Οταν τα δεκανίκια είναι ψεύτικα

Θεωδορήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Όταν οι Φύλακες προδίδουν
Οταν τα δεκανίκια είναι ψεύτικα

 Άπάντησις προς την εφημερίδα «’Ορθόδοξος Τύπος» Κύριε Διευθυντά, πολλακις η εφημερίδα σας εχει ελεγξει τους ακολουθοΰντας τό πάτριον έορτολόγιον. Πολλάκις εχει συνεργασθή μετά των διωκτών και κατηγόρων του. Δικαίωμά σας, βεβαίως, άφοΰ πιστεύετε ότι οί παλαιοημερολογίται είναι «έκτος εκκλησίας»!.. Το ζητουμενον είναι, εαν εχετε δίκαιον ένεργοΰντες κατ’ αύτόν τον τρόπον και μάλιστα, εάν όρθοτομήτε τον λόγον τής ορθοδόξου αλήθειας. Στο φύλλο τής 17.5. του Ο.Τ. με άρθρον υπό τον τίτλον «Εκλιπαρεί;» με κατηγορείτε ότι «έξακολουθητικώς βάλλω κατά του γνωστού  θεολόγου κ. Νικ. Σωτηροπούλου». Διά νά αποδείξετε δε ποσον «επιπόλαιος, εμπαθής και άδικος» είμαι, άναφέρεσθε σέ άρθρο τού περιοδικού μου «Ό 'Αγιορείτης» Αΰγ. ’95, όπου σ’ ενα σημείον γράφω, άναφερόμενος στον κ. Ν. Σωτηρόπουλον: «...εκλιπαρεί τον άρχιοικουμενιστήν Βαρθολομαίον νά τού άρη τον άφορισμον». Αυτό για σας αποτελεί ψευδός και «διαστροφή» τής αλήθειας, ακριβώς διότι «εις τήν καρδίαν μου εμφωλεύει ή εμπάθειά». Ας ίδωμεν όμως τα πραγματα με τήν σειρά τους. Τον Ιούνιον τού 1994 έγραφα εις τον «Αγιορείτην»: 

«Ώς γνωστόν, τον Δεκ. τού 1993 Σύνοδος συνελθούσα στο Φαναρι με το καινοφανές ονομα «μειζων και υπερτελής», μεταξύ των άλλων αντικανονικών δραστηριοτήτων της άφώρισε και τον γνωστόν θεολόγον κ. Ν. Σωτηρόπουλον, επειδή σωστά ενεργών, ήλεγξε τον Αρχιεπίσκοπον Αυστραλιας Στυλιανόν δια τας γυμνή τή κεφαλή κηρυττομενας αιρέσεις του. Περί του άδικου αυτου αφορισμου εγραφησαν ικανά καί επιτυχή εις τον θρησκευτικόν τύπον... Όλα τά κείμενα καταδικάζουν την πράξη αυτή τής Συνόδου διά πολλών επιχειρημάτων και ιδιαιτέρως λογφ τής ανευ άπολογίας καταδίκης του ανιδιοτελούς εργάτου του Ευαγγελίου. Ναί, ό κ. Σωτηρόπουλος ώμολόγησε έλέγξας τον Στυλιανόν και απεδειξε οτι αγαπα τον Χρίστον! Αυτός, ένας λαϊκός, απεοειχθη πιο ευαίσθητος στα της πιστεως μας απο ένα ολόκληρον "Αγιον Όρος!» Διακρίνετε, κ. Διευθυντά, έμπάθεια καί άδικία στά ανωτέρω; Τον επήνεσα και ύψωσα υπερανω των Μονάχων του 'Αγίου Όρους! Τί άλλο θέλετε; Έάν στο τεύχος Ιουνίου τού ’95 τον ήλεγξα, τούτο επραξα κατόπιν των όσων αντιπαραδοσιακων εκήρυξε στον Καναδά, χωρίς εν τούτοις νά τύχω άπαντήσεώς του...

 Αντ’ αυτου, με ανοικτή επιστολή προς εμε τον υπερασπισθη ο Σύλλογος «Μ. Αθανάσιος» τού Τορόντο. Ανηρέσαμε καί αυτών τά γραφόμενα, χωρίς νά τύχωμεν άνταπαντήσεως... Τήν κατ εμού ανοικτήν επιστολήν του ανωτέρω συλλόγου, καιτοι αναιρεθεισα, τήν εδημοσιευσε ο «Εκλησιαστικος Αγών» τον παρελθόντα Φεβρουάριον, χωρίς όμως νά δημοσίευση, ως ωφειλε, και τήν αναιρεσιν της, καιτοι το έζήτησα από τον κ. Σωτηρόπουλο δΤ επιστολής μου! Σχετικως δε με το «εκλιπαρεί» που τοσο σας εξωργισε, σημειώνω τα εξής. Επιτρέπεται μετά απο τόση οικουμενιστική δραστηριότητα του πατριαρχου να του γραφή οτι: «Εκτιμώ και Σάς ώς λόγιο, ικανό καί δραστήριο Πατριάρχη»; Ποία δράστηριότητά του συνεκίνησε τον κ. Σωτηρόπουλον; Ή άναγνώρισις τών Δυτικών αιρέσεων ώς Εκκλησιών ήδη απο τον ενθρονιστήριον λογον του και πολλακις εν συνεχεία δια διάφορων προσφωνήσεων του; Η έξίσωσις ’Ορθοδοξίας καί παπισμού πού ύπέγραψαν οί υποτακτικοί του στο Λίβανον, η ο χαρακτηρισμός των ιερών Κανόνων ως «τειχών αίσχους» απο τον ανθέλληνα προϊστάμενον του Φαναριού; ’Ή μήπως ό άδικώτατος διωγμός μέ χειροπέδες(!) των 'Αγιορειτών Μοναχών τής Σκήτης του Προφήτου Ήλιού; Κατηγορεί ο κ. Σωτηροπουλος και δικαίως, τον Στυλιανόν Αύστραλίας ώς «πολύ μεγάλο αιρετικόν». Τότε πόσο μεγαλύτερος πρέπει νά είναι ό κ. Βαρθολομαίος, πού μέχρι σήμερα αποκαλει «εκλεκτόν» του συνεργάτην τον Αυστραλίας; Και κάτι ακόμη. Γράφει οτι αν καταδικαση ο πατριάρχης τον Αυστραλίας «ο χριστοτερπής λαός θα τον ύψωση μέχρι τα αστρα του ουρανου»! Ωστε μονον αυτό είναι το αντικανονικόν και αντιπαραδοσιακο και κακοδοςον στήν δρασιν του πατριαρχου, ή υπερασπισις του αιρετικού συνεργάτου του; Το οτι ο ίδιος επικροτεί και καλύπτει τας κακοδοξίας του δεν μετράει καθόλου; Πώς, λοιπόν, τού γράφει: «Δεν θέλω, παναγιώτατε, Σείς, ό τε^ ταγμένος στήν κορυφή τής ’Ορθοδόξου “Εκησιας, να κρινεσθε για αμαρτίες και άσέβειες τού Αύστραλίας»;

Μακάρι νά ήσαν μονον του Αυστραλίας! Μονον οι αφελείς πιστεύουν κάτι τέτοιο. Ολες τις κακοδοςιες των «εκλεκτών» συνεργατών του ό κ. Βαρθολομαίος τις άσπάζεται, τις επικροτεί και τις... υπερβαίνει, αφού γίνονται υπο τήν καλυψιν και προστασίαν του!!. Συνεπώς είναι απαραδεκτον να ελεγχωμε τον υφισταμενον και να αθωωνωμε τον... χειρότερόν προϊστάμενον! Ούτε ή συνεχής δημοσιευσις επιστολών στον «Εκκλ. Αγώνα» περί του αφορισμου του προσδίδει τιμήν εις αυτόν. Είναι σαν να παρακαλει εμμεσως τον κακοδοςον προϊστάμενον του Φαναριού διά τό θέμα του... Συγχρόνως όμως και λανθανοντως αναγνωρίζει τήν άδικον εξουσίαν και κρισιν του πατριαρχου, αφού τοσο πολύ τήν υπολογίζει, κάτι που ή Αγ. Γραφή και οι άγιοι ομολογηται Πατερες σαφώς καταδικάζουν. (Βλ. Κανών ΛΒ' Αγ. Αποστ.: σημ. 3P.G. 78, 492, Σπίθα, Ίαν. 61). Οσον αφόρα δε την άλλην θέση σας, οτι δηλαδή «κατηγορώ» (τον κ. Σωτηρόπουλον)» και όλους τούς άγωνιστάς τής επισήμου Εκκλησίας, τον Μητροπολίτην Φλωρίνης Αυγουστίνον, τον πατέρα Έφραιμ τον Φιλοθεΐτην... διότι δεν προσεχωρησαν εις τας τάξεις των παλαιοημερολογιτών», συνιστά παραποίησιν τής άληθείας. 'Απλώς τονίζω οτι δεν θα πρεπη πλέον να κοινωνουν με τους οικουμενιστας και συνεργατας των, οσοι θέλουν να σεμνυνωνται με το ονομα του παραδοσιακού ορθοδοξου. Ειδικως όμως για τον π. Εφραιμ εχω γράψει τα εξής, αναφερομενος εις άντιπαραδοσιακόν κήρυγμα του κ. Σωτηροπούλου εις Καναδά. (Βλ. 'Αγιορείτην, Ιούνιος ’95, σ. 2). « Ετσι με το κήρυγμα αυτό ο κ. Σωτηροπουλος ήταν σάν νά έλεγε στούς πιστούς του Καναδά πού σκανδαλίζονται για τις κακοδοξιες του επισκόπου των Σωτήριου και λοιπών οικουμενιστων. «Μή απομακρυνεσθε του επισκόπου σας, γιατί θα γίνετε κατάβρωμα τών δαιμόνων»! Ένκωμιάζων μαλιστα και τον δρωντα εις Καναδα αγιορείτην ιερομόναχον Έφραιμ τον Φιλοθεΐτην, και όνομάζων αυτόν «δεύτερον Κοσμαν Αιτωλον», τι άλλο κάνει παρα να προτρέπει τους πιστούς νά ύπακούουν έν παντί στον επίσκοπόν τους Σωτήριον, τον έπαινέτην τού Βαρθολομαίου και σύμμαχον τού Στυλιανού Αύστραλίας; Διότι όταν ό π. Έφραιμ υπακούει και κοινωνει με τον Σωτήριον χωρίς να διαμαρτυρεται καθολου, τι παράδειγμα θα πάρει ο πιστός λαός, ότανθελήσει να γίνει «φρουρος» τής πιστεως του;

Εκείνος όμως ό μακάριος Κοσμάς ό Αίτωλός, πού τυγχάνει νά ήτο και αύτός Φιλοθεΐτης, καταριότανε τούς παπικούς, ενω ο κ. Σωτήριος τους εχει εν Χριστφ αδελφούς! Πώς λοιπόν κοινωνών μαζί του ό π. Έφραιμ γίνεται νέος Κοσμάς Αίτωλός; Διατί κ. Σωτηρόπουλε οδηγείτε τον λαόν τού Θεού στο στόμα τών λύκων; Ή άπάντησις όμως είναι απλή. Διότι αν δεχθεί ότι είναι λύκοι οι ποιμένες τού πιστού λαού, και συνεπώς, αφού είναι φρουρος τής Εκκλησίας, πρεπει να αντίορασει και να διακοψει την μετ αυτών κοινωνίαν, τότε πρέπει και αυτός νά κόψει κοινωνίαν μέ αυτούς, θά πρέπει και ό Γέροντας του, ό Σεβ. κ. Αύγουστΐνος, να οιακοψει κοινωνίαν, πραγμα που θα εχει ως συνέπειαν τον διωγμόν και τις καθαιρέσεις... Τα κατορθώματα των «ορωντων»... Συνεχιζοντες το κατ εμού κατηγορητήριον, γράφετε: «Επίσης κατηγορεί και αειμνήστους άγιους ανδρας των ήμερων μας, όπως τον π. Πορφυριον και τον πατέρα Παΐσιον...». Επειδή και ό κ. Σωτηρόπουλος έχει έκφράσει τις αυτές σκέψεις στον «Σταυρόν» (Δεκ. ’94, σελ. 198), σάς παραθέτω τί του απάντησα σχετικώς. «’Αγαπητέ μοι κ. Σωτηρόπουλε... στο ανωτέρω σχόλιον θαυμάζεις τούς «όρώντας», όπως τούς άποκαλεις, δηλαδή τους προορατικούς, ως λενε οι πολλοί, όπως τον π. Παισιον, π. Πορφυριον και άλλους. Και τονίζεις εν συνεχεία οτι οι ανωτέρω Γέροντες ουδέποτε συνεβουλευσαν τους πιστούς τού νέου ν’ άκολουθήσουν τό παλαιόν ήμερολόγιον. Γιατί μήπως τους συνεβουλευσαν ποτέ κάτι που να τους προστατεύη άπό τάς άντορθοδόξους ένεργείας τού Οικουμενικού πατριάρχου και των δορυφόρων του; Ουδέποτε! Διά θέματα πίστεως έτήρουν σιγήν, σιγήν ένοχον και κατάκριτον κατά τούς άγιους Πατέρας. Ώμίλουν όμως κατά κόρον περί προσευχής και ελεημοσύνης, πορευομενοι χιλιόμετρα δια να βρουν υδατα ποιοτητος υπο τήν γήν και κρυμμένους... θησαυρούς(ί), άδιαφοροΰντες διά τον συλούμενον θησαυρόν τής ’Ορθοδοξίας υπό των δήθεν φυλάκων της!.

Δεν έχαναν δέ ευκαιρίαν νά προτρέπουν τούς πιστούς νά ύπακούουν στήν Εκκλησίαν, τον Οικουμενικόν δηλαδή πατριάρχην, τον ’Ιάκωβον ’Αμερικής, τον Παρθένιον ’Αλεξάνδρειάς, τον Σωτήριον Καναδά και τον Στυλιανόν Αύστραλίας και ολους τους κοινωνουντας με αυτους! Σύμφωνα με τήν τακτική τους αυτή, ούτε συ επρεπε να ελεγξης τον Αυστραλίας Στυλιανόν η τον Σωτήριον Καναδα, όπως δεν το επραςαν και οι «ορωντες» σου! Λησμονειςοτι ο π. Παισιος έρωτηθείς ύπό δημοσιογράφου «πώς βλέπει την παρουσία του Βαρθολομαίου εις τον οικουμενικόν θρόνον», του Βαρθολομαίου επαναλαμβάνω, του άφορίσαντός σε, άπήντησε μετά σοβαρότητος· «Ό Θεός οικονόμησε αυτά τά δύσκολα χρόνια τον καλύτερον πατριάρχην»!! (Καθημερινή 27.11.’93). Ασφαλώς και σύ, άγαπητέ Νικόλαε, θά ντρέπεσαι για λογαριασμό του... «όρώντος»! Σου υπενθυμίζω επίσης ότι οί Αγιορεΐται πατέρες πού στήριξαν τον Στυλιανόν Αυστραλίας στις κακοδοξιες του, απο αυτους τους «ορωντες» έπαιρναν τήν ευλογιάν! Μήπως μέχρι σήμερα τήν αυτήν τακτικήν δεν ακολουθούν οί επίσκοποι και κληρικοί τού Νέου, αιρετικούς αποκαλουντες τους παλαιοημερολογιτας, ενω συγχρόνως αγκαλιάζουν τους πράγματι αιρετικούς παπικούς (και μονον αύτούς;). θεωροϋντες μεγάλη τους τιμή νά συλλειτουργήσουν με τον άρχιοικουμενιστήν καί λατινόφρονα Βαρθολομαιον, ή μετά του συμπροσευχηθεντος και με πυρολατρας ακόμη στήν Ασσίζη Μεθοδίου Φούγια; Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι «ορωντες» που αδιαφορουν γιά τις ανωτέρω κακοδοξιες ν’ άποτελοϋν κριτή^ιον ’Ορθοδοξίας; Δέν βλέπεις ότι εϊχον γίνει παίγνιον τού Πονηρού, αφού τίποτα απο τα λεγομενα τους δεν εναρμονίζεται προς τον Πατερικον, αντιαιρετικον λογον, γενομενοι αίτια να παραμένουν τόσαι ψυχαί εις τήν κοινωνίαν τής αίρέσεως; Δέν ενθυμείσαι ότι καί εις τό παρελθόν μερικοί πράγματι άγιοι ήκολουθησαν εν τη απλοτητι τους τήν αιρεσιν, χωρίς όμως να τους μιμηθουν στήν πορεία τους τήν ολισθηραν οι τότε φωστήρες τής ’Εκκλησίας όμολογηταί πατέρες; Άναλογίσου τήν «εύγένειαν» καί «καλωσύνην» τών συγχρόνων αιρετικών, Χιλιαστών καί Προτεσταντών, Ευαγγελικών, Πεντηκοστιανών κλπ., ιδίως τών διδασκάλων των. Γιατί δέν μάς συγκινεΐ καθόλου αυτή τους ή «ευγενεια»; Διότι γνωριζομεν οτι έχουν σαθρα δόγματα και διδασκαλίας. Κάτι παρόμοιον πρέπει νά πράξωμεν και μέ τους λογους των «ορωντων».

Εφ οσον έρχονται σε κραυγαλέαν άντίθεσιν προς την σεβασμίαν Παράδοσιν τής ’Ορθοδοξίας, δέν θά πρέπει νά δώσωμεν καμμία προσοχή στους λογους τους. Θα πρεπει να τους βλέπουμε ως παγίδες προς απώλειαν άπλών ψυχών, υπέρ ών Χριστός άπέθανε! Συνεπώς γιά θέματα πίστεως και ομολογίας, δέν θά πρεπει να εξεταζωμεν ποιαν οδον τηρεί ή ετήρησεν ο π. ’Ιουστίνος ή ό π. Πορφύριος, άλλά ποία πρέπει νά τηρηθή σύμφωνα προς τούς Ιερούς Κανόνας. Γι’ αυτό λέγονται καί Κανόνες, ώστε να κανονιζωμεν εαυτους προς τα υπ αυτών έντελλόμενα... Γιά τά ανωτέρω θά μου άντείπεις ασφαλώς: Και πού θά πάμε π. Θεοδώρητε; δέν βλέπεις πόσες παρατάξεις είναι οί Παλαιοημερολογίται; Συμφωνώ ότι αί διαιρέσεις των συνιστουν και τήν «αχιλλειον πτέρναν» των, αλλ ουδολως δέχομαι ως λογικον και θεολογικον επιχείρημα τήν εν λογω ενστασιν και ιδού διατι: Υποθεσωμεν οτι δεν υπήρχον οι παλαιοημερολογίται· τί θά έπρεπε νά πράξουν οί νεοημερολγΐται; Νά κοινωνοϋν άδιαφόρως και 'συνεχώς μέ τήν κακοδοξιαν, ανεχόμενοι τα παντα, ως πράττουν σήμερα; Και κάτι άλλο: κατά τή γνώμη σου, ΠΟΤΕ θά πρέπει νά διακοψουν κοινωνίαν με τους κακοδοξουντας οι νεοημερο λογίται κληρικοί καί λαϊκοί; ΤΙ ΑΛΛΟ, κατά τήν κρίσιν σου, πρεπει να πραξουν οι Οικουμενισται, ώστε οι «συντηρητικοί», ως αποκαλουνται, επίσκοποι και κληρικοί, νά τούς άποκηρύξουν; Με προτρέπεις να ερευνήσω και να ευρώ κάτι «που θα εναρμόνιση μέσα μου τήν σκεψιν των Πάτερων με τήν θεοφιλή βιοτή τών «όρώντων». ’Αδυνατώ νά τό εύρω! Καί τούτο, διότι ο λογος και ή πραξις των άγιων Πάτερων ήσαν τής αυτής συχνοτητος εδιδασκον πραττοντες και επραττον διδάσκοντες. Των «ορωντων» όμως που θαυμάζεις, ο λογος τους βρίσκεται σέ τελείαν άντίθεσιν με την διδασκαλίαν των αγίων Πάτερων! Και  τούτο, διότι οι άγιοι ετονιζαν οτι «δεν δυνάμεθα νά σωθώμεν, αν έχωμεν βίον ορθόν, άλλ’ άμελώμεν  των ορθών δογμάτων». (Χρυσοστ. όμ. ιγ'Γέν.).

Μια άλλη, συνεπώς, εναρμονησις μας χρειάζεται* η του βίου μας με την άληθεύουσα διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων τής Εκκλησίας, εάν θέλωμεν νά άνήκωμεν εις Αυτήν, καθόσον «οι τής αλήθειας τής Εκκλησίας εισίν», κατά τον μέγαν Παλαμάν. Οί τής αλήθειας, λοιπόν, είναι τής Εκκλησίας, και όχι οι κοινωνουντες με τα Ρωμεικα πατριαρχεία, ως συνεχώς τονίζεται. Πρέπει νά τό μάθωμε όλοι μας, ότι ή Εκκλησία εχει μυστικά και μύστη ριακα και οχι διοικητικά θεμελια, για να μή παθωμεν αυτό που επαθαν και οι Δυτικοί, που ακολούθησαν τον πάπα στις πλάνες, για νά μή βρεθούν εκτός Εκκλησίας! Σου υπενθυμίζω επί τή ευκαιρία οτι ήδη τό πατριαρχείο ’Αντιόχειας έκοινώνησε μέ τούς Μονοφυσίτας καί τό γεγονός πέρασε απαρατήρητο! Εις δέ τον Ιερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγής ’Αθηνών (όδ. ’Ακαδημίας) λειτουργεί . Μονοφυσιτης ιερευς! Αυτά δεν ενοχλούν τους επισκόπους του νέου, μονο σπεύδουν να σφραγίσουν τον ιδιωτικόν Ναόν τού π. Άδριανοϋ στήν Ζάκυνθον, διότι ήκολούθησε τό πάτριον ή με ρολόγιο ν! Σκέψου τα όλα αυτά, άγαπητέ Νικόλαε, καί προσευχήσου να σε ενίσχυση ο Θεός ν ακολουθήσης τήν γραμμήν των αγίων Πατέρων μας, διότι είναι πολύ θλιβερόν, ν’ αγωνίζεσαι μια ζωή κατα των διάφορων αιρετικών, και τελικως να ευρισκεσαι σε κοινωνία μετά τής «παναιρεσεως» τού αιώνος μας, τον Οίκουμενισμόν! Αι πτώσεις του π. Έπιφανίου Αυτή είναι ή πικρή αλήθεια κ. Διευθυντά, Προσπαθείτε με τα ψευδοδεκανικια των διάφορων «ορωντων» να δικαιολογήσετε τήν αντιπαραδοσιακή σας τακτικήν, ελλείψει σοβαρών παραδειγμάτων εκ τής 'Ιστορίας. «Ή ιστορία τής Εκκλησίας δεν σας δικαιώνει εις τήν εν λογφ αντιληψιν σας», μου γράφετε, χωρίς όμως νά μου αναφέρετε ούτε ένα παράδειγμα που να δικαιολογή τήν αποψι σας. Αυτό που ισχυριζεσθε προσεπαθησε να το κάνη απο το 1969 ό «σοφός αρχιμανδρίτης» σας π. Έπιφάνιος, και τό μονον που κατωρθωσε ήταν να συσκότιση τήν εν προκειμενω διαυγεστατην αλήθειαν. Και οχι μονον αυτό, αλλα να παρασύρη διά τής «σοφίας» του καί πλείστους 'Αγιορείτας πατέρας, οι οποίοι, δυστυχώς, τον έχουν εις υποληψιν. Δεν αμφισβητώ τας διανοητικας του ικανότητας και τήν ασκη τικότητα τού άνδρός· πολλοί όμως εις to παρελθόν είχαν τά ανωτέρω προσόντα αλλα κατεληςαν εις αιρεσιν, ή το λιγωτερον, επολεμησαν τήν αλήθειαν. Αυτό που του αμφισβητώ είναι η εν ταπεινώσει υπακοη του στην πατερικήν διδασκαλίαν των ομολογητών του παρελθόντος. Συγγράφων κατα των ζηλωτων σκοπος του ή το ή εκ των προτερων έξουθένωσις αύτών. Με αύτήν τήν προϋπόθεσιν ήρμήνευσε ιερούς Κανόνας και γεγονότα τής ιστορίας, καταλήςας  ένας άριστος... σύμμαχος των Οικουμενιστών!

Δυστυχώς μέχρι σήμερα καί εσείς ενεργείτε υπό τήν έπήρειαν τών συγγραφων του. Γι αυτό και με προτρέπετε «να διαβασω μετά προσοχής» τό βιβλίο του άειμνήστου σοφού αρχιμανδρίτου «Τα δυο ακρα». Ποσον αγνοείτε τα πραγματα! Το εχω διαβάσει και εχω αναιρέσει ολα τα σχετικά ενάντιον του ζηλωτισμοϋ άρθρα του διά τρίτην φοράν σέ βιβλίο ύπό τον τίτλον «Τό άντίδοτον», Άθήναι 1990, σσ. 220. Εις τό ανωτέρω έργον του ό π Έπ. ενώ άφιερώνει 40 σελίδες κατά τοΰ Οίκουμενισμοϋ, εναντίον τού ζηλωτισμοϋ αφιερώνει τετραπλάσιες! Βλέπετε έκινδύνευε ή ορθοδοξία απο τους ζηλωτας των πατρικών παραδόσεων και επρεπε ν αγωνισθή ρωμαλεως κατ αυτών ο επαινετής των εκαστοτε άρχιεπισκόπων... Διά μίαν πληρεστάτην γνώσιν των πραγμάτων σάς ταχυδρομώ «Το Άντίδοτον» και άναμένω την κριτικήν σας, ώστε διά του διαλόγου, τον όποιον άπέφυγεν ό κ. Σωτηρόπουλος, νά διδαχθούμε όλοι μας. Πριν τελειώσω, θά μου επιτρέψετε νά σάς συστήσω, νά άλλάξετε τον τίτλον τής έφημερίδος σας καθώς και τήν εικόνα τού άγιου Μάρκου του Εύγενικοΰ, καθότι έρχονται εις τελείαν άντίθεσιν μέ τήν πορείαν σας... Σάς χαιρετώ μετά τής έν Κυρίφ αγάπης Ιερομόναχος Θεοδώρητος. 6/’96

 ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΕΝΟΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ

Αγαπητέ μου Νικόλαε, Χριστός Άνέστη! .Μέ πολλή προσοχή διάβασα τό γράμμα σου πού τό αφιερώνεις ολο σχεδόν στον γνωστό αφορισμο του θεολο γου κ. Σωτηροπουλου. Το αν είναι «ομολογία πατερική», όπως γράφεις, και ότι «δεν πρέπει νά φοβούμεθα, διότι ό Θεός εχει παντα τους δικούς του», θα μου επιτρεψης να εχω τις αντιρρήσεις μου. Καλόν θά ήτο νά τά λέγαμε προφορικως, επειδή όμως γνωρίζω οτι αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον προς τό παρόν, γι’ αυτό θά προσπαθήσω γραπτως να σου εξηγησω, γιατί δεν μετεχω στον ενθουσιασμό και τά συμπεράσματά σου. Ώς γνωστόν, τον Δεκ. τού 1993, Σύνοδος συνελθοϋσα στο Φανάρι, μέ τό καινοφανές όνομα «Μείζων και ύπερτελής», μεταξύ των άλλων αντικανονικών δραστηριοτήτων της άφώρισε και τον γνωστόν θεολόγον κ. Ν. Σωτηρόπουλον, έπειδή σωστά ενεργών, ήλεγξε τον Αρχιεπίσκοπον Αυστραλίας Στυλιανόν δια τας γυμνή τή κεφαλή κηρυττομένας αιρέσεις του. Περί του άδικου αυτου αφορισμου εγραφησαν ικανα και επιτυχή εις τον θρησκευτικόν τύπον, όπως και συ καλώς γνωρίζεις. Ολα τα κείμενα καταδικάζουν τήν πράξη αυτή τής Συνοδου, δια πολλών επιχειρημάτων, και ιδιαιτέρως λογω τής ανευ απολογίας καταδίκης του ανιδιοτελούς εργάτου του Ευαγγελίου. Κατ αρχήν συμφωνω και επικροτώ και εγω τα οσα εγραφησαν υπέρ του ανωτέρω θεολογου. Σήμερα όμως προς χαριν σου θα εξετάσω το γεγονος αυτό απο μια εντελώς διαφορετική σκοπιά, ή οποία πιστεύω οτι θετει τήν χειρα εις τον «τύπον των ήλων».

Παλαιόν τό κακόν 1. Πριν 20 χρόνια τό Οίκ. Πατριαρχείο κατεδίκασε εις καθαίρεσιν τον παλιόν και ένάρετον καθηγούμενον τής Ί. Μονής Έσφιγμένου 'Αγίου ’Όρους κυρόν Αθανάσιον, ώς και τρία μέλη τής Γερόντιας. Ό λόγος; Διότι κατεδίκαζαν τάς κακοδόξους ένεργείας του Φαναριού, διακόψαντες τήν μετ’ αυτου εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, πράξη πλήρως καλυπτόμενη ύπό των ιερών Κανόνων. 2. Από τό 1973 ή Ί. Κοινότης Αγίου όρους έν συνεργασία με τήν πατριαρχική Εξαρχεια αποφασίζει: «... όπως του λοιπού μή χορηγούνται Καλύβαι και εξαρτήματα εις δεδηλωμένους ζηλωτάς ύπό των Ί. Μονών». (Πρακτικόν ΞΑ, συνεδρία τής 26.9.1973). Τα ανωτέρω σημαίνουν, οτι ουδεις μονάχος που θα ήρνεΐτο νά μνημονεύση τού Οικ. Πατριάρχου θά μπορούσε νά διαμείνη μόνος ή μετ’ άλλων εις Κελλίον ή Καλύβη τού Αγίου ’Όρους. Με αύτόν τον τρόπον έπεθύμουν νά διακόψουν κάθε αϋξησι τού ζηλωτικού μετώπου, ένω συγχρόνως έπλητταν τους ήλικιωμενους ζηλωτας που δεν θα είχαν το δικαίωμα πλέον να προσλαμβάνουν υποτακτικόν δια τα γηρατειά των. Αδιαφόρησαν τελείως διά τήν καταστροφήν τών κελλίων, ελλείψει Μοναχών. Αύτό ουδόλως έτάρασσε τούς Καθηγουμένους! Προτιμούσαν νά τά βλέπουν νά γινωνται ερείπια, παρα να κατοικηθουν υπο ζηλωτων πατέρων. Όπως βλέπεις, άγαπητέ Νικόλαε, σκληρότης δέν υπάρχει μονον στήν κοινωνία σας, αλλα και στον αποκοσμον Αθωνα... 3. Τον Μάρτιον τού 1984 ή γυναικεία Μοναδική Αδελφότης τών Αγίων Πάντων Σπετσών, όμού μετυ τού πνευματικού της, αποκηρυττουν την αιρεσιν του Οικουμενισμού καί ακολουθούν τό πάτριον έορτολόγιον. ’Αμέσως έρχοναι αί καθαιρέσεις, απελάσεις εκ τής Μονής και τής νήσου(!), αι μυριαι συκοφαντιαι υπο του οικείου επισκόπου καί των οργάνων του.

 Με την βοήθεια όμως τού Κυρίου επιστρέφουν και πάλι στο νησί τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα αρρενωπως τήν πατερική τους ομολογία και ενστασι. Τα ομοια και χειρότερα υπεστησαν και ολοι οι προ αυτών όμολογήσαντες από τούς οικείους των έπισκόπους τού νέου ήμερολογίου. Αληθής Μεσαίων όσο αφορά τις βαρβαρότητες καί ιεροσυλίες! Περί αυτού μπορείς νά λάβης ακριβή γνώσιν διά τής μελέτης των «Πατρίων» πού έκδίδει ό Σεβ. Επίσκοπος Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιος. (Γαλαξειδίου 14, 185 43 Πειραιά. Τηλ. 4206.455). 4. Τον Μάϊον τού 1992 πατριαρχική έξαρχεΐα μέ κάλυψιν τής Ί. Κοινότητος απελαύνει άναπολογήτους, βιαιως και απανθρωπως εντός μιας ώρας τους μονάζοντας εις τήν Ρωσικήν Σκήτην τού Προφήτου Ήλιού πατέρας, επειδή ακριβώς δεν εμνημονευον και αυτοί του λατινοφρονος Βαρθολομαίου. Ενοχος σιγή και αντιφατική πολίτικη Καί τώρα σέ ερωτώ: ποιος συνεκινήθη ή διεμαρτυρήθη δια τας ανωτέρω άδικους και αντικανονικας ενεργειας Φαναριού καί Αγίου ’Όρους; Σχεδόν ούδείς! Όχι μόνο δεν έγραψαν υπέρ αυτών, αλλα ελασπολογησαν και κατηγόρησαν μέ κάθε τρόπο τάς άνωτέρω ομολογίας! Ασφαλώς θά έρωτήσης διατί; Επειδή έθεωρήθησαν φανατικαί καί ζηλώτικαι αντιδράσεις. Η αλήθεια όμως είναι οτι οι ανωτέρω υπήκουσαν στους ι. Κανόνες και τήν μακραίωνα παραδοσι τής Εκκλησίας μας, ή οποία επιτάσσει διακοπήν κοινωνίας προς κακοδόξους ποιμένας καί προτού άκόμη νά έπιληφθή αρμόδια Σύνοδος. Όλοι όμως οΐ Θεολόγοι καί κληρικοί τού νέου ημερολογίου με πρώτον τον κοιμηθεντα αρχιμανδρίτην Έπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, πού καί σύ καλώς έγνώριζες, αγνοουντες, η μάλλον διαστρερλουντες την ανωτέρω αληθειαν, εκηρυττον: «Οχι, δεν επιτρέπονται σχίσματα ο Κανών είναι δυνητικός η αντιδρασις όταν γίνεται, πρεπει να γίνεται μέσα απο την Εκκλησία, χωρίς δηλαδή να διακοπτωμεν τήν μετ αυτής κοινωνίαν». Μήπως καί ό άφορισθείς κ. Σωτηρόπουλος αυτό δεν εκήρυττε μέχρι σήμερα στους εν Αυστραλία και Καναδα πιστούς, που αγωνιουσαν δια τις κακοδοςιες των ποιμένων τους; Απο τήν μια μέρια κατηγορούσε επι αιρεσει τον Στυλιανόν και απο τήν άλλη εμπόδιζε τους πιστούς να τον άποκηρύξουν! Όπως δηλαδή μαρτυρούν τά γεγονότα, προτιμούν να εγκαταλείπουν τα πρόβατα στο στόμα του λυκου, παρα να τους συστήσουν να εκκλησιαζωνται στους παλαιοημερολογιτας, η να μνημονεύουν «πασης επισκοπής ’Ορθοδόξων», μέχρι νά εϋρουν επίσκοπον τής άρεσκείας των. Τής αυτής ψυχολογίας και γραμμής είναι και ολαι αι εν κοσμώ ιεραποστολικοί, ως τιτλοφορούνται, αδελφότητες και οι οπαδοί των, και ας μή σου φανή υπερβολικός ο λογος. Αν δεν υπήρχαν, να είσαι βέβαιος, οτι μεγα μέρος του θρησκεύοντος ποιμνίου πού επηρεάζουν θά ήκολούθει τό παλαιόν. ’Αλήθεια πόσον δύσκολον είναι νά άθλή τις νομιμως!

Και γιατί ολη αυτή ή αλλοτριωσις εκ τής ’Ορθοδόξου Παραδόσεως; Διότι δεν ήγάπησαν τον Μοναχισμόν  καί τήν Παράδοσιν, δύο μεγέθη άγνωστα σχεδόν σ’ αυτους και τους οπαδούς τους.θα εχεις, επίσης, ακούσει για τις εκατοντάδες σελίδες πού συνέγραψε ό πρόεδρος τής Πανελ. Ένώσεως Θεολόγων εναντίον τού Άρχιεπισκ. Σεραφείμ, στήν προσπάθειά του νά υπερασπισθή τους τρεις Ιερωνυμικους επισκόπους. Και ενώ ο λατινοφρων πατριάρχης σπεύδει να τους ένωση με τους Μονοφυσιτας και Παπικούς, αυτός, ζων υπο τήν επήρειαν του οργανωσιακου συνδρόμου, αναλίσκεται κυριολεκτικως, παρα το επισφαλές της υγείας του, προκειμενου να δικαίωση τούς άνωτέρω τρεις έπισκόπους, οι όποιοι σημειωτέον, ουδεν επραςαν η συνεγραψαν κατα της συγχρόνου αιρεσεως. Αυτή είναι ή εκφρασις τής οργανωσιακής ψυχολογίας των οπαδών των αδελφοτήτων, περί τής οποίας και άλλοτε σου είχα μιλήσει. Πρόσεξε τώρα να δής πως αντιδρούν στις προκλήσεις του καιρού μας οι άνθρωποι που ευρισκονται μακραν τοιούτων έπιδράσεων και πού σέβονται συγχρόνως Μοναχισμόν και Ί. Κανόνες. Ό Σιναΐτης ιερομόναχος και πνευματικός π. Αδριανός είναι, κατά κοινήν ομολογίαν, ένας ενάρετος μονάχος και κληρικός. Προ μηνών, αγανακτήσας δι οσα επληροφορειτο που συμβαίνουν στήν Αυστραλίαν, επήγε και εκήρυξε εις τους εκεί πιστούς κατα των κακοδοξιων του Στυλιανού προτρεψας τους πιστούς να διακοψουν τήν μετ αυτου κοινωνίαν. Εν συνεχεία επήγε στον Καναδα, αλλα ο εκεί Σωτήριος του είπε «να φυγή με το ίδιο άεροπλάνο»! Είχε, βλέπεις, πληροφορηθή τα εν Αύστραλία. Και ό καλός π. Αδριανός άντιληφθεις μέ τί λυκοποιμενες είχε να κάνη, τους απεκήρυξε και ήκολουθησε το παλαιόν! Συγκρινε τώρα μονος σου τήν διαγωγήν του κ. Σωτηροπουλου και του π. Αδριανου, ως και του π. Εφραιμ τού Φιλοθεΐτου, πού σου έγραψα προσφάτως, για να δής τό μέγεθος τής διαφοράς. Έάν ορθοτομεί ό τελευταίος, θά ήτο έλεύθερος νά δρά εις Αμερικήν και Καναδά; Τά γεγονότα ομολογούν μόνα τους! Ό π. Αδριανός όμιλήσας πατερικώς, εδιωχθη και απο τους δυο πεφιλημένους και ομοτροπους λυκοποιμένας τού Πατριάρχου! Βεβαίως σύμφωνα μέ τούς αγίους Πατέρας, επειδή εκοινωνει τόσα χρονιά με την αιρεσι θα πρεπη τώρα να υποστή σχετικόν κανόνα, αλλα αυτό είναι έκτος του θέματος μας. Απορώ επίσης γιατί να διαμαρτυρωνται για τον αφορισμον του κ. Σωτηροπουλου οι διάφοροι κληρικοί και λαϊκοί. To «εντός Εκκλησίας» που πιστεύουν και κηρύττουν δίδει τό δικαίωμα στον οίονδήποτε κακόδοξον Βαρθολομαιον να καθαιρή και αφοριζη —ανεξαρτήτως δικαίως ή αδίκως— αφού οι κατήγοροι του δεν αποτειχιζονται, δηλαδή δεν διακόπτουν την μετ’ αύτοϋ κοινωνίαν.

 Ή Έκκλ. 'Ιστορία δέν τούς έχει συνετΐση εν προκειμένω; Ποιος αιρετικός αποδέχεται τους ελέγχους ή... επαινεί τους κατήγορους του; Οι ιεροί Κανόνες και οι άγιοι Πατερες ενφ μας παρέχουν το δικαίωμα τής αποτειχισεως, αυτοί αρνουνται να το χρησιμοποιήσουν, φοβούμενοι, ως λέγουν, διότι θά εύρεθοΰν... έκτος Εκκλησίας! Καθ’ ήμάς αύτά είναι «προφάσεις έν άμαρτίαις», καθότι τό 'Ιερόν Πηδάλιον διδάσκει τά άκριβώς αντίθετα αυτών πού ισχυρίζονται! Ο έπαινος των ι. κανόνων δια τους άποτειχιζομένους «... Εαν δε οι ρηθεντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και τήν αιρεσιν αυτών κηρυττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτους υποκείμενοι, και προτού να γινη ακόμη συνοδική κρισις περί τής αιρεσεως ταυτης, οι χωριζομενοι αυτοί, οχι μονον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής πρεπούσης, ώς ορθόδοξοι,είναι άξιοι, επειδή, οχι σχίσμα επροξενησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλα μάλλον ήλευθερωσαν τήν Εκκλησίαν άπό τό σχίσμα και τήν αιρεσιν των ψευδεπισκόπων αύτών». (Έρμην. άγ. Νικοδήμου στον ΙΕ Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου). Τα ανωτέρω εφήρμοσαν δια μέσου των αιωνων ολοι οι όμολογηταί, παλαιοί και σύγχρονοι. Και όμως! Όπως μας διδάσκει ή Ιστορία, αντί επαίνων απελαβον τα ουαι, τους αποσχηματισμους, τις φυλακίσεις, τις εξορίες! Τώρα ένας ιδικος τους επειδή ετιμωρήθη δια... χαρτιού, ξεσήκωσαν τον κόσμον. ’Αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ Νικόλαε, τό πόσο μεροληπτικά συμπεριφερονται. Θέλουν μια ομολογία στα μέτρα τους, άνευ δηλαδή συνεπειών. Ώμίλησα περί ομολογίας. Ναί, ό κ. Σωτηρόπουλος ώμολόγησε έλέγξας ’τον Στυλιανόν και απέδειξε δτι αγαπά τον Χριστόν! Αυτός, ένας λαϊκός απεδειχθη πιο ευαίσθητος στα της πιστεως μας απο ένα ολόκληρον 'Άγιον Όρος! Διότι σε ερωτώ: πότε ήλεγξαν οί Άγιορεΐται τον Αύστραλίας, καίτοι γνωρίζουν καλώς τάς βλασφημίας του; Και τό έτι σοβαρώτερον πότε διεμαρτυρήθησαν προς τον Πατριάρχην, ό όποιος είναι πνευματικός προϊστάμενος του υβριστου και ο οποίος σκανδαλωδως τον καλύπτει, γενομενος ουτω συνεργος και συνυπευθυνος; Ουδέποτε! Και μόνον αυτό; Έφθασαν στο σημεΐον νά στέλνουν πνευματικούς στην Αυστραλία, προκειμενου να τον στηρίξουν ήθικώς, ό δε Καθηγούμενος τής Μονής Ίβήρων κ. Βασίλειος νά τον καλή διά νά λαμπρύνη την έορτήν τής Παναγίας! ποιον; τον υβριστήν του Υίοϋ της!!

 Και το ανοσιον εργον θα επανελαμβανετο και εις τήν Ί. Μονήν Μεγίστης Λαύρας, άν δεν προλάμβαναν οί πατερες τής ερήμου δια τής αντιδρασεως των να γίνουν αίτια ματαιωσεως του!.. Προσφάτως επίσης οί Καθηγούμενοι τών 13 Ί. Μονών που αντεδρασαν εις τας υπέρ των Μονοφυσιτων και Παπικών θέσεις του Πατριαρχείου, με αποτέλεσμα νά ψυχρανθουν αι σχεσεις των,  έγραψαν επιστολήν προς τον κ. Βαρθολομαίον, εξομολογούμενοι αύτφ, ότι ή χαρά τους διά τήν Ανάστασιν του Κυρίου «δεν θά είναι πεπληρωμένη άνευ τής είρηνοδώρου ευχής... του Προκαθημένου τής Μητρός Εκκλησίας»! Τον διαβεβαιοϋν δέ ότι «βαθύτατος τυγχάνει ο σεβασμός και ή αφοσιωσις ημών προς το Σεπτόν ημών Πρόσωπον». Διά νά καταλήξουν: «... εϊησαν δέ τά έτη Υμών πολλά, πανευφρόσυνα καί ακύμαντα...»! 'Ώστε ό συνεργάτης του κακοδόξου Στυλιανού, ό ύπεύθυνος διά τον συνεχισμόν τού σκανδαλισμοΰ τών πιστών είναι άξιος πολυχρονισμού! Διατί; διά νά συνεχίζη νά καλύπτη τούς ύβριστάς τού Κυρίου μας! Καί δεν είναι άρκετή ή άναστάσιμος χαρά νά τούς είρηνεύση, έφ’ όσον  ό συνυπεύθυνος τού σκανδάλου, ό καλύπτων τούς λυκοποιμένας τής ’Ορθοδοξίας, δεν τούς δίδει την εύχήν του! ’Ιδού που καταλήγει, αγαπητέ μου Νικόλαε, ή αδιαφορία στά θέματα τής πίστεως. «Αγωνος ουν χρεία μεγάλου και νομίμου» Ελπίζω, επίσης, να πρόσεξες οτι αυτοί οι ίδιοι και πολλοί ομοιοι τους, εμφανίζονται παρα ταυτα ως νηφάλιοι και άκριβεΐς έρμηνευται τής Ίεράς Παραδόσεως, ένώ τό μόνο πού έπιτυγχάνουν είναι νά συνηγορούν ύπέρ τού άντορθοδόξου Φαναριού! Ναί, τού Φαναριού πού όλοι τους σήμερα ελεγχουν, επειδή αφωρισε ενα θεολογον. Το περιοδικό μαλιστα τής αδελφότητος που ανήκει ο αφορισθείς, έφθασε στο σημείο νά γράψη σχόλιον με τίτλον: «Νΰν κρίσις έστίν» όπου μεταξύ των άλλων γράφει: «Ό αφορισμος του κ. Σωτηροπουλου κρίνει οχι μονο τον θεολογικο αλλα και ολο τον πνευματικό κοσμο τής πατριδος μας... τους μητροπολιτας, τις χριστιανικές και μοναστικές αδελφότητες, τις Θεολογικές σχολές...» (Σταυρός, Ίαν. ’94, σελ. 20). Αυτή είναι ή πραγματικοτης, αγαπητέ μου. Όταν διώκονται οι ήμετεροι, συγκινουμεθα σφοδρά, όταν πασχουν τα αυτα οι ζηλωται... πέρα βρεχει! Αφήνω οτι έχουν φθασει στο σημείο να μας εξισώνουν με τους διάφορους αιρετικούς, όπως επραξε εσχάτως ή I. Σύνοδος τής Κρήτης, ή οποία εξεδωκε Εγκύκλιον ενάντιον των διάφορων αιρετικών πού λυμαίνονται τήν νήσον, συμπεριλαβοΰσα πρώτους και καλλιτέρους τούς παλαιοημερολογίτας!

Ή| Σύνοδος πού κατήντησε νά   κάνη μνημόσυνα στον ύβριστήν τού Κυρίου μας, τον Καζαντζάκη, νά άποκαλή αιρετικούς τά γνήσια τής Εκκλησίας τέκνα! Και εύρέθη μιά ολόκληρος αδελφότης Θεολόγων, ή Ζωή, νά δημοσιεύση τήν άνωτέρω Εγκύκλιον στο τεύχος τής 24.3.’94 προσθέτουσα, ότι είναι οί Παλαιοημερολογΐται και οί λοιποί αιρετικοί «λύκοι αρπαγές»!, την στιγμήν πού ένας λαϊκός καί μή θεολόγος, άλλα αγαπών τον Μοναχισμόν καί τό Πηδάλιον, ένας μή όργανωσιακός, ό κ. Νικ. Ψαρουδάκης, τήν έσχολίασε ώς έξης: «Όταν, Σεβασμιώτατοι, ανάμεσα στους αιρετικούς καί τους σατανοκινήτους, αναφερετε, μαλιστα πρώτους, τους "ζηλωτές" παλαιοημερολογίτες, τότε είναι φανερό ότι ή κρίση στήν σημερινή  διοίκηση τής Εκκλησίας, άρχίζει νά γίνεται σχεδόν αγεφύρωτη, και το ερώτημα: « εαλω ή ’Ορθοδοξία"; γίνεται έφιάλτης»! (Όρθόδ. Τύπος, 1.4.’94). Γι’ αυτό, αγαπητέ μου Νικόλαε, θά σου έπαναλάβω καί πάλι αυτό που πολλές φορές σου εχω τονίσει, οτι εαν δεν άντιληφθοϋν, όλοι αύτοί πού μέχρι σήμερα θεωρούν «εκτός Εκκλησίας» τούς παλαιοημερολογίτας, ότι αύτοί άποτελοΰν τά γνήσια τής ’Ορθοδοξίας τέκνα (ανεξαρτήτως των ώρισμένων λαθών καί υπερβολών, λόγω άκαταλλήλου έν πολλοις διοικήσεως), και αν δεν μετανοήσουν εμπρακτως διά τούς διωγμούς πού τούς έκαναν άπό τό 1924 μέχρι σήμερα, είναι αδύνατον να ερμηνεύσουν ορθως και να αντιμετωπίσουν πατερικως τήν σύγχρονη εκκλησιαστική τραγωδία. Πρέπει ν’ αρχίσουν άπό τά θεμέλια! Έάν έκεΐ αριστεύσουν, αυτομάτως θα ευρεθουν στο αυτό μέτωπο! Διαφορετικά, και συ και ολοι οι πονουντες δια τήν προδοσίαν, τών τιμίων, πρέπει νά σκεφθήτε καλά ποιους άκολουθεΐτε. Μιά ζωή καί μια ψυχή έχουμε. Κάθε μέρα καί ώρα πού περνά μέ τήν κοινωνία τής αίρέσεως, μάς φέρνει και πιο κοντά στήν αβεβαιότητα για τήν ψυχική μας σωτηρία. Μή λησμονείς τούς λόγους του μεγάλου Θεοδώρου πού σου έχω ξαναγράψει: «Διότι έχθρούς Θεού ό Χρυσόστομος, με μεγάλη και επίσημον φωνήν, απεκαλεσε οχι μονον τους αιρετικούς, αλλα και αυτους που τους κοινωνοϋν». Καί έτόνιζε τούτο ό θειος πατήρ, διότι «Ούτε ολα τα χρήματα του κοσμου να διαθεσει κάποιος (σε πτωχούς) αλλα είναι κοινωνικός προς τήν αιρεσιν, δεν καθίσταται φίλος, άλλα εχθρός τοΰ Θεοΰ»! (P.G. 99. 1049Α, 1275C). κακού. Αυτά προς τό παρόν, μέ πολύ πόνο καρδίας και θλΐψιν δια την εκτασιν του Μέ άγάπη και ευχές, 'Ιερ. Θ.6/’94

 Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ

Τά τελευταία γεγονότα των Σπετσών άποτελοϋν πραγματικόν πνευματικόν σεισμόν διά την Εκκλησίαν τής Ελλάδος, και θά είναι αληθινά μακάριος όποιος δεν σταθεί μονο στο διαβασμα τους, αλλα πιστευσει με ζήλον και προθυμίαν να εφαρμοση στον εαυτό του το σωτήριο μήνυμα τους. Και το μήνυμα αυτό λεει, οτι εφθασε πλέον ή ωρα, όσοι θέλουν νά είναι πραγματικά ’Ορθόδοξοι, ν’ άγωνισθοΰν πια στά πράγματα καί όχι μέ τά λόγια, γιά την άπόκτηση αύτής τής γνήσιας ’Ορθοδοξίας πού χαρίζει ζωήν αιώνιον. Και όμιλοϋμεν περί γνήσιας ’Ορθοδοξίας, διότι από τήν αρχή του 20ου αιωνος οι πιστοί οδηγούνται προοδευτικως «έκτος ’Ορθοδοξίας καί Εκκλησίας», χωρίς δυστυχώς νά τό αντιλαμβάνονται, διότι δέν θέλησαν νά τό άντιληφθοΰν πρώτοι, ως ωφειλαν, οι ποιμένες τους, με αποτέλεσμα σήμερα, ποιμένες και ποιμαινομενοι να παραδιδωνται στήν αίρεση και τήν κακοοοξια χωρίς αντίδραση! Τό χρονικό τών Σπετσών τό όποιον θά παραθέσωμεν κατωτέρω, άναφέρεται στήν ήρωϊκήν άπόφασιν ενός άρχιμανδριτου να διακοψη πλέον τήν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν του μετά του επισκόπου του, τού Σεβ. 'Ύδρας κ. Ιεροθέου, ακριβώς διότι ό επίσκοπος αυτός συνεχίζει νά κοινωνή με τήν αιρεσιν του Οικουμενισμου, αδιαφορώντας ή αγνοώντας οτι έτσι παραδιδει εαυτόν και το ποιμνιον του στήν αίρεση και τον πνευματικόν θανατον. Ό π. Χρυσόστομος (Σπύρου) πνευματικός τής νήσου καί τής Ί. Μονής τών 'Αγίων Πάντων, ή οποία σημειωτέον τον ακολούθησε πιστως και ήρωικως στήν νεα του πορεία, εγινε, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεται πλήρως, ή πνεύματική σειρήνα που εσήμανε δυνατα το αρχαγγελικον: «στώμεν καλώς» δι’ δλους τούς 'Έλληνας πιστούς. Συντάκτης τού «'Αγιορείτου» πού παρηκολούθησε από κοντά τα γεγονότα και εζησε συγκλονιστικές στιγμές στο ωραίο αυτό νησί του Αργοσαρωνικου, μεταφερει χαριν των αναγνωστών μας, μετά πάσης πιστότητος τά διαδραματισθέντα.

★ ★ ★ Ό π. Χρυσόστομος, άνήρ ευλαβέστατος και θεολόγος δόκιμός, με πλουσιαν δρασιν απο τον κοσμικόν του εισετι βίον, ώς Καθηγητής και Κατηχητής είς Σπέτσας και Πειραιά, άπό τό 1966 ήρχισε νά άνησυχή σοβαρώς διά τήν κηρυττομένην υπό τού Φαναριού αϊρεσιν.

Γι’ αυτό προσπά θησε, όταν ήτο ακόμη μονάχος, μαζί με τον Γέροντα του, τον π. Φιλόθεον Ζερβάκον, νά δημιουργήσουν μίαν κίνησιν εις τήν Έλλαδικήν Εκκλησίαν διά τήν επαναφοράν τού παλαιού εορτολογίου, αλλ εσταθη αδύνατον. Ενα περίπου χρόνο συνεργάσθηκε με τούς Παλαιοημερολογίτας, και θά παρεμενε μονιμως πλησίον των, εαν δεν ακουγε τας παρακλήσεις των διάφορων γνωστων του, επισκοπών και κληρικών, οι οποίοι με το σύνθημα: «ολοι μαζί, οχι ένας ένας», «δεν ήλθε ακόμη ή ωρα» κατωρθωσαν να σταματήσουν τήν εφεσιν προς μιαν ομολογιακήν πορείαν Γεροντος και υποτακτικού. Ή εύαίσθητος καρδιά του καί τό ταπεινόν φρόνημα που τον διακρίνει, δια να μή πικρανη τους εν Χριστώ αδελφούς του, τον αναγκασαν να υποχωρήση, με τήν ελπίδα μιας απο κοινού αντιδρασεως. Δυστυχώς όμως διεψεύσθη οικτρώς! Τα χρονιά περνούσαν ή αιρεσις γυμνή τή κεφαλή εκηρυττετο συνεχώς και θρασυτερα και ουδεις συνεκινειτο. Εβλεπε, οτι τελικως υπήρχε φοβος να φυγή του κοσμου τούτου με τό συνεχές μαρτύριον τής συνειδήσεώς του συντροφιά, χωρίς καμμια πληροφορία οτι επραςε. το καθήκον του απέναντι της Εκκλησίας και της ιερωσυνης του. Επανειλημμένος είχε συζητήσει μετά του επισκόπου του περί του τι δέον γενεσθαι, αλλ εκείνος, απορροφημενος απο ολα τα αλλα προβλήματα τής επαρχίας του, μονο εις αυτό, το ενα και μοναδικό, δεν εδιδε προσοχή, συνεχώς επικαλούμενος τα ήδη απο Ιδετιας αδομενα γνωστά τροπαρια: «Ολοι μαζί, Γέροντα μου, κάνε υπομονή». Ωσπου «ήλθε ό κόμπος στο χτένι»! Ή κατά Θεόν απαρχή του άγώνος Τό καλοκαίρι του 1983 ό π. Χρυσόστομος τό πέρασε προσευχόμενος και συντάσσων τό κείμενον τής «άποτειχίσεώς» του. Ό κύβος είχε πλέον ριφθή!

Εις τό κείμενον αυτό των 32 σελίδων άνέλυε μέ κάθε λεπτομέρεια τις φοβερές πτώσεις των ορθοδοςων οικουμενιστων υπο τήν αρχηγίαν του Φαναριού, και κατεληγε εις τήν αποφασιν τής διακοπής πλέον πασης εκκλησιαστικής κοινωνίας μετά του επισκόπου του και γενικώτερον τής Έλλαδικής Εκκλησίας. Τό πατερικόν λόγιον: «Ού συγχωρει συγκατάβασις εις τά τής ορθοδόξου πίστεως», έπανελάμβανε συνεχώς ή καρδία του και έψιθύριζον τά χείλη... Μόλις έλαβε ό κ. Ιερόθεος τήν «άποτείχισιν» του Γέροντος, προσπάθησε πάση θυσία νά τον πείση νά ανακαλεση τήν αποφασιν του. Οταν αντελήφθη οτι αυτό ήταν αδύνατον, προτεινε να συγκαλεσουν και άλλους επισκόπους και κληρικούς για να συζητήσουν το θέμα, και ο,τι αποφασίσουν οι περισσότεροι ν ακόλουθήση και ο Γέροντας. Αυτό όμως το απερριψε ο π. Χρυσόστομος, διότι αντελήφθη οτι ή συζήτησις εκ των προτερων είχε αντικανονικα κριτήρια αλήθειας, αφού ως προυποθεσις ετεθη οχι ή υπακοή εις τα πατρικα παραγγελματτα, αλλ ή γνώμη των περισσότερων, ασχέτως αν αυτή ή γνώμη θα ήτο αντίθετος προς τήν διδασκαλίαν τής Εκκλησίας! Έν συνεχεία επροτεινε εις τον Γέροντα να λειτουργη με το παλαιόν μια φορά τον μήνα, εις ένα μή κεντρικόν ναόν, μνημονεύων και τότε του ονοματος του, τας δε λοιπας λειτουργίας να ταςετελει με το νεον. Αυτό όμως θα απετελει θεατρον σκέτο! Προς  τι τότε ή αποτειχισις; Μνημοσυνον και αποτειχισις είναι δυο πραγματα εντελώς αντίθετα. Εύρεθείς ό Σεβ. προ τής σταθερότητος του Γέροντος του άπέστειλε τό ύπ’ άριθμ. 1546 τής 11.1.1984 έγγραφον, εις το οποίον τον εκατηγορει οτι «ήκολουθησε το σκοτεινόν θέλημα του άντικειμένου» (ήτοι τού Διαβόλου), άποκρύπτων ουτω το αληθές πιστεύω του περί τής ομολογίας του ιερεως του. Επειδή ή θέλησε ό π. Χρυσόστομος ν’ άκολουθήση την φωνήν τής συνειδήσεως του και τής Εκκλησίας, απεκαλειτο «σχιστής» και «αντάρτης» υπό του κ. Ιεροθέου, ό όποιος ουδέποτε ετολμησε ούτε με μιαν λεςιν να ελεγξη δημοσία τούς οικουμενιστάς ^ταγούς τής ’Ορθοδοξίας, οί όποιοι πράγματι ακολουθούν τό θέλημα τού Διαβόλου, τού άρχηγου πασης αιρεσεως και κακοδοξιας. Ο,τι εγραψε ο Σεβ. προς τον Γέροντα, τα αυτα περίπου έγραψε και προς τήν Καθηγουμένην τής Μονής, κατήγορων αυτήν ότι ήκολούθησε «τό ίδιον θέλημα, τό Διαβολικόν θέλημα τού πραξικοπήματος  σχίσματος». Εις άμφότερα τάέγγραφα εκατηγορει Μονήν και Γέροντα οτι δεν τους καλύπτει ουδεις ι. Κανών δα τήν πραξιν των αυτή, διότι ο ίδιος δεν κηρύσσει αιρεσιν, και τους εκαλει όπως εντός 15 ήμερων μετανοήσουν, άλλως θα εκινειτο: «ή νόμιμός διαδικασία δια τα περαιτέρω». Αι άπαντήσεις Γέροντος και Καθηγούμενης ις τα ανωτέρω κείμενα του Σεβ. απήντησαν μετά πατερικής παρρησίας ο π. Χρυσόστομος και ή Γεροντισσα Ελισάβετ.

Με σαφήνεια καί βραχυλογία τού απέδειξαν, ότι κοινωνών ούτος μετά των Οικουμενιστών, έχει τό αυτό κρίμα μέ αυτούς, διότι ή Ιερά Παράδοσις τής ’Ορθοδοξίας καταδικάζει αμφοτερους, αιρετικόν δηλαδή και τον κοινωνοΰντα μαζί του. «Εχθρούς γάρ Θεού ό Χρυσόστομος, ου μονον τους αιρετικούς, αλλα και τους τοις τοιουτοις κοινωνοϋντας μεγάλη και πολλή τή φωνή άπεφήνατο». (Ρ. G. 99, 1049Α). «Φυλάξατε ετι έαυτάς τής ψυχοφθόρου αίρέσεως, ής ή κοινωνία άλλοτρίωσις Χριστού» (Αύτ. 1275C). «Οι μεν τέλεον περί τήν πίστιν έναυάγησαν οί δε, ει και τοις λογισμοις ου κατεποντισθησαν, όμως τή κοινωνία τής αίρέσεως συνόλλυνται». (Αύτ. 1164Α). Τυγχάνουν λίαν συγκινητικά τά γραφέντα υπό τής Καθηγούμενης, σχετικως προς τήν διακοπήν του μνημοσύνου του κ. 'Ιεροθέου. «Αναφορικως δε με τήν παρατήρησιν Σας, οτι ουδεις κανών μάς καλύπτει διά τήν διακοπήν του μνημοσύνου Σας, έρωτώμεν: Υμάς ποιος καλύπτει Κανών διά τήν άχρι τούδε κοινωνίαν Σας μετά των οικουμενιστών; ’Όχι μόνον ούδείς, άλλα και σύνολος ή Ιερά τής Εκκλησίας Παράδοσις Σάς καταδικάζει, ενω αντιθετως ήμας προτρέπει εις τήν διακοπήν τής μεθ’ Υμών κοινωνίας! Αλλά και αύτός ουτος ό ΙΕ' Κανών τής ΑΒ, όν επικαλεισθε, και αυτός ορθως ερμηνευόμενος και εν συσχετισμω προς απασαν τήν τής Εκκλησίας διδαχήν, εμφανίζει Υμάς μεν αίτιους σχίσματος εν τή Εκκλησία,ήμας δεν τιμά με τήν πρεπουσαν τοις γνησιοις ορθοδοξοις τιμήν». Ό δε Γέροντας εις 9σέλιδον απολογίαν του, γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής δια το επιμαχον θέμα: «Μια ανευ των ανωτέρω προϋποθέσεων ερμηνεία του ΙΕ τής ΑΒ' ή του 31ου Απ. Κανόνος θά έσήμαινε, ότι και μετά του μεγαλύτερου αιρεσιαρχου εαν εκοινωνειτε (οπερ φευ, και γίνεται) θά έπρεπε νά Σάς δεχώμεθα εις κοινωνίαν, επειδή προφορικως δεν υπερασπίσατε τήν αιρεσιν! Εαν, ο μή γένοιτο, ήλήθευε τό τοιοΰτο, ή Εκκλησία του Χριστού θά είχε διαλυθή από τά πρώτα αυτής βήματα. Καί τούτο, διότι ό IK τής ΑΒ' έγράφη τον Θ' αιώνα. Έρωτώμεν: πώς έκυβερνάτο μέχρι τότε ή Εκκλησία;

’Όχι διά τών παραγγελμάτων τής Αγ. Γραφής και τών Αγ. Πατέρων, βάσει τών οποίων ο κοινωνων τή αιρεσει συνεκατεοικαζετο μετά του αιρετικού; Δια τούτο εθλιβην μεγαλως όταν ειδον, οτι οχι μονον δεν επικροτήσατε τήν πορείαν μου —καιτοι προφορικως τήν είχατε χαρακτηρίσει: «ως ουχι απο ανθρώπων, αλλ υπο Θεού», «σωτήριον και αναγκαία όπως τεθή ουχι υπο το μοδιον, αλλ επι τήν λυχνίαν, ινα ωφεληθή συμπασα ή τοπική Εκκλησία»—, άλλ’ άντιθέτως τήν έχαρακτη ρίσατε ως ύφήγησιν του άρχηγοΰ τών σχισμάτων, ήτοι του Διαβόλου! Κατόπιν τής ανωτέρω αντιφατικής στάσεως Σας τίθεται αμειλικτον το ερώτημα: Είναι δυνατόν ο ισταμενος επί τής λυχνίας και άκολουθών τήν τών Πατέρων δίδασκαλίαν, να γινη «παιγνιον θλιβερόν εις χειρας του αρχοντος τού διχασμού και τών σχισμάτων», ως γράφετε; Ημείς και μονον που το σκεπτομεθα φριττομεν και απορουμεν «πως ή λεπτή και ευαίσθητος συνειδησις σας» ετολμησε να άσπασθή έ'να τοιοΰτον συλλογισμόν. Δυστυχώς όμως παρομοίως εςεφρασθητε εν τω εγγράφω Σας και δια παντας τούς ορθοδόξους πιστούς τού παλαιού Ημερολογίου, οιτινες παρα τας προσωπικας των διαφοράς ιστανται πάντως μακράν τής αίρέσεως, τήν κοινωνίαν τής οποίας εν τή πραξει ουδολως αρνουνται οι ποικίλοι κατήγοροι των». Νέαι επιθέσεις του Επισκόπου Επειδή πλήθος πολύ πιστών ύπέγραψε κείμενον συμπαραστασεως εις τον αγώνα του Γεροντος, ο κ. Ιερόθεός εκυκλοφορησεν πολυγραφημενον 4σελιδον, οπού με διάφορά υπονοούμενα, παρερμηνείαν τών Ί. Κανόνων, άπειλάς κλπ., έφοβέριζε τον λαόν τών Σπετσών, γράφων: «Προσέξατε καλά, διότι συμμετέχετε στο φοβερό κρίμα τού σχίσματος και σύμφωνα μέ τούς Ί. Κανόνας θά εΐσθε ύπό τό βάρος τού άφορισμοΰ των σχισματικών».

Ητο ή πρώτη φορά στην αρχιερατική του διακονία οπού απείλησε με αφορισμους, οχι κανεναν μασονον η διαφθορέα τής νεολαιας, αλλα πιστούς που εςεδήλωσαν τήν γνησιαν τους αγάπην σ’ ένα άληθινό και όχι μισθωτό ποιμένα. Έν συνεχεία αντεδρασε ως εξής: Α) Ώμίλησε τή βοήθεια μεγάφωνων εις παραλιακόν Ναόν τής νήσου, κατήγορων ως «σχιστήν» και «αντάρτην» τον Γέροντα. Β) Τήν 1 Φεβρ. ’84 (σ. ήμ.) άνήλθε μετά 8 ιερέων του εις τήν Ί. Μονήν διά νά λειτουργήση. Όλαι αι άδελφαί μετά τής Καθηγουμένης είχον κλεισθή στά κελλία τους. Μία μονον αδελφή ήτο παρούσα δια να παρακολουθή τα γενομενα και ικανός αριθμός φίλων τής Μονής. Μετά τήν Λειτουργίαν, επειδή δεν ή μπόρεσε να φερη ενώπιον του τήν Καθηγουμένην, άρχισε νά κτυπά μανιωδώς τήν πόρτα του Κελλίου της. Εις μάτην! ή άπάντησις ήτο σαφής· μόνον δι’ αλληλογραφίας του λοιπού θα ήρχετο εις επαφήν με τήν Μονήν! Απεχώρησε πλήρης οργής, ενώ διερχόμενος τήν πύλην είπε: «Θά τό κάνω θρύψαλα», έννοών τό Μοναστήρι. Αμέσως εδωσε εντολήν να αρχίσουν αι ανακρίσεις των Μοναζουσων και του Γεροντος, απο ανακριτήν που είχε φέρει εκ τής Αρχιεπισκοπής Αθηνών, τον π. Εύάγγελον Μαντζουνέαν. Ούτε ό Γέροντας, ούτε αί άδελφαί έδέχθησαν νά άνακριθοΰν και ή αστυνομία έθυροκόλλησε τάς προσκλήσεις στήν πύλη τής Μονής. Σημειωτέον οτι ο ανωτέρω ανακριτής ήναγκαζε πιστούς που εκαλεσε προς ανακρισιν να «παλαμίζουν» το Ευαγγελιον ορκιζομενοι επ αυτου, εν γνωσει ασφαλώς του κ. Ιεροθέου, ο οποίος απο το διπλανό δωμάτιο ήκουε τας αντιδράσεις των πιστών που ήρνουντο να όρκισθοϋν! Εις τοιοΰτον σημεϊον ώδήγησε τον Σεβ. ή κρυφή του ύπερηφάνεια... Δ) Τήν 3ην Φεβρουάριου, όπου ή νήσος έπανηγύριζετούς πολιούχους αυτής, τούς τρεις Σπετσιώτες Νεομάρτυρες, εις τους ναούς ανεγνωσθη ειδική Εγκύκλιος εις τήν οποίαν οί άκολουθοϋντες τό Παλ. Ήμερολόγιον έχαρακτηρίζοντο ως θύματα του Σατανα. Το απόγευμα τής ίδιας ήμερας ενώπιον του Σερ. και του μισού σχεδόν ιερατείου τής επαρχίας του, ωμιλησε ο ιεροκήρυξ τής Μητροπολεως Νίκαιας π. Δανιήλ Άεράκης με θέμα:

«Ή ένότης τής Εκκλησίας». Τά προηγηθέντα κηρύγματα εις τάς Εκκλησίας του αδελφού του π. Νικοδήμου Άεράκη εναντίον τού Γεροντος δεν είχαν φερει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και έζήτησαν ενισχύσεις! Επι μιαν ώραν ο ομιλητής διεστρεφε βαναυσως κείμενα τού Γεροντος, Ί. Κανόνας, τήν 'Ιστορίαν τής Εκκλησίας, προκειμενου να φανή αρεστός στον άγιον Υδρας, «τήν ζωσαν οσιοτητα», ως τον απεκαλεσεν... Εις τήν ομιλίαν εκείνην πρώην εχθροί του Σεβ. έγιναν σύμμαχοι του και ήνωμενοι μεταξύ των ανεστησαν δια μιαν ακόμη φοράν σκηνάς τού Κυριάκού πάθους, όταν Γραμματεΐς και Φαρισαίοι παρέσερναν τον λαόν νά ζητήση τον θάνατον τού αθώου... Και ολα αυτα, διότι ο λαός των Σπετσών με ειδικας επιτροπας εξ ανδρων και γυναικών είχε επισκεφθή προηγουμενως τον επίσκοπον διαμαρτυρομενος δια τον διωγμόν τού Γέροντος. Ενώπιον τού κ. Ιεροθέου άπλοι πιστοί έθεολόγησαν περί τής αιρετικής Εγκυκλίου τού 1920 καί του προερχόμενου μολυσμου εκ τής μετά των αιρετικών κοινωνίας, πραγμα το οποίον επονεσε πολύ τον Σεβ. Διεγνωσε σαφώς οτι το ποιμνιον του ήτο λογικον και ευφυές, καί άπό τά σχετικά εσπερινά κηρύγματα πού επί τριετίαν ήκουσε άπό τον Γέροντα, ήτο εις θέσιν νά γνωρίζη καί νά κρίνη πρόσωπα καί πράγματα. Μόνον ή δημαγωγία θά ήδύνατο νά διασώση τό χαμένο γόητρο τού αγίου Ύδρας... Ό π. Χρυσόστομος διακόπτει την σιωπήν του Μετά την ανωτέρω ομιλίαν και κατόπιν επίμονου παρακλήσεως των πιστών, ο Γέροντας απεφασισε να λύση την σιωπήν του, διότι είχε να ομιλήση επι ολοκληρον τετράμηνον. ’Έτσι την Κυριακήν 5 Φεβ. τό απόγευμα, στο Καθολικόν τής Ί. Μονής των Αγίων Πάντων έγινε μια αληθινή μυσταγωγία. Μετά απο σύντομον προσευχήν και προσλαλιάν του π. Χρυσοστόμου, 'Αγιορείτης Μοναχός ανήρεσε μια προς μιαν απασας τας θεσεις τής ομιλίας του π. Δανιήλ. 7Ητο άλλως τε τόσο εΰκολον. Τό ψευδός μοιάζει μέ τήν ζαχαρι που συναντάει νερό· διαλύεται αυτοστιγμής χωρίς καμμια αντίσταση..

Εν συνεχεία ελαβε τον λογον ο Γέροντας. Με ευγλωττίαν και ανεσιν διεζωγραφησε τήν άλωσιν τής Εκκλησίας του Χρίστου υπό των Οικουμενιστων, τονισας ιδιαιτέρως τήν τρομεραν ευθυνην των ορθοδοξων ποιμένων που συνεχίζουν να κοινωνουν μαζί τους. Κατέληξε δε μέ ένα Χρυσοστομικόν εις γλαφυρότητα και κατάνυξιν έλεγχον τής στάσεως του Σεβ. 'Ύδρας κ. Ιεροθέου, ενω το ακροατήριον με δακρυα στα ματια έπείθετο πλέον άβιάστως διά τήν ορθήν και ομολογιακήν πορείαν τοϋ πνευματικού του πατρός. Ευθυς με το τέλος τής ομιλίας επεδοθη εις τήν Ήγουμένην νέα έγγραφος άπόφασις τοϋ Επισκόπου, συμφώνως προς τήν οποίαν έπρεπε τήν έπομέμην πρωίαν να δεχθούν επιτροπήν ιερεων προς καταγραφήν τής κινητής · και ακινήτου περιουσίας τής Μονής, τήν οποίαν αι αδελφαι επρεπε να εγκαταλειψουν εντός τριήμερου! Αμέσως εκλεισθησαν αί πύλαι τής Μονής και άνηρτήθη πανώ διά του οποίου απηγορευετο ή είσοδος εις παντα κληρικόν του Επισκόπου ή αντιπρόσωπόν του. Τήν Τρίτην το πρωί ανήλθον μερικοί ιερείς εις το Μοναστήρι, αλλ ανεχωρησαν άπρακτοι. Το απόγευμα τής ίδιας ήμερας εφθασαν πεντε Μοναχαί, από άλλας Μονάς τής έπαρχίας, προκειμένου νά νουθετήσουν τάς Μοναχάς. Αμα τή εμφανίσει τοϋ ταξί πού τις μετεφερε ηρχισαν να κτυπουν πένθιμα οι καμπάνες της Μονής, ενω ο λαός που ευρισκετο πλησίον και εντός αυτής εσπευσε να απομακρυνη τις ξενες μονάχες, αι οποιαι ούτε έτόλμησαν νά έξέλθουν του ταξί. Φαντάζεται ό αναγνώστης την εύθύνην του Σεβ. εάν έσημειοΰντο χειροδικίαι... Την Πέμπτην 9 Φεβρ. άνήλθον και πάλιν 6 Ιερείς μετά του νομικού συμβουλου του επισκόπου, προς καταγραφήν κινητών και άκινήτων. Έκ του μικρού παραθύρου τής Πύλης έλαβον τις πρέπουσες άπαντήσεις άπό τάς Μοναχάς και άπήλθον και πάλιν άπρακτοι. Τήν δε πρωίαν τής Παρασκευής τής 17ης Φεβρ. ό Σεβ. εν πλήρει αρχιερατική ενδυμασία και με συνοδια κληρικών και οιακοσιων περίπου λαϊκών, αρχισαν να ανέρχονται τήν οδον προς το Μοναστήρι, ψαλλοντες τήν παρακλησιν. Δια ποιον σκοπόν; Θά φανή κατωτέρω. Φθάσαντες έξω τής Πύλης, επειδή δεν τούς ήνοίχθη, ό μεν Σεβ. και οί ιερείς εκαλουν δια μικροφώνου τας μοναχας αναξιας και σχισματικός, ό δε λαός επαναλάμβανε τά συνθήματα προσθέτοντας υβριστικά και ανήθικα επίθετα. Οί καμπάνες τής Μονής κτυποϋσαν πένθιμα!

Αφού εχορτασαν... ύβρεων, αρχιερευς και οπαδοί του, εψαλλον το Τρισαγιον και κατόπιν αρχισαν να κατερχωνται προς τήν παραλίαν, αφού σταματούσαν ^προηγουμένως μπροστά στα σπίτια   των οπαδών του Γέροντος ύβρίζοντες τους ένοικους καπηλικωτατα, τον δε π. Χρυσόστομον αποκαλουντες, «σχιστήν», «αντάρτην» και «ακεφαλον». Καί όλα αύτά ύπό τάς εύλογίας του Σεβασμιωτάτου! Φαντάζεται ό άναγνώστης τί θά έγίνετο, καί όποια δι* αυτό εύθύνη του κ. Ιεροθέου, εάν οί οπαδοί του Γέροντος συνεπλεκοντο με τους οπαδούς του... Αυτός είναι «ο ζωντανός οσιος» του π. Δανιήλ Αερακη, που «ούτε μυιγα δεν πειράζει», μονον που καταραται «να σκουλικιαση το στόμα» τής Καθηγουμένης, επειδή ώμολόγει εν παρρησία μπροστά του τήν ’Ορθοδοξίαν! Άλλ’ έπεσε πλέον ή λεοντή του. Δέν διέφερε καθόλου των ποικίλων διωκτών τής ’Ορθοδοξίας και των φαρισαίων πάσης εποχής, οί όποιοι ούτε αυτοί τηρούν τον νομον τής Εκκλησίας ούτε άλλους άφήνουν νά τον εφαρμόσουν. Διά του χωροφύλακος και τής βίας προσπαθή νά έπιβληθή στις αγνές ψυχές πού ζητούν τό καθάριο νερό τής ’Ορθοδοξίας, άγνοών ό δυστυχής ότι παρήλθεν ό καιρός πού ήξευρε... Θά πω και έναν μεγάλο λογο του Ευαγγελίου: Πορνοι και άσωτοι δια τής μετάνοιας είναι δυνατόν νά ϊδουν την βασιλεία τού Θεού, πρεσβύτεροι όμως υιοί τής παραβολής, τύπου Ιεροθέου Ύδρας, μόνον ό Θεός οΐδεν... ★ ★ ★

Τα γεγονότα των Σπετσών αποτελούν μιαν ακόμη πρόσκλησιν και εύνοια Θεού δι όλας τάς καλοπροαιρέτους συνειδήσεις που διψούν για σωστική αλήθεια. Το παράδειγμα τού π. Χρυσοστόμου, των Μοναζουσών και των πιστών πού τούς ήκολούθησαν καλούνται νά μιμηθοΰν όλοι οι κληρικοί, μοναζοντες και λαϊκοί, που πονουν τήν Εκκλησία. ’Αρκετά πλέον έκράτησε τό... θέατρο τής ανοχής και οικονομίας. Ο εχθρός εχει στήσει τήν σημαία του στο κάστρο μας και οί μισθωτοί ποιμένες τής Έκκλησιας, μετά πασης αδιαφορίας πιπιλίζουν συνεχώς τα άντιπαραδοσιακά τους συνθήματα, όπως τό: «δέν ήλθε ακόμα ή ωρα», «ολοι μαζί», «εντός Εκκλησίας», ενω συνεχώς εξέρχονται αυτής, με τήν κοινωνίαν τής αιρεσεως πού συνεχίζουν! Το εγερτήριον σάλπισμά που ήχησε προ δεκαπενταετίας περίπου ή Ι. Μονή Έσφιγμένου έπανέλαβον σήμερον αι Σπετσαι: Μακάριοι όντως οι εχοντες ωτα του ακουσαι και καρδίαν καθαράν τού άκολουθήσαι τά ίχνη των. 2/’84

 Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ Α'

Άναίρεσις τής ομιλίας του π. Δανιήλ Αεράκη που εγινε στις Σπετσες το απόγευμα τής 3ης Φεβρουάριου τοϋ 1984 Στο προηγούμενο τεύχος τοϋ «'Αγιορείτου» περιγράψαμε λεπτομερώς τα προ και μετά την «αποτειχισιν» του π. Χρυσοστόμου γεγονότα. Στο παρόν θ’ ασχοληθούμε με μια απο τις πολλές αντιδράσεις του κ. Ιεροθέου ενάντιον του, την ομιλίαν τού π. Δανιήλ Αεράκη, τον όποιον προσεκαλεσε ο Σεβασμιωτατος να ομιλήση προς τον λαόν των Σπετσών, προκειμενου να εκφοβήση τους οπαδούς του Γέροντος. Στήν ομιλία εκείνη που σκοπος της ήτο ή παραπλανησις τοϋ ακροατηρίου, ό ομιλητής προσπάθησε ν’ άποδείξη βασικώς δύο πράγματα: Τον μέν π. Χρυσόστομον σχιστήν και άντάρτην τής  Εκκλησίας, τον δε Σεβ. Ύδρας «ζωντανόν όσιον» και «όρθοδοξότατον»! Καιρός νά δούμε κατά πόσον έπέτυχε τοϋ σκοπού του. Σκελετός και σύνθημα τής ομιλίας ήτο: «Όποιος δεν υπακούει στον επίσκοπο που εχει ορθο βιο και φρόνημα, φεύγει άπό τήν Εκκλησίαν. Προς άπόδειξιν έπεκαλέσθη τήν μαρτυρίαν τού άγ. Ιγνατίου Αντιόχειας πού γράφει: «Χωρίς έπισκόπου μηδέν ποιείτε». «Ό λάθρα τού έπισκόπου τι πράσσων, τω διαβόλω λατρεύει». Ότι τά άνωτέρω έκφράζουν άληθείας, ούδείς έχει αντιρρησιν, αλλα υπο τήν απαραίτητον προυποθεσιν, οτι ο επίσκοπος ορθοδοςει κατα παντα, ούτε αιρετικά κηρυσσων, ούτε μετά αιρετικών κοινωνων. Ενα εκ των δυο εαν απουσιαζη, τότε ουδεμιαν υπακοή του οφείλει κάνεις, είτε κληρικός, είτε λαϊκός. Διατι; Διότι χωρίς τας ανωτέρω προϋποθέσεις μπορεί και μετά του μεγαλύτερου αιρεσιαρχου νά κοινωνή, και νά έχη συγχρόνως την άπαίτησιν νά είναι και επίσκοπος του ορθοδοςου ποιμνίου, δια τον λογον οτι δεν εκηρυςε ο ίδιος αιρεσιν! Εαν ισχυε κάτι παρομοιον στην Εκκλησία άπό την αρχή του βίου της, σήμερα θά είχε καταντήσει ταμεΐον αιρέσεων και όχι ή Εκκλησία του Χριστού», «ό στύλος καί τό έδραίωμα τής αλήθειας». Καί ό ίδιος άλλως τε ό άγιος Ιγνάτιος γράφει: «Φεύγετε ουν τάς αιρέσεις· τού διαβόλου γάρ εφευρέσεις εισίν». Καί προσθέτουν μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας: «"Εστι σχισθήναι καλώς· εστι γαρ και κακή ομονοια, εστι και καλή διαφωνία». (Ίω. Χρυσ. P.G. 59, 314). Καί προσθέτει ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος: «ΚρεΧττον επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού». Διά τούτο μπορεί κανείς θαυμάσια πλησίον τού επισκόπου του να κακοδοςή και μακραν αυτου να ορθοδοξή. Μόνον ό παπισμός θεωρεί τούς μακράν τής κοινωνίας του παπα έκτος Εκκλησίας, έστω και αν έχουν τήν αλήθεια, επειδή δεν κοινωνοΰν μαζί του. Ή Όρθοδοξία όμως πιστεύει το αντίθετον οτι δηλαδή ή αλήθεια μας διατηρεί εις την Εκκλησίαν και οχι ή διοικητική μας εςαρτησις απο κάποιο κέντρο που δεν αληθεύει. Δια τούτο και ο μεγας Γρηγοριος ο Παλαμάς άπαντών προς τούς αντιπάλους του έγραφε: «Όσοι είναι με τήν αλήθεια, είναι με τήν Εκκλησία. «Οι τής του Χριστού Εκκλησίας τής αλήθειας είσί* καί οί μή τής άληθείας όντες, ουδέ τής τού Χριστού Εκκλησίας εισίν». (Συγγρ. Β', 627)

 Ό δε άγιος Μάξιμος ό 'Ομολογητής ταυτίζει Καθολικήν Εκκλησίαν τού Χριστού μέ τήν σωτήριον ομολογίαν τού Πέτρου. (P.G. 90, 132 AC). Δεν δημιουργεί συνεπώς ανταρσία και σχίσμα με το να φεύγη κάποιος μακράν ένός έπισκόπου πού κοινωνεΐ με αιρετικούς, αλλα αντίθετος η πραςις του αυτή συνιστα πραςιν σωτήριον δια τήν ψυχήν του και τήν τοπικήν Εκκλησίαν που ανήκει. Ταυτα παντα τα εγνωριζε ο π. Δανιήλ δια τούτο και δεν εκανε ουδεμια νυςιν περί κοινωνίας εις τήν ομιλίαν του, διότι θα κατεστρεφε ο,τι είχε ταχυδακτυλουργικός τοποθετήσει, ώστε νά φτιάξη έναν πύργο... χωρίς θεμέλια! Και όταν έτόλμησε νά μιλήση γιά κοινωνία, είπε, οτι οι αντίπαλοι του Σερ. δεν τον κοινωνουν γιατί κοινωνεΐ ούτος με τό Φανάρι, «άλλά», πρόσθεσε, «ό ΙΕ Κανών τής ΑΒ' Συνόδου δεν λέει κάτι τέτοιο». Ό ΙΕ" Κανών τής ΑΚ Συνόδου Και ποιος του είπε οτι ο π. Χρυσόστομος εξήρτησε τήν διακοπήν κοινωνίας του με τον Υδρας απο τον ανωτέρω ΙΕ Κανόνα; Βλέπετε πώς μετέθεσε τό θέμα, και τό πήγε σέ περιοχή που δεν μπορούσε το ακροατήριον του να τον παρακολουθήση, καί ή οποία δεν εξέφραζε τήν θέσιν τού Γέροντος; Ό ΙΕ Κανών τής ΑΒ'Συνόδου θά είχε θέσιν μόνον στήν περιπτωσιν που ο ίδιος ο κ. Ιερόθεός εκήρυττεν αιρεσιν. Στήν περιπτωσιν όμως που ο ίδιος δεν κηρύσσει, αλλα κοινωνεΐ με αιρεσιν που κηρύσσουν άλλοι συνεπισκοποί του, τότε τον κοινωνοΰντα με τήν αιρεσιν ιεράρχην ή Εκκλησία δεν τον κρίνει βάσει του ΙΕ Κανόνος, ό όποιος εγραφη τον 9ο αιώνα, αλλα συμφωνως προς τήν αιωνοβιον πραξιν και παραδοσιν αυτής, ή οποία εχει βασιν το άγιον Ευαγγέλιο, και δια τής οποίας ο κοινωνων μετά της αιρεσεως συγκαταόικαζεται μετά του αιρετικού. «Αλλα και εαν ημείς η άγγελος εξ ουρανου ευαγγελίζεται ύμΐν παρ’ δ εύαγγελισάμεθα ύμΐν, ανάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8). «Άπαντες οι τής Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι θεΐαι Γραφαί, φεύγειν τούς έτερόφρονας παραινοϋσι και τής αύτών κοινωνίας διΐστασθαι». (P.G. 160, 105C).

«Εχθρούς γάρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μονον τους αιρετικούς, αλλα και τούς τοΐς τοιούτοις κοινωνοϋντας μεγάλη καί πολλή τή φωνή  άπεφήνατο» (P.G. 99, 1049Α). «Οί μεν τέλεον περί την πίστιν έναυάγησαν οί δε, ει και τοις λογισμοΐς ού κατεποντίσθησαν, όμως τή κοινωνία τής αίρέσεως συνόλλυνται». (Αύτ. 1164 Α. «Τούς άπαξ έαλωκότας (συλληφθέντας) τή αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι (νά παύουν) τής ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής τής άνωθεν πρόνοιας... Που γαρ φανειη το διάφορον των προδωσαντων τήν αλήθειαν και μή; των γενναίως ένηθληκότων και των μηδαμώς έλομένων υπέρ τού καλού τληπαθεϊν; (Αύτ. 1636D έξ·)· Αύτήν τήν πράξιν τής Εκκλησίας, τήν θεμελιώδη, τήν πρώτιστον δια τήν περιπτωσιν που εξετάζουμε, ο ομιλητής τήν παρέβλεψε τελείως, διότι δεν τον συνέφερε καθόλου. Ό Γέροντας όμως και στις δύο απολογίες του εκ 32 και 9 σελίδων, αι όποίαι συντόμως θά δημοσιευθοΰν, εις αυτό τό καιριον και βασικωτατον εστηριζετο, ώστε να αποτειχισθή τού επισκόπου του. Έάν έχρησιμοποίησε ό π. Χρυσόστομος και τον ΙΕ' Κανόνα, τούτο το εκανε, διότι τον επικαλούνται συνεχώς διάφοροι επίσκοποι, σάν τον κ. Ιερόθεον, προκειμένου νά συγχυσουν τα πραγματα και να καλυφθούν όπως  όπως, με τήν δικαιολογίαν ότι «ό Κανών λέει νά κόβωμεν τό μνημοσυνον του κηρυσσοντος αιρεσιν. Εγω όμως δεν κηρύσσω αιρεσιν». Δια να ανατρεψη λοιπον ο Γέροντας και το ανωτέρω σοφιστικόν επιχείρημα των, ανελυσε εν πλατει τον Κανόνα αυτόν εις τα δυο κείμενα τής «αποτειχίσεώς» του και άπέδειξε καθαρά ότι καί βάσει τού Κανόνος αυτου ο Υδρας κρινεται ένοχος, διότι ή Σύνοδος που μνημονεύει και εις τήν οποίαν περιοδικως μετεχει και ο ίδιος ως μέλος, δεν εκοψε το μνημοσυνον του Δημητριου, ως ωφειλε, καιτοι ουτος κηρύσσει αιρεσιν γυμνή τή κεφαλή ως και ό προκάτοχός του Αθηναγόρας! Αλλά μήπως ό "Υδρας μνημονεύει τον Πατριάρχην μονον όταν είναι Συνοδικός; Οι μισοι επίσκοποι τής Ελλάδος μνημονεύουν κατ’ ευθείαν Δημήτριον! Όταν συλλειτουργή μαζί τους ύποχρεοΰται νά μνημονεύση Δημήτριον! Μόλις τον παρελθόντα Νοέμβριον, του 'Αγίου Νεκταρίου, δεν εμνημονευσε και εψαλλε και τήν φήμην του Δημητριου, καταμολυνας ουτω τους πιστούς τής πανηγυρεως;

Αφού λοιπον ολοι οι επίσκοποι κοινωνουν μαζί του ως τα συγκοινωνουντα δοχεία, οι θάλασσες και οι δρομοι, και δια μέσου, τής κοινωνίας αυτής εις το δηλητήριον τής αίρέσεως τοΰ ένός μετέχουν άναγκαστικώς και οί λοιποί, εάν δεν αποτειχισθουν εγκαίρως, είναι φανερόν οτι με τήν συνεχιζομενην κοινωνίαν των γίνονται αίτια να κρατύνεται και ισχυροποιείται ή αιρεσις, ο λαός να συνηθιζη εις τήν κακοδοςιαν, και ελπίς θεραπείας του κακού να απομένουν μονον οι ορθοδοςως ενισταμενοι και διακοπτοντες κοινωνίαν, ως συνέβη με τον π. Χρυσόστομον, τήν 'Τ. Μονήν 'Αγίων Πάντων και τούς πιστούς πού τούς ακολουθούν, και τους οποίους ο ιερός Κανών αποκαλει σωτηρας της Εκκλησίας, ενώ οί συνεχίζοντες τήν κοινωνίαν θεωρούνται σχισται και μερισται τής ενοτητος τής Εκκλησίας. Δια τούτο και μονον επεκαλεσθη τον ανωτέρω Κανόνα ο Γέροντας των Σπετσών, διά νά άποδείξη ότι και βάσει αυτου είναι ένοχος ο επίσκοπος του, και οχι δια να καλυφθή ο ίδιος, του οποίου τήν ήρωικήν πραςιν καλύπτει συμπασα ή τής Εκκλησίας μας Παράδοσις

. ★ ★ ★

Γι’ αύτό ακριβώς και ό π. Δανιήλ έ'σπευσε νά βαπτίση τον ΙΕ Κανόνα ως «μή υποχρεωτικόν», δια να κάλυψη και μηδένιση, ως έφαντάζετο, τήν ενοχήν τού κ. Ιεροθέου. ’Έτσι κατα τήν λογικήν του ιεροκήρυκος, οποίος θελει μπορεί να κόψη το μνημοσυνον του Δημητριου, αλλα και ο μη διακοπτών τούτο, ουδεν κακόν πράττει, εις ουδεμιαν ποινήν ύπόκειται. Ότι αύτό είναι ένα αφελές και άντορθόδοξον σόφισμα άποδεικνύεται εύκολώτατα από τά Πρακτικά των Ιερών Συνόδων, την πράξιν δηλαδή τής Εκκλησίας, εις τάς σελίδας των οποίων φαίνεται καθαρά, ότι όσοι επίσκοποι και κληρικοί σε περίοδον αίρέσεως έσυνέχισαν νά κοινωνουν με αυτήν, παρα τας αντιδράσεις άλλων συνάδελφων των που ήγωνιζοντο κατ αυτής, κατα τήν ώραν τής δίκης των υπό τής ’Ορθοδόξου Συνόδου, έθρήνουν διά τήν πράξιν των  αυτήν, θεωρουντες εαυτους ως τον ληστήν και τήν πόρνην και έκλιπαροΰντες τούς Συνοδικούς πατέρας νά τούς κρίνουν επιεικώς! (Σπ. Μήλια, Τόμ. Β', σ. 729742). Πώς ήτο δυνατόν άλλως τε μιά τόσο σοβαρή πράξη ενός έπισκόπου, ώς είναι ή κοινωνία του με τήν αϊρεσι, να αφήνεται εις τήν κρισιν ενός έκαστου, αφού εξ αυτήςέξαρτάται ου μόνον ή σωτηρία τών μελών τής Εκκλησίας αλλα και αυτή αυτή ή υποστασις αυτής; Δια τούτο και ένας ιεράρχης κανονολογος, ο Σερβος Νικόδημος Μίλας, εις ειδικήν του μελέτην περί τού ΙΕ Κανονος γράφει, οτι οι εχοντες αιρετικόν προϊστάμενον κληρικοί οίουδήποτε βαθμού, ...«κέκτηνται δικαίωμα άμα καί ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΝ νά άποσχοινισθώσι (= νά διακόψουν κοινωνίαν) ΠΑΡΑΥΤΑ» από τού κακοδοξοΰντος».

Οί Κανόνες τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ’ ερμηνείας, Novi Sad, σελ. 2901. Και είναι πολύ φυσικό αυτό, διότι ή ενοτης της Εκκλησίας είναι κυρίως μυστική και λειτουργική, εκφραζομενη δια του ενός Ποτηριού τής Ευχαριστίας και του μνημοσύνου, και οχι διοικητική, εξαρτωμενη εκ τής θεσεως έκαστου επισκόπου εν τφ σωματι της. Με βάση αυτα τα κριτήρια, εν καιρω αιρεσεως, ανεξαρτήτως μιας κατ ευθείαν η πλαγίας μνημονεύσεως τού αιρετικού, ΑΠΑΝΤΕΣ οί έπίσκοποι καλούνται νά ποΰν τό ΟΧΙ εις τήν αιρεσιν, διαφορετικά κρινονται αναξιοι του ονοματος του επισκόπου (= επιτηρητου) και φυλακος του  Ευαγγελίου, επι του οποίου ώρκίσθησαν όταν έχειροτονοΰντο. Δι’ αύτό τό ΟΧΙ τούς εταξε η Εκκλησία στην θεσιν που υπαρχουν, και οχι οι εράνους και κοινωνικός δραστηριότητας. Καλά βεβαίως και αυτα, αλλα στον καιρό τους και στη ιεραρχική τους τάξη. Πάντοτε θά προηγούνται τά τής πίστεως καί θά έπονται όλα τάλλα. Και εδω ακριβώς ευρισκεται ή ενοχή και το κατακριτον τού Σεβ. 'Ύδρας, καί όλων των συναδέλφων του, ότι διά τής κοινωνίας των προδίδουν σιωπώντες την άγίαν Παρακαταθήκην, ενω συγχρόνως έχουν τήν απαιτησιν να θεωρούνται καί νά καλούνται όρθοδοξότατοι! ’Ακόμη καί ό άγιος Ιγνάτιος τό παραγγέλει: «Πας ό λέγων παρά τά διατεταγμένα, καν νηστευη, καν παρθενευη, καν προφητευη, καν σημεία ποιή, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος». Διατί λοιπόν, δεν διακόπτει τήν μετά του αιρετικού προϊστάμενου του κοινωνιαν ο κ. Ιερόθεός, αφού και ο άγιος Ιγνάτιος το παραγγέλει; Όποτε μάς συμφέρει θά χρησιμοποιούμε μερικά λόγια του άγιου... δια τους άλλους, οσα δε αναφερονται στήν περίπτωσή μας θα τα αποκρυπτομεν και θάπτομεν ύπό τό μόδιον τής σιωπής;... Ποιοι οι πραγματικοί σχίσται τής Εκκλησίας

 Είπαν καί λέγουν συνεχώς τον π. Χρυσόστομον σχιστήν, επειδή δεν θέλησε νά τούς άκολουθήση ίσοβίως στήν πορεία τής απώλειας των. Το ίδιο κατηγορούσαν παλαιοτερον και τους άγιους. Γράφει λοιπον ένας απο τους μεγάλους ομολογητας, που τον κατηγορούσαν και αυτόν ως σχιστήν: «Το να μή εναντιουται κάνεις εις τα κακόδοξα ήθη και λόγια, συμφωνως προς τον θεολογον Γρηγοριον, τυγχανει προδοσία σαφής και παραλυσις των ιερών Κανόνων... διότι ή στάσις αύτή (δηλ. τής μή κοινωνίας) δεν δημιουργεί σχίσμα εις τήν Εκκλησίαν, άλλ’ έπικράτησιν άληθείας καί διεκδίκησιν των νόμων τού Θεού» (P.G. 99, 997 εξ.). Σχίσμα δημιουργούν «οί δοκοϋντες όρθοδοξεΐν» σαν τον Σεβ. "Υδρας, οί νομίζοντες δηλ. έαυτούς ορθοδόξους, και οί όποιοι κατά τον Μ. Βασίλειον «προς έσχατον άσθενείας τάς εκκλησίας κατήγαγον» (έπ. 92). Αύτοί εφευρον και νεαν εκκλησιολογιαν. Ομολογουν δηλ. οτι ο προϊστάμενός τους είναι αιρετικός (πάντοτε βέβαια σε κλειστό χώρο για να μη ακουσθουν και... παραπέρα!), αλλα συνεχίζουν να κοινωνουν μαζί του, για να μη κανουν... σχίσμα στην Εκκλησία. Τά άντίθετα άκριβώς των ιερών Κανόνων! Πράγματα όχι πατερικά, άλλα... διαβολικά.εις ενα σημειον του λογου του, δια να δειξη ο ιεροκηρυξ οτι ο Γέροντας είναι επαναστάτης, παρουσίασε στους άκροατάς του τήν εικόνα ενός καπετάνιου, ό όποιος οδηγεί το πλοιον του δια μέσου αγριας θαλασσής ασφαλώς εις τον λιμένα προορισμού του, οποτε ξαφνικα ο υποπλοιαρχος επαναστατεί ενάντιον του, εννοων τον π. Χρυσόστομον. «’Ιδού τό έγκλημα», άναφωνεΐ! «Ό επίσκοπος "Υδρας εκλεισε ποτέ μάτι, η πάντοτε αγρυπνεί, ώστε να μη πεση τό πλοιον στούς σκοπέλους του Οίκουμενισμοϋ, Μασονισμοϋ και Μοντερνισμού;» Λόγια παχειά, χωρίς άντίκρυσμα άληθείας! Πότε ό "Υδρας ένεφανίσθη δημοσίως μέ εγκύκλιον η άρθρον του εναντίον των Οικουμενιστών; ΟΥΔΕΠΟΤΕ! Πότε έστω ωμιλησε, ωνοματιζων τους πεπτωκοτας επισκόπους του Φαναριού ή τής ’Αμερικής, ώστε νά άντιληφθή ό λαός τήν έπιτελουμένην προδοσίαν εις βάρος τών οσίων του; ΟΥΔΕΠΟΤΕ!

Τότε τί έκανε στις άγρυπνίες του; Απλούστατα σκεφτότανε πώς νά μεγαλώση τον Ναόν τού Αγίου Νεκταρίου, τών αγίων Σπετσιωτών Νεομαρτύρων, και νά κυνηγάει τους... γυμνιστας, αδιαφορώντας για κείνους που γύμνωσαν τήν Εκκλησίαν τού Χριστού τού θεοϋφάντου ενδύματος τής ευπρέπειας της, του ορθού δηλαδή δόγματός. Και γιατί αδιαφόρησε για το δόγμα; θα ρωτήσουν ασφαλώς πολλοί. Διότι οποίος αγωνίζεται γι αυτό... «μυρίζει μπαρούτι»! Έάν άντιδροϋσε δπως λένε οί Πατέρες μας κατά των οίκου με νιατών, τότε θά τραβούσε 6,τι τραβάει τώρα ό Γέροντας απο τον ίδιον, καιτοι δεν νομιζομεν οτι θα έφθαναν σε τοσο ταπεινα και πεζοδρομίου μέσα που χρησιμοποίησε ό κ. Ιερόθεος... Τέτοιες όμως φασαρίες δεν άγαπά ούτε ό άγιος 'Ύδρας, ούτε οί όμοιοι του συντηρητικοί επίσκοποι, γι αυτό και πιπιλίζουν συνεχώς το σύνθημα: «δεν ήλθε ακόμη ή ωρα». Ο ιεροκήρυς όμως εχει διαφορετική γνώμη και πρεπει νά έμφανίση τον κ. Ιερόθεον άγωνιστήν, διό καί προσθέτει: «Νά γιατί πλανάσθε μερικοί ακούσια πού τον άκολουθεΐτε τον π. Χρυσόστομον». Καί έτσι σάν άλλος δεξιός κόλακας τήν μετά τής αίρέσεως κοινωνίαν τού Ύδρας άποκαλεΐ... αγρυπνίαν κατα του Οικουμενισμου, τήν δε επαινουμενην ύπό τών αγίων Πατέρων άντίδρασιν τού Γέροντος θεωρεί πλάνην, έπανάστασιν καί σχίσμα! Άς εύχηθώμεν ό Θεός να τους συγχωρεση και αυτό το μεγάλο αμαρτημα, όπως ο ίδιος τό έχαρακτήρισε, λέγων: «Ή διαστροφή είναι μεγάλο άμάρτημα». , Προς τούς εσχάτους χρόνους...

 Ώς θά άντελήφθη εκ τών μέχρι τούδε ό αναγνώστης, δεινή αγνοια επικρατεί στους επισκόπους και ιερείς τής Έλλαδικής Εκκλησίας γιά τά θέματα τής πίστεως. Όλοι τους ομιλούν καί δημοσιογραφοΰν εύσεβιστικώς (τό τί σημαίνει αυτό θά τό δούμε παρακάτω), τό δε πελώριο θέμα τής αιρεσεως παραμένει εντελώς ανυποψίαστο γι αυτους, όταν βεβαίως δεν επαινούνται κατά κόρον οί φορείς τής κακοδοξιας, μέχρι σημείου να γράφεται σε περιοδικόν τής Τ. Συνόδου γιά τον Αθηναγόραν ύπό θεολόγου Καθηγητοΰ ότι ήτο «ό μετά τον Φώτιον μεγαλύτερος ίσως εκ τών Πατριαρχών τής Κων/λεως»!!! (Θεολογία, 1977, σ. 209). Γι’ αύτό οί πιστοί πρέπει νά άντιληφθοΰν πλέον καλώς, οτι μονον μακραν τής οργανωμένης Εκκλησίας θα μπορέσουν ν’ άναπνεύσουν τον γνήσιον τής ’Ορθοδοξίας αέρα Μακράν Δημητρίου, Σεραφείμ και Ιεροθέου, πού έχουν μείνει μέ τά σύμβολα μόνον τής ’Ορθοδοξίας, στήν δέ πραγματικότητα πορεύονται προς Ουνιτισμόν, δια μέσου τής κοινωνίας Ρώμης — Κων/λεως. Τά τραγικά όμως άποτε λέσματα αύτής τής διοικητικά οργανωμένης ’Ορθοδοξίας, ιδού πώς τά περιγράφει ένα ορθόδοξο περιοδικό τής Θεσ/ νίκης. «Γιατί όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα τήν αναγκη να καταφυγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί ή Ιστορία εχει μεγάλη δύναμη στήν ψυχή μας. Επειδή τήν Εκκλησία μέσα στούς αιώνες τήν γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνοδούς, τήν ταυτίσαμε με τήν οργάνωσή της αυτή, ξεχνώντας οτι, κατα τή διάρκεια των αιρέσεων, ή οργάνωση αύτή χανόταν γιά τούς ’Ορθοδόξους και γινόταν το οπλο τής κακοδοξιας ενάντιον τους. Ομως, στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζουμε, εχουμε αφήσει πια πίσω τήν Ιστορία και μπήκαμε στήν εσχατολογία. Ή πνευματική μας επιβίωση εξαρταται απο τήν συνειδητοποιηση αυτου του γεγονοτος. Επεσαν πια ολα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία αλλαξε τους ποιμένας σε λυκους και ή οργανωμένη  Εκκλησία που ξεραμε είναι πια σήμερα αγέλη λύκων καί θάνατος προβάτων. Ό διάβολος είναι πια λυμένος. Για να επιβιώσουμε πρεπει να δούμε τήν Εκκλησία στή μυστική καί μυστηριακή της ουσία, γυμνωμενη απο τήν διοικητική οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στήν αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή καί ή στρατευομένη Εκκλησία των έσχάτων καιρών θά παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο τών κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον απο τον Χρίστον και τήν κοινωνία τους μέ τήν θριαμβεύουσα Εκκλησία... Καί ή εποχή τού ’Αντίχριστου θά προχωρεί προς την αποκορυφωσή της. To μικρό ποίμνιο του Χρίστου ολο  και θα μικραίνει. Ομως οσο πιο δυνατός ο πονος των ήμερων πού έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θά είναι ό Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας εφερεμέχρι εδω, ή συνοδική, διοικητική, οργανωμένη μορφή τής Εκκλησίας εςωκειλε στα ρηχά τής αποστασίας και διαλύεται άπό τήν βία των κυμάτων... (Ρίζες, Δεκ. ’82, σ. σ. 34). Οποιες είναι λυμένος απο τα δεσμα του κοσμου και ελεύθερος απο σκοπιμότητες και υπακοες στα αντικανονικά κατεστημένα τής εποχής μας, οποίος ποθεί αλήθειαν και υπακοήν στον λογο του Θεού και των άγιων του, αυτός βλέπει καθαρά τά σημεία των καιρών και επικροτεί όλη καρδια τους ανωτέρω προφητικούς λογους του περιοδικού, αδιαφορών δια τας διαστροφας των διάφορων ιεροκηρυκών και μεγαλωνύμων Καθηγητών.

 ’Αλλά θά συνεχίσωμεν στο πρόσεχες φυλλον με τας υπολοίπους θεσεις τής ομιλίας του π. Δανιήλ.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ  Β'

Συνεχιζοντες και εις το παρόν φυλλον την αναιρεσιν της ομιλίας του π. Δανιήλ, άρχίζομεν, από τό έξης έπιχείρημά του: «Ό έπίσκοπος για μερικά άντικανονικά θέματα εχει δικαίωμα να μεινη μέσα στήν Εκκλησία και να διαμαρτύρεται». Προς υποστήριξη τής ανωτέρω θέσεώς του επικαλείται τήν άδικον καθαιρεσιν του άγιου Χρυσοστόμου, οπού ο άγιος ως γνωστόν, προετρεψε τους 42 οπαδούς του επισκο πους να μείνουν εν κοινωνία με τον διάδοχον του, για να μή σχίσουν τήν Εκκλησίαν, να μή υπογράψουν όμως τήν άδικον καθαίρεσίν  του. Παρομοίως συνεβούλευσε και τάς μαθήτριας του, και μάλιστα τήν διακόνισσαν ’Ολυμπιάδα. Ποιος είναι δυνατόν να εχη αντιρρησιν δια το ορθον τής ανωτέρω ενεργειας του αγ. Πατρος; Το θέμα δεν ήτο δογματικής φύσεως, άλλά καθαρώς διοικητικής και έπρεπε να αποφευχθή το σχίσμα. Οταν όμως το ζήτημα εχει σχεσιν με τήν πιστιν, ο ίδιος ο άγιος ιδού τι γράφει: «Ει μεν περί πιστεως, φεύγε και παραιτησαι, μή μονον αν άνθρωπος η, άλλά καν άγγελος έξ ουρανού κατιών». (P.G. 63, 231, Α). Σημειωτεον δε οτι παρ ολην τήν προτροπήν του άγιου, οι ανωτέρω «Ιωαννιται» επίσκοποι δεν τον ήκουσαν, δημιουργήσαντες το γνωστόν σχίσμα που κράτησε δέκα περίπου ετη! Περί αυτου όμως... μιλιά ο ιεροκήρυξ. Άντιθέτως, γιά νά ένισχύση τήν άντικανονική άποψή του προσθεσε ενα ακόμη παράδειγμα, αλλα πολύ αφελες, πού εΐμεθα βέβαιοι ότι προσέβαλε οπωσδήποτε τήν νοημοσύνην των έξυπνων Σπετσιωτών. Είπε: «Έγώ είμαι στο σπίτι μου. Για ενα μέλος ατακτο, θα φύγω απο το σπίτι μου; Οχι»! Καίτοι έντρεπόμεθα πού ασχολούμεθα μέ τό ανωτέρω έπιχείρημα, όμως θά πρέπη νά δοθή μια άπάντησις: ’Άτακτο μέλος θεωρεί ασφαλώς τον κηρυσσοντα την αιρεσιν. Αυτός όμως δεν είναι ατακτο... παιδί, είναι ο εμπρηστής τής Εκκλησίας τού Θεού, τό ψωραλέο πρόβατο τής παραβολής. Τον ερωταμε:

Εαν στο σπίτι που μενει κάποιος ήτο πυρομανής ή λεπρός, θα εσυνεχιζε να παραμενη εκεί, ή θα απεμακρυνετο το συντομωτερον, ώστε εκ του ασφαλούς κατόπιν να δίωξη εκ τής οικίας του τον λεπρόν ή πυρομανή; E, λοιπον, αυτό πρεπει να γίνεται απο ολους τους κληρικούς, όλων των βαθμών, όταν βλέπουν νά πυρπολήται ή Εκκλησία του Θεού υπό τής κακοδοξίας. Νά διακόπτουν άμέσως τήν μετ’ αυτής κοινωνίαν και συγχρόμως ν’ άγωνίζωνται διά τήν καθαΐρεσιν και αποβολήν τού κακοδόξου. Μόνον ούτω θά ρύουν, κατά τον Κανόνα, τήν Εκκλησίαν σχισμάτων και μερισμων που προκαλει ή αιρεσις, όταν αφήνεται ανεξέλεγκτος και ελεύθερα. Δια να δειξωμεν όμως σαφεστερον οποίαν καθιζησιν στα θέματα τής πιστεως εχει υποστή ο ιεροκήρυξ, μεταφερομεν τό εξής γεγονός έκ τής 'Ιστορίας. «Ύπεγράφη ό όρος τής ένώσεως εν Φλωρεντία (1439). Έν τούτοις ή ένωσις δεν έγένετο. Διατί; Άντέδρασεν ό ευσεβής λαός... Όταν έξελέγη πατριάρχης Κων/λεως ό φιλενωτικός Μητροφάνης (1440), ό ευσεβής λαός άντέδρασεν. Τερεύς τις περίεργος ών, άνήλθεν επι ίππου, δια να ιδη μακροθεν τήν ενθρονισιν του νέου πατριαρχου, χωρίς να εισελθη καν εις τον Ναόν ή εις τα πατριαρχεία. To απόγευμα τής ίδιας ήμερας εσήμανε τήν καμπάναν δΓ εσπερινόν (ήτο παραμονή τής Άναλήψεως). Άλλ’ εις μάτην άνέμενε τούς πιστούς. Ούδεις προσήλθεν! Όμοίως και τό  πρωΐ εις τον όρθρον και τήν θ. λειτουργίαν. Απεσχον οι πιστοί εις ενδειξιν διαμαρτυρίας προς τον ιερεα των, ό όποιος απλώς μακρόθεν παρηκολούθησεν έκ περιέργειας τήν ένθρόνησιν του φιλενωτικοΰ πατριάρχου. Έχρειάσθη νά κάμη ομολογίαν πίστεως και νά δώση ύπόσχεσιν δτι του λοιπού ούδεμίαν επικοινωνίαν θά έ'χη μετά των φιλοπαπικών, διά νά έπανέλθη ό εύσεβής λαός εις τον Ναόν!» Και τό ενα δέκατο τής εύσεβείας των άνωτέρω λαϊκών άν εΐχον οί κληρικοί τής Κρατικής Εκκλησίας, δέν θα είχαμε φθασει στο σημερινό καταντημα να ψελνεται το μνημόσυνόv και ή φήμη του παπα στον πατριαρχικόν Ναόν! (το γραφομεν και ανατριχιαζόμενη και αυτοί αντί να συγκινηθοΰν διά τήν προδοσίαν νά προσπαθούν νά κοιμήσουν τον έξεγειρόμενον λαόν τού Θεού μέ τήν δικαιολογίαν, δτι... δέν συμβαίνει τίποτα! Συνεχίζων τό κήρυγμα τής άναληθείας, εις μίαν στιγμήν είπε: «Και ενώ στο φυλλάδιο κατηγορεί τον 'Ύδρας οτι εχει κοινωνίαν με τον α, β οικουμενιστήν, ο ίδιος μέσα στο φυλλάδιο λεει οτι εχει σχεσεις με τήν εκκλησίαν Ιεροσολύμων, ή όποια όμως και οικουμενιστική είναι και κοινωνίαν με τήν εκκλησίαν τής Ελλάδος εχει. Τραγέλαφος». Τέτοιον όμως τραγέλαφον ούτε υποστηρίζει ούτε αναφέρει ο Γέροντας στο φυλλάδιο του, οτι δηλαδή εχει κοινωνίαν ο ίδιος με τα Ιεροσόλυμα

Μονον ή φαντασία του ομιλητου το εφεύρε, όπως εφεύρε και εκείνο το άλλο, οτι δηλαδή άφοΰ είπε σχισματική τήν Έλλαδική Εκκλησία ό π. Χρυσόστομος θά πρέπη τώρα πού γύρισε και άκολουθεΐ τό παλαιόν νά ξαναβαπτίση τούς οπαδούς του, νά ξαναβαπτισθή ό ίδιος και νά ξαναχειροτονηθή! Ό π. Χρυσόστομος όμως γνωρίζει καλώς τί γράφει. Ό χαρακτηρισμός σχισματική άναφέρεται στο δυνάμει, τό μή κεκριμένον άκόμη σχίσμα τής Έλλαδικής Εκκλησίας πού έδημιούργησε τό 1924 διά τής έτσιθελικής επιβολής τού νέου ήμερολογίου, πλήξασα τήν λειτουργικήν ένότητα ολοκλήρου τής Όρθο οοςιας. Εαν δεν τήν εκήρυςαν επισήμως και ενεργεια σχισματικήν και αλλαι Εκκλησιαι που παρεμειναν με το παλαιόν, τούτο δεν σημαίνει οτι την έκριναν ως αθώα, αλλ οφείλεται σε μεσολάβηση των ίδιων οικουμενιστικων παραγόντων που επετυχον και την κυκλοφορίαν της αιρετικής έγγκυκλίου του 1920. Πώς ήτο δυνατόν τώρα ν’ αφήσουν να τιμωρηθή η εκκλησία που τους υπηκουσε πρώτη; Ότι όμως τυγχάνει υπόδικον τό θέμα είναι τοΐς πάσι γνωστόν, ασχέτως άν ώσπου νά κριθή ή Έλλαδική Έκκλησια δια την καινοτομίαν της, και αυτή και οι μέλλοντες κριταί της θά έχουν βυθισθή κυριολεκτικώς εις την αΐρεσιν του Οίκουμενισμοϋ... Αλλα και ενεργεια σχισματική εαν ήτο ή Ελλαδική Εκκλησία, και πάλι, ούτε οι οπαδοί του π. Χρυσοστόμου, ούτε ο ίδιος θα εχρειαζοντο αναβαπτισιν, αφού κατα τήν διδασκαλίαν τής Εκκλησίας μας τά μυστήρια των σχισματικών δεν έπαναλαμβάνονται. ’Αλλά πού νά συγκρατηθή ή δημαγωγός γλωσσά του π. Δανιήλ· άρχισε και... οσους πάρει ό χάρος! Όλίγα περί εύσεβισμοΰ Εκείνο όμως που δείχνει περισσότερόν παντός άλλου οτι ο ιεροκήρυς ζή σ ενα δικό του κοσμο, αγνοώντας τήν σκληρή πραγματικοττα τής κηρυττομενης αιρεσεως, κι ας τήν χαρακτηρίζει ως παναιρεση, είναι μια φρασι που είπε οργισμένα στο τέλος τής ομιλίας του. «Τόσους νέους χάνουμε, μ’ αυτά τώρα θ’ άσχολούμεθα»; Για κάποιον πού δεν παρακολουθεί τά θρησκευτικά και θεολογικα πραγματα, ή ανωτέρω φρασις μάλλον τον συγκινεί· φαίνεται άλλως τε τόσο λογική. Έδώ χάνονται τόσοι νέοι, χωρίς νά μπορεί νά σταματήση κανείς τό κακό, καί θ’ άφήσουμε τώρα αύτήν τήν διακονίαν, αναφωνεί ό π. Δανιήλ, καί θ’ άσχοληθοϋμε με τούς... ζηλωτισμούς ενός π. Χρυσοστόμου καί τής Μονής τών Αγίων Πάντων;

Γνωρίζετε πώς καλείται στή Θεολογική γλώσσα ή στάσις αυτή τού ίεροκήρυκος; Εύσεβισμός. Ή προτεραιότης δηλαδή τής ηθικής και ό ύποβιβασμός του δόγματος στή ζωή των πιστών. Αυτό θά τό προσέξη κάνεις στον άμβωνα έχει χαθή τελείως το δογματικό κήρυγμα, πολύ δε περισσότερόν το αντιαιρετικον ολοι ομιλούν περί των καλών έργων, ελεημοσύνης, πραότητος και ταπεινοφροσύνης και γενικώς μιας άσπονδύλου δογματικής εύσεβειολογίας, ή όποια θεωρεί τήν θέωσιν του ανθρώπου ήθική βελτίωσιν του χαρακτήρος του. Τα παντα αποβλέπουν σε πρακτικές κοινωφελείς δραστηριότητες, εξ ου και ή μεγάλη δίψα και ό συναγωνισμός τών επισκόπων εις έργα κοινωνικής ωφέλειας, αγνοουντες οτι ενα οχι στήν αίρεση, ή ο προσωπικός των δι ασκήσεως αγιασμός, έχουν πολύ μεγαλύτερα σημασία δια τήν Εκκλησία απ ολα τά άλλα. Ό π. Δανιήλ λοιπόν, αγωνία πώς νά σώση τούς νέους και θά... καθυστερή τώρα ασχολούμενος μ’ ένα συνάδελφόν του που θελησε να ζήση τήν ακρίβεια ή μάλλον να κάνη το καθήκον του απέναντι στήν ιερωσυνη του και το ποιμνιον του; Μέ τέτοιες «θρησκευτικές πολυτέλειες» δεν έχουν συνηθίσει οι ιεροκήρυκες μας, με αποτέλεσμα να εχουμε το σύγχρονο καταντημα. Ενω στα ήθικα ζητήματα υπάρχει υποκριτική ευαισθησία, στα ζητήματα πιστεως επιδεικνυεται απεριόριστός ανοχή ή αδιαφορία. Τους είναι αδύνατο να συλλαβουν οτι κοινωνουντες με τήν αίρεση, σιγά σιγά θα χασουν τήν ορθήν πιστιν, για να καταντήσουν εν συνεχεία και χωρίς ήθικήν, όπως συνέβη στή Δύση. Κατόπιν τών άνωτέρω πώς είναι δυνατόν ό π. Δανιήλ, —μέλος μέχρι χθες μιας θρησκευτικής όργανώσεως— να εχη ευαισθησίαν σε θέματα αιρεσεως και συνεπώς να συγκινηθή από τήν ομολογιακήν πράξιν του Γέροντος; Γι’ αυτό απο τήν αρχήν μέχρι το τέλος τής ομιλίας του ή διαστροφή εδινε την θέση της στήν δημαγωγία και ή παρερμηνεία στήν αγνοια. Και μονον δια το κήρυγμα του αυτό είναι δυνατόν να εξασφάλιση τιμητικήν διακρισιν εκ μέρους των... οικουμενιστων, εις την οποίαν μεταξύ των άλλων θ αναφερεται... «οτι και ζήλον επεδειξατο ου τον τυχαιον εν τη καταπολεμήσει των κατα καιρούς ακριτως και άμαθώς κατά του Οίκ. Θρόνου έξεγερθέντων ζηλωτών, με αποτέλεσμα ό λαός του Θεού, τοΐς λόγοις του πειθόμενος, νά συνέχιση άταράχως την μεθ’ ήμών κοινωνίαν και συμπόρευσιν προς τον σεβάσμιον πρεσβύτερον άδελφόν τής Ρώμης πάπαν...». Τελειώνοντας, με ικανοποιησιν, είπε προς τον λαόν: «Και τώρα πού μάθατε την αλήθεια»!.. Αυτό μάλιστα! ΤΗταν ο,τι ελειπε! Αν αυτα που εκήρυξε καλούνται αλήθεια, τότε...μακάριοι οι ζωντες μακραν αυτής. Γεγονος πάντως είναι οτι ό Σεβασμιώτατος έπηρεάσθη σοβαρώς εκ των λόγων του, με αποτέλεσμα να τον επιλογήση μ ενα... παραμύθι, που ελεγε τά έξής: 'Άγιος Νεκτάριος και ν. ήμερολόγιον «Μιά φορά κι’ ένα καιρό, λίγο προτού κοιμηθή ό άγιος Νεκτάριος, έρωτήθηκε άπό τις μοναχές του: «Πού θά πάμε, άν έφαρμοσθή τό νέον ήμερολόγιον;» Και άπήντησε: «Με τήν Εκκλησία». Έδώ τελειώνει τό παραμύθι... Λυπούμεθα ειλικρινώς διότι ό Σεβασμιώτατος έπρόσβαλε με τοσον βαναυσον τροπο τον σύγχρονον άγιον της επαρχίας του. Διότι και αποδείξεις αψευδείς και έγγραφοι αν υπήρχον, οτι είπε κάτι τέτοιο, εφ οσον εγινε πλέον σε ολους γνωστόν, οτι ο νεοημερολογιτισμος ίσον οικουμενισμος και συνεπώς ή αλλαγή του ήμερολογιου, ως εγενετο, είναι πράξις καταδικαστέα υπό τής ’Ορθοδόξου Παραδόσεως και συνειδήσεως, πως ήτο δυνατόν να έχουν σοβαρότητα και κύρος τα ανωτέρω λόγια του άγιου; Η αγνοεί οτι στα θέματα αυτα δεν εχει σημασία ή γνώμη ενός ανδρος, έστω και άγιου, αλλά ή καθολική Παράδοσις τής Εκκλησίας;

Η είναι ή πρώτη φορά που ένας άγιος σφάλλει; Δεν αντιλαμβάνεται οτι με τις ανωτέρω δηλώσεις του παρουσίασε τον άγιον εχοντα φιλελευθερας αντιλήψεις, και συνεπώς εδωσε ενα ακόμη επιχείρημα στους αδύνατούς αδελφούς, που εξ αίτιας άλλων, σχεδόν παρομοίων φράσεων του άγιου, δεν θέλουν να τον παραδεχθούν ως άγιον; Διατι παρειδε τοσον ελαφρώς τό γεγονός, ότι εις την Ιστορίαν τής Εκκλησίας έχουμε πλήθος παρομοίων παραδειγμάτων, αγίων δηλαδή άνδρών που εξεκλιναν τής αλήθειας εις το α ή β θέμα, ή δε Εκκλησία δεν ήκολουθησε το φρόνημα τους, αλλα δια το καθαρόν και υψηλόν του βίου τους δεν τους εστερησε τήν τιμήν του άγιου; «Επιλειψει με ή ήμερα τους ανδρας άπαριθμούμενον», γράφει ό αρχηγός των Κολλυβάδων πολύς Νεόφυτος ό Καυσοκαλυβίτης, «οϋς τή μέν των πάτερων τιμή σεμνυνομεν, εν οις δε τής αλήθειας παρηνέχθησαν (= έξετράπησαν) ού μιμούμεθα». Ταυτα τα ολίγα και εν αναγκη θα επανελθωμεν. Καιρός όμως να δούμε, έστω και γοργά, μερικες απο τις θεσεις του κ. Ιεροθέου πάνω στο φλέγον θέμα τού Γέροντος, όπως αναφερονται στο εξασελιδον που εκυκλοφορησε με ήμερομηνία 13 Φεβρ. 1984. Γο «μηλον της εριοος και η αρετή τής αυτογνωσίας Εαν το διαβαση κάνεις με προσοχή το κείμενο αυτό θα διαπίστωση οτι αυτό που τον επονεσε περισσότερό απ ολη αυτή τήν ιστορία δεν είναι τοσο ο π. Χρυσόστομος, ή ή Καθηγουμένη Ελισάβετ μετά τής συνοδείας της, όσο τό Μοναστήρι των Άγ. Πάντων ως περιουσία. Δεν ήθελε καθολου να το χάση. Αυτό όμως δεν είναι καθολου δίκαιον και όσιον. Τό Μοναστήρι άπό τό 1804 μέχρι τό 1970 ήτο ήσυχαστήριον, που εδημιουργήθη απο τον μοχθον, τους ίδρωτες, τήν αφιερωσιν και τις προίκες των μοναζουσων. Μέχρι τό 1970 ούδεις επίσκοπος εΐχεν εξουσίαν επ’ αυτού, ώστε να διαταζη όπως «εντός τριών ήμερων (αι μοναζουσαι) παραδώσουν την Ί. Μονήν μεθ’ άπάσης τής κινητής αύτής περιουσίας»!!, καθώς έπραξε ό ίδιος διά τοΰ ύπ’ άριθ. 121/78 τής 2 Φεβρ. ’84 εγγράφου του. Και ένώ έφήρμοσε καθαρά μεσαιωνικόν δεσποτισμον εις τας ενεργειας του, παρα ταυτα εις το ίδιο κείμενο του αναφέρει οτι «αποφεύγει να χρησιμοποιήση πάσαν άλλην βίαν» λές και τά άνωτέρω ήσαν... πατρικαι θωπεΐαι! Και  κατόπιν είχε τήν άπαίτησιν να μή κλεισουν αι πυλαι τής Μονής εις παντα αντιπρόσωπόν του. (Διά τούς φίλους τής Μονής θά είναι πάντοτε άνοικταί, ώς πολύ ώραία τό έδήλωσε ή Γερόντισσα). Τόσο, άλήθεια, αφελείς και δειλες εθεωρησε τις αδελφες, στις οποίες το ήρωικον πνεύμα της Μπουμπουλινας δεν είναι κάτι το θεωρητικόν και ξένον, ή δε εως θανατου ομολογία των τριών Σπετσιωτών Νεομαρτύρων αποτελεί συνεχές φωτεινόν οροσημον προς μιμησιν, ώστε να νομιση οτι αμαχητί θα του παρεδιδον το ιερόν των σεμνειον; Εαν αντιθετως ή το νηφάλιος και δίκαιος ανήρ, επρεπε να σκεφθή ως εξής: «Καλα, μέχρι τώρα τοσοι επίσκοποι πέρασαν απο τήν επαρχίαν και κάνεις δεν επεβλήθη επι τής περιουσίας των μοναζουσων, εγω διατι το απαιτώ αυτό; Τι φοβερίζω τούς άθώους με τον άφορισμόν τού 31ου Άπ. Κανονος εγω, ο οποίος τοσον βαναυσως κατεπατησα τους ι. Κανόνας;

 Γιατί δεν βλέπω τον 30όν Άπ. Κανόνα πού αφοριζει σφοδρως εμενα, και οχι μονον αφοριζει, αλλα και καθαιρει, επειδή έγινα επίσκοπος απο αντικανονικήν Σύνοδον;! Αντί, λοιπόν, νά κυκλοφορώ εις τάς οδούς της επμρχιας εν πολλή ταπεινώσει, κάτω νευων τήν κεφαλήν, ώς μή εισελθών διά τής θύρας εις τήν αυλήν τών προβάτων, και αντί να ποιμαίνω μετά πασης ιλαροτητος το δοθεν μοι ποιμνιον, εγω το καταδυναστευω τοσο απανθρωπα;» Αυτά επρεπε να σκέπτεται ο κ. Ιερόθεός και οχι επειδή με περισσήν καπατσωσύνην άπέσπασε τήν ύπογραφήν τής προηγούμενης απλής Γεροντισσης, και δι ενός έγγραφου του διεκήρυξε ότι «ίδρύομεν Μονήν» (λές και τήν ήρχισε...απο τα θεμελια) και έτσι η περιουσία των αδελφών αύτομάτως περιήλθεν εις την Μητρόπολιν, θά πρέπη και ή παρούσα αδελφότης να αποδεχθή αυτήν τήν άδικον και τοσον προσβλητικήν δια τας ψυχας των ιδρυτριων του Παρθενώνος πράξιν. Κάθε άλλο! Διά παντός νομίμου μέσου θα διεκδικήσουν τον ίδρωτα τους, και τήν παντελή ακυρωσιν τής ανωτέρω... «με το γάντι» γενομενης εκκλησιαστικής πειρατείας, χωρίς αυτό να τας καθιστα «ανέντιμους», ως γράφει ό Σεβασμιώτατος. Τό Μοναστήρι άνήκει στις μοναχές ’Αποτελεί δε καθαράν δημαγωγίαν τό γραφέν ύπ’ αύτοϋ, οτι «επιχειρειται ληστρική αρπαγή τής Σπετσιώτικης Εκκλησίας άπό τούς Παλαιοημερολογίτας», ώστε νά έρεθίση τούς κατοίκους τής νήσου κατά τής Ί. Μονής. Ώς ήθικον δε αυτουργόν του ανωτέρω ανυπάρκτου γεγονοτος θεωρεί τον π. Χρυσόστομον, ο οποίος «άνοιξε τις πύλες τής Μονής τις ημέρες αυτές και εισέβαλον έξαλλοι Αγιορείτες Μοναχοί καί Ιερομόναχοι...». Ή    αλήθεια όμως είναι τόσο διαφορετική. Απλώς τό άπόγευμα τής Κυριακής (5 Φεβρουαρ.), στήν ομιλία του Γεροντος, παρεστησαν ως ακροαται ο υπογραφών, οπού και ωμιλησε, και εις ακόμη Μοναχός. Πού είδε τήν έξαλλοσύνην τών Μοναχών; Ή ακροασις μιας ομιλίας εντός ι. Ναού αποτελεί  εξαλλοσυνην; Αντιθέτως ήμείς πιστεύομεν, ότι απώλεια νηφαλιότητος καί ταραχήν ένοχου συνειδήσεως αποδεικνυει ή ενεργεια του Σεβασμιωτάτου, νά άποστείλη τηλεγράφημα εις Αγιον Ορος δια τήν άμεσον απομακρυνσι μας απο τις Σπετσες, και εν συνεχεία ή απειλή του αφορισμου μας εκ του Συνοδικού Δικαστηρίου τού κ. Σεραφείμ! Μόνον οί στερούμενοι δίκαιου ενεργούν παρομοίως, δια βίας επιθυμουντες να φιμώσουν τήν αλήθειαν... Σχετικως όμως με τήν Σπετσιωτικην περιουσίαν τής Μονής τον πληροφορούμαι, ότι απλώς θά έπιστρέψη εις τήν κατάστασιν πού την βρήκε, δταν πρωτοήλθε στην επαρχία του. Θά γίνη δη λ. και πάλι Ησυχαστή ριον, και ούδεις επίσκοπος εϊτε του Νέου εϊτε τού Παλαιού Ημερολογίου θά εχη δικαίωμα τι επι της περιουσίας του, πλήν των φυσικών κυριάρχων, των Μοναζουσών. Είναι δε εντελώς απαράδεκτος, άδικος και άλογος ή απαιτησις του, οτι δηλαδή αι μοναχαι επρεπε να ρωτήσουν προηγουμένως τους κατοίκους τής νήσου και τον ίδιον, προκειμενου να διακοψουν τήν μετ αυτου εκκλησιαστικήν κοινωνίαν!

 Άντιθέτως, είχαν δλο τό δικαίωμα και τήν ύποχρέωσιν, συμφώνως προς τήν Παράδοσιν τής Έκκλησιας μας, να διασφαλίσουν εαυτας οσον καλλιτερον μπο ρουσαν απο τήν αιρεσιν του αιωνος μας, που απο το 1920 λυμαίνεται τήν Εκκλησίαν τού Χριστού. Ή φωνή των Πατέρων ήχοΰσε συνεχώς στ’ αυτιά τους: «Φυλάξατε έτι εαυτας της ψυχοφθορου αιρεσεως, ης η κοινωνία αλλοτριωσις Χριστού». (P.G. 99, 1275C). «’Έργον δέ μοναχού, μηδέ τό τυχόν άνέχεσθαι καινοτομείσθαι τό Εύαγγέλιον». (Αύτ. 1049 CD). Γι’ αυτό πολύ ώραία ή Γερόντισσα Ελισάβετ στο ανοικτο γραμμα της προς τους Σπετσιώτες, γράφει: «Το βήμα τού σεβαστού μας Γέροντα δεν είναι τό παλαιόν ήμερολογιον. Είναι ή παναιρεσις του Οικουμενισμου. Στο παλαιό ήμερολογιο επανήλθε ο Γέροντας και ή Μονή, διότι τό νέο ήμερολογιο είναι τό πρώτο βήμα τού Οικουμενισμοΰ». Το αν ο λαός εδιδε ή δίδει ακόμη τον οβολον του δια το Μοναστήρι, αυτό το πράττει ευχαρίστως, διότι βρίσκει ανταποκρισιν και εξυπηρετησιν πλήρη, χωρίς όμως αυτό να σημαινη οτι αι Μοναχαι δεσμεύονται ήθικως, εκ τής α ή β τυχόν δωρεάς ή ενισχυσεως που τους προσφερεται, για το ποια στασι θα τηρήσουν έναντι τής αιρεσεως. Κάνεις άλλως τε Σπετσιώτης δεν εχει ή εξεφρασε τέτοια άδικον επιθυμίαν. Εαν ο κάθε απλός πιστός είναι ελεύθερος εις τήν εκτελεσιν τών θρησκευτικών του καθηκόντων, πολλώ μάλλον είναι αί μοναχαι, αι οποιαι την εκτελεσιν αυτήν θα πρεπη να ρυθμίζουν πάντοτε προς την διδασκαλίαν τής ’Ορθοδοξίας μας, και αι οποιαι δια τούτο ονομάζονται και Κανονικαι, διότι θα πρεπη να πολιτευωνται πάντοτε συμφωνως προς τας απαιτήσεις των Ί. Κανόνων. Αναφορικως δε με τις απειλες του αφορισμου που επισείει συνεχώς ό Σεβ. κατά του Γέροντος, των μοναζουσων και των ευσεβών πιστών που τους ακολουθουν, θα επρεπε να γνωριζη, οτι μονον τότε θα είχαν ισχυν και κύρος, εαν αυτός ήταν εν τάξει, δηλαδή ούτε είχε αποδεχθή τήν οίκουμενιστικήν καινοτομίαν του νέου ημερολογίου, ούτε εσυνεχιζε μετά ταυτα τήν μετά των οικουμενιστων κοινωνιαν, οι οποίοι εφθασαν σήμερον μέχρι τής μετά του παπα κοινωνίας!! Διά τούτο ακριβώς και κάθε άφορισμός έναντίον των κληρικών ή λαϊκών που αντιδρούν κατα τής αιρεσεως του αιωνος μας τυγχάνει άδικος και ανυπόστατος, επιστρεφων εις τας κεφαλας των αφορισαντων.

«Οσοι δε αδίκως άφορισθοϋν, γράφει ό άγιος Νικόδημος εις τό Πηδάλιον, δια το ονομα του Οεου ήτοι τήν πιστιν, ή δια τας παραδόσεις τής Εκκλησίας, ή και δια τήν εντολήν του Χρίστου, ουτοι πρεπει να χαίρουν επειδή και είναι μακαρισμού άξιοι κατα τον λόγον τού Κυρίου». Περισσότερα όμως επι του θέματος αυτου εις τον προσεχή «'Αγιορείτην». 3/’84 Ή παράνομος κατάληψις τής Ί. Μονής 'Αγίων Πάντων Σπετσών και οι πρωταγωνισται του διωγμού των ορθοδόξων μοναζουσών. Μέ βήματα νευρικά και πρόσωπο σκεφτικό, μέ βλέμμα απλανές και σκοτεινό πηγαινοερχόταν στο μεγάλο διάδρομο των Συνοδικών Γραφείων τής Μονής Πετράκη ένας ψηλός ρασοφορος. Είχε περάσει πάνω απο μια ωρααφοτου ήλθε και δεν είχε σταματήσει να βηματίζει ούτε λεπτό. Τό πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο συνεδρίαζε άπό τις 5 μ.μ. και άκόμη δεν είχε τελειώσει. Γύρω στις 8 καί 10 άνοιξε για μια στιγμή ή δεύτερη πόρτα τής αιθούσης και φάνηκε στο άνοιγμά της ο γραμματευς. Πλησίασε γοργά τον βηματίζοντα κληρικό και σκύβοντας έλαφρά ψιθύρισε: έρωτά ό άγιος Πρόεδρος, επιμένετε   και γιά τις τρεις, ή μονον για τήν ήγουμενη; — Και τις τρεις οπωσδήποτε, άπάντησε γοργά καί νευρικά έκεΐνος. Ό γραμματευς υπεχωρησε και ή πόρτα ξανακλεισε για ν άνοιξη μετά άπό ένα ήμίωρο. Πρώτος βγήκε ό Σεβ. Αντώνιος, άκολουθούμενος άπό τον Σεβ. Σεβαστιανόν, ό όποιος βρέθηκε άπέναντι στον άγνωστο ρασοφόρο, πού είχε σταματήσει νάπερπατάει και είχε πλησιάσει τήν πόρτα του Συνοδικού. — 'Άγιε 'Ύδρας, έγιναν όπως τά θέλετε ούτε κεραία λιγώτερο. — Εύχαριστώ, άγιε Έλασσώνος. Πρέπει νά τελειώσει πιά αυτή ή ιστορία τό συντομώτερο. — Έάν κάνετε ύπομονή, σε 20 περίπου λεπτά θά έχετε στα χέρια σας την απόφαση, ώστε να μη ξαναέλθετε. — Πολύ καλά. Θά περιμένω στο χώλλ. Πράγματι μετά άπό 20 περίπου λεπτά ξαναεμφανίσθηκε ο γραμματευς και μ ενα ελαφρό χαμόγελό του παρεοωσε την απόφαση μέ δύο αντίγραφα. Επιτέλους! ’Έσφιξε τό φακελλο με λαχταρα παιδιού που του χαριζαν ενα μεγάλο δώρο. ’Αφού είπε ένα ξερό καληνύχτα κατέβηκε μέ γορ.γά βήματα τά σκαλοπάτια. Αισθανόταν τόσο ελαφρός! Στο μεγάλο χωλλ του ισογείου συναντήθηκε με τον γνωστό του διευθυντή τής «Εκκλησιαστικής Αλήθειας». — Κύριε Χατζηφώτη σάς ευχαριστώ και σας για όλα. Τελειώσαμε. — Υποχρέωσή μου, Σεβασμιώτατε, άπάντησε κείνος φανερα κολακευμένος και κλίνοντας ελαφρα το κεφάλι τουσας εύχομαι καλή επιτυχία. Τήν ευχή σας. Του Κυρίου, ακούστηκε απο μακρυα ή φωνή του επισκόπου, ο οποίος είχε δρασκελίσει το κατώφλι και έβγαινε στον κήπο τής Μονής.

 Σε λίγο σταματούσε ένα ταξί. Μπαίνοντας καλησπέρισε τον οδηγο και άνοιξε γοργά το φακελλο. — Για που Δέσποτα; ρώτησε ο σωφερ. — Παπαγου, είπε ξέρα χωρίς να σηκώσει τα ματια του απο τις κόλλες. Οπως το πεινασμενο γεράκι ραμφίζει το θύμα του έτσι τά μάτια του έπεφταν άπληστα πάνω στις λέξεις «ΑΠΟΦΑΣΙΣ 4/1984. » Τό Α/θμιον Εκκλησιαστικόν Συνοδικόν Δικαστήριον συγκείμενον εκ τού Προέδρου αύτοΰ Σεβ. Μητροπολίτου Τρκρυλίας κ. Στεφάνου και τών Μελών αύτοϋ Σεβ. Μητροπολιτών Έλασσώνος κ. Σεβαστιανού, Σιατίστης... κ. Αντωνίου, Φιλίππων... κ. Προκοπίου, Ν. Κρήνης... κ. Προκοπίου, συνελθόν εις συνεδρίαν τή 12η Μαρτίου 1984,ήμερα Δεύτερα ...ινα κρινη και δικαση τήν ποθεσιν των: Άρχιμ. Χρυσοστόμου Σπόρου ...κηρύσσει τούς κατηγορουμένους ενόχους κατά τό κατηγορητήριον καί: 1. Επιβάλλει εις τον 'Ιερομ. Χρυσόστομον Σπόρου την υπό των ί. Κανόνων προβλεπομένην ποινήν τής καθαιρέσεως και τής επαναφοράς αυτου εις τήν ταςιν των λαϊκών μετ άμεσου άπομακρύνσεως... έκτος των ορίων τής Ί. Μητροπόλεως. 2. Επιβάλλει εις τήν ήγουμένην Ελισάβετ... μοναχήν Συγκλητικήν... και ’Ολυμπιάδα... τήν ποινήν του άποσχηματισμοΰ και τήν απομακρυνσιν έκτος των ορίων τής I. Μητροπολε ως. 3. Επιβάλλει εις τάς ύπολοίπους 6 μοναχάς τήν ποινήν τής αποβολής από τής Ί. Μονής και του περιορισμού αυτών εις Μονάς έτέρας τής αυτής Ί. Μητροπόλεως... έως πέντε ετών...». Σταμάτησε νά διαβάζει και χαμογέλασε ικανοποιημένος. Τό πρώτο και σοβαρό βήμα έγινε, σκέφθηκε. Τώραεμενε ή εφαρμογή του δευτέρου μέρους του σχεδίου ή κατάληψη τής Μονής οσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αθόρυβα, προτού απλώσει ρίζες το δένδρο που άρχισε να μεγαλώνει εκεί πάνω, με κηπουρούς τον ιερομόναχο και τις μοναχές. ’Έπρεπε νά ξεριζωθή από τήν ρίζα... ’Αναγκαστικά κατόπιν ολοι οι οπαδοί τους θα σκορπούσαν «παταςω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα», ψιθύρισε μονολογώντας, όταν τον συνεφερε ή φωνή του οδηγού. — Φθάσαμε, δέσποτα. Τό ταξί σταμάτησε. Κατέβηκε με γρήγορες κινήσεις και αμέσως βρεθηκε μπροστά σ ενα ψηλό εβδομηντάρη. — Τήν ευχή σας, Σεβασμιώτατε. Καλώς ήλθατε. — Καλησπέρα κ. Άνδρέα. Ναί, άργησα λίγο, αλλά τελειώσαμε... Ή έπιχείρησις... αίσχος Πέμπτη απόγευμα τής 2/15 Μαρτίου. Δύο εκατοντάδες περίπου λαού γύρω από τον Ναόν άγ. Νικολάου Σπετσών «κατηχούνται» τα τής... καταλήψεως τής Μονής απο ιερεατής νήσου. Σύμφωνα με το σχέδιο, ο λαός θα επαιζε το ρολο του... διεκδικητοΰ τής Μονής. Ό κ. Ιερόθεος τούς είχε ήδη κατηχήσει καταλλήλως διά λόγου και εντύπων, ότι «Τό Μοναστηράκι των 'Αγίων Πάντων θά τό μεταβάλη (ό π. Χρυσόστομος) σε παλαιοημερολογητικον φρουριον, στο οποίο ουδεις θα εχη δικαίωμα εισόδου πλήν των “ήμετέρων”». ’Έτσι ήρέθισε τά πνεύματα και προετοίμασε το έδαφος για το μεγάλο άλλοθι, προς κάλυψη τής έπαισχύντου πράξεως πού θά άκολουθοϋσε.

Ό λαός πήρε τήν Μονήν, θά έδικαιολογεΐτο τήν ήθελε γιά «ν’ αναβη το κερακι του, να ριχνη το ταμα του, και να κάνη το τρισάγιο του». Όλα όμως αυτά πέφτουν στο κενό, έφόσον υπάρχει τό δημόσιο γράμμα τής Καθηγούμενης προς τον λαόν των Σπετσών που εξηγεί ωραιότατα για ποιους ήταν κλειστή ή Μονή και αυτό μέχρι να δοθή ή απάντηση τής δικαιοσύνης. Ποιος όμως θά προσέξη τέτοιες λεπτομέρειες...  To βράδυ τής ίδιας ήμερας ανακοινώνουν στις μονάχεςτήν συνοδική απόφαση και τελεσίγραφο αναχωρήσεως των τα ξημερώματα! Στις 7 το πρωί ο δικαστικός επιμελητής τις καλεΐ ν’ ανοίξουν τήν πόρτα τής Μονής. Οί μοναχές άρνοΰνται. «’Οφείλετε νά μάς σεβασθεΐτε σάν πολίτες», άπαντοΰν άπό τό παράθυρο τής πύλης. «Μάς δώσατε διορία μονο μια νύχτα. Μας έχουν κόψει το τηλέφωνο αυτοί που μας πολιορκούν και δεν είχαμε ούτε τή δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με δικηγόρο». Το σχέδιο όμως πρεπει να τελειώσει χωρίς αναβολές. Οί αύτόπτες δημοσιογράφοι διηγούνται: «Στις 9 και 3(Τ σπάει ή πρώτη πόρτα.. Ολες οι μονάχες είναι κλειδωμένες στά κελλιά τους. Ό θρήνος τού χορού μιάς άρχαίας τραγωδίας θα ταίριαζε απόλυτα για τις σκηνές που ξετυλίγονται καθώς καλόγριες πάνω άπό 80. χρόνων χτυπιούνται, φωνάζουν, κλαΐνε, άρνοΰνται νά βγοΰν». «Πού νά πάμε; Μπήκα 14 χρόνων κοριτσάκι έδώ μέσακαι τώρα είμαι 74... 'Ένας θρήνος πού δέν φθάνει μέχρι τό πλήθος πού  άδημονεΐ και φωνάζει «νά τελειώνουμε»! Χωρίς οίκτο. Ούτε και απ αυτους τους παπαόες...». «Οι πόρτεςσπάνε μιαμια. Με λοστούς και με κλωτσιές. Και όταν έρχεται ή στιγμή ν’ άνοίξει και ή πόρτα τής 98χρονης Χαριτινης, που μετράει τις λίγες ώρες ζωής κατάκοιτη απο καρκίνο, κάνεις δεν υπάρχει  που να μπορεί να κρατήσει τα δακρυα του, να συγκρατήσει τις καταρες που στοχο έχουν τον Μητροπολίτη...» (Ελεύθερος Τύπος, 17/3). «Μεσημέρι. Οί μοναχές διώχνονται από τό Μοναστήρι ενω οι χωροφυλακές προσπαθούν με κοπο να τις προστατέψουν απο τους πιστούς του Ιεροθέου που τις μουτζώνουν, τις βρίζουν καί χτυπούν με τις γροθιές τους πάνω στο αυτοκίνητο που τις φυγαδεύει» (εν αντιθεσει προς τους οπαδούς τής Μονής, οι περισσότεροι των οποίων προσηύχοντο έντός τού Τ. Ναού! σ. ήμ.). «Ντροπή! 'Όλο κι ολο που σημαίνει αυτή ή λεςη  σταμπα του περασμένου 24ωρου στις Σπέτσες». (Ειδήσεις, 17/3). «Ό,τι συνέβη χθες στις Σπέτσες δέν έχει συμβεί ποτέ στά ελληνικά χρονικά. Και ούτε πρόκειται νά ξανασυμβεί. κινηματογραφικές ταινίες, με τους διωγμούς των χριστιανών από τούς Ρωμαίους, ύστεροΰν σέ φαντασία, μ’ αυτά πού διαδραματίσθηκαν χθές στο όμορφο νησί των Σπετσών. Είδα τους παπαδες, τήν ωρα που οι χωροφυλακές εσερναν απο τα κελλια τους τις γεροντισσες μονάχες, να παροτρύνουν τον κοσμο και να λαμπουν απο ευτυχία, γιατί ή «επιχείρηση  αρετή» εφτανε σε αίσιο τέλος». (Ακροπολις 17/3). «Εικόνες άγριες αυτές που ζήσαμε στις Σπετσες χθες. Ράπισμα σοβαρό γιά τήν Εκκλησία... (Ειδήσεις, 17/3). Στην αυλή ενός Μοναστηριού έχασε χθές τό πρωί ή Εκκλησία τήν ανθρωπιά της...» (Ελεύθερος Τύπος, 17/3). «’Αμέσως μετά τήν έπιβίβαση των μοναχών στά αυτοκίνητα, ιερείς και λαϊκοί εισεβαλαν στήν μονή οπού σκόρπισαν τά τρόφιμα πού βρήκαν στα ψυγεία, άνέμισαν... νικηφόρα τά ρούχα των καλογριών, πού οι έξωσθεΐσες δεν πρόλαβαν νά πάρουν μαζί τους...

Ποιος ώθησε τον λαόν σ’ αυτό τό βάρβαρο φανατισμό;» (Απογευματινή, 17/3). Η απάντηση είναι απλή, όταν γνωρίζει κάνεις δυο πράγματα· τήν σχετική προηγηθεΐσα προπαγάνδα τού κ. Ιεροθέου, πού άναφέραμε προηγουμένως, και τούς δυσαρεστημενους κληρονόμους τής προηγούμενης Γεροντισσης Θέκλας. «Ή Θέκλα είχε κάτι άνίψια πού τήν είχαν έξαπατήσει και τούς είχε κάνει δωρητήριο τήν περιουσία της 2.400 μέτρα παραλιακό μέρος μεγάλης αξίας. Αυτό όμως είναι παράνομο, διότι βάσει του Μοναχικού Δικαίου, μεγαλόσχημος Μονάχος δεν εχει το δικαίωμα ούτε να πωλει ούτε να αγοράζει, αλλα ολη ή περιουσία του περιέρχεται στήν Μονή πού έκάρη... Ή υπόθεση έχει φθάσει στο έφετεΐο... Όλοι λοιπόν αυτοί οι δυσάρεστημένοι κληρονόμοι κρύβονται πίσω άπό τά πρόσφατα έπεισόδια» (Ειδήσεις, 20/3), εξηγεί ή Γραμματεύς τής Μονής στούς δημοσιογράφους. Αυτά είναι τά πρωτοπαλλήκαρα τού κ. Ιεροθέου, προσθέτουμε εμείς, που ντρόπιασαν τους πατριώτες τους για καλα. Καί συνεχίζοντας ή γραμματεύς πρόσθεσε: «Αυτοί πού ζήτησαν τήν κεφαλήν του Χρυσοστόμου επι πινακι, ήσαν οι συγγενείς του Σακελλαριου και ιερείς υπο τον ιεροκήρυκα Νικόδημο Άεράκη, ήγούμενο τώρα τής Μονής καί παλιό άνταγωνιστή τού Χρυσοστόμου» (’Απογευματινή, 20/3). Τελικά πέρασαν τις μονάχες που συνελαβαν στήν απέναντι παραλία τής Πελοποννήσου. Ή έπιχείρησις... αίσχος είχε τελειώσει. Κατά τήν εφημερίδα όμως «Όρθόδοξος Τύπος» «αποκατεσταθη ή κανονική ταξις εις τήν Μονήν...» καί καλεΐ τον π. Χρυσόστομον καί τις μοναχές «νά έπανέλθουν εν μετανοία καί συντριβή στούς κόλπους τής Εκκλησίας τού Χριστού»! Αυτός είναι ό «’Ορθόδοξος Τύπος» χωρίς... προσωπειον. "Ενας θλιβερός απολογισμός Θα χρειαζόταν ένας ολόκληρος «'Αγιορείτης» για νά περιγραφή η αλυσίδα της καταπατήσεως, νομών, ι. Κανόνων και άρθρων του Συντάγματος, προκειμένου νά πεταχθοϋν στούς δρόμους αί άδελφαί τής Μονής 'Αγίων Πάντων. Φαινόμενο μοναδικό και μαύρη σελίδα γιά τά έκκλησιαστικα χρονικά του αιωνος μας και τρανή συγχρόνως απόδειξη τής εν λογοις και μονον υπαρξεως δημοκρατίας εν Ελλαδι... Ούτε οι Τούρκοι δεν θα έφθαναν σε τέτοια χαλια, γιατί και στήν Τουρκοκρατία ακόμη εσεροντο τα Μοναστήρια και όλα τά «βακούφικα». Ούρσουλίνες και Καπουτσίνοι άπολαμβάνουν μεγαλυτέρας θρησκευτικής έλευθερίας στήν Πατρίδα μας, παρά οί κατά πάντα νομοταγείς και ορθόδοξοι Παλαιοημερολογΐταιί Προσπαθώ νά συγκρίνω άπό τήν μιά μεριά την κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Γκύζη υπό των Κομμουνιστών και άπό τήν άλλη τής Μονής τών Αγίων Πάντων ύπό τού κ. 'Ιεροθέου και δέν βλέπω καμιά σπουδαία διαφορά. Ή μάλλον, γιά νά ειμεθα άκριβεΐς, έκεΐ μέν δέν εθιγη ή ανθρώπινη αξιοπρέπεια, διότι μονον το κτίριο κατελήφθη, ενώ εδώ 10 μονάζουσαι κυριολεκτικώς έξευτελισθησαν και το μοναχικόν σχήμα εταπεινωθη με τον χειρότερον τρόπον.

Ό 'Υπουργός(;) πού έδωσε τήν άδεια γιά τήν κατάληψη τής Μονής έλαβε ικανόν τίμημα· τήν ταπείνωση τού ιερού ράσου... Ή Εκκλησία έμισήθη άπό χιλιάδες άνθρώπους γιά τήν κραυγαλέα απανθρωπιά της, και ή Πολιτεία έτσι είχε ενα πλούσιο αμητό... Μπορεί να έχασαν και οι πολίτικοι, διότι απέδειξαν και αυτοί οτι παίζουν ενα θέατρο, όπως ολοι οι συνάδελφοι τους στον κοσμο, αλλα πιο πολύ εχασε ή Ιεραρχία, και αυτό μετρούσε πολύ και τους συνεφερε. Ποιος θ’ άκούσει γιά τήν θλιβερά αύτή συμμαχία Πολιτείας και Εκκλησίας και δέν θά κατηγορήσει τήν δεύτερη; Ό κόσμος έχει γεμίσει μέ ύβριστές τού Θεού καί των ιδανικών της φυλής μας, αιρετικούς και πασης φυσεως μαστροπους της νεολαίας μας, και οι άγιοι Συνοδικοί συνεδριάζουν για να εξορίζουν και αποσχηματίζουν μονάζουσες, γιατί είπαν μετά παρρησίας το «στωμεν καλώς» και το οχι στην αίρεση του αιώνα μας, όταν είδαν οτι ο επίσκοπός τους έσυνέχιζε απαθώς νά κοινωνεΐ μετ’ αυτής! Είναι δυνατόν κατόπιν αυτοί οι μεγαλόσχημοι κληρικοί νά άντιπροσωπεύουν γνησίως την Εκκλησία του Χρίστου; Τι διαφορετικό επραξαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι τής εποχής του Κυρίου, όταν κατεδίκαζαν τον άθώον και αθώωναν τον ληστή καί φονιά; Όντως έγκατάλειψη Θεού! Καί κατόπιν θυμώνουν καί διαμαρτύρονται όταν τους χαρακτηρίζουν ως ψευδοποιμενες και τους επικρίνουν ανελεήμονα και πίστα ακόμη μέλη τής Εκκλησίας. Παραθέτω ένδεικτικώς κάτι τό πολύ πρόσφατο: «Γιατί δεν φοβάσθε τήν οργή του Θεού του ζώντος; Γιατί σάν πονηροί προδότες, σαν αναίσχυντοι επίορκοι και σαν ψοφοδεεις ριψασπιδες εγκαταλειψατε τον υπεροχο πνεύματικο αγώνα πανικόβλητοι μπροστά στο ποικίλο δελεαρ του Σατανα και στήν κοσμική δύναμη του συγχρόνου Καισαρα;... Μήπως οί άγιοι μάρτυρες τού Χριστού έθυσιάσθησαν μονον για να σας χαρίσουν τους πλουσίους επισκοπικούς σας θρόνους καί νά σάς κληροδοτήσουν τό άθλιο κοσμικό σας φρόνημα; Δεν ακουτε το τίμιο αιμα τους που βογγα και τα ιερά οστά τους που τρίζουν, όταν σας βλέπουν να αφήνετε έλευθέρους τούς λύκους τούς βαρείς νά κατασπαράζουν τά αθώα αρνια τής ποίμνης του εσφαγμενου Αρνιού και τους κακούς γεωργούς να ξερριζωνουν ανενόχλητα τα νεαρα βλαστάρια τής άμπέλου τού Κυρίου; (Έκκλ. Αγών, Φεβρ. ’84 σ. 6). Καί γιά νά έπανέλθουμε στο θέμα μας. Γιά τήν ψυχική και μονον οδύνην που προκαλεσαν στις μοναζουσες και τον εξευτελισμον του αγγελικού σχήματος που ενήργησαν δια των παρανόμων αποφάσεων τους και δή τής ποινής του αποσχηματισμου, αυτα και μονον είναι ικανα να κολασουν ολους αυτους που υπέγραψαν τετοιες αποφάσεις, χαρίζομενοι στις παράνομες απαιτήσεις ενός συνάδελφου τους. Ή άσκηθεΐσα βία κατά των μοναζουσών τούς κατέστησε αυτομάτως υποδίκους καθαιρέσεως κατά την Ζ Οικ. Σύνοδον (MANSI, 12, 1115), διότι μόνον οι αιρετικοί εφήρμοσαν τετοιες μεθόδους στήν ιστορία. Πως ετολμησαν νά ενεργήσουν τόσο άστραπιαία καί μέ... ιερή άγανάκτηση εναντίον ορθοδοςων κατα παντα μονάχων, ενω σιγουν ανεπαισχυντα επι ολόκληρες δεκαετίες για κραυγαλέα Κανονικά εγκλήματος καί αιρέσεις των Προϊσταμένων τους πού πειθήνια ακολουθούν;

Όντως «λύκοι βαρείς, μή φειδόμενοι τού ποιμνίου». Πόσα επιχειρήματα δεν θά αντλήσουν οι εχθροί τής Εκκλησίας απο τήν διπρόσωπη αυτή διαγωγή τους, που μοιάζει τοσο πολύ με τα ανοσιουργήματα τής είκονομαχίας καί τής επί Μάουερ Κυβερνήσεως! Μοναχαί καί τότε έρρίπτοντο εις τούς δρόμους, μακράν των Μονών των, καί διά συνοδικής εγκυκλίου εκαλούντο νά νυμφευθοΰν, όσαι ή σαν κάτω των 40 ετών!.. Δύσμοιρη Ελλαδική Εκκλησία σε τι χβρια επεσες... Πως είναι δυνατόν κατόπιν οι επίσκοποι αυτοί να ήγηθούν γιά τήν επάνοδο μιας ζώσης καί έλευθέρας εν Έλλάδι Εκκλησίας, όταν διά τού χωροφύλακος επιθυμούν νά έπιβληθοΰν στις αγνές ψυχές πού δέν τούς θέλουν, διότι είδαν τήν προδοσίαν τής πιστεως που ενεργούν; Πως να μη περιμένουμε δείνα, όταν ή πνευματική ήγεσια του τοπου μας εχει φθασει σε τέτοιο καταντημα; Ποσο δίκη ο είχε ο άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής, όταν εγραφε, οτι «ολα τα κακα εκ των επισκοπών εισι»! Τότε όμως υπήρχαν και μερικοί άγιοι και ήλεγχαν και θρηνούσαν το καταντημα, σήμερα ποιος θα θρηνήση τήν πτώση και θα κλαυση τον ένοχο; Διώκτης των ’Ορθοδόξων και του Μοναχικού σχήματος. Και ολα αυτα έγιναν, γιατί επρεπε να ικανοποιηθή το τρωθέν γόητρο του Σεβ. Ύδρας, τοϋ «ζωντανού οσίου», κατα τους γλοιώδεις επαίνους των συνεργατών του. Σεβ. 'Ύδρας, δέν θά ήταν χίλιες φορές καλλίτερα νά μή γινόσουν επίσκοπος, παρα αυτό που εκανες; Δεν θα ήταν μυριάκις προτιμότερο νά είχες παραιτηθή στά 10 χρόνια τής αρχιερατειας σου, όπως μου ελεγες λίγες μερες προ τής χειροτονιας σου, παρα να φθασεις στο σημερινό καταντημα; Πώς θά ιερουργείς μετά τά γεγονότα των Σπετσών:

Πώς θά τολμήσεις να μιλήσεις πια στο λαο για ιερες Παραδόσεις, αγαπη και δικαιοσύνη, εσυ που τα κατεπατησες ολα αυτα κατά τον χειρότερο τρόπο προκειμένου νά ικανοποιήσεις τήν δήθεν ορθόδοξη ύπόστασή σου; Πώς πήρες στο λαιμό σου, τόσο λαό τών Σπετσών, ύποσχόμενος σ’ αύτόν ότι θά εχει τήν «ευλογιάν του Κυρίου», αν δεν αφήσει το Μοναστήρι νά γίνη Παλαιοημερολογίτικο, άφου έγνώριζες πολύ καλά ότι ούτε τό 10% τού λαού αυτού δέν έκκλησιάζεται, αλλα άλλοι λογοι μαζί με άκριτο φανατισμό που συστηματικά καλλιέργησες τον ωδήγησε στο σημείο να φωνάζει «έξω οι Καλόγριες», όπως οι Εβραίοι παλαιά τό «αίρε» στον Κύριον τής δόξης; Δέν τό άντελήφθης ότιεμαλες φωτιά στα σπίτια τους και τους ίδιους; Δεν υπήρχαν αλλα πεδία να δειξης τήν παλληκαρια σου και τις διοικητικές σου ικανότητες, και επρεπε σε 10 αδύνατες υπάρξεις να εφαρμόσεις ο,τι μάθαινες τόσα χρονιά σάν πρωτοσύγκελλος; Οι διαφθορείς τής νεότητος στις Σπετσες οργιάζουν και κανεναν δεν τόλμησες να αφορίσεις, παρά άποσχηματίζεις(Ι) τις ορθόδοξες μοναχές τών 'Αγίων Πάντων! Γιατί αυτός ο οίστρος σου για το κτίριο τής Μονής, Σεβ. Ύδρας; Μήπως είναι καρπός ίδρώτος σου, ή περιουσία τής Μητροπόλεώς σου; Τών μοναζουσών ήτο και είναι μόχθος και ίδρώς και προίκα, παρά  την ένεργηθεΐσαν εις βάρος των πρόσφατόν εκκλησιαστικήν «με το γάντι»... πειρατείαν. Άλλ’ επειδή τά έγνώριζες όλα αυτά και είδες ότι όταν τό διεκδικοϋσες δικαστικώς θά έχανες, προτίμησες τον νόμον τής ζούγκλας... Πώς θά τις άντιμετωπίσεις όμως στήν Κρίση, όταν μαζί με τον πνευματικό τους πατέρα θα ελέγξουν τις πράξεις σου και τό πρόσωπο του Κριτοϋ θά στραφή εναντίον σου; Πώς θά ύποφέρεις έν συνεχεία τον έλεγχον του τιμίου Προδρόμου, του αρχηγού και προστάτου του μοναχικού τάγματος, το οποίον τοσον βαναυσως εξευτελισες διασυρων το αγγελικόν του σχήμα; Αλλα ήτο δυνατόν να πράξεις και διαφορετικά; Αφού ήσουν ψευδοποιμήν έτσι επρεπε να ένεργήσεις· μόνον ό εισελθών διά τής θύρας φείδεται τών προβάτων και καλει αυτα κατ ονομα και εκείνα τον ακολουθούν. Πώς θά κυκλοφορείς πιά, Σεβ. "Υδρας, στήν επαρχία σου, με τον παλιό αέρα του «δίκαιου» και «οσίου», αφού ολοι, εχθροί και φίλοι, αντελήφθησαν τι εκρυπτετο κάτω από τό προσωπείον τής... άγιότητος; Πόσον όμως διαφορετικά βλέπουν οί Σπετσιώτες τούς έξορισθέντας! ’

Ήδη διά έκατοντάδων υπογραφών ζητούν τήν επαναφοράν τους εις τήν Ί. Μονή τους, χλευάζοντες τις απειλες του αφορισμου σου και τις αντικανονικές ποινές τής παράνομου συνοδου σου, οι ποινές τής οποίας ως άδικοι και υπο ουδενος ιερού Κανονος προρλεπομεναι, οχι μονον δεν έβλαψαν Γέροντα και Μοναχές, αλλά «και στεφάνους άκηράτους και άθάνατον δόξαν» κατά τον άγιον Φώτιον Κων/λεως τούς έταμίευσαν εις ουρανούς. (Έπ· Ίγνατΐω Κλαυδιουπόλεως). ’Αλλά χωρίς νά τό θέλεις, Σεβ. "Υδρας, έγινες και όργανον τής θείας Προνοίας διά νά ύμνηθή ό Μοναχισμός γιά τήν άρρενωπή του ένσταση κατά τής αίρέσεως τού αίώνος μας έν τω προσώπφ τών μοναζουσών τής Μονής Αγίων Πάντων και τού πνευματικού των πατρός. Διά τής στερράς των ομολογίας, ώς άλλαι Ιουδίθ, κατήσχυναν και ένέκρωσαν τον πνευματικόν Όλοφέρνην τής αίρέσεως, και σένα, τον άποδειχθέντα «υπηρέτην σκοτεινής κακοδοξίας» μαζί μ’ όλη την πολυπληθή συμμορία σου, ύπερακοντήσασαι και τους ανδρες στήν παρρησία, γενομεναι ουτω ή καλλίτερα τιμητική προσφορά τής γενιάς μας προς τους πατέρας μας του 1924, αυτούς, πού πριν 60 ακριβώς χρόνια τον ίδιο μήνα είπαν το οχι στήν ήμερολογιακή καινοτομία τής αίρέσεως του Οίκουμενισμοϋ.ις αυτας και τον π. Χρυσόστομον, που τις εδιδαςε το πνεύμα αυτό τής ομολογίας, ανήκει έπαινος, τιμή και η ευγνωμοσύνη όλων μας. Αυται θα κρίνουν όλες τις μονάχες και τους μονάχους, κληρικούς και λαϊκούς τής εποχής μας, που τυρβάζουν για μύρια αλλα και αδιαφορουν για το ενα και μοναδικό, την ορθή πίστη και ομολογία. Εις σέ όμως, Σεβ. Υδρας, ανήκει το ονειδος και ή εντροπή, διότι εζήλωσες δόξα Παντελεήμονος Χίου και ’Αθηνών Σπυρίδωνος... Υπάρχει όμως, Σεβ. "Υδρας, και μετάνοια' μη λοιπόν απελπιζου. Πάρε ενα πρωινό τον ανήφορο προς τήν Μονήν Αγιων Πάντων, χωρίς μίτρα όμως αυτή τήν φορά και χρυσοκέντητα αμφια, χωρίς ράβδο και μικρόφωνό στο χέρι, αλλα με δακρυα και σποδο στήν κεφαλή, και ανεβαίνοντας ζήτα συγγνώμην απο οποίον συναντάς στον δρομο σου. Ιδιαιτέρως γονάτισε μέσα στον ναόν τών Αγίων Πάντων και ζήτησε δια δακρύων απο τους άγιους να μεσιτεύσουν στον Θεόν διά τήν σωτηρίαν σου. Αποκατάστησον κατόπιν τήν αδελφότητα και τον Γέροντα στις θέσεις τους —άν θέλουν να επιστρέφουν— αφήνοντας τήν δικαιοσύνην να μιλήση για τα περαιτέρω. Και αφού ασπασθής τα χέρια όλων των θυμάτων σου, και βάλεις μετάνοια στούς πιστούς του π. Χρυσοστόμου, που τοσο σκληρά επικρανες, άρχισε μετάδακρύων τον αγώνα τής μετάνοιας και επιστροφής εις τήν οδόν τών άγιων Πατέρων. ’Ίσως έτσι γίνεις σωτήριον παράδειγμα για πολλούς συναδέλφους σου, καθώς καί στους τελευταίους συνεργάτες σου, που όπως συ... ησυχάζουν μακαρίως πιστεύοντες ότι... όρθοδοξοϋν! Τότε να ελπίζεις οτι θα τυχεις ελεους απο τον Θεόν, και θα ευγνωμονείς εκ καρδιας ολους εκείνους που έγιναν αίτια να οδηγηθείς στην ανανηψη και το φως. 4/’84

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 'Αγιορείτου

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Άρθρα καΐ σχόλια άναφερόμενα εις την αϊρεσιν του Οικουμενισμοΰ καί την  μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως η εμμέσως μετ’ αυτής

Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

ΑΘΗΝΑΙ 2001

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, σάρωση Βιβλίου , η επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: