Φως εσπερινόν
ΑΠΑΝΟΥ ΣΤΑ ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ τής εκκλησίας άνεμίζουνται κάτι ψιλά χορτάρια. Άπό μέσα όμως άπό τόν κουμπέ ναι ό Παντοκράτορας, σάν νά σκύβει άπό τόν ουρανό «έπιβλέπων επί πάντας τούς υιούς των άνθρώπων». Ή κεφαλή Του είναι μεγαλόπρεπη μέ πυκνά καί άφθονα μαλλιά, όπού πέφτουνε στόν αριστερόν ωμο Του. Τό γένι Του είναι πυκνό. Ή έκφρασή Του είναι άπλή, μέ ταπείνωση καί μέ πραότητα- έχει ωστόσο ένα θεϊκό μεγαλείο. Πλατύλαιμος, μ’ άνοιχτό πουκάμισο, μέ φαρδιές πλάτες καί μέ τά χέρια άνασηκωμένα, δπως πάγει ό γύρος. Είναι περιτυλιγμένος μέσα σ’ έναν φαρδύν μανδύα, σά νά άγκαλιάζει ολον τόν κόσμο. «Άβυσσος ώς ίμάτιον τό περιβόλαιον Αύτοΰ!» Μέ τό δεξί χέρι Του βλογά τόν κόσμο, καί μέ τ’ άριστερό Του κρατά τό Βαγγέλιο, τόν Νόμο τού Θεού.
Ησυχία βασιλεύει δλη τήν ήμέρα μέσα στόν τροϋλλο, άκό μα καί τότες πού βουΐζουνε δξω ή θάλασσα καί τά δέντρα άπό τόν άνεμο. Διάφορα μαμούδια πετάμενα, χρυσόμυγες, μελίσσια, φτερουγίζουνε έκεΐ άπάνου καί βουΐζουνε ολόγυρα στους Προφήτες ύστερα ανεβαίνουνε κλωθογυρίζοντας στο μεγάλο Παντοκράτορα· μάλιστα μιά σφήγκα έχει κολλημένη τή χωματένια φωλιά της σέ μιά ζαρωματιά πού σκεδιάζει τό πουκάμισό Του. Ό Χριστός όλα τά δέχεται μέ καλοσύνη.
Πρός τό βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στόν άγιασμένον πύργο, σά νά τόν γεμίζει μέ θυμίαμα. Τούτην τήν ιερή ώρα πού βασιλεύει ό ήλιος, βουίζει ό τελευταίος φτερωτός προσκυνητής, ένας άθώος καντηλοσβήστης. Σιμώνει μέ εύλάβεια στό θεϊκό πρόσωπο, προσκυνά τό μέτωπο, μιά χαϊδεύει τό μουστάκι, μιά τά άγια τά μαλλιά, ϋστερ’ άνεσπάζεται τό χέρι Του, φτερουγίζει στό Βαγγέλιο σά νά μετρά τά μαργαριτάρια πού τό πλουμίζουνε, παίρνει βόλτα στους ώμους τοϋ Θεοΰ, ψάχνει μέσα στις διπλές πού κάνει τό φόρεμά Του. Παίρνει βόλτα πολλές φορές τόν κουμπέ, οσμίζοντας τό λιβάνι καί τό κερί πού μοσκοβολά άπό αιώνες κολλημένο άπάνου στόν καπνισμένον θόλο. “Ωρα πολλή άκούγεται τό ισο πού βαστά κείνο τό άθώο μαμούδι, ό λεγόμενος χαμπαρολόγος, σά νά μή θέλει νά χωριστεί άπό τόν Χριστό γιά νά πε- τάξει στά βουνά, σά νά λέγει μέ τό βουρβούρισμά του: «'Ως άγαπητά τά σκηνώματά Σου, Κύριε τών δυνάμεων!» Τ’ άγιο κείνο φτερωτό, σά νά ’ναι κανένα μικρό Σεραφείμ, άγάλλεται μέσα στην άνοιχτή άγκαλιά τού Παλαιού τών Ημερών, τοϋ Τρισάγιου. Κι’ Εκείνος βλέπει άπό πάνου μέ πραότητα. Τό χέρι Του δέν κουράζεται ν’ άπλώνει σέ σχήμα εύλογίας, δέ σαλεύει γιά νά διώξει τ’ άθώο τό πεταλούδι πού βουίζει στ’ αυτιά Του, μπαίνει στά μάτια Του, χαϊδεύει τό λαιμό Του. Κείνο πάλε ξέρει πώς είναι ό πατέρας του καί δέ φοβάται τήν αύστηρή ματιά Του, κι ολοένα μουρμουρίζει, ως πού μονομιάς κόβεται τό βούισμα, γιατί βγήκε άπό τό στενό θυρίδι κ’ έφυγε στόν αγέρα.
Άπό κάτου κείνη τήν ώρα λέγει ό καλόγερος μέ φωνή ήσυχη τό «Φώς ιλαρόν», ένώ ό ήλιος βασιλεύει καί τελειώνει ή μέρα. «Φώς ιλαρόν άγιας δόξης αθανάτου Πατρός, ούρανίου, άγιου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, έλθόντες επί τήν ήλιου δύσιν, ίδόντες φώς έσπερινόν, ύμνοϋμεν Πατέρα, Υιόν καί Άγιον Πνεύμα, Θεόν. Αξιόν Σε έν πάσι καιροΐς ύμνεΐσθαι φωναΐς αίσίαις,ΥΙέ Θεοΰ, ζωήν ό διδούς, διό ό κόσμος Σέ δοξάζει.»
Δάκρυα έρχουνται στά μάτια τ’ άνθρώπου άκούγοντας αύτά τ’ άρχαΐα λόγια, όπού ’ναι άπλά κ’ αιώνια σάν τό βασίλεμα τού ήλιου. Τό βιβλίο, πού ’ναι άκουμπισμένο άπάνου στ’ άναλόγι, γράφει πώς είναι ποίημα Άθηνογένους τοϋ Μάρτυρος. Παμπάλαιος ύμνος, πού τόν λένε κάθε βράδυ σάν τελειώνει ή μέρα, άπό δυό χιλιάδες χρόνια ίσαμε τά σήμερα, άπλοι άν- θρώποι πού βαστάνε άπό τούς άρχαίους “Ελληνες, σάν και τοϋτον τόν Αγιονορείτη καλόγερα, πού ’ναι καί στό πρόσωπο σάν τούς παλαιούς.
Ακατάλυτη ελληνική φύτρα! Ποτές δε θά ξεραθείς, ποτές δε θά πεθάνεις! Από τό γέρικο καί τιμιώτατο κορμί σου πετιοΰνται ολοένα καινούργια βλαστάρια, πού γεύοντάς τα καί τ’ άγρίμια ημερεύουνε! Σέ κάθε καινούργια γέννα σου χαίρεται ό κόσμος, μά οί οχτροί σου τά κράζουνε στερνοπαίδια, ώς πού δέν άργεΐς νά φέρεις άλλον δράκο στόν κόσμο, κι άποσβολώνουνται!
Ας παρατήσουνε πιά τούς παλαιούς "Ελληνες, κι ας άκούσουνε τόν καινούργιο Πίνδαρο, πού κράζει άπό τήν Κύπρο:
Ή Ρωμιοσύνη ε'ίν’ φυλή συνόκαιρη τοϋ κόσμου.
Κανένας δέν εύρέθηκε γιά νά τήν εξαλείψει, κανένας, γιατί σκέπει την ό Θεός μου.
Ή Ρωμιοσύνη θά χαθεί όντας ό κόσμος λείψει.
Από το Βιβλίο
Το Αιβαλί η Πατρίδα μου
Φώτης Κόντογλου
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου