοσμικὰ προσόντα, καὶ τοὺς χωρίζει, ὅταν αὐτὰ χαθοῦν, ὁπότε καὶ

αὐτοὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια. Ἐνῶ, ὅταν ὑπάρχη ἡ πνευματική, ἡ ἀκριβὴ ἀγάπη, ἂν τυχὸν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς συζύγους χάση τὰ κοσμικά του προσόντα, αὐτὸ ὄχι μόνο δὲν τοὺς  χωρίζει,  ἀλλὰ τοὺς  ἑνώνει  περισσότερο.  Ὅταν  ὑπάρχη μόνον  ἡ σαρκικὴ ἀγάπη, τότε, ἂν λ.χ. ἡ γυναίκα μάθη ὅτι ὁ σύντροφός της κοίταξε κάποια ἄλλη, τοῦ πετάει βιτριόλι καὶ τὸν τυφλώνει. Ἐνῶ, ὅταν ὑπάρχη ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, τὸν πονάει πιὸ πολὺ καὶ κοιτάζει μὲ τρόπο πῶς νὰ τὸν φέρη πάλι στὸν σωστὸ δρόμο. Ἔτσι ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ  φορὰ  ἦρθε  στὸ  Καλύβι  κάποιος  Ἑλληνοαμερικανὸς  γιατρός.  Εἶδα  τὸ

πρόσωπό του ποὺ ἦταν φωτεινό, γι᾿ αὐτὸ μὲ τρόπο τὸν ρώτησα γιὰ τὴν ζωή του.

«Πάτερ, μοῦ εἶπε, εἶμαι Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ μέχρι τελευταῖα οὔτε νηστεῖες κρατοῦσα

οὔτε στὴν ἐκκλησία πήγαινα συχνά. Ἕνα βράδυ εἶχα γονατίσει στὸ δωμάτιό μου νὰ παρακαλέσω τὸν Θεὸ γιὰ ἕνα θέμα ποὺ μὲ ἀπασχολοῦσε, ὁπότε γέμισε τὸ δωμάτιο μὲ ἕνα γλυκὸ φῶς. Γιὰ ἀρκετὴ ὥρα δὲν ἔβλεπα τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο φῶς καὶ ἔνιωθα μιὰ ἀνέκφραστη εἰρήνη μέσα μου». Θαύμασα, γιατὶ κατάλαβα ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀξιώθηκε νὰ δῆ τὸ ἄκτιστο φῶς, καὶ τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ πῆ τί εἶχε προηγηθῆ. «Πάτερ, μοῦ εἶπε, εἶμαι παντρεμένος καὶ ἔχω τρία παιδιά. Στὴν ἀρχὴ περνούσαμε καλὰ στὴν οἰκογένεια. Μετὰ ὅμως ἡ γυναίκα μου δὲν εἶχε τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀσχολῆται στὸ σπίτι μὲ τὰ παιδιὰ καὶ ζητοῦσε νὰ βγαίνουμε ἔξω μὲ τὶς φίλες της. Τῆς ἔκανα τὸ χατίρι. Ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα μοῦ εἶπε ὅτι ἤθελε νὰ βγαίνη μόνη της μὲ τὶς φίλες της. Τὸ δέχθηκα καὶ αὐτὸ καὶ κοίταζα ἐγὼ τὰ παιδιά. Ὕστερα δὲν ἤθελε νὰ κάνουμε μαζὶ διακοπὲς καὶ μοῦ ζητοῦσε χρήματα νὰ πηγαίνη μόνη της. Στὴν συνέχεια μοῦ ζήτησε ἕνα διαμέρισμα, γιὰ νὰ ζῆ μόνη της. Τὸ ἔκανα καὶ αὐτό, ἀλλὰ ἐκείνη μάζευε ἐκεῖ τοὺς φίλους της. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα προσπαθοῦσα νὰ τὴν βοηθήσω μὲ διάφορους τρόπους,  μὲ  συμβουλὲς κ.λπ.,  ὥστε νὰ λυπηθῆ  τὰ  παιδιά  μας,  ἀλλὰ  δὲν δεχόταν κουβέντα. Τελικὰ μοῦ πῆρε ἕνα μεγάλο χρηματικὸ ποσὸ καὶ ἐξαφανίσθηκε. Ἔψαχνα, ρωτοῦσα παντοῦ, ἄδικα ὅμως. Εἶχα χάσει τελείως τὰ ἴχνη της. Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ὅτι εἶχε ἔρθει ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔμενε σὲ κάποιον κακόφημο οἶκο. Ἡ στενοχώρια μου γιὰ τὸ κατάντημά της δὲν περιγράφεται. Γονάτισα πάνω στὴν θλίψη μου νὰ προσευχηθῶ. "Θεέ μου, εἶπα, βοήθησέ με νὰ τὴν βρῶ καὶ νὰ κάνω ὅ,τι μπορῶ, γιὰ νὰ μὴ χάση τὴν ψυχή της. Αὐτὴν τὴν κατάντια της δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀντέξω". Τότε μὲ ἔλουσε ἐκεῖνο τὸ φῶς καὶ πλημμύρισε μὲ εἰρήνη ἡ καρδιά μου». «Ὁ Θεός, ἀδελφέ, τοῦ εἶπα, εἶδε τὴν ὑπομονή, τὴν ἀνεξικακία, τὴν ἀγάπη σου καὶ σὲ παρηγόρησε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο».

Γι᾿ αὐτὸ λέω ὅτι θὰ μᾶς κρίνουν οἱ λαϊκοί. Βλέπετε; Γιατρὸς στὴν Ἀμερική, μὲ

τέτοια σύζυγο, μὲ τί συνθῆκες καὶ σὲ τί περιβάλλον ζοῦσε, καὶ ὅμως τί ἀξιώθηκε!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 «Στέφανοι ταῖς κεφαλαῖς (τῶν νυμφίων) ἐπιτίθενται, σύμβολον τῆς νίκης, ὅτι ἀήττητοι

γενόμενοι, οὕτω προσέρχονται τῇ εὐνῇ ὅτι μὴ κατηγωνίσθησαν ὑπὸ τῆς ἡδονῆς». (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολὴν πρώτην, Ὁμιλία Θ´, PG 62, 546).

2    Ὁ  Γέροντας  ἐννοεῖ  ὅτι  ἡ  ἐργασία  αὐτὴ  γίνεται  ἀπὸ  τὸν  Πνευματικὸ  καὶ  εἶναι

ἀποτελεσματική, ἐφόσον οἱ σύζυγοι θὰ ἔχουν τὸν ἴδιο Πνευματικό, ὥστε τὸ πλάνισμα νὰ γίνη

«μὲ τὴν ἴδια πλάνη».

3 Ἐφ. 5, 23.

4 Γέν. 2, 23.

5 Βλ. Ἐφ. 5, 33.

6 Παρ. 1, 7.

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΛΟΓΟΙ Δ΄ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

© Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν

«Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: